Ostatnie zmiany w ustawie

o cudzoziemcach oraz w ustawie

o promocji zatrudnienia i instytucjach

rynku pracy i ich znaczenie z punktu

widzenia kontroli legalności zatrudnienia

OPRACOWANIE: GŁÓWNY INSPEKTORAT PRACY

luty 2011 r.

Ustawa z dnia 3 grudnia 2010 r.

o zmianie ustawy o cudzoziemcach

oraz niektórych innych ustaw

(Dz.U. Nr 239, poz. 1593) -

obowiązuje od 28 grudnia 2010 r.

Zniesienie wiz „proceduralnych”

Na mocy powołanej ustawy nowelizującej dokonano rezygnacji z wydawania tzw. wiz proceduralnych (o symbolu „D 22”, zgodnie z klasyfikacją przyjętą w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 lipca 2010 r. w sprawie wiz dla cudzoziemców), tj. wiz wydawanych na czas trwania postępowania w sprawie udzielenia zezwoleń na zamieszkanie na czas oznaczony, na pobyt rezydenta długoterminowego WE lub na osiedlenie się – jeżeli cudzoziemiec w obowiązującym terminie złożył wniosek o takie zezwolenie

Stempel w paszporcie - zamiast wizy

Zamiast dotychczasowych wiz proceduralnych nowe przepisy przewidują zamieszczanie w dokumencie podróży cudzoziemca odcisku stempla, potwierdzającego, że cudzoziemiec złożył w terminie wniosek o wydanie zezwolenia i wniosek nie zawiera braków formalnych lub zostały one uzupełnione w terminie.

W powyższych przypadkach pobyt cudzoziemca na terytorium Polski uważa się za legalny do momentu wydania ostatecznej decyzji w sprawie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony, na pobyt rezydenta długoterminowego WE bądź na osiedlenie się

(nowe brzmienie art. 61 ust. 3 oraz art. 71a ust. 3 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach)

Nowy akt wykonawczy

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych

i Administracji z dnia 19 stycznia 2011 r. w sprawie

wzoru formularza wniosku o udzielenie zezwolenia

na zamieszkanie na czas oznaczony, fotografii

dołączanych do wniosku oraz wzoru stempla

potwierdzającego złożenie wniosku

(Dz.U. Nr 23, poz. 124)

- obowiązuje od 2 lutego 2011 r.

Odpowiednie zmiany w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy

Jednocześnie z wyżej przedstawioną zmianą ustawy o cudzoziemcach dokonano również stosownych korekt w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (przede wszystkim w art. 87 ust. 1 pkt 12 lit b).

Przepis ten dotychczas przewidywał, że cudzoziemiec, którego podstawą pobytu na terytorium RP była wiza proceduralna, miał prawo świadczyć pracę w Polsce (ewentualnie pod dodatkowym warunkiem posiadania zezwolenia na pracę, gdy w danym przypadku było ono wymagane), jeżeli bezpośrednio przed wydaniem tej wizy był uprawniony do wykonywania pracy na terytorium naszego kraju

Cudzoziemiec nadal może legalnie pracować

Powyższa zasada została zachowana także na gruncie nowych przepisów, z tą modyfikacją, że wspomniane uprawnienie przysługuje obcokrajowcowi, który przebywa na terytorium RP na podstawie art. 61 ust. 3 lub art. 71a ust. 3 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach, tzn. złożył w obowiązującym terminie wniosek o zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony, na pobyt rezydenta długoterminowego WE lub na osiedlenie się i wniosek ten nie zawiera braków formalnych lub zostały one uzupełnione w terminie.

Spełnienie przez cudzoziemca powyższych wymogów potwierdza stosowna pieczęć w jego dokumencie podróży (ewentualnie w okresie przejściowym zaświadczenie wydane przez właściwego wojewodę)

„Stare” wizy zachowują ważność

Przepis przejściowy (art. 7 powołanej na wstępie ustawy z dnia

3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o cudzoziemcach oraz

niektórych innych ustaw) stanowi, że cudzoziemiec, któremu

pod rządem poprzednio obowiązujących przepisów wydano

wizę proceduralną („D 22”) i który bezpośrednio przed

wydaniem tej wizy był uprawniony do wykonywania pracy

na terytorium RP, może realizować swoje uprawnienie

do świadczenia pracy w Polsce do upływu okresu ważności

takiej wizy

Rozszerzenie katalogu podstaw pobytu odpowiednich do wykonywania pracy

Mocą wyżej powołanej ustawy nowelizującej wprowadzono jeszcze inną zmianę – w art. 87 ust. 1 pkt 12 lit. d ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Zmiana ta dokonuje rozszerzenia podstaw pobytu na terytorium Polski uprawniających cudzoziemca do wykonywania pracy.

Zgodnie z dotychczasowym brzmieniem ww. przepisu, podstawę taką stanowiła m.in. „wiza Schengen wydana przez inne państwo obszaru Schengen”. W znowelizowanej wersji posłużono się natomiast ogólnym określeniem: „wiza wydana przez inne państwo obszaru Schengen”

Także wizy krajowe z innego państwa strefy Schengen uprawniają do pobytu i pracy w Polsce

Oznacza to, że za podstawy pobytu cudzoziemca na terytorium RP niewykluczające wykonywania pracy (z ewentualnym zastrzeżeniem posiadania zezwolenia na pracę, gdy w danym przypadku jest ono wymagane) należy aktualnie uważać nie tylko wizy Schengen (o symbolu „C” – krótkoterminowe, ważne do 90 dni w okresie 6 miesięcy), wydane przez inne państwo tego obszaru, lecz także wystawione przez takie państwo wizy krajowe (oznaczone symbolem „D”), które mają charakter długoterminowy.

OGRANICZENIE: 3 miesiące w ciągu każdego 6 - miesięcznego okresu

Cudzoziemcy posiadający ważny dokument pobytowy wydany przez jedno z państw członkowskich lub wydaną przez takie państwo ważną wizę długoterminową (czyli zgodnie z art. 18 tej Konwencji – wizę krajową „D”) mogą na podstawie tego dokumentu oraz ważnego dokumentu podróży swobodnie przemieszczać się po terytoriach innych państw członkowskich przez okres nieprzekraczający 3 miesięcy w ciągu każdego 6-miesięcznego okresu, pod warunkiem że spełniają warunki wjazdu określone w art. 5 ust. 1 lit. a), c) i e) Kodeksu Granicznego Schengen oraz nie znajdują się w krajowym wykazie wpisów do celów odmowy wjazdu danego państwa członkowskiego

(art. 21 ust. 1 i ust. 2a Konwencji Wykonawczej z dnia 19 czerwca 1990 r. do Układu z Schengen w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach, Dz.U.UE.L.2000.239.19 z późn. zm. - wersja obowiązująca od 5 kwietnia 2010 r.)

Ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r.

o zmianie ustawy o promocji

zatrudnienia i instytucjach rynku pracy

oraz niektórych innych ustaw

(Dz.U. z 2010 r. Nr 257, poz. 1725) -

obowiązuje od 1 lutego 2011 r.

Główny cel nowelizacji

Zgodnie z uzasadnieniem projektu ustawy, jej głównym celem jest wprowadzenie zmian, które doprecyzowują przepisy budzące wątpliwości interpretacyjne i przysparzające trudności w praktyce, a także dostosowanie przepisów ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy do przepisów innych ustaw.

Powyższa nowelizacja wprowadziła szereg ważnych zmian w obszarze dotyczącym legalności zatrudnienia (zwłaszcza cudzoziemców) oraz zasad funkcjonowania agencji zatrudnienia i podmiotów kierujących osoby na praktyki i staże.

Na mocy tej nowelizacji dokonano również pewnych zmian w ustawie z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy – przede wszystkim w odniesieniu do zakresu działalności kontrolnej Inspekcji (art. 10 i art. 13 ustawy o PIP)

Zmiany dotyczące

legalności zatrudnienia

cudzoziemców

Ofiary handlu ludźmi - bez zezwolenia na pracę

Na mocy znowelizowanego art. 87 ust. 2 pkt 1 zwolnieniem z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę zostali dodatkowo objęci cudzoziemcy posiadający w Rzeczypospolitej Polskiej zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony udzielone w związku z okolicznością, o której mowa, w art. 53 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach.

Chodzi tu o obcokrajowców, którzy są ofiarami handlu ludźmi w rozumieniu decyzji ramowej Rady z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie zwalczania handlu ludźmi i spełniają łącznie następujące warunki: przebywają na terytorium RP, podjęli współpracę z organem właściwym do prowadzenia

postępowania w sprawie zwalczania handlu ludźmi, zerwali kontakty z osobami podejrzanymi o popełnienie

czynów zabronionych związanych z handlem ludźmi

Zmiana definicji delegowania wewnątrzkorporacyjnego (art. 88 pkt 3)

W kwestii tzw. delegowania wewnątrzkorporacyjnego, czyli sytuacji, gdy cudzoziemiec wykonuje pracę dla pracodawcy zagranicznego i jest delegowany na terytorium RP, doprecyzowano określenie podmiotów, do których cudzoziemiec może zostać oddelegowany.

Po pierwsze, objęto tym przepisem przypadki delegowania do spółki dominującej (obok uwzględnianego już do tej pory delegowania do spółki zależnej).

Po drugie, wyłączono z zakresu jego zastosowania trudne do zdefiniowania i stwarzające pole do nadużyć przypadki delegowania do podmiotu powiązanego długoterminową umową o współpracy z pracodawcą zagranicznym

Nowa wersja art. 88 pkt 3 brzmi następująco:

„Zezwolenie na pracę jest wymagane, jeżeli cudzoziemiec: (…)

3) wykonuje pracę u pracodawcy zagranicznego i jest

delegowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

na okres przekraczający 30 dni w roku kalendarzowym

do oddziału lub zakładu podmiotu zagranicznego albo

podmiotu powiązanego, w rozumieniu ustawy z dnia

26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych,

z pracodawcą zagranicznym”

Podmiot powiązany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych

Sytuacje, w których występują podmioty powiązane, określa

art. 25 ust. 1 powołanej ustawy o podatku dochodowym

od osób fizycznych (Dz.U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.),

wyodrębniając następujące przypadki:

1) podatnik podatku dochodowego mający siedzibę (zarząd)

lub miejsce zamieszkania na terytorium RP, zwany dalej

„podmiotem krajowym”, bierze udział bezpośrednio lub

pośrednio w zarządzaniu przedsiębiorstwem położonym

za granicą lub w jego kontroli albo posiada udział w kapitale

tego przedsiębiorstwa,

Podmiot powiązany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych cd.

2) osoba fizyczna lub prawna mająca miejsce zamieszkania

albo siedzibę (zarząd) za granicą, zwana dalej „podmiotem

zagranicznym”, bierze udział bezpośrednio lub pośrednio

w zarządzaniu podmiotem krajowym lub w jego kontroli

albo posiada udział w kapitale tego podmiotu krajowego,

3) te same osoby prawne lub fizyczne równocześnie

bezpośrednio lub pośrednio biorą udział w zarządzaniu

podmiotem krajowym i podmiotem zagranicznym lub w ich

kontroli albo posiadają udział w kapitale tych podmiotów

Obowiązek zawiadomienia wojewody o obniżeniu wymiaru czasu pracy

w związku z ustawą „antykryzysową”

Dodany art. 88i ust. 1 pkt 5 nakłada na podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi obowiązek niezwłocznego powiadomienia w formie pisemnej wojewody, który wydał zezwolenie na pracę cudzoziemca, o obniżeniu wymiaru czasu pracy obcokrajowca zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 1 lipca 2009 r. o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 125, poz. 1035 z późn. zm).

Powyższe zawiadomienie, podobnie jak m.in. w przypadku powierzenia cudzoziemcowi na okresy łącznie nieprzekraczające 30 dni w roku kalendarzowym wykonywania pracy o innym charakterze lub na innym stanowisku niż wskazane w zezwoleniu na pracę – stanowi niezbędny warunek zachowania ważności zezwolenia na pracę

STOP! „rozprowadzaniu cudzoziemców po kraju”

Bardzo istotna zmiana, wprowadzona przede wszystkim w celu ograniczenia pola do nadużyć oraz poprawy skuteczności i usprawnienia kontroli legalności zatrudnienia cudzoziemców, dotyczy treści wydawanych przez wojewodów zezwoleń na pracę (art. 88f ust. 1).

W zezwoleniu wystawionym dla cudzoziemca delegowanego do pracy na terytorium Polski przez pracodawcę zagranicznego, oprócz wskazania tego pracodawcy, wojewoda ma obowiązek określić także podmiot (np. polską firmę), do której cudzoziemiec został oddelegowany.

Natomiast jeśli zezwolenie dotyczy pracy obcokrajowca w charakterze pracownika tymczasowego, w treści tego dokumentu, obok agencji zatrudnienia, zostanie też podany pracodawca użytkownik, na rzecz którego cudzoziemiec ma faktycznie świadczyć pracę

Uproszczenie uzyskiwania dokumentów

Motywy dotyczące zwiększenia efektywności oraz

uproszczenia czynności kontrolnych inspektora pracy

legły także u podstaw nowelizacji art. 88f ust. 3.

W powiązaniu z art. 88c ust. 6 pkt 3 oraz 88h ust. 1 pkt 8

umożliwia ona w szczególności uzyskiwanie dokumentów

od podmiotów kontrolowanych i osób upoważnionych

do ich reprezentowania – przez „organ Państwowej

Inspekcji Pracy”, a zatem również przez inspektora pracy

prowadzącego kontrolę, a nie tylko – jak dotąd – jedynie

przez okręgowego inspektora pracy

Zmiany dotyczące

agencji zatrudnienia oraz

podmiotów kierujących osoby

na praktyki i staże

Więcej podmiotów nie wymaga wpisu do rejestru agencji zatrudnienia

Rozszerzono katalog sytuacji, w których nie wymaga się wpisu do rejestru podmiotów prowadzących agencje zatrudnienia (dodane przepisy art. 18c ust. 2 pkt 6 i 7), obejmując zwolnieniem z tego obowiązku: działalność w zakresie organizowania praktycznej nauki zawodu, o

której mowa w przepisach o systemie oświaty; działalność w zakresie kierowania osób do podmiotów

w celu nabywania umiejętności praktycznych, w szczególności odbycia praktyki absolwenckiej, praktyki lub stażu zawodowego, niebędących zatrudnieniem lub inną pracą zarobkową.

Wprowadzenie powyższych wyłączeń ma związek z wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz.U. Nr 127, poz. 1052).

Ograniczenia dotyczące pobierania opłat oraz pisemna umowa z osobą kierowaną za granicę

Celem zapewnienia ochrony praw osób odbywających praktyki lub staże, w odniesieniu do podmiotów kierujących osoby w celu nabywania umiejętności praktycznych, w szczególności odbycia praktyki absolwenckiej, praktyki lub stażu zawodowego, niebędących zatrudnieniem lub inną pracą zarobkową, nowe przepisy nakazują odpowiednie stosowanie art. 19d oraz art. 85 ust. 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, wprowadzając w ten sposób ograniczenie możliwości pobierania opłat od osób korzystających z usług w powyższym zakresie (analogiczne jak w przypadku agencji zatrudnienia) oraz nakładając na podmioty prowadzące taką działalność obowiązek zawarcia pisemnej umowy z osobą kierowaną za granicę do podmiotu zagranicznego

NOWE WYKROCZENIA

Nieprzestrzeganie ww. obowiązków znowelizowana ustawa kwalifikuje jako wykroczenia – w tym celu dodano dwa nowe artykuły: 121a i 121b w brzmieniu: „Art. 121a. Kto od osoby kierowanej do podmiotu w celu

nabywania umiejętności praktycznych, w szczególności odbycia praktyki absolwenckiej, praktyki lub stażu zawodowego, niebędących zatrudnieniem lub inną pracą zarobkową, pobiera dodatkowe opłaty inne niż wymienione w art. 85 ust. 2 pkt 7, podlega karze grzywny nie niższej niż 3.000 zł.”

Art. 121b. Kto kierując osobę za granicę do podmiotu zagranicznego w celu nabywania umiejętności praktycznych, w szczególności odbycia praktyki absolwenckiej, praktyki lub stażu zawodowego, niebędących zatrudnieniem lub inną pracą zarobkową, nie zawiera z tą osobą umowy, o której mowa w art. 85 ust. 2, podlega karze grzywny nie niższej niż 4.000 zł.”

Rozszerzenie zadań i kompetencji PIP

Jednocześnie rozbudowano zakres zadań Państwowej

Inspekcji Pracy określony w art. 10 ustawy z dnia 13 kwietnia

2007 r. o PIP, włączając do niego kontrolę prowadzenia

działalności przez podmioty kierujące osoby w celu nabywania

umiejętności praktycznych, w szczególności odbycia praktyki

absolwenckiej, praktyki lub stażu zawodowego, niebędących

zatrudnieniem lub inną pracą zarobkową – zgodnie

z warunkami określonymi w art. 19d i 85 ust. 2 ustawy z dnia

20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku

pracy (art. 10 ust. 1 pkt 3 lit f ustawy o PIP)

Wnioski przeciwko sprawcom nowych wykroczeń

W związku z powyższym należy zwrócić uwagę, że na mocy art. 37 ust. 1 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy, w razie stwierdzenia w toku kontroli wykroczenia polegającego na naruszeniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w zakresie określonym w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o PIP, właściwy inspektor pracy występuje z wnioskiem do właściwego sądu o ukaranie osób odpowiedzialnych za stwierdzone nieprawidłowości.

Oznacza to, że z dniem 1 lutego 2011 r. inspektorzy pracy uzyskali kompetencje do kierowania wniosków o ukaranie również przeciwko sprawcom nowych wykroczeń, określonych w art. 121a i 121b ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy

Doprecyzowanie art. 13 ustawy o PIP

Ponadto w ramach prezentowanej nowelizacji zmodyfikowano

art. 13 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy, który wyznacza

katalog podmiotów kontrolowanych przez PIP.

Zmieniona wersja tego przepisu:

uwzględnia nowe zadania kontrolne w zakresie praktyk

i staży,

wychodzi naprzeciw postulatom naszej Instytucji

zmierzającym do wyeliminowania wątpliwości dotyczących

posiadania przez Państwową Inspekcję Pracy uprawnień

do podejmowania działań kontrolno – nadzorczych

w niektórych agencjach zatrudnienia.

Wątpliwości co do kontroli w agencjach, które nikogo nie zatrudniają - usunięte

Artykuł 13 ustawy o PIP budził dotąd wątpliwości co do tego, czy Inspekcja Pracy ma prawo prowadzić czynności kontrolno - nadzorcze w stosunku do agencji zatrudnienia, które nie mają statusu pracodawcy ani przedsiębiorcy. Chodzi tu w szczególności np. o stowarzyszenia lub fundacje, nie będące przedsiębiorcami w rozumieniu prawa i nie zatrudniające ani jednego pracownika.

Były też kontrowersje, czy możemy kontrolować agencje, które wprawdzie są przedsiębiorcami (jednoosobowa działalność gospodarcza, spółka itp.), ale nie powierzają pracy osobom fizycznym, np. agencję prowadzi sam właściciel.

Po zmianie omawiany przepis przyznaje organom PIP niekwestionowaną możliwość realizacji zadań kontrolno – nadzorczych w zakresie przestrzegania obowiązku dokonania wpisu do rejestru podmiotów prowadzących agencje zatrudnienia oraz prowadzenia agencji zgodnie z warunkami określonymi w przepisach o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy – we wszystkich agencjach zatrudnienia

Nowe brzmienie art. 13 ustawy o PIP

„Art. 13. Kontroli Państwowej Inspekcji Pracy podlegają: 

1) pracodawcy – a w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz kontroli legalności zatrudnienia także przedsiębiorcy niebędący pracodawcami – na rzecz których jest świadczona praca przez osoby fizyczne, w tym przez osoby wykonujące na własny rachunek działalność gospodarczą, bez względu na podstawę świadczenia tej pracy,

2) podmioty świadczące usługi pośrednictwa pracy, doradztwa personalnego, poradnictwa zawodowego oraz pracy tymczasowej w rozumieniu art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy - w zakresie przestrzegania obowiązków, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 lit. d i e,

3) podmioty kierujące osoby w celu nabywania umiejętności praktycznych, w szczególności odbycia praktyki absolwenckiej, praktyki lub stażu zawodowego, niebędących zatrudnieniem lub inną pracą zarobkową – w zakresie, o którym mowa w art. 19d i 85 ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy 

– zwani dalej „podmiotami kontrolowanymi”.”

Dodatkowy punkt dotyczący odmowy wpisu do rejestru agencji zatrudnienia

Realizując jeden z wniosków legislacyjnych Państwowej

Inspekcji Pracy, w nowym art. 18l pkt 4 za przesłankę odmowy

wpisu do rejestru podmiotów prowadzących agencje

zatrudnienia uznano sytuację, gdy podmiot został założony

i jest prowadzony przez osobę fizyczną, która poprzednio

dopuściła się naruszenia przepisów ustawy o promocji

zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, skutkującego

wykreśleniem z rejestru podmiotu prowadzonego przez

tę osobę, w przypadkach, o których mowa w art. 18m pkt 3

i 5-8, w okresie 3 lat poprzedzających złożenie wniosku o wpis

Marszałek automatycznie nie wykreśli niektórych agencji

W pewnym stopniu ulegają liberalizacji zasady dotyczące wykreślania agencji zatrudnienia z rejestru prowadzonego przez marszałka województwa (zmiana art. 18m pkt 4 - 6).

Wydłużono – z 1 roku do 2 kolejnych lat – okres nieprowadzenia agencji zatrudnienia w zakresie pośrednictwa pracy, doradztwa personalnego, poradnictwa zawodowego i pracy tymczasowej, stwierdzony na podstawie corocznych informacji przedstawianych przez agencję marszałkowi województwa, którego skutkiem jest wykreślenie agencji z rejestru.

Poza tym posiadanie przez podmiot prowadzący agencję zaległości podatkowych lub z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, FP bądź FGŚP nie jest już przesłanką do automatycznego wykreślenia agencji z rejestru. Nastąpi to dopiero w razie nieusunięcia przez podmiot tych nieprawidłowości w wyznaczonym terminie

Nowe obowiązki informacyjne agencji zatrudnienia

Mając na względzie przepisy ustawy z dnia 2 lipca

2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej

(Dz.U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.),

umożliwiające zawieszenie wykonywania

działalności gospodarczej, nałożono na agencje

zatrudnienia obowiązek powiadamiania marszałka

województwa o zawieszeniu i wznowieniu

wykonywania działalności gospodarczej

(dodany art. 19e pkt 3)

Zawężenie kompetencji kontrolnych marszałka województwa

W porównaniu do dotychczasowego stanu prawnego nowelizacja znacznie zawęziła zakres kontroli przestrzegania warunków prowadzenia agencji zatrudnienia, sprawowanej przez marszałków województw.

Kontrolę tę ograniczono tylko do zagadnień dotyczących: braku zaległości podatkowych i składkowych po stronie podmiotu

zamierzającego prowadzić lub prowadzącego agencję zatrudnienia, jego niekaralności za przestępstwa lub określone wykroczenia, bycia podmiotem, w stosunku do którego nie została otwarta

likwidacja lub nie ogłoszono upadłości, warunków lokalowych i kwalifikacji personelu agencji zatrudnienia, przestrzegania obowiązku informowania marszałka województwa

o zmianie danych, zaprzestaniu działalności agencji lub zawieszeniu albo wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej,

przedstawiania marszałkowi województwa corocznych informacji o działalności agencji zatrudnienia

(nowe brzmienie art. 18o)

Zmiany dotyczące

legalności zatrudnienia

obywateli polskich

Zmodyfikowany obowiązek zawiadomienia PUP przez bezrobotnego

Zmieniono brzmienie art. 74 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach

rynku pracy. Według dotychczasowej wersji tego przepisu, bezrobotny

powinien zawiadomić w ciągu 7 dni powiatowy urząd pracy o podjęciu

zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub pozarolniczej działalności

oraz zaistnienia innych okoliczności powodujących utratę statusu

bezrobotnego albo utratę prawa do zasiłku.

Natomiast zgodnie ze znowelizowaną regulacją bezrobotny jest

obowiązany zawiadomić w ciągu 7 dni powiatowy urząd pracy o podjęciu

zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub o złożeniu wniosku o wpis

do ewidencji działalności gospodarczej oraz o zaistnieniu innych

okoliczności powodujących utratę statusu bezrobotnego albo utratę

prawa do zasiłku

Przedsiębiorca może być bezrobotnym

Powyższa modyfikacja ma związek z umożliwieniem,

od 1 lutego 2011 r., osobom posiadającym wpis do ewidencji

działalności gospodarczej w pewnych przypadkach jednoczesnego

posiadania statusu bezrobotnego.

Odnosi się to do sytuacji, gdy dana osoba przy składaniu wniosku

o wpis do ewidencji działalności gospodarczej oznaczy późniejszy

termin podjęcia tej działalności – wówczas może ona posiadać status

bezrobotnego do dnia wskazanego we wpisie jako dzień rozpoczęcia

działalności.

Ponadto przedsiębiorca może posiadać status bezrobotnego

w okresie, w którym zgłosił zawieszenie prowadzenia działalności

gospodarczej

Nadal ścigamy „podjęcie bez zawiadomienia”

Należy zwrócić uwagę, że jednocześnie nie uległy zmianie przepisy

określające wykroczenie polegające na niedopełnieniu obowiązku

powiadomienia urzędu pracy przez bezrobotnego

(art. 119).

W myśl tego artykułu, nadal czynem karalnym jest podjęcie

przez bezrobotnego zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub

działalności gospodarczej bez powiadomienia o tym właściwego

powiatowego urzędu pracy.

Warto przypomnieć, że sprawca nie podlega odpowiedzialności,

jeżeli przed dniem przeprowadzenia kontroli obowiązek, o którym

mowa w art. 74, został już spełniony

Dziękuję za uwagę

Jarosław CichońDepartament Legalności Zatrudnienia GIP

Prelegent Izabela Struczyńska