20
SUPLEMENTO DOMINICAL Diario de Ferrol 30 de junio de 2013 Año XlV / Número 783 “La música es el hilo de unión más universal” LA PIANISTA Y COMPOSITORA JAPONESA MINE KAWAKAMI AFIRMA QUE ESPAÑA ES UNA FUENTE DE ENERGÍA PARA SU IMAGINACIÓN Y SE DECLARA AMANTE DE LA CIUDAD DE SANTIAGO DE COMPOSTELA, A LA QUE ACUDE CON REGULARIDAD CUANDO EMOCIONALMENTE ESTÁ BAJO MÍNIMOS. CINE MÚSICA El director Richard Linklater cierra su saga de culto romántico con “Antes del anochecer” Ortigueira se prepara para la XXIX edición de su Festival Internacional do Mundo Celta “A pedra de Gabriel” só ten escritas 87 liñas, pero nelas hai máis de dous mil anos de istoria LIBROS EFE / XOAN REY N ordesía

ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

  • Upload
    others

  • View
    3

  • Download
    0

Embed Size (px)

Citation preview

Page 1: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

SUPLEMENTO DOMINICALDiario de Ferrol

30 de junio de 2013Año XlV / Número 783

“La música es el hilo de unión más universal”LA PIANISTA Y COMPOSITORA JAPONESA MINE KAWAKAMI AFIRMA QUE ESPAÑA ES UNA FUENTE DE ENERGÍA PARA SU IMAGINACIÓN Y SE DECLARA AMANTE DE LA CIUDAD DE SANTIAGO DE COMPOSTELA, A LA QUE ACUDE CON REGULARIDAD CUANDO EMOCIONALMENTE ESTÁ BAJO MÍNIMOS.

CIN

E

SIC

AEl director Richard Linklater cierra su saga de culto romántico con “Antes del anochecer”

Ortigueira se prepara para la XXIX edición de su Festival Internacional do Mundo Celta

“A pedra de Gabriel” só ten escritas 87 liñas, pero nelas hai máis de dous mil anos de istoria

LIB

RO

SEFE / XOAN REY

Nor

des

ía

Page 2: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

páx

inaL

iter

aria

28

Diario de FerrolDOMINGO,30 JUNIO DE 2013la

Gale

ría

EXPONSE EN XERUSALÉN A “PEDRA DE GABRIEL”, ATOPADA POR UNS PASTORES NA ZONA DO MAR MORTO, EN XORDANIA. PLANA, DUNS 70 CENTÍMETROS, SOBRE A PEDRA FIGURA UN TEXTO DE 87 LIÑAS ESCRITO HAI MÁIS DE DOUS MIL ANOS.

A pedra mercouna o anticuario Ghas-san Rihani, con tendas en Xorda-

nia e Reino Unido. Neste último país adquiriuna o coleccionista suízo-is-raelí David Jeselsohn. Trátase, se-gundo os estudosos, do achado máis importante despois dos ma-nuscritos do Qumran descubertos en 1947. A singularidade da pedra radica nunha soa liña, medio borro-sa e de dificil interpretación, na que supostamente se anuncia a morte e resurrección dun Mesías que algúns identifican con Xesús de Nazaret. En concreto, a liña 80 do texto fala dun prazo de tres días e contén unha referencia ao futuro.

En 2007 o xefe de estudos bíbli-cos da Universidade hebrea de Xerusalén, Israel Knohl, aventurou unha tradución: “En tres días vivi-rás”. Afirmaba ademais Knohl que a lápida refirese tamén á redención da humanidade a través do sacrifizo do Mesías, o que demostraría que esa idea –fulcral no cristianismo– xa estaba no xudaísmo. A opinión do erudito provocou unha auténti-ca conmocionóu no campo dos es-tudos bíblicos pois equivale a dicir que Xesús e os seus seguidores co-

piaron a idea dun Mesías que resu-cita aos tres días, apropiándose de elementos e ideas anteriores. A aparición da pedra de Gabriel, que podería datarse no século I antes de Cristo, confirmaría esa “apropia-ción”. Nos anos seguintes cele-bráronse infinidade de debates e simposios e publicáronse numero-sos artigos sobre a interpretación das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era sabido e aceptado que o cristia-nismo tomara moitas das súas con-cepcións doutras relixións anterio-res. Agora o profesor Knohl acepta unha versión máis literal, “en tres días o signo será dado”: –Aínda así, sigo pensando que o texto refírese a unha nova alianza para o pobo xu-deo, un novo testamento para Is-rael. Na pedra fálase da liberación de Xerusalén, de tres días, de alguen que ascende ao ceo e iso conecta dalgún xeito coa tradición mesiáni-ca. E pódese entender como unha fonte para a tradición cristiá –co-menta Knohl.

De confirmarse que a Resurrec-ción xa existía como crenza alome-nos nunha parte do pensamento

Goren, arqueólogo de Tel-Aviv, tras efectuar unha análise química, esti-mou que a pedra é auténtica. Un aspecto curioso é que a mensaxe non aparece inscrita cun cincel, como é o normal, senón escrita con tinta, algo común cando se trata de pezas de cerámica pero excepcional nas pedras.

Knhol sinalou a similitude do texto cos himnos mesiánicos do Qumran. No seu pensar, a pedra e outros manuscritos refírense a unha figura mesiánica que foi asasinada coa esperanza de resucitar tres días despois.

xudeo, Xesús, que se definiu a si mesmo como o Mesías de Israel, simplemente recolleu o que a teo-loxía xudea tiña anunciado: que o verdadeiro Mesías resucitaría des-pois da súa morte ao terceiro día.

Como é habitual nestes casos, a polémica non tardou en estalar. O tema complícase ao proceder a pe-dra dunha excavación arqueolóxica non supervisada. Consecuentemen-te, carece de certificado de proce-dencia e de créditos de autenticida-de, por mais que non haxa ningunha razón convincente para afirmar que se trate dunha falsificación. Yuval

XULIO VALCÁ[email protected]

Ilustración de Xabier Garo.

A pedra de Gabriel

En el último número de esta “Publicación galega de pensamento crítico”, destacamos el “Poema inaca-bado” de Gabriel Ferrater. Un extenso poema en el que el escritor catalán, versifica con ironía y sentido del humor, su experiencia vital y literaria.

Entre 1991 y 1992, el periodista maltés convivió con el pueblo palestino, en los Territorios Ocupados por el ejército israelí. Fruto de ese viaje fue esta intere-sante novela gráfica, merecedora del prestigioso premio “American Book Awards”.

Con este libro, la escritora de origen gallego aun nacida Francia, fue merecedora del XXV Premio Nacional de Poesía Xosé María Pérez Parallé. Com-binando lúcidamente un tono epistolar con poemas de largo aliento, ha tejido una meritoria propuesta.

Editorial Algaida. Madrid, 2013. 312 páginas.A finales del verano de 1960, una serie de asesina-tos en la ciudad de Stralsund, al norte de la Repú-blica Democrática Alemana, agudizan la locura de Eleonora Maler.

“A TRABE DE OURO”,VARIOS AUTORES

“PALESTINA”, JOE SACCO

“ATA O CORAZÓN DA MAZÁ”MARISOL GÁNDARA SÁNCHEZ

EL MAPA DE LAS VIUDASDANIEL DIMECO

librosRecomendados

Page 3: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

“Me siento más intérprete que compositora, lo

que me emociona lo llevo al piano”

La pianista japonesa Mine Kawakami, naci-da en la ciudad de Na-gano, acaba de visitar

recientemente Galicia para presen-tar su último disco “Sonata Samu-rái”. Este trabajo es un homenaje al samurái Hasekura Tsunenaga, el di-plomático japonés que encabezó la embajada Keicho que desembarcó en España hace cuatrocientos años.

La pianista nipona estrenó en el Teatro Real de Madrid su última obra, en la gala musical que inaugu-ró el Año Dual España-Japón, con la presencia del príncipe heredero Na-ruhito y los príncipes de Asturias.

En un perfecto castellano, du-rante su visita a Santiago concedió una entrevista a Efe en la que cuen-ta que fue el propio embajador de Japón el que le encargó personal-mente componer la música para este evento.

¿Cómo nació el proyecto que presenta estos días?Escribí la música para estrenar en este concierto, con motivo de la visi-ta del príncipe heredero Naruhito a España y la inauguración del Año Dual España-Japón, pero la idea de componerla rondaba en mi cabeza hace años. En este proyecto me he sentido libre como pianista.

He querido que estuvieran muy presentes mis influencias, que van desde las partituras de Bach, pasan-do por las melodías tradicionales japonesas hasta la música coral y cubana, el gregoriano o el flamen-co. Deseaba expresar la libertad que siento al estar delante de mi piano, con la intención de proyectar emo-ciones a través de géneros musica-les que todo el mundo reconoce.

Y también dar a conocer a Ha-sekura Tsunenaga... ¡Todos somos un poco como él! Me siento especialmente identificada

MINE KAWAKAMIPIANISTA

LA PIANISTA JAPONESA PRESENTA EN ESPAÑA SU ÚLTIMO TRABAJO, “SONATA SAMURÁI” /Efe

porque, sin saberlo, mi trayectoria profesional me ha llevado a recorrer casi los mismos sitios por los que anduvo Hasekura. Por tanto, de al-guna forma, cuando conocí su his-toria me di cuenta de que ya tenía interiorizadas muchas de sus viven-cias. Que mi experiencia vital, esta-ba muy ligada a él.

¿Cómo es el proceso de compo-sición?Nunca pienso que estoy compo-niendo: lo que hago es interpretar y al final sale lo que quiero. Creo que soy más intérprete que composito-ra. Yo no pienso nunca que estoy creando música: todo lo que me emociona lo transformo y traduzco al piano.

¿Qué es para usted la música?Para mí, la música es el hilo de unión más universal que existe. En mí misma existe una fusión: Nací japonesa, toco un instrumento occi-dental y he vivido en sitios muy dis-tintos.

¿Cuál es su relación con Espa-ña?España es para mi imaginación fuente de energía. Todo tiene su so-nido, hasta el pulpo y los mejillones tienen su sonido. Cada mejillón tie-ne su sonido diferente, y un cubo lleno de mejillones tiene también su sonido (risas).

¿Y con Galicia?Soy una gran amante de la ciudad de Santiago de Compostela, una ciudad que me proporciona la me-jor energía y a la que acudo con re-gularidad cuando emocionalmente estoy bajo mínimos. Cuando estoy aquí me siento muy viva; de repen-te, tengo ganas de vivir, de tocar el piano, escucho sonidos que no co-nozco. Es una pena que no pueda vivir aquí.

Usted ha hecho el Camino de Santiago, ¿cómo lo recuerda?Con nostalgia y emoción. A él le de-diqué mi anterior trabajo, “O meu Camiño”. Aunque tanto “Sonata Samurai” como “O meu Camiño” son trabajos muy visuales quiero que la gente viaje con mi música. Mi obra, a raíz de la experiencia perso-nal del Camino, expresa sentimien-tos más personales. Hacer el Cami-no me cambió la vida. En “O meu Camiño” intenté dibujar muchísimo más mis sentimientos. Andar el Ca-mino es conversar contigo mismo.

¿Cómo fue tocar en la catedral de Santiago con Carlos Núñez el último día de la visita del príncipe Naruhito a España?Un sueño hecho realidad. Mi sueño desde hace muchos años era tocar con Carlos, porque el sonido de la gaita es también muy emocional. No tenía ninguna duda de que am-bos instrumentos pudiesen sonar bien.

El flamenco también le resulta inspirador...El flamenco es también un arte que me inspira. Entre la música japone-sa y el flamenco hay algo en común, no tanto en el ritmo sino en el espa-cio entre sonido y sonido.

Nosotros, tradicionalmente, en Japón respetamos el espacio donde no suena el sonido, y para mí el fla-menco es la música del espacio.

¿Tiene ya algún proyecto en marcha?Tengo por delante el encargo de componer medio centenar de temas para una película japonesa.

También, desde hace dos años, acudo a mi país para visitar la zona que resultó afectada por el terremo-to y el tsunami de marzo del año 2011 y participar en conciertos a beneficio de los afectados.

Tocar con Carlos Núñez en la

catedral de Santiago y ante el príncipe Naruhito ha sido un sueño hecho realidad. El sonido de la gaita es también muy emocional y combina con el del piano

En mi último trabajo quise

que estuvieran todas mis influencias, que van desde Bach o las melodías japonesas tradicionales, hasta la música coral y cubana, el gregoriano o el flamenco

laEntr

evis

ta

29

Diario de FerrolDOMINGO,

30 JUNIO DE 2013 Nord

esí

a

Page 4: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

As columnas de Vázquez Pintor

mái

sLib

ros

30

Diario de FerrolDOMINGO,30 DE JUNIO DE 2013N

ord

esí

a

A serodia traxectoria literaria de Marcelino Sisto segue a dar os seus froitos. Tralo escintilante “Ae-gean sea” (1999), no que deixaba ver a cerna dos seus intereses e o intenso traballo coa linguaxe, re-gresa moitos anos e non poucos premios literarios despois o ferrolán con este “fardel de poemas de temática heteroxénea zumegando léxico patri-monial”. Un libro no que, por enriba de temas, a cerna do mesmo é a lingua galega, un vocabulario rico, fondo e cun rexistro variadísimo. Ten razón Antón Cortizas no seu iluminador prólogo verbo da necesidade de chamar ás cousas polo seu nome e máis nun idioma como o galego no que ás veces semella que todo vale, entre o ritual e o desleixo. E este traballo de dignifi -cación da lingua é de amor e paixón. Como o é o do valor da experiencia, a dureza vital e a inxustiza. Un volume que recolle poemas da última década e no que algúns incluso veñen acompañados dun prólogo no que o autor debulla as súas intencións e artifi cios, algo pouco frecuente. Un libro que, ademais, busca axudar aos nenos con cancro da asociación Asanog e ás súas familias. E é que non hai estética sen ética.

LOAIRA SERODIA

MARCELINO SISTO DEIBE

Deputación da Coruña

UN AUTÉNTICO TESOURO DE PALABRAS

COLUMNAS DE PAPELXOSÉ VÁZQUEZ PINTOR

Edicións Morgante, Cangas,

2012.

Practicante eu mesmo da literatura de xor-nal, columnista dia-rio de DIARIO DE

FERROL durante máis dunha dé-cada, lector teimoso das columnas que pagan a pena (nunca as que se ven vir, as demagóxicas, as que non fan senón glosar as noticias que xa lemos noutras partes do xornal), recollo este libro de Váz-quez Pintor, Columnas de papel (Edicións Morgante, Cangas do Morrazo, 2012), con expectación.

Aquela que me outorga o seguir a este autor desde hai moitos anos: como poeta en nidia evolución es-tética, que non conceptual, como narrador, sumamente imprevisi-ble, como columnista “de alcance”, dos que aínda tratando temas de actualidade son quen de facer de-les piperetes gustosísimos con dúas e aínda tres voltas de tornelo para que o lector sinta que ten diante súa un mensaxeiro non soamente intelixente senón que trata ao re-ceptor (que diría un refitolero) como posuidor dunha intelixencia en paralelo coa súa. Graciñas, pois, pola parte que me toca.

Sentadas estas premisas quero dicir igualmente que aplaudo a

cheo de mandrias que mete medo. Por iso eu fago por reservar os meus anseios lectores para articu-listas cal o señor de Melide, non soamente “in situ” senón tamén para cando se dispoñen, moitos anos despois, os seus artigos en li-bros cal o que me ocupa. Testemu-ña dunha escrita de calidade que adorna un concepto ético de sete estalos. ¿Qué hai asuntos neste li-bro que teñen que ver coa actuali-dade naqueles anos? Por suposto. Acontece que xa saben aquilo de que o home é o único animal que bate dúas veces na mesma pedra. E os escépticos, os que repiten aquilo de “Santa Lilaila pariu polo dedo, certo será máis eu non o creo”, que se fagan co libro. E logo falamos. De Neda.

VICENTE ARAGUAS

postura arriscada de Edicións Mor-gante de publicar estas columnas publicadas por Vázquez Pintor, en-tre 1987 e 1993 (e non 2012, au-tor da contracapa, que iso corres-ponde ao tempo que leva o home de Melide en activo como colum-nista) en Faro de Vigo e La Voz de Galicia.

Sosteño que Morgante arrisca porque este xénero, o da columna feito libro, non ten saída doada na atonía libreira actual, reducida aos sota, cabalo e rei sabidos. E ade-mais, en galego. Aínda así eu reco-mendo de corazón un libro que nos mostra todos os Vázquez Pin-tor coñecidos (e recoñecidos). O narrador, o paisaxista, o loitador infatigable porque este país, pe-queno, verde e melancólico non termine de írsenos das mans, o home de acción, aínda que fose diante da pizarra da aula, o ama-dor do teatro, participante el ta-mén nunha xoldra dramática que nunca cesa, e mil cousas máis que podería eu dicirlles para animar-lles a facerse co libro. Mais abon-daría con explicarles que o Váz-quez Pintor escribe que nindiola, cousa esta tan pouco evidente no mundo do columnismo patrio, tan

Galardonado en 1992 co premio li-terario máis importante de Esta-dos Unidos, The National Book, Cormac McCarthy encetaba aquí unha sólida traxectoria ao tempo que iniciaba a súa “Triloxía da fronteira”. A historia relata como á morte do seu avó, John Grady Cole ten 16 anos e vive no rancho familiar de San Ángelo (Texas), fundado polos seus devanceiros. Mais a nai de John decide vender a propiedade e que o rapaz vaia vivir con ela á cidade. John Grady non acepta a proposta e con-vence o seu mellor amigo, Rowlins, para que o acompañe nunha viaxe cara ao sur. Ambos os dous foxen a cabalo na procura da fronteira porque agar-dan atopar traballo de vaqueiros en México. Polo camiño darán con outro mozo, Jimmy Blevins, que semella escapar de alguén. O encontro marcará o destino da súa viaxe. Estamos ante unha historia de amizade e lealdade entre dous mozos. Transcorre na fronteira, un lugar xeográfi co mais ta-mén literario; metáfora do desarraigamento, da viaxe, de realidades que cambian en función do lado da liña na que nos atopemos.

TANTOS CABALIÑOS LINDOS

CORMAC MCCARTHY

TRAD. EVA ALMAZÁN

Kalandraka / 19 euros

O TALENTO DE CORMAC MACCARTHY

“Xosé Vázquez Pintor escribe que nindiola, cousa esta tan pouco evidente no mundo do columnismo...”

Page 5: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

ÓSCAR Y LAS MUJERESSANTIAGO RONCAGLIOLO

Editorial Alfaguara, 2013.

Santiago Roncagliolo: humor, enredo, pasión

El título Óscar y las muje-res (Alfaguara, 2013) es ya la tercera novela que el peruano –lime-

ño– Santiago Roncagliolo publica en Alfaguara e incluso obtuvo hace al-gún tiempo el premio de narrativa que patrocina la citada editorial con su novela Abril rojo, obra que, por su lenguaje y asunto, por su tono y esce-nografía, está en las antípodas de esta Óscar y las mujeres, título que ya su-giere una historia de evasión, una lec-tura divertida, un cierto enredo cómi-co. Lo sugiere y lo cumple.

Y sin embargo, este escritor, hoy ya conocido y de éxito algo más que mi-noritario, lo pasó mal cuando vino a España (seguramente, como tantos otros de sus compatriotas hispano-americanos) para abrirse camino como escritor. Aquella difícil situa-ción inicial debe haber cambiado para él; contra todo pronóstico, si mi-ramos a nuestro alrededor. Ronca-gliolo, que el pasado año nos sorpren-día con El amante uruguayo (Ed. Alcalá, 2012), libro que analiza las re-laciones de García Lorca con el escri-tor uruguayo Enrique Amorim, el co-nocido autor de novelas como La carreta (1929) o El caballo y su som-bra (1941), en la actualidad reside en Barcelona y escribe para el madrileño El País. Nadie es perfecto.

Óscar y las mujeres es un diverti-mento narrativo inspirado en los en-

LUIS ALONSOGIRGADO

tresijos de las telenovelas (los tan de-nostados como vistos “culebrones”): anécdotas del rodaje, relaciones entre los actores, índices de audiencia, es-trategias del guión para captar al pú-blico televidente, etc. La mirada in-terno-externa del escritor a un mundo tan cotidiano como popular es sin duda un acierto; como lo son no po-cas observaciones en el interior senti-mental (lejos del glamour de la pan-talla) de quienes integran el factor humano de la movediza y hasta atro-pellada trama: más caras del famoseo en la pantalla, pero tragicómicos pe-leles fuera de ella.

Las relaciones amorosas, tan cam-biantes, frágiles y heterogéneas en la actualidad (amor, sexo, erotismo, pornografía) son hoy un buen campo abonado para el novelista, para poner patas arriba las conductas, los pape-les, las funciones del hombre y la mu-jer en el convivir diario. Todo lo cual se hace una selva de pasiones, menti-ras, frustraciones, celos, odios, ven-ganzas, secretos inconfesables y reve-laciones que desmayan al más pintado: la realidad imita a la ficción y viceversa. Añadamos al discurrir frenético de esta “tropa” indisciplina-da la atribulada figura del patético (y maníaco) Óscar, el guionista que en-carna lo que alguien bautizó como “el rigor de la desdicha”... sobre todo con las mujeres. Un pobre diablo que sabe y reconoce lo que es.

Todo en Óscar y las mujeres es ex-cesivo, todo es agolpamiento y sobre-salto y acumulación en el continuado trasvase del texto de la ficción de la telenovela que se escribe al plano anecdótico del hacerse (el rodaje) de la misma: literatura dentro de la lite-ratura; fusión y confusión de reali-dad-ficción. De todo ello no se libra una expresividad chillona, alborota-da, extraída de una oralidad popular, rotunda, abundante en tintes melo-dramáticos y no exenta de cursilería. El tejido de la escritura está pespun-teado constantemente por anglicis-mos léxicos y fraseológicos, puro es-pañol de Miami.

La sencilla trama, manejada con sobrada soltura por el escritor, contie-ne, en lo humano, elementos que van más allá de lo cómico y humorístico. Nos referimos a ese contrapunto de soledad, fracaso, desengaño y crisis existencial en el que se mueven los personajes y que el autor registra con compasivo y hasta tierno desenfado, pues la finalidad última que mueve a sus vapuleadas criaturas es “darle a la gente algo con que soñar” (p. 286). De los sueños sobrevive el hombre y de esta novela de Santiago Ronca-gliolo podemos disfrutar; con ella po-demos sonreír y hasta esbozar una tierna melancolía. Amenísima y re-confortante, esta novela.

Un relato sencillo y cargado de valo-res, algo que lo equipara a la gran tra-dición cuentística europea de los últi-mos s ig los con la carga de profundidad que se esconde bajo la aparente simplicidad. La escritora y profesora Corona de Jesús García Otero ha rescatado al personaje de Pitín, el entrañable pájaro a quien quizá se precipitó en su momento en hacer desaparecer (algo semejante le sucedió en su día a un tal Conan Doyle con un detective de su creación, Sherlock Holmes, ¿recuerdan?). De este modo, tras el éxito de la trilogía (“Pitín” -hay una traducción en gallego publicada por Edicións Embora-, “Pitín supo volar” y “Elena re-cuerda a Pitín con nostalgia”, la narradora ferrolana vuelve a hacer que la espera haya valido la pena para grandes y pequeños. Corona de Jesús insiste en las características de su libros anteriores: amenidad y profundidad, en las que el lector irá descubriendo valores que van del amor a la vida, la libertad o la generosidad a través de sus protagonistas, acompañando a Pitín el singular espantapájaros Barto-lón, así como Elena, su amiga de toda la serie. Al interés por las historias del pajarillo se unen las ilustraciones que acompañan el libro. En este caso la fi gura de Pitín y su mundo ha sido recreado visualmente por el joven pacense Leopoldo Mata García.

PITÍN Y EL ESPANTAPÁJAROS

BARTOLÓN

CORONA DE JESÚS Gª OTERO

Letra Clara / 10 euros

UN PERSONAJE INFANTIL CON VALORES

El escritor guatemalteco Eduardo Hal-fon (1971), brillante autor de novelas como “El boxeador polaco” o “El ángel literario” (Anagrama, 2004) con el que llegó a ser finalista del Premio Herralde de Novela, toma el relevo sociológico que puso en práctica Paul Auster en su espacio radiofónico de la NPR norteamericana, un experimento que recogía historias reales de gente anónima que hablaba de experien-cias cotidianas, algunas fantásticas, otras mundanas y algunas dignas de incluir en el índice clínico de parapsicología. Eduardo Halfon decidió continuar con dicho experimento y a lo largo del 2009 recorrió distintos puntos de la geografía (su Guatemala natal, México, Iowa City, Ginebra o La Rioja) recopilando relatos al modo del viajero decimonónico en busca de nuevas experiencias en las que encontrar materia y sustento. Historias aparentemente inconexas van trazando la línea aguda de una definición que se convierte en característica de su escritura. A veces es la sorpresa y en ocasiones la confusión que se apoderan de la brevedad expresiva. Como señala el crítico Mario Arsenal “Existe esa complacen-cia del relato breve, de la historia concisa y puntiaguda, de la literatura directa que busca el impacto del lector, la complicidad del asombro mu-tuo”. En definitiva, un ejercicio literario interesantísimo y, más impor-tante si cabe, sin solución alguna de continuidad.

ELOCUENCIAS DE UN TARTAMUDO

EDUARDO HALFON

Pre-Textos / 10 euros

DE DONDE BROTA LA MATERIA LITERARIA

más

Lib

ros

31

Diario de FerrolDOMINGO,

30 DE JUNIO DE 2013 Nord

esí

a

Page 6: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

letr

asA

tlán

tica

s32

Diario de FerrolDOMINGO,30 DE JUNIO DE 2013N

ord

esí

a

Non quixo Elvira que toda aque-la maxia do lar se perdese e legou ao seu fillo César os receitarios ma-nuscritos e mecanoscritos que apa-recen redactados en castelán e aín-da en francés e inglés e que agora se publican traducidos á lingua de noso.

A cociña dos Cunqueiro é un vo-lume de algo máis dun cento de páxinas, perfectamente estrutura-do polo seu editor Miguel Vila Per-nas, onde o lector curioso e bo gourmet atopará “Legumes, verdu-ras e entrantes”, “Empanadas”, “Ovos”, “Peixe e mariscos”, “Car-nes” e, por descontado, “Sobreme-sas”. Todo, xaora, con receitas prácticas, explicadas paso a paso e con indicación exacta de ingre-dientes que, amais, se acompañan de fotografías a toda cor e plana enteira co resultado apetecible do prato en cuestión.

Son as deste libro receitas en boa parte típicas mindonienses e da Ma-

A COCIÑA DOS CUNQUEIROELVIRA GONZÁLEZ-SECO SEOANE/ LIMIAR DE CÉSAR CUNQUEIRO E EDICIÓN DE MIGUEL VILA PERNASEditorial Galaxia, 2013.

Á mesa dos Cunqueiro

Que os Cunqueiro G o n z á l e z - S e c o Seoane foron den-de sempre unha fa-

milia de xenialidade artística con-natural é algo que os mindonienses sabemos ben. Logo, que esa supe-rior capacidade se vertese en fic-cións escritas incomparables como as de don Álvaro ou as do seu fillo César ou noutras artes como a culi-naria de dona Elvira é xa cousa que as afeccións e os talentos de cada quen explican.

E velaí como agora recupera Ga-laxia máis que oportunamente as receitas que ao longo de décadas a que fora esposa do autor do Mer-lín, dona Elvira González-Seco Seone, fora atesourando nunha decena de cadernos que acabaría legando ao seu fillo maior.

Así pois, A cociña dos Cunquei-ro reúne unha escolma de oitenta receitas de entre os máis de dous milleiros que deixou anotadas Elvi-ra. Van prologadas por unhas pala-bras de presentación (“A cociña de miña nai”) do seu fillo César e mais unhas notas de edición e caracteri-zación xeral polo especialista Mi-guel Vila Pernas (“Dez cadernos de receitas”), encargado tamén da fixación textual e ordenación dos materiais.

Elvira, filla ela tamén dun sen-lleiro intelectual mindoniense, o xornalista e avogado César Gonzá-lez-Seco Romero, demostrou den-de ben nova uns dotes para o crea-tivo e intelectual que, por aquelas cousas da descompensada forma-ción xenérica da época, acabou su-blimando no eido gastronómico, no que se revelou como unha artis-ta que, de ter profesionalizado os seus saberes, de seguro chegaría a ser un nome de referencia nos cír-culos referenciais desta arte no pa-sado século.

ARMANDO [email protected]

riña Luguesa, mais tamén doutras partes de Galicia, comidas que alter-nan con manxares europeos e mes-mo americanos e que, no seu conxunto, compoñen un amplo re-pertorio de pratos que satisfará os máis esixentes padais de toda parte.

Quen queira gozar co panaché de verduras Margarida, os pemen-tos en bagnacauda, os ovos ao gra-tín, a lagosta á armoricana, a rosca de carioca, o paté laetitia, as cotte-letes de monsieur le cure, as mazás vestidas, as chulas de laranxa, o biscoito de moca, o pastel Lady Baltimore ou o xeado xubileu, en-tre moitas outras delicattessen, acertará facéndose con este A coci-ña dos Cunqueiro, un volume im-pecablemente editado en tapa dura, de formato máis que ma-nexable e dun prezo realmente po-pular. Un libro para regalar e rega-larse que, de seguro, fará felices a amantes da boa lectura e, sobre todo, da boa mesa.

Imaxe de Elvira González-Seco Seoane

Page 7: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

Salir de vacaciones sin encontrarse sorpresas al regreso

Los amigos de lo ajeno también desean con fuerza que llegue el ve-rano y, con él, las vaca-

ciones de algunas familias, que de-jarán sus domicilios cerrados durante su ausencia. Cada vez es más habitual que los cacos opten por seleccionar las viviendas que es-tán vacías durante el verano para entrar y adueñarse de lo que no les pertenece.

Por todo esto es aconsejable te-ner presentes una serie de pautas que deben seguirse, según informan

Durante las vacaciones, aquellos afortunados que las tengan, deben tener muy presentes una serie de medidas de seguridad que eviten, en la

medida de lo posible, que los amigos de lo ajeno se hayan adueñado de aquello que no es suyo durante la ausencia de los dueños de la vivienda. Los cuerpos

de seguridad ofrecen cada año por estas fechas una serie de recomendaciones para quienes vayan a ausentarse de su domicilio.

desde la Policía Nacional y otros cuerpos de seguridad.

De este modo es preciso revisar el correcto funcionamiento de todos los componentes del sistema de se-guridad, si es que la vivienda dispo-ne de uno. También se recomienda comprobar que todas las puertas y ventanas están debidamente cerra-das y no comentar con desconoci-dos los planes de viaje. Asimismo, sobre este último aspecto los exper-tos también señalan que no se debe informar del viaje a través de las re-des sociales. También se recomien-

TEMA

da utilizar dispositivos que simulen el encendido y apagado de la luz o la radio. En este caso también es muy útil recurrir a algún familiar para que suba persianas y genere sensación de que el domicilio está habitado.

Igualmente es aconsejable can-celar las suscripciones de revistas y periódicos para que no se acumulen en los buzones y no den pistas a los cacos. También se recomienda ob-servar los días previos si alguien ex-traño ronda el domicilio y comuni-carlo a las fuerzas de seguridad.

Un buen truco para “despistar” es dejar las persianas semicerradas, o dejar ropa tendida para que pa-rezca que hay actividad en casa.

Gracias a las nuevas tecnologías se pueden instalar sistemas de vigi-lancia que permiten consultar en tiempo real lo que ocurre en la vi-vienda a través del teléfono móvil, algo muy demandado en la actuali-dad por las familias.

Enl as fotografías se observan diferentes robos, todos cometidos en ausencia de los propietarios de los negocios o domicilios. J.M/ POLO/D.A.

enD

etal

le

33

Diario de FerrolDOMINGO,

30 DE JUNIO DE 2013 Nord

esí

a

Page 8: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

El documental se hace un hueco en las pantallas

La compañía teatral ca-talana Comediants cumple cuarenta años, y “Con el sol en la ma-

leta” les rinde su particular home-naje a partir de un intenso recorrido a su historia, contado a la manera de los métodos más característica-mente teatrales, como marionetas o sombras chinescas.

A medio camino entre el docu-mental y la ficción cinematográfica llega desde Rumanía “Crulic, cami-no al más allá”, una cinta coprodu-cida con Polonia que combina el di-

El director Richard Linklater prosigue su saga de culto con “An-tes del anochecer”,

mientras que M. Night Shyamalan vuelve a la ciencia ficción con “After Earth”, dos cintas que destacan en una semana de estrenos con docu-mentales, un drama saudí y una cinta de animación rumana.

Tras las aplaudidas “Antes del amanecer” (1995) y “Antes del atar-decer” (2004), el director Richard Linklater y los protagonistas Ethan Hawke y Julie Delpy han repetido su cita nueve años después para continuar la particular historia de amor entre Jesse y Celine.

En esta ocasión la pareja ha deci-dido mantenerse unida y pasar unas vacaciones en Grecia, si bien los problemas de desgaste a lo largo de los años y los continuos reproches y disputas ponen la relación cada vez más al borde de una ruptura.

La estrella Will Smith vuelve a emparejarse con su hijo Jaden en “After Earth”, regreso de M. Night Shyamalan a la dirección tras un paréntesis de tres años después de “Airbender: el último guerrero”.

Mil años después de que el ser humano se haya visto obligado a abandonar la Tierra, un transportis-ta sideral y su hijo sufren un acci-dente en la nave espacial y se preci-pitan al ahora inhóspito planeta azul, desde el que lucharán contra

Los regresos de Linklater y Shyamalan dominan la cartelera

Moncho Borrajo lamentó la situación que atraviesa la cultura tras la subida del IVA, una medida que ha calificado de “terrorismo cultural”, durante la presentación del espectáculo “Yo, Quevedo”, que mostrará en el Teatro Colón de A Coruña del 7 al 11 de agosto.

La actriz y empresaria Emma Ozores cerrará el madrileño teatro Arlequín hoy, una decisión en la que han influido motivos económicos pero sobre todo por la complejidad de compaginar ambas facetas.“Entre los negocios y ser actriz elijo mi trabajo de actriz”, dijo Ozores, quien ha dirigido durante tres años la sala, en la que estrenó dos obras de su padre, Antonio Ozores.

El festival de música antigua Via Stellae, ofrecerá gratis trece de los veintiún conciertos programados, del 5 al 19 de julio, en nueve espacios diferentes de la ciudad de Santiago.

MONCHO BORRAJO TACHA DE “TERRORISMO CULTURAL” LA SUBIDA DEL IVA

EMMA OZORES ELIGE SER ACTRIZ Y CIERRA EL TEATRO ARLEQUÍN

VIA STELLAE OFRECERÁ GRATUITOS TRECE DE LOS 21 CONCIERTOS

CINE DE CIENCIA FICCIÓN Y TAMBIÉN CINTAS ROMÁNTICAS DONDE NO FALTAN LAS CARRERAS DE LOS SAN FERMINES

bujo a mano de la animación tradicional con el “stop motion” y la tecnología en 3D.

La historia narra la vida de Clau-diu Crulic, que desde la tumba na-rra cómo su familia tiene dificulta-des para reconocer su cadáver, después de que una huelga de ham-bre en protesta por su encarcela-miento injusto fuera desoída por el Gobierno del país.

Pionera en su país al ser la pri-mera directora de Arabia Saudí en firmar una película, la realizadora Haifaa Al-mansour compone su de-

rán y desearán para conseguir su ansiado empleo, en una cinta que incluye otros rostros conocidos de Hollywood como Rose Byrne, John Goodman y Max Minghella.

El director Olivier van der Zee firma su segundo documental tras “La chanson de Roland” con “Encie-rro en 3D: Bull Running en Pamplo-na”, en el que explora la adrenalina que despiertan las carreras de San Fermín, el chupinazo de salida y el fervor religioso de las fiestas.

cineT

eatr

o

Ethan Hawke, “Jesse” y Panos Koronis, “ Stefanos”, en “Antes de medianoche”

animales evolucionados para matar a todo el que demuestre miedo si quieren volver a casa.

La gamberra pareja de “De boda en boda” vuelve con las pilas recar-gadas en “Los becarios”, en la que interpretan a dos vendedores co-merciales cuya empresa cierra y se ven obligados a reciclarse en el mundillo digital como trabajadores en prácticas de Google.

A través de hilarantes pruebas de aptitud los protagonistas se las ve-

but en el cine con “La bicicleta ver-de”, una cinta que pone de manifies-to algunos de los aspectos más conservadores de la sociedad saudi-ta, en especial los que coartan la li-bertad de la mujer.

La protagonista es Wadjda, una niña de diez años que viste playeros, juega con chicos y anda a rostro des-cubierto, que se encaprichará de una bicicleta para competir en una carre-ra, si bien su madre se opone firme-mente a comprársela dado que la so-ciedad considera las bicis un peligro para la dignidad femenina.

34

Diario de FerrolDOMINGO,30 DE JUNIO DE 2013N

ord

esí

a

Page 9: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

Creo haber leído en algún sitio que no se conserva completa grabación alguna de

un montaje operístico de Callas: habríamos de “conformarnos” con su discografía. Con los montajes teatrales, ni siquiera eso. Ha muer-to, a pie del telón, a los 84 años, una de las figuras clave del Teatro Español contemporáneo y nos ve-mos convertidos, aquéllos que tu-vimos la suerte de contemplar sus producciones a lo largo de un an-cho medio siglo de caminar la le-gua cómica, en protagonistas de un nuevo “Fahrenheit” Ray Brad-bury, intentando mantener su ful-gor en la memoria propia (y en la ajena).

Miguel Narros vendría a consti-tuir también un paradigma sobre la posibilidad de elegir destino en el Arte (y en la vida). Podríamos si-tuarlo ahora como una especie de reverso –siempre dentro de pará-metros de una calidad que aposta-ba, abiertamente, por llegar a lo más alto, en tiempos de mediocri-dad y silencio patatero– del “tama-yismo” buscador del “espectáculo teatral”, al margen de implicaciones ideológicas.

La trayectoria Narros, tan clara y ejemplar, en escena y en aula (sería injusto no citar su labor como “headhunter” para el culto de Ta-lía), nos deja hoy con la mirada abierta. La Pasión según Narros… Va a parecer un sueño…

A los 23 años, andaba por el divi-no París de la “rive gauche”, traba-jando y aprendiendo en el Teatro Nacional Popular de Jean Vilar, con gentes como María Casares, Gerard Philipe o Jean Moreau… De regreso en España (1953), monta su prime-ra función, “Música en la Noche” de J. B. Priestley. En 1954, debuta como actor en Barcelona con “Ré-quiem por una Mujer” de William Faulkner… Cinco años más tarde, aflora como director del Teatro Es-pañol Universitario (TEU); con “Proceso a la Sombra de un Burro”, del suizo Dürrenmatt, vitriólica far-sa en torno al individualismo, a los 30 años, obtiene el Premio Nacio-nal de Teatro. En 1960, podemos localizarlo firmando los montajes de “Historia de un Soldado” de Stra-vinski y “Las Tres Hermanas” de Chejov. En 1966, durante la “prima-vera de Fraga”, en un intento “sui géneris” de liberalizar el Cine y el Teatro Español a través de la Direc-ción General de García Escudero, que recibía los trastos de matar (la libertad de expresión) de aquel Arias Salgado de la copla (“Con Sal-gado, todo tapado; con Fraga, hasta la braga…”) Narros pasa a dirigir el Teatro Español de Madrid, especia-lizado en el repertorio clásico, a ma-nera de, son palabras del director general, “experimento”. Para el otro teatro nacional, el María Guerrero, había elegido a José Luis Alonso, sigo citando a García Escudero, “va-lor indiscutible”. Pronto aparece-rían los problemas, concretamente

ker, cuyo recuerdo furioso todavía retumba en mi cerebro, con un final de primer acto que hubiese puesto los pelos de punta al mismísimo Chicote (Alberto, que no Pedro), con docenas de platos volando por el aire. Estoy empezando a dudar, en este vero instante, de la proce-dencia terráquea de un Narros ca-paz de ir poniendo en pie, una tras otra, tantas obras maestras. Nuevo reencuentro en el 75 con Ana Belén: la “Antígona” de Anouilh, donde la frágil anatomía de su protagonista se convertía, sobre escenario, en una especie de “pájaro de fuego” frente al Creonte de Fernando Del-gado…¡Qué cosas hemos visto, ca-marada Tovarich y qué poca memo-ria para tanta grandeza…! Total, para acabar –y eso, con suerte– en-latado vía “Tú, tubo”, en versiones infectas, tantas veces…

Unos 70 a punto de rematar son los años del TEC (Teatro Estable Castellano), a tercias con William Layton y José Carlos Plaza, maes-tros de ceremonias en la escena es-pañola del evangelio según Stani-lavski de interpretación (el célebre “Método”), que convertía a los acto-res en personajes y a éstos, en acto-res que estaban indagando cómo interpretarlos. Aquí llegados, no sé si tiene sentido seguir enumerando sus trabajos… “Así que Pasen Cinco Años”, de Lorca; el “Tío Vania” más vital que imaginarse pueda, otra vez Ana Belén protagonista, aquí cruzando el aire de la escena subida en un columpio (ambas las dos fe-chadas en 1978) … Durante unos 80 sólo nuestros a medias, en la Cía. “Teatro del Arte”, oficiará la “Danza Macabra” de Strindberg; “Seis Per-sonajes en Busca de Autor”… a lo que siguió una nueva temporada en el Español (Shakespeare, Lorca, O´Neill, Buero Vallejo…); en 2002 recibe el Premio Max al mejor direc-tor por “Panorama desde el Puente” de A. Miller… Y ya me callo, que esto no es un botón: es la bragueta entera…aun con el mutis de títulos gloriosos (“Salomé”, de O. Wilde; “La Señorita Julia”, “A Puerta Cerra-da”…) Eso sí: me he hecho a mí mismo una firme promesa: no vol-ver a decir “no tengo tiempo”…

Narros, Miguel, como Malone, ha muerto para ayer, mas no para mañana…Su última presencia en el Jofre debió de ser en 1995, con “La Discreta Enamorada” de Lope, cuyo reparto encabezaba Berta Riaza, a la que los más viejos del lugar recor-damos en el Renacimiento, prota-gonista de “Todos Eran mis Hijos” de A. Miller…

Requiescats aparte, prefiero ter-minar mis letanías reivindicando lo perdurable del talento y el trabajo. Debo de haber presenciado una do-cena de entre un total de 120 mon-tajes oficiados por Narros, cosecha, por la parte que me toca, más bien pobre de guarismo y porcentaje, que no en Arte y emociones fuertes. Si algo he sacado en claro es el Amor por lo que estaba haciendo; su in-cansable constancia en el esfuerzo...

“A taste of honey” nos deja su recuerdo…Telón lento. Fin del Acto Primero.

JOSÉ TORREGROSA- TEATRO

No digáis que fue un sueño

EN EL FALLECIMIENTO DE MIGUEL NARROS

cineT

eatr

oen el montaje de “Numancia” de Cervantes y su propuesta actualiza-dora (los soldados romanos vestían el uniforme nazi), lo cual despertó las susceptibles iras bunkerianas, con mojino escocido ante tanto li-bertinaje de importación: Jean Lo-uis Barrault acababa de montar en París una “Numancia” en parecidos términos….

En 1967, en este mismo teatro, dirige “El Rey Lear”, con Carlos Le-mos y Ana Belén/ Cordelia; ibidem, dos años después, la emprenderá con “Medida por Medida” y, en 1970, con “La Marquesa Rosalinda” valleinclana, protagonizada por Amparo Soler Leal… Se me está po-niendo la carne de membrillo… ¿Qué fue de tanta invención como truxeron…? Pero espera, porque

esto sigue y sigue: en el 71, llega el momento mágico de su “Sabor a Miel” by Shelagh Delanney, con Ana Belén y Eusebio Poncela, montaje que pasó por el Jofre, una de las ex-periencias escénicas más emocio-nantes que conozco. En sesión úni-c a , s e h a b í a p re s e n t a d o anteriormente en el María Guerrero (1961); la censura la había prohibi-do para salas comerciales, en repeti-das ocasiones, desde entonces. Lo que uno no espera es que, esa mis-ma temporada, en los Madriles, es-trene Narros una “Hedda Gabler” de Ibsen, “tour de force” ciertamen-te agotador, de esos que te dejan, y no sólo anímicamente, “pal arras-tre”. Que si quieres arroz, en el 73 se las pone más difícil todavía con “La Cocina” del británico Arnold Wes-

35

Diario de FerrolDOMINGO,

30 DE JUNIO DE 2013 Nord

esí

aLibreto de la comedia la Discreta Enamorada que se escenificó en el Jofre

Page 10: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

El arte de cada época está en consonancia con las circunstancias que confluyen en

ella. Así el impresionismo es un re-flejo de la “Belle Epoque” y las pin-turas negras de Goya de la restau-ración del absolutismo y de la Inquisición por Fernando VII, uni-do todo ello a una cruel persecu-ción de los liberales; Goya olvida el maravilloso preciosismo al que ha-bía llegado en su pintura y realiza la portentosa creación de las “Pin-turas negras”, ya que ni siquiera la original pintura con la que des-cribe crudamente la “Familia de Carlos IV” le pareció válida para la nueva iconografía que le sugiere la situación. Lo mismo ocurre con la obra de Kiefer. En un documen-tal que puede verse en la magnífica exposición del MAC, en A Coruña, Kiefer habla de su aburrida infan-cia, etapa de su vida que se refleja en su obra, ya que transcurre en la Alemania destruida por las bom-bas, con la carga del Holocausto en su conciencia colectiva y cuya iden-tidad cultural y artística se viene abajo como consecuencia de su uti-lización por el nazismo. De ahí que frente al criterio de la Alemania de la postguerra de olvidar el pasado, que se convierte en tabú, Kiefer de-cide afrontarlo, a pesar del rechazo que provoca, hasta el extremo de ser tachado de neonazi. En su obra evoca tanto la Alemania quemada y en ruinas tras la segunda guerra mundial como la mitología germá-nica que los alemanes preferían ol-vidar, dada la exaltación de que fue objeto por el nazismo, así como la simbología nazi, a pesar de no ha-ber vivido durante esa época, ya que nació en 1945, el año del fin de la guerra y por tanto de la derrota del nazismo.

Kiefer, se plantea ¿Cómo ser un artista alemán después de Hitler?, que además era considerado por el nazismo el artista alemán por exce-lencia. Al contrario que lo afirmado por Adorno de que “después de Auschwitz, escribir poesía es una barbarie”, la memorización de la simbología nazi y sus mitos por Kie-fer supone una liberación del pasa-do, al convertir la barbarie en poesía

y belleza, al igual que Velázquez cuando pinta los enanos, obtenien-do belleza de una realidad aparente-mente contraria a ella. La iconogra-fía nazi, la mítica germánica: Parsifal, Los Nibelungos, Sigfrido y Brunilda, son figuras centrales de la obra de Kiefer e incluso temas como “Los maestros cantores de Nuremberg” ( tenemos en la exposición un cuadro con este tema), una de las óperas preferidas de Hitler, dan título a sus obras. Se basa también en temas poéticos, como es el caso de la obra presente en la exposición “Margherita” que es un personaje de un poema de Paul Celan. En 1993, después de más de dos años viajando por todo el mundo, se instala en Francia e incor-pora una nueva iconografía basada en la Biblia, en el misticismo judío y en las tradiciones de diversas cultu-ras. Su obra supera la pulsión exis-tencial anterior y pasa a la espiritua-lidad y a las meditaciones cósmicas de obras recientes. Pero en su colori-do y técnica hay una trayectoria li-neal y lo mismo podemos decir de la sensación desoladora de sus obras, recuerdo de la Alemania ruinosa de su niñez. Sigue representando un mundo en ruinas aunque con refe-rencias universales y que parece una predicción del fin del mundo. Sola-mente hay algunos atisbos de espe-ranza, como son pequeñas flores, al contrario que los girasoles, tema de Kiefer que responde a la visión de-cadente que domina su obra ya que a diferencia de los de Van Gogh, en los que había vida, –si bien angustio-

ta los ha logrado nunca. Cierto es que el carácter a veces enigmático de sus representaciones, le puede restar facilidad de comprensión, ya que los títulos de las obras apenas si las esclarecen, pero su maestría es extraordinaria. Recuerdo en 2010, en la Tate Modern, una obra suya es-pectacular en la que conjugaba la instalación de una palmera natural de grandes dimensiones y pinturas de hojas de palmera.

Su estilo suele encuadrarse den-tro del neoexpresionismo, pero muy poco tiene que ver con los expresio-nistas alemanes de “El Puente”, por lo que creo es más acertado incluir-lo en el informalismo matérico, próximo a Tapies o a Miquel Barceló. Kiefer reconoce su deu-da con Pollock que es detectable en su obra, al igual que la de su maestro Beuys y cita a otros artis-tas como Nolde, Warhol o Du-champ aunque distan mucho de ellos en su lenguaje artístico.

Mi enhorabuena a Carmen Fernández Rivera, Directora del MAC por haber gestionado esta ex-traordinaria exposición.

sa–, los de Kiefer, están muertos.En la exposición de A Coruña úni-

camente figura una de sus escultu-ras, –un libro–, tema que ha aborda-do múltiples veces, pero la obra escultórica de Kiefer es muy impor-tante y numerosa. Suele utilizar el plomo, al igual que en sus cuadros, normalmente con formato de gran-des dimensiones y en los que además de este material añade tierra, alam-bre dentado, arena, ceniza, paja –muy evidente en el cuadro titulado “Margherita”–, pepitas de girasol, pelo, plantas, flores, ladrillos, pie-dras, objetos diversos como escultu-ras de barcos o pedazos de aviones, ropa, pedazos de vidrio y de cerámi-ca, piel de serpiente y hasta su pro-pio esperma. Todo ello entremezcla-do con fotografías y con una pintura matérica a base de gruesas capas de empaste. Hay una creación suma-mente personal por lo que es consi-derado uno de los artistas culminan-tes del momento actual, incluso yo diría que –muertos Bacon y Freud–, la figura cumbre. Los colo-res dominantes son el gris y el ocre, conseguidos como ningún otro artis-

MARINA LÓPEZ

Arriba, fotografía de la pintura “Las mujeres de la antigüedad” (1999). Se trata de un Óleo de arcilla y hierro sobre lienzo. En la foto superior, obra sin título, también en óleo y semillas de girasol (1991-1992)

Las pinturas negras de Anselm Kiefer

enfi

andoA

rte

36

Diario de FerrolDOMINGO,30 DE JUNIO DE 2013N

ord

esí

a

Page 11: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

enFo

togra

mas

37

Diario de FerrolDOMINGO,

30 DE JUNIO DE 2012 Nord

esí

amuchasFelicidadesFelicita con Diario de Ferrol

ALUMNOS DE CINCO AÑOS DEL COLEGIO PONTE DE XUBIA

Los pequeños del colegio Ponte de Xubia celebraron los últimos días una gran fiesta de fin de curso en la que no faltaron los hinchables y la magia típica de este tipo de celebraciones, en las que también estuvieron presentes los profesores y los padres de los pequeños. Felicidades a todos por ese curso que acaba de finalizar.

FIN DE CURSO DE INGLÉS DE LA EOI

Enhorabuena a todos los alumnos de inglés de la EOI por haber finalizado con éxito el curso y celebrarlo de la mejor de las formas. Felicidades a todos.

CLARA INÉS

¡Muchas felicidades por tu reciente cumpleaños!

ÁLEX

¡Feliz cumpleaños! De parte de Mami, Papi, Andrea, Yanira, la tía Vero y el primo Ángel. Ya tienes dos añitos, te estás haciendo mayor. Besos

ANDREA

¡Felicidades por tu 11º cumpleaños! ¡Ya eres toda una chica! De parte de Mamá, Luis, Yanira, Álex, tu tía Vero y tu primo Ángel.

GISELA GARCÉS

¡Muchas felicidades! Tu abuelita Clara, papá, tus tíos y los primos.

Page 12: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

El grupo de compañeros dispuesto en la mesa del Lar de Toxos

Víctor Filgueira Rey y Juan M. López García

En primer término, Antonio Calvo y Ricardo Soutullo

José González, Manuel Varela, Manuel Chaves Bustillo y Valentín Sanjurjo

Fernando Piñón, Andrés Meizoso Delgado y Antonio Dalama

Manuel Chaves Bustillo y Valentín Sanjurjo Losada

Víctor Rico, Euenio Margareto A., Víctor Filgueira Rey y Juan M. López

Guillermo Manso, Juan M. Díaz, Manuel Seco Buyo y José González Pedreira

Comida del curso de aprendices de Bazán del año 1948

Antiguos compañeros de promoción de aprendices de Bazán, que entraron a trabajar en la factoría en el año 1948, celebraron su tradicional comida anual el pasado mes de mayo en el Lar de Toxos, en Ferrol. El grupo celebró en esta ocasión el 65 aniversario

de su curso. Todos los asistentes al encuentro pasaron una tarde muy agradable en la que ade-más de comer recordaron viejos tiempos.

enFo

togra

mas

38

Diario de FerrolDOMINGO,30 DE JUNIO DE 2013N

ord

esí

a

Page 13: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

Los antiguos compañeros de profesión posaron al término del encuentro en la tradicional foto de recuerdo

enFo

togra

mas

39

Diario de FerrolDOMINGO,

30 DE JUNIO DE 2013 Nord

esí

a

Apertura de Piaceri by Nantes en Ctra. Castilla

La carretera de Castilla cuenta desde el pasado 15 de junio con un nuevo local dedicado al ocio. Un rincón en el que disfrutar del mejor de los ambientes, de un

espacio moderno y acogedor donde lo ideal es dejarse aconsejar por sus responsables para disfrutar de todas sus excelencias, un buen café, una copa... en definitva, un es-pacio ideal para pasar un buen rato, reunirse con un grupo de amigos y disfrutar de su esmerado servicio. Piaceri by Nantes se encuentra en el número 223 de la referida vía pública.

Page 14: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

Luis Romero, José Antonio López (homenajeado), Maite Pérez y Maica Pazas

Aniceto Rosique, Antonio Pintos, Chema Verdial

Adolfo Rosales, Alfonso Valea, Helena Fernández y Eva Dopico

Sindo Prieto, Julio Camacho, Mª Victoria Barreiro y Alfonso López

Mamen Mosquera, Aurora Ruíz y Maribel Garay

Marian Pintos, Nela Fernández, Begoña Díaz y Francisco López

Margarita Amado, José Vicente López, Ana Naveiras y Manuela Mourin

David Cortizas, Rosendo Rey, Alberto Freire y Guadalupe Cruz

Cena de despedida de José Antonio López en el Hotel Almirante

Compañeros y amigos de José Antonio López, capitán de navío de la Armada, celebraron el pasado día 11 de mayo una cena para festejar su despedida, ya que lo trasladan a trabajar en otra base. En la cena estuvieron presentes, además de sus seres más allega-

dos, representantes de varios estamentos de la ciudad como empresarios o deportistas, entre otros. Todos pasaron una velada de lo más agradable que seguro quedará para el recuerdo de José Antonio López, que inicia una nueva etapa profesional.

enFo

togra

mas

40

Diario de FerrolDOMINGO,30 DE JUNIO DE 2013N

ord

esí

a

Page 15: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

Nuria Gutiérrez y Juan Daza

Carlos González, José Marcial y Carlos Morandeira

Iria Rodríguez, José A. Rodríguez, Alberto Crego y Mª Clavero

Pablo Morgade, Adela Suárez y Abel Domínguez

Esther Val y José María Fojo

Paulino López, Higinio Mariño y David Cortizas

Roberto López, Jesús Castro, Paco Franco y Carlos Cotovad

Mª Teresa Castro, José A. Aneiros, Jorge López y María José Ojeda

Alejandro Novo, Julio M. Pernas y Pascual Martínez

Pili Carballeira, Félix Candelero, Eugenia Carballeira y Rosa Carro enFo

togra

mas

41

Diario de FerrolDOMINGO,

30 DE JUNIO DE 2013 Nord

esí

a

Page 16: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

enFo

togra

mas

42

Diario de FerrolDOMINGO,30 DE JUNIO DE 2013N

ord

esí

a

Antonio Chan, Rafael Díaz y Avelino Castro

Juan Ignacio Silveira, Fernanda Regal y Juan Dopico Fátima Vaco, Lorgio Mendoza y Víctor Santos

Cubretendales y tendales a medida

En las últimas semanas abrió al público un nuevo es-tablecimiento comercial en Ferrol. Se trata de Ten-dalval, un negocio en el que pretenden dar respues-

ta a cualquier necesidad relacionada con los tendales y cubretendales, permitiendo encontrar aquel que mejor se adapte a las características de cada hogar. Tendalval, que se encuentra en la plaza Doctor Iglesias Parga, ofrece la posibilidad de adquirir cubretendales y tendales simples o elevables, con o sin tapa, entre otros productos. Sus res-ponsables estarán encantados de atender cualquier duda.

Page 17: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

NONITO [email protected]

O Festival confía en que o evento, supe-re a barreira dos 50.000 visitantes.

Para iso, deseñou unha proposta que contempla ata quince concer-tos gratuítos de bandas proceden-tes de media ducia de países.

Seguindo a tónica das últimas edicións, encabezan o cartel pode-rosos grupos internacionais e xun-to a eles, bandas galegas que pre-sentan novos traballos e as mellores formacións folk emerxentes do Proxecto Runas 2013.

O xoves 11 de xullo no escena-rio Estrella Galicia (22.00 horas) actuarán os finalistas do Proxecto Runas 2012, Guezos (Galicia ),

Esta agrupación músi-covocal luce un nuevo look musical en su se-gunda entrega disco-

gráfica cuyo título, “Nuevo Aire”, es indicativo de la renovación efectua-da en la misma.

Cuenta con nuevo director, Tony Guevara, un profesional de la músi-ca de origen cubano, y nuevos com-ponentes, que modelan un reperto-rio de canciones de siempre con renovados arreglos, ritmos y armo-nías latinas, que recolocan instru-mentalmente melodías, sonidos y sentimientos, en suave ascenso vo-cal melancólico y romántico que suaviza la masa coral.

El “Nuevo Aire” de la Trova man-tiene el ideario de la llamada “músi-ca de siempre” a la que insufla una brisa musical de “íntima frescura” que no alborota, más bien seduce con su buen hacer instrumental y vocal, y la magia de un repertorio que engancha –“Quizás”, “Mi gran amor”, “Contigo en la distancia”, “Soledad”, “Tú serás mi baby”, “Piensa en mí”, “Without you”, “Sapo Cancionero”, “Dos Garde-nias”, “Feelings”, “Sombras nada más”, “Cantinero de Cuba”–.

Música romántica, popular y también entrañable, esa que todos tenemos escondidas en el fondo de nuestro disco duro emocional, que llega con voces “precisas”, senti-mentalmente coloreadas, que ba-lancean sus registros e incitan a mo-verse al ritmo de sus cadencias que son las del boleros, las baladas, ran-cheras, tangos y la música latina en una invitación para viajar a momen-tos del ayer con tanta nitidez como si fueran presente.

Gran festa do verán en Galicia

La trova coruñesa presenta su “Nuevo aire”

O FESTIVAL INTERNACIONAL DO MUNDO CELTA DE ORTIGUEIRA XURDIU COMO CERTAME MUSICAL E FOLCLÓRICO NO ANO 1978, DA MAN DA ESCOLA DE GAITAS DE ORTIGUEIRA, TOMANDO COMO FONTE DE INSPIRACIÓN AS RELACIÓNS MÁIS OU MENOS MÍTICAS ENTRE OS POBOS EUROPEOS DE PASADO CELTA. UNHA CITA INELUDIBLE CO UNIVERSO FOLKIE, QUE AFRONTA DO 11 AO 14 DE XULLO A SÚA 29 EDICIÓN COA OFERTA POTENTE DE MÚSICA ATLÁNTICA. DECLARADO DE INTERESE TURÍSTICO INTERNACIONAL, XUNTO AO DE LORIENT NA BRETAÑA E AO CELTIC CONNECTIONS DE GLASGOW É UN DOS TRES ESCAPARATES DE REFERENCIA DAS MÚSICAS CELTAS DE TODA EUROPA

Folk on Crest (Castela e León), Boc (Illas Baleares), Ruaille Buaille (País Vasco) e Os Cempés (Gali-cia).

No escenario Estrella Galicia (22.00 horas) o venres 12 de xullo actuaran Birimbao (Galicia), Esco-la de Gaitas de Ortigueira (Gali-cia), Kan (Irlanda), Guidewires (Irlanda) e Riobó (Galicia).

O sábado 13 de xullo Sylvain Barou Trío estará no Teatro Benefi-cencia (20.00 horas) e Banda Cre-binsky (Galicia), Bagad Glazik Kemper (Bretaña), Dán (Irlanda-Escocia-Inglaterra-Bretaña), Gwendal (Bretaña) é Harmónica Creams (Japón) actuarán no esce-nario principal.

El rock es energía, máquina humana que respira, garganta y acción. El rock no puede acomodarse, es inquieto por naturaleza. El rock es Danza Invisible. Es también el pop. El murmullo africano. La curvatura latina. A estas alturas de la “película” Danza Invisible hace visible en “Danza Total”, su nuevo disco, su trayectoria con un producto de “singles” de composición propia y una mezcolanza de directos, versiones y ajustes de trabajos individuales. En este trabajo orientan su rumbo musical con la brújula de su intuición. Ellos son su moda. Dueños de todo lo visible y lo invisible. Para moverse sin ataduras. Con su propia voz.

Joel Rafael, uno de los grandes representantes de la canción folk americana y de la reivindicativa canción activista que capitanearon Pete Seeger, Odetta o Woody Guthrie, entre otros. El reconocido músico de Chicago, considerado como “el heredero natural” de Woody, acaba de editar su octavo disco, “América come América”, en el que refleja su personal estilo musical fuertemente arraigado en la tradición folk y su gran energía evocando el deseo de restaurar el sueño americano. Entre las canciones figura “Dance around my aton fire” coescrita con Woody y por la que le concedieron el International Acoustic Music Award 2013. Este tema da título al disco “América come América”, que cuenta con la colaboración de David Crosby y Graham Nash. Todo un regalo para los aficionados a la música folk americana

DANZA INVISIBLEDANZA TOTAL

JOEL RAFAEL, HOMENAJE A WOODY GUTHRIE

todoM

úsi

ca

43

Diario de FerrolDOMINGO,

30 JUNIO DE 2013 Nord

esí

a

Page 18: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

LÁMPARA SOLAR NOMAD La lámpara solar “Nomad” es una creación del diseñador belga Alain Gilles para la fi rma O´SUN. En su desarrollo han colaborado ingenieros suizos.Se trata de una lámpara solar portátil que ha sido concebida como una alternativa a las peligrosas y contaminantes lámparas de queroseno. Pensando, claro, en las millones de familias que no tienen acceso a la electricidad.Aunque por su aspecto contemporáneo también resultará un objeto deseado para un fi nde en la cabaña o una cena en el jardín.Se carga mediante el panel solar pero también puede hacerse a través de un adaptador para la red eléctrica o con el cargador del coche.Proporciona luz a intensidad completa durante más de 6 horas seguidas. Hasta 35 en intensidad baja.

ZAPATILLAS SUPERGA PARA ORIGINALES Superga es una de las pocas marcas de zapatillas que ya ha celebrado su centenario. Creada en 1911, la casa italiana ha logrado hacer de sus creaciones todo un icono gracias a esa característica suela ancha, pero con los años, han ido explorando nuevos materiales y diseños.Es una marca que me encanta. Me parece diferente a las típicas zapatillas mainstream, por así decirlo, y ahora que llega el verano, sus propuestas me parecen perfectas para acompañar a la estación, sean o no de temporada. Así que hoy os traigo mis cinco zapatillas favoritas de Superga.Qué grandes olvidados han sido siempre los Siete Enanitos de Blancanieves; y es que competir con las princesas Disney es chungo. Pero Superga ha querido honrar al más carismático de todos pese a no decir palabra.

MINIBAR PARA LLEVARCada verano, Moët&Chandon nos suele sorprender con alguna sorpresa. Y la verdad es que este año, los franceses se han superado con este coqueto mini bar para llevar. Lo genuino de este minibar, ideal para llevártelo a un picnic en un sitio especial o a una fi esta con amigos a la orilla del mar, es que al cerrarse se transforma en un precioso baúl de viaje.En el interior del minibar, el protagonismo absoluto es para Moët Ice Impérial, el primer champán creado para ser servido con hielo y atemperar así los rigores del verano. En total, el baúl puede almacenar hasta 20 botellas de Möet Ice Imperial, además de 24 copas en las que degustar esta bebida, cubos para el hielo y tres compartimentos para guardar tanto los cubitos como los aderezos con los que preparar el Moët.

DESAYUNO AMERICANO EN CUESTIÓN DE MINUTOSPrepara tu desayuno americano en cuestión de minutosNo sé a vosotros, pero a mí una de las cosas que más me gustan de viajar es tomar un desayuno típico del sitio al que voy. Algunos son mejores que otros, claro está, pero la idea de poder preparar un desayuno diferente en casa me parece genial.Esta tostadora está preparada para dorar tus bagels, muffi ns ingleses y hasta el pan de toda la vida. Es lo bastante ancha para albergar todo este tipo de formatos, a diferencia de muchas otras en las que prácticamente no puedes introducir ni un bollo de hamburguesa. Pero además tiene un compartimento especial para huevos, donde podrás pocharlos y elegir a qué punto quieres dejarlos: blanditos, medio y bien hechos. La tostadora es muy fácil de limpiar ya que tiene una bandeja recoge-migas extraible, y permite también regular el grado de tueste de tu pan.

ColorWare le da color a la cámara Leica D-Lux 6

POCAS CÁMARA DISFRUTAN DE TANTO PRESTIGIO COMO LAS DE LA MARCA LEICA, QUE HAN SABIDO ADAPTARSE A LA MODERNIDAD Y CON ENCANTO

Leica es una marca que nos tiene acostumbra-dos a diseños clásicos y elegantes. Claro, ade-

más de la calidad de sus productos.Pues aquellos que deseen hacer-

se con una cámara de la firma pero pretendan algo de color y un toque informal, podrán optar por la Leica D-Lux 6 con los coloridos comple-mentos que le aporta Colorware para personalizar el producto.

Se trata de once elementos que le dan la oportunidad al usuario de crear su propia cámara de colores. Elementos que pueden adquirirse en dos modelos diferentes: colores sólidos o colores perlados. Todo de-pende de los gustos de cada uno.

La tapa de la lente, la zapata del

f lash y el ani l lo de a b e r t u r a son algunos de los accesorios coloridos que se adquie-ren en cada pack. De diferentes colores, para com-binar y crear un verdade-ro arco iris con la cá-mara.

En tanto, el dispositivo cuenta con excelente ca-racterísticas y funciones: Lente Lei-ca Ultra Fast f/1.4, zoom de 3,8 au-

mentos, lente equivalente a 24-90mm, pantalla LCD, Full HD 1080p AVCHD y MP4, anillo de

abertura Manual y sensor CMOS. Una completa gama para registrar los días de vacaciones.

elIn

venta

rio

44

Diario de FerrolDOMINGO,30 JUNIO DE 2013N

ord

esí

a

Page 19: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

UN TOQUE DE COLOR EN LOS ARMARIOSEl diseño sueco está de moda, nadie lo duda. Pero al margen de IKEA, que ha llenado de muebles nuestras casas, y la de todos nuestros amigos, hay otras muchas empresas de este país nórdico que diseñan muebles de líneas limpias y modernas. Este es el caso de A4, una empresa fundada por la diseñadora Sara Larsson en el 2008 que fabrica y diseña sus muebles en la localidad de Småland, al sur de Suecia. Hoy, queremos presentaros la colección Cabinet de esta fi rma sueca, una colección que podría ser un elemento diferenciador en el salón de tu casa, ya que su diseño permite darle un toque creativo y contemporáneo al conjunto. Formas geométricas y colores intensos y vivos como el fucsia, el azul indigo o el amarillo canario, para unos muebles llenos de personalidad y creatividad.

UN PANDA SONRIENTE PARA DESAYUNARLos lunes son el horror. Las cosas, como son. Así que todo lo que podamos hacer por poner un poco de alegría al asunto no está de más. Nada de desayunar en una taza de propaganda en cinco minutos y mientras terminas de vestirte. Ahora vamos a dedicarnos un rato a nosotros mismos todas las mañanas y a disfrutar de un desayuno estupendo con esta taza y plato de oso panda, más sonriente que si estuviera abrazado a media tonelada de bambú y que nos va sacar la sonrisa a nosotros también. Si levantas la taza, el panda del platito tiene el morro fruncido, más o menos como todos los que tenemos que madrugar el lunes por la mañana, pero si dejamos encima la taza, se le alegra la cara.

Accesorios artesanales de cuero para la bici

LOS PASEOS EN BICICLETA TAMBIÉN PUEDEN ADORNARSE DE ELEGANCIA

café, miel y negro. En cuero y made-ra de cedro pulidas a mano con aceites naturales y una cera natural de abejas y limón.

Puedes comprar los magníficos accesorios artesanales de Walnut en Etsy y en las tiendas especializadas, para que el deporte y el placer se mezclen en la carretera.

El arquitecto Geoffrey Franklin quería acce-sorios de cuero para sus bicis (una

Renovo y la vieja Bianchi de su padre) pero al no en-contrar lo que quería, se puso a la tarea de diseñar-los y crearlos con sus pro-pias manos en su taller de Portland, Oregon.

Los accesorios gustaron tanto que Geoffrey Franklin y su esposa Valerie funda-ron Walnut Studiolo en 2009. Geoffrey es el diseñador y artesano. Todas las piezas están hechas a mano con materiales naturales y sostenibles proporcionados por pro-veedores locales. Valerie lleva las cuentas.

Wal-n u t

ofrece hoy en día una cuidada y se-lecta gama de accesorios de cuero para transportar en la bici: desde un botellón a una caja de cervezas. También se podría destacar la co-lección de elegantes bolsos, estu-ches o “maletas de bolsillo” en tonos

Elegante y sofistica-da, Nika Zupanc es una de las diseña-doras más celebra-

das del momento. Este año ha presentado un nuevo color de su colección de lámparas de techo con forma de cerezas: las Che-rries Lamps que, se ofrecían has-ta ahora en blanco, negro, verde pistacho y rojo.

La novedad ha llegado en oro. El nuevo color está disponible, como el resto de la colección, en tres modelos diferentes: una sola cereza, en racimos de dos y en racimos de tres cerezas.

Las lámparas están hechas de vidrio soplado a mano y tienen unas dimensiones de 40 × 36 × 85 centímetros de altura.

Cerezas de Nika Zupanc para iluminar ambientes

Destacados espa-cios de todo el mundo han sido decorados con

objetos de la firma sueca Offecct. Es el caso de las oficinas de Sky-pe, el MoMA, la MTV, la sede de Microsoft en Hong Kong, las ofi-cinas del diseñador Elie Tahari en Nueva York…

Offecct es una empresa modé-lica por su concepto de la moder-nidad radical: cuidado diseño y máximo respeto a los criterios de sostenibilidad social y medioam-biental. Offecct trabaja con algu-

Taburetes Carry On

nos de los diseñadores más presti-giosos del mundo.

Una de las novedades más re-cientes de Offecct son estos tabure-tes creados por el diseñador Mattias Stenberg.

Es una colección de taburetes ta-pizados que fueron bautizados con el nombre de Carry ON y que están pensandos para llevarlos a cual-quier sitio gracias a su asa (de ma-dera de roble). “Este tipo de mue-bles concede especial importancia a la flexibilidad y la interactividad en general”, explica el diseña-dor Mattias Stenberg.

elIn

venta

rio

45

Diario de FerrolDOMINGO,

30 JUNIO DE 2013 Nord

esí

a

Page 20: ordesía - diariodeferrol.com€¦ · das palabras da rocha. Cuestio-nouse o verdadeiro sentido do texto polo mal estado de conservación, e, desde un plano conceptual porque era

súa obra Syntaxis como o Anti-Ares, ou o rival de Ares, que era o nome grego do deus da guerra –para os romanos Marte–, de onde deriva “Antares”. Isto débese ao frecuente achegamento entre o planeta Marte e a estrela, o que unido ao seu simi-lar cor e brillo, fai que se confundan a miúdo.

Atopala é moi sinxelo, calquera día do mes de xullo ás 24 horas, se miramos cara ao sur, veremos bas-tante baixa, a pouca altura sobre o horizonte, unha estrela de intensa cor alaranxado, fácil de ver en luga-

PAULINO GASALLA

Aestrela super xi-gante vermella “Antares” destaca no ceo do verán,

situándose no centro dunha das máis notables constelacions: Scor-pio, ou escorpión, unha das doce do Zodíaco. Trátase da 16ª estrela máis brillante do ceo, atópase a 550 anos luz, e tamén é a máis vermella das visibles a primeira ollada, e ten unha magnitude de 1,09.

É unhas 9.000 veces máis bri-llante que o Sol e dispón dunhas 15 veces a súa masa. O seu tamaño é duns 800 radios solares, unhas 3,7 veces a distancia media Sol-Terra. Xa que logo, si fose a estrela do noso sistema solar, a súa atmósfera ocu-paría o medio interplanetario ata as proximidades de Xúpiter. Trátase

Omes de xullo trae-ranos esta sucesión de efemérides as-tronómicas que

vale a pena coñecer para poder fa-cer as oportunas observacións:

Día 6: Marte e a lúa estarán moi próximos

Día 7: Xúpiter e a Lúa atópanse moi próximos este día

Día 8: Ás 07.14 horas. Lúa Nova. Mercurio e a Lúa moi xuntos nesta xornada.

Día 10: Venus e a Lúa están neste día moi próximos

Día 16: Ás 13.18 horas a Lúa entra na fase de Cuarto Crecente.

Día 17: Saturno e a Lúa moi próximos na devandita xornada.

Día 20: Cúmprese un novo anieversario da chegada do home á Lúa.

Día 21: Nesta xornada Plutón estará agochada por causa do saté-lite da terra. Non visible.His

tori

aNat

ure

za

Na imaxe apreciase a estrela super xigante“Antares”, que se atopa en Scorpio

Os nomes das estrelas:Antares

dun sistema binario cunha estrela branco-azulada chamada Antares B, o espazo entre ambas estrelas é de aproximadamente 550 UA.

“Antares” atópase na última fase da súa vida, e espérase que nun mi-llón de anos se converta nunha es-pectacular supernova , podendo deixar como remanente unha estre-la de neutróns ou un buraco negro. Os habitantes da Terra que vivisen nese momento, verían algo impre-sionante.

En mitoloxía, o astrónomo greco-egipcio Ptolomeo refírese a ela na

Día 22: Marte, Neptuno e a Lúa moi xuntos. Ás 18.17 Lúa Chea.

Día 27: Choiva de meteoros: Piscis Austrinídas, comezan o 15 de xullo, cun máximo de 5 por hora o 27, radiante en Piscis Australis. Urano e a Lúa moi próximos.

Día 29: Ás 17.43 cambio a Cuarto Minguante. Choiva de me-

teoros: Alfa-Capricórnidas, come-zan o 3 de xullo, cun máximo de 5 por hora nesta xornada, radiante en Capricornio.

Día 30: Choiva de meteoros: Delta-Acuáridas Sur, comezan o 12 de xullo, cun máximo de 16 por hora neste día. O radiante, en Acuario.

PLANETASMercurio en Xéminis con mag-

nitude 2,35. Pola súa proximidade ao Sol é dificil de ver.

Venus en Leo con magnitude -3,35.

Marte en Xéminis con magnitu-de 1,78.

Xúpiter en Xéminis magnitude -1,46.

Saturno en Virgo magnitude 0,79.

Urano en Piscis, cunha magnitu-de de 6,15.

COMETASTan só C/2011 L4 (PanSTARRS)

con magnitude 8 entre Draco e Bootes. E C/2012 F6 ( Lemmon ) con magnitude 10 enm Cefeo, po-den ser vistos cun telescopio pe-queno. Os demais pola súa magni-tude son dificilmente localizables.

Na imaxe superior podemos ver o ceo cara ao sur, o día 15 de xullo ás 24 horas.

res como praias e montes nos que o horizonte do sur atópase o máis despexado posible, algo fundamen-tal na observación.

Ten outros nomes como Cor Scorpii, Kalb ao Akrab, Scorpion’s Heart, (todas significan o corazón do escorpión), e Vespertilio (o mor-cego). O nome científico é Alfa Scorpii.

Mirar “Antares” cuns prismáticos descubriranos ao seu redor un espa-zo cheo de estrelas, cúmulos, nebu-losas e as proximidades do centro galáctico.

A imaxe representa o ceo do día 15 de xullo

46

Diario de FerrolDOMINGO,30 DE JUNIO DE 2013N

ord

esí

a