Kingdom of Nirvoas – Armen, famil ie Stavoet

Generaties:

(1.) /

(2.) Flore x Radbout

(3.) Jasper

Met bonzend hart keek de kersverse vader om zich heen. Het huisje wat hij met zijn vrouw deelde, leek kleiner dan ooit.

Hoe moest dat nu, met hun zoontje erbij?

Radbout sleepte het wiegje naar de muur, en duwde het grote bed opzij. Met wat passen en meten moest het lukken…

‘Papa heeft een heel mooi bedje voor je gemaakt, schatje.’ fluisterde Flore tegen haar kleine zoontje. Met zijn grote, heldergroene ogen keek hij naar haar op. Flore glimlachte. Hij had precies haar ogen, die met precies zo’n doordringende blik konden kijken.

‘Laten we vast boven gaan kijken.’ zei ze.

Nerveus klom ze de ladder op. Haar hele leven had ze zonder na te denken op ladders geklommen – maar nu vond ze het eng.

Stel dat ze uitgleed, of misgreep! Dan zou ze vallen, en haar Jaspertje ook!

Ze haalde opgelucht adem toen ze boven was.

Even later lag Jasper vredig in zijn wiegje te slapen. Flore en Radbout gingen op hun bed liggen en keken elkaar aan. Ze dachten allebei hetzelfde. Hoe moest het als Jasper ouder werd? Was er dan nog wel genoeg plaats in dit huisje?

‘En wat als we ooit meer kinderen krijgen? Dat kan hier niet! Dan moeten we verhuizen, en…’ peinsde Flore.

‘Daar hebben we het geld niet voor.’ vulde Radbout haar aan.

‘Voorlopig moeten we het maar zuinig aan doen, en ons hoofd boven water proberen te houden.’ zei Radbout ernstig. Flore knikte, met een al even ernstig gezicht.

Toen schoten ze in de lach, en Radbout trok zijn vrouw naar zich toe.

‘We hebben een zoon, Flore.’ zei hij dromerig, en de betekenis drong amper tot hem door. ‘Een zoon…’

Ze kusten elkaar vol liefde en geluk.

De volgende ochtend schrok Flore wakker van een snerpend geluid. Geschrokken ging ze overeind zitten.

Jasper! Wat was er met hem?

Zijn gejammer ging werkelijk door merg en been. De haren in haar nek gingen ervan overeind staan. Snel haastte ze zich naar zijn wiegje toe.

‘Schatje toch, schatje toch!’ suste Flore het kindje. Teder pakte ze hem vast en tilde hem op.

Jasper bleef huilen, zijn kleine mondje wijd opengesperd en zijn ogen stijf dichtgeknepen.

‘Mama is hier, schatje.’

Jasper verslikte zich bijna in zijn angstige gejammer. Een klein kuchje kwam uit zijn keeltje en Flore schoot in de lach.

‘Kereltje toch!’ Snel legde ze hem over haar schouder en klopte hem op zijn rug tot het hoesten overging. ‘Gaat het weer?’

Eindelijk kalmeerde hij, en zijn gejammer ging over in rustige pruttelgeluidjes. Flore sloot haar ogen, en genoot van het moment.

Toen Radbout thuis kwam van een klus in de haven, was hij uitgeput en somber. Het geld wat hij verdiende, was amper genoeg om eten van te kopen.

Flore stak een kaars aan en probeerde een gezellige sfeer te creëren. Jasper brabbelde wat vanuit het mandje wat op de grond stond, en gelukkig verscheen er toen een glimlach op Radbouts gezicht.

‘Geld, geld, wat heb je eraan?’ grijnsde Radbout ineens. Hij sloot zijn handen om het mollige buikje van zijn zoontje.

Jasper giechelde, en daardoor schoot zijn vader ook in de lach.

Hij tilde het jongetje tot hoog boven zijn hoofd op, waardoor ze allebei schaterden van de pret.

‘Rustig aan, mannen!’ riep Flore lachend en ze griste Jasper uit de handen van haar man. ‘Al die herrie…Straks kun je niet slapen omdat je zo druk bent!’

Jasper kirde en pruttelde wat, en greep met zijn vuistjes naar de blonde vlechten van zijn moeder.

‘Haha, brutale aap! Naar bed met jou!’ giechelde Flore.

Even later stond Flore nadenkend voor het raam.

Het was een heldere nacht. De hele straat werd gehuld in het blauwachtige schijnsel van de maan, die bijna vol was.

Flore keek naar de huizen rond het pleintje. Alles was zo vredig, zo veilig. Ze voelde zich hier thuis.

‘Wat is er, Floor?’ vroeg Radbout.

‘Ach, ik dacht alleen…Ik heb het hier zo naar mijn zin, in dit deel van het dorp. Als we ooit moeten verhuizen, zou ik dat best jammer vinden.’

Radbout knikte.

‘Ooit zullen we een groter huis nodig hebben. Misschien is dat in een ander deel van het dorp, misschien is het wel in de buurt.’

‘Je bedoelt dat we misschien gewoon een ander huis in deze straat kopen?’ vroeg Flore hoopvol.

‘Precies. Je weet nooit, misschien staat er tegen die tijd wel een huis te koop. Maar nu gaan we naar bed, het is morgen weer vroeg dag.’

‘Daar heb je gelijk in.’ glimlachte Flore, en even later wensten ze elkaar welterusten.

Jasper was de hele nacht onrustig. Hij huilde en jammerde, hij trappelde wild in zijn bedje. Soms zette hij zo’n luide keel op, dat hij bijna stikte in zijn gejank.

De volgende dag was het zijn verjaardag. Met een gezichtje dat nog rood was van een driftige huilbui, keek hij verbaasd om zich heen.

‘Ja, je wordt al een grote jongen!’ zei Flore.

Vertederd keken Flore en Radbout neer op hun zoontje.

Jasper was een huilbaby geweest, maar ook nu nog rolden er dikke tranen over zijn gezichtje.

‘Mama bedje?’ jammerde Jasper. Met zijn heldergroene ogen vol tranen keek hij omhoog naar zijn moeder. ‘Bedje?’

‘Even wachten schat, papa en mama moeten nog even de tafel afruimen.’ zei Flore vriendelijk en ze kuste hem op zijn hoofd.

‘Bedje, bedje!’ riep Jasper en hij greep zich met beide handen aan zijn moeders rok vast. Zijn geroep ging over in een klaaglijk gehuil.

Hij strekte zijn handjes boven zich uit, maar Flore legde hem nogmaals uit dat hij even moest wachten.

‘M-mamaaa!’ stamelde het jochie en hij sloeg wilde met zijn handen op de grond.

Flore en Radbout keken elkaar eens aan. Die huilbuien van Jasper konden nog wel eens voor problemen gaan zorgen…Ze konden hem immers niet altijd bezig houden!

En toch probeerden ze dat. Want zodra Jasper alleen was, of zich verveelde, begon hij te huilen. Hij was overal bang voor, van het donker tot aan het geluid van de regen, en van het haardvuur tot aan het geluid van vechtende katten – alles maakte hem aan het huilen.

‘Zeg dan papa! Je kan ook mama zeggen, dan moet papa toch ook kunnen!’ probeerde Radbout voor de zoveelste keer.

‘Mama!’ zei Jasper vastberaden, en er verscheen een ondeugende twinkeling in zijn ogen.

‘Ha!’ riep Radbout en hij greep zijn zoon vast. ‘Ik heb je wel door! Je doet het express, je probeert papa voor de gek te houden!’

‘Nee, nee!’ schaterde Jasper.

‘M-mama.’ giechelde Jasper en hij keek zijn vader afwachtend aan.

‘Je bent me d’r eentje!’ grijnsde Radbout hoofdschuddend. Hij lachte zijn luide, bulderende lach en ook Jasper begon te grinniken.

‘Jasper leek vandaag niet zo angstig.’ zei Radbout tegen Flore. ‘We hebben echt lol gehad!’

Flore keek haar man met een gelukkige blik aan. ‘Dat is mooi.’

‘Maar ik kan het niet uitstaan dat hij geen papa wil zeggen!’ grijnsde Radbout, en ze schoten in de lach.

‘Straks wordt die jongen een moederskindje! Straks is hij een volwassen kerel, en kan hij nog steeds alleen maar mama, mama! roepen!’ grapte Radbout.

Flore gaf hem een plagend duwtje.

‘Jasper wordt later een hele mooie, intelligente, stoere kerel. En hij leert snel genoeg papa zeggen!’

‘Dat weet ik toch, lieverd. Ik maakte maar een geintje.’ knipoogde Radbout.

Hij kuste Flore zachtjes op haar mond, en zij sloeg haar armen om zijn nek heen en gaf zich volledig aan hem over.

Na een eeuwigheid lieten ze elkaar weer los.

‘Ik hou van je.’ zeiden ze tegelijkertijd, en weer schoten ze in de lach.

De zon scheen warm op het plein; het was de eerste echte lentedag! Vol goede moed nam Radbout zijn zoon mee naar buiten. De frisse lucht deed hen goed.

‘Kom op, vandaag ga je leren om papa te zeggen!’ zei Radbout enthousiast, en hij wreef in zijn handen.

‘Papa?’ klonk het meteen.

‘Wat? Hou je me nou weer voor de gek?’ riep Radbout, en hij sprong wild overeind. Even keek hij verrast om zich heen, alsof hij getuigen zocht voor wat er zojuist was gebeurd. Maar er was niemand buiten, en snel riep Radbout zijn vrouw.

Flore tilde Jasper op en keek hem liefdevol aan.

‘Wat hoor ik nou?’

‘Heb jij papa gezegd? Heb jij dat gedaan, Jasper?’ piepte Flore en ze prikte hem met haar vinger in zijn buikje.

Hij giechelde en sloeg met zijn handjes naar zijn moeders arm.

‘M-mama!’ zei hij, maar toen keek hij zijn moeder aan, en zei trots:

‘Papa!’

Er verscheen een grijns van oor tot oor op zijn gezicht.

‘O, gekkerd!’ zei Flore hoofdschuddend en ze woelde met haar hand door zijn haar, waardoor het alle kanten op ging staan.

Nog steeds met de lach op haar gezicht, staarde ze met een warm, dolgelukkig gevoel voor zich uit.

Dit was haar leven – en ze was de gelukkigste vrouw van de wereld!