KONINKLIJKE VERENIGING VAN DE GEPENSIONEERDEN VAN DE NATIONALE BANK VAN BELGIE 2006

Nr. 2 van 2006 30e in de reeks

1

Beste Lezer, We hebben u verlaten even voor de grote vakantie die u, hopen we, goed doorgebracht hebt. Aan de zon zal in juli het wel niet gelegen hebben, daar was er geen gebrek aan, waar we ons ook bevonden. En hier gaan we van start met nr. 2 van onze Info Senior die het voornamelijk zal hebben over het reilen en zeilen van onze Vereniging. Zoals altijd werd er nogal wat gereisd en na de grote vakantie schoten ook de collectieve activiteiten weer in gang. Maar we laten u mee genieten van wat er allemaal gebeurde door de mensen aan het woord te laten die het allemaal beleefden. Onze Kortrijkse gepensioneerde vrienden vormen een echte band, ze komen geregeld te samen om van een lekker etentje te genieten, gaan af en toe samen op reis en er zijn zelf plannen in de maak om in groep aan de activiteiten in Brussel deel te nemen. Zij stuurden ons bijgaand artikeltje. De gepensioneerden van Kortrijk op tweedaagse reis. Door Bart Dewulf. Met een heel toffe groep van 24 personen namen we de bus voor een tweedaagse reis naar de Moeselvallei, een initiatief van Guido Verhoeve. Na het nuttigen van croissants met een flinke koffie konden we uitzien naar de aankomst te Burgen waar wij getrakteerd werden op een uitgebreide wijnproeverij. Na ons middagmaal trokken we richting Bernkastel, zeker een bezoek waard en onze jonge benen brachten ons zelfs boven op het kasteel. Verder was er Trier, onze bestemming, waar we onze intrek namen in het rustige Deutscher Hof hotel.

Na, voor sommigen een korte nachtrust werden we door Trier geloodsd door een heel toffe gidse. We trokken nog verder Duitsland binnen en konden dit kiekje nemen in Mittlach, na een korte wandeling.

Ja, twee dagen is wat kort! De terugreis verliep via Neufchâteau waar we La Ferme des Sanglochons bezochten voor een uitgebreid avondmaal van heerlijke huisbereide specialiteiten. Een meevaller die voor herhaling vatbaar is. Dank u Guido. Reis naar Bulgarije van 21 tot 30 juni 2006 Door Michel Faucq (het oog van Moskou)/J. Goossens ’t Was zoals een sprookje : er waren eens achtendertig dappere deelnemers die neerstreken op de luchthaven van Varna, gelegen aan de boorden van de Zwarte Zee. Een organisatie van de KVGNBB: een Bulgaarse Franstalige gids, een vriendelijk onthaal en Paula en Jos die alles in goede banen leidden. De volgende dag ’s morgens vertrekken we op ontdekking van de “ Ridder van Madara (werelderfgoed van de UNESCO) en van de moskee van Tomboul. Onze eerste rusthalte is Veliko-Tarnovo, een echte museumstad. Voor zij die Bulgarije ontdekken, is de ceremonie met de koffers goud waard: overhandiging van de paspoorten en het aanbrengen van stickers, een op elke koffer, gepaard gaande met een echte kakofonie van gedrum en geroezemoes. Het avondprogramma

2

“Klank en Lichtspel “ was grandioos, om nooit te vergeten. De derde dag bezoeken we de oude stad die in de Middeleeuwen het centrum van Bulgarije was. Onze gids Elka had ons reeds goed voorbereid: de Proto-Bulgaren, de Bulgaren, de Hunnen (en de anderen) Krum, Armutag, de monniken Cyrillus en Methode (die het cyrillisch alfabet hebben uitgevonden ) allen zijn ze de revue gepasseerd. Wanneer we de beklimming van de citadel aanvangen, wordt de sliert van de gepensioneerden van de Bank steeds langer en langer. Een stukje historische geschiedenis uit onze contreien maakt de uitleg een beetje aangenamer: Boudewijn IV van Vlaanderen, aanvoerder van de 4e kruistocht, die de inname van Constantinopel beval en de volledige plundering van de keizerlijke stad gedoogde, waarbij de bende kruisvaarders zich vooral onderscheidde door zijn wreedheid en hebzucht. Deze aanvoerder werd uiteindelijk verslagen en gevangen genomen door de Bulgaren. Hij eindigde in een van de torens van de “Tsarevitsj” en werd in 1206 van de executierots naar beneden gegooid. De volgende dag vervolgden we onze rondrit naar Sofia, de hoofdstad van Bulgarije. Een prachtig landschap met plekjes die “typisch typisch” waren. Imperiaal, onze gids Elka die de geschiedenis vertelde van het grote Bulgarije met zijn “verfijnde heren” en zijn onhandelbare krijgsheren. Ook zeer professioneel, onze gids, om de toiletten aan te duiden: “volg de vliegen” en bij het vertrek ’s morgens : “vergeet het slipje niet dat op het balkon te drogen hangt”. Zij wist natuurlijk niet dat de charmante dames van ons gezelschap reeds geruime tijd een string dragen. Het meest bezochte klooster van Bulgarije is Rila, werkelijk een omwegje waard. Het is gelegen in een prachtig decor, aan de voet van enorme beboste heuvels met een hoogte van maar liefst 2500 m. De muurschilderingen stralen een vrolijke, opgewekte sfeer uit die lijnrecht staat

tegenover de soberheid en ook de strengheid van het klooster. Het altaarkruis van het einde van de 18e eeuw, stelt verschillende scènes van de Bijbel voor met meer dan duizend kleinschalige personages. Werkelijk een wereldwonder! Na het bezoek aan de kathedraal Alexander Nevski te Sofia, en om reden van een kort onweer, waren we er bijna in geslaagd de 3 % van onze deelnemers te verliezen waarop de organisatoren theoretisch recht hebben. Henri De Jonge was verdwenen. Zijn Jeanneke stond er verbijsterd bij, hij had zelfs geen levensverzekering afgesloten. Diezelfde avond hebben onze muziekfanaten een schitterende muziek-opvoering bijgewoond: de Bulgaarse Stemmen. Een festijn voor het oor. Steeds vroeg uit de veren, leidde onze gids Elka ons ’s maandags naar Plovdiv. Veel deelnemers zullen een goede herinnering bewaren aan onze ontroerende ontmoeting met de zingende pope. De ganse dag volgden de bezoeken aan de ontelbare orthodoxe kerken zich op: de iconen, de beschilderde panelen en de muur-schilderingen, de ene nog mooier dan de andere. Een geschikte gelegenheid om aan te duiden hoe de katholieke en de orthodoxe kerken een verschillende richting zijn ingeslagen ( vooral na het concilie van Trente van 1548 tot 1562 ). We zullen niet vlug het middeleeuwse gedeelte van Plovdiv en zijn geplaveide straatjes vergeten. De avond was onvergetelijk: Rosine en Emiel brachten ons terug in de tijd van de legendarische dansers: Ginger Rogers en Fred Astaire. Later op de avond werden we voor een homerische keuze geplaatst: ofwel een avond in het gezelschap van mooie sexy danseressen, ofwel een culturele avondwandeling. Het merendeel van ons koos voor dit laatste. De gepensioneerden van de Bank gaan toch op reis om een beetje cultuur op te snuiven Alhoewel !? Enkele wulpse geesten hebben het toch anders gezien. En dan op de 7e dag, de weg op naar de stranden van de Zwarte Zee. Gedurende

3

honderden kilometers volgen we de bergketen van de Balkan: velden van zonnebloemen, van lavendel en oneindige vlakten bezaaid met alle soorten van graangewassen. Nessebar, onze eerste tussenstop, is een bekoorlijk schiereiland. In haar volle glorietijd waren hier meer dan 40 byzantijnse kerken. In looppas bezoeken we er maar acht. De terugkeer in Varna was een uitsmijter van gezelligheid en vrolijkheid. Na de verjaardag van Rosine, hebben we meer dan één glas gedronken op de verjaardag van Camille en Marie-Louise, steunpilaren van de sectie petanque. Nog nooit is er in zijn sectie iemand gestorven van dorst, want Camille waakt daar zorgvuldig over. Hij toonde hij ons hoe we het glas (of is het de bal) moeten heffen: “ Ca c’est trop haut, ça c’est trop bas, ça c’est trop loin, ça c’est bien “. Het bezoek aan het Museum voor Geschiedenis en Kunst van Varna mogen we duidelijk aankruisen We hebben er een verzameling van uitzonderlijke gouden kunstvoorwerpen kunnen bewonderen. De beschaving van de Traciërs, niet of heel weinig bekend bij ons, was één van de briljantste uit de Oudheid. Voor onze verbaasde ogen werden vele meesterwerken tentoongesteld: het was werkelijk een wonder. Het sluitstuk van de folkloristische avond was het blootsvoets wandelen over een gloeiende kolenmassa: wat was de truc ?, wij hebben het niet kunnen achterhalen. Tijdens deze boeiende rondrit was er voor Paula en Jos genoeg werk aan de winkel. Wanneer Jos elke dag de namen van de gelukkigen voor de VIP plaatsen in de autocar mededeelde, dan waren er enkele vrolijke snoodaards op de laatste plaatsen die niet wilden profiteren van dit aanbod en liever luisterden naar de vele smakelijke moppen van Jeanneken. Zij heeft hen een gemakkelijke manier aan de hand gedaan om snel rijk te worden : je koopt de Fransen aan hun werkelijke waarde en verkoopt ze aan de waarde die ze zichzelf toe-eigenen. De winstmarge is enorm.

Aan Willy, de man van Paula, heeft de groep gevraagd om twee telramen te maken, één voor Paula en één voor Jos. Hij moet eveneens een “mannequin qui pisse“ (manneke pis) zoeken voor onze Bulgaarse gids. Alle gekheid op een stokje, wij waren allen zeer tevreden dat de reis zonder problemen is verlopen. Onze oprechte gelukwensen aan Jos en Paula; aan onze schitterende Bulgaarse gids Elka en onze discrete chauffeur Lubo. Onze felicitaties aan de deelnemers voor hun goed humeur en voor hun stiptheid. Onze Nederlandstalige vrienden hebben eens te meer hun taalhoffelijkheid laten blijken. Deze welwillende houding verdient een speciale vermelding. Onze culturele en ontspannende bladzijde is weer eens omgeslagen en wij hopen in de toekomst nog vele malen dezelfde aangename momenten te mogen beleven.

Bezoek aan de tentoonstelling van de werken van Theo van Rysselberghe, Belgisch meester van het neo-impressionisme. Door Suzanne Mage/J.H. Theo van Rysselberghe?????? Ik wist dat het een schilder was en zijn naam zei me dat hij Belg was. En dat was alles. Wanneer ik op de muren van de stad het aanplakbiljet zag waarop zijn dochtertje prijkte was ik onmiddellijk gefascineerd. Ik hield nochtans niet zo van het pointillisme. De schilderijen uit de zuiverste periode van Sisley of van Signac zie ik niet graag. Maar het aanplakbiljet,

4

dat trok me aan… en ik was niet ontgoocheld. De tentoonstelling laat toe op een zeer heldere wijze de evolutie van het werk van de schilder te volgen. Het portret van zijn vriend Octave Maus dateert van 1885. Maar het is pas twee jaar later dat Emile Verhaeren, geënthousiasmeerd door de pointillisten Octave en Theo voorstelde aan Seurat die het best deze nieuwe techniek beheerste. Voortaan zullen de kleine gekleurde punten gekleurde vlekken worden, aangebracht in bredere trekken om te slotte te eindigen in een meer fluïde en realistischer stijl. Maar tijdens dat bezoek heb ik een les bijgewoond die me heeft laten ontdekken hoe de aparte kleuren door het oog worden gemengd en hoe het gekende principe dat wil dat, als men een aandachtig een punt van een bepaalde kleur fixeert, het oog daarnaast het aanvullende kleur “ziet”. Een lerares had een klas zeer jonge kinderen samengebracht voor een bord. Ze hield de kinderen op een goede afstand en ze vertelden dat ze een dame zagen in een lang hemelsblauw kleed met witte kanten handschoenen. Dan liet ze hen dichterbij komen en elkeen ontdekte in het kleed streken van kleuren, die van rode, die van groene, die van oranje… tot groot vermaak van de kinderen. Het meest verwonderlijke was dat de witte handschoenen meer punten van verscheidene kleuren voorstelden dan er witte waren. En nochtans, van zodra men zich opnieuw verwijderde zag men dat de handschoenen wel degelijk wit waren! De kinderen stonden paf van wat ze ontdekten, gewoon door het spel van naderen en achteruitgaan. Zo ook op een andere schilderij, waarop een jonge blondine staat naast haar moeder, van dichtbij ontdekt men haar haren felle rode en groene streken. Zo kan men op elke leeftijd bijleren: wat deze jonge kinderen het geluk hadden op een ludieke manier te leren, hebben wij, indien we even onze oren en ogen de kost

geven ook de kans nieuwe kennissen op te doen dank zij deze bezoeken die men voor ons organiseert. Vakantiecentrum Wielingen – De Panne Van 22 tot 28 april 2006 Door Suzanne Mage/J.H. Een lieve dame zei eens: Je moet haar niet bedanken als ze een artikel schrijft, ze doet dat toch zo graag. En ’t is nog waar ook. Nochtans deze keer was het niet hetzelfde. Op de vooravond van ons vertrek ontdekte ik dat een bepaald feit mijn verblijf eerder moeizaam zou maken en ik wist dus ook dat mijn pen, die gewoonlijk niet vlug genoeg in actie kan schieten, het moeilijker zou hebben over het papier te lopen. Dus, op zijn minst deze keer, als Jaak me zal bedanken, zal ik het werkelijk verdiend hebben. Vertrekken we dan toch maar naar deze lang verwachte vakantie… Een zeer goed idee rond de middag te vertrekken; het voorgespiegelde gastronomisch maal bij aankomst zal des te meer geapprecieerd worden. En niet met de kippen uit de veren te moeten is een echt plezier. En dat is ons de volgende dagen ook gegund, daar de verplaatsingen steeds in de namiddag plaats hebben. Wat een geschenk te mogen ontbijten in alle rust. Ik heb vooral genoten van het bezoek aan Bergues want het was echt een onverwachte ontdekking. Nieuwpoort, Poperinge en Brugge, zelfs als men ze al gezien heeft, bieden toch nog altijd enkele verrassingen. Wie wordt nu moe van het Brugse Begijnhof? En dan, de kers op de taart, het ecomuseum in de hoeve Bommelaers Wall, dat ons alles vertelt over het leven van het maritieme Vlaanderen van vroeger en dat van nu met de kern van een windmolen. “Onthutsend “ zegt de brochure. Het is inderdaad moeilijk, als men dat mechanisme daarboven ziet hangen, zich een idee te vormen van zijn afmetingen.

5

Bij de uitgang van de hoeve is er, wel te verstaan, de boetiek! Altijd bereid te experimenteren met dingen die ik niet ken, koop ik “chicorette”. Lust jij het? Ik, niet zozeer. Maar een “schlouk*” in een glaasje frisse witte wijn maakte er een aangenaam aperitief van, deze zomer.

Terug in Brussel voelde ik mij lichtjes gefrustreerd bij het zien van de foto van de olifanten van Beaufort 2006 in Connect,: we waren zo dichtbij en we zijn ze niet eens gaan zien. Gelukkig heeft de Bank daaraan geremedieerd door de organisatie van het bezoek van de 10 sites outside van deze grote tentoonstelling die vele landen in de wereld ons benijden. En zo is alles goed dat goed eindigt. ----------------- * Het woord “schlouk”, wat jullie er ook mogen van denken, is Israëlisch! Het werd diegenen die in 2000 met hem reisden onderwezen door Xavier! Onze Honderdjarige. Florent - Fons Broodcoorens. U zult het al gelezen hebben in Connect, we hebben een honderdjarige. En dat heeft de Vereniging vanzelfsprekend willen vieren. Contact met hem en zijn familie leerde ons dat hij nog steeds zeer begaan was met alles dat de Bank betrof. Het lag dus voor de hand dat hij een bezoek aan Brussel wel op prijs zou stellen en er werd dus besloten hem en zijn naaste familie een feestmaal aan te bieden in onze Club. Daar wij, langs zijn familie om, vernomen hadden dat een bezoek aan de Bank zelf, voornamelijk aan de Hoofdkas hem buitengewoon zou plezieren, werd contact opgenomen met de personeelsdirecteur en

–chef om naar de mogelijkheid van dergelijk bezoek te polsen. Zo draaide het uit dat bij hun aankomst in de Club te Berchem, zoals afgesproken, de ganse groep bezoekers in auto’s geladen werd richting Bank, waar niet alleen een uitgebreid bezoek aan de Hoofdkas maar ook de ontvangst door directeur Jan Smets en personeelschef Rudy Trogh en het feestmaal op het programma stonden. Fons die zijn ganse loopbaan in Oudenaarde doorgebracht had kende goed de Hoofdkas omdat hij daar geregeld moest komen voor de biljettencirculatie. Het spreekt vanzelf dat de huidige Hoofdkas niet meer beantwoord aan wat hij er vroeger zag. Toch zijn wij er zeker van dat van alles enorm genoten heeft. Fons, we wensen je nog vele jaren en hopen je nog als gast te mogen verwelkomen. Je kent de weg nu.

Het 24e petanquetornooi. Claudette De Cleyn Op 19 september ll. kwamen 50 deelnemers opdagen voor het 24e petanquetornooi . Niettegenstaande een regenachtige voormiddag werd reeds vroeg de toon gezet, verschillende partijen eindigden op een 13/12 score. Om de strijd verder te kunnen zetten was er na de 2e partij een stop nodig om terug op krachten te komen. Na een lekkere maaltijd, waaraan ook nog eens 20 supporters deelnamen, was iedereen terug paraat.

6

’s Namiddags ging de strijd onverminderd verder en zelfs een felle zon kon de gemoederen van enkele ongelukkigen niet ophitsen die hun boule zagen wegketsen door spelers met meer geluk. Vier gewonnen partijen waren niet voldoende om als winnaar uitgeroepen te worden omdat er ook nog een individueel spel (waar veel punten konden gewonnen/of gemist worden) moest gespeeld worden. Maar aangezien er voor iedereen een prijs was en de Olympische gedachte “deelnemen is belangrijker dan winnen” het leidmotief was, waren er enkel lachende en gelukkige gezichten te zien op de prijsuitreiking. Afspraak volgend jaar voor de 25e editie van het petanquetornooi ! ! ! Een muzikale reis. Door Josée Christien/J.H. Mozart! Ken je hem? Ja hoor, dat klein ventje van vier jaar dat in al de hoven van Europa piano of viool ging spelen met zijn grote zus. Voor zij die het nog niet zouden weten, hij werd geboren in 1756, in 2006 wordt dus de 250e verjaardag van zijn geboorte gevierd. Deze verjaardag bracht ons op het idee een reis te organiseren.ter ontdekking van Salzburg, Wenen en Praag; steden waar het genie vertoefde in de loop van zijn zo vruchtbaar maar helaas te kort leven: opera’s, symfonie, concerto’s, sonates, fantasia, kamermuziek, sacrale muziek… niets was hem vreemd. In Salzburg luisteren we naar door het grote publiek weinig gekende werken, met ondermeer het 2e concerto voor hoorn. Na de pauze weerklonk de zaal van majestueuze en opgewekte akkoorden; het orkest van het Mozarteum begint met de beroemde 38e symfonie, de Praagse genoemd. Het enthousiasme is overweldigend. Ander punt van interesse, het geboortehuis van de meester waarvan het interieur, helaas, gemoderniseerd werd.

Op zondag bevinden wij ons allemaal in de indrukwekkende kathedraal om er het “Missa brevis” te aanhoren. Goddelijk! Onder de tonen van de sonaten voor piano bereiken we Wenen. Mozart is overal: te Sint-Stefaan, in de Hofburg, in Schönbrunn, in de Albertina, op de Prater… Onder de lusters van de Hofburg luisteren we naar het Wiener Mozart Orchester: Figaro, Don Giovanni, Cherubino, Prepageno, Haffner symfonie, Kleine Nachtmusik… We zijn teruggebracht naar het Mozartse Wenen. Anderzijds roept een zeer originele tentoonstelling in de Albertina het leven en het werk van de Maestro op. Laatste grote etappe van de reis, Praag. Het kasteel, de kathedraal, de Karelsbrug, het astronomisch uurwerk en het Kindje Jezus trekken steeds een dichte menigte aan. We vinden een meer intieme Mozart in de villa Bertramka, waar hij veel verbleef, zonder twijfel wanneer hij in Praag zijn opera Don Giovanni dirigeerde. Het is hier dat ik de goddelijke Mozart terugvindt die, onder een schijnbare bescheidenheid een weinig geëvenaarde diepte verbergt. En daar is het einde reeds. Een welgemeende dank aan Jos Goossens die op zijn eentje al het werk van deze geslaagde week op zijn schouders torste. Ons Pensioen. Van waar komt het? Wat hebben wij er aan? Hoe zeker en welvaartsvast is het? Hoe ziet de toekomst er uit? Dat waren de punten die Frans Vanderschelde aansneed tijdens zijn uiteenzetting van 5 oktober jl. in de Club. Hoe ons pensioen ontstaan is en hoe het verder gegroeid is, wisten we vaag, maar het was goed eens alles op een rijtje geplaatst te zien om zich te realiseren wat een enorme weg er sedert het begin afgelegd is en welke weg, en hindernissen er ons (wie weet?) nog te wachten staan.

7

Voorwaar een op het eerste gezicht niet zo aantrekkelijke materie, maar de spreker slaagde erin ze op een aangepaste manier, doorspekt met anekdoten aan de man te brengen. De spreker, Frans Vanderschelde, is dan ook zo goed als gans zijn effectieve loopbaan met de zaak bezig geweest en heeft aldus een benijdenswaardige dossierkennis opgedaan. Voor de Vereniging treedt hij, samen met Leon Hancisse, op als waarnemer bij de Pensioenkas. Wat ons geruststelt. Cruise Moskou – Sint-Petersburg. Van 5 tot 12 september 2006 Door P. Tellier/J.H. Het Rode Plein was bijna leeg. Indien de mummie van Lenin in haar granieten mausoleum verder het groot warenhuis Goum in de gaten houdt, waar het nu wemelt van westerse luxeartikelen, dan was het niet Gilbert Bécaud en zijn gids Nathalie die er rondslenterden maar wel tachtig gepensioneerden van de Bank die er de met geschiedenis geladen sfeer opsnoven. Bewonderend opziend naar de talrijke kleurrijke koepels van de Sint-Basilius-kathedraal hebben wij onze eerste ontmoeting met Ivan De Verschrikkelijke, die ze in 1555 liet bouwen.

Het Geschiedkundig Museum opgetrokken in rode baksteen, er rechtover aan de andere kant van het Plein, is eveneens indrukwekkend. De vesting, die we binnengaan is afgesloten door een omheining van meer dan twee kilometer, geflankeerd door negentien torens, waar

van sommige zeer indrukwekkend, zoals de Spasskaïa-toren met zijn klok, zijn beiaard en zijn robijnen rode ster, of de hoge torens Nikolskaïa en Troïskaïa. En daar bevinden wij ons in het Kremlin, hart van de macht van de tsaren en van de leiders van de Sovjetunie, uitgezonderd gedurende de twee eeuwen wanneer Sint-Petersburg hoofdstad was. Wij ontdekken er met verrukking een overvloed van kathedralen en vergulde koepels, zoals deze van de Assumptie en de Boodschap, van de twaalf Apostelen, de aartsengel Michael en de aflegging van het Kleed van de Maagd. Het Tsaar-Kanon staat daar, gegoten in 1586, het weegt veertig ton en heeft nooit een enkele bal afgeschoten. Daar staat ook, gebroken, de Tsaar van de klokken, met een gewicht van tweehonderd ton, en dat nooit uit zijn montagekuil geheven werd. We stoppen voor de kantoren van president Poetin, opeengehoopt in het Paleis van de Wapenrusting. In Moskou moet je wennen aan de buitensporigheden, zoals deze van de Metro, waar de roltrappen aan een grote snelheid diep onder de grond gaan langs bijzonder steile hellingen om uit te monden in stations die Stalin als Paleizen voor het Volk wilde en die druipen van het marmer en politiek veelbetekenende decoraties. Vreedzamer, bijna intiem, zijn de kloosters Novodevitchi of de Sint-Sergius-Drievuldigheid (Sergiev-Possad ex-Sagorsk) die ons onderdompelen in het meest authentieke orthodoxe geloof. Wij bezoeken op een drafje de Galerij Tritiakov en bemerken in de verte de afschuwelijke Stalinistische gebouwen van de Universiteit, een van de “zeven zusters” van Stalin, allen opgetrokken in dezelfde gotische steil. We hadden van meet af aan onze kwartieren op de Arabella, die aangemeerd lag aan het rivierstation. Deze keuze laat toe zich gedurende de ganse reis niet om zijn bagage te moeten bekommeren. Dit in tegenstelling tot de gewone rondreizen, waar men dagelijks zijn koffers moet

8

maken, uitpakken en meesleuren. Daarentegen, daar het rivierstation op een zekere afstand lag werden we vaak opgehouden in onmogelijk lange opstoppingen, zodat een zekere tijd verloren ging in het transfer van en naar ons boothotel. Er was enige aanpassingtijd nodig want onze dappere Arabella was in 1955 gebouwd in Oost-Duitsland, de hutten waren piepklein en het lokaaltje dat als wc en stortbad dienst deed bracht in het begin menigeen die het westerse comfort gewoon is van de wijs.

Deze kleinigheid erbij genomen, gaan we aan boord kennismaken met een dol enthousiaste bemanning die zich zonder rekenen inzet om van de cruise een succes te maken. De Dapperen van Rusland geven ons verschillende concerten na het avondmaal, Irina doet ons zingen en initieert ons in de Russische taal, Tatiana geeft les in het volksdansen en, voor de moedigsten, ochtendgymnastiek, Katia geeft ons uiteenzettingen over geschiedenis, kunst, Russische kleder-dracht en ook orthodoxie. Er worden open debatten georganiseerd waarbij geen enkel onderwerp taboe is: de val van het communisme, zijn gevolgen voor de bevolking, de oorlog in Tsjetenië, de rol van de maffia; alles. De cruise was dus actief en ging vlug voorbij, wat niet evident leek bij de aanvang van het parkoers van 1.400 km., met 17 te passeren sluizen, waarvan sommige spectaculair, vertonen een waterpeil van meer dan zestien meter. Alle passagiers brachten hun steentje bij, vriendelijkheid, behulpzaamheid, goed humeur en taalhoffelijkheid waren present.

De deelname aan de quizavonden was massief, vooral als er enkele prijzen te winnen waren onder de vorm van wodka. De gepensioneerden van de Bank toonden hun vitaliteit bij het brengen van een interpretatie van het Zwanenmeer van Tchaïkovski, de geschiedenis van de raap waar men met enthousiasme de Russische liedjes zong, geleerd in de les. Een eerste deel van de reis bracht ons naar het noorden dwars door het kanaal van Moskou, het bekken van Ouglitch, de Wolga, het bekken van Rybinsk, de Cheksna en het Witte meer, dan de Kovja die uitmondt in het Onegmeer. Daarna vaarden we naar het westen, langs de Svir die uitmondt in het Ladogameer en tenslotte brengt de Newa ons naar Sint-Petersburg. De oevers zijn oneindigheden van berken zonder einde, heel af en toe onderbroken door enige huizen die een dorpje vormen. Tijdens de tussenlandingen kwam de Russische geschiedenis telkens boven. Het kanaal van Moskou en de enorme bekkens bewaren de herinnering aan het miljoen gevangenen van de Goelag die het als slaven moesten graven op bevel van Stalin. De verdronken kerktoren van Kaliazine herinnert aan de tientallen dorpen onder-gelopen door de faraonische graafwerken aan het kanaal Wolga – Oostzee. In Onglitch draagt de kerk van Sint-Dimitrius op het bloed nog de sporen van de moord op de kleine Tsarevitch Dimitri in 1591 op aanstoken van Boris Godoenov. De moord schijnt een traditionele methode te zijn om de macht te veroveren in Rusland. Te Irroslav, een van de steden van de gouden ring, de bakermat van Rusland, ontroerde het ons te zien dat jongeren nog steeds eerbiedig de wacht houden bij het monument voor de doden van de oorlog 1941-1945, die twintig miljoen slachtoffers maakte, iedere school van de stad trekt op haar beurt de wacht op voor het monument.. Het Sint-Cyrilliusklooster roept de herinnering op aan Ivan de Verschrikkelijke die de gewoonte had de

9

vrouwen die hij beu was naar het klooster te sturen. Hij trouwde zeven maal en daar de Kerk de scheiding verbood stierven sommige echtgenoten “per ongeluk”, anderen sleten hun laatste dagen in het klooster, wat, naar onze mening een meer humane oplossing was. Een ongelegen storm op het Onega-meer liet ons niet toe de Kiji-site te bezoeken, nochtans tot wereldpatrimonium uitgeroepen door de Unesco, maar liet ons wel toe het dorpje Vitegra te ontdekken. Dit niet geprogrammeerd bezoek liet de Belgen toe zich nu eens echt een idee te vormen van wat het leven was in een dorp, verloren in het noorden van Rusland. Ten slotte schenen weinigen onder ons bereid om er zich te vestigen. En dan eindelijk Sint-Petersburg, het hoogtepunt van de cruise en voor velen onder ons een van de schoonste steden ter wereld. Wat u erover vertellen? Er zouden veel pagina’s nodig zijn om een beschrijving te geven van deze heerlijke stad aan de Oostzee, gebouwd door Peter de Grote driehonderd jaar geleden. Peter die, goedschiks of kwaadschiks, Rusland in de westerse wereld wilde introduceren. Gebouwd op tweeënveertig eilanden, met zeventig kanalen en rivieren en driehonderd bruggen, Sint-Petersburg moet eerder gezien dan beschreven worden. Schaf u een goede toeristische gids aan met kwaliteitsfoto’s en bewonder de prachtige monumenten, ontworpen door Italiaanse of Franse architecten, dat zal te verkiezen zijn boven alles dat ik u zou kunnen vertellen. We beperken er ons dus toe u op een bescheiden wijze enkele persoonlijke impressies te geven over deze stad die meer verdient dan deze drie bezoekdagen die te onzer beschikking waren. Een uitstap per boot op de kanalen laat onze prachtige paleizen bewonderen vanaf het water en aldus te ontsnappen aan de afschrikwekkende opstoppingen waartoe de recente honger van de Russen voor de Europese wagens geleid heeft. Wat gedaan anders dan zich op sleeptouw te laten nemen door de geschiedenis, niet alleen de

Russische maar ook deze van de ganse mensheid die zich hier afspeelde. Vanaf 1703 oordeelt Peter de Grote het nodig over een bolwerk te beschikken in zijn oorlog tegen de Zweden. Hij besluit de vesting Petrus en Paulus te bouwen op het eiland van de Haas. Ze zal de bakermat zijn van de stad, deze stad “gebouwd op de beenderen” van tienduizenden lijfeigenen, gevangenen en behoeftigen die massaal omkwamen in de werken op gang in de ijzige moerassen, geteisterd door muggen. In de vesting foltert Peter zijn zoon Alexis in 1718 ter dood en sluit er de opposanten van het tsarenregime op. In het midden van de vesting, de kathedraal Petrus en Paulus, met haar vergulde spits van 122 m., met de graven van alle Romanov’s sedert Peter de Grote tot aan dat van de laatste tsaar Nicolas II, omgebracht met gans zijn familie te Iekaterinburg in juli 1918. We bezoeken deze plaats in stilte en sommigen met ontroering. Het Paleizenplein wordt overheerst door de kolom Alexander I, die de overwinning herdenkt van deze tsaar op Napoleon in 1812. Deze granieten monoliet van 48 m. hoog weegt 700 ton en staat rechtover het winterpaleis, besteld door de tsarina Elisabeth aan de Italiaanse architect Rastrelli. Deze tsarina zal de stad ontwikkelen van 1741 tot 1761. Ze beveelt eveneens, na een mystieke crisis, de oprichting van het instituut Smolny, waar Lenin het centrum van zijn verovering van de macht vestgde. We onthouden van haar haar grote honger naar bals en feesten. Grote verkwistster, ze had meer dan 1.500 kleden, brengt ze de publieke schatkist zo goed als tot het failliet. Maar de ontwikkeling van Sint-Petersburg kwam er vooral onder de regering van Katharina II, de Grote die aan de macht komt in 1762 na haar man, tsaar Peter III te hebben laten doden door haar minnaar Orlov. De minnaars van Katharina, zoals Potemkine, vormen een lange rei naast deze die de Europese hoven schanda-liseerden, door haar ongebreideld seksueel leven. Maar laten we deze schuine

10

beschouwingen terzijde om terug te keren naar het Paleizenplein en de Ermitage, een enorm museum van een onvoorstelbare rijkdom dat we in looppas bezoeken. Maar blijven we nog even op het Paleizenplein en herbeleven we die zondag 9 januari 1905 als de troepen van Nicholas II het vuur openen op een vreedzame massa die om hervormingen kwam vragen. Duizenden onschuldige mensen worden gedood en de breuk tussen de tsaar en het volk is volbracht. De revolutie is in gang gezet. Op deze zelfde plaats zal dus in oktober 1977 de bestorming plaatsvinden van het Winterpaleis door Lenin en de bolsjewieken nadat de kruiser Aurora een kanonschot met los kruit geschoten had. De revolutie die de geschiedenis van de Mensheid zou veranderen is van start. Verlaten we deze historische plekken, laten we wandelen in de voetstappen van Dostoïevski, Tourgueniev, Poetchkin, of Sermontov en ontdekken we andere architectonische schoonheden: de kathedraal Sint-Isaac, van de Franse architect Montferrand, met zijn gigantische koepel, of de kathedraal van de Opstanding op het Bloed, van typisch Russische stijl, deze staat op de plaats waar Alexander II, die nochtans de lijfeigenen geëmancipeerd had, slachtoffer werd van een bomaanslag in 1881. Tijdens hun vrije tijd bezochten sommigen het Paleis Youssopov, waar de demonische Raspoetin die een zo nefaste invloed op tsarina Alexandra uitoefende, vermoord werd. Anderen slenterden wat rond op het perspectief Nevski, de beroemdste laan van Rusland die zich over 5 km. uitstrekt, zonder de spits van de Admiraliteit, die als oriëntatiepunt diende, uit het oog te verliezen. De moedigsten waren al onderweg om een uur ’s morgens om de bruggen te zien opgaan die de schepen moesten doorlaten. Op een dertigtal kilometer van Sint-Petersburg werden we aangenaam verrast door de zomerresidentie het Petershof, geïnspireerd door Versailles, het Paleis van Katharina te Poeshkine (ex-Tsarskoie Tselo) en het groot Paleis van Pavlovsk

met zijn 600 ha. tuinen. We staan versteld van de kwaliteit van de restauratie van de paleizen aan het identieke daar bijna alle door de Duitsers bezet werden tijdens het beleg van Leningrad, dat negenhonderd dagen duurde, van september 1941 tot januari 1944. Ze werden volledig vernield met explosieven door de Duitsers die er hun woede op botvierden omdat ze ze moesten verlaten wegens de vooruitgang van het Rode Leger. Het is nu tijd om het vliegtuig naar België te nemen na deze cruise Moskou – Sint-Petersburg en ons de tijd te gunnen om onze indrukken, opgedaan in al deze plaatsen vol historie, te versassen. De Herfstfeesten. Op 19 en op 26 oktober hadden de jaarlijkse herfstfeesten plaats. Het eerste, dat zonder muziek was, droeg de voorkeur weg van 204 personen. Het tweede, met muziek, bekoorde er 163, al moet hier gezegd worden dat een belangrijke groep die normaal het muzikale verkiest op dat ogenblik in het buitenland rondtoerde met de sectie Wijnkunde. Van beide feesten kan gezegd worden dat ze op een aangename wijze het nieuwe seizoen ingeluid hebben. Onze huwelijksjubilarissen. Naar jaarlijkse traditie hebben wij op dinsdag 21 november jl. onze briljanten, diamanten en gouden huwelijksjubilarissen in de bloemetjes gezet. Drieëntwintig paren aanvaardden onze uitnodiging en genoten van een lekker etentje en het weerzien van soms lang niet meer geziene collega’s. Hier volgen hun namen: Briljant: Wierinckx-Vandeven René en Marguerite Diamant : De Winter-Van Pee Roger en Joséphine Santermans-Bortels Marcel en Germaine Goud : Boschman-Nicaise Jean en M.-Henriette

11

Bossin-Ackermans Joseph en Jeanne Cludts-Claessens Louis en Paula De Greef-Peremans Albert en Gisèle De Saedeleer-De Winter Herman en Iliane Deridder-Vanderkelen Marcel en Elisabeth Du Chau-Van De Sype Benini en Gaby Gruson-Andriessen Bernard en Julienne Herman-Maertens Julien en Nelly Kemp-Werts Nicolas en Suzanne Leplat-Bodson Georges en Yvette Medaer-Genoe Aloïs en Lea Neefs-Pillet Robert en Jacqueline Neefs-Pique Joseph en Astrid Nys-Storme Louis en Paula Taelemans-Vanderstraeten Jean en Maria Van Dooren-Van Doorslaer Frans en Fran. Verbist-Van De Gracht Albert en Seraph. Willems-Roman François en Marguerite. De triomf van het Rode Leger. Door Suzanne Mage /J.H. “Heilig Rusland, zo levend in mijn hart… Zoals vroeger, plots, zie ik je terug…” Ja, het is een land dat naar je hart grijpt en men ontkomt niet aan de nostalgie van zijn grote ruimten. De karakteristieke stemmen van zijn zangers, de geluidskwaliteit van de mooie taal verplaatsen u onmiddellijk in de onmetelijkheid van zijn grote vlakten. Het volstaat de ogen te sluiten en te luisteren. Het zij de bebloemde Siberische steppe in de lente, het zij de gedurende negen maanden ondergesneeuwde gronden, het zij de donkere, dicht met bomen bebouwde taïga, alles defileert voor u enkel door naar hun liederen te luisteren. Het is waar dat ik altijd zeer aangetrokken geweest ben door dergelijke landschappen. Iemand die onderlegd is in de reïncarnatie ging zelfs zover te suggereren dat ik in een vorig leven in deze contreien geleefd had!!! Maar, al heb ik zeer genoten van het concert, dan was ik toch ergens zeer teleurgesteld. Mensen van onze leeftijd hebben ongetwijfeld de manie van het verleden mooier te maken dan het in werkelijkheid was. Ik had herinneringen

aan imponerende, onberispelijk geklede koorzangers. De voorstelling van deze hier liet eerder te wensen over: niet bij elkaar passende kepies en door enkelen op zeer nonchalante wijze gedragen. Ik veronderstel dat de referentie naar hun vroegere benaming hun publiciteit ten goede komt – de kwaliteit van hun prestaties is perfect – maar zouden ze niet beter voor een ander imago kiezen zodat de vergelijking niet kan gemaakt worden? Persoonlijk is deze slonzige kledij mij te meer opgevallen daar, enige maanden geleden, ter gelegenheid van de opening van “Europalia-Rusland”, het Muziek van de Gidsen, in de Bozar gedirigeerd werd door een chef, kolonel in het Russische leger, met een uniform van perfecte snit. In elk geval, beste dank voor ons gehoor dat een onvergetelijke namiddag doorbracht. Dagtrip naar Bouillon en Sedan Van het ene kasteel naar het andere. Door Josée Christien / J.H. We klimmen in de bus bij dageraad, zelfs een beetje ervoor. Bouillon is niet aan de deur. Voorbij Namen baden de heuvels in de mist: Lavaux-Sainte-Anne, la Sesse “Dochter van de Ardennen”, nog altijd omfloerst. De herfstmorgen roept herinneringen op aan talrijke tochten doorheen deze streek. We verlaten de autoweg en beginnen aan de afdaling naar de wispelturige Semois en Bouillon; de herfstzon overspoelt het Ardense woud dat bijzonder groen gebleven is dit jaar. Een mooie nazomer. Deze keer trekken we op kruistocht en volgen een zekere Godfried van Bouillon, nobele van de streek: crack van de ridders, kasteel van Alladin, Sint-Jan van Acres, Jeruzalem… een reis in de tijd, zeer goed gegeven in de Archeoscoop Godfried van Bouillon. Het is middag, de beiaard van de kerk speelt de Europese hymne. Een paar

12

stappen verder wacht ons een dîner de chasse in de hotelschool Sainte-Marie. De leerlingen van de school verzorgen de dienst onder het waakzaam oog van de leraar; een fles witte wijn ontkurken is niet van de poes en gebeurt soms met ietwat bevende handen.

Eens de innerlijke mens verzorgd zijn we alweer op weg naar een kolos, de vesting van Sedan. Men voelt zich nietig bij deze dikke vestingmuren, de enormiteit van de slottorens en het aantal trappen, waaraan we maar niet beginnen. Nochtans, zelfs beknopt, is een bezoek de moeite waard. Het wordt avond en de bus brengt ons naar huis terug, we laten ons wiegen… vallen in slaap… en komen veilig thuis. Onze beste dank aan de organisatoren, Marie-Henriette en Jacqueline en vergeten we de zaakvoerders van de Club niet die ons de hotelschool leerden kennen. Wat brengt 2007 ons? Onze vaste activiteiten: Januari: 11 Nieuwjaarsfeest I 25 “ II ♫ Februari: Maart: 15 Algemene Vergadering

April: ... Vriendschappelijk Petanquetornooi te Marche-en-Famenne (of mei). Mei: 2e helft: Apulie – Les Pouilles. Org. :Tony en Jos

Juni: 2e helft: Een vakantiecentrum in Frankrijk. Bestemming nog niet vastgelegd. Org.: Paula en Tony. Augustus: 2e helft: De Baltische landen: Litouwen, Letland en Estland. Org.: Jos en Danielle

13

En dat was het dan voor deze tweede Info van 2006.

September: 2e helft: Kroatië

Org. Paula en Danielle. We wensen u en uw familie een

en een

11 25e Petanquetornooi in de Club Oktober: 18 Herfstfeest I 25 Herfstfeest II ♫ November: 20 Huwelijksjubilarissen. En daarbij…

Twee dagtrips, traditioneel een in de lente en een in de herfst, Museumbezoeken; Tentoonstellingen; Concerten; Theatervoorstellingen… … naargelang de actualiteit. Voorwaar voor elk wat wils!

En om te sluiten nog even dit: Laat je niet vangen in de file!

* Kom met het openbaar vervoer! Al onze activiteiten hebben in de dag plaats en onze Club is erg goed gelegen. Terwijl je buur zit te sakkeren in de file zit je lekker warm je krant te lezen en… als 65+-er reis je voor luttele 4,00 € op de trein en gratis op de bus!

**