Rozdział 1

Pofałdowane wzgórza południowo-wschodniejOklahomy ciągną się od Norman aż do Arkansas i niewielewskazuje na to, że pod ich powierzchnią kiedyś znajdowałysię rozległe złoża ropy naftowej. Kilka starych platformwiertniczych wciąż znaczy wiejski krajobraz; te, które jeszczedziałają, z każdym powolnym obrotem wypompowująkilkanaście litrów i skłaniają przechodniów do zastanowienia,czy gra jest warta świeczki. Wiele po prostu się popsuło iteraz, stojąc nieruchomo pośród pól, stanowią rdzewiejącewspomnienie o pełnych chwały dniach, gdy tryskała ropa, aprzedsiębiorcy błyskawicznie dorabiali się majątku.

Kilka platform wznosi się na rolniczych terenach wokółAdy, dawnego naftowego miasteczka o szesnastotysięcznejpopulacji, w którym znajdują się college oraz siedziba sąduhrabstwa. Jednak platformy nie pracują, gdyż ropa sięskończyła. Obecnie mieszkańcy zarabiają na życie w

fabrykach, zakładach produkujących paszę oraz na plantacjachorzechów pekanowych i są rozliczani według stawekgodzinowych.

Centrum Ady tętni życiem. Przy Main Street nie maopustoszałych ani zabitych deskami budynków. Handlarzeprzetrwali, chociaż większość przeniosła się na skraj miasta.W porze lunchu kawiarenki zapełniają się gośćmi.

Siedziba sądu hrabstwa Pontotoc jest stara, ciasna i pełnaprawników oraz ich klientów. Wokół znajdują się rozmaiteurzędy i kancelarie. Areszt, który przypomina przysadzisty,pozbawiony okien schron przeciwlotniczy, z jakiegoś dawnozapomnianego powodu wybudowano na trawniku przedsądem. Plaga metamfetaminy sprawia, że nigdy niepustoszeje.

Main Street kończy się przy kampusie East CentralUniversity, gdzie uczy się cztery tysiące studentów; wielu znich dojeżdża spoza miasteczka. Uczelnia pompuje noweżycie w lokalne środowisko, zapewniając dopływ młodychludzi oraz kadry, co nieco zwiększa zróżnicowanie społecznew południowo-wschodniej Oklahomie.

Niewiele rzeczy umyka uwadze „Ada Evening News”,redagowanego z pasją dziennika, który zajmuje się sprawamiregionu i ostro rywalizuje z „The Oklahoman”, największągazetą stanu. Na pierwszą stronę zazwyczaj trafiająwiadomości krajowe i zagraniczne, a dalej znaleźć możnawieści ze stanu i z hrabstwa oraz to, co najciekawsze —wyniki szkolnych zawodów sportowych, lokalne wiadomościpolityczne, kalendarz wydarzeń społecznych oraz nekrologi.

Mieszkańcy Ady i hrabstwa Pontotoc stanowią przyjemnąmieszankę małomiasteczkowych południowców iniezależnych ludzi z zachodu. Mówią z akcentem, który

mógłby pochodzić ze wschodniego Teksasu albo Arkansas,wyraźnie przeciągając samogłoski. To kraina Czikasawów.W Oklahomie mieszka więcej rdzennych Amerykanów niż wjakimkolwiek innym stanie, a po setkach lat mieszania się rasw wielu białych płynie indiańska krew. Dawna stygmatyzacjaustępuje miejsca dumie z takiego dziedzictwa.

Adę mocno oplata pas biblijny*. W miasteczku znajdujesię pięćdziesiąt kościołów różnych chrześcijańskich wyznań.Tętnią życiem nie tylko w niedzielę. Są tu świątynia katolickai świątynia episkopalna, ale nie ma synagogi. Większośćmieszkańców to chrześcijanie, przynajmniej tak twierdzą,przynależność do Kościoła zaś jest obowiązkiem i częstookreśla status społeczny.

Szesnastotysięczna populacja czyni z Ady spore miasteczkojak na standardy wiejskiej Oklahomy, co sprawia, żeotwierane są tu fabryki oraz supermarkety. Pracownicy ikupujący przyjeżdżają z kilku hrabstw. Ada znajduje się stotrzydzieści kilometrów na południowy wschód od OklahomaCity i trzy godziny jazdy na północ od Dallas. Każdy tutajzna kogoś, kto pracuje lub mieszka w Teksasie.

Największym powodem do lokalnej dumy jest licytacjakoni rasy quarter. Na ranczach w Adzie hoduje się zwierzętanajwyższej klasy. A kiedy Ada Cougars zdobywają kolejnefutbolowe mistrzostwo stanu, miasteczko przez lata chodzi wnimbie chwały.

To przyjazne miejsce, pełne ludzi, którzy lubią rozmawiaćz nieznajomymi i ze sobą nawzajem oraz chętnie pomagająkażdemu, kto jest w potrzebie. Dzieciaki bawią się naocienionych trawnikach przed domami. W ciągu dnia nie

* Regiony w USA, w których dominują konserwatywni protestanci.

zamyka się drzwi. Nastolatki wieczorami krążą w swoichsamochodach, nie sprawiając niemal żadnych kłopotów.

Gdyby nie dwa głośne morderstwa, które popełniono tamna początku lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku, Adapozostałaby niezauważona przez świat. Dobrzy ludzie zhrabstwa Pontotoc nie mieliby nic przeciwko temu.

� � �

Jakby za sprawą niepisanego miejskiego rozporządzeniawiększość nocnych klubów i knajp w Adzie znalazła się naperyferiach, wygnana na skraj miasta, żeby wybryki hołotynie męczyły porządnych mieszkańców. Coachlight byłojednym z takich miejsc, ogromnym metalowym budynkiemz kiepskim oświetleniem, tanim piwem, szafami grającymi,weekendową kapelą, parkietem i rozległym żwirowymparkingiem, na którym zakurzone pick-upy znacznieprzeważały liczebnie nad sedanami. Stałą klientelę, jak możnasię spodziewać, stanowili wpadający na drinka po pracyrobotnicy z fabryk, szukające rozrywki wiejskie chłopaki,pojawiające się późnymi wieczorami grupydwudziestokilkulatków oraz rozbawieni ludzie, którzyprzychodzili potańczyć i posłuchać muzyki na żywo. VinceGill i Randy Travis pojawili się tam na początku kariery.

W tym popularnym i zatłoczonym miejscu pracowałodorywczo wielu barmanów, ochroniarzy i kelnerek. Jedną znich była Debbie Carter, tutejsza dwudziestojednolatka, którakilka lat wcześniej ukończyła szkołę średnią w Adzie icieszyła się panieńskim życiem. Miała również dwie inneprace dorywcze, a czasami dorabiała jako opiekunka dodzieci. Posiadała własny samochód i mieszkała sama wtrzypokojowym mieszkaniu nad warsztatem przy Ósmej

Ulicy, niedaleko uniwersytetu. Była ładną dziewczyną —ciemnowłosą, smukłą, wysportowaną, lubianą przez chłopcówi bardzo niezależną.

Jej matka, Peggy Stillwell, martwiła się, że Debbie spędzazbyt dużo czasu w Coachlight i innych klubach. Nie chciała,aby córka wiodła takie życie; prawdę mówiąc, Debbiedorastała w kościele. Jednak po skończeniu szkoły zaczęłaimprezować i późno wracać do domu. Peggy się to niepodobało, więc czasami kłóciły się o nowy styl życiadziewczyny. W końcu Debbie postanowiła za wszelką cenęsię usamodzielnić. Znalazła mieszkanie i wyprowadziła się zdomu, chociaż nadal utrzymywała bliskie kontakty z matką.

Wieczorem siódmego grudnia 1982 roku Debbie podawałaklientom drinki w Coachlight i zerkała na zegar. Byłoniewielu gości, więc spytała szefa, czy może na chwilęopuścić posterunek i dołączyć do grupki znajomych. Szef sięzgodził i wkrótce dziewczyna piła drinka z Giną Viettą,przyjaciółką ze szkoły, oraz kilkorgiem innych osób. Kolejnykolega ze szkoły, Glen Gore, podszedł do stolika i poprosiłDebbie do tańca. Przyjęła zaproszenie, ale w połowie piosenkinagle się zatrzymała i ze złością zostawiła Gore’a naparkiecie. Później w damskiej toalecie powiedziała, że czułabysię bezpieczniej, gdyby któraś z koleżanek przenocowała uniej w mieszkaniu, jednak nie zdradziła, co ją zaniepokoiło.

Tego wieczoru klub zamykano wcześniej, około wpół dopierwszej, więc Gina Vietta zaprosiła kilkoro spośródznajomych na drinka do swojego mieszkania. Większość sięzgodziła, ale Debbie, ponieważ była zmęczona i głodna,wolała wrócić do domu. Wszyscy nieśpiesznie wyszli zlokalu.

Kiedy zamykano Coachlight, parę osób widziało, jak

Debbie gawędzi na parkingu z Glenem Gore’em. TommyGlover dobrze znał Debbie, ponieważ pracował z nią wmiejscowej fabryce szkła. Znał także Gore’a. Gdy wsiadał doswojego pick-upa, zauważył, że dziewczyna otworzyła drzwipo stronie kierowcy w swoim samochodzie. Gore pojawił sięznikąd, rozmawiali przez kilka sekund, po czym Debbie goodepchnęła.

Mike i Terri Carpenterowie pracowali w Coachlight — onjako ochroniarz, ona jako kelnerka. Gdy szli do swojegosamochodu, minęli auto Debbie. Siedziała za kierownicą irozmawiała z Glenem Gore’em, który stał obok przednichdrzwi. Carpenterowie pomachali im na pożegnanie i poszlidalej. Miesiąc wcześniej Debbie wyznała Mike’owi, że boisię Gore’a z powodu jego porywczego charakteru.

Toni Ramsey pracowała w klubie jako pucybut. W 1982roku w Oklahomie branża naftowa wciąż kwitła. UlicamiAdy spacerowało wielu ludzi w eleganckim obuwiu; ktośmusiał je polerować i dzięki temu Toni zdobywała gotówkę,której bardzo potrzebowała. Dobrze znała Glena. Kiedyodjeżdżała tego wieczoru, widziała Debbie za kierownicą jejsamochodu. Gore przykucnął przy otwartym oknie po stroniepasażera. Rozmawiali, wydawało się, w cywilizowany sposób.Nie działo się nic niepokojącego.

Gore, który nie miał samochodu, przyjechał do Coachlightze znajomym, niejakim Ronem Westem, około wpół dodwunastej. West zamówił piwo i usiadł przy stoliku, żeby sięzrelaksować, a Gore przespacerował się po klubie. Wyglądałona to, że wszystkich tam zna. Kiedy zapowiedzianozamknięcie lokalu, West spytał go, czy nadal potrzebujepodwiezienia. Gdy ten przytaknął, West wyszedł na parking,żeby zaczekać na kolegę. Po kilku minutach Gore pośpiesznie

opuścił klub i wsiadł do auta.Stwierdzili, że są głodni, więc West pojechał do

śródmiejskiej kawiarni zwanej Waffler, gdzie zamówiliszybkie śniadanie. West zapłacił za posiłek, podobnie jak zadrinki w Coachlight. Rozpoczął wieczór w Harold’s, innymklubie, do którego udał się w poszukiwaniu swoichwspólników. Natrafił jednak na Gore’a, który od czasu doczasu pracował tam jako barman i DJ. Ledwie się znali, alekiedy Glen poprosił o podwiezienie do Coachlight, West niepotrafił odmówić.

West był szczęśliwym mężem i ojcem dwóch córeczek,dlatego rzadko zostawał do późna w barze. Chciał wrócić dodomu, ale był skazany na towarzystwo Gore’a, który z każdągodziną stawał się coraz bardziej kosztownym kompanem.Kiedy opuścili kawiarnię, West spytał swojego pasażera,dokąd chce pojechać. Gore odpowiedział, że do domu swojejmatki, przy Oak Street, kilka przecznic na północ. Westdobrze znał miasteczko i ruszył we wskazanym kierunku, alezanim dotarli do Oak Street, Gore nagle się rozmyślił. Pokilku godzinach jeżdżenia z Westem zapragnął sięprzespacerować. Na zewnątrz panował mróz, temperaturawciąż spadała i wiał ostry wiatr. Nadciągał zimny front.

Zatrzymali się obok kościoła baptystów przy Oak Avenue,podobno niedaleko domu matki Gore’a. Glen wyskoczył zauta, podziękował za wszystko i ruszył pieszo na zachód.

Kościół był oddalony o półtora kilometra od mieszkaniaDebbie Carter.

Matka Gore’a tak naprawdę mieszkała na drugim końcumiasta, daleko od kościoła.

Około drugiej trzydzieści Gina Vietta, która była w swoimmieszkaniu z grupą znajomych, odebrała dwa zaskakujące

telefony, oba od Debbie Carter. Za pierwszym razem Debbiepoprosiła Ginę, żeby przyjechała i ją zabrała, gdyż w jejmieszkaniu przebywa gość, przy którym czuje się nieswojo.Gina spytała, o kogo chodzi. Nagle rozmowa się urwała irozległy się stłumione głosy oraz dźwięki wskazujące na to,że toczy się walka o słuchawkę. Gina poważnie sięzaniepokoiła i uznała prośbę koleżanki za dziwną. Debbiemiała własny samochód, Oldsmobile’a z 1975 roku, więcmogła sama pojechać tam, dokąd chciała. Kiedy Ginapośpiesznie wychodziła z mieszkania, telefon zadzwoniłponownie. Okazało się, że Debbie zmieniła zdanie: wszystkou niej w porządku i koleżanka nie musi się kłopotać. Ginaponownie spytała, kim jest ten tajemniczy gość, ale Debbiezmieniła temat i nie zdradziła jego tożsamości. Poprosiła,żeby Gina zatelefonowała rano i ją obudziła; nie chciała sięspóźnić do pracy. Zaskoczyła koleżankę, gdyż nigdywcześniej nie zawracała jej głowy takimi sprawami.

Gina mimo wszystko zamierzała pojechać do mieszkaniaDebbie, ale w ostatniej chwili się rozmyśliła. Miała gości.Było bardzo późno. Debbie Carter potrafiła o siebie zadbać,a poza tym, jeśli była z chłopakiem, Gina nie chciała imprzeszkadzać. Położyła się i zapomniała zadzwonić do Debbiekilka godzin później.

Ósmego grudnia około godziny jedenastej Donna Johnsonwpadła do Debbie, żeby się z nią przywitać. Przyjaźniły sięw szkole średniej, zanim Donna przeprowadziła się doShawnee, oddalonego od Ady o godzinę jazdy. Spędzaładzień w miasteczku, u swoich rodziców i znajomych.Wspinając się po wąskich schodach prowadzących domieszkania Debbie nad warsztatem, nagle zwolniła, gdyuświadomiła sobie, że stąpa po rozbitym szkle. Ktoś wybił

okienko w drzwiach. Z jakiegoś powodu Donna pomyślała,że to Debbie zostawiła klucze w mieszkaniu, po czymzatrzasnęła zamek, dlatego musiała wybić szybę, żeby dostaćsię do środka. Zapukała. Nikt nie odpowiedział. Potemusłyszała muzykę dobiegającą z radia w mieszkaniu.Przekręciła gałkę i zauważyła, że drzwi są otwarte. Gdytylko weszła, wiedziała, że coś jest nie w porządku.

Niewielkie lokum zostało wywrócone do góry nogami —poduchy z sofy leżały na podłodze, wszędzie walały sięubrania. Na ścianie po prawej stronie ktoś nabazgrał jakimśczerwonawym płynem słowa: „Jim Smith umrze następny”.

Donna zawołała Debbie; bez rezultatu. Już kiedyś była wtym mieszkaniu, więc szybko przeszła do sypialni, cały czasnawołując przyjaciółkę. Łóżko było przesunięte, a pościelściągnięta. Zobaczyła stopę, a następnie, na podłodze podrugiej stronie posłania, ujrzała Debbie, która leżała nabrzuchu — naga, zakrwawiona, z jakimś napisem na plecach.

Donna zastygła w bezruchu. Wpatrywała się w przyjaciółkęi czekała, aż ta zacznie oddychać. Miała nadzieję, że to tylkosen.

Cofnęła się i weszła do kuchni. Na białym stoliku zobaczyłakolejne nabazgrane przez zabójcę słowa. Nagle pomyślała,że on wciąż może być w mieszkaniu, i wybiegła do swojegosamochodu. Popędziła ulicą do sklepu wielobranżowego,gdzie znalazła telefon, z którego zadzwoniła do matki Debbie.

Peggy Stillwell usłyszała słowa Donny, ale nie potrafiłauwierzyć, że jej córka leży na podłodze naga, zakrwawiona,nieruchoma. Poprosiła, żeby Donna powtórzyła to, co przedchwilą powiedziała, a następnie pobiegła do samochodu.Wyczerpał się akumulator. Zdrętwiała ze strachu, wpadła zpowrotem do domu i zadzwoniła do swojego byłego męża,

Charliego Cartera, ojca Debbie. Kilka lat wcześniej sięrozwiedli, a ponieważ towarzyszące temu okoliczności niebyły zbyt przyjemne, rzadko ze sobą rozmawiali.

U Charliego nikt nie odbierał. Naprzeciwko Debbiemieszkała jej koleżanka, Carol Edwards. Peggy zadzwoniłado niej z wiadomością, że chyba stało się coś strasznego, ipoprosiła, żeby Carol zajrzała do jej córki. Długo czekała, ażw końcu ponownie zatelefonowała do Charliego; tym razemodebrał.

Carol pobiegła do mieszkania Debbie, gdzie równieżzauważyła rozbitą szybę i otwarte drzwi. Weszła do środkai znalazła ciało.

Charlie Carter był postawnym kamieniarzem, który czasamidorabiał sobie jako ochroniarz w Coachlight. Wskoczył doswojego pick-upa i pomknął w stronę mieszkania córki, podrodze walcząc ze wszystkimi potwornymi myślami, jakietylko mogą nawiedzić ojca. To, co zastał na miejscu, okazałosię gorsze od jego wyobrażeń.

Kiedy zobaczył ciało, dwukrotnie zawołał córkę po imieniu.Uklęknął obok niej i delikatnie ją obrócił, żeby spojrzeć najej twarz. W ustach dziewczyny tkwiła zakrwawiona ścierka.Był pewien, że córka nie żyje, ale mimo wszystko czekał najakąś oznakę życia. Ponieważ nic takiego nie nastąpiło,powoli wstał i rozejrzał się po sypialni. Ktoś odsunął łóżkood ściany i zabrał pościel, a w całym pokoju panowałnieporządek. Bez wątpienia doszło tutaj do walki. Charliewszedł do salonu i zobaczył napis na ścianie, a następnierozejrzał się po kuchni. Teraz to było miejsce zbrodni.Wsadził ręce do kieszeni i wyszedł.

Donna Johnson i Carol Edwards czekały, łkając, napodeście przed frontowymi drzwiami. Słyszały, jak Charlie

żegna się z córką i mówi jej, jak bardzo mu przykro zpowodu tego, co ją spotkało. Gdy chwiejnym krokiemwyszedł z mieszkania, on również płakał.

— Mam zadzwonić po karetkę? — spytała Donna.— Nie — odparł. — Karetka nic tu nie pomoże. Zadzwoń

po policję.

� � �

Najpierw pojawili się dwaj sanitariusze. Pośpiesznie wspięlisię po schodach do mieszkania, a po kilku sekundach jedenz nich wyszedł na podest i zwymiotował.

Kiedy na miejsce przybył detektyw Dennis Smith, przedbudynkiem roiło się od policjantów, sanitariuszy i gapiów;przyjechali nawet dwaj lokalni prokuratorzy. Gdy detektywzrozumiał, że może mieć do czynienia z zabójstwem,zabezpieczył teren i odgrodził go od sąsiadów.

Jako kapitan i weteran, który już od siedemnastu lat służyłw policji w Adzie, Smith dobrze wiedział, co robić. Usunąłz mieszkania wszystkich poza drugim detektywem, po czymkazał pozostałym gliniarzom przejść się po okolicy,porozmawiać z sąsiadami i poszukać świadków. Smith byłwściekły i z trudem powstrzymywał emocje. Dobrze znałDebbie; jej najmłodsza siostra przyjaźniła się z jego córką.Znał Charliego Cartera i Peggy Stillwell i nie mógł uwierzyć,że ich dziecko leży martwe na podłodze w swojej sypialni.Gdy już zabezpieczył miejsce zbrodni, rozpocząłprzeszukiwanie mieszkania.

Szkło na podeście pochodziło z rozbitej szybki w drzwiachi było widoczne zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz. Przyścianie po lewej stronie salonu stała kanapa pozbawionapoduch; rozrzucono je po pomieszczeniu. Przed nią leżała

nowa flanelowa koszula nocna z metką Wal-Martu. Naścianie po drugiej stronie znajdował się napis; detektyw odrazu rozpoznał, że wykonano go lakierem do paznokci. „JimSmith umrze następny”.

Znał Jima Smitha.W kuchni, na białym kwadratowym stoliku, zobaczył

kolejną wiadomość, najwyraźniej napisaną keczupem: „Nieszókajcie nas bo pożałójecie”. Na podłodze obok stolikaznalazł dżinsy i buty. Wkrótce miał się dowiedzieć, żeDebbie była w nie ubrana poprzedniego wieczoru wCoachlight.

Przeszedł do sypialni; łóżko częściowo zastawiało wejście.Okna były otwarte, zasłony rozsunięte, a w pomieszczeniupanował dotkliwy ziąb. Ofiara zapewne się broniła, gdyżpodłogę pokrywały ubrania, prześcieradła, koce, pluszowezwierzaki. Wydawało się, że nic nie jest na swoim miejscu.Kiedy detektyw Smith przyklęknął przy ciele Debbie,zauważył trzecią wiadomość pozostawioną przez zabójcę. Naplecach dziewczyny widniały słowa zapisane zaschniętymkeczupem: „Duke Gram”.

Znał Duke’a Grahama.Pod ciałem leżały przewód elektryczny oraz pasek w

kowbojskim stylu, ozdobiony dużą srebrną sprzączką. Na jejśrodku wygrawerowano imię „Debbie”.

Podczas gdy funkcjonariusz policji w Adzie, MikeKieswetter, fotografował miejsce zbrodni, Smith zacząłgromadzić ślady. Na zwłokach, podłodze, łóżku i pluszowychzwierzakach zauważył włoski. Starannie je zebrał i umieściłwewnątrz złożonej kartki, a następnie szczegółowo opisałmiejsce ich znalezienia.

Ostrożnie pozbierał, oznaczył i schował do toreb

prześcieradła, poszewki, koce, przewód elektryczny, pasek,podarte majtki, które leżały na podłodze w łazience, częśćpluszowych zwierzaków, paczkę papierosów Marlboro, pustąpuszkę po napoju 7-Up, plastikową butelkę szamponu,niedopałki papierosów, szklankę z kuchni, telefon oraz niecowłosów znalezionych pod ciałem. Obok Debbie leżałaowinięta w prześcieradło butelka keczupu Del Monte. Jątakże detektyw schował, aby przeznaczyć ją do zbadania wstanowym laboratorium medycyny sądowej. Na butelce niebyło nakrętki, ale później znalazł ją lekarz sądowy.

Kiedy detektyw Smith skończył zbierać ślady, rozpocząłproces zdejmowania odcisków palców, co robił wielokrotniena licznych miejscach zbrodni. Posypał proszkiem obiestrony drzwi wejściowych, ościeżnice okienne, wszystkiedrewniane powierzchnie w sypialni, stół kuchenny, większekawałki rozbitego szkła, telefon, malowane obramienia drzwii okien, a nawet samochód Debbie zaparkowany na zewnątrz.

Gary Rogers pracował jako agent Stanowego BiuraŚledczego w Oklahomie (Oklahoma State Bureau ofInvestigation, OSBI) i mieszkał w Adzie. Kiedy przybył domieszkania około wpół do pierwszej, Dennis Smith zapoznałgo z sytuacją. Przyjaźnili się i współpracowali przy wieludochodzeniach.

W sypialni, u podstawy południowej ściany, tuż ponadlistwą i niedaleko gniazdka elektrycznego, Rogers zauważyłcoś, co wyglądało jak plamka krwi. Później, kiedy zabranociało, poprosił funkcjonariusza Ricka Carsona o wycięciedwudziestu pięciu centymetrów kwadratowych płytygipsowo-kartonowej i zachowanie krwawego odcisku.

Dennis Smith i Gary Rogers mieli wrażenie, że zabójstwadokonała więcej niż jedna osoba. Chaos panujący na miejscu

zbrodni, brak śladów skrępowania na kostkach i nadgarstkachDebbie, rozległe obrażenia na głowie ofiary, ścierkawepchnięta głęboko w jej usta, sińce po obu stronach tułowiai na rękach, duże prawdopodobieństwo, że użyto przewodu ipaska — wydawało się, że jeden zabójca nie byłby zdolny

do takiej przemocy. Debbie nie była drobna — miała stosiedemdziesiąt trzy centymetry wzrostu i ważyła prawiesześćdziesiąt kilogramów. Była energiczną dziewczyną, któraz pewnością dzielnie walczyła o życie.

Doktor Larry Cartmell, lokalny lekarz sądowy, przyjechał,żeby rzucić okiem na miejsce zbrodni. Wstępnie stwierdził,że przyczyną śmierci było uduszenie. Zezwolił na zabranieciała i wydał je Tomowi Criswellowi, właścicielowimiejscowego domu pogrzebowego. Karawan Criswellazawiózł je do biura stanowego lekarza sądowego w OklahomaCity. Zwłoki trafiły tam o osiemnastej dwadzieścia pięć izostały umieszczone w lodówce.

� � �

Detektyw Smith i agent Rogers wrócili na komendę policjiw Adzie i spotkali się z członkami rodziny Debbie Carter.Próbowali ich pocieszyć, a także pytali o nazwiska —znajomych, chłopaków, współpracowników, wrogów, byłychpracodawców, wszystkich, którzy znali Debbie i mogliwiedzieć coś o jej śmierci. Podczas gdy lista się wydłużała,Smith i Rogers zaczęli dzwonić do mężczyzn znającychofiarę. Wszystkich prosili o to samo: „Przyjedźcie nakomendę, żeby dostarczyć odciski palców oraz próbki śliny,włosów z głowy i włosów łonowych”.

Nikt nie odmówił. Mike Carpenter, ochroniarz wCoachlight, który widział Debbie na parkingu z Glenem

Gore’em około wpół do pierwszej w nocy, jako jeden zpierwszych złożył zeznania. Tommy Glover, kolejny świadekspotkania Debbie z Gore’em, szybko dostarczył próbki.

Około dziewiętnastej trzydzieści ósmego grudnia GlenGore pojawił się w Harold’s Club, gdzie miał puszczać płytyi stać za barem. Lokal był praktycznie pusty, a kiedy Glenspytał, dlaczego przyszło tak mało ludzi, ktoś powiedział muo morderstwie. Wielu klientów, a nawet część pracownikówklubu, przebywało na komendzie, gdzie zadawano im pytaniai zdejmowano odciski palców.

Gore pośpieszył na komendę, gdzie został przesłuchanyprzez Gary’ego Rogersa i D.W. Barretta, policjanta z Ady.Powiedział, że znał Debbie Carter od czasów szkoły średniej,a poprzedniego wieczoru spotkał się z nią w Coachlight.

Oto pełna treść raportu z przesłuchania Gore’a:

Glen Gore pracuje w Harold’s Club jako DJ. Susie

Johnson powiedziała mu o Debbie w Harold’s Club

około 19.30 dnia 8.12.1982. Glen chodził z Debbie do

szkoły. Widział ją w poniedziałek 6 grudnia w Harold’s

Club oraz 7.12.1982 w Coachlight. Rozmawiali o

polakierowaniu samochodu Debbie. Nie wspominała

mu o żadnych problemach. Glen pojechał do Coachlight

około 22.30 z Ronem Westem. Wyszedł z Ronem

około 1.15. Nigdy nie był w mieszkaniu Debbie.

Raport został sporządzony przez D.W. Barretta w obecnościGary’ego Rogersa, a następnie złożony do akt razem zdziesiątkami innych.

Później Gore zmienił zeznania i powiedział, że widział,jak niejaki Ron Williamson narzuca się Debbie w klubie

wieczorem siódmego grudnia. Nikt nie potwierdził tej wersji.Wielu z obecnych znało Rona Williamsona, niesławnegohulakę o niewyparzonym języku. Nikt nie pamiętał, żebyRon pojawił się w Coachlight; prawdę mówiąc, większośćprzesłuchiwanych stanowczo twierdziła, że go tam nie było.

Kiedy Ron Williamson pojawiał się w barze, nie dało siętego nie zauważyć.

Co dziwne, ósmego grudnia podczas gromadzeniaodcisków palców oraz próbek włosów z jakiegoś powodupominięto Gore’a. Wykręcił się, został świadomiezignorowany albo pominięty przez nieuwagę. Niezależnie odprzyczyny nie zostawił na komendzie ani odcisków palców,ani próbek śliny i włosów.

Minęło ponad trzy i pół roku, zanim policja w końcupobrała te próbki od Gore’a, ostatniej osoby, która widziałaDebbie Carter przed morderstwem.

� � �

Następnego dnia, czyli dziewiątego grudnia, o piętnastejdoktor Fred Jordan, stanowy lekarz i patolog sądowy, wykonałsekcję zwłok. Uczestniczyli w niej agent Gary Rogers orazJerry Peters, również pracownik OSBI.

Doktor Jordan, który przeprowadził tysiące autopsji, wpierwszej kolejności odnotował, że bada ciało młodej białejkobiety, nagiej, jeśli nie liczyć białych skarpetek. Całkowitestężenie pośmiertne oznaczało, że ofiara nie żyje od conajmniej dwudziestu czterech godzin. Na jej klatce piersiowejktoś napisał czerwonym lakierem do paznokci słowo„umrzyj”. Inną czerwoną substancję, zapewne keczup,rozsmarowano na ciele kobiety, a na jej plecach, również zapomocą keczupu, zapisano słowa „Duke Gram”.

Na rękach, klatce piersiowej i twarzy ofiary znajdowałosię kilka niewielkich sińców. Na wewnętrznej stronie ustlekarz zauważył małe skaleczenia. Głęboko w gardle tkwiłazakrwawiona zielona ścierka, która wystawała z ust i którąostrożnie wyjął. Na szyi kobiety widniały otarcia i siniakitworzące półokrąg. Ponadto doktor Jordan stwierdził u denatkiobrażenia pochwy, a także rozszerzony odbyt; dostrzegł wnim niewielką metalową zakrętkę od butelki i ją usunął.

Badanie narządów wewnętrznych nie ujawniło niczegonieoczekiwanego — zapadnięte płuca, obrzęk serca, kilkadrobnych siniaków na czaszce, ale żadnych uszkodzeń mózgu.

Wszystkie obrażenia powstały, gdy ofiara wciąż żyła.Nie znaleziono żadnych śladów skrępowania nadgarstków

ani kostek. Kilka małych sińców na przedramionach pojawiłosię zapewne podczas odpierania ataku. Poziom alkoholu wekrwi w chwili śmierci wynosił cztery dziesiąte promila.Pobrano wymaz z ust, pochwy i odbytu. Późniejsze badaniemikroskopowe wykazało obecność plemników w pochwie iodbycie, ale nie w ustach.

W celu zgromadzenia dalszych dowodów doktor Jordanobciął ofierze paznokcie, zdrapał próbkę keczupu i lakieru dopaznokci, grzebieniem zebrał luźne włosy łonowe, a takżeodciął nieco włosów z głowy.

Jako przyczynę śmierci podano uduszenie na skutekzablokowania tchawicy ścierką oraz ściśnięcia gardła paskiemlub przewodem elektrycznym.

Kiedy doktor Jordan zakończył sekcję, Jerry Peterssfotografował ciało, po czym zdjął pełen zestaw odciskówpalców i dłoni.

� � �

Peggy Stillwell była tak zrozpaczona, że nie potrafiłanormalnie funkcjonować ani podejmować decyzji. Nie dbałao to, kto i jak zaplanuje pogrzeb, ponieważ nie zamierzała wnim uczestniczyć. Nie jadła, przestała się myć i z pewnościąnie była w stanie zaakceptować faktu, że jej córka nie żyje.Jedna z jej sióstr, Glenna Lucas, zamieszkała z nią i powoliprzejęła nad wszystkim kontrolę. Zorganizowała pogrzeb, arodzina delikatnie poinformowała Peggy, że jej obecność jestoczekiwana.

W sobotę jedenastego grudnia w kaplicy w DomuPogrzebowym Criswella odbył się pogrzeb Debbie. Glennawykąpała i ubrała Peggy, po czym zawiozła ją na ceremonięi przez cały ten trudny czas trzymała ją za rękę.

Na wsiach w Oklahomie praktycznie wszystkie ceremoniepogrzebowe odbywają się przy otwartej trumnie, którąumieszcza się tuż poniżej ambony, żeby żałobnicy widzielizmarłego. Nikt nie pamięta, skąd wziął się taki zwyczaj, aleskutkiem jest kolejna dawka cierpienia dla bliskich.

Przy otwartej trumnie nie mogło być wątpliwości, żeDebbie została pobita. Miała posiniaczoną i opuchniętą twarz,ale wysoki kołnierzyk jej koronkowej bluzki ukrywał rany poduszeniu. Została pochowana w swoich ulubionych dżinsachi butach, w kowbojskim pasie z szeroką sprzączką oraz zwysadzanym brylantami pierścionkiem z podkową, którymatka zdążyła jej kupić pod choinkę.

W nabożeństwie odprawionym przez wielebnego RickaSummersa uczestniczyło bardzo dużo ludzi. Później, przylekko padającym śniegu, Debbie pochowano na cmentarzuRosedale. Dziewczyna pozostawiła rodziców, dwie siostry,dwoje dziadków oraz dwóch siostrzeńców. Należała doniewielkiego Kościoła baptystów, w którym ochrzczono ją w

wieku sześciu lat.Morderstwo wstrząsnęło miasteczkiem. Mimo że w

dziejach Ady dochodziło już do przemocy i zabójstw, ofiaramizazwyczaj byli kowboje i włóczędzy, czyli ludzie, którzy,gdyby nie dostali kulki, zapewne wkrótce sami posłalibykogoś na cmentarz. Jednak brutalny gwałt i morderstwomłodej kobiety przeraziły mieszkańców i wywołały falęplotek, spekulacji i strachu. Nocami zamykano drzwi i okna.Dla nastolatków wprowadzono godzinę policyjną. Młodematki bacznie obserwowały dzieci bawiące się nazacienionych trawnikach przed domami.

W lokalnych spelunkach nie rozmawiano o niczym innym.Debbie pracowała jako kelnerka, więc wielu bywalców lokalidobrze ją znało. Spotykała się z kilkoma chłopcami, a po jejśmierci policja wszystkich ich przesłuchała. Padały nowenazwiska: przyjaciół, znajomych, chłopaków. Kilkadziesiątprzesłuchań pozwoliło ustalić kolejne nazwiska, ale wciążnie było podejrzanych. Debbie była bardzo popularna, lubianai towarzyska, dlatego trudno było uwierzyć, że ktoś chciałbyją skrzywdzić.

Policja sporządziła listę dwudziestu trzech osób, któreprzebywały w Coachlight siódmego grudnia, i większość znich przesłuchała. Nikt nie przypominał sobie, żeby pojawiłsię tam Ron Williamson, chociaż prawie każdy go znał.

Na komendę napływały kolejne wskazówki, opowieści irelacje o dziwnych osobach. Młoda kobieta, niejaka AngeliaNail, skontaktowała się z Dennisem Smithem i opowiedziałao spotkaniu z Glenem Gore’em. Angelia była przyjaciółkąDebbie Carter; Debbie twierdziła, że Gore ukradł wycieraczkiz jej samochodu. Stało się to zarzewiem konfliktu. Nail znałaGore’a od czasów szkoły średniej i bała się go. Mniej więcej

tydzień przed morderstwem zawiozła Debbie do domu, wktórym mieszkał Gore, żeby dziewczyna mogła wyjaśnić tękwestię. Debbie zniknęła w domu i chwilę rozmawiała zGore’em. Kiedy wróciła do auta, była wściekła i przekonana,że to Glen zabrał wycieraczki. Przyjaciółki pojechały nakomisariat i przedstawiły sprawę jednemu z funkcjonariuszy,ale nie złożyły oficjalnego zawiadomienia.

� � �

Zarówno Duke Graham, jak i Jim Smith byli dobrze znanipolicji w Adzie. Graham, razem ze swoją żoną Johnnie,prowadził własny nocny klub, w miarę cywilizowany lokal,w którym nie tolerowano awantur. Rzadko dochodziło w nimdo głośnych kłótni, jednak miał tam miejsce jeden wyjątkowopaskudny incydent z udziałem Jima Smitha, lokalnego łobuzai drobnego przestępcy. Smith był pijany i sprawiał kłopoty,a kiedy odmówił opuszczenia klubu, Duke postraszył gośrutówką. Mężczyźni obrzucili się groźbami i przez kilkakolejnych dni w lokalu panowała nerwowa atmosfera. Smithbył człowiekiem, który mógł w każdej chwili wrócić zwłasną śrutówką i zacząć strzelać.

Glen Gore był stałym klientem u Duke’a, dopóki pewnegodnia nie zaczął flirtować z Johnnie. Gdy stał się zbytagresywny, ucięła jego zaloty i do akcji wkroczył Duke. Odtamtej pory Gore nie był mile widziany w klubie.

Ten, kto zabił Debbie Carter, w prymitywny sposóbusiłował oskarżyć o zbrodnię Duke’a Grahama i jednocześnieprzestraszyć Jima Smitha. Tylko że Smith właśnie przebywałw więzieniu stanowym, a Duke Graham zjawił się nakomendzie i przedstawił mocne alibi.

� � �

Rodzinę Debbie poinformowano, że mieszkanie, którewynajmowała, musi zostać zwolnione. Matka dziewczynywciąż nie była w stanie normalnie funkcjonować, więc ciotkazmarłej, Glenna Lucas, wzięła na siebie ten przykryobowiązek.

Policjant otworzył mieszkanie i Glenna powoli do niegoweszła. Od czasu morderstwa niczego nie ruszano i pierwsząreakcją kobiety była nieokiełznana wściekłość. Zobaczyławyraźne ślady bijatyki. Jej siostrzenica rozpaczliwie walczyłao życie. Jak ktokolwiek mógł z podobną agresją potraktowaćtaką miłą i ładną dziewczynę?

W mieszkaniu panował ziąb oraz nieprzyjemny zapach,którego Glenna nie potrafiła rozpoznać. Słowa „Jim Smithumrze następny” wciąż znajdowały się na ścianie. Kobieta zniedowierzaniem wpatrywała się w nierówno nabazgranynapis. Pomyślała, że jego wykonanie wymagało sporo czasu.Zabójca długo tutaj przebywał, podczas gdy jej siostrzenicakonała na skutek brutalnego maltretowania. W sypialnimaterac stał oparty o ścianę i nic nie było na swoim miejscu.Żadna z sukienek ani bluzek w szafie nie wisiała na wieszaku.Po co zabójca zrzucił na podłogę wszystkie ubrania?

W niewielkiej kuchni panował nieporządek, ale nie byłotam śladów walki. Ostatni posiłek Debbie składał się zmrożonych krokietów ziemniaczanych; resztki pozostałynietknięte na tekturowym talerzu razem z odrobiną keczupu.Przy talerzu stała solniczka, a całość znajdowała się namałym białym stole, przy którym Debbie jadała. Na blaciewidniała kolejna prymitywnie napisana wiadomość: „Nieszókajcie nas bo pożałójecie”. Glenna wiedziała, że zabójca

do pisania użył keczupu. Zaskoczyły ją błędy w pisowni.Zdołała odpędzić straszne myśli i zaczęła pakować rzeczy

siostrzenicy. Potrzebowała dwóch godzin, żeby zebrać ipochować do pudełek ubrania, naczynia, ręczniki i tympodobne. Policja nie zabrała zakrwawionego prześcieradła.Na podłodze pozostały ślady krwi.

Glenna nie miała w planie sprzątania mieszkania; chciałatylko zabrać rzeczy Debbie i jak najszybciej wyjść. Jednakwydało jej się niestosowne pozostawienie słów zabójcynapisanych lakierem do paznokci ofiary, a także plam krwina podłodze.

Zastanawiała się, czy nie wyszorować całego mieszkaniado czysta, tak aby usunąć każdy ślad po mordercy, jednakmiała już dosyć. Nie chciała jeszcze bardziej pogrążać się watmosferze śmierci.

� � �

W ciągu kolejnych dni po morderstwie na komendęwzywano następnych podejrzanych. W sumie dwudziestujeden mężczyzn pozostawiło swoje odciski palców orazpróbki włosów lub śliny. Szesnastego grudnia detektywSmith i agent Rogers dostarczyli do laboratoriumkryminalistycznego OSBI w Oklahoma City ślady znalezionena miejscu zbrodni oraz próbki pochodzące od siedemnastumężczyzn.

Kawałek płyty gipsowo-kartonowej stanowił najbardziejobiecujący ślad. Jeśli krwawy odcisk rzeczywiście powstałpodczas walki i morderstwa, a okazałoby się, że nie należydo Debbie Carter, policja zyskałaby solidny trop, który wkońcu doprowadziłby do zabójcy. Agent OSBI Jerry Peterszbadał fragment płyty i starannie porównał znajdujące się na

niej ślady z odciskami palców, które pobrał od Debbiepodczas sekcji zwłok. Początkowo odniósł wrażenie, żeodciski nie należą do Debbie Carter, postanowił jednakponownie to sprawdzić.

Czwartego stycznia 1983 roku Dennis Smith dostarczyłkolejną porcję odcisków palców. Tego samego dnia próbkiwłosów Debbie Carter oraz włosów znalezionych na miejscuzbrodni zostały przekazane Susan Land, specjalistce z OSBI.Dwa tygodnie później na jej biurko trafiły kolejne próbkipochodzące z mieszkania ofiary. Zostały skatalogowane,dołączone do poprzednich i umieszczone w długiej kolejcepróbek, które pewnego dnia miała zbadać przepracowanaLand, wciąż zajmująca się dawnymi, zaległymi sprawami.Podobnie jak większość laboratoriów kryminalistycznych,także to w Oklahoma City było niedofinansowane i zmagałosię z brakami personalnymi oraz olbrzymią presją.

Czekając na wyniki z OSBI, Smith i Rogers dalej szukalitropów. Morderstwo wciąż było na ustach wszystkichmieszkańców Ady, którzy domagali się wyjaśnienia sprawy.Jednak po rozmowach z barmanami, ochroniarzami, byłymichłopakami i bywalcami nocnych klubów dochodzenieutknęło w martwym punkcie. Nie było żadnych podejrzanychani wyraźnych tropów.

Siódmego marca 1983 roku Gary Rogers przesłuchałRoberta Gene’a Deatherage’a, jednego z miejscowych.Mężczyzna właśnie wyszedł z aresztu hrabstwa Pontotoc,gdzie odsiadywał krótki wyrok za jazdę po pijanemu. Dzieliłtam celę z Ronem Williamsonem, który trafił za kratki z tegosamego powodu. W areszcie huczało od plotek na tematmorderstwa Debbie Carter i wielu osadzonych snuło szaloneteorie dotyczące tego, co się stało, jak również twierdziło, że

posiada informacje z pierwszej ręki. Więźniowie wielokrotnierozmawiali o zabójstwie, a według Deatherage’a te rozmowydenerwowały Williamsona. Często się kłócili, a nawet doszłomiędzy nimi do bójki. Williamsona wkrótce przeniesiono doinnej celi. Deatherage odniósł wrażenie, że Ron jest w jakiśsposób zamieszany w morderstwo, i zasugerował Gary’emuRogersowi, żeby policja wzięła go pod uwagę jakopodejrzanego.

Wtedy nazwisko Rona Williamsona po raz pierwszypojawiło się w śledztwie.

Dwa dni później policja przesłuchała Noela Clementa,który jako jeden z pierwszych pojawił się na komendzie,żeby zostawić odciski palców i próbki włosów. Clementopowiedział, że Ron Williamson niedawno odwiedził go wjego mieszkaniu, gdzie podobno szukał kogoś innego. Wszedłbez pukania, zauważył gitarę, podniósł ją i zaczął rozmawiaćz Clementem o zabójstwie Debbie Carter. Podczas tejrozmowy stwierdził, że kiedy w dniu morderstwa zobaczyłw sąsiedztwie radiowozy, uznał, że przyjechały po niego.Wcześniej wpakował się w kłopoty w Tulsie i poprzeprowadzce do Ady starał się ich unikać.

� � �

Było oczywiste, że policja w końcu trafi do RonaWilliamsona, lecz aż dziw bierze, że przesłuchano go dopieropo trzech miesiącach. Kilku funkcjonariuszy, wliczając RickaCarsona, wychowało się razem z Ronem, a większośćpolicjantów pamiętała go z czasów, gdy grał w baseball wszkole średniej. Do 1983 roku żaden z wychowankówlokalnych drużyn nie cieszył się większym wzięciem podczascorocznego draftu do ligi zawodowej. Gdy w 1971 roku

Williamson podpisał kontrakt z Oakland Athletics, wieluludzi, wliczając jego samego, sądziło, że być może narodziłsię nowy Mickey Mantle, kolejny wielki zawodnik zOklahomy.

Jednak dni baseballu dawno minęły i obecnie policja znałaRona jako bezrobotnego gitarzystę, który mieszka z matką,za dużo pije i dziwnie się zachowuje.

Dwukrotnie został zatrzymany za prowadzenie samochodupod wpływem alkoholu, raz trafił do aresztu za publicznepijaństwo, a w Tulsie również nie cieszył się dobrą reputacją.