Jenny blir knallhard

1

Jenny blir ferdig.qxd:A 16-06-10 16:40 Side 1

Administrator

New Stamp

2


Marita Liabø

JENNY BLIR KNALLHARD

Illustrert av Eivind Gulliksen

SamlagetOslo 2010


© 2010 Det Norske Samlagetwww.samlaget.no

FØRTRYKK: SamlagetSKRIFT: Meta Plus og SabonPAPIR: xxxTRYKKERI: AIT Otta ASPrinted in Norway

ISBN 978-82-521-7427-4


JENNY ER BEIGE OG RASTLAUS

Jenny står på skuleplassen og skimtar fjorden som glit -rar. Det er sommar, og ho er brun, som det heiter, sjølvom ho heller er beige. Ho fyk rundt i berre føtene, plussat ho har sommarkjole på seg. Skulen er stengd og tom,og ingen vindauge står på gløtt. Jenny, Nora og Ella-Lill har sjekka, for dei ville inn og leike kjempestrenglærar og herje i fred og ro, men dei gav opp då Norafall ned frå ein karm og slo ut ei tann. (Heldigvis vardet ei mjølketann som det var på tide å slå ut, sa tann -legen.) No er dei meir forsiktige. Dei hoppar paradis.Det er aldeles ikkje skummelt. Jenny er lei av paradis.

Jenny lengtar ned mot fjorden: Ho skulle gjerne havore på stranda. Men ingen har foreslått å ta hennemed på lasset i ein bil eller buss – ikkje eingong påtaket. Folk er på ferie. Samtidig er byen full av fra -mandfolk. Nokre reiser ut og ser seg om, andre kjeminn med cruiseskip eller campingvogn. Og no kjem deteit tog susande forbi borte ved skogen, bak høge gjerde,og inni toget sit det sikkert fleire turistar som straks

5


skal ta inn på hotell, sjå byen, gåpå museum og ete på restaurant.

Jenny skulle gjerne ha sykla nedtil byen i minst tretti kilometer itimen, men ho har ikkje sykkel.(Ho har sykkel, men han er forliten. Ho skal begynne i femte, ogdet for første gong. Gjett om detblir moro. Berre at då kan ho ikkjesykle rundt på ein barnesykkel,seier ho, og foreldra nikkar ogseier at ho skal få ny sykkel, mendei får aldri tatt seg tid til å gå ibutikkar – anna enn på søndagar,og då er alle sykkelbutikkar steng-de.) Dessutan skal ein ikkje syklened til fjorden eller byen aleine, forbyen er full av vaksne som syklar ellergår ekstremt fort fordi dei har det tra-velt – dei har nok med seg sjølve og kanvere klin kokos eller gå bananas viss ein erså uheldig at ein kjem i vegen for dei.

Jenny bur i utkanten av byen – i eit kvitt lite hus i eittun der gode naboar deler plen, leikeplass, grill, bordog benkar, nokre kjøtbein, eit par vottar som aldri blei

6


tatt inn, ei rusta gravemaskin og ein tv som alle trur eri ustand, men som faktisk verkar heilt fint.

Jenny bur ikkje aleine, sjølvsagt, men i lag med ein

7


katt. Pluss foreldra, men dei er sjeldan heime, for deijobbar overtid i høge glashus nede i byen. Ei framanddame kjem og vaskar huset og stryk skjorter ein gong iveka, og ein nabo som heiter Gunnar, passar Jenny nårskulen er stengd.

Gunnar, som er aleinefar til tre ungar på 1, 2 og 2,er snill og søt og seig som sirup, seier dei vaksne. Sjølvom han har mange bleieskift, har han alltid tid. Jenny


får mat, prat og plaster, men ikkje dyre gåver, og aldrikjeft, og aldri ris på rumpa. (Gunnar seier at ris hørerheime i gamle eventyr.)

I tunet har ho òg gode venner som går inn og ut hoskvarandre. Viss foreldra er på seminar i utlandet ellerjulebord på danskebåten, har ho alltid nokon å sovehos, og ho har alltid nokon å leite etter firkløver med,viss dei ikkje leitar etter edderkoppar dei kan fange ogmate med kake, og av og til finn dei tomflasker somdei kan pante, slik at dei kan kjøpe noko godt. Nudlar,for eksempel. Jenny handlar gjerne for Gunnar ellerforeldra, helst i lag med ein venn eller to-tre-fire, mensfem blir i meste laget, og då liker ho å kjøpe ein pakkenudlar som ho knaskar i seg. Nudlane kostar berre firekroner. Gjett om ho får lyst på nudlar når ho tenkjerpå det. Og butikken er spennande i forhold til paradis.

– Skal vi gå i butikken? spør ho Nora og Ella-Lill. – Snart, ropar Nora, mens ho ser på Ella-Lill, som

hinkar konsentrert.– Eg spurtar bort til kyrkja og ser om eg finn nokre

flasker, seier Jenny. – Nei, ropar Nora. – Det får du ikkje lov til.

Jenny må då kunne spurte til kyrkja no når ho skalbegynne i femte klasse, tenkjer ho. Og så spurtar ho

9


bort til kyrkja, og så spurtar ho litt lenger: til kyrkje-parken på andre sida av kyrkja, der folk pleier å soleseg, grille og lufte hundar og ungar. No, midt i felles -ferien, ser ho berre ein mann som kastar ein pinneis tilhunden sin, og ho liker hundar, men hunden er visstikkje interessert i henne. To damer som ligg og skrav-lar om bikiniane sine, som er veldig små i forhold tildamene, er heller ikkje interesserte, for dei ser ikkje påhenne. Jenny kan kikke uforstyrra rundt alle benkarog i alle bossbøtter, men ho finn ingen flasker – berre eiketsjupflaske, og dei er det jo ikkje pant på, og er ikkjedet rart?

Ja, ja. Det er ikkje anna å gjere enn å gå tilbake tilparadiset som ho er lei av, og kanskje ho er litt lei avvenninnene òg? I alle fall tar ho seg god tid til å teljevognene på eit godstog som kjem forbi: 27 vogner lastamed tømmer som kanskje skal bli til eit nytt hus i byen.Byen veks og veks, veit ho, for det seier far hennar, somer eigedomsmeklar, og når ho ser på skogen som strek-kjer seg oppover åsen, slår det henne at på andre sidaav åsen ligg det òg små og store hus, skule og kyrkje.Kanskje det ligg ti skular og kyrkjer der, for alt ho veit,i tillegg til himmelhøge bustadblokker og pastellfargakjøpesenter fulle av folk som har bilar og katt og hund.Motorvegen, som går i tunnel under tunet, går dit, førhan går vidare til andre bydelar og byar.

10


«Tenk,» tenkjer ho. «På andre sida av åsen bur detungar som kanskje leikar på ein skuleplass ved ei kyrkje,akkurat som eg. Og ei og anna jente skal begynne ifemte, akkurat som eg.»

Med eitt får ho veldig lyst til å gå inn i skogen og opp-over åsen og sjå ned på andre sida.

Men ein kan ikkje berre spasere over jernbaneskin-nene.

Og på andre sida av skinnene ligg det ein trong, svartdal og ei forureina, farleg elv. (Det er den livsfarleg asteelva i verda, seier somme, og dei heiter Benjamin og Boog skal begynne i sjette.)

Jenny prøver å sjå for seg elva, som renn ned til fjor-den og blandar seg med tang og tare, og kanskje det erfisk i elva? Og kanskje det er farleg fisk i elva? Og kan-skje det bur dyr nede i den svarte dalen? For eksempelulv eller bjørn? Og orm i svære, fæle ormebol? Og kvikk -sand? Og monster?

– Det finst ikkje monster, kviskrar ho til seg sjølv. Gunnar seier at ein ikkje treng frykte anna enn folk.

«Det finst mange slag folk,» seier han. «Folk er folk,»seier han òg. «Folk tenkjer altfor mykje,» seier han òg,og akkurat no tenkjer ho kanskje altfor mykje på elva.Kanskje ho skal slutte å tenkje og heller gå og sjå elva.Det er jo ikkje langt. Og ho er inga pyse. «Det er viktig

11


å sjå verda,» seier foreldra. Jenny har vore i dyreparkog sett firfisle, elefant, tiger og hai, og då er ho vel ikkjeredd for å gå inn i ein liten skog og kikke på ei lita elv.Ja, ho blæs for seg sjølv. For alt ho veit, ligg det ei fin,kvit sandstrand der nede, og ho kan bade, og for alt hoveit, kan ho fange fisk med hendene og overraske moramed det beste ho veit: sushi. Jenny kan i det minste taeitt steg om gongen: Det går an å kome seg over jern -baneskinnene – det har ho hørt. Gunnar seier alltid atdet er lov å prøve seg. Og det vil ho. Og ho vil gjere detaleine. «Så rart eg tenkjer,» tenkjer ho. Og ho liker åtenkje slik.


Documents

Jenny blir knallhard