Anna Góralewska-Słońska

Poczucie własnej wartości jakopotencjał jednostkiProblemy Profesjologii nr 2, 97-112

2011

UNIW ERSYTET ZIELONOGÓRSKI • POLSKIE TOW ARZYSTW O PROFESJOLOGICZNE

P roblem y P rofesjo log ii 2/2011

Anna Góralewska-Słońska

POCZUCIE WŁASNEJ WARTOŚCI

JAKO POTENCJAŁ JEDNOSTKI

Streszczenie

Przedmiotem rozważań w artykule jest samoocena. W opracowaniu ukazano czynniki determi­nujące samoocenę oraz przykładowe narzędzie służące do określenia jej wymiaru. Pokazano skutki i konsekwencje zawyżonej i zaniżonej samooceny. Na podstawie wyników badań wska­zano na różnice pomiędzy kobietami i mężczyznami dotyczące własnego poczucia wartości. Dokonano także próby pokazania zagrożeń, jakie niesie niska samoocena dla specyficznej gru­py respondentów, jaką są młodzi, inteligentni (studiujący) ludzie w przedziale wiekowym od 20 do 22 lat.

SELF-ESTEEM AS THE HUMAN POTENTIAL

Summary

In the article a self-esteem is a subject of deliberations. In the study, some determinants of the self-esteem and short psychological measurement tool were described; certain effects and con­sequences of the high and low self-esteem were also shown. Examinations prepared for the pur­poses of this article indicate differences between women and men in area of their self-esteem. The crucial factor in this article is indicating the threats of low self-esteem for the certain group of respondents (young, intelligent (studying), age: from 20 up to 22 years old).

„Najlepiej jest być sobą, majestatycznym, prostym i prawdziwym”1, to zdanie Roberta Brow-

linga powinno skłonić do dociekań nad tym, co znaczy być sobą - czy być sobą to zachowy­

wać się w powtarzalny sposób w odmiennych sytuacjach, a może być sobą to zmieniać swoje

zachowanie w zależności od wymagań i kontekstu okoliczności, w których znajdzie się czło­

wiek? Niełatwo jest odpowiedzieć na to pytanie niezależnie od płci, wieku, rasy, wyznania,

wykształcenia, przekonań politycznych czy wyznawanych wartości. Istnieje bowiem wiele

czynników, które decydują, jak ludzie postrzegają samych siebie, jaki tworzą obraz własnej

osoby. Można mieć jednak pewność, że wizerunek, który stworzymy na własny użytek,

czy też użytek innych osób warunkuje nasze działania społeczne, zawodowe, kształtuje rela­

cje z innymi ludźmi, jak również z samym sobą, a także prowadzi do bardzo konkretnych

1 R. Browning, [w:] S. Tokarski., Kierownik w organizacji, Warszawa 2006, s. 73.

98 ANNA GÓRALEWSKA-SŁOŃSKA

sposobów reagowania emocjonalnego i myślenia. Analizując, co znaczy być sobą można sku­

pić się między innymi na poczuciu własnej wartości, które na potrzeby tego artykułu utożsa­

miane będzie z samooceną.

Samooceny są treściowym składnikiem samowiedzy. Samowiedza jednostki jest składni­

kiem osobowości, reguluje czynności instrumentalne człowieka w sferze poznawczej jak

również emocjonalnej2. Wiedza o samym sobie stanowi zdaniem J. Kozieleckiego „zbiór są­

dów i wyobrażeń na temat własnego wyglądu zewnętrznego, intelektu, charakteru, dojrzałości

emocjonalnej, stosunków z innymi ludźmi, czy aspiracji życiowych [...], człowiek zdobywa

ją w procesie zamierzonego lub niezamierzonego poznania, a następnie w trakcie refleksji

formułuje sądy o sobie”3. Samooceny można rozpatrywać, jako self-evaluation i se lf estimate

- skupiając się po pierwsze na dokonywaniu ocen własnej osoby w kontekście czasowym i po

drugie na oszacowywaniu własności przypisywanych sobie w danym momencie życia. Po­

dobną definicję prezentuje M. Leary stwierdzając, że „samoocena to ogólny typowy dla każ­

dego człowieka poziom poczucia własnej wartości” oraz „stan - poziom samooceny w danym

momencie i w danej sytuacji”4. Wychodząc z drugiego założenia samoocena, w dużym

uproszczeniu, to sąd wartościujący na temat własnej osoby. Analiza definicji samoocena po­

zwoliła dostrzec, że autorzy doprecyzowujący pojęcie są zgodni, co do zawartości meryto­

rycznej ów terminu. Odnotować zatem można, że jest to: wiedza, utrwalony system opinii

i poglądów na swój temat, ustabilizowane przekonania, czy też sądy o samym sobie

w różnych obszarach (por. tabela 1).

Tabela 1. Obszary samooceny

Autor definicji

Obszary będące podstawą oceny samego siebieWłaściwości

fizyczneCechy osobowości Stosunki z innymi ludźmi

Wygląd Zdrowie Zdolności Emocje Motywacja Rodzina Społeczeństwo

Kozielecki X X X X X X X

Maciejewska X X X

Niebrzydowski X X

Reykowski X

Rosenberg X X

Źródło: opracowanie własne na podstawie J. Kozielecki s. 77-78; T. M aciejewska s. 20, L. Niebrzydowski s. 44- 45; M. Rosenberg s. 36-41.

2 Por. J. Kozielecki, Psychologiczna teoria samowiedzy, W arszawa 1986, s. 8-9.3 J. Kozielecki, Psychologiczna ..., op cit., s. 14.4 M. Leary, Wywieranie wrażenia na innych, Gdańsk 2003, s. 179.

Poczucie własnej wartości jako potencjał jednostki 99Poza zgodą autorów, co do obszarów podlegających samoocenie można dostrzec zbież­

ność polegającą na ustaleniu, że bywa ona zbudowana w oparciu o dwa źródła. Wewnętrzne

źródło - opinia o sobie ukształtowana na podstawie własnych doświadczeń jednostki i źródło

zewnętrzne - opinia o jednostce utworzona na bazie opinii i ocen uzyskanych od innych.

Brak zgodności w ocenach wewnętrznych i zewnętrznych prowadzi do dyskomfortu jednostki

i destabilizacji sądów o samym sobie5. Na bazie pozyskiwanych informacji jednostki tworzą

ocenę własnej wartości, która charakteryzować się będzie trafnością lub brakiem trafności.

Podobnego zdania są także G. Bartkowiak i H. Januszek, które źródła oceny wewnętrznej

upatrują w porównaniu własnych aspiracji i osiągnięć6. Inni autorzy twierdzą, że o efektyw­

ności, skuteczności jednostki decyduje także rozbieżność pomiędzy aspiracjami, a możliwo­

ściami postrzeganymi obiektywnie. Zdaniem Reykowskiego J. trafność samooceny związana

jest z przecenianiem lub niedocenianiem własnych możliwości w stosunku do wymogów za­

dania. Samoocena trafria wiąże się z odpowiednim stosunkiem pomiędzy wynikami i realiza­

cją zadań, a posiadanymi umiejętnościami, kompetencjami do ich wykonania w zadowalający

jednostkę sposób. Jednak, że, samoocena może być także zaniżona lub zawyżona. Zaniżona

samoocena — polega na przypisywaniu sobie możliwości niższych od rzeczywiście posiada­

nych, związanych z wykonywaniem określonego zadania; zawyżona samoocena - polega

na przypisywaniu sobie możliwości wyższych od rzeczywiście posiadanych, charakteryzuje

się bezkrytycyzmem w podejściu do wykonywanych zadań7. Każda z dokonanych ocen po­

czucia własnej wartości rodzić będzie konsekwencje, które dotyczyć będą osoby dokonującej

oceny, jak również jej podejścia do wykonywanych zadań, stabilności emocjonalnej, moty­

wacji do dalszych działań oraz do osób będących w relacjach rodzinnych, zawodowych oraz

przyjacielskich z tą osobą. Poziom samooceny budowany bywa w oparciu o różne miary,

miary te stanowią subiektywną kwestię każdej z osób, w literaturze przedmiotu miary te moż­

na znaleźć także pod nazwami źródeł samooceny (rysunek 1).

5 Por. J. Reykowski, Procesy emocjonalne, motywacja, osobowość, W arszawa 1992, s. 166-171.6 G. Bartkowiak, H. Januszek, Umiejętności kierownicze, Poznań 1996, s. 28.7 Por. J. Reykowski, P rocesy..., op cit., s. 166-171.

100 ANNA GÓRALEWSKA-SŁOŃSKA

Rysunek 1. Determinanty poczucia własnej wartości

Źródło: Opracowanie własne na podstawie: A. Bandura, M. Kofta, T. Szustrowa [w:] J. Reykowski s. 170-171; M. Rosenberg [w:] I. M akower, s. 36-41.

Poddając analizie warunki determinujące samoocenę, zauważyć można, że łączą się one

w grupy: grupa pierwsza to mierniki wewnętrzne wiążące się z tym, co jednostka myśli na

swój temat jakie ma wyobrażenia. Grupa druga to mierniki zewnętrzne obejmujące opinie

i relacje jednostki z innymi, i grupa trzecia warunkująca istotne znaczenie pozostałych to spe­

cyficzne właściwości, potrzeby i emocje jednostki. Wobec tego znaczenie samooceny jest tym

bardziej ważne dla funkcjonowania jednostki, bowiem występuje tu nakładanie się na siebie

dwóch wymiarów gwarantujących jednostce odpowiedni poziom funkcjonowania społeczne­

go: samoocena modeluje zachowania i stosunek do siebie jednostki, a cechy osobowości uak­

tywniają proces samooceny. Samoocena może być gorącą emocją, jak również zimnym są­

dem na temat własnej wartości, zatem poczucie własnej wartości to jednocześnie stan,

Poczucie własnej wartości jako potencjał jednostki 101w którym jednostka obecnie się znajduje, jak i stała cecha warunkująca to, w jaki sposób jed­

nostka postrzega siebie na tle innych ludzi.

Powracając do poziomu samooceny można stwierdzić, że zarówno zaniżona (niskie po­

czucie własnej wartości), jak i zawyżona (wysokie poczucie własnej wartości) samoocena

wiąże się z podwyższonymi kosztami poznawczymi i emocjonalnymi działań jednostki.

Zaniżone poczucie własnej wartości koreluje z:

- odczuwanymi negatywnymi emocjami;

- brakiem motywacji do działania i brakiem sukcesu w działaniach;

- celowymi zachowaniami obniżającymi warunki egzystencji;

- brakiem asertywności, np. nie odmawianiem z chęci przypodobania się innym;

- brakiem umiejętności podejmowania decyzji;

- działaniami perfekcjonistycznymi, np., jeśli jednostka będzie najlepsza w każdym,

nawet najdrobniejszym aspekcie działań, to istnieje szansa, że będzie zaakceptowana;

- nieustannym poczuciem winy;

- nieradzeniem sobie z krytyką oraz krytycznym myśleniem;

- brakiem szczęścia, zadowolenia z życia oraz brakiem wiary we własne możliwości

i czarnowidztwem dotyczącym każdego aspektu życia;

- brakiem pewności siebie, stawianiem sobie zbyt wysokich wymagań;

- pojawieniem się myśli samobójczych i depresji;

- błędami atrybucyjnymi, opieraniem samooceny wyłącznie na opiniach innych osób.

Zawyżone poczucie własnej wartości prowadzić będzie:

- do arogancji w działaniu i w stosunkach z innymi ludźmi oraz wyalienowania;

- do wyznaczania sobie nierealnych celów i zadań;

- do poszukiwania w swoim otoczeniu osób, na które można by scedować odpowie­

dzialność za popełnione błędy;

- do pogardy, wrogości i złośliwości wobec osób odbieranych, jako zagrażające;

- do przekonania o własnej nieomylności oraz ignorowania faktów;

- do błędów percepcyjnych w postaci selekcji rzeczywistości;

- do zaspakajania własnych potrzeb w sposób egoistyczny;

- do postaw i zachowań roszczeniowych;

- do przeceniania własnych możliwości i rywalizacji w celu podtrzymania obrazu wła­

snej osoby;

- do zachowań makiawelistycznych i autorytarnych.

102 ANNA GÓRALEWSKA-SŁOŃSKA

Zawyżone i zaniżone poczucie własnej wartości stanowią najczęściej element braku traf­

ności w ocenie własnej osoby. Należałoby, więc zadbać, o uświadomienie i zapewnienie jjed-

nostkom warunków i możliwości autorefleksji, która jako działanie celowe stanie się punktem

wyjścia do rozwoju własnej osobowości i tworzenia nowych, lepszych warunków życia na

gruncie uczelnianym, zawodowym i rodzinnym.

Poznanie siebie staje się punktem wyjścia do rozwoju własnego potencjału w sferze psy­

chicznej, który znajduje odzwierciedlenie w życiu człowieka. Ludzie bowiem, aby poradzić

sobie z poczuciem własnej wartości stosują różne strategie zaradcze, których efektem może

być podniesienie poczucia własnej wartości lub obniżenie poczucia własnej wartości

i działania destrukcyjne. Szczególne znaczenie dla osób młodych powinna mieć możliwość

dokonania oszacowania własnej wartości, gdyż stanowić to będzie bazę do przemyśleń nad

posiadanymi cechami, talentami, ale również wadami i ograniczeniami powodującymi wyco­

fanie i negatywne myślenie na temat własnej osoby. Nick Chmiel zakłada, że samoocena jest

niezbędna gdyż służy określeniu silnych i słabych stron w odniesieniu do roli zawodowej,

dokonywana jest na zasadzie introspekcji. Z takim podejściem koresponduje pojęcie samo­

oceny prezentowane w pozycji J. Maciejewskiej i M. Durdy, które piszą, że jest ona niezbęd­

na w celu własnego rozwoju i wiąże się ze zbieraniem informacji o przebiegu i wynikach wła­

snej pracy8. Uzmysłowienie sobie przez jednostkę własnej wartości staje się kluczem do prze­

jęcia przez nią kontroli nad własnym postępowaniem, które z bezwolnego i opartego na ze­

wnętrznym umiejscowieniu kontroli ma szansę stać się celowe i zorientowane na osiąganie

sukcesu.

Pojawia się pytanie czy samoocena bywa informacją zwrotną gwarantującą dane, służące

lepszemu poznaniu siebie? Zapewne tak. Należy, zatem dokonać próby określenia poczucia

własnej wartości, które oszacować można na przykład w jednym, lub więcej z czterech wy­

miarów: „bio-dane, osobowość, umiejętności i zdolności oraz zainteresowania”9.

W rozważaniach na temat samego siebie między innymi pomocne będzie narzędzie do

pomiaru samooceny stworzone przez socjologa M. Rosenberga, jakim jest skala poczucia

własnej wartości10. W skali M. Rosenberga samoocena jest definiowana, jako „całość po­

szczególnych myśli i uczuć do siebie, jako przedmiotu”, w pewnym sensie jest to postawa

* Por. N. Chmiel (red.), Psychologia pracy i organizacji, Gdańsk 2003, s. 110. J. Maciejewska, M. Durda, Samoocena pracy nauczyciela, czy warto podejm ow ać diagnozy, „Nowe w szkole” 2002, nr 4.

9 A. Góralewska-Slońska, Samoocena, ja k o czynnik wpływający na efektywność pracy, [w:] E. Niedzielski (red.), Przedsiębiorstwo i je g o otoczenie w warunkach integracji europejskiej, problematyka zasobów ludzkich, Olsztyn 2004, s. 261.

"Opracowanie skali znajduje się [w:] M. Rosenberg, Society and the Adolescent Self-Image. Revised edi­tion. Middletown, 1989.

Poczucie własnej wartości jako potencjał jednostki 103

wobec samego siebie obejmująca dwa elementy". Element pierwszy, poznawczy związany

z poczuciem kompetencji, oceniany na podstawie sukcesów i strat poniesionych w wyniku

wcześniejszych działań oraz drugi element - emocjonalny opiera się na poczuciu akceptacji,

które jednostka otrzymuje od innych osób, które są dla niej ważne. Pomiędzy elementami

samooceny może występować brak równowagi, polegający na niejednakowej ocenie obu ob­

szarów, jednocześnie wystąpi wysoka samocena w jednym obszarze i niska samoocena

w drugim, przyczyni się to do braku stabilności w ocenie własnej osoby. Skala M. Rosen­

berga obejmuje dziesięć opinii skoncentrowanych na wartościach, możliwościach, umiejętno­

ściach oraz emocjach i przekonaniach w stosunku do własnej osoby: „Uważam, że jestem

osobą wartościową, przynajmniej w takim samym stopniu jak inni, posiadam wiele pozytyw­

nych cech, nie mam wielu powodów, aby być z siebie dumny/dumna; Jestem skłonny/skłonna

sądzić, że nie wiedzie mi się; Potrafię robić inne rzeczy tak dobrze jak większość innych lu­

dzi; Lubię siebie; Jestem z siebie zadowolony/zadowolona; Chciałbym/chciałabym mieć wię­

cej szacunku dla samego siebie; Czasami czuję się bezużyteczny/bezużyteczna; Niekiedy

uważam, że jestem do niczego12”.

Osoby dokonujące samooceny wartościują siebie w czterostopniowej skali od oceny wy­

rażonej: „zupełnie się zgadzam ze stwierdzeniem” do oceny „zupełnie się nie zgadzam

ze stwierdzeniem”, poprzez dwie oceny w postaci: „zgadzam się ze stwierdzeniem” i „nie

zgadzam się ze stwierdzeniem”, przy czym wybór każdej z odpowiedzi wiąże się

z przyznaniem określonej liczby punktów. W polskiej wersji można uzyskać wyniki

w obszarze od 0 do 40 punktów, przy czym im większa liczba punktów, tym samoocena jest

wyższa, aż do zawyżonej w przypadku punktacji oscylującej wokół 40 punktów. Natomiast

liczba punktów poniżej 25 świadczy o problemach ze zbyt niską samooceną. Dokonanie bi­

lansu osobistego może być ważnym krokiem, który doprowadzi do mniej błędnej i bardziej

zobiektywizowanej percepcji własnej osoby oraz stosowania pozytywnych strategii służących

podnoszeniu poziomu trafności i adekwatności samooceny.

W dniach od 05.06.2011 do 20.11.2011 roku przeprowadzono badania dotyczące opinii

studentów na własny temat. Do badań wykorzystano polską wersję skali samooceny M. Ro­

senberga. Celem badań było zdiagnozowanie poziomu poczucia własnej wartości wśród stu­

dentów kierunków ekonomicznych, odkrycie różnic pomiędzy studentami różnych kierun­

ków, jak również różnych lat studiów. Poddano także szczegółowej analizie wybrane obszary

oceny własnej osoby.

11 http://www.bsos.umd.edu/socy/research/rosenberg.htm (10.11.2011).121. Makower, Kłopoty z sam ooceną, „Charaktery” 2010, nr 7.

104 A N N A GÓ RA LEW SK A -SŁO Ń SK A

Badania wykonano w grupie studentów drugiego i trzeciego roku studiów dziennych kie­

runków Ekonomia i Zarządzanie Uniwersytetu Zielonogórskiego. Uczestnictwo w badaniach

było anonimowe i dobrowolne, oznaczeniu podlegał jedynie rok i kierunek studiów oraz płeć.

W badaniach wzięły udział 273 osoby. Po wstępnej weryfikacji wyników badań, dalszej ana­

lizie poddano wyniki badań uzyskane od 236 osób. Prezentacja wyników badań obejmować

będzie porównania średnich wyników uzyskanych przez grupy badawcze oraz punktowe

oszacowania wybranych elementów bilansu osobistego w zestawieniach porównawczych dla

kobiet i mężczyzn. Analizę uzyskanych wyników rozpoczyna porównanie średniej samooce­

ny kobiet i mężczyzn biorących udział w badaniach (wykres 1).

Rysunek 2. Wyniki samooceny uzyskanej przez kobiety i mężczyzn

Źródło: Opracowanie na podstawie badań własnych

Wykres pierwszy ilustruje średnią samoocenę kobiet i mężczyzn studiujących na kierun­

kach ekonomicznych. Jak można zauważyć samoocena mężczyzn jest wyższa niż samoocena

kobiet. Jednocześnie obserwuje się znaczną różnicę pomiędzy samooceną kobiet na kierun­

kach zarządzanie i ekonomia, jak również samooceną mężczyzn kierunków zarządzanie

i ekonomia. Najniższe poczucie wartości oszacowały studentki kierunku zarządzanie, ocenia­

jąc siebie na poziomie 26,65 p., najwyższe poczucie wartości mają mężczyźni studiujący za­

rządzanie, oceniając siebie na poziomie 27,50 p. Porównując wyniki uzyskiwane przez stu-

Poczucie własnej wartości jako potencjał jednostki 105

dentów i studentki stwierdza się, że oscylują one na granicy zagrożonego poczucia własnej

wartości, które wynosi 25 punktów. Zastanowić się także można, jakie czynniki decydują

o takiej ocenie własnej osoby? Należałoby zatem zwrócić uwagę, czy wiek (rok studiów)

zmienia coś w ocenie poczucia własnej wartości (wykres 2 i wykres 3)?

Rysunek 3. W yniki samooceny uzyskanej przez kobiety

Źródło: Opracowanie na podstawie badań własnych

Wyniki uzyskane w badaniu pokazują, że studentki na wyższym roku studiów niżej oce­

niają własne umiejętności i możliwości. Zarówno w przypadku studentek zarządzania

i ekonomii obniżeniu uległa średnia wartość samooceny. Poczucie własnej wartości w skali

cztero-stopniowej zmniejszyło się prawie o jeden punkt. Pojawia się, zatem pytanie czy sto­

pień dojrzałości i możliwości sprawdzenia własnych umiejętności podczas praktyk studenc­

kich zmienił obraz postrzegania siebie przez kobiety, czy może zaistniały inne czynniki wy­

wierające wpływ na postrzeganie siebie?

106 ANNA GÓRALEWSKA-SŁOŃSKA

Rysunek 4. Wyniki samooceny uzyskanej przez mężczyzn

Źródło: Opracowanie na podstawie badań własnych

Studenci trzeciego roku studiów zarówno w przypadku studentów zarządzania, jak

i ekonomii wyżej niż ich koledzy z roku drugiego oceniają własny potencjał, ich poczucie

własnej wartości wzrosło prawie o jeden punkt w przypadku studentów zarządzania i prawie

o półtora punktu w przypadku studentów ekonomii. Wzrost pozytywnego obrazu własnej

osoby potwierdza pewne tendencje, że mężczyźni wraz z upływem lat, podnoszą swoją samo­

ocenę magazynując doświadczenia i wzbogacając w ten sposób własne zasoby, jako dodające

wiedzy, umiejętności traktowane mogą być zarówno sukcesy i porażki.

Poczucie własnej wartości jako potencjał jednostki 107

Rysunek 5. Wyniki poczucia własnej wartości kobiet w odniesieniu do poszczególnych obszarów oceny

Źródło: Opracowanie na podstawie badań własnych

Dokonując porównania szczegółowych obszarów bilansu osobistego, zauważono, że opi­

nia studentek w zakresie lubienia siebie, poczucia zadowolenia, posiadania pozytywnych cech

i bycia osobą wartościową wpływa istotnie na podniesienie wyniku pełnej samooceny. Ozna­

czać to może, że studentki odczuwają pozytywne emocje w obszarze poczucia akceptacji

i bycia ważnym dla innych osób. Elementami obniżającymi średni wynik samooceny są ob­

szary skoncentrowane na ocenie własnych umiejętności, możliwości, poczuciu dumy

i szacunku w stosunku do własnej osoby. Zaskakująca jest różnica dotycząca obszarów po­

czucia dumy i poczucia zadowolenia. Studentki są z siebie zadowolone (średnio uzyskały

3,03 p.), uważają się za osoby wartościowe (średnio uzyskały 3,43 p. i to jest najwyżej oce­

niana wartość), natomiast nie są z siebie dumne (średnio uzyskały 2,01 p.) i uważają, że ich

umiejętności związane z realnymi działaniami są niższe niż innych osób (średnio uzyskały

1,92 p.).

108 A N N A GÓ RALEW SK A-SŁOŃ SKA

Rysunek 6. Wyniki poczucia własnej wartości mężczyzn w odniesieniu do poszczególnych obszarów oceny

Źródło: Opracowanie na podstawie badań własnych

Studenci kierunków ekonomicznych, podobnie jak ich koleżanki, lubią siebie (średnio

uzyskali 3,24 p.), są z siebie zadowoleni (średnio uzyskali 3,04 p.), mają poczucie bycia oso­

bą wartościową (średnio uzyskali 3,33 p.) i posiadają wiele pozytywnych cech (średnio uzy­

skali 3,24 p.). Problematyczny jest dla nich brak poczucia dumy (średnio uzyskali 2,06 p.),

brak umiejętności wykonywania działań na poziomie zbliżonym do innych ludzi (średnio

uzyskali 1,86 p.). Można zaobserwować również różnice w ocenie poszczególnych kwestii

służących wartościowaniu siebie pomiędzy studentkami i studentami (wykres 6).

Poczucie własnej wartości jako potencjał jednostki 109

Rysunek 7. W yniki poczucia własnej wartości kobiet i mężczyzn w poszczególnych obszarach samooceny

Źródło: Opracowanie na podstawie badań własnych

Studentki w porównaniu ze swoimi kolegami uważają, że są osobami wartościowymi, wy­

żej niż studenci oceniają także możliwość wykonywania działań. Jednocześnie mniej niż pa­

nowie lubią siebie oraz utrzymują, że są do niczego i czują się też bardziej bezużyteczne. Po­

równywalne wyniki obu płci związane są z oszacowaniem pozytywnych cech, a także zado­

wolenia z siebie. Największa różnica dotyczy natomiast poczucia, że jest się do niczego. Wy­

niki badań wskazują obszary problemowe, w których studenci i studentki nie są zadowoleni

z siebie.

Analiza wyników badań oprócz pokazania uśrednionej samooceny studentów kierunków

zarządzanie i ekonomia pozwala zobaczyć, jaki procent osób badanych ma niską, średnią, czy

też wysoką samoocenę. Wykres 7 pokazuje procentowy rozkład wysokości poczucia własnej

wartości.

110 A N N A G Ó RALEW SK A-SŁOŃ SKA

Źródło: Opracowanie na podstawie badań własnych

Analiza wyników badań oprócz pokazania uśrednionej samooceny studentów kierunków

zarządzanie i ekonomia pozwala zobaczyć, jaki procent osób badanych ma niską, średnią,

czy też wysoką samoocenę. Najwyższa ocena poczucia własnej wartości w czterdziesto-

punktowej skali stanowiła 35 punktów u kobiet i 34 punkty u mężczyzn. Najniższa wartość

oszacowania to 18 p. u kobiet i 19 p. u mężczyzn, 14,5% kobiet przyznało sobie 28 punktów,

a 13,3% - 29 punktów, 17,1% mężczyzn oceniło siebie na 28 p., a 15,7% na 29 p. Porównu­

jąc wartości punktowe kobiet i mężczyzn zauważa się, że większy procent mężczyzn niż ko­

biet przyznaje sobie punkty powyżej 27, mężczyźni - 55,7% i kobiety - 45,2%. Podsumowu­

jąc wyniki uzyskane w badaniach studentów drugiego i trzeciego roku kierunków ekono­

micznych, nie napawają one entuzjazmem, gdyż młodzi ludzie w połowie przypadków mają

problem z niskim poczuciem własnej wartości. Niskie poczucie własnej wartości, jak wyka­

zano na początku artykułu, może skutecznie zakłócić proces rozwoju młodego człowieka

skłaniając go do poszukiwań złych strategii podnoszenia własnej wartości. Do metod, sposo­

bów przynoszących niepożądane skutki zaliczają się działania polegające na:

- dopasowaniu do otoczenia za wszelką cenę, czyli działania konformistyczne w najbardziej

skrajnym wydaniu, kosztem zaprzestania wiary we własne wartości;

- udowadnianiu własnej wartości poprzez gromadzenie osiągnięć, niezależnie od wydatko­

wanej energii i motywacji wewnętrznej;

Rysunek 8. Procentowy rozkład poczucia własnej wartości kobiet i mężczyzn

Poczucie własnej wartości jako potencjał jednostki 111- zaspokajaniu potrzeb innych, kosztem zaspokojenia potrzeb własnych w celu uzyskania

akceptacji i szacunku innych osób;

- unikaniu wszystkich sytuacji, w których jednostka podlega ocenie oraz reagowanie na te

sytuacje skrajnym, nieadekwatnym poczuciem zagrożenia, niepokojem i stresem.

Działania, które powinny doprowadzić do podnoszenia poziomu poczucia własnej warto­

ści w sposób pozytywny, muszą przyjąć formę procesu, a nie jednorazowych aktów. Zwięk­

szanie dodatniego bilansu własnej osoby rozpoczyna się w momencie uświadomienia sobie

przez jednostkę, na jakim etapie znajduje się obecnie. Autodiagnoza przy wykorzystaniu

dwóch metod np. wykonaniu badania wykorzystując dowolną skalę samooceny oraz posu­

mowaniu efektów działań w wybranym horyzoncie czasu pozwoli ocenić aktualny stan jed­

nostki. B. Paskal twierdzi, że: „trzeba poznać samego siebie: gdyby to nie posłużyło do znale­

zienia prawdy, posłuży przynajmniej do wytyczenia własnego życia, a nie ma nad to nic bar­

dziej godziwego” 13. Zidentyfikowanie własnych mocnych stron oraz elementów osobowości,

nad którymi warto popracować stanowić będzie kolejny mały, ale istotny krok ku rozwojowi

własnych zasobów, zatem jednostka zidentyfikuje zalety, wady, umiejętności, talenty, możli­

wości, a także zda sobie sprawę ze stosowanych schematów służących percepcji rzeczywisto­

ści i spróbuje zrobić z nich użytek w postaci budowania spójnego wizerunku własnej osoby,

jako jednostki celowo wykorzystującej atuty i minimalizującej wpływ własnych ograniczeń

przy realizacji stawianych sobie celów, planów i marzeń. Jednym z wybranych elementów

warunkujących samoocenę, na który powinno się zwrócić uwagę studentów jest asertywność.

Asertywność to umiejętność, która nie jest wrodzona, ale jednostka nabywa ją w sprzyja­

jących okolicznościach społecznych. Niestety system kształcenia oparty na podporządkowa­

niu regułom i procedurom automatycznie niweluje zachowania asertywne. Wobec tego mło­

dzi ludzie dopiero na poziomie szkoły wyższej mogą, w sposób świadomy, rozwijać wzorce

zachowania asertywnego podnosząc tym samym własną samoocenę. Innym sposobem warun­

kującym adekwatność samooceny jest próba racjonalnego myślenia, która pozostaje w sprze­

czności z myśleniem emocjonalnym (charakterystycznym dla okresu adolescencji młodzieży).

Myślenie racjonalne staje się z czasem opcją zastępującą negatywne myśli i polega na zastę­

powaniu pojawiających się pejoratywnych myśli, myślami pozytywnymi oraz poddawaniu

myśli negatywnych rzetelnej ocenie opartej na znajomości własnego potencjału. Zdolność do

pozytywnego myślenia, ale również afirmacji własnych myśli, ukierunkowywaniu ich ku wła­

ściwym sposobom działania i celom zorientowanym na rozwój i samodoskonalenie, pojawi

13 B. Pascal, [cyt. za] J. Kozielecki, Psychologiczna teoria samowiedzy, Warszawa 1986, s. 5.

112 ANNA GÓRALEWSKA-SŁOŃSKA

się u młodego człowieka w wyniku odpowiedniego wytrenowania sposobu formowania wła­

snych myśli. Podnoszeniu własnej wartości sprzyja także zmiana podejścia do popełniania

błędów, które jednostka powinna przestać taktować jako ewidentny dowód swojej słabości

i braku zdolności. Trzeba zatem, aby młody człowiek nauczył się traktować swoje potknięcia,

niedociągnięcia i straty jako kolejne doświadczenia w życiu, które pozwolą na zastanowienie

się, w jaki sposób zachować się w przyszłości, aby błędy te nie powtórzyły się więcej. Wyniki

uzyskane przez studentów wskazują na konieczność uświadomienia im w procesie nauczania,

że ich dotychczasowe osiągnięcia w sferze naukowej i społecznej mogą stworzyć podatny

grunt do stania się wartościowym człowiekiem, przy włożonym odpowiednim wysiłku i zaan­

gażowaniu. Rozważania dotyczące samooceny można zakończyć słowami Z. Pietrasińskiego,

który twierdzi, że unikanie autorefleksji i samowiedzy zagwarantować może trwały niedoro­

zwój14, zatem można wymagać od młodzieży, aby systematycznie i celowo dokonywała sa-

moceny sprzyjając w ten sposób własnemu rozwojowi.

B ib liografia

1. Bartkowiak G., Januszek H., Umiejętności kierownicze, Poznań 1996.2. Chmiel N. (red.), Psychologia pracy i organizacji, Gdańsk 2003.3. Góralewska-Slońska A., Samoocena, ja k o czynnik wpływający na efektywność pracy [w:] E. Niedzielski

(red.), Przedsiębiorstwo i je g o otoczenie w warunkach integracji europejskiej, problem atyka zasobów ludz­kich, Olsztyn 2004, s. 261.

4. Kozielecki J., Psychologiczna teoria samowiedzy, W arszawa 1986.5. Leary M., Wywieranie wrażenia na innych, Gdańsk 2003.6. M aciejewska J., Durda M., Samoocena pracy nauczyciela, czy warto podejm ow ać diagnozy, „Nowe w szko­

le” 2002, nr 4.7. Maciejewska T., Samoocena dziecka, „Życie szkoły” 1974, nr 12.8. Makower I., Kłopoty z sam ooceną, „Charaktery” 2010, nr 7.9. Niebrzydowski L., O poznaw aniu i ocenie samego siebie, W arszawa 1976.10. Reykowski J., Procesy emocjonalne, motywacja, osobowość, W arszawa 1992.11. Rosenberg, M., Society an d the Adolescent Self-Image. Revised edition. Middletown, 1989.12. Tokarski S., Kierownik w organizacji, W arszawa 2006.13. Strona internetowa University o f Maryland: http://www.bsos.umd.edu/socy/research/rosenberg.htm stan

z dnia 10.11.2011.

14 Por. Z. Pietrasiński, [w:] S. Tokarski, Kierownik w organizacji, Warszawa 2006, s. 162.