Prison Town, Ο Θάνατος του Γελωτοποιού, Διήγημα - Δημήτρης Σούκουλης

P r i s o n T o w n ο Θ ά ν α τ ο ς τ ο υ

Γ ε λ ω τ ο π ο ι ο ύ

Δ ι ή γ η μ α

Δ η μ ή τ ρ η ς Σ ο ύ κ ο υ λ η ς

Ν ο έ μ β ρ η ς 2 0 1 4

Prison Town, οΘάνατος τουΓελωτοποιού…Στο τέλος, εξαντλημένο από την έντονη προσπάθεια και φανερά ικανοποιημένο από το αποτέλεσμα της παρέμβασής του, παραδόθηκε να κοιτάει εκστασιασμένος έναν - έναν τους τροφίμους, οι οποίοι του ανταπέδιδαν ματιές ευγνωμοσύνης. Εκείνο έκλεισε τα μάτια, γευόμενο την αναγνώριση των υποτακτικών του και αφέθηκε σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα…

Δημήτρης Σούκουλης ~ Prison Town ~ Διήγημα

Λίγα λόγια για τον δημιουργό

Ο Δημήτρης Σούκουλης, γεννήθηκε το σωτήριον έτος 1973 στο παράκτιο Περιγιάλι Κορινθίας και μαθήτευσε στο Γυμνάσιο Λεχαίου και στο Λύκειο Βραχατίου. Η νέα εκπαιδευτική νομοθεσία του 1994 του Γ. Παπανδρέου τον βρήκε στη Δαλαμανάρα του Άργους στο νέο-ιδρυθέν Ι.Ε.Κ. με κατεύθυνση Προγραμματιστής Η/Υ όπου γνώρισε για πρώτη φορά την καινοτομία της νέας σκληρής δισκέτας και εκτίμησε τα κουτούκια της ευρύτερης περιοχής. Με κρατικές δαπάνες, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, επισκέφτηκε Καλαμάτα, Αθήνα, Χίο και Ιωάννινα. Έπειτα σπούδασε Κλασσική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Λέτσε (Università del Salento) στην Ιταλία, όπου, μετά από μία παρένθεση σε Εισπρακτική Εταιρεία στην Αθήνα, διαμένει, εργάζεται, και - ύστερα από μία σύντομη αναπλήρωση σε σχολείο ως καθηγητής - διαπρέπει στον ιταλικό τουριστικό τομέα. Γράφει κυρίως διηγήματα και ποιήματα.

Έργα του είναι διαθέσιμα κυρίως στο προσωπικό του ιστολόγιο: Λέξεις Φυγόκεντρες

Το διήγημα με τίτλο Prison Town, Ο θάνατος του Γελωτοποιού, από τον δημιουργό Δημήτρη Σούκουλη διατίθεται με την άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-

Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .Το έργο είναι δημοσιευμένο στο http://nosensewords.wordpress.com/.

Παροχή δικαιωμάτων πέρα από τα πλαίσια αυτής της άδειας μπορεί να είναι διαθέσιμη στο [email protected]

Prison Town 2

http://creativecommons.org/choose/[email protected]

http://nosensewords.wordpress.com/

http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/


http://nosensewords.wordpress.com/exit-2/

http://nosensewords.wordpress.com/exit-2/





I

Η βαρύτητα, ακόμα υπνωτισμένο τον τράβηξε περιέργως πλάγια, και τον σώριασε, ακατάστατα, σε μια καρέκλα. Ενστικτωδώς έριξε όλη τη δύναμή του στα πόδια του, προσπαθώντας να αντισταθεί στην ορμή που τον είχε εκσφενδονίσει σε θέση λογιστή ενός, πιθανότατα, φοροτεχνικού γραφείου. Νόμισε πως θα έχανε ισορροπία, από την ώθηση της περιστροφής, απλώνοντας τα χέρια του όμως, κρατήθηκε από τα πλάγια ενός πληκτρολογίου. Θυμήθηκε πως από καιρό τώρα είχε αποκτήσει βάρος η ύπαρξή του και έχανε ύψος τόσο που οι ορίζοντες φαίνονταν πιο μακρινοί και απροσπέλαστοι, πάνω από το κεφάλι του στεκόταν πιο γαλάζιο και απειλητικό από ποτέ το ουράνιο στερέωμα. Όταν είχαν αρχίσει να διακρίνονται στο βάθος οι πρώτες αντένες στις ταράτσες, η πράξη της πτώσης είχε ήδη ολοκληρωθεί.

Έστρεψε τη ματιά του ολόγυρα, περισσότερο όχι ως αποτέλεσμα της αμηχανίας του και της έκπληξής του αλλά κυρίως για να επανασυνδέσει την απορημένη ύπαρξή του με το χώρο που βρισκόταν. Ίσως να έπρεπε να αντιδράσει ή τουλάχιστον να βρει ένα ρόλο στο σκηνικό του γραφείου. Έπρεπε, κι αυτό το είχε μάθει κι από άλλες ανάλογες περιστάσεις ανώμαλης προσγείωσης, που του είχαν τύχει στο παρελθόν, να φανεί φυσιολογικός, μια νομοτέλεια, ένα σκοπό, και γρήγορα μάλιστα. Κάθε δευτερόλεπτο που περνά λειτουργεί εις βάρος του. Συγκράτησε την αναπνοή του

Prison Town 3


για να μην ξεφωνίσει. Χρειάζεται αυτοέλεγχος, προσπάθησε να πείσει τον εαυτό του και μόλις με δυσκολία, την τελευταία στιγμή, κατάφερε να διοχετεύσει την αγωνία του σε ένα πνιχτό ξερόβηχα που ευτυχώς δεν έγινε αντιληπτός. Από τη σκόνη, δικαιολογήθηκε, κρατώντας σκυφτό το κεφάλι του, ενώ με την άκρη των δαχτύλων του έγλειφε την άσπρη σκόνη που είχε συσσωρευτεί στο πληκτρολόγιο, μικροσκοπικές τρίχες, κονίαμα από την ξεφλουδισμένη οροφή και μέλη, προφανώς, από κάποιο νεκρό έντομο. Προέτεινε τα αποδεικτικά αλλά κανείς δεν αποκρίθηκε. Αναθάρρησε.

Άρχισε ν’ αποκτά συνείδηση. Σκούπισε με την παλάμη του το σβέρκο του. Ήταν κάθιδρος. Εναλλαγές κρύου με θερμό αέρα από την ξεκρέμαστη εξάτμιση του φορητού κλιματιστικού που έχασκε η μισή μέσα στο δωμάτιο του προκαλούσαν δυσφορία. Στ’ αυτιά του έφτασε στην αρχή σα βόμβος και μετά ως ήχοι που ξεχώριζαν μεταξύ τους, αυθαίρετοι, ορχηστρικοί, με διαφορετική ένταση και ρυθμό, κροταλισμοί πληκτρολογίων, ψηφιακοί χτύποι τηλεφώνων και συνομιλίες που έσπευδαν να χαθούν και να σιωπήσουν. Σε υπόκρουση κρατούσε το ίσο σ’ αυτό το πανδαιμόνιο ο επαναλαμβανόμενος ήχος ενός ογκώδους μηχανήματος που ξερνούσε, ανά τακτά διαστήματα, έντυπες μαυρόασπρες σελίδες. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μυρωδιά καμένου χαρτιού και μελάνης του χτύπησε τα ρουθούνια. Το φωτοτυπικό βρισκόταν στα δεξιά του δωματίου, σφήνα σ’ ένα τεράστιο γυάλινο γραφείο. Ένα κοντόχοντρο ανθρωπάκι με βαθουλωμένο το λαιμό σε πελώριους λιπαρούς ώμους έσπρωχνε με σπασμωδικές κινήσεις το γραφείο και το φωτοτυπικό που του έδωσε την εντύπωση πως του στεκόταν εμπόδιο. Η μάταιη προσπάθεια απεγκλωβισμού του τον έκανε να βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη μαύρη δερμάτινη πολυθρόνα Prison Town 4


με τη ψηλή πλάτη. Κάτω από το βάρος του έτριζαν τα ροδάκια της πολυθρόνας από τους επίμονους μικρούς βηματισμούς του και τα έστριβαν πότε δεξιά, πότε αριστερά, πότε πίσω, πότε μπρος. Κάθε τόσο αναπηδούσαν τα γόνατά του με τόση δύναμη που χτυπούσαν τη γυάλινη επιφάνεια του γραφείου, ένδειξη φανερού εκνευρισμού. Σήκωσε το βλέμμα του και με ιδιαίτερη σχολαστικότητα φωτογράφισε τις εκφράσεις του προσώπου του. Τα σαρκώδη χείλη του άλλαζαν συνεχώς μορφή και περίμετρο, καθώς διέγραφαν κύκλο, έλλειψη, ακόμα μεγαλύτερο κύκλο και στο τέλος έπεφταν ανέκφραστα και κολλούσαν μεταξύ τους. Στην άκρη τους διέκρινε πηχτό σάλιο. Παρατήρησε, επίσης, ότι, πριν κλείσουν, γυναικείες και ανδρικές φιγούρες προσπερνούσαν με ιδιαίτερη επιδεξιότητα καρέκλες, γραφεία, καλάθια απορριμμάτων στην άκρη τους και με χορευτική δεινότητα άρπαζαν ντοσιέ από τις θήκες τους, τοποθετούσαν έγγραφα και τους ξανατοποθετούσαν στις θήκες τους. Στην τσουχτερή οσμή της μελάνης προστέθηκαν χιλιάδες μόρια σκόνης που έκαναν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο αποπνικτική. Αυτή τη φορά έβηξε αποφασιστικά.

Ανασήκωσε το κεφάλι του περιμένοντας αντιδράσεις. Ο επίμονος βήχας του θα είχε σίγουρα προδώσει την παρουσία του, σκέφτηκε, και καταπίνοντας το φλέγμα του προκάλεσε άθελά του ένα περίεργο παφλασμό στον πάτο του στομαχιού του. Κανείς από τους παρευρισκομένους όμως δεν έδωσε την παραμικρή σημασία στο συμβάν εκτός από το τετράγωνο ανθρωπάκι, το οποίο σε μία σισύφεια προσπάθεια να ανασηκωθεί από την πολυτελή πολυθρόνα, του φάνηκε πως τον κοίταξε ικετευτικά στα μάτια - σα να του γύρευε βοήθεια και ξαναέπεσε ακατάστατα πίσω της, κάνοντας θόρυβο. Εκείνη με τη σειρά της το ρούφηξε βίαια μέσα της και το Prison Town 5


ακινητοποίησε. Ένας μεταλλικός πόνος το διαπέρασε σε όλο του το σώμα. Για λίγο έλειψε η αναπνοή του, τα πόδια του, μετέωρα, δεν έφταναν το πάτωμα. Αισθάνθηκε ντροπή για την αναπηρία του. Ένιωσε πιο μικρό και ασήμαντο, φυλακισμένο κατά κάποιο τρόπο, μια άψυχη προέκταση στα παραγεμισμένα της στηρίγματα, πράγμα που του προκάλεσε βιολογικό πόνο: κραύγασε βουβά, χωρίς να ακουστεί ήχος, μόνο το στόμα του διαστάλθηκε τόσο που φάνηκαν καθαρά οι αμυγδαλές του. Ύστερα από κάποια λεπτά ο σωφρονισμός του από τον διευθυντικό θώκο κρίθηκε επιτυχής, αν κρίνει κανείς την χαλαρή στάση που απέκτησαν οι μύες του. Το ανθρωπάκι εξαντλημένο εξέπνευσε με ανακούφιση.

Τα γραφεία ήταν τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο, ώστε να χωρίζεται ο κοινόχρηστος χώρος σε τεταρτημόρια, αφήνοντας ελεύθερους δύο διαδρόμους που τέμνονταν στο κέντρο, σχεδιάζοντας ένα σταυρό. Ο πιο φαρδύς από αυτούς κατέληγε σε μια ξύλινη εσωτερική πόρτα με θολή τζαμαρία, διακοσμημένη με ανάγλυφα καλάμια μπαμπού και εξωτικά πουλιά. Κάθε τόσο διαγράφονταν πάνω της σκιές κορμιών, άλλοτε γερμένες στα τέσσερα, άλλοτε όρθιες να κατασκοπεύουν πίσω από την κλειδαρότρυπα και ν’ αφουγκράζονται τις συνομιλίες. Η απρόβλεπτη εμφάνισή τους δημιουργούσε μια αίσθηση ανασφάλειας και διάχυτης νευρικότητας σε όλους τους τροφίμους. Μερικοί μάλιστα από αυτούς διέκοπταν την παραγωγή, εκδηλώνοντας φανερή ανυπακοή στους κανονισμούς, και κρύβονταν πίσω από τα τεράστια βιντεοτερματικά τους. Ακόμα και το τετράγωνο ανθρωπάκι, εγγυητής της ομαλής τάξης, εκδήλωνε τη δυσφορία του, ξεφυσώντας κατά ριπές στη γυναίκα που ήταν καθισμένη δίπλα του, στην άλλη πλευρά της πόρτας, σε ύπτια θέση, σε μία κοινή γυναικολογική πολυθρόνα ουρολογικού ιατρείου, Prison Town 6


περασμένης εποχής. Εκείνη τότε, ξεβολευόταν από την θέση της, άπλωνε το χέρι της και με ένα σκουπόξυλο χτυπούσε με βία το ξύλινο κούφωμα και οι σκιές, υπακούοντας στους κραδασμούς, αποσύρονταν στο βάθος. Η απομάκρυνσή τους γινόταν αποδεκτή με ανακούφιση και με αργούς ρυθμούς ο καθένας αφιερωνόταν με αφοσίωση στο πρωταρχικό του λειτούργημα. Βοηθούσε επίσης, στην άμεση και γρήγορη αποκατάσταση της παραγωγής και ο ρυθμικός τυμπανισμός ενός ψεύτικου πολύχρωμου ταμπουρέλλου, που χτυπούσε, πρώτα αργά κι έπειτα πιο γρήγορα, το παχύσαρκο ανθρωπάκι, κάνοντας τους υπερτραφείς τριχωτούς μαστούς του ν’ αναπηδούν. Στο τέλος, εξαντλημένο από την έντονη προσπάθεια και φανερά ικανοποιημένο από το αποτέλεσμα της παρέμβασής του, παραδόθηκε να κοιτάει εκστασιασμένος έναν - έναν τους τροφίμους, οι οποίοι του ανταπέδιδαν ματιές ευγνωμοσύνης. Εκείνο έκλεισε τα μάτια, γευόμενο την αναγνώριση των υποτακτικών του και αφέθηκε σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα.

II

Οι μέρες κυλούσαν με κανονικούς ρυθμούς, ίδιες και απαράλλαχτες και πάντα με βάση τον κανονισμό και τα χρονοδιαγράμματα. Ένας εκτενής κώδικας προέβλεπε με κάθε λεπτομέρεια τις συμπεριφορές και τις πιθανές αντιδράσεις του προσωπικού. Η παραμικρή απόκλιση του θα θεωρείτο παράβαση και για κάθε παράπτωμα προβλεπόταν η μαζική τιμωρία. Διενέργεια Διοικητικής Εξέτασης ή οποιαδήποτε άλλη μορφή ανάκρισης για να ανακαλυφθεί ο ένοχος και να αποδοθεί δικαιοσύνη είχε θεωρηθεί χρονοτριβή. Δεν υπήρχε, παρόλα αυτά η παραμικρή πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο. Η επιλογή Prison Town 7


του προσωπικού είχε γίνει με τα πιο αυστηρά στάνταρντ. Τίποτε δεν ήταν τυχαίο. Μακροσκελή βιογραφικά σημειώματα πιστοποιούσαν την πολυετή εμπειρία και τις επιδεξιότητες του καθενός. Φυσικά, όλα τα διαπιστευτήριά έγγραφα συνοδεύονταν από συστατικές επιστολές για την ανθεκτικότητά τους στον βιολογικό κάματο, στην ψυχολογική πίεση και για την συνεχή ευγενική τους διάθεση, ακόμα και στις πιο ακραίες συνθήκες. Απτό παράδειγμα αποτελούσε ο νεοαποκτηθείς διανομέας της αλληλογραφίας, ο οποίος με αεράτες κινήσεις και χορογραφικές φιγούρες παρέδιδε, κρατώντας ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί στο ύψος των φωταγωγών, πολύφυλλα φορολογικά βιβλία σε όλους τους λογιστές, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Με ένα λάκτισμα κι ένα μάζεμα του ποδιού βρισκόταν έξαφνα στο επόμενο γραφείο και με την ίδια ευλυγισία απομακρυνόταν και χωνόταν κάτω από τη χαραμάδα της ξύλινης πόρτας που οδηγούσε στην άλλη πτέρυγα. Μόνο όταν όλα τα πακέτα και οι φάκελοι είχαν παραδοθεί, γνωρίζοντας την αδυναμία που του έτρεφε το κοντόχοντρο ανθρωπάκι, ανέβαινε σε ένα μονόροδο ποδήλατο και του αφιέρωνε θέαμα μοναδικό: το ανθρωπάκι χειροκροτούσε χαρωπά και ο ακροβάτης του έστελνε φιλιά με το χέρι. Αν και κανείς δεν είχε πει τίποτε, ωστόσο είχε επιφέρει την αρνητική διάθεση όλων, ίσως από καθαρό συναγωνισμό για την εύνοια του διευθυντή, όπως άλλωστε προβλεπόταν από τον κώδικα συμπεριφορών ‘‘Ποτέ να μην δίνεις ιδιαίτερο θάρρος σε κοκκινομάλλη σαλτιμπάγκο και κυρίως σε δημόσια θέα’’.

Σε μερικούς μάλιστα η ιδιαίτερα χαρωπή και αστεία προσωπικότητά του, η οποία είχε απλωθεί σα μάσκα κλόουν στο μισό μόνο ημισφαίριο του προσώπου του, αφήνοντας το υπόλοιπο ξεσκέπαστο στη φυσική του ψυχική διάθεση, είχε προκαλέσει ιδιαίτερο μίσος. Αν και Prison Town 8


μία παρόμοια κατάσταση - σαφώς επικίνδυνη για την ομαλή λειτουργία του οργανισμού - θα μπορούσε κάλλιστα να είχε αποφευχθεί, όπως άλλωστε προέβλεπε ο Κώδικας Συμπεριφορών, το ανθρωπάκι, για προσωπικούς λόγους ψυχαγωγίας, συνέχιζε να αυθαιρετεί και να μην επιβάλλει τις προβλεπόμενες εσωτερικές διατάξεις. Αντίθετα μάλιστα, προτιμούσε με παιδική επιμονή, χτυπώντας τα πόδια του και τα χέρια του σε γροθιές στο γυάλινο γραφείο, επικαλούμενος την διευθυντική του ιδιότητα, να προσφεύγει σε κάθε είδους τεχνάσματα και ημίμετρα σύμφωνα με τις εκάστοτε περιστάσεις. Το μίσος είχε διαγνωστεί για πρώτη φορά στην τηλεφωνήτρια, ως μία μορφή αναφυλαξίας. Κάθε φορά που ο ακροβάτης περνούσε από πάνω της, χαχανίζοντας, και έριχνε τη σκιά του με φόρα για τον τελευταίο Γύρο του Θανάτου, αυτή, πετώντας σαν ηλεκτρισμένη τα βύσματα του τηλεφωνικού πίνακα, κρατώντας και με τα δυο της χέρια σφιχτά το πρόσωπό της, διέκοπτε τις συνομιλίες με τους εξωτικούς συνομιλητές της και ζητούσε άδεια να εγκαταλείψει εσπευσμένως για λόγους υγείας τη θέση της. Ήταν η μοναδική, ίσως, από τους εγκλείστους στην Β’ Πτέρυγα, στην οποία είχε επιτραπεί η άμεση πρόσβαση στο διπλανό δωμάτιο, καθώς το κυτίο πρώτων βοηθειών βρισκόταν κάπου, μετά την ξύλινη πόρτα. Επέστρεφε μετά από πολύ ώρα περιτυλιγμένη σε γάζες και τσιρότα. Αφού τακτοποιόταν άνετα στην καρέκλα και ξεσκόνιζε τα περισσεύματα σουφλαμιδόσκονης από τα πέτα, έπαιρνε το βαλιτσάκι με τα βαφτικά και τραβούσε πολύχρωμες γραμμές σχεδιάζοντας κατά προσέγγιση, τα χαρακτηριστικά του προσώπου της.

Ο πρότυπος οργανισμός, του οποίου κανείς δεν γνώριζε την ακριβή έδρα και τα υποκαταστήματα, ασχολούταν με την εισαγωγή και εξαγωγή εδώδιμων Prison Town 9


προϊόντων και είχε παγκόσμια εμπορική εμβέλεια. Κατά παράδοξο τρόπο ήταν στελεχωμένη κατά το μεγαλύτερο μέρος της από λογιστές και οικονομικούς μεσάζοντες, οι οποίοι είχαν το εργασιακό αλλά και ηθικό καθήκον, πρώτα προς τους εαυτούς τους και έπειτα σε όλη την εργοδοτική ιεραρχία, να καταμετρούν νυχθημερόν την ακριβή ποσότητα των διακινούμενων προϊόντων, χωρίς όμως να παραλείπουν τα κύρια καθήκοντα λογιστηρίου. Σκυμμένοι πάνω σε λογιστικά φύλλα, πρωτόκολλα καταγραφής και χαρτονένιες καρτέλες που έμοιαζαν με παλιά χασαπόχαρτα υπολόγιζαν με ακρίβεια όχι μόνο τους αποθηκευμένους τόνους αγαθών ή εκείνους που περίμεναν τον εκτελωνισμό τους ή ακόμα κι αυτούς που ταξίδευαν ήδη προς τον προορισμό τους αλλά κάνοντας πολύπλοκους υπολογισμούς μετατροπών μονάδων και υπομονάδων, ήταν σε θέση να γνωρίζουν από πόσα κομμάτια, θρύμματα ή ψίχουλα αποτελείται κάθε εμπορεύσιμη τροφή. Ήταν καθοριστική για την διαχείριση των παραγγελιών η απομνημόνευση μιας ιδιαίτερης φόρμουλας σε στίχους, με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς των μετατροπών σε μονάδες, καθώς πολλές Ασιατικές Εταιρείες για το εμπόριο του ρυζιού καθόριζαν την τιμή με βάση τον κόκκο και όχι το κιλό ή τον τόνο, όπως είθισται, αλλά και οι Αφρικάνικες χώρες, είχαν ζητήσει οι ανταλλαγές των τροφών να υπολογίζονται με τις χούφτες για πρακτικούς λόγους. Τύχαινε συχνά όμως και να τους ζητούνται από τα Κεντρικά και άλλες πληροφορίες όπως παραδείγματος χάρη να υπολογίσουν τον ακριβή αριθμό κόκκων σιτάλευρου που θα μπορούσε να καταναλώσει μια ενήλικη φθείρα στο διάστημα μιας εβδομάδας, εάν καθυστερούσε εν τέλει η παράδοση της εν λόγω παρτίδας. Οι λογιστές τότε ρίχνονταν με μανία σε πολύπλοκους υπολογισμούς, λαμβάνοντας υπόψη, όλες τις πιθανές παραμέτρους που θα μπορούσαν να Prison Town 10


επηρεάσουν το τελικό αποτέλεσμα και απαντούσαν στα Κεντρικά με πολυσέλιδες αναφορές. Πάντοτε, όμως, τύχαινε, κατά συμπτωματικό τρόπο, τα Υψηλόβαθμα Στελέχη του Οργανισμού να βρίσκουν ελλιπή την αναφορά. Με εμπιστευτική επιστολή προς τη Διεύθυνση προέτρεπαν να υπολογιστούν περαιτέρω παράμετροι σε περίπτωση π.χ. που θηλυκές αφίδες σε φορτωτική πράσινων χυμώδων λαχανικών, για τις ψυχρές από το πάγο αποψιλωμένες Σκανδιναβικές χώρες, πριν τα στενά του Γιβραλτάρ, διέρχονταν περίοδο ωοτοκίας και σαφώς με μεγαλύτερη όρεξη, ή να μελετήσουν την επιβράδυνση της κατανάλωσης σε περίπτωση που τα ρύγχη των λιλιπούτειων εντόμων υπέφεραν από κάποια φλεγμονή ή τερηδόνα στα δόντια τους. Το κοντόχοντρο ανθρωπάκι τότε, χωρίς να ολιγωρήσει εκτύπωνε την αναφορά παραπόνων των Κεντρικών και την κυμάτιζε σα σημαία, κοιτώντας έναν έναν βλοσυρά στα μάτια, γυρεύοντας μια τεκμηριωμένη απάντηση για την παταγώδη αποτυχία τους, προκαλώντας τους ανοιχτά σε απολογία, και αν θεωρούσαν πως ήταν σε θέση, σε διαξιφισμό μαζί του. Έπειτα, μη λαμβάνοντας απάντηση, τους υποβίβαζε όλους δύο και τρεις κλάσεις, όπως προβλεπόταν ρητά από τον Κώδικα Συμπεριφορών, αποτρέποντας με αυτόν τον τρόπο να ανέβουν σε ιεραρχία, σιγουρεύοντας μάλλον την μονιμότητα της θέσης του. Σύμφωνα με τον σαλτιμπάγκο, το κοντόχοντρο ανθρωπάκι ήταν ο κύριος αυτουργός των λανθασμένων αποτελεσμάτων. Είχε διατυμπανίσει στα κρυφά, πως πρόσφατα, κατά τη διάρκεια μιας κάθετης βουτιάς ακριβώς από πάνω του, τον είχε δει να νοθεύει το αποτέλεσμα, σβήνοντας ολόκληρα τμήματα των Τελικών Πορισμάτων αφήνοντας κενές σελίδες. Εξάλλου, ήταν γεγονός, από την μεριά του πάντα αναδυόταν μια περίεργη μυρωδιά τρόμου και ανασφάλειας ανακατεμένη με ιδρώτα, η οποία γινόταν εντονότερη από κοντά καθώς τον άγγιζε φιλικά ή όταν Prison Town 11


του έκανε με λαδωμένα χέρια, μυϊκές μαλάξεις στην πλάτη. Αν είχε επιδοθεί πολλαπλές φορές σε προκαταρκτικά ερωτικών περιπτύξεων με το ανθρωπάκι, που παρόλα αυτά του προκαλούσε αηδία και τον εξέθετε ανεπανόρθωτα στα συναδελφικά μάτια, το έκανε μόνο και μόνο για να εξακριβώσει αυτή του την διαίσθηση και φυσικά για το κοινό καλό. Κατέληγε, πως αν είχε κάνει καριέρα και είχε ανέβει στην εκτίμηση όλων οφειλόταν σε αυτό ακριβώς το φυσικό χάρισμα, στην ευαίσθητη και εκλεπτυσμένη όσφρησή του, ν’ αντιλαμβάνεται δηλαδή τις οσμές που αφήνουν στον αέρα οι ψυχικές διαθέσεις του ανθρώπου. Έπρεπε να σταθούν στα λόγια του και να πάρουν συλλογικά μια απόφαση για να οργανωθεί επανάσταση εναντίον του δυνάστη. Κανείς, όμως, δεν τολμούσε να τον εμπιστευτεί για μια τέτοια λεπτή επιχείρηση, αν και για το συγκεκριμένο θέμα μιλούσε, αφήνοντας να φανεί το ξεσκέπαστο ημισφαίριο του προσώπου του, και πολλοί, χωρίς όμως να παίρνουν όρκο, είδαν να κυλούν δάκρυα από το μάτι του.

Οι συζητήσεις γι αυτό το θέμα έδιναν και έπαιρναν. Ο σαλτιμπάγκος, ταλαντευόμενος από ψηλά, εν ώρα υπηρεσίας και γι αυτό ανίκανος να ακούσει τις κρυφές συνομιλίες τους, μετρούσε τα πισωγυρίσματα των βολβών του καθενός, τραβώντας γραμμές στον τοίχο πίσω ακριβώς από τη θέση της γραμματέως. Αυτή, ανατριχιάζοντας από το γρατζούνισμα της κιμωλίας και ενοχλημένη που της αποσπούσε την προσοχή, τέντωνε το κορμό της και κουνούσε απειλητικά τα μπράτσα της στον αέρα για να διώξει τον εισβολέα. Μαινόμενη σε ύπτια πάντα θέση, λίγο έλειψε να τον αρπάξει από το πόδι και να τον τραβήξει με δύναμη προς τα κάτω, πράγμα που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο για την ασθενική του κατατομή. Έντρομος, έβγαλε ένα τσιριχτό, καλώντας σε βοήθεια το ανθρωπάκι το οποίο ανταποκρίθηκε με ένα Prison Town 12


ράπισμα από μαστίγιο στο πίσω μέρος του λαιμού της. Εμβρόντητη από τον ξαφνικό πόνο, με τα πόδια σε πλήρη διάταση, ξεπέζεψε από την βαριά μεταλλική κατασκευή, και άρχισε να ανεβοκατεβαίνει το διάδρομο, αλαλάζοντας σε μια περίεργη γλώσσα που κανείς δε την καταλάβαινε. Με τα χέρια της επιδεικτικά στη μέση, με εκδικητική διάθεση, βάλθηκε να επιθεωρεί εξονυχιστικά ένα προς ένα τα γραφεία για τυχόν ελλείψεις, καθώς, όπως έλεγε εκνευρισμένη, ο τελευταίος έλεγχος για την Τάξη και την Υγιεινή του προσωπικού ανερχόταν σε μόλις είκοσι τέσσερες ώρες πριν. Όταν τελείωσε τον έλεγχο, τραβώντας παχιά με κόκκινη μελάνη την υπογραφή της στο ερωτηματολόγιο που έφερνε υπό μάλης το τοποθέτησε στα έγγραφα Προς Ιδιαίτερη Μνεία και Άμεση Εκτέλεση και κάνοντας βαθειά υπόκλιση στη διευθυντική πολυθρόνα επέστρεψε στη θέση της.

III

Σε τακτά διαστήματα το ανθρωπάκι, δίνοντας με νεύμα την εκκίνηση στην ιδιαιτέρα του, έχοντας περάσει στο λαιμό το λουρί του δερμάτινου χαρτοφύλακα, αγκαλιάζοντας σφιχτά το πολύτιμο περιεχόμενο και με τα δυο του χέρια πάνω στη κοιλιά του, μετατοπιζόταν στροβιλιζόμενο πάνω στη πολυθρόνα, σε κινούμενη πλατφόρμα, στην Α’ πτέρυγα. Λόγω της βαρύτητας που είχε η επιχείρηση η γραμματέας, βρίζοντας και απειλώντας θεούς και δαίμονες, καθώς για την επιχείρηση ήταν αναγκαία η μέγιστη προσοχή και αυτοσυγκέντρωση, στερεωνόταν καλά στη θέση της και γραπωνόταν στη μαιευτική πολυθρόνα, κουμπώνοντας σφιχτά τις ζώνες ασφαλείας σε κάθε εκατοστό του κορμιού της. Κάνοντας ορθοπεταλιές σ’ ένα πολύπλοκο μηχανισμό έβαζε σε κίνηση δίσκους, γρανάζια και Prison Town 13


ιμάντες που βυθίζονταν κάτω από το πάτωμα. Φήμες λένε, κυρίως από τους ισοβίτες, πως παλαιότερα, πριν από κάποια επιθεώρηση του Γεωργικού Υπουργείου είχε καταφέρει με τους γυμνασμένους μηρούς της να μετακινήσει όλο το κτήριο με τα παραρτήματα σε άλλη περιοχή, αλλάζοντας γεωγραφικές συντεταγμένες σε ελάχιστο μόλις χρόνο. Αντικαθιστώντας τους τροχούς του σιδερένιου μηχανισμού με προπέλες - σύμφωνα πάντα με τους ισοβίτες - διέσχισαν πρώτα το κανάλι του Σουέζ και μετά από μερικές εβδομάδες βρέθηκαν στα ανοιχτά του Ειρηνικού. Χάρη στην αποφασιστικότητά της και τους αθλητικά διαπλασμένους μύες της η εταιρεία είχε γλιτώσει από σίγουρο κλείσιμο. Σε ειδική τελετή, με την παρουσία των Ιδρυτικών Μελών, της παραδόθηκε από τους Αδελφούς, μετάλλιο Τιμών για την συμβολή της στη διάσωση του Οργανισμού. Έκτοτε, μαζί με τα αντικλείδια της εξώπορτας, των οποίων τα γνήσια έχει μόνο το ανθρωπάκι και κανείς άλλος, φέρει στο λαιμό της σε περιδέραιο το ατσάλινο μενταγιόν, πράγμα που προκαλεί, μερικές μόνο φορές, όταν πέφτει σε βαθύ διαλογισμό, την αντιπάθεια του Διευθυντή. Η μεταφορά λοιπόν του προϊσταμένου πάνω στο ταπί ρουλάν γι αυτή ήταν παιχνίδι. Διευθύνοντας με τα χέρια της μοχλούς και άξονες, κοιτώντας τις ενδείξεις από μανόμετρα και δείκτες, κατάφερνε να δαμάζει το πολύπλοκο σύστημα και να ταξιδεύει το ανθρωπάκι με σταθερή σιγουριά προς την πόρτα κι από εκεί προς το άλλο δωμάτιο. Ρίχνοντας ματιές στο καθιστό ανθρώπινο όγκο μέσα από το καθρεφτάκι στα πλάγια της κατασκευής, κέρδιζε την εμπιστοσύνη του και έβλεπε το είδωλό του να μικραίνει ολοένα και περισσότερο και να χάνεται. Κάθε τόσο, από την πίεση της προσπάθειας, τιναζόταν το σφιγμένο πρόσωπό της και έφτυνε στο πάτωμα όπως λοστρόμος σε υπερωκεάνιο σε δύσκολη ώρα τρικυμίας. Εκείνη και μόνο τη στιγμή, όταν άνοιγε η ξύλινη πόρτα έπαιρναν Prison Town 14


ανθρώπινη μορφή οι ένοικοι της Α’ πτέρυγας, οι οποίοι διασταυρώνοντας φευγαλέα τα βλέμματά τους, φαίνονταν πως δεν απείχαν σε αθλιότητα από τους άλλους.

Εκείνοι, σκελετωμένοι από την ασιτία και τον περιορισμό, κρύβοντας τα γυμνά τους μέλη σε κομμάτια λιωμένου υφάσματος από την πολυκαιρία, ακολουθώντας ένα τυπικό υποδοχής, με αργά νωχελικά βήματα από την αδυναμία παραμέρισαν στα αριστερά της πόρτας. Κάνοντας σκιά με τα χέρια τους σ’ ένα φθορίζον φως που ξεχυνόταν από μία σειρά φωτιστικά που κρέμονταν από το ταβάνι παρακολουθούσαν, τοποθετημένοι σε επίσημη παράταξη, την όλη παράσταση, όσα δηλαδή τους επέτρεπε το τοξικό φως να διακρίνουν μέσα από τους πειραγμένους αμφιβληστροειδείς τους. Στριμωγμένοι, σώμα με σώμα, σα σε αίθουσα αναμονής ιατρείου ανέδυαν αποφορά από σμήγμα. Ακουμπώντας με ντελικάτο άγγιγμα στη μύτη του μια βεντάλια από μπαμπού, σπάνιο συλλεκτικό είδος που ο ίδιος είχε χαρίσει στον εαυτό του, αλλά είχε αφήσει να κυκλοφορήσει η φήμη πως ήταν δώρο κάποιου φύλαρχου ενός εξωτικού κράτους, χαιρέτισε το ανθρωπάκι τη κοσμομάζωξη. Στην άλλη πλευρά ακριβώς, πίσω από τεράστια μαύρα γυαλιά, στεκόταν με προταγμένο το στήθος μια γυναίκα η οποία είχε στην αγκαλιά της ένα πλάσμα που έδινε την εντύπωση πως έπασχε από σύνδρομο ντάουν. Το πλάσμα το οποίο είχε διατηρήσει παιδικά χαρακτηριστικά αλλά ήταν τουλάχιστον συνομήλικη με το Διευθυντή και με την υιοθετημένη μητέρα της, ξεκόλλησε, κουνώντας με βία τα μέλη της και καρφώθηκε στο δασύτριχο στέρνο της μπαλίτσας της, όπως αποκαλούσε χαϊδευτικά το ανθρωπάκι. Σύρθηκαν και οι τρεις τους στα ενδότερα του δωματίου, αφήνοντας μετέωρους να στέκονται στο χωλ σε στάση ανάπαυσης Prison Town 15


τους υπόλοιπους, οι οποίοι έδειχναν φανερά σημάδια κατάρρευσης.

Η συνέλευση κράτησε ώρες. Ίσως να πέρασαν και μέρες. Μερικοί μάλιστα από τους κρατούμενους ένιωσαν την απουσία του πάνω τους για τουλάχιστον δύο μερόνυχτα, τόσο άλλωστε κράτησε η σύνταξη του τελευταίου ισολογισμού, αν υπολογίσει κανείς και τις επιπλέον ώρες που ζήτησαν για παράταση, ξεπερνώντας κατά πολύ τα χρονικά όρια παράδοσης. Ήταν γεγονός πως η απουσία του επηρέαζε τους ρυθμούς παραγωγής και ο καθένας από τους έγκλειστους, είτε στο γραφείο του, έχοντας το νου του να κρατά στα ίσια το κεφάλι του χωρίς να γέρνει, είτε σαν τα πουλιά όρθιος, σε στάση προσοχής με το ένα πόδι, παραδινόταν με κάθε διακριτικότητα σε ένα ταραγμένο ύπνο. Κλείνοντας ελαφρά τα βλέφαρα και τεντώνοντας τα αυτιά στο παραμικρό τρίξιμο αφουγκράζονταν καχύποπτα τους διπλανούς του.

Το ανθρωπάκι, στη πλάτη του οποίου είχε βολευτεί με άνεση ο ανθρωπόμορφος πίθηκος, σέρνοντας στα ρυτιδιασμένα χέρια του ένα κουκλάκι, υποβοηθούμενο από τη γυναίκα πίσω από τα μαύρα γυαλιά, που της έδιναν τη μορφή μύγας, σύρθηκε στα ενδότερα του δωματίου. Πατώντας με δύναμη το πεντάλ του τροχοφόρου συστήματος φρενάρισε έγκαιρα μπροστά σ’ ένα μεγάλο πάγκο κουζινοτραπεζαρίας. Σε πορσελάνινη λευκή πιατέλα είχαν τοποθετηθεί φρυγανισμένα ψωμιά σε σχήμα πίτας και γύρω της είχαν αραδιαστεί, ακολουθώντας τις επιταγές ενός φινετσάτου σαβουάρ βίβρ κάποιας μακρινής χώρας, πιατάκια με εξωτικές γκουρμέ σάλτσες ποικίλων χρωμάτων και αποχρώσεων. Με όρεξη, πλησιάζοντας σιωπηλά τη λεία, βουτώντας κομμάτια ψωμιού στα πιατάκια, σπάζοντάς τα με τα Prison Town 16


χοντροκομμένα δάχτυλά του και φέρνοντάς τα με συντονισμένη εναλλαγή των χεριών στο στόμα του, ρίχτηκε σε ένα μονόλογο περιαυτολογίας και εκθειασμού. Κάτω από την άγρυπνη επιτήρηση της κυψελωτής ματιάς της γυναίκας, η οποία με μητρική σχεδόν φροντίδα ακολουθούσε τη διαδρομή των τροφών προς τον οισοφάγο του, όπως οι κηφήνες ή οι εργάτριες κυοφορούσα βασίλισσα εντόμου, κατάπινε μασημένη τροφή και λέξεις. Σε λίγο χρόνο το στομάχι του είχε πρηστεί από το φαγητό και το στήθος του από την κομπορρημοσύνη. Η οικογενειακή θαλπωρή που ανέδυε ο εσωτερικός διάκοσμος, το στρωμένο τραπέζι, η παρουσία των ευγενικών υπάρξεων, η ελλιπής αιμάτωση του εγκεφάλου κατά την ώρα της πέψης τον οδηγούσαν κατευθείαν σε ένα παραλήρημα, πηδώντας από θέμα σε θέμα, σκορπώντας δωρεάν δεξιά και αριστερά νουθεσίες και μαργαριτάρια καθαρής σοφίας. Περιέγραφε την ικανότητα του από παιδί να στήνει ξόβεργες τα άνυδρα μεσημέρια απλώνοντας αυτοσχέδια κόλλα σε φραγκοσυκιές, δικής του πατέντας, πράγμα που και μέχρι τώρα, επιφέροντας κάποιες βελτιώσεις στη σύνθεση, εφάρμοζε στους υπόδικους, τα πρώτα χρήματα ως διασκεδαστής σε απλοϊκούς λουόμενους, τα πρώτα σκαρπίνια και το χρυσό ρολόι, την εργασιομανία του αντίβαρο της μετριότητας του, την αντίστασή του στα ανθρώπινα πάθη και πόνο, το ανεπτυγμένο αίσθημα αυτοσυντήρησης, τον τρόπο που υπέμεινε τις κριτικές και το χλευασμό από τα Υψηλά Ιδρυτικά Μέλη, τις αγαθές μηχανορραφίες του, το εργασιακό πόστο του, τη καριέρα του, το σαλτιμπάγκο, τους συνεργάτες του πόσο αγαπούσε.

Περιαυτολογώντας σε μια βουστροφηδόν εξιστόρηση των όσων συνέβησαν στη ζωή του, τείνοντας τα χέρια του ανά στιγμές με στοργικό δασκαλίστικο Prison Town 17


τρόπο στα εκστασιασμένα όντα που μάζευε όμως προσεχτικά πριν τους αγγίξει - μια συγκρατημένη ανασφαλή κίνηση που μεταδιδόταν μέχρι τις άκρες των δαχτύλων του - προκαλούσε άθελά του την σαρκική έξαψη της γυναίκας. Σβήνοντας το τσιγάρο της στο πιατάκι με τη μπλε σάλτσα από τετηγμένα τυριά, πλησίασε την ανδρική φιγούρα. Περνώντας πρώτα τα χέρια της στο λαιμό του κι ενώ αυτός συνέχιζε να μονολογεί, ανοίγοντάς του το πουκάμισο, ξεκουμπώνοντας και το τελευταίο κουμπί πιο κάτω από τον ομφαλό, με μια οργισμένη κίνηση, πέταξε μακριά το πουκάμισό του και άρχισε να χαϊδεύει το παχύσαρκο κορμό του. Το ανθρωπάκι ξαφνιασμένο από την ερωτική έκρηξη της φτερωτής ύπαρξης, ίσως από αμηχανία, ίσως ακόμα περισσότερο από την πρωτόγνωρη αίσθηση λατρείας που του μετέδιδαν τα αγγίγματά της, βάλθηκε να ρητορεύει με δυνατή φωνή τα κατορθώματά του, πέφτοντας συχνά σε αντιφάσεις και σε χρονικές ανακολουθίες. Όλα μπερδεύονταν μέσα του και κάθε λογική διεργασία χανόταν. Όταν πίεζε τους ανάγλυφους ρόζους της στο σώμα του τόσο αυτός με άρρυθμη ανάσα και με έκφραση απάθειας και έκπληξης μαζί σιωπούσε, βγάζοντας ένα στιγμιαίο αγκομαχητό πόνου. Τότε αναζητούσε για σιγουριά τη ματιά της αλλά μάταια: τα μαύρα της γυαλιά αντανακλούσαν το δωμάτιο κι αυτόν διαστρεβλωμένο σε μικρογραφία, πιο αδύνατο και καχεκτικό.

Η αναψοκοκκινισμένη σφίγγα τότε, με μια ξαφνική κίνηση να σκαρφαλώσει πάνω του, υποβοηθούμενη από το ανθρωπόμορφο πίθηκο, θεατή της πράξης και πιστό υπηρέτη των επιθυμιών της, ο οποίος προβλέποντας την τελική εξέλιξη της σεξουαλικής συνουσίας, με σισύφειο σθένος, προσπαθούσε να κρατάει σηκωμένη από τη μία πλευρά, άλλοτε με τα χέρια άλλοτε με το κεφάλι, την Prison Town 18


πλαδαρή κοιλιά του που έπεφτε τεράστια σχεδόν στα πόδια του, κατάφερε να χωθεί μέσα του. Αναβοκατεβάζοντας με ρυθμικές κινήσεις τις λαγόνες της, προκαλώντας την ανδρική του φύση, από τις σπάνιες φορές που του είχε τύχει να τον εξιτάρει άνθρωπος, έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να χωθεί πιο βαθειά μέσα του, σε συνουσία με το ανδρικό του μόριο, αλλά κάθε φορά της στεκόντουσαν εμπόδιο τα προστατευτικά πλαϊνά χερούλια της πολυθρόνας, η οποία σαν να ήταν ένας έμψυχος οργανισμός δεν ενέκρινε και απέρριπτε αυτού του είδους την επαφή. Η προσπάθεια συνεύρεσης διήρκεσε αρκετά χωρίς όμως να οδηγήσει σε πλήρη ολοκλήρωση, τουλάχιστον από την πλευρά της. Μόνο μια πηχτή υγρασία λέκιασε τα δυσπρόσιτο ερωτικό του σημείο και το ανθρωπάκι έγειρε εξουθενωμένο στα προστατευτικά μαξιλαράκια της πολυθρόνας, αφήνοντας να αποτυπωθεί στο πρόσωπό του ένα μισό χαμόγελο.

IV

Οι επόμενες μέρες τους βρήκαν όλους αναστατωμένους. Ρητές οδηγίες από τους Αδελφούς έκαναν λόγο για την έλλειψη παραγωγικότητας, αδιανόητη και ανεπίτρεπτη για την εμβέλεια του οργανισμού, και εφιστούσαν την προσοχή όλων προς αυτή την κατεύθυνση. Η τηλεφωνήτρια, με εκδικητική σχεδόν διάθεση, περνούσε τις γραμμές από τα Κεντρικά προς το ανθρωπάκι το οποίο με ανήσυχο τρόπο άλλοτε κρυβόταν από τους προϊστάμενους συνομιλητές του και άλλοτε, όταν οι κλήσεις πολλαπλασιάζονταν και με επιμονή τον αναζητούσαν τα Υψηλά Ιδρυτικά Μέλη, σκυφτό, αμίλητο στο ακουστικό, σε στάση καθολικής υποταγής, τραβούσε με μολύβι γραμμές κι αφηρημένα σχέδια, τα οποία αργότερα, πλάθοντάς τα σε μπάλες Prison Town 19


πετούσε στον παραγεμισμένο κάδο απορριμμάτων. Παρουσίαζε έντονα μια κυκλοθυμία κι ένα σκαμπανέβασμα στη διάθεσή του, άλλοτε πεσμένος ψυχολογικά μετά από ισοπεδωτική ήττα και την επόμενη στιγμή με μάχιμη διάθεση πρόσταζε δεξιά και αριστερά με αυστηρό και αμείλικτο τρόπο την εκπλήρωση των εντολών που έρχονταν από ψηλά. Η περίσταση υπαγόρευε την μερική κατάλυση των κανόνων, τουλάχιστον των δευτερευόντων, παραδείγματος χάρη της καθαριότητας και της τάξης των γραφείων, και γι αυτό ακόμα το λόγο η εσωτερική πόρτα παρέμενε μόνιμα ανοιχτή ώστε να διευκολύνεται η ταχεία πρόσβαση. Και στις δύο πτέρυγες παρουσιαζόταν μια νευρική κινητικότητα από τους τροφίμους όλων των παραρτημάτων, οι οποίοι διέσχιζαν τους διαδρόμους, κρατώντας υπό μάλης κιτρινισμένα έγγραφα από τις αποθήκες και τα αρχεία που βρίσκονταν στα υπόγεια της εταιρείας και τα παρατούσαν στα γραφεία των λογιστών, φτιάχνοντας ανάμεσά τους ένα χάρτινο τοίχο.

Η γενική γραμματέας, σε ύπτια θέση στη γυναικολογική πολυθρόνα, βρισκόταν σε σημείο βιολογικής κατάρρευσης. Εμπύρετη, με συχνές κράμπες στα πόδια, της είχε ανατεθεί, ζητώντας το με ικετευτικό τρόπο σα χάρη στο όνομα της κοινής επαγγελματικής προοπτικής από τον ίδιο τον διευθυντή, σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, να αυξήσει τη συχνότητα των περιστροφών στον πολύπλοκο μηχανισμό. Η προσθήκη, τις προηγούμενες μέρες, μιας γεννήτριας είχε επιφέρει μια σημαντική επιβράδυνση των στροφών στα γρανάζια και την είχε αναγκάσει να ασκεί μεγαλύτερη πίεση για να επαναφέρει τους αρχικούς ρυθμούς. Η εγκατάσταση ηλεκτροβόρων κλιματιστικών, ένα ανά κυβικό μέτρο, μια λαμπρή ιδέα του ίδιου του διευθυντή, για να διατηρεί σταθερά χαμηλή θερμοκρασία στους εγκεφάλους όλου Prison Town 20


του προσωπικού για να σκέφτονται ταχύτερα και ορθότερα, είχε επιφέρει γι αυτή αντίθετα αποτελέσματα. Ο οργανισμός της, μέρα με τη μέρα, εξαντλούνταν ολοένα και περισσότερο. Η κατάστασή της χειροτέρευε ανεβάζοντας σωματική θερμοκρασία πάνω από τα φυσιολογικά όρια, πράγμα που είχε συγκινήσει ακόμα και τον ανθρωπόμορφο πίθηκο, ο οποίος, με δική του πρωτοβουλία, της άλλαζε επιθέματα και κομπρέσες στο μέτωπο και τα μπούτια, βγάζοντας ένα λυπημένο γεμάτο οίκτο επιφώνημα με την κάθε εναλλαγή των βρεγμένων πανιών. Όταν έβλεπε, πως η ιατρική αυτή τεχνική δεν έπιανε, κατέβαινε με τη βοήθεια του σαλτιμπάγκου, δεμένος σε γάντζους, βαθειά κάτω στο πάτωμα, στην καρδιά του μηχανισμού και λαδώνοντας τα κινητά μέρη, προσπαθούσε, μειώνοντας την τριβή να απαλύνει την κόπωση. Ύστερα ανέβαινε στην επιφάνεια και βάζοντας το δάχτυλο στο στόμα στεκόταν μαρμαρωμένος να την παρατηρεί, σμίγοντας τα φρύδια του κάθε φορά που στύβοντας τον εγκέφαλό του έφτανε σε αυστηρώς προσωπικά συμπεράσματα και επεξεργαζόταν νέες ιδέες προς ανακούφισή της.

Ο σαλτιμπάγκος, αντίθετα, είχε απομείνει θεατής των εξελίξεων και αρνιόταν να συνεισφέρει επιπλέον υπηρεσίες πέρα από το προκαθορισμένο ωράριό του και τα συμφωνημένα με τη διεύθυνση καθήκοντά του, επικαλούμενος τις αρχικές συμφωνίες και την αδυναμία του να εργάζεται κάτω από συνθήκες ιδιαίτερης πίεσης. Το υπερβολικό άγχος δεν ενδεικνυόταν για την ευαίσθητη ψυχή του αλλά ήταν και αντίθετο με το πνεύμα της τέχνης του. Το ανθρωπάκι, χαϊδεύοντάς του πατρικά το κεφάλι, επανειλημμένως τον είχε παρακαλέσει, υποσχόμενος ακόμα και να του αντικαταστήσει, όταν η κρίση θα είχε ξεπεραστεί και όλα θα ήταν υπό πλήρη έλεγχο όπως πρώτα, το ξεχαρβαλωμένο πατίνι του και να Prison Town 21


του δωρίσει ακόμα και παιχνίδια από την προσωπική του συλλογή, που είχε με τα χρόνια και με κόπο αποκτήσει ως γελωτοποιός. Θα μπορούσε να τα διαλέξει και ο ίδιος αρκεί, αυτή τη στενάχωρη στιγμή για όλους, να έκανε δυο γύρους παραπάνω και να συνέβαλε κι αυτός στην αστυνόμευση της κατάστασης. Ο σαλτιμπάγκος, όμως, ανεβασμένος πάνω σε μία τρίποδη ανθοστήλη, αρνιόταν κάθε συζήτηση και, λυγίζοντας το κεφάλι προς τα κάτω για να μη βλέπει κανέναν, μασουλούσε τα νύχια του φέρνοντας τα δάχτυλά του στο στόμα του, και ακολουθώντας κίνηση γραφομηχανής με τους κοπτήρες, έφτυνε κομμάτια κερατίνης και παρανυχίδας στο πάτωμα, χωρίς να προσέχει που πετούσε τα απολειφάδια της σάρκας του. Προτιμούσε, ξεσπώντας σε αναφιλητά, κρύβοντας το πρόσωπό του με τις παλάμες του, να καταλήξει να ξεφλουδιστεί κομμάτι - κομμάτι παρά να ζει με τέτοιους ξέφρενους ρυθμούς, χωρίς να απολαμβάνει την ανέμελη ελαφρότητα της ζωής που γι αυτή ήταν εντέλει ταγμένος. Άλλωστε και το ανθρωπάκι από εκεί είχε ξεκινήσει την καριέρα του και σαφώς θα είχε κατανόηση γι αυτή τη του τη στάση, και εάν τα αισθήματά απέναντί του ήταν ειλικρινή όλον αυτόν τον καιρό ήταν βέβαιος πως στο τέλος θα τον συγχωρούσε. Επαναλάμβανε πως τον λυπούσε αφάνταστα που το εγκατέλειπε αυτή τη στιγμή που τον χρειαζόταν περισσότερο αλλά ήταν πάνω από τις δυνάμεις του και σηκώνοντας το κεφάλι, βγάζοντας δειλά τις παλάμες του, άφηνε μία γκριμάτσα οίκτου σε αναζήτηση συγχώρεσης προς όλες τις κατευθύνσεις. Το ανθρωπάκι, εκνευρισμένο, σε αδιέξοδο από την στιχομυθία και κουρασμένο από το να σκέφτεται τρόπους για να του αλλάξει γνώμη, μουρμούρισε κάτι σχεδόν από μέσα του, άρπαξε στην τύχη κάτι χαρτιά και βάλθηκε τάχα να διαβάζει, τινάζοντας πολλές φορές, όπως για να ισιώσει φύλλο εφημερίδας, τα χέρια του.Prison Town 22


Το υπόλοιπο προσωπικό είχε αναλάβει, επαληθεύοντας τους ετήσιους ισολογισμούς των τριών τελευταίων δεκαετιών, να ανακαλύψει τον υπαίτιο που δεν είχε καταχωρίσει από τις επίσημες καταγραφές έναν ολόκληρο κόκκο βρώμης, πράγμα που φυσικά δεν θεωρείτο απλή παράλειψη αλλά υπεξαίρεση και όπως είχε συστήσει το νομικό γραφείο του οργανισμού βαρύ παράπτωμα, διωκόμενο ποινικά, σύμφωνα με τη διεθνή νομοθεσία. Έπρεπε, λοιπόν, να γίνει αυστηρός έλεγχος για ν’ αποκαλυφθεί εάν υπήρχε δόλος από την πλευρά του συναδέλφου τους, ο οποίος, όπως φημολογείται, είχε βρει εν τω μεταξύ τραγικό θάνατο. Προσπαθώντας να αποδράσει, έχοντας ανακαλύψει ένα καπάκι ξεκλείδωτο, κάτω ακριβώς από τον μηχανισμό περιστροφής που οδηγούσε κατευθείαν στον υπόνομο, σε ώρα αιχμής της παραγωγικότητας και σε πλήρη εξέλιξη των εργασιών, ενώ ανασήκωνε το καπάκι έχοντας βυθίσει το μισό σώμα μέσα στην αποχέτευση, αγγίζοντας τη λύτρωση, βρέθηκε αντιμέτωπος με ορδές αρουραίων. Τα πεινασμένα τρωκτικά στη θέα του των βυθισμένων μελών του τον τράβηξαν στο καταφύγιό τους καταβροχθίζοντας τον. Εκείνος γλιστρώντας όλο και πιο πολύ στο βάθος του υπονόμου, προσπαθώντας να ανασυρθεί στην επιφάνεια, συγκεντρώνοντας όλη τη δύναμη στα χέρια του, είδε να πέφτει το σιδερένιο καπάκι από πάνω του κόβοντάς του τις φάλαγγες των δαχτύλων και την τελευταία του ελπίδα να ανασυρθεί επάνω. Έκτοτε, τα απομεινάρια αυτής της μάταιης απόδρασης, προς παραδειγματισμό, είχαν τοποθετηθεί σε γυάλινη προθήκη πάνω από την είσοδο του υπογείου. Το ατυχές γεγονός είχε συμβάλει στην δυσμενή μετάθεση του πρώην διευθυντή και την πρόσληψη αυστηρότερων μέτρων ασφαλείας από τον νέο, ο οποίος στον καθιερωμένο λόγο ομιλίας προς τους υφισταμένους, προφανώς για να διασκεδάσει το λυπηρό Prison Town 23


γεγονός, έκρινε το σχέδιο αναποτελεσματικό εξαιτίας της μετριότητας του χαρακτήρα του εργαζομένου και της διοικητικής ανετοιμότητας του πρώην διευθυντή.

Έπρεπε λοιπόν, πάση θυσία, να βρεθεί ο μη καταγεγραμμένος κόκκος βρώμης, να καταγραφεί στα σχετικά πρακτικά και να παραδοθεί ταχυδρομικά με κατεπείγουσα επιστολή, σε ερμητικά κλεισμένο φάκελο στον παραγγελιοδότη του. Η έρευνα, φυσικά, ήταν πολύπλοκη: θα έπρεπε να αναζητηθεί σε ολόκληρη την παραγωγική αλυσίδα και να ακολουθηθεί όλη η διαδρομή της διακίνησης από τους εργάτες της συγκομιδής, το φορτηγό της διακομιδής, μέχρι την αποθήκευση στα σιλό, τη μεταφορά του από εκεί στα κοντέινερ και την εκφόρτωση τους στο μέσο μεταφοράς, εμπορικό πλοίο ή, εάν είχε θεωρηθεί ενδεικτική για το εμπόρευμα η αερομεταφορά, αεροπλάνο τύπου κάργκο. Συγκεντρώνοντας αναφορές από τους παραγωγούς, αγροτικούς συνεταιρισμούς, εταιρείες μεταφορών, διεκπεραιωτικούς μεσάζοντες, τελωνεία, λιμάνια και αεροδρόμια, οι λογιστές έπρεπε, να εντοπίσουν το ελλιπές μέρος της παρτίδας και να το παραδώσουν προς βορά στον πελάτη του Οργανισμού, ο οποίος θα είχε κάθε λόγο να διαμαρτύρεται έντονα για την έλλειψη επαγγελματισμού αλλά κυρίως γι αυτό το διαρκές αίσθημα πείνας και κενού στο στομάχι του που θα του είχε δημιουργήσει η λειψή μερίδα. Σαφώς, με τέτοια οργάνωση ο Οργανισμός θα έπρεπε να περιμένει έντονα παράπονα και ίσως απαίτηση χρηματικής αποζημίωσης από τον πελάτη του, η οποία θα ήταν δυσβάσταχτη για την ήδη βεβαρημένη οικονομική κατάσταση του. Για το καλό όλων, κατέληγαν οι οδηγίες οι οποίες είχαν μαγνητοφωνηθεί από το ανθρωπάκι και μεταδίδονταν με εναλλαγές εμβατηρίων και παιδικών τραγουδιών, εάν υπήρχε από την πλευρά τους το παραμικρό ενδιαφέρον Prison Town 24


για την βιωσιμότητα της επιχείρησης και τη συνέχιση του κοινωνικού της έργου θα έπρεπε να δουλέψουν σκληρά, γρήγορα και με επαγγελματική συνέπεια για να προστατευθούν από την επικείμενη απειλή τα συμφέροντά τους. Ένας κόκκος βρώμης είναι αρκετός για να κριθεί ίδια τους η ύπαρξη.

V

Όταν ακούστηκε ο ήχος της εξώπορτας να ανοίγει, για πρώτη φορά παρουσιάστηκαν σε αυτούς κυρίως που δεν τους είχε δοθεί σε ανάλογη περίσταση η ευκαιρία, τα Ιδρυτικά Μέλη του Οργανισμού που δεν ήταν άλλα από τους Αδερφούς συνοδευόμενους από μία μητριαρχική φιγούρα η οποία χτυπώντας βίαια τα χέρια της προανήγγειλε την άφιξή τους και την έναρξη της προγραμματισμένης επιθεώρησης. Η Μητέρα των Μελών, αφού έρανε με ροδοπέταλα το διάδρομο τοποθετήθηκε σε θρόνο δίπλα στην γραμματέα. Εγωιστικά ευδιάθετη, σκορπώντας με την πληθωρική της παρουσία άξεστα χαμόγελα σε οποιονδήποτε σήκωνε τη ματιά του πάνω της δέχθηκε με ιδιαίτερη ικανοποίηση τις φιλοφρονήσεις του διευθυντή ο οποίος, στην προσπάθειά του να χρονοτριβήσει το γενικό έλεγχο, βλέποντας την θετική ανταπόκριση της ντάμας, την απασχολούσε με ανέκδοτα υπονοούμενων, καλά μελετημένων για την περίπτωση. Η αναγεννησιακή μορφή, γρήγορα όμως άλλαξε διάθεση και στα κοφτά δήλωσε ότι όλη αυτή η ευχάριστη ατμόσφαιρα την εκνεύριζε φοβερά και καλύτερα θα ήταν να μην διακόπτεται η εξέλιξη της επιθεώρησης με χαριτωμένα κομπλιμέντα και ελαφρά θεάματα.

Prison Town 25


Το ανθρωπάκι αμήχανο από την ξαφνική απόρριψη της Βασιλομήτορος, προσπάθησε να μαζέψει όπως όπως την εξωστρεφή συμπεριφορά του, παγώνοντας τις συσπάσεις του σώματός του σχεδόν αυτόματα. Απέμεινε ως στήλη άλατος για πολύ ώρα δίνοντας στον εαυτό του τον απαραίτητο χρόνο να σκεφτεί μια διπλωματική λύση. Έπαιξε τα χείλη του, όπως συνήθιζε να κάνει, όταν βρισκόταν κάτω από ιδιαίτερη πίεση και επίπονη σκέψη. Σε μια στιγμή το πρόσωπό του φωτίστηκε, πράγμα που όλοι το εξέλαβαν ως την ποθητή διέξοδο στην ένταση που είχε δημιουργηθεί. Αυτό, έχοντας ξαναβρεί αυτοπεποίθηση λαϊκού διασκεδαστή, άπλωσε τα χέρια του σα να θέλει να δώσει φιλικό χτύπημα στη πλάτη της γριάς, η οποία, εν τω μεταξύ, είχε αρχίσει να τρέμει σύγκορμη, αναπτύσσοντας με αυτό τον τρόπο, ένα είδος άμυνας του οργανισμού που σαν ένιωθε ότι βρισκόταν σε βιολογική απειλή, έκανε να ξεφυτρώνουν μικροσκοπικές ακάνθινες τρίχες από κάθε πόρο του σώματός της. Η επαφή με τη χνουδωτή μέδουσα ήταν μοιραία: κρατώντας σφιχτά την αιμόφυρτη παλάμη του στο ύψος του καρπού, εκτινάχθηκε στη διευθυντική του θέση, παίρνοντας τις δέουσες αποστάσεις από όλους.

Ξεκίνησε η Ανάκριση που παραδόξως δεν είχε κανένα θέμα και κανένα λόγο διεξαγωγής. Τα Ιδρυτικά μέλη, τρία κεφάλια ενωμένα σε ένα σιαμαίο κορμό, έσκυβαν πάνω από τον κάθε υπάλληλο και τον υπέβαλλαν σε ένα τεστ που όμως κανείς δεν καταλάβαινε τις ερωτήσεις. Εναλλάξ τα ανθρώπινα κεφάλια, ξαναέσκυβαν και με επίμονή αναζητούσαν απαντήσεις σε ένα ανύπαρκτο ερωτηματολόγιο σε μία πρωτόγνωρη γλώσσα που κανείς δεν καταλάβαινε. Κάθε φόρα που για απάντηση έπαιρναν ένα μουδιασμένο ανασήκωμα των ώμων, τέντωναν τον λαιμό τους, ο οποίος έφερνε σε μαλακό εύκαμπτο πλαστικό σωλήνα και αναζητούσαν να Prison Town 26


διασταυρώσουν το βλέμμα του τρομαγμένου υπαλλήλου, ο οποίος από ένστικτο έβρισκε καταφύγιο κάτω από τον πάγκο του. Ύστερα από αλλεπάλληλες προσπάθειες, καλούσαν τον διευθυντή να απολογηθεί για τη συμπεριφορά του υφισταμένου, με ένα όνομα που κανείς δεν κατάφερνε να συγκρατήσει αλλά όλοι ήταν σίγουροι πως δεν το είχαν ξανακούσει. Με το πέρας της κάθε ατομικής εξέτασης ακουγόταν σαν ηχώ ένα «…βάνι, βάνιιι!!! και με αυτό; και με αυτό; τι θέλει να πει με αυτό; τι συμπεραίνουμε με αυτό;» ζητώντας εξηγήσεις. Το ανθρωπάκι από τη διευθυντική του θέση, έκανε προσπάθειες να σηκώσει το ανάστημά του αλλά κάθε φορά ανακάλυπτε πως του έλειπαν τα πόδια. Συνέβαινε όμως κι ένα άλλο περίεργο πράγμα που δεν μπορούσε το ανθρωπάκι να εξηγήσει. Ψάχνοντας να διακρίνει από μακριά τον υπάλληλο υπό ανάκριση, τη στιγμή που τον εντόπιζε μέσα από γραφεία, καρέκλες και άλλα συναδελφικά σώματα και την στιγμή ακριβώς που ήταν έτοιμος να τον διαψεύσει σε ότι τυχόν ισχυριζόταν ενώπιον των Αδερφών, τότε ο υπάλληλος χανόταν, σαν να τον κατάπιναν τηλεοπτικά παράσιτα, αφήνοντας τη φιγούρα του να την επισκιάσουν εναλλαγές διακοπτόμενου φωτός, έως ότου να σβήσει και να φανεί άδεια η θέση του. Καταλάβαινε πως η απολογία του, χωρίς την παρουσία του υπό ανάκριση υπαλλήλου δεν έχει σημασία, τα λόγια του δεν έχουν πειθώ, ίσως και η ύπαρξή του να μην έχει πια λόγο ύπαρξης. Όλες αυτές τις μέρες, παραμονές της επιθεώρησης, τους είχε μελετήσει έναν προς έναν και είχε μες το μυαλό του προβλέψει την αντιπαράθεση, την αντιλογία, το πώς θα ελισσόταν αν κάποιος τολμούσε να τον κατηγορήσει, τον τρόπο να εξουδετερώσει τα αρνητικά σχόλια των προϊσταμένων του. Αλλά και πάλι τους γνώριζε καλά όλα αυτά τα χρόνια. Ο ίδιος, προσωπικά τους είχε επιλέξει για τα διάφορα πόστα. Τόσο καλά που πέρα από τον αριθμό Prison Town 27


μητρώου τους, από μέσα του μιλώντας, αναφερόταν με το μικρό τους όνομα. Ένιωσε όμως έναν απροσδιόριστο φόβο. Κάτι τον απειλούσε, το ομιχλώδες, που πλησίαζε σιωπηλά και αόρατα. Όσο εξαφανίζονταν με τη σειρά τους οι λογιστές και οι κενές θέσεις πλησίαζαν τη διευθυντική του θέση, τόσο ανησυχούσε πιο πολύ για το επερχόμενο κενό και λιγότερο ακόμα από την επαναλαμβανόμενη ηχώ των Αδερφών «…βάνι, βάνιιι!!! και με αυτό; και με αυτό; τι θέλει να πει με αυτό; τι συμπεραίνουμε με αυτό;».

Ένιωσε τα βαριά χνώτα των ανθρωπόμορφων λαγωνικών πίσω στο λαιμό του και για μια στιγμή πίστεψε πως τον έγλυφαν με τη μύτη της γλώσσας. Συνειδητοποίησε πως το γραφείο είχε αδειάσει. Οι πιο στενοί του συνεργάτες, η φτερωτή φιγούρα και ο σαλτιμπάγκος, είχαν εγκλωβιστεί ανάμεσα σε μεταλλικές βέργες ηλεκτροφόρας εντομοπαγίδας. Ακινητοποιημένοι κατάλαβε πως ήταν αδύνατη η οποιαδήποτε βοήθεια εκ μέρους τους. Είχε έρθει η στιγμή να στηριχθεί αποκλειστικά στις δυνάμεις του. Αναρρίγησε από τρόμο. Ανοιγόκλεισε τα μάτια αναζητώντας οίκτο από τους Αδελφούς. Ξετυλίγοντας ένα χαρτί άρχισε να διαβάζει, πηδώντας γραμμές, με διακοπτόμενη φωνή, παρατονίζοντας λέξεις. Υποσχέθηκε πως εάν του έδιναν τα χρονικά περιθώρια θα μπορούσε να επαναπροσδιορίσει τους πρωταρχικούς στόχους, χωρίς λάθη αυτή τη φορά και παραβλέψεις. Το όνειρό τους και δικό του όνειρο. Όπως τους είχε διαβεβαιώσει και πρώτα, στην αρχή, όταν σε στημένη υπαίθρια παράγκα έδινε παραστάσεις γελοίου θεάματος σε επιδερμικούς θεατές. Και μόνο αυτοί έχοντας ανακαλύψει τα ταλέντα του τον πλησίασαν για να του προσφέρουν τη θέση δεσμοφύλακα. Και ακόμα τώρα διατηρεί την ανθοδέσμη που του είχε πετάξει η Μητέρα Prison Town 28


τους σε απόδειξη εύνοιας και αναγνώρισης της Τέχνης του. Τα ξεραμένα φύλλα της τα ΄χει φυλάξει θεραπευτικά βότανα σε τουλιπάνι. Όταν κάποιες στιγμές, σπάνια δηλαδή, νιώθει να λυγίζει κάτω από βιολογικό άχθος, τα φέρνει στα ρουθούνια του και παίρνει βαθιές αναπνοές θάρρους και αποφασιστικότητας. Κι όλα, αν το θελήσουν να τον κρατήσουν ακόμα και να του δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία, μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Οι φιλοδοξίες τους είναι και δικές του φιλοδοξίες. Ποιος άλλος καλύτερος από αυτόν και διαθέσιμος της στιγμής θα μπορούσε να γίνει πιστός Θεματοφύλακας της Ύπαρξής τους; Άλλωστε αυτοί πια είναι η οικογένειά του και κάτι βαθύτερο από συγγένεια τους δένει: Το κοινό όνειρο και οι προοπτικές που του είχαν μιλήσει όταν τρωγλοδύτη τον κάθισαν σε αυτό το διευθυντικό πόστο.

Πήρε την απάντηση που φοβόταν. Η οικονομική δυσμάρεια του Οργανισμού, αποφάνθηκαν κοφτά τα Ιδρυτικά Μέλη, δεν τους επέτρεπε την πρόσληψη άλλου προσωπικού. Και τυχόν εθελοντές στο σωφρονιστικό έργο τους είναι δύσκολο να βρεθούν άμεσα. Όμως θα πρέπει να επαναφέρουν την παραγωγή σε ικανοποιητικά επίπεδα. Έστω με τη θυσία όλων. Δεν χρειάζεται προσωπικό. Μόνο συντονισμένες προσπάθειες και καλή θέληση. Και πρωτίστως αυταπάρνηση. Από εδώ και στο εξής θα αναλάβει ολοκληρωτικά όλες τις υπηρεσίες. Ίσως αν αρχίσει από χαμηλά, ως κατώτερος υπάλληλος, περνώντας διαδοχικά από όλα τα πόστα, αναλαμβάνοντας και τα πιο ταπεινά καθήκοντα, να μπορέσει να αντιληφθεί καλύτερα τα τυχόν λάθη τους. Τα δικά τους λάθη είναι και δικά του και αντίστροφα, τον διαβεβαίωσαν. Πολύ τους άρεσε ο λόγος του. Φυσικά και πρέπει να τους θεωρεί δικούς του ανθρώπους. Τα αισθήματά τους δεν έχουν αλλάξει από την πρώτη φορά που τον περιμάζεψαν. Το γνωρίζουν πως οι στόχοι τους Prison Town 29


είναι κοινοί και μοιράζονται το ίδιο όνειρο για πλούτο και για εξουσία.

Τον τοποθέτησαν με την διευθυντική πολυθρόνα στον μηχανισμό που κινούσε η πρώην ιδιαιτέρα του. Ξεσκουφώνοντας το κεφάλι του από το πολύχρωμο καπέλο του γελωτοποιού του πέρασαν τ’ ακουστικά της τηλεφωνήτριας. Σε αναλόγιο δίπλα του ανοιχτά τα φορολογικά βιβλία. Με την πρώτη ευκαιρία θα ελευθέρωναν από τα κλουβιά τους και τους συνεργάτες του. Θα του ήταν χρήσιμοι, τότε. Να του έδιναν ένα χέρι βοηθείας. Μακάρι, όταν όλα πια θα είχαν ξεπεραστεί. Τότε ίσως να τους προσκαλούσαν και σε χοροεσπερίδα. Ναι, θα υπήρχε κάθε λόγος εορτασμού. Κι οι Ίδιοι όμως θα έπεφταν σε βαθύ συλλογισμό. Όχι αμέσως φυσικά. Χρειάζονταν χρόνο για να προετοιμαστούν για τέτοιες αλλαγές που δεν ήταν συνηθισμένοι. Θα ήταν ευχάριστη έκπληξη αν τους προλάβαινε με τη λύση έτοιμη. Μια λαμπρή ιδέα για να δώσουν στα κοινά όνειρα νέα τροφή. Θα τους έβγαζε από μεγάλο κόπο. Προς το παρόν θα τακτοποιούνταν παραπέρα. Στο ίδιο οίκημα, σε αυτό το απομονωμένο Παράρτημα του Οργανισμού. Χωρίς να του είναι εμπόδιο. Με κάθε διακριτικότητα, θα έπαιρναν τα ηνία της φύλαξής του.

Τα Αδέλφια, καλπάζοντας από τοίχο σε τοίχο, πηδώντας από φωτιστικό σε φωτιστικό, βγήκαν από το δωμάτιο και σύρθηκαν μέχρι την έξοδο. Πάνω από την εξώπορτα, πλέκοντας ιστό αράχνης, εμποδίζοντας την έξοδο ακόμα και των ίδιων, δεσμοφύλακες του κοινού στόχου αλλά και δέσμιοι της πραγματοποίησής του, κούρνιασαν στο κούφωμα της πόρτας. Χαμήλωσαν τα φώτα. Με κλειστά μάτια αφουγκράζονταν τα αγκομαχητά του και τα μεταλλικά χτυπήματα από τα εν

Prison Town 30


κινήσει γρανάζια. Από τα πόδια τους κρεμιόταν το κλειδί της εξόδου.

Prison Town 31

Documents

Prison Town, Ο Θάνατος του Γελωτοποιού, Διήγημα - Δημήτρης Σούκουλης