(losartan + HCTZ, MSD)

(losartan, MSD)

CARD

-102

3025

-000

1

Elk van ons staat vroeg of laat stil bij deessentie van ons zijn. Existentilebekommernissen worden ze genoemd,

de twijfels over de betekenis van ons eindigeverblijf op deze aardbol. Ze komen per dozijn.Maar op existentile antwoorden is het voor-alsnog wachten. Althans op die antwoor-den waar iedereen vrede mee heeft. Voorsommigen biedt geloof of filosofie ondertussensoelaas, anderen onderwerpen zich aan dewetenschap. Nog anderen vinden de licht-heid van ons bestaan helemaal niet zoondraaglijk en dartelen argeloos door het leven.

Niet zo Felix Sperans (een pseudoniem).Geparalyseerd en gedeprimeerd door eengevoel van algehele nutteloosheid, zo vathij zichzelf samen. Zelfdoding ziet Speransals enige uitweg. Maar zover komt het niet.Wat immers als ik misluk in mijn poging? Enals ik wel slaag, hoe moet het dan verder metMyriam, mijn vrouw, en met mijn kinderen?Neen, ik laat het leven op zijn beloop. Ik

berust in wat komt, ook al is dat een marte-ling, vertelt hij in een gesprek met Artsenkrant.

Sperans intonatie en uitstraling staan inschril contrast met zijn dadendrang; 17 boe-ken heeft hij al op zijn conto staan. Het laat-ste in de rij is getiteld Ze zeggen dat ik niet goedwijs ben, een autobiografisch verslag waarinSperans zich doorheen jaren vol negatievegedachten worstelt.

Hoe is het mogelijk dat een mens die zopessimistisch in het leven staat, de moed kanopbrengen om zoveel boeken te schrijven?

Sperans: Ik begon ermee in opdracht vanmijn psychiaters. En ik merkte dat schrijvenhielp, klagen op papier lucht op. Het isbovendien een manier om mijn vrouw Myriamte ontlasten. Als ik dag in dag uit mijn

beklag had gedaan tegen haar, had zij het nooitzo lang bij me uitgehouden. Nu dus wel, endaar ben ik haar eeuwig dankbaar voor.

Met mijn boeken wil ik ook helpen omhet taboe dat nog steeds rond psychiatrie hangt,te doorbreken. Er zijn nog steeds heel watpatinten die niet durven uit te komen voorhun ziekte, en dat maakt alles nog zwaarderom dragen voor hen. Zelferkenning is nueenmaal een essentile stap op weg naar ver-betering.

Het taboe rond psychiatrie doorbre-ken lijkt me een nobel streven. Heb je dantoch een doel in je leven?

Sperans: Het leven zegt mij niets. Ik benal ruim 40 jaar zenuwziek en doe weinig meerdan in bed liggen, mediteren en piekeren overwat ik, wat de mensheid, hier doet op dezeplaneet. Wat is de zin en de onzin van dit alles?Over die vraag brak ik vroeger mijn hoofd. Maarik heb de hoop op een antwoord opgegeven.Het leven zegt mij niets meer, ik ervaar hetals een ellenlange kruistocht richting dedood.

In afwachting daarvan geeft schrijven tochdat beetje zin aan mijn bestaan. Zeker als ikzie en hoor dat andere psychiatrische patin-ten op de een of andere manier moed puttenuit mijn boeken. Ze zien mij als een gelijke,als een vaderfiguur zelfs. Mijn openhartig-heid over mijn problemen toont dat een psy-chische ziekte geen brandmerk hoeft te zijn.

Myriam (Filipijnse echtgenote): Anderepatinten pikken die boodschap ook op. Zijzien Felix als hun spreekbuis naar de bui-tenwereld.

Felix komt op voor de belangen vaneen hele patintengroep, schrijft boekenaan de lopende band en geeft zelfs voor-drachten aan scholen en universiteitenover eigen ervaringen en over psychia-trie in het algemeen. Maar tegelijkertijdvindt hij deze hectische maatschappijmaar niets en mag het leven voor hem hieren nu stoppen. Die kloof tussen denkenen doen lijkt enorm.

Myriam: Dat is ook zo. Felix doet positiefmaar denkt negatief. Als hij bezig is, bij-voorbeeld als wij patinten bezoeken in psy-chiatrische instellingen, dan heeft hij daar ple-zier aan. Maar meteen daarna ebt dat gevoelweg. Toch probeer ik hem duidelijk te makendat zijn publiek hem dankbaar is. Felix ver-richt pionierswerk, ik ben er zeker van dat hijlater erkend zal worden voor zijn verdienstenvoor psychiatrische patinten. Er komt eenmoment dat die patintengroep volledigaanvaard zal worden. En daar zal Felix eenheel belangrijk aandeel in hebben.

Met het boek Ze zeggen dat ik niet goed wijs ben is Felix Sperans niet aan zijnproefstuk toe: het is al de 17de titel achter zijn naam. Voldoening haalt hij echterniet uit dat vele schrijven. Mijn psychiaters raadden me aan om ermee tebeginnen, en ik merkte dat schrijven de zeden enigszins verzachtte. Dus ging ikermee door. | Tijs Ruysschaert

P R A K T I J K M A N A G E M E N T

16 ARTSENKRANT Dinsdag 20 maart 2012 Nr. 2228

G E S P R E K M E T E E N S C H R I J V E N D E P S Y C H I A T R I S C H E P A T I N T

Negatief denken, positief handelen

Meer info op www.sperans.net en www.sperans.tk.Felix Sperans, Ze zeggen dat ik niet goed wijs ben,uitgeverij EPO, 168 blz., 17,5 euro, ISBN978-94-91297-18-2

In samenwerking met uitgeverij EPO kunnen wij drie gratis exemplarenvan het boek Ze zeggen dat ik niet goed wijs ben uitdelen. Bent u gente-resseerd in het levensverhaal van Felix Sperans, mail dan uw gegevensnaar tijs.ruysschaert@actuamedica.be vr 24 maart en wie weetontvangt u het boek volgende week bij u in de bus.

T.R.

Drie exemplaren te winnen