ज्ञानकलिका स्तोत्रम ्

पर्वतराज हिमालयाने आपल्या मलुीचा, गौरीचा हर्र्ाि भगर्ान ्हर्ष्ुुंशी करण्याचा प्रयत्न चालहर्ला िोता. त्यातनू सुटका करून

घणे्यासाठी पार्वती आपल्या चार सखयाुंसि हनहिड अरण्यात चालती झाली. तेथे हतने गुंगाहकनारी स्नान करून कामशे्वराुंकहनलया

हिपरुादरे्ीची मातीची मतूी करून, र्हैदक र् ताुंहिक उपचाराुंनी यथासाुंग पजूा करून, गायन-नतृ्य इत्यादी हर्शषे उपचाराुंनी रािभर

जागर् केले. उहचत समयी हशर्प्राप्तीसाठी हिपरुादरे्ीची या स्तोिाने स्ततुी केली. या स्ततुीने हिपरुादरे्ी प्रसन्न िोऊन हतच्या कृपेने

पार्वतीला पढुे भगर्ान ् हशर् प्राप्त झाले. असे ि े साक्षात ् जगन्मातेला इहच्ित पहत प्राप्त करून दे् ारे “ज्ञानकलिका स्तोत्र”

हिपरुारिस्य-मािात््यखण्डाच्या हतसाव्या अध्यायात प्रहसद्ध आि.े पार्वतीने िी पजूा र् स्ततुी भाद्रपद शदु्ध ततृीयेला, िररताहलकेच्या

हदर्शीच केली असल्याने या हदर्शी पार्वती र् सखयाुंची पजूा केल्यानुंतर या स्तोिपठनाचे हर्शषे मित्र् आिे.

लिवे देलव संलवत्सुधासागराऽऽत्मस्वरूपाऽलस सवाान्तराऽऽत्मैकरूपा।

न लकलचिलिना त्वत्किामलस्त िोके ततः सत्स्वरूपाऽलस सत्येऽप्यसत्ये॥१७॥

असत्यं पुनः सत्यमन्ये लिरूपं ियाऽतीतमेके जगुः सवामेतत।्

न ते तां लवदुमाायया मोलितास्ते लिदानन्दरूपा त्वमेवाऽलस सवाम॥्१८॥

क्षणानां क्रमैलभान्नरूपां धरादै्यलमातामािुरेके तमोमात्ररूपाम।्

तमोदीलिसंलभन्नरूपाचि िान्तस्वरूपां मिेिीं लवदुस्त्वां न तेऽज्ञाः॥१९॥

लिवालदलक्षलतप्रान्ततत्त्वावलियाा लवलित्रा तदीये िरीरे लवभालत।

पटे लित्रकल्पा जिे सेन्दुतारानभोवत्परा सा त्वमेवाऽलस सवाा॥२०॥

अलभन्नं लवलभन्नं बलिवााऽन्तरे वा लवभालत प्रकािस्तमो वाऽलप सवाम।्

ऋते त्वां लिलतं येन नो भालत लकलचित ्ततस्त्वं समस्तं न लकलचित ्त्वदन्यत॥्२१॥

लनरुध्याऽन्तरङ्गं लविययाऽक्षसङ्घं पररत्यज्य सवात्र कामालदभावम।्

लस्ितानां मिायोलगनां लित्तभूमौ लिदानन्दरूपा त्वमेका लवभालस॥२२॥

तिाऽन्ये मनः सेलन्ियं संिरच्िाप्यसंयम्य तन्मागाके जागरूकाः।

स्वसंलवत्सुधाऽऽदिादेिे स्फुरन्तं मिायोलगनािाः प्रपयनयलन्त सवाम॥्२३॥

लनरुके्त मिासारमागतऽलतसूक्ष्मे गलतं ये न लवन्दलन्त मूिस्वभावाः।

जनान ्तान ्समुद्धतुामक्षाऽवगम्यं बलिः स्िूिरूपं लवलभन्नं लबभलषा॥२४॥

तदाराधनेऽनेकमागाान ्लवलित्रान ्लवधायाऽि मागतण केनाऽलप यान्तम।्

नदीवारर लसन्धुयािा स्वीकरोलत प्रदाय स्वभाव ंस्वात्मीकरोलष॥२५॥

तिा तास ुमूलताष्वनेकासु मुख्या धनुबााणपािाऽङ्कुिाऽऽढ्यैव मूलताः।

िरीरेषु मूधतव ये तां भजेयुजानासै्त्रपुरीं मूलतामत्युत्तमाऽस्ते॥२६॥

जनान ्दुःखलसन्धोः समुद्धतुाकामा पिस्ताननेकान ्प्रलदयनय प्रकृष्टान।्

दयािास्वभावेलत लवख्यातकीलतास्त्वमेकैव पूज्या परािलक्तरूपा॥२७॥

सदा ते पदाब्जे मनः षट्पदो मे लपबन ्तिसं लनवृात्तः संलस्ितोऽस्तु।

इलत प्रािानां मे लनिम्याऽऽिु मातलवाधेलि स्वदृलष्ट ंदयािाामपीषत॥्२८॥

इलत संस्तुत्य सा गौरी लत्रपुरां परमेश्वरीम।् स्तोते्रण ज्ञानकलिकाऽऽख्येन ध्यानं समालस्िता॥२९॥ ........॥ इलत लिवम ्॥