Upload
luz-jares
View
238
Download
7
Embed Size (px)
DESCRIPTION
Recital plurilingüe. Día da Poesía. IES Monte Carrasco. Biblioteca.EDLG
Citation preview
PRIMAVERA POÉTICA
IES MONTE CARRASCO
Con auga de sede vellaNamorar eu namoreina,Meu amigo!
Con unha herba lixeiraNamorar eu namoreina,Meu amigo!
Namorar eu namoreinaCon unha cantiga leda,Meu amigo!
Namorar eu namoreinaCon áer de primaveira,Meu amigo
Dorme coma un paxaro encol das ponlasdos vellos castiñeiros, dos carballos,
das sobreiras marelas onde a lúafrutifica o seu corpo pendurado.
Nos bidueiros brancos o asubíoarrolando o silencio, desfiandoa longura da noite que se perdenos camiños estreitos e calados.
Eiquí latexa o vento polas follas,cando a gaita de prata repinicae bebe o cervo auga, silencioso,
e o merlo fai cereixas na campía.
Érguese agora o vento quedamente nas técolas de orballo estrelecidas,no voo dos paparoibos, e das rulas, pola infinda canción das cotovías.
Aceso vento na mañá camiñacon recendos de ruda e margaridas.
Coa razón saltando de delirio en delirio,
cos soños gastados de desgaste
das noites que non pasan,
quero chegarte.
Só quero chegarte.
Pénsote a cada hora
deste inverno ruín
que semella eternizarse.
Por ti paseo de parte a parte
con cada un dos meus sentidos.
Perdoa, Amor,
que te ame tanto.
Coa razón saltando de delirio en delirio.
Perdoa, Amor,
que te ame tanto.
E ti ausente.
sen ti presente.
Perdoa, Amor,
que te ame tanto.
Se o mar morrer o son da caracola
Perderase no eco que non volve
Se o mar morrer non quedarán metáforas
Para o amor para a morte para a vida
Se o mar morrer os ríos suicidas
Coma min nos teus ollos cara ao mar...
Regrésame do medio das ruínas,
amante, ás horas que moramose esvaren novamente como noutroraos corpos na paixón.
Fun un domingo,
fun pola tarde,
co sol que baixa
tras dos pinares,
cas nubes
brancas
sombra dos
ánxeles,
cas palomiñas
que as alas
baten,
con un batido
manso e suave,
atravesando
vagos celaxes
mundos extraños
que en raios
parten
ricos tesouros
de ouro e
diamante.
Pasín os montes,
montes e valles,
pasín llanuras
e soledades;
pasín os regos,
pasín os mares,
con pés enxoitos
e sin cansarme
Polos camiños de Cangasa voz do vento xemía: ai, que soliña quedache, María Soliña.
Nos areales de Cangas muros de noite se erguían:ai, que soliña quedache, María Soliña.
As ondas do mar de Cangasacedos ecos traguían:ai, que soliña quedache, María Soliña.
As gueivotas sobre Cangassoños de medo tecían:ai, que soliña quedache, María Soliña.
Baixo os tellados de Cangasanda un terror de auga fría:ai, que soliña quedache, María Soliña.
Por amor nacín da terra.Por amor son o que son.Por amor canto o meu canto,por amor.
Por amor sángranme os pulsosE ábreseme o corazón.Por amor dóenme os ollos.por amor, só por amor.
Préstame, chuvia, as túas palabras
e ti, vento, as ideas tan longas.
Déixame o teu rezo breve, río,
e o teu brando saúdo, neve.
Pousa, xelo, no vidro da xanela o sereno pensamento
e que o traian aos labios as asas luminosas da alborada.
Acódeme, lóstrego;
ponte de man, espada.
Coidémonos. Vén xente.
Silencio, silencio Amor
que me criban os silencios
que ti deixas lapidados de misterio
e a mirada perdida noutra parte.
Silencio, silencio Amor
que xa me mata
a soidade coas miserias
por non ter máis ca un soño
das noites que te chaman.
Silencio, Amor, silencio, que me afogo
nas bágoas vertidas polos outros.
silencio, que me aman as verdades
berradas no silencio desas lúas.
Silencio, Amor, silencio
martelando coas frases a medias
e os entreditos balbucientes
que murmuran en silencio o seu temor.
Silencio, silencio Amor,
que quero amarte.
silencio, amor, silencio,
que me criban os silencios
a soidade coas miserias,
nas bágoas vertidas polos outros,
martelando coas frases a medias.
Silencio, amor, silencio,
que quero amarte.
Cando penso que te fuches,negra sombra que me asombras, ó pé dos meus cabezalestornas facéndome mofa.Cando maxino que es ida, no mesmo sol te me amostras,i eres a estrela que brila,i eres o vento que zoa.Si cantan, es ti que cantas,si choran, es ti que choras;i es o marmurio do río,i es a noite, i es a aurora.En todo estás e ti es todo,pra min e en min mesma moras,nin me abandonarás nunca, sombra que sempre me asombras.
Préstame, chuvia, as túas palabras
e ti, vento, as ideas tan longas.
Déixame o teu rezo breve, río,
e o teu brando saúdo, neve.
Pousa, xelo, no vidro da xanela o sereno pensamento
e que o traian aos labios as asas luminosas da alborada.
Acódeme, lóstrego;
ponte de man, espada.
Coidémonos. Vén xente.
Alicante
Une orange sur la table
Ta robe sur le tapis
Et toi dans mon lit
Doux présent du présent
Fraîcheur de la nuit
Chaleur de ma vie.
Prévert
Es doce como o soño degolado,doce folla de aceiro dun coitelo,doce como a nudez do carambelo,doce sangue vermello derramado.
Es doce como o verso encabalgado,doce palabra libre e pesadelo, doce como ese son do violonchelo, doce canto, barítono do agrado.
Es doce como a noite pequerrecha,doce casa común, tobo futuro, doce como asubío dunha frecha,
doce zume, morango ben maduro, doce como o sendeiro dunha crecha,doce exaculación a ben seguro.
Yo siempre quise ser una mujer de bien,
ser alguien de provecho, valiente, emprendedora,
mesurada en las fobias, estable en los afectos,
brillante en los estudios, por poner un ejemplo.
Yo siempre quise ser una mujer de bien
y tenerlos a todos felices y contentos,
a mis padres y amigos, a Fulano y Mengano,
a Diestro y a Siniestro...
Pero hay alguien en mí que todo lo estropea,
que tuerce los caminos, equivoca las cosas
desbarata mis planes, incumple mis promesas.
Alguien que pisa antes que yo sobre mis huellas.
En fin, visto lo visto, ya lo dicen mis padres:
"a este paso, hija mía, no llegarás a nada".
Está bien, os lo debo, lo siento, lo confieso:
aludiendo a un anuncio, no soy como Farala.
Soñadora, insegura, mitónama, algo vaga,
con vocación de hormiga y verano de cigarra,
contradictoria y harta de conciliar extremos
en mi defensa alego
que siempre quise ser una mujer de bien
pero que en su defecto
soy, en el buen sentido de la palabra, mala.
Ás veces hai cidades de cartón
que habitan pequenos nenos de papel.
Os nenos pequenos de papel estudian
en escolas de amargo chocolate
e dormen en camas azul ceo.
Verdes e violetas, tamén.
E por cada lección que estudian
comen un anaco da escola
de chocolate de papel da cidade de cartón.
Lingoa proletaria do meu pobo
eu fáloa porque si, porque me gosta,
porque me peta e quero e dame a gana,
porque me sai de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sin raíces
que ao pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros.
Falar a fala nai,
a fala dos avós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da lingoaxe,
remo e arado, proa e rella sempre.
Eu fáloa porque si, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente
miña,
preto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingua.
Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruís e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os baleiros,
non falo pra os estúpidos,
que falo pra os que agoantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
pra os que súan e choran
un pranto cotidián de bolboretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non quero arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ise camiño...
Defender la alegría como una trinchera
defenderla del escándalo y la rutina
de la miseria y los miserables
de las ausencias transitorias
y las definitivas
defender la alegría como un principio
defenderla del pasmo y las pesadillas
de los neutrales y de los neutrones
de las dulces infamias
y los graves diagnósticos
defender la alegría como una bandera
defenderla del rayo y la melancolía
de los ingenuos y de los canallas
de la retórica y los paros cardiacoss
de las endemias y las academias
defender la alegría como un destiño
defenderla del fuego y de los bomberos
de los suicidas y los homicidas
de las vacaciones y del agobio
de la obligación de estar alegres
defender la alegría como unha certeza
defenderla del óxido y la roña
de la famosa pátina del tiempo
del relente y del oportunismo
de los proxenetas de la risa
defender la alegría como un derecho
defenderla de dios y del invierno
de las mayúsculas y de la muerte
del azar
y también de la alegría.
Coñecín unha vez unha cidade
de papel.
Sobre un mantel
se erguía.
Gabeaba nas mesas,
facía chairas nos pratos,
edificios nos vasos.
Sempre a grandes pasos
medraba polo chan,
onde tamén corrían un can
e un gato.
Tiña un lago na bañeira
e piscina no vertedeiro,
múltiples parques nos testos do salón.
A cidade que coñecín era tan grande como eu
quixese
e tan pequena que podía percorrela
facendo un ese
co dedo polgariño.
Cidade de papel,
abrupto mantel, que eu coñecín.
¿De que morreu aquela cidade sen fin?
Certamente de tristeza,
pois ninguén parecía habitala,
malfadada,
ninguén para lle dar vida
cidade, tan querida.
Si algún día me ves triste no me digas nada, sólo quiéreme.
Si me encuentras en la soledad de la oscura noche, no me preguntes nada.
Sólo acompáñame.
Si me miras y no te miro no pienses nada, compréndeme.
Si lo que necesitas es amor no tengas miedo, ámame.
Pero si alguna vez dejaras de quererme no me digas nada.
Recuérdame.
.
I am not yours, not lost in you,Not lost, although I long to beLost as a candle lit at noon,Lost as a snowflake in the sea.
You love me, and I find you stillA spirit beautiful and bright,Yet I am I, who long to beLost as a light is lost in light.
Oh plunge me deep in love - - put outMy senses, leave me deaf and blind,Swept by the tempest of your love,A taper in a rushing wind.
Ás veces digo amor e só teño silencio ás veces digo patriae sei somente que esta é a terra que nos derone nela asento os meu pasos para sempresen máis preguntas ensarillando o ventoás veces digo amor e ninguén falae segue o tempo caindo lentamentemedido polo espasmo do reloxee ti pasassen mirar sen me mirarcomo un fantasma enviso aqueloutradosen me vere sigo un pouco máiscaladalevo o selo do teu desleixamento sobre os beizose sinais no meu brazo da tua ausencia levo o rosto mancado e os dentes malferidos de tanto afastamentoás veces verto os ollos sobre a terramiro de esguello a fiestra do suicidarepito amore só ecoa o silencio no baldeiro.
-Barbara –
Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest ce jour-là
Et tu marchais souriante
Épanouie ravie ruisselante
Sous la pluie
Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest
Et je t'ai croisée rue de Siam
Tu souriais
Et moi je souriais de même
Rappelle-toi Barbara
Toi que je ne connaissais pas
Toi qui ne me connaissais pas
Rappelle-toi
Rappelle-toi quand même jour-là
N'oublie pas
Un homme sous un porche s'abritait
Et il a crié ton nom
Barbara
Et tu as couru vers lui sous la pluie
Ruisselante ravie épanouie
Et tu t'es jetée dans ses bras
Rappelle-toi cela Barbara
Et ne m'en veux pas si je te tutoie
Je dis tu à tous ceux que j'aime
Même si je ne les ai vus qu'une seule
fois
Je dis tu à tous ceux qui s'aiment
Même si je ne les connais pas
Rappelle-toi Barbara
N'oublie pas
Cette pluie sage et heureuse
Sur ton visage heureux
Sur cette ville heureuse
Cette pluie sur la mer
Sur l'arsenal
Sur le bateau d'Ouessant
Oh Barbara
Quelle connerie la guerre
Qu'es-tu devenue maintenant
Sous cette pluie de fer
De feu d'acier de sang
Et celui qui te serrait dans ses bras
Amoureusement
Est-il mort disparu ou bien encore vivant
Oh Barbara
Il pleut sans cesse sur Brest
Comme il pleuvait avant
Mais ce n'est plus pareil et tout est abimé
C'est une pluie de deuil terrible et désolée
Ce n'est même plus l'orage
De fer d'acier de sang
Tout simplement des nuages
Qui crèvent comme des chiens
Des chiens qui disparaissent
Au fil de l'eau sur Brest
Et vont pourrir au loin
Au loin très loin de Brest
Dont il ne reste rien.
Cando quero vivirdigo Moraima.Digo Moraimacando semento a espranza.Digo Moraimae ponse azul a alba.
Cando quero soñardigo Moraima.Digo Moraima cando a noite é pechada.Digo Moraimae ponse a luz en marcha.
Cando quero chorar digo Moraima.Digo Moraimacando a anguria me abafa.Digo Moraimae ponse a mar en calma.
Cando quero surrirdigo Moraima.Digo Moraimacando a mañá é crara.Digo Moraima e ponse a tarde mansa.
Cando quero morrernon digo nada.E mátame o silenciode non dicir Moraima.
O pan é máis útil que a poesía, pro ¿cómo comer o pansen o compango da poesía?
Chanson
Quel jour sommes-nous
Nous sommes tous les jours
Mon amie
Nous sommes toute la vie
Mon amour
Nous nous aimons et nous vivons
Nous vivons et nous nous aimons
Et nous ne savons pas ce que c'est que la vie
Et nous ne savons pas ce que c'est que le jour
Et nous ne savons pas ce que c'est que l'amour.
Le jardin
Des milliers et des milliers d'années
Ne sauraient suffire
Pour dire
La petite seconde d'éternité
Où tu m'as embrassé
Où je t'ai embrassèe
Un matin dans la lumière de l'hiver
Au parc Montsouris à Paris
A Paris
Sur la terre
La terre qui est un astre.
Premier jour
Des draps blancs dans une armoire
Des draps rouges dans un lit
Un enfant dans sa mère
Sa mère dans les douleurs
Le père dans le couloir
Le couloir dans la maison
La maison dans la ville
La ville dans la nuit
La mort dans un cri
Et l'enfant dans la vie.
Cet amour
Si violent
Si fragile
Si tendre
Si désespéré
Cet amour
Beau comme le jour
Et mauvais comme le temps
Quand le temps est mauvais
Cet amour si vrai
Cet amour si beau
Si heureux
Si joyeux
Et si dérisoire
Tremblant de peur comme un enfant dans le noir
Et si sûr de lui
Comme un homme tranquille au milieu de la nuit
Cet amour qui faisait peur aux autres
Qui les faisait parler
Qui les faisait blémir
Cet amour guetté
Parce que nous le guettions
Traqué blessé piétiné achevé nié oublié
Parce que nous l'avons traqué blessé piétiné achevé nié oublié
Cet amour tout entier
Si vivant encore
Et tout ensoleillé
C'est le tien
C'est le mien
Celui qui a été
Cette chose toujours nouvelles
Et qui n'a pas changé
Aussi vraie qu'une plante
Aussi tremblante qu'un oiseau
Aussi chaude aussi vivante que l'été
Nous pouvons tous les deux
Aller et revenir
Nous pouvons oublier
Et puis nous rendormir
Nous réveiller souffrir vieillir
Nous endormir encore
Rêver à la mort
Nous éveiller sourire et rire
Et rajeunir
Notre amour reste là
Têtu comme une bourrique
Vivant comme le désir
Cruel comme la mémoire
Bête comme les regrets
Tendre comme le souvenir
Froid comme le marbre
Beau comme le jour
Fragile comme un enfant
Il nous regarde en souriant
Et il nous parle sans rien dire
Et moi j'écoute en tremblant
Et je crie
Je crie pour toi
Je crie pour moi
Je te supplie
Pour toi pour moi et pour tous ceux qui s'aiment
Et qui se sont aimés
Oui je lui crie
Pour toi pour moi et pour tous les autres
Que je ne connais pas
Reste là
Là où tu es
Là où tu étais autrefois
Reste là
Ne bouge pas
Ne t'en va pas
Nous qui sommes aimés
Nous t'avons oublié
Toi ne nous oublie pas
Nous n'avions que toi sur la terre
Ne nous laisse pas devenir froids
Beaucoup plus loin toujours
Et n'importe où
Donne-nous signe de vie
Beaucoup plus tard au coin d'un bois
Dans la forêt de la mémoire
Surgis soudain
Tends-nous la main
Et sauve-nous.
Cuando el amor llegue no lo detengas a la puertadéjalo pasar hacia tu estanciaque salpique las cortinas y florerosque llene de pájaros las sábanas
No lo detengas
déjale pisar los corredoresque atraviese el jardíndonde ladran los perrospor las sombras que pasan
cuando el amor llegue dale una taza de té y busca en el cajónel pañuelo que tejió la soledadcon hilos de agua
vístele de tarde y ponte el vestido verde
y sal a la calle a decir a la gente que el amor permanece
y te alcanza
Unha vez tiven un cravocravado no corazón,i eu non me acordo xa se era aquel cravode ouro, de ferro ou de amor.Soio sei que me fixo un mal tan fondo,que tanto me atormentóu,que eu día e noite sin cesar chorabacal choróu Madalena na Pasión.“Señor, que todo o podedes-pedínlle unha vez a Dios-,dáime valor para arrincar dun golpecravo de tal condición”.E doumo Dios, arrinquéino.Mais…¿quén pensara…? Despoisxa non sentín máis tormentosnin soupen qué era delor;soupen só que non sei qué me faltabaen donde o cravo faltóu,e seica..., seica tiven soidadesdaquela pena…¡Bon Dios!Este barro mortal que envolve o esprito¡quén o entenderá, Señor!…
O que há em mim é sobretudo cansaço
O que há em mim é sobretudo cansaçoNão disto nem daquilo,Nem sequer de tudo ou de nada:Cansaço assim mesmo, ele mesmo,Cansaço.
A subtileza das sensações inúteis,As paixões violentas por coisa nenhuma,Os amores intensos por o suposto alguém.Essas coisas todas -Essas e o que faz falta nelas
eternamente -;Tudo isso faz um cansaço,Este cansaço,Cansaço.
Há sem dúvida quem ame o infinito,Há sem dúvida quem deseje o impossível,Há sem dúvida quem não queira nada -Três tipos de idealistas, e eu nenhum deles:Porque eu amo infinitamente o finito,Porque eu desejo impossivelmente o possível,Porque eu quero tudo, ou um pouco mais, se puder ser,Ou até se não puder ser...
E o resultado?Para eles a vida vivida ou sonhada,Para eles o sonho sonhado ou vivido,Para eles a média entre tudo e nada, isto é, isto...Para mim só um grande, um profundo,E, ah com que felicidade infecundo, cansaço,Um supremíssimo cansaço.Íssimo, íssimo. íssimo,Cansaço...
ÉLUARD
Elle est debout sur mes paupières
Et ses cheveux sont dans les miens,
Elle a la forme de mes mains,
Elle a la couleur de mes yeux,
Elle s'engloutit dans mon ombre
Comme une pierre sur le ciel.
Elle a toujours les yeux ouverts
Et ne me laisse pas dormir.
Ses rêves en pleine lumière
Font s'évaporer les soleils
Me font rire, pleurer et rire,
Parler sans avoir rien à dire
Estás como caída,
depresión ou lobos azúis e lonxe esfragándose antigos.
Estás, amor, perdida,
ledamente ensarillada en ti, ledamente
acompasada á morte que se achega con tatuaxe de festa.
Estás, oh castiñeiro de vran,
cobexando tropas de saltóns e chuchameles murchos.
Estás de ventre aberto
e unha procesión de agres berros, volvoretas,
arrótanche as entrañas e os adentros sen luz.
Estás, fuxinte,
eiquí e non estás porque sábe-lo arte
de seres simultánea e agallopar cos ollos os teus trigos nativos
poderosamente ateigada de sol e de mapoulas.
Estás en min, coma quen ten, sin nome,
un melro ou un fouciño pra conqueri-los días
nos que ti non estás, nos que ti non estás, nos que ti non estás.