NIEUWS6 ZATERDAG 5 FEBRUARI 2011 DE MORGEN

Rudi en Sabine zijn niet hunechte namen. Het dorp waarinhij een overval pleegde op desupermarkt waar zij aan dekassa stond, zal in dit verhaal

niet op een kaart liggen. Ooit is geen jaar-tal. De feiten zijn erg genoeg. Sabine spre-ken we thuis. Rudi in een bezoekersruim-te van de gevangenis. Eén keer, na de over-val die hij pleegde, zaten ze samen in eengelijkaardige ruimte. Een beetje onge-makkelijk. Een beetje zoals in Van demens niets dan slechts?, een theaterstukdat auteur Stefan Boonen schreef opvraag van Suggnomè (een Grieks woorddat staat voor het samen begrijpen vaneenzelfde realiteit) en waarin slachtofferCatherine en haar verkrachter William(rollen van Martje Ceulemans en YvesWillems) met elkaar geconfronteerd wor-den. Beklemmend, zegt wie het zag. Eenbeetje ongemakkelijk.

HET VERHAAL VAN SABINE“Het was tien voor vijf, toen ik veel lawaai

hoorde. Plots stonden twee mannen naastmij. Ze waren niet zo groot. Eén droeg eenbivakmuts, de ander had de kap van zijnsweater dichtgesnoerd. Alleen zijn ogenkon ik zien. ‘Geld, geld’, riepen ze. En:‘Kassa!’ Die ene, Rudi weet ik nu, bedreigdeme met een wapen. Maar bij mijn eerstepoging kreeg ik de kassa niet open. Ik weetnog dat ik zei: ‘Ge moogt alles hebben, maarik moet eerst de beveiliging afzetten.’ Ikwilde niet dat ze dachten dat ik een alarmzou laten afgaan. Ze zijn vertrokken metbijna 3.000 euro.

“Het duurde amper twee minuten, maarop die tijd kun je veel denken. Ga ik nu zostom aan mijn einde komen, dacht ik. Ga iknu niks meer kunnen vertellen aan Marc enSabrina, mijn man en dochter. Die blijvennu alleen achter. De hele tijd hield hij datwapen op mijn hoofd gericht. Maar fysiekdeed hij me geen pijn, en ik kan me niet her-inneren dat hij me aangeraakt heeft.Klanten hebben achteraf wel verteld dat hijme bij mijn schort vastpakte, maar daarweet ik niks meer van. Volgens Kristel, vande herstelbemiddeling, komt dat door dedoodsangst. Je bent zo bezig met overleven,dat de rest verzinkt.

“Ik ben niet meteen ingestort. Eerst heb ikgebeld, naar de hulpdiensten en naar dedirectie. Heel helder. Ik wilde geen foutnummer intikken. Pas toen dat gelukt was,begon ik heel erg te huilen. En ik liep naarbuiten omdat ik geen zuurstof meer kreeg.Ik denk dat dat de shock was. ’s Ande ren -daags kwam er iemand van Slachtofferhulp.Die dag leek het alsof alles in mijn lijfbewoog. Mijn hart sloeg aan 200 per uur.Mijn darmen leken wel uit mijn lichaam tewillen springen. Ik wist niet of ik wilde blij-ven staan of gaan zitten. Mijn benen warengummistokjes. Ik had een hele droge monden voortdurend een krop in de keel. Etenkon ik niet, ik ben vijf kilo afgevallen. Ik wasmoe, alles deed pijn, had geen zin meer insport. Slapen lukte amper. Twee uur, somsdrie. Ook nu blijft dat moeilijk. We zijn meer

dan drie jaar verder, maar als ik na twintigminuten niet ben ingeslapen, blijf ik wak-ker liggen.

“Na anderhalve maand ben ik tochopnieuw gaan werken, maar na drie wekenwas ik weer thuis. Volledig leeg. Als ik toende middelen had gehad die ik nu heb, danwas ik er misschien niet meer. Het volstonddat een kind in de winkel schreeuwde, omme paniekerig te voelen. Nog altijd trou-wens. Als iemand achter me staat of zelfsgewoon een hand op mijn schouder legt,breekt het angstzweet me uit. Na die perio-de ben ik opnieuw naar de dokter gegaan.

‘Geef me iets, ik wil slapen, slapen en sla-pen.’ Maar als een slaapmiddel is uitge-werkt, word je weer wakker. En sliep ik toch,dan werd ik in verschrikkelijke nachtmer-ries door hem achtervolgd. Ik had ééngeluk: mijn familie gaf me tijd en steundeme door dik en dun.

“Rudi werd vrij snel opgepakt, een paarmaanden later zijn kompaan. Dat stelde megerust, ze zouden niet meer binnenkomen.

Maar in de rechtszaal zei Rudi’s blik: julliekunnen me niks maken. Hij keek heel pien-ter, ik was er bang van. Iets later kwam dezaak een tweede keer voor, door een admi-nistratieve fout meteen voor het Hof vanBeroep. Ze hebben zich allebei verontschul-digd. Rudi zei: ‘Als je behoefte hebt om tebabbelen, dan kan dat, ik sta ervoor open.’Maar ik helemaal niet. Hij kreeg 42 maan-den effectieve gevangenisstraf.

“Bijna twee jaar geleden kreeg ik een briefvan Kristel. Rudi had contact opgenomenmet de vraag voor een bemiddeling. Dat zagik compleet niet zitten, al gooide ik de brief

niet weg. Pas toen ik kort nadien de over-stap kon zetten naar een andere winkel, vieliets van me af. Toen belde ik Kristel voor eengesprek. Alle woede in mijn lijf moest eruit.Het idee: ze hebben me iets aangedaan zon-der ook maar een moment te beseffen wát.Het ging om veel meer dan alleen die kassaof dat geld. Het ging om mezelf, mijn gezin,mijn relatie, mijn werk.

“Kristel had me aangeraden alles op te

schrijven wat ik wilde zeggen. Zij zou erbijzijn, net als iemand van Slachtofferhulp.Naar de gevangenis gaan leek van waar ikwoon wel op een daguitstap. Bang was ikniet, ik was alleen heel erg gespannen. Jeweet wel wat je gaat vragen, maar je weetniet hoe hij zal reageren. Rudi was alleen.Blijkbaar willen gedetineerden dat meestalzo, een beetje uit schaamte.

“Wij zaten eerst in het lokaal aan tafel, ikkon mijn positie kiezen. Rudi een handgeven kon ik niet. Maar ik keek hem wel inde ogen, omdat ik wilde laten zien dat iksterk genoeg was. We hebben zeker tweeuur gepraat. Ik vertelde over de impactvan zijn daden op mijn leven, dat ik nogaltijd niet fulltime werkte en dat ik nogaltijd schrik als iemand plots naast mestaat. Ook dat thuis al mijn werk bleef lig-gen omdat ik geen fut en energie had.Rudi antwoordde dat hij bij die impacthelemaal niet had stilgestaan. Hij leek mewel zenuwachtig, maar toch ook rustig.Hij draaide niet rond de pot.

“Waarom hij het gedaan had? Uit liefde,zei hij. Tja. Hij zat in een milieu van versla-ving en criminaliteit, denk ik. Hij verteldezijn verhaal, ik luisterde, maar ik zei ookmeteen: ‘Verwacht van mij geen compassie.’Hij had ervoor gekozen om dit te doen, nietik. Er vielen geen stiltes, maar alles bleef rus-tig en sereen. Hij antwoordde op mijn vra-gen. Kwaad werd ik niet op hem, maar ikwilde hem wel laten voelen dat hij moest

Herstelbemiddelingsdienst Suggnomè bracht dader en slachtoffer van overval samen

Sabine ontmoet Rudi, drie jaar nadat Hij bedreigde haar met eenwapen. Zij gaf hem de inhoudvan de kassa. Drie jaar later zitRudi de laatste maanden vanzijn celstraf uit. Sabine heeftgeen idee of ze dit ooit achterzich laat. Dit verhaal gaat overschuld en het besef ervan.Over nooit vergeten en nietvergeven. Maar ook over hoedader en slachtoffer dit delen:allebei zijn ze mens. Dat besefversterkte toen ze, viaherstelbemiddelingsdienstSuggnomè, elkaar aan eentafel in de ogen keken. Hij:‘Nooit heb ik me kleinergevoeld.’ Zij: ‘Hij moest wetenwelke impact zijn dadenhadden.’

DOOR RIK VAN PUYMBROECKFOTO’S JONAS LAMPENS

BRUSSEL ● Commissaris-generaal FernandKoekelberg onderzoekt of hij Herman Per -du, de baas van de in opspraak gekomenDienst Luchtsteun van de federale politie,moet detacheren in het belang van hetonderzoek en de betrokken politiedienst.

Koekelberg bevestigde aan De Morgen dathij overweegt om de in opspraak gebrachtepolitiebaas over te plaatsen. “Maar ik moeteen procedure respecteren en de betrokke-ne de kans geven zich te verdedigen”, zegtKoekelberg. De eventuele overplaatsing zoudaardoor nog slechts een kwestie van enke-le dagen zijn. De nieuwe thuisbasis vanPerdu wordt wellicht de algemene directievan de federale politie.

Vorige week vielen speurders binnen opde thuisbasis van de Dienst Luchtsteun inMelsbroek in het kader van een corruptie -onderzoek. Er zijn geruchten over misbruikvan politie helikopters voor privé gebruik enopstrijken van smeergeld. (BJM)

Koekelberg overweegtbaas helikopterpolitie over te plaatsen

Agenten geschorst voorensceneren autodiefstalBRUSSEL ● De politiezone Brussel-Elsene heeft een koppel Brusselse agen-ten geschorst op verdenking van verze-keringsfraude. Ze gaven hun privé -wagen op als vermist, maar er zijn aan-wijzingen dat ze het voertuig opzette-lijk in het water deden verdwijnen.

De agenten dienden op 16 februarivorig jaar een klacht in wegens diefstalvan hun auto. Eind vorig jaar werd hetvoertuig teruggevonden in eenkanaal, op amper enkele kilometersvan hun woning. Enkele elementen inhet onderzoek wijzen er op dat ze hetvoertuig moedwillig in het waterdeden belanden. Het parket vanBrussel onderzoekt de zaak. Intussenheeft het politie college de twee agen-ten op non-actief geplaatst. Ze zijnalvast voor drie maanden geschorst enriskeren een vervolging wegens verze-keringsfraude. (BELGA)

BRUSSEL ● Er wordt onderzocht hoe de gevaarlijke geïnterneerdeSalek Hilami (44) in de gevangenisvan Namen aan scheermesjes isgekomen. Hij bedreigde hetpersoneel met die mesjes terwijlhij onder hun ogen een mede -gedetineerde wurgde met zijnbroeksriem.

De balans van de gebeurtenissen in degevangenis van Namen is bekend: één dodegedetineerde en vier zwaar aangeslagenpersoneelsleden. De gevangenisbeambtenkregen van Salek Hilami – die 12 jaar kreegwegens verkrachtingen en diefstallen metgeweld – een sjaal met daarin scheermesjesrond hun hals gebonden. Bij de minstebeweging zouden ze zichzelf of hun colle-ga’s verwonden. “We onderzoeken hoe debetrokkene aan die scheermesjes kwam”,zegt Laurent Sempot, woordvoerder van hetdirectoraat-generaal van het gevangeniswe-zen. Want volgens Sempot zijn scheermes-

sen verboden in de psychiatrische vleugel,waar de agressor na aanhoudende gedrags-problemen werd vastgehouden. “Ze zijnnatuurlijk gemakkelijk te verbergen omdatze zo klein zijn.”

“Scheermesjes worden wel vaker gebruiktbij incidenten in de gevangenissen”, zegtLuc Neirynck van de cipiersvakbond ACV.“Gedetineerden kunnen die scheermesjesook gewoon kopen in de gevangeniskanti-ne. Dat zijn geen verboden wapens, maarsommige gedetineerden zijn op dat vlakwel heel vindingrijk. Ze maken die mesjeslos, waardoor ze direct over een heel arse-

naal vlijmscherpe afzonderlijke mesjesbeschikken. Anderen verwarmen die mes-jes om inkervingen in de scheersteel temaken, waardoor ze een soort van steekwa-pen maken.”

Volgens Neirynck is het niet aan de ordeom de scheermesjes te verbieden na hetincident in Namen. “Rond de jaren tachtigbeschikten de gedetineerden op hun celniet over een eigen scheermes. Die werden’s ochtends door de cipiers uitgedeeld en nagebruik opnieuw meegenomen. Maaromdat niemand kon garanderen dat je ’sanderendaags hetzelfde scheermes kreeg,is dat afgevoerd. Met de opkomst van hivwas de kans op besmetting ook te grootgeworden. Het is ook niet omdat één gekzo’n scheermesje misbruikt dat je daarvoorduizenden andere gedetineerden moetstraffen.”

De gedetineerden hebben overigens ookallemaal een vork, lepel en mes op hun cel.“Ze moeten toch kunnen eten”, steltNeirynck. (BJM)

Onderzoek naar scheermesjes gewelddadige geïnterneerde

SABINE:

Hij vertelde zijn verhaal, ik luisterde,maar ik zei ook meteen: ‘Verwacht van mij geen compassie’

LUC NEIRYNCK(CIPIERSVAKBOND ACV):

Scheermesjes zijngeen verbodenwapens in degevangenis

■ Sabine werkte aan de kassa van de supermarkt waar Rudi een overval pleegde en haar bedreigde met een pistool.

NIEUWS 7ZATERDAG 5 FEBRUARI 2011DE MORGEN

hij een wapen op haar richtte

boeten omdat hij deze keuze had gemaakt.Rudi vroeg begrip, maar dat kon ik nietopbrengen. Voor wat hij gedaan heeft, is ergewoon geen goede reden. Op een dagkomt hij vrij en dat weet ik. Dus heb ik hemook uitdrukkelijk gevraagd uit mijn buurtte blijven. Als we elkaar ooit zouden tegen-komen, zal hij geen teken van herkenninggeven. Ik hoop dat het nooit gebeurt.

“Ik denk dat ik Rudi aan het denken hebgezet. En dat ik een invloed op hem hebgehad. Het heeft me rustiger gemaakt teweten dat hij nu beseft wat hij me heeft aan-gedaan. Hij piekert er nu over. Daardoorheb ik het gevoel dat hij weer op de goeieweg kan gaan. Dat is voor mij het belang-rijkste, dat ik hem aan het denken hebgezet. Zijn kompaan hoef ik niet te zien. Alseen van de twee al geholpen is, is het voormij goed. Vandaag ben ik minder kwaad endat ziet mijn dokter zelfs aan mijn cardio-gram. Fysiek gaan het beter en ik sport ookweer. Ik ben alerter. Ik slaap beter, hoewelnog lang niet genoeg.

“Maar sinds oktober zit ik wel weer thuis.Aan een kassa werken lukt me niet meer. Ikvolg een cursus om een andere job te kun-nen gaan doen. 24 jaar heb ik er graaggewerkt, mezelf 150 procent ingezet. Maarnu niet meer. Ik ben ook emotioneler.Iemand op tv zien wenen kan ik niet meer.Ik schiet sneller uit mijn krammen en somsheb ik de indruk dat ik mezelf minderonder controle heb. Bepaalde discussies

kan ik beter uit de weg gaan. Eigenlijk heb ikdie dag van de overval mezelf verloren en ikheb me nog altijd niet teruggevonden. Devrouw die ik geworden ben, vind ik langniet meer zo leuk als de vrouw die ik was.”

HET VERHAAL VAN RUDI“Op een dag werd er thuis ingebroken

en geld van mijn schoonvader, voor wie ikwerkte, werd gestolen. 6.000 euro. Ik ver-loor mijn werk meteen. En hij stelde onseen ultimatum. Mijn vriendin, zijn doch-

ter dus, zou haar werk ook kwijtraken alswe dat geld op die dag om 19 uur niet had-den terugbezorgd. Mijn vriendin was Godvoor me. Ik zag haar doodgraag. Als ik van-daag dezelfde weg moest afleggen omopnieuw bij haar te zijn, dan deed ik dat.Dat geld had ik dus nodig en mijn maatwees die winkel aan. Het duurde inder-daad niet langer dan twee minuten. Maarbij de impact op iemand als Sabine sta je

niet stil. Al begrijp ik het nu wel. Je staatwel met een pistool voor zo iemand.

“Natuurlijk ben je nerveus. Ik had voor-dien al eens tien jaar in de gevangenis geze-ten voor doodslag, voor hetzelfde geld zit ereen superman in die winkel en hoe reageerje daar dan op? Maar zodra je binnen bent,ben je gefocust. Ik kwam alleen voor hetgeld, niet om slachtoffers te maken. Maardat geld had ik nodig. Dat moest. Als het bijmij thuis niet was gepakt, zaten we trou-wens nu niet hier.

“Bij een toevallige controle zijn we al naeen paar dagen tegen de lamp gelopen met

een van de twee wagens die we gestolenhadden voor de overval. Toen we moestenstoppen, ben ik gaan lopen. Vier uur heb-ben ze me moeten zoeken. Ik werd opgeslo-ten omdat ik me niet had gehouden aan devoorwaarden die bij mijn vrijlating warengesteld, maar van de overval zei ik niks. Pasmaanden later heeft mijn mededader datgedaan. Hij had het wapen nog, heeft datverkocht, hing wat de grote jan uit en heeft

zijn verhaal aan iemand verteld. Tweedagen nadat hij was opgepakt, zijn we metelkaar geconfronteerd.

“Het was geen opluchting. Een paar dagennadat ik was opgepakt, overleed mijn vrien-din. Daar wil ik niks over vertellen, maar ikmocht haar begrafenis niet bijwonen.Samen met een politie-agent mocht ikalleen een kruisje geven. Maar ik wist dat iknog tien jaar staan had en dat toegeven meweer voor lang zou vastzetten. Uiteindelijkben ik tot 42 maanden veroordeeld.

“In de gevangenis vond ik een folderover bemiddeling. Dat intrigeerde me,omdat ik ondertussen in de gevangeniszelf had ervaren wat het is om slachtofferte zijn. Op cel, alleen, is dat in mijn hoofdbeginnen draaien. Voor het eerst in mijnleven zei er een stem in mijn hoofd: gemoet dat doen. Zonder er met iemandover te spreken vroeg ik een gesprek metKristel. Ik wist niet of het slachtoffer zouwillen praten en Kristel kon me niks belo-ven. Het duurde heel lang voor Sabine rea-geerde. (glimlacht) Eigenlijk had ik dehoop al opgegeven.

“Waarom ik het wilde? Niet om in beterepapieren te komen, neen. Ik wilde de con-frontatie aangaan. Het proces en de straf,waar ik niet over wil klagen, vond ik nogniet genoeg. Een mens probeert zichzelfaltijd beter voor te doen dan hij is, maar inde spiegel zag ik geen proper beeld.Misschien vond ik het goed dat het slacht-

offer haar gal zou spuwen en wilde ik metmijn eigen ogen zien wat ik had aangericht.En misschien hoopte ik ook dat ze me eenbeetje zou vergeven.

“De afspraak was om 13 uur, de nacht voor-dien sliep ik niet. En de dag zelf duurde eeneeuwigheid. Tijdens de wandeling van deleefruimte naar de vergaderzaal had ik hetgevoel dat ik naar het schavot werd geleid.Ook al had ik zelf om die ontmoetinggevraagd, ik schaamde me rot. Nooit inmijn hele leven heb ik me zo klein gevoeldals op dat moment. Het was nog erger danvoor de rechter te moeten verschijnen.

“Ik had me voorgenomen om eerlijk teantwoorden op alle vragen, dat heb ik ookgedaan. Voordien vond ik dat slachtoffersgraag nog een beetje meer slachtofferspeelden, om meer geld te krijgen. Ik ver-moed dat je dat denkt om je geweten te sus-sen. Ik heb Sabine laten praten en dan zijnhaar vragen gekomen. Dat was heel intens.Bijna onwerkelijk. Wat me pijn deed?Misschien dat ze zei dat ze me dit nooit zouvergeven, ook al weet je dat je het niet kangoedmaken en dat gedane zaken geen keernemen. Ze zei: iedereen kan fouten maken,maar dit kan ik je niet vergeven. Toch ver-wacht je dat ergens. Dat ze me niet alleenals dader zag, maar ook als mens. Of ik opbegrip rekende? Dat zou mooi zijn, mis-schien zou het dat wat makkelijker makenom het los te laten. Maar in de realiteitmoet dat niet. Ik heb ongevraagd in haarleven ingegrepen.

“Van dat gesprek heb ik geen spijt. Voormij was het van belang dat ik haar kongeruststellen dat ik geen monster ben. Hoehet nu met Sabine is, weet ik niet. Maar ikdenk dat het ook haar goed heeft gedaan. Ikzag de angst wel, maar door dat gesprekverminderde dat. De agressie werd watminder. (lacht) Het was de eerste keer inmijn leven dat ik zo, zonder weerwerk, opmijn kop heb laten zitten.

“Wat gebeurd is, is gebeurd. Maar nu ishet op voor mij. Ik heb zelf gevraagd om, alsik hier buitenkom, opgenomen te wordenin een psychiatrische instelling. Toen ik deeerste keer buitenkwam, na tien jaar, liep ikhelemaal verloren. Fysiek was ik tien jaarouder, maar mentaal was ik nog altijd evenoud. In de gevangenis staat je leven stil.Toen ik bij mijn moeder kwam en ze me kof-fie aanbood, wist ik niet eens waar de kopjestonden. In die stomme kleine dingen zathet. Nu is de veer gebroken, naar de gevan-genis kan en wil ik niet meer terugkeren.

“Wat ik mis? Kleine dingen. Een bezoekaan het kerkhof kunnen brengen, bijvoor-beeld. Maar als je tegen je principes leeft,moet je niet verrast zijn dat dit gebeurt. Dusmoet ik niet klagen dat ik hier zit. Alleen wilik het niet meer. De voorbije drie jaar zijndramatisch geweest. En het gesprek metSabine is een sleutel geweest. Dat ik dátgedaan heb, is voor mij al een overwin-ning.”

Sabine en Rudi zijn fictieve namen.

Info: 'Van de mens niets dan slechts?',

een theaterstuk over herstelbemiddeling

tussen slachtoffer en dader, speelt op

11 februari in Hamont-Achel.

Meer info: www.suggnome.be of

www.vandemensnietsdanslechts.be

BRUSSEL ● De twee Pakistanen die donder-dag in Brussel werden opgepakt, zoudensnel worden uitgeleverd aan Spanje. Datmeldde woordvoerster van het federaal par-ket Lieve Pellens. Het tweetal wordt ervanverdacht banden te hebben met een isla-mistische cel die in december in Spanjewerd opgedoekt. De groepering bezorgdeAl Qaida onder meer gestolen paspoorten.

Een Spaanse rechtbank had eerder al eenEuropees arrestatiebevel uitgevaardigd. Deaanhouding zelf werd donderdag ge melddoor het Spaanse ministerie van Binnen -land se Zaken. Eén van de twee, 32 jaar oud,wordt ervan verdacht koeriers te rekrute-ren voor het ver sturen van gestolen identifi-catie be wijzen. De andere, 29 jaar, zou totjuli 2010 verantwoordelijk zijn geweestvoor de extremistische cel in Barcelona.Daarna zou hij volgens het mi nis terie naarBelgië verhuisd zijn om “de activiteiten teontwikkelen op Europees niveau”. (BELGA)

Snelle uitlevering voortwee Pakistaanseterreurverdachten

RUDI:

Ik verwachtte haar vergeving toch. Dat ze me niet alleen als dader zag,maar ook als mens

BRUSSEL ● Vandaag en morgenvindt in Gent het ‘Back to theFuture’-congres van Jong-CD&Vplaats, met als hoogtepunt deverkiezing van de nieuwevoorzitter. Uittredend voorzitterPieter Marechal wordt uitgedaagddoor zijn eigen ondervoorzitsterMarilyn Neven. De ‘Generation Y’-rebel versus de elegantekabinetsmedewerkster. DOOR MARJAN JUSTAERT

Jong-CD&V, de jongerenpartij van dechristendemocraten, is actief en eenkweekvijver van politiek talent. PieterMarechal (28) – de huidige voorzitter –doet een gooi naar de scepter en kruistdaarbij de degens met Marilyn Neven(31), de huidige ondervoorzitster. Haarkandidaatstelling was een knuppel in hethoenderhok van het kamp-Marechal, dat

tijdens de campagne benadrukte hoemerkwaardig het wel is dat een “vooraan-staand lid van het bureau nu campagnevoert tégen het eigen beleid.”

Aan de vooravond van het congres druktPieter Marechal zich iets voorzichtiger uit.“Dat was geen onderwerp van de debatten,persoonlijk heb ik daar nooit een probleemvan gemaakt.” Ook Marilyn Neven wuift dekritiek weg. “Ik heb geen campagnegevoerd tegen de voorbije jaren, ik hebmijn eigen project naar voren geschoven.”

Behalve een strijd tussen de nummers 1en 2 van de jongerenpartij, belooft hetook een geografische challenge te wor-den. “Jong-CD&V wordt al drie legislatu-ren door een West-Vlaming geleid. Hetwordt wel eens tijd voor verandering”,lacht La Neven, van oorsprong eenLimburgse, maar nu gehuisvest in Elsene.

Naast de records gaat het natuurlijk omde inhoud. De jongerenpartij haalt regel-

matig de krantenkolommen en durft aleens tegen de schenen van de ‘moeder-partij’ te schoppen. Vraag is of juristeMarilyn Neven, momenteel adviseur vanuittredend premier Yves Leterme, niet lie-ver meer aansluit bij de CD&V. “Neenhoor”, lacht Neven. “Als ik verkozen word,neem ik ontslag als kabinetsmedewerk-ster. Jong-CD&V moét haar zweepfunctiebehouden. Tegen de schenen schoppen

puur om de pers te halen vind ik danweer minder interessant.”

Grote verschil tussen beide kandidatenis hun visie op de toekomst van de partij.Marechal: “Ik ben ervan overtuigd dat deklassieke politieke partij dood is. De jon-geren van nu, de millenials, denken nietmeer in hokjes. Ze willen zich graag enga-geren, maar niet per definitie via een par-tijlidkaart. Wat mij betreft moeten wedenken in termen van een ‘actieve bewe-ging’ in plaats van ‘partij’.

Neven ziet het helemaal anders. Zij wilvolop focussen op ledenwerving en -wer-king. “In 40 procent van de gemeentenhebben we geen afdeling, een vierde vanonze afdelingen telt maximum 5 leden.Er is nog veel potentieel om onze lokalewerking te versterking. Dat lijkt mij cru-ciaal om met dragende stem te spreken.”

Wie van de twee het ook wordt morgen,het zal erom spannen.

Smeuïge strijd om voorzitterschap bij Jong-CD&V

■ Pieter Marechal en Marilyn Nevennemen het tegen elkaar op.

■ Rudi zit in de gevangenis. ‘Nooit in mijn leven heb ik me zo klein gevoeld als bij de ontmoeting met Sabine.’