Off -piste met Team Salomon van St. Anton naar Zürstekst: irene bauerfoto’s: edoart.nl

/SnowXX

poederknallen in “schneeloch” arlberg

Ken je dat gevoel van vroeger, toen je met je vriendjes op pad ging om

spannende avonturen te beleven? Het gaat er niet zo zeer om wat je toen

uitspookte, maar om de energie die eromheen hing. Een soort aanstekelijke

drang om door te blijven gaan en steeds verder te gaan tot je helemaal kapot

was. We hebben het er al vaak over gehad, we moeten echt eens met het team

een paar dagen de sneeuw in om fl ink los te gaan. Hoog tijd om de plannen

in werkelijkheid om te zetten dus. Een paar weken na de internationale

wintersportbeurs in München is het dan zover. We gaan een paar dagen skiën

op het allernieuwste Salomon-materiaal. Frits Kuper van Salomon Benelux

heeft zijn bus volgeladen met vette freeride- en freestyleski’s en de teamriders

Maarten ten Broeke, Wilko Mostert en Joost de Greef. De trip gaat naar

Arlberg, homebase van Salomon-rider Timo Hermeler en mijzelf. Fotograaf

Edo Jungerius gaat mee om plaatjes te schieten en snowboarder Henrik

‘Henkie’ Helman zal het hele feest vastleggen op video.

de toon is gezetNa een dag in de auto komen de mannen aan in Pettneu, een dorpje op zo’n vijf

kilometer afstand van St. Anton am Arlberg. Timo, Edo en ik komen ook naar

het appartement en van daaruit gaan we samen een pizzaatje eten. De volgende

ochtend ontmoeten we elkaar in St. Anton. De skipassen worden opgehaald en

we kunnen naar boven. Het is een beetje een grijze dag, maar de sneeuw is mooi.

Het is een goed seizoen, er ligt een fl inke hoeveelheid sneeuw en er is hier en daar

zelfs nog wat verse poeder te vinden. Een mooie dag om even in te komen dus.

We beginnen op de Galzig, de centrale berg in het skigebied van St. Anton. We

komen op een mooi stukje terrein dat tussen de pistes in ligt. Met goede sneeuw,

mooie rotspartijen en kleine bosjes is dit terrein precies wat we zoeken. Een soort

speeltuin voor grote jongens op ski’s. Gids Timo laat zien waar de beste sneeuw

te vinden is en van welke rotsen je allemaal af kan springen. Na een fl inke drop

van een paar meter hoge rotspartij, doet Wilko er nog een schepje bovenop en

gooit er gelijk een stijlvolle 180 uit. De toon is gezet voor de rest van de trip en

ook de andere mannen storten zich naar beneden. Als het licht een beetje diff uus

wordt, blijkt het moeilijker om de afstanden juist in te schatten. We besluiten

naar Kapall te gaan, een andere berg van het gebied waar wat meer bomen staan

en het zicht dus wat beter is. Aan de zijkant van Kapall gaan we door Schöngraben

naar beneden, een mooie off -piste afdaling die helemaal door de bossen naar het

dal toe gaat. Uiteraard wordt geen enkele rotspartij of natuurlijk schansje onbenut

gelaten. Joost heeft vanwege een knieblessure een tijd niet mogen skiën, en is

tegen doktersadvies in toch meegegaan op de trip. Hij is niet meer te houden en

stort zich zonder na te denken overal naar beneden. Even later heeft hij dan ook de

eerste grote crash van de dag op zijn naam staan. Als Joost z’n spullen weer terug-

gevonden heeft, is het tijd om door te gaan naar het dal om wat te eten. Tijdens het

eten trekt de lucht nog verder dicht en het heeft weinig zin om weer naar boven te

gaan om foto’s te maken. In plaats daarvan vertrekken de mannen richting de pas

van St. Christoph om daar een begin te maken met het bouwen van een schans. Er

wordt even fl ink doorgewerkt en aan het eind van de middag staat er een aardige

basis voor een mooie backcountry kicker. Ons werk voor vandaag zit erop!

Snow/XX

Linkerpagina: Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan? Het Neder-landse Salomon-team pakt de freeride-afdaling naar Zürs in z’n achteruit.Rechtsboven: Wilko Mostert, backside 180 van een cliff tussen de pistes.Rechtsonder: Timo Hermeler doet wat snoeiwerk in zijn achtertuin.Linksonder: Maarten ten Broeke en Frits Kuper kijken uit over het Arlbergdal met op de achtergrond St. Anton.

/SnowXX

“ Het eerste stuk is behoorlijk stijl. Oppassen dus!”

’s Avonds eten we in het appartement in Pettneu, terwijl het zachtjes begint te

sneeuwen. Henkie speelt voor keukenprins en zet een mooie ovenschotel op tafel.

Na het eten is het tijd voor een potje poker, dat Maarten tot grote frustratie van

Henkie op ‘onverklaarbare wijze’ weet te winnen door met Wilko onder de tafel

fi ches door te geven. Ondertussen heeft het Duitse buurmeisje in het gebouw ook

de weg gevonden naar het Salomon appartement en is vervolgens niet meer weg

te slaan bij mijn mannen. Als ik later op de avond naar mij eigen huis ga, sneeuwt

het hevig buiten. Dat belooft wat voor de volgende dag!

verse poederDe volgende ochtend ziet er inderdaad veelbelovend uit. Timo trekt vastbesloten

een paar Czars uit de bus van Frits. Hij heeft zijn huiswerk goed gedaan en weet

precies welke ski hij mee moet nemen. Er is in de nacht ruim een halve meter

sneeuw gevallen en omdat de Czar breed is en vanaf de binding een opstaande

neus heeft kan je met deze ski perfect door de diepe sneeuw surfen. We beginnen

weer op de Galzig en pakken een paar mooie tussendoorstukjes en proberen weer

wat sprongetjes uit die door de sneeuw van de afgelopen nacht een mooie zachte

landing hebben gekregen. Vanuit de gondel hebben we die ochtend al gezien dat

Jungbruntobel, een steile groeve die vol staat met een soort taaie dennenachtige

bosjes, er erg mooi bij ligt. De bosjes zijn helemaal ondergesneeuwd en er is nog

niemand naar beneden geweest. Frits staat bovenaan de rand van de groeve te

popelen om naar beneden te stormen en trekt even later enorme sprays door de

verse poeder. ‘Skiërs fi rst’ deze week, dus ik zie lijdzaam toe hoe de ene na de

ander teamgenoot mijn blanco poederhelling volkrast. Als het poedergordijn

is opgetrokken, vind ik gelukkig nog een mooie route naar beneden door de

overgebleven poeder. De afdaling gaat verder door de bossen om vervolgens

helemaal beneden in het dal uit te komen.

Boven aangekomen neemt Timo ons mee naar de welbekende Valluga, de hoogste

berg in het skigebied van St. Anton. Alleen onder begeleiding van een skigids mag

je met het kleine gondeltje naar de top van de Valluga om naar beneden skiën,

want er zijn geen geprepareerde pistes en het is een vrij gevaarlijke afdaling. Het

eerste stuk van de route is behoorlijk stijl dus het is oppassen geblazen. Er steken

namelijk hier en daar wat rotspunten door het sneeuwdek en er staat inmiddels

ook nog eens behoorlijk wat wind. Maar Timo weet wat hij doet en we gaan aan de

noordkant van de Valluga naar beneden door het Pazieldal in de richting van Zürs

en Lech. We zijn buiten het bereik van liften dus we zijn helemaal alleen, op een

enkele skigids met groep na. Wat een rust. De onverspoorde poedervelden liggen

nog voor het oprapen want we zijn een van de eerste groepen die deze route kiezen

na de sneeuwval van afgelopen nacht. Ik sta even stil als Maarten me achteruit

skiënd inhaalt. Even later volgen ook Joost, Wilko en Timo. Allemaal achteruit. Tja,

zo nu en dan heb je als freeskier nu eenmaal behoefte aan afwisseling, ook al is

achteruit skiën in de poeder nog niet zo makkelijk. Zelfs niet op twintips.

Snow/XX

Linkerpagina: “Follow the guide please”. Timo Hermeler wijst de weg en de rijstijl.Rechtsboven: Frits Kuper - country manager Salomon Nederland - laat aan zijn teamrijders zien dat hij zelf ook over de nodige ervaring beschikt.Rechtsonder: Even lachen naar de doodskop. De backcountry van St. Anton is niet geheel zonder gevaar...Linksonder: Auteur en snowboarddiva Irene Bauer geniet van de voordelen die een plank in de poedersneeuw biedt.

/SnowXX

Het laatste stuk van de route bestaat uit een lang pad dat ons het Pazieldal

uitleidt naar het skigebied van Zürs. Op ski’s is het even ontspannen, maar voor

snowboarders is de lange traverse een stuk lastiger. Henkie en ik kunnen steeds

net genoeg snelheid maken om niet te hoeven lopen, maar Edo kan met zijn zware

fototas de hulp van zijn skivrienden goed gebruiken en is blij dat ’ie af en toe een

slinger krijgt. Als we het dal eenmaal uit zijn hangen er al weer dikke wolken voor

de zon. We maken nog een paar mooie afdalingen in het speelse landschap van het

skigebied van Zürs. Ook hier zijn mooie rotspartijen en grote poederkussens waar

de mannen wel raad mee weten. Op weg naar het dal wordt de slalom van de lokale

skischool nog even meegepakt om uit te maken wie er het snelst achteruit kan

skiën. Een wedstrijd die Wilko glansrijk wint. Na een welverdiend biertje onderaan

de piste is het alweer tijd om terug te gaan richting St. Anton.

zon, verse sneeuw en perfect gezelschapTijdens het eten begint het weer zachtjes te sneeuwen. De sneeuwval wordt met

het uur heviger en de volgende ochtend blijkt dat we alweer getrakteerd zijn op

een halve meter verse sneeuw. We duiken eerst Maiwasen in, een mooie beboste

off -piste afdaling die na een goede dump altijd garant staat voor de eerste, relatief

veilige, poedermeters. Beneden aangekomen is de zon door de wolken heen

gebroken. Beter dan dit bestaat niet, wat een topdag! Een voor een verdwijnen mijn

teamgenoten in grote sneeuwwolken, om er als witte sneeuwmannetjes weer uit

te komen. Joost en Wilko hebben al een paar dagen geen funpark gezien en staan

te popelen om de schans uit te proberen die ze een paar dagen geleden gebouwd

hebben. Zij vertrekken naar de pas van St. Christoph om de poederkicker af te

maken, die door de sneeuw van de afgelopen dagen helemaal ondergesneeuwd is.

Frits, Timo, Henkie en ik hebben wat meer moeite om de mooie sneeuw te negeren

en maken nog een paar cliff drops voor we het bouwwerk van Joost en Wilko

bewonderen.

De jongens hebben hun werk goed gedaan, op de pas prijkt een grote schans met

poederlanding. Wilko bijt het spits af, hij mag de schans testen. Timo en Frits

volgen even later. Voor Joost blijft het deze keer bij kijken. Hij is voor één keer

verstandig en realiseert zich dat hij zijn knie beter wat rust kan geven. Beter laat

dan nooit, zullen we maar zeggen. De sneeuw is zo zacht dat het moeilijk is om

goed af te zetten. Ook de landing is niet makkelijk, omdat je bijna een meter

wegzakt in de sneeuw voordat je verder kunt skiën. Toch wordt de trukendoos al

snel opengetrokken en de meest stijlvolle tricks vliegen me om de oren. Er is geen

houden meer aan. De sprongen gaan verder en worden hoger en stijlvoller tot

Maarten met zijn kin op zijn stok landt. Terwijl we de schade bekijken trekt de zon

langzaam achter de bergen. Het is tijd om naar huis te gaan en een bezoekje aan

de dokter te brengen om de kin van Maarten te laten hechten. We sluiten de trip

af met een gezellig diner in het appartement in Pettneu. Het Duitse buurmeisje

schuift weer aan en we bekijken Edo’s foto’s van de afgelopen dagen. Wat een

supermooie trip met ons leuke team. Ja, dit moeten we zeker nog eens over doen.

“ Verse poedervelden en de zon die doorbreekt. Beter bestaat niet. Wat ’n topdag!”

Snow/XX

Linkerpagina: Maarten ten Broeke spint metershoog over de zelfgebouwde schans in de backcountry van St. Christoph.Rechtsboven: De kleine lift naar de top van de Valluga is alleen toegankelijk als je een skigids bij je hebt. Vanaf dit hoogste punt van St. Anton zijn er namelijk tal van freerides mogelijk.

st. anton am arlberg

Logistiek:

De afstand vanaf Utrecht is ± 880 km. Het dichtstbijzijnde

vliegvelden zijn Innsbruck (100 km) en Zürich (200 km). Vanaf

beide vliegvelden vertrekken bus- en taxipendels.

Skigebied:

Het skigebied Arlberg omvat zo’n vijftig vierkante kilometer

- inclusief de off -piste runs - en biedt maximaal 1.500 meter

verticaal, gemeten vanaf het hoogste punt, de top van de

Valluga (2.811 meter). Het gebied wordt door zo’n 280 kilometer

aan pistes ontsloten. De langste pisteafdaling, vanaf de Valluga,

is 8,5 kilometer lang en biedt 1.350 meter verticaal! En voor wie

dat wil biedt het gebeid ook ruim 180 kilometers aan off -piste runs. Het hele gebied is met een enkele skipas toegankelijk.

Een zesdaagse liftpas voor volwassenen kost € 204.-.

Informatie:

www.stantonamarlberg.com