Na de oprichting in 1960 was het zoeken naar de juiste naam.

Het werd: volgens het stortingsbewijs:

vereniging van volkstuintjes “Levenslust”.

volgens het reglement: tuinbouwvereniging “Levenslust”.

en uit eindelijk: volkstuinvereniging “ Levenslust”.

In 1912 stelde de Kon. Mij De Scheldeeen complex van 60 volkstuintjes à 200 m²aan haar werknemers ter beschikking tegen een prijs van 10 cent per week, gemeenschappelijke zaken, waarin de kosten van mest en als de paden en een plankbrug waren begrepen. Daarbij is wel te bedenken dat het in die tijd op jaarbasis een half weekloon kostte.

Dat complex was gelegen op een braakliggend stuk grond langs de Singel, tussen de Schuitvaartgracht en de Bosjeslaan.

De KMS gaf aan dat complex de naam “Levenslust”, welke naam bijna een halve eeuw later is gebruikt bij de oprichting van onze vereniging.

Op de foto van het Tuindorp uit die tijdis goed te zien dat de panden waar nu de apotheek is gevestigd,nog niet waren gebouwd en dat de Scheldestraat ophield bij de brede middenberm van De Singel.

Tijdens de jaren vóór de oprichting van onze vereniging per januari 1960 heeft de sociaal werkster van De Schelde meermalen gevraagd om voorrang voor personeelsleden “in moeilijke omstandigheden” bij het beschikbaar stellen van een tuin. Er waren tijden dat de wachtlijst tot tegen de 100 was opgelopen.

Het bewijs van betaling van de waarborgsom

– in 1960 vijf gulden –

De titelpagina van het eerste huishoudelijk reglement vermeld

Tuinbouwvereniging “Levenslust”.

Dat zou betekenen een vereniging van tuinbouwbedrijven, dus van bedrijven die beroepsmatig groenten telen.

Dat vond de Gemeente Vlissingen niet goed, want daarvoor gelden andere regels dan voor

particulieren die recreatief bezig zijn. De pachtprijs zou anders zijn en er zouden erg veel

overheidmaatregelen op ons van toepassing zijn.

In 1960 waren de regels bijzonder streng.

Enkele voorbeelden:

De hoogte van planten was maximaal 1 meter, dus geen fruitbomen op de tuin.

Meer dan één maand te laat met het betalen van de contributie betekende royering als lid en je was direct je tuin met alles wat daarop

stond kwijt en ook de betaalde waarborgsom.

Ieder lid kreeg elk jaar een lidmaatschapskaart, welke je op de tuin moest kunnen tonen aan een bestuurslid of lid van

de disciplinaire commissie. Men kreeg elk jaar bericht die kaart op te halen.

Deed je dat niet dan werd geacht dat je je tuin na afloop van dat jaar niet meer wenste,

dus wegwezen en je waarborgsom was je ook kwijt.

Je mocht niet op je brommer naar je tuin; fietsen mocht alleen op paden welke breder

waren dan 2 meter.Je mocht wel afval op de tuin verbranden,

’s zomers vóór 12 uur en ’s winters de gehele dag. Een kind beneden de leeftijd van 14 jaar

mocht zonder geleide niet op de tuin verblijven.Onder de verbodsbepalingen staat o.a.:

het is verboden op het volkstuincomplex te arbeiden op zondagen.

28 maart 1978

Naast de individuele tuinen van de leden zijn er/waren er tuinen met een functie voor bijvoorbeeld groepen.

* We kennen een zaadtuin voor leden van Groei & Bloei. * De ouderen uit de verzorgingstehuizen kunnen gebruik maken van een eigen tuin, geleden direct achter ons tuinhuis.

* Er is een tuin voor de dak- en thuislozen van opvang van Emergis in “Het Witte Huis” aan de Hendrikstraat.

* Gedurende een periode van 10 jaren heeft een project bestaan van de Diakonie van de Prot. Kerk, waarin aan asielzoekers gratis een tuin ter beschikking werd gesteld.

Daar kon men gedurende de wachttijd voor het verkrijgen van een verblijfsvergunning afleiding vinden. Enige tijd bestond dat project uit 6 tuinen. Na het inwerking treden van de zogenaamde pardonregeling is dat project beëindigd.

INVLOEDEN VAN BUITEN BEZORGDEN ONZE VERENIGING VEEL LEGE TUINEN

In deze tijd zijn er geen lege tuinen en als er een wachtlijst is, is die te overzien.Twee duidelijk herkenbare oorzaken van het ontstaan van lege tuinen warenDe nucleaire ramp bij Tsjernobyl in de Oekraïne in 1986: besmetting van onze groenten werd gevreesd.

Het uitbreidingsplan voor woningbouw van de wijk Lammerenburg in 1996:

de toekomst stond op het spel