LYKOS+020

Lovetree- Φαίδρα Ρίχτερ ◈ Εditorial-Μια φορά και τώρα ◈ Εγώ- Εμείς ◈ Admission ◈Κλείστρο:Preview to the L.O.I Citizen Erased ◈ Πρόσωπα: Nefeli Walking Undercover ◈ Beat

Bazaar-9/12/2012 ◈ Είμαστε εις το ''Εμείς'' ◈ Το πιο γλυκό ψωμί ◈ Fiat Nox ◈ Η Άγνωστη Τρομοκράτισσα- Richard Flanagan ◈ YuGi - Oh ◈ Faces - John Cassavetes ◈ Hamlet- Grigori Kozintsev ◈ James

Blake- ''Enough Thunder''◈ Lykos Vinyls #20 ◈ Mimis Plessas- Greece Goes Modern ◈ Live Mode Plagal στα Εξάρχεια ◈ Θέατρο:''Γιοι και Κόρες'' ◈ Έξοδος: Οίνος ◈ Radio/Tv ON ◈ Comic:Τogether

9 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012 - ΤΕΥΧΟΣ 20

2

To Λύκος είναι εβδοµαδιαίο περιοδικό για τις τέχνες και τον πολιτισµό. Διανέµεται δωρεάν, καθε Κυριακή σε ηλεκτρονική µορφή.

www.lykosmagazine.tumblr.comΕνηµερωθείτε για τα νέα τεύχη και δείτε το αρχείο.

www.facebook.com/lykosmagazineΒρείτε το Λύκος και στη σελίδα µας στο Facebook.

Eάν θέλετε να συµµετέχετε στα επόµενα τεύχη µε εικαστικό έργο, φωτογραφία ή κοµικ, στείλετε δείγµατα εργασιών σας στο email

[email protected]

��

��ZZZ�WHGUHJOLV�FRP

Layout��ZZZ�ID]H�JU

�

�OHRJLDQQDNRSRXORV#JPDLO�FRP

�

��-LP�9HU��*LO�*DODG��

7R��

www.lykosmagazine.tumblr.com��

ZZZ�IDFHERRN�FRP�O\NRVPDJD]LQH��IDFHERRN�

(��HPDLO�[email protected]

��

ΕΚΔΟΣΗ / ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑΟΡΓΑΝΩΣΗ ΥΛΙΚΟΥΣταυρούλα Παπαδάκη

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΕΥΧΟΥΣΘοδωρής Ρέγκλης - www.tedreglis.com

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗΠαύλος Ρέγκλης - www.paulreg.tumblr.com Ντίνος Καψάλας - [email protected]Γιώργος Μυλωνάς - [email protected]Φαίδρα Ρίχτερ -www.fedralita.netΚώστας Ατσαλής - [email protected]Σωτηρία Παγουλάτου [email protected]Στέργιος Ρουµελιώτης // KURO - [email protected]

ΕΦΩΦΥΛΛΟΦαίδρα Ρίχτερ -www.fedralita.net

ΚΟΜΙΚΚαλλιρόη Κατσαφανα - [email protected]

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑΣταυρούλα Παπαδάκη, Εύη Αργυρίου, Jim Ver, Φανης Κόλλιας, Νίκος Μπελάνε, Άκης Παπαντώνης, Librofilo, Gil Galad, Βασίλης Οικονόµου, Μαριλένα Ιωάννου, Θόδωρος Εξηντάρης, Δώρα Κοροβεση, Χλόη Ιορδανίδου, Ελένη Αγγελοπούλου

��



�


�


7R��




��

Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή ολική, µερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση η διασκευή απόδοση του περιεχοµένου µε οποιοδήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως ή άλλο, χωρίς προηγούµενη γραπτή άδεια του Εκδότη. Νόµοι 238/1970, 4301/1979, Ν.100/1975, Ν.Δ. 3565/1956 και 4254/1962 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου.

http://www.lykosmagazine.tumblr.com

http://www.lykosmagazine.tumblr.com

http://www.facebook.com/lykosmagazine

http://www.facebook.com/lykosmagazine

mailto:[email protected]


http://www.tedreglis.com

http://www.tedreglis.com

http://www.paulreg.tumblr.com






http://www.fedralita.net/


http://yahoo.gr/

http://yahoo.gr/







http://yahoo.gr/

http://yahoo.gr/

ΛΥΚΟS 9 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012

3

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΕξώφυλλοLovetree- Φαίδρα Ρίχτερ

ΕditorialΜια φορά και τώρα.

ΑντιθέσειςΕγώ- Εµείς

Φτιάχνοντας το εµείς,διχοτοµώντας το εγώ.

SideshowAdmission

When you rich the point of admission.

ΚλείστροPreview to the L.O.I Citizen Erased

Μάθε Τέχνη ΠρόσωπαΣυνάντηση µε τον Ήχο της Νεφέλης Walking

Undercover.

Beat Bazaar9/12/2012

Ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη.

Κόκκινη ΚλωστήΕίµαστε εις το ''Εµείς'' από τα αποµνηµονεύµατα του

Γιάννη Μακρυγιάννη''Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»'';

Ελληνικό Λαϊκό ΠαραµύθιΤο πιο γλυκό ψωµί.

Fiat NoxΓεννηθήτω Σκοτάδι

InkΗ Άγνωστη Τροµοκράτισσα- Richard Flanagan

AnimaYuGi - Oh

Η αιώνια µάχη των Σκιών.

JUMPCATFaces - John Cassavetes

''H κυριαρχία του Εγώ απέναντι στο Εµείς'',

Μεγάλο ΠανίHamlet- Grigori Kozintsev

''H καλύτερη µεταφορά του θεατρικού έργου του William Shakespeare, στην µεγάλη οθόνη''.

Jive

James BlakeO ήχος του Album του ''Enough Thunder''.

PlayLykos Vinyls #20

ΕνηχόριαMimis Plessas- Greece Goes Modern

ShowcaseΜουσική

H Jazz του Πρωινού/Τα Blues του ΑπογεύµατοςLive Mode Plagal στα Εξάρχεια

Θέατρο Πες µου µια ιστορία αληθινή

''Γιοι και Κόρες'' στο Bios

Να ΠαςΟίνος

ΦωνόρασηRadio/Tv ON

ComicΤogether

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

4

6

8

10

12

16

18

26

30

32

36

38

40

42

44

48

50

52


4

EDITORIAL

EDITORIAL

Μια φορά και τώρα

Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε ένας άνθρωπος. Υπήρχε ένας άνθρωπος καµαρωτός που στο δεξί του χέρι κρατούσε πάντα µια οµπρέλα. Αυτήν την οµπρέλα δεν την αποχωριζόταν έβρεχε- δεν έβρεχε. Όταν δεν έβρεχε µάλιστα στηριζόταν σε αυτή και πήγαινε. Το σπίτι του ήταν χτισµένο στο πιο απόµερο µέρος του χωριού και ήταν ψηλό και στενό ,σαν πυργίσκος, κληρονοµηµένος από προηγουµένους αφεντάδες της οικογενείας.

Ο άνθρωπος αυτός δε θυµόταν ποτέ όσα χρόνια και αν περνούσαν, πώς να επιστρέφει σπίτι του. Έτσι λοιπόν, κινούσε νωρίς τα πρωινά να πάει στη δουλειά του, που τίποτα δεν ήταν παρά να επιβλέπει τους συντοπίτες του πού και πού για να δει αν κάνουν καλά τη δική τους δουλειά. Όταν ερχόταν το αποµεσήµερο , η ώρα της επιστροφής, τι κακό ήταν αυτό που πάθαινε! Έπρεπε να περνά από την αγορά και να ρωτά το φούρναρη, τον µπακάλη, τον κρεοπώλη κάθε τόσο για το πότε πάει ίσια και πότε στρίβει για να φτάσει στον προορισµό του.

Οι δουλευτές του χωριού δεν τον συµπαθούσαν, γιατί στεκόταν πάντα υπερόπτης, σα γεράκι του ουρανού έτοιµο να κατασπαράξει τη λεία του από πάνω τους. Χώρια που πάντα έγραφε ραβασάκια πως το ψωµί δε ψήνεται καλά, πως τα φρούτα λίγο έχουν σαπίσει, πως το κρέας παζαρεύεται ακριβά. Μα εκείνος, τίποτα δε γνώριζε ούτε το χάραµα που για χρόνια ξυπνούσε ο φούρναρης, ούτε τα απλώµατα και τις µετάνοιες που έκανε ο οπωροπώλης να µαζέψει τα φρούτα, ούτε το

µοίρασµα που έκανε ο κρεοπώλης στην τροφή του για να φάει καλύτερα και απ ‘ αυτόν το αρνί του!

Κι όµως κακία δεν του κρατούσαν και όλο και τον βοηθούσαν να επιστρέψει σπίτι του , δίνοντας οδηγίες και πού και πού τον πείραζαν που το δρόµο δε θυµόταν.

Οι µέρες κυλούσαν ήσυχα, µα η ησυχία διήρκεσε όσο µια προσευχή βραδιού εκείνη την ηµέρα. Ο άνθρωπος άνοιξε την οµπρέλα του και η βροχή γλιστρούσε γύρω του και έκανε στεφάνι και εκείνος πήγαινε και πήγαινε. Το δρόµο µόνο ήξερε του πηγαιµού και όχι της επιστροφής του και όµως πήγαινε και πήγαινε. Τρεχάµενος κοιτούσε πότε το ρολόι τσέπης του και πότε το ρολόι χειρός του και όλο ψέλλιζε πως άργησε και άργησε και άργησε. Και πράγµατι είχε αργήσει. Δεν είχε δει το ξύπνηµα του φούρναρη, το άπλωµα το οπωροπώλη, το τάισµα του κρεοπώλη.

Περνώντας το λοιπόν και έτσι όπως είχε αργήσει, τους είδε να στέκονται µην κάνοντας το φούρνισµα , το άπλωµα, το πούληµα και σκέφτηκε πως αυτοί ζουν ζωή µεγάλη και εκείνος µόνο τρέχει και είναι βιαστικός. Και όταν η ώρα ήρθε να γράψει για εκείνους, µαύρα , κακά και άραχνα περιέγραψε τη δούλεψή τους. Και έτσι, ευθύς ο άρχοντας της δούλεψης τους πήρε το φούρνο, το χωράφι, τα τσιγκέλια και εκείνοι καθίσαν άπραγοι και κλαίγανε τη µοίρα, που τη µέρα εκείνη γυρίζοντας στο σπίτι που θα κάπνιζε , ψωµί δε θα κρατούσαν και τα παιδιά και τα σκυλιά θα τον κοιτούν στα χέρια τα άδεια.

Και όσο εκείνοι έκλαιγαν και φώναζαν το τι κακό τους βρήκε, πέρασε ο κύριος καµαρωτός µε την κλειστή

Eικονογράφηση: Γιώργος Μυλωνάς - [email protected]




5

οµπρέλα. Και άρχισε σα να µην τρέχει τίποτα να ρωτά και τι και πώς και να ζητά κατεύθυνση για το αρχοντικό του. Και τότε οι δουλευτές ξεκίνησαν και λέγαν άλλα ντ’ άλλα. Στρίψε από ‘ δω και πήγαινε από κει και κοίτα όλο ευθεία και αυτός όλο σηµείωνε για να τα συγκρατήσει και µουρµούριζε πως µακριά του φαίνεται, µα εκείνος όλο ξεχνάει. Πριν φύγει ζήτησε ψωµί , δυο µήλα και µια κότα , µα τίποτα δεν έβρισκε στους άνεργους πολίτες.

Πεινάλας όλο ανέβαινε να πάει στο σπιτικό του και πήγαινε και πήγαινε ,δεν έβλεπε να φτάνει στο απόµερο το σπίτι του, απάνω από το χωριό του. Ο άνθρωπος ο άσπλαχνος, εγωισµό γεµάτος δεν έφτασε στην πόρτα του , µήτε στη ζεστασιά του. Χωρίς ανθρώπους, φίλους του δεν έβρισκε το δρόµο και έµεινε

περιπλανώµενος έξω απ’ την πόλη να µελετά στο τίποτα την τόση του αξιοσύνη!

Και ο φούρναρης ξεκίνησε το φούρνισµα, ο οπώρας άπλωσε και µάζεψε τα φρούτα του και ο κρεοπώλης κρέµασε στα τσιγγέλια του τα θρεφτά του.

Μια φορά και τώρα.

Σταυρούλα Παπαδάκη


6

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

ΕΓΩ - ΕΜΕΙΣ

Συνεχές Σήµερα

Μόνος. Πολλές φορές νιώθω τόσο µόνος και φοβάµαι να το πω. Κάθοµαι µπροστά από τον καθρέφτη και κάνω πως έχω παρέα. Μα εγώ, µόνος δεν ένιωθα ποτέ. Τώρα όµως νιώθω τη µοναξιά να µε βυθίζει και να µε βουτά στο ποτό του χαµηλού ποτηριού. Πιο µόνος από ποτέ νιώθω στο διάστηµα ανάµεσα στο τσιγάρο που σβήνει και στο τσιγάρο που ανάβει. Γι ‘ αυτό φροντίζω πάντα να έχω µαζί µου τσιγάρα. Με ρωτούν τα νέα µου και εγώ τους λέω. Με ρωτούν το όνοµά µου και εγώ τους λέω. Ό,τι µε ρωτούν εκείνοι , εγώ τους απαντώ , µα και πάλι µόνος επιστρέφω. Ύστερα µε πλησιάζουν και εγώ στέκοµαι. Μετά µε µυρίζουν και εγώ κάνω το ίδιο. Κάποτε µε φιλούν και εγώ ανταποκρίνοµαι φιλώντας, µα και πάλι µόνος επιστρέφω. Ύστερα µου λένε πως τους έλειψα και πως µε αγαπάνε και εγώ πηγαίνω λίγο πιο κοντά και όλο ρωτώ αν µ’ αγαπούν. ¨Μ’ αγαπάς¨; Τι ερώτηση και αυτή, που τραβά το στόµα και σε οδηγεί στην πόρτα για να αποχαιρετήσεις. Ύστερα µε ζητούν και εγώ αντίρρηση δεν έχω, πηγαίνω και τους βρίσκω, καθόµαστε µου λένε διάφορα ,ακούω, λέω και ‘ γω κάτι. Η ώρα έχει περάσει και έχω ανάγκη το κρεβάτι µου, το χώρο µου , το χρόνο µου. Κρατώ στα χέρια µια κιµωλία , κάνω έναν κύκλο γύρω από αυτούς και δε διεκδικώ κανένα δικό µου. Κρατώ στα χέρια µια κιµωλία και τους κλείνω εκεί, να µη µ’ ακολουθήσουν. Όταν θέλω , θα σβήσω την απόσταση που κάνει κύκλο. Θα βάλω τα παπούτσια µου , θα βγω από την πόρτα µου , θα κάνω δυο γύρους την αυλή και θα ξαναµπώ µέσα.

Σήµερα νιώθω τόσο µόνος. Αυτό το σήµερα έρχεται κάθε µέρα. Ο πόνος του κάθε σήµερα πια έρχεται και σκέφτοµαι πως γεννήθηκα µέσα σε µια κατάρα. Σκέφτοµαι πως εκείνη έσπασε στα δυο και άρχισε το κλάµα του νεογέννητου εγώ µου. Μα εγώ δεν ένιωθα ποτέ τόσο µόνος. Είναι που πια ξέρω για την κατάρα του ένα που δε γίνεται δυο ποτέ. Για να λυθεί η κατάρα , πρέπει να κάνω τόσα πολλά: να µε ρωτούν τα νέα µου, το όνοµά µου και εγώ να ρωτώ το δικό τους κουβαλώντας το µαζί µου χρόνια. Χρειάζεται να µε πλησιάζουν και όµως εγώ να συνεχίζω να πηγαίνω προς το µέρος τους και να τους διαπερνάω δίχως προσπέραση. Να µε µυρίζουν, να µε φιλούν και εγώ να χαρίζω την όσφρηση και τη γεύση µου πάνω στο δέρµα και στα χείλη. Να µιλώ για την αγάπη µε χέρια και µε πόδια που στέκονται για λίγο στην πόρτα µέχρι να συναντηθούν ξανά τα βλέµµατα. Να κόψω το κρεβάτι µου, το χώρο µου , το χρόνο µου στα δυο. Να κρατήσω στα χέρια µου µια κιµωλία και να κυκλώσω ένα εµείς που θα το διεκδικήσω γιατί είναι δικό µου.

▧

ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ[email protected]

stavpapadaki.com




7

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Eικονογράφηση: Παύλος Ρέγκλης - www.paulreg.tumblr.com

Τύχη

Περπατάω αδιάφορα. Μπροστά µου χιλιόµετρα δρόµος και εγώ σε κάθε µου βήµα αλλάζω ζωές και παίζω µαζί τους απολαµβάνοντας την αφέλεια µου. Κοιτάζω γύρω µου και βλέπω και άλλους ανθρώπους να παίζουν το ίδιο παιχνίδι µε τον εαυτό τους σχηµατίζοντας χαµόγελα ή σιγοψιθυρίζοντας τραγούδια. Η ώρα περνάει, ο ουρανός σκοτεινιάζει και εµείς χανόµαστε όλο και πιο βαθιά στην ελαφριά µας ευτυχία βάζοντας βραδινό σκηνικό στα όνειρα. Έχω αφεθεί στην προσωπική µου ηρεµία όταν ξαφνικά ένας µισότρελος αρχίζει να τρέχει κατά πάνω µου µε µάτια ακίνητα και ένα µαχαίρι στο χέρι. Κανείς δεν έχει αντιληφθεί την παρουσία του, κανείς δεν κοιτάζει δεξιά ή αριστερά του. Άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα µπορώ. Εκείνος ήταν πιο δυνατός. Με πλησίασε τόσο πολύ που ένιωσα την αναπνοή του στο µάγουλο µου. Πίστεψα ότι µε σκότωσε εκείνη τη στιγµή. Περίµενα να δω αίµατα, περίµενα να δω το µαχαίρι να βγαίνει απ’ το κορµί µου. Εκείνος όµως συνέχισε τρέχει. Με το µαχαίρι καθαρό και την τρέλα του σε υστερία. Χτύπησε µια γυναίκα δέκα µέτρα µακριά µου και την µαχαίρωσε. Σηκώθηκε, άφησε κουρασµένος το µαχαίρι δίπλα της και άρχισε να τρέχει. Μέσ’ την σιωπή της νύχτας κοιταζόµασταν βουτηγµένοι στην ενοχή, σαν να είχαµε διαπράξει εµείς το έγκληµα. Όλοι γυρίσαµε σπίτι σκοτωµένοι. Όλοι σκαλίζαµε την πληγή απ’ το µαχαίρι κάτω απ’ τις πιτζάµες. Όλοι είµαστε θύµατα ενός πεπρωµένου που δεν ξέρουµε πότε θα αποφασίσει να εκπληρωθεί.

▧

ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ[email protected]

epitoergon.blogspot.com






8

TOY JIM VER [email protected]

www.jimver.net

▧

mailto:[email protected]?subject=


http://www.jimver.net



9


10

ΚΛΕΙΣΤΡΟ


11

ΚΛΕΙΣΤΡΟ

PREVIEW TO THE L.O.Icitizen erased

ΤΟΥ ΗΛΙΑ JAMES ΛΙΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ[email protected]




12

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

NEFELI WALKING UNDERCOVER

Όλα ξεκίνησαν, όπως και για τους περισσότερους, µέσα από το Myspace.Η Νεφέλη Λιούτα µας συστήθηκε τότε ως Nefeli Walking Undercover αφού το προφίλ της στο συγκεκριµένο διαδικτυακό τόπο περιήχε µόνο διασκευές κοµµατιών.Η Νεφέλη, όπως η ίδια δηλώνει, είναι ένας άνθρωπος µε συγκεκριµένα χαρακτηριστικά, χωρίς όµως να επαναπαύεται σε αυτά µόνο.Ψάχνεται διαρκώς γράφωντας µουσική, παραµύθια, εκτελεί χρέη δηµοσιογράφου που και που, ζωγραφίζει, φτιάχνει κοσµήµατα και σπουδάζει νοµική.Θέλετε κι άλλα;Ορίστε...Τον Οκτώβριο του 2011 κυκλοφορεί τον πρώτο της δίσκο µε τίτλο “Μολύβια-Κοµάντος”.Ένας δίσκος που πριν φτάσει στο στούντιο και τον επιµεληθεί ο Ottomo, είχε ηχογραφηθεί από την ίδια τη Νεφέλη στο σπίτι της καθώς λατρεύει τους φυσικούς ήχους...

Ερώτηση

Το θέµα του 20ου τεύχους του Λύκου είναι: Εγώ-Εµείς. Ένα από τα αγαπηµένα µου αποφθεύγµατα είναι του Μαχάτµα Γκάντι, “Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις να έρχεται”. Πιστεύεις πως αλλάζοντας πρώτα ο καθένας τον εαυτό του, ίσως κάποια στιγµή έρθει και µια γενικότερη αλλαγή προς κάτι καλύτερο;

Απάντηση

Νοµίζω πως η επεξεργασία στο ατοµικό και το προσωπικό είναι το πρώτο βήµα για να συντελέσεις στον επαναπροσδιορισµό του µεγάλου και του συλλογικού. Η γενικότερη αλλαγή προς το καλύτερο δεν θα προέλθει από ένα µαγικό κουµπί, θα προέλθει από τη συνισταµένη πολλών δυνάµεων που θα θέλουν να δώσουν αυτή την κίνηση προς αναβάθµιση. Άρα αν οι πολλές διαφορετικές δυνάµεις τις συνιστώσας είναι ακόµα αδούλευτες και προσωπικά σκάρτες, η συλλογική εικόνα θα είναι και αυτή στρεβλή. Θέλει παράλληλα µε το συνολικό δουλειά και από µέσα.

Ερώτηση

Εκτός της ενασχόλησης σου µε τη µουσική, κάνεις και άλλα καλλιτεχνικά πράγµατα όπως το να γράφεις παραµύθια. Με αυτόν τον τρόπο ίσως βρίσκεις και διέξοδο από την πραγµατικότητα της καθηµερινότητας; Από την άλλη σπουδάζεις νοµική η οποία σε ξαναβάζει βαθιά σε αυτή την πραγµατικότητα. Πόσο δύσκολο είναι να ξεφεύγεις από την µία κατάσταση και να µπαίνεις στην άλλη; Ή ακριβώς αυτή η απότοµη αλλαγή είναι µία κινητήριος δύναµη για δηµιουργία;

▧ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΦΑΝΗΣ ΚΟΛΛΙΑΣ[email protected]

“Ένας άνθρωπος αποτελείται από ανθρώπους και ιστορίες που περνούν από τη ζωή του”




13


Απάντηση

Η συγγραφή των παραµυθιών δεν είναι έξοδος από την πραγµατικότητα, είναι τρόπος να αφηγηθείς το εδώ γίγνεσθαι µε πιο έµµεσο, αφαιρετικό και συµβολικό τρόπο που προσφέρει τη δυνατότητα για περισσότερα επίπεδα ανάγνωσης. Αφήνεις τον αναγνώστη ή τον ακροατή να ερευνήσει πού είναι τα ψήγµατα της πραγµατικότητας πίσω από µία ιστορία, να τα εξαγάγει, να ζωγραφίσει τις αναλογίες µε αυτό που αντιµετωπίζει ως καθηµερινότητα και να καταλήξει στο πρώτο επίπεδο έχοντας περάσει από ένα δηµιουργικό στάδιο πολλαπλών ερµηνειών, το οποίο δεν απαιτεί γνώσεις αλλά να έχεις τα αυτιά σου, τα µάτια και τα συναισθήµατα ανοιχτά. Ακόµα καλύτερα να κινητοποιηθείς να τα ανοίξεις, αν τα έχεις αφήσει στην αδράνεια.

Ερώτηση

Έχεις κάνει τις εξής δύο δηλώσεις:

α) Το όνειρό σου από µικρή ήταν να γίνεις δηµοσιογράφος. Αν και πλέον θεωρείς ότι η δηµοσιογραφία είναι πρώτα λειτούργηµα και µετά επάγγελµα.

β) Θα ήθελες επαγγελµατικά να ασχοληθείς µε τα µουσικά παραµύθια, να φτιάχνεις εκπαιδευτικά προγράµµατα που να έχεις γράψει κείµενα και µουσική. Παρ'όλα αυτά σπουδάζεις νοµική.Από ότι καταλαβαίνω υπάρχει µια σύγχυση όσο αφορά τον επαγγελµατικό σου προσανατολισµο.Τελικά έχεις καταλήξει κάπου ή θες να ασχολείσαι µε όλα;

Απάντηση

Δεν έχω καταλήξει. Μέχρι να καταλήξω όµως πιστεύω οτι θα ασχολούµαι µε όλα, όπως γίνεται µέχρι στιγµής, που η ηλικία µου µου επιτρέπει και να διδάσκω βιολί και να παρουσιάζω µουσικά παραµύθια και παρουσιάσεις σε παιδιά και να φοιτώ στη νοµική και να γράφω µουσική και να κάνω live. Ίσως το ξανασυζητήσουµε αποφοιτώντας από την σχολή.

Ερώτηση

Το πρώτο σου album το έχεις αφιερώσει στη µνήµη αυτών που έφυγαν και στο εδώ αυτών που µένουν. Το ότι κάνεις κοινή αφιέρωση σηµαίνει ότι αυτά τα δύο µέρη έχουν άµεση σχέση µεταξύ τους;


14


Απάντηση

Δεν σκεφτόµουν συνειδητά το επίπεδο σχέσης τους. Ίσως επιφορτίζω τους εδώ µε ένα, στο δικό µου µυαλό, χρέος να µην ξεχάσουν αυτούς που έφυγαν. Ένας άνθρωπος αποτελείται από ιστορίες και ανθρώπους που περνάνε από τη ζωή του, µένουν για λίγο ή περισσότερο και όταν φύγουν, µένει µέσα του το σχήµα τους, στο κοµµάτι που είχαν καταλάβει. Η δική σου αλληλεπίδραση είναι να συντηρήσεις το σχήµα τους όταν αυτοί είναι πια µακρυά.

Ερώτηση

Αυτό τον καιρό ετοιµάζεις κάποιο live, αν δεν κάνω λάθος, στο HUB. Τι να περιµένουµε να δούµε από σένα και την µπάντα σου την Κυριακή στις 16/12;

Απάντηση

Στο live µας την Κυριακή, θα ακούσετε το µεγαλύτερο τµήµα του πρώτου άλµπουµ που λέγεται τα “Μολύβια – Κοµάντος” συν κάποια από τα µεταµολυβικά κοµµάτια. Εκτός από την ίδια που θα παίζω βιολί, κιθάρα, πιάνο, θα αναλάβουν µαζί µου την ακουστική κιθάρα ο Αντρέας Κιλτσικσής, την ηλεκτρική και τα µελωδικά κρουστά ο Ρωµανός Λιούτας, το κλαρινέτο ο Τριαντάφυλλος Μαρούγκας, τα κάθε µορφής κρουστά ο Θοδωρής Βρανάς και τρεις εξ αυτών θα τραγουδάµε. Θα έχετε τη δυνατότητα να δείτε το live καθισµένοι αλλά δεν ξέρω αν θα είµαστε αρκετά κοντά στα χριστούγεννα ώστε να σας βάλουµε φωτάκια στο τραπέζι.

Ερώτηση

Θέλω να µου προτείνεις από 5 εώς 10 καλλιτέχνες από τους οποίους θα ήθελες να πάρουµε συνέντευξη.

Απάντηση

Τον σκιτσογράφο και εικονογράφο και animator και άλλα πολλά Shaun Tan, το σχεδόν τζαζ κουαρτέτο Portico Quartet, τον λατινοαµερικάνο συγγραφέα Paco Ignacio Taibo II, τον µακαρίτη συνθέτη Antonin Dvorak και τον Jamie Oliver γιατί είµαι καλοφαγάς.

Από τα λόγια της Νεφέλης θα µπορούσα να κρατήσω πολλά.Από την προσωπική επανάσταση µέχρι τον Jamie Oliver, γιατί είµαι κι εγώ καλοφαγάς...

Επιλέγω όµως αυτό “Ένας άνθρωπος αποτελείται από ανθρώπους και ιστορίες που περνούν από τη ζωή του”.Είτε πιστεύουµε στην τύχη είτε στην µοίρα, είναι στο χέρι µας να δώσουµε σηµασία σε στιγµές που δεν έχουν.Όσο τυχαία κι αν συµβαίνουν κάποια πράγµατα, όσο ασήµαντα κι αν φαντάζουν στιγµιαία, αν δεν τα πετάµε θα είµαστε πάντα ένα βήµα µπροστά.

Τα “Μολύβια-Κοµάντος” µπορείτε να τα γνωρίσετε από εδώ: nefeliwalkingundercover.bandcamp.com Ή ακόµη καλύτερα για να γνωρίσετε και τη Νεφέλη µπορείτε την Κυριακή 16 Δεκέµβρη να είστε στο The HUB Events στα Κάτω Πετράλωνα.

http://nefeliwalkingundercover.bandcamp.com/

http://nefeliwalkingundercover.bandcamp.com/


15



16

BEAT BAZAAR

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΑΝΕ[email protected]

http://nikbelane.blogspot.com

▧

Κάποιες φορές, έστω κι ένα απλό ξύπνηµα στο παγωµένο υπνοδωµάτιο ή η διαδικασία της ετοιµασίας του πρωινού καφέ ή µια απλή κίνηση όπως το τράβηγµα της κουρτίνας, σε κερνάει δόσεις νοσταλγίας που δύσκολα αντέχεις. Ένα από τα πράγµατα που αγαπώ να µισώ είναι η Νοσταλγία. Την γράφω µε κεφαλαίο το αρχικό γιατί επιµένει να µε επισκέπτεται τόσο συχνά που πλέον έχουµε γίνει κάτι σαν πρώτα ξαδέρφια. Ξέρει ο ένας για τον άλλον τόσα πολλά που έχω την αµυδρή εντύπωση ότι στις φλέβες µας κυλάει συγγενικό αίµα και πιο συγκεκριµένα Α+. Θα µου πεις, δική σου είναι η Νοσταλγία και όσα κατά καιρούς κερνάει, τι αίµα ήθελες να τρέχει στις φλέβες σας; Κι όµως, µέχρι πολύ πρόσφατα, νόµιζα ότι η εν λόγω κυρία ήταν κάτι τόσο ξένο και µακρινό για µένα. Κάθε φορά που έκανε την επίσκεψή της µονολογούσα θυµωµένα - «Που διάολε µε θυµήθηκε πάλι;» Ήµουν σχεδόν σίγουρος ότι κάτι τέτοια παλιοµοδίτικα πράγµατα τα είχα ξεπεράσει λύνοντάς τα µια και καλή µε διάφορους τρόπους, όπως για παράδειγµα µε το να µην κρατώ ποτέ ηµερολόγιο. Όµως, γι’ ακόµη µια φορά, έκανα και κάνω λάθος.

Τελικά έχω µάθει να ζω µε πράγµατα που µου αρέσουν και µε πράγµατα που δεν µου αρέσουν καθόλου. Το χειρότερο είναι να διώχνεις από την καθηµερινότητα λάθη και ασχήµιες που έχεις κάνει κι αυτά, µε πολύ ύπουλο τρόπο, να εξακολουθούν να υπάρχουν στο κεφάλι σου αρπάζοντας την παραµικρή ευκαιρία ώστε να αναδυθούν στην επιφάνεια και να σου γλύψουν σαδιστικά όσο και αηδιαστικά το γυµνό σου δέρµα. Σήµερα έγινε το πιο άσχηµο όλων. Τίποτα µε συγκεκριµένο όνοµα ή µυρωδιά ή σχήµα δεν αναδύθηκε στην λεία και κατά τόπους γερασµένη επιφάνεια του δέρµατός µου. Τίποτα συγκεκριµένο. Απολύτως. Κι αυτό είναι το πιο ύπουλο που µπορεί να

πράξει η κυρία Νοσταλγία. Μετά από ένα κατεψυγµένο πρωινό ξύπνηµα, έπειτα από την, µε ρίγος, προετοιµασία του καφέ και το άνοιγµα της κόκκινης κουρτίνας, πετάγεται µπροστά σου µια Νοσταλγία να! Και µένεις να αναρωτιέσαι εκ νέου διάφορα ανώφελα και αξεδιάλυτα µικρά τυραννικά πραγµατάκια. Από το πρωί ως το βράδυ.

Είπα να µην ασχοληθώ περισσότερο κι ετοιµάστηκα για µια µεγάλη βόλτα στους δρόµους µιας πόλης που στις αρχές του Δεκεµβρίου επιµένει να λούζεται µε το υπέροχο φως του ήλιου. Κατέβηκα τη Βενιζέλου ως τη θάλασσα κι έστριψα αριστερά περπατώντας κατά µήκος της παραλιακής συλλέγοντας όσες ζωογόνες ακτίνες κύκλωναν το σώµα µου. Η κίνηση αυξηµένη σε βαθµό ασφυξίας. Εκατοντάδες αυτοκίνητα περνούσαν µπροστά απ’ τα µάτια µου δηµιουργώντας µία καρέ – καρέ προβολή της θάλασσας που σάλευε πίσω τους. Έφτασα µέχρι τον Πύργο κι έκοψα πάλι αριστερά στη Διαγώνιο. Οι περαστικοί κοιτούσαν µε δέος και περίσσιο θαυµασµό τις βιτρίνες. Αναρωτήθηκα πόσοι από αυτούς έχουν τη δυνατότητα να αγγίξουν έστω και το φθηνότερο προϊόν που τους προσφέρεται τόσο δελεαστικά. Οι νοσταλγίες όλων ενώθηκαν µε τη δική µου. Το πράγµα έγινε ανυπόφορο.

Όσο βαθαίνει η (έντεχνα κατασκευασµένη) κρίση τόσο πολλαπλασιάζονται τα στολίδια στους δρόµους. Όσο αδειάζουν οι τσέπες όλων µας τόσο στενεύει το µυαλό µας. Καταντά ανύπαρκτο. Φτάνει στα όρια της νοητικής εξαθλίωσης. Φλερτάρει άγρια µε την έλλειψη κάθε υγιούς σκέψης και αντίδρασης. Αυτό, φυσικά, εξυπηρετεί τους ανώτερους σκοπούς των δυνατών. Των δυνατών που δεν είµαστε εµείς. Στάχυα και ψηφίδες ελάχιστων αντιδράσεων µπροστά σε όλο αυτό το κατάντηµα είναι σχεδόν αδύνατο να ανατρέψουν µία

091212_






17

κατάσταση που συντηρείται µε στεγανά και δικλίδες υψίστης ασφαλείας. Κοιτάζουµε την αντανάκλαση του εαυτού µας να καταστρέφεται. Και δεν µπορούµε να κάνουµε τίποτα γι’ αυτό.

Ξέρεις, το να τ’ αφήσεις όλα πίσω και να κλειστείς σ’ ένα πολύ µικρό και κρύο δωµάτιο δεν αποτελεί λύση. Το να πάψεις να σκέφτεσαι όµορφους, υγιείς και αξιοπρεπείς τρόπους δράσης και αντίδρασης είναι κάτι που προσπαθούν να σου το επιβάλλουν. Κι έχουν στα χέρια τους τόσους «ανώδυνους» τρόπους να σου περάσουν αυτό που θέλουν που το τέλος θα είναι κάτι παραπάνω από επώδυνο (και δεν αναφέροµαι στα οικονοµικά µέτρα και στις µειώσεις µισθών και συντάξεων).

Γύρισα στο σπίτι κι απόλαυσα µε την λαχτάρα του νεογέννητου το φαγητό µου. Έπειτα άναψα το τσιγάρο µου και φυσώντας µακριά τον γαλάζιο καπνό άκουσα µια γλυκιά µελωδία που δραπέτευσε από το σπίτι των γειτόνων µου. Δίπλα µένει ένα ηλικιωµένο ζευγάρι συνταξιούχων όπου, σχεδόν, κάθε απόγευµα πιάνουν τη κιθάρα και το τραγούδι. Έτσι πολεµούν. Με ό,τι όπλα διαθέτουν. Με όσες δυνάµεις τους έχουν αποµείνει. Κι εγώ, τους χαίροµαι.

BEAT BAZAAR

πηγή: http://www.flickr.com/photos/hansel5569/

http://www.flickr.com/photos/hansel5569/

http://www.flickr.com/photos/hansel5569/


18

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Ένα πράµα µόνον µε παρακίνησε κι εµένα να γράψω ότι τούτην την πατρίδα την έχοµεν όλοι µαζί, και σοφοί κι αµαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον µικρότεροι άνθρωποι· όσοι αγωνιστήκαµεν, αναλόγως ο καθείς, έχοµεν να ζήσοµεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαµεν όλοι µαζί, να την φυλάµεν κι όλοι µαζί και να µην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ» ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστεί µόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ»· όταν όµως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εµείς». Είµαστε εις το «εµείς» κι όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να µάθοµεν γνώση, αν θέλοµεν να φκιάσοµεν χωριόν, να ζήσοµεν όλοι µαζί.

του Γιάννη Μακρυγιάννη

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΙΣ ΤΟ “ΕΜΕΙΣ”

▧

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ[email protected]

stavpapadaki.com




19


20


Το παραμύθι που ακολουθεί είναι κεφαλλονίτικη παραλλαγή

μιας παλαιάς λαϊκής αφήγησης. Ανήκει στον ευρύ τύπο των

διηγηματικών ή κοσμικών παραμυθιών, τα οποία

αναφέρονται στις περιπέτειες των ανθρώπων χωρίς να

χρησιμοποιούν υπερφυσικά στοιχεία. Ειδικότερα, το

συγκεκριμένο παραμύθι κατατάσσεται στην κατηγορία των

διδακτικών παραμυθιών που, όπως παρατηρεί ο Δ.

Λουκάτος, «έχουν πάντα μέσα τους μια διάθεση για

διδασκαλία».

Κάποτε ήταν ένας πλούσιος βασιλιάς, πολύ πλούσιος, που ό,τι επιθυµούσε η καρδιά του το ’χε. Όλα τα είχε, και τον έλεγαν ευτυχισµένο, ώσπου έπαθε µια παράξενη ανορεξιά και δεν είχε όρεξη να βάλει τίποτα στο στόµα του. Σιγά σιγά αδυνάτιζε, κι άρχισε να γίνεται γκρινιάρης και παράξενος. Πολλοί γιατροί επήγαιναν και τον έβλεπαν, µα τα γιατρικά τους τίποτα δεν µπορούσαν να του κάµουν. Η ανορεξιά του βασιλιά όλο και κρατούσε, κι εκείνος έρεβε µέρα µε την ηµέρα. Τίποτα δε λιµπιζόταν να φάει· ούτε «του πουλιού το γάλα», που λέει ο λόγος.

Oπού κάποια µέρα, έτυχε να περνάει από το παλάτι του ένας ασπροµάλλης γέροντας φτωχός, που ήτανε όµως σοφός κι ήξερε από γιατρικά. Του είπανε λοιπόν για το βασιλιά, κι ανέβηκε να τον δει. «Μήπως κουράζεσαι, βασιλιά µου;», τον ρώτησε. «Τι λες, γιατρέ µου», του λέει ο βασιλιάς. «Όλη µέρα ξαπλωµένος απάνου στο θρόνο µου, ούτε το µικρό µου δαχτυλάκι δεν κουνώ». «Μήπως έχεις έγνοιες και σκοτούρες για το λαό σου;» «Όχι, κάθε άλλο. Εγώ ζω ξέγνοιαστος, και καρφάκι δε µου καίεται για κανέναν!» «Μήπως επιθύµησες ποτέ σου κάτι και δεν µπόρεσες να το ’χεις;» «Oύτε κι αυτό! Βασιλιάς είµαι, κι ό,τι γυρέψω, το βλέπω µπροστά µου!…».

Σκέφτηκε, σκέφτηκε λίγο ο γέροντας, ύστερα γυρίζει και λέει του βασιλιά: «Άκουσε, βασιλιά µου: Καθώς βλέπω, δεν έχεις τίποτα σοβαρό. Εκείνο που φταίει και δεν έχεις όρεξη να τρως, είναι το ψωµί που σου δίνουν στο

παλάτι! Να διατάξεις να σου φέρουν να φας το πιο γλυκό ψωµί του κόσµου. Αν µπορέσεις να το ’χεις αυτό, τότε θα γιατρευτείς!».

Από την ίδια µέρα ο βασιλιάς έδωσε διαταγή στους φουρναραίους του παλατιού να ζυµώσουν και να του ψήσουν «το πιο γλυκό ψωµί του κόσµου!». Έπεσαν µε τα µούτρα στη δουλειά οι ψωµάδες σ’ όλο το βασίλειο, ποιος θα κάµει στο βασιλιά το πιο γλυκό ψωµί! Ζύµωσαν µε ζάχαρη κι ανθόγαλα κάθε λογής ψωµιά και του τα ’φερναν στο παλάτι να τα δοκιµάσει. Μα κανένα απ’ όλα εκείνα τα ψωµιά δεν άνοιγε την όρεξη στο βασιλιά. Oύτε κι ήθελε να τα φάει. Το ’να του µύριζε, τ’ άλλο του βροµούσε. Ώσπου µια µέρα, έξω φρενών ο βασιλιάς, έστειλε ανθρώπους του να πάνε να βρούνε το γέροντα και να τον ξαναφέρουνε µπροστά του. Έτσι λοιπόν κι έγινε.

«Θα σε κρεµάσω, που µε ξεγέλασες!», του φώναξε ο βασιλιάς µόλις τον είδε. «Γιατί, βασιλιά µου;», τον ρώτησε ο γέροντας. «Γιατί το γλυκό ψωµί, που είπες να µου φτιάξουνε να φάω, δε µου έκαµε τίποτα!» «Μπα;», έκαµε ο γέροντας. «Φαίνεται πως το ψωµί που σου ζύµωσαν, δεν ήταν τόσο γλυκό όσο έπρεπε!» O βασιλιάς ήταν πάλι έτοιµος ν’ αγριέψει, µα είδε το γέρο που κάτι συλλογιζότανε, και περίµενε.

«Άκουσε, βασιλιά µου», του λέει ο γέροντας ύστερ’ από λίγο. «Αν θέλεις να δοκιµάσεις στ’ αληθινά το ψωµί που θα σε γιατρέψει, πρέπει να ’ρθεις µαζί µου για τρεις µέρες µονάχα και να κάνεις ό,τι σου λέω. Αν δε γίνεις καλά, είσαι ελεύτερος να µου πάρεις το κεφάλι!»

Κι ο βασιλιάς, παιδί µου, θέλοντας και µη, δέχτηκε να πάει µαζί µε τον παράξενο γέροντα, εκεί που του ’λεγε. Φόρεσε κι αυτός φτωχικά ρούχα, ποδέθηκε παλιοπάπουτσα, πήρε κι ένα µπαστούνι στα χέρια του κι έφυγε κρυφά από το παλάτι, µακριά, κι επήγανε στον κάµπο, εκεί που καθόταν ο γέροντας, σε µια καλύβα, µέσα σ’ ένα χωράφι σπαρµένο.

Ξηµερώνοντας, έδωκε ο γέροντας στο βασιλιά ένα δρεπάνι και του λέει: «Έλα να θερίσουµε!». Έπιασε ο

ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΨΩΜΙ

Λαϊκό ελληνικό παραµύθι


21

Eικονογράφηση: Φαίδρα Ρίχτερ [email protected]

http://www.flickr.com/photos/fedralita/








22

βασιλιάς και θέριζε µες στο λιοπύρι ολάκερη µέρα. Έκαµε καµιά σαρανταριά δεµάτια στάχυα. Ήρθε το βράδυ, πέσανε ξεροί να κοιµηθούνε. Oύτε φαΐ όλη µέρα, ούτε τίποτα. Έµενε, βλέπεις, κι ο γέροντας νηστικός.

Την άλλη µέρα, πρωί πρωί, ξύπνησε ο γέροντας το βασιλιά και του λέει: «Σήκω τώρα, να πάρουµε όλ’ αυτά τα δεµάτια, να τα πάµε στ’ αλώνι να τ’ αλωνίσουµε!». Κουβάλησε στην πλάτη του ο βασιλιάς περσότερ’ από τα µισά, κι ύστερα όλη µέρα, γκαπ γκουπ, τα κοπάνιζε µε το δάρτη, ώσπου κάµανε το στάρι σωρό, τ’ ανεµίσανε και το βάλανε στο σακί. Κι όλη µέρα την περάσανε πάλε έτσι, νηστικοί κι οι δυο τους, µόνο λίγο νερό ήπιανε από τη στέρνα, που ήτανε κοντά στην καλύβα. Πέσανε πάλι κουρασµένοι το βράδυ και κοιµηθήκανε.

Την τρίτη µέρα, το χάραµα, ο γέροντας σήκωσε το βασιλιά: «Ξύπνα», του λέει, «τώρα να πάµε το στάρι µας στο µύλο να τ’ αλέσουµε! Πάρ’ το εσύ στην πλάτη σου, γιατί εγώ δεν µπορώ, και πάµε εκεί στην κορφή του βουνού, που ’ναι ο µύλος». Τι να κάµει ο βασιλιάς, αφού έτσι ήτανε η συµφωνία, φορτώνεται το σακί στην πλάτη, και κουρασµένος κι ελεεινός το κουβάλησε στην κορφή. Τώρα αρχίνησε και να πεινάει, µα δεν έλεγε ακόµα τίποτα.

Αλέσανε το στάρι τους, και για να µην τα πολυλογούµε, γυρίσανε κατά το µεσηµέρι στην καλύβα, πάλι ο βασιλιάς φορτωµένος τ’ αλεύρι. «Έλα τώρα να ζυµώσουµε», του λέει ο γέρος. Ξεχώρισε ως δέκα λίτρες αλεύρι, το ’ριξε στη σκάφη κι έβαλε το βασιλιά να ζυµώνει. Ύστερα τον έστειλε στο λόγγο να κόψει ξύλα, κι αργά κατά το βράδυ βάλανε κι εκάψανε το φούρνο, για να ψήσουνε 3-4 καρβέλια. O βασιλιάς τώρα πεινούσε κι επερίµενε πότε να ψηθούν τα ψωµιά, για να φάει! Μα πιο πολύ τα λιµπιζόταν, όταν άρχισε

να βγαίνει από το φούρνο η µυρωδιά τους. «Πεινάω πολύ», λέει του γέρου. «Περίµενε και θα φας!», του απάντησε κείνος.

Σε λίγο βγήκανε τα καρβέλια, αχνιστά και ροδοψηµένα. Σαν πεινασµένος λύκος τότε ο βασιλιάς άρπαξε το καρβέλι, το έκοψε µε τα χέρια του κι άρχισε να τρώει. Μα µε την πρώτη µπουκιά που κατάπιε, το πρόσωπό του έγινε κόκκινο από χαρά και φώναξε: «Μάλιστα! Αυτό είναι το πιο γλυκό ψωµί του κόσµου! Κι όµως ούτε µια κουταλιά ζάχαρη δεν έριξα στο ζυµάρι του!». Τότε ο γέροντας χαµογέλασε και του είπε: «Βασιλιά µου, πρέπει να ξέρεις πως η ζάχαρη του ψωµιού σου ήταν ο ιδρώτας που έχυσες για να το φτιάξεις. Τώρα είσ’ ελεύτερος να ξαναπάς στο παλάτι σου. Κοίτα µονάχα να δουλεύεις αποδώ κι εµπρός, και θα δεις πως η όρεξη δε θα σου λείψει».

O βασιλιάς ακολούθησε την ορµήνεια του γέροντα, κι όταν γύρισε στο παλάτι του, δούλευε κάθε µέρα για το λαό του, εκατέβαινε και στον κήπο του γι’ άλλες δουλειές, κι από τότε γιατρεύτηκε από την ανορεξιά κι έτρωε καλά, που µακάρι να τρώαµε κι εµείς έτσι!



23


1. Γεύση

Νύχτα Αυγούστου. Ζέστη κι υγρασία. Είσαι δεκατριών, ανεβασµένος σε µια ταράτσα στα Εξάρχεια και χαστουκίζεις τον εαυτό σου. Στο σβέρκο, τα µάγουλα, το στήθος, τα µπούτια. Με λύσσα. Κι άλλο χαστούκι. Βρίζεις. Κι άλλο, κι άλλο· κι άλλο. Ώσπου σταµατάς απότοµα και στέκεσαι. Μολυβένιο στρατιωτάκι. Τα συγκρουόµενα µέρη του σώµατός σου έχουν κοκκινίσει. Φοράς ριγέ µπλουζάκι, φαρδιά βερµούδα και παπούτσια µε λυτά κορδόνια. Τεντώνεις τα χέρια σου στον αέρα. Γίνεσαι ολόκληρος µια διάταση. Χαλαρώνεις. Ξύνεις αµήχανα το σβέρκο σου. Έχεις µια υποψία τριχοφυίας γύρω από το πάνω χείλος. Γυρνάς και ρίχνεις µια κουτουλιά στην πόρτα πίσω του. Σκουπίζεις το µέτωπό σου µε την παλάµη σου. Δεν έχεις µατώσει. Ξανακουτουλάς την πόρτα. Μέχρι να µατώσεις ανάµεσα στα φρύδια. Κάθεσαι κάτω. Δοκιµάζεις το αίµα της πληγής σου. Στρίβεις τσιγάρο. Έχεις µια µεταλλική γεύση στη γλώσσα. Κοιτάς το κινητό σου. Ανάβεις µε τον αναπτήρα—µοναδικό κληροδότηµα απ’ τον πατέρα σου—και κάνεις µια τζούρα. Το πρόσωπό σου φωτίζεται από τον καύτρα. Κι άλλη µία. Ξαπλώνεις ανάσκελα, κοιτάς τις κεραίες στις γύρω ταράτσες.

Ώρα µετά το κινητό σου χτυπάει. Πετάγεσαι όρθιος. Σαν παιδί µπροστά από µια αγκαλιά δώρα τα Χριστούγεννα. Κάτι σου λένε, κάτι λες, ενώ τραµπαλίζεσαι µπρος-πίσω. «Έλα τώρα», λες και το κλείνεις. Γυρνάς το βλέµµα σου προς την Καλλιδροµίου. Έχεις παρκάρει εκεί το µαύρο Φίατ της αδερφής σου—πήρες τα κλειδιά κρυφά κι έφυγες. Πετάς το τσιγάρο κάτω και το πατάς. Σηκώνεις το γιακά σου. Πάνω από το κεφάλι σου στέκεται η φωτεινή επιγραφή ξενοδοχείου ηµιδιαµονής—από χρόνια σβηστή. Σε αυτή την ταράτσα έχεις γνωρίσει όλους τους συµµαθητές του. Έναν-έναν. Με τη γεύση. Άλλος ξινίλα λεµονιού, άλλος ψαρίλα, άλλος σαν χαλασµένο γλυκό.

2. Όσφρηση

Το 2004 ήσουν δευτεροετής στο Οικονοµικό της Νοµικής. Τότε γνώρισες και την Αγγελική. Παράλληλα τραβιόσουν και µε µια πρωτοετή φοιτήτρια της ΑΣΟΕΕ. Την έλεγαν Αθηνά. Νοίκιαζε κάπου στην Καλλιθέα, κοντά στο σταθµό του ηλεκτρικού. Συνήθιζε να σε περιµένει γυµνή στην πόρτα. Σου έλεγε «τώρα». Της έλεγες «µυρίζεις υπέροχα»—στην Αγγελική έστελνες σε µήνυµα «όχι ακόµα». Μετά το γάµο συνέχισες να τη βλέπεις. Πιο αραιά. Εκείνη συνέχιζε να σε περιµένει γυµνή στην πόρτα. Και να σου λέει «τώρα». Κι εσύ να της απαντάς «µυρίζεις υπέροχα»—στην Αγγελική «ίσως αργήσω». Κάποιο πρωί η Αθηνά παράτησε την ΑΣΟΕΕ. Και χάθηκε χωρίς να σου πει το παραµικρό. Άλλο σπίτι, άλλο κινητό, άλλο email. Άλλη πόλη; Κι εσύ παράτησες το Οικονοµικό της Νοµικής. Έψαξες για δουλειά. Χωρίς ζέση ή επιτυχία. Και χώθηκες για λίγο καιρό ανάµεσα στα πόδια µιας παντρεµένης. Γρήγορα γύρισες στην Αγγελική. Και στο τεχνικό γραφείο του πατέρα της. Το 2008 η Αγγελική σ’ έδιωξε απ’ το κρεβάτι της. Κι ο πατέρας της απ’ το τεχνικό γραφείο. Περπατώντας στην Πατησίων, έξω από την ΑΣΟΕΕ, έπεσες πάνω σε µια φίλη της Αθηνάς. Σου είπε πως είχε πεθάνει από ανακοπή καρδιάς πριν µήνες. Δέχτηκε να σε πάει στο µνήµα, στο νεκροταφείο Μεγάρων.

Φτάσατε καταµεσήµερο. Οδηγούσες το µαύρο Φίατ της αδερφής σου. Στη διαδροµή δεν είπατε πολλά. Είχε δυνατό ήλιο. Έκατσες στο µάρµαρο και χάιδεψες τις ηµεροµηνίες. Εκείνη φόρεσε τα γυαλιά ηλίου της και άναψε τσιγάρο. Άρχισες να κλαις µ’ αναφιλητά. Κι εκείνη µαζί σου. Σου έφερε ένα µπουκαλάκι νερό. Της ζήτησες τσιγάρο. Τα µαλλιά της µύριζαν χαµοµήλι. Οδήγησε εκείνη στην επιστροφή. Σ’ έφερε σπίτι της, κάπου στη Μεσογείων. Ανεβήκατε επάνω. Έβγαλε το φόρεµά της µε µία κίνηση. Δε φορούσε εσώρουχα. Σε έγδυσε µπροστά στο µεγάλο καθρέφτη. Και σ’ έκανε να ξεχαστείς.

3. Αφή

FIAT NOX*

ΤΟΥ ΑΚΗ ΠΑΠΑΝΤΩΝΗhttp://apapant.blogspot.com

▧

Μου µένει πάντα λίγη αφέλεια. Αυτή µε προστατεύει.—Αντόνιο Πόρτσια, Voces

http://apapant.blogspot.com



24

Εικονογράφηση: Κώστας Ατσαλής - [email protected]


http://yahoo.gr/

http://yahoo.gr/


25


Αυτό ειδικά το κοµµάτι της πόλης είναι πολύ ήσυχο. Μετά τις δέκα το βράδυ δεν κυκλοφορεί ψυχή. Έτσι κι απόψε. Περπατάς και ψηλαφείς το αξύριστο πρόσωπό σου. Όµως κάθε φορά που βρίσκεσαι µετά τις δέκα το βράδυ σε αυτό το κοµµάτι της πόλης, και περπατάς στη γέφυρα πάνω από τις γραµµές του τρένου—τότε και µόνο τότε—σκέφτεσαι πως θα ‘θελες ένα τσιγάρο. Φαντάζεσαι να τ’ ανάβεις προστατεύοντας τον αναπτήρα από τον αέρα µε το χέρι σου—τα σπίρτα τα φοβάσαι από παιδί. Ύστερα γέρνεις µπροστά κι ακουµπάς στο στηθαίο. Περνάς το χέρι σου πάνω απ’ τ’ οξειδωµένο µέταλλο. Και προσπαθείς να διακρίνεις τις ράγες στο σκοτάδι. Περασµένες δέκα, σκοτάδι πήχτρα, όχι µόνο σε αυτό το κοµµάτι της πόλης—η καύτρα θα φώτιζε το πρόσωπό σου. Κι όπως ακουµπάς στο στηθαίο και η καύτρα του τσιγάρου—αυτού του υποθετικού τσιγάρου—σε φωτίζει στο πρόσωπο, σκέφτεται πνιγµούς. Σκέφτεσαι τους συµµαθητές σου, σ’ εκείνη την ταράτσα στα Εξάρχεια, να πνίγονται σε µια λακούβα µε νερό της βροχής. Σκέφτεσαι την Αθηνά να πνίγεται στο διάφανο νερό της µπανιέρας της στην Καλλιθέα· την Άλκηστη να πνίγεται στ’ ανοικτά της Σαντορίνης βουτώντας απ’ το πλοίο της γραµµής—τη µοναδική φορά που πήγατε διακοπές µαζί. Η αλήθεια είναι πως επίτηδες δεν έχεις πάνω σου τσιγάρο. Και καθώς είναι περασµένες δέκα και σε αυτό το κοµµάτι της πόλης δε βρίσκεται ψυχή και δεν έχεις από ποιόν να ζητήσεις τσιγάρο—αναπτήρα έχεις, του πατέρα σου, γιατί δεν είναι σπίρτα που τα φοβάσαι—δεν θα σκεφτείς άλλο πνιγµούς.

Μόλις φέτος µετακόµισες εδώ, που δε σε ξέρει ψυχή. Νοικιάζεις στις Σαράντα Εκκλησιές. Μέχρι την Αγίου

Δηµητρίου κατεβαίνεις µε τα πόδια. Από ‘κει παίρνεις το λεωφορείο µέχρι το σταθµό. Όταν έχει Βαρδάρη τυλίγεσαι σε πουλόβερ διπλά και τρίδιπλα και, κάτω από το παντελόνι, φοράς ακόµα τη πυτζάµα σου. Tα δάκτυλά σου παγώνουν και χάνεις την αίσθηση της αφής. Στην αποφυλάκισή σου σε περίµενε µόνο η αδερφή σου. Οδηγούσε εκείνο το µαύρο Φίατ που είχε αγοράσει το 1999. Της ζήτησες να οδηγήσεις.

*Fiat nox (λατιν.), γεννηθήτω σκοτάδι.

Ο Άκης Παπαντώνης (Αθήνα, 1978) σπούδασε Βιολογία στο

Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 2008 εργάζεται στο Πανεπιστήμιο

της Οξφόρδης. Το 2012 εξελέγη Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της

Κολωνίας. Διακρίθηκε στο διαγωνισμό των εκδόσεων Πατάκη,

Hotel Μετανάστευση (2007), ενώ κείμενά του έχουν δημοσιεύσει

τα: (δέ)κατα, Εντευκτήριο, Πλανόδιον, Poetix, ΝΤΟΥέΝΤΕ,

ONE:STORY, To Παράθυρο και Νέα Εστία. Διατηρεί το ιστολόγιο

Υψικάμινος (http://apapant.blogspot.com).

Εικονογράφηση:Σωτηρία Παγουλάτου - [email protected] http://www.facebook.com/kudoni





http://www.facebook.com/kudoni

http://www.facebook.com/kudoni


26

INK


27

INK

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΣΣΑ▧

«Η δηµοσιογραφία, είναι η τέχνη του να παίρνεις µια µεταξωτή κορδέλα και να την µετατρέπεις σε φύκι.»

Στο υπέροχο µυθιστόρηµα «Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΣΣΑ» («The Unknown Terrorist»), (Εκδ. Άγρα, µετάφρ. Π.Ισµυρίδου, σελ.383), του πολύ καλού συγγραφέα Richard Flanagan (Τασµανία, 1961), όλα γίνονται γνωστά στον αναγνώστη από τον καταπληκτικό πρόλογο του βιβλίου(που ένα µεγάλο µέρος του παραθέτω στο τέλος του κειµένου µου), όπου µας γίνεται κατανοητό ότι ορισµένα πράγµατα είναι απλά ανεξήγητα και αδύνατον να τα προβλέψουµε και ότι η ηρωίδα θα χάσει τη ζωή της από ένα γύρισµα της τύχης.

Η Τζίνα ήταν διάσηµη για την ικανότητα της στο στριπτήζ. Χόρευε σε ένα µοδάτο κλαµπ του Σίδνεϋ χρησιµοποιώντας διάφορα ψευδώνυµα, «Κούκλα», «Κρίσταλ». Δεν ήταν ούτε ιδιαίτερα όµορφη, ούτε πολύ εντυπωσιακή πέραν των «οπισθίων» προσόντων της, αλλά απέπνεε µυστήριο και αισθησιασµό, ήταν δε απρόσιτη στους κοινούς θνητούς, πράγµατα που την έκαναν περιζήτητη στη δουλειά της. Η Τζίνα είχε ένα σκοπό, να µαζέψει χρήµατα πολλά, έτσι ώστε ν’αγοράσει ένα σπίτι στα προάστεια. Κλασσική περίπτωση κουτοπόνηρης γυναίκας, ήξερε να επιβιώνει και να χειρίζεται τις καταστάσεις, ενώ οι ιδέες της ήταν αυτές που προωθούν τα κοσµικά περιοδικά και οι λαϊκές φυλλάδες. Μόδα, γρήγορα αυτοκίνητα, εύκολος πλουτισµός, ιλουστρασιόν φωτό, κουτσοµπολιό και περιφρόνηση για τους φτωχούς και τους ιθαγενείς της χώρας.

Όταν η Τζίνα συνάντησε τον Τάρικ και πέρασε το βράδυ µαζί του, δεν µπορούσε να γνωρίζει τι θα της ξηµερώσει. Μετά από

µια νύχτα έντονου σεξ και άφθονης κόκας, ξυπνάει µόνη της στο διαµέρισµά του. Μέχρι να φύγει από εκεί η φωτογραφία του Τάρικ είναι στις οθόνες των τηλεοράσεων όλης της χώρας, αφού τον χαρακτηρίζουν ως «γνωστό Ισλαµιστή τροµοκράτη» που αναζητείται καθώς υπάρχουν πληροφορίες για επικείµενο τροµοκρατικό χτύπηµα στο Σίδνεϋ µετά την ανακάλυψη εκρηκτικού µηχανισµού που δεν εξερράγη στο Ολυµπιακό στάδιο της πόλης.

Ώσπου η Τζίνα πάει στο σπίτι της, και προσπαθήσει να ηρεµήσει, τα κανάλια δείχνουν ένα βίντεο τραβηγµένο από την κάµερα ασφαλείας της πολυκατοικίας που πέρασε το βράδυ της. Οι «κοκκώδεις εικόνες» έδειχναν ένα ζευγάρι να µπαίνει στο κτίριο. «Η κίνηση της εικόνας ήταν τόσο αργή ώστε η Κούκλα έβλεπε τώρα τα πλάνα διαδέχονται το ένα το άλλο. Σε αντίθεση µε το σκοτεινό περιβάλλον, τα πρόσωπα του άντρα και της γυναίκας ήταν φωτισµένα µέσω ψηφιακής επεξεργασίας.

«Δεν είναι ακόµα γνωστή η ταυτότητα της γυναίκας» συνέχισε ο εκφωνητής.

Η Κούκλα ένιωσε το στόµα της να στεγνώνει. Ο άντρας ήταν ο Τάρικ. Η γυναίκα ήταν εκείνη.»

Η Τζίνα στην αρχή το παίρνει ελαφριά (όπως συνήθως κάνει), πηγαίνει στην κολλητή της, γελάει και αρνείται να παρουσιαστεί στην αστυνοµία να τους πει τι ξέρει, αλλά καθώς περνάνε οι ώρες, η υστερία στην πόλη εξαπλώνεται, και όταν το πτώµα του Τάρικ ανακαλύπτεται στο πίσω µέρος ενός αυτοκινήτου, η προσοχή του αδηφάγου τύπου, της τηλεόρασης και της αντιτροµοκρατικής υπηρεσίας πέφτει εξ’ολοκλήρου πάνω στην αδαή Τζίνα, καθώς δε η ταυτότητά της γίνεται σύντοµα

ΤΟΥ LIBROFILOhttp://www.librofilo.blogspot.com

http://www.librofilo.blogspot.com/





28

γνωστή, η κατάσταση µετατρέπεται σε αληθινό εφιάλτη.

Ο Φλάναγκαν όχι µόνο δανείζεται αλλά ουσιαστικά αντιγράφει (όπως αναγνωρίζει στο επίµετρο του βιβλίου αλλά ο υποψιασµένος αναγνώστης το αντιλαµβάνεται σχεδόν αµέσως), το εµβληµατικό µυθιστόρηµα (των αρχών της δεκαετίας του 70), του σπουδαίου Γερµανού συγγραφέα Heinrich Böll, «Η χαµένη τιµή της Καταρίνα Μπλουµ» (και µετέπειτα διάσηµης ταινίας των Σλέντορφ/Φον Τρότε) – το οποίο (βιβλίο του Μπελ) είχε βασιστεί σε µια ιστορία του Friedrich Schiller µε τίτλο «Der Verbrecher aus verlorener Ehre - eine wahre Geschichte» («Ο εγκληµατίας της χαµένης τιµής») του 1786. Ο Μπελ στο βιβλίο του, επίκαιρο διότι χρησιµοποιεί ως «όχηµα» την δράση της οµάδας «Μπάαντερ-Μάϊνχοφ» στην Δ.Γερµανία την εποχή εκείνη και τα περιβόητα «λευκά κελιά» στις φυλακές ασφαλείας της χώρας, χτύπαγε ουσιαστικά τον ρόλο της Μπιλντ – του «κίτρινου τύπου» γενικότερα και πως µπορεί να καταστρέψει τη ζωή ενός αθώου.

Ο Φλάναγκαν κάνει ουσιαστικά το ίδιο, µεταφέροντας την δράση στο Σίδνεϋ, µια υπερσύγχρονη µεγαλούπολη, όπου όλα διαστέλλονται σε υπερβολικό βαθµό. Η τεράστια δύναµη της τηλεοπτικής εικόνας, η υστερία του Τύπου, τα Κυβερνητικά παιχνίδια – όπου πρέπει να κατασκευασθεί ή ακόµα και να εφευρεθεί ένας ένοχος, όσο το δυνατόν πιο απίθανος έτσι ώστε ο κόσµος να παραµένει φοβισµένος και καχύποπτος, έτσι ώστε να περιορισθούν όσο περισσότερο γίνεται οι συνταγµατικές ελευθερίες. Το Σίδνεϋ του Φλάναγκαν απέχει πολύ από την αστραφτερή πόλη που θαύµασε όλος ο πλανήτης κατά την διάρκεια των Ολυµπιακών αγώνων πριν από λίγα χρόνια. Είναι µια πόλη γεµάτη άστεγους και πένητες, µε τροµακτικές κοινωνικές αντιθέσεις, µε πρόβληµα εγκληµατικότητας και ναρκωτικών, µε συνοικίες δύσκολα προσβάσιµες µόλις πέσει η νύχτα. Εκεί που ο Μπελ χρησιµοποιούσε καταγγελτικό ύφος στο µυθιστόρηµα του, ο Φλάναγκαν χρησιµοποιεί περισσότερο την αστυνοµική δράση µε άψογο κινηµατογραφικό ύφος σε µια περιπέτεια η οποία εξελίσσεται σε χρονικό πλαίσιο µικρότερο από µια εβδοµάδα.

Καθώς η Τζίνα (η «Κούκλα») προσπαθεί µαταίως να ξεφύγει από το κυνήγι, και δεν έχει που να στραφεί για βοήθεια βλέποντας τον κλοιό γύρω της, να σφίγγει όλο και περισσότερο, µε τη µουσική από τα «Νυχτερινά» του Σοπέν να «γλυκαίνει» τις πιο δυσάρεστές της στιγµές, ο Φλάναγκαν πετυχαίνει απόλυτα να µεταδώσει στον αναγνώστη, την ατµόσφαιρα θρίλερ και καταδίωξης.

Χρησιµοποιώντας όλων των ειδών τα ηλεκτρονικά παραφερνάλια, κινητά τηλέφωνα, γιγαντοοθόνες στους κεντρικούς δρόµους µε το πρόσωπο της «άγνωστης τροµοκράτισσας» (η οποία συν τω χρόνω γίνεται γνωστή αφού η ταυτότητά της αποκαλύπτεται και οι κρίσεις για την προσωπική της ζωή καθώς και βιντεάκια από το show της παίζονται συνεχώς στην τηλεόραση), την αντιτροµοκρατική µε τις πέρα από το νόµο µεθόδους της, ο συγγραφέας σε βυθίζει όλο και περισσότερο µέσα στην ασφυξία και τον τρόµο, ενοχλείσαι και αντιδράς µπροστά στην αδικία που ξεδιπλώνεται µπροστά στα

µάτια σου, νιώθοντας όλο και πιο ανυπεράσπιστος µπροστά σε τέτοιες καταστάσεις.

Μπορεί κάπου να χάνεται η µπάλα και λίγη παραπάνω φλυαρία να επικρατεί, αλλά το µυθιστόρηµα του Φλάναγκαν είναι έξοχο και µε την εκπληκτική του ατµόσφαιρα γοητεύει τον αναγνώστη. Δεν φτάνει στο ύψος του αριστουργηµατικού «Εγχειρίδιο ιχθύων» µε το οποίο γνωρίσαµε στη χώρα µας, αυτόν τον πολύ καλό συγγραφέα, αλλά και µ’αυτό το βιβλίο «Καφκικού ύφους», (και επιφανειακά διαφορετικό από το προαναφερόµενο, το οποίο διαδραµατιζόταν στις απαρχές του Αυστραλιανού κράτους), επανέρχεται ουσιαστικά στο ίδιο θέµα, ότι δηλαδή, η ελευθερία είναι µάλλον το υπέρτατο αγαθό.

«Ο Νίτσε έγραψε: «Δεν είµαι άνθρωπος, είµαι δυναµίτης». Ήταν η εικόνα ενός οραµατιστή. Σήµερα πλέον, καθηµερινά, κάποιος κάπου γίνεται δυναµίτης. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι µια εικόνα. Είναι οι ζωντανοί νεκροί, το ίδιο και όσοι στέκουν γύρω τους. Η πραγµατικότητα δεν δηµιουργήθηκε ποτέ από ρεαλιστές, αλλά από οραµατιστές σαν τον Ιησού και τον Νίτσε.

Ο Νίτσε άρχισε να φοβάται πως αυτό που έκανε τον κόσµο να προχωράει ήταν ό,τι ολέθριο και φαύλο έκλεινε µέσα του. Στα γραπτά του προσπάθησε να συµφιλιωθεί µε αυτόν τον φρικιαστικό κόσµο.

Αλλά όταν µια µέρα είδε έναν αµαξά να δέρνει βάναυσα το άλογό του έτρεξε και τύλιξε τα µπράτσα του γύρω από το λαιµό του αλόγου, αρνούµενος να το αφήσει. Αµέσως µετά τον χαρακτήρισαν τρελό και τον έκλεισαν σε ίδρυµα για το υπόλοιπο της ζωής του.

Ο Νίτσε είχε ακόµα λιγότερες εξηγήσεις από τον Ιησού για την αγάπη και τις διάφορες εκδηλώσεις της: για τη συναισθηµατική κατανόηση, την καλοσύνη, το να αγκαλιάσεις ένα άλογο που το µαστιγώνουν. Στο τέλος, η φιλοσοφία του Νίτσε δεν µπορούσε καν να εξηγήσει τον Νίτσε, έναν άνθρωπο που θυσίασε τη ζωή του για ένα άλογο.

Αλλά πάλι, οι ιδέες πάντα χάνουν την ουσία. Ο Σοπέν δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει τα Νυχτερινά του. Το γιατί τα Νυχτερινά κατέτρυχαν την Κούκλα είναι µια πτυχή αυτής της ιστορίας. Ακούγοντας αυτό που ο Σοπέν αδυνατούσε να εξηγήσει, εκείνη έβρισκε µια ερµηνεία της δικής της ζωής. Δεν ήταν δυνατόν, φυσικά, να γνωριζει πως ήταν επίσης προάγγελος του θανάτου της.»

INK


29

INK


30

ANIMA

YUGI -OH

Ο Yugi Mutou είναι ένα συνεσταλµένο αγόρι που λατρεύει τα παιχνίδια, κάθε είδους! Ωστόσο, ο χαρακτήρας αυτός που έχει τον φέρνει αντιµέτωπο µε νταήδες της περιοχής του που συνηθίζουν να τον χτυπούν.

Μια µέρα, παίζοντας µε τα αγαπηµένα του παιχνίδια καταφέρνει να λύσει ένα αρχαίο κειµήλιο που είχε τη µορφή ενός πάζλ και ονοµαζόταν «Πάζλ της Χιλιετίας». Αυτό είχε σαν αποτέλεσµα να απελευθερώσει ένα µυστηριώδες πνεύµα που άρχισε να ζει µέσα στο σώµα του. Το πνεύµα αυτό από τότε, κάθε φορά που είχε πρόβληµα ο Yugi ή κάποιος κοντινός του, ερχόταν στο προσκήνιο και προκαλούσε σε ένα παιχνίδι σκιών όσους δηµιουργούσαν αυτά τα προβλήµατα. Το παιχνίδι αυτό χρησιµοποιεί ουσιαστικά τη δύναµη της καρδιάς του καθενός. Αποκαλύπτει την πραγµατικότητα για τις ψυχές των συµµετεχόντων και δεν είναι τίποτε άλλο παρά η µεταφορά της αιώνιας µάχης καλού και κακού.

Σιγά-σιγά όλο και περισσότεροι άνθρωποι αποκαλύπτεται πως είναι µυηµένοι σε αυτό το «Παιχνίδι των Σκιών», στο οποίο µε τη χρήση καρτών επικαλείσαι πνεύµατα και δυνάµεις πέρα από τα όρια του δικού µας κόσµου. Όσο ο Yugi και οι φίλοι του µπαίνουν πιο βαθειά στο παιχνίδι αυτό, ανακαλύπτουν πως το πνεύµα που ζει µαζί του είναι ένας Φαραώ που έχει χάσει τη µνήµη του και µε τη βοήθεια του Yugi και των φίλων του προσπαθεί να την ανακτήσει. Έτσι λοιπόν

όλοι µαζί αντιµετωπίζουν ανθρώπους που και αυτοί κατέχουν αντικείµενα της Χιλιετίας και καρδιές αφιερωµένες στο Φώς ή το Σκοτάδι.

Πολλοί από εσάς είσαστε µεγάλοι σε ηλικία και σίγουρα δεν έχετε σε υπόληψη το δηµιούργηµα του Kazuki Takahashi. Το Star και το Alter εν συνεχεία βοήθησαν πολύ σε αυτό µιας και οι συνεχείς επαναλήψεις, οι διαφηµίσεις και η αδυναµία των καναλιών να δείξουν επεισόδια σε σωστή σειρά. Επίσης, όπως και να ‘χει οι παλαιότεροι έχουµε συνηθίσει σε διαφορετικό σχεδιασµό και τα καινούρια anime που αµερικανοφέρνουν µας ξενίζουν. Βέβαια αυτά δεν είναι τίποτε άλλο από παραξενιές γεροξεκούτηδων που πιστεύουν ότι οι εποχές τους είναι πιο καλές. Οι νέοι µεγαλώσατε µε αυτά τα anime και έτσι ίσως το βλέπετε µε µεγαλύτερη συµπάθεια. Στην πραγµατικότητα όταν έπιασα στα χέρια µου το manga ήµουν αρκετά επιφυλακτικός µιας και ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Όµως χαίροµαι που του έδωσα µια ευκαιρία και απόλαυσα κάθε στιγµή αυτής της αιώνιας µάχης του Καλού µε το Κακό, της µάχης των Σκιών που πολλοί καταπιάστηκαν µαζί της. Μιας µάχης που συµβαίνει καθηµερινά γύρω µας κι εµείς αγκιστρωµένοι στον υλισµό µας αδυνατούµε να αντιληφθούµε.

TOY GIL [email protected]

▧




31

ANIMA


32

JUMPCAT

FACES

Οι αρχές της δεκαετίας του 1960 δεν ήταν και η καλύτερη περίοδος στη καλλιτεχνική πορεία του John Cassavetes, τουλάχιστον σύµφωνα µε τον ίδιο. Αν και είχε ήδη κάνει το σκηνοθετικό του ντεµπούτο το 1958 µε το Shadows, οι επόµενες δύο δουλειές του δεν τον άφησαν καθόλου ικανοποιηµένο. Είχε βρει πως τόσο το Too Late Blues (1961) όσο και το A Child Is Waiting (1963) είχαν γίνει µε βάση τα πρότυπα του Hollywood και αυτό δεν του ταίριαζε. Έτσι αποφάσισε να τα εγκαταλείψει όλα, να αποµονωθεί για λίγο καιρό και να γράψει. Το 1965 κατάφερε τελικά να ξεκινήσει τα γυρίσµατα για το Faces που θα αποτελούσε και ουσιαστικά την πρώτη του δουλειά όπως την ήθελε. Τα γυρίσµατα θα ολοκληρωνόντουσαν περίπου έξι µήνες µετά αλλά λόγω της δύσκολης οικονοµικής του κατάστασης χρειάστηκαν συνολικά τρία χρόνια για να τελειώσει η επεξεργασία του υλικού. Η ταινία βγήκε τελικά στις Αµερικάνικες αίθουσες στα τέλη του 1968.

Ο Richard Forst (John Marley) πλησιάζει τα 60, είναι παντρεµένος και επιτυχηµένος διευθυντής σε µία µεγάλη ασφαλιστική εταιρία. Ζει µε την γυναίκα του Maria (Lynn Carlin) σε ένα τυπικό αστικό προάστιο. Παρά την φαινοµενικά ευτυχισµένη ζωή ο Richard παραµένει ανικανοποίητος. Μετά από ένα βράδυ που περνά στο σπίτι της συνοδούς πολυτελείας, Jeannie (Gena Rowlands), αποφασίζει να ανακοινώσει στη γυναίκα του πως θέλει διαζύγιο. Αυτό θα είναι και η αρχή µιας σειράς

αντιδράσεων που θα αλλάξει τόσο την προσωπική όσο και την οικογενειακή τους ζωή.

Στην ουσία το Faces θα µπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα sequel της πρώτης του ταινίας Shadows ή ίσως καλύτερα µία εναλλακτική έκδοσή της, που διατηρεί παραπλήσιους προβληµατισµούς. Τα πάντα που θα µπορούσαν να απασχολήσουν την τυπική αστική κοινωνία της δεκαετίας του 1960 αποτελούν τον κεντρικό άξονα της θεµατολογίας της. Απαισιοδοξία, συναισθηµατική ανασφάλεια, φόβος για το µέλλον, αυξηµένες οικονοµικές ανάγκες, αµφισβήτηση για τη θρησκεία, αδιαφορία για την πολιτική και αυξανόµενες προσωπικές απαιτήσεις δίνουν έντονο παρόν. Ο ριζοσπαστικός νέος ατοµισµός είναι µία από τις πρώτες επιπτώσεις της εφαρµογής της ψυχολογίας της µάζας µέσω της φρέσκιας επιθετικής διαφήµισης της εποχής. Νέοι κανόνες θα τεθούν στη ζωή όλων και αυτοί ξαφνικά διέπουν τις διαπροσωπικές σχέσεις τόσο σε φιλικό αλλά κυρίως σε ερωτικό επίπεδο. Άγνωστοι εξωγενείς παράγοντες επιβάλλουν µια αλλαγή στον ως τότε καθιερωµένο και σε ένα βαθµό παραδοσιακά συντηρητικό τρόπο ζωής. Τα απρόσµενα κενά που δηµιουργούνται στην προσωπική ικανοποίηση θα είναι η αρχή της κατάρρευσης του Αµερικάνικού ονείρου. Η οικογένεια, ένα καλό σπίτι, το τυπικό σεξ και η επαγγελµατική καριέρα πλέον δεν αρκούν. Ακόµα και ο

▧

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

[email protected]

http://24fpsverite.wordpress.com



http://24fpsverite.wordpress.com/

http://24fpsverite.wordpress.com/


33

JUMPCAT


34

αποµονωµένος και µεσήλικας Richard όταν έρθει σε επαφή µε το καινούριο θα διαβρωθεί και θα απαιτήσει αλλαγές. Το πολύ δυνατό Εµείς που ήταν η βάση των πιστεύω του θα διαλυθεί µπροστά στο νέο κυρίαρχο Εγώ. Η καινοτόµος ατοµική ελευθερία θα οδηγήσει τον Richard να βρει διαφορετικές απολαύσεις. Με προσοχή και χωρίς να βιάζεται ο Cassavetes παίρνει ένα ένα τα ιδανικά της γενιάς του µε σκοπό να τα οδηγήσει σε µία µεθοδική αποδόµηση. Μέχρι και η θρησκεία ερµηνεύεται ξανά µέσα από ένα αριστερό πρίσµα από τα χείλη ενός τυπικού πρότυπου καπιταλιστή. Για να τονιστεί ο εµφατικός τρόπος της κυριαρχίας του Εγώ απέναντι στο Εµείς ακόµα και η δοµή των συζητήσεων αλλάζει, οδηγώντας τους διαλόγους σε ατελείς παράλληλους µονολόγους χωρίς ουσιαστική κατάληξη. Μετατρέπονται περισσότερο σε εξοµολογήσεις, όχι όµως σε κάποιον ιερέα αλλά στην αγαπηµένη σου πόρνη. Οι αλλαγές αυτές εξαλείφουν το χάσµα γενεών και όλοι φαινοµενικά έχουν τις ίδιες θεωρητικές ανάγκες να καλύψουν.

Ακολουθώντας πιστά τους κανόνες τόσο του Cinéma Vérite όσο και της Nouvelle Vague η ταινία είναι γυρισµένη εξολοκλήρου µε κάµερα στο χέρι και σε φιλµ στα 16µµ. Όπως δηλώνει και ο τίτλος όλη η εξέλιξη βρίσκεται στα πρόσωπα των ηρώων της. Ο Cassavetes δουλεύει µε πολύ κλειστά πλάνα και κάνει σχεδόν µόνιµα κοντινά στους πρωταγωνιστές του. Η τεχνική αυτή σε συνδυασµό µε την ασπρόµαυρη κοκκώδη φωτογραφία της εικόνας αφήνει µία αίσθηση ωµού ρεαλισµού στον θεατή, σαν ένα βρώµικο documentary. Το σενάριο του Faces ήταν για τον Cassavetes ταυτόχρονα η πιο ενδελεχής δουλεία του ως τότε αλλά και ίσως και η πιο εύκολη στην υλοποίησή της. Με βασικό γνώµονα την επίθεση στην µεσαία τάξη των προαστίων και βασιζόµενος σε δικές του αναµνήσεις από ανθρώπους που τον ενόχλησαν στη ζωή του, έγραψε σχετικά γρήγορα τα πρώτα κοµµάτια. Το κείµενο αρχικά προοριζόταν για θεατρικό έργο, αργότερα όµως προστέθηκαν σκηνές που απαιτούσαν µόνο κινηµατογραφική έκφραση. Ο Cassavetes δυσκολεύτηκε αρκετά να βρει ηθοποιούς και µη-ηθοποιούς που θα µπορούσαν να φέρουν σε πέρας το έργο του και να έχει µαζί τους συγγενείς απόψεις για τον Θεό, την πολιτική και τους ανθρώπους. Παρά το αυστηρό σενάριο οι διάλογοι έχουν αρκετές δόσεις αυτοσχεδιασµού κάτι που πάντα επιβράβευε ο σκηνοθέτης. Άλλωστε η διαφορά του άψυχου σεναρίου από το φιλµ είναι οι άνθρωποι που το ερµηνεύουν και το κάνουν αληθινό. Για πρώτη φορά η γυναίκα του Gena

Rowlands γίνεται βασική πρωταγωνίστρια και αµέσως αναγνωρίζεται ως ένα από τα νέα σύµβολα του τότε ανεξάρτητου Αµερικάνικου κινηµατογράφου. Οι µεταλλάξεις της ταινίας δεν τελειώνουν ποτέ, αφού ακόµα και όταν τα γυρίσµατα ολοκληρώθηκαν, ο Cassavetes δεν σταµάτησε να πειραµατίζεται. Η αρχική έκδοση της άγγιζε τις τρεις ώρες, αργότερα µειώθηκε κατά 50 λεπτά για την επίσηµη διανοµή αλλά υπήρξαν και αρκετές άλλες εναλλακτικές εκδόσεις που ο ίδιος απέρριψε.

Το Faces δεν είναι ένα δοκίµιο στο παρελθόν. Ξεπερνάει όλες τις κλασσικές συµβάσεις και πετάει στα µούτρα την αλήθεια που πρεσβεύει. Παρά τις διαφωνίες που µπορεί να υπάρξουν µε τις απόψεις που εκφράζονται, είναι µία ρεαλιστική απεικόνιση των ανθρώπινων σχέσεων όπως αυτές διαµορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια. Τα ζευγάρια θα µπορούν πάντα να έχουν παρόµοιες συζητήσεις, ίσως µε ελαφρώς διαφοροποιηµένη δοµή αλλά η βάση τους θα παραµένει κοινή. Στις εισαγωγικές του σηµειώσεις για την ταινία ο John Cassavetes καταλήγει: “Η κοινωνία πρέπει να αποβάλει τις ασήµαντες προκαταλήψεις της και τα λανθασµένα ινδάλµατα της και αν είναι απαραίτητο να κάνει µία νέα αρχή όπου οι άνδρες αλλά και οι γυναίκες µπορούν να είναι ευγενικοί µε τους εαυτούς τους.”

JUMPCAT


35

JUMPCAT


36

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

HAMLET

Η Δανία θρηνεί τον θάνατο του βασιλιά της, όµως µέσα σ' ένα διάστηµα δυο µηνών µόλις, ο νέος βασιλιάς κι αδελφός του αποθανόντος, Κλαύδιος (Mikhail Nazvanov), διοργανώνει γιορτή στο παλάτι, για να γιορτάσει τον γάµο του µε την χήρα βασίλισσα και µητέρα του πρίγκιπα Άµλετ (Innokentiy Smoktunovskiy), Γερτρούδη (Elza Radzina). Το φάντασµα του νεκρού βασιλιά, θα εµφανιστεί στον πρίγκιπα Άµλετ, αποκαλύπτοντάς του ότι στην πραγµατικότητα δολοφονήθηκε από τον Κλαύδιο και θα του ζητήσει να πάρει εκδίκηση για τον φόνο. Ο Άµλετ, διχασµένος, σχεδιάζει ν' αποκαλύψει την σκευωρία του Κλαύδιου και ν' αποδώσει δικαιοσύνη, όπως τον διέταξε το φάντασµα του πατέρα του. Μέσα από µια σειρά αλληλένδετων γεγονότων, το βασίλειο της Δανίας, καλύπτεται από ένα πέπλο θανάτου, του οποίου θύµατα είναι κι αθώα πλάσµατα, όπως η Οφηλία (Anastasiya Vertinskaya).

Ο "Άµλετ" του Grigori Kozintsev θεωρείται, από πολλούς κριτικούς, η καλύτερη µεταφορά του θεατρικού έργου του William Shakespeare, στην µεγάλη οθόνη, κι αυτό όχι άδικα. Όντας, δε, ένα κλασικό πια, δηµιούργηµα, του οποίου η αρτιότητα αγγίζει την κινηµατογραφική τελειότητα, χωρίς να διαβρώνει ούτε στο ελάχιστο, το θεατρικό κείµενο, είναι πρακτικά αδύνατον ν' ασκηθεί κριτική, χωρίς αυτή να καταλήγει να πλέκει, ουσιαστικά, εγκώµιο στον σκηνοθέτη.

Επειδή, επίσης, δεν αξίζει τον κόπο να σταθεί κάποιος στην ανάλυση των χαρακτήρων του έργου, µιας κι ο "Άµλετ" έχει υποστεί άπειρες αναλύσεις µε το πέρας των χρόνων, καθώς θεωρείται από πολλούς το ύψιστο αριστούργηµα του Άγγλου δραµατουργού, θα κάνω µια αναγωγή στην βασική διαφορά θεάτρου και κινηµατογράφου για να εξηγήσω, µετά, τον λόγο που η

συγκεκριµένη απόδοση του έργου, αξίζει αντικειµενικά να συγκαταλέγεται στα αριστουργήµατα της έβδοµης τέχνης.

Με την έναρξη του κινηµατογράφου, τα θέατρα, σε παγκόσµια κλίµακα, υπέστησαν µεγάλο πλήγµα. Κι αυτό, γιατί ήταν πολύ δύσκολο ένας θίασος να συναγωνιστεί τα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των ηθοποιών, που έκαναν εµφανή τα συναισθήµατα των χαρακτήρων σε όλη την αίθουσα κι όχι µόνο στους προνοµιούχους των πρώτων σειρών ή των πλουσίων αρχόντων που, από τα θεωρεία τους, µπορούσαν, µε τα κιάλια, να έχουν µια καθαρή εικόνα των προσώπων των ηθοποιών. Το κυριότερο όµως, ήταν φύσει αδύνατον, ένας θίασος να συναγωνιστεί τις µαγικές εικόνες, εξωτικών τοπίων, που είχε τη δυνατότητα ο κινηµατογράφος να παρουσιάσει στον θεατή.

Γι' αυτό το λόγο, οι θίασοι σταδιακά αναγκάστηκαν να προσαρµόσουν το ρεπερτόριό τους, ανεβάζοντας κλασικά δράµατα, των οποίων το περιεχόµενο είχε τη δυνατότητα να συγκινήσει και να παιδεύσει τον θεατή. Έτσι, σταδιακά, επήλθε ένας διαχωρισµός του κοινού. Τα λαϊκά στρώµατα, έδειχναν µια ξεκάθαρη προτίµηση στον κινηµατογράφο, του οποίου ο κύριος στόχος ήταν η ψυχαγωγία, ενώ οι ανώτερες τάξεις, συνέχιζαν να επιλέγουν το θέατρο στις εξόδους τους, καθώς εκτός από ψυχαγωγία, προσέφερε παράλληλα και παίδευση του κοινού.

Σήµερα, βέβαια, οι εποχές έχουν αλλάξει. Ο κινηµατογράφος είναι µια αναγνωρισµένη µορφή τέχνης, που έχει δώσει πολλά ποιοτικά διαµάντια. Παρόλα αυτά, όµως, η αντίληψη ότι το µέσο αυτό αποτελεί µια πιο ευτελή µορφή τέχνης, συγκριτικά µε το θέατρο, δεν έχει εκλείψει. Το γεγονός αυτό, δεν µπορώ να το χαρακτηρίσω παράλογο, καθώς αν αναλογιστεί κανείς το χρονικό

ΤΗΣ ΜΑΡΙΛΕΝΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥhttp://to-see-nema.blogspot.gr

[email protected]

Πηγή: www.cine.gr

▧

http://to-see-nema.blogspot.gr/

http://to-see-nema.blogspot.gr/



http://www.cine.gr

http://www.cine.gr


37

διάστηµα που καλύπτει η ιστορία του θεάτρου, συγκριτικά µε του κινηµατογράφου, εύκολα καταλαβαίνει ότι τα θεατρικά έργα που έχουν διασωθεί µέχρι και σήµερα, έχουν µια αρτιότητα διαχρονική που, πολύ δύσκολα, θα µπορέσει να τα συναγωνιστεί µια τέχνη που γεννήθηκε πριν έναν αιώνα.

Κι έρχοµαι, λοιπόν, στο προκείµενο. Τα έργα του Shakespeare, διακρίνονται για την τραγικότητα των ηρώων τους. Τραγικότητα που, όµοια µε αυτή των αρχαίων τραγωδιών, οφείλονται στη σύγκρουση του ήρωα µε τη µοίρα του κι οδηγούν στην κάθαρση της ψυχής του θεατή. Ο κορυφαίος τραγικός ήρωας, επίσης, του κορυφαίου Άγγλου δραµατουργού, θεωρείται ο Άµλετ κι έπειτα ο Βασιλιάς Ληρ.

Αν και τα έργα του γνωστού τραγικού ποιητή, είναι πολυπρόσωπα κι η σκηνή απαιτεί πολλές εισόδους κι εξόδους, οπότε θεωρητικά είναι ένας εύκολος δραµατουργός για κινηµατογραφική µεταφορά, η πραγµατικότητα µάλλον αναιρεί την άποψη αυτή. Η τραγικότητα των έργων του Shakespeare, δυστυχώς, δεν βρίσκεται µόνο στους ήρωές του, αλλά και στον λυρισµό του λόγου τους. Έναν λυρισµό καθαρά θεατρικό, που, αν δεν είχα δει τον "Άµλετ" του Kozintsev θα έλεγα ότι είναι αδύνατο να µεταφερθεί κινηµατογραφικά, χωρίς ίχνος θεατρικής αναφοράς και να διατηρήσει το µεγαλείο του αρχικού κειµένου.

Ο Kozintsev, έχοντας κάνει µια επεξεργασία οχτώ ετών στο σενάριο και έχοντας σπαταλήσει δυο χρόνια για τα γυρίσµατα του σοβιετικού "Άµλετ", έχει καταφέρει να διατηρήσει τον λυρισµό του σαιξπηρικού κειµένου, συµπληρωµένου µε µια εικόνα τόσο ρεαλιστική, που κάνει τον θεατή να ξεχάσει τη θεατρική αναφορά και τον ωθεί ν' αναγνωρίσει τον καθηµερινό άνθρωπο κι όχι τον τραγικό ήρωα, στον κινηµατογραφικό χαρακτήρα του Άµλετ.

Η ερµηνεία του Innokentiy Smoktunovskiy, ως Άµλετ, είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Η πλαισίωσή του, δε, από εφάµιλλες ερµηνείες, όπως αυτή του Mikhail Nazvanov, ως Κλαύδιος, ή της Anastasiya Vertinskaya, ως Οφηλία και της Elza Radzina, ως Γερτρούδη, συνθέτουν ένα δράµα υποκριτικής αρτιότητας, το οποίο, συµπληρώνει η ευφάνταστη µουσική επένδυση του κορυφαίου συνθέτη, Dmitri Shostakovich. Η µουσική του έργου, χωρίς να έχει την λειτουργία της συνοδείας, µεταφέρει στον θεατή τη συναισθηµατική φόρτιση των σκηνών, αιχµαλωτίζοντάς τον.

Όσον αφορά τη σκηνοθεσία τώρα, το κυριότερο στοιχείο της αριστουργηµατικότητάς της, είναι ότι προσανατολίζεται κινηµατογραφικά κι όχι θεατρικά. Όµως, αξίζει ν' αναφέρουµε τις υπέροχες εµπνεύσεις εικόνας, που µένουν ανεξίτηλες στο µυαλό του θεατή. Κάποιες από αυτές, είναι η αντίθεση της βραχώδους στεριάς µε την τρικυµισµένη θάλασσα, της τεράστιας σκιάς του βασιλιά που καλύπτει ολόκληρο το κάστρο της Δανίας ή της θεατρικής αναπαράστασης του φόνου του βασιλιά, που γίνεται υπό το φως της δάδας και µε φόντο την θάλασσα.

Κατά κύριο λόγο, προτείνεται στο σινεφίλ κινηµατογραφικό κοινό, αλλά και στους λάτρεις του θεάτρου, καθώς το συγκεκριµένο έργο αποτελεί την απόδειξη ότι ο κινηµατογράφος, είναι µια ισάξια µορφή τέχνης.


38

JIVE

JAMES BLAKE

Ο James Blake γεννήθηκε το Σεπτέµβριο του 1988 στο Λονδίνο. Μουσικά πήρε την ώθηση που χρειαζόταν από τον πατέρα του James Litherland, ο οποίος είτε συµµετέχοντας σε διάφορα projects, είτε solo, από το 1968 µέχρι σήµερα έχει µεγάλη δραστηριότητα στο χώρο.

Το 2009 ο Blake έµπαινε στον τελευταίο του χρόνο στο Goldsmith, University of London, όπου σπούδαζε popular music. Ηχογραφούσε επίµονα την µουσική του στο υπνοδωµάτιο του, µε αποτέλεσµα να κυκλοφορήσει το πρώτο του 12’’ µε τίτλο “Air and lack thereof”. Το συγκεκριµένο EP έφτασε στα αυτιά του Giles Peterson παραγωγού στο BBC Radio, ο οποίος τον κάλεσε να κάνει ένα mix στο διεθνές show που έκανε. Ταυτόχρονα ο Blake θα ηχογραφούσε και θα κυκλοφορούσε το δεύτερο EP του, το Μάρτιο του 2010. Στη συνέχεια το τρίτο EP του, από την R&S Records, µε τίτλο “CMYK”, είχε µεγάλη επιτυχία στο ραδιόφωνο του

BBC και διεκδίκησε µεγάλο µέρος του χρόνου σε παραγωγές του. Όλος αυτός ο θόρυβος γύρω από το όνοµά του είχε ως αποτέλεσµα το όνοµά του να µπει στη λίστα “BBC Sound of 2011”, ενώ οι διακρίσεις συνεχίστηκαν και στα Brit Awards του 2010.

Το πρώτο του οµώνυµο album ήρθε τον Φεβρουάριο του 2011 από την A&M Records, µε το single “Limit to your love” να ξεχωρίζει. Σε 40 περίπου λεπτά ο Blake δικαιολόγησε το θόρυβο γύρω από το όνοµά του, λαµβάνοντας πολύ καλές κριτικές και µε κοµµάτια σαν το “Lindisfarne” σε µεταφέρει πίσω στις αρχικές ηχογραφήσεις στο υπνοδωµάτιο του, µε χαλασµένα ηχεία να δίνουν το ηχόχρωµα. Η τελευταία του κυκλοφορία είναι το EP “Enough Thunder”, το οποίο κυκλοφόρησε ουσιαστικά ως bonus υλικό στην deluxe έκδοση του album τον Οκτώβριο του 2011.

▧

TOY JIM VER [email protected]

www.jimver.net






39

��



�


�


7R��




��

Το project αποτελείται από τον

James Blake + Live crew:

Ben Assiter (Drums)

Rob McAndrews (Guitar/Sampler)


40


41


42

ΕΝΗΧΟΡΙΑ

Πιθανόν ο πιο σπάνιος δίσκος της ελληνικής δισκογραφίας. Αλλά για να είµαστε πιο προσεκτικοί ας τον περιγράψουµε, αρχικά, ως έναν από τους πιο σπάνιους δίσκους, άφαντο από τις περισσότερες συλλεκτικές δισκοθήκες. Δυστυχώς η έννοια της σπανιότητας ενός δίσκου σχετίζεται περισσότερο µε την τιµή του και όχι απαραίτητα µε το περιεχόµενο. Υπάρχουν δηλαδή δίσκοι –και από δω και πέρα µε τη λέξη «δίσκοι» θα αναφερόµαστε σε βινύλια µόνο– των οποίων η τιµή είναι αντιθέτως ανάλογη µε την αξία της ηχογράφησης. Αλλά για την συλλεκτική φρενίτιδα θα ασχοληθούµε σε µελλοντική ανάρτηση. Το θέµα είναι ότι ο συγκεκριµένος δίσκος του Μίµη Πλέσσα δεν συγκαταλέγεται στην κατηγορία αυτή και έχει σαφώς µουσικό ενδιαφέρον.

Το «Greece Goes Modern» αποτελεί το πρώτο νούµερο της εταιρείας Pan-Vox, το 1967. Ο Μίµης Πλέσσας είναι ήδη πολύ γνωστός συνθέτης µε επιτυχίες τόσο στους προσωπικούς του δίσκους όσο και στη µουσική που γράφει για τον ελληνικό κινηµατογράφο. Έχουν κυκλοφορήσει δίσκοι του στο εξωτερικό, στους οποίους ενορχηστρώνει γνωστές ελληνικές µελωδίες, παραδοσιακές ή σύγχρονες, εκείνης της εποχής. Ένα χρόνο πριν, αξίζει να σηµειωθεί, έχει κυκλοφορήσει ο δίσκος µε την Καίτη Χρυσολωρά «Αγάπη µου», ένας πολύ ωραίος και δυσεύρετος επίσης δίσκος, αλλά και το κλασικό πλέον «Ο Μίµης Πλέσσας παίζει Philicorda» µια χρονιά νωρίτερα.

Ο ίδιος ο Πλέσσας λέει για το “Greece Goes Modern”:

"Στην εποχή των ηχογραφήσεων ο κάθε καλλιτέχνης είχε και ένα επώνυµο συγκρότηµα. Οι Orbiters, λοιπόν, ήταν οι: Andreas Ortega (φλάουτο και ηλεκτρική κιθάρα)

Igor Raniets (ντραµς και κρουστά) Τίτος Καλλίρης (ηλεκτρική κιθάρα) Νίκος Γκίνος (κλαρίνο και φλάουτο) Μίµης Πλέσσας (φιλικόρντα)

Τα 10 κοµµάτια που περιλαµβάνει ο δίσκος ηχογραφήθηκαν από τον Γιάννη Σµυρναίο στο studio

Polysound.Όλα αναφέρονται σε δηµοτικά µας τραγούδια που διασκεύασε ειδικά για τις ανάγκες µιας διαφηµιστικής ραδιοφωνικής εκποµπής για τη Fix.Τρεις ακόµα καθοριστικοί παράγοντες για τη δηµιουργία του ήταν πρώτον η φιλία µου µε τον Κάρολο Φιξ και τη γυναίκα του που µου ζήτησαν κάτι διαφορετικό για τη διαφήµιση τους. Ο ενθουσιασµός τους όταν πρότεινα το Greece goes modern και η πραγµατοποίηση του στις 10 ηµίωρες εκποµπές που έγιναν για την τότε ΕΡΤ ήταν το αποτέλεσµα.Δεύτερον, το εκπληκτικό ζευγάρι των M. Gesar που µου ζήτησαν και φιλοξένησαν στην τότε εταιρεία τους τα 10 ηχογραφήµατα.Και τρίτον, η αδελφική µου φιλία µε τον Βασίλη Φωτόπουλο (όσκαρ για το Ζορµπά) που φιλοτέχνησε το µοναδικό εξώφυλλο.»

Ο Τίτος Καλλίρης, συνεργάτης του Μίµη Πλέσσα και σε άλλους jazz δίσκους του και συναυλίες, υπήρξε συνοδοιπόρος του ήδη από τις αρχές του ’50, µετά την επιστροφή του από την Αµερική. Η συνεργασία µετράει πάνω από 50 χρόνια, µε τελευταία ηχογράφηση την γλυκιά συναυλία στο Μύλο, το Νοέµβρη του 2005 η οποία ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε σε cd. Είχαµε απολαύσει εκεί τη Ζωή Κουρούκλη – άρρωστη θυµάµαι – και όλη την παλιά παρέα: Καλλίρη, Τσεσµελή, Λαβράνο.

Ο Νίκος Γκίνος είναι από τους καλύτερους έλληνες κλαρινετίστες, µέλος σε πολλές ορχήστρες και σταθερός µουσικός στις ηχογραφήσεις των δίσκων του Μάνου Χατζιδάκι ήδη από το 1965.

Στις απαρχές των ηχογραφήσεων jazz στην Ελλάδα, ο δίσκος αποτελείται µόνο από ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς: Πελοποννησιακό, Θρακικό, Θεσσαλικό, Χιώτικο, Ζακυνθινό, Καλαµατιανό, Βολιώτικο, Κερκυραϊκό, Ηπειρώτικο, Κρητικό. Προφανώς πρόκειται για θέµατα πειραγµένα από τους πολύ καλούς µουσικούς και παρουσιασµένα σε πολύ διαφορετικό ύφος και ρυθµό. Δέκα κοµµάτια που χαρακτηρίζονται από έµπνευση, διάθεση για πειραµατισµό αλλά και επαγγελµατισµό. Βασικός

GREECE GOES MODERN Μιµης Πλέσσας

ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΕΞΗΝΤΑΡΗhttp://thodorosexintaris.blogspot.gr/

[email protected]

▧

http://thodorosexintaris.blogspot.gr/

http://thodorosexintaris.blogspot.gr/




43

ΕΝΗΧΟΡΙΑ

Ακούτε:Μύθο 93,4: Τρίτη και Πέµπτη 16.00-18.00

www.mythosradio.tkκαι 90,4 Αριστερά στα fm: Τετάρτη 21.00-23.00 και Κυριακή 19.00-21.00

παρανοµαστής όµως είναι η χρονική περίοδος που βγήκε ο δίσκος: το 1967, όταν η jazz, δισκογραφικά τουλάχιστον, βρισκόταν σε εµβρυικό στάδιο στην Ελλάδα.

Μνεία πρέπει να γίνει και για την ηχογράφηση. Ο Γιάννης Σµυρναίος είναι ο ίδιος µια ιστορική φυσιογνωµία στο πεδίο των ηχογραφήσεων της εποχής αλλά και αργότερα. Πολύ “ζωντανός” ο ήχος του δίσκου, πέρα από το γεγονός ότι πρόκειται για βινύλιο και υπενθυµίζω ότι οι ηχογραφήσεις γινόταν τότε µε όλους τους µουσικούς να παίζουν µαζί και όχι ο καθένας ξεχωριστά όπως συµβαίνει τώρα µε τις πολυκάναλες ηχογραφήσεις. Το studio Polysound είναι

ένα στούντιο όπου έχουν ηχογραφηθεί αµέτρητοι, ιστορικοί δίσκοι.

Ο δίσκος µετά την κυκλοφορία του το 1967 δεν ξανατυπώθηκε. Το χειρότερο είναι όµως πως χάθηκαν οι αρχικές µποµπίνες, δεν τις έχει ούτε ο Πλέσσας. Ο δίσκος όµως έπρεπε να βρεθεί και να ακουστεί. Βρέθηκε λοιπόν ένα αντίτυπο του δίσκου σε άριστη κατάσταση το οποίο χρησιµοποιήθηκε σαν µήτρα και µε την κατάλληλη επεξεργασία, τις επόµενες εβδοµάδες ο δίσκος θα κυκλοφορήσει επιτέλους ξανά, από την b-otherside records.

http://www.mythosradio.tk/

http://www.mythosradio.tk/


44

SHOWCASE

Η JAZZ ΤΟΥ ΠΡΩΪΝΟΥ

ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗ[email protected]

▧

Πρώτα πρώτα, θα σηκωθείς. Θα µυρίσεις τον καφέ. Έπειτα θα τον ζυγίσεις µε το µάτι και θα τον ρίξεις στην καφετιέρα, κουνώντας το βάζο σαν πλαστική χιονόµπαλα Χριστουγέννων. Θα βάλεις κάτι να ακούγεται στο βάθος και θα κάτσεις οκλαδόν στην πολυθρόνα. Θα κάνεις µια γαργάρα στο στόµα σου για να φύγει η πικρίλα. Θα ανάψεις τη θέρµανση για να πάρει την υγρασία. Θα φύγει η υγρασία και θα ξαπλώσεις στο χαλί χωρίς πια να µαζεύεις το σώµα σου. Θα βγάλεις τα γυαλιά που σου βαραίνουν το πρόσωπο και θα φορέσεις τους φακούς που θα σου βαρύνουν τα µάτια µόνο µετά από ώρες παρακολούθησης της µέρας. Τότε που η µέρα θα ‘πρεπε έτσι κι αλλιώς να τελειώσει για να ξεκινήσει καινούργια. Τότε που θα µπορείς να κλάψεις ελεύθερα δίνοντας µια ζεστή υγρασία στο µαξιλάρι, που δε σε ενοχλεί και τόσο πια για να σηκωθείς να το αλλάξεις. Τότε που θα στεγνώσεις µαζί µε τη λύπη σου για να ξανασηκωθείς.

Αυτή η µουσική είναι το χαλί που στρώνεις όταν έχει κρύο πάνω στο ξύλινο πάτωµα, ένα καθαρό παλιόρουχο που ακουµπάς τα πόδια σου όταν βγαίνεις από το µπάνιο.

Όταν ξυπνάω χωρίς µουσική το µόνο που µε σώζει είναι ο καφές. Ή µια αγκαλιά, αλλά αυτή ίσως είναι πια σπάνια περισσότερο κι απ’τη µουσική. Όταν ξυπνάω χωρίς jazz, είναι σα να έχουν χαθεί τα γυαλιά µου απ’το κοµοδίνο δίπλα, κι όσο κι αν ψαχουλέψω δεν µπορώ να τα βρω.

TA BLUES ΤΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ

Θα περιµένω λίγο ακόµα πριν κλείσω τα παντζούρια, τελικά. Αυτό το ξεθυµασµένο µπλε πριν νυχτώσει πολύ το υποτιµούµε, πίσω απ’το παράθυρο του γραφείου. Δεν έχω κάποιον να αγκαλιάσω ή έστω να χορέψω απόψε άλλωστε, κανείς δε θα προσέξει µια φιγούρα να κοιτάζει το κενό ούτε θα τους περνούσε απ’ το µυαλό ότι κοιτάζει το µπλε της νύχτας που έρχεται.

ΤΟ ΒΡΑΔΥ

Τα µαλλιά µου έχουν θαµπώσει αγάπη µου, κι είναι ευτυχία να γράφω αυτά τα λόγια χωρίς να ξεχωρίζω πια σε ποιόν απευθύνοµαι. Η ζωή δηµιουργεί εποχές σηµεία των καιρών, επώδυνα θαύµατα, πια δεν έγιναν όλα; Θέλω να πω ο πολιτισµός σου που εξαντλείται σε έτοιµες ευχετήριες κάρτες. Θα σε σηµαδέψω σε µια κουκκίδα στο χάρτη αγάπη µου, κλείνοντας τα µάτια και θα ‘ρθω να σε βρω. Μα γιατί στο µπλε; Γιατί είναι το αγαπηµένο µου χρώµα. Καληνύχτα.

Οι Mode Plagal επιστρέφουν στα Εξάρχεια (πού αλλού;)

για χαρούμενους (μη σας ξεγελά το χαζό μου κείμενο) και

ιδιόρυθμους αλλά και ταξιδευτικούς πειραματισμούς.

Σάββατο 15 Δεκέμβρη, 22:00 στο Floral. Είσοδος 5 €.




45

SHOWCASE


46

SHOWCASE

Καθόταν εκεί σιωπηλή τις περισσότερες φορές. Σιωπηλή µέχρι και τη στιγµή που έκανα να πάω κοντά της. Ύστερα άνοιγε το φιλντισένιο κουτί της µνήµης της και άρχισε να µου αραδιάζει ένα σωρό ιστορίες. Ένα σωρό ιστορίες για τα λευκά της χέρια που ο πατέρας της δεν την άφηνε να τα λερώσει πλένοντας, για τη βραδιά που το ‘ σκασε τάχα µου για να πάει σε µια βραδιά χορού. Ήθελε να γίνει χορεύτρια . Και χωρίς παπούτσια για χορό που ο πατέρας της δεν είχε να της πάρει, εκείνη θα χόρευε.

¨Και τελικά; Έγινες χορεύτρια που ήθελες¨;

Την απάντηση τη γνώριζα, τόσες και τόσες φορές που είχα ακούσει την ιστορία, µα εκείνη τώρα που γερνά δυο πράµατα θέλει: να θυµάται και να συµβουλεύει.

¨Έγινα ,πώς δεν έγινα! Και όταν χόρεψα και σε σκηνή , γνώρισα τον παππού σου και µε έκανε να τον αγαπήσω πιότερο και απ΄το χορό. Μα να χορεύω στιγµή δεν έπαψα. Χόρευε η ψυχή µου κάθε που τον έβλεπα και τα πόδια ακίνητα¨.

Η Εταιρεία Θεάτρου Sforaris παρουσιάζει το έργο «Γιοι και κόρες» από τις 22 Νοεµβρίου στο Bios. Η παράσταση βασίζεται στο υλικό 80 συνεντεύξεων που πήραν πέντε νέοι ηθοποιοί από νέους του παρελθόντος, παππούδες και γιαγιάδες δηλαδή, από όλη την Ελλάδα, στους οποίους ζητήθηκε να θυµηθούν την ιστορία που σηµάδεψε τη ζωή τους.

Οι ηλικιωµένοι πρωταγωνιστές των ιστοριών, θυµήθηκαν πως υπήρξαν πρωταθλητές κολύµβησης, δήµαρχοι, χορευτές tango στην Κοζάνη του Μεσοπολέµου, ράφτρες της οικογένειας του Κεµάλ, ερωτευµένοι, δολοφόνοι, δίγαµοι, κατά συρροή αρραβωνιαστικοί, πλούσιοι έµποροι του Βελιγραδίου, ενώ µια κυρία έγινε δασκάλα γιόγκα αµέσως µετά την απελευθέρωσή της από το στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Ανεβάζουν τις µνήµες τους επί σκηνής. Και εµείς τους ακούµε και σα διψασµένα εγγόνια µαθαίνουµε πως η ζωή µε κάποιο τρόπο πάντα συνεχίζεται. Ακόµη και µετά δύσκολες στιγµές η καθηµερινότητα βρίσκει το δρόµο της. Σε τελική ανάλυση όλοι έχουµε τον κοινό στόχο να καλυτερέψουµε τη ζωή µας. Εξ’ ου και ο υπότιτλος της παράστασης «περί αναζήτησης της ευτυχίας».

Bios

Πειραιώς 84

Πέμπτη έως Κυριακή: 20.30

Είσοδος : 10 ευρώ

ΠΕΣ ΜΟΥ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ

▧

ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ[email protected]

stavpapadaki.com




47

SHOWCASE


48

ΝΑ ΠΑΣ

ΟΙΝΟΣΤΗΣ ΧΛΟΗΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ[email protected]

▧

Από τα προϊστορικά χρόνια µέχρι σήµερα, το αµπέλι και το κρασί κυριαρχούν στην ιστορία, τη θρησκεία και τη διασκέδαση πολλών, πολλών πολιτισµών. Ο οίνος που ευφραίνει καρδίαν ανακατευόταν, στην αρχαία Ελλάδα, µε νερό [για να µη χτυπά κατευθείαν στο κεφάλι, γαρ], ανακατευόταν µε άψινθο ή ρητίνη και λατρευόταν λίγο λιγότερο από την Αµβροσία. Σήµερα, που πίνουµε κοκτέηλ και τζιν τόνικ, ας µην ξεχνάµε το σπουδαιότερο των αλκοολούχων. Ας το αναζητήσουµε στη σύγχρονη Αθήνα.

Βάλτε τα καλά σας. Η πρώτη βόλτα αναζήτησης κρασιού περιλαµβάνει σοµελιέ, ανάλογα ποτήρια και γνώση. Η Fabrica de vino καθιερώθηκε πια στην αθηναϊκή σκηνή. Στο νο. 3 της Μπενάκη, µε µια µεγάλη κάβα και µε τη δυνατότητα δοκιµής κρασιού (από 2 ευρώ τα 75 ml.), είναι µια καλή επιλογή για οινοποσία. Προσφέρει, επίσης, µεζεδάκια – για να µην κατεβαίνει και ξεροσφύρι -, σε ένα βιοµηχανικό ψηλοτάβανο ντεκόρ, υπό τους ήχους τζαζ και φανκ. Ακόµα να πάτε;

Επόµενη, όχι και τόσο αθώα πρόταση, το Oinoscent, στη Βουλής, στο Σύνταγµα. Με φωτισµό που θυµίζει Νέα Υόρκη και σχετικά κόζυ διακόσµηση, το wine bar αυτό διαθέτει κάβα ενισχυµένη µε ελληνικές ετικέτες, τις οποίες µάλιστα στηρίζει µε δοκιµές και παρουσιάσεις ανά τακτά χρονικά διαστήµατα. Προτείνεται για πρώτο ραντεβού, εάν υπάρχει η απαραίτητη διάθεση ροµαντισµού ή εντυπωσιασµού.

Τελευταίο κυριλέ κρασάδικο [µα όχι, λέγεται wine bar], το Heteroclito [απορώ γιατί δεν το γράφουν µε ελληνικά γράµµατα], που στηρίζει κι αυτό τους Έλληνες παραγωγούς. Κι εδώ διατίθενται events µε κέντρο τον οίνο, αλλά και προσφέρονται συµβουλές σχετικά µε το συνδυασµό κρασιού και φαγητού, και όχι µόνο. Αν το κοιτάξετε από έξω, θα θυµηθείτε Παρίσι, και αν τελικά αποφασίσετε να το επισκεφθείτε, θα σας µεταφέρει αλλού. Απέναντι από τη Μητρόπολη.




49

ΝΑ ΠΑΣ

Βέβαια, στο δικό µας πολιτισµό το κρασί δεν είναι επιστήµη ή τέχνη. Δεν απαιτεί το κατάλληλο ποτήρι, αλλά µουσική. Δε συνδυάζεται µε foie gras αλλά µε ψωµί και ντοµάτα. Αν λοιπόν αποφασίσετε να εξερευνήσετε το κρασί αλλά ελληνικά, συνοδευόµενο καταλλήλως, κάντε στροφή 180 µοιρών και κινηθείτε προς Εξάρχεια. Το Τίβολι, στο 34 της Μπενάκη, είναι ένα καλοστηµένο, φτηνό ρεµπετάδικο, µε εξαιρετικούς µουσικούς, πεντανόστιµη κουζίνα και το καλύτερο χύµα κρασί που έχω δοκιµάσει ποτέ στην Ελλάδα. Αποκλείεται να πας και να µη διασκεδάσεις. Αποκλείεται να πας, να καταναλώσεις και να πληρώσεις πάνω από 10 ευρώ. Και να προσπαθείς, δε θα τα καταφέρεις. Με λίγα λόγια, το Τίβολι είναι το µέρος που εύχεσαι να είχες ανακαλύψει νωρίτερα.

Αντίστοιχης λογικής, καλού κρασιού, µουσικής και φαγητού, σε λογικές τιµές, είναι και ο Λεµονόκηπος στη Νέα Φιλαδέλφεια. Συστήνεται για µεσηµεριανό, ιδιαίτερα τις Κυριακές αν δεν ενοχλεί ο κόσµος, µε καλή παρέα. Η τέλεια εποχή για επίσκεψη είναι οποιαδήποτε εκτός του χειµώνα, καθώς µε το κρύο που έβαλε αποκλείεται να καθίσετε στον, κατά τ’ άλλα εξαιρετικά χαριτωµένο, κήπο του. Εδώ, το κρασί δεν επικρατεί, αλλά συνοδεύει το χώρο και το εξαιρετικό φαγητό, φροντίζοντας να δίνει άρωµα στις νέες αναµνήσεις. Το µαγαζί στεγάζεται σε ένα παλιό αρχοντικό, µε διακόσµηση που δε σ’ αφήνει να το ξεχάσεις, και η κουζίνα του, αν και µοντέρνα ελληνική, είναι αυθεντική και άξια. Όταν το επισκέφθηκα εγώ είχε και live µουσική – ελπίζω να σας κάτσει κι εσάς!

Αναζητώντας το κρασί του σήµερα, αναζητούµε το κρασί των ποιητών, αυτό για το οποίο ο Μπωντλαίρ έγραψε:

Ἂν κάποτε στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ, στὸ πράσινο γρασίδιµιᾶς τάφρου, στὴ µουντὴ µοναξιὰ τοῦ δωµατίου σου,

ξυπνήσεις ξεµέθυστος πιά, ῥώτα τὸν ἄνεµο, ῥώτα τὸ κύµα,

τὸ πουλί, τὸ ῥολόι, κάθε τι ποὺ φεύγει,κάθε τι ποὺ στενάζει, κάθε τι ποὺ κυλάει, ποὺ τραγουδάει,

ποὺ µιλάει· ῥώτα τί ὥρα εἶναι;Κι ὁ ἄνεµος, τὸ κύµα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ῥολόι, θὰ σοῦ ἀπαντήσουν: Εἶναι ἡ ὥρα τῆς µέθης!Γιὰ νὰ γίνεις ὁ µαρτυρικὸς σκλάβος τοῦ χρόνου,

µέθα· µέθα ἀδιάκοπα!Ἀλλὰ µὲ τί; Μὲ ῥακή, µὲ κρασί, µὲ ποίηση, µὲ ἀρετή...

-Μὲ ὅ,τι θέλεις, ἀλλὰ µέθα!...

Eικονογράφηση: Ντίνος Καψάλας [email protected]




50

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΦΩΝΟΡΑΣΗΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ[email protected]

▧

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

17:00 // ΕΤ1Τηλεµαραθώνιος UNICEF 2012

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

08:00 // Kosmos 93.6Εκποµπή Λόγου &Μουσικής: Προκόπης Δούκας

18:00 // NET 105.8Εκποµπή Λόγου: Απολύτως Σχετικό

20:00 // ΒΗΜΑ 99.5Ενηµερωτική Εκπομπή: Το Πανόραμα των 20:00

��



�


�


7R��




��

��



�


�


7R��




��

ΔΕΥΤΕΡΑ 10/12

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

-

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ




��



�


�


7R��




��

��



�


�


7R��




��

ΤΡΙΤΗ 11/12

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

21:00 // ALPHAΚωµωδία: Η Παριζιάνα

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ




��



�


�


7R��




��

��



�


�


7R��




��

ΤΕΤΑΡΤΗ 12/12




51

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

22:00 // STARΠεριπέτεια:Ο Σκοτεινός Ιππότης

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ




��



�


�


7R��




��

ΠΕΜΠΤΗ 13/12

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

23:30 // MEGAΑστυνοµική Μυστηρίου: Φόνος στο Greenwich

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ




21:00 // Innersound Radio.comPop-Rock-Indie: FF with elenelli

��



�


�


7R��




��

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14/12

��



�


�


7R��




��

��



�


�


7R��




��

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

Eικονογράφηση Στέργιος Ρουμελιώτης // KURO - [email protected]




52


53

ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΡΟΗΣ ΚΑΤΣΑΦΑΝΑ[email protected]

▧

http://yahoo.gr/

http://yahoo.gr/


54


55


56lykosmagazine.tumblr.com

Λ

Documents

LYKOS+020