Czy czułeś się kiedyś wyobcowany?

Czy wiesz, jak to jest zostać wykluczonym ze społeczeństwa?

Dlaczego nikt dookoła nie rozumie, jaki jesteś?

Dlaczego inni uważają, że zachowujesz się dziwnie?

Jako nastolatka byłam drużynową gromady zuchowej, miałam styczność z dziećmi,

na własne oczy widziałam, jak ktoś w grupie zostaje odsunięty na bok.

Ciężko pracuje się w zespole, w którym ktoś zostaje wyalienowany,

ze względu na brak zrozumienia.

BARK ZROZUMIENIA DLA INNOŚCI DANEJ OSOBY – DLA JEJ CHOROBY

Jedną z przyczyn „dziwacznego” zachowania

może być zła integracja sensoryczna.

Problem ten może powstawać m.in. wskutek:czynników genetycznych, używania

przez matkę alkoholu, narkotyków, leków w okresie ciąży, a także wystąpienia infekcji

wirusowych, wcześniactwa, niedoborów w diecie, braku odpowiedniej stymulacji

sensorycznej.

„Integracja sensoryczna to możliwość rejestrowania informacji ze świata

zewnętrznego przez narządy zmysłów, ich przetwarzanie w ośrodkowym

układzie nerwowym i wykorzystywanie do celowego działania.”

Jean Ayres

Osoby niezintegrowane sensorycznie to osoby, które mają poważne problemy.

Mogą charakteryzować się nadwrażliwością lub

niedowrażliwością na bodźce zewnętrzne, czyli reagować nieadekwatnie do bodźca;

szukać lub unikać stymulacji w otaczającym je środowisku.

Problem z integracją sensoryczną może być jedynym zaburzeniem występującym lub może istnieć jako jeden z objawów danej

choroby (np. autyzm).

Jakie problemy mogą mieć osoby niezintegrowane sensorycznie?

W Stanach Zjednoczonych powstała w latach 60-tych metoda diagnozy i terapii

SI. Twórcą tej metody jest Jean Ayres.

Jean Ayres zajmowała się zagadnieniami dotyczącymi wpływu zaburzeń integracji

sensorycznej na osiągnięcia szkolne oraz codzienne życie dziecka.

Nie bez powodu często nazywana jest „naukową-zabawą” – bowiem podczas zajęć mających na pozór charakter jedynie wesołej

zabawy, dostarczamy dziecku te bodźce, na które jego system nerwowy, w zależności

od indywidualnych potrzeb ma największe zapotrzebowanie.

Terapia SI to w odróżnieniu od wielu metod terapeutycznych

bardzo interesująca i bez reszty pochłaniająca

dziecko aktywność.

Chciałabym ukończyć dwustopniowy kurs SI, żeby pomagać osobom z takimi

zaburzeniami jak:

autyzm, zespół Aspergera, zespół Downa, mózgowe

porażenie dziecięce, ADHD, mającymi trudności szkolne, wykazującymi opóźnienia

w rozwoju mowy, w rozwoju ruchowym, z niepełnosprawnością

intelektualną.

dziękuję za wszystkie oddane głosy!

Katarzyna Nowak

studentka I roku II stopnia

na kierunku fizjoterapia

Akademia Wychowania Fizycznego we Wrocławiu