Edith Giovanna Gassion (haar echte naam) werd op

19 december 1915 op het voetpad geboren ter hoogte van de woning 72 in de Rue de

Belleville in Parijs, meer bepaald op de cape van een

politieagent. Edith had artiestenbloed: haar vader

Louis die aan het front zat was acrobaat, haar moeder, een

Italiaans-Kabylische, was straatzangeres. Edith groeide

op bij haar twee oma’s. Een van de twee had een bordeel in Bernay (Eure).

Na de oorlog werd Ediths vader, Louis Gassion, aangeworven bij

een rondreizend circus. Hij verliet zijn vrouw maar nam

zijn dochter mee in zijn woonwagen. Het voetpad, het circus, het bordeel … van een

bijzondere kindsheid gesproken !

Om haar vader te helpen in het circus begon de jonge Edith

liedjes te zingen.

Haar vader nam een andere vrouw, een zigeunerin. In 1931 werd Ediths stiefzuster Denise geboren. Edith was actief als

straatzangeres.

Op de leeftijd van 17 jaar ontmoette Edith Louis Dupont en ze raakte direct zwanger

van hem. Voor de «op straat» geboren Edith was dit de eerste

van een lange reeks amoureuze

teleurstellingen en ongelukken. In 1935 stierf haar dochtertje

Marcelle aan een hersenvliesontsteking...

Louis Dupont liet Edith in de steek. Edith kon die scheiding moeilijk

verwerken en ze verviel in totale aftakeling. Ze ging om met het

Parijse gespuis, boeven en pooiers. 20 jaar oud was ze alleen,

enigszins wees, op de rand van een depressie, arm, gedrogeerd en zich

prostituerend.

Op een avond in 1935 maakte Edith kennis met

Louis Leplée, zaakvoerder van Gerny's, een showzaal

die toen erg in trek was. Aangetrokken tot de jonge vrouw vroeg hij haar om bij

hem enkele liedjes te komen zingen, waaronder

nummers van Vincent Scotto. Van Leplée kreeg

Edith haar bijnaam «môme Piaf» wegens haar kleine

gestalte.

De optredens in Gerny's waren een succes: Maurice Chevalier, in volle

glorieperiode, en een zekere Jacques Canetti, impresario bij de

radio, waren door haar gefascineerd. Canetti liet haar voor de radio zingen en einde 1935 nam hij met haar een plaat op:

‘La foule’. Maar ondanks haar groeiend succes keerde Edith al

vlug terug naar de straat. Ze werd als een slecht meisje beschouwd en de politie hield haar in de gaten...

In april 1936 werd Leplée, de eigenaar van

Getty’s, vermoord - naar men vermoedde door

«beschermers» van Edith. Zij maakte slechte

momenten mee bij de politie die haar herhaaldelijk

verhoorde. Edith werd ervan verdacht de

moord te hebben opgedragen aan haar «beschermers».

De zaak werd nooit opgelost.

Dankzij Raymond Asso, die ze een tijdje voordien had ontmoet,

ontsnapte Edith aan de gevangenis. Asso liet haar in

januari 1937 «Mon légionnaire» opnemen. Raymond en Edith

werden minnaars. Geen sprake meer van een ontspoord leven:

nog één woord: WERKEN. En dat werken loonde zich.

ABC engageerde de zangeres onder haar nieuwe

artiestennaam: Edith Piaf. Zij ging om met de echtparen

Chevalier en Trenet en maakte tournees in gans Europa.

Maar de Tweede Wereldoorlog scheidde

Raymond Asso en Edith. Terwijl Raymond aan het

front zat wierp Edith zich in de armen van een

beginnend filmacteur, Paul Meurisse, die ze na korte

tijd verliet voor Michel Emer. Die schreef voor

haar enkele liedjes waaronder

«L’accordéoniste» en «Le disque usé».

Frankrijk was bezet, maar Edith hield niet op met zingen, zowel voor de Fransen als voor de …

Duitsers. Dat bracht haar in moeilijkheden na de

bevrijding. Men verweet haar vooral dat ze in Berlijn was gaan zingen op uitnodiging

van de bezetters.

In 1944, vlak voor het einde van de oorlog, werd Edith dolverliefd

op een beginnende jonge zanger, Yves Montand. Zij werd zijn

beschermster en zijn minnares... In 1946 schreef ze een van haar

beroemdste nummers: «La vie en rose», een lied dat

de wereld rond ging.

Einde 1947 sheepte Edith in voor New York. Daar ontmoette ze Marlene Dietrich, en vooral de

bokser Marcel Cerdan. Ze werden minnaars, de «beste minnaars ter wereld». Het ging van Parijs naar New York, tussen een concert van Edith en een gevecht van Marcel in, en hun liefde werd sterker. Maar weer vond het noodlot Edith, die haar minnaar

verloor in een vliegtuigongeluk op 27 oktober 1949. Het was voor Cerdan dat ze het ontroerende lied

«Hymne à l'amour» schreef. Haar leven zou nooit meer worden wat het was geweest.

In 1950 ging Edith terug naar New York voor een reeks

concerten. Ze was vergezeld van een Amerikaanse acteur

van Griekse origine die veel in Frankrijk verbleef: Eddie

Constantine, haar nieuwe minnaar. Ook haar

privésecretaris was van de partij: een zekere Charles

Aznavour, die echter nooit haar minnaar is geweest...

Terug in Parijs in 1951 werkte Edith aan een

muzikale komedie: «La p'tite Lili», samen met Eddie

Constantine en Robert Lamoureux. Het stuk

kende een zeker succes, maar door

ziekte en ongelukken raakte Edith aan de

drugs. Beetje bij beetje takelde ze af.

Op de scène had Edith nog steeds veel succes, onder

andere met «Jézebel», geschreven door Aznavour, en met «Je t'ai dans la peau» van Jacques Pills en Gilbert Bécaud. Pills, een bekend auteur, werd -

tussen twee minnaars in en uitgedaagd - de echtgenoot van

Edith. Ze trouwden op 29 juli 1952 en namen hun intrek in

een appartement in de Boulevard Lannes in Parijs. Dat appartement zou Edith behouden tot aan haar dood.

De dood van Marcel Cerdan had het leven

van Edith verwoest. In 1953 volgde ze

een eerste kuur om van haar morfineverslaving

af te raken. Dan volgden tournees in New York, Mexico, Rio, Parijs, en

lange reizen om te vergeten. Ze was een

internationale ster, maar haar leven bleef een

opeenvolging van mislukkingen.

In 1956 scheidde ze van Jacques Pills.

Een zekere Georges Moustaki

werd haar minnaar en debuteerde als zanger. Samen

kregen ze in 1958 een auto-ongeluk.

Ook samen schreven ze «Milord», een

ander groot succes van Edith.

Begin 1959, terwijl ze nog maar eens triomfeerde in New York, zakte

Edith op de scène in elkaar. Verschillende ziekenhuisopnames

volgden. Edith was nog slechts een vrouw met uitstel van executie. Ze keerde in erbarmelijke staat terug naar Parijs, zonder Moustaki

die haar had verlaten. Ondanks haar slechte gezondheid triomfeerde ze in

1961 in de Olympia, toen ze voor gans Parijs haar nieuw lied «Non je

ne regrette rien» zong...

Met Charles Aznavour

Talentvolle auteurs volgden elkaar op om voor Edith

liedjes te schrijven: Francis Lai, Charles Aznavour,

Charles Dumont, enz. Ze werd verliefd op een zekere Theophanis

Lamboukas, artiestennaam Théo Sarapo, met wie ze op 9 oktober 1962 in Parijs

trouwde. Het was een schijnhuwelijk, want Edith was uitgeteld, gedrogeerd,

uitgeput, ziek.

Met Serge Reggiani

Herstellend in de omgeving van Grasse

stierf Edith op 10 oktober 1963. Ze werd

in alle stilte overgebracht naar Parijs waar haar overlijden op 11

oktober officieel werd bekendgemaakt, op de

dag dat haar vriend Jean Cocteau

overleed. Edith werd begraven op het

kerkhof Père Lachaise in aanwezigheid van

een enorme menigte.

Met Yves Montand

Twee dagen lang kwamen lange rijen bewonderaars langs het graf.

Met duizenden kwamen ze eer bewijzen aan het «kleine meisje

van de straat». Ze vergaven haar graag haar niet altijd voorbeeldige leven en herinnerden zich enkel

haar immens talent.

Met Jacques Pills en Jean Drapeau, de burgemeester van Montréal

Edith Piaf, «la môme Piaf», is al

de legende binnengetreden … en niets zal haar

eruit verwijderen. In de dood is ze

dezelfde lieveling gebleven die ze was tijdens haar

leven.

Met Charles Dumont

In haar papieren werd deze eigenaardige brief gevonden...

«Ik ben niet bang voor de dood. Ik ben nooit teleurgesteld in de

liefde. Mijn minnaars hebben mij grote belevenissen bezorgd. Ik betreur niets van wat ik heb gedaan, van wat ik heb gekend, en als ik kon herbeginnen zou ik hetzelfde doen. En ik dank de hemel voor mijn leven, voor de kans om te leven, want ik heb

100 percent geleefd en dat spijt me niet.»

R.I.P.

Édith Gassion dit Piaf

1915 - 1963

La môme Piaf