Herb Lubienia Kujawskiego

Miasto i gmina Lubień Kujawski leży w południowej części Wysoczyzny Kujawskiej Zajmuje powierzchnię 150 km kw. Przez Lubień biegnie droga krajowa nr 1, przez gminę przebiega również szlak kolejowy, co sprawia, że wszędzie można się dostać bez większych problemów. W Lubieniu Kujawskim i 58 wsiach skupionych w 26 sołectwach zamieszkuje 8,5 tys. osób. Gmina pełni funkcję lokalnego ośrodka rolniczo-usługowego i wypoczynkowego na Pojezierzu Kujawskim. Użytki rolne stanowią 84 proc. ogólnej powierzchni gminy, ale gleby nie są najlepszej klasy. W gminie gospodaruje około tysiąca rolników.

Pierwsi właściciele Lubienia Kujawskiego pieczętowali się herbem Doliwa . Według badań profesora Janusza Bieniaka miasto przejmowane było przez dwie spokrewnione ze sobą gałęzie rodu. Najwcześniej znanym przedstawicielem Doliwów jest Panek z Lubienia, o którym jest mowa w dokumencie wydanym przez Kazimierza Wielkiego. Dokument ten powstał w czasie walk przeciw Litwinom toczonych w latach 1350-1355 zawiera pierwszą zmiankę źródłową, w której pojawia się nazwa geograficzna określona mianem Lubienia.

W drugiej połowie XVI w. miasteczko weszło w skład dóbr Łukasza

Łubieńskiego a w 1789 r. Norberta i Tomasza Brzeskich, którzy już w XVII

w. osiedlili się na Kujawach, posiadali tu liczne majątki i pełnili szereg

odpowiedzialnych funkcji państwowych. W 1804 r. część swoich dóbr sprzedali Walentemu Waliszewskiemu, a przed śmiercią dokonali hojnego zapisu na

rzecz miejscowego kościoła, szpitala dla biednych i szkoły dla dzieci.

Znaczny rozwój miasta nastąpił prawdopodobnie w końcu XVIII i pierwszej połowie XIX w. W 1827 r. posiadało ono 67 domów i liczyło 747 mieszkańców. W 1850 r. właścicielem dóbr był Feliks Waliszewski. W1860 r. ilość mieszkańców wzrosła do 1095 osób jednak przybyły zaledwie trzy domy. W 1867 r. podupadły Lubień stracił prawa miejskie. W 1876 r. ówczesny dziedzic Juliusz Waliszewski zaciągnął w Towarzystwie Kredytowym pożyczkę, której nie był w stanie spłacić. Wystawione na licytacje dobra zakupił w 1911 r. Seweryn Jung. W 1918 r. sprzedał je Zofii i Edwardowi Wernerom. W ich rękach, a następnie ich córki Marii, były one do 1939 r. W 1919 r. Lubień ponownie otrzymał prawa miejskie.

 

Stara Szkoła w Lubieniu Kujawskim

Sklep Państwa Stasiaków

      Kościół w Lubieniu Kujawski NSPJ

       Budynek Domu Dziecka w Lubieniu Kujawskim

        Kompleks pałacowo-ogrodowy w Rutkowicach

     Szubienica w Kamiennej

        Kompleks pałacowo-ogrodowy w Kamiennej

    Skansen w Kłóbce

 

Data wystawienia pierwszego kościoła nie jest znana. Pierwsza zmianka pisemna pochodzi z XVI w. i mówi o istnieniu świątyni pod wezwaniem św. Katarzyny Męczennicy. Budynek był wybudowany wcześniej o czym świadczy fakt, iż mimo przeprowadzonego remontu w końcu XVI wieku był bliski ruiny, a w czasie wizytacji biskupiej w 1598 r. zapisano „ nie ma w nim nic takiego co by cieszyło oko”. Obok kościoła stała dzwonnica oraz szpital, w którym znajdowali schronienie biedni, którzy utrzymywali się z jałmużny.

W 1881 r. architekt warszawski Artur Goebel wykonał projekt kościoła murowanego. Budowa trwała od 1884 do 1886 r. Prace wykonawcze trwały jednak dość długo bowiem konsekracja kościoła miała miejsce dopiero w 1909 r. Podbudowany na fundamencie z kamienia polnego, murowany z cegły, jest trzynawowy z kaplicą św. Rocha. Sklepienie prezbiterium jest ceglane natomiast nad nawami pozorne – wykonane z desek obrzuconych zaprawą i pomalowane. Wystrój kościoła jest neogotycki, polichromia wykonana w 1913 r. nawiązuje do elementów zaczerpniętych ze sztuki ludowej. Z dawnego wyposażenia kościoła zachował się srebrny krzyż datowany na wiek XVII, srebrna puszka oraz barokowy feretron.

Kościół w Lubieniu za czasów okupacji

Seweryn Jung właściciel Lubienia od 1911 r. przed pierwszą wojną światową zakupił od Henryka

Rauchudta, właściciela pobliskiego majątku Gagowy, dwór modrzewiowy, który przeniósł do Lubienia i

umieścił w głębi parku. Budynek został podpiwniczony.

Kolejny dziedzic Edward Werner wybudował, według projektu wykonanego w 1924 r. przez architekta z Warszawy, murowany

ryzalit od strony zachodniej połączony z budynkiem drewnianym i całość otynkował . Od strony północnej wybudowano ganek z

portykiem wspartym na kolumnach a od wschodu półokrągły taras z wyjściem do ogrodu. Po II wojnie światowej dwór został

przeznaczony na Dom Dziecka. Ze względu na stosunkowo niewielką powierzchnię użytkową w latach siedemdziesiątych dobudowano piętrowy pawilon natomiast budynek zabytkowy

poddano zabiegom remontowo-konserwatorskim.

Skansen Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej w Kłóbce należy do najmłodszych tego typu muzeów w Polsce. Został oddany do użytku

w 1993 roku. Obejmuje obszar 6 ha malowniczo położonych nad rzeką Lubieńką, nieopodal lasu. Ekspozycja skansenowska prezentuje kulturę ludową dwóch regionów Kujaw i ziemi

dobrzyńskiej, w szczególności budownictwo w powiązaniu z tradycyjnymi zajęciami ludności tego terenu. Skansen ma za zadanie

przedstawienie kultury ludowej .

W muzeum odtwarzane są zarówno różnorodne zagrody chłopskie, jak i budynki w których funkcjonowały zakłady

rzemieślnicze, obiekty przemysłu wiejskiego i sakralne obiekty związane z życiem społecznym wsi. Obecnie ekspozycję tworzy

14 obiektów, w tym 11 z pełną aranżacją wnętrza. Uzupełnieniem krajobrazu odtwarzanej wsi są przydrożne kapliczki, piwnice-

ziemianki, studnie, przybudówki.

Do chałup przylegają ogródki z tradycyjnymi roślinami, zwłaszcza ziołami: lawendą, tymiankiem, lubczykiem czy

zapomnianą dzisiaj rutą. Są też pola uprawne, sady, wysoka i niska zieleń przyzagrodowa, a także zwierzęta hodowlane i

ptactwo. Chaty zostały otoczone płotami plecionymi i sztachetowymi z bramami i furtkami. Na podwórkach znajdują się poidła, koryta dla zwierząt, psie budy, kieraty, gnojowiki, a

w ogródkach ule.

Dodatkową atrakcją dla zwiedzających są organizowane kilka razy w roku pokazy tradycyjnych rzemiosł, kiermasze

sztuki ludowej, a przede wszystkim widowiska przybliżające bogaty folklor naszego regionu.