duSoleil

Les Portes

Het grote voordeel van een mega skigebied is natuurlijk het grote aantal pistekilometers. Het Franse Les Portes du soleil garandeert echter ook nog eens een verhoogd aantal funpark kilometers. snowboarder Mag ging op bezoek om dit te verifiëren, totdat er plots sneeuwvlokjes omlaag begonnen te dwarrelen. What to do?

Haastig stap ik op het vliegtuig naar Genève met als einddoel het Zwitserse wintersportgebied Les Crosets. Ik ben super stoked, want ik heb al veel goeds over dit gebied gehoord. Aangezien ik vanochtend moest afrijden voor mijn rijexamen (met helaas slechte

afloop), kan ik pas ’s avonds vertrekken, terwijl de rest van de crew, bestaande uit Christophe Reynders, Wouter de Lange en Edo Jungerius, al gearriveerd is. Genève is het dichtstbijzijnde vliegveld om in Les Crosets te komen. Na een veilige landing, begint het minder vlotte gedeelte van de reis. Zo moet ik per trein naar het gebied toe, wat niet meevalt tijdens de avonduren. Ik moet namelijk twee keer overstappen en heel veel wachten. Je kunt er dus het best overdag heen reizen, dan is de treinverbinding waarschijnlijk veel beter. Eenmaal aangekomen in het dal rijden er helaas geen bussen meer omhoog naar het skigebied. Dat wordt dus een duur taxiritje. Terwijl

20 JAAr sNoWBoArDer MAG20

roAD story Tekst: Richard de Ruiter. Beeld: Edoart.nl

Richard, Wouter en Christophe banen zich een weg langs de afgronden van Avoriaz.

20 JAAr sNoWBoArDer MAG 21

roAD story

de hoogtemeters in hetzelfde rappe tempo stijgen als de taximeter, zie ik tot mijn blijdschap dat het met de sneeuw wel goed zit. Er ligt een behoorlijk dik pak langs de weg. Eenmaal in Les Crosets aangekomen blijkt mijn hotel direct aan het begin van het dorp te liggen. Ik sleep mijn boardbag het hotel binnen, waar ik de rest van de crew in de bar aantref. Er wordt bier besteld en het avontuur wordt ingeklonken. Les Crosets ligt in het uitgestrekte Les Portes du Soleil gebied, oftewel ‘Poorten van de zon’. Dat is een aantal gebieden bij elkaar op één liftpas. Denk bijvoorbeeld aan het beroemde Avoriaz, maar ook Châtel, Morgins, Morzine, Champéry, Les Gets,

Torgon en nog veel meer kleine dorpjes behoren tot dit gebied. In totaal zijn er wel twaalf gebieden die samen goed zijn voor 650 kilometer piste. Dit is natuurlijk leuk voor de kilometervreter, maar het gigantische boardoord heeft nog een ander voordeel. Zo vind je er wel tien funparken. Je kunt dus iedere dag van de vakantie een ander park rijden en dan blijft er nog genoeg over. Aangezien het hoogste punt op 2300 meter ligt en het laagste punt op 930 meter, is er genoeg variatie aan terrein als je het parkjibben even zat bent. Voor ieder wat wils dus! De volgende ochtend is het echter slecht weer. Nou ja, slecht? Het is zwaar aan het dumpen en een verse sneeuwlaag is natuurlijk nooit weg.

Omdat je in een sneeuwbui nu eenmaal geen hand voor ogen ziet, besluiten we in de bossen te gaan rijden. En aan bossen geen gebrek in Les Portes du Soleil. We nemen vanuit Les Crosets de stoeltjeslift omhoog, waarna we gelijk op de staatsgrens staan met het Franse Avoriaz. Dit is overigens één van de bijzonderheden van het gebied. De grenslijn van Frankrijk en Zwitserland loopt dwars door Les Portes du Soleil, zodat je kunt ontbijten met een croissantje en voor de lunch een rösti kunt bestellen. Vroeger waren de douanehokjes boven aan de stoeltjesliften nog druk bemand, maar sinds Zwitserland afgelopen jaar officieel tot het Verdrag van Schengen is toegetreden, hoef je geen paspoort

Christophe Reynders, method in de mist.

20 JAAr sNoWBoArDer MAG22

roAD story

meer op zak te hebben. Vlak onder het massale parkeerterrein aan de rand van Avoriaz vinden we enkele leuke tree runs waarmee we de dag vullen. Vanuit de lift omhoog hebben we goed zicht op het beroemde Stash park (zie Snowboarder Mag #4, 08/09), dat zich direct onder ons bevindt. Dit is één van de vijf parken, waaronder ook een superpipe, die Avoriaz telt. Dit - en de centrale ligging - maakt Avoriaz zo’n beetje het hart van Les Portes du Soleil. We eindigen onze dag dan ook met een snack in het autovrije centrum met zijn markante houten designflats, dat het gebied sinds 2003 een plek op de UNESCO lijst opleverde.Na de sneeuwstorm van gisteren worden we de volgende dag gelukkig gewekt door zonnestralen.

We haasten ons naar de eerste lift. Het plaatselijke brute funpark is compleet volgesneeuwd en dus onberijdbaar, but who cares? Er ligt poeder! We pakken direct enkele gully’s aan de voorzijde van het gebied. Hoewel het een enorm uitgestrekt gebied is, blijft het toch rennen voor first tracks. Iedereen pakt natuurlijk eerst de makkelijk bereikbare plekken. Later trekken we steeds verder het gebied in voor maagdelijke runs. Op een gegeven moment komen we bij een geul met drops aan beide zijden. Wouter neemt er twee voor zijn rekening. Plots duiken er aan de overkant twee skiërs op. Zij zijn ook aan het shooten. Hun fotograaf, die blijkbaar geen benul van diepte heeft aangezien hij van onder naar boven kijkt, wil de

Het weer wordt scherp in de gaten gehouden via internet. Klaart het nog op?

20 JAAr sNoWBoArDer MAG 23

roAD story

beide skiërs van een halleluja hoge cliff laten springen. Natuurlijk mag iedereen voor zichzelf beslissen hoe een hoge cliff hij wil springen, maar deze heeft geen schuine landing, zodat je jezelf vrijwel loodrecht de grond inboort als je neerkomt. Gelukkig weten wij de skiërs, die het blijkbaar ook totaal niet zagen zitten, nog net op tijd te stoppen. Weer een skiër gered van een wisse dood of verlamming. Na deze goede daad vinden we het wel mooi geweest en keren huiswaarts. ’s Avonds houden we nog een kleine bomb drop-sessie op een muur bij de parkeerplaats totdat de lichten uitgaan. Game over. De volgende dag blijkt de zon ons nog goedgezind. Aangezien er al veel getracked is, besluiten we voor een backcountry kicker-sessie te gaan. Edo kent nog een goede locatie in Châtel en bepakt en bezakt voor een dagje off-piste-ploeteren, cruisen we door het gebied. Bij aankomst blijkt er niets gelogen. De spot ziet er perfect uit; een ideale glooiing en genoeg hoogteverschil om aanrijdsnelheid te genereren. Hier zijn we niemand tot last. Het is vroeg in de ochtend als de eerste scheppen de sneeuw in gaan en tegen het middaguur staat er een forse kicker. En dito aanloop, want een smooth in-run zorgt voor een stabiele sprong. Het omhoog hiken valt niet mee, de poedersneeuw komt tot onze bovenbenen. Nu wordt het tijd voor een proefsprong. Niemand staat echt te trappelen om de lange 45 graden in-run te strepen, maar Christophe verliest de rock-paper-scissors toss en maakt zich klaar. Na eens diep adem te hebben gehaald, wijst hij zijn punt omlaag en laat hij zijn board lopen. Bam, frontside 360, perfect geland! Het hek is van de dam. Wouter stickt die middag een backside 720, ik een backside 360 en Christophe weet een frontside 900 te landen, maar valt tijdens het wegrijden door de vele kraters. De landing is nu geheel aan gort, dus de kans op cleane tricks is verkeken. Ik wil nog snel even een double backflip proberen, want die kans krijg je maar zelden. Ik weet hem geheel rond te krijgen, zelfs te veel, en bekoop mijn sprong met een harde crash. Het maakt me echter niet uit, want ik heb mijn angst overwonnen en de trick ingezet. Eigenlijk willen we allemaal nog wel een paar keer springen, maar de tijd begint te dringen. We zitten aan de andere kant van Les Portes du Soleil en moeten nog een flink aantal liften en bussen zien te pakken voordat we weer in Les Crosets zijn. Tja, dat is het nadeel van zo’n uitgestrekt mega skigebied. Doorweekt van het hiken, schansbouwen en poedercrashen haasten we ons omlaag. De zon is inmiddels achter de bergen verdwenen en het begint aardig koud te worden. In het eerste dal blijkt dat we de laatste bus voor de shortcut hebben gemist. Dat ziet er niet rooskleurig

Christophe Reynders blijft de massa voor.

Richard de Ruiter verlangt naar de indoorsleeplift.

20 JAAr sNoWBoArDer MAG24

roAD story

Wouter de Lange op de vlucht voor het witte gevaar. 20 JAAr sNoWBoArDer MAG 25

roAD story

20 JAAr sNoWBoArDer MAG26

roAD story

Wouter de Lange, backside 720 over de poederkicker.

20 JAAr sNoWBoArDer MAG 27

roAD story

Richard de Ruiter, bomb drop.

20 JAAr sNoWBoArDer MAG26

roAD story

uit met nog maar een kwartier te gaan, voordat de liften sluiten. We proppen ons in een andere bus en nemen een detour via een andere vallei. We wurmen ons door de liftrij en weten de top te bereiken. Er ligt echter nog één dal tussen ons en Les Crosets. Terwijl de liftbediendes achter ons de stoelen omhoog klappen, beginnen we aan onze kamikaze afdaling. De zon heeft de hele dag op de pistes geschenen en de slushbuckels zijn wel een meter hoog. We hebben echter geen tijd om te remmen en met een noodvaart racen we tussen de krioelende mensenmassa door die rustig op weg is naar Avoriaz. Het wordt mijn meest sketchy afdaling ooit! De eerste lift naar ons einddoel blijkt al gesloten, dus pakken we de laatste lift omhoog naar Avoriaz. Van hieruit nemen we een lange traverse totdat we op een afgesloten piste stuiten. We hebben geen tijd deze afgesloten piste te omzeilen, dus duiken we onder het lint door en strepen over een ijzig maanlandschap. Mijn bovenbenen begeven het bijna van alle klappen die ik moet opvangen. Onderaan moeten we met volle kracht de ankers uitgooien en staan we voor een reeds afgesloten stoeltjeslift. Hij draait nog wel, maar de stoelen zijn al opgeklapt en het dal lijkt verlaten. Dan verschijnt er een liftbediende, die ons luid vloekend de tijd vertelt, ons eens goed aankijkt en uiteindelijk toch maar een zitje omlaag klapt. Terwijl we blauw aangelopen tegen elkaar aan kruipen en warme adem in onze bevroren handschoenen blazen, komt de bergkam bovenaan Les Crosets langzaam in zicht. En wonder boven wonder schijnt er nog een laatste restje zon. We zijn gered! Als we deze lift niet hadden kunnen pakken, zou het ons een drie uur durende taxirit hebben gekost om weer terug te komen. Wouter en Christophe rijden die avond naar huis, Edo en ik vertrekken de volgende ochtend. Misschien zouden ze het woord zon eens moeten vervangen door hemel, want Les Portes du Soleil blijkt een ideaal speelterrein voor iedere boarder en ik kom er zeker nog een keer terug. Al is het maar om nog eens al die funparken te bezoeken die er nu allemaal ondergesneeuwd bij lagen. En mocht je ooit een skiër in nood tegenkomen, help hem dan een handje. Wie weet kan je de karma nog eens gebruiken voor een laatste liftritje...

Hoogste piek: 2300 meterPistes: 650 kmLiften: 195Afstand Utrecht: 1031 kmDagpas: € 40.-6-Daagse pas: € 205.-www.portesdusoleil.com

x

Time to go home.

Wouter de Lange beklimt de flanken van Les Crosets.

20 JAAr sNoWBoArDer MAG 27

roAD story