Kampinoski

Park Narodowy

Kampinoski P.N

Historia Kampinoskiego P.N

Fauna Kampinoskiego P.N

Flora Kampinoskiego P.N

Szlaki Turystyczne

Kampinoskiego P.N

Galeria

Kampinoski Park Narodowy – polski park narodowy utworzony w 1959 roku w

województwie warszawskim (obecnie województwo mazowieckie).

21 stycznia 2000 KPN został wpisany na światową listę rezerwatów biosfery UNESCO.

Obejmuje tereny Puszczy Kampinoskiej w pradolinie Wisły, w zachodniej części Kotliny

Warszawskiej. W puszczy, która jest pozostałością po Puszczy Mazowieckiej, zaczęto

karczowanie polan, uprawę ziemi i budowę osad w XVII w. Osady rozrastały się w miarę

powiększania areału rolnego. W XX wieku sytuacja uległa zmianie. Od końca lat 70. ziemia

jest wykupowana przez KPN i stopniowo zalesiana, a osadnictwo ograniczane. Na

odtworzenie boru potrzeba 150 lat, by powstał najbardziej cenny drzewostan grądowy – 350

do 400 lat. Powierzchnia parku wynosi 38 544 ha, powierzchnia otuliny 37 756 ha.

Wydmy powstałe w pradolinie Wisły i obszary bagienne są najbardziej charakterystycznymi

elementami tutejszego krajobrazu. Wydmy Parku uważane są za najlepiej zachowany

kompleks wydm śródlądowych w skali Europy. Tak kontrastowe środowiska sprzyjają

różnorodności świata roślin i zwierząt. Bagna porośnięte są roślinnością łąkową, turzycami,

zaroślami i lasami bagiennymi, do których należą występujące w Parku lasy olsowe i łęgowe.

Najczęściej spotykanym w Puszczy Kampinoskiej zespołem leśnym jest kontynentalny bór

sosnowy świeży. Z dębów stanowiących tu ważną domieszkę – około 10% – występują trzy

gatunki, dwa rodzime: dąb szypułkowy i dąb bezszypułkowy oraz pochodzący z Ameryki

dąb czerwony.

Dalej

Park i dolina nieuregulowanej Wisły ze starorzeczami, piaszczystymi, wyspami i

zaroślami stanowią ważne miejsce bytowania wielu zwierząt. Wśród nich znajdują się

gatunki przywrócone naturze: łoś – będący symbolem parku, bóbr oraz ryś.

Tereny Parku mają bogatą historię, związaną z walkami o niepodległość. Miały tu

miejsce walki powstańcze w 1794 i 1863, walki armii Poznań we wrześniu 1939, a także

walki w 1944. Znajdują się tu: mogiły powstańców z 1863, cmentarz partyzantów, jak

również cmentarz w Palmirach, na którym spoczywają Polacy rozstrzelani przez

Niemców w latach 1939-1944.

Na terenie parku dozwolona jest turystyka piesza, rowerowa i konna. Służą jej

znakowane szlaki turystyczne o długości około 360 km oraz Kampinoski Szlak

Rowerowy o długości 144,5 km. W okresie wiosenno-letnim bardzo atrakcyjnym

środkiem dojazdu na północno-zachodni skraj parku, do Wilczy Tułowskich, jest

zabytkowa kolej wąskotorowa z Sochaczewa.

Obszar parku został uznany przez Parlament Europejski za ostoję ptaków o randze

europejskiej. W 2000 KPN wraz z otuliną został wpisany na listę rezerwatów biosfery

jako Rezerwat Biosfery „Puszcza Kampinoska”. Strefę centralną rezerwatu tworzą

obszary ochrony ścisłej parku, strefę buforową obszary ochrony częściowej i

krajobrazowej, zaś strefą przejściową jest otulina

Dalej

Położenie woj. mazowieckie

Data utworzenia 16 stycznia 1959

Powierzchnia

- leśna

- uprawna

- wodna

385,44 km²

275,66 km²

79,5 km²

1,84 km²

Pow. ochrony

- ścisłej

- częściowej

- krajobrazu

46,38 km²

309,9 km²

29,16 km²

Powierzchnia otuliny 377,56 km²

Długość szlaków turystycznych 1230,8 km

Odwiedzających rocznie Powrót

NIECO HISTORII

Po utworzeniu Kampinoskiego Parku Narodowego w 1959 r. edukacją zajmowali się

pracownicy naukowi oraz służby terenowe. Początkiem zinstytucjonalizowanej edukacji

było utworzenie w 1964 r. w budynku dawnej kasjerówki nadleśnictwa Kampinos Muzeum

Puszczy Kampinoskiej. W 1974 r. wytyczono trzy ścieżki przyrodnicze (pierwsze w Polsce),

umożliwiające zwiedzającym samodzielne poznawanie przyrody. W 1990 r. utworzony

został Ośrodek Dydaktyczno-Muzealny im. Jadwigi i Romana Kobendzów w Granicy k.

Kampinosu w skład którego weszło Muzeum Puszczy Kampinoskiej. Była to obok podobnego

ośrodka w Ojcowskim PN pierwsza tego typu placówka edukacyjna w polskich parkach

narodowych. Ośrodek od razu zaproponował nowe formy działalności, m.in. programy

kierowane do miejscowych szkół oraz zajęcia terenowe i warsztaty bezpośrednio

angażujące uczestników w proces poznawczy. W 1992 r. został wydany pierwszy numer

kwartalnika Puszcza Kampinoska. Odpowiedzią na rosnące zainteresowanie ofertą

edukacyjną, zwłaszcza na zajęcia specjalistyczne, było utworzenie w 1997 r. Centrum

Edukacji KPN w Izabelinie, które rok później rozpoczęło swoją działalność. Baza lokalowa

pozwoliła na rozszerzenie oferty edukacyjnej o nowe metody, m.in. szkolenia, warsztaty,

konferencje i festiwale o zasięgu ogólnopolskim i międzynarodowym. Obie te jednostki są

głównymi ośrodkami parku, na bazie których jest prowadzona działalność edukacyjną KPN.

W 2002 r. w Ośrodku Hodowli Żubrów w Smardzewicach została wydzielona zagroda

pokazowa żubrów dla celów edukacyjnych i turystycznych. Ośrodek zainaugurował swoja

działalność w 2003 r. Od 2009 r. ukazuje się kwartalnik dla dzieci i młodzieży „Łoszak”. W

2011 roku miała miejsce częściowa renowacja ekspozycji stałej „Przyroda i historia

Puszczy Kampinoskiej” w Centrum Edukacji.Powrót

FAUNA

• Łoś (od 1951r.)

• Bóbr (w kwietniu 1980 r. zostało wypuszczonych 7 osobników)

• Ryś (od 1992 r.)

• Wilk

• Wydra europejska

• Kuna leśna

• Lis

• Jeż wschodni

• Jenot azjatycki

• Sarna

• Jeleń

• Dzik

• Nietoperz

• Borsuk europejski

Dalej

PTAKI

• Sowa błotna

• Bocian biały

• Bocian czarny

• Żuraw

• Derkacz

• Bąk zwyczajny

• Bączek

• Zimorodek zwyczajny

• Wodniczka

• Orlik krzykliwy

• Błotniak

• Ribtwy

• Dzięcioły

• Puchacz

Powrót

FLORA

o Dąb

o Brzoza

o Jesion

o Olcha

o Topola

Powrót

SZLAKI TURYSTYCZNE

KAMPINOSKIEGO P.N

Dalej

SZLAKI PIESZE

SZLAKI TURYSTYCZNE W KAMPINOSKIM PARKU NAROSOWYM

•Szlaki główne:

•Główny Szlak Puszczy Kampinoskiej (Dziekanów Leśny – Wiersze – Brochów) 55,8 km

•Północny Szlak Leśny im. Teofila Lenartowicza (Śladów – Piaski Królewskie – Janówek) 39,6 km

•Południowy Szlak Leśny (Dziekanów Leśny – Granica – Żelazowa Wola) 56,1 km

•Południowy Szlak Krawędziowy (Kampinos – Granica – Leszno – Dąbrowa Leśna) 49,8 km

•Północny Szlak Krawędziowy (Tułowice – Grochale Nowe – Modlin) 41,0 km

•Szlak im. Powstańców Warszawskich (Leszno – Wiersze – Truskaw) 19,5 km

•Szlak im. Aleksandra Janowskiego (Leoncin – Stara Dąbrowa – Leszno) 21 km

•Szlak im. Zygmunta Padlewskiego (Kampinos – Granica – Nowe Polesie) 16,3 km

•SZLAKI ŁĄCZNIKOWE:

•Szlak im. Stefana Żeromskiego (Wólka Węglowa – Uroczysko Na Miny) 7,3 km

•Podwarszawski Szlak Pamięci (Laski – Wólka Węglowa) 11,7 km

•Szlak Przechadzkowy (Izabelin – Wólka Węglowa) 7,3 km

•Szlak im. Antoniego Trębickiego (Palmiry – Mogilny Mostek) 2,6 km

•Szlak im. Kazimierza W. Wójcickiego (Truskaw – Palmiry) 11,5 km

•Palmirski Szlak Łącznikowy (Cmentarz Palmiry – Truskaw) 3,5 km

•Szlak Borowy (Nowiny – Krzywa Góra) 4 km

•Brochowski Szlak Łącznikowy (Brochów – Borowa Góra) 8,3 km

Dalej

SZLAKI ROWEROWE:

•Szlak główny

•Kampinoski Szlak Rowerowy (wokół KPN) 144,5 km

•Szlaki łącznikowe:

•z Niepokalanowa, Sochaczewa, Secymina, Modlina, Czosnowa, Dziekanowa i Starego Bemowa

•Szlak Wisły (z Powsina przez Powiśle).

•Szlak Wisły (z Chomiczówki).

Powrót

GALERIA FAUNY KAMPINOSKIEGO P.N

Dalej

Dalej

Dalej

GALERIA FLORA KAMPINOSKIEGO P.N

Dalej

Dalej

Źródła:

• www.kampinoski-pn.gov.pl

• www.google grafika.pl

• www.wikipedia.pl

Dziękujemy za

uwagę

klasa VI B