ﺻﺒﺮ ﻗﻬﻮه اي راﺿﻴﻪ ﻣﻮﺳﻮي ﻧﺰدﻳﻚ ﻇﻬﺮ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻠﺴﻪ، ﻣﺪرﺳﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ زودﺗﺮ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ. اﺑﺘﺪاﻳﻲ ﻫﺎ و ﭘﻴﺶ دﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺷﺪه اﻧﺪ. زﻣﻴﻦ ﻟﻴﺰ اﺳﺖ. ﺑﺎران ﭘﺎﻳﻴﺰي ﭼﻨﺪ روزي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻲ وﻗﻔﻪ ﻣﻲ ﺑﺎرد. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ، ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺟﻠﻮي ﺟﻴﻎ و داد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮد. ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﻣﻲ دوﻧﺪ. ﻛﻔﺶ ﻫﺎي ژاﻟﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﺪم ﻣﺸﺘﻲ آب ﺑﻪ داﺧﻞ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ. ژاﻟﻪ آرام آرام ﻣﻲ رود. اﺷﻜﺎ ن ﭘﺸﺖ ﺳﺮش دو ﺑﻨﺪ ﻛﻮﻟﻪ اش را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ. ﺗﻘﻼي ژاﻟﻪ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﺎه و ﻟﺨﺘﺶ از زﻳﺮ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﺑﻴﺮو ن زده اﻧﺪ. ﺑﺎ، دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ي ﺷﻠﻮارش را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪه. ﺳﺎق ﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ و ﺑﺎرﻳﻜﺶ ﺧﻴﺲ ﺷﺪه اﻧﺪ. ﺑﻪ در ﻣﺪرﺳﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ رﺳﺪ، ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدد و از اﺷﻜﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ژاﻟﻪ ﻣﻲ رود و اﺷﻜﺎن ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ ﺑﺎز راه رﻓﺘﻨﺶ را از ﭘﺸﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻌﺪ راه ﻣﻲ اﻓﺘﺪ و ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪ ﻣﻲ رود. ﻛﺎﻓﻪ ﺑﺰرگ ﻧﻴ ﺴﺖ، ﺳﻪ- ﭼﻬﺎر ﻣﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪارد. در را ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. آوﻳﺰ ﺑﺎﻻي در ﻛﺎﻓﻪ دﻳﻠﻴﻨﮓ دﻳﻠﻴﻨﮓ ﺻﺪا ﻣﻲ دﻫﺪ. ﻣﻴﺰ اﺷﻜﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻴﺰ ﻛﻨﺎر در اﺳﺖ و ﻫﻤﻴﺸﻪ روي ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺎده رو ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ. ﺑﻪ آ ﻗﺎي ﻣﺪﻳﺮي ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺸﺨﻮان اﺳﺖ ﺳﻼم ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﺪون ا ﻳﻨﻜﻪ ﻛﻮﻟﻪ اش را در ﺑﻴﺎورد روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ. ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را در ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ﺻﻨﺪﻟﻲ و زﻣﻴﻦ ﺗﻜﺎن ﺗﻜﺎن ﻣﻲ دﻫﺪ. ﻫﻤﻪ ﻣﻴﺰﻫﺎي ﻛﺎﻓﻪ ﺧﺎﻟﻲ اﻧﺪ. آﻗﺎي ﻣﺪﻳﺮي از ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺸﺨﻮان ﺑﻪ اﺷﻜﺎن ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: » ﭘﺴﺮ ﺟﻮن ﻛﺒﺎب ﻟﻘﻤﻪ، ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ، ﺷﻴﺮ ﻛﺎﻛﺎﺋﻮ ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻏﺬا داري ﺑﺮات ﮔﺮم ﻛﻨﻢ؟« اﺷﻜﺎن ﻛﺒﺎب ﻟﻘﻤﻪ ﺳﻔﺎرش ﻣﻲ دﻫﺪ. آوﻳﺰ ﺑﺎ ﻻي در دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺻﺪا در ﻣﻲ آﻳﺪ. ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻢ و ﺑﻌﺪ ﻳﻚ آﻗﺎ داﺧﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ روﺑﺮوي اﺷﻜﺎن ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ. آﻗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: » ﭼﻪ ﺧﻮب ﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎﻓﻪ ﻧﺰدﻳﻚ دﻓﺘﺮﻣﻮﻧﻪ. « ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: » ﺑﻠﻪ، اﻣﺎ اﮔﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺜﻞ اﻣﺮوز دﻓﺘﺮﻣﻮن ﺧﻠﻮت ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻲ؟« و ﻣﻨﻮ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. آ ﻗﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ آﻗﺎي ﻣﺪﻳﺮي ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻔﺎرش ﻣﻲ آﻳﺪ. ﺧﺎﻧﻢ و آﻗﺎ ﻗﻬﻮه ﺳﻔﺎرش ﻣﻲ دﻫﻨﺪ. آﻗﺎي ﻣﺪﻳﺮي ﺑﺮ م ﮔﺮدد و ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ اﺷﻜﺎن را ﻣﻲ آورد. اﺷﻜﺎن ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ را ﻣﻲ ﮔﻴﺮد. ﺑﺎ دﺳﺖ آزادش در را ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و آوﻳﺰ ﺑﺎﻻي در ﺻﺪا ﻣﻲ دﻫﺪ. ﻧﺰدﻳﻚ ﻏﺮوب، ﺧﺎﻟﻪ از داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدد. ﻛﻤﻲ ﻗﺒﻞ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺧﺎﻟﻪ ﻧﺎزي ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻫﺎﻳﺶ ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﻮد و دﻓﺘﺮ ﻧﻘﺎﺷﻲ اش را ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ. ﺑﻌﺪ دﻓﺘﺮ ﻣﺸﻘﺶ را ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، ﻳﻚ ﺑﺮﮔﻪ از آن ﻛﻪ ﺑﻮي ﭘﺎك ﻛﻦ ﻋﻄﺮي ژاﻟﻪ را ﻣﻲ دﻫﺪ ﺑﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. وﺳﺎﻳﻠﺶ را ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﻛﻤﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﻧﺎﺧﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ درد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﻳﺎدش ﻣﻲ آﻳﺪ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﭘﺎك ﻛﻦ اﻣﻴﺪ را ﺑﺎ دﺳﺖ ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ ﻛﺮده ﮔﻮﺷﺖ زﻳﺮ ﻧﺎﺧﻨﺶ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﺑﻌﺪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ اﻣﻴﺪ ﻛﻔﺶ ﻫﺎي ژاﻟﻪ را ﻣﺴﺨﺮه ﻧﻤﻲ ﻛﺮد. .. اداﻣﻪ ي ﻓﻜﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: » ً اﺻﻼ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﺶ ﻛﺮدم« ﺻﺪاي ﭼﺮﺧﺎﻧﺪن ﻛﻠﻴﺪ ﺗﻮي در را ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﻮد ﺟﻠﻮي در ﻣﻲ دود و ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ اش دﺳﺖ ﻣﻲ دﻫﺪ. - ﺳﻼم ﻧﺎزي ﺟﻮن. ﺧﻮﺑﻲ؟- ﺳﻼم ﭘﺴﺮي، ﺧﻮﺑﻲ؟ اﺷﻜﺎن ﻛﻴﻒ ﺧﺎﻟﻪ را ﻣﻲ ﮔﻴﺮد و ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻲ ﺑﺮد. ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدد و روي ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﻛﻨﺎر ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ. - ﻧﺎزي ﺟﻮن ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎت اﻳﻦ ﺟﻮري ﺷﺪه؟ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ را ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. 1
