Upload
ma-dolores-mantinan-loureiro
View
221
Download
3
Embed Size (px)
DESCRIPTION
Revista parroquial mensual
Citation preview
re v is ta p a rro q u ia l m e n s u a l d e S a n C ris to v o d a s v iñ a sM a rz o 2 0 0 9 n º2 - A n o I
XULLO 2012 nº 42 - Ano IV
Traballar con amor é construír unha casa con cariño, coma se a persoa amada fose habitar nela. (Khalil Gibrán)
CELEBREMOS SAN CRISTOVO!
Este mes celebramos a festa da nosa parroquia, San Cristovo. Será o domingo día 8 de xullo e
teremos comuñóns e procesión do santo, acompañada por gaiteiros.
Antano , a figura deste popular xigantón podíase ver coa súa barba e o seu
caxato en todas as portas das cidades. Críase que só con mirar a súa imaxe, o
viaxeiro libraríase de calquera perigo.
Pero, quen era? O certo é que pouco pode dicirse con certeza del. Quizais
fose un mártir de Asia Menor ao que xa se lle rendía culto no século V. O seu
nome grego significa “o portador de Cristo” e arredor del xurdiron numerosas
lendas.
A máis común conta que se chamaba Ofero, de estatura colosal e gran
forza física e moi orgulloso, que quería servir só aos máis poderosos. Empezou
poñéndose ao servizo dun rei, que era o señor de toda a terra, ata que un bo día
descubriu que o seu amo asustábase ao escoitar o nome de Satanás. Sentindo
entón que ese “Satanás” era máis poderoso ca o rei, decidiu servilo a el,
acompañándoo por todos os lugares. Nunha das súas andainas, chegaron a un
lugar no que había un cruceiro. O demo, ao ver a cruz, púxose a tremer e, sen
atreverse a pasar por alí, cambiou de camiño. Cando Ofero lle preguntou o porqué
daquel temor, só obtivo como resposta que nunha
cruz como aquela morrera hai moito tempo un
inimigo chamado Cristo. Entón, o xigante empezou a
buscar a aquel que, aínda morto, asustaba ao seu anterior amo.
Preguntou por todas partes como podía servilo e non atopaba máis
resposta que: “servindo aos demais”. Púxose entón á beira dun río, axudando
pasar á xente dun lado ao outro aínda que non lle desen nada. Un día subiu nos
seus ombros a un pequeno e empezou a cruzar o río. Non sabía que ocorría, pero
case non era quen de poder con aquel rapaz e máis dunha vez estivo a piques de
caer e renderse. Cando por fin chegou á outra beira, preguntoulle ao neno quen
era e por que pesaba tanto, que mesmo parecía levar enriba o mundo enteiro.
Entón, aquel raparigo contestoulle que sentía tanto peso porque estaba cargando
co universo enteiro, porque el era o creador do mundo: Cristo. Díxolle que a
partires dese momento chamaríase Cristovo, “o que leva a Cristo”, e que cada
vez que levara a unha persoa, estaríao levando a el. E contan que Cristovo
bautizouse e empezou a predicar, converténdose en mártir ao ser degolado por
defender a súa fe.
Ao principio a súa festividade celebrábase o día 25 de xullo, pero en
1969, o Vaticano, para evitar a coincidencia con Santiago, o patrón de España,
decidiu trasladala ao día 10.
E así chegou aos nosos días este personaxe cheo de lenda, de quen non
se pode asegurar a súa existencia. Pero iso é o de menos. O máis importante é o
que representa: o servizo aos demais. Oxalá cada un e cada unha de nós, que si existimos realmente,
imitemos ao noso patrón e sexamos quen darnos aos outros, ofrecendo o mellor de nós. Tal vez non sexamos
“cristovos”, “portadores de Cristo”, no sentido literal, pero si podemos levar a súa presenza na nosa vida
cotiá para que todos e todas o descubran connosco.
Somos a parroquia de San Cristovo das Viñas. Celebrémolo e vivámolo!
FELIZ FESTA!
SUMARIO
Clausura actividades
Rostros do Barrio
(Páxina 2)
A vocación laical
(Páxina 3)
Á calor da Palabra
(Páxina 4)
Para vivir mellor
(Páxina 5)
Avanzando na Ensinanza
Social da Igrexa
(Páxina 6)
A Igrexa ante a crise
(Páxina 7)
Axenda
(Páxina 8)
A FUME DE CAROZO
CLAUSURA ACTIVIDADES CENTRO SOCIAL
O pasado xoves, 21 de xuño, celebramos unha festa como clausura das
actividades do centro social. A asistencia dos participantes foi muy numerosa.
Cada quen aportou algo para compartir e así organizouse unha merenda
estupenda.
Como non podía ser menos, cada grupo amosou parte do traballado no
seu obradoiro. Así, houbo algunha danza do mundo, unha pequena exhibición de
Tai Chi e xogos moi divertidos nos que todos e todas participaron animadamente.
Coas obras realizadas na actividade de manualidades montouse unha exposición no local da
Asociación de Veciños, que foi visitada por moitas persoas da parroquia. Todos e todas coincidiron en que as
alumnas (e a súa mestra, por suposto) son unhas verdadeiras artistas.
Pasamos unha tarde moi agradable, na que todos sentimos na nosa casa. Grazas a todos e todas os
que a fixestes posible.
Se queredes ver máis fotos (e algún vídeo), podedes visitar o noso blog parroquial:
www.sancristovodasvinas.blogspot.com
ROSTROS DO BARRIO
Este mes, como non podía ser doutro xeito,
traemos a esta sección o rostro das persoas que fan
posible o desenvolvemento das actividades do Centro
Social. Non todas viven no barrio, pero sentimos que xa
son parte del.
Mª José, Loli, Abel, Ana, Divina: persoas
solidarias, comprometidas, que desinteresadamente
comparten o seu tempo e saber para axudar, ensinar e
animar aos demais. Sabemos que ningunha delas o fai
por destacar, pero parécenos de xustiza facerlles un
pequeno recoñecemento dende aquí, a revista parroquial,
na que queremos se sinta representada toda a
comunidade.
Grazas pola vosa xenerosidade, pola vosa sempre boa
disposición, polo voso compromiso, pola vosa forza e constancia. Por ser e facer parroquia, comunidade e,
como non, por non deixarvos levar polo desánimo e seguir compartindo e construíndo camiño connosco.
Esperamos contar convosco o vindeiro ano e, mentres tanto, disfrutade do verán, que tamén
necesitaredes descansar e “desconectar” un pouco para “recargar pilas”.
A LAREIRA
A VOCACIÓN LAICAL
Pensando nun tema para escribir este artigo puxémonos a mirar revistas doutros meses, e foi a da
portada da Larada do mes pasado a que nos deu a pista...
Se recordades, nesta portada fíxose un percorrido polo curso que acaba de finalizar, onde se hai algo
que destacar é a presenza, e a resposta de cada un dos membros que formamos a nosa comunidade. Por iso o
tema é a vocación laical.
Quizais o termo laico poida ser algo confuso xa que
estamos cansos de escoitar, por exemplo, que España é un
país laico apelando a que é aconfesional, pero nós definimos
laico como todo o bautizado que non é nin sacerdote nin
relixioso e ten unha opción clara por vivir os valores do
evanxeo en medio das realidades do mundo.
Segundo o Vaticano II: “Laico é aquel fiel cristián
que opta por seguir a Cristo dende as súas ocupacións e
condicións ordinarias da vida familiar e social, exercendo o
seu apostolado en medio do mundo á maneira de fermento”.
Cando se fala de vocación o primeiro que nos vén á
mente é a vocación sacerdotal ou relixiosa, se cadra porque
parece que esta vocación está máis perfilada, pero cada un
de nós estamos chamados por Deus e isto é precisamente a
Vocación Laical.
Polo tanto, como bautizados e confirmados,
partimos da conciencia de ser chamados, respostando a unha
iniciativa que non parte de nós senón do Señor. Esta
chamada é unha chamada persoal, que toca as entrañas de
cada un, apelando ao seu propio ser, pero que só se pode
materializar en comunidade.
Aínda que a chamada se poida materializar só co Outro, o plantexamento central da vocación
impregna outras facetas da vida tamén vocacionais nun sentido máis amplo, como o son a familia e a
actividade profesional. Neste sentido os laicos temos que acometer de forma clara a vocación profesional, de
xeito que o servizo aos demais sexa o fundamento do traballo e, ao mesmo tempo, pensar que tanto nas nosas
profesións coma nas nosas vidas o compromiso cristián debe facernos testemuñas nos campos social,
político, económico e cultural. A misión non queda como un departamento estanco senón que está presente
en cada faceta do día a día.
Por iso é moi importante a coherencia, levar a nosa forma de ser, de pensar, de sentir a tódalas
facetas da nosa vida, sería un tanto esquizofrénico vivir dun xeito na familia, doutro no traballo ou doutro na
parroquia...
Diriamos que a principal misión do laico é ser semente no mundo, loitar pola construción do Reino
de Deus neste mundo, e de vivilo nunha Igrexa que sexa signo deste Reino, polo tanto ten un dobre sentido
tanto fóra como dentro da Igrexa.
Os laicos debemos formarnos e transformarnos a través das nosas accións para desenvolver a nosa
tarefa, e apoiarnos na oración para que non nos falten as forzas para levar a cabo esta misión. Por suposto
cada un dentro das nosas posibilidades, debemos traballar para poder chegar a deixar o noso granciño de
area para que neste mundo se vaia realizando o Reino.
Yolanda e Juan
Á CALOR DA PALABRA
Domingo 8 (Mc 6,1-6)
En aquel tiempo Jesús fue a su tierra
acompañado de sus discípulos. El sábado se puso a
enseñar en la sinagoga, y la gente, al oírlo, decía
asombrada: «¿De dónde le viene a éste todo esto?
¿Cómo tiene tal sabiduría y hace tantos milagros?
¿No es éste el carpintero, el hijo de María y el
hermano de Santiago, de José, de Judas y de Simón?
¿Y sus hermanas no viven con nosotros?». Y se
escandalizaban de él. Jesús les dijo: «Sólo en su
tierra, entre sus parientes y en su casa desprecian al
profeta». Y no pudo hacer allí ningún milagro,
aparte de curar a algunos enfermos imponiéndoles
las manos. Y se quedó sorprendido de su falta de fe.
Recorrió después las aldeas del contorno enseñando.
Domingo 15 (Mc 6,7-13)
En aquel tiempo Jesús
llamó a los doce y los envió de
dos en dos, dándoles poder sobre
los espíritus inmundos. Les
ordenó que, aparte de un bastón,
no llevasen nada para el camino:
ni pan, ni alforja, ni dinero en la
faja; que fueran calzados con
sandalias, pero que no llevaran
dos túnicas. También les dijo: «Quedaos en la casa
en que entréis hasta que dejéis aquel lugar; y si no os
reciben ni os escuchan, al salir de allí sacudid el
polvo de vuestros pies en testimonio contra ellos».
Ellos se fueron a predicar que se convirtieran;
echaban muchos demonios, ungían con aceite a
muchos enfermos y los curaban.
Domingo 22 (Mc 6,30-34)
En aquel tiempo se reunieron de nuevo los
apóstoles con Jesús y le contaron lo que habían
hecho y enseñado. Él les dijo: «Venid conmigo a un
lugar retirado y tranquilo y descansad un poco».
Porque eran tantos los que iban y venían, que no
tenían tiempo ni para comer. Y se fueron en la barca
a un lugar tranquilo ellos solos. Al ver que se iban,
muchos se dieron cuenta, y de todos los poblados
corrieron allá a pie y se les adelantaron. Jesús, al
desembarcar y ver tanta gente, se compadeció de
ellos porque eran como ovejas sin pastor, y se puso a
enseñarles muchas cosas.
Domingo 29 (Jn 6,1-15)
Después Jesús pasó al otro lado del lago de
Galilea (o Tiberíades). La gente lo seguía, porque
veían los prodigios que hacía con los enfermos.
Jesús subió al monte y allí se sentó con sus
discípulos. Estaba cerca la pascua, la fiesta de los
judíos. Jesús alzó los ojos y, al ver tanta gente, dijo a
Felipe: «¿Dónde compraremos panes para que
coman todos ellos?». Decía esto para probarlo, pues
él sabía lo que iba a hacer. Felipe le contestó: «El
sueldo de un año no bastaría para que cada uno de
ellos comiera un poco». Entonces, uno de los
discípulos, Andrés, el hermano de Simón Pedro,
dijo: «Aquí hay un muchacho que tiene cinco panes
de cebada y dos peces. Pero, ¿qué es esto para
tantos?». Jesús dijo: «Decidles que se sienten».
Había mucha hierba en aquel sitio. Eran unos cinco
mil hombres. Jesús tomó los panes, dio gracias y los
distribuyó entre todos; y lo mismo hizo con los
peces. Les dio todo lo que quisieron. Cuando se
saciaron, dijo a sus discípulos: «Recoged los trozos
sobrantes para que no se pierda nada». Los
recogieron, y llenaron doce canastos de las sobras de
los cinco panes de cebada. La
gente, al ver el milagro que había
hecho Jesús, decía: «Éste es el
profeta que tenía que venir al
mundo». Y Jesús, dándose cuenta
que querían llevárselo para hacerle
rey, se retiró otra vez al monte él
solo.
Domingo 5 de agosto (Jn 6, 24-35)
En aquel tiempo, cuando la gente vio que no estaban
allí ni Jesús ni sus discípulos, subieron a las barcas y
fueron a Cafarnaún en busca de Jesús. Lo
encontraron al otro lado del lago, y le dijeron:
«Maestro, ¿cuándo has venido aquí?». Jesús les
contestó: «Os aseguro que no me buscáis porque
habéis visto milagros, sino porque habéis comido
pan hasta hartaros. Procuraos no el alimento que
pasa, sino el que dura para la vida eterna; el que os
da el hijo del hombre, a quien Dios Padre acreditó
con su sello». Le preguntaron: «¿Qué tenemos que
hacer para trabajar como Dios quiere?». Jesús les
respondió: «Lo que Dios quiere que hagáis es que
creáis en el que él ha enviado». Le replicaron:
«¿Qué milagros haces tú para que los veamos y
creamos en ti? ¿Cuál es tu obra? Nuestros padres
comieron el maná en el desierto, como está escrito:
Les dio a comer pan del cielo». Jesús les dijo: «Os
aseguro que no fue Moisés quien os dio el pan del
cielo; mi Padre es el que os da el verdadero pan del
cielo. Porque el pan de Dios es el que baja del cielo
y da la vida al mundo». Ellos le dijeron: «Señor,
danos siempre de ese pan». Jesús les dijo: «Yo soy
el pan de la vida. El que viene a mí no tendrá
hambre, y el que cree en mí no tendrá sed jamás.
MUXICAS
CLAVES PARA VIVIR MEJOR
El verano puede ser un buen momento de tomarnos la vida con más calma, de
pararnos un poco y pensar cómo podemos sentirnos mejor, tener una vida más serena. Aquí
tenemos alguna idea:
Conduce tu vida: Recuerda que nadie puede hacer más
por nuestro bienestar que nosotros mismos. Asume la
responsabilidad de salir adelante, deja de esperar a que
otros carguen contigo.
Busca el lado positivo de las cosas: Enfrenta con una
visión optimista y positiva todas las situaciones que se
presenten en tu vida; esto hará que los momentos
difíciles sean más llevaderos y fáciles de resolver.
Cultiva a tus amigos: Los amigos muchas veces se
convierten en la extensión de nuestra familia.
Encuentra el tiempo para compartir con ellos, hazles
sentir que pueden contar contigo. Los detalles, las
frases amables y el apoyo incondicional nos ayudan a
reconocer la amistad.
Reconoce tus debilidades: Querer ser el mejor en todo puede ser el camino más corto para experimentar
la frustración. Reconoce las áreas débiles de tu personalidad y fortalécelas. Cuando aceptas tus
limitaciones y potencias tus capacidades te sientes más a gusto contigo mismo.
Haz cosas divertidas: Romper con la rutina de vez en cuando, dejándonos llevar por un impulso sano, le
dará color a nuestra vida. No seas tan rígido, date permiso para hacer cosas diferentes y divertidas.
Mantén el contacto con la naturaleza: Esta es una fórmula mágica para controlar el estrés y recuperar tu
equilibrio emocional. Pasa momentos al aire libre, ve a un parque o a la playa. Abraza un árbol,
imaginando que le entregas todas tus preocupaciones. Quédate ahí hasta que te sientas aliviado.
Cuida tu relación de pareja: No permitas que el estrés causado por situaciones externas afecte tu relación
de pareja. Las frases amorosas, las caricias, la intimidad, la diversión compartida, el respeto y la
comunicación son algunas de las claves para mantener el amor y fortalecer la relación.
Haz ejercicio: Dedica treinta o cuarenta y cinco minutos a realizar algún tipo de actividad física, al
menos tres veces a la semana. El ejercicio eleva el ánimo gracias a la emisión de endorfinas, baja el
estrés, libera la tensión y recupera la vitalidad. Al mismo tiempo te ofrece la posibilidad de compartir
con otros un rato de diversión.
Aprende a disfrutar los pequeños placeres de la vida: Disfruta cuando te des una ducha de agua
templada, siente el sol sobre tu cara por unos minutos, escucha tu música preferida... Hay cantidad de
pequeños placeres que pueden hacerte la vida más liviana.
Comparte tiempo con tus hijos: Nuestros hijos crecen muy rápido. Encuentra momentos de calidad para
acompañarlos, para conversar con ellos, para acariciarlos, interésate en sus asuntos y acompáñalos de
cerca para que vivan sus propias experiencias. Recuerda que tus palabras de reconocimiento,
aceptación, respeto y amor significan todo para ellos.
Recuerda que todo pasa: No vale la pena sufrir por una situación difícil.
Muchos de nuestros problemas son producto de nuestros miedos. Todos los
males son pasajeros. Llénate de valor, optimismo y confianza para mirar el
futuro de una forma positiva.
Conéctate con Dios: Cierra los ojos por unos minutos y reconoce la
presencia de Dios en tu interior, agrádesele por todos sus regalos y pídele
por aquello que te haga falta para afrontar y disfrutar la vida. Llénate de su
presencia y tradúcelo en amor, seguridad, fortaleza, sabiduría, autenticidad,
valor, responsabilidad y alegría para vivir mejor cada día.
BRASAS
AVANZANDO NA ENSINANZA SOCIAL DA IGREXA
Hoxe toca falar da débeda externa. Xa o aviso para que ninguén poida levarse a engano. Iso
si, tentaremos falar en termos que todos academos a entendelo, que tampouco controlo moito disto.
Sabedes como comezou o asunto este? Pois cos petrodólares, que así é como se lle chamaban aos
dólares que proviñan da venta do petróleo. O prezo deste “ouro negro” creceu como a escuma alá
polo 1973, e ao mesmo tempo o fixeron as finanzas dos países produtores desta materia prima.
Resultado: grandes fortunas para uns poucos e a aterraxe de bancos privados para dar acubillo ás
inxentes moreas de cartos que se estaban a mover, para despois poder prestar moitos cartos a
intereses reducidos.
O seguinte paso que se deu foi que os países produtores de
petróleo (e bancos) pensaron: e que facemos con tanto dólar? Pois
movelo, e deste xeito eses países produtores de petróleo ofreceron
cartos a países de todo tipo, a tipos de interese moi pero que moi
baixos. Claro que máis do 60% dos créditos foron destinados aos
países máis empobrecidos do mundo.
O desastre xa se vía vir, e é que a finais dos '70 comezaron a
elevarse os tipos de interese, ata catro veces máis, e xa nos '80 os
países do Terceiro Mundo adquiriron novos préstamos coa intención
de pagar as débedas que non había quen de pagar. O Fondo Monetario
Internacional e o Banco Mundial, entre outros, fixeron o que se fai
agora en Europa: promover axustes, recortes estruturais, etc., de xeito
que en moitas nacións africanas e doutras rexións do planeta máis do
50% do Produto Interior Bruto adicábase en exclusiva a pagar as débedas cos bancos.
Podemos imaxinarnos cantas persoas morreron de enfermidades facilmente evitables, de
fame, de pobreza extrema, de guerras apoiadas por gobernos occidentais (e moitos gañaron cartos
vendendo armas, e máis aínda cando se vendía aos dous bandos). Fomentáronse os monocultivos e as
poboacións locais deixaron a súa forma tradicional de subsistencia para producir en extensivo, cun só
produto, para poder vender fóra e tentar saldar as débedas. Outras consecuencias foron as hambrunas
e tamén a dependencia exterior, que as máis das veces prexudica a quen se lle tenta axudar,
meténdoo no círculo da pobreza.
Culpa da banca, dos países do noso entorno que se lucraban co comercio internacional, dos
países produtores de petróleo e tamén, por non faltar á verdade, moita tamén dos gobernantes locais.
Xa se dicía no 1999, que “entre as múltiples causas que levaron a unha débeda externa abrumadora
deben sinalarse non só os elevados intereses, froito de políticas financeiras especulativas, senón
tamén a irresponsabilidade dalgúns gobernantes que, ao ter contraído a débeda, non reflexionaron
suficientemente sobre as posibilidades reais de pagamento, coa agravante de que sumas inxentes
obtidas mediante préstamos internacionais destináronse ás veces ao enriquecemento de persoas
concretas, en vez de ser adicadas a soster os trocos precisos para o desenvolvemento do país. Por
outra parte, sería inxusto que as consecuencias destas decisións irresponsables pesaran sobre quen
non as tomaron.” (Exhortación Ecclesia in America, dada por Xoán Paulo II).
Moita diferenza non parece haber coa situación actual no noso entorno. Pero ollo, cando se
di que é inxusto que moitos se vexan na obriga de pagar o mal duns poucos, recupérase un concepto
esquecido: débeda odiosa, que vén a dicirnos que o pobo non é responsable das débedas nas que se
meteron os gobernantes, e que foron impostas pola forza. O que nos leva a cavilar se non será que
nos tentan convencer a troche e moche de que todos debemos axustarnos a un traxe que algúen, que
se lucrou comprando traxes, meteu na lavadora e que encolleu. Temos que adelgazar ou non
podemos vestir unha camisa e un pantalón?
Jean Ziegler, vicepresidente do Consello consultivo de Dereitos Humanos da ONU, afirmou
hai menos dun mes: “Vivimos nunha orde mundial criminal e caníbal, onde as pequenas oligarquías
do capital financeiro deciden de forma legal quen vai morrer de fame e quen non. Por tanto, estes
especuladores financeiros deben ser xulgados e condeados, reeditando unha especie de Tribunal de
Núremberg”. Pode soar duro. Pode semellar que o que se afirma vai contra as leis. Pero lembremos a
aquel que dicía que a persoa está por riba da lei. Quen se apartaba das normas impostas, para
defender a dignidade da persoa. A lei non quer dicir a verdade. E nun sistema inxusto, os cristiáns
debemos loitar pola vida e por defender aos máis marxinados e indefensos.
Alfredo Losada
LUME ABERTO
LA IGLESIA ANTE LA CRISIS ECONÓMICA Y LA REFORMA LABORAL.
Muchas veces echamos de menos voces que desde la Iglesia hablen abiertamente de la
complicada situación que estamos viviendo. Creemos que todavía son pocas, pero hay algunas. Aquí
dejamos alguna muestra. Y no olvidemos que Iglesia sí somos todos, no sólo la jerarquía eclesiástica.
CÁRITAS NACIONAL:
“…Dudamos que el contenido de la reforma laboral vaya a redundar significativamente en la generación de empleo y mucho menos para las personas más desfavorecidas, al mismo tiempo que la consideramos un retroceso en los derechos laborales de los trabajadores, actuales y futuros. Por tanto, al igual que se mostró ineficaz la anterior reforma laboral, tememos que la actual tampoco generará los puestos de trabajo tan deseados para la ciudadanía, en general, y para las personas más alejadas de un mercado laboral, en particular. Ineficacia que se agrava por el elevado coste que supone en términos de deterioro de derechos laborales. Por el contrario estamos convencidos de que serán otras políticas económicas, públicas, sociales, financieras, fiscales, energéticas, ambientales y otras medidas activas de empleo las que podrán posibilitar la generación de oportunidades laborales también para las personas más distantes del mercado de trabajo.”
HOAC (Hermandad Obrera de Acción Católica) y JOC (Juventud Obrera Cristiana)
“…Esta reforma laboral es una vuelta de tuerca más para flexibilizar el mercado de trabajo:
- Quiebra el derecho constitucional a la negociación colectiva y a la capacidad organizativa de los trabajadores. No existe negociación real de los trabajadores en el ámbito de la empresa cuando el 95% del tejido productivo español está compuesto por empresas de menos de 50 trabajadores.
- Facilita y abarata la expulsión del mercado de trabajo: quita trabas al despido por causas económicas; rebaja la indemnización del improcedente (pasando a 33 días por año trabajado, con un máximo de 24 mensualidades) y elimina la autorización administrativa para poder llevar a cabo los expedientes de regulación de empleo.
- Abre el camino para ajustar los salarios a la productividad. Con esta reforma, los salarios de los trabajadores más débiles van a depender de la voluntad unilateral del empresario.
- Dificulta, cuando no impide o precariza, el empleo juvenil. Más del 80% del empleo destruido por la crisis corresponde a empleo juvenil. El nuevo contrato de trabajo indefinido, especialmente para jóvenes (también para desempleados de larga duración), dirigido a las empresas de menos de 50 trabajadores, se puede convertir, más que indefinido, en un contrato temporal sin causa justificada.”
Xabier Novell. Obispo de Solsona “…Es fácil buscar culpables de la crisis: acusamos los políticos, los banqueros, los "mercados",
el "sistema". Pero, no nos engañemos, sin negar sus responsabilidades, debemos reconocer que el motivo principal de la crisis es que todos hemos querido vivir por encima de nuestras posibilidades. La sociedad de consumo nos ha convencido de que la felicidad consiste en disfrutar de bienestar económico: es feliz quien consume, compra las últimas novedades tecnológicas, viaja, tiene una casa propia, un vehículo de gama alta, un armario variado y dinero para una operación de cirugía estética.
Esta sociedad de consumo nos ha engañado. Nos aseguraba que el bienestar de los famosos estaba también a nuestro alcance: "¡Si no disfrutas de lo que ellos tienen es porque no quieres! Si puedes conseguir una casa en propiedad pagando mensualmente un poco más que el alquiler, ¿por qué no te hipotecas? Si, además, la puedes amueblar a la moda por un poco más, ¡no seas bobo! Si puedes tener un coche nuevo con un préstamo que puedes asumir, ¿por qué ir con un coche viejo y esperar a tener el dinero? ". Esta dinámica llegó al paroxismo: "Si puedes hacer cruceros y viajes sin esperar a tener los ahorros, date ese placer!" No estoy hablando de teorías. Hace tiempo, alguien me había explicado el contenido de los cursillos para vendedores de vehículos. Les enseñaban las técnicas para convencer a los clientes que compraran un coche por encima de sus posibilidades económicas y convencían los comerciales más escrupulosos, diciéndoles: "Si el cliente luego no puede pagar, tú ya habrás ganado tu comisión, y ¡ya se espabilará el banco!"
AGENDA JULIO 2012
INTENCIONES MISAS
Semana del 2 al 9:
Sábado 7:
18,30 h.: Aniversario de Ernestina
Barbosa Pintos y su hijo Remigio
Abad Barbosa.
19,30 h.: Por Francisco Calderón
Sánchez y su hija María.
Domingo 8 (San Cristóbal):
12,30 h.: PRIMERAS COMUNIONES
Intenciones de Jaime Villares.
Semana del 9 al 15: Sábado 14:
19,30 h.: Por Felisa Calvo Ares.
Domingo 15:
13 h.: Por difuntos de Consuelo Galán.
Semana del 17 al 22:
Sábado 21:
19,30 h.: Aniversario de Isabel Morales Rivas.
Domingo 22:
13 h.: Por Enrique y José Juncal Bello.
Semana del 23 al 29:
Sábado 28:
19,30 h.: Por Ramiro Suárez García.
Domingo 29:
13 h.: Por José Sánchez Varela, Begoña
Soliño y demás difuntos de la familia.
Semana del 30 de julio al 5 de agosto:
Sábado 4: Intención particular.
Domingo 5: Por Francisco Fraga Raña y
Familia Pampín.
Se incorporaron a la comunidad cristiana por el bautismo ¡Bienvenidos!:
Martín López Sánchez Cristian Couselo Montero
Celebraron su amor en el matrimonio. ¡Felicidades! Luís Javier Lorenzo Barral y Elisa Sales Fernández
Manuel Casal Garrido y Mónica Castro Méndez
Descansa en la Paz del Padre:
Bernardino Luís Naya Raso
PARA APUNTAR EN LA AGENDA:
Reunión Campamento Parroquial: Jueves, 12 de julio, a las 20,30 horas, en
el Centro Parroquial.
HORARIO ATENCIÓN DESPACHO PARROQUIAL:
Despacho Parroquial: martes y viernes, de 18 h. a 20 h.
HORARIO VERANO CÁRITAS PARROQUIAL: Durante los meses de julio y agosto, el despacho de cáritas atenderá sólo el primer
miércoles de cada mes: 4 de JULIO y 2 de AGOSTO.
MESA DE REDACCIÓN E
COORDINACIÓN
Yolanda Sánchez Sánchez
Juan López Sánchez
Alfredo Losada Suárez
José Juan Videla Rodríguez
Mª Dolores Mantiñán Loureiro
DIRECCIÓN
“Centro Parroquial”
R/ Birloque, 52 B
15. 008 A Coruña
Tlf.: 981 132 700 / 981 283 945
CORRECCIÓN LINGÜÍSTICA
Mª Dolores Mantiñán Loureiro
BLOG:
sancristovodasvinas.blogspot.com
TIRADA
500 Exemplares.
DISTRIBUCIÓN
Primeiro domingo de mes na
parroquia e no barrio.
IMPRIME
Velfer
IMPORTANTE:
El día 8 de julio, celebración de la festividad de nuestro patrono, San Cristóbal, la misa en la iglesia
parroquial, será a las 12,30 h.
En el Centro Parroquial será a las 11,30 horas, como todos los domingos.
Este año NO HABRÁ PROCESIÓN DESDE EL CENTRO PARROQUIAL.
Habrá Primeras Comuniones y al finalizar la Eucaristía, procesión con el santo alrededor de la iglesia.