«ΠΛΑΤΩΝΟΣ»

(παράρτημα γνωριμίας)

ΝΕΟΦΥΤΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Αφιερωμένο

σε όσους, σε κάθε στιγμή, προκαλούν κάθε συναίσθημα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Γεια. Φαντάζομαι σ’ αυτό εδώ το σημείο, το πολύ αρχικό,

πρέπει να κάνω μια εισαγωγή, έτσι δεν έχουμε συνηθίσει όλοι

να προσδοκούμε από ένα χαρτί ή μια οθόνη γεμάτη λέξεις;

Μα μου είναι εντελώς άγνωστο το τί θα μπορούσε να γεμίσει

τις πρώτες γραμμές, και ίσως να χρωματίσει την περήφανη

ατμόσφαιρα αυτής της προσπάθειας. Ας κάνουμε μια

συμφωνία: εσύ θα συνεχίζεις να διαβάζεις, κι εγώ θα σου

περιγράφω πως κατέληξα στην απόφαση να γράψω. Καμία

πρόσφατη απόφαση πάντως για να γράψω. Ίσως μόνο για

κάτι τόσο «μεγάλο» όσο αυτό, διότι λέξεις και φράσεις,

συνήθισα να μεταφέρω γραπτώς εδώ και χρόνια, από το 2007

απ’ ότι θυμάμαι, αν όχι και λίγο νωρίτερα. Βασικά όντως

είναι νωρίτερα, μαθητής ήμουν τότε, απλώς από το 2007 είναι

τα πιο αρχαία κομμάτια γραφής που κατάφερα να βρω

(Νιώθω αρχαίος με κάτι τέτοιες φράσεις που αμολάω). Άρα

κρατάμε το 2007 μόνο ως αποδεικτικό στοιχείο για τα τυπικά,

και μετράμε και λίγο πιο νωρίς για την ανάμνηση. Τότε οι

απόψεις, οι εκφράσεις και οι ιδέες με το ζόρι ξεπερνούσαν τις

3-4 γραμμές πριν γίνουν παράγραφος των πέντε ή έξι

γραμμών. Μετά ακόμα μια παράγραφος, μετά ακόμα μία,

μετά καμιά σελίδα μεγέθους Α4, μετά δυο σελίδες και πάει

λέγοντας.

Αφού έχεις στο χέρι σου ήδη αυτό το αριστούργημα, μάλλον

είχες την περιέργεια, το ενδιαφέρον, ή την εμπιστοσύνη στη

γραφή κάποιου άγνωστου συνανθρώπου σου. Εμένα εννοώ.

Και αυτή η ανωνυμία είναι μια ακόμα αφορμή για ετούτο

εδώ το πράμα. Θα αγόραζες ένα βιβλίο (ή e-book πλέον) ενός

ανθρώπου (συγγραφέα δεν με λες) που δεν έχεις ξανακούσει ή

ενός user που δεν συνάντησες ποτέ; Μικρός είμαι, τεκνό

γεννημένο του ’89, μεγαλωμένος με τις «Τρείς Χάριτες» και

την Άννα-Μαρία Λογοθέτη. Άν δεν την ξέρεις, ψάξε την.

Παρουσιάστρια με μεγάλα βυζιά, που για μένα αυτά στην

ηλικία των οκτώ ή και επτά ακόμα, ήταν αξιοθέατο, πιο

σημαντικό και από τη Χοιροκοιτία ή το Ναό του Ολυμπίου

Διός. Τα δε κορίτσια τότε, ξεροστάλιαζαν με τους «Άντρες

έτοιμοι για όλα», κάτι αντρικά κορμιά γυμνά, μόνο με ένα

μαγιό, να κάνουν διάφορες δοκιμασίες ή να απαντούν σε

ερωτήσεις του γυναικείου κοινού, και άλλες γυναικείες

υπάρξεις με επίσης μαγιό μόνο, να ρίχνουν τους άντρες

αυτούς σε μια πισίνα που βρισκόταν από πίσω τους. Α, και

στην πισίνα τους περίμενε μια άλλη γυναίκα, η

ναυαγοσώστρια. Μια εκπομπή-παράδεισος κατά τις δειλές

εποχές της ελληνικής τηλεόρασης.

Αυτό το πακέτο σελίδων, ευελπιστώ πως θα ανέβει στα μάτια

του κόσμου, πως θα αναγνωριστεί η προσφορά του στην

κοινωνική μόρφωση και ευημερία, όχι από ματαιοδοξία, αλλά

από σιγουριά. Δεν υπερβάλλω, απλώς ξέρω πως υπάρχει τύχη

κι εγώ πιστεύω σ’ αυτή τη ρημάδα. Μικρός είναι ο κόσμος, γι’

αυτό όλο και κάποιος κουμπάρος της καθαρίστριας του

γαμπρού του κλητήρα του αδερφού του πατέρα του κ.

Μανώλη (τυχαίο όνομα) που θα είναι ιδιοκτήτης του

μεγαλύτερου βιβλιοπωλείου στη Νέα Υόρκη, θα θελήσει να το

έχει κι αυτό στα ράφια του. Πλάκα κάνω, μου αρκούν και τα

ράφια του Λονδίνου. Αλλά το ταμείον είναι μείον. Πολλά

σχέδια και όνειρα δεν χωράνε σ’ ένα κόσμο που έχει γεμίσει

από γαϊδούρια που οδηγούν αυτοκίνητα και από μνημόνια

που πολεμάνε τα εφόδια επιβίωσης. Μ’ αρέσει όμως κι αν

μείνει σε μια οθόνη όλο αυτό, ακόμη δεν αποφάσισα τί θα

κάνω, κι αν αποφασίσω κάτι άλλο μέχρι να ολοκληρώσω, δεν

θα αλλάξω την εισαγωγή. Τόσο κόπο έκανα να βρω με ποιο

τρόπο να ανοίξω την αυλαία.

Χαζές σκέψεις, πραγματικότητες που δεν τους έδωσα

ιδιαίτερη σημασία όταν έπρεπε, νοσταλγικοί ήχοι και

μυρωδιές, όλα θα εμφανιστούν μπροστά στα μάτια σου με τη

μορφή λέξεων. Για συνταγές μαγειρικής, μην συνεχίσεις το

διάβασμα: θα τις βρείς σαν ένθετο μέσα σε κυριακάτικες

εφημερίδες. Αν είσαι κουλτουριάρικο άτομο, συνέχισε την

προσπάθεια σου να με καταλάβεις, κι αν πετύχεις σ’ αυτό,

απλά μπράβο. Θα πέσει και μπόλικος έρωτας που θα σε κάνει

να λησμονήσεις χτυποκάρδια ή να αναζητήσεις νέους

παλμούς. Ας δοθεί λίγη ψυχή.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα υπαρκτά ή και

καταστάσεις, μπορεί να είναι συμπτωματική.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ

Και ξαφνικά, η ζωή τοποθετεί οικογένειες στον ίδιο δρόμο.

Άλλες είχαν παιδιά, κι άλλες ήταν μόνο σαν ζευγάρια ή και

άτομα μόνα. Τότε ήταν ξέγνοιαστα όλα. Χωρίς οθόνες πολλές,

χωρίς ηλεκτρονικά και χωρίς βιασύνη. Η μόνη επαφή ήταν η

άμεση, πρόσωπο με πρόσωπο. Και τα παιδιά της γειτονιάς,

έψαχναν νέες παρέες κάθε τόσο. Κάποια από τα παιδιά

πηγαίνανε και στο ίδιο σχολείο, άρα η γνωριμία ήταν από

την αρχή εύκολη και βολική. Κυρίως για τους γονείς που

μπορούσαν να ησυχάζουν στο σπίτι όταν τα ντεσιμπέλ

κατέβαιναν μόλις έκλεινε η πόρτα και τα παιδιά

εμφανίζονταν στο δρόμο, στις αλάνες και στα πεζοδρόμια.

Ποιά παγκάκια; Ο δρόμος ήταν καθαρός τότε, ή μάλλον έτσι

τον βλέπαμε και δεν μας ένοιαζε αν δεν ήταν. Μπορεί και να

μην καταλαβαίναμε μας έβαζαν τις φωνές οι μεγαλύτεροι

όταν τα ρούχα μας γίνονταν μαύρα ή πράσινα, αλλά τί

σημασία έχει για εμάς αυτό; Καμία!

Κάθε κτίριο, ήταν κι ένας φίλος. Μεταξύ μας όλοι, είχαμε

διαφορές στην ηλικία, όπως εγώ με τον αδερφό μου τον

Σωτήρη, που η φύση τοποθέτησε τη διαφορά στα τρία χρόνια.

Κάποιοι είχαν διαφορά 4 χρόνια, αλλά και περισσότερα. Ο

δρόμος μας, που ήταν το καταφύγιο, η διέξοδος, αλλά και το

σπίτι μας, αποτελούσε ιδιοκτησία όλων, και ό,τι μπορεί να

απειλούσε την γειτονιά, έβρισκε εμάς μπροστά του. Τυπική

παιδική συμμορία δηλαδή. Η οδός μας ήταν τοποθετημένη σε

κεντρικό σημείο της πόλης, ανάμεσα σε δυο μεγάλους

δρόμους και ξεκινούσε από τον ένα μεγάλο δρόμο, όπου

βρίσκεται μέχρι και σήμερα το κατάστημα του κ. Παύλου και

της γυναίκας του, που μας μεγάλωσαν με τα σουβλάκια τους,

κι έφθανε μέχρι την λεωφόρο ή και ανάποδα πριν

δημιουργήσουν νησίδα στη λεωφόρο κι έτσι σταματήσει η

αμφίδρομη ροή των αυτοκινήτων από και προς τις δύο

κατευθύνσεις. Αλλά μεταξύ μας, εμείς που ζούμε τον δρόμο,

που είναι ο δικός μας δρόμος, αυτή την αμφίδρομη πορεία

την κάνουμε καθημερινά αφού οι καλοί μας κυβερνώντες και

όσοι είναι υπεύθυνοι για τους δρόμους, έχουν αφήσει

ξεχασμένες ταμπέλες και λανθασμένα τόξα στην άσφαλτο που

στην τελική, δεν δηλώνουν πως ο δρόμος μας έγινε

μονόδρομος. Εμείς τον χηρσιμοποιούμε όπως έχουμε μάθει

εδώ και δεκαετίες εξάλλου.

Πέρα από τον αδερφό μου, κι εμένα φυσικά, η Ιωάννα, ο

Ανδρέας, η Κάτια, η Αφροδίτη, η Κατερίνα, η Μαρία, η

Κλειώ, η Νεφέλη, ο Γιάγκος, η Πηνελόπη, αλλά και η Λουίζα,

ο Νικόλας, ένας άλλος Ανδρέας αλλά και ο Πέτρος (που δεν

τον έχω ξαναδεί από όταν έφυγε από τη γειτονιά πριν πολλά

χρόνια), είναι οι κύριοι πρωταγωνιστές της γειτονιάς. Όλοι

είναι αδέρφια με κάποιους που έχουν αναφερθεί είτε όχι.

Όπως η Ιωάννα με τον Ανδρέα που μένουν στην αρχή του

δρόμου και κάπως το σπίτι τους ανήκει σε μια διπλανή οδό,

αλλά πιστά ήταν και είναι παιδιά της οδού που στεγάζει τους

περισσότερους από εμάς. Από την άλλη, η Κατερίνα

παντρεύτηκε πρόσφατα και η Πηνελόπη πήγε πανεπιστήμιο.

Όλοι μας πήγαμε πανεπιστήμιο, απλώς αναφέρω την

Πηνελόπη επειδή ήταν η μικρότερη της γειτονιάς, και μου

φαίνεται περίεργο να έχει μεγαλώσει τόσο, και να οδηγά

επίσης.

Οι γονείς του κάθε παιδιού ήταν, και είναι, γονείς και όλων

των υπολοίπων της γειτονιάς αφού μας μεγάλωσαν, μας

φρόντισαν αμέτρητα βράδια, μας διασκέδασαν, και

συνεχίζουν να μας θυμίζουν όλα όσα περάσαμε στην παιδική

μας ηλικία, που δεν αλλάζουμε τίποτα από αυτά με καμία

δύναμη. Νιώθουμε τυχεροί που μέσα σε μια απαθή κοινωνία,

δώσαμε την ψυχή μας στο δρόμο αυτό και απέκτησε ζωή με τα

χρώματα που εμείς θελήσαμε να έχει.

Γενικά, ζούμε σε μία χώρα που μόνο τύχη θα μπορούσε να

αποτελεί. Με πλούσια τα στοιχεία της φύσης και της

ανθρωπιάς (κυρίως στα μακρινά χωριά του βουνού όπου το

ψωμί μυρίζει από το πρωί και τα κοκόρια σε ξυπνούν άθελα

τους), και σε υπέρτατο βαθμό τα δεσμά της οικογένειας,

συγκριτικά πάντα με καταστάσεις που φθάνουν στ’ αυτιά μας

από «τα εξωτερικά και τες Ευρώπες». Εμείς μπορεί να θέλουμε

να λεγόμαστε ευρωπαίου, αλλά κρυφά μέσα μας,

γουστάρουμε να απέχουμε από αυτό το σύνολο ώστε να

διαμορφώνουμε μονάχοι μας την τύχη της συνείδησης μας,

να μπορούμε να συγκρινόμαστε πάνω στις χαρές και τις

λύπες λέγοντας το γνωστό «η διαφορά του Έλληνα με τους

Ευρωπαίους», «εδώ είναι Ελλάδα ή Κύπρος, δεν είναι

Ευρώπη». Γουστάρουμε να διαφέρουμε. Γουστάρουμε κιόλας

αυτό που είμαστε, διότι μπορούμε να ακούμε τους ήχους των

πουλιών, της θάλασσας και του βουνού δωρεάν, χωρίς να

πρέπει να αγοράζουμε τέτοιους ήχους σε cd και να τους

ακούμε κάνοντας διαλογισμό για να χαλαρώσουμε.

Ξεκουραζόμαστε εκ φύσεως εμείς.

Παράδειγμα γονιών της γειτονιάς, είναι ο κ. Φώτης και η κ.

Εύα. Έχουν δυο κόρες. Αλλά το σπίτι τους είχε πέσει θύμα

όλων εμάς καθώς είχαν μεγάλη βεράντα στο ισόγειο κι εκεί

περνούσαμε τις περισσότερες μας ώρες. Βόλευε να βρεθόμαστε

εκεί, και η κ. Εύα σαν μια ακόμα δεύτερη μάνα, φρόντιζε το

στομάχι μας ακούραστα, και το δικό μας στομάχι την

ευγνωμονούσε επίσης ακούραστα. Τώρα που το σκέφτομαι,

είχε μεγάλη υπομονή. Το ίδιο και ο κ. Φώτης που θυμάμαι,

έφερνε και ταινίες από τα ελάχιστα βιντεοκλαμπ που

υπήρχαν τη δεκαετιά του 1990 στην πόλη, και χαζεύαμε με τις

ώρες και απ’ αυτά. Μέχρι σήμερα, μ’ αρέσει να χαζεύω τον κ.

Φώτη που καθημερινά θα κάνει τη βόλτα του στην γειτονιά,

θα πάει περπατητός και σε διπλανή γειτονιά, να μιλήσει με

τους εκεί διάφορους γνωστούς και αγνώστους. Υπάρχει

αμοιβαία συμπάθεια μεταξύ όλων.

Είχαμε και καθηγήτρια στη γειτονιά, Αγγλικών. Δεν μας

έκανε ποτέ μάθημα, αλλά ως μητέρα δυο φίλων μας, ζούσαμε

την ύπαρξη μιας ξένης γλώσσας στα αυτιά μας, πριν καλά

καλά μάθουμε κιόλας εμείς να μιλάμε τα ελληνικά. Τετράδια,

κόκκινη πένα για να διορθώνει, κανονική εικόνα

καθηγήτριας. Τότε την λέγαμε «δασκάλα», και όχι

καθηγήτρια. Είναι και η κ. Ασπασία, που μένει στον δεύτερο

όροφο μιας άλλης πολυκατοικίας. Παλαιότερα μόνο

περπατούσε με την κόρη της την Πηνελόπη. Την πήγαινε και

την έφερνε από το σχολείο, ενώ μάλλον πήγαινε και δουλειά

με τα πόδια. Πρίν από λίγα χρόνια την είδα να οδηγά και

από τότε καθημερινά πλέον, χωρίς να έχει σταματήσει ποτέ το

περπάτημα. Κάτι παρόμοιο και ο κ. Νίκος, ο άντρας της, που

ποτέ δεν απέφυγε να με χαιρετήσει όταν τον χαιρέτησα σαν

περνά με το αυτοκίνητο του. Αφού σου λέω, σε όλη τη

γειτονιά επικρατεί μια αγάπη κάτω από μια τεράστια

αγκαλιά.

Έχει κι άλλους γονείς η γειτονιά βεβαίως, όπως τη δική μου

μάνα που το όνομα της σημαίνει «όμορφη» στην ιταλική

γλώσσα. Την Μπέλλα όλοι στη γειτονιά την λατρεύουν, δεν το

λέω επειδή είναι δικιά μου, αλλά έτσι είναι. Eμείς βέβαια μέσα

στο σπίτι, όλο και κάποια αφορμή θα βρούμε να τσακωθούμε

μαζί της. Ο κ. Πανίκκος πάλι, μπορεί να έφυγαν πριν λίγα

χρόνια από τη γειτονιά, αλλά δεν περνάνε 1-2 βδομάδες

χωρίς να περάσει και από τη γειτονιά. Αλλά δεν περνάει

επίσης ούτε εβδομάδα που να μην τον πετύχω κάπου σε

κανένα δρόμο της υπόλοιπης πόλης και να χαιρετιστούμε.

Κυκλοφορεί πολύ, μάλλον όπως όλοι μας.

Ο ΣΤΡΙΜΜΕΝΟΣ

Κάθε γειτονιά που σέβεται τον εαυτό της, έχει και τον

δύστροπο άνθρωπο της. Και η δικιά μας είχε τον δικό της,

στους κατώτερους ορόφους μιας πολυκατοικίας που με το που

μας έβλεπε στη γειτονιά, μας έβαζε τις φωνές. Δεν μας ήθελε.

Κάναμε θόρυβο έλεγε, κάναμε ζημιές, κάναμε πολλά, έλεγε.

Ακόμη και τίποτα να μην κάναμε, γι’ αυτόν πάλι κάτι

κάναμε. Ηρέμησε πλέον, αλλά εγώ σπάνια έως ποτέ θα τον

χαιρετήσω ακόμη και τώρα. Η γυναίκα του είναι καλύτερη.

Αλλά αυτός ο κ. Μιχάλης, ενώ είχε έρθει μετά από εμάς στη

γειτονιά (έτσι το βλέπαμε εμείς, αφού ήμασταν πριν από

αυτόν, δεν είχε δικαίωμα να μας λέει τίποτα), ήθελε να

γίνεται το δικό του.

Μια φορά ήρθε και αστυνομία, ένας από τους υπόλοιπους

γονιούς την κάλεσε, για να τον βάλει στα καλά του. Θυμάμαι

μέχρι και τώρα τη σκηνή: Στεκόμασταν μπροστά από την

πολυκατοικία και μιλάγαμε, βασικά περιμέναμε την

αστυνομία. Υπήρχαν και λίγοι γονείς μαζί μας οπότε αυτό

είναι τεκμήριο πως δεν κάναμε ούτε θόρυβο. Και τότε πάλι,

βγήκε από το παράθυρο που ήταν ακριβώς από πάνω μας,

νομίζω του σαλονιού του, και μας έβαλε τις φωνές πως τον

ενοχλούμε και άλλα τέτοια. Και σαν τα έλεγε αυτά, φθάνει το

περιπολικό και οι αστυνόμοι είδαν ζωντανά το σκηνικό.

Αμέσως τρόμαξε αυτός κι έκλεισε το ρολό του παραθύρου

απότομα, και η συνέχεια διαδραματίστηκε στο σπίτι του, όταν

ένας αστυνομικός ανέβηκε με έναν γονιό για να συζητήσουν.

Μετά δεν θυμάμαι. Θυμάμαι μόνο που ο ένας΄αστυνομικός, ή

μήπως ήταν αστυνομικίνα;, ήταν η μητέρα ενός άλλου

γνωστού που έμενε 2 γειτονιές πάρακατω. Σώζος αν δεν κάνω

λάθος λεγόταν το παιδί.

Του στριμμένου, που του έμεινε το παρατσούκλι από τότε, του

κάναμε κι εμείς διάφορα, αφού δεν τον χωνεύαμε. Δυστυχώς

δεν θυμάμαι και πολλά, αλλά ένα χαρακτηριστικό

παράδειγμα ήταν να γεμίσουμε με τσίχλες το χερούλι του

αυτοκινήτου του από το προηγούμενο βράδυ, οπότε το

επόμενο πρωί να το ένιωθε στο χέρι του όταν θα άνοιγε. Ποτέ

δεν μάθαμε τι έγινε, διότι είτε κοιμόμασταν το επόμενο πρωί,

είτε ήμασταν ήδη στο σχολείο. Ανάλογα με το τί μέρα ήταν η

επομένη. Αλλά και όταν παίζαμε νεροπόλεμο κάθε

κατακλυσμό στη γειτονιά, κανονίζαμε «άθελα μας» να

λούζουμε και το αυτοκίνητο του. Άλλαξε 1-2 αυτοκίνητα ο κ.

Μιχάλης, αλλά μια μικρή μοτόρα την έχει πάνω από

δεκαετία, και κυκλοφορεί μ’ αυτήν συχνά πυκνά. Ο ήχος της

είναι γνωστός πλέον σε όλη τη γειτονιά, και καταλαβαίνουμε

πότε φεύγει ή πότε έρχεται.

ΟΙ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ

Θα ξεκινήσω από τους δικούς μου αυτή τη φορά. Δεν θα

ήμασταν ολοκληρωμένη γειτονιά, εάν δεν βλέπαμε μπροστά

μας και τους προγόνους μας, τους παππούδες και τις

γιαγιάδες που με όσα πέρασαν στη ζωή τους, δεν

σταματούσαν να χαίρονται να μας περιποιούνται και να μας

χαζεύουν.

Ο κ. Νεόφυτος και η κ. Στέλλα, είναι οι δικοί μου προγόνοι.

Ήταν ο μόνος παππούς και η μόνη γιαγιά που έμενε στην

ίδια γιετονιά με τα εγγόνια της, εμένα και τον Σωτήρη. Στην

αυλή τους, καταστρώναμε επίσης κι άλλα σχέδια. Στα δέντρα

φτιάχναμε τα δεντρόσπιτα μας, ενώ από την κουζίνα της

γιαγιάς περνούσε όλη η γειτονιά για το απογευματινό

παγωτό από τα «Ε. Πυργά». Η γεύση του ήταν πάντα

βανίλια, και κάποιες φορές συνοδευόταν μαζί με σοκολάτα.

Απέναντι, η κ. Μάρω που η άντρας της ο κ. Τάκης έφυγε από

τη ζωή πριν καμιά δεκαετία περίπου. Ο κ. Τάκης είχε ένα

θέμα με τα αυτοκίνητα. Δεν ήθελε να σταθμεύει κανένας

μπροστά από το σπίτι του, αλλιώς σε τέτοια περίπτωση, ο

οδηγός θα έβρισκε τα λάστιχα του τρυπημένα. Μοιάζει με

ακόμα έναν στριμμένο, αλλά ο κ. Μιχάλης, ο αληθινός

στριμμένος, ήταν πολύ πιο στριμμένος. Η κ. Μάρω, κάνει

ωραία σπιτικά γλυκά και μας φέρνει ακόμα και σήμερα. Είτε

αυτά είναι πουρέκια, είτε πάστα φλώρα. Έχει μια μεγάλη

κόρη, την Λέλια που βγαίνει από το Ελένη, που έκανε

οικογένεια και ζει μόνιμα στη Γερμανία, αλλά έρχεται συχνά

επίσκεψη και την βλέπουμε 2-3 φορές το χρόνο, κάποτε με

όλη την οικογένεια της και κάποτε μόνη της.

Πιο κάτω, δίπλα από την πολυκατοικία που μένει ο κ. Φώτης,

η κ. Εύα, ο στριμμένος, η Κλειώ και η Νεφέλη, έχει ακόμα μια

πολυκατοικία, η οποία είναι κτισμένη μέχρι τον πρώτο με

δεύτερο όροφο, και στη συνέχεια οι υπόλοιποι 2-3 ορόφοι δεν

έχουν τελειώσει ποτέ. Άγνωστος ο λόγος. Αλλά στον πρώτο

όροφο, υπήρχε ακόμα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Τώρα που

γράφω, υπάρχει μόνο ο άντρας, διότι η κ. Κλεοπάτρα η

γυναίκα του, έφυγε από τη ζωή προχθές. Δεν έτυχε να τους

μιλήσω ποτέ, παρόλο που όλη η γειτονιά τους ήξερε.

Συνήθιζαν να κάθονται στη βεράντα τους και να κοιτάζουν

το δρόμο από κάτω, χαζεύοντας εμάς που παίζαμε, τα

αυτοκίνητα που περπατούσαν και τους άγνωστους πεζούς

που έμπαιναν της γειτονιάς μας. Είχαν ένα παλιό αυτοκίνητο

που έμοιαζε με αντίκα. Του βγάλαμε παρατσούκλι όλοι στη

γειτονιά, το λέγαμε «σακαράκα». Μπορεί να μοιάζει

υποτιμητικό, αλλά λατρεύαμε να έχουμε κι ένα τέτοιο όχημα

στη γειτονιά. ΄

Θυμάμαι επίσης ακόμα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, που έμεναν

δίπλα από το κομμωτήριο του Νίκου και της Έλλης στη

γωνία. Ο άντρας ήταν λεπτοκαμωμένο και όταν οδηγούσε,

δεν φαινόταν σχεδόν καθόλου εάν ακολουθούσες από πίσω.

Κάθονταν και οι δυο τα απογεύματα στη μικρή βεραντούλα

που φιλούσε το πεζοδρόμιο, και συχνά πυκνά μαζί με κανένα

φίλο ή φίλη τους. Σήμερα δεν υπάρχει κανείς από τους δυο.

Εάν δεν κάνω λάθος, σ’ αυτό το ζευγάρι ανήκε όλη η γωνία

από την κάτω πλευρά του δρόμου, και ενοικίαζαν το

υπόλοιπο μέρος σε άλλους. Στο κομμωτήριο, σε ένα

τυπογραφείο, σε κάποιον που έψηνε γύρο τα βράδια γι’

αυτούς που ξενυχτούσαν, αλλά και στον κ. Πόλυ, που είχε ένα

μικρό περίπτερο. Οι δυο τελευταίοι, δεν υπάρχουν πια. Τον κ.

Πόλυ τον θυμάμαι αμυδρά, άσπρο γένι, παρόμοιο σγουρό

μαλλί και αρκετές φορές με είχε κεράσει γλυκά από το

κατάστημα του. Ήταν ο περιπτεράς της γειτονιάς. Παρόλο

που είχαμε ακόμη έναν περιπτερά πάνω στην πλευρά της

λεωφόρου, τον κ. Ανδρέα, ο κ. Πόλυς ήταν πολύ πιο

ευχάριστος τύπος. Και καμιά φορά τον έπιανε και ο ύπνος και

δεν έπαιρνε χαμπάρι όταν έμπαινε πελάτης στο περίπτερο

του. Τώρα στη θέση του περιπτέρου, ήρθε ένας κλειδαράς που

πήρε τον επιχείρηση από τον κλειδαρά που στεγαζόταν πίσω

από το σπίτι μου, αλλά αποφάσισε να σταματήσει τη δουλειά

(φαντάζομαι λόγω ηλικίας ή για να ξεκουραστεί).

ΚΑΙ Ο ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΜΑΣ

Ναί, είχαμε κι απ’ αυτόν. Κάτω από τον στριμμένο (θέλω να

πιστεύω πως ήταν τυχαίο το γεγονός), στο ισόγειο δηλαδή,

ένα μικρό γραφείο με τζαμαρία από έξω, είχε μια χρυσή

ταμπέλα που έγραφε «Κώστας Πετρίδης, ψυχολόγος,

τηλέφωνο: τάδε». Τώρα ο ψυχολόγος πήρε το γραφείο του σε

μια άλλη γειτονιά, όχι πολύ μακριά, κανένα δεκάλεπτο τώρα

με τα πόδια. Τότε δεν ξέραμε τη διαφορά ψυχολόγου με

ψυχίατρο, κια γι’ αυτό, κάθε πείραγμα που λέγαμε μεταξύ

μας στη γειτονιά, αρκετές φορές κατέληγε στη φράση «θα σε

στείλω στον ψυχίατρο να σε γιάνει». Σε μια μελλοντική

συνάντηση που είχα με τον κ. Πετρίδη μετά από χρόνια, μου

είπε πως τα άκουγε όλα αυτά και γέλαγε. Και μάλιστα μου

είπε πως κάποτε σαν παίζαμε (η είσοδος του ήταν κάτι σαν

κούφωμα και βόλευε να παίζουμε κρυφτό, γέρο-γέρο βασιλιά

και άλλα παιχνίδια), ένα παιδί της γειτονιάς που μένει «πιο

πάνω» όπως είπε, τοιυ έσπασε το γυαλί της πόρτας. Χωρίς να

βάζω και το χέρι μου στη φωτιά, το μόνο παιδί που μένει «πιο

πάνω» και ήταν στην παρέα, ήταν ο Γιάγκος, ο γιος του κ.

Νίκου και της κ. Ασπασίας που μένουν στην τελευταία

πολυκατοικία του δρόμου. Δεν ξέρω εάν ήταν αυτός, μην

αναφέρω και κανέναν που δνε σχετίζεται με το γεγονός

καθόλου.

Κάτι άσχετο, με τον Γιάγκο μια φορά είχα γράψει ένα

ποίημα. Χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, θέμα ή κάτι. Έλεγε:

«- Κούλλα, πιάστον τοίχο τζαι κουτούλλα.

- Εκουτούλλησα εχτές τζαι επονούσα την κκελλέ.

Τζαι είπεν μου η μάνα μου να πάω στον γιατρό,

μα εν επήα εγώ, γιατί είχα πυρετό»

Αυτό ήταν. Μην ψάχνεις νόημα. Έχει όμως ομοιοκαταληξία.

Η ΖΩΗ ΜΕ ΠΑΡΕΑ ΤΡΕΧΕΙ

Στην οδό που ξεκινά από το γράμμα Π, γινόντουσαν πολλά

πράγματα. Έφταιγε και το νεαρό της ηλικίας μας που μας

γαργαλούσε να ανακαλύψουμε διάφορα, να μεγαλώσουμε

απότομα, να βιαστούμε να εξερευνήσουμε το σύμπαν. Για

παράδειγμα, δεν μέναμε στην γειτονιά μας μόνο. Έπρεπε να

απλώσουμε την κυριαρχία μας και στους δίπλα δρόμους, κι

ένας τρόπος για να το πετύχουμε αυτό, ήταν να κατακτούμε

σπίτια που είχαν μείνει στο έλεος του καιρού, σπίτια

ακατοίκητα που εμείς τα κάναμε λειτουργικά με τον τρόπο

μας. Πέντε λεπτά από εμάς, είναι η οδός Βασίλη Μιχαηλίδη, ο

οποίος είναι ποιητής του τόπου μας. Στη μέση του δρόμου,

είχε ένα χαμόσπιτο, με πολλές αφίσες ενός μελλοντικού

βουλευτή και ευρωβουλευτή. Το γεγονός πως ήταν

ακατοίκητο, ήταν΄αρκετό για να ελκύσει την περιέργεια μας.

Μπήκαμε από τα παράθυρα, εξερευνήσαμε τον τόπο, κάτι

παλιά έπιπλα, φωτογραφιές, σκόνη και κατσαρίδες.

- « Αυτός θα γίνει δικός μας χώρος»,

είπαμε τα αγόρια, ενώ τα κορίτσια μας θύμοναν και αηδίαζαν

την κατάσταση που επικρατούσε. Ως κλίκα των αγοριών,

φυσικά και δεν τις ακούσαμε. Φέραμε τις σκούπες μας,

κάναμε τη δική μας ανακαίνιση και στο τέλος κάναμε ένα

μέρος για καταφύγιο. Αλλά το βαρεθήκαμε γρήγορα, και

αρχίσαμε να βρίσκουμε κι άλλα σπίτια τέτοια, απλώς για να

έχουμε την πολυτέλεια επιλογής στο μέλλον όταν θα την

χρειαζόμασταν.

Είναι ωραίο να είσαι με φίλους. Πραγματικά είναι ωραίο.

Δίνουν μια άλλη γοητεία στο πρωτότυπο μονοπάτι της ζωής.

Ξέρουν να μας προσφέρουν τα πάντα πρωτού καν τα

ζητήσουμε. Χαρίζουν τη μοναξιά αλλά και την παρέα, χωρίς

όρους ή προϋποθέσεις,. Μας στέλνουν με το δικό τους τρόπο

στιγμές, πολλές στιγμές που δροσίζουν τη δική μας ζωή.

Κοιμούνται και μας σκέφτονται. Το ίδιο κάνουν και όταν

ξυπνάνε, τί σύμπτωση! Χορεύουν δίπλα σου και παράλληλα

σε κοιτάνε και σου χαμογελούν γιατί τους προσφέρεις ότι σου

προσφέρουν κι αυτοί: στιγμές! Είναι δίπλα σου γιατί είσαι

δίπλα τους, και το ξέρουν όπως το ξέρεις κι εσύ. Η ξεγνοιασιά

σου αφήνεται στα χρυσά τους χέρια που θα απαλύνουν κάθε

σου αμαρτωλή σκέψη.

Η φιλία είναι για κάθε ηλικία. Φοιτητές και μη. Σε κάθε μέρος,

σε πλατείες ή σε μπουζούκια όταν μέσα στην βιασμένη από το

φεγγάρι νύχτα του ημερολογίου και τον ρυθμικό κτύπο της

φλέβας, η ενορχήστρωση της διάθεσης ακολουθεί δυναμικά το

κέφι της παρέας. Το τσούγκρισμα των ποτηριών τονίζει την

ανάγκη για μελωδικό άκουσμα στη γοητεία της βραδιάς όταν

τα τραγούδια αγκαλιάζουν κάθε θαυμαστή σκέψη του

μυαλού. Κάθε άτομο και μια μικρή περιπέτεια με τις εμπειρίες

και τις ατομικές του διαθέσεις. Όλοι μαζί όμως γύρω από ένα

τραπέζι για την ταυτόχρονη και παράλληλη χαρά, ξεχωριστή

διασκέδαση.

Η σαγηνευτική μουσικοθεραπεία που απλώνεται στις ψύχες

όλων παλεύει με τις λαϊκές αποχρώσεις του πενταγράμμου

για να δημιουργήσουν μαζί μια βασανισμένη ομορφιά

ευδιάθετης και παρορμητικής ώθησης στο ολοκλήρωμα του

ταξιδιού. Οι μικρές “κλεπτές” ματιές που κινούνται στην

ατμόσφαιρα ωραιοποιούν μια μεθυστική έλξη κάτω από το

μαγνητισμό των ματιών όταν αυτά κρυφά διαμαρτύρονται

για την απόσταση που τους χωρίζει και φουντώνει το

μεγαλείο του αυθόρμητου ενθουσιασμού. Αυτοί που έχουν

ήδη τη δίδυμη ψυχή στο πλευρό τους καθησυχάζονται στο

διακριτικό ή τον έντονο διάλογο αγκαλιών και φιλιών ενώ οι

υπόλοιποι εκστασιάζονται στην πίστα με ένα χορό ή με ένα

τραγούδι που μπορεί να ερμηνεύσει τα κρυφά τους

αισθήματα ή τις προσωπικές τους επιθυμίες και ευαισθησίες,

πάντα όμως με την ειλικρινή τους ερμηνεία μέσα από τους

ωραιότερους και πιο εκφραστικούς στίχους που μπορούν να

αντιπροσωπεύσουν τη γοητευτική υπαρξιακή οντότητα του

καθενός.

Τα φώτα χρωματίζουν τον καπνό του τσιγάρου που δειλά

δειλά κορυφώνει τη μαγκιά της βραδιάς. Ο καθένας αφήνεται

στις δικές του ανασφάλειες και οδηγείται στο άγνωστο

σκοτάδι της μοναξιάς που δεν εμφανίζεται στο διπλανό

κάθισμα σαν ένας φίλος απ’ τα παλιά, αλλά αφήνεται σαν

αιχμάλωτος της ζωής και σύμβουλος των σκέψεων. Κι όταν τα

φώτα σβήσουν και οι παλμικές δονήσεις των ήχων σωπάσουν,

το φεγγάρι ξεφεύγει της βραδιάς και το ξημέρωμα χαρίζει την

δροσιά του.

ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΣΕΞ

Άλλη σκανδαλιά της νεαρής τότε ηλικίας, ήταν η

αποκρυπτογράφηση των νοημάτων που μπορεί να βγάζουν

τα γυναικεία κορμιά που φαινόντουσαν από το γκαράζ της

πολυκατοικίας στον αριθμό 10. Ήταν τα καμαρίνια του

Mirage, ενός καμπαρέ στο γνωστό ύφος του «κλάδου». Το

μυαλό μας ήταν τόσο αθώο, που απλώς σκεφτόμασταν πως θα

κλέψουμε λίγες κοκα-κόλες από την αποθήκη που έμενε

ανοιχτή όλη τη μέρα, και όχι τίποτα άλλο. Εξάλλου δεν

ξέραμε και πολλά περί του θέματος.

Σεξ ΣΕΞ Σεξ! ή sex; ή σεκς; Μικρή λέξη, μεγάλα ταμπού.

Αποτελεί φυσική άσκηση, βιολογική δραστηριότητα, όχι μόνο

των ανθρώπων, αλλά και κάθε άλλου είδους. Δηλαδή για όλα

τα ζώα. Στην πορεία των χρόνων όμως άλλαξε το μέγεθος του

ενδιαφέροντος προς αυτό. Από μυστικό έγινε ταυτότητα.

Ανάλογα με την σχέση που έχεις απέναντι σ’ αυτό, τότε και

κάτι είσαι. Στη συνέχεια όλο αυτό οδήγησε στον εμπλουτισμό

του, προσφέροντας ποικιλία παντός είδους. Βγήκαν βιβλία γι’

αυτό, φτιάχτηκαν ταινίες (με έντονο το στοιχείο του σεξ),

δημιουργήθηκαν νέοι κλάδοι εργασίας που σχετίζονται μ’

αυτό. Τα πάντα κινούνται πάνω κάτω γύρω απ’ αυτό, ώστε ο

καθένας να έχει μπροστά του ένα «μενού» ώστε να διαλέγει

αυτό που θέλει. Μέρος, τρόπο κτλ.

Αυτό που προσφέρει, αναμφιβήτητα δεν θα μπορούσε να

περιοριστεί στην έννοια της γονιμοποίησης διότι είναι κάτι

ωραίο ώστε να είναι και μετρημένο. Είναι όμως υπολογίσημο.

Όσο κοντά μπορεί να φέρει δύο άτομα, τόσο μπορεί και να τα

αποστασιοποιήσει όταν δεν επενδύεται σ’ αυτό και κάτι πιο

βαθύ, ένα πιο ουσιαστικό συναίσθημα. Κάπου εδώ έρχεται να

ξεχωρίσει ο «έρωτας» ως πράξη που κουβαλάει μαζί του και

αυτό το πιο βαθύ ανάμεσα σε δύο άτομα, σε αντίθεση με το

«σεξ» που χαρίζει την ωμή του απάθεια απλόχερα.

Ο έρωτας λοιπόν, δεν είναι ούτε ιεροτελεστία, ούτε παιχνίδι

γνώσεων. Δεν έχει συγκεκριμένα «πρέπει» ή «δεν πρέπει».

Όταν το αίσθημα κατρακυλήσει (με την καλή έννοια) και

φθάσει σ’ αυτό, σημαίνει πως η επιθυμία για τον ή την

σύντροφο είναι εντονότερη, και ψάχνει τρόπο να εκφραστεί η

καρδιά με άλλο μέσο, το σώμα, όταν τα λόγια τελειώνουν και

η φωνή εξασθενεί. Άλλοι ψάχνουν σημεία G και τέρατα, ενώ

άλλοι αρκούνται στο «ψεκάστε, τελειώστε, σκουπίστε». Ο

Θεός δεν δημιούργησε τον άνθρωπο με σημεία. Του χάρισε

μιλιά για να ψιθυρίζει, χέρια για να χαϊδεύει, μάτια για να

συναρπάζει και ορμόνες για να λιώνει.

Ο έρωτας είναι για όλους, ανεξαρτήτως εμφάνισης ή άλλης

διάκρισης. Τα σεξιστικά πρότυπα με τα οποία

βομβαρδιζόμαστε συνεχώς, έχουν δυστυχώς προκαλέσει

ανασφάλειες για ένα τόσο υγιεινό και όμορφο παιχνίδι. Όλο

αυτό επιφέρει άγχος, αχρείαστα προβλήματα στην ρουτίνα

των ανθρώπων που ορισμένες φορές αντιμετωπίζουν το όλο

θέμα με φόβο. Άλλοτε βέβαια και με ανευθυνότητα που μόνο

υποτίμηση της σημασίας του παιχνιδιού αυτού μπορεί να

φέρει.

Σήμερα, οι νέοι γνωρίζουν τα πάντα γύρω από ερωτικά

θέματα. Συζητούν μεταξύ τους για σχέσεις, δείχνουν χωρίς

δισταγμό τις αρεσκείες τους και διαβάζουν την φύση τους.

Γνωρίζουν κάθε σπιθαμή της σωματικής τους οντότητας και

είναι έτοιμοι να αντιδράσουν σε κάθε πρόκληση του

περιβάλλοντος. Η πίεση που νοιώθουν από την κοινωνία, έχει

φέρει το γοητευτικό ερωτικό παιχνίδι στο χαμηλότερο

επίπεδο σεβασμού, απέναντι στο οποίο οι πάντες

συμπεριφέρονται σαν σκλάβοι του καταναλωτισμού με τον

έρωτα να είναι ένα φτηνό αντικείμενο.

Ο συγκλονιστικός πειρασμός του έρωτα, δεν παύει ποτέ να

κυριεύει τα εσώψυχα. Από τo μηδέν της μιας ματιάς,

γεννιέται ο αυταρχικός πόθος της ατομικής μας φιγούρας,

που συνοδευόμενος από αυτόν του ή της συντρόφου, δειλά-

δειλά κολυμπούν μαζί στο κόκκινο ποτάμι του πάθους,

ξεγελώντας τα δάκρυα χαράς που πέφτουν από τον

παραδεισένιο ουρανό της ευτυχίας. Ο σεβασμός του σώματος

φαίνεται από τα βελούδινα χάδια που μοιράζονται ανάμεσα

στα δυο σώματα. Οι ασύμμετροι παλμοί της καρδιάς

υγροποιούν την ατμόσφαιρα που βράζει στους 100 βαθμούς

της κλίμακας «πάθος». Η ένταση μεγαλώνει όσο τα μάτια

καρφώνουν τα απέναντι μάτια βαθιά. Κι όσο αυτή φθάνει σε

άλλα επίπεδα, η αναπνοή γίνεται το χάρισμα του Θεού στον

άνθρωπο για να ζήσει, όταν η βιολογία έχει σηκώσει τα χέρια

ψηλά στο υπόλοιπο σώμα που έχει αφεθεί ανελέητο στην

μαγεία της στιγμής. Τα πάντα χάνουν τον έλεγχο μέχρι το

αποκορύφωμα να φέρει το «είναι» σε εκείνη την μεθυστική

κατάσταση.

Τίποτα δεν είναι πιο υπέροχο από δύο έργα τέχνης, δύο

κορμιά. Πόσο μάλλον όταν είναι ενωμένα. Το ποτήρι της

ζωής, μας κερνά κόκκινο κρασί, φλογερό και αισθησιακό.

Κάν’το το με πάθος, κι ας είναι «λάθος» (δεν υπάρχουν λάθη)!