nr 243 - WRZESIEŃ 2017 9

się będą o mej pracy dla dobra Towa-rzystwa. Z kolei panowie Narodow-ski, Niemirski oraz Owczarzak z obu-rzeniem stwierdzają, że przyszedł czas, aby obraźliwe i krzywdzące epitety –tego typu, jak pijaki, kłamcy, oszuści – zamienić słowami przyjaźni, zrozumie-nia i pełnej współpracy. Dodatkowo Zbigniew Owczarzak prosi, aby zanie-chano ciągłego wymachiwania statu-tem, którego wielu wymachujących nie rozumie oraz nie przestrzega. Za rok z kawa³kiem na temat, kto nie rozumie i nie przestrzega statutu orga-nizacji wypowie się Sąd NajwyższyKolumbii Brytyjskiej. W uzasadnieniu wyroku prowadzący sprawę sędzia, wypowie słowa znamienne: że nie może uwierzyćw to, że ma do czynie-nia z dorosłymi ludźmi.

23 lata później

Spisane będą czyny i rozmowy – o-strzega poeta. Większość występują-cych w przedstawionym tu wycinku dziejów Zgody działaczy już nie żyje – niech spoczywają w pokoju. W pro-tokołach z organizacyjnych zebrań po-został zapis ich słów i czynów.

Zebranie listopadowe rozpoczyna się sympatycznie. Prezeska Ko³a Pań przyP. T. Zgoda. pani Irena Tenderenda. w serdecznych s³owach dziękuje wszyst-kim uczestnicz¹cym w przygotowa-niu i obs³udze balu Towarzystwa, a kierownik imprezowy pan Zbigniew Owczarzak w pierwszych akordach swej wypowiedzi serdecznie dziękujenie dziękuje zebranym za zaufanie ja-kim go obdarzono, wybierając wyżej wymienionego na tak poważne stano-wisko, jakim jest imprezowy P. T. Zgo-da. Padaj¹ inne podziękowania. Alesympatyczny nastrój szybko się koń-czy, bo w dalszej części zebrania wy-powiada się pan J. Poźniak, który w krytycznych słowach wypowiada się na temat wywiadu radiowego orazprasowego zorganizowanego przez panów J. Twaroga, B. Dukowskiego, J. Podejkę oraz E. Twaroga, którzyw swych wypowiedziach szkalują P. T. Zgoda oraz członków tejże organizacji – co stanowi preludium do dzia³ania na rzecz usunięcia wymienionych pa-nów z organizacyjnych szeregów. W odpowiedzi na powyższy zarzut wypowiada się pan J. Twaróg, peł-niący obowiązki prezesa (?!!!), który stwierdza, że zrobił w organizacji, jak się wyraża, największą robotę, pod-czas której spotykał się z dużą opo-zycją ze strony członków i Koła Ło-wieckiego. Zarzuca ciągłe kłótnie, pi-jaństwo i nieporozumienia. To była za-płata za ciężką i wytężoną pracę panaTwaroga. Na co prezes Koła Łowiec-kiego pan Roman Sopoliński wyjaś-nia, że wytężona praca pana Twaro-ga sprowadzała się do obraźliwych, wręcz wulgarnych epitetów rzucanych w stronę członków i Koła Łowieckie-go. S³owa żalu kieruje w stronę zgro-madzonych również pan B. Dukow-ski, który mówi: Nigdy się nie spo-dziewałem, że przyjdzie czas, że ludzie w tak niewdzięczny sposób wyrażać