pag.1

juni

2016

'Waarom schrijf je eigenlijk een Liefdesbrief?' vraagt Rinske, als ze over mijn schouder mee-kijkt naar het scherm. Goeie vraag!

Ik wil graag delen wat ik beleef aan ontmoetingen met boeien-de mensen, aan de natuur en aan het land waarin we leven. Want dit delen maakt me be-

wust van wat ik beleef aan mij-zelf, waar het me eigenlijk om gaat: het proces van steeds dichter bij mijn eigen waarheid komen, wie ik werkelijk ben en wat ik hier op aarde kom doen. Dus de Liefdesbrief als een verslag van de zoektocht naar mijzelf, om jou te inspireren.

AlbertJansen

LIE

FDE

SBR

IEF

38

T

OP ZOEK NAAR… MIJZELF

L I E F D E S B R I E F 3 8

pag.2

Dierbarevrienden,

We wonen nu precies één jaar in Frankrijk en we zijn bijzonder ge-lukkig dat we deze stap gezet hebben. Elke dag genieten we van de overweldigend mooie na-tuur, van onze vrijheid om niet per se iets te moeten, kortom: van het andere leven in dit nieu-we en bijzondere land.

Toen we in de zomer van 2015 bij ons huurhuis arriveerden, had de buurman juist zijn schapen uit onze tuin verwijderd. 'Tuin' is misschien een groot woord voor het ruige grasveld dat ons huis omringt, maar toch voelde het zo. Het lag er vol met schapen-drollen en het barstte er van de vliegen, maar in ieder geval was het gras kort!

We maakten kennis met Xavier, buurman en schapenboer, en vertelden hem waarom we hier in Baskenland wilden wonen. 'Je moet wel van het plattelandsle-ven houden', waarschuwde hij ons. Wat hij daarmee bedoelde

merkten we al snel: elke ochtend worden we rond half zeven ge-wekt door het geblaat van zijn schapen en het blaffen van zijn hond, wanneer hij zijn kudde gaat melken! Maar dat went snel en Xavier is werkelijk een aardige man, vrijgezel, een harde werker en nooit te beroerd om je te hel-pen of om een praatje te maken. En met een stem die je uit dui-zenden herkent: als van een bla-tend schaap! We houden van hem en van het platteland!

Communiceren in 't Frans Van veel Nederlanders horen we dat Fransen stug en arrogant zijn in het contact - wij merken daar echter niets van. Integendeel! Binnen enkele maanden werden we te eten uitgenodigd bij onze buren en bij andere Franse vrien-den en in het dorp worden we regelmatig uitbundig begroet (één kus op elke wang, dus niet 3 zoals in Nederland!). Een goede communicatie begint natuurlijk met de taal van het land spreken (de moeite nemen om die te leren en de moed hebben om fouten te durven maken!). We hadden al

meerdere taalcursussen gevolgd voor we emigreerden, maar zo-lang je niet elke dag oefent, schiet dat niet echt op. Maar nu we hier leven, moeten we wel Frans spreken, met de buren, in de winkel, wanneer we op na-tuurexcursie gaan met de Franse variant van het IVN. We hebben op onze smartphone een super-handig woordenboek-app geïn-stalleerd, die we dagelijks ge-bruiken. Verder nemen we elke ochtend deel aan het taaltestje van nubeterfrans.nl, leuk en leer-zaam en een aanrader voor wie een andere taal wil leren (ook voor andere talen beschikbaar). Bij elkaar maken we dus flinke vorderingen en dat helpt om thuis te raken in deze andere cul-tuur. Fransen geven ons graag een complimentje over ons Fran-se taalgebruik, maar dat nemen we maar met een korreltje zout: je hoeft namelijk maar een sim-pele vraag te stellen, af en toe te hummen of 'ah, oui?'of 'ah, bon!' of iets dergelijks te zeggen, en dan ratelen ze maar door. Ze vinden dan dat je goed Frans spreekt!

Xavier gaat met zijn kudde tweemaal per dag op pad

pag.3

Bouwterrein gezocht! We fietsen hier heel wat af. Dankzij onze elektrische fietsen is geen berg ons te hoog. Zo leren we de omgeving echt goed ken-nen. Aanvankelijk combineerden we dat fietsen met onze speur-tocht naar een lapje bouwgrond. Een Franse vriendin had ons al enkele percelen laten zien, maar dat was een teleurstellende erva-ring: bijna allemaal te klein, te duur, te dicht bij een drukke weg of zonder uitzicht dat ons kon bekoren. Ja, we zijn echt wel heel kieskeurig: waarom zou je niet gaan voor het allermooiste stuk grond met een ongelooflijk en onweerstaanbaar fraai uitzicht? Als je de lat maar hoog genoeg legt, spring je vanzelf de hemel in!

Wanneer we op zo'n fietstochtje besluiten om een alternatieve route naar huis te nemen, komen we in de buurt van Saint Jean Pied de Port op een smal en pit-tig steil bergweggetje. 'STOP!' roept Rinske opeens, als ik al-weer bijna aan de afdaling ben begonnen. Ze staat te wijzen naar een bordje dat aan een hek hangt, dat het weiland van de weg scheidt: 'À Vendre'. Het blijkt een een fraai terrein te zijn dat licht glooiend afloopt en een fabelachtig uitzicht biedt naar alle kanten. Een informatie-paneel vermeldt dat het om bouwgrond gaat. Nieuwsgierig

klimmen we over het hek en ver-kennen het terrein. Een kleine kudde schapen met zwarte kop-pen en indrukwekkend gekrom-de horens kijkt ons nieuwsgierig aan. Wij zijn duidelijk indringers op hun gebied. Overal liggen schapendrollen. De geur van munt stijgt op als we door het gras lopen. Onderaan het veld staan eeuwenoude tamme kas-tanjebomen en een dikke haag van braambossen vormt verder-op een ondoordringbare af-scheiding met de weide daar-achter. Aan de linkerzijde is een richel van lage kalkrotsen zicht-baar, waar de klimop enthousiast eiken en acacia's bespringt in haar verlangen naar het licht.

Als we daar naartoe lopen, zien we dat er in de rots een nis is uitgehakt, waarin een Maria-beeldje staat. 'Waaah!' reageert Rinske, 'ik heb vannacht aan de kosmos om een teken gevraagd, zodat we zou-den weten wanneer een stukje land voor ons bedoeld zou zijn. Dit is het teken!'

Ik ben het helemaal met haar eens, dit is het. Het terrein vol-doet aan al onze criteria: er mag gebouwd worden, het bevindt zich op loop/fietsafstand van een interessant en levendig dorp, met alle noodzakelijke voorzieningen voor het dagelijkse leven, met een adembenemend uitzicht op

de bergen in de verte. Het terrein is bovendien ruim genoeg om er ons droomhuis op te bouwen.

We gaan in het gras zitten en la-ten alles op ons inwerken: de stil-te die alleen onderbroken wordt door het geluid van vogels, van krekels, van een blaffende hond aan de overzijde van het dal. De geur van munt en andere krui-den, van de schapen. Het zachte licht, dat door de bomen wordt gefilterd, met uitzicht op die prachtige bergen. Een overweldi-gende hoeveelheid tinten groen. Een rode wouw die in glijvlucht op inspectie komt, een groep vale gieren die op grote hoogte rondcirkelt. We kijken elkaar aan en zuchten. We voelen ons bijna dronken van gelukzaligheid.

L I E F D E S B R I E F 3 8

L I E F D E S B R I E F 3 8

pag.4

Meer heb je niet nodig om ge-lukkig te zijn.'Dit wordt ons terrein!' zeggen we vol overtuiging tegen elkaar.

Thuis gekomen bellen we met-een de makelaar. Die komt ech-ter met een ijskoude douche: het terrein is zojuist verkocht aan een ander stel. Ik hoor het bericht met afgrijzen aan, kan het gewoon niet bevatten. Mijn lichaam reageert op mijn onge-loof, ik raak bijna in shock. Het duurt een aantal dagen voor het werkelijk tot me doordringt dat we achter het net vissen. Maar toch blijft er iets knagen. Hoe zit het dan met het teken dat we kregen? Allemaal flauwekul? Dat weigeren we te geloven. We kennen immers de wetmatighe-den van het creëren van je ei-gen werkelijkheid. We geloven

erin, we durven te vertrouwen op onze intuïtie. Hebben we ons dan zo vergist? Uiteraard zien we andere terrei-nen, maar steeds dringt zich de vergelijking op met het andere stukje grond: dat was het echt, de rest kan er niet aan tippen. Na enkele weken belt de make-laar op: of we nog steeds geïn-teresseerd zijn? De kopers kun-nen het financieel niet rond krij-gen en moeten dus van de koop afzien! We juichen! We voelen ons geholpen door een hogere macht, ons vertrouwen was gewoon even op de proef ge-steld.

De afgelopen winter hebben we honderden weerbarstige braamstruiken gerooid, evenals acacia-opslag die het uitzicht belemmerde. Op het beneden-

terrein hebben we een poel la-ten graven om libellen, kikkers en salamanders aan te trekken. De schapen grazen nu op het buurveldje en kijken nog steeds verbaasd over hun gedwongen verhuizing. Op het hoger gele-gen deel van het terrein komt straks ons nieuwe huis.De plannen daarvoor zijn in een vergevorderd stadium: een huis gebouwd van dikke boom-stammen, duurzaam en ecolo-gisch verantwoord, maximaal geïsoleerd, comfortabel warm, ruim en licht, gezond voor ons-zelf en voor de omgeving. Een droom van een huis, waar je thuis kunt komen bij jezelf! Maar daarover een volgende keer meer. Hartengroet! Albert Jansen

Ons nieuwe terreinmet het uitzicht naar het westen