Rabat

Rabat je glavni grad Maroka. Nalazi se na ušću rijeke Bou Regreg u Atlanski okean, u pokrajini  Rabat-Salé-Zemmour-Zaer. Prostire se na površini od 117 kvadratnih kilometara, a u njemu živi oko 621000 stanovnika. Rabat je treći po veličini grad u Maroku. Ovo je ujedno politički, ekonomski i turistički centar ove sjevernoafričke države.

Na području Rabata preovladava mediteranska klima. Odlikuju je hladne zime i vrela ljeta. Tokom noći temperature mogu daa budu veoma niske. Prosječna godišnja temperatura iznosi oko 22 °C.

Grad Rabat je nastao u blzini ruševina nekadašnjeg rimskog naselja Sala Colonia. Almohadi su izgradili grad u dvanaestom vijeku, tokom borbi sa Špancima. U Rabat je treći almohadski sultan Jakub al – Mansur prebacio svoju prijestonicu, i nazvao je Ribat al – Fath, što u preovdu znači „ pobjednička tvrđava “. Grad je počeo intenzivo da se gradi i da dobija neke od svojih najupečatljivijih zdanja. Kada je prijestonica u trinaestom vijeku premještena u Fes, Rabat je počeo da stagnira. U šesnaestom vijeku Rabat je, zajedno sa gradom Sale, postao utočište prognanih Mavara iz Španije. Tada je osnovana državica Bou Regreg, koja je postala jedno od najvećih uporišta sjevernoafričkih berberskih pirata. Ove pirate uspjela je da slomi tek udružena akcija evropskih država s kraja sedamnaestog i početka osamnaestog vijeka. Država Bou Regreg raspala se 1818. godine, zbog čega je Rabat ponovo postao centar piratstva. Zbog toga je grad 1829. godine bombardovan od strane austrijske mornarice. Francuzi su zauzeli Rabat 1911. godine, a od sljedeće je on postao sjedište francuske kolonijalne

uprave. Već tokom tridesetih godina prošlog vijeka u Rabatu je počeo da se obrazuje pokret koji je tražio nezavisnost Maroka. Kada je Maroko konačno postao samostalna država, 1956. godine, Rabat je postao njegova prijestonica. Danas ovaj grad ima tipičan francuski kolonijalni izgled, uklopljen u tradicionalnu arhitekturu sjeverne Afrike. Rabat je voma razvijena i značajna turistička destinacija na mapi Maroka. Ovaj grad svake godine posjećuje veliki broj turista iz cijelog svijeta.

Turističke atrakcije u Rabatu su :

Bab Oudaia je glavna kapija za Kasbah – jedan od najupečatljivijih prizora u Rabatu i svakako jedan od najljepših mavarskih spomenika. Kapiju je podigao almohadski sultan Yacoub al Mansour 1195. godine. Svrha kapije je više bila svečana nego defanzivna. Na prvi pogled ona se može činiti masivna, ali kada se uzmu u obzir i druge građevina Almohada, njena veličina nije ništa neobično. Njenu ljepotu čini harmonja jednostavnosti i ukrašenosti. Kapija se smatra za remek dijelo geometrijskog ornamenta.

Kasbah  – nakon što se prođe Bab Oudaia, dolazi se do upečatljive četvrti  Kasbah des Oudaias. Kasbah je originalna citadijela Almohada, Merinida i Andalužana u Rabatu. Ovdje se može vidjeti Kasbah džamija, najstarija džamija u gradu izgrađena oko 1050. godine. Ona je obnovljena u osamnaestom vijeku.

The Palace Museum & Andalusian Gardens – Južno od Bab Oudaia nalazi se treće kapija kroz koju vodi put do Muzeja Palace i Andaluzijskih vrtova. Palatu je u sedamnaestom vijeku podigao Moulay Ismail, prvi Almohad koji je ujedinio zemlju. Danas se u njoj nalaze zanimljivi eksponati marokanske umjetnosti i kulture. Ogromno centralno dvorište pruža pristup u privatne sobe i odaje koje sadrža eksponate. Jedna dvorana sadrži orijentalne tepihe napravljene u Rabatu, a pored nje veoma zanimljiva je i sala za muzičke instrumente. Andaluzjiski vrtovi su prelijepa francuska bašta smještena u staroj palati. Francuzi su vrt napravili u devetnaestom vijeku, a u njemu se nalaze veoma lijepe i egzotične biljke.

Džamija Hassan je najpoznatije obilježje Rabata i jedan od najambicioznijih projekata Almohada. Sultan Yacoub al Amnsour započeo je 1195. godine gradnju ogromnog minareta sa ciljem da on dostigne visinu od 60 metara, i na taj način postane najviši u muslimanskom svijetu. Ambiciozni projekat je napušten nakon što je al Mansour umro, a minaret i danas stoji na 40 metara visine. Džamija koja se ovdje nalazila stradala je u razornom zemljotresu.

Mauzolej Mohammeda V je grobno mjesto i dede i oca današnjeg marokanskog vladara Mohammeda VI. Mauzolej je nastao nakon proglašenja nezavsnosti Maroka, i smatra se za jedan od najuglednijih spomenika savremene države. Izgrađen je u tradicionalnom marokanskom stilu, a bogato je ukrašen raskošnim mozaicima i spiralnim dizajnom. Nemuslimanskim posjetiocima je dozvoljeno da uđu u mauzolej Mohammeda V, što je ijretkost u brojnim islamskim građevinama u sjevernoj Africi.

Zidovi Almohada su serija zidova iz perioda Yacouba al Mansoura, koja se proteže od Kasbaha do kraljevske palate. Najveća i najinteresantnija kapija je Babe er Rouah, koja u mnogome podsjeća na Bab Oudaia. Unutar kapije nalaze se tri kupolne komore koje su se koristile kao odbrambeni kompleks.

Chellah je jedna od najljepših i najmirnijih antičkih ruševina u Maroku. Nalazi se na mjestu nekadašnjeg rimskog grada Sala Colonia. Ruševine datiraju iz perioda od 200. godine p.n.e.pa nadalje. One uključuju forum, hram i zanatlijsku četvrt. Tokom vlasti

Merenida došlo je do dograđivanja na ovom lokalitetu. Jedan od ostataka iz tog perioda je minaret na kome svoje gnijezdo imaju rode. Tu su i ostaci džamije Chellah, kraljevskih grobnica, kao i medrese, koja je u boljem stanju od džamije.

Arheološki muzej u Rabatu je najvažniji arheološki muzej u Maroku. U muzeju se posjetioci mogu upoznati sa bogatom istorijom marokanskog prostora starom 35000 godina. Muzej posjeduje brojne predmete iz rimske ere, potom iz perioda Berbera, kao i razne druge artefakte koji svjedoče o bogatoj prošlosti sjeverne Afrike.

Plaže u Rabatu su veoma lijepo uređene i atraktivne. Na oko 15 kilometara južno od Rabata nalazi se Temara Beach. Ovo je idealna plaža za porodični odmor i uživanje. Odlikuje je fini  bijeli pijesak,  a na njoj se nalaze i brojni ugostiteljski objekti. Mehdia Beach je više avanturistička plaža. Ona je idealna za surfovanje i druge sportove na vodi. Nalazi se na oko 30 km od Rabata, a odlikuje je fini bijeli pijesak. Za plivanje i uživanje u miru i tišini najbolja je Plage des Nations. Na plaži se nalaze i ugostiteljski objekti, a neprestano je angažovana spasilačka služba.

Rabat je grad simbioze tradicije i kulture i modernog načina života. Posjetioci mogu da uživaju istražujući davnu prošlost prijestonice Maroka, a mogu i da se prepuste svim čarima opuštanja i relaksacije. Ovo je grad koji svojim gostima nudi idealne uslove za potpuno uživanje. Rabat je sjajna destinacija za putovanje iz snova.

Seuta

Seuta je grad i enklava smještena na južnoj strani Gibraltara. Na španskom njen naziv glasi Ceuta, dok na arapskom glasi Sebta. Prostire se na površini od 28 kvadratnih kilometara, a u njoj živi oko 76000 stanovnika. Seuta zvanično pripada Španiji, mada i Maroko polaže svoje pravo na nju.

Na području Seute preovladava mediteranska klima. Ljeta su vrela i suva, a zime su blage i vlaže. Snažan klimatski uticaj pristiže sa Atlanskog okena, na čijim vratima se Seuta i nalazi.

Istorija Seute je veoma duga i bogata. Grad je pripadao Kartaginjanima još u petom vijeku p.n.e. Njeno ime tada bilo je Abyla. Rimljani su su 42. godine zauzeli gradsku luku, i od tada grad počinje da se naziva Septa. Nekih četiri stotina godina kasnije Septu su zauzeli Vandali, a nakon njih gradom su vladali Vizigoti, Vizantinci i Mavari. Kada je oko 710. godine muslimanska vojska stigla do grada, tadašnji vizantijski guverner Julian je promjenio stranu, i podstakao muslimane da napadnu Iberijsko poluostrvo. Nakon Julianove smrti kontrolu nad Seutom preuzeli su Arapi, što je dovelo do gnjeva Berbera. Oni su u znak odmazde uništili grad 740. godine. Seuta je ležala u ruševinama

do devetog vijeka, dok je nije obnovio Mâjakas, vođa plemena Majkasa. Nakon što je kalifat dinastije Omejada pao 1031. godine, nastao je potpuni haos. Almoravidi su preuzeli vlast nad Seutom 1084., a ona je ubrzo ponovo postala baza za dalje napade na Iberijsko poluostrvo. Almoravidje su nasljedili Almohadi 1147., a njih Hafasidi 1242. godine. na kraju su Seutu 1309. osvojili Mavari iz Fesa. Nakon bitke kod Seute 1415. Godine, vlast nad gradom su preuzeli Portugalci. Kada je Portugal 1580. pao pod vlast Španije, počinje da se menja etnička struktura Seute. Nakon što je Portugal vratio svoju nezavisnost 1640. bilo je kasno, stanovništvo Seute se otvoreno okrenulo protiv njih. Seuta je Španiji formalno predata Lisabonskim sporazumom 1668. godine. Ono što je zanimljivo jeste da na zastavi i grbu Seute i danas stoji portugaski simbol štita. Seuta je bila prva koja je stradala tokom Španskog građanskog rata. stanovništvo ovog grada prolazilo je kroz užasne represalije koje je sprovodio Francisco Franco. Kada je Maroko dobio svoju nezavisnost 1956. godine Seuta je ostala u španskim rukama. Ona se nalazi u španskom regionu Andalusia, a do 1925. bila je dio regiona Cadiz. Ovo ne treba da zabrinjava nikoga. Seuta je otvoren grad, njeno stanovništvo sačinjavaju Berberi, Jevreji i Španci. Mještani tečno znaju i španski i arapski, a u većini prodavnica prihvata se i Evro i Dirham. Ovo je grad bogate kulture i tradicije, i veoma popularna destinacija, bez obzira kome zvanično pripada.

Turističke atrakcije u Seuti su :

Gradske zidine su najinteresantniji istorijski spomenik u Seuti. Utvrđenje su prvobitno izgradili Vizantinci, a kasnije su ga ojačavali Portugalci i Španci tokom šesnaestog, sedamnaestog i osamnaestog vijeka. Artiljerijska gnijezda i topovi postavljeni su na različitim visinama. Bedemi su uspjeli da vrate svoju staru slavu, a na njima je, na engleskom i španskom jeziku, ispisana njihova istorija. Moulay Ismail je bezuspješno opsjedao Seutu čak 33 godine.

Museo Municipal je glavni muzej u Seuti. U njemu se nalazi mala kolekcija predmeta pronađenih arheološkim istraživanjima na poluostrvu, a obuhvataju period od kamenog doba do islamske ere. Vrhunac čine predmeti iz feničanskog i rimskog perioda.

Museo de la Legion je muzej posvećen španskoj Legiji stranaca. Ovo je vojna jedinica osnovana 1920. godine i igrala je ključnu ulogu u ratu lokalnih Berbera i republikanske armije Francisca Franca tokom Španskog građanskog rata. Suveniri uključuju uniforme, oružje i probor korišćen u borbama sve do rata u Bosni. Posjetiocima je na raspolaganju vodič na engleskom jeziku.

Parque Mediterraneo je moderan rekreativni i zabavni kompleks na obali Seute, otvoren 1995. godine. Kompleks nudi vrhunsku zabavu. Ovdje se nalaze vodopadi, uređeni bazeni, mostovi, pa čak i plaža. Za odrasle tu su restorani, barovi, kafići i kazino.

Plaže Seute. U okolini Seute nalazi se nekoliko veoma lijepih i uređenih plaža. Benzu Beach je 650 metara duga plaža smještena u blizini zvanične granice sa Marokom. Kad je vedar dan odavde se vidi Iberijsko poluostrvo. San Amaro je pješčana plaža dugačka 280 metara, smještena na sjeveru regije Monte Hacho. Punta Blanca je jedna od najljepših plaža Seute. Od nje se pruža panorama na drugi kontinent. Plaža je dugačka 320, a široka 15 metara. La Ribera je plaža smještena u centru grada, i zbog toga je uvijek pretrpana. Dugačka je 270, a široka 40 metara, a ispunjena je bijelim peskom. U okolini grada nalaze se i druge predivne plaže. Posjetioci mogu bez problema da odu na neku od marokanskih plaža, ili čak da pređu u Španiju.

Seuta posjetiocima nudi još mnogo toga. Iako se tako čini, ovo zapravo nije podjeljen grad. Zvanične trzavice dve države ne odražavaju se na svakodnevni život lokalnog stanovništva. Ovo je grad bogatog nasljeđa, nasmijanih ljudi, i vrhunske zabave. Posjetioci mogu da uživaju u restoranima, kafićima, barovima, zabavnom parku,

ili prosto da se opuste na nekoj od predivnih plaža. Seuta je predivna i sjajna destinacija za nezaboravno uživanje i provod.

Fes

Fes je grad smješten u sjevernom dijelu Maroka. Nalazi se u provinciji Fez-Bulmán, čiji je ujedno i administrativni centar. U Fesu živi oko milion stanovnika, što čini da je on treći po veličini grad u Maroku. Fes se smatra za jedan od četiri kraljevska grada Maroka, a njegov stari grad se nalazi na UNESCO – voj listi svjetske baštine. Fes je prozvan kao „ Meka zapada “ i „ Atina Afrike “.

Na području Fesa preovladava mediteranska klima. Zime su hladne i kišovite, a ljeta su suva i vrela. Noći su uvijek hladne, a tokom zime je moguć i snjeg.

Fes je na obali rijeke Jawhar osnovao Idris I 789. godine. Njegov sin Idris II proširio je naselje na drugu obalu rijeke. Ta dva naselja vremenom su postala dva odvojena grada, koji će tokom istorije često biti i u sukobu. To su Madinat Fas i Al-’Aliya. Dalja doseljavanja sve više su ispoljavala razlike između dva susjedna naselja. Andalužani su se naseljavali u Madinat Fas, a Tunižani u Al-’Aliya. Ovi imigranti su i dali imena novonastalim gradovima, Adwat Al-Andalus i ‘Adwat al-Qarawiyyin. Nakon smrti Idrisa II, teritorija ove dinastije bila je podjeljena između dva sina. Starijem

Muhammadu je pripao Fes. Tokom vladavine Muhammeda u gradu je 859. godine osnovana Al-Qarawiyyin Madrasa, najstariji fakultet na svijetu, a koji je i dalje u funkciji. Smatra se da je tokom vladavine dinastije Almohada Fes bio najveći grad na svijetu. Njegov značaj kao obrazovnog centra bio je ogroman i u hrišćanskom svijetu. Grad je sredinom šesnaestog vijeka postao vazal Osmanskog Carstva, a 1579. godine i njegov sastavni dio. Od 1649. godine Fes je ponovo postao dio nezavisnog Maroka. Grad je postao nezavisan tokom 1790., tokom vladavine Yazida, a kasnije tokom vladavine Abu´r-Rabi Sulaymana. Već 1795. Fes je vraćen Maroku. Do 1912. godine Fes je ponovo bio glavni grad Maroka. Od 1912. prijestonica Maroka postao je Rabat, i ta odluka nije promjenjena ni nakon sticanja nezavisnosti 1956. godine. Fes je danas grad u kome savršeno funkcioniše simbioza kulture i tradicije i modernog načina života. Takođe, ovo je veoma popularna destinacija na turističkoj mapi Maroka.

Turističke atrakcije u Fesu su :

Fes el Bali – Ukoliko se prvi put posjećuje Fes el Bali preporučuje se angažovanje vodiča. Razlog tome je što je Medina mjesto gde je vrlo lako izgubiti se u komplikovanoj mreži ulica. Ipak posjetioci mogu i da naprave sopstvenu putanju i da

uživaju u brojnim znamenitostima. Naravo, ovdje su i dobro raspoloženi ljudi koji će uvijek uputiti ka atraktivnim spomenicima.

Bab Boujloud se smatra najljepšom kapijom kroz koju se ulazi u Fes el Bali. Okolina kapije prepuna je tezgi i kafića gde se stanovnici sastaju i druže. Sama kapija je relativno mlada u odnosu na okolinu. U stvari ona je za hiljadu godina mlađa od ostatka Medine. Izgradio ju je 1913. godine general Hubert Lyautey, marokanski komandant iz vremena francuskog protektorata. Bab Boujloud ima prelijepe plave popločane fasade koje gledaju na bedeme spolja i zelenoj unutrašnjosti.

Dar Batha / Muzej marokanske umjetnosti i zanata – Dar Batha je elegantna palata iz kasnog devetnaestog vijeka projektovana za prihvat stranih ambasadora, a danas se u njoj nalazi Muzej marokanske umjetnosti i zanata. Muzej posjeduje jednu od najboljih kolekcija rukotvorina u Maroku. Fokus je stavljen na lokalne zanate : izrezbareno drvo, berberski tepisi, vezovi prošiven sa zlatom i drugo. Sobe sa grnčarijom su glavna atrakcija u muzeju. Fes je poznat po keramici i eksponatim lokalnih predmeta od šesnaestog vijeka do tridesetih godina prošlog vijeka.

Bou Inania Medersa je jedan od najljepših i najekstravagantnijih spomenika u Fesu. Ovaj spomenik Merinida je beskrajno sjajan i savršen u svakom pogledu. Njego izrezbareni kedar je remek dijelo ručno oblikovane skulpture. Medersa dijeli ime sa prvim vladarom iz dinastije Merinida, sultanom Abu Inane. Sultan je dovršio, iako on nije započeo, zgradu Medrese između 1351. i 1358. godine. Raspored Medrese sličan je drugim palatama u Fesu. Veliko dvorište okruženo je predivnim dvoranama.

The Zaouia of Moulay Idriss II je jedan od najsvjetijih hramova u Fesu. Prvobitno je izgrađen od strane članova dinastije Idrissi u šestom vijeku u čast osnivača dinastije, a obnovljen je od strane vladara Merinida u trinaestom vijeku. Moulay Idriss II se smatra za sveca i ima posebno veliki broj sljedbenika među ženama koje traže plodnost i sreću. Nemuslimanski posjetioci ne mogu da uđu u unutrašnjost hrama, ali sa spoljne strane mogu da vide sav sjaj ovog zdanja i grob sveca.

Džamija Kairaouine je do gradnje džamije Hassa II u Kazablanki bila najveća džamija u Maroku. Zajedno sa Al Azharom u Kairu ovdje se nalazi jedan od najstarijih islamskih univerziteta u svijetu. Džamija potiče iz 857. godine, ali je svoj sadašnji izgled dobila u trinaestom vijeku tokom vladavine dinastije Almoravida. Džamija ima šesnaest prolaza i u nju stane 20000 vjernika. Izgled zdanja je sličan izgledu džamije u Kordobi,

sa dvorištem otvorenim prema nebu i fontanom u sredini. Dvije manje fontane stoje na svakoj strani, na osnovu originala Alhambre u Granadi. Nemuslimanima je zabranjen ulazak u samu džamiju.

Medresa el Attarin je nakon Bou Inania Medrese najostvarenija srednjevjekovna islamska škola u Fesu. Njenu gradnju završio je sultan iz dinastije Merinida Abuo Said 1325. godine, što je čini jednom od najstarijih u gradu. Raspored Medrese je sličan onom u Bou Inania. Oblik i dekoracija Medrese čini je jednom od najsloženijih u Fesu. Zaista vredi vidjeti divne ukrase koji sačinjavaju ovo staro zdanje.

Mederesa es Seffarine je najstarija Medresa u Fesu. Izgrađena je 1285. godine, dakle 42 godine prije prestižne Bou Inania. Raspored ovog zdanja se razlikuje od ostalih Medresa, a i danas se u ovoj Medresi nalazi smještaj za studente Kairaouine univerziteta. Ulaz je slobodan za sve posjetioce.

Medresa Cherratine potiče iz 1670. godine, a osnovao ju je osnivač dinastije Alaouite Moulay Rachid. Ova Medresa se razlikuje od svih ostalih po funkcionalnom stilu. Dizajn je zasnovan na četiri dvorišta, sa studentskim ćelijama na tri ugla.

The dyers souk, ili  Souk es Sebbaghin in Arabic, ili Rue des Tanneries na francuskom, nalazi se ispod Seffarine Medresa. Ovo je kratka i uska ulica koja predstvlja jedan od najživopisnijih i najšarenijih prizora u Fesu.

The tanneries Chouwara je jedna od najupečatljivijih lokacija u Fesu. Ovdje se može vidjeti proces proizvodnje kože koji se nimalo ne razlikuje od onog iz šesnaestog vijeka, kada je Kordoba postala vodeći proizvođač kože. Ovdje se mogu vidjeti brojne radionice u kojima se neguje stari zanat, a sve one su otvorene za posjetioce.

Mederesa es Sahrija je najzanimljiviji spomenik u Andaluzijskoj četvrti u Fesu. U stvari ovo se smatra za treću najbolju Medresu u gradu, odmah iza Bou Inania i el Attarin. Izgradio ju je 1321. godine sultan Abou el Hassan, a u većoj mjeri podsjeća na onu u gradu Meknesu. Medresa je ime dobila po bazenu na kome je zasnovano njeno dvorište. U većoj meri dekoracija ovog zdanja je i dalje originalna i netaknuta. Predivne rezbarije kedra potiču iz vremena Almohada i Almoravida.

Fes je grad izuzetnog nasljeđa. Ovo je jedan od četiri kraljevska grada Maroka, a njegove znamenitosti u potpunosti pravdaju njegov status. Fes je uistinu Atina Afrike, a

u sebi čuva blago kakvo gotovo nigdje ne postoji. Fes je grad dobrih i prijateljski nastrojenih ljudi, i zbog svega toga ovo je sjajna destinacija za putovanje iz snova.

Asilah

Asilah je utvrđeni grad smješten na obali Atlanskog okeana, na oko 31 kilometar od grada Tangera. Ovo je jedna od najelegantnijih i najčistijih luka na obalama ovog okeana. Asilah je grad koji u sebi krije veliki broj znemenitosti i atrakcija, a može da se ponosi dugom i bogatom istorijom.

Na području Asilaha preovladava mediteranska klima. Zime su blage i vlažne, a ljeta vrela i suva. Tokom cijele godine temperature su veoma prijatne. Najviše padavina ima od novembra do decembra.

Istorija Asilaha započela je još 1500. godine p.n.e. Tada su Feničani koristili ovo mjesto kao bazu za svoju trgovinu. Kao i drugi gradovi sjeverne Afrike, i Asilah je na posljetku dospio u ruke Rimljana. O antičkom periodu grada malo se zna, svoj oblik Asilah je počeo da dobija s kraja petnaestog vijeka. Portugalci su ga osvojili 1471. godine, ali su ga napustili već 1549. Marokanci su zauzeli Asilah 1692. godine, tokom osvajačke ekspedicije sultana Moulaya Ismaila. Kao i većina obalskih gradova, i Asilah je tokom

devetnaestog i početka dvadesetog vijeka služio kao utočište za pirate. Zbog toga je doživio i sudbinu ostalih gradova, Austrijanci su ga 1829. godine bombardovali sa mora. Španci su 1912. preuzeli upravu nad Asilahom. Pod njihovom vlašću ostao je sve do 1956., kada je Maroko uspeo da izdejstvuje svoju nezavisnost. Asilah je nakon toga postao sastavni dio novostvorene države. Asilah je najviše poznat kao sastajalište umjetnika iz cijelog svijeta, i to zahvaljujući Međunarodnom festivalu ili Moussem. Ovaj festival održava se svake godine još od 1978. Program festivala obuhvata ples, umjetnost, muziku, slikarstvo, poeziju, a na njemu se skupljaju umjetnički izvođači iz cijelog svijeta. Takođe, Asilah je i veoma popularno ljetovalište i vrlo značajna destinacija na turističkoj mapi Maroka.

Turističke atrakcije u Asilahu su :

Medina Asilaha, ili stari grad, je prelijepi kutak ovog romantičnog grada. Glavne atrakcije Medine jesu njeni kvadratni kameni bedemi i kule. Kule obuhvataju tri kapije, od kojih je prva Beb el Homar na Aveniji Hassan II. Druga kapija je Beb el Kesaba, do koje se dolazi prolaskom kraj Velike džamije i mjesta održavanja festivala. Treća kapija je El Hamra ili Crveni toranj. Trg koji gleda na treću kapiju koristi se za izložbe tokom godišnjeg Međunarodnog festivala. Oslikani murali ovdje čine zanimljivu mješavinu reprezentativne umjetnosti i geometrijskog dizajna.

Međunarodni festival Asilaha je Međunarodni festival kulture koji okuplja umjetnike i izvođače, kao i hiljade posjetilaca sa svih strana. Festival se održava o avgustu i traje tri do četiri nedjelje. Program uključuje ples, muziku, film, poeziju, i razne druge aktivnosti koje ga čine toliko popularnim. Glavni fokus brojnih umjetničkih radionica i umjetničkih demonstracija nalazi se u Centre Hassan II des Rencontres Internationales, modernom kultrunom centru unutar Medine. Slike i skulpture, dijela međunarodnih umjetnika, nalaze se u galeriji u blizini El Khamra tornja.

Palais de Raisuli je palata koja se prostire u srcu Medine. Palata je izgrađena 1909. godine, a njen projektant bio je Er Raisuli. On je svoj život započeo kao bandit, poznat po otmicama i otkupu stranaca sa zapada, da bi na kraju postao guverner sjeverozapadnog Maroka. Spoljašnjost palate je uglavnom prazna, ali unutrašnjost zaista vrijedi vidjeti. Naročito se ističu dvorana za prijeme, kao i stakleni krov sa koga su Raisulovi zarobljenici hodali pravo u smrt dugu visoku 27 metara.

Crkva svetog Bartolomea izgrađena je od strane španskih sveštenika. Odlikuje je veoma zanimljiva mješavina španskog i mavarskog stila gradnje i dekoracije. Kapela koja je nastala u mavarskom stilu posjeduje rezbarije koje su značajne i hrišćanima i muslimanima.

Plaže u Asilahu su pješčane plaže koje se protežu se do pola puta do grada Tangera. Glavna plaža nalazi se sjeverno od grada. Tokom ljetnjeg perioda ovu plažu opsjedaju turisti sa svih strana. Na oko petnaest minuta hoda južno od Medine nalaze se izolovanija mjesta. Dalje odatle je Paradise Beach, osamljeno mjesto sa nekoliko izuzetnih i romantičnih pogleda na atlanski okean. Takođe popularna plaža je  Briéche Beach. Nalazi se sjeverno od grada, a do nje se dolazi vožnjom od oko petnaest minuta. Ova plaža se nalazi na mjestu gde se spajaju rijeka i okean, što posjetiocima čini veoma zanimljivu pojavu.

Asilah je živopisan i veseo grad. Iako je neznatne veličine i u sjenci većeg i poznatijeg Tangera, ovo je grad u koji se posjetioci uvijek rado vraćaju. Asilah svojim posjetiocima ima da ponudi mnogo toga, bogato nasljeđe, kulturu, kao i vrhunsku zabavu. Asilah je mali raj i zaista sjajna destinacija za vrhunsko uživanje.

Tanger

Tanger je grad na sjeveru Maroka, na zapadnom ulazu u Gibraltarski moreuz. Nalazi se na mjestu gde se spajaju Atlanski okean i Sredozemno more, u regionu Tangier – Tetouan. Prostire se na površini od 199, 5 kvadratnih kilometara, a u njemu živi oko 850000 stanovnika. Tanger je značajan centar marokanske istorije, i veoma atraktivna destinacija na turističkoj mapi ove afričke države.

Na području Tangera preovladava suptropska mediteranska klima. Tanger je zbog svoje lokacije izložen većem broju padavina nego ostatak Maroka. Ljeta su topla i sunčana, a zime povremeno vlažne, ali veoma blage.

Tanger je grad sa dugom i bogatom istorijom. Osnovali su ga kartaginski kolonisti  na početku petog vijeka p.n.e. Grci osnivanje grada pripisuju Antinoju, čija se grobnica i tijelo nalaze nedaleko od njega. U blizini se nalazi i Herkulesova pećina, a vjeruje se da je on spavao u pećini prije nego što je započeo svojih „ dvanaest radova “. U prvom vijeku p.n.e.gradom su ovladali Rimljani. Tanger je najpre imao status grada, a potom, u vrijeme Avgusta, kolonije. U petom vijeku Tanger su osvojili i okupirali Vandali. Od 534. do 682. godine grad se nalazio pod vlašću Vizantije, a već 702. su ga zauzeli Arapi. Kada su Portugalci započeli kolonizaciju sjeverne Afrike, jedan od njihovih glavnih

ciljeva bio je Tanger. Njihov pokušaj da ga osvoje 1437. je propao, ali su oni u svojim namjerama uspjeli već 1471. godine.

Portugalska vlast, uključujući i onu kad je Portugal bio pod vlašću Španije, trajala je do 1662. godine. Tada je Tanger dat Charlesu II, čime je ovaj grad dospio u ruke Engleza. Pokušaj sultana Moulaya Ismaila da 1679. godine opsjedne grad propao je, ali je blokada koju je sproveo natjerala Engleze da se povuku. Englezi su uništili grad i luku prije svog povlačenja. Tokom vladavine Moulaya Ismaila grad je djelimično obnovljen, ali sve do 1810. nije dostigao populaciju veću od 5000 stanovnika. Tokom devetnaestog vijeka Tanger je blokiran od strane Britanaca, a bombardovan od strane Francuza. Razlog tome su bili pirati, koji su se skrivali po priobalnim gradovima širom Maroka. U Tangeru je, tokom svog egzila, živio i čuveni italijanski heroj Giuseppe Garibaldi. Početkom

dvadesetog vijeka Tanger je postao razlog velikog međunarodnog incidenta. U njemu se 1905. godine iskrcao nemački car Wilhelm II, demagoški podržavajući nezavisnost Maroka. Ovaj događaj je doveo do poznate Marokanske krize, koja je zavađene zemlje sve gurala u veliki ratni sukob. Kada je Maroko izgubio svoju nezavisnost 1912. godine, status Tangera ostao je neodređen. Velike sile proglasile su 1923. ovaj grad internacionalnom zonom pod zajedničkom upravom Francuske, Britanije i Španije. Kasnije su se upravi priključili Italijani. Istog dana kada su njemačke trupe ušle u Pariz, 14. juna 1940., Tanger su zauzeli Španci. Franko je odbijao da proglasi aneksija Tangera, i svoj čin je označavao kao privremenu ratnu mjeru. Predratni status Tangeru je vraćen krajem 1945. godine. nakon što je Maroko izdejstvovao svoju nezavisnost 1956., Tanger je postao njegov sastavni dio. Tanger je danas živi podsjetnik na burna dešavanja dvadesetog vijeka. Ovaj grad je i jedan od centara turizma, i svake godine ga posjećuje veliki broj ljudi iz cijelog svijeta.

Turističke atrakcije u Tangeru su :

The Grand Socco je glavni trgovački trg u Tangeru. Ovo je najbolje mjesto za početak lutanja po gradu i apsorbovanja života Tangera. Trgovina na ovom trgu odavno više ne postoji, ali je on zato postao mjesto okupljanja, kafića, i drugog. Pa ipak i dalje se može vidjeti po neka prodavnica ili tezga, na kojima posjetioci mogu da kupe suvenir.

The Mendoubia Gardens su luksuzni vrtovi koji nude spas u hladovini od vrelog popodnevnog sunca. Posebno fascinantno je drvo smokve staro gotovo 800 godina. Tu

je i spomenik nekadašnjoj službi koja je predstavljala sultana tokom međunarodne zone u Tangeru.

Place de France je, kako to ime i sugeriše, trg francuskog izgleda u centru Ville Nouvelle. Glavne atrakcije trga su mnogi kafići, koji su naročito tokom popodneva ispunjeni do posljednjeg mjesta. Najpoznatiji je Café Paris, legendarno mjesto okupljanja tokom godina međunarodne zone. Tokom Drugog svjetskog rata kafić je bio omiljeno sastajalište za ontrige i dogovore britanskih, američkih, njemačkih, italijanskih i japanskih agenata. Allal AL Fassi, marokanski vođa koji  je bio u egzilu u Tangeru, takođe je bio redovan gost Café Paris.

Crkva Svetog Andreja je najstarija anglikanska crkva u Tangeru. Nalazi se južno od trga Grand Socco, a ujedno je i jedna od najstarijih crkava u gradu. Ovo anglikansko zdanje podignuto je u devetnaestom vijeku, a poznata je po spoju tradicionalne marokanske dekoracije i engleskog crkvenog zemljišta.

Muzej savremene umjetnosti posjeduje kolekcije poznatih marokanskih umjetnika. Nalazi se južno od trga Grand Socco, na Rue d’Angleterre. Posvećen je savremenim marokanskim umjetnicima koji prikazuju običan, svakodnevni život Marokanaca. Zanimljive izložbe se održavaju periodično, a na njima se izlažu dijela nekih od najpoznatijih umjetnika iz Maroka.

Staro Američko poslanstvo je fascinantna zgrada koja ima ogroman istorijski značaj. Ovo je prvo osnovano poslanstvo u istoriji nezavisne Amerike. Ovdje se nalazila rezidencija američkog ambasadora od 1777. godine. Palata se sastoji od tri sprata, a u njoj se nalazi odlična izložba o jakim vezama Amerike i Tangera. Posjetioci mogu da vide eksponate prepiski između Georga Washingtona i sultana Moulaya Ben Abdijellaha, kao i sobu posvećenu poznatom piscu Paulu Bowlesu. Tu su i dijela poznatih marokansko – američkih slikara.

Gran Teatro Cervantes je još jedna od velikih međunarodnih znamenitosti Tangera. Staro špansko pozorište je predivno zdanje u stilu secesije sa impesivnom staklenom kupolom. Nažalost, unutrašnjost ovog zdanja je sasvim napuštena.

Medina, ili stari grad, je veoma živo mjesto. Ulice Medine prepune su prodavnica, kuća čaja, ali i javnih kuća. Turističkih atrakcija ima u izobilju, kao i suvenira koje posjetioci mogu da kupe.

Le Petit Socco se nalazi u srcu starog grada, ovo je glavni orijentir u Medini i jedna od najživopisnijih lokacija Tangera. Danas je ovo mjesto gde posjetioci mogu da popiju čaj i da uživaju u predivnoj atmosferi. Tokom godina međunarodne zone Le Petit Socco je bio poznat po prostituciji, drogi i pornografskim filmovima. Poznati pisci Williams Burroughs i Jack Kerouac su svoje likove pronalazili baš na ovom mjestu.

Kasbah se sastoji od zidova, kolonada i velikog broja luksuznih vila izgrađenih dvadesetih godina prošlog vijeka. Ovo mjesto je bilo poprište poznatih ličnosti, pa su tako ovdje živeli Richard Hughes i Barbara Hutton. Glavna atrakcija Kasbaha je Dar Al Makhzen, odnosno Sultanova palata. To je palata Moulaya Hafida, marokanskog sultana koji je protjeran u Tanger od strane Francuza 1912. godine. Danas se ovdje nalazi muzej, ali je zdanje zadržalo veći dio od svoje nekadašnje slave. Dio muzeja posvećen je zanatima i antikvitetima, a uključuje i izuzetnu kolekciju keramike iz Fesa i Meknesa.

Plaža Tangera je jedna od najvećih atrakcija ovog grada. Kilometrima duga plaža nudi razne vidove zabave. Posjetioci mogu da se voze na kamili, da jedre na dasci, ili da uživaju u brojnim barovima i restoranima. Neki od barova koji su nanizani duž plaže pripadaju poznatim ličnostima iz svijeta šoubiznisa.

Herkulesove pećine se nalaze na 14 kilometara od Tangera, i predstavljaju jednu od najvećih atrakcija ovog grada. Pećine gledaju pravo na Vrata Gibraltara, a za njih se vezuje legenda o Herkulesu. Naime, vjeruje se da je ovaj antički heroj boravio i spavao u pećini prije nego što je odradio svojih dvanaest radova. Takođe, u blizini, na svega nekoliko stotina metara, nalaze se ostaci rimskog grada Cotta iz drugog i trećeg vijeka.

Tanger je grad u kome se spajaju istorija i legenda. Ovo je grad kod koga se razdajaju dva kontinenta. Ovo je grad gde se zapljuskuju Atlanski okean i Sredozemno more. Tanger je grad oko koga su se sukobljavale velike sile Evrope. Tanger je prosto Tanger, i bez dodatnog objašnjenja se sa sigurnošću može reći, Tanger je destinacija za nezaboravno putovanje iz snova.

Volubilis

Volubilis je arheološki lokalitet na kome se nalaze ostaci drevnog rimskog grada. Nalazi se na oko 30 kilometara sjeverno od grada Meknesa, između Fesa i Rabata. Ovaj upečatljivi prizor, postavljen na platformi visokog platoa, je zapravo najvažnije i najočuvanije rimsko naselje na području Maroka. Ovaj lokalitet se od 1997. godine nalazi na UNESCO – voj listi svjetske baštine. Posjetiocima ove ruševine mogu da budu  poznate zbog toga što su predstavljale dio seta na snimanju filma Martina Scorsesea, The Last Temptation of Christ.

Naselje na ovom lokalitetu postojalo je zapravo i prije Rimljana. O tome svjedoče pronađeni predmeti koji ukazuju na postojanje naselja još iz vremena neolita. U trećem vijeku ovdje su bili naseljeni kartaginski trgovci. Rimljani su Volubilis prisvojili oko 45. godine nove ere, kada je rimski car Klaudije zvanično pripojio sjevernoafričku Mauritaniju. Volubilis je smatran za jednu od najudaljenijih ispostava Carstva. Carski putevi zaustavili su se upravo ovdje. Pa čak i pored brojnih pokušaja, Rimljani nikada nisu uspjeli da pokore berberska plemena Atlasa. Direktna rimska vladavina nad gradom trajala je nešto više od dvijesta godina, rimski garnizon se povukao 285. godine. međutim, latinski je i dalje ostao govorni jezik lokalnog stanovništva, Berbera, hrišćana, jevreja i Grka, i to sve do sedmog vijeka. Volubilis je krajem četvrtog vijeka zadesio težak zemljotres, i pri tome je grad teško porušen. Dijelimično je obnovljen u šestom vijeku, a vijek kasnije ga osvajaju Abasidi. Oni su ga tada prozvali Valila. Nakon smrti Idrisa I, koji je za prijestonicu uzeo grad Fes, Volubilisom je vladao njegov rob Rashid sve dok Idris II nije odrastao. U jedanaestom vijeku Volubilis je opustošen od strane

Almoravida. Kraj istorije Volubilisa bio je 1755. godine, kada je ovaj grad stradao u katastrofalnom zemljotresu. Kamenje iz ovog grada kasnije je prenošeno u Meknes i korišćeno za izgradnju palate Moulaya Ismaila. Arheološka istraživanja u Volubilisu započeli su Francuzi 1915. godine, samo nekoliko godina nakon što su preuzeli upravu nad Marokom. Iskopavaanja su trajala do dvadesetih godina prošlog vijeka, a nastavljena su nakon 2000. godine. danas se većina pronađenih predmeta nalazi u Arheološkom muzeju u Rabatu.

Ulaz u Volubilis vodi kroz kapiju u gradskim zidinama koje datiraju iz 168. godine nove ere. Manje od polovine lokaliteta je do danas istraženo, pa buduća iskopavanja najavljuju nova uzbuđenja ovog drevnog grada. Najbolje od dosadašnjih otkrića, uključujući vrhunske zbirke bronze, danas se nalaze u Arheološkom muzeju u Rabatu. Stoga nije na odmet da se i to mjesto posjeti kako bi se imao pun uvid u bogatstvo Volubilisa. Ostaci koji se mogu vidjeti na jedan impresivan način svjedoče o rimskom načinu života ovog grada.

Poznatiji spomenici se nalaze na sjevernom dijelu lokaliteta, ali nije na odmet pratiti utvrđeni itinerer, počev od ulazne kapije na jugu. Put od muzeja i preko mosta preko Oued Fertassa vodi do stambenih četvrti, što je ustvari mješovita oblast za stanovanje i industrije. Svaki objekat sadrži ostatke najmanje jedne prese za masline, što svjedoči o značaju proizvodnje masline u gradu. I danas se u okolini lokaliteta nalaze brojni maslinjaci.

U sredini četvrti nalazi se Orfejeva kuća, veliki kompleks prostorija koje su dio velike vile jednog od najbogatijih trgovaca Volubilisa. Kuća je podjeljena na javne i privatne sektore, a svaki od njih ima poseban ulaz. U prvim privatnim prostorijama mogu se vidjeti predivni mozaici. Dalje unutra nalaze se javne prostorije grupisane oko velikog atrijuma, zatim svečana sala i centralno dvorište. Takođe, ovdje se može vidjeti i mozaik po kome je kuća dobila ime, Orfejev mit.

Pored Orfejeve kuće nalaze se ostaci Galijenovih kupatila. Ovo su bila glavna gradska kupatila koja je obnovio car Galijen. Iako se nalaze u veoma lošem stanju, a i mozaici su fragmentarni, kupatila na veoma jasan način prikazuju razvijen podzemni sistem grejanja koji se koristio u rimskim kupatilima.

Malo iznad Orfejeve kuće nalaze se glavne gradske javne zgrade, kapitol, bazilika i forum. Kapitol je manja zgrada koja datira iz 217. godine, i bio je posvećen Jupiteru, Junoni i Minervi. Velika petobrodna bazilika je služila kao sudnica, a forum se prostirao na preko 1300 kvadratnih metara, a ovdje se nalazila i gradska pijaca.

Dalje sjeverno od glavnih javnih zgrada, sa lijeve strane i neposredno prije Trijumfalne kapije, nalazi se Dom za sportiste, takođe poznat i kao Kuća za akrobate. Ovdje se nalazi impresivan mozaik sportiste sa peharom osvojenim u trci sa konjima.

Mermerna Trijumfalna kapija podignta je 127. godine u čast cara Karakale i njegove majke Julie Donne. Kapija je ovjenčana bronzanim kolima i korintskim stubovima, i predstavlja jedan od najimpresivnijih spomenika.

Od Trijumfalne kapije vodi ceremonijalni put, Decamanus Maximus, i proteže se niz padinu ka najsjevernijoj kapiji, poznatoj kao Tangier kapija. Kuće se nižu sa obe strane ulice, a neke od njih su najljepše gradske vile ukrašene predivnim mozaicima.

Prva od ovih vila je Ephebusova kuća. Njen izgled je veoma sličan Orfejevoj kući, sa centralnim dvorištem, privatnim i javnim odajama, i presom za masline u zadnjem dijelu zgrade. Ovdje se nalazi i lijep mozaik na kome je prikazan Bacchus koga u kočijama vuku panteri.

Sledeća u redu je Kuća studova, nazvana po stubovima koji se nalaze u njenoj unutrašnjosti. Do nje se nalazi Kuća viteza sa nezavršenim mozaikom Dionizija koji otkriva Arijadnu golu i zaspalu na plaži u Naksosu. Nekoliko sledećih vila otkrivaju sjajne mozaike, Rad Herkula i Kupanje Nimfi.

Dalje, približavajući se najsjevernijoj kapiji Tangier, stoji palata Gordiana. Ovo je bila rezidencija prokuratora koji je upravljao gradom. Nažalost, ona danas stoji u ruševinama, bez stubova i mozaika, nakon što je stradala u pljačkaškom naletu Moulaya Ismaila.

Najbolji mozaici sačuvani su za kraj. Na drugoj strani puta nalazi se najupečatljiviji ansambl mozaika koji obilježava Povorku Venere. Postoje dva mozaika na kojima je izvanredno predstavljena erotska tema. Prvi mozaik je Kupanje Diane koju u njenom kupatilu posmatra lovac Acteon. Boginja ga za kaznu pretvara u jelena, i on će uskoro biti progonjen od svojih pasa. Drugi mozaik je Otmica Hylasa od strane Nimfi. Na njemu je prikazan Herculesov ljubavnik Hylas koga su zavele dvije prelijepe Nimfe. Ovdje se nalazio i treći mozaik, ali se on danas nalazi u muzeju u Tangieru. Riječ je o Veneri u talasima. Bronzana poprsja Catoa i Jube II, koja su se takođe nalazila u ovoj kući, čuvaju se u muzeju u Rabatu.

Volubilis je jedan od najljepših i najočuvanijih rimskih lokaliteta na području sjeverne Afrike. Ovo mjesto je dragulj nekadašnje slave i raskoši Rimskog Carstva, zauvijek nestalo u vihoru istorijskih zbivanja. I pored toga, Volubilis i danas posjetioce vraća u bogato nasljeđe koje su nam ostavili stari Rimljani. Na ovom lokalitetu i dalje odiše duh nekadašnjeg vremena, zajedno za kulturom i umjetnošću koje su i danas uzor. Volubilis je prava poslastica za sve ljubitelje antike i njenog nasljeđa, i zaista ga treba posjetiti pri putovanju kroz Maroko.

Kazablanka

Kazablanka je grad smješten u zapadnom dijelu Maroka, na obali Atlanskog okeana. Nalazi se u istoimenom regionu ove afričke države. Kazablanka se prostire na površini od 323 kvadratna kilometra, a u njoj živi oko 2934000 stanovnika. Sa širom okolinom broj stanovnika se povećava na preko 3600000 stanovnika. Ovo je najveći grad u Maroku. Kazablanka je ujedno i najveća luka, ekonomski i turistički centar ove države.

Na području Kazablanke preovladava mediteranska klima, sa snažnim uticajem strujanja sa Atlanskog okeana. Ljeta su veoma duga i topla, a zime relativno hladne i vlažne.

Područje na kome se danas nalazi Kazablanka prvenstveno je bilo naseljeno Berberima u sedmom vijeku p.n.e. Kasnije su ovaj prostor zauzimali Feničani i Rimljani. Smatra se da se ovdje nalazio antički grad Anfa, koji su osnovali Berberi 744. godine tokom postojanja kraljevstva Barghawata. Berbere su pokorili Almoravidi 1068. godine. u četrnaestom vijeku, tokom vladavine Merinida, Anfa je imala izuzetan značaj kao luka. U ranom petnaestom vijeku grad je postao nezavisna država, a ujedno i utočište za pirate. Zbog toga je Anfa postala meta Portugalaca,koji su je 1468. godine razorili. Na temeljma razorenog grada Portugalci su 1515. podigli utvrđenje. Tada je novi grad ponio ime Casa Branca, što na portugalskom znači „ Bela kuća “. Od 1580 – 1640. godine

Portugal se nalazio pod vrhovnom vlašću Španije, pa su se shodno tome i portugalske kolonije našle pod novim gospodarom. Tokom tog perioda Kazablanka je imala neku vrstu autonomije. Portugalskim osamostaljivanjem ta autonija je nestala. Evropljani su na posletku napustili ovo područje, nakon što je grad sravnjen u zemljotresu 1755. godine. Kazablanku je je obnovio sultan Mohammed ben Abdallah ( 1756 – 1790 ). Tokom devetnaestog vijeka populacija ovog grada počela je naglo da se povećava, a tome je naročito doprinjeo razvoj industrije. Francuzi su zauzeli Kazablanku nakon što se stanovništvo ovog grada sukobilo sa njima juna 1907. Formalna odluka o okupaciji Kazablanke donijeta je tek 1910. godine. Kazablanka je postala svjetski poznata po istoimenom filmu iz 1942. godine. Između četrdesetih i pedesetih godina prošlog vijeka ovaj grad je postao centar anti – francuskog raspoloženja u zemlji. Ovdje je 1943. održana čuvena konferencija na kojoj su Churchill i Roosevelt diskutovali o daljim ratnim planovima. Kada je Maroko izdejstvovao nezavisnost 1956. godine, Kazablanka postaje jedan od centara nove države. U njoj su se 1983. održale Mediteranske igre. Danas se ovaj grad neprekidno razvija, i to mahom od turizma. Kazablanka je jedna od najznačajnijih destinacija na turističkoj mapi Maroka.

Turističke atrakcije u Kazablanki su :

Džamija Hassan II je jedno od najupečatljivijih znamenitosti Maroka, nastalih naokn proglašenja nezavisnosti.  Ovo je treća po veličini džamija u svijetu, sa najvećim minaretom od svih muslimanskih bogomolja. Ovo zdanje je nasljeđe pokojnog sultana Hassana II. Džamiju je projektovao francuski arhitekta Michel Pinseau, a na njenoj

gradnji radilo je gotovo 6000 radnika. Džamija obezbjeđuje prostor za 25000 vernika, a u dvorište stane još 80000 ljudi. Ogromni minaret uzdiže se na visini od 200 metara, što ga čini najvišim u svijetu. Enterijer džamije je tipičan marokanski, uprkos njenoj francuskoj spoljašnjosti.

Kolonijalna arhitektura Kazablanke odaje utisak modernosti, mada se istovremeno čini da ona pripada davnoj prošlosti. Istina je da su većinu zgrada podigli Francuzi od 1912. do tridesetih godina prošlog vijeka, i da one pripadaju novom stilu arhitekture, koja je jedinstvena za Kazablanku. Riječ je o kombinaciji modernih evropskih stilova i tradicionalne marokanske arhitekture. Ovaj stil nosi naziv Neo Moorish, a kasnije je imao veliki uticaj u arhitekturi drugih građevina širom Maroka. Centar Kazablanke daje posjetiocima najbolji uvid u kolonijalnu arhitekturu grada.

Jevrejski muzej u Kazablani je jedini muzej ne samo u Maroku, već u čitavom muslimanskom svijetu. Ovo zdanje na jasan način pokazuje značaj jevrejskog nasljeđa u marokanskoj istoriji. Muzej je smješten u svijetloj, modernoj zgradi u naselju Oasis, pet kilometara južno od Kazablanke. U njemu se mogu vidjeti drevne marokanske jevrejske knjige i svici, narodne nošnje, sveti predmeti, fotografije, i mnogo drugog.

Stara Medina, ili stari grad, je originalni arapski grad dijelimično zatvoren zidinama. Stari grad je lavirint uskih ulica i kuća od kamena i bijelo okrečene cigle. Medina je prepuna prodavnica u kojima se prodaje raznovrsna roba.

Luka Kazablanke je najveća luka u Maroku, i jedna od napromjetnijih na afričkom kontinentu. Luka je preplavljena masivnim brodovima, kontejnerima za skladištenje, i drugim. Ono što je naročito zanimljivo jeste pecanje u luci, naročito zbog ribe koje ovdje ima u izobilju. Tu je i Centar 2000, ogromni tržni centar koji svakako vreijdi posjetiti.

Trg Mohammed V se nalazi u srcu grada. Trg je okružen predivnom kolonijalnom arhitekturom iz perioda francuske uprave. U tim zdanjima se danas nalaze brojne državne i javne institucije, a između njih se nalazi čudesna fontana u kojoj voda mijenja boju.

Marabout je jedno od brojnih svetih mjesta u Maroku, i smatra se da je grobno mjesto svetih ljudi. Ove živopisne grobnice sa bijelom kupolom nalaze se na nekoliko kilometara van grada, na malom kamenom ostrvu do koga se može doći samo tokom

oseke. Mnogi hodočasnici posjećuju ovo mjesto, vjerujući da ono u sebi nosi iscjeliteljske moći.

Glavna plaža Kazablanke je ain Diab, i ona se pruža na oko 2 kilometra obale. Ispunjena je brojnim klubovima i bazenima. Između Kazablanke i Rabata se nalazi se plaža Buznika, koja svojim šarmom privlači ogroman broj posjetilaca. Ova plaža je idealna za plivanje, surfovanje, šetnju ili sunčanje. U Agadiru, koji se nalazi jugozapadno od Kazablanke, je istoimena plaža. Smještena je u zalivu oblika mladog mjeseca, i vrlo je atraktivna. Ovu plažu posjećuje veliki broj ljudi koji se ovdje kupaju, sunčaju, ili bave nekim od sportova na vodi.

Kazablanka nudi još mnogo toga. Ona i danas posjeduje šarm koji ju je proslavio nakon snimanja kultnog filma. Ovo je grad glamura i vrhunske zabave, ali i bogatog nasljeđa. Kazablanka je grad za vrhunski provod, i stoga je idealna destinacija za putovanje iz snova.

Marakeš

Marakeš je grad smješten na jugozapadu Maroka, u podnožju planine Atlas. Nalazi se u marokanskoj pokrajini Fez – Bulman. Marakeš se prostire na površini od 6,2 kvadratna kilometra, a u njemu živi oko milion stanovnika. Ovo je četvrti po veličini grad u Maroku, i veomaa značajna destinacija na turističkoj mapi ove zemlje. Svake godine Marakeš posjećuje nekoliko miliona turista.

Na području Marakeša preovladava vrela polu – bezvodna klima. Zime su blage i vlažne a ljeta topla i suva. Tokom zime temperature dostižu i do 12 °C dok se temperature tokom ljeta kreću između 28 i 29 °C.

Prema predanju Marakeš je 1062. godine osnovao Yusuf ibn Tashfin. Bilo to tačno ili ne, ono što je sigurno je da je Marakeš već tokom vladavine njegovog nasljednika, 1070. godine, postao prijestonica Almoravida. Ebu Bekra je upravo iz Marakeša predovio svoje osvajanje sjevernog Maroka i Andaluzije. Njegov sin Ali ibn Yusuf uradio je mnogo da se grad uredi i proširi, a i danas su vidljivi ostaci njegovog zalaganja. U dvanaestom vijeku, tokom vladavine Abd al-Mu’mina, Almohadi su najprije osvojili sjeverni Maroko, a potom 1147. godine i sam Marakeš. U njihovo vrijeme grad je doživio teška stradanja, brojne građevine Almoravida su bile uništene. U drugoj polovini trinaestog vijeka na scenu stupaju Merinidi, koji prijestonicu premještaju u Fes. Marakeš je postao prijestonica ponovo 1554. godine, tokom vladavine dinastije Saadi. Taj status je nanovo izgubio već u vreme dinastije Alaoutesa. Vijekovima je Marakeš bio poznat po grobnicama sedam svetaca. Tokom kasnog sedamnaestog vijeka veliku popularnost je imao sufizam. Na zahtjev sultana Abu Ali al – Hassan al – Yusi je osnovao festival posvećen ovim svecima. Grobnice nekoliko poznatih osoba, koje je premještene u Marakeš, pretvorile su ovaj grad u hodočasničko mjesto. Sve do 1867. godine evropskim hrišćanima je bilo zabranjeno da ulaze u grad. Sa druge strane, jevrejima nije bilo zabranjeno da dolaze u Marakeš. Francuzi su 1912. godine preuzeli upravu nad Marokom, a iste godine su njihove snage, nakon bitke kod Sidi Bou Othmana, ušle i u Marakeš. Od proglašenja nezavisnosti Maroka, Marakeš je počeo da se pretvara u turističku destinaciju. Stari grad Marakeša je 1985. godine stavljen na UNESCO – vu listu svjetske baštine. Početkom dvadeset i prvog vijeka u grad su uložene velike pare, pa je on dobio brojne hotele i šoping centre, zadovoljivši time gotovo sve potrebe sve brojnijih turista. Marakeš je 2011. godine bio žrtva tragičnog terorističkog napada, u kome je stradalo petnaestoro ljudi. I pored svega, Marakeš je izuzetno značajna turistička destinacija na mapi Maroka, sa brojnim znamenitostima i atrakcijama.

Turističke atrakcije u Marakešu su :

Djema el Fna je najpoznatije mjesto u Marakešu, gdje se mase ljudi okupljaju da gledaju grupe akrobata, bubnjare, plesače, i brojne druge izvođače. Ovo je najpoznatije obilježje Marakeša, a posjetioci mogu biti sigurni da će se ovdje neprestano vraćati.

The Koutoubia je za Marakeš ono što je Kip Slobode za Nju Jork, ili ono što je Ajfelov toranj za Pariz. Uzdiže se na visinu od gotovo sedamdeset metara i vidljiv je kilometrima u daljinu. Koutoubia je orijentir koji dominira cijelim Marakešom, diže se iznad zgrada starog grada i ravnica na sjeveru. Prvobitno su ga izgradili rani Almohadi, i ovo je najstariji i najočuvaniji toranj ove dinastije. Druga dva su Hassan kula u Rabatu i Giralda u Sevilji.

The Souks of Marrakech se nalazi odmah iza Djema el Fna, uz Rue Souk Smarine. Na kraju ove ulice nalaze se dvije trake, Souk el Kbir i Souk el Attarin. Posjetioci treba da prate ove uličice i da uđu u carstvo malih trgova koji su posvećeni određenim zanatima i proizvodima. Na prvi pogled izgleda da je ovo nešto ogromno i zbunjujuće, stoga se preporučuje korišćenje mape za lakše snalaženje. Takođe, u ovom dijelu grada ne manjka ni pomoći vodiča, bilo zvaničnih, bilo nezvaničnih.

The Almoravid Koubba (Koubba el Baroudiyine) se nalazi naspram džamije Ben Zousse, na južnoj strani Place de la Kissaria. Na prvi pogled riječ je o veoma

jednostavnoj zgradi sa različito oblikovanim vratima i prozorima. Kada se ovoj zgradi priđe može se vidjeti njen značaj, ovo je jedino zdanje koje je ostalo iz vremena Almoravida. Koubba potiče iz vremena vladavine sultana Ali Ben Zoussefa ( 1107 – 1143 ), a stil ovog spomenika se nalazi u korjenu cjelokupne marokanske arhitekture. Ovaj stil su kasnije preuzeli i Almohadi i Merenidi.

Muzej Marakeša se nalazi u veličanstvenom zdanju s kraja devetnaestog vijeka, palati Dar Mnebbi, na zapadnoj starni Place de la Kissaria. Palatu je originalno sagradio Mehdi Mnebbi ( 1894 – 1908 ), tadašnji marokanski ambasador u Londonu. Kupio ju je T’Hami el Glaoui, čuveni i dugovječni paša Marakeša iz vremena francuske uprave. Palata je obnovljena 1997. godine, i u njoj se danas nalaze izložbe tradicionalne i savremene marokanske umjetnosti i skulpture.

The Saadian Tombs su grobnice sakrivene daleko od nametljivijh očiju. Riječ je o još jednoj izuzetnoj znamenitosti Marakeša otkrivenoj početkom dvadesetog vijeka. U grobnicama su bili sahranjeni svi članovi dinastije Saadi, ali je svakako najznačajniji sultan Ahmed el Mansour. Grobnice su veoma raskošno ukrašene, i svjedoče o bogatstvu u umjetnosti jednog veoma značajnog perioda marokanske istorije.

Palata El Badi je najpoznatija palata u Marakešu. Njeno ime doslovno znači „ Neuporedivo “, a kada se upoređuje po raskoši i luksuzu, ovo je jedna od najljepših palata u svijetu. Sagradio ju je Ahmed Al Mansour između 1578. i 1602. godine. Tokom deset godina palata je trpjela nasilje i pljačkanje od strane sultana Moulay Ismaila. Iako je danas značajno u ruševinama, ostaci ovog zdanja na veoma lijep način svjedoče o njenoj veličini i raskoši.

The Mellah se nalazi istočno od Medine, a nekada se ovdje nalazila jevrejska četvrt. Ovdje ih je preselio sultan Abdullah Al – Ghalib 1558. godine. Razlog tome je što je kraljevska porodica izuzetno cjenila talente koje jevreji nose u sebi. Zaštićeno područje bilo je ograđeno zidovima i imalo je dvije kapije. Mellah se razlikuje od ostatka Medine i izgleda kao grad sam po sebi. Danas je ovaj dio Marakeša pretežno naseljen muslimanima, dok se većina jevreja preselila u Casablancu, Francusku, ili Izrael.

Palata Bahia je zdanje koje je prvobitno izgradio Si Moussa 1867. godine, ali je naknadno dograđivana od strane vezira i njegovog sina. Nedavno je vršena restauracija

palate, tako da joj je vrađen njen izvorni sjaj i slava. Dio palate i danas koriste članovi kraljevske porodice, a čak je i taj dio otvoren za posjete.

Maison Tiskiwin je prelijepa gradska kuća izgrađena početkom dvadesetog vijeka. Vlasnik kuće je holandski antropolog Bert Flint, koji je otvorio njena vrata za sve posjetioce. Razlog tome je što se u ovoj kući nalazi muzej posvećen afričkim korjenima Maroka. U njemu se nalazi jedinstvena kolekcija marokanskih predmeta i predmeta iz Sahare. Tu su tepisi, tkanine, nakit, odjeća, i drugo.

Dar Si Said je impresivn Muzej marokanske umjetnosti. Zgradu je izgradio Si Said, polubrat velikog vezira Bou Ahmeda. Ovo je ustvari manja verzija palate Bahia, ali sa finijom i impresivnijom dekoracijom. Muzej posjeduje značajnu kolekciju marokanske umjetnosti, uključujući nakit sa planine Atlas, stolariju iz osamnaestog i devetnaestog vijeka, berberske tepihe iz Visokog Atlasa, grnčariju, i drugo. Najznačajniji eksponat je mermerna posuda iz desetog vijeka, koju je iz Kordobe donio sultan Ali Ben Youssef.

Jardin Agdal je zbunjujuće veliko prostranstvo koje se prostire na preko 400 hektara i 3 kilometra u obimu, okruženo zidinama i kapijama na uglovima. Riječ je o vrtovima sa sistemom za navodnjavanje, u kojima se mogu vidjeti kajsija, limun, smokva, masline, i drugo. Za uživanje u veličanstvenom prirodnom prostranstvu Jardin Agdal je sjajno mjesto.

Jardin Menara je sličan agdalu, ali manji. Više je karakterističan po gajenju maslina nego po voćnjacima. Ovo je još jedno idealno mjesto za uživanje u prirodi.

Marakeš ima da ponudi još pregršt atrakcija i znamenitosti. Ovo je grad kulture i tradicije, festivala i raznih manifestacija. Posjetioci mogu da uživaju u neprestanom uživanju, a stanovništvo ovog grada će učiniti da se oni osećaju kao kod kuće. Marakeš je vrhunska destinacija za nezaboravno uživanje i odmor.