Wielki WybuchWielki Wybuch - - model powstania model powstania Wszechświata Wszechświata uznawany za uznawany za najbardziej najbardziej prawdopodobny. prawdopodobny. Według tego modelu ok. Według tego modelu ok. 13,73 mld lat temu 13,73 mld lat temu dokonał się Wielki dokonał się Wielki Wybuch - z bardzo Wybuch - z bardzo gęstej i gorącej gęstej i gorącej osobliwości początkowej osobliwości początkowej wyłonił się Wszechświat wyłonił się Wszechświat (przestrzeń, czas, (przestrzeń, czas, materia, energia i materia, energia i oddziaływania).

Galaktyka: (z gr. γαλα – mleko) jest dużym, grawitacyjnie związanym układem gwiazd, pyłu i gazu międzygwiazdowego oraz niewidocznej ciemnej materii. Typowa galaktyka zawiera od 107do 1012 gwiazd, orbitujących wokół środka masy galaktyki.

Gwiazdy: są to kule gazowe świecące dzięki własnym zasobom energii, wydzielanej - przynajmniej przez część ich ewolucji - w wyniku reakcji termojądrowych zachodzących w ich wnętrzu (zwłaszcza przemiany wodoru w hel). Najbliższą i najjaśniejsza gwiazdą jest Słońce.

Droga Mleczna: to galaktyka spiralna z poprzeczką, w której znajduje się m.in. nasz Układ Słoneczny. Droga Mleczna inaczej nazywana jest Galaktyką. Zawiera od 200 (według starszych szacunków) do 400 miliardów (według nowszych szacunków) gwiazd i ma średnicę około 100 000 lat świetlnych. Na niebie widziana jako jasna "smuga" przecinająca niebo.

Komety: są drobnymi ciałami niebieskimi o masach 1011–1017kg, w Układzie Słonecznym obiegające Słońce po orbitach eliptycznych lub bardzo zbliżonych do paraboli. W ich skład wchodzi  jądro (jedna lub kilka brył), o rozmiarach od kilku do kilkudziesięciu km, oraz gazowo-pyłowa otoczka, która rozbudowuje się zwykle w zawierającą jadro głowę komety i rozległy warkocz.

Mgławice: to obłoki gazu i pyłu międzygwiazdowego lub bardzo rozległe otoczki gwiazd (dawniej również tak nazywano galaktyki ). W przestrzeni kosmicznej liczne są niewidoczne obłoki gazu możliwe do wykrycia tylko dzięki analizie ich widma w niewidzialnych dla oka zakresach.

Planetoida: (asteroida) to ciało niebieskie będące bryłą skalną o średnicy poniżej 1000 km (lub nieco powyżej), obiegające Słońce po orbicie eliptycznej (na ogół zawartej miedzy orbitami Marsa i Jowisza). Okresy obiegu większości planetoid wynoszą od 3 do 6 lat. Największe to: Ceres (średnica 1025 km), Pallas (565 km), Westa (533 km), Psyche (249 km) i Juno (244 km).

Gwiazdozbiór (konstelacja) to grupa gwiazd zajmujących określony obszar sfery niebieskiej. Z czasem gwiazdy te połączono w symboliczne kształty i nadano im nazwę pochodzącą z mitologii (np. gwiazdozbiór Centaura, Cefeusza itp). Gwiazdy tworzące gwiazdozbiór nie są ze sobą zazwyczaj fizycznie związane, a ich bliskie położenie na niebie jest wywołane geometrycznym efektem rzutowania ich położeń na sferę niebieską.

Układ Słoneczny – układ planetarny, składający się ze Słońca i powiązanych z nim grawitacyjnie ciał niebieskich. Ciała te, to osiem planet, 166 znanych księżyców, pięć planet karłowatych i miliardy małych ciał Układu Słonecznego, do których zalicza się planetoidy, obiekty pasa Kuipera, komety, meteoroidy i pył około planetarny.

Słońce jest najbliższą gwiazdą - centrum Układu Słonecznego. Głównym źródłem energii docierającej do Ziemi i najjaśniejszym obiektem na niebie. Średnia odległość Ziemi od Słońca wynosi ok. 149600000 km (światło pokonuje ją w ok. 8 min).

Merkury – najmniejsza i najbliższa Słońcu planeta Układu Słonecznego. Jako planeta wewnętrzna znajduje się dla ziemskiego obserwatora zawsze bardzo blisko Słońca, dlatego jest trudna do obserwacji. Mimo to należy do planet widocznych gołym okiem i była znana już w starożytności.

Wenus – druga według oddalenia od Słońca planeta Układu Słonecznego. Wenus jest trzecim pod względem jasności ciałem niebieskim po Słońcu i Księżycu widocznym na niebie. Ponieważ obserwacje tej planety sąa możliwe tylko wieczorem i rano, nazywana jest także: Jutrzenką, Gwiazdą Poranną lub Gwiazdą Wieczorną (starożytni Grecy nazywali ją odpowiednio: Fosforos i Hesperos)

Ziemia (łac. Terra) − trzecia licząc od Słońca, a piąta co do wielkości planeta Układu Słonecznego. Pod względem średnicy, masy i gęstości jest to największa planeta skalista Układu.

Mars – czwarta według oddalenia od Słońca planeta Układu Słonecznego. Nazwa planety pochodzi od imienia rzymskiego boga wojny – Marsa. Zawdzięcza ją swej barwie, która przy obserwacji wydaje się być rdzawo-czerwona i kojarzyła się starożytnym z pożogą wojenną. Postrzegany odcień wynika stąd, że powierzchnia planety jest pokryta tlenkami żelaza. Mars posiada dwa niewielkie księżyce o nieregularnych kształtach – Fobosa i Deimosa.

Jowisz – piąta w kolejności oddalenia od Słońca i największa planeta Układu Słonecznego. Posiada wiele księżyców (odkryto 63) oraz system pierścieni. Jowisz wraz z Saturnem, Uranem i Neptunem to planety gazowe, czasem nazywane również planetami jowiszowymi.

Saturn – szósta planeta Układu Słonecznego pod względem oddalenia od Słońca. Jest to gazowy olbrzym, drugi pod względem masy i wielkości po Jowiszu, a przy tym paradoksalnie o najmniejszej gęstości ze wszystkich planet całego Układu Słonecznego.

Uran – siódma w kolejności od Słońca planeta Układu Słonecznego. Jest także trzecią największą i czwartą najmasywniejszą planetą naszego systemu. Należy do grupy gazowych olbrzymów. Nazwa planety pochodzi od Uranosa, który był bogiem i uosobieniem nieba w mitologii greckiej.

Neptun to ósma, najdalsza planeta od Słońca w Układzie Słonecznym. Zajmuje czwarte miejsce – mierząc według średnicy i trzecie miejsce według masy. Jej jasność nie przekracza 7,6m. Neptun jest 17 razy masywniejszy od Ziemi i trochę masywniejszy od swojego bliźniaka Urana, który ma masę 15 razy większą od Ziemi i mniejszą gęstość.

Planeta X „Nibiru”Mianowicie jej istnienie zostało potwierdzone przez naukowców z Uniwersytetu Kobe w Japonii dnia 28.02.2008r. Planeta X ma być 9 planetą naszego układu słonecznego, znajduje się ona na jego odległych krańcach. Jak dotąd nie została zaobserwowana, ale jej istnienie zostało udowodnione poprzez przeprowadzenie symulacji jak ewoluowały dalekie obszary układu słonecznego na przestrzeni 4 mld lat. Planeta X, jak nazywają ją naukowcy, może poruszać się po wydłużonej orbicie i obiegać słońce co ok. 1000

lat.”.