Picasso para Celso Emilio Ferreiro. Miró para Celso Emilio Ferreiro

Picasso para

Celso Emilio

Ferreiro

Mirópara

Celso Emilio

Ferreiro

Cando quero vivirdigo Moraima.Digo Moraimacando semento a espranza.Digo Moraimae ponse azul a alba.

Cando quero soñardigo Moraima.Digo Moraima cando a noite é pechada.Digo Moraimae ponse a luz en marcha.

Cando quero chorardigo Moraima.Digo Moraima cando a anguria me abafa.Digo Moraimae ponse a mar en calma.

Cando quero surrirdigo Moraima.Digo Moraimacando a mañá é crara.Digo Moraimae ponse a tarde mansa.

Cando quero morrernon digo nada.E mátame o silenciode non dicir Moraima

O pan é máis útil que a poesía, pro ¿como comer o pan sen o compango da poesía?. A.S.

Sementar: plantar algo para que floreza, para que medre

Espranza: esperanza (palabra non normativa)

Noite pechada: escuridade total

Anguria: angustia

Abafar: afogar, non deixar respirar

Surrir: sorrir (palabra non normativa)

Crara: clara (palabra non normativa)

A cita inicial é de Arístides Silveira (aristado: que molesta; silva: que pincha), pseudónimo do propio autor Celso Emilio Ferreiro:O pan é máis útil que a poesía, pro ¿como comer o pan sen o compango da poesía?. A.S.











O nome de Moraima tráelle sempre a esperanza e a paz, morrendo cando non o pronuncia. A muller é o símbolo da esperanzaHai dúas partes claras: 1 positiva con Moraima, unha negativa sen Moraima1ª parte: catro estrofas paralelísticas e sinónimas (vivir)2ª parte: unha estrofa que rompe en todo coas anteriores (morrer)

Cando quero vivir libredigo Moraima. bDigo Moraima bcando semento a espranza. bDigo Moraima be ponse azul a alba. b

Cando quero soñar libredigo Moraima. bDigo Moraima bcando a noite é pechada. bDigo Moraima be ponse a luz en marcha. b

Cando quero chorar libredigo Moraima. bDigo Moraima bcando a anguria me abafa. bDigo Moraima be ponse a mar en calma. b

Cando quero surrir libredigo Moraima. bDigo Moraima bcando a mañá é crara. bDigo Moraima be ponse a tarde mansa. b

Cando quero morrer librenon digo nada. bE mátame o silencio librede non dicir Moraima b

O esquema da rima é o mesmo na 1ª parte e diferente na 2ª. Realmente os catro primeiros versos libres non o son porque a rima abraza, envolve as catro estrofas positivas deixando libre a negativa, a 5ª coa palabra morrer (único –ér do poema)






Son maioría as palabras coa vogal tónica a: claridade, sonoridade, abertura, sentimentos positivos






Tamén abundan as palabras con vogal tónica i (forte, berro, son agudo) para marcar e reforzar a palabra Moraima. Menos na última na que digo/dicir está precedida de negación






Se sumamos as tónicas a e as tónicas i, pouco queda e boa parte na última estrofa






Outro recurso que aporta sonoridade ao poema é a continua repetición de consoantes nasais (m,n,ñ). Nisto non hai diferenzas nas dúas partes.






A unidade rítmica é o par de versos, hai un continuo encabalgamento tanto na 1ª coma na 2ª partes. Mais na segunda só hai dous pares de versos, non tres.

Cando quero vivirdigo Moraima.1Digo Moraima 2cando semento a espranza.Digo Moraima 3e ponse azul a alba.

Cando quero soñardigo Moraima. 1Digo Moraima 2cando a noite é pechada.Digo Moraima 3e ponse a luz en marcha.

Cando quero chorardigo Moraima. 1Digo Moraima 2cando a anguria me abafa.Digo Moraima 3e ponse a mar en calma.

Cando quero surrirdigo Moraima. 1Digo Moraima 2cando a mañá é crara.Digo Moraima 3e ponse a tarde mansa.

Cando quero morrernon digo nada.E mátame o silenciode non dicir Moraima 1

3+3+3+3= 12, 12+1= 13 Moraimas, palabra-tema, enche o poema. Nun poema de 91 palabras, 13 son Moraima






O mesmo verso digo Moraima repítese 12 veces na parte positiva e cambia na negativa rotundamente: non dicir Moraima.






A anáfora (repetición da 1ª palabra no verso) é constante. A conxunción temporal cando repítese decote para dar a impresión de sempre, idea reforzada polos tempos en presente habitual

Cando quero vivir 1digo Moraima.Digo Moraimacando semento a espranza. 2Digo Moraimae ponse azul a alba. 3

Cando quero soñar 1digo Moraima.Digo Moraimacando a noite é pechada. 2Digo Moraimae ponse a luz en marcha. 3

Cando quero chorar 1digo Moraima.Digo Moraimacando a anguria me abafa.2 Digo Moraimae ponse a mar en calma. 3

Cando quero surrir 1digo Moraima.Digo Moraimacando a mañá é crara. 2Digo Moraimae ponse a tarde mansa. 3

Cando quero morrer 1non digo nada.E mátame o silenciode non dicir Moraima

Suprimido o verso repetido 12 veces, aínda temos tres series de versos paralelísticos (que repiten a mesma estrutura), menos na parte final que só se mantén a serie 1-serie 1: vivir, soñar, chorar, sorrir // morrer-serie 2: esperanza, escuridade, angustia, claridade-serie 3: claridade, claridade, sosego, tranquilidade (achegadas por Moraima)

Cando quero vivirdigo Moraima.digo Moraima.cando semento a espranza.Digo Moraima.e ponse azul a alba.

Cando quero soñardigo Moraima.Digo Moraimacando a noite é pechada.Digo Moraimae ponse a luz en marcha.

Cando quero chorardigo Moraima.Digo Moraimacando a anguria me abafa.Digo Moraimae ponse a mar en calma.

Cando quero surrirdigo Moraima.Digo MoraimaCando a mañá é crara.Digo Moraimae ponse a tarde mansa.


Se suprimimos as palabras que se repiten, teremos (mantendo os artigos necesarios) un poema moi breve de 50 palabras (total 91). Así que toda a poesía está baseada na repetición

Cando quero vivirdigo Moraima.digo Moraima.Cando semento a espranza.Digo Moraimae ponse e ponse azul a alba.





Moraima converte a esperanza en alba azul, a noite en luz, a anguria en mar calma, a mañá clara en tarde mansa. Pero a súa ausencia só trae a morte e o silencio. Moraima é a vida, a súa ausencia é a morte

Cando quero vivirdigo Moraima.digo Moraima.cando semento a espranza.Digo Moraima.e ponse azul a alba.



Cando quero surrirdigo Moraima.Digo MoraimaCando a mañá é crara.e ponse a tarde mansa.


Hai un avance temporal desde o comezo do día (da vida) ata a tarde mansa (a madurez da vida), sempre na compañía da muller Moraima. Se ela falta só quedará a morte e o silencio






Finalmente, vemos unha poesía de aparente sinxeleza mais moi elaborada, cunha simplicidade final que é produto da depuración, do traballo, da selección intencionada.

O poema pertence á obra Onde o mundo se chama Celanova, última de Celso Emilio Ferreiro, publicada en 1975. É o 2º da serie de poemas "de 1972“.

É un canto á súa muller, Moraima, como obxecto amoroso ou como confidente da súa intimidade.

É un poema lírico, subxectivo, dun poeta máis coñecido polos seus versos de tema social e patriótico.

Celso Emilio Ferreiro (1912) coñeceu a Moraima (María

Luísa Moraima Laredo Fernández) en 1938 (el era radiotelegrafista

no exército e un día marcou por erro un número, o dela e de aí…) Dedícalle este poema en 1972.

Cantos anos tiña Celso Emilio en 1972?

Cantos anos pasaran desde que se coñeceran?

www.ogalego.eu

• Anxo González Guerra• Vitoria Ogando Valcárcel

Versións musicadas en Son de poetasVersión de María do Ceo, No bico un cantar

http://sondepoetas.blogspot.com/2007/10/xaneiro-1972-ii.html

Documents

Picasso para Celso Emilio Ferreiro. Miró para Celso Emilio Ferreiro