Popπαράδεισοι

... Το νερό πρέπει να είναι παγωμένο!... Το νερό πρέπει να είναι παγωμένο!

Τοπία χαλαρότητας και λήθης μέσα στον αστικό ιστό. Ρυθμοί αργοί, πιο απολαυστικοί. Το ροκάνισμα του χρόνου στην ιαματική θάλασσα. Ο άνθρωπος παρών και όχι. Εγκατάλειψη στα φαγωμένα κτήρια απο το αλάτι και αλλού δροσερές οάσεις απο γκαζόν και κλιματιστικά. Βόλτες πάνω κάτω και δίπλα από την παραλία. Αυθαίρετα, κολώνες στο πουθενά μέσα στο πεζοδρόμιο και δροσερό αεράκι. Ψητό καλαμπόκι και υπερφορτώμενα περίπτερα με τσίχλες...

... Το νερό πρέπει να είναι παγωμένο!... Το νερό πρέπει να είναι παγωμένο!

Pop

PopΕπιχειρήσεις πάνω στην θάλασσα,

μπικίνι και άμμος στα πόδια... Τζιτζίκια πριν το σκηνικό πέσει, καταρριφθεί. Σαγηνευτικές διαφημίσεις που τις κοιτάς,παραδομένος αυτή τηφορά, σε ροζ φόντο. Παρκαρισμένα γιότ και επαναλήψειςστις τιβί τους. Άλλοι ψαρεύουν. Άλλοι πάνω στην προβλήτααγκαλιάζονται και κοιτούν απέναντι,μακριά τους γέρους να αποταμιεύουνχρόνια με άσπρα φανελάκια.

Pop

Εδώ μου φαίνεται ότι όλοι είμαστε δυνητικά όμορφοι, γεμάτοι υποσχέσεις, συμπαθητικοί, χαλαροί. Δεν πολυενδιαφέρει το αύριο γιατί το τώρα θα λήξει σε λίγο καιρό, από στιγμή σε στιγμή, παραδομένο σε μια αναγκαιότητα πιο μεγάλη και απο την απλή ευχαρίστηση των στιγμών.

Εγώ δεν είμαι εγώ...Εγώ δεν είμαι εγώ...

Η τεχνητή βροχή μόλις άνοιξε στο πάρκο και δροσίζει τα πρόσωπα. Τα πάντα μοιάζουν να γίνονται αυτόματα, χωρίς σκέψη και έτσι λυτρώνουν τα κουρασμένα μυαλά που ζητούν να ξοδευτούν σε μια δυνατή όσο και ηδονική κρεπάλη. Λες και θέλουν όλα να γεφυρωθούν στον γεμάτο ιώδιο αέρα, μεταξύ τους, στην μέση της απόστασης, και να σβήσουν μαζί με το ηλιοβασίλεμα.

Εγώ δεν είμαι εγώ...Εγώ δεν είμαι εγώ...

Αλλές φορές ο αέρας έρχεται καυτός σηκώνοντας την άμμο και τις ψάθες, απογειώνει κάποιες ομπρέλες που εφευρίσκουν τον τροχό και σαν χρωματικοί δίσκοι τρέχουν πρός την θάλασσα. Τότε μαυρισμένα σώματα μεδιαφορετικό μαγιό απο χθες, αποκαλύπτουν την άσπρη σάρκα τρέχοντας να προλάβουν το μοιραίο βούτηγμα της ομπρέλας. Άλλοτε ριγμένες ράντες αποκαλύπτουν λευκές γραμμές και άλλοτε βαμμένα νυχάκια χαιρετούν με την ύπαρξη τους, τους ενδιαφερόμενους. Ρακέτες χτυπιούνται και μύες ξεπροβάλλουν απο τον λήθαργο του χειμώνα. Κινήσεις και στάσεις που φαινομενικά δεν έχουν κάνενα νόημα πηγάζουν από μια βαθιά γνώση πάνω στην τέχνη του να μην κάνω ουσιαστικά τίποτα.

Αλλές φορές ο αέρας έρχεται καυτός σηκώνοντας την άμμο και τις ψάθες, απογειώνει κάποιες ομπρέλες που εφευρίσκουν τον τροχό και σαν χρωματικοί δίσκοι τρέχουν πρός την θάλασσα. Τότε μαυρισμένα σώματα μεδιαφορετικό μαγιό απο χθες, αποκαλύπτουν την άσπρη σάρκα τρέχοντας να προλάβουν το μοιραίο βούτηγμα της ομπρέλας. Άλλοτε ριγμένες ράντες αποκαλύπτουν λευκές γραμμές και άλλοτε βαμμένα νυχάκια χαιρετούν με την ύπαρξη τους, τους ενδιαφερόμενους. Ρακέτες χτυπιούνται και μύες ξεπροβάλλουν απο τον λήθαργο του χειμώνα. Κινήσεις και στάσεις που φαινομενικά δεν έχουν κάνενα νόημα πηγάζουν από μια βαθιά γνώση πάνω στην τέχνη του να μην κάνω ουσιαστικά τίποτα.

Ολες οι αποχρώσεις του καφέ σε μια βδομάδα θα έχουνξεθωριάσει αλλά μέχρι τότε οι σοκολατί αποχρώσειςθα φιγουράρουν αγέρωχες με την ελπίδα ότι θα φτάσειλίγη δόξα τους στα τσιμεντένια γραφεία. Τα σώματαθα λιώνουν σαν τις γρανίτες στις αμμουδιές που νικοτινιασμένες όπως είναι, αλέθονται και ξεπλένονται απο το κύμα. Το καρναβάλι ντυμένο με φωσφοριζέ χρώματα, μάσκες, μπρατσάκια, βατραχοπέδιλα διαγράφει κύκλους στην άμμο και ακολούθεί το επαναλαμβανόμενο παραδείσιο ρυθμό του τυμπάνου.Πιο κάτω το καλαμπόκι ψήνεται στα κάρβούνα στο κινητό κιόσκι. Οι ομπρέλες παρασέρνονται από τον αέρα και ξαναεφευρίσκουν το τροχό...

the end

αυτο το καλοκαίρι θα μας μείνει αξέχαστο!αυτο το καλοκαίρι θα μας μείνει αξέχαστο!