ReporternieuwsVREDESEILANDEN

OEGANDA

Oeganda heeft het niet gemakkelijk. Veel boeren zagen dit jaar hun oogst verloren gaan. De aanhoudende droogte doet verlangen naar regen en als die eindelijk valt is hij onregelmatig en onvoorspelbaar. Ondertussen vragen de jongeren van Oeganda zich af wat de toekomst hen te bieden heeft. De boerenstiel is niet populair, de kennis is weg en een jarenlange oorlog heeft zijn sporen nagelaten. Maar er is hoop! Op initiatief van de boerenvereniging van Lira bouwt Vredeseilanden mee aan drie jongerenboerderijen. Hoe aan duurzame landbouw doen, hoe een betere prijs krijgen, leren ondernemen… Redenen genoeg om deze Reporter op te dragen aan al die jongeren die in Oeganda voor hun toekomst vechten.

Ook de jongeren in Vlaanderen willen hun steentje bijdragen. Daarom trokken afgelopen zomer vier jeugdwerkers en een groep van Zuiddag naar Lira. Om bij hun terugkeer in Vlaanderen het verhaal van Oeganda verder te vertellen. Vredeseilanden stuurde ook twee jonge filmmakers en Leki, zangeres en presentatrice, werd meter van de jongerenboerderijen. Al deze jonge enthousiastelingen vulden de Reporter met hun eigen indrukken en ervaringen.

VREDESEILANDEN NIEUWS | TIJDSCHRIFT VAN DE VZW VREDESEILANDEN | VERSCHIJNT IN JANUARI-APRIL-JUNI-AUGUSTUS-NoVEmbER | EDITIE NoVEmbER | JAARGANG 29 NR. 7 | AFGIFTEKANTooR 8500 | KoRTRIJK 1-2E AFD | P108038 | VERANTWooRDELIJKE UITGEVER: LUUK ZoNNEVELD, bLIJDE INKomSTSTRAAT 50, 3000 LEUVEN

2

Katrien, Nele, Karen en Katia vertrokken deze zomer naar het noorden van Oeganda.

Ze bezochten er de Oegandese leerlingen die als eersten op de jongerenboerderijen aan

de slag zullen gaan. In deze Reporter leggen ze uit waarom dit project zo broodnodig is.

Kare

n Le

ns

Kare

n Le

ns

3

De meeste oegandezen (meer dan 80%) verdienen hun brood (of pocho) nochtans op hun veld en zijn eigenlijk ‘peasant’ farmers. Ze leven tegen wil en dank van hun akkers en vee omdat ze geen andere inkomsten hebben en geen enkele opleiding kregen. Deze boeren runnen hun boerde-rijen op dezelfde manier als hele generaties landbouwers voor hen, ondanks de lessen landbouw op school die direct toepasbare

tips geven om betere oogsten en productie te bekomen.

De Lira District Farmers Asso- ciation (LDFA) heeft elke dag te maken met zulke gemiste kansen. Deze organisatie begeleidt land-bouwers en geeft o.a. cursussen, introduceert nieuwe technieken, laat kennis maken met verbeterd zaaigoed, wijst op genderpro-blemen, leert hoe je je produc-ten op de markt krijgt, ... en ze

proberen vooral de oegandezen meer bewust op en aan hun boerderijen te laten werken. Haar medewerkers, zoals michael en maxwel, gaan met hun land-bouwkennis naar de mensen toe, ook al wonen deze vaak in moei-lijk bereikbare dorpen.Nu het dagelijkse leven in het noorden van oeganda weer opge-bouwd wordt na meer dan 20 jaar strijd door de rebellen van het ‘Lord’s Resistance Army (LRA)’, is

hun inzet eens zo belangrijk. Een goede landbouwproductie geeft de mensen de nodige stabiliteit en levenskwaliteit die ze al zo lang hebben moeten missen.

Vredeseilanden bekeek samen met de LDFA hoe ze deze organisatie het beste kon ondersteunen. Uit hun gesprekken en uit de lange ervaring die Vredeseilanden in oeganda heeft, vloeide het idee van ‘Youth Farms’ voort.

Jongerenboerderijen:

Oegandese jongeren op de middelbare school moeten zich door hele stapels leerstof werken. Engels, wetenschappen, wiskunde, ... dikke, moeilijke boeken blokken ze vanbuiten voor hun nationale examens. Leerkrachten proberen met beperkte middelen zoveel mogelijk praktijk aan de verplichte theorie te koppelen, maar voor alvast één belangrijk vak lukt dit haast nooit: landbouw.

Zuid

Dag

de take-off

�

Jan en barbara van Vredeseilanden schreven, met steun van het LDFA en de secundaire scho-len rond Lira, een wedstrijd uit waarin jongeren van 13 tot 17 hun visie konden geven over de toekomst van landbouw in oeganda de volgende 25 jaar aan de hand van een essay. 11 leerlingen, zowel jongens als meisjes, van respectievelijk 3 scholen werden geselecteerd omwille van hun vernieuwende en doordachte ideeën. Zij zullen de ambassadeurs worden van deze jongerenboerderijen. Samen met hun klasgenoten zullen ze in het kader van de lessen landbouw en tijdens hun vrije tijd een modern landbouwbedrijf starten op het schoolterrein. Efficiënt gebruik van natuurlijke bemesting, irrigatie, zonne-ener-gie, kruisingen van vee en akker-planten, zal nu niet meer enkel in theorie kunnen bestudeerd worden, maar meteen in prak-tijk omgezet worden! De hier opgedane ervaringen zullen de jongeren mee naar huis nemen

om ook de familieboerderijen te moderniseren. ouders en omwo-nenden worden trouwens alvast uitgenodigd om dit pilootpro-ject van nabij mee op te volgen en zichzelf in te schrijven voor workshops die het LDFA op de Youth Farms zal komen geven. Een andere basispijler van deze boerderijen is het aandeelhou-derschap van de leerlingen. De jongeren zullen met een zeer laag bedrag ‘in het bedrijf stappen’ en zo na een jaar arbeiden ook van de winsten kunnen genieten. De opbrengst zal immers naast nieu-we investeringen en uitbreidin-gen voor het zeer moeilijk bijeen te scharen schoolgeld dienen en het ongelooflijk eenzijdige schooldieet van pocho (maispu-ree) en bonen aanvullen.

De eerste boerderijen krijgen hun grote start na de kerstvakantie. Jan, barbara, maxwel, michael, ... zijn deze take off al geduren-de maanden aan het voorberei-den. Wordt vervolgd!

Artikel: Karen Lens

Volg het project van de jongerenboerderijen op de voet via

www.mijnvredeseilanden/be/jongeren

Kare

n Le

ns

5Zuid

Dag

� Niel

& E

velin

e

7

Vredeseilanden in Oeganda

Sinds het einde van de oorlog in 2007 heeft Vredeseilanden in oeganda (ter plaatse gekend als VECo-oeganda) haar werking uitgebreid van het oosten naar het noorden. onze belangrijkste partners zijn de boerenverenigingen van de

districten, de District Farmer Associations (DFA’s). Die DFA’s werken voor en met duizenden boeren om ervoor te zorgen dat ze meer opbrengst hebben op hun velden. Voedselzekerheid voor iedereen is hun eerste zorg. maar natuurlijk willen ze ook dat boeren

Dreigende hongersnood

Vorige lente stuurde Jan De Waal, coördinator van VECo-oeganda, een onrustwekkend bericht. Droogte, regen buiten het normale seizoen, ziektes die de planten aantasten hebben een groot deel van de oogsten verwoest. De district Lira Famers organisati-on vertelde het volgende: "De situ-atie is erg. De regen liet op zich wachten. Het begon pas eind april te regenen, en heel onregelmatig en onvoorspelbaar. onze families

kunnen nauwelijks het hoofd boven water houden. Ze moeten werken om geld te verdienen om eten te kopen. Er is geen basisvoedsel voorhanden. Geen graanvoorraad meer, nauwelijks nog aanbod van cassava, de zoete aardappels zijn aangetast door de droogte, etc. Veel families zullen de komende maanden geen eten meer hebben. De opbrengst van de oogst zal heel laag zijn, of er zal zelfs geen oogst zijn."

een betere prijs krijgen voor hun werk, voor hun oogsten. Door de oogsten collectief op de markt te brengen, bouwen ze aan betere relaties met de opkopers, kunnen ze grotere hoeveelheden aanbie-den, en slagen ze erin een betere prijs af te dwingen.

Niel

& E

velin

e

Kare

n Le

ns

8

Joseph: Ik kom uit een boerenfa-milie en mijn vader gaf les op een landbouwschool. Dit zorgde voor mijn gezonde interesse in land-bouw. Ik groeide op in een groot gezin, want naast mijn moeder had mijn vader nog vijf vrouwen. Spijtig genoeg is hij overleden toen ik 15 jaar was. Zijn broer heeft zich sindsdien over ons ontfermd. Na de dood van mijn vader verhuis-den we van Tororo naar Kampala, de hoofdstad van oeganda. Een heel andere wereld dan ik tot dan gewoon was. In Kampala ging ik aan de slag in een kleinschalige autogarage. Ik moest hard werken voor weinig geld. bovendien was er weinig teamgeest te bespeuren waardoor ik het snel voor bekeken hield. mijn opleiding in die garage had ik mooi meegenomen. Daarna ging ik werken in een bouwbedrijf . Na twee jaar hard werken, werd ik teamleader op de werf. Ik ben van nature heel nieuwsgierig en dat speelde ongetwijfeld ook een rol.maar op een mooie dag werd onze eerste zoon geboren, Philemon. Ik besefte toen dat meer werkzeker-heid nodig was en ging daarom op zoek naar een andere job. Ik belandde wederom in de autome-chanica, maar deze keer in een gezondere omgeving. De garage werd uitgebaat door Indiërs. Er was

altijd werk en ik werd maandelijks uitbetaald. Na een jaar promoveer-de ik ook hier tot ploegbaas.Tussen één van die duizenden wagens die ik herstelde, bevond zich ook de auto van het VECo kantoor. op die manier kwam ik in contact met Vredeseilanden. omdat ik de wagen regelmatig moest terugbrengen, leerde ik de orga-nisatie beter kennen. Zo ontstond mijn interesse. op een dag kreeg ik te horen dat ze een chauffeur zochten en iets later mocht ik op sollicitatiegesprek. omdat ik de mensen van VECo al wat kende verliep dit gesprek in een erg ontspannen atmosfeer. Ik herinner me dat ik helemaal niet zenuwach-tig was. Ik was gewoon erg gemo-tiveerd en wilde graag werken. Dat enthousiasme werd blijkbaar op prijs gesteld, want ik haalde het van een andere kandidaat die niet bereid was om naast het werk van chauffeur ook de kantoren een poetsbeurt te geven (lacht).

Je groeide bij VECO al snel door tot administratief medewerker.Dat was niet de eerste keer dat je opklimt in een onderneming, hoe verklaar je dit?

Joseph: Een positieve ingesteld-heid en de wil om bij te leren heeft hier ongetwijfeld toe bijge-dragen. Daarnaast kost het onder-

houden van een familie ook geld. Schoolgeld in oeganda is enorm duur. Dat is altijd een extra moti-vatie geweest voor mij om goed te blijven presteren. Zo heb ik steeds kansen gekregen die ik altijd met beide handen heb aangenomen.Jan De waal, verantwoordelijk voor o.a. VECo oeganda, bood mij een cursus Contract management aan. Hierdoor kon ik een hogere functie bekleden. momenteel werk ik op de regionale dienst van VECo en coör-dineer mee de landbouwprojecten in oeganda, Tanzania en Kenia.

Een aantal jaar geleden startte je een campagne in samenwer-king met Vredeseilanden in België. Wat was het doel van dit project?

Joseph: De campagne was een samenwerking tussen oxfam & VECo met als doel de kloof te dichten tussen studenten in het Noorden en het Zuiden van oeganda. oeganda kampt nog steeds met veel apartheid tussen verschillende regio’s en stammen. Door middel van een uitwisseling brachten we beide uithoeken van oeganda met elkaar in contact. Daarnaast konden we via geldinza-melingen vanuit belgië, de studen-ten en de boeren iets bijbrengen over Fair Trade. Eerlijke handel gaat verder dan de oxfam-producten die verkocht worden in Europese landen. Wij leren de boeren over hun eigen markten, afzetmarkten en stockbeheer. Want de boeren kunnen veel meer profijt halen

Hoe zou het zijn met...

Joseph Aroba is niet verlegen om zijn handen vuil te maken. En het is deze bescheiden karaktereigenschap die hem aan een job heeft geholpen bij Vredeseilanden in Oeganda (VECO). Van automechanieker tot chauffeur, tot administratief assistent (in de wel erg ruime zin van betekenis) tot God weet waar deze ambitieuze man zal eindigen. Het feit dat Joseph, zoals de meeste Oegandezen, nogal gelovig is, komt hem misschien nog goed van pas.

Joseph Aroba

9

Joseph: Het is een langetermijnproces. We moeten de strijd aangaan met nieuwe uitdagingen en niet zozeer met de bestaan-de problemen. Het uitwisselen en transparant maken van kennis en informatie is essentieel in het verbeteren van onze landbouw. We willen dat iedereen ten volle kan genieten van de markt. Dit kan alleen als iedereen de nodige informatie heeft om de markt zo goed mogelijk te begrijpen.

Irrigatie lijkt iets heel groots en ingrijpends, maar we moeten klein beginnen. In oeganda regent het heel weinig. maar als het regent, dan valt het met bakken uit de hemel. Aan ons om hierop in te spelen. Door het regenwater op te slaan in reservoirs kunnen we droge periodes doorstaan. ook zonne-energie krijgt steeds meer plaats. Zonnepanelen duiken hier en daar al op. Nu zijn deze nog erg duur, maar hoe groter de vraag zal zijn, hoe harder de prijs zal dalen. Een eenvoudig economisch principe.

uit hun dagelijkse bezigheden. De vraag is hoe ze hieraan beginnen.

Verder proberen we met VECo Kampala een aanspreekpunt te zijn voor zowel de kleine boer als voor de lokale autoriteiten. We geven de boeren ook meer verantwoor-delijkheid bij het opstellen van een seizoensplanning. De lokale autoriteiten voorzien we van de juiste informatie over wat er zich bij de boeren afspeelt. Zij kunnen de noden van de boeren dan, in de mate van het mogelijke, vertalen in hun beleid.

Je bent ook naar België afgereisd in het kader van dit project. Hoe was die ervaring voor jou?

Joseph: Ik werd uitgekozen om Aaron, een landbouwer, te verge-zellen naar belgië om meer kennis op te doen over landbouwtech-nieken. Het was mijn eerste keer buiten de landgrenzen. Het was een grote ervaring en niet altijd even gemakkelijk. Ik heb mijn familie voor twintig dagen moeten missen. Daarbij kwam ook dat de reis plaatsvond in de maand janu-ari. En tegen zo’n koud weer was ik niet immuun (lacht). Wat heb je eruit geleerd?

Joseph: Ik heb beseft dat de belgen ook voor wat uitdagingen staan! Er is heel wat verstedelij-king waardoor er steeds minder gronden te vinden zijn om land-bouw te bedrijven. De jeugd is ook niet zo warm meer te krijgen om het beroep van land-bouwer uit te oefenen, wat toch een probleem kan vormen in de toekomst. Natuurlijk werken jullie met heel wat meer geavanceerde technieken, zoals goede irrigatie-systemen en machinale landbouw-technieken waardoor de productivi-teit een stuk hoger ligt. In belgië wordt landbouw bedreven op een zakelijke manier, daar kunnen de oegandezen nog iets van opste-ken. Want zij boeren vooral voor hun eigen basisbehoeften, terwijl ze het eigenlijk groter mogen zien. ‘Think big’ is mijn motto!

Landbouw is de ruggengraat van oeganda. maar er is nog heel wat

werk aan de winkel.De budgetten zijn vaak zo dun als een vel papier, de markt is weinig of niet georganiseerd en kwaliteits-labels zijn ver te zoeken. Vergelijk een zak oegandese rijst maar eens met een zak geïmporteerde rijst uit India. De rijst vanuit India is proper verpakt en voorzien van een houdbaarheidsdatum. Ze is goedko-per dan de oegandese rijst omwille van de massale productie in India.

Wat kunnen de Belgen leren van de Oegandezen?

Joseph: Wij hebben altijd geleerd om te delen met iedereen. We eten letterlijk uit hetzelfde bord. Dat zouden de belgen van ons kunnen leren. Want delen is nodig en belangrijk. Daarnaast moet belgië beseffen dat we ze echt nodig hebben. Want wij, hier in oeganda, kunnen jullie markt goed gebruiken om onze gewassen te verkopen. De enige weg voor ons is de landbouw. Vele oegandezen beginnen dat te beseffen. Daarom wordt een deel van de productie geëxporteerd naar Soedan, Kenia en Congo. maar verbetering is nodig. De boeren zouden nog meer op de markt moeten brengen.

Waarom is dat zo moeilijk?

Joseph: Jongeren gaan meer en meer op zoek naar een inkomen in de stad. Ze denken daar het grote geld te verdienen, maar dat valt meestal tegen. Deze jongeren terug op het veld krijgen is enorm moeilijk. Hierdoor is de landbouw-productiviteit enorm verzwakt.

Hoe zie je jouw eigen toekomst?

Joseph: Ik heb sinds kort een klein lapje grond vlakbij Kampala. Het is perfect voor het kweken van paddenstoelen. Dus zelf wat boeren is mijn eerste plan. maar daarnaast zou ik dolgraag terug gaan studeren. Waarschijnlijk bedrijfsbeheer of economie, daar ben ik nog niet helemaal uit. maar ik wil mezelf nog héél wat bijleren. The sky is the limit.

Interview: Eveline Vanduynhoven en Niel Iwens

10 weken lang ondergedompeld worden in een andere

cultuur. Dat mochten Eveline en Niel deze zomer meemaken.

Ze gingen aan de slag als reporter en maakten een aantal

korte filmpjes voor ZuidDag en Vredeseilanden. Die zullen

binnenkort te zien zijn op www.vredeseilanden.be

Hoe zie je de markt de

komende jaren evolueren?

ZuidDagDe ambassadeurs van

In juli trokken acht Vlaamse jongeren met ZuidDag naar Lira. Ze maakten er kennis met hun Oegandese leeftijdgenoten en het jongerenproject. Noord en Zuid leerden er elkaars werkelijkheid beter kennen. Samen ontwikkelden ze de campagnefilms en een jongerenmagazine.

op 1� oktober vond voor de vierde keer ZuidDag plaats. Het concept van de campagne, ontworpen door de vzw ZuidDag, is eenvoudig. Elk jaar staat telkens een nieuw thema centraal dat men op de scholen kan uitdiepen. Jongeren uit het Zuiden komen het project dat ZuidDag dat jaar financieel steunt in belgië voorstellen en bezoeken de deelnemende steden en scho-len. Ze geven uitleg en vertellen een persoonlijk verhaal over wat jong zijn betekent in een ontwik-kelingsland.

maar ZuidDag houdt meer in dan leren van elkaar, er komt ook een deel engagement en fondsenwer-ving bij kijken. De 5000 belgische leerlingen die dit jaar aan het project deelnamen, gingen één dag werken bij een bedrijf, een

organisatie of een particulier in hun buurt. Het loon dat de leerlin-gen die dag verdienden, werd afge-staan aan een jongerenproject.

Het thema van ZuidDag 2009 is ‘duurzame landbouw’ en de campagne draait rond oeganda. In dat land werkt ongeveer 80 procent van de bevolking in de landbouwsector. De opbrengst van de actie gaat naar het opzetten van landbouwscholen in Líra in Noord-oeganda. Daar kunnen de leerlingen het landbouwvak, en vooral duurzame landbouwtechnie-ken leren. Tijdens hun studiepe-riode produceren ze voedsel voor zichzelf en voor de verkoop, om te voorzien in hun onderhoud.

Bedankt aan alle deelnemers voor jullie inzet!

Op de website www.zuiddag.be en www.netlog.be/zuiddag vind je meer informatie over de campagne en de organisatie.

10

Zuid

Dag

11

Yambo!*

Yambo! Een artikel schrijven over onze reis naar oeganda, het lijkt haast een onmogelijke taak. We hebben er dingen gezien en meegemaakt waar je spontaan van zou beginnen huilen of lachen. We ontmoetten mensen die, om het even met een cliché te zeggen, eeuwig in ons hart gesloten zullen blijven. Een tweede thuis hebben we daar gekregen en ik kan ZuidDag niet genoeg bedanken me die ervaring mee te geven.

ZuidDag is een geweldige organi-satie met als slagzin: ‘Draai het eens om! Klop eens een dagje voor het Zuiden!’ Jongeren van de derde graad secundair onder-wijs in belgië krijgen de kans om leeftijdgenoten in het Zuiden te helpen die het veel minder goed hebben. De opbrengst gaat recht-streeks naar een groot project in oeganda: ‘ Youth farms’. Youth farms zijn scholen waar jongeren kunnen leren hoe ze duurzaam aan landbouw doen. In oeganda is ongeveer 80% van de bevolking

werkzaam in de landbouwsector, met andere woorden: zonder land-bouw geen oeganda. Dat hebben wij met onze eigen ogen kunnen aanschouwen. omdat het belang-rijk is dat we hier in belgië een beeld kunnen krijgen van wat daar allemaal gebeurt, werden acht leerlingen als ZuidDag-ambassa-deurs uitgekozen. Wij maakten een verkenreis naar oeganda, zodat we nu alle verhalen aan de leerlingen hier kunnen vertellen. om hele-

maal ondergedompeld te worden in hun cultuur, werden we in gast-gezinnen geplaatst. Het feit dat ik hier bijna met tranen in mijn ogen zit te typen, wil wel zeggen dat het me zeer diep geraakt heeft.

Nog nooit heb ik zoveel respect gevoeld als voor deze mensen. Hoewel ze in hutjes leven, elek-

triciteit of stromend water hun onbekend is, er een serieus tekort aan (gevarieerd) voedsel is… toch deelden ze alles wat ze bezaten met ons, vreemde blanke mensen. Elke dag denk ik nog terug aan de avonden bij het ‘kampvuur’ en als ik foto’s bekijk , ruik ik nog steeds de weeïge Afrika-geur. De witte mieren vliegen terug tegen mijn benen en kraken na tussen mijn tanden. De bavianen met hun roze achterwerk lopen over de bobbelige

weg en gaan stom-verbaasd voor de bus staan. Als ik langs de Schelde fiets, zie ik weer de wilde Nijl die bewaakt wordt

door soldaten. ’s ochtends wil ik de malariapil weer innemen, maar dan kom ik plots tot het besef dat het pakje leeg is en de reis gedaan. mijn muggennet kan ik niet meer verward van mij slaan als ik schrik van een onweer dat buiten het hutje woedt. Wanneer er op straat een zwarte persoon passeert, moet ik me inhouden om niet enthou-

siast ‘Yambo!’ of ‘oli otya??*’ te schreeuwen. bij het zien van een doodgewone kip krullen mijn mondhoeken omhoog. Tijdens een trip van zes uur in de bus van Lira naar Kampala hadden we namelijk een extra passagier in de koffer die bij elke bult kakelde alsof ze op het punt stond geslacht te worden. Gelukkig voor haar had Soufiane, één van mijn megamedecollega’s, enkele dagen eerder al een kipje geslacht en had hij het even gehad met zonder-hoofd-rondrennende-kippen.

Kleine anekdote: de kip overleefde de reis. om al onze avonturen uit de doeken te doen, is er jammer genoeg te weinig ruimte, maar op www.netlog.be/zuiddag vind je al heel wat meer over onze magische reis naar het verre Afrika. oeganda is schuldig: zomaar eventjes met mijn hart weglopen!* Yambo !: Hallo! * oli otya? : Hoe gaat het? Artikel: Cosey Claeys

Een tweede thuis hebben we daar gekregen en ik kan ZuidDag niet genoeg bedanken me die ervaring mee te geven.

Zuid

Dag

12

Soufiane, Sandy & Tatiana vertellen

Wat vond je van je gastgezin?

Beschrijf hen eens, leuke anekdotes?

Soufiane: Ik vond het vierdagenverblijf bij mijn gastgezin het toppunt van onze inleefreis. De mensen zijn

heel liefdevol, ze willen je alles geven ook al hebben ze geen nagel om aan hun gat te krabben. De kinderen en de buren (50-tal) waren ook

aanwezig, allemaal verbaasd van de anderskleurigen (mUZUNGU) in hun dorp. Sandy: Ik was 's avonds met iemand aan het praten en we spraken over zijn studies die hij wou doen. De volgende dag komen we aan in het gastgezin en praat ik met iemand en stel ik hem zo vragen van 'oh wat wil je later doen', antwoordde die 'maar dat heb ik toch gisteren verteld?', bleek dus dat ik

met die van de avond ervoor aan het praten was maar hem dus niét herkende omdat het nu nog licht was :p! maar hij herkende mij wel!

Tatiana: Ik vond ons mama en papa grappig die eindigde elke zin met is it xD. Ze waren verschrikkelijk lief,

ik mis ze heel erg!

Wanneer heb je het

hardst gelachen?

Sandy: met de kip van mozes, die zat

zonder dat wij het wisten achter-aan in de koffer van de bus. Toen we

over bulten reden begon ze te kakelen en vertelde onze buschauffeur moses doodleuk dat hij een kip gekocht had om thuis te

slachten. Ze heeft het overleefd!

Heb je het emotioneel moeilijk

gehad? Wanneer zeker?

Sandy: Ik heb 2 keer geweend en dat was bij het aankomen in de gastgezinnen (enkel bij die van Soufiane

en Tatiana) omdat ik echt overmand werd door 1) alle emoties van de laatste dagen, wat ik allemaal had gezien enzo-

voort én 2) hoe ze daar omgingen met onze aanwezigheid. En bij het vertrekken bij de gastgezinnen!! Toen heb ik het heel moei-lijk gehad! Dat was het moeilijkste van héél de reis. Serieus, ik voelde dat ik zo deed van 'ik heb hier vier dagen van uw eten en liefde geprofiteerd, hier ff gewoond merci maar nu ga ik

wel naar belgië' ik liet hen precies aan hun lot over! Ik voelde mij die dag echt niet goed, onbeschrijfe-

lijk hoe slecht ik mij toen gevoeld heb!!

Soufiane: De liefde en de emoties die ik te zien en voelen kreeg bij mijn gastgezin.Tatiana: Door de mooie huisjes, die hutjes waren super cool, ik wil later

ook zo eentje in mijn tuin!

Door wat was je het meest gefascineerd?

Wat verbaasde je het meest

tijdens de hele reis?

Sandy: Dat je er coca-cola kon drinken of Fanta. misvormde frisdrank van bij ons

maar toch, hét was er ! Dit klinkt zéér absurd, maar dat verbaasde mij het meest, had ik noooooooooooooooooooit verwacht !! Tatiana: Dat de Afrikanen echt alles met

ons wouden delen en ons overal bij betrekken!

13

Soufiane, Sandy & Tatiana

Wanneer was je het oneens met

wat de Oegandezen zeiden?

Sandy: Het cliché, dat belgië een paradijs is! Ik vond het echt zo erg dat ze dachten dat alles perfect was... Ze kennen het 'vuile' belgië niet! En

dat hier ook problemen zijn...

In welk opzicht ben je

jaloers op de Oegandezen?

Sandy:Hun gastvrijheid en zorge-

loosheid, ze denken niet teveel na over hoe denken ze over mij of zou ik

dat of dat wel doen, ze doén dat! Ze wuiven op straat, praten met onbekenden, gaan langs bij de buren (onaangekondigd!!!), dat zou ik zoooooooo graag willen doen, maar ze zouden

u hier nogal bekijken! Tatiana: Leven in hun mooie land!

Dat zou ik echt ook wel willen.

In welke situatie voelde je jezelf

ongemakkelijk?

Soufiane: Toen ik op de eerste avond in de hoofdstad Kampala en vraag kreeg van de hotelmana-

ger of ik hem zou kunnen helpen een beter leven te bezorgen in Europa. Ik maakte hem duidelijk dat ik zelf student ben en zelf

niets kan doen waarop hij zijn miserabele leven vertelde. Het was een tranerige nacht. Sandy: Tijdens het eten, ik at het eten op waar die mensen super hard voor hadden moeten werken en ik kwam daar, at hun eten op en voila. Het leek zo simpel terwijl er achter al dat eten meer zat dan wat ik er toen van dacht. Ik zat echt met een dubbel gevoel! 1) ik moest eten

om hun blij te maken, want als je uw bord niet leeg at dan leek het of het niet lekker was en werden ze een beetje kwaad

en 2) ik wou niet teveel eten, want alles wat ik niet at, was eten voor hun !!

Een ding dat je daar zou

willen veranderen, al kost het

je bloed, zweet en tranen?

Soufiane: De mogelijkheid om alle kindjes

naar school te sturen en de afgestoten familieleden kans geven op een beter leven.

De zus van onze papa moest afzonderlijk in een hut leven omdat ze geen kinderen kon krijgen ze moest alleen leven en ze mocht niet in

het volk verschijnen. Zoiets wil ik echt veranderen!

Sandy: met 3 op een motto zitten, er zijn ongetwijfeld nog dingens hoor maar ik kan nu niet direct op iets anders komen :) Tatiana: Het constant bidden. De

laatste dagen werd ik bijna gek!

Wat vind je hun vreemdste gebruik?

Wanneer heb je jezelf het meest

geamuseerd? (= fun gehad?)

Soufiane: Laatste avond in lira-hotel! En toen we op zoek waren naar een mot in de meisjeskamer.Tatiana: op de school van Lilliane

echt iedereen zat daar aan ons lijf en dat vond ik heel grappig.

1�

Over The Rainbow

Filip Cuypers zet zich bij vredeseilanden al 8 jaar in voor vrijwilligers en vele jongerenacties. Samen met zangeres en presentatrice Leki bezocht hij Oeganda om de uitwisselingen tussen Vlaamse studenten en Oegandese jongeren voor te bereiden. Oeganda zou Leki niet meer loslaten: zij besloot om zich verder in te zetten voor de jongerenboerderijen en zei volmondig ‘ja’ toen haar gevraagd werd meter te worden. (foto's Filip Cuypers)

Hoe ben je in contact gekomen met Leki? Hoe is het allemaal begonnen?Ik werk al jaren als gemotiveerde vrijwilliger mee aan het mano mundo festival waarvan de presen-tatie in handen is van Leki. omdat ik wist dat ze met JIm TV in het Noorden van oeganda geweest was, heb ik haar gevraagd om meter de zijn van de jongerenboerderijen. Ik stond immers op het punt naar Noord-oeganda af te reizen om de uitwisselingen tussen Vlaamse en oegandese jongeren voor te berei-den. Ik heb vervolgens alles in het werk gesteld zodat ze in juni samen met mij kon vertrekken.

Ze was zelf ook heel gemotiveerd om terug te keren?Jawel, de situatie van de kinde-

ren en jongeren in de regio heeft haar echt getroffen. Zo was er dit ene kindje, oliver, dat ze had aangetroffen in het Lira district. Hij had een pijnlijke uitslag in de hals. Ze wou persoonlijk nagaan of het kind de nodige zorgen had ontvangen van het Rode Kruis. Het gehucht waar dit kind verbleef had ook problemen met de waterput en ook dit wou ze even controleren.

Wat zijn jullie in Oeganda gaan doen?Deze zomer vertrokken twee belgische groepen (voor de vzw ZuidDag en vier jonge vrijwilli-gers van Vredeseilanden) naar Lira voor de lancering van de jongeren-boerderijen. In oktober ontvingen we een groep jongeren uit Lira en hun begeleiders in Vlaanderen.

We hebben deelgenomen aan de selectie van deze jongeren op de drie betrokken secundaire scholen. En we zijn het terrein gaan verken-nen voor de Vlaamse studenten.

Jullie hebben ook media-aandacht gekregen in Oeganda?We wilden van de gelegenheid gebruik maken om Leki, als meter van de jongerenboerderijen, al te lanceren in oeganda. We zijn dus naar radio-en TV-stations getrok-ken met Leki haar muziek en het verhaal van de jongerenboerde-rijen. Vooral de ‘slow music‘ van Leki zoals "over the Rainbow" sloeg aan in het Noorden. maar we kregen ook onverwacht veel aandacht in de media in Kampala omwille van de acute voedselcrisis in het Noorden. Voor een aantal media was Leki geen onbekende o.a. omdat haar videoclips te zien zijn op m-net, zowat de Afrikaanse mTV.

Hoe was het contact tussen de Lira-jongeren en Leki?Ze waren natuurlijk onder de indruk dat een grote ‘ster‘ uit Europa zich achter hun project zet. Zo toonden we hun enkele videoclips van Leki. Het kippenvelmoment was toen Leki "over the Rainbow" a cappella bracht voor de jongeren.ook het feit dat ze geboren is in Afrika en nu vanuit belgië iets terug wil doen voor Afrika maakte grote indruk.

Hoe zal leki haar meterschap verder invullen?Leki heeft in dit project veel aspecten ontdekt die heel erg waardevol zijn voor de streek en heel oeganda. Een positief en hoopvol verhaal dat deze streek nodig heeft. Ze zal dit verhaal dus heel graag mee verder uitdragen, in oeganda maar ook en vooral in belgië. Want ook jongeren bij ons hebben hier veel van te leren.

15

bELGIE/bELGIqUEPB/PPbC �712

VREDESEILANDEN NIEUWS | TIJDSCHRIFT VAN DE VZW VREDESEILANDEN | VERSCHIJNT IN JANUARI-APRIL-JUNI-AUGUSTUS-NoVEmbER | EDITIE NoVEmbER | JAARGANG 29 NR. 7 | AFGIFTEKANTooR 8500 KoRTRIJK 1-2E AFD | P108038 | VERANTWooRDELIJKE UITGEVER: LUUK ZoNNEVELD, bLIJDE INKomSTSTRAAT 50, 3000 LEUVEN

hoofdkantooR VRedeseilanden | blijde Inkomststraat 50, 3000 Leuven | tel. ++32(0)1�/31 �5 80 | fax ++32(0)1�/31 �5 81 | e-mail en website: info@vredeseilanden.be | www.vredeseilanden.be | RekeningnummeR: 000-0000052-52 | VRijwilligeRscoöRdinatoRen: Nationaal Verantwoordelijke vrijwilligers: An bosmans | Kaulillerweg 1�7, 3950 bocholt | tel 089/77.�9.33 | 0�9�/27.79.17 | an.bosmans@vredeseilanden.be | Vrijwilligerscoördinator Regio Antwerpen: Filip Cuypers | Elshage 10, 2850 boom | tel: 03/8��.97.32 | gsm: 0�85/57.5�.�� | filip.cuypers@vredeseilanden.be | Vrijwilligerscoördinator Regio West-Vlaanderen: Werner musenbrock | magerstraat 35, 9050 Gentbrugge | tel: 09/232.32.�9 | gsm: 0�7�/87.5�.�9 | Vrijwilligerscoördinator Regio oost-Vlaanderen: Arianne De Caluwe | arianne.decaluwe@vredeseilanden.be | tel: 0�78/2�.�2.12 | Vrijwilligerscoördinator Regio Vlaams-brabant: Hannelore Tyskens | Hannelore.tyskens@vredeseilanden.be | 0�9�/10.87.�3| Vrijwilligerscoördinator regio Limburg: Wim Vandenbrouc | tel 0�9�/2�.87.�5 | wim.vandebrouck@vredeseilanden.be | Voor leerkrachten en scholen: bert Wallyn | 01�/31.�5.80 | bert.wallyn@vredeseilanden.be | tekstcoRRectie: Rita Van Goethem | hoofdRedactie: Frederieke Duchateau | lay-out: theparkinglot.com | PaPieR: Dit magazine wordt gedrukt op gerecycleerd papier

got myself a one way ticket

destination unknown

had to make my skin way thicker

when surviving you're on your own

can't sit back and just do nothin'

watch life pass you by

take a stand and just do somethin'

the only thing on my mind

there is a place for us out in the open air where there's no need to rush I know that we'll get there peace and serenity that's how it's supposed to be for you and me, you and meLeki

Zuid

Dag