Studium przypadku: Studenci o własnym · PDF fileKREOWANIE WIZERUNKU Podczas kreowania własnego wizerunku, najistotniejszą rolę gra zaangażowanie, chęć zmiany oraz wiara w to,

Studium przypadku: Studenci o własnym wizerunku

Praca przygotowana przez studentów II roku Dziennikarstwa i komunikacji społecznej rok akademicki 2016/17

Spis treści 1. Ogólnie o wizerunku...

1.1. Dorota Stokłosa, Jenifer Wyderka, Marzena Rakowska - Wizerunek – ujęcie

teoretyczne; 1.2. Aneta Jadzyn, Patrycja Kubus, Aleksandra Kot - Wizerunek grup społecznych; 1.3. Wiktoria Brylak, Dominika Burzyk, Barbara Fryziel - Influencerzy w social media,

kreowanie własnego wizerunku oraz kreowanie wizerunku firm przez współpracę 1.4. Rafał Galuska, Krzysztof Kostencki, Maciej Krzemiński – Case Study: Społeczne

oddziaływanie kampanii wyborczej Baracka Obamy z 2008r.

2. Dlaczego jest jak jest?

2.1. Magdalena Białek, Joanna Grabska, Anastazja Łoboda - Wizerunek studenta w

Polsce. Studenci w oczach Polaków i obcokrajowców 2.2. Sabina Niemczak, Alicja Krzesińska - Prawdy i mity; 2.3. Angela Dudzińska, Nicole Klepczyk - Praca jako sens życia; 2.4. Bartosz Kamiński, Julia Kędziora, Patryk Korzec - Public Relations w mediach

studenckich; 2.5. Magdalena Królikowska, Natalia Tomczuk - Oczekiwania młodych ludzi; 2.6. Anna Panek, Kamil Tasarz - Oczekiwania wobec młodych ludzi.

3. Studenci w działaniu

3.1. Martyna Purzycka - Analiza: Pozytywne przykłady kampanii wizerunkowych – media

tradycyjne; 3.2. Kasandra Różycka - Projektujemy naszą kampanię: strona WWW; 3.3. Bartosz Wojtkowski - Mam tourette'a i mi z tym dobrze, czyli przykład dobrze

zrealizowanej kampanii PR

Dorota Stokłosa, Jenifer Wyderka, Marzena Rakowska

Wizerunek – ujęcie teoretyczne

WIZERUNEK – zjawisko dość ogólne, a zarazem jakże ważne w naszym życiu. Na

temat wizerunku pewnie każdy z nas słyszał i zetknął się z nim nieraz w różnych mediach czy

też bierze przemyślenia z własnych doświadczeń. W dobie Internetu oraz wszechobecnych

portali społecznościowych nie trudno jest uczestniczyć w tym zjawisku. Każdy z nas, więc

tworzy swój własny wizerunek – tego jacy jesteśmy dla samych siebie oraz dbamy również o

to, jak widzą nas inni. Czy wizerunek to tylko to, w co jesteśmy ubrani? Wgłębiając się w

temat dowiadujemy się, że nie tylko wygląd. Co zatem stoi za tak powierzchownym terminem

jak „wizerunek”? Postaramy się w naszej pracy przedstawić czym on w istocie jest i

uświadomić dlaczego jest on tak ważny.

1. DEFINICJE

Nie można za pomocą jednej definicji określić czym jest wizerunek. Ujęć tego terminu

jest wiele i każde z nich to spojrzenie na wizerunek z innego punktu siedzenia. Określenia

czym jest wizerunek podjęli się naukowcy, badacze, internauci, obserwatorzy, blogerzy oraz

wielu innych. Każda próba była trafna i wnosi każdorazowo coś nowego do spojrzenia na ten

temat.

Definicja, którą podaje nam słownik PWN mówi, że wizerunek jest to swego rodzaju

sposób na postrzeganie rzeczy lub osób. Definicja dość ogólna, lecz krótko i na temat opisuje

nam najważniejszą cechę wizerunku – sposób postrzegania. Sposób w jaki staramy się, sami

dla siebie i dla własnej informacji, „ocenić” osobę bądź rzecz.

Internautki kobiecego portalu wizerunekkobiety.pl dołączyły do suchej definicji

słownikowej elementy składowe wizerunku. Kobiety uznały iż wygląd zewnętrzny,

zachowanie, charakter oraz życiorys są nieodłącznymi jego częściami.

Piarowcy także stworzyli własny opis wizerunku, który nazwali mianem image. Termin

ten pochodzi z łacińskiego imago oznacza wzór, pierwowzór, wyobrażenie. Image w

biznesowym ujęciu jest to wyobrażenie danej osoby bądź rzeczy, mające miejsce w opinii

publicznej. Natomiast wyobrażenie jest naszym własnym, nieobiektywnym obrazem

człowieka. Dla nas człowiek może być postrzegany w jeden sposób, a druga osoba może go

widzieć w zupełnie innym świetle. Nasuwa się więc wniosek, iż sposób odbierania innych jest

rzeczą indywidualną.

2. RÓŻNICE MIĘDZY WIZERUNKIEM, TOŻSAMOŚCIĄ A REPUTACJĄ

Wyżej zostało wyjaśnione czym jest wizerunek. Słowo to wiąże się z kilkoma hasłami

pokrewnymi takimi jak reputacja czy tożsamość. Nie można jednak uznać, iż są to synonimy.

Oczywiście mają kilka wspólnych, kluczowych elementów aczkolwiek różnią się one od

siebie.

TOŻSAMOŚĆ- jak mówi encyklopedyczna definicja jest to postrzeganie własnej osoby,

wizja samego siebie, dostrzeganie swoich cech (wygląd, zachowanie, psychika) i traktowanie

ich w sposób odrębny i niepowtarzalny w zestawieniu z innymi ludźmi. Tożsamość jest więc

przekonaniem o tym, kim jestem, co robię, myślę, czuję, do czego dążę. Wyróżniamy

następujące typy tożsamości:

TOŻSAMOŚĆ SPOŁECZNA - uświadomienie sobie wspólnych właściwości z grupą, w

której jednostka żyje, poczucie przynależności do grupy i dostrzeżenie odrębności grupy.

TOŻSAMOŚĆ OSOBISTA - dostrzeżenie tego, co różni jednostkę od innych, powstawanie

sądów na temat własnej osoby.

REPUTACJA -słowo reputacja często jest mylnie używane jako zamiennik

pojęcia wizerunek. Według definicji SJP opinia, jaką ktoś lub coś ma wśród ludzi. Najczęściej

wiążemy ją z czymś pozytywnym. Pierwsze skojarzenie jakie się pojawia w naszej głowie to

fakt, że ktoś ma dobrą reputację. Jednak to tylko jedna strona medalu. Reputacja w

środowisku społecznym może być dobra albo zła, również można ją zyskać lub stracić.

Można się o nią starać oraz o nią dbać. Tak samo reputację można naprawić jak i zepsuć. Jak

można zauważyć reputację można zestawiać z zupełnie przeciwnymi sobie określeniami.

Zaznaczając różnice między tymi pojęciami można spróbować wyodrębnić poszczególne

charakterystyczne elementy każdego z nich, co ułatwi nam dokładniejsze zrozumienie pojęcia

wizerunku.

3. ELEMENTY WIZERUNKU

Zjawisko przez nas opisywane składa się z wielu czynników. Nie można, więc tak

jednoznacznie powiedzieć czym jest wizerunek. Do tego potrzeba nam ułożyć całość z

poszczególnych elementów.

WYGLĄD - czyli wzrost, uroda, budowa ciała, włosy, makijaż czy też jego brak, sposób

mówienia, poruszania się, styl ubierania się, rodzaj ubrań czy też schludność lub czystość. To

wszystko tworzy to jak ludzie wizualnie postrzegają innych, ponieważ te cechy jako pierwsze

jesteśmy stanie zauważyć i na tym w większości (co może być niekiedy krzywdzące)

opieramy swoją opinię.

ZACHOWANIE – sposób bycia, pewność siebie, emocje, które wywołuje się u innych, fakt

jakim jest się z natury człowiekiem (miłym czy też oschłym) lub jak się postępuje z ludźmi.

Te wszystkie cechy pomagają innym wykreować sobie obraz naszej osoby. Zachowanie to

drugi, po wyglądzie, element naszej autoprezentacji, który jest dużo ważniejszy w ocenie kim

jest dla nas, np. osoba świeżo poznana. Zachowanie odkrywa przed nami to, kim człowiek

jest i co może wnieść do naszego życia.

ŻYCIORYS – pochodzenie, rodzina, miejsce zamieszkania, znajomi, przyjaciele,

wykształcenie, umiejętności, pasje, kariera, stan cywilny. To jaki życiorys posiada osoba nie

musi przeważać nad tym jak ją ludzie postrzegają, ponieważ sam styl bycia i łatwość w

nawiązywaniu kontaktów będzie dużym plusem, przeważającym nad wszystkim, co tworzy

życiorys. Warto wspomnieć również o tym, iż sami wybieramy to, co chcemy powiedzieć

innym o sobie, więc to jak żyjemy i w jakich warunkach nie musi mieć tak dużego wpływu na

to jak będą nas postrzegać ludzie.

POGLĄDY, WARTOŚCI ORAZ INTELIGENCJA – to ostatnie elementy, tworzące

wizerunek, które dość często są odkrywane na końcu, a przecież pełnią dość ważną funkcję.

To one pomagają nam ocenić bliskość jaką możemy wytworzyć wspólnie z innym

człowiekiem.

4. WYWIERANIE WRAŻENIA PRZEZ UBIÓR

Nie od dziś wiadomo, iż „jak Cię widzą, tak Cię piszą”, więc warto by było zadbać o to,

jak postrzegają nas inni w różnych sytuacjach życiowych. Często okazja (spektakl w teatrze,

do pracy, na co dzień czy na uroczystość szkolną) zobowiązuje nas do odpowiedniego,

szczególnego ubioru. Tym, co zakładamy na siebie daje innym informacje o naszej pozycji

społecznej i poniekąd, ujawnia naszą osobowość. Poszczególne stroje są dopasowane

odpowiednio dla mężczyzn i kobiet. Jak dobrze się ubrać, nie popełniając przy tym

niepotrzebnego faux pas? Jest kilka sztandarowych kreacji, które pomogą być zawsze

ubranymi odpowiednio do okazji.

STRÓJ FORMALNY DO PRACY:

Mężczyzna: garnitur w stonowanych kolorach, jednobarwna koszula, kolorowy krawat,

sznurowane buty.

Kobieta: kostium/garnitur/sukienka w neutralnych barwach, minimalna ilość ozdób, biżuterii,

czółenka, rajstopy.

STRÓJ SPORTOWY ELEGANCKI:

Mężczyzna: garnitur o sportowym kroju w jasnych odcieniach lub jasne spodnie z nieco

ciemniejszą marynarką, sportowa koszula, krawat lub bez krawata, obuwie sznurowane lub

mokasyny.

Kobieta: sportowa bluza lub żakiet, spodnie/spódnica, sportowe skórzane buty lub sandały,

mało biżuterii (wszystko w stonowanych kolorach).

STRÓJ WIZYTOWY:

Mężczyzna: ciemny garnitur z kamizelką lub bez, biała koszula, krawat co najmniej w 3

stonowanych kolorach, czarne sznurowane buty.

Kobieta: suknia wizytowa przed kolano/kostium/garnitur, niewielka ilość biżuterii, czółenka

na niskim obcasie, mała torebka, lekki makijaż.

STRÓJ WIECZOROWY:

Mężczyzna: czarny smoking z błyszczącymi satynowymi klapami, biała koszula, czarna

muszka, buty sznurowane z lakierowanej skóry.

Kobieta: długa, lekko wydekoltowana suknia, błyszcząca biżuteria, buty na wysokim obcasie,

wieczorowy makijaż, mała torebka.

5. KREOWANIE WIZERUNKU

Podczas kreowania własnego wizerunku, najistotniejszą rolę gra zaangażowanie, chęć

zmiany oraz wiara w to, że przybrana przez nas nowa kreacja lub jedynie po części

zmodyfikowana, pozwoli na to aby nasza osoba została postrzegana przez otoczenie w inny,

bardziej pozytywny sposób. Kreowanie swojego wizerunku powinno się rozpocząć od

zajrzenia w głąb siebie i odpowiedzenia sobie na kilka ważnych pytań. Mianowicie to za

jakiego człowieka chcę się być uważany oraz co sprawia, że obecny stan mi nie odpowiada.

Należy również pamiętać o tym, aby obraz naszej osoby był oparty na indywidualnych

cechach, które nas określają i są naszą wizytówką.

Przemiana wizerunku, przede wszystkim powinna zachodzić w głowie. Kiedy zaczniemy

się postrzegać w inny sposób oraz inaczej myśleć, automatycznie przełoży się to na nasz

wygląd. Czyli pewnie zmieni się to w jaki sposób się poruszamy, jak się ubieramy i za czym

idzie zaczniemy całkowicie inaczej się prezentować.

Stylizacja jest ważna, ale jest jedynie dopełnieniem przemiany, która zachodzi wewnątrz.

Ważna jest również spójność, pomiędzy tym jak się czujemy sami ze sobą i jaką osobą

jesteśmy, a tym jak wyglądamy. Styl ubioru powinien podkreślać naszą osobowość i w

żadnym wypadku jej nie przytłaczać lub nadmiernie koloryzować. Poszczególne elementy

naszego wizerunku powinny tworzyć harmonijną całość. W przypadku gdy wizerunek danej

osoby jest nie spójny, to znaczy to jak wygląda kłóci się z tym w jaki sposób się zachowuje i

jaką jest osobą, może negatywnie wpływać na relacje z innymi ludźmi. Ponieważ taka osoba

odbierana jest za fałszywą i sprzeczną sama ze sobą. Wydaję się, że najlepszym sposobem na

pozytywne i jednolite zbudowanie własnego wizerunku jest skonsultowanie się ze specjalistą,

który może pomóc swojemu klientowi stworzyć taki obraz siebie, jaki najbardziej będzie

oddawał jego potrzeby i oczekiwania.

6. KREOWANIE WIZERUNKU OSOBY – PERSONAL BRANDING

6.1. DEFINICJA PERSONAL BRANDINGU

Personal branding to pojęcie, które dotyczy każdego z nas, nie zależnie od wieku czy

wykonywanego zawodu. Polega na budowaniu własnej marki, poprzez zarządzanie swoim

wizerunkiem. Wszystkie działania w tym zakresie muszą być przemyślane i w pełni

świadome. Przekazując dany komunikat przy pomocy starannie dobranych narzędzi,

oczekujemy określonej reakcji zwrotnej ze strony odbiorców. O personal brandingu głównie

mówi się w odniesieniu do osób działających w branży rozrywkowej i politycznej. Jest tak

dlatego, że kształtowanie wizerunku jest bardzo istotnym elementem promocji postaci

medialnych. Jednak personal branding tak naprawdę potrzebny jest w każdej dziedzinie.

Ciągle jesteśmy narażeni na stałą obserwację, choćby opinii publicznej. Kiedy każdy nasz

krok jest analizowany. Dlatego warto, aby każdy z nas zagłębił się w ten temat.

6.2. JAK ZBUDOWAĆ SWÓJ WIZERUNEK ?

Jeśli swój wizerunek chcę się budować zgodnie z zasadami personal brandingu,

początkowo powinno się sformułować strategię swojej marki.

Aby to zrobić należy przeanalizować samego siebie, swoje wady i zalety. Następnie przy

pomocy specjalisty lub samemu wybrać działania, które pomogą nam osiągnąć nasz cel.

Personal branding często uważany jest za nieetyczny. Lecz mówi się, że to jedynie

działania wchodzące w zakres budowania własnej marki mogą być nieetyczne. Faktem jest,

że coraz więcej ludzi uświadamia sobie, jak ważne jest planowanie i prowadzenie własnej

ścieżki kariery. W dzisiejszych czasach, w epoce cyfryzacji aby wybudować sobie dobrą

markę przede wszystkim należy skupić się na promowaniu swojej osoby na wysokim

poziomie. W szczególności w Internecie, ponieważ to głównie z tego medium obecnie

pozyskuje się informacje na dany temat. Budowanie swojej marki w sieci kosztuje sporo

pracy, ale efekt tego działania, jest bardzo istotny. W ten sposób nasza osoba, może zostać

postrzegana w zupełnie inny sposób.

6.3. CELE W PERSONAL BRANDINGU

Każdy postawiony cel w personal brandingu, powinien być konkretny i dla nas osiągalny.

Powinien mobilizować nas do działania. Osoby, które rozpoczynają budowę własnej marki,

zazwyczaj opierają swoje działania na opowieści. Ważne jest to, aby opowieść ta była w pełni

autentyczna i wiarygodna. Powinna zostać odebrana jako szczery i pozytywny przekaz. W

tym właśnie celu można posłużyć się swoim hobby lub zaprezentowaniem swoich osiągnięć,

nie tylko w sferze zawodowej, ponieważ na kształtowanie naszego wizerunku wpływa

również nasze życie prywatne.

Na zakończeniu naszej racy pragniemy zauważyć, iż tematyka wizerunku jest bardzo

rozległa. Nie wiąże się ona tylko i wyłącznie z cechami zewnętrznymi takimi jak wygląd czy

ubiór, ale i z osobowością, tym w jaki sposób się wypowiadamy, jak się poruszamy czy jaką

postawę przyjmujemy w różnych aspektach naszego życia. Wizerunek to cały zespół cech-

nazwijmy je sygnałami, które wysyłamy do otoczenia. Kreując go w odpowiedni sposób

możemy mieć wpływ na to, jak zostaniemy odebrani przez otoczenie czy też innych ludzi.

Wizerunek jest nieodłącznym elementem naszego życia, dbanie o niego i staranie się o

odpowiedni jego obraz powinno być naturalnym zachowaniem każdego człowieka.

BIBLIOGRAFIA:

http://purestyle.pl/czym-jest-kreowanie-wizerunku-i-co-sie-na-nie-sklada/

http://purestyle.pl/ksztaltowanie-wizerunku-od-czego-zaczac/

http://poradnikprzedsiebiorcy.pl/-na-czym-polega-personal-branding

http://sjp.pl/reputacja

Aneta Jadzyn, Patrycja Kubus, Aleksandra Kot

Wizerunek grup społecznych

Grupa społeczna w ujęciu socjologicznym to zbiór co najmniej trzech osób, w którym

członkowie zrzeszają się na zasadzie podobieństwa, pragną zaspakajać swoje potrzeby.

Charakteryzuje się ona trwałą strukturą i w miarę jednolitym

grupy społecznej mają świadomość przynależności, oraz są widoczne kryteria, które

odróżniają tę grupę z szerszego otoczenia. Grupy dzielą się pod różnymi względami na małe i

duże, jeżeli chodzi o liczebność; ekskluzywne, ogra

stopień ograniczoności liczby członków; pierwotne i wtórne ze względu na typy więzi oraz na

formalne i nieformalne jeżeli chodzi o stopień sformalizowania grupy społecznej. Grupy są

często bardzo charakterystyczne, co pozw

ludzie postrzegają dane zgrupowanie? Czy społeczeństwo tworzy im wizerunek prawdziwy,

czy też przypisuje im łatkę stereotypu? Pragniemy przeanalizować ten problem na przykładzie

kilku grup społecznych.

Pierwsza grupa społeczna, której wizerunek poddałyśmy analizie są dziennikarze.

Zazwyczaj są oni charakteryzowani jako ludzie mający bliski kontakt z mediami, są

kreatorami opinii i źródłem informacji. W filmie z 2011r., „Dziewczyna z tatuażem” w

reżyserii Davida Fincher’a ukazana jest praca śledcza znanego dziennikarza Mikaela.

Przedstawiony jest on jako osoba dążąca do prawdy skrupulatnie dokumentująca wszystkie

swoje spostrzeżenia co dla wielu jest skojarzeniem z utopijnym wizerunkiem dziennikarza,

rzadko spotykanym. Mimo wszystko w tym filmie zawód dziennikarza jest bardzo doceniany

i wiele znaczący dla środowiska.

Znaczna część (58,5%) z ankietowanych (badanie przeprowadzone na 53 osobach)

stwierdziła, że dziennikarz przekazuje rzetelne inform

Aneta Jadzyn, Patrycja Kubus, Aleksandra Kot



Charakteryzuje się ona trwałą strukturą i w miarę jednolitym systemem wartości. Członkowie



duże, jeżeli chodzi o liczebność; ekskluzywne, ograniczone, inkluzywne ze względu na



często bardzo charakterystyczne, co pozwala im się wyróżnić na tle społeczeństwa. Zatem jak






Davida Fincher’a ukazana jest praca śledcza znanego dziennikarza Mikaela.



o spotykanym. Mimo wszystko w tym filmie zawód dziennikarza jest bardzo doceniany

i wiele znaczący dla środowiska.


stwierdziła, że dziennikarz przekazuje rzetelne informacje, wiąże się to z profesjonalizacją



systemem wartości. Członkowie



niczone, inkluzywne ze względu na



ala im się wyróżnić na tle społeczeństwa. Zatem jak






Davida Fincher’a ukazana jest praca śledcza znanego dziennikarza Mikaela.



o spotykanym. Mimo wszystko w tym filmie zawód dziennikarza jest bardzo doceniany


acje, wiąże się to z profesjonalizacją

dziennikarstwa, dziennikarz postrzegany jest jako osoba zaufana, posiada dużą wiedzę i

informuje o wydarzeniach ze świata, oraz o lokalnych przedsięwzięciach. Jednak aż 35,8%

ankietowanych odpowiedziało, że dziennikar

to o tym, że społeczeństwo nadal stwierdza, że polityka bardzo ingeruje w życie społeczne i

medialne w państwie. Nie szerzy to zaufania wśród ludzi, za to wzbudza niechęć do tego

zawodu. Tylko 5,7% ankietowany

celebrytą.

Drugą grupą społeczną, którą pragniemy przedstawić są gimnazjaliści. Jest to

młodzież uczęszczająca do szkoły w wieku 13

spore kontrowersje. W tym okresie rozwija się osobowość przez co często można być

podatnym na bodźce z otoczenia. Gimnazjaliści często padają ofiarami żartów ze strony

społeczeństwa, charakteryzowani są jako osoby mało inteligentne, buntujące się przeciwko

niczemu co jest wystawiane na pośmiewisko.

Przeważająca liczba ankietowanych (52,8%) uważa, że gimnazjaliści to

zdemoralizowana młodzież. Wnioski takie mogą się nasuwać po wielu aferach związanych z

udziałem małoletnich. Często w mediach słyszy się o wybrykach w

alkoholu, łamania prawa czy nawet zabójstw. Jest to trudny wiek, który często jest źle

odbierany w społeczeństwie. Niewiele mniej, 43,4% osób odpowiedziało neutralnie, iż jest to

tylko młodzież szkolna. Niewielka liczba osób (3,8%) uważ

rozwijającym się pokoleniem. Jest to niepokojące, gdyż w przyszłości będzie to pokolenie

rządzących.



ankietowanych odpowiedziało, że dziennikarz jest marionetką w rękach polityków. Świadczy



zawodu. Tylko 5,7% ankietowanych uważa, że profesja dziennikarza nabrała charakteru bycia


młodzież uczęszczająca do szkoły w wieku 13-16 lat. Jest to zbiór osób często wywołujących

je. W tym okresie rozwija się osobowość przez co często można być



wystawiane na pośmiewisko.



udziałem małoletnich. Często w mediach słyszy się o wybrykach w postaci spożywania



tylko młodzież szkolna. Niewielka liczba osób (3,8%) uważa, że ta młodzież jest




z jest marionetką w rękach polityków. Świadczy



ch uważa, że profesja dziennikarza nabrała charakteru bycia


16 lat. Jest to zbiór osób często wywołujących

je. W tym okresie rozwija się osobowość przez co często można być





postaci spożywania



a, że ta młodzież jest


Kolejną grupą poddaną analizie są lekarze. Jest to grupa zawodowa i społeczna.

Charakteryzują się niesieniem pomocy drugiej osobie, ratowaniem życia i czynami

społecznymi. Postrzegani są jako bardzo inteligentni ludzie, ponieważ aby móc wykonywać

ten zawód należy skończyć odpowiednie studia. Często jednak kojarzeni są z nierzetelnością,

brakiem empatii i łapówkarstwem.

Przeważająca część osób (54,7%) odpowiadających na pytania zadane w ankiecie

stwierdziła, że lekarz to osoba ratująca drugiego cz

tych osób zwracamy się gdy pojawiają się problemy zdrowotne. Obdarzani są oni wtedy

dużym zaufaniem społecznym, ludzie wierzą, że otrzymają pomoc po którą przyszli. Mimo

tego, że media często przedstawiają ten zawó

społeczeństwa pokłada wiarę w pracę wykonywaną przez lekarzy. Natomiast 26,4%

ankietowanych stwierdziła, że jest to elitarny zawód. Wynika to z faktu, że aby go

wykonywać często należy skończyć elitarne studia. Ponadto lu

lekarzem należy mieć znajomości i tzw. „plecy” w tym sektorze. Inaczej ciężko byłoby dostać

się na takie stanowiska. Ludzie biorący udział w ankiecie stwierdzili, że lekarze to również

łapówkarze (18,9%). Wiąże się to ze zjawis

nierzadko trzeba dać coś od siebie lekarzowi aby móc uniknąć długich terminów, trwających

czasem nawet kilka lat. Ukazuje to zjawisko szerzenia się korupcji wśród segmentu

medycznego. Teoretycznie każdy pacj

Polaków zakorzeniło się twierdzenie, że jeżeli nie da się przysłowiowej łapówki lekarzowi,

nic się nie wskóra.

Feministki są naszą ostatnią grupą społeczną przedstawioną jako jeden z przykładów.

Są to kobiety, które wzbudzają wiele kontrowersji. Walczą o równouprawnienie i brak

dyskryminacji na wielu polach zarówno społecznych jak i zawodowych. Często jednak




należy skończyć odpowiednie studia. Często jednak kojarzeni są z nierzetelnością,

brakiem empatii i łapówkarstwem.


stwierdziła, że lekarz to osoba ratująca drugiego człowieka. Wynika to głównie z faktu, że do



tego, że media często przedstawiają ten zawód w złym świetle, nadal duża część



wykonywać często należy skończyć elitarne studia. Ponadto ludzie uważają, że aby móc być



łapówkarze (18,9%). Wiąże się to ze zjawiskiem, gdy czekając na swoją kolej do specjalisty



medycznego. Teoretycznie każdy pacjent powinien mieć równe prawa, jednak w świadomości



biety, które wzbudzają wiele kontrowersji. Walczą o równouprawnienie i brak





należy skończyć odpowiednie studia. Często jednak kojarzeni są z nierzetelnością,


łowieka. Wynika to głównie z faktu, że do



d w złym świetle, nadal duża część



dzie uważają, że aby móc być



kiem, gdy czekając na swoją kolej do specjalisty



ent powinien mieć równe prawa, jednak w świadomości



biety, które wzbudzają wiele kontrowersji. Walczą o równouprawnienie i brak


uważane są za zagorzałe fanatyczki kobiecości, które paradoksalnie umniejszają

mężczyznom.

Feministki to grupa społeczna wywołująca chyba największe kontrowersje wśród

grup, które poddałyśmy analizie. Same siebie definiują jako kobiety, które zacięcie walczą o

równouprawnienie i pragną polepszyć swój byt na tle mężczyzn. Często jednak są

wyszydzane, potępiane i marginalizowane. Najrzadziej wybieraną odpowiedzią w ankiecie

(15,1%) była ta, iż są to „homoseksualistki zacięcie walczące o swoje idee”. Pokazuje to, że

nadal ludzie uważają tę grupę społeczną jako mściwe, zbuntowane, za wszelką cen

osiągnąć swój cel lesbijki. Drugą wybieraną odpowiedzią (37,7%) była ta, że są to „kobiety

walczące o swoje prawa”, jak one same o sobie mówią. Pokazuje to, że coraz bardziej w

społeczeństwo przenika świadomość tego, co feministki chcą osiągnąć.

jednak ankietowani odpowiadali, że feministki to „zakompleksione w sobie kobiety”. Ludzie

postrzegają je jako osoby, które nie potrafią znieść sukcesów płci przeciwnej i mimo

posiadania równouprawnienia, dla nich to nie wystarcza. Sądz

potrafią pogodzić się z rzeczywistością. Często są one tak pokazywane w mediach, co

wpływa na takie postrzeganie ich przez resztę społeczeństwa. Pragną zwrócić na siebie

uwagę, niejednokrotnie w kontrowersyjny sposób.

Wizerunek grup społecznych jest często różnie postrzegany, nierzadko mylnie. Kiedy

do danej osoby przylgnie jakikolwiek stereotyp, ciężko jest się go wyzbyć. To samo dzieje się

w różnorakiego rodzaju zrzeszeniach. Na podanych przykładach można stwierdzić, że l

często posługują się właśnie tzw. „łatkami” przypiętymi do danych osobowości. Czasem,

zamiast zastanowić się nad charakterem grupy społecznej, społeczeństwo odruchowo wyraża

opinię. Duże znaczenie do odbierania danej grupy społecznej mają media. Są o

informacji, przez co powielają i umacniają stwierdzenia na dany temat. Puszczają je w





szydzane, potępiane i marginalizowane. Najrzadziej wybieraną odpowiedzią w ankiecie


nadal ludzie uważają tę grupę społeczną jako mściwe, zbuntowane, za wszelką cen



społeczeństwo przenika świadomość tego, co feministki chcą osiągnąć. Najczęściej (47,2%)



posiadania równouprawnienia, dla nich to nie wystarcza. Sądzą, że nadal są umniejszane i nie



uwagę, niejednokrotnie w kontrowersyjny sposób.

runek grup społecznych jest często różnie postrzegany, nierzadko mylnie. Kiedy


w różnorakiego rodzaju zrzeszeniach. Na podanych przykładach można stwierdzić, że l



opinię. Duże znaczenie do odbierania danej grupy społecznej mają media. Są o






szydzane, potępiane i marginalizowane. Najrzadziej wybieraną odpowiedzią w ankiecie


nadal ludzie uważają tę grupę społeczną jako mściwe, zbuntowane, za wszelką cenę pragnące



Najczęściej (47,2%)



ą, że nadal są umniejszane i nie



runek grup społecznych jest często różnie postrzegany, nierzadko mylnie. Kiedy


w różnorakiego rodzaju zrzeszeniach. Na podanych przykładach można stwierdzić, że ludzie



opinię. Duże znaczenie do odbierania danej grupy społecznej mają media. Są one przekazem


społeczny obieg co przyspiesza i poszerza grono przeciwników jak i zwolenników. Mimo

wszystko, większą grupą jest ta pierwsza, która wierzy we wszystko co jest pokazywane w

mediach i zakorzenia w sobie dane stereotypy.

W pracy posługiwałyśmy się własnymi doświadczeniami, przeprowadzoną ankietą oraz

książką – Marek Sokołowski, „W lustrze mediów, wizerunki wybranych subkultur, grup

społecznych i zawodowych”, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2012.

Wiktoria Brylak, Dominika Burzyk, Barbara Fryziel Influencerzy w social media, kreowanie własnego wizerunku oraz kreowanie wizerunku firm

przez współpracę

Kim są influencerzy i czym tak naprawdę się zajmują ?

Influencerzy to wpływowe osoby posiadające relacje z masowymi odbiorcami, którzy silnie

się z nimi utożsamiają i wyrażonym przez siebie zdaniem potrafią wpływać na opinię

społeczności skupionej wokół niego. Taka osobę możemy nazywać również przywódcą

opinii. Influencerem powinna być osoba, która jest posiadaczem bloga, vloga, konta na

YouTube, Snapchacie, Instagramie czy w innym Social Media, którą obserwuje i śledzi na

bieżąco co najmniej kilkaset osób. Ich pozytywna rekomendacja często jest warta dużo

więcej niż wysokobudżetowa kampania reklamowa. Dzięki dużemu zainteresowaniu stają się

popularniejsi, coraz więcej osób – w szczególności młodych - chce zostać influencerami,

każda duża firma znajdująca się na rynku zabiega o popularnych influencerów i stara się ich

namówić do współpracy. Wpływowy influencer jest aktywny, zawsze doinformowany,

wyprzedza trendy i realnie wpływa na spojrzenie na świat i poglądy swoich

followersów. Docenia się ich przede wszystkim za kreatywność i pasję oraz za wiedzę na

dany temat. To wszystko sprawia, że są godni zaufania i ich słowa oddziałują.

Najważniejszym zasobem jest to, że ludzie śledzą go, bo chcą, a nie bo ktoś im każe – mają

podobne zainteresowania, poglądy czy poczucie humoru, utożsamiają się z nim. Ma także

wpływ na innych influencerów. Angażuje, sam wywołuje dyskusje – nie po to, aby

zmanipulować, ale po to, by utworzyć dialog zwiększający świadomość jego uczestników na

dany temat, przez co staje się bardziej wiarygodny i bardziej reklamuje produkt czy coś tego

typu.

Influencer a promocja marek ?

Konsumenci którzy mają podjąć decyzję o zakupie produktu kosmetycznego, nowinki

technologicznej itp. szukają najpierw opinii ludzi w internecie oraz recenzcji danego towaru.

Im więcej będzie pozytywnych komentarzy znalezionych w sieci tym bardziej potencjalny

klient będzie chciał zakupić dany produkt. Dodatkowo, jeżeli taką opinię wyrazi osoba którą

choćby kojarzy z social media, wpłynie to na niego jeszcze bardziej. Specjaliści od kreowania

wizerunku danej firmy zdają sobie sprawę z tego, że działania z influencerami są ważne i

często stawiają je jako priorytetowe. Zrywają ze starymi metodami reklamy i szukają nowych

kreatywnych pomysłów prześcigając się w nich. Wykorzystują do tego najpopularniejszych

blogerów. Dla przykładu Peugeot zaangażował Kominka, Segrittę i

Your Body Drive”, Orange do „Internet jest wszędzie”

Kuchnia, a YetiPay i Virtualo założyło się z

kozaczki. Wywołanie reakcji u odpowiednich osób, które będą mówić o

było jednym z najlepszych narzędzi specjalistów od komunikacji i reklamy. Choć działania

z wykorzystaniem influencerów nie są nowym pomysłem, social media sprawiły, że word

mouth ma znacznie większą siłę społecznościową i

każdy może zostać influencerem, są to na przykład aplikacja indahash na telefon, portal

influ.pl czy whiteprees.pl.

Aplikacja indahash połączona jest z instagramem, aby móc zacząć d

wymagana jest ilość 700 followersów, za każde sto dostajemy jedną złotówkę. Im więcej

followersów tym więcej pieniędzy dostajemy za daną kampanie. Do kampanii zapisujemy się

sami w aplikacji, kto pierwszy ten lepszy, ponieważ jest

zapisaniu mamy określoną ilość czasu na dodanie zdjęcia z wyznaczonymi hasztagami i

opisem. Po dodaniu zdjęcia dostajemy pieniądze, jednak musimy zarobić minimum

pięćdziesiąt złotych aby poprosić o wypłatę na nasze konto.

Studenci współpracują z aplikacją indahash:

u Peugeot zaangażował Kominka, Segrittę i Fashionelkę w

Your Body Drive”, Orange do „Internet jest wszędzie” mi.in. AK74, Mediafun, Pozytywna

Virtualo założyło się z Grzegorzem Marczakiem (Antyweb) o

ie reakcji u odpowiednich osób, które będą mówić o

najlepszych narzędzi specjalistów od komunikacji i reklamy. Choć działania

wykorzystaniem influencerów nie są nowym pomysłem, social media sprawiły, że word

znie większą siłę społecznościową i zasięg. Istnieją portale dzięki którym


połączona jest z instagramem, aby móc zacząć działać na tej platformie,



sami w aplikacji, kto pierwszy ten lepszy, ponieważ jest ograniczona ilość miejsc. Po



pięćdziesiąt złotych aby poprosić o wypłatę na nasze konto.

enci współpracują z aplikacją indahash:

Fashionelkę w akcję „Let

mi.in. AK74, Mediafun, Pozytywna

Grzegorzem Marczakiem (Antyweb) o białe

ie reakcji u odpowiednich osób, które będą mówić o marce od zawsze

najlepszych narzędzi specjalistów od komunikacji i reklamy. Choć działania

wykorzystaniem influencerów nie są nowym pomysłem, social media sprawiły, że word-of-

zasięg. Istnieją portale dzięki którym


ziałać na tej platformie,



ograniczona ilość miejsc. Po



Kolejna platforma to influ.pl. Na tej platformie rejestrujemy się sami, dodajemy

kanały na których możemy publikować posty reklamujące i ustalamy wymaganą przez nas

cenę za jeden post. Whiteprees.pl



cenę za jeden post. Whiteprees.pl



Przykładowy mail rozsyłany do użytkowników z większą ilością followersów:

„Dzień dobry,

reprezentuję platformę WhitePress Influencer, która do tej pory oferowała działania content

marketingowe (publikacja artykułów sponsorowanych). W związku z tym, że nasi

reklamodawcy z którymi współpracujemy w platformie często pytają o możliwość

przeprowadzenia kreatywnych kampanii z twórcami internetowymi, uruchomiliśmy nowy

moduł WhitePress Influencer, aby dać im taką możliwość.

WhitePress Influencer działa na zasadzie platformy w której łączymy reklamodawców z

influencerami. Nasi reklamodawcy uzyskali dostęp do bazy zarejestrowanych influencerów.

Reklamodawca za pomocą interaktywnego briefa może złożyć twórcy propozycję

współpracy. Brief jest interaktywny, usprawnia więc komunikację oraz negocjacje. Każda

kampania jest realizowana indywidualnie, a cenę ustala influencer.

Z platformy Whitepress korzysta już ponad 3000 reklamodawców.

W razie pytań jestem do dyspozycji.

Pozdrawiam

Izabela Kempara

Account Manager

Influencer - rejestracja w platformie WhitePress dla blogerów, vlogerów

Jesteś blogerem, vlogerem, masz konto na Facebooku, Instagramie lub Twitterze - zarejestruj

się i zarabiaj z WhitePress!

whitepress.pl”

Popularni Influencerzy:

1) Julia Kuczyńska– polska blogerka modowa, aktorka, szafiarka, znana głównie jako

autorka bloga modowego Maffashion.

Kariera blogerki - W 2009 roku Kuczyńska założyła swojego bloga internetowego

poświęconego modzie, na którym prezentuje stylizacje. W 2011 roku, wraz z Jessicą

Mercedes, prowadziła własne show modowe J&J Fashion Show. Wzięła udział w kampanii

reklamującej kolekcję marki odzieżowej Hector&Karger.W styczniu 2013 roku po raz

pierwszy pojawiła się na okładce magazynu KMAG.Została polską ambasadorką marki Gatta

. Ubrania przez nią zaprojektowane znalazły się w sklepach stacjonarnych w całej Polsce.

Została twarzą australijskiej marki odzieżowej BlackMilk Clothing.Jako jedyna Polka dotarła

do pierwszego miejsca na międzynarodowej stronie poświęconej modzie lookbook.nu.

Zdjęcia prezentowanych przez nią stylizacji pojawiły się w wielu magazynach branżowych

m.in.: Glamour, niemieckim Vogue czy japońskim Nylon. Blog Maffashion znalazł się na 7.

miejscu rankingu blogów modowych według miesięcznika Press. Wzięła udział w kampanii

młodzieżowej marki odzieżowej Bershka.W 2013 roku otrzymała statuetkę Glam Awards w

kategorii Blogerka Roku, a w czerwcu tego samego roku została wyróżniona tytułem

Człowieka Roku Internetu 2013. W tym samym miesiącu udzieliła wywiadu w internetowym

talk-show .

2) ReZigiusz

To jeden z najpopularniejszych YouTuberów w Polsce. Rozpoczął swoją działalność na

YouTube w 2010 roku na koncie reZiGaming, reZiPlayGames, reZiPlayGamesAgain, a teraz

ReZigiusz. Na chwilę obecną osiągnął 2 287 748 widzów, a na Facebook'u polubiło go 1 242

248 osób.

3) Jessica Mercedes:

Poza prowadzeniem swojego bloga Jemerced zajmuje się modą w portalu VuMag.pl, była

prezenterką EskiTV, ma kolumnę w magazynie KMag, a także pracuje jako osobista stylistka.

Wzmianki o niej pojawiły się w takich pismach, jak Vanity Fair, Vogue, Grazia, Elle czy

Glamour. Jej kariera zdecydowanie nabrała rozpędu, gdy wystąpiła w finale konkursu na

redaktorkę organizowanego przez amerykańską edycję Elle. Jessica Mercedes wyjechała

wtedy do Nowego Jorku. Zarabia na pewno niemało. Na ostatnich zdjęciach z Cannes miała

na sobie m.in buty Alexandra Wanga za 3,5 tys zł. Sama Jessica Mercedes zdradza jednak, że

mnóstwo ubrań, butów i dodatków, a także m.in. przeloty na wydarzenia związane z modą

czy pobyty w miastach całego świata finansują jej sponsorzy

Mniejsze firmy również szukają współpracy z influencerami. Najczęściej spotykane jest

to na Instagramie ,sklepy te wysyłają swoje produkty influencerom, którzy oznaczają

firme na produkcie.(Wszystkie przedstawione osoby są studentami).

Przykładowe propozycję sklepów i osób z nimi współpracujących:

I GOLD_GODDES



h całego świata finansują jej sponsorzy – wielkie firmy modowe.



zystkie przedstawione osoby są studentami).

Przykładowe propozycję sklepów i osób z nimi współpracujących:



wielkie firmy modowe.



II SHILI_SPORT

III TROPEAKA

III TROPEAKA

III TROPEAKA

Badanie znajomości influencerów na rynku:

1. Grupa wiekowa:

- 0-19 lat

- 19-25 lat

- powyżej 25 lat

2. Czy wiesz kto to jest influencer?

- TAK

- NIE

- NIE WIEM

Badanie znajomości influencerów na rynku:

2. Czy wiesz kto to jest influencer?

3. Czy wiesz czym się zajmuje influencer?

- TAK

-NIE

- NIE WIEM

4. Czy znasz jakiś influencerów?

- TAK

- NIE

- NIE WIEM

5. Czy obserwujesz jakiś influencerów?

- TAK

- NIE

- NIE WIEM

6. Czy znasz osoby, które znają influencerów?

- TAK

- NIE

- NIE WIEM

7. Czy znasz jakiegoś popularnego influencera?

- TAK

- NIE

8. Czy Twoim zdaniem każdy może zostać influencerem?

-TAK

- NIE

- NIE WIEM

9.Czy znasz jakiś studentów, którzy zajmują się reklamą produktów?

- TAK

- NIE

- NIE WIEM

WYNIKI ANKIETY

Podsumowanie badań:

• Grupa ankietowanych wynosiła 50 osób

• 21 osób (42%) to osoby w wieku od 19-25 lat

• znaczna ilość ankieterów (68%) odpowiedziała, że wie kto to jest influencer

• 66% badanych uznało, że wie czym zajmuje się influencer

• 57,1% stwierdziło, że zna chociaż jednego influencera

• prawie połowa ankietowanych( 46,9%) twierdzi, że obserwuje influencerów, jednak zaskakujące jest to, że minimalnie różni się to z ilością osób które tego nie robią (44,9%)

• ludzie młodzi w większości stwierdzają, że mają w gronie swoich znajomych osoby, które również znają influencerów – jest to znaczny odsetek aż 64%

• 29 osób zadeklarowało, że zna chociaż jednego popularnego influencera, najczęstsze wymieniane osoby to: Maffashion, ReZigiusz , Piotr Szczepaniak oraz AbstrachujeTV

• większa ilość badanych twierdzi, że każdy może zostać influencerem

• mały odsetek badanych uważa, że nie zna studentów którzy zajmują się reklamą produktów (jednak poszczególne jednostki wymieniły osoby takie jak: Justyn Zybert czy MsDoncellita)

Rafał Galuska, Krzysztof Kostencki, Maciej Krzemiński Case Study: Społeczne oddziaływanie kampanii wyborczej Baracka Obamy z 2008r.

Wprowadzenie

Barack Hussein Obama – prawnik, polityk, działacz społeczny, urodzony 4 sierpnia 1961

roku w Honolulu. Senator stanu Illinois w latach 2005-2008, laureat pokojowej nagrody

Nobla za starania o zmniejszenie światowego arsenału nuklearnego, no i przede wszystkim –

44 prezydent Stanów Zjednoczonych. Syn Baracka Obamy Seniora, i Anny Dunham,

pierwsze 3 lata życia spędził na Hawajach, potem przeprowadził się do Dżakarty wraz z

matką i jej nowym mężem. Powrócił do Honolulu mając 10 lat, lecz pobyt tam nauczył go

języka indonezyjskiego. Po ukończeniu szkoły średniej przeprowadził się na studia

licencjackie z zakresu stosunków międzynarodowych do Los Angeles. Potem zaś przeniósł

się do Chicago gdzie był działaczem społecznym. 1988 rozpoczął studia w Harvard Law

School gdzie po dwóch latach stał się redaktorem naczelnym prestiżowego studenckiego

pisma prawniczego. Rok później uzyskał tytuł magistra prawa. Od 1993 do 2003 wykładał

prawo, w tamtejszej uczelni. Potem zaś musiał zrezygnować z tej posady, ponieważ został

wybrany senatorem. Ze stołka senatora przeskoczył na fotel prezydenta USA, stając się

jednym z najbardziej wpływowych ludzi na świecie. W poniższej pracy trzech młodych

adeptów dziennikarstwa pochyliło się nad ostatnią częścią tej historii, a mianowicie jak

Barack Obama został wybrany 44 prezydentem Stanów Zjednoczonych. Skupiliśmy się

przede wszystkim na społecznym oddziaływaniu jego kampanii, i społecznym aspekcie. A

przynajmniej, taki był zamysł.

Część pierwsza będzie opowiadać o internetowej działalności i internetowym ruchu

społecznym, co w kampanii z 2008 roku było absolutnym trafem w dziesiątkę, w dobie

dynamicznego rozwoju tego medium. Kolejna część to wolontariat w kampanii, czyli jak

nieodpłatnie młodzi ludzie zarażeni zostali ideologią Obamy, i co wpłynęło na to że sami z

siebie, nieodpłatnie agitowali za swoim prezydentem. Trzecia część, to szczegółowe

przedstawienie programu wyborczego Obamy, przez aspekty takie jak gospodarka, walka z

terroryzmem i tolerancja w USA. W tej części, staramy się również pokazać dlaczego słowa, i

obietnice Obamy padły na tak żyzny grunt, czemu społeczeństwo pragnęło akurat takich

obietnic i zapewnień.

Nowe media i społeczne ich oddziaływanie w kampanii Baracka Obamy 2008

Niektórzy politycy dosyć sceptycznie podchodzili do promocji swojego wizerunku w

Internecie, wolą Oni jednaktradycyjne środki przekzu takie jak telewizja, prasa. W 2008 akcja

z ekranu TV przeniosła się przed monitor komputera. Barack Obama, ówczesny kandydat na

prezydenta USA, postanowił zainwestować w promocję swojej kandydatury w internecie.

Chciał On zachęcić młodych ludzi, którzy nie tak często jak starsze pokolenie, korzysta z

telewizora. lub radia, do zainteresowania się w wybory prezydenckie. Ruchy sztabu Baracka

Obamy mogliśmy oglądać w wielu seriwsach społecznosciowych. Młodzież w dzisiejszych

czasach bardzo często korzysta z facebooka, instagrama, myspace. Te i wiele innych

serwisów zapełniło się treścią na temat czarnoskórego kandydata na prezydenta Stanów

Zjednoczonych. Sztab wyborczy Obamy na jego stronie internetowej barackobama.com

uruchomił bardzo ciekawe narzędzie dzięki któremu każdy mógł włączyć się w promocje

swojego faworyta w wyścigu o urząd prezydenta USA.

W zakładce my.barackobama.com mogliśmy ściągać materiały, znalezc lokalne grupy

poparcia, lokalnych liderów. Na stronie mogliśmy założyć wlasnego bloga, wyrażać swoją

opinię na temat działań wyborczych, informować innych użytkowników na temat spotkań w

swojej okolicy.

Równie ciekawą formą aktywizacji był tzw. Phone banking. Polegał on na tym, że

dzięki bezpłatnym polączeniom przez internet można było wykonywać telefony do innych,

aby przekonać ich do zagłosowania na naszego kandydata. Nie wiesz jak rozpocząć

rozmowę? Nic trudnego. Na stronie my.barackobama.com znajdziesz potrzebne materiały,

które ułatwią Ci konwersacje. Do kogo dzwonić? Na stronie znajdziesz bazę numerów do

których możesz zadzwonić. A gdy skończysz rozmawiać możesz dodać raport na temat

uzyskanych efektów. Na stronie newsletter przypominał nam o bieżących wydarzeniach.

Każdy angażujący się w kampanię czuł się ważny, każdy czuł ze przyczynia się do

zwycięśtwa. Aktywność była nagradzana puntkami. Wynik udostępniano publicznie.

Użytkownicy którzy robili bardzo dużo dla kampanii otrzymywali dostęp do materiałów

pozwalających na podniesienie swoich kompetencji z zakresu używania narzędzi

internetowych. Dzięki stronie my.barackobama.com mogliśmy wyszukać osoby o podobnych

zainteresowaniach, które często formowały się w różnego rodzaju grupy.

Do zarejestrowania się w systemie MyBo potrzebowaliśmy jedynie podać imię

nazwisko, pocztę elektroniczną oraz hasło. Dane nie były mocniej weryfikowane. Prowadziło

to oczywiście do tego , że zdarzały się też osoby, które zakładały konta aby pisać tylko

niepochlebne komentarze pod adresem kandydata na prezydenta. Tacy użytkownicy byli

monitorowani, a następnie usuwani z bazy danych.

Zwolennicy Obamy zorganizowali około 200 tyś wydarzeń. Nie były to jedynie

spotkania na których rozmawiano o polityce. Wiele z nich budowało rodzaj więzi między

uczestnikami. Wspólne obiady, wycieczki przyczyniały się do powstawania "jednego

organizmu" wspierającego Baracka.

Oprócz aktywizacji użytkowników, strona my.barackobama.com pozwalała też na

przekazanie stosunkowo niewielkiej kwoty pieniężnej na cele promocyjne kampanii. Każdy

mógł przelać wybraną przez siebie sumę. Nie było to ciężkie, ponieważ wystarczyło zaledwie

kliknąć dwa razy aby zasilić konto kampanii prezydenckiej. Ludzie korzystający z MyBo

mieli też możliwość tworzenia własnych podstron, na których także zbierali fundusze. W

dzisiejszych czasach wszystko kosztuję, dlatego uzyskane pieniądze pozwalały choćby na

emisję reklam wyborczych w tradycyjnym środku przekazu jakim jest telewizja.

Strone MyBo przez okres całej kampanii odwiedziło około 3 milionów

użytkowników. Osoby aktywne na dashboardzie przelały na konto około 35 mln dolarów.

• Facebooka Baracka Obamy w 2008 roku obserwowało koło 1,2mln osób.

• W działania na Facebooku zaangażowana była także jego żona. Stronę MyBo można

było połączyć z kontem w serwisie, co umożliwiało obserwację działań użytkownika

na rzecz kampanii i śledzenie jego aktywności.

• Podczas gdy Facebooka Obamy śledziło ponad milion osób, profil McCaina śledziło

"tylko" 120tyś osób.

• Konto w serwisie Twitter założono w roku 2007. W trakcie wyborów profil Obamy

był najpopularniejszy spośród wszystkich. Na tablicy konta publikowano odnośniki do

strony MyBo, wydarzeń związanych z kampanią.

• W serwisie Youtube opublikowano blisko 1500 filmów. Jak wiadomo publikowanie

jest tutaj darmowe, co pozwoliło zaoszczędzić spore sumy pieniędzy, a materiał i tak

dotarł do szerokiej liczby odbiorców. Szacuje się, że filmy obejrzało 20 mln

użytkowników.

Wolontariat w kampanii Obamy

Sukces Baracka Obamy w wyborach prezydenckich w 2008 roku to nie tylko

kampania w internecie – oczywiście, dzięki niej w dużym stopniu przybliżył się do wygranej,

lecz nie zapomniał także o tradycyjnej formie zdobywania zaufania wśród obywateli swojego

państwa. System door-to-door o którym będzie mowa poniżej, to kolejny czynnik bardzo

dobrze przemyślanej taktyki, aby dotrzeć do jak najszerszego grona. Jak wiadomo – system

opiera się o sposób prowadzenia kampanii wyborczej, w którym docieramy bezpośrednio do

elektoratu poprzez odwiedziny w ich domach. Takie spotkanie – kandydata z wyborcą to

bezapelacyjnie najlepsze rozwiązanie w kontaktach „przyszłej” władzy z szarym obywatelem

kraju. Barack Obama w ten sposób docierał do zwykłego człowieka i dowiadywał się o ich

problemach i codziennych kłopotach.

Dzięki prywatnym rozmowom z wieloma rodzinami mógł tworzyć w danej chwili idee

aby w przyszłości polepszyć ich życie. Każda rozmowa dawała nowe pomysł na zmianę tego

kraju na lepsze. Żaden polityk nie jest w stanie stwierdzić czego potrzebują obywatele, jeżeli

nie spotka się z nim w „cztery oczy”.

Czas kampanii Baracka Obamy to czas dużych przemian. Jedna z nich związana jest

ze zamianą zwykłych szarych obywateli USA w silnie zaangażowanych wolontariuszy.

Młodzi często zdeterminowani do działania ludzie stworzyli ruch na rzecz doprowadzenia

swojego kandydata – Baracka Obamy, do zwycięstwa w wyborach. Mówimy tu o osobach nie

dokonujących drobnych wpłat na konto sztabu wyborczego Obamy – ale również o

wolontariuszach, którzy działali pro publico bono. Kreatywność ludzi którzy chcieli zmienić

dotychczasową władzę zachwyca do dzisiaj. Dobrym przykładem na potwierdzenie

zaangażowania „młodej krwi” jest sytuacja z uczelni University of New Hampshire z lutego

2007 roku. Największa uczenia stanowa była doskonałym punktem zaczepienia dla dobrze

rozwijającej się kampanii współpracującej z młodymi ludźmi. Obama był pierwszym

kandydatem, który odwiedził to strategiczne miejsce – gdzie odbyły się pierwsze prawybory.

Zaledwie 7 dni po wizycie Baracka na uczelni – uformowała się tam grupka młodych

ludzi, którzy cechcieli wspomóc jego kandydaturze. Oddelegowany członek sztabu

wyborczego Baracka Obamy czuwał nad młodymi studentami i pomagał im tworzyć jak

najliczniejsze grono młodych wolontariuszy. Krajowa kampania doprowadziła także do

powstawania nowych, małych komitetów, które miały na celu promowanie Baracka w

obrębie grona znajomych, przyjaciół, rodziny, czy sąsiadów – członków tych komitetów.

Oficjalne poparcie kandydata demokratów było dowodem na rozrastanie się poparcia jego

kandydatury na obszarach całego USA. Wolontariusze zajmowali się między innymi

rozsyłaniem e-maili do wyborców zawierających co raz to nowsze informacje dotyczące

kampanii.

Porównując politykę kampanii wyborczej Baracka Obamy i Johna McCaina trzeba

podkreślić, iż przyszły prezydent nieco zaryzykował – stawiając na młodych. Opłacało się.

Większość młodych ludzi wykazała się niezwykłą kreatywnością i wieloma siłami do

działania. Niestety – kontrkandydat nie został doceniony przez młodych i w ten sposób

pozbawił się posiadania w swoich szeregach wielu wolontariuszy. W sztabie Johna McCaina -

praktycznie ich nie było .

Program wyborczy dostosowany do potrzeb społeczeństwa

Obietnice wyborcze i program Baracka Obamy, czyli jak trafił do serc Amerykanów.

Najważniejszym aspektem według nas jest wstępna obietnica, o możliwości zbrojnej

interwencji w Pakistanie, jeżeli dotychczas prowadzone działania byłyby nadal nieskuteczne.

Tak zdecydowane kroki, zadziałały na uczulone pod względem terroryzmu społeczeństwo

Amerykańskie jak wabik, na początku kampanii. Zwłaszcza, że podczas pierwszej debaty

Barack Obama wyszedł raczej na zbyt pokojowego, wspominając o bardzo otwartych

rozmowach, bez wstępnych warunków z krajami z którymi USA miało co najmniej chłodne

stosunki, takimi jak Kuba, Wenezuela i Korea Północna. Taka nagła przemiana, zaskoczyła

delikatnie społeczeństwo, co już dało pierwszą falę rozgłosu. Warto jednak w tym miejscu

zaznaczyć, że Obama od razu na wstępie wykluczył możliwość używania broni nuklearnej

przeciwko terrorystom. Opowiedział się również za wycofywaniem wojsk z Iranu i Iraku,

ściślej rzecz biorąc oddziałów bojowych w okresie 16 miesięcy od ewentualnego podjęcia

urzędu.

Drugim aspektem, choć nie obietnicą jest kolor skóry naszego kandydata. Mimo, że

czasy niewolnictwa i nierówności praw między czarnymi a białymi już dawno zniknęły

oficjalnie w państwie, prawdą było to że ten podział, nadal był widoczny lecz ukrywany na

pierwszy rzut oka. Jest to niestety rzecz nie do wyplenienia z ludzkiej natury, prawdą jest że

dominowała polityka tolerancji, ale nie do końca powszechnej akceptacji. Barack Obama

porwał się na głęboką wodę, i wydaje mi się, że jego kolor skóry nawet troszkę mu pomógł.

Według sondażów z tamtego okresu 85% Amerykanów nie obchodził kolor skóry kandydata.

Ilu jednak się do tego nie przyznało, czysto ze wstydu, i niepewnego poglądu ? Niemniej

jednak, kolor skóry podziałał tutaj na plus przede wszystkim dlatego, że miał być manifestem

ostatecznej równości. Jesteśmy nowoczesną Ameryką, odrzucamy rasowość, nie ważne czy

jest czarny czy biały, ważne jest to że jest poruszający baryton i spokój porusza na

wystąpieniach, a program wyborczy daje trochę spokoju po kowbojskich rządach Georgea

Busha. A farba na Białym Domu to tylko farba, i niech wszyscy zacofani rasiści o tym

wiedzą. Koniec końców nawet sztab McCaina zarzucił granie rasą Barackowi Obamie, kiedy

to powiedział, „będą próbowali was przestraszyć moją osobą” oraz „ma takie zabawne

nazwisko i nie wyglądam tak, jak ci wszyscy inni prezydenci na banknotach dolarowych”.

Może to troszkę przerysowany obraz, ale był to czas kiedy tolerancja była na zdrowym

poziomie, i osiągała maksimum swojej zdrowotności, w przeciwieństwie do czasów

obecnych. Wybór Obamy miał również na celu wyciszenie echa, pomiędzy czarnymi i

białymi grupkami ludzi, którzy oficjalnie podwali sobie rękę z uśmiechem. A przynajmniej

taki był tego zamysł.

Gospodarka i polityka fiskalna. Zwolnienie z podatku ludzi starszych z dochodem

mniejszym niż 50 tys dolarów. Zwiększyć podatki dla ludzi z dochodem powyżej 102 tys, to

znaczy że starsi i biedniejsi nie płacą, a bogatsi płacą więcej. Wspaniała postawa.

Podwyższenie podatku do 28% od zysków kapitałowych. 10% ulg dla hipotecznych kredytów

dla Amerykanów klasy średniej. W dziedzinie ochrony zdrowia Barack Obama zaleca

krajowy system ubezpieczeń obejmujący tych, którym pracodawca nie zapewnia ochrony.

Koszt szacowany na 50 – 65 mld USD zostałby sfinansowany ze zniesienia ulg podatkowych

od dochodów ponad 250 tys. USD rocznie. Krajowy system ubezpieczeń czyli protoplasta

obecnego ObamaCare, systemu obowiązkowych ubezpieczeń i płacenia za opiekę medyczną,

z ustaleniem górnych maksymalnych pułapów. Jak wiemy, system ten jest obecnie kością

niezgody w amerykańskim społeczeństwie. W naszej ocenie i plan Obamy z 2008 który

przeewoluował jest dobry i na swój sposób sprawiedliwy. Nie można nie wspomnieć tutaj o

planie wtłoczenia wielkich pieniędzy w sektor nowych miejsc pracy. Według ówczesnych

szacunków, każdy miliard dolarów miał stworzyć 47,5 tysiąca nowych miejsc pracy.

Wspominał o 25 miliardach które zamierza przeznaczyć na ten cel, co według prostej

matematyki daje coś około 1,2 miliona nowych miejsc pracy zwłaszcza w sektorze

drogowym. Różnicą było również podejście do sprawy wolnego handlu. John McCain uważał

bowiem, że w żaden sposób nie należy interweniować w międzynarodowy handel, import i

eksport towarów, co tyczy się również Północnoamerykańskiej organizacji handlowej

NAFTA. Obama zaś uważał, że należy uporządkować fakt, że na wolnym handlu zyskują

tylko producenci, bankowcy i korporacje, przyczyniając się jednocześnie do ubożenia klasy

pracującej.

Dwuznacznie ocenione zostały jego inicjatywy dotyczące ochrony środowiska. Z jednej

strony razem z senatorem McCainem popierał ustawę zakładającą redukcję ogólnoświatowej

emisji gazów cieplarnianych o dwie trzecie do roku 2050, z drugiej strony forsował projekt

ustawy promującej upłynnianie węgla, który spotkał się z protestami ekologów.

Jeżeli chodzi o sprawy socjalne Barack Obama był dosyć radykalny, opowiadał się za

legalizacją aborcji, równouprawnienia mniejszości seksualnych. Był również zwolennikiem

kary śmierci, kontrolowanego dostępu do broni. Cóż, byłoby to co najmniej dziwne, żeby

kandydat potrzebujący tolerancji, nie opowiadał się za nią w tak skonkretyzowany sposób.

Istotny jest tutaj też fakt, planu legalizacji imigrantów, przede wszystkim meksykańskich.

Odbiło się to na procencie wyborców z tej grupy społecznej. W Kolorado, Nowym Meksyku i

Nevadzie demokrata odniósł zdecydowane zwycięstwa, głównie ze względu na głosy

Latynosów, co dało łącznie aż 19 głosów elektorskich.

W sprawie Polski, Obama nie wystosował konkretnej propozycji zniesienia wiz,

nadmienił jednak, że Stany Zjednoczone będą dążyć do zniesienia wiz dla członków NATO i

UE. Jak pokazała historia, było to piękne wyborcze głaskanie. Generalnie rzecz ujmując.

Czemu wygrał Obama ? Po pierwsze – ogromne środki finansowe. Po drugie, i co ważniejsze

w tej części – świetnie wpasował się w ówczesne problemy Amerykanów. Mocno

nadszarpnięte zaufanie do Busha, byłego wojskowego, twardą ręką trzymającego państwo

kowboja. Dziurawą ręką tylko na kilka bomb i zamachów. Ameryka potrzebowała spokoju, i

ułożenia takiego jakie oferował kandydat demokratów. Kolejny wojskowy, McCain nie był

potrzebny, mimo faktu, że w oczach Amerykanów służba wojskowa to zawsze najwyższa

świętość, a weterani traktowani są z ogromnym szacunkiem. Porywający na wystąpieniach,

ale ułożony głoszący hasło zmiany „Yes we can”. „We belive in change”. Zawsze

uśmiechnięty, z niezwykłym talentem oratorskim, nowy wyśniony prezydent. Amerykanie

pragnęli stabilizacji, rozwoju zarówno kulturowego jak i gospodarczego, a wedle mojej oceny

pomysły gospodarcze Baracka Obamy były dużo bardziej wykonalne, mimo swego

rozmachu. A jak wiemy, Obama miał rozmach, czy to w kampanii, czy to w późniejszych

rządach. Zmiany nie miały być radykalne, ale odczuwalne. Tak też je sprzedał. Jego obietnice

wycelowane były w grupy społeczne najbardziej niedoceniane i narażone na brak uwagi, co

za tym idzie najłatwiejsze do „urobienia”. Warto też tutaj wspomnieć o ogromnej aktywizacji

młodych w rozprzestrzenianiu jego idei, i pomysłów na lepszą Amerykę. Obama dobrze

wiedział, że ryzykuje, i nadstawia karku wszystkim radykałom społeczeństwa. Secret Service

zostało mu przecież przydzielone jeszcze 16 tygodni przed wyborami. Nie obyło się bez

ostrych komentarzy np. Richarda Trumka prezydenta największej Amerykańskiej organizacji

zrzeszającej związki zawodowe (American Federation of Labor and Congress of Industrial

Organizations (AFL-CIO)) - „There’s only one really bad reason to vote against him: because

he’s not white”. Mimo wszystko Obama dał radę. I to dosyć spora przewagą głosów. Czy to

dobrze ? Tego się nie dowiemy. Wiemy jednak, że serca Amerykanów są dosyć zmienne, i

podatne na obecne potrzeby, wykreowane na przestrzeni kilku lat, i wystarczy po prostu

podpalić je ogniem, jaki niewątpliwie miał w sobie Obama. Murzyn z Honolulu na

prezydenta największego światowego mocarstwa ? Ależ owszem, czemu nie.

Magdalena Białek, Joanna Grabska, Anastazja Łoboda

Wizerunek studenta w Polsce. Studenci w oczach Polaków i obcokrajowców

Studenci to bardzo duża grupa społeczna. Obecnie do uczelni wyższych uczęszcza

około 1405133 uczniów, w wieku 19-24 lat. Niestety liczba ta spada. Maturzyści coraz

częściej wybierają drogę kariery zawodowej. Dawniej tytuł magistra oznaczał prestiż, osoba

ubiegająca się o przyjęcie na uczelnie musiała wykazać się olbrzymią wiedzą, determinacją i

umiejętnością radzenia sobie ze stresem. Również ukończenie studiów było przepustką do

dobrze płatnej pracy. Dziś, wystarczy dokument potwierdzający zdaną maturę, a tytuł

magistra nie daje nam gwarancji pracowania w zawodzie. Szkoły wyższe przedstawiają nam

wachlarz kierunków i specjalności. Najczęściej wybieranymi są kierunki humanistyczne.

Mimo iż polskich maturzystów mamy całkiem sporo, w naszych uczelniach swoją wiedzę

pogłębiają studenci z zagranicy, często korzystający z programu wymiany studenckiej.

Na temat studentów opinie są bardzo zróżnicowane. Poglądy osób starszych zupełnie

różnią się od zdania młodych. Każda grupa wiekowa patrzy na uczniów szkół wyższych pod

innym kątem. Nie zawsze opinie o studentach są pochlebne. Większość społeczeństwa swoje

zdanie kreuje przez powszechne stereotypy, które często mijają się z rzeczywistością.

Również osoby przyjezdne zaobserwowały pewne zachowania charakteryzujące życie

studentów.

Obcokrajowcy przyjeżdżający na studia do Polski często zauważają różnice

kulturowe, obyczajowe, ale również, różnice w zachowaniu i życiu codziennym polskich

studentów. Przedstawimy jak jest postrzegany wizerunek przeciętnego polskiego studenta z

perspektywy zdrowia, profilaktyki chorób, nauki oraz prowadzenia gospodarstwa domowego

oczami obcokrajowca.

Polscy studenci rzadko dbają o właściwą dietę i dobrą kondycję fizyczną. Ci, którzy

mieszkają z rodzicami, jak to zazwyczaj bywa, odżywiają się regularnie i w miarę zdrowo.

Zaś ci mieszkający w akademikach odżywiają się nieregularnie, słodyczami,

wysokokalorycznymi przekąskami, liderem jest kebab. Ciężko spotkać polskiego studenta,

który by nie spróbował tego fast-food’u. Codzienne kupowanie artykułów spożywczych w

hipermarketach, które oferują niską cenę i produkty o niskiej jakości sprzyjają niezdrowemu

stylowi życia studentów. Najbardziej popularnym daniem śniadaniowym jest kawa i papieros.

Nie da się nie zauważyć dużej liczby palących studentów. Zauważalne jest to na co dzień w

akademikach, na kampusie i przed wejściem do uniwersytetu, szczególnie w godzinach

porannych. Może się wydawać, że wśród studentów ignorowane są zasady zdrowego życia.

Dotyczy to również leczenia. Studenci najczęściej stosują metodę samoleczenia: garstka

witaminy „C”, duży kubek herbaty-i po chorobie. Jest to najszybszy i najtańszy sposób, który

pozwala im uniknąć wizyty u lekarza.

Kontynuując temat odżywiania, studenci z zagranicy często zauważają totalną

bezradność Polaków w sprawie gotowania, w szczególności dotyczy to dziewczyn. Z

niewiadomych przyczyn większość Polek mieszkających w akademikach nie zawraca sobie

zbytnio głów gotowaniem jedzenia. Najczęściej, kupują już gotowe dania, albo przywożą z

domów.

Z racji tego, że Polacy idą na studia w wieku 19-20 lat, nie przejmują się zdobyciem

wykształcenia. Najczęściej szybko znajdują pracę, nie mając już czasu na studiowanie i po

semestrze/roku studia nie są kontynuowane. Często się też zdarza, że po ukończeniu

licencjatu studenci rezygnują ze zdobycia tytułu magistra i najczęściej jest to związane z tym,

że posiadają pracę, która koliduje z dalszym studiowaniem.

Polscy studenci są skorzy do pomocy obcokrajowcom przyjeżdżającym na studia do

Polski. Są tolerancyjni wobec kolegów pochodzących z innych państw, zaciekawieni w

interakcji z nimi. Z racji tego, że przeciętny polski student zna od 2 do 3 języków,

porozumieć się ze studentami obcojęzycznymi jest o wiele łatwiej.

Osoby starsze niestety nie mają zbyt pochlebnej opinii o studentach. Większość z nich

kojarzy im się ze zdemoralizowaną grupą społeczną, która zalewa polskie społeczeństwo

swym brakiem kultury.

Z badań przeprowadzonych na przełomie lat wynika jednoznacznie, że w mniemaniu

osób starszych studenci są okropni. Zdaniem osób w wieku produkcyjnym cechują się

arogancją, niewiedzą, cwaniactwem i do tego kompletnym brakiem kultury i zasad

moralnych. To przerażające, że tak źle mówi się o młodych ludziach, którzy chcą poszerzać

swoje horyzonty. Profesorowie mówią otwarcie: „Studenci są leniwi, starają się prześlizgnąć

przez studia jak najmniejszym kosztem pracy oczywiście jak najszybciej i jak najłatwiej.

Często maja jeszcze pretensje i w dodatku potrafią być naprawdę bezczelni. Nie mają w

zasadzie zdania na żaden temat, o niczym nie chcą dyskutować, a w razie jakichkolwiek

trudności i krępujących sytuacji, przestają uczęszczać na wykłady, ćwiczenia. Oczywiście

potem zalewają wykładowców wiadomościami, w których bezskutecznie tłumaczą się ze

swych nieobecności. W ubiegłych latach młodzi ludzie wybierali się na studia, aby zdobywać

wiedzę i zapewnić sobie start w przyszłość, teraz niestety się to zmieniło. Teraz studiuję się,

aby imprezować, dobrze się bawić i korzystać ze zniżek, które wynoszą a z 51 %.”

W Polsce, na szczęście są osoby, które mają odmienne zdanie. Jest ich bardzo mało,

ale usilnie starają się bronić studentów. Jak powiedziała była minister edukacji Katarzyna

Hall PO: „W każdym roczniku są osoby inteligentne i zaangażowane oraz takie z przypadku,

które trochę minęły się ze swoim powołaniem. W każdym środowisku można znaleźć ludzi

zdolnych, jaki i leniwych-to normalne.”

Najgorsze opinie dotyczą studentów uniwersytetów. Osoby starsze uważają, że na

politechnikach tacy studenci odpadliby podczas pierwszej sesji, bądź zostali odpowiednio

„zdeformowani”. To nie koniec złych opinii na temat studentów. Starszyzna wprost mówi, że:

„Studenci stronią od mydła i wody, żyją dzięki chemii zawartej w energetykach, jedzą ubogo,

albo wcale, ponieważ pieniądze przeznaczają na zabawę i alkohol.”

Według badań, student jest zwykłym brudasem. Na śniadanie pije kawę i potem

głoduje przez kilka godzin, by w końcu zjeść coś porządnego, czyli fast food’a bądź batona.

Studenci próbują się bronić i pokazują, że są naprawdę dobrzy i kulturalni, lecz nie zawsze się

im to udaje. Dobrą opinię o tych młodych ludziach można tylko i wyłącznie usłyszeć w

grupie społecznej zwanej „studentami”. Tylko sami o sobie mówią dobrze i walczą ze

stereotypem polskiego studenta.

Zapytałyśmy kilku studentów, co myślą o samych sobie, najczęściej odpowiadali:

„Jesteśmy młodzi, bawimy się, ale to nie oznacza, że jesteśmy źli. Każdy wiek ma swoje

prawa. Wtedy, kiedy trzeba, odrzucamy imprezy, alkohol i solidnie przykładamy się do nauki.

Nie lekceważymy obowiązków i zawsze dotrzymujemy słowa. Pojawiamy się na każdych

zajęciach i dbamy o higienę osobistą bez dwóch zdań, skrupulatnie dbamy o swój wygląd.

Jedyne co zaniedbujemy, to systematyczne spożywanie pełnowartościowych posiłków. Nie da

się zawsze o tym pamiętać, albo po prostu nie ma na to czasu. To prawda, kawa „ratuje nam

życie” i trzyma nas na nogach. Nie stronimy od energetyków, ale też nie spożywamy ich

litrami. Gdy mamy czas przygotowujemy pełnowartościowe posiłki.”

Studenci często narzekają na sposób prowadzenia zajęć. Uważają, że uczelnie

powinny przykładać większą uwagę do zajęć praktycznych. Są niezadowoleni z faktu, że

studia gównie opierają się na siedzeniu i słuchaniu, co nie daje im żadnego doświadczenia w

praktycznym wykonywaniu zawodu.

Młodzi ludzie patrzą na studentów pod zupełnie innym kątem. Nie zastanawiają się

nad tym, że to właśnie ta grupa społeczna wkracza w prawdziwie dorosłe życie, w którym nie

jest wcale łatwo się odnaleźć.

Maturzyści uważają, że studenci mają bardzo interesujące życie. Wydaje im się, że

mogą wszystko, gdyż są dorośli, mieszkają najczęściej bez rodziców, więc nie mają nad sobą

żadnej kontroli, dostają pieniądze i wcale nie muszą pracować, gdyż ich pracą jest edukacja, a

w dodatku we większości restauracji i barów mają wysokie zniżki, więc pewnie im się dobrze

powodzi. Uważają, że życie w tym okresie jest interesujące, lekkie, łatwe i nie ma żadnych

obowiązków oprócz nauki. Jednakże nie zdają sobie sprawy z tego, iż wyprowadzka z domu

rodzinnego i mieszkanie na własną rękę to krok milowy ku prawdziwie dorosłemu życiu.

Żadne z nich nie zaobserwowało, jak ciężko czasem jest pogodzić edukacje z codziennymi

obowiązkami domowymi.

Z przedstawionych opinii wynika, iż studenci cechują się brakiem wiedzy, jednakże

wybierając się do szkoły wyższej wykazują chęć edukowania się i chcąc nie chcąc, muszą

posiąść pewne umiejętności, aby zaliczyć semestr, czy też rok. Nikt nie otrzymuje zaliczenia

nie opanowując pewnych umiejętności.

Pamiętajmy, że studia dają nam przepustkę do posiadania kierowniczych stanowisk, a co za

tym idzie musimy mieć pewną wiedzę i umiejętności, abyśmy byli wstanie podołać

obowiązkom zawodowym.

Mimo tego, iż opinie są różne z każdej z nich trzeba wyciągnąć odpowiednie wnioski.

Nie każdy student jest zły, jak i nie każdy starszy człowiek jest dobry. W każdej z grup

społecznych znajdzie się przykładny przedstawiciel, jak i osoba psująca opinię. Nie możemy

generalizować wszystkich, jednakże nie na wszystko trzeba patrzeć z przymrużeniem oka.

Zarówno niektórzy studenci zasłużyli sobie na niezbyt pochlebne opinie, jak i większość

starszych osób przykleiło im łatkę osób pozbawionych kultury i jakichkolwiek zasad

moralnych. Pamiętajmy, aby ocenić jakąś grupę społeczną, musimy najpierw nieco głębiej

poznać jej życie. To co nam się wydaje na pierwszy rzut oka, nie zawsze okazuje się prawdą,

często, po większych przemyśleniach możemy dojść do wniosku, że się myliliśmy. Dopóki

nie jesteśmy czegoś pewni, nie powinniśmy wydawać opinii, ani wzorować się na jednym

przykładzie.

Sabina Niemczak, Alicja Krzesińska Prawdy i mity

Mity są to specyficzne opowieści o otaczającym nas świecie. W kontekście

postrzegania młodych ludzi przez pozostałe pokolenia, można powiedzieć, że są to pewnego

rodzaju stereotypy. Wśród społeczeństwa widoczna jest generalizacja studentów. Częściowo

ma na to wpływ dawna opinia o nich, która wykreowała ich obecny wizerunek. Można

zauważyć, że nadal jest ona mocno zakorzeniona w myśleniu ludzi1.

W naszej pracy przedstawimy mity na temat studentów, oraz to jak przez nie są oni

odbierani przez społeczeństwo. Jednocześnie porównamy je z prawdami, czyli zobrazujemy

ich rzeczywisty wizerunek. Na końcu postaramy się wymienić sposoby na zmianę wizerunku

studentów, tak aby byli oni odbierani pozytywnie.

Studenci – jak wskazują źródła historyczne, byli już znani w starożytności. Sam

Sokrates miał swoich uczniów, którzy uczyli się od niego oraz podążali za nim. Stawali się

wielkimi filozofami, którzy mieli swoich uczniów i tak narodziła się pewna zależność :

profesor – student. W Galicji mianem studenta zwykło się określać ucznia gimnazjum,

słuchaczy uniwersytetu1 nazywano akademikami, a dawniej żakami.Obecnie studenci to

zazwyczaj osoby między 19 – stym, a 20 – stym rokiem życia, (oczywiście to nie reguła ). Są

uczniami szkół wyższych, a na ich temat „krąży” wiele mitów.

Najpopularniejszym, a zarazem krzywdzącym jest, ten który przekazuje sodę

właścicielom mieszkań, negatywnie opisujący najemców – jakimi są studenci. Mimo, że

większość z nich nigdy nie miała z nimi do czynienia. Sądzą, że wynajęcie mieszkania

uczniom uczelni wyższych wiąże się z ogromnymi stratami, zniszczonym meszkaniem, z

ciągłymi wizytami policji, czy też codziennymi telefonami od niezadowolonych sąsiadów.

Uważają, że studenci zalegają z płatnością za czynsz i rachunki. Oficjalnie wynajmują

mieszkanie w np. trzy osoby, podczas gdy mieszka tam nawet kilkanaście osób. Nie są

nauczeni trzymać porządku, nie szanują mieszkania oraz jego wyposażenia. Podsumowując

mitem jest to, że studenci są nieodpowiedzialni, tym samym przynoszą wynajmującym więcej

strat niż korzyści.

Kolejnym stereotypem jest ten, który dotyczy codziennego spożywania trunków

wysoko procentowych przez uczniów. Powstały już o tym żarty, filmiki czy memy, których

znajdziemy ogrom w internecie.

Trzecim stereotypem jest twierdzenie, że akademiki nie zdają egzaminów w

pierwszych terminach. Uczą się do nich w nocy przed samym testem – nigdy wcześniej.

Ostatnim mitem, ale równie powszechnym, jak pozostałe jest ten, który wyraża się o

studentach jako ludziach „bez grosza”. Przez to, że ciągle spożywają alkohol i prowadzą

rozrywkowy tryb życia, często brakuje im pieniędzy na jedzenie.

„Jaki student jest, każdy widzi”, współczesny wizerunek studenta diametralnie się

zmienił, od czasów kiedy wkuto to powiedzenie. Dzisiejsi uczniowie szkół wyższych są

młodymi, obrotnymi ludzmi, którzy podejmują pracę dorywcze, wyjeżdżają za granice na

studia lub do prac sezonowych. Członkowie tej grupy społecznej są wielce kreatywni,

niektórzy zakładają swoje małe firmy, jednocześnie studiując. To także osoby chętnie

angażujące się w ważne sprawy społeczne, na przykład wolontariat. Mimo to wśród ludzi

panuje negatywna opinia o studentach, którzy są generalizowani. Pani Katarzyna Hall z PO –

była minister edukacji, podkreśla i przekonuje „Na każdym roku są osoby inteligentne i

zaangażowane oraz takie z przypadku, które trochę minęły się ze swoim powołaniem. Z

każdego środowiska jestem w stanie pokazać ludzi zdolnych, jak i leniwych”.

Kolejnym pomocnym dowodem w obalaniu mitów mogą być badania naukowe, które

wskazują wyraźny spadek spożywania alkoholu przez studentów. W 1994 roku 67,51

procenta uczniów szkół wyższych, przyznało się do picia napojów wysoko procentowych.

Kiedy w poprzednich latach 1980 było ich znacznie więcej. Najnowsze badania „Studenci

2000” pokazują, że 44,4 procent studentów spożywa często alkohol. Nie znaczy to, że

wszyscy się upili bo 74,44 procent wyznaje, że nie zdarzyło im się to „ani razu” , a do trzech

lub więcej razy, w ciągu 30- stu dni, niewielki odsetek, bo tylko 6,45 procenta badanych2.

Jak wcześniej wspomniałyśmy współczesny student różni się od tego, który jest

„bohaterem” mitów3.

Zastanawiamy się jak można poprawić wizerunek żaka wśród społeczeństwa

Po pierwsze ich dobre uczynki powinny być bardziej nagłośnione, nie tylko w

mediach studenckich i lokalnych. Jeżeli chociaż raz w miesiącu ludzie usłyszeliby pozytywne

informacje w wiadomościach krajowych, opinia pozytywna, powoli zaczęłaby nie

zakorzeniać w ich świadomości. Jest wiele wydarzeń godnych uwagi takich jak

„Wampiriada” czy innego rodzaju wolontariaty, inne działalności, wygrane konkursy itp.

Kolejnym sposobem może być organizowanie większej ilości uroczystości poza Kampusem,

na rynku z innymi ludźmi, żeby mogli lepiej poznać młode pokolenie.

Można stworzyć spot reklamowy, który wpłynie na opinię, reszty grup społecznych.

Tego typu reklamy zmieniają myślenie i podejście.

Jak widać jest wiele mitów o studentach, którzy jednocześnie bardzo są popularne.

Jednak rzeczywistość jest inna, nie można generalizować wszystkich ludzi należących do

danej grupy społecznej, na podstawie zachowania jednostek. Studenci to przyszłość kraju,

dlatego należy postarać się oby trochę lepiej im się żyło, bez oceniania ich przez pryzmat

stereotypów. Sposobów na to jest dużo, wystarczy uświadamiać ludzi, że dzisiejsi studenci

różnią się od tych, o których mowa jest w mitach.

Bibliografia:

1. Słownik języka Polskiego

2. www.papra.pl

3. www.psychologia.edu.pl

1Słownik języka polskiego. Znaczenie słowa mit.

2 www.parpa.pl

3Alcohol Alert, nr.29 lipiec 1995r., National Institute on Alcohol Abuse and alcoholizm

Angela Dudzińska, Nicole Klepczyk Praca jako sens życia

Praca jest nieodzownym elementem życia każdego człowieka. Jest ona zajmującym

tematem pod każdym względem, od początku istnienia ludzkości. Jednak by zacząć

rozważania na jej temat należy wyjaśnić co dokładnie rozumiemy przez to słowo.

,,Praca” to miara wysiłku włożonego przez człowieka w celowo i świadomie podjętą

czynność na rzecz osiągnięcia danego celu. Dzięki tej definicji możemy zauważyć że praca

towarzyszy nam już od najmłodszych lat, dziecko stawia pierwsze kroki by nauczyć się

chodzić, czyli osiągnąć określony cel poprzez odpowiednie działanie. Jest to oczywiście

bardzo ogólne pojęcie, a samą ,,pracę’’ możemy definiować na różne sposoby. Jednak w tym

przypadku postaramy się skupić nie tyle na istocie samej pracy, a jej rozumieniu w kontekście

zawodu - tym co znaczy i jaką rolę odgrywa w życiu człowieka.

Często spotykamy się ze stwierdzeniem że praca jest niejako sensem naszego

istnienia. Jest to określenie całkowicie poprawne patrząc przez pryzmat powyższej definicji,

iż wszystko co robimy jest pracą. Jednak ograniczając to pojęcie do rozumienia ,,pracy” jako

wykonywanego przez człowieka zawodu, możemy przekształcić to wyjaśnienie w

rozumowanie że ,,praca” jest celowo i świadomie podjętą czynnością na rzecz osiągnięcia

celu oraz uzyskania pewnych korzyści i dóbr. W tej definicji jest zawarta istota pracy

zawodowej dzielona na: cel i zarobek. Celem może być dla nas samorealizacja, zdobywanie

wiedzy czy upragnionej posady, natomiast zarobek odnosi się do wszelkich dóbr oraz

korzyści materialnych, jakie otrzymujemy z racji wykonywania danej pracy. Odnosząc się

zatem do tematu: ,,praca jako sens życia” zauważamy że jest to nieodzowna prawda życia

ludzkiego jednak istnieją dwa różne poziomy interpretowania tego stwierdzenia, które

obnażają pozytywy oraz negatywy pracy zawodowej.

Pierwszy poziom interpretacji to pozytywny odbiór wyjaśniający iż praca nadaje sens

życiu człowieka. Jest ona czynnikiem wyróżniającym nas na tle innych stworzeń. Człowiek

pracuje aby stać się lepszy, wciąż się rozwijać. Dzięki pracy jesteśmy w stanie prowadzić

wymianę dóbr otrzymywanych z niej, stajemy się członkami społeczeństwa oraz jesteśmy w

stanie nieustannie rozwijać nasze talenty oraz umiejętności. Praca to samodoskonalenie się.

W niej nabywamy potrzebne nam wiedzę oraz doświadczenie, które później wykorzystać

możemy w różnych aspektach naszego życia, nawet prostych potrzebach codziennych jak

komunikowanie i stosunki międzyludzkie. Przez pracę również nawiązujemy często kontakty

z innymi ludźmi i stajemy się częścią jakiejś grupy społecznej. To z kolei sprawia iż

zaczynamy czuć się potrzebni i wartościowi, dzięki czemu spełniamy jedną z naszych

głównych potrzeb jaką jest poczucie spełnienia jakiejś roli w świecie. Już w epoce

pozytywizmu że człowiekowi potrzebna jest praca gdyż jest on jedynie trybikiem w wielkiej

maszynie, którą jest świat. Jednak jak bywa to w przypadku maszyn bądź organizmów, każdy

najmniejszy element jest potrzebny aby wszystko działało prawidłowo. Zatem można posunąć

się do stwierdzenia że dzięki pracy zyskuje nie tylko człowiek i ludzie w jego otoczeniu, ale

poniekąd świat. Praca również jest niezbędna by pozostawić po sobie ślad w historii tego że

świata.

Drugi poziom interpretacji głosi zupełnie odmienne postulaty. Jest to odbieranie pracy

jako sensu życia w dosłownym wydźwięku rozumując, że bez niej życie nie ma zupełnego

sensu, a człowiek niepracujący jest nic nie wart. Takie myślenie sprawia w dzisiejszych

czasach wiele problemów społecznych takich jak problemy egzystencjonalne ludzi (depresja),

bezrobocie oraz pracoholizm. Ostatni z nich stał się niejako wyznacznikiem XXI wieku.

Ludzie popadają w potocznie zwany „wir pracy” skupiając się jedynie na wykonywanym

zawodzie w takim stopniu, że staje się on jedynym sensem ich istnienia. Co za tym idzie, w

przypadku utracenia pracy bądź stanowiska, często nie są w stanie na nowo znaleźć sobie

miejsca w społeczeństwie. Idealnym przykładem kraju, w którym pracoholizm jest rzeczą

codzienną jest Japonia. Jeden z najbardziej rozwiniętych technologicznie i społecznie państw

na świecie boryka się z ogromną ilością pracoholików. Dane Reurters i Ipsos Global donoszą

że w 2012 roku przeciętny Japończyk średnio wypracowuje 1714 godzin rocznie, a

pracownicy wykorzystują jedynie 33% przysługujących im dniu urlopowych. Problem ten jest

na tyle poważny że powstało również japońskie stwierdzenie ,,karoshi” co oznacza śmierć z

przepracowania i dotyka kilkuset osób rocznie. Najczęściej dotyczy ona zawałów serca lub

udarów mózgu, jednak bardzo częste są również przypadki samobójstw. Duży wpływ na owe

statystyki ma styl życia w Japonii, gdzie osoba nie biorąca w pracy nadgodzin uznawana jest

przez społeczeństwo za lenia i nieroba, co za tym idzie, jest z niego wykluczana. Japończycy

czują tak silną potrzebę pracy że przez pewien okres wykształciło się tam kilka irracjonalnych

zawodów takich jak np. „obserwator”, którego praca polegała na tym by siedzieć przez

określoną ilość godzin i wpatrywać się w okno. Zawód ten jednak dość szybko został

zakazany ze względu na dużą ilość pracowników, którzy popełniali samobójstwo po

wykonaniu owej pracy. Przez to że większość swojego czasu spędzają w pracy, coraz rzadziej

zakładają rodziny. Z tego też powodu w Japonii bardzo popularne są na przykład hotele na

jedną noc przy dużych firmach korporacyjnych czy projekty typu holograficzny partner, który

wyświetlany jest w budziku, odpowiada na głos ludzki lub smsa oraz potrafi przygotować

dom gdy właściciel do niego wraca np. zapalając światła. Wszystko to ma być odpowiednim

substytutem normalnego życia, by móc się skupić jedynie na pracy. Jest to jednak często

dążenie do autodestrukcji.

Najważniejszym jest aby odnaleźć tzw. „złoty środek” w rozumieniu twierdzenia iż

praca jest sensem życia. Jakby nie spojrzeć od małego jesteśmy przygotowywani do pracy

zawodowej. Nabywamy potrzebnej nam wiedzy i nauki w szkołach, a następnie wybieramy

odpowiadający nam zawód. Jednak często spotykamy się ze stwierdzeniem iż wykształcenie

nie przekłada się na naszą późniejszą pracę. Uczymy się teorii jak funkcjonują dane zawody,

ale gdy już sami mamy zacząć w takim zawodzie działać wysuwa się wiele pytań i

problemów, z którymi musimy poradzić sobie sami.

Od na przykład, załóżmy że jesteśmy osobą, która właśnie ukończyła studia i zadaje

sobie pytanie: co dalej? Możliwości mamy oczywiście wiele. Pierwsza myśl jaka się nasuwa

jest w jaki sposób chcemy pracować. Możemy próbować zatrudnić się w firmie czy

korporacji lub założyć własny interes. Nie dostajemy po studiach żadnej kwoty na zachętę,

więc zależy nam na zdobyciu pracy szybko, a najlepiej dobrze płatnej pracy. Jeśli chcemy

otworzyć własny interes spotykamy na swojej drodze wiele przeszkód takich jak wydatki,

wiele formalności, do których często nie jesteśmy przygotowani oraz sam rynek gdyż aby

zaistnieć na nim, trzeba oryginalności oraz zaoferowania najlepiej czegoś, czego jeszcze na

nim nie ma. Jeśli chodzi o wydatki, jesteśmy w stanie uzyskać często dofinansowania lub

dotacje jeżeli nasz pomysł na biznes znajdzie poparcie, jednak to z kolei znów wiąże się z

masą papierkowej roboty, a w tym rzeczy, których prawdopodobnie możemy nie rozumieć.

W dodatku jeżeli uda nam się wystartować z własnym projektem, tajemnicą nie jest że ciężko

jest utrzymać się na rynku, a coraz więcej firm bankrutuje niedługo po rozpoczęciu

działalności. Z kolei jeśli chodzi o zatrudnienie w korporacji, pracodawcy często patrzą na

doświadczenie, którego brak osobie po studiach i na tle osób, które pracowały przez okres

jego studiów, może wypadać niekorzystnie. Zatem jak nauka, którą zdobywamy przez

kilkanaście lat naszego życia przekłada się na późniejszą pracę zawodową?

Wykształcenie a praca? No właśnie… To pytanie zadaje sobie chyba każdy student

wybierając się na studia. Czy po wielu latach codziennego chodzenia na wykłady, milionie

nieprzespanych nocy, stresu przed sesjami i tonięciu w notatkach będzie pracować i

wykonywać zawód do którego tyle się przygotowywał? Postaramy się odpowiedzieć na to

pytanie.

Została założona pewna zasada mówiąca, że „im wyższe wykształcenie masz, tym

większą szansę na pracę w zawodzie”, co potwierdzają statystki. Pierwsze w kolejce o prace i

z najmniejszym odsetkiem bezrobocia są osoby z wykształceniem wyższym i osoby które

ukończyły szkołę policealną lub średnią zawodową. Większy odsetek bezrobocia jest w

grupie osób kończących szkoły średnie ogólnokształcące i zasadnicze zawodowe. Największy

odsetek bezrobocia przypada na osoby, które swoją edukację zakończyły na poziomie

gimnazjalnym czy podstawowym.

Dyplom uniwersytetu czy politechniki nie ma już tak wielkiego znaczenia jak 20 lat

temu, ale nie we wszystkich zawodach.

Warto zwrócić uwagę na kierunek studiów. Prawie każdy przyszły student ma z tym

dylemat. Zazdrościć można osobom, które od małego wiedziały, że chcą być lekarzem czy

architektem i dążą do tego od samego początku, czują do tego powołanie. Chcą kształcić się i

pracować w wymarzonym zawodzie. Przykrą sytuację mają osoby, które czują presję ze

strony rodziców czy nie raz całych rodzin i są zmuszane do danego zawodu. Często studenci

męczą się latami by potem spędzić życie pracując w zawodzie który totalnie ich nie

interesuje.

Lekarz, prawnik, architekt to tak zwana 'elita' dobrze płatnych i ciągle potrzebnych

zawodów. W sumie, zarabianie ogromnych pieniędzy jest bardzo kuszące, ale nie gdy jest się

zmuszonym do danego kierunku przez kogoś. Mijamy się z celem w takim momencie. Lepiej

zostać nauczycielem, artystą czy biotechnologiem, zarabiać inaczej niż męczyć się przez całe

życie w zawodzie, którego nie chcemy wykonywać.

Nie można zapominać o zawodach, które towarzyszą nam w codziennym życiu takich

jak kucharz, sprzedawca, księgowy, robotnik budowlany, hydraulik, ogrodnik czy kierowca

samochodowy. Zawody te nie wymagają dyplomu wyżej uczelni, a zapotrzebowanie na nie

jest ogromne. Zapotrzebowanie na pracowników zawodów 'niższych sfer' ciągle rośnie.

Bardzo często zdarza się tak, że osoba po zwykłej zawodówce zarobi więcej niż student po

magisterce, tylko dlatego, że akurat na ten zawód jest aktualne zapotrzebowanie w danym

miejscu. Ileż jest sytuacji w których student psychologii po 5 latach nie może znaleźć nigdzie

zatrudnienia w swoim zawodzie, a w zamian za to dostaje pracę na kasie w zwykłym

markecie? Co więcej, zarobi mniej niż elektryk po zawodówce. Oczywiście stawka rośnie gdy

mamy tytuły, co pracodawcom po prostu się nie opłaca.

Studentka zatrudnia się jako kelnerka by dorobić na studia, a nagle orientuje się że 3

lata później mając już tytuł magistra dalej pracuje w tym samym miejscu, bo w jej zawodzie

nie ma zapotrzebowania.

Trzeba zwrócić uwagę na to, że w ostatnich kilkunastu latach najwięcej studentów

kształci się w kierunkach humanistycznych, więc większe zapotrzebowanie jest w kierunkach

ekonomicznych. Informatycy wchodzą w skład elity. Co więcej, od około dekady mocno

wzrosło zapotrzebowanie na osoby, które mają fach w ręku, bez potrzebnego papierka, po

wykształceniu zawodowym średnim.

W Polsce około 300 tysięcy osób z wykształceniem wyższym jest zarej

jako bezrobotni, czyli co ósma osoba z dyplomem, więc trzeba powiedzieć, że studia nie dają

gwarancji pracy, ale zwiększają prawdopodobieństwo znalezienia jej oraz

prawdopodobieństwo wyższych zarobków. Magister inżynier wygrywa jednogłośnie,

następnie magister, kolejno licencjat i inżynier, co można zobaczyć na poniższym wykresie.

Spójrzmy z tej strony, że nikt z nas nie żyłby tak jak żyje gdyby nie najprostsze

zawody. Zaczynając od rolnika, geodetę, robotnika, po kosmetyczkę, fryzjerkę czy

mechanika. Gdyby nie oni, żaden lekarz czy prawnik by sobie nie poradzili co działa

oczywiście w dwie strony.

Pieniądze, a konkretniej ich zarabianie, to coś co potrafi nieźle namieszać w życiu

człowieka i w jego decyzjach, które niestety później mogą nas r

pieniędzy bardzo ułatwia życie i stosunkowo mocno podnosi jego standard. Wybierając

kierunek studiów patrząc na zarobki zamiast na zainteresowania popełniamy błąd. Praca,

która nas nie interesuje, w pewnym momencie zaczyna na tyle mę

chcemy uciec jak najdalej, a nie o to w tym chodzi. Niestety wciąż jest wiele osób, które

wybierają zawód wbrew sobie.


wykształceniu zawodowym średnim.

W Polsce około 300 tysięcy osób z wykształceniem wyższym jest zarej




stępnie magister, kolejno licencjat i inżynier, co można zobaczyć na poniższym wykresie.



chanika. Gdyby nie oni, żaden lekarz czy prawnik by sobie nie poradzili co działa


człowieka i w jego decyzjach, które niestety później mogą nas rozczarować. Posiadanie



która nas nie interesuje, w pewnym momencie zaczyna na tyle męczyć, że na samą myśl


wybierają zawód wbrew sobie.


W Polsce około 300 tysięcy osób z wykształceniem wyższym jest zarejestrowanych




stępnie magister, kolejno licencjat i inżynier, co można zobaczyć na poniższym wykresie.



chanika. Gdyby nie oni, żaden lekarz czy prawnik by sobie nie poradzili co działa


ozczarować. Posiadanie



czyć, że na samą myśl


Zestawienie zarobków dyrektora, kierownika, starszego specjalisty czy pracownika

szeregowego można zobaczyć na poniższym wykresie.

Powiedzenie „żadna praca nie hańbi”pasuje tutaj najbardziej, dlatego powinniśmy

szanować wybory każdego człowieka i wspierać go w drodze zawodowej którą sobie wybrał.

Nie ma pracy idealnej przyjętej przez wszystkich. Idealna praca to taka, którą wykonuje się z

pasji i z zamiłowania do tego zawodu. Chcesz być przez całe życie recepcjonistką lub

barmanem? Śmiało!

Wskazówka dla wszystkich przyszłych studentów jest taka, by wybierali kierunki, po

których zdobędą pracę w której się całkowicie spełnią. Ponieważ to właśnie można rozumieć

pod pojęciem „pracy marzeń”. Niektórzy twierdzą że praca idealna to taka, w której

zarabiamy dużą ilość pieniędzy. Nie mniej jednak wykonywanie pracy, która nie sprawia nam

żadnej przyjemności, nie daje satysfakcji ani poczucia spełnienia, mija się z przytoczoną na

początku definicją. Praca powinna być dla ludzi sensem życia w odpowiedni sposób:

znajdujemy to co chcemy robić w życiu, robimy to dobrze i z pasją, a przy okazji czerpiemy

korzyści materialne. Dzięki takiemu postrzeganiu nie grozi nam popadnięcie w błędne koło

materializmu czy pracoholizm. Ponieważ wykonując pracę, która opiera się na naszej pasji

czy zainteresowaniach nie tylko realizujemy samych siebie, ale również przysługujemy się

społeczeństwu. Zatem radą dla wszystkich młodych ludzi jest by w czasach gdzie ludzie

często postrzegani są przez pryzmat pracy, nie rezygnowali ze swojej „pracy marzeń” i dążyli

wytrwale do celu, ponieważ niezależnie od tego czy ktoś chciałby być kierownikiem firmy

czy prowadzić własny biznes, jeżeli będzie pracował rzetelnie, może osiągnąć każdy

wyznaczony sobie cel i odcisnąć się na kartach historii.

Bibliografia: 1. Blog PracaInfo „Informacje branżowe’’ 2. Newsweek „Japonia kraj pracoholików” 3. Sedlak & Sedlak „Wykształcenie a praca zawodowa Polaków” 4. Wyrostek M. „Praca jako determinanta jakości życia człowieka”

Bartosz Kamiński, Julia Kędziora, Patryk Korzec Public Relations w mediach studenckich

Studenci, a więc osoby kształcące się na uczelniach wyższych są znaczącym

procentem społeczeństwa Polskiego. Ich wizerunek często odbierany jest w sposób

całkowicie mylny czy też nieprawdziwy ze względu na stereotypy oraz przekazy mediów

masowych, zwłaszcza te internetowe. Dość powszechną opinią jest stawianie na piedestale

studentów prawa i medycyny, a patrzenie z pogardą na kształcących się na kierunkach

humanistycznych, socjologicznych i pokrewnych, które w powszechnym mniemaniu nie

niosą ze sobą gwarancji zatrudnienia. Osoby posiadające wyuczone zawody traktują

studentów niczym dzieci chcące zażyć przynajmniej 3 dodatkowe lata swobody i zabawy, a

wśród osób starszych słychać zaś głosy o „naukowcach”, którzy nie znajdą nigdy pracy

w swoim zawodzie i zasilać będą pulę bezrobotnych. W Internecie powszechnie zauważalna

jest opinia o studencie – pijaku, leniu oraz wiecznym uczestniku imprez, który nie potrafi

dotrzeć na zajęcia we właściwym terminie.

W poniższej pracy postanowiliśmy przybliżyć działalność studentów mającą na celu

dotarcie do ogółu społeczeństwa poprzez angażowanie się w projekty mediów studenckich

działających przy uczelniach wyższych, których zasięgi oraz publikowane treści nie

ograniczają się do życia studenckiego. Takim działaniem pokazują społeczeństwu obraz

człowieka młodego, aktywnego oraz ambitnego, działając na korzyść ogólnego postrzegania

swojej grupy społecznej. Tylko czy rzeczywiście społeczeństwo dostrzega te starania oraz

aktywność?

Na terenie Polski aktywnie działa kilkadziesiąt mediów studenckich. Głównie są to

rozgłośnie radiowe posiadające koncesje lub nadające internetowo, telewizje studenckie oraz

gazety. Przy tych ostatnich należy zwrócić uwagę, iż prym wiodą miesięczniki ze względu na

czas wydawania kolejnych egzemplarzy. Rozpatrując sytuację w mieście Opole sytuacja

idealnie odwzorowuje statystykę: działają u nas dwie internetowe rozgłośnie radiowe: Radio

Sygnały oraz Radio Emiter (z czego pierwsza dodatkowo nadaje na terenie kampusu

Uniwersytetu Opolskiego), Studencka Telewizja SETA oraz Gazeta Studencka. Każde z tych

mediów posiada własną stronę internetową oraz fanpage w serwisie www.facebook.pl

poprzez które starają się dotrzeć do odbiorców. Oczywiście w obecnych czasach wyżej

wymieniony portal jest najbardziej przystępnym źródłem, zwłaszcza dla młodego pokolenia,

w związku z czym głównie tą stronę wzięliśmy pod uwagę w swojej analizie. Poniżej

prezentujemy zestawienie liczby „like” fanpage poszczególnych mediów działających w

naszym mieście:

Zakładając, że część osób „lajkuje” każde z tych rodzajów mediów i nie ogranicza się

do pojedynczego wyboru trzeba zauważyć, że spośród ludności Opola wynoszącej 118 938

osób, łącznie jedynie około 5000 ma polubione fanpage któregoś z mediów studenckich.

Ukazuje to, że nieco ponad 4,2% społeczeństwa Opola jest na bieżąco z ich działalnością. Jest

to niewielka ilość biorąc pod uwagę, że sama liczba studentów Uniwersytetu Opolskiego na

30.11.2015r. wynosiła ponad 10000. Pokazuje to, jak mało ludzi zainteresowanych jest

aktywną działalnością studencką w swoim mieście a przynajmniej nieciekawi ich na tyle, by

śledzić ją na bieżąco.

Inaczej niż z „polubieniami” fanpage sprawa ma się z zasięgami postów

udostępnianych na tych profilach. Otóż zasięgi kilkukrotnie przewyższają liczbę „like”, co

również sprawdziliśmy w przypadku wyżej wymienionych mediów. Radio Sygnały mające

dokładną liczbę 4804 polubień odnotowała w dniu 21.12.2016r. zasięgi postów w ciągu

ostatniego tygodnia na poziomie 12411. Poniżej przedstawiamy wykres prezentujący zasięgi

postów z okresu od 23.11.2016r. do 21.12.2016r. oraz łączną ilość zasięgu zsumowaną dla

każdego pojedynczego, opublikowanego postu:

Nie jest to jednak precedens, gdyż Gazeta Studencka przy ilości polubień 1,9 tysiąca

wygenerowała miesięczny zasięg 18978 w tym samym okresie. Jest to dziesięciokrotna

przewaga ilości osób do których dotarły posty tego medium nad ilością mającą

„polajkowany” fanpage. Ukazuje to różnicę w ilości osób chcących być na bieżąco z

publikacjami a ludźmi, do których posty dotarły i pojawiły im się na „stronie głównej”, lecz

nie skłoniły odbiorcy do kliknięcia „like”. Można się domyślać, iż duża część owych polubień

jest od osób, których medium dotyczy bądź dotyczyło pośrednio lub bezpośrednio m. in.

poprzez działalność w nim, udział w materiale bądź udział osoby znajomej.

Nie aż tak wyraźnie, lecz w tym samym tonie wyglądają zasięgi postów fanpage Seta

– Telewizja Studencka UO. Przy 2763 „polubieniach” ich zasięg w chwilach aktywności

wynosi od 3 tysięcy, do ponad 5 tysięcy użytkowników:

Nieco inaczej wygląda sprawa z fanpage Radio Emiter, które z 1700 „like” w kresie

od 23.11.2016r. do 21.12.2016r. generowało zasięgi około tysiąca. Mogło to być

spowodowane niewielką aktywnością na stronie, gdyż w przeciągu miesiąca jedynie w trzech

sytuacjach ich zasięgi dorównywały ilości polubień:

Pomijając precedens fanpage Radia Emiter, wysnuć można wniosek, iż działalność

mediów studenckich dociera do dużo szerszego grona osób aniżeli sugeruje to liczba

widniejących przy ich facebook’owych stronach „like”. Porównanie takich mediów jak

internetowe rozgłośnie radiowe, telewizja oraz gazeta dowodzi, że niezależnie od rodzaju

medium, przy aktywności fanpage’a zasięgi znacznie przekraczają ilość osób lubiących profil.

Jak wcześniej wspomnieliśmy, sugerując się ilością „lajków” można wnioskować, iż 4,2%

społeczeństwa Opola ma dostęp do mediów studenckich, lecz zliczając średnie zasięgi,

procent ten zwiększa się do około 71,5%. Jednak pamiętać należy, iż zasięg ten rozmywa się

na różne miasta, a nawet kraje, różnica jednak jest diametralna.

Wśród fanów – osób które kliknęły „like” – w Gazecie Studenckiej przeważają osoby

w wieku studenckim, lecz pokaźny jest również procent osób do 34 roku życia. Wśród tych

ostatnich prawdopodobnie przeważają osoby po studiach, które we wcześniejszych latach

zetknęły się z działalnością tego medium, bądź te, które mają bezpośredni lub pośredni z nim

związek. Zauważyć też trzeba, że pomimo największej ilości Fanów w mieście

funkcjonowania Gazety - Opolu, sporą aktywnością wykazują się także miasta zarówno

leżące niedaleko, jak Wrocław czy Częstochowa, jak i te znacznie oddalone – Warszawa oraz

Kraków. Ponadto fani są nie tylko Polakami. W nieznacznej ilości są to również Niemcy czy

Holendrzy:

Nieco inaczej wygląda sprawa z Radiem Sygnały, którego największa ilość Fanów

zawiera się w przedziale wiekowym 25

to osoby, które ukończyły już studia, a o istnieniu tego medium wiedzą ze swojej

wcześniejszej styczności z nimi, jednak zauważyć trzeba, że w tym przypadku jest większy

niż poprzednio odsetek osób w przedziale 35

UO był znikomy. Może to wskazywać na szerszy krąg osób, do których to medium dociera i

ciekawi na tyle, by kliknąć „like”.


inaczej wygląda sprawa z Radiem Sygnały, którego największa ilość Fanów

zawiera się w przedziale wiekowym 25-34 lata. Prawdopodobnie tak jak poprzednim razem są


styczności z nimi, jednak zauważyć trzeba, że w tym przypadku jest większy

niż poprzednio odsetek osób w przedziale 35-44, a nawet 45-54, który w Gazecie Studenckiej


kawi na tyle, by kliknąć „like”.


inaczej wygląda sprawa z Radiem Sygnały, którego największa ilość Fanów

34 lata. Prawdopodobnie tak jak poprzednim razem są


styczności z nimi, jednak zauważyć trzeba, że w tym przypadku jest większy

54, który w Gazecie Studenckiej


Jak pokazały wyżej wymienione statystyki, materiały udostępniane na dużą skalę

osiągają małe odzewy. Aby jeszcze lepiej i dosadniej zaprezentować ten fakt prezentujemy

materiały pokazujące wykresy dotyczące liczby wyświetleń fanpage’a Radia Sygnały, które

mimo bycia w naszym rejonie medium studenckim o największej ilości „like”, na tym polu

nie odnosi spektakularnych efektów:

Jest to wyraźny sygnał, że wielotysięczne zasięgi są mało znaczące, gdy popatrzy się

na odzew ze strony społeczeństwa. Pomimo dostarczania materiałów dosłownie wprost do

odbiorcy, nie jest on zachęcony do wejścia i przeczytania materiału. Podobnie jest również z

bezpośrednimi reakcjami na publikacje, które najczęściej dostrzegalne są przy materiałach

dotyczących osób publicznych bądź osób działających w mediach, na które reagują ich

znajomi:

Może to wynikać z faktu, że materiały publikowane przez media studenckie nie do

końca uważane są przez społeczeństwo za wiarygodne, na co ma wpływ ogólne, stereotypowe

postrzeganie studenta. Pomimo publikowania materiałów z wydarzeń politycznych

odbywających się na terenie miasta, kulturalnych takich jak koncerty czy spektakle, na

których przecież widowni nie stanowią jedynie studenci, czy nawet realizowania materiałów

wśród „zwykłych ludzi” takich jak choćby ankiety, media te mogą wciąż być postrzegane

jako nierzetelne dla przeciętnego obywatela. Ich obecność zarówno w Internecie, formie

drukowanej a nawet – jak niektóre, polskie radia studenckie– na zwykłych częstotliwościach,

niczym tradycyjne radio, wciąż nie przekonują do siebie odbiorców. Co więcej, biorąc za

przykład Gazetę Studencką Uniwersytetu Opolskiego, której kolportaż nie ogranicza się do

budynków uniwersytetu w obrębie którego wydawane jest medium, szansę otrzymania

bezpłatnego egzemplarza mają mieszkańcy odwiedzający różne kawiarnie, biblioteki czy inne

miejsca kultury. Sytuacja ta jest powtarzalna z każdym rodzajem medium, SETA – Telewizja

Studencka UO boryka się z dokładnie tym samym problemem w odniesieniu do

publikowanych przez siebie postów oraz materiałów, które publikowane w serwisie

www.youtube.com mają po kilkadziesiąt wyświetleń, a jedynie filmy w których udział biorą

osoby publiczne pochwalić się mogą setkami oglądających.

Wykres przedstawiający reakcje, komentarze oraz udostępnienia materiałów fanpage’a SETA

– Telewizja Studencka w okresie od 24.11.2016r. do 22.12.2016r.

By nie opierać naszych badań analiz jedynie na mediach studenckich działających na

terenie miasta Opole zgłosiliśmy się z prośbą do Radia MORS – Mega Otwarte Radio

Studenckie, które mieści się w Gdańsku, którego liczba ludności jest niemalże czterokrotnie

większa. Jak się okazało borykają się oni z dokładnie tym samym problemem co opolskie

media, choć na większą skalę, gdyż, jak się wydaje, są dużo mniej zaangażowani w działania

marketingowe na rzecz promocji swojej rozgłośni. Na dzień 22.12.2016r. fanpage MORS –

Mega Otwarte Radio Studenckie ma 2008 „like”. Co ciekawe, przy tak stosunkowo

niewielkiej – biorąc pod uwagę liczebność miasta w którym działają – liczbie, osiągają

równie niewielkie zasięgi publikowanych postów:

Jak widać ich sytuacja jest zbliżona do opolskiego Radia Emiter – większe zasięgi

osiągają jedynie przy publikowaniu pojedynczych postów, wykres wyraźnie pokazuje

momenty publikacji pojedynczych postów, których jest niewiele. Skłania to do wniosku, iż

nie zależy im na uzyskiwaniu wysokich zasięgów traktując medium studenckie bardziej jako

hobby/projekt uczelniany, niż sposób dotarcia do miejscowej społeczności. Przy tak dużej

populacji, jaką jest Gdańsk, czy nawet całe Trójmiasto zasięg postów mógłby być

zdecydowanie wyższy przy regularnym publikowaniu i pełnej gamie tematów poruszanych na

łamach tego medium. Ciekawe jest również, iż pomimo niewielkiego zasięgu oraz liczby

„polubień”, dominujący przedział wiekowy opolskich fanów mediów studenckich (25-34) w

tym przypadku jest niewielki, góruje natomiast przedział 18-24. Wyższy jest także odsetek

osób w wieku 35-44. Wyższa aktywność osób starszych może być spowodowana

angażowaniem w koło naukowe pracowników uniwersytetu również traktujących Radio

MORS jako projekt naukowy, natomiast na popularność w przedziale 18-24 wpływać może

stosunkowo krótka historia radia (powstało początkiem 2013r.) oraz - jak sami o sobie piszą –

„jesteśmy studentami i istniejemy dla studentów” – ograniczenie tematyki publikowanych i

transmitowanych treści z myślą wyłącznie o studentach mieszczących się w tym właśnie

przedziale wiekowym.

Powyższe analizy mają również potwierdzenie w przeprowadzonej przez nas ankiecie.

Swoim zasięgiem obejmowała cały obszar kraju i różne grupy wiekowe. Wzięły w niej udział

892 osoby. 547 ankietowanych nie należało do grona studenckiego, stanowi to 61,6% całości.

W większości to ludzie poniżej wieku studenckiego, natomiast przedstawicieli powyżej 26

roku życia było 2,6%. Wykres poniżej ukazuje wiedzę ankietowanych dotyczącą istnienia

mediów studenckich w ich mieście. Jak widać 43,6% badanych nie wie, czy takie media

istnieją, co może być wynikiem braku zainteresowania nimi, bądź też nieefektownymi

działaniami marketingowymi samych mediów:

Co więcej społeczeństwo wygląda na zadowolone z zaangażowania studentów w

poważną działalność, ich aktywność, lecz jednocześnie widać brak chęci w głębsze

zainteresowanie tematem, czy śledzenie materiałów na bieżąco, na co wskazywały

wcześniejsze wykresy. Wprawdzie procent ludzi będących w wieku powyżej 26 roku życia

był w naszej ankiecie niewielki, zauważyć jednak można, że zdecydowana większość z nich,

pomimo nie należenia do grona studentów, wiedzą o działalności mediów studenckich i

uważają je za dobre:

Jak widać zdecydowana większość ludzi uważa angażowanie się w media studenckie

za sprawę pozytywną, lecz część z nich nie wie, czy takie media są do czegoś potrzebne. Stąd

również może wynikać niewielki odzew społeczeństwa na docierające do nich sygnały –

wydaje im się, iż media studenckie dotyczą studentów, cieszą się z ich działania, lecz nie

próbują osobiście go poznać. Optymistycznym jest fakt, iż pomimo tego, że większość

badanych nie była studentami, nic o mediach studenckich w swoim mieście nie wiedziała ani

z owymi się nigdy nie zetknęła, odbierała je jako działalność pozytywną. Patrząc na wyniki

można również stwierdzić, że wypełniający nie będący studentami w większości mają

świadomość działania i – przede wszystkim – potrzeby działania mediów studenckich.

Pokazuje także, że pomimo napływających ze strony Internetu prześmiewczych obrazów

studenta-nieuka, młodsze pokolenia są świadome aktywności starszych kolegów i nie uważają

jej za coś negatywnego. Martwi natomiast fakt, że ludzie ci, pomimo popierania mediów,

sami ich nie śledzą pomimo faktu, że działania tych struktur docierają do nich bezpośrednio

przez nowoczesne środki przekazu, współczesne formy, przystępny i wygodny, a zwykle

wręcz darmowy kolportaż.

Bezpośrednią metodą na zmianę tej sytuacji mogłyby być działania mediów

studenckich skupiające się na grupach nie będących w wieku studenckim. Przygotowywanie

młodszych grup wiekowych i zapoznawanie ich z faktem istnienia tego rodzaju mediów oraz

pokazywanie osobom starszym, że studenci aktywnie działają na terenie ich miast,

uczestniczą w wydarzeniach, są wiarygodnym źródłem informacji. Oczywiście media

studenckie skupiają się głównie na tematyce dotyczącej samej uczelni w obrębie której

egzystują, lecz istotne wydarzenia dotyczące miasta w którym się mieszczą są istotne również

dla studentów. Poprzez takie uświadamianie poprawią się stosunki między starszymi

pokoleniami, a studentami. Budując zaufanie ze starszymi obywatelami, poprzez

publikowanie rzetelnych wiadomości podawanych w sposób profesjonalny, ocieplamy

wizerunek stereotypowego studenta. Istotne w tym momencie są także wszelakie kulturalne

informacje ukazujące, że na wszelakich imprezach okolicznościowych studenci nie

ograniczają się do nadmiernego spożywania alkoholu, lecz także publikują relacje z tych

wydarzeń w sposób profesjonalny, które dostępne będą w przychylnej formie dla wszystkich

chętnych. Jakość publikowanych materiałów także wpływa na odzew, gdyż przeciętny

obywatel oczekuje towaru na jak najwyższym poziomie nawet, gdy otrzymuje go za darmo.

Dlatego też studenci działający w mediach muszą posiadać oraz rozwijać umiejętności

konieczne do funkcjonowania danego medium, tak by zadowolić nawet najbardziej

wymagającego odbiorcę. Ważne jest zachęcenie do współpracy oraz odzewu na sygnały,

które media studenckie wysyłają do potencjalnych odbiorców. Ukazane statystyki pokazują,

iż w dniu dzisiejszym proces ten jest niemalże jednostronny, tj. media studenckie wysyłają

sygnały do odbiorców, jednak nie otrzymują odzewu. Spowodowane jest to zarówno zbyt

małym nastawieniem na odbiorcę nie będącego studentem, jak i brakiem zaufania do tego

rodzaju mediów wśród odbiorców. Zachodzące zmiany w tym przypadku są bardzo łatwo

mierzalne w postaci statystyk internetowych, które z czasem wdrażania kolejnych pomysłów

angażowania odbiorców, mogą się sukcesywnie polepszać. Proces ten nie jest sposobem

szybkim, zyskiwanie zaufania odbiorców nie będących studentami może być mozolne, jednak

spełnienie oczekiwanego efektu jest możliwe i wpłynie bezpośrednio na polepszenie

wizerunku studenta. Skoro sam fakt działalności studentów jest pozytywnie odbierany przez

obywateli, to działania aktywizujące to społeczeństwo i skierowane również do nich, nie

wyłącznie dla studentów, będzie jeszcze bardziej efektywne.

Magdalena Królikowska, Natalia Tomczuk Oczekiwania młodych ludzi

Oczekiwania młodych ludzi zmieniają się z ewolucją świata. Wraz z nastaniem

kolejnych wieków człowiek rozwija się i zwiększają się one. Na początku związane były z

przetrwaniem i zapewnieniem bezpieczeństwa. Później w czasach wojny młodzież oddana

była narodowi i religii w którą wierzą. Każdy z nich miał marzenia, aby żyć w swoim

wolnym kraju. W ten sposób zdobywali podziw i szacunek. To im dawało szczęście. Gdy

nastała stabilizacja ludzie nie musieli martwić się o byt, tylko mogli skupić całą uwagę na

sobie. Zastanawiać się co chcieliby osiągnąć i jakie są ku temu możliwości. Pojawiały się

coraz to nowe zawody, pomoce do rozwijania się, wzrósł nacisk na kulturę i naukę która to

pokazywała inne horyzonty. Dużo posiadając, pragną jeszcze więcej. Mówi się ,,Do młodych

świat należy’’. To oni mają największy wpływ na zmiany w społeczeństwie. Starsi ludzie

oddają inicjatywę młodym. To oni wpływają na rozwój, politykę i tworzą nowe zwyczaje.

Sfery życia:

Rodzina. Młodzi ludzie często myślą o przyszłości. To w jakich warunkach byli

wychowywani, jak wyglądały ich relacje rodzinne ma ogromny wpływ na ich późniejsze

decyzje dotyczące założenia rodziny czy skupienia ich uwagi i zaangażowania na innych

płaszczyznach.

Oczekują od rodziny wsparcia i pomocy w trudnych chwilach ale sami też wiedzą, że działa

to w obie strony.

Edukacja. Młodzież jest przekonana, że wykształcenie to niezbędny warunek do

osiągnięcia sukcesu zawodowego. Jednak rzadko kiedy potrafią trafnie wybrać kierunek w

jakim chcą się kształcić. Często ich wybory są przypadkowe, spowodowane czynnikami nie

związanymi z ich zainteresowaniami. Przykładami wpływającymi na ich wybory są :

• koledzy i koleżanki wybierający szkoły, bądź uczelnie, chęć kontynuowania nauki w

znanym i lubianym środowisku,

• odległość od domu, na innych działa w sposób wyzwalający na innych

przygnębiający,

• osobiste zainteresowania i umiejętności, perspektywa rozwoju, poszukiwanie

odpowiedniej oferty programowej,

• kierowanie się perspektywą późniejszego łatwego zatrudnienia zgodnego z

wykształceniem i dobrych zarobków.

• chęć realizacji ambicji rodziny, która kładzie nacisk na naukę zawodu, który jest w

niej wykonywany z pokolenia na pokolenie np. lekarz, prawnik.

Młode pokolenie oczekuje od nauki w szkole i pierwszej pracy jaką podejmują,

pomocy wejścia w dorosłe życie i radzenia sobie w trudnych sytuacjach.

Technologia. Środowisko w jakim żyjemy ma ogromny wpływ na zachowania i decyzje jakie

podejmują młodzi ludzie. Przykładem tego są sprzęty elektroniczne. Firmy wywierają presję

na młodych ludziach poprzez reklamy, które namawiają do zakupu produktów, które nie są są

im niezbędne. Jednak gdy w otoczeniu którym się znajdują większość ludzi posiada

najnowsze telefony, tablety i sprzęty, nikt z młodych nie chce czuć się gorszy, biedniejszy ani

też zacofany. Każdy nabywa je żeby nie być odizolowanym, tylko móc podążać za trendami i

dzielić się nimi z przyjaciółmi. Presja ta pogłębia się jeszcze bardziej. Młody człowiek

oczekuje, że zawsze będzie podążał za nowinkami i modą, nie zatrzyma się na tym samym

etapie.

Dzięki rozwijającej się technice młodzież ma szeroki dostęp do poszukiwania i

odnajdywania swoich pasji, wzorowania się na idolach, poszerzania swojej wiedzy na

różnorodne tematy. Mogą poznawać inne kultury i tradycje krajów, które ich interesują. Przez

łatwy dostęp do informacji każdy wymaga od siebie nawzajem szerokiej wiedzy. Dzięki

internetowi możemy zobaczyć różne miejsca na ziemi z satelity. W każdej chwili pogłębić

wiedzę we wszystkich dziedzinach. Łatwiejsze jest również podróżowanie. Dla młodego

człowieka który jest ciekawy świata jest wiele możliwości osiągnięcia celu. Młodzież kładzie

duży nacisk na naukę języków obcych. Ułatwia to im komunikowanie się z ludźmi na całym

świecie. Pomagają w tym szkolne programy wymiany studenckiej, możliwość śledzenia linii

lotniczych i rezerwowanie przez internet tanich przelotów. Człowiek zawsze oczekuje od

siebie coraz więcej. Najtrudniejszy dla niego jest początek. Z każdym zrealizowanym planem,

pomysłem rodzą się nowe. Czasami zazdrość innemu człowiekowi sprawia, że sami od siebie

zaczynają więcej wymagać. Bliska osoba może mieć również oczekiwania materialne,

zawodowe. W internecie możliwe jest także śledzenie idolów, do których później łatwo jest

im się upodobnić. Śledzenie ich życia doprowadza do różnych zachowań. Jednych motywuje

do działania i dążenia do podobnych celów, innych wręcz przeciwnie dołuje i przygnębia.

Gwiazdy sportu są zawsze motywowani ale i posiadają ogromną presję. Fani mają wobec nich

oczekiwania zdobywania najwyższych nagród i mistrzostw. Zarówno kobiety jak i mężczyźni

są zainteresowani sportem. Presja jaka spoczywa na reprezentantach i idolach jest bardzo

duża. Muszą oni w każdej chwili kontrolować to co robią, jak są ubrani, co jedzą, jaki mają

stosunek do fanów. Są obserwowani przez swoich sympatyków, którzy mimo tego, że nawet

nie znają ich osobiście i może nigdy nie poznają, nie zrezygnują z obserwowania i

kibicowania im.

Oczekiwania to także marzenia, plany.

W dzisiejszych czasach - w dobie Internetu - można zauważyć znaczną różnicę w

zachowaniach, poglądach i wyborach młodych ludzi. W dużej mierze kierujemy się tym, co

widzimy i przeczytamy. Konta na profilach społecznościowych ma prawie każdy młody

obywatel Polski. Dużą sławą od 2010r cieszy się aplikacja Instagram służąca do wrzucania

zdjęć z życia codziennego. W Polsce ponad 3 miliony użytkowników posiada konto i

aktywnie uczestniczy w życiu „instagramowej rodziny”. Niektóre profile służą jako

pamiętnik, inni wrzucają tam swoje pracę reklamując siebie w ten sposób, jeszcze inni

prowadzą konta fikcyjne wrzucając zdjęcia pościągane z internetu – dla zarobku dzięki

reklamom i ilością osób, które śledzą takie konta. Mając swój profil możemy obserwować

ludzi na całym świecie, komentować i polubić ich zdjęcia. W dzisiejszej pracy skupimy się

również na tym portalu. Postaramy się pokazać jak bardzo może wpłynąć na postrzegania

młodych ludzi, manipulować nimi i jakie są ich oczekiwania wobec samych siebie.

Instagram cieszy się większą popularnością wśród kobiet niż mężczyzn. Obserwują

one swoich znajomych, ale i konta fikcyjne, których z dnia na dzień jest coraz więcej.

Znajdują się na nich zdjęcia tak zwane „idealne” – piękne krajobrazy, szczupłe kobiety,

piękne domy czy samochody. Przeciętna młoda kobieta przeglądając taki profil zaczyna

porównywać swój wygląd, dom czy mieszkanie do zdjęć zamieszczanych przez osoby jej

nieznane. Fotografie te są mocno retuszowane i przerabiane. Często mocno pozowane,

wycinane i ustawiane tak, aby zdjęcie wyglądało jak najlepiej. W dzisiejszych czasach nawet

najprostszym programem do przerabiania zdjęć można wyszczuplać, pogrubiać i zmieniać

barwę. Panująca od 2016r moda na ‘’FITlife” zaczęła zmieniać poglądy wielu ludzi. Jest

wielu krytyków jak i zwolenników tej mody. Z pewnością jako sukces można zaliczyć fakt,

że młodzi ludzie preferują inną formę spędzania wolnego czasy – siłownia, basen, bieganie.

Wielu młodych ludzi próbuje upodobnić się do osób ze zdjęć, dąży do podobnej sylwetki i

podobnego stylu życia. Nie myślą o tym, że zdjęcia te są mocno przerabiane, aby zyskać dużą

ilość polubień (często konta tego typu zarabiają przez reklamę i ilość osób, które je

obserwują) Dajmy na przykład młodą kobietę, lat 19. Dziewczyna w wieku dorastania,

studentka. Zakładając profil na instagramie poszukuje swoich znajomych i tworzy grono

osób, które postanawia ‘’podglądać’’. W propozycjach w miniaturce widzi piękną brunetkę na

plaży z idealną sylwetką. Wchodzi na taki profil i zostaje zasypana masą zdjęć tego typu.

Zaczyna myśleć dlaczego ona nie może właśnie tak wyglądać. Chodzi na siłownie, ćwiczy i

codziennie w wolnej chwili czy też z nudy wchodzi na swoje konto i przegląda setki zdjęć

dodanych przez swoich znajomych czy też konta fikcyjne, które zaczęła obserwować. Jej

oczekiwania wobec swojej sylwetki były zupełnie inne niż te, które uzyskuje po dłuższym

okresie ćwiczenia. Oczekiwała zmiany, oczekiwała wyglądać jak te wszystkie ‘’doskonałe’’

kobiety ze zdjęć. Czemu tak się nie dzieje? I w tym miejscu powraca motyw zdjęć

przerabianych. Bezmyślnie usiłujemy upodobnić się do kogoś, kogo nie znamy, kogo nigdy w

życiu realnym nie widzieliśmy i zapewne widzieć nie będziemy. Ten przykład jest

wymyślony, natomiast z własnego doświadczenia wiemy, że tak się dzieje. Nie jest tak tylko

w przypadku kobiet. Mężczyźni, którzy mają swój profil na instagramie – a jest takich coraz

więcej - obserwują swoich idoli (w tym momencie praktycznie każda osoba publiczna ma

swój profil) i inspirują się nimi, porównują, oczekują tego samego. Przecież też długo

podnoszę ciężary na siłowni, dlaczego nie mam takich mięśni jak ten mężczyzna z

obserwowanego profilu? Bardzo często młody człowiek oczekuje sam od siebie rzeczy

nierealnych. Nie myślimy o tym jak to działa i dlaczego ta piękna pani i umięśniony

mężczyzna są tak doskonali. Przykład instagrama jest jednym z wielu innych, w których

młody człowiek ma duże oczekiwania wobec siebie, nie biorąc pod uwagę tego, jak zostaje

manipulowany. Człowiek lubi otaczać się ładnymi rzeczami, lubi przebywać w pięknych

pomieszczeniach i jeździć dobrym samochodem. Widząc na portalach społecznościowych

zdjęcia z osobami o podobnym wieku oczekuje, że jego życie powinno wyglądać tak samo.

Anna Panek, Kamil Tasarz Oczekiwania wobec młodych ludzi

Współczesne społeczeństwo to społeczeństwo przesiąknięte konsumpcjonizmem,

prowadzące życie w biegu, zapominające tym samym bardzo często o wartościach wyższych,

o przemijaniu. Czas nieustannie płynie, a wraz z nim nasza młodość. I tak kolejne pokolenia

odchodzą w niepamięć. Zawsze jednak istnieje grupa wiekowa, z którą społeczeństwo wiąże

największe oczekiwania, w której pokłada nadzieje na lepszą przyszłość. Takim pokoleniem

jest pokolenie ludzi młodych – obecnie jest to tzw. Generacja Y.

Pojęcie „pokolenie Y” zostało użyte po raz pierwszy w 1993 roku w magazynie Ad

Age1. w Polsce to kategoria osób urodzonych w latach 1980-1995.w wieku 20-34 lata, którzy

w odróżnieniu od pokolenia X, pracują, żeby żyć2. Są ludźmi wychowanymi w świecie

nowych technologii. Urządzenia elektroniczne i technologie towarzyszą im w życiu

codziennym. Świat tak bardzo związany jest z funkcjonowaniem wytworów

technologicznych, że gdyby ich nagle zabrakło, stałby się sparaliżowaną krainą chaosu.

Właśnie z tego powodu paradoksalnie to człowiek-ojciec technologii, musi nadążyć za jej

rozwojem, który podąża błyskawicznie, a ludzie chcąc nie zostać „w tyle”, zatracają się w

globalnej wiosce. Oczywiście prócz zagrożeń, tak wyglądający świat, ma również wiele zalet

oraz daje mnóstwo optymistycznych prognoz. Przedstawiciel pokolenia Y to osoba

posiadająca dużą podzielność uwagi, ciekawa świata, bardziej niezależna, otwarta na zmiany i

postęp, a także niebojąca się nowych wyzwań czy eksperymentów. W dość spójny sposób

niniejsze zagadnienia teoretyczne podsumowuje i prezentuje poniższa tabela, wskazująca

mocne i słabe strony pokolenia Y.

Tabela 1. Charakterystyka podmiotów z pokolenia Y

Mocne strony Słabe strony

Znajomość nowych technologii

Zadaniowe podejście do pracy

Niezależność i ambicja

Stawianie na osobisty rozwój

Nastawienie na zmiany i innowacyjność

Niechęć do podporządkowania się regułom

Postawa roszczeniowa wobec pracodawcy

Potrzeba stałej informacji zwrotnej i

stymulacji

Trudności w kontaktach bezpośrednich

1Wypowiedź Romy Zgłobik z firmy Randstad sp.z o.o na temat pokolenia Y, http://www.eurostudent.pl/Pokolenie-Y,artykul,1944,artykuly.html, dostęp 21 XII 2016. 2 K.Jordan, Pokolenie Y na rynku pracy – oczekiwania i wyzwania, Th!nk, nr 3/2014, s.13

Mocne strony Słabe strony

Wysoka samoocena

Precyzyjne określanie swoich oczekiwań

Duże zaangażowanie w pracę, ale jedynie tę,

która interesuje

i daje satysfakcję

Duże znaczenie reputacji firmy i dobrej

atmosfery w pracy

Dbanie o równowagę praca – życie prywatne

Biegłość teleinformatyczna

Łatwość w szukaniu i odnajdywaniu

informacji

Łatwość nawiązywania relacji globalnych

Przygotowanie do odnajdywania się w

środowisku multikulturowym

Orientacja na pracę zespołową

Funkcjonowanie w rożnych społecznościach

Łatwa i częsta wzajemna komunikacja w

gronie rówieśników

Umiejętność wykonywania wielu zadań w

tym samym czasie

(preferowana komunikacja elektroniczna)

Skłonność do ryzyka

Problemy z przyjmowaniem krytyki

Mniejsza skłonność do lojalności wobec

pracodawcy

Własny komfort i wygoda zamiast

poświęcania się dla pracodawcy

Brak konsekwencji, uporu, samodyscypliny

Niewielkie umiejętności samodzielnego

podejmowania decyzji

Nierealistyczne oczekiwania

Brak cierpliwości

Niska etyka pracy

Słabe umiejętności interpersonalne,

szczególnie w zespołach zróżnicowanych

wiekowo

Trudności z rozwiązywaniem codziennych

konfliktów

Źródło: opracowano na podstawie [M.Baran, M.Kłos, Pokolenie Y – prawdy i mity w

kontekście zarządzania pokoleniami, Marketing i Rynek, nr 5/2014, s.925]

Zupełnie odrębne, względem generacji starszych, podejście do pracy i kariery zawodowej,

reprezentują młodzi z pokolenia Y, którzy obecnie stanowią sporą grupę na rynku pracy.

Oczekują oni bowiem dynamicznej kariery bez granic, elastyczności i równowagi pracy,

poczucia wolności3. Pozostają mniej lojalni wobec pracodawcy, łatwiej im przychodzi

adaptacja w nowych miejscach, stąd nie boją się mobilności zawodowej4. Przedstawiciele

millennials marzą o szybkich awansach i o karierach bogatszych niż ich rodziców. Dzięki

szerokiemu dostępowi do Internetu mogą nawiązywać wiele znajomości na całym świecie.

3 A.Smolbik-Jęczmień, Podejście do pracy i kariery zawodowej wśród przedstawicieli generacji X i Y

– podobieństwa i różnice, Nauki o zarządzaniu. Management. Sciences, nr 1/2013, s. 91. 4 Ibidem

Globalna wioska daje im poczucie świata bez granic. Najważniejszymi aspektami pracy

zawodowej są dla młodych lud

zatrudnienia, a także możliwość rozwoju osobis

Rys.1. Sprawy najważniejsze dla pokolenia X i Y

Źródło: opracowano na podstawie [M.Boni, Raport Młodzi 2011, KPRM, Warszawa, 2011]

O ile trzy pierwsze czynniki pokrywają się z oczekiwaniami pokolenia X, tak szansa na

rozwój osobisty jest, w porównaniu z osobami starszymi, sprawą bardziej istotną przy

poszukiwaniu pracy. Różnice międzypokoleniowe zauważyć można również w kwestiach

dotyczących podejścia do spraw związanych z pracą


zawodowej są dla młodych ludzi: odpowiednia płaca, brak napięć i stresu, stabilność

zatrudnienia, a także możliwość rozwoju osobistego.

Rys.1. Sprawy najważniejsze dla pokolenia X i Y


pierwsze czynniki pokrywają się z oczekiwaniami pokolenia X, tak szansa na



ejścia do spraw związanych z pracą.


zi: odpowiednia płaca, brak napięć i stresu, stabilność


pierwsze czynniki pokrywają się z oczekiwaniami pokolenia X, tak szansa na



Rys.2. Podejście przedstawicieli X i Y do pracy zawodowej

Źródło: opracowano na podstawie [A.Smolbik

Z powyższego wykresu można wyciągnąć następujące wnioski na temat podejścia do pracy

pokolenia Y:

• rozwój osobisty i samodyscyplina są niezwykle ważne dla ludzi tej generacji

• satysfakcjonująca dla nich jest praca, w której będą mogli stale poszerzać swoje

umiejętności i kompetencje, jednakże w sposób wyważony, znajdując też czas na

życie osobiste

• stabilność finansowa to dla nich istotna sprawa

• pięcie się w górę połączone zazwyczaj z nowymi wyzwaniami nie są dla nich barierą

nie do przejścia

Młodzi, zdolni, nielojalni

Y. Pracodawcy w zatrudnianiu tych młodych osób stają pod nie lada dylematem, ponieważ z

jednej strony mają do wyboru wykształconych, ciekawych świata, zdeterminowanych,

pełnych zapału i pomysłów ludzi, z drugiej zaś strony są to osoby niezależne, roszczeniowe,

przekonane o własnej wyjątkowości, stawiające w pierwszej kolejności własne potrzeby.

Pracodawca zawsze będzie oczekiwał od nich efektywnych rezultatów pomagających jego

firmie w rozwoju. Jego zadaniem będzie dostosowywanie kierunku swojej działalności tak,

Rys.2. Podejście przedstawicieli X i Y do pracy zawodowej

Źródło: opracowano na podstawie [A.Smolbik-Jęczmień, 2013]


rozwój osobisty i samodyscyplina są niezwykle ważne dla ludzi tej generacji

satysfakcjonująca dla nich jest praca, w której będą mogli stale poszerzać swoje


stabilność finansowa to dla nich istotna sprawa

pięcie się w górę połączone zazwyczaj z nowymi wyzwaniami nie są dla nich barierą

Młodzi, zdolni, nielojalni – tymi słowami często opisuje się przedstawicieli pokolenia

w zatrudnianiu tych młodych osób stają pod nie lada dylematem, ponieważ z



e o własnej wyjątkowości, stawiające w pierwszej kolejności własne potrzeby.




rozwój osobisty i samodyscyplina są niezwykle ważne dla ludzi tej generacji

satysfakcjonująca dla nich jest praca, w której będą mogli stale poszerzać swoje


pięcie się w górę połączone zazwyczaj z nowymi wyzwaniami nie są dla nich barierą

tymi słowami często opisuje się przedstawicieli pokolenia

w zatrudnianiu tych młodych osób stają pod nie lada dylematem, ponieważ z



e o własnej wyjątkowości, stawiające w pierwszej kolejności własne potrzeby.



by w pełni wykorzystywać potencjał młodych ludzi. Właściciele firm zatrudniający młodych

ludzi oczekują, że ci wniosą do ich strategii działania powiew świeżości, wykorzystując w

tym celu innowacyjne rozwiązania pozwalające wyróżniać się na rynku. Postawy tej coraz

liczniejszej grupy na rynku pracy podobają się szczególnie korporacjom, tradycyjni

przedsiębiorcy podchodzą do młodych-zdolnych-nielojalnych bardziej sceptycznie, a nawet

lekceważąco5.

Czy tak roszczeniowe pokolenie potrafiłoby odnaleźć wspólny język ze starszymi? To

zależy. Są bowiem dwie strony medalu. Do stworzenia dialogu potrzeba dwóch stron. Z

badań przeprowadzonych dla Rzecznika Prawo Obywatelskich przez specjalistów ze Szkoły

Wyższej Psychologii Społecznej wynika, że młodzi chcą słuchać, co starsi mają im do

powiedzenia, ale starsi nie potrafią rozmawiać z młodymi6. Przyczyną napięć pomiędzy tymi

grupami wiekowymi jest, jak podkreśla Paulina Dziankowska z Domu Badawczego Maison,

jest fakt, iż spotkaniom młodych i starszych towarzyszy negatywny kontekst7. Widywanie się

w miejscach publicznych takich jak poczekalnie czy komunikacja miejska, czyli w miejscach

wyzwalających negatywne emocje, z pewnością nie sprzyja nawiązywaniu dobrych relacji.

Jak oceniają oraz czego oczekują od pokolenia Millenium, ludzie starsi? Zdaniem ludzi

starszych młodym brakuje obecnie kultury i taktu. Oczekiwaliby od nich dobrego

wychowania, postępowania zgodnie z przyjętymi uniwersalnymi normami społecznymi.

Zachowania młodzieży irytujące starszych są często zachowaniami niezrozumiałymi dla nich,

ze względu na wyraźne różnice pokoleniowe. Młodzi-gniewni nie pozostają dłużni i nie

pozwalają starszym na spacyfikowanie. W ten sposób konflikt pogłębia się coraz bardziej.

Nie zawsze jednak relacje młodzi-starzy muszą mieć zabarwienie negatywne. Starsi ludzie

dostrzegają w młodych potencjał, podziwiają ich zapał i energię do pracy. Wymagają od nich,

ażeby te predyspozycje rozsądnie wykorzystywali. Dla politycznych frustratów, zmęczonych

5 M.Pawłowska, Nadchodzi generacja Y – młodzi, zdolni i nielojalni, http://natemat.pl/6547,nadchodzi-generacja-y-mlodzi-zdolni-i-nielojalni-pracodawcy-w-strachu-bo-nie-sa-gotowi-na-ich-przyjecie, dostęp 21 XII 2016. 6 Artykuł PAP, Starsi nie potrafią rozmawiać z młodymi, http://www.tvp.info/7727091/starsi-nie-potrafia-rozmawiac-z-mlodymi, dostęp 21 XII 2016. 7 Ibidem

powtarzającą się niestabilną sytuacją w kraju, młodzi są szansą na zmiany, nadzieją na lepsze

jutro. Oczekuje się więc od nich aktywnego działania w sferze polityczno-społecznej.

Młodość to z pewnością najpiękniejszy czas w życiu. Czas, w którym najpełniej

można wykorzystywać swój potencjał. W tym okresie wyraźnie kształtuje się nasz charakter.

Jest to również czas, kiedy wymaga się od nas najwięcej. Począwszy od rodziny, przez

znajomych, po osoby z pracy i naszego szefa. Rodzina pokłada w nas nadzieję, że poradzimy

sobie w dorosłym życiu. Znajomi chcieliby widzieć nas spełnionych w życiu osobistym i

zawodowym. W pracy oczekuje się od młodych jak najlepszych wyników, wykorzystania

maksymalnie swoich predyspozycji. Okazuje się, że choć młodość niesie na sobą wiele

pozytywnych aspektów, to ma także swoją ciemną stronę. Presja, która ciąży na osobach

młodych, nierzadko jest przyczyną porażek i niepowodzeń w życiu. Stąd tak ważne, by nie

dać stłamsić się otoczeniu, które ciągle czegoś od nas wymaga.

Bibliografia (według kolejności użycia)

1. Wypowiedź Romy Zgłobik z firmy Randstad sp.z o.o na temat pokolenia Y, http://www.eurostudent.pl/Pokolenie-Y,artykul,1944,artykuly.html, dostęp 21 XII 2016.

2. Smolbik-Jęczmień A., Podejście do pracy i kariery zawodowej wśród przedstawicieli

generacji X i Y – podobieństwa i różnice, Nauki o zarządzaniu. Management.

Sciences, nr 1/2013, s. 91.

3. Pawłowska M., Nadchodzi generacja Y – młodzi, zdolni i nielojalni,

http://natemat.pl/6547,nadchodzi-generacja-y-mlodzi-zdolni-i-nielojalni-pracodawcy-

w-strachu-bo-nie-sa-gotowi-na-ich-przyjecie, dostęp 21 XII 2016.

4. Artykuł PAP, Starsi nie potrafią rozmawiać z młodymi,

http://www.tvp.info/7727091/starsi-nie-potrafia-rozmawiac-z-mlodymi, dostęp 21 XII

2016.

5. Baran M., Kłos M., Pokolenie Y – prawdy i mity w kontekście zarządzania

pokoleniami, Marketing i Rynek, nr 5/2014, s.925

6. Boni M., Raport Młodzi 2011, KPRM, Warszawa, 2011

Martyna Purzycka Analiza: Pozytywne przykłady kampanii wizerunkowych – media tradycyjne Czym jest kampania wizerunkowa?

Kampanie wizerunkowe służą promowaniu marek, czemu zwykle towarzyszy wzrost

zainteresowania nimi, a co za tym idzie, wzrost przychodów. Nie są jednak one nastawione

bezpośrednio na zysk finansowy, a jedynie na pozytywne zaprezentowanie się danej firmy w

mediach, aby przyciągnąć uwagę potencjalnego klienta oraz pokazać mu się z jak najlepszej

strony. Dążą one do osiągnięcia tzw. „efektu AIDA”. Kampanie te jednak nie zawsze należą

do udanych, przez co reklamodawcy obawiają się ich. Uważam, że niesłusznie, ponieważ

dobrze przeprowadzona kampania zdecydowanie może zmienić losy danego podmiotu. Mam

tu na myśli nie tylko zaistnienie na rynku, ale i zapadnięcie w pamięć klientom, którzy nawet

po zakończeniu kampanii mogą nieświadomie promować daną firmę wśród swoich

znajomych poprzez rozmowy. Dzięki temu jeszcze bardziej rozszerzamy swoją grupę

docelową. Istnieje jednak zagrożenie, iż kampania wizerunkowa zostanie przeprowadzona w

zły sposób. Owszem, wtedy może działać na niekorzyść marki. Jak temu zapobiec?

Najważniejszy jest moim zdaniem dobór agencji reklamowej, a ponadto „trzymanie ręki na

pulsie”, aby zapobiec ewentualnym wpadkom agenta. Jednak miejmy na uwadze, iż

powinniśmy liczyć się ze zdaniem agentów reklamowych, gdyż to oni są specjalistami w tej

dziedzinie. Proponowałabym więc odnaleźć na rynku agencję, która ma bardzo dobre opinie,

a następnie przeprowadzić tzw. „research” (czyli zdobyć niezbędne do własnej oceny [w tym

przypadku] informacje). To pozwoli nam czuć się bezpieczniej, jeżeli chcemy wypromować

swoją markę na korzyść. Dodatkowo dobrym pomysłem będzie przeprowadzenie takowej

kampanii przed kampanią sprzedażową. W końcu po pierwszej zyskamy już popularność

marki i zaufanie klienta, tak więc warto pokazać, cóż oferujemy i za jaką cenę, aby zebrać

kolejne plony, którymi tym razem będą zyski finansowe.

Do naszej dyspozycji (jeśli postawimy się w roli reklamodawcy) jest kampania

wizerunkowa prowadzona za pośrednictwem mediów tradycyjnych (prasa, radio, telewizja)

oraz nowych mediów (internet). Niektóre z takowych kampanii bywają niezwykle mocno

nacechowane rywalizacją, a inne wprost przeciwnie, co uważam za bardziej słuszne, gdyż

możemy odnieść wrażenie, że marka ta po prostu nie potrzebuje rywalizacji, ponieważ jest na

to za dobra, więc i tak inne marki na rynku nie stanowią dla niej zagrożenia. Skupmy się

jednak na mediach tradycyjnych. Jak dobrze przeprowadzić kampanię wizerunkową za ich

pomocą?

Kampanie wizerunkowe w mediach tradycyjnych

Pierwszą kampanią, którą uważam za wyjątkowo udaną, jest kampania banku BGŻ

BNP Paribas. Mówię tu dokładniej o krótkometrażowym serialu pt.”Dwoje we troje”

emitowanym od marca 2016 roku na Polsacie. Serial ten powstał dzięki pomysłowi dwóch

producentów – Rafała Kolikowa oraz Krzysztofa Landsberga8. Bank natomiast został

sponsorem produkcji, a w zamian za to w serialu pojawia się lokowanie produktu w postaci

jego loga, czy wykorzystania jednego z jego oddziałów jako miejsca, w którym odgrywa się

najwięcej scen, etc. Nie jest to może klasyczny przykład kampanii wizerunkowej, ale moim

zdaniem jak najbardziej możemy tę współpracę do takowej zaliczyć. Dlaczego? A no dlatego,

że dzięki jakże ciepłemu serialowi, bank zyskuje w oczach potencjalnych klientów. Dzieje się

tak, ponieważ oglądając odcinki tej produkcji dostrzegamy, iż w BGŻ BNP Paribas pracują

zwykli ludzie, mają podobne sytuacje życiowe, co my (stawiamy się teraz w roli odbiorcy

reklamy), a co więcej, starają się nam jak najlepiej pomóc nie tylko w sytuacjach ściśle

związanych z finansami. Myślę, że to doskonały sposób na ocieplenie wizerunku i zdobycie

zaufania wśród potencjalnych klientów. A, przede wszystkim, sposób pozytywny, który nie

jest nacechowany rywalizacją na rynku. Skuteczność też oceniam na dość dobrą.

Kolejnym przykładem udanej kampanii wizerunkowej jest kampania strony allegro.pl,

która pojawiła się m.in. w telewizji. Związana jest ona ze świętami 2016 roku. Reklama

powstała w wyniku kampanii opowiada o starszym panu, który zamawia ze strony niezbędne

do nauki języka angielskiego rzeczy, a następnie korzystając z nich i przyklejając karteczki

samoprzylepne do różnych przedmiotów w domu, stara się nauczyć mówić w tym języku.

Wszystko po to, aby pojechać na święta do swojego syna i jego rodziny, poznać swoją

wnuczkę oraz móc jej powiedzieć, iż jest jej dziadkiem (dziewczynka włada na co dzień

językiem angielskim). A na koniec pojawia się logo strony oraz hasło, które brzmi: „A Ty?

Czego szukasz?”. Osobiście uroniłam niejedną łzę przy tej reklamie. Jednak poruszyła ona nie

tylko mnie. Skąd o tym wiem? Otóż tematyka kampanii wizerunkowych zdecydowanie

znajduje swoje miejsce wśród moich zainteresowań. Naturalnym jest więc, że obserwuję, jak

8 „Polsat z serialem „Dwoje we troje” promującym Bank BGŻ BNP Paribas”,

http://www.wirtualnemedia.pl/artykul/polsat-z-serialem-dwoje-we-troje-promujacym-bank-bgz-bnp-paribas

Dostęp: 23 XII 2016 r.

przyjmowane są dane reklamy związane z tymi kampaniami. Wielokrotnie toczyłam

rozmowy z wieloma ludźmi na temat kampanii wizerunkowych. Wśród reklam, które w

ostatnim czasie zapamiętywano najbardziej, była między innymi właśnie ta. Jak dzięki tej

kampanii zmieniło się postrzeganie allegro.pl? Przede wszystkim strona stała się bliższa wielu

ludziom. Cóż, allegro jest bardzo znaną stroną internetową w Polsce, przeznaczoną do

sprzedaży i zakupów za pośrednictwem sieci. Tu również leży zapewne powodzenie tej

kampanii. Jednak skoro jest tak znana, to nasuwa się pytanie: „Czy reklama wizerunkowa

była potrzebna?”. Rozwieję te wątpliwości. Tak, była potrzebna, a potrzeba ta wynika z

powstania wielu stron internetowych o podobnej tematyce. Przykładem tego typu stron

konkurencyjnych jest chociażby olx.pl. Ponadto do allegro często przyciągały ludzi również

ceny, ale w ostatnim czasie popularność zyskały strony z produktami głównie chińskimi,

m.in. wish.com, które często przejmują potencjalnych klientów. Stąd więc kampania

wizerunkowa. Nie chodzi w tym przypadku typowo o promocję, a raczej o przypomnienie

marki. O pokazanie, iż to ona towarzyszy nam tak długo, że to ona pomaga spełniać marzenia

i podtrzymywać więzy rodzinne. Nie można chyba nie zwrócić uwagi na tą markę po tejże

kampanii. Porusza ona bowiem nasze serca, powoduje wzruszenie, a nie ma chyba lepszej

drogi do zainteresowania i ponownego wypromowania marki, niż ta prowadząca poprzez

silne emocje. A, co warto dodać, kampania ta jest niezwykle pozytywna, ponieważ powoduje,

iż nie tylko przypominamy sobie o marce w dobry sposób, jest skuteczna, ale i uzmysłowić

możemy sobie, jak ważna jest rodzina i miłość.

Trzecią kampanią, której zdecydowanie nie możemy pominąć, jest kampania

wizerunkowa Coca Coli. Mam tu na myśli kampanię związaną ze świętami. Cóż, święta już

chyba każdemu kojarzą się z Coca Colą. Dlaczego? Na to pytanie odpowiedź jest prosta.

Kampanie świąteczne tej marki są bowiem wszechobecne od wielu wielu lat. Naturalnie, jeśli

chodzi o te w mediach, rozpoczęły się one w radiu i telewizji (mówię o reklamach w ramach

tych kampanii). Obecnie reklamy Coca Coli pojawiają się we wszelkich możliwych mediach.

W Polsce zwykliśmy mówić, że: >>Skoro już w telewizji pojawiła się reklama świąteczna

Coca Coli, to znak, że „Coraz bliżej święta”<<. I nikogo to już chyba nie dziwi. Kampania ta

jednak nie jest czysto wizerunkowa. Momentami mam wrażenie, iż w jej przypadku rozmywa

się granica pomiędzy kampanią wizerunkową, a sprzedażową (Jest między nimi zasadnicza

różnica. Czym jest kampania wizerunkowa już wiemy, ale czym jest sprzedażowa? Jak sama

nazwa wskazuje, jest ona ukierunkowana na sprzedaż, więc zyski finansowe.). Pomimo tego

wciąż rozumiem ją jako wizerunkową. Jednak powróćmy do „powiedzenia”, jakie zwykliśmy

słyszeć wśród naszych rodaków. Za kluczowy dla tej marki aspekt związany z nim uważam

zawartość ich hasła reklamowego w naszych słowach. Jest to bowiem znak, iż zapadła nam w

pamięć nie tylko kampania, ale i hasło. Uznać to można za podwójny sukces. Jednakże marka

na tym nie poprzestała. W związku ze świętami organizuje ona podróż swojej ciężarówki

(zawartej w kampanii) do wybranych kilku dużych miastach w Polsce. Towarzyszy temu

rozdawanie darmowych produktów promocyjnych, jakimi są puszki ich napoju. Nie uznam

tego jako chęć zysku, czy czysto pozyskania klientów. Marka ta ma ich wystarczająco wielu,

a co za tym idzie, na zyski również nie może się skarżyć. Uważam, iż kampanie mają na celu

pokazać, że nie są oni nastawieni właśnie na zysk. Dzięki nim czujemy się docenieni jako

klienci. Czujemy, iż marka dba o nas. Ponadto działanie te można uznać już za tradycję. Bez

względu na to, jak wiele jest w tym tradycji, czy przyzwyczajenia, zdecydowanie należy

przyznać, iż Coca Cola jest wciąż bezkonkurencyjna, jeśli chodzi o reklamę napojów w

okresie świątecznym. Jednak jaki wizerunek jest promowany i dlaczego nie uznam tych

reklam za czysto przeznaczone do uzyskania zysków finansowych? Coca Cola jest dzięki nim

postrzegana jako napój świąteczny, ale i podtrzymujący w jakiś sposób więzy rodzinne. Jakby

jednak na to nie spojrzeć, jest to pozytywne.

Następnym przykładem, który pragnę przytoczyć w swojej pracy, jest kampania

Herbapolu. Przygotowana została ona przez agencję San Markos. Hasłem, w które zaopatrzyli

kampanię, jest „Masz to w naturze!”, co oczywiście jest tożsame z zawartością reklam. Sama

kampania stanowi zestawienie życia człowieka z życiem zwierząt i naturą. Pokazuje ona, iż

to, co robimy, jak działamy, jest dla nas czymś naturalnym, czymś, co mamy we krwi. Staje

się to naszą tradycją, jest niezmienne od pokoleń. Nawet zmiany, jakie zachodzą na świecie,

nie są w stanie tego zmienić. Na te wartości właśnie powołuje się marka, bo przecież skoro

natura jest nam tak bliska, to ich soki, które mają być bardzo naturalne, są nam tak samo

bliskie. Oczywiście w kampanii nie stronią od korzystania z emocji odbiorców, toteż obrazy

prezentowane w niej są w dużej części nastawione na poruszenie ludzi. Jak wspomniałam

wcześniej, jest to doskonały chwyt, aby zapaść w pamięć odbiorców.

Kolejną kampanią, którą chciałabym wymienić, jest ta ING Banku Śląskiego z 2015

roku. Odbiła się ona szerokim echem. Zaopatrzona była w hasło „Liczą się ludzie”. Jak wiele

innych kampanii, była ona wszechobecna w niemalże każdym medium. Telewizyjnie

uzyskała ona jednak umiarkowany sukces. Wspomnę jednak, iż internetowo sukces był o

wiele większy, i to do tego stopnia, że została ona laureatem w tej dziedzinie w konkursie

„IAB Mixx Awards” w tymże roku (2015). Pomimo tego warto pamiętać o jej występowaniu

również w telewizji, czy radiu. Miała ona na celu ukazanie, iż najważniejsze są nasze

marzenia, a ponadto ING miałoby motywować do działania odbiorców tejże kampanii. Myślę,

iż wizerunek marki na tym zyskał, a, co więcej, kampania została doceniona.

Pragnę też wspomnieć o kampaniach wizerunkowych w prasie. Korzysta z nich

naturalnie wiele marek (w tym również te wymienione wcześniej przeze mnie). Polegają one

na graficznym (zdjęciowym) przedstawieniu wizerunku danej marki. Korzystają z nich nie

tylko banki, ale i marki odzieżowe, kosmetyczne, czy też jubilerskie. Przykładem może być

kampania W.Kruka z 2010 r., którą obejmowała sesja zdjęciowa grupy kobiet w różnym

wieku i o zróżnicowanych typach urody. Zostały one przedstawione na białym tle, a obok ich

sylwetek widniał złoty napis, będący hasłem kampanii „Niech świat się za Tobą ogląda”. Jak

nietrudno dostrzec, marka ta przedstawiona została jako ta, która ma wpływ na atrakcyjność

kobiet. Tak więc to za jej zasługą każda kobieta nosząca biżuterię tego jubilera, zwraca na

siebie największą uwagę (bo w końcu to „świat” ma się za nią oglądać). Dodatkowo

kolorystyka, będąca dość stonowaną oraz elegancja w prezentacji narzuca myśl, jakoby

W.Kruk dodawał nie tylko atrakcyjności, ale właśnie tejże elegancji, czy chociażby

odczuwamy, iż jest ona przeznaczona dla „wybranych”. Zdecydowanie to plasuje tę markę

wśród dość ekskluzywnych. Towarzyszy jej majestat i piękno.

Na koniec chciałabym dodać, iż kampanie publikowane za pośrednictwem radia są

niestety najmniej skuteczne. Powodem tego jest sposób słuchania radia. Niestety nie każdy

słuchacz jest dość skupiony na odbiorze treści z niego. Zazwyczaj radio włączane jest w celu

posłuchania muzyki, czy wysłuchania konkretnej audycji, jednak nie poświęcamy mu

swojego czasu „na wyłączność”. Podczas słuchania prowadzimy samochód, zajmujemy się

domem etc. To wszystko powoduje, iż jesteśmy biernymi słuchaczami, nie skupiamy się na

odbiorze informacji za pośrednictwem radia aż tak bardzo, jak chociażby czytając prasę

(tematyczną, np. czytając gazetę o modzie, skupiamy swój wzrok na zdjęciach, a co za tym

idzie, szybciej wychwytujemy owoce kampanii wizerunkowych tam zamieszczone, gdyż

mogą być one powiązane z tematyką danej gazety i trafiają one w nasze gusta), czy oglądając

telewizję (tu ponownie przyciąga nas oprawa wizualna). Co nie oznacza, iż nie ma takowych

kampanii w radiu. Są, ale dość rzadko dana kampania obejmuje tylko i wyłącznie radio.

Wnioskuję więc, iż reklama w radiu jest skutecznym dodatkiem do kampanii obejmującej

również inne media. Dlatego też w takich kategoriach rozpatrzyłam swoje przykłady.

Podsumowanie

Reasumując, kampania wizerunkowa może być udana, a zarazem pozytywna i

nienacechowana konkurencją. Dużo zależy od sposobu przedstawienia kampanii, a więc i od

agencji reklamowych. Jest to niezwykle ciekawe zjawisko, które warto obserwować.

Wizerunek firmy jest czymś niezwykle ważnym, ponieważ to od sposobu postrzegania jej

przez odbiorców, czy chociażby na samym rynku danej dziedziny marketingowej etc., często

zależy jej sukces. Dlatego śmiem stwierdzić, iż kampania wizerunkowa jest ważniejsza od

sprzedażowej. Nie tylko ze względu na ważność opinii, ale również na chęć powodzenia

danej marki (i mam tu na myśli nie czysty zysk finansowy, a sam fakt zainteresowania

produktami, czy marką). Naturalnie każda firma, każdy podmiot gospodarczy, chce zarobić,

ale czy powinno to przyćmić cele? Przecież dzięki znakomitej opinii społeczeństwa również

można zyskać klientów, a co za tym idzie, pozyskać środki finansowe. Uważam, iż lepiej jest

nastawić się na wykreowanie wizerunku, realizować swoje cele, a „przy okazji” zarobić. Jest

to zdecydowanie zdrowsze. Jednakże nie zawsze realne.

Kasandra Różycka Projektujemy naszą kampanię: strona WWW

1. Jako, że z internetu korzysta wielu młodych ludzi, celowanie w nich z internetową

kampanią wydaje się być najlepszym pomysłem, bo wtedy zainteresowanie będzie

największe.

2. Wygląd strony:

o Duże logo tematycznie związane z naszą kampanią, w stonowanych kolorach

by nie dawało po oczach, a jednocześnie nie odciągało uwagi od treści strony.

o Po prawej stronie menu wyboru, z którego można wybrać lin do podstron o:

dokładnym planie kampanii, z kontaktami do odpowiednich osób w tym do

osoby odpowiedzialnej za stronę, rzecznika kampanii, a także wolontariuszy;

podstronę na której widoczne będą aktualne notowania kampanii, podstronę ze

sponsorami, sprzymierzeńcami i osobami popierającymi oraz ostatnia na temat

tego, gdzie można jeszcze nas znaleźć (FB, Twitter, Instargam itp.)

o Po lewej stronie byłby niewielki, regularnie odświeżany chatbox, na którym

zalogowane na nim osoby, mogłyby ze sobą swobodnie rozmawiać

wymieniając się informacjami lub po prostu rozmawiając sobie dla

przyjemności.

o Bezpośrednio pod logo byłoby hasło kampanii.

o Poniżej, w wolnej przestrzeni między bocznymi elementami strony, pod logo i

hasłem wypisane byłyby aktualności: gdzie i kiedy planowane jest następne

spotkanie, z kim zawarta została współpraca, ile już z obietnic kampanii

zostało wypełnionych.

o Na samym dole, pod aktualnościami, byłby album z różnych wieców, debat, z

wywiadów i innych momentów, które można by było uchwycić. Oczywiście

wszystkie zdjęcia podpisane: kto się na nich zajmuje, krótki opis, co się działo,

a także gdzie i o której dokładnie godzinie, ten moment został uwieczniony.

o Cała strona miałaby stonowane kolory: ramki w odcieniach ciepłego beżu, tło

może błękitne, tak by kolory się ze sobą nie gryzły, a także nie raziły w oczy,

tudzież nie męczyły gdyby ktoś zdecydował się na przeglądanie strony

późnym wieczorem.

3. Podsumowanie – stronę można by było przeglądać bez rejestrowania się na nią, a

także bez logowania, właściwie to musiałyby robić osoby odpowiedzialne za jej

aktualizowanie. Z samej strony byłyby linki do Facebooka, twittera i do Instagrama –

na tych stronach również zostałyby umieszczone linki do głównej strony kampanii, tak

by zainteresowane nią osoby były w stanie dokładniej się przyjrzeć.

Bartosz Wojtkowski Mam tourette'a i mi z tym dobrze, czyli przykład dobrze zrealizowanej kampanii PR

Czym jest w ogóle zespół Tourette'a?

Jest to choroba neurologiczna, polegająca na tikach ruchowych oraz werbalnych. Objawy tej

choroby, na pierwszy rzut oka wyglądają jak zachowanie osoby niezrównoważonej

psychicznie. Tourette, to choroba genetyczna, ale można ją również nabyć. Tak jest właśnie w

moim przypadku.

Statystycznie na tą przypadłość cierpi 1 na 10.000 osób. Zdecydowanie częściej u mężczyzn,

niż u kobiet.

Jak narodził się pomysł na coś własnego?

Początek przygody z dziennikarstwem rozpoczął się w okresie wakacyjnym 2012 roku.

Przebywając w centrum mojego rodzinnego miasta patrol policji chciał mnie „wyleczyć” z

moich tików. Oczywiście nie doszło do żadnych rękoczynów, ponieważ nie byłem sam.

Znajomi stanęli w mojej obronie. Wydarzenie, które miało wtedy miejsce natchnęło mnie do

stworzenia autorskiego projektu „Mam tourette'a i mi z tym dobrze”. Postanowiłem wziąć

sprawy w swoje ręce i w końcu coś zmienić w mentalności naszego społeczeństwa.

Co jest głównym celem projektu?

Projekt powstał z zamysłem uświadamiania ludzi o fakcie istnienia takiej choroby. Zależało

mi, jak i nadal zależy, na udowodnieniu ludziom, że jest to coś normalnego i tiki nie czynią z

nas, ludzi chorych na ten syndrom, kogoś niebezpiecznego lub agresywnego. Postanowiłem

walczyć o tolerancję. Jest to bardzo ważne, najważniejsze w czuciu się normalnym i życiu w

społeczeństwie bez obaw, że ktoś może nas zaatakować słownie lub fizycznie.

Jak wyglądały początki akcji?

Zaczynając projekt nie wiedziałem tak naprawdę w jakiej formie chciałbym to robić.

Zdecydowałem się na wywiady. Pierwszy wywiad – o ile można to tak nazwać –

przeprowadziłem z kasjerem z Żabki. Była to bardzo spontaniczna, amatorska rozmowa. Ale

przyniosła dosyć kontrowersyjne efekty. Wyszło na to, że człowiek z którym rozmawiałem

odebrałby mnie na ulicy jako człowieka „pod wpływem używek”. Krótki filmik

zamieszczony na portalu YouTube wzbudził spore zainteresowanie lokalnego społeczeństwa.

Po tym fakcie postanowiłem wykorzystać „swoje 5 minut”. Po jakimś czasie stwierdziłem, że

chciałbym rozmawiać na dany temat z muzykami, którzy mnie inspirują, i słucham ich na co

dzień. Pierwszym, takim bardziej znanym gościem był Paxon, członek nieaktywnego już

zespołu Natural Dread Killaz.

Co przyczyniło się do popularności projektu w kraju?

Seria wywiadów wzbudza spore zainteresowanie samym tytułem. Nieświadomie stworzyłem

nazwę, która jest dobrym chwytem marketingowym. Przełom w działalności nastąpił podczas

uczestniczenia w akcji odmalowywania oddziału dziecięcego w Brzeskim Centrum

Medycznym, jako wolontariusz. Prezes fundacji powiedział dziennikarce z TVP3 Opole o

mojej działalności. Przyczyniło się do zrobienia krótkiego newsa o tym co robię. Bardzo mnie

to cieszyło, ponieważ zainteresowanie wywiadami przeprowadzanymi przeze mnie wzrastało.

Tak właśnie zaczęła się wielka przygoda ze wszystkimi mediami w kraju. Mogłem promować

swój autorski pomysł m.in. w Dzień Dobry TVN, Polsat News, czy w Magazynie Ekspresu

Reporterów. Od tamtej pory nie byłem już traktowany jak ktoś „inny”. Na moim kanale

pojawiało się coraz więcej gości. Ale po pewnym czasie postanowiłem robić coś więcej niż

tylko wywiady. Rozpocząłem przygodę z wykładami.

Wykłady motywacyjne – sposób terapii?

Wywiad za wywiadem, ale w końcu, zupełnie przypadkiem rozpoczęło się coś nowego.

Miałem kiedyś możliwość publicznego opowiedzenia ludziom na czym polega choroba, i co

robię w kierunku samoakceptacji. Później zacząłem myśleć o przeprowadzaniu wykładów.

Ale nie takich typowych, monotonnych, na których można zasnąć. Chociaż, tak analizując.

Ciężko byłoby zasnąć przy wykładowcy, który krzyczy i się telepie. Postanowiłem, że

wykłady prowadzone przeze mnie będą zawierały trochę stand-up, motywację do działania,

nabierania wiary w siebie. No i oczywiście elementy szczerości i wzruszenia. Co prawda nie

mam możliwości przeprowadzania takich pogadanek cyklicznie, ale za to mam okazję jeździć

po Polsce ze swoim „show”.

Dzięki publicznym występom uzyskałem bardzo wysoki poziom dystansu do swej

przypadłości. Ludzie bardzo pozytywnie reagują na widok osoby chorej, która jest tak mocno

otwarta na nowych ludzi, i nie ma problemu w komunikowaniu się z drugim człowiekiem.

Zdarzało się tak, że po zakończeniu przemówienia podchodzili do mnie zapłakani ludzie, i

chcieli po prostu porozmawiać o życiu, o swoich problemach. Jest to bardzo piękne, życiowe

doświadczenie. Nie dość, że pomagam bliźniemu, to w dodatku ktoś dzięki rozmowie ze mną

nabiera sił, wiary w lepsze jutro.

Wykład w Środzie Śląskiej. Wykład na 22. Przystanku Woodstock.

Gdzie, i jak można znaleźć „Mam tourette'a i mi z tym dobrze”?

Facebook jest teraz chyba najpopularniejszym portalem społecznym na świecie. Konto

posiada tam już zdecydowana większość populacji. Oczywiście prócz prywatnych kont

można założyć profile publiczne, czyli tzw. fanpage. Taki profil posiada każdy znany muzyk,

aktor, sportowiec, polityk, czy celebryta. Postanowiłem nie być gorszy. Założyłem dwa takie

profile. Jeden głównie dotyczący projektu. Natomiast drugi tyczy się mojej osoby, ponieważ

poprzez własną działalność nawiązałem dużo możliwości współpracy, i angażowania się w

przeróżne akcje społeczne. Opcja promowania własnych rzeczy na tym portalu jest doskonała

dla pozyskania nowych odbiorców, fanów, czy potencjalnych klientów. W dobie XXI wieku

social media mają większy zasięg niż telewizja, radio lub prasa.

Drugą, w sumie kluczową opcją promowania własnych działań jest oczywiście YouTube.

Tam zamieszczam swoje materiały, i mam możliwość obserwowania innych ludzi, którzy

również prowadzą wywiady. Także mogę obejrzeć wypowiedzi lub video blogi artystów, z

którymi mam zamiar się spotkać. Ten portal jest doskonale znany. Każdy kto słucha

jakiejkolwiek muzyki, interesuje się grami lub chce znaleźć śmieszne filmiki zna tę domenę.

Można tam znaleźć naprawdę wszystko. Dzięki temu mniejsze miasta zakładają lokalne stacje

tv. YouTube jest również doskonałym źródłem zarobków na filmikach, które wrzuca się na

swój kanał. Giganci w Polsce potrafią wyciągnąć naprawdę ogromne kwoty, przez co później

zakładają własne brandy ciuchowe lub otwierają sklepy, czy lokale powiązane z ich

działalnością.

Ostatnią metodę na promowanie jest Instagram. Można tam zamieszczać zdjęcia oraz krótkie

filmiki, które łącznie tworzą opowiadanie ze swojego życia. Dzięki umieszczaniu swoich

rzeczy pozyskuje się nowych fanów, tzw. followersów. Wbrew pozorom jest to naprawdę

dobry sposób na promowanie własnej osoby lub swoich rzeczy.

Zasięg moich filmów i zdjęć:

Można go oszacować na całkiem spory, jeśli chodzi o amatorskie, internetowe

dziennikarstwo. Niektóre rozmowy sięgają między 60.000, a 80.000 wyświetleń. Zdjęcia są

chętnie oglądane, komentowane, udostępniane. Profile facebook'owe cieszą się

zainteresowaniem z różnych stron.

Print screeny poniżej :)

Profil fb – Mam tourette'a i mi z tym dobrze

Public Realations zawarte w projekcie:

„Mam tourette'a i mi z tym dobrze” spełnia wszystkie normy jeśli chodzi o Public Relations.

Głównymi celami działań relacji publicznych są: dbałość o dobry wizerunek, akceptacja

oraz życzliwość wobec działań, które wykonujemy. Mogę śmiało stwierdzić, że wszystkie

cele są zawarte, jak i realizowane w moich aktywnościach publicznych. Postaram się teraz w

kilku zdaniach udowodnić, że każdy z celów jest realizowany.

Jako pierwszy, dbałość o dobry wizerunek - na pewno polepszam opinie swojej osoby wśród

społeczeństwa, ponieważ na co dzień walczę o tolerancję, i wspieram inne chore, nie tylko na

Tourette'a, osoby. Oczywiście niektóre osoby drażni to co robię, ponieważ zawsze jest tak, że

znajdą się ludzie, którzy są przeciwni czemukolwiek.

Akceptacja również jest zawarta w tym co robię. Odkąd założyłem oficjalne konta na

portalach dostaję dużo wiadomości od ludzi, którzy piszą bardzo szczere, czasami

wzruszające wiadomości. Piszą, że dzięki temu co zobaczyli na profilu mają więcej energii do

życia, i chcą zacząć spełniać swoje marzenia. Zdarzają się również wiadomości gdzie trzeba

reagować delikatnie i prowadzić tak jakby terapię internetową. Motywuję tych ludzi. Staram

się przekonać ich, że życie ma bardzo dużo zalet, niezależnie w jakiej sytuacji się znajdujemy.

Znajdują się też tacy, którzy poprzez zapoznanie się z zawartością kanału YouTube, czy

profilu Facebook'owego zaczęli akceptować osoby w swoim otoczeniu, które chorują na to

samo co ja.

Z życzliwością do działań jest tak naprawdę różnie. Przeważnie jeśli spotykam się z

negatywnymi reakcjami, to są to anonimowe komentarze bądź wiadomości z fałszywych

kont. Życzliwość można znaleźć wśród ludzi, którymi się otaczam. Rodzina, wykładowcy,

przyjaciele z roku, czy firmy z którymi mam przyjemność współpracować. Zazwyczaj

wsparcie okazywane przez te osoby jest ogromne, i dodaje skrzydeł do dalszego działania.

Stowarzyszenie na rzecz Tourette'a:

Co prawda praca miała dotyczyć mojego projektu, ale muszę wspomnieć o tym jak potężnie, i

skutecznie działa Polskie Stowarzyszenie Syndrom Tourette'a.

Może najpierw takie podstawowe informacje. Stowarzyszenie znajduje się w Warszawie.

Prezesem tejże organizacji jest Maciej Soborczyk – człowiek, który sam choruje na Tourette'a

i może być inspiracją dla niejednego człowieka. Maciek z wykształcenia jest tłumaczem

języka niemieckiego, ale również biegle porozumiewa się w języku angielskim. Miał okazje

być tłumaczem konferencji międzynarodowych, które trwały kilka godzin, i powstrzymywał

tiki.

PSST w ostatnich latach zrealizował dwa, ogólnopolskie kampanie społecznościowe.

„Tourette de Pologne” oraz „Z Tourettem po Polsce”, bo tak nazywały się te inicjatywy,

przyczyniły się do zorganizowania wielu akcji uświadamiających czym jest ten syndrom.

„Tourette de Pologne” został zrealizowany dzięki uzyskanym grantom Szwajcarskim.

Współpracowaliśmy wtedy również z Niemieckim stowarzyszeniem.

„Z Tourettem po Polsce” był możliwy dzięki grantom Norweskim. W dużym stopniu PSST

współpracowało z Fundacją „Batorego”, również z Warszawy. Dzięki współpracy z tą

właśnie fundacją miałem możliwość spełnienia jednego ze swoich marzeń, a nawet dwóch.

Mogłem pojechać na Przystanek Woodstock. Ale nie jako zwykły uczestnik. Byłem tam jako

wykładowca ASP. Od dwóch lat jestem tam ze swoimi wykładami, jak i stoiskiem

promocyjnym. Dzięki temu mogę uzyskać bezpośredni kontakt z osobami zainteresowanymi

tematem. Woodstockowe show jest możliwe dzięki „Domu Bez Hejtu” gdzie jest mnóstwo

innych stowarzyszeń, z całego kraju.

Warto wspomnieć również, że co roku jest „Europejski Tydzień Świadomości Zespołu

Tourette'a”. Najpopularniejszą akcją, przynajmniej według mnie, w ramach tego tygodnia

świadomości jest akcja pt. „TSelfie”. Ludzie z całego świata na profil facebook'owy o takiej

samej nazwie, jak akcja, wysyłają swoje zdjęcie gdzie puszczają oczko. Oznacza to, że

solidaryzują się z nami, turetykami. Jest to doskonała promocja tego schorzenia. Akcja jest

coraz bardziej popularna.

Kilka słów na koniec.

Cała akcja, którą prowadzę już prawie 5 lat, przyczyniła się do spełnienia wielu marzeń,

pokazania zespołu Tourette'a z zupełnie innej, totalnie pozytywnej strony. Mnóstwo ludzi,

którzy oglądali wywiad, bądź brali udział w wykładzie zrozumieli jak podchodzić do takich

ludzi, jak ja. Ogrom ludzi zmieniło swoje podejście. Nie tylko co do bycia tolerancyjnym, ale

zaczęli również doceniać to co mają na co dzień, i zaczęli spełniać marzenia. Przede

wszystkim zaczęli wierzyć w samych siebie. Uważam, że to co robię jest potrzebne w naszym

kraju. Dużo ludzi ma problem z zaakceptowaniem własnego życia lub mają kłopoty z

przełamywaniem barier, czy radzeniem sobie z przeszkodami, które ma każdy z nas.

Doszedłem do wniosku, że chcę to robić do końca życia. Wierzę mocno w to, że dzięki takim

akcjom, które promują tolerancję nasze społeczeństwo wejdzie na wyższy szczebel

samoakceptacji, realizacji celów i wiary w swoje możliwości.

Documents

Studium przypadku: Studenci o własnym · PDF fileKREOWANIE WIZERUNKU Podczas kreowania własnego wizerunku, najistotniejszą rolę gra zaangażowanie, chęć zmiany oraz wiara w to,