ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Κεφάλαιο Α’ - Στο Βασίλειο Της Θλίψης… Αρχή Του Λαβυρίνθου Συγγνώµη…

Λόγια ∆ιάσπαρτα Στου Χρόνου Τα Μονοπάτια Συζητώντας Με Τον Καθρέφτη Στιχοµυθίες Ενός Τρελού / Μελωδίες Παραφροσύνης Έπαψα Να Ελπίζω Απαντήσεις Ψάχνω

Στης Ζωής Μου Την Κλεψύδρα

Κεφάλαιο Β’ - Οι Αλυσίδες Σπάνε / Ο Κατάδικος Ελευθερώνεται…

Έχω Βυθιστεί (Παράλληλος ∆ρόµος) Μάχη Ψάχνοντας Εµένα Γκρίζα Εικόνα (Σπάω Τις Αλυσίδες) Στα Όρια Της Παράνοιας

Κεφάλαιο Γ’ - Η Επιστροφή Του Μαύρου ∆αίµονα… Παράκρουση Θλιµµένη Πόλη Στα Λάθη Του Χτες Στην Κόλαση Μαχαίρι Γίνοµαι

Κεφάλαιο ∆’ - Στο Κάστρο Της Λήθης… Κρύοι Χειµώνες Η Μάγισσα Των Ήχων Ταξιδευτής Των Κόσµων

Λέξεις Μεθυσµένες Σαν Παράδεισος Χαµένος Λέω Να Το Σκάσω Ο Ίδιος Ήχος ∆ωσ’ Μου Φως Του Νου Μου Τα Στενά

Κεφάλαιο E’ – Η Κραυγή Των Λύκων… Σιωπή Των Αµνών Ότι Φοβάστε Αν ∆εν… Ως Τα Ουράνια Πέρασε Καιρός

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’ – ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ

Αρχή Του Λαβυρίνθου

Λέω να γίνω σκιά απόψε, να ταξιδέψω µε τους δαίµονες στα σκοτεινά παραθύρια, για να βρω το κλειδί και ν’ αποδράσω απ’ το βασίλειο της θλίψης µια για πάντα. Θα µε ακολουθήσεις; Είναι η αρχή του

λαβυρίνθου…

Ζητώ συγγνώµη που πετάω λόγια διάσπαρτα Μα στου χρόνου τα µονοπάτια δεν υπάρχουν παράλογα Μόνο ένας καθρέφτης να συζητάτε µαζί Και στιχοµυθίες ενός τρελού, µοιάζουν διαφυγή Πάντα στολισµένες, µε µελωδίες παραφροσύνης

Γι’ αυτό έπαψα να ελπίζω λίγο πριν να µου φύγεις Φίλε µονάκριβε, µα απαντήσεις ακόµη ψάχνω Και στης ζωής µου την κλεψύδρα, σταµατώ να ξαποστάσω Από τις χίλιες µύριες έριδες µιας και ρώτησες Που στον ύπνο µ’ επισκέπτονται σαν γερόντισσες Με ταξιδεύουν στο µέλλον, στο παρελθόν και παντού

Έχω βυθιστεί στον παράλληλο δρόµο καλού κακού Σε µια µάχη µε το χρόνο παλεύω να επιβιώσω Ψάχνοντας εµένα για να µη µε προδώσω Εφόσον µόνο ένα πράγµα ζητάω να διώξω Και σίγουρα αυτό δε θα το µετανιώσω Την γκρίζα µου εικόνα και να σπάσω τις αλυσίδες

Γιατί στα όρια της παράνοιας έχω άλλες ασπίδες Με τον κατάδικο ελεύθερο, και την επιστροφή του δαίµονα Η σιγή µε ταξιδεύει σε µονοπάτια αµέριµνα Σαν αρχή του λαβυρίνθου, µοιάζει τούτη η διέξοδος Μα απ’ το βασίλειο της θλίψης είναι άφαντη η έξοδος

Και την ψάχνω, την ψάχνω, αλήθεια διαρκώς Μήπως σπάσω τα δεσµά µου και νιώσω ζωντανός Σαν αρχή του λαβυρίνθου, µοιάζει τούτη η διέξοδος Μα απ’ το βασίλειο της θλίψης είναι άφαντη η έξοδος Και την ψάχνω, την ψάχνω, αλήθεια διαρκώς

Μήπως σπάσω τα δεσµά µου και νιώσω ζωντανός Με συνταξιδιώτη ένα δράκο, ένα δολοφόνο και τη σιωπή Να µε οδεύουν όλα µέχρι την παράκρουση Ο τόπος ένας είναι, η θλιµµένη πόλη

Κι ας τους ρε να µε δικάζουν όλοι Τα λάθη του χτες αντιµετώπισα µ’ επιτυχία

Και τώρα στην κόλαση έχω την ευκαιρία

Μαχαίρι να γίνω και να βγάλω κάθε κτήνος Από τ’ αµπάρι του σκότους όπου µαίνεται το σµήνος Των δαιµόνων, που κατέγραψα στα πρακτικά Και τώρα ζητάνε να εξαπολύσουν το θέληµα τους Είναι το πρώτο βιβλίο, βγαλµένο από δυο µυαλά Μα η συνέχεια θα ‘ρθει να εξαπλώσει τη συµφορά τους

Σαν αρχή του λαβυρίνθου, µοιάζει τούτη η διέξοδος Μα απ’ το βασίλειο της θλίψης είναι άφαντη η έξοδος Και την ψάχνω, την ψάχνω, αλήθεια διαρκώς Μήπως σπάσω τα δεσµά µου και νιώσω ζωντανός

Σαν αρχή του λαβυρίνθου, µοιάζει τούτη η διέξοδος Μα απ’ το βασίλειο της θλίψης είναι άφαντη η έξοδος Και την ψάχνω, την ψάχνω, αλήθεια διαρκώς Μήπως σπάσω τα δεσµά µου και νιώσω ζωντανός

Συγγνώμη…

Μετά από κάποια χρόνια σκέψης και εµπειρίες έρχεται η στιγµή που θες να πεις όσα κρύβεις µέσα σου, να πεις αυτό που νιώθεις και να

ζητήσεις συγγνώµη…

Μετά από χρόνο κι αναζήτηση σ’ ένα κόσµο που’ ναι µέσα µου Κατάφερα και ξέθαψα το µίσος και τη µπέσα µου Για όλα τα λάθη που’ χω κάνει µια συγγνώµη θα ζητήσω Μπορεί να µην αξίζει πια όµως τώρα θα µιλήσω Συγγνώµη στους γονείς µου που µε τις πράξεις µου πλήγωσα

Το ξέρω κάποιες φορές δεν ήµουν ο άνθρωπος που δήλωσα Συγγνώµη και στους φίλους µου που κάποιες φορές αδίκησα Συγγνώµη και στους έρωτες που χώρισα µα δε συζήτησα Ένα συγγνώµη στο κόσµο που έζησε µαζί µου Σε κάθε πόνο και χαρά µε στήριξε η λογική µου Πολλές είναι οι ώρες που εύχοµαι να γύριζαν πίσω

Και τα λάθη όλα που έκανα στα µάτια ν’ αντικρίσω Και τι δε θα ‘δινα Θεέ µου για µια δεύτερη ευκαιρία Τη ζωή να ξαναζήσω απ’ την αρχή µ’ ευηµερία Να µην είχα καθόλου ιδέες εµµονές Που να µε κυνηγάνε σαν να ‘ταν δαίµονες

Η ψυχή µου να γαλήνευε Και ο εαυτός µου σε ‘µένα να πίστευε Μια κατάθεση ψυχής είναι οι στίχοι σ’ αυτό το τραγούδι

Ξέσπασµα, κάθαρση που θα αναζωπυρώσει ένα µαραµένο λουλούδι

Συγγνώµη λέξη βαριά όµως πρέπει να την εκφράσω Γιατί έφτασα στ’ απόγειο και πρέπει να το ξεπεράσω Πολλές φορές χανόµουνα βαθιά µέσα στις σκέψεις Πνιγόµουν από αισθήµατα που δε µπορείς να πιστέψεις Μα τότε είδα τη λάµψη που µε έβγαλε απ’ το σκοτάδι Ένα χέρι που µε τράβηξε από της κόλασης τον Άδη

Με ξάφνιασε αυτό που είδα, δε µπορούσα να δω την αλήθεια Ήµουν εγώ αυτός που µ’ έσωσε απ’ όλα τα παραµύθια Τότε ήταν που άρχισαν όλα να γίνονται ξεκάθαρα Που κατάλαβα τα λάθη µου και µ’ έβγαλα απ’ τα Τάρταρα Προσπαθώ να επανορθώσω και να πω µια συγγνώµη Πριν να’ ναι πλέον αργά και να µε τρώνε όλοι οι πόνοι

Ακόµα και τώρα που γραφώ νιώθω κάτι να µε πληγώνει Να µε σφίγγει η αγχόνη στο λαιµό και να µε σκοτώνει Μια τελευταία παράκληση, ο Θεός να µε συγχωρέσει Μετά απ’ αυτή τη παύση το τραγούδι θ’ αποπνεύσει Ένα τέλος πραγµατικό που όλα θα τ’ αλλάξει Μια νέα αναγέννηση που θα ’ρθει για να ταράξει

Σα το φοίνικα από τις στάχτες για µια νέα βασιλεία Με γνώσεις και τεχνάσµατα που µαθαίνεις στα βιβλία Γι’ αυτό πρόσεχε καλά και µάθε τον εαυτό σου Μάθε να ζητάς συγγνώµη και να τα πας καλά µε το εγώ σου Μάθε να µιλάς και να λες τα όσα νιώθεις Γιατί κάποτε θα ‘ρθει η ώρα που σίγουρα θα µετανιώσεις

Λόγια Διάσπαρτα

Ήλιος δύει και σκοτάδι πάλι πέφτει στη κάρδια µου

Πάλι µόνο µου µε βρίσκω µονός ήχος µεσ’ τ’ αυτιά µου Μια φωνή ψιλή θολή µέσα στη ζάλη της µατιάς µου Ψιθυρίζοντας µου λέει θα µε φάει η µοναξιά µου Άνοιξε τον εαυτό σου µίλησε µε κάποιον φίλο Μη φοβάσαι να δακρύσεις, κλάψε έστω και για λίγο Εξέφρασε τα όσα νιώθεις µη διστάζεις να µιλήσεις

Βρες το θάρρος και αµέσως κάθε φόβο θα νικήσεις Ν’ αγνοήσεις τις συνέπειες απλά κάντο για ‘σένα Κι ότι γίνει πάει έγινε όµως δε θα ζεις στο ψέµα ∆ε θα µείνεις στο γιατί δε θα ρωτάς τι θα γινόταν Αν πραγµατικά τολµούσες κάθε σκέψη θα χανόταν Αν της µίλαγες για σένα αν είχες πει την αγαπούσες

Αν δε ζούσες στη σκιά και έλεγες τι σ’ ενοχλούσε Αν απλά χαρά και λύπη µοιραζόσουν µε την νιότη Τότε σίγουρα θα είχες κάποιον διπλά να σε νιώθει

Λόγια διάσπαρτα, χαµένα στο χωροχρόνο Παλεύω µε φαντάσµατα, µη µε αφήσουν µόνο Ακούγοντας φωνές µέσα στο κεφάλι Την άκρη ψάχνω, στης ψυχής µου το κουβάρι Λόγια διάσπαρτα, χαµένα στο χωροχρόνο

Παλεύω µε φαντάσµατα, µη µε αφήσουν µόνο Ακούγοντας φωνές µέσα στο κεφάλι Την άκρη ψάχνω, στης ψυχής µου το κουβάρι ∆ε θυµάµαι κάνεις να ένιωσε και ούτε νοµίζω να µε νιώσει Φυσικά έτσι πιστεύω µέχρι και η µνήµη µ’ έχει προδώσει

Μ’ έχει φιµώσει , µ’ έχει πληγώσει µ’ έχει πονέσει, µ’ έχει πεισµώσει Αυτή η θήλεια µεσ’ την κάρδια που µε πιέζει, µ’ έχει σκοτώσει Μ’ έχει νεκρώσει εσωτερικά και έχει χαθεί η εµπιστοσύνη Η δικαιοσύνη πλέον για ‘µένα ουτοπία σε παράλληλη δύνη Ποια η ουσία να έχεις παρέα αφού δε ξέρει ποτέ να σου δίνει Μοναχά να παίρνει πόνο κι θλίψη, το µόνο που φέρνει

Είναι άλλο ένα στο κορµί σηµάδι που µένει ∆εν τους νοιάζει αν ακούσουν και την τελευταία πνοή σου Μέχρι τώρα ποτέ δεν άκουσα «φιλέ είµαι εδώ µαζί σου» Και για τους έρωτες που έχασα απλά γιατί δε µιλούσα Ίσως να ‘ταν για καλό µου ώστε τον πόνο µετά να µη ζούσα Μα βοηθούσα, όποτε µπορούσα, κάποτε στόχος µα τώρα φαντάζει

Χάσιµο χρόνου τώρα για µένα µόνο µε νοιάζει Γιατί µε κουράζει αυτό το µαράζι της εικόνας του ανθρώπου Να πουλάει καλό και αγάπη άνευ σκέψεως και τρόπου Λόγια διάσπαρτα, χαµένα στο χωροχρόνο

Παλεύω µε φαντάσµατα, µη µε αφήσουν µόνο Ακούγοντας φωνές µέσα στο κεφάλι Την άκρη ψάχνω, στης ψυχής µου το κουβάρι Λόγια διάσπαρτα, χαµένα στο χωροχρόνο Παλεύω µε φαντάσµατα, µη µε αφήσουν µόνο

Ακούγοντας φωνές µέσα στο κεφάλι Την άκρη ψάχνω, στης ψυχής µου το κουβάρι -Μα τι ακούω ποιον έχω µπροστά µου Που είναι εκείνος που είχα αγκαλιά µου Εκείνο τον τύπο που όλοι ζητούσαν

Χωρίς αυτόν ποτέ δε µπορούσαν -Αυτός πάει τώρα πέθανε καθώς ευελπιστούσαν Να ‘χουνε φίλο µα έµενα ποτέ δεν ακούσαν -Μα δε µπορούσαν

Αφού δεν έλεγες ποτέ τι σου συµβαίνει

Κι αν σε ρωτούσαν Πάντα απάντηση «όλα ok ο χρόνος µου βαίνει» Και να σωπαίνεις, µονάχος σου µένεις Ποτέ και τίποτα µην περιµένεις Μοναχά την άρνηση να ξέρεις πως θα ‘χεις Κάθε προστάτης νεκρής αυταπάτης

Φαντάζεις σωτήρας µα είσαι εφιάλτης Βγες από µέσα µου, σταµατά τα λόγια -Σταµατά εσύ θυµήσου τα χρόνια Γυρνά λίγο πάλι πίσω και θυµήσου ευτυχία Κι ας είχες νιώσει ακόµα και πόνο πάντα υπήρχε η ευηµερία Η δυστυχία λες σε νικούσε µα ήταν ψέµα για φαντάσου

Θες κι απόδειξη παράδειγµα; κοιτά καθρέφτη σε έχεις µπροστά σου Μιλά και σκέψου δες την αλήθεια Βγες απ’ το ψέµα και άσε τη πικρά Θυµήσου εσένα πως ήσουν µε χρώµα Ξεχνά το γκρίζο και µαύρο σου πτώµα

Λόγια διάσπαρτα, χαµένα στο χωροχρόνο Παλεύω µε φαντάσµατα, µη µε αφήσουν µόνο Ακούγοντας φωνές µέσα στο κεφάλι Την άκρη ψάχνω, στης ψυχής µου το κουβάρι Λόγια διάσπαρτα, χαµένα στο χωροχρόνο

Παλεύω µε φαντάσµατα, µη µε αφήσουν µόνο Ακούγοντας φωνές µέσα στο κεφάλι Την άκρη ψάχνω, στης ψυχής µου το κουβάρι

Στου Χρόνου Τα Μονοπάτια

Ταξίδι αλλιώτικο, στου χρόνου τα µονοπάτια Απ’ το παρελθόν στο µέλλον και ξανά πίσω στα εδάφια Που βρίσκοµαι τώρα, ακούγοντας φαντάσµατα Να µιλάνε, χάρες να µου ζητάνε, τεράστια ανταλλάγµατα

∆ώδεκα το βράδυ, γυρνώ στο σκοτάδι Περνώ απ’ την πλατεία βλέπω φωτεινό σηµάδι Πλησιάζω µα διστάζω, αντικρίζω και τροµάζω Μια γερόντισσα στα µαύρα ξάφνου τρέµω, ανατριχιάζω Τα πάντα γύρω παγώσαν, σταµατήσανε

Και αλλοίωσαν την όραση µου, καπνοί µε γεµίσανε Φωνή ακούω ψιλή, τρεµάµενη, σαθρή «Πλησίασε» µου λέει, πήγα να πάθω συγκοπή

«Κάθισε» µου λέει, «µη φοβάσαι την εµφάνιση

Τον εαυτό σου µόνο που τείνει σ’ εξαφάνιση Οράµατα θα δεις παρελθόν παρόν και µέλλον Τα λάθη σου να βρεις πρώτο εκ των τριών των σκελών» Ξαφνικά ακούω φωνή γυρνώ κεφάλι βλέπω πίσω Είµαι εγώ πάλι παιδί, απ’ την χαρά µου θα δακρύσω ∆ε µπορώ να µ’ αντικρίσω, κοιτά πως ήµουν και πως έγινα

Που πήγε η αθωότητα και το χαµόγελο που έδινα Σε κάθε άγνωστο τύπο που µου χάριζε ένα βλέµµα Τώρα µ’ όλους πια καχύποπτος βυθίστηκα στο ψέµα Η εικόνα παίρνει τέρµα πίσω πάλι στην αλήθεια Η γερόντισσα κοιτά µπροστά τέλος τα παραµύθια Εδώ είναι ο κόσµος, εδώ αυτό που ζεις

Εδώ και συ µεγάλωσες, κι εδώ αυτοκτονείς Στου χρόνου τα µονοπάτια βαδίζω πάλι, στις λέξεις µου Φαντάσµατα µ’ επισκέπτονται, ψαχουλεύουν τις σκέψεις µου Από το χθες στο αύριο, και µετά στο τώρα Ψάχνω νέα δίοδο να βρω, ν’ ανεβώ την ανηφόρα

Στου χρόνου τα µονοπάτια βαδίζω πάλι, στις λέξεις µου Φαντάσµατα µ’ επισκέπτονται, ψαχουλεύουν τις σκέψεις µου Από το χθες στο αύριο, και µετά στο τώρα Ψάχνω νέα δίοδο να βρω, ν’ ανεβώ την ανηφόρα

Εικόνα δεύτερη, µπροστά µου δε πιστεύω αυτό που βλέπω Τρελαίνοµαι, στο έδαφος ξαναπέφτω Καθισµένος σε τραπέζι µ’ ένα όπλο και µια σφαίρα Στο δάχτυλο σηµάδι από ξεχασµένη βέρα Φωτογραφία αλλοιωµένη προσπαθώ να δω τι παίζει

Εθισµένος στο ποτό, τα παιδιά µου να χτυπώ Να χρωστώ σε χιλίους δυο, µα για όλα αδιαφορώ Κοιτώ ξανά, παίζω χαρτιά, χάνω το σπίτι σε µια γύρα Ψάχνω αγάπη σε πορνεία, µονή συντρόφια η µπύρα Καταστατικά και χάθηκα κοιµάµαι σε παγκάκια Εθισµένος απ’ την πρέζα σε άσπρη σκόνη και χαπάκια

Σφίγγει ο κλοιός δε το αντέχω άλλο Πατώ τη σκανδάλη τέρµα πλέον να βάλω Πρώτα το παρελθόν, µετά είδα το µέλλον Όµως ζω µες στο παρόν άρα ήρθε το τέλος «Μη βιάζεσαι» µου λέει, «κάτσε και δες και καλυτέρα» Βλέπω εµάς καθόµαστε µε πλανά µακρύτερα

Σκιές γύρω πετούν, τα άστρα φεγγοβολούν Σα φάση τελετής δαιµόνων που τα µάτια κλείνουν Ανοίγω πάλι βλέφαρα κοιτάζω λεπτοµέρειες Μαύρη ψυχή µετέφερα και ήµουν όλο ατέλειες

Με δέρµα ξεραµένο και βλέµµα σαστισµένο

Σα δαίµονα µε έβλεπα γερασµένο «Φτάνει» της φωνάζω «σταµατά κάθε όνειρο» «Κατάλαβα τα λάθος µου» λέω µε ύφος οκνηρό «Θ’ αλλάξω το υπόσχοµαι για ‘µένα όχι για ‘σένα Θα ψάξω το παιδί που ήµουν κάποτε στη γεννά Αγνό καλό και άσπιλο µε ήθη και άξιες

Θα λέω µόνο αλήθειες τέρµα οι µυθοπλασίες» Στου χρόνου τα µονοπάτια βαδίζω πάλι, στις λέξεις µου Φαντάσµατα µ’ επισκέπτονται, ψαχουλεύουν τις σκέψεις µου Από το χθες στο αύριο, και µετά στο τώρα Ψάχνω νέα δίοδο να βρω, ν’ ανεβώ την ανηφόρα

Στου χρόνου τα µονοπάτια βαδίζω πάλι, στις λέξεις µου Φαντάσµατα µ’ επισκέπτονται, ψαχουλεύουν τις σκέψεις µου Από το χθες στο αύριο, και µετά στο τώρα Ψάχνω νέα δίοδο να βρω, ν’ ανεβώ την ανηφόρα

Συζητώντας Με Τον Καθρέφτη

Άραγε έχεις κάτσει ποτέ µονάχος Σκέψεις να τρέχουνε µα νιώθεις βράχος Τριγύρω σου άγχος και τότε εκεί

Σε πιάνουν λυγµοί Ψάχνεις το λόγο και την αφορµή Ψάχνεις συναίσθηµα ζητάς την οργή, Ζητάς λίγη θλίψη ζητάς ίσως φθόνο Ζητάς λίγη αγάπη ακόµη και πόνο

Μα µόνο κενό, απλά σκοτεινό Σαν άδειο δωµάτιο το σώµα σκυφτό Στη γωνιά και σαθρό, φαντάζει νεκρό Θα ‘θελες να ‘σουν πάλι µικρό Έµβρυο στη κοιλία Μη γεννιόσουν ποτέ, µην ένιωθες συµφορά

Μα όλα αυτά ξεχνιούνται απλά Όλος ο πόνος κρατάει µόνο λίγα λεπτά Και τότε εκεί, από την αρχή Ξαναγεννιέσαι µε αντοχή Και δύναµη άλλη µια µέρα στη γη Προσπαθείς για το αύριο και µια νέα εποχή

Ψάχνεις ελπίδα σε µια αγάπη Σε µια γυναίκα και ένα της χάδι Που ήταν εκεί και θα ναι εκεί

Σε κάθε σου βήµα και µια νέα αρχή

Να ζεις τη στιγµή σαν να ‘ταν η µόνη Να της λες σ’ αγαπώ κι αν χρειαστεί και συγγνώµη Συζητώντας µε τον καθρέφτη κι εµένα Μοιάζουν τα λόγια εντελώς χαµένα Βγάζοντας απωθηµένα

Μήπως δεν είναι τελικά ξεχασµένα; Συζητώντας µε τον καθρέφτη κι εµένα Μοιάζουν τα λόγια εντελώς χαµένα Βγάζοντας απωθηµένα Μήπως δεν είναι τελικά ξεχασµένα;

Κι είναι πολλές οι στιγµές Που αναπολείς τι έγινε χθες Μα τι τα θες Πάλι καταλήγεις πως εσύ θα φταις Για ότι γίνει

Ψάχνεις τον ένοχο, µα εσύ φέρεις ευθύνη Και µόνο, κανείς άλλος Κάνοντας σβούρες, είναι ο κύκλος φαύλος Χωρίς αρχή και χωρίς τελειωµό Η ιστορία ως τον τελευταίο πηγαιµό Και ψάχνω να βρω

Την αγαλλίαση της ψυχής που πάντα ποθώ Μα παντού κάποιος καραδοκεί Με τη λόγχη µες τα µάτια και απειλεί Να σου κλέψει τη σκιά Πριν εσύ τη διώξεις µακριά

Απ’ το άδειο δωµάτιο που θυµίζει φέρετρο Με το σπίτι για τάφο και τη Γη νεκρών θέρετρο Να µοιάζει… Είσαι σίγουρος πως τίποτα δε σε ταράζει; Γιατί εγώ όχι Τριγύρω φίδια, µα πολλοί οι λόγοι

Να µη τα σκοτώσεις Λέγονται φίλοι, κοπέλες, γονείς, τι θα προδώσεις; Πρέπει κάτι να διαλέξεις για να επιβιώσεις Ο λόγος σε ‘σένα για την κρίσιµη απόφαση Όλα αυτά είναι ντόµπρα ή άλλη µια πρόφαση;

Συζητώντας µε τον καθρέφτη κι εµένα Μοιάζουν τα λόγια εντελώς χαµένα Βγάζοντας απωθηµένα Μήπως δεν είναι τελικά ξεχασµένα;

Συζητώντας µε τον καθρέφτη κι εµένα Μοιάζουν τα λόγια εντελώς χαµένα Βγάζοντας απωθηµένα Μήπως δεν είναι τελικά ξεχασµένα; Μα που καταλήγει τελικά η συζήτηση

Αλήθεια δεν ξέρω, είναι απλά µια εισήγηση Σβήνοντας το παρελθόν Έµαθα και δε ρώτησα δηλώνοντας το παρόν Σε κάθε εκδήλωση της µίζερης ζωής µου Κατάθεση στιχουργική της σάπιας ψυχής µου Αντικρίζοντας τη θλιµµένη µου µορφή

Στον καθρέφτη του µυαλού Ψάχνοντας µια νέα αφορµή Να ξεφύγω από παντού Και τους πάντες, µυριάδες, είναι τριγύρω οι Καιάδες Απόδραση εδώ και τώρα

∆εν κάνω πίσω τελικά, τραβώ την ανηφόρα Κι ας µην ξέρω που θα βγάλει Μου αρκεί για συντροφιά ένα άδειο µπουκάλι Και µια νότα που φαλτσάρει στο ξερό µου κεφάλι.

Στιχομυθίες Ενός Τρελού / Μελωδίες Παραφροσύνης

Με την µοναξιά να µε συνοδεύει Μεσ’ το σκοτάδι προχωρώ ∆ίχως κανένα να µου απλώσει το χέρι

Πάλι µονάχος µου µιλώ Όσα µου τύχαν στη ζωή αυτή αναπολώ Και στρέφω το κεφάλι αλλού και ονειροπολώ Μα όπου και να γυρίσω το ίδιο βλέµµα, Ο ίδιος πόνος στα στήθια, το ίδιο µικρό µου ψέµα Με την ψευδαίσθηση πως όλοι νοιάζονται για ‘µένα

Γι’ άλλη µια φορά στην άβυσσο λόγια χαµένα Μα το έχω ξαναπεί δε µε συγκινούν οι λέξεις Μιας κι είναι όλες δανεικιές και αταίριαστες οι σκέψεις ∆ε γράφω για κάποιο λόγο, δε γράφω απλά για να τα πω Απλά µε χαρτί και µελάνι τη ζωή µου εξιστορώ Και τι να λέει αν όλοι λένε «είναι πολύ καλά»

∆ε µε νοιάζει αλήθεια, αφού δεν είµαι όπως παλιά Τις σκιές από δίπλα µου δεν θέλω πια να διώξω Είναι οι µόνες που µε ακούν και δε γελάν, ωστόσο

Θα προτιµούσα λίγους φίλους να µου κάνουν συντροφιά

Να µε νιώσουν λίγο έστω για µια µόνο φορά Μα µεσ’ τον κόσµο αυτό των πλασµάτων Μου µε στείλανε εξόριστο δε βρίσκω άλλους σαν εµένα Κι έτσι µόνος παραµένω µε τους στίχους των ασµάτων Ακατανόητων κοµµατιών για τον καθένα

Με στιχοµυθίες ενός τρελού να τριγυρνάνε στο µυαλό Με µελωδίες παραφροσύνης να µε χωρίζουν απ’ αυτό Που κάποιοι τύποι στα µέρη µου ονοµάσανε σωστό Θέλω να πετάξω για τ’ αστέρια, µακριά από εδώ Με στιχοµυθίες ενός τρελού να τριγυρνάνε στο µυαλό

Με µελωδίες παραφροσύνης να µε χωρίζουν απ’ αυτό Που κάποιοι τύποι στα µέρη µου ονοµάσανε σωστό Θέλω να πετάξω για τ’ αστέρια, µακριά από εδώ Ποιος δωροδόκησε τη µοίρα µου, και συνάµα τη ζωή µου Πόνο να µου προσφέρουνε στην κρυψώνα-φυλακή µου

Πώς να χωρέσω όλη τη φρίκη σ’ ένα µόνο κοµµάτι Όταν κάθε µέρα που περνά Κάποιος κοιτάει να σου βγάλει το µάτι Φύλα τα νότα σου, είναι κρυµµένος στη σκιά Κρατάω αναπνοή για να αντέξω µεσ’ τη µόλυνση Πατώντας πτώµατα µε αγκάθια στα πόδια, δε ζητώ συγχώρεση

Από κανένα, είµαι για την πάρτη µου Τρελός, παράφρων µε ένα µυαλό κάννη για χάρτη µου ∆ε θέλω τη γνώµη σου, κράτα τη για ‘σένα Στιχοµυθίες ενός τρελού, λόγια µεθυσµένα Με πόνο και οργή, σε µελωδία παραφροσύνης

Το λευκό κελί µου µαύρο βάφω, και σου ζητώ να µείνεις Λίγο κοντά µου, να ‘ρθεις στη θέση µου Να δεις πως ο εσώκλειστος χαµένος είν’ στην σκέψη του Μα τι τα λέω, τσάµπα κόπος, πάλι µόνος θα µείνω Κοιτάζοντας τον καθρέφτη, και µιλώντας του Ίσως είναι γραφτό, στην µοναξιά µου να δίνω

Και πίσω να µην εισπράξω ποτέ, είναι ταµπού. Με στιχοµυθίες ενός τρελού να τριγυρνάνε στο µυαλό Με µελωδίες παραφροσύνης να µε χωρίζουν απ’ αυτό Που κάποιοι τύποι στα µέρη µου ονοµάσανε σωστό Θέλω να πετάξω για τ’ αστέρια, µακριά από εδώ

Με στιχοµυθίες ενός τρελού να τριγυρνάνε στο µυαλό

Με µελωδίες παραφροσύνης να µε χωρίζουν απ’ αυτό Που κάποιοι τύποι στα µέρη µου ονοµάσανε σωστό Θέλω να πετάξω για τ’ αστέρια, µακριά από εδώ

Έπαψα Να Ελπίζω

∆εν είναι ότι φοβόµουν, απλά έπαψα να ελπίζω στο πέπλο της ζωής, που σκέπασε την µοναξιά και άφησε τα όνειρα µου, οδοιπόρους σ'

ένα µονόχρωµο αύριο… Στον καθρέφτη του µυαλού µου

Χαρακιές και σηµάδια Απ’ την άκρη του µολυβιού µου Απαλά στο χαρτί χάδια Όντας οδοιπόρος σε µονόχρωµο αύριο Ναυαγός απ' της ζωής το βυθισµένο πλοιάριο Νιώθω µόνος ακόµη και στον ύπνο µου

Που ταξιδεύω απ' την κόλαση στο φωτεινό φίλο µου Το είδωλο στο ραγισµένο καθρέφτη Στο ξερονήσι της λήθης µου, βγάζω το χρόνο ψεύτη Έπαψα πια να ελπίζω για καλύτερο αύριο Η ζωή µου στους αιώνες, ένα µεγάλο ναυάγιο Τα όνειρα µου πεταµένα στα σκουπίδια

Ή αποτυπωµένα στις σελίδες ενός βιβλίου Και στις 2 περιπτώσεις όµως, τα ίδια και τα ίδια Έπαψα να ελπίζω και να δρω βάσει σχεδίου Έπαψα να ελπίζω, δεν είχα άλλα περιθώρια Μόνος σύντροφος η µοναξιά στα δροµολόγια

Κόλαση-παράδεισος και πάµε πάλι πίσω Βαρέθηκα ο διάβολος να απαιτεί να γυρίσω Και ειλικρινά δεν είναι ότι φοβήθηκα Απλά έπαψα να ελπίζω στο πέπλο της ζωής Τη µοναξιά µου σκέπαζε κι ας το αρνήθηκα,

Μα τα όνειρα µου πέταξε βίαια καταγής Ειλικρινά δεν είναι ότι φοβήθηκα Απλά έπαψα να ελπίζω στο πέπλο της ζωής Τη µοναξιά µου σκέπαζε κι ας το αρνήθηκα, Μα τα όνειρα µου πέταξε βίαια καταγής

Και µόνος ξανά παραµιλώ,

Το βλέµµα µου πέφτει στο κενό Απρόσωπη φιγούρα, πρόσωπο σκοτεινό Στης ψυχής µου το λαβύρινθο, παιδί µικρό Μοιάζω, καθώς είµαι και πάλι µόνος Περιµένοντας να µε σκεπάσει το σκότος Και να βρω λίγη ζεστασιά στο άγγιγµα των σκιών

Κάθε δωµάτιο κρύο υπό το φως των κεριών Και λέω το τελευταίο αντίο, σ’ ένα όνειρο που σβήνει Κάθε ουτοπία εξαφανίζεται, στο τέλος τι θα µείνει; Να συντροφεύει το µυαλό µου, δίπλα στη φάλτσα νότα Μόνο σκοτάδι αντικρίζω και τα βρώµικα χνώτα Κρύος ιδρώτας στο πρόσωπο µου κυλά,

δεν είναι φόβος, απλά δε νιώθω καλά Μου λείπει µια αληθινή συντροφιά Μια κοπέλα που µ’ αγαπάει να κρατώ αγκαλιά Να ελπίζω έπαψα σε κάτι τέτοιο, πάει καιρός Ένας εφιάλτης για φίλος, κι η καρδιά οδηγός Για ένα τετράστιχο ακόµη αντέχω ορθός

Μοναξιά µου στα χαρίζω όλα, είµαι νεκρός Έπαψα να ελπίζω, έχω χάσει το φως Μπρος του θανάτου την πύλη όµως δηλώνω ζωντανός Και ειλικρινά δεν είναι ότι φοβήθηκα Απλά έπαψα να ελπίζω στο πέπλο της ζωής

Τη µοναξιά µου σκέπαζε κι ας το αρνήθηκα, Μα τα όνειρα µου πέταξε βίαια καταγής Ειλικρινά δεν είναι ότι φοβήθηκα Απλά έπαψα να ελπίζω στο πέπλο της ζωής

Τη µοναξιά µου σκέπαζε κι ας το αρνήθηκα, Μα τα όνειρα µου πέταξε βίαια καταγής Ποτέ µου δε φοβήθηκα απλά το κόσµο αρνήθηκα ∆εν άντεξα, στο βάρος της στερνής σιωπής βυθίστηκα

Με χάρισµα καλής καρδιάς γεννήθηκα Και στον κόσµο που αγάπησα ανοίχθηκα Μα µόνο πόνο αντίκρισα… Εκτίµησα το ξέρω, άτοµα που δεν αξίζανε Κι αδίκησα τους µόνους φίλους που ‘χα κι αγγίζανε Τα όνειρα που σα µικρός σκεφτόµουνα

Στις σκέψεις κάθε βράδυ στο κρεβάτι χανόµουνα Στεκόµουνα στην µέση σε δωµάτιο σκοτεινό Μόνο φως απ’ το φεγγάρι µα κι αυτό αλαργινό Αδηµονώ µια στιγµή όταν η αγάπη ξαναρθεί

Να δω και πάλι στο πλευρό µου µια γυναίκα µαγική

Αυτή που ξέρω θα ‘ναι εκεί πριν ακόµα το ζητήσω Και µια αγκαλιά ζεστή να µε κρατήσει πριν λυγίσω Μπρος στο φόβο µη την χάσω, δε φοβάµαι να δακρύσω Όσο κι αν πόνεσα όσο µε χτύπησαν Καταστάσεις που µε λύγισαν Το στόµα κι αν µου ράψανε τα χείλη αν µου πλήγιασαν

Εγώ θα µείνω εδώ µόνο µε σένα στο πλευρό Η φλόγα σου µου φτάνει για να ελπίζω όσο ζω

Απαντήσεις Ψάχνω

Πως ν’ αφήσω το µυαλό µου ελεύθερο να πετάξει Πώς να πείσω τον πόνο που νιώθω να πάψει Πώς να πω στην αγάπη µέσα µου να φωλιάσει Και στο µίσος µου ποτέ να µην ξανάρθει Πώς να µάθω στην ψυχή µου την χαρά µου να νιώσει Όταν κάθε µέρα που περνά η θλίψη µ’ έχει κυκλώσει

Ερωτήµατα πολλά µεσ’ το µυαλό µου γυρνάνε Μα απαντήσεις δε βρίσκω, κατά διαόλου όλα πάνε ∆ίχως τύχη βαδίζω και µε µέλλον µακάβριο ∆εν είµαι σίγουρος ποτέ αν θα υπάρξει το αύριο Γιατί όλα γύρω στενεύουν, οι τέσσερις τοίχοι σµίγουν Τα χάνω, ακούω πόρτες να τρίζουν

Λες και είµαι στοιχειωµένος ο ίδιος ολάκερος Ψάχνω την αχτίδα φωτός, να µη µοιάζω παράταιρος Και στους στίχους πάλι τρέχω Παραπατάω µε τις λέξεις στο χαρτί ∆εν ήθελα ειλικρινά να απέχω

Και δε φοβήθηκα µπρος στου πολέµου την ιαχή Ερωτήσεις µυριάδες βασανίζουν το µυαλό µου Καθώς βρίσκοµαι δίπλα στην παράνοια Προσπαθώντας να µη χάσω τελικά τον εαυτό µου Απαντήσεις ψάχνω στης ζωής µου τα ναυάγια

Ερωτήσεις µυριάδες βασανίζουν το µυαλό µου Καθώς βρίσκοµαι δίπλα στην παράνοια Προσπαθώντας να µη χάσω τελικά τον εαυτό µου Απαντήσεις ψάχνω στης ζωής µου τα ναυάγια

∆εύτερος γύρος ερωτήσεων στη θολή µου εικόνα

Μακάρι απαντήσεις να βρω, τις ψάχνω αιώνια Πως είναι να χάνεσαι σε µια ζεστή αγκαλιά Να ‘χεις κάποιον δικό σου να σου κρατά συντροφιά Ένα φίλο, ένα στίχο, µια κοπέλα ή τους γονείς Πράγµατα που ποτέ δεν ένιωσα λόγω τιµής Μόνο παγωνιά αντίκριζα στα βλέµµατα

Και µε τη φλόγα της καρδιάς µου το σώµα µου ζέστανα Για ν’ αντέξω στο κρύο του παρόντος Ελπίζοντας να φύγει αυτό, και µαζί του ο πόνος Πως είναι αλήθεια να σ’ αγαπούν πραγµατικά Να ‘χεις κάποιον το χέρι να σου σφίγγει και να λάµπει η µατιά Πόσες φορές άραγε να µε απασχολούν όλα αυτά;

Και που έπαψα να ελπίζω δεν είδα καµιά αλλαγή Και που µου έδωσα άλλη µια ευκαιρία, όλα ίδια εκεί Που συναντώ τη λήθη µου και αφήνοµαι ελεύθερος Τουλάχιστον µεσ’ την ψευδαίσθηση νιώθω απέραντος Όπως και το γαλάζιο τ’ ουρανού που περικλείει Τη γυάλινη µου φυλακή που το βράδυ καταλύει

Το σκοτάδι, αφού τ’ αστέρια δε µ’ επισκέπτονται πια Ίσως µαζί µε τους Θεούς, µε σιχάθηκαν κι αυτά Όπως και όλοι όσοι κατοικούν σε τούτα εδώ τα µέρη Η ζωή – κλωστή που ροκανίζεται από δίκοπο µαχαίρι Κι επιστρέφω πάλι στις χιλιάδες µου σκέψεις Στα ερωτήµατα, που απαντήσεις δε µπορείς να κλέψεις.

Ερωτήσεις µυριάδες βασανίζουν το µυαλό µου Καθώς βρίσκοµαι δίπλα στην παράνοια Προσπαθώντας να µη χάσω τελικά τον εαυτό µου Απαντήσεις ψάχνω στης ζωής µου τα ναυάγια

Ερωτήσεις µυριάδες βασανίζουν το µυαλό µου Καθώς βρίσκοµαι δίπλα στην παράνοια Προσπαθώντας να µη χάσω τελικά τον εαυτό µου Απαντήσεις ψάχνω στης ζωής µου τα ναυάγια

Στης Ζωής Μου Την Κλεψύδρα

Όσους στίχους κι αν γράψω, όσες ρίµες αν σκαρώσω Πάντα πίσω γυρνάω και ρωτάω το πόσο Πόση θλίψη χωράει η σκοτεινή µου ψυχή

Πότε ο δολοφόνος θα πάψει πια να καραδοκεί Και δε θα ‘µαι πια το παιδί µε τα δυο πρόσωπα Προσιτός τη µέρα, και τη νύχτα απόρθητα

Κάστρα να χτίζονται γύρω από τη λογική µου

Πότε θα ξεφύγω από το γκρίζο κελί µου Κι ίσως τα έχω ξαναπεί όλα αυτά, Μα τ’ αναρωτιέµαι συνεχώς και καταλήγω ξανά Στα ίδια, στη µονοτονία που µε ζώνει Στους στίχους να καταφεύγω κι η µελωδία αγχόνη Ίδιες ρίµες, ίδιες λέξεις, στο παιχνίδι για να παίξεις

Τους κανόνες αν δε µάθεις, δε µπορείς να συµµετέχεις Στο αγώνα µ’ έπαθλο µια καλύτερη ζωή Εκεί που όλοι είναι φίλοι και µια κοπέλα αρκεί Να διώξει από τα µάτια σου κάθε τι θλιµµένο Το εισιτήριο για εκεί, χρόνια τώρα περιµένω Μα τι τα πιάνω στο στόµα µου λόγια τέτοια παράµερα

Αφού µέχρι τώρα δε βρήκα λύσεις σε τραγούδια ολάκερα Και πλάθω λίγες λέξεις ακόµη, για τη µνήµη µου και µόνο Μπας και µε µια ρίµα ακόµη, απαλύνω τον πόνο. Όσους στίχους κι αν γράψω - Όσες ρίµες κι αν σκαρώσω Πάλι στο τέλος θα πάψω - Τον εαυτό µου να σώσω

Για να περάσει µια νυχτιά - Στης ζωής µου την κλεψύδρα ένας κόκκος να πέσει ξανά - Και ν’ αποφύγω την παγίδα Όσους στίχους κι αν γράψω - Όσες ρίµες κι αν σκαρώσω Πάλι στο τέλος θα πάψω - Τον εαυτό µου να σώσω Για να περάσει µια νυχτιά - Στης ζωής µου την κλεψύδρα

ένας κόκκος να πέσει ξανά - Και ν’ αποφύγω την παγίδα Τραγούδια ολάκερα, έφτιαχνα µε τη φαντασία µου Μήπως λυτρωθώ και βρω την ησυχία µου Μα που τέτοια τύχη, το ριζικό µου το µαύρο

∆ε µ’ αφήνει να ηρεµήσω µέχρι να µπω µεσ’ τον τάφο Κι ας περάσαν χρόνια κι αλλάξανε οι καιροί Για ‘µένα ο χρόνος δεν είναι παρά µια σιωπή Που µου χάρισε για δώρο µια αλήθεια βουβή Τι να την κάνω άραγε, µοιάζει τόσο νεκρή Τόσο που θυµίζει τη χαρά που ‘χω γευτεί

Τόσο που ξερνάει µονάχα µίσος µια φωνή Και γι’ αυτό οργή βγάζω, σε κάθε µου αράδα Γιατί όποτε ονειρευόµουν έπεφτα στον Καιάδα Στο ατέλειωτο κενό, βυθισµένος στο σκότος Είναι πια γνωστός ο µοναδικός µου πόθος Λίγη ευτυχία, αγάπη, χαρά, πως το λένε

Λίγες λέξεις µου ‘µειναν κι αυτές σιγοκαίνε

Όσους στίχους κι αν γράψω - Όσες ρίµες κι αν σκαρώσω

Πάλι στο τέλος θα πάψω - Τον εαυτό µου να σώσω Για να περάσει µια νυχτιά - Στης ζωής µου την κλεψύδρα ένας κόκκος να πέσει ξανά - Και ν’ αποφύγω την παγίδα Όσους στίχους κι αν γράψω - Όσες ρίµες κι αν σκαρώσω Πάλι στο τέλος θα πάψω - Τον εαυτό µου να σώσω

Για να περάσει µια νυχτιά - Στης ζωής µου την κλεψύδρα ένας κόκκος να πέσει ξανά - Και ν’ αποφύγω την παγίδα Χρόνια περάσαν, φύγαν οι µέρες αγνότητας Τέρµα πια τα παιχνίδια της παιδικής αθωότητας ∆ε µετανιώνω για τίποτα, τις πράξεις που έζησα

Κι όµως πεισµώνω που απ΄ τη µνήµη τα έσβησα Έσβησα τους χειµώνες, που σε στίχους χανόµουν Που ξερνούσα συναίσθηµα όταν µε σκέψεις πνιγόµουν Όταν καθόµουν µε φίλους, και παρέα µια κοπέλα Το µυαλό καθαρό ζούσα µονάχα µια τρέλα Καθώς ο χρόνος κυλούσε, κάθε µέρα που περνούσε

Ένα χαµόγελο τριγύρω η µατιά µου αναζητούσε Όσο µεγάλωνα έσβηνα, το µεδούλι µου έπινα Μέχρι τώρα που ένα σάπιο κουφάρι παρέµεινα Όλοι οι κόκκοι τελειώσαν στην κλεψύδρα της ζωής Και δεν υπάρχει ένα χέρι να την γυρίσει καταγής Το τελευταίο µελάνι - χύνω και γράφω πλεκτάνη

Όποιος µπορεί να τη λύσει - τη ζωή θα κερδίσει Όσους στίχους κι αν γράψω - Όσες ρίµες κι αν σκαρώσω Πάλι στο τέλος θα πάψω - Τον εαυτό µου να σώσω Για να περάσει µια νυχτιά - Στης ζωής µου την κλεψύδρα

ένας κόκκος να πέσει ξανά - Και ν’ αποφύγω την παγίδα Όσους στίχους κι αν γράψω - Όσες ρίµες κι αν σκαρώσω Πάλι στο τέλος θα πάψω - Τον εαυτό µου να σώσω Για να περάσει µια νυχτιά - Στης ζωής µου την κλεψύδρα ένας κόκκος να πέσει ξανά - Και ν’ αποφύγω την παγίδα

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β’ – ΟΙ ΑΛΥΣΙ∆ΕΣ ΣΠΑΝΕ / Ο

ΚΑΤΑ∆ΙΚΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΤΑΙ

Έχω Βυθιστεί (Παράλληλος Δρόμος)

Πέφτει σκοτάδι, µα η νύχτα ξηµερώνει Ένας νέος κόσµος άγεται που φοβίζει και σ’ αγχώνει Όλα τα στοιχειά της φύσης βγαίνουν τώρα παγανιά

Νιώθεις ρίγος παρουσίας και ανάσα παγωνιά Στα στενά παραµονεύει µία ένοχη σκιά Και ‘συ µόνος φοβισµένος, καθισµένος στη γωνιά Ερινύες, φαντάσµατα κι άλλα τέτοια µυθικά Που ‘χες µέσα στο µυαλό σου παίρνουν σάρκα και οστά Και µια σάρκα µατωµένη που λυπάσαι και να δεις

Από βάσανα παθήµατα-µαθήµατα ζωής Έκτη αίσθηση ξυπνά, τώρα αλλάζουνε τα µάτια Όλα ζωντανά τριγύρω, σου µοιάζει γρίφος σε κοµµάτια Που ενώνεις ένα ένα για να λύσεις το µυστήριο Όµως σα κουτί Πανδώρας θα αµολήσει το µαρτύριο Φθόνος, πόνος, και κραυγή, 1000 µύρια επακόλουθα

Μόνο υπαίτιο η άγνοια στο άγνωστο, που θα οδηγήσει στα τυφλά Αιθεροβατώντας στο κενό, άψυχο χάος Μ’ όλα αυτά που βλέπω γύρω δε µπορώ να µείνω πράος ∆ε µπορώ να µε σκεπάζει ένα πέπλο µοναξιάς Και τα λάθη να χορεύουν στο χορό της ξεγνοιασιάς

Λάθη, πάθη σκέψεις και αισθήµατα κενά Σ’ ένα κόσµο που υποφέρει από δαιµόνια τρελά Τώρα πια για τα καλά, στο κενό έχω βυθιστεί Μόνος ήχος µεσ’ τα αυτιά µου του πολέµου ιαχή

Λάθη, πάθη σκέψεις και αισθήµατα κενά Σ’ ένα κόσµο που υποφέρει από δαιµόνια τρελά Τώρα πια για τα καλά, στο κενό έχω βυθιστεί Μόνος ήχος µεσ’ τα αυτιά µου του πολέµου ιαχή Τα µάτια µου θολώνουν, έτοιµος για να ξεσπάσω

∆άκρυ κόκκινο σαν αίµα, απ’ τον πόνο πάω πάσο Παρατάω τις προσπάθειες κι αφήνοµαι στο χρόνο Να µου δείξει µονοπάτι να ξεφύγω απ’ το φθόνο Αυτού του κόσµου που χαρίζει απλόχερα τον πόνο Ξάφνου δέσµη από φώτα που νικάει το σκοτάδι Μου χαρίστηκε απλόχερα ένα θεϊκό σηµάδι

Όλα πλέον καθαρά, τώρα ξέρω τι να κάνω

Να γυρίσω πάλι πίσω και ν’ αλλάξω κάθε πλάνο

Κάθε λέξη, κάθε σκέψη, κάθε πράξη που ‘χει κλέψει Μόνος στόχος να γλυτώσω από του κακού τη στέψη Να µη γίνω και ‘γω τέρας που ξυπνάει µε σελήνη Με ανθρώπου τη µορφή µα η ψυχή κενή θα µείνει Να µη νιώθει το σωστό, από το λάθος, µόνιµη πάλη Παγιδευµένος σ’ ένα κόσµο φαντασίας όπως οι άλλοι

Σαφώς µε κεφάλαια που δε βλέπουµε ακόµα Σ’ ένα κόσµο ενδιάµεσο που ‘χει προστασίας στρώµα Σ’ ένα κόσµο διαφορετικό µε αέναο το σώµα Λάθη, πάθη σκέψεις και αισθήµατα κενά Σ’ ένα κόσµο που υποφέρει από δαιµόνια τρελά

Τώρα πια για τα καλά, στο κενό έχω βυθιστεί Μόνος ήχος µεσ’ τα αυτιά µου του πολέµου ιαχή Λάθη, πάθη σκέψεις και αισθήµατα κενά Σ’ ένα κόσµο που υποφέρει από δαιµόνια τρελά Τώρα πια για τα καλά, στο κενό έχω βυθιστεί

Μόνος ήχος µεσ’ τα αυτιά µου του πολέµου ιαχή

Μάχη

Νιώθω πια το χρόνο µου αντίστροφα να µετράει

Μια θολή παλιά εικόνα που στα µάτια µου περνάει Και τις σκέψεις µου µεθάει - το µυαλό παραπατάει Σ’ ένα σκοτεινό σοκάκι που τις πράξεις µου µετράει Και κοντεύει να µε φάει και τη φλόγα µου να σβήσει Η ψυχή να ταξιδέψει και ποτέ να µη γυρίσει

Ανάστηµα ορθώνω - πάω ανάποδα στο χρόνο Στα παλιά πάλι γυρίζω και µε βρίσκω πάλι µόνο Αντιµέτωπος στο δρόµο - µ’ ένα κόσµο δολοφόνο Να σκοτώνει µε τις πράξεις κι όχι µε όπλα να φέρνει πόνο Μόνο όπλο, µόνη λύση είναι η δύναµη της σκέψης Όσο παράξενο κι αν φαίνεται πρέπει απλά να το πιστέψεις

Και µε βλέψεις υψηλές το παιχνίδι τους να παίξεις Να πας µε τα νερά τους ναι µπορείς να το αντέξεις Μπορείς απλά στα βήµατα που πάτησαν και βάδισαν Να πας και συ στο δρόµο που όλοι αυτοί χάραξαν Μια µάχη µε το χρόνο που παλεύω να νικήσω

Τα λάθη όλα να σβήσω - και ελεύθερος να ζήσω Μια µάχη δίχως λήξη - µέχρι η ζωή να εκλείψει Αφήνω το σηµάδι σε κανένα να µη λείψει

Μια µάχη µε το χρόνο που παλεύω να νικήσω

Τα λάθη όλα να σβήσω - και ελεύθερος να ζήσω Μια µάχη δίχως λήξη - µέχρι η ζωή να εκλείψει Αφήνω το σηµάδι σε κανένα να µη λείψει Ήρθε η κατάλληλη στιγµή για την εξέγερση Κεφάλι να υψώσεις στο κανόνα η εξαίρεση

Κάθε αίρεση να πνίξεις και τα πιο µεγάλα σχέδια Και τα όνειρα που φύλαγες να κάνεις πράξη µε αναίδεια Άκου τη φωνή µου που φωνάζει ήρθε η ώρα Μη κάνεις τώρα πίσω και επάνω τους προχώρα Τους ρόλους ν’ αντιστρέψεις - και τα νήµατα να κλέψεις Τις σκιές να καταστρέψεις - και στο δρόµο να οδεύσεις

Νέα βήµατα να θέσεις - νέους στόχους µ’ αντιθέσεις Να µπορείς πλέον αφήσεις να κυλίσει ο χρόνος άφοβα Και µέλλον πιο ευοίωνο να γνωρίσεις, όλα άψογα Μην είσαι πλέον θύµα γίνε τώρα εσύ ο θύτης Ασ’ τους να νιώσουν την οργή σου γίνε ο πιο µεγάλος δείκτης Που υποκινεί το χρόνο στο ρολόι της ζωής

Πρέπει επιτέλους τώρα και συ να βρεις τα χαµένα ιδανικά σου και τα παιδικά όνειρα σου Μη βιαστείς να ωριµάσεις όλα θα τα δεις µπροστά σου Η ζωή µοιάζει σενάριο µε καταγεγραµµένο τέλος Που αν ακολουθείς τα βήµατα δε θα τρυπηθείς µε βέλος Που σου ρίχνουν για να χάσεις - πρέπει απλά να µάθεις

Πως εσύ είσαι που γραφείς τη σκηνή και τους διάλογους τις φίλιες και τους φόβους επιλέγοντας background Στον αγώνα για να ζήσεις πάρε πρώτος το rebound

Οργάνωσε επίθεση - τακτική µε σωστή ύφεση Το επίπεδο ανέβασε και νικά τώρα πάλι εσύ Μια µάχη µε το χρόνο που παλεύω να νικήσω Τα λάθη όλα να σβήσω - και ελεύθερος να ζήσω Μια µάχη δίχως λήξη - µέχρι η ζωή να εκλείψει

Αφήνω το σηµάδι σε κανένα να µη λείψει Μια µάχη µε το χρόνο που παλεύω να νικήσω Τα λάθη όλα να σβήσω - και ελεύθερος να ζήσω Μια µάχη δίχως λήξη - µέχρι η ζωή να εκλείψει Αφήνω το σηµάδι σε κανένα να µη λείψει

Ψάχνοντας Εμένα

Όταν ψάχνω να µε βρω, αλλάζει η κατάσταση Ο θλιµµένος παλιάτσος ξυπνά γι’ άλλη µια παράσταση Με ρόλο πρωταγωνιστή, στο θέατρο της ζωής Εκεί που την αλήθεια δε µπορείς να βρεις Και να την ξεχωρίσεις απ’ το ψέµα

Αυτό το δήθεν άκακο, ατάραχο βλέµµα Όλων τριγύρω που κοιτούν Έτοιµοι µέσα από λέξεις καραδοκούν Να σε στείλουν στο ουρανό Και εσύ που ξερνάς χολή για πάρτη τους µοιάζεις κακό Πλάσµα κάτω απ’ το χάρτινο πρόσωπο που φοράς

Για να φαίνεσαι όµοιος µε τους άλλους που συναντάς Μα έψαξες ποτέ βαθιά µεσ’ την ψυχή σου; Να δεις ποιος είσαι όταν δεν είναι κανείς µαζί σου; Μα γιατί κρύβεσαι άνθρωπε; Ο εσώκλειστος θέλει να βγει και τότε χάνεσαι Βγάλε τις παρωπίδες ξεκάθαρα να δεις

Το δαίµονα που καµουφλάρεται πίσω απ’ τη φάτσα σου Το νόηµα για να βρεις Πρέπει να κατεβάσεις επιτέλους τη µάσκα σου Κοίτα κατάµατα και µίλα στο γυαλί που αντανακλά Κι όταν βλέπει το ηλίθιο προσωπείο σου γελά Γιατί ξέρει τι κρύβεις µέσα στην καρδιά

Συζήτησε µαζί του κι άσε να βγει έξω η σκοτεινιά Ψάχνοντας εµένα να βρω Μέσα σε σκέψεων ωκεανό Χάνω τις λέξεις, χάνω τα λόγια

Βυθίζοµαι στη θλίψη µου, στο βυθό αιώνια Ψάχνοντας εµένα να βρω Μέσα σε σκέψεων ωκεανό Χάνω τις λέξεις, χάνω τα λόγια Βυθίζοµαι στη θλίψη µου, στο βυθό αιώνια

Και να που πάλι µπερδεύω τις λέξεις ∆εν ξέρω τι να πω, µα πρέπει να διαλέξεις Σ’ ετούτη τη ζωή που γυρνάµε όλοι δίχως λόγο Ψάχνοντας εµένα να βρω τα δεσµά µου κόβω Μήπως αλλάξει επιτέλους η κατάσταση

∆εν αντέχω άλλο πρωταγωνιστής σε ξένη παράσταση ∆εν διάλεξα το ρόλο, ούτε µε ρώτησαν αν θέλω Στα χάρτινα τους πρόσωπα ποθώ να βάλω φουρνέλο

∆ε ζήτησα πολλά από τον κόσµο που ζω

Μονάχα ειλικρίνεια και λίγο σεβασµό Να έχουµε ο ένας στον άλλο Ζητάω αλήθεια τόσα πολλά και πρέπει ν’ αναβάλλω; Όλα τα όνειρα, που έκανα από µικρός Τότε που όλα φάνταζαν υπέροχα κι ο παράδεισος αληθινός Μα ακόµη και τώρα, τόσα χρόνια µετά

σε καράβι σκέψεων µπαίνω και πάω µακριά µακριά από όλους, καλούς ή κακούς θέλω να βρω την αλήθεια µέσα µας, µ’ ακούς; Ψάχνοντας εµένα να βρω Μέσα σε σκέψεων ωκεανό

Χάνω τις λέξεις, χάνω τα λόγια Βυθίζοµαι στη θλίψη µου, στο βυθό αιώνια Ψάχνοντας εµένα να βρω Μέσα σε σκέψεων ωκεανό Χάνω τις λέξεις, χάνω τα λόγια

Βυθίζοµαι στη θλίψη µου, στο βυθό αιώνια Βγάλτε επιτέλους άνθρωποι τα προσωπεία Βγάλτε τις παρωπίδες που φοράτε Ζητώ απλά λίγη ειλικρίνεια, αυτή είναι η γοητεία Αλλιώς σωπάστε για πάντα, στον κόσµο µας δε χωράτε

Γκρίζα Εικόνα (Σπάω Τις Αλυσίδες)

Σπάω τις αλυσίδες, και προς τον ουρανό κοιτώ, σπάσε τις αλυσίδες,

σπάσε τα δεσµά σου τώρα… Με τα χέρια µου δεµένα κι αλυσίδες στο µυαλό Κουβαλώντας σιδερένια µπάλα προσπαθώ να κρατηθώ Ζωντανός µέσα σε πλάσµατα που ξεχάσανε να ζουν Με αστυνοµία σκέψης αν τα όρια ξεπερνούν

Μα ποιος θέσπισε εδώ κάτω λάθη και σωστά Μόνο κατάδικους βλέπω γύρω και σκιές στα µουλωχτά Σε µια πήχτρα αίµα, αντί για µελάνι βουτηγµένη Η µνήµη µου είναι σαν κλωστή γερά ραµµένη Γύρω απ’ το στόµα καθενός που τόλµησε ν’ αντισταθεί Σ’ ότι ορθή σκέψη κι επανάσταση απαιτεί

Μα στον καθρέφτη πάλι κοιτάω, κι αντικρίζω τη µορφή µου Ψάχνοντας εµένα στα λάθη του χθες Τι άλλο να ζητήσω από ‘σένα φυλακή µου

Μονάχα λίγο χρώµα στο κελί, και τις φωνές

Στο µυαλό µου να σωπάσεις, πριν ολότελα τα χάσω Ήδη ξερνάω το µίσος όλο, σα µέθοδο να αντιδράσω Σ’ όσα µου πήραν χωρίς ποτέ να µε ρωτήσουν Κι όσα µου δώσανε πριν καν τις απορίες µου να λύσουν. Άνθρωποι καταραµένοι που γεννήθηκαν νεκροί Χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας και µια φλόγα στην ψυχή

Να καίει, σαν ηφαίστειο µε τόνους λάβα Στης κολάσεως τα καζάνια ψάχνω τη δαιµόνια αύρα. Σπάω τις αλυσίδες, και προς τον ουρανό κοιτώ Το µυαλό ελεύθερο ν’ αφήσω και πιο καθαρά να δω ∆ίχως ράµµατα στα χείλη και τη γκρίζα µου εικόνα

Ουρλιαχτό του λύκου βγάζω για να φύγω απ’ τα πιόνια Σπάω τις αλυσίδες, και προς τον ουρανό κοιτώ Το µυαλό ελεύθερο ν’ αφήσω και πιο καθαρά να δω ∆ίχως ράµµατα στα χείλη και τη γκρίζα µου εικόνα Ουρλιαχτό του λύκου βγάζω για να φύγω απ’ τα πιόνια

Σα µαριονέτες σ’ αυτό τον κόσµο ήρθατε κι έτσι θα φύγετε Πάντα άλλος να ελέγχει τα σκοινιά, έτσι θα µείνετε Μα το έχω ξαναπεί, δεν ανήκω στην κάστα σας γαµώ ∆αίµονας εσώκλειστος, χτύπηµα φονικό Ξύπνα, πάρε ψαλίδι, κόψε τα σκοινιά

Κούκλα ξύλινη δεν είσαι, παρ’ το στα σοβαρά Το θέµα, επείγει τώρα προσοχή Η ζωή σου δόθηκε να πολεµάς, µικρέ ηττοπαθή Λάβε θέση, αντιτάξου σ’ ότι στην τύχη αφήνεται Στους δρόµους µε κατάδικους, βγες να δεις τι γίνεται

∆ες την άλλη όψη, κοµπάρσε γίνε πρωταγωνιστής Μα στην παράσταση που εσύ διάλεξες, θα παίξεις εξ’ αρχής Ρούφα το φως των άστρων σε µια µόνο σου µατιά Χέρια λεπίδες κάνε, σπάσε τα δεσµά Σπάσε τα δεσµά, όπως σου έµαθε η σκιά Αυτή που κάποτε σου µίλησε µα έφυγε µακριά

Γιατί τα µάτια έκλεισες, και δε µπορούσες πια να δεις Τι στ’ αλήθεια είσαι, αρνιόσουν να παραδεχτείς Μαύρος δαίµονας, στο σκότος που τύλιξε τη Γη Επίθεση κατά µέτωπο, αποστολή ελευθέρωση! Σπάω τις αλυσίδες, και προς τον ουρανό κοιτώ

Το µυαλό ελεύθερο ν’ αφήσω και πιο καθαρά να δω ∆ίχως ράµµατα στα χείλη και τη γκρίζα µου εικόνα Ουρλιαχτό του λύκου βγάζω για να φύγω απ’ τα πιόνια.

Σπάω τις αλυσίδες, και προς τον ουρανό κοιτώ

Το µυαλό ελεύθερο ν’ αφήσω και πιο καθαρά να δω ∆ίχως ράµµατα στα χείλη και τη γκρίζα µου εικόνα Ουρλιαχτό του λύκου βγάζω για να φύγω απ’ τα πιόνια.

Στα Όρια Της Παράνοιας

Χαµογέλα µου είπαν, µη φαίνεσαι αλλιώτικος Πρέπει να δείχνεις χαρούµενος κι ευκολόπιστος Έτσι απαιτεί η σύγχρονη κοινωνία Των ανθρώπων που µας κυκλώνουν µ’ αγωνία

Για κάθε επόµενη µέρα, κάθε νέο πρωί Στη χώρα της αφάνειας Εκεί που βασιλεύουν πάντα ψεύτες και δειλοί Έχω φτάσει στα όρια της παράνοιας Μα δε τους άκουσα ποτέ, όσο κι αν φώναζαν Τοίχους είχαν τ’ αυτιά που µόνο ήχοι φώλιαζαν

∆εν υπάρχει στο λεξιλόγιο µου η λέξη χαρά Μόνο πόνος, φθόνος, λύπη και συµφορά Και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί όλοι τους υποκρίνονται Εγώ φαντάζω τρελός, αφού µισώ όσους υποκλίνονται Στους προσωρινούς βασιλιάδες των καιρών Αυτούς που ποτέ δεν ένιωσαν αγάπη αδελφών

Άνθρωποι πάντα µου λέγανε πώς να συµπεριφέροµαι Τα πρέπει και τα µη πάντα να σέβοµαι Μα δε τους πίστεψα ποτέ, µοιάζανε όλα σκάρτα Εγώ στα όρια της παράνοιας, κι αυτοί να κλέβουν φράγκα Κάπως έτσι καταντήσαµε, δίχως όνειρα και προσδοκίες Σε ζούγκλες δίχως ζώα, αστικές τραγωδίες

Στα όρια της παράνοιας κυµαίνοµαι και πάλι Παλεύω στη φωτεινή µεριά να µείνει το παρτάλι Που δεν έµαθε ποτέ να ζει, να παίζει µε κανόνες Μονάχα γύρω µου νεκροί και χίλιες δυο αγχόνες

Στα όρια της παράνοιας κυµαίνοµαι και πάλι Παλεύω στη φωτεινή µεριά να µείνει το παρτάλι Που δεν έµαθε ποτέ να ζει, να παίζει µε κανόνες Μονάχα γύρω µου νεκροί και χίλιες δυο αγχόνες

Τραγωδίες ή βουβές κωµωδίες, δεν έχει σηµασία Όλοι φυλακισµένοι στην απάθεια βιώνουµε κτηνωδία ∆ιαφορετικός ή εκτός τόπου και χρόνου, δεν ξέρω Ποτέ δεν µπόρεσα να καταλάβω κάποια πράγµατα ∆ε γούσταρα τις συµπεριφορές, γι’ αυτό υποφέρω

Και χάνοµαι πάλι στου µυαλού µου τα άσµατα

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ανέκαθεν µισούσα Αυτά που γύρω έβλεπα, µε σηµάδευαν, πονούσα Όταν αντικρίσεις κάποιον χάµω να ζητάει βοήθεια Μετά από λίγο αλλού κοιτάς, σου ‘χει γίνει συνήθεια Την πρώτη φορά θα σταθείς να τον βοηθήσεις Τη δεύτερη δειλά δειλά το κεφάλι θα γυρίσεις

Στη Τρίτη αναίσθητα δίπλα του θα περπατήσεις Και στην τέταρτη ούτε αν υπάρχει δε θ’ αφήσεις Το µυαλό σου να σκεφτεί… Μα εγώ παρανοϊκός, πάντα δείχνω στοργή Αντιδράσεις τόσο συνήθεις, µα µόνο για ‘µένα Αφού όλοι τους ξέχασαν και σκορπούν απωθηµένα

Μα τι να λέει και µόνος µου νιώθω καλά Αφού ένας τρελός έχει τον καθρέφτη για συντροφιά Στα όρια της παράνοιας κυµαίνοµαι και πάλι Παλεύω στη φωτεινή µεριά να µείνει το παρτάλι Που δεν έµαθε ποτέ να ζει, να παίζει µε κανόνες

Μονάχα γύρω µου νεκροί και χίλιες δυο αγχόνες Στα όρια της παράνοιας κυµαίνοµαι και πάλι Παλεύω στη φωτεινή µεριά να µείνει το παρτάλι Που δεν έµαθε ποτέ να ζει, να παίζει µε κανόνες Μονάχα γύρω µου νεκροί και χίλιες δυο αγχόνες

Το κεφάλι µου γυρίζει βγαίνω να πάρω λίγο αέρα Βλέπω κάποιον να πηδάει απ’ το παράθυρο πιο περά ∆ευτερόλεπτα µετά «κάποιος κείτεται στο χώµα» Ποιος νοιάστηκε σιγά ένας λιγότερος ακόµα

Ένα πτώµα µεσ’ τη µέση µα κάνεις δε το κοιτάει Επιταχύνει κάθε βήµα στη δουλεία του για να πάει Έτσι ψυχρός είναι ο κόσµος πια δε δίνει σηµασία Αν δε πεθάνει πρώτα κάποιος δε του δίνουνε ουσία Ικεσία πια καµία στο φιλότιµο είναι κρίµα Να πεθαίνεις έτσι απλά γιατί δεν έχεις άλλο χρήµα

Έτσι πάει πραγµατικά, αν δε µπεις στον κύκλο σε κάνουν όλοι περά επειδή δεν αγόρασες το τίτλο Αυτόν του τύπου του γαµάτου που είναι και στη µόδα Αλλά ο κόσµος είναι σφαίρα και γυρίζει σα τη ρόδα. Πρόβα στον καθρέφτη κάθε µέρα το εγώ σου Ίσως δεις το είδωλο, ίσως κάποια µέρα τον εαυτό σου

Στα όρια της παράνοιας κυµαίνοµαι και πάλι

Παλεύω στη φωτεινή µεριά να µείνει το παρτάλι Που δεν έµαθε ποτέ να ζει, να παίζει µε κανόνες Μονάχα γύρω µου νεκροί και χίλιες δυο αγχόνες Στα όρια της παράνοιας κυµαίνοµαι και πάλι Παλεύω στη φωτεινή µεριά να µείνει το παρτάλι

Που δεν έµαθε ποτέ να ζει, να παίζει µε κανόνες Μονάχα γύρω µου νεκροί και χίλιες δυο αγχόνες

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ’ – Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ

∆ΑΙΜΟΝΑ

Παράκρουση

∆ιχασµένος, φοβισµένος και στη θλίψη βυθισµένος Απ’ το χρόνο γερασµένος µε ουλές στιγµατισµένος Μένω προβληµατισµένος στης ζωής τα µονοπάτια

Χίλια µάτια να ραγίζουν το καθρέφτη σε κοµµάτια Όποια πόρτα κι αν ανοίξω αντικρίζω ένα τοίχο Που γκρεµίζει τα όνειρα µου και µου λέει θα αποτύχω Άµα τύχει να περάσω αντικρίζω φόντο γκρίζο Μα µέχρι τότε Θα χω βγει απ’ τη σκηνή Και θα χω σκίσει το πανί

Από της κόπιας το καρούλι - µιας µηχανής φωτός Μου χει πιει όλο το µεδούλι - κι έχω γίνει αλαργινός Από της ζωής το πέπλο να λυγίζω κάθε άκρη Απ’ τη µια πλευρά γεµάτη κι απ’ την άλλη είναι κενή Να ορίζω τα δεσµά µου σαν µια λέξη πονηρή Και να ελπίζω πως θα χάσω κάθε σκέψη µαγική

∆ε νοµίζω το ταξίδι να προσφέρει λύτρωση Μοναχά αναζήτηση µεσ’ του µυαλού τη σύνθεση Απηχεί και αντηχεί µια βοή δυναµική Μοιάζει σα κτήνος που προσπαθεί Από το στέρνο µου να βγει - και να δει κάθε πτυχή Αυτού που λέµε µανά γη - µέχρι κι αυτό να φοβηθεί

Απ’ του άνθρωποι τη σιωπή – που κυριαρχεί Μια σιγή αποπνικτική, πικρή, και καταθλιπτική Οδεύει τη θνητή σου σάρκα µέχρι τη παράκρουση Μπορεί και να χω τρελαθεί να έχω πεθάνει να χω χαθεί

∆ώσε µου γνώµονα ζωής και τη δική σου λογική Μια σιγή αποπνικτική, πικρή, και καταθλιπτική Οδεύει τη θνητή σου σάρκα µέχρι τη παράκρουση Μπορεί και να χω τρελαθεί να έχω πεθάνει να χω χαθεί ∆ώσε µου γνώµονα ζωής και τη δική σου λογική

∆ωσ’ µου αέρα, δώσε µου γη, δώσε µου φως ∆ωσ’ µου ένα στήριγµα πατήµατος να κάνω βήµα µπρος ∆ώσε µου κίνητρο να ζω - ένα ερέθισµα καυτό Ώστε την ηδονή του πόνου να αφήσω στο κενό ∆ε θα θάφτω, - µέσα σε χώµα µαύρο κρύο και υγρό

Ούτε σε σκοτεινό µπουντρούµι έτσι µε έµαθαν να ζω

∆ε σταµατώ να διακινώ κάθε µου φρούδα ελπίδα ακόµα

Όπως οι δείκτες ρολογιού του χρόνου δε πέφτουν σε κώµα ∆εν ακούω τη κάρδια µου πλέον µε θάρρος να χτυπά Και µια φωτιά να σιγοκαίει να µου τρώει τα σωθικά Αρπακτικά, πετούν τριγύρω από τα σάπια µας κορµιά Περιµένοντας τροφή µες στην σιωπή στην ερηµία

Μια σιγή αποπνικτική, πικρή, και καταθλιπτική Οδεύει τη θνητή σου σάρκα µέχρι τη παράκρουση Μπορεί και να χω τρελαθεί να έχω πεθάνει να χω χαθεί ∆ώσε µου γνώµονα ζωής και τη δική σου λογική Μια σιγή αποπνικτική, πικρή, και καταθλιπτική

Οδεύει τη θνητή σου σάρκα µέχρι τη παράκρουση Μπορεί και να χω τρελαθεί να έχω πεθάνει να χω χαθεί ∆ώσε µου γνώµονα ζωής και τη δική σου λογική

Θλιμμένη Πόλη

Πάλι θλιµµένη πόλη, χαµένη στο γκρίζο Νέφος που σκέπασε τα όνειρα µας Τη βλέπω κι από πόνο δακρύζω Για τα χαµένα στο κενό ουρλιαχτά µας Σαν αγρίµια µέσ’ τη αστική µας ζούγκλα

Στη βουβή κωµωδία, µια ξύλινη κούκλα Ο άνθρωπος θυµίζει - στα χαλασµένα σωθικά Της Γης που γυρίζει – γύρω απ’ το πουθενά Χρόνια περιµένουµε να νιώσει η πέτρα Μα δε φτάνει η στιγµή κι ας µας κύκλωσε η νέκρα

Χάθηκαν οι ζωντανοί από της Γης προσώπου Το έρεβος µας γέµισε µε το φόβο του τόπου Χάος παντού, µεσ’ τα ανάκτορα του Άδη Οι νεκροί σηκώνονται απ’ των ιστών τ’ απολειφάδι Το φως σβήνει, σα να εκλείπει η Σελήνη Βάφτηκε µαύρη κι αυτή να δούµε τι θα µείνει

Κοκκίνισε ο ουρανός σα του τρελού τα µάτια Σα το αίµα που τρέχει ποτάµι απ’ τα σωµάτια Κι εµείς αλλοπρόσαλλοι σε ξένα παλάτια Θέλουµε να ενώσουµε τα ραγισµένα κοµµάτια Και στην προσπάθεια τούτη ξεχάσαµε την κρύπτη Των δαιµόνων ανοιχτή και µας ζώνει η λύπη

Μεσ’ τη σαπίλα βουλιάξαµε σε βαλτονέρια Με χειροβοµβίδες δίχως περόνη στα χέρια Μεσ’ το βούρκο κολληµένοι στου Αχέροντα τα βάθη

Η πόλη µας ακολουθεί στα νιόβγαλτα µας πάθη

Θλιµµένη πόλη µαζί της στον πάτο µας τραβάει Κάπου στα καζάνια της κολάσεως µας βουτάει Θλιµµένη πόλη ξανά αντικρίζω - Να βυθίζεται στο γκρίζο Κι εγώ µαζί της να σαπίζω - Βοήθα µε όλα να τ’ αφήσω Και ποτέ να µην κοιτάξω πίσω - Της τύχης Τον τροχό να γυρίσω

και το γόρδιο δεσµό µου λύσω - Με το σκοτάδι να ξανασµίξω Θλιµµένη πόλη ξανά αντικρίζω - Να βυθίζεται στο γκρίζο Κι εγώ µαζί της να σαπίζω - Βοήθα µε όλα να τ’ αφήσω Και ποτέ να µην κοιτάξω πίσω - Της τύχης Τον τροχό να γυρίσω και το γόρδιο δεσµό µου λύσω - Με το σκοτάδι να ξανασµίξω

Το µόνο χρώµα το κίτρινο απ’ τα φώτα Στους δρόµους και καπνός βρώµικα χνώτα ονειρογένεση θέλω σε χρωµατοµάζωξη Να βγω απ’ τη σκηνή την παράδοξη Σπασµένα προσωπεία, κλάµατα µπρος στο δαίµονα

Ο Cthulhu κυριεύει την πόλη σε µαύρα βλέµµατα Πετρώσαν όλοι σαν να αντίκρισαν τη Μέδουσα Τραγωδία είναι, δια φόβου περαίνουσα Κι όλοι ανίκανοι είναι, ασήµαντοι σαν κουφάρια Να υψώσουν τα µάτια να δουν τα’ αποµεινάρια Από τα χαλάσµατα της σκοτεινιάς γεννήµατα

Γονατιστοί παρακαλιούνται δίχως στέρεα βήµατα Μα δε σταµατάει η απειλή αν δε γευτεί τον πόνο Τα ζάρια σηµαδεµένα ρίχτηκαν µια φορά µόνο Θλιµµένη πόλη, άχρωµη, στων δαιµόνων το πρόσταγµα Υποτάσσεται στων πύρινων δακρύων µας το απόσταγµα

Κοίτα τη λάµψη µεσ’ στα µάτια του παράφρονα Πόσο λίγο απέχει η λογική απ’ τα παράλογα Όξινες καταιγίδες απ’ των δαιµόνων τα κλάµατα Προκαλούνε στη σάρκα σας βαθιά εγκαύµατα Το διάβολο αν τολµάς κοιτά κατάµατα Τα χείλη του τρύπια, απ’ τα κοµµένα ράµµατα

Τσέκαρε να δεις πόσο πονάει στ’ αλήθεια Με τα τσεκούρια αν σε κόψει βαθιά στα στήθια Θλιµµένη πόλη ξανά αντικρίζω - Να βυθίζεται στο γκρίζο Κι εγώ µαζί της να σαπίζω - Βοήθα µε όλα να τ’ αφήσω Και ποτέ να µην κοιτάξω πίσω - Της τύχης Τον τροχό να γυρίσω

και το γόρδιο δεσµό µου λύσω - Με το σκοτάδι να ξανασµίξω

Θλιµµένη πόλη ξανά αντικρίζω - Να βυθίζεται στο γκρίζο

Κι εγώ µαζί της να σαπίζω - Βοήθα µε όλα να τ’ αφήσω Και ποτέ να µην κοιτάξω πίσω - Της τύχης Τον τροχό να γυρίσω και το γόρδιο δεσµό µου λύσω - Με το σκοτάδι να ξανασµίξω

Στα Λάθη Του Χτες

Μεσ’ την πόλη που µισώ και θέλω να ξεφύγω Ο δαίµονας µου ξύπνησε και πάλι ανοίγω Έστω κι από τη µακρινή µεριά τα ‘σώψυχα µου ∆ίχως να περιµένω τίποτα από ‘σένα καρδιά µου Με τον εγκέφαλο χαµένο κάπου στα λάθη του χτες

Ιστορίες µε το χάρο µοιραζόµουνα που λες Με σάπιο σώµα και τα χέρια µου δεµένα Παλεύω να ξεφύγω κι ας είναι όλα χαµένα ∆ε συγκρατούνε τα δεσµά ένα κατάδικο ζωής Βγάλε τη µάσκα επιτέλους πούστη να φανερωθείς Κι αν φρικιό σου µοιάζει ένας τύπος χωρίς µάσκα

Προσωπεία τότε φόρα µα δεν ανήκω στην κάστα Είµαι ειλικρινής σε ότι πω, δεν κρύβοµαι σε λέξεις Η αλήθεια είναι πικρή µα δε µε νοιάζει αν θα αντέξεις Σαν σακάτης µεσ’ το δρόµο γυρίζω οληµερίς Μ’ ένα µπουκάλι στο χέρι και το βλέµµα καταγής Κανείς δε βρέθηκε να µου πεις πως µε νιώθει

Κι αν υπήρξε κάποιος, δε συναντήθηκαν οι δρόµοι Περπατώντας σε µια λίµνη γεµάτη σάπια κρανία Ψάχνω το διάβολο να βρω και να βάλω µε τη µία Σε τάξη τα πράγµατα, ∆εν µπορώ να µου σπιλώνουν την ψυχή κοράκια άµαθα

Μεσ’ τον τόπο που µε στείλαν οι θεοί για τιµωρία Παντού βλέπω ίαινες και φίδια µε λαγνεία Μα δε ζήτησα τίποτα και δε θέλω τίποτα Μονάχα απέχω από πλάσµατα ξετσίπωτα Έχοντας τη γλώσσα οπλισµένη Μίξη µυαλού και σάρκας µεσ’ το αίµα βουτηγµένη

Μεσ’ τα λάθη του χτες, ψάχνω για να βρω Λίγες στιγµές να κρατήσω απ’ την κόλαση που ζω ∆ε µε νοιάζει τι θα γίνει µετά, αδιαφορώ Μόνο ένα µε νοιάζει, να ξεφύγω από ‘δω

Μεσ’ τα λάθη του χτες, ψάχνω για να βρω

Λίγες στιγµές να κρατήσω απ’ την κόλαση που ζω ∆ε µε νοιάζει τι θα γίνει µετά, αδιαφορώ Μόνο ένα µε νοιάζει, να ξεφύγω από ‘δω Να ξεφύγω από ‘δω που µε φυλάκισαν νεκροί Καταραµένα πλάσµατα σε µια τοποθεσία σφαιρική

Με δαίµονες και σκιές να κυβερνούν αυτό τον τόπο Ενάντια στη µιζέρια τους γίνοµαι µπουρλότο Ο εσώκλειστος θέλει βγει απ’ το λευκό κελί Που τον εξόρισαν για πάντα δολοφόνοι µε στολή Με το ένστικτο του δράκου µέσα να κυριαρχεί Στα βρώµικα µου σπλάχνα ο δολοφόνος καραδοκεί

Ανάµεσα στα άστρα που δείχνουν το γκρίζο µονοπάτι στου σατανά το βασίλειο οδηγούµαι δίχως χάρτη Και δε φταίω εγώ, δε φταίω για ότι γίνει Φτύνω φωτιές από το στόµα και λιώνω τη Σελήνη Μεσ’ τα λάθη του χτες και το σκότος να σκεπάζει Κάθε µέρος φωτεινό στο µαύρο φόντο να βουλιάζει

Από τα σκούρα µου πνευµόνια µια κραυγή αντηχεί Μήπως ήρθε το τέλος, ή είναι µόνο η αρχή; Μεσ’ τα λάθη του χτες, ψάχνω για να βρω Λίγες στιγµές να κρατήσω απ’ την κόλαση που ζω ∆ε µε νοιάζει τι θα γίνει µετά, αδιαφορώ

Μόνο ένα µε νοιάζει, να ξεφύγω από ‘δω Μεσ’ τα λάθη του χτες, ψάχνω για να βρω Λίγες στιγµές να κρατήσω απ’ την κόλαση που ζω ∆ε µε νοιάζει τι θα γίνει µετά, αδιαφορώ

Μόνο ένα µε νοιάζει, να ξεφύγω από ‘δω

Στην Κόλαση

Βροχή µε στάλες µίσους κατακλύζουν τη ψυχή

Κρανίου τόπος και πληµµύρα στη καρδιά µου επικρατεί Mια σιωπή απελπιστική κι ο νους µου πάει να τρελαθεί Γύρω µου στόµατα βουβά κι όµως ακούω µια βοή Το φως µου χάνεται σκοτάδι κι όλα γύρω µοιάζουν µαύρα Μια εικόνα µόνο δίνει χρώµα στη λευκή µου αύρα Σα τη σαύρα και τον όφη σέρνοµαι καταραµένος

Σε µια κόλαση κλεισµένος µα δε νιώθω εγκλωβισµένος Εθισµένος στα παιχνίδια του µυαλού βλέπω µπροστά Μια όαση µα τρέχω απ’ την αντίθετη πλευρά

Εκεί που όλοι είναι κεφάτοι στη γιορτή του σατανά

Όλοι σαθροί και πληγωµένοι - µ’ ένα σώµα γερασµένο Με καρφιά είναι λαβωµένοι - µε τροµάζουν όµως µένω Περιµένω από τη µέθη να µου φέρει εξιλέωση Πως είµαι ένα κοµµάτι δίχως δέος βεβαίωση Η αλήθεια να ξεχνιέται και στο κόσµο αυτό να χάνοµαι Η ώρα να περνάει κι όλο πιο ζωντανός αισθάνοµαι

Στην κόλαση µια στιγµή να ζούσα, να ξεχνούσα Το πόνο ν’ άφηνα και να µπορούσα να ζητούσα Τη κάθε µου στιγµή όπως τώρα πάλι να τη ζούσα Τους αγγέλους να τους ξεχνώ δαίµονες ν’ αγαπούσα

Στην κόλαση µια στιγµή να ζούσα, να ξεχνούσα Το πόνο ν’ άφηνα και να µπορούσα να ζητούσα Τη κάθε µου στιγµή όπως τώρα πάλι να τη ζούσα Τους αγγέλους να τους ξεχνώ δαίµονες ν’ αγαπούσα Άγγελοι και δαίµονες µια µάχη στους αιώνες

Στο τάγµα των δαιµόνων παίρνω µέρος στους αγώνες Ακούω όλες τις γνώµες µα διακρίνω µόνο φθόνο Γιατί θα ‘θέλαν κι αυτοί να σβήσουν λίγο απ’ τον πόνο Να νιώσουν ευτυχία µακριά από κάθε σκέψη Στης κόλασης το κέφι να αντικρίσουνε τη στέψη Του χάους µε το θάνατο εκεί όλα τελειώνουν

Πόνο θλίψη και χαρά µαζί εξοµοιώνουν Αλλοιώνουνε τα πρόσωπα ώστε όλοι να είναι ίδιοι Ρατσισµός χρηµατισµός ποτέ δε παίζουν στο παιχνίδι Έχω καταλάβει ήδη πως ποτέ δε θα γνωρίσω Τον εαυτό µου που διαδίδει πως το µίσος θ’ αγαπήσω

Το µισό µου alter ego που χε δύναµη και τόλµη Την αλήθεια δε φοβόταν ούτε τη κοινή τη γνώµη Έκανε αυτό που ήθελε πόσο θέλω να του µοιάσω Γι αυτό πάω ως τη κόλαση έµενα για να ψάξω Στην κόλαση µια στιγµή να ζούσα, να ξεχνούσα

Το πόνο ν’ άφηνα και να µπορούσα να ζητούσα Τη κάθε µου στιγµή όπως τώρα πάλι να τη ζούσα Τους αγγέλους να τους ξεχνώ δαίµονες ν’ αγαπούσα Στην κόλαση µια στιγµή να ζούσα, να ξεχνούσα Το πόνο ν’ άφηνα και να µπορούσα να ζητούσα

Τη κάθε µου στιγµή όπως τώρα πάλι να τη ζούσα Τους αγγέλους να τους ξεχνώ δαίµονες ν’ αγαπούσα

∆αίµονες κάθε είδους ν’ αγαπούσα

Εσώκλειστους µε καµουφλάζ και τα φώτα να µισούσα ∆ιάλεξα τούτη την πλευρά που φαντάζει ανήλιαγη Το καλό ποτέ δε µε βοήθησε σε µια στιγµή αδύναµη Κι έτσι βρήκα απάγκιο σε κάθε µέρος σκοτεινό ∆ίπλα σε πλάσµατα µε ραµµένα στόµατα, φαντάζω ξεχωριστό Μίσος κυκλώνει την ψυχή µου, δαιµόνια αύρα µε διαπερνά

Στο βασίλειο του διαβόλου φτάνω τελικά Ξέφυγα, τα κατάφερα, από τα λάθη του χτες Κι ας συζητούσα µε το Χάρο, τώρα κλείσαν οι πληγές Πρώην πρίγκιπες και τώρα αλήτες στο σκοτάδι Κάποτε αψεγάδιαστοι, τώρα στη δούλεψη του Άδη Καταραµένες µάσκες, κάθε είδους προσωπείο

Μαύρος δαίµονας εγώ, λαίλαπα πυρός εξαπολύω Τώρα που βρήκα επιτέλους µια µόνιµη κατοικία Στην κόλαση θα µείνω δίχως καµιά αµφιβολία Στην κόλαση µια στιγµή να ζούσα, να ξεχνούσα Το πόνο ν’ άφηνα και να µπορούσα να ζητούσα

Τη κάθε µου στιγµή όπως τώρα πάλι να τη ζούσα Τους αγγέλους να τους ξεχνώ δαίµονες ν’ αγαπούσα Στην κόλαση µια στιγµή να ζούσα, να ξεχνούσα Το πόνο ν’ άφηνα και να µπορούσα να ζητούσα Τη κάθε µου στιγµή όπως τώρα πάλι να τη ζούσα

Τους αγγέλους να τους ξεχνώ δαίµονες ν’ αγαπούσα

Μαχαίρι Γίνομαι

Μείνε δίπλα µου όπως ήσουν και χτες Μέχρι να πέσει νύχτα ν’ ακολουθήσω τις ψυχές Του σκότους και τ’ άστρα που δε βλέπουν άλλοι Μέχρι να πω στο διάβολο τη µέρα ν’ αναβάλλει Σαν να µην πέρασε ούτε ώρα από ‘κείνη τη στιγµή Που στην κόλαση βρέθηκα κι άλλαξα τη µορφή

Που είχα απέναντι στον κόσµο Αφού δε βλέπω τίποτα πια εγκόσµιο Ο µαύρος δαίµονας µέσα µου, βγήκε από την λήθη Και στα όρια της παράνοιας ψάχνει κάθε αλήτη Τους νεκρούς δε φοβάµαι, αφού είµαι κι εγώ Πετώ µέσα στο σκότος και ορµάω στο κενό

Λίγο πριν το τέλος η συνταγή κλασσική Να φέρω πίσω στην κόλαση κάθε ταξιδευτή

Της ψυχής, του µυαλού, µα όχι του σώµατος

∆εµένα τα µάτια µου, µα δεν είµαι αόµµατος Κρατώ τη γλώσσα µου δρεπάνι για ν’ αµύνοµαι Για όποιον µου αντιστέκεται, µαχαίρι γίνοµαι Με νυστέρια σου αφαιρώ κάθε ένδειξη καλού Στην κόλαση τώρα θα ζω, στο βασίλειο του νεκρού

Κρατώ τη γλώσσα µου δρεπάνι για ν’ αµύνοµαι Για όποιον µου αντιστέκεται, µαχαίρι γίνοµαι Με νυστέρια σου αφαιρώ κάθε ένδειξη καλού Στην κόλαση τώρα θα ζω, στο βασίλειο του νεκρού

Γλώσσα δρεπάνι µήπως και πάρετε πρέφα Πως εδώ που µας πετάξανε, υπάρχει µόνο νέκρα Απολύµανση µας κάναν δήθεν θεοί και προφήτες Μα µε τα δαιµόνια να πετάνε, δεν υπάρχουν αγύρτες Ραµµένα στόµατα, πόδια δεµένα Φτερά ανοιχτά, και µάτια θολωµένα

Εγώ και οι κατάδικοι σέρνουµε χιλιετηρίδες Και τα κρατάµε ενθύµιο, απ’ όταν σπάσαν οι αλυσίδες Γκρεµιστήκαν ολότελα κάθε είδους ελπίδες Συθέµελα οι δαίµονες ταρακουνάµε πλανήτες µαχαίρια γινόµαστε µπρος σε δήθεν παγίδες Εξαπολύοντας φωτιές και όξινες καταιγίδες

Κάθε είδους απειλή, βρικόλακες, νυχτερίδες Στέλνουµε καταπάνω σας, µαζί και κοµήτες Κρατώ τη γλώσσα µου δρεπάνι για ν’ αµύνοµαι Για όποιον µου αντιστέκεται, µαχαίρι γίνοµαι

Με νυστέρια σου αφαιρώ κάθε ένδειξη καλού Στην κόλαση τώρα θα ζω, στο βασίλειο του νεκρού Κρατώ τη γλώσσα µου δρεπάνι για ν’ αµύνοµαι Για όποιον µου αντιστέκεται, µαχαίρι γίνοµαι Με νυστέρια σου αφαιρώ κάθε ένδειξη καλού

Στην κόλαση τώρα θα ζω, στο βασίλειο του νεκρού

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ∆’ – ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

Κρύοι Χειμώνες

Μοιάζουν οι χειµώνες ατέλειωτοι Κι οι πύργοι της ψυχής απροσπέλαστοι Η ανύπαρκτη µου τύχη παραµένει αγέραστη Και η θλίψη που νιώθω σίγουρα αξεπέραστη Κι αναπολώ τα καλοκαίρια, και µέσα µου το φως

Τους φίλους που πρόδωσα, όταν δεν ήµουν σωστός Όλα αυτά τα αισθήµατα που µοιάζουν πια τόσο ξένα Μα παραµένω στην παράνοια, και δεν ξεχνάω για ‘µένα Άλλωστε ποιο το αντάλλαγµα, αν δεν ήταν προσωπικές Στιγµές αλλόκοτες, φόβοι, δαίµονες, και σκιές

Μα έστω, ότι είναι έτσι, τίποτα δεν αλλάζει Συνήθισα το κρύο, τη βροχή, το χαλάζι Αφήνω παρακαταθήκη λίγους στίχους ακόµη Να µε σκεπάζουν τη µέρα, που το φως µε σκοτώνει Άλλο λίγο µου µένει πριν να έρθει το τέλος Τρυπώ την καρδιά µου µε της χαράς το βέλος

Για να νιώσω αυτά που ξέχασα άθελα µου Όπως όλοι στα µέρη µου, κυνηγώ τη θωριά µου Κι αφού κατέληξα πάλι, µόνος να παραµιλώ Φτιάχνω ωδή στους χειµώνες που µε κρατάν ζωντανό Κρύοι χειµώνες, σα τον πάγο στην ψυχή µας

Σα το χιόνι στα όνειρα µας, τη λευκή φυλακή µας Στον 21ο αιώνα έτσι θυµίζουν τα αισθήµατα Ανθρώποι γίνανε θύτες, κι άλλοι τόσοι είναι θύµατα Κρύοι χειµώνες, σα τον πάγο στην ψυχή µας Σα το χιόνι στα όνειρα µας, τη λευκή φυλακή µας

Στον 21ο αιώνα έτσι θυµίζουν τα αισθήµατα Ανθρώποι γίνανε θύτες, κι άλλοι τόσοι είναι θύµατα Ωδή στους χειµώνες, που φώλιασαν στο σκεπτικό µου Και απ’ του θανάτου τις στιγµές, κλέβουν το µερτικό µου Όσο µικρό και να ‘ναι είναι κι αυτό κάτι δικό µου

∆ε το ξεχνάω ποτέ, το συγκρατώ στο µυαλό µου Είναι πράγµατι πολλές οι χαρές - κι άλλες τόσες οι λύπες Που κρατάω, για δες - στην καρδιά µου σα µπήκες Ξεναγήσου στο λαβύρινθο, σε σκέψεις περιπλεγµένες Κι άµα βρεις τις χαρές, πες µου που είναι κρυµµένες

Γιατί τις ψάχνω καιρό, για να µου ‘ρθουν συναισθήµατα Που µου λείψαν γιατί, δεν κρατώ τα προσχήµατα

∆εν αντέχω το κρύο όπως όλοι το εννοούν

Το ‘χω µάθει αλλιώς, µα στις καρδιές εισχωρούν Τα κρύα που από ανθρώπους δηµιουργήθηκαν Εκείνα τα αλλόκοτα, που ξαφνικά εµφανίστηκαν Οι χειµώνες µακραίνουν, τα καλοκαίρια εξαφανίζονται Θέλω πίσω όλα αυτά, και µακριά όσους υποκρίνονται.

Κρύοι χειµώνες, σα τον πάγο στην ψυχή µας Σα το χιόνι στα όνειρα µας, τη λευκή φυλακή µας Στον 21ο αιώνα έτσι θυµίζουν τα αισθήµατα Ανθρώποι γίνανε θύτες, κι άλλοι τόσοι είναι θύµατα Κρύοι χειµώνες, σα τον πάγο στην ψυχή µας

Σα το χιόνι στα όνειρα µας, τη λευκή φυλακή µας Στον 21ο αιώνα έτσι θυµίζουν τα αισθήµατα Ανθρώποι γίνανε θύτες, κι άλλοι τόσοι είναι θύµατα

Η Μάγισσα Των Ήχων

Είναι οι ιστορίες µυριάδες - που µπλέκουν τ’ όνοµα σου Μέσα σε λέξεις αράδες – βρίσκοµαι στη συντροφιά σου Σ’ ένα ταξίδι µε παίρνεις µε οδηγό τους ήχους Μάγισσα σε φωνάζουν, που µαγεύεις τους στίχους Έχεις θυγατέρα µια µελωδία και νότα φάλτσα

Να ξεσκεπάζει τα πλάσµατα απ’ της χαράς τη µάσκα Έχεις κι αδέρφια µου είπαν κραυγές ελευθερίας Και ξωπίσω απ’ τη φορεσιά σου αιώνες ιστορίας Σέρνεις, µαζί µε µια θανατερή συγχορδία Να συνοδεύεις τους πάντες στην τελευταία κατοικία

Ονόµατα πολλά και παρανόµια σου ‘χουν δώσει Και στην αφεντιά σου έχουν τάξει καµπόσοι Μάνα σε φωνάζουν που σκεπάζεις τα βράδια Των τοίχων φωνή που ξεθάβει ψεγάδια Μα για ‘µένα είσαι µια µάγισσα πλανερή Που βαθιά µέσα στα σπλάχνα να ριζώσει µπορεί

Μια κραυγή να σπείρει ή την απόλυτη σιωπή Τη χαρά να γεννήσει, ή µια θλίψη βουβή Μάγισσα µου µονάχα, δώσ’ µου µόνο ένα χάδι Να καταλάβω ότι µε νιώθεις και να σβήσω το σηµάδι Έχω ακούσει για ‘σένα να λένε ιστορίες πολλές

Καταθέσεις ψυχής, µαζί µε µουσικές διδαχές Άλλοι σε λένε µάνα, άλλοι φωνή των τοίχων Για ‘µένα είσαι όµως εκείνη η µάγισσα των ήχων

Έχω ακούσει για ‘σένα να λένε ιστορίες πολλές Καταθέσεις ψυχής, µαζί µε µουσικές διδαχές Άλλοι σε λένε µάνα, άλλοι φωνή των τοίχων Για ‘µένα είσαι όµως εκείνη η µάγισσα των ήχων Το σηµάδι ετούτο που αφήνω στο χαρτί

Τα περίεργα γράµµατα που διαβάζεις εσύ Έχω ακούσει ακόµη πως υπνωτίζεις στο διάβα σου Ανθρώπους σέρνεις, πίσω απ’ τη φωτεινή αύρα σου Αν αληθεύει δεν ξέρω, δε σ’ έχω δει από κοντά Μόνο στη λήθη µου, µ’ επισκέπτεσαι στα κρυφά Κι ένα ψίθυρο µ’ αφήνεις να µε απασχολεί

Σα γρίφο, το µυαλό την άκρη για να βρει Σε παροµοίασαν επίσης µε το µίτο της Αριάδνης Γιατί οδηγείς στην αλήθεια, ή στο ψέµα θάβεις Παραδίνεσαι εύκολα, σ’ όποιον σου το ζητήσει Κι έπειτα τον εκδικείσαι πριν προλάβει να µιλήσει Αυτή είσαι πράγµατι, η µάγισσα των ήχων

Που παρασέρνει όποιον βρει, σαν τις Σειρήνες ∆ίνεσαι σε όλους, µα είσαι προνόµιο των λίγων Γι’ αυτό κι είσαι µοναδική µάγισσα σε δίνες Έχω ακούσει για ‘σένα να λένε ιστορίες πολλές Καταθέσεις ψυχής, µαζί µε µουσικές διδαχές

Άλλοι σε λένε µάνα, άλλοι φωνή των τοίχων Για ‘µένα είσαι όµως εκείνη η µάγισσα των ήχων Έχω ακούσει για ‘σένα να λένε ιστορίες πολλές Καταθέσεις ψυχής, µαζί µε µουσικές διδαχές

Άλλοι σε λένε µάνα, άλλοι φωνή των τοίχων Για ‘µένα είσαι όµως εκείνη η µάγισσα των ήχων

Ταξιδευτής Των Κόσμων

Πνίγοντας αισθήµατα που είχα αγαπηµένα Σαν γερνάω µεσ’ το χρόνο όλα είναι ξεχασµένα Αφηµένα στα δροµάκια αυτής της πόλης που µεγάλωσα Ανάλωσα το χρόνο µου σε όνειρα που χάλασα Μια θάλασσα οι σκέψεις µου, φουρτούνες τα αισθήµατα Καράβι ήταν ο νους σ’ ένα ταξίδι µε αινίγµατα

Ανοίγµατα καρδίας µε κάθε πράξη να ωριµάζω Πριν ο ήλιος να χαράξει το κορµί µου θα δαµάζω

∆οκιµάζω αντοχές λάθη του χθες φέρνω στη µνήµη

Με στεναγµούς φτιάχνω µια λίµνη Και στο βαπόρι σκέψεων, αφήνοµαι στην πρύµνη Με µόνο στόχο, να δω στο µέλλον τι θα γίνει. ∆ωσ’ µου φτερά, ν’ ανοίξω να πετάξω Σε µακρινές πολιτείες, και κόσµους να φτάσω Εκεί που η θλίψη είναι παντού, κάτι απλό για όλους

Και τα παλάτια µου στην άµµο δε θα σωριάζονται Εκεί θα µπορώ να φτιάξω µε το µυαλό µου στόλους Για να βοηθήσω όσους αλήθεια µε χρειάζονται Ταξίδια υπερπόντια, σ’ ατέλειωτους ωκεανούς Με τη γαλήνη δίπλα µου και τις σκέψεις οδηγούς

Πόσο θα ‘θελα να ‘µουν πουλί ψηλά στον ουρανό Ταξιδευτής των κόσµων, ένα αστέρι φωτεινό Καράβι που σαλπάρει δίχως προορισµό Ένας άνθρωπος απλός στον πλανήτη αυτό Πόσο θα ‘θελα να ‘µουν πουλί ψηλά στον ουρανό

Ταξιδευτής των κόσµων, ένα αστέρι φωτεινό Καράβι που σαλπάρει δίχως προορισµό Ένας άνθρωπος απλός στον πλανήτη αυτό Πόσο θα ‘θελα να πω είµαι ελεύθερος και πάλι Να παίξω µε τους φίλους µου µε καθαρό κεφάλι

Κάθε έγνοια και σκέψη να έχω κλείσει σε µπουκάλι Το πετώ στο βυθό ποτέ να µην το ξαναδώ Τώρα πλέον η κραιπάλη είναι συνώνυµο του ζω Έγινα πάλι ένα παιδί και µαθαίνω να γελώ βλέπω τα όνειρα που ξέχασα σε παλιές φωτογραφίες

και θυµάµαι αλητείες και τρελές πεζοπορίες χαρωπά τα δυο µου χέρια µπορώ και πάλι να χτυπώ µε θάρρος ισχυρό πάλι κοιτώ τον ουρανό ταξιδευτής των κόσµων θα θελα να ονοµαστώ θα χαθώ µέσα στα όνειρα εκεί που ίσως λυτρωθώ

Μπαίνω στην άτραπο λοιπόν, να τραβήξω γι’ άλλα µέρη Γι’ άλλους τόπους, χωρίς ανθρώπους, που κανείς δε µε ξέρει Σαλπάρω για κάπου που θα ξηµερώσει το αύριο Που το φως λάµπει, σ’ ένα µέρος παράκτιο Και αν είµαι τυχερός, ίσως µπαρκάρω σ’ άλλο πλανήτη Οπού θα ‘χει κι άλλους σαν εµένα, µ’ ένα άρχοντα αλήτη.

Μέσ’ τα ταξίδια αυτά θα µπορώ να πετάξω Κι ας µην έχω φτερά, στα σύννεφα να φτάσω Κάπου κοντά στα αστέρια µονάχος ν’ αράξω Και στη λήθη µου να χαθώ, µην προκάµω να λάµψω

Από ‘κει να κοιτώ από ψηλά, σαν πουλί την µπάλα

Που ονοµάζουνε Γη, µε τα µεγάλα φουγάρα Κι όλα αυτά γίνονται εύκολα, αρκεί να κλείσω τα µάτια Και ταξιδιάρης θα γίνω, που σπάει σε χίλια κοµµάτια Λύνω το γρίφο µε τον επόµενο µου προορισµό Και ξεµπαρκάρω γι’ αλλού, χωρίς γυρισµό

Πόσο θα ‘θελα να ‘µουν πουλί ψηλά στον ουρανό Ταξιδευτής των κόσµων, ένα αστέρι φωτεινό Καράβι που σαλπάρει δίχως προορισµό Ένας άνθρωπος απλός στον πλανήτη αυτό Πόσο θα ‘θελα να ‘µουν πουλί ψηλά στον ουρανό

Ταξιδευτής των κόσµων, ένα αστέρι φωτεινό Καράβι που σαλπάρει δίχως προορισµό Ένας άνθρωπος απλός στον πλανήτη αυτό

Λέξεις Μεθυσμένες

Νιώθω τους γύρω µου λεπίδες κοφτερές Που το σώµα µου σκίζουν καθηµερινά Ξέρω πως θα χάσω πάρα πολλές στιγµές Και θα µου λείψουν της ψυχής τα ουρλιαχτά Είναι πολλά που αξίζουν αρκεί να τα βρεις

Και τις οµορφιές ν’ αποµονώσεις όσο µπορείς Όλο βλέπω στους δρόµους να κοιτάν µε λαγνεία Σαν να µην ήρθανε ποτέ στη µεριά µου Αυτοί δεν έχουν περάσει µονοπάτια κρύα Και δε τους εγκατέλειψαν καρδιά µου;

Σε λέξεις µεθυσµένες ψάχνω διαφυγή Να εκφραστώ κι ας µου στοιχήσει πολύ ∆ε βρίσκω το λόγο στους άλλους να µιλώ Και µονάχος στη γωνιά µου προσπαθώ να χαθώ Στο µεθύσι του µυαλού µου πάλι παραµιλώ Σαν παράσιτο στον βίο σας πάντα θα ζω

Και ίσως όλα αλλάξουν, όταν έρθει η µέρα Στην ψυχή µου και βρω τον καθαρό µου αέρα Κρύβοµαι πάλι στο µαύρο ορίζοντα Να µη µε βλέπει κανείς όσο θα λέω τα ανείπωτα Και θ’ ακούω στους δρόµους περαστικές τις φωνές Στην τραγωδία που µας ζώνει κάποιες φορές

Μα και να βγω απ’ το µονόχρωµο φόντο Πες µου αλήθεια σε τι ωφελεί Αφού δεν καταλάβατε ποτέ σας το δολοφόνο

Και τον κατάδικο που θέλει να ελευθερωθεί

Αφού φωλιάσατε µέσα σας το φθόνο Τρελό τον βαφτίσατε απ’ την πρώτη στιγµή Μεθυσµένες λέξεις, από του βίου την λύπη Για ν’ αντέχω τώρα που η χαρά µου εκλείπει Πάλι τώρα απαγγέλω για να βρω λυτρωµό

Σου χαρίζω 2 στίχους να κρατάς φυλαχτό Μεθυσµένες λέξεις, από του βίου την λύπη Για ν’ αντέχω τώρα που η χαρά µου εκλείπει Πάλι τώρα απαγγέλω για να βρω λυτρωµό Σου χαρίζω 2 στίχους να κρατάς φυλαχτό

Εδώ κι εκεί γυρνώ, µη και βρω την αλήθεια Να εξωτερικεύσω απλά ότι νιώθω στα στήθια Τη βοήθεια ζητώ, απ’ όσους είναι δίπλα µου Φίλους και εχθρούς, να σιγοντάρω τη δίψα µου Ξάφνου χθες µου ‘ρθε στη µνήµη πως όλοι υπάρχετε

Το ‘χα ξεχάσει, νόµιζα µόνο µέσα µου φωλιάζατε Μα τώρα σας βλέπω, σας βλέπω καθαρά Έξω απ’ το σοκάκι που στέκοµαι φαίνεστε λαµπερά Μα δε γίνεται όλους να σας εµπιστευτώ Μόνο όσους µε νιώθουν, και όσους αγαπώ Στους υπόλοιπους συγγνώµη, µα δε µπορώ να µιλήσω

Ίσως κάποια στιγµή, πραγµατικά να θελήσω Έως τότε δε µπορώ να το κάνω, αδιάφορο µ’ αφήνετε Γιατί αυτά που χάνω απ’ το µυαλό ,µου δε σβήνονται Και θέλω, θέλω κοντά τους τώρα να τρέξω Με το θάνατο να παραβγώ κι ας βγω χαµένος

Αρκεί που τις φωνές, άκουσα για να παίξω Και στη φωλιά µου γυρνώ ξανά θλιµµένος Τα µεθυσµένα λόγια µου αφήνω στην άκρη Αρκετά για σήµερα, δεν ένιωσα την αγάπη Μεθυσµένες λέξεις, από του βίου την λύπη

Για ν’ αντέχω τώρα που η χαρά µου εκλείπει Πάλι τώρα απαγγέλω για να βρω λυτρωµό Σου χαρίζω 2 στίχους να κρατάς φυλαχτό Μεθυσµένες λέξεις, από του βίου την λύπη Για ν’ αντέχω τώρα που η χαρά µου εκλείπει

Πάλι τώρα απαγγέλω για να βρω λυτρωµό Σου χαρίζω 2 στίχους να κρατάς φυλαχτό

Σαν Παράδεισος Χαμένος

Αιθεροβάµων νους, σε καλχαίνουσα ψυχή Προχωρώ στο πουθενά, στων νεκρών τη σιγή Λίγο να σε φέρω εδώ, ν’ αποκτήσεις προβάδισµα Και θ’ ακούσεις πίσω σου των νεκρών το βάδισµα Έτσι βαδίζω κι εγώ, σ’ ένα χαµένο παράδεισο

Στο κάστρο της λήθης µου, οδεύω στην άβυσσο Ένας γκρεµός µοιάζει για ‘µένα σαν ουτοπία Καθώς πέφτω στο κενό, στης ζωής την οπτασία Που µου δείχνει εικόνες που ξέχασα λόγω χρόνου Απ’ την εποχή της χαράς, δίχως ίχνος πόνου Μα δεν κρατάει πολύ, µια στιγµή και τελειώνει

Βυθίζοµαι πάλι και βρίσκοµαι στην αγχόνη Ξανά η θλίψη µε τυλίγει αφού δε νιώθει κανείς Αυτά που νιώθω εγώ, µα να καταλάβεις µπορείς Απλά βρες τη ψυχή στη θέση µου να ‘ρθεις Κόπιασε κοντά, στο σκοτάδι να τυλιχθείς Κι αφού ήρθες εδώ, που η ντροπή δεν πατάει

Νιώσε ελεύθερος κι ας είσαι νεκρός, αυτό µετράει Κι αφού έφτασες εδώ συνταξιδιώτη του φόβου µου Κάνε µου µια χάρη, και θα σ’ ανταµείψω του λόγου µου Ζητώ ένα τρόπο, µόνο µια χείρα βοηθείας Να µυρίσω χαρά, και το άρωµα της ευτυχίας Αν σου µοιάζει δύσκολο, απλά κράτα µου το χέρι

Ν’ αντέξω τον πόνο, όταν θα σπρώχνω το µαχαίρι Μεσ’ το χρόνο φαντάζει σαν παράδεισος χαµένος Η ζωή µου µίζερη, και στην άβυσσο δεµένος Ζητάω ένα τρόπο και κάποιον να µε βοηθήσει

Να µε τραβήξει, απ’ τη θλίψη, στην ανθρώπινη φύση Μεσ’ το χρόνο φαντάζει σαν παράδεισος χαµένος Η ζωή µου µίζερη, και στην άβυσσο δεµένος Ζητάω ένα τρόπο και κάποιον να µε βοηθήσει Να µε τραβήξει, απ’ τη θλίψη, στην ανθρώπινη φύση

Ναι, ν’ αντέξω τον πόνο που προκαλεί το µαχαίρι Κι ένα πλάσµα όµοιο όταν θα σβήνω για ταίρι Αλλόκοτα όλα µου µοιάζουν τούτη τη φορά Κι ας περάσαν µήνες η κλεψύδρα ξανά Συνεχίζει το ίδιο, ατέλειωτο µουντό τροπάριο

Σηµειώνοντας τα πάντα στης λύπης τ’ αλφαβητάριο Τα ‘χω διηγηθεί όλα τούτα επανειληµµένως Μα στην ίδια ρουτίνα είµαι χρόνια κλεισµένος

Στους στίχους να βρίσκω µόνο λίγη συµπαράσταση

Σε κανένα άλλο, που συµµετέχει στην παράσταση Με πνίγουν τα πάντα, σα να είναι µια θηλιά Απ’ τις συµπεριφορές, στις κινήσεις τα ουρλιαχτά Σε µια έσχατη προσπάθεια, να τ’ αφήσω όλα πίσω Και όσο κι αν µε πληγώνει το κεφάλι µη γυρίσω Ίσως τότε να µπορέσω την ευτυχία να µυρίσω

Και οτιδήποτε θλιµµένο απ’ το µυαλό µου να σβήσω Ποιον ξεγελάω όµως, αφού είµαι φυλακισµένος Και τα δάκρυα µου έχουν στερέψει Πόσο άλλο πρέπει να νιώσω προδοµένος Μέχρι να γίνει της σκοτεινιάς µου η στέψη;

Μεσ’ το χρόνο φαντάζει σαν παράδεισος χαµένος Η ζωή µου µίζερη, και στην άβυσσο δεµένος Ζητάω ένα τρόπο και κάποιον να µε βοηθήσει Να µε τραβήξει, απ’ τη θλίψη, στην ανθρώπινη φύση Μεσ’ το χρόνο φαντάζει σαν παράδεισος χαµένος

Η ζωή µου µίζερη, και στην άβυσσο δεµένος Ζητάω ένα τρόπο και κάποιον να µε βοηθήσει Να µε τραβήξει, απ’ τη θλίψη, στην ανθρώπινη φύση Στις αναθυµιάσεις χάνοµαι να περάσει αυτή η νύχτα ∆εν περνάνε οι ώρες και το σκότος µοιάζει πήχτρα

Κοιτώ τη θάλασσα ξανά, καθρεφτίζω το πρόσωπο µου Στη φουρτούνα, στο άσπρο κύµα βλέπω τον άγγελο µου Κι αναζητώ, αναζητώ στο εσωτερικό του κορµιού µου Κάπου δίπλα στην καρδιά τις αλκυονίδες µέρες Να περάσουν οι χειµώνες στη γωνιά του µυαλού µου

Και οι ατέλειωτοι της ψυχής µου αγέρες Τα 21 γραµµάρια µέσα µου που ονοµάζουν ψυχή, Προσπαθώ να κρατήσω, ποτέ να µη χάσω Γιατί ακόµη κι όταν επικρατεί η νεκρική σιγή ∆ε θέλω ειλικρινά το λέω να πάω πάσο Ας έχασα τον παράδεισο δε σηµαίνει πως τα παράτησα

Απλά στο γκρεµό αφέθηκα, και τη χαρά µου άφησα Είτε την πάρω πίσω είτε όχι, άξιζε τον κόπο Γιατί αλλιώς δε θ’ αντίκριζα ποτέ µου αυτό τον τόπο Που γαλήνεψα, έστω και ηµιλιπόθυµος ∆έχοµαι τις συνέπειες, και δηλώνω πρόθυµος Μα δε σταµατώ, να ζητάω λίγη συµπόνια

Απ’ τα χτυπήµατα της µοίρας να µην πέσουνε χιόνια

Μεσ’ το χρόνο φαντάζει σαν παράδεισος χαµένος

Η ζωή µου µίζερη, και στην άβυσσο δεµένος Ζητάω ένα τρόπο και κάποιον να µε βοηθήσει Να µε τραβήξει, απ’ τη θλίψη, στην ανθρώπινη φύση Μεσ’ το χρόνο φαντάζει σαν παράδεισος χαµένος Η ζωή µου µίζερη, και στην άβυσσο δεµένος

Ζητάω ένα τρόπο και κάποιον να µε βοηθήσει Να µε τραβήξει, απ’ τη θλίψη, στην ανθρώπινη φύση

Λέω Να Το Σκάσω

Μπορεί σε µια νύχτα µια ζωή να ειπωθεί; Αυτό δε τα γνωρίζω µα θα τη γράψω σε χαρτί Τη τελευταία στιγµή µου λίγο πριν από το τέλος Λίγο πριν να δω το φως και του χάροντα το βέλος Μα πριν να φύγω από ‘δω έχω κάποιες εκκρεµότητες

Που θέλω να κλείσω, να µου µείνουν αλησµόνητες Λέω να πάω µια βόλτα, στα φωτεινά παραθύρια Να δω τι γίνεται σ’ αληθινές οικογένειες Λέω να κάνω στα πέρατα του κόσµου ταξίδια Και ν’ αποφύγω για µια στιγµή τις αγένειες Λέω τώρα να αφήσω ότι έχει γίνει πίσω µου

Και µια φορά να µην απογοητεύσω τους γύρω µου Λέω να κάνω την εξαίρεση να µην αφήσω γράµµα Να δω από ποιους θα τρέξει το κροκοδείλιο κλάµα Και ποιοι αλήθεια θα δακρύσουν, δίχως σκοπό απώτερο Λέω να το σκάσω και να τσεκάρω αν υπάρχει ανώτερο

Πλάσµα πάνω απ’ τον άνθρωπο και τα λοιπά θεριά Που η φύση γέννησε µια πλάση ολάκερη µε µια µατιά Και για ν’ αλλάξω λίγο ρόλο, λέω να γίνω ο Juliani Που πέφτει νεκρός, κι ενός λεπτού σιγή δε φτάνει Να σκεπάσει το πέπλο που τυλίγει τα βλέµµατα Όσων ήταν εκεί µε τα χέρια τους αναίµακτα

Λέω να γίνω η ζοφερή σιωπή, που µε ζώνει τα βράδια ∆ραπέτης που απ’ τη ζωή το σκάει στα σκοτάδια Απ’ τη φυλακή που λένε ζωή - λέω να το σκάσω απόψε Ν’ ακολουθήσω εκείνη τη φωνή - που λέει «το νήµα κόψε» ∆εν γνωρίζω ειλικρινά µέσα µου αν έχει δίκιο ή άδικο

Μα νοµίζω έτσι θα κάνω λιγάκι χαρούµενο τον κατάδικο

Απ’ τη φυλακή που λένε ζωή - λέω να το σκάσω απόψε

Ν’ ακολουθήσω εκείνη τη φωνή - που λέει «το νήµα κόψε» ∆εν γνωρίζω ειλικρινά µέσα µου αν έχει δίκιο ή άδικο Μα νοµίζω έτσι θα κάνω λιγάκι χαρούµενο τον κατάδικο Προσπαθώ να θυµηθώ χρόνια και πράξεις που πέρασαν Λησµονώ το κάθε όνειρο που οι µέρες µου ξέχασαν

Τα χρόνια µε γέρασαν ψυχικά µα όχι στο σώµα Και µια ώρα αρχύτερα θέλω να µπω στο χώµα Νιώθω πτώµα είναι αλήθεια ότι δε πρόλαβα να ζήσω Το γέλιο τη χαρά ,για έναν ερώτα να δακρύσω Φιλέ θέλω να µιλήσω µα ποτέ δεν είσαι εδώ Ίσως καν να µη σου λείψω τώρα που θα κοιµηθώ

Να ξέρεις θα σε θυµηθώ εσένα κι εσένα κι εσένα Λόγια µατωµένα που δεν είναι ενστερνισµών Απλά γραφώ όσα νιώθω και όσα ήθελα για µένα Λίγο πριν να το σκάσω τα αφαιρώ ένα ένα Και κάτι τελευταίο ν’ αφήσω αλησµόνητο προς όλους Ζητώ ειλικρινά συγγνώµη για όσα δεν πρόφερα ποτέ

Κι αν ποτέ αναγκάστηκα άθελα µου ν’ αλλάξω ρόλους Επανορθώνω µ’ αυτή την απόδραση πικρέ εαυτέ Απ’ τη φυλακή που λένε ζωή - λέω να το σκάσω απόψε Ν’ ακολουθήσω εκείνη τη φωνή - που λέει «το νήµα κόψε» ∆εν γνωρίζω ειλικρινά µέσα µου αν έχει δίκιο ή άδικο

Μα νοµίζω έτσι θα κάνω λιγάκι χαρούµενο τον κατάδικο Απ’ τη φυλακή που λένε ζωή - λέω να το σκάσω απόψε Ν’ ακολουθήσω εκείνη τη φωνή - που λέει «το νήµα κόψε» ∆εν γνωρίζω ειλικρινά µέσα µου αν έχει δίκιο ή άδικο

Μα νοµίζω έτσι θα κάνω λιγάκι χαρούµενο τον κατάδικο

Ο Ίδιος Ήχος

Οι µνήµες µου δε σβήνουν, αναλλοίωτες στο χρόνο

Σκορπούν ακόµη τον πόνο, και µόνο, δηλώνω Πως δεν έχει αλλάξει τίποτα, ακόµη η ίδια βελόνα Στον ίδιο δίσκο γυρνά κι η µελωδία δίνει χρώµα Στο ασπρόµαυρο τοπίο της λεκιασµένης αγνότητας Που παράτησα πίσω σε τούτο το χρονοπέρασµα Εν τη ρύµη του λόγου ζητώ δείγµα φιλότητας

Κι ας είναι πια πολύ αργά για νέο έναυσµα Στον ίδιο ήχο ψάχνω πάλι τη χαµένη γαλήνη Στην ίδια ρίµα παραπαίω να βρω στήριγµα

Κι αφού πια τίποτα ατόφιο δε µου ‘χει µείνει

Λέω να αφήσω στο χαρτί ακόµη ένα µήνυµα Βρες µου κάποιον να πιστέψω σ’ αυτόν ~ δε βρίσκω κανένα Κάποιον που να µου µοιάζει να ‘χει τα ίδια απωθηµένα Ψάχνω χρόνια, σ’ αυτά τα ξεροτόπια κάποιους ∆ίχως κακές συνήθεις, ίδιους µε µένα τάφους, κάφρους Έχω ταυτιστεί µε την τρέλα γιατί δεν πάω µε τα νερά

Γιατί µισώ τα πάντα γύρω µου και νιώθω µοναξιά Είναι τα λόγια µου πάνω στο χαρτί οι µόνοι συντρόφοι Φίλοι, γνωστοί και συγγενείς κάναν στην πάντα µόρτη Αλήθεια µου λείπουν όλοι τόσο πολύ σου λέω Μα ούτε ένας ρε πούστη σαν εµένα, είναι µοιραίο; Απ’ το µυαλό στο χαρτί, κι από ‘κει, στη µουσική

Μήπως γλυκάνω λίγο τη µαυρισµένη ψυχή Αυτή είναι η µόνη γυναίκα που κάπως, κάπου µε συµµερίζεται ∆ε θέλει αλκοόλ να φτιαχτεί ούτε τσιγάρο να αυτοδιαφηµίζεται Έχει για όπλο νότες, και µια βελόνα του πικάπ για σφαίρα Την αγαπώ όσο τη µισώ για όσα µου χάρισε νύχτα - µέρα

Ξανά ο ίδιος ήχος - αντηχεί στ’ αυτιά µου Ξανά ο ίδιος στίχος – φωλιάζει στην καρδιά µου Ξανά ο ίδιος δίσκος – στέκει για συντροφιά µου Ξανά ο ίδιος τοίχος – αποτελεί τον καµβά µου Ψάχνω οµοίους µου να βρω - µα έχουν χαθεί Ψάχνω κάποιον να κάνω αδερφό – µα που ρε ‘συ;

Ψάχνω ένα φίλο, ένα γνωστό – µα πάνε κι αυτοί Φύγανε όλοι ρε από ‘δω – κι έµεινε µόνο η µουσική Είναι η ζωή µου σα στριµµένη κιθάρα Που φαλτσάρει του ριζικού µου τις νότες

Και καθώς τα ‘χω κάνει όλα µαντάρα Που να ψάξω του µερτικού µου τις νιότες Είναι τόσα στο γαµηµένο µυαλό που δε µπορώ να βγάλω Θέλω να ελαφρύνω από σκέψεις µα δε µπορώ να το κάνω Σαν κάτι αόρατο να µε κρατάει φυλακισµένο Και δε µπορώ όσο κι αν θέλω να κρατήσω ηθικό

Αλυσίδες έχουν τυλίξει ένα νου γερασµένο Και στου χρόνου τις πληγές προσπαθώ ν’ αντισταθώ Έχω βαρεθεί κάθε νύχτα να µοιάζει ατέλειωτη Οι σκέψεις να µε τρελαίνουν, να χάνω τα όρια Στα πρόθυρα αυτοκτονίας µπρος σε άβυσσο απέραντη Τρελαίνοµαι γαµώτο, δεν έχω άλλα περιθώρια

Όλοι πιέζουν από όλες τις πλευρές, µου σφίγγουν το κρανίο Χέρια αόρατα µου συνθλίβουν το κορµί «ααα» δε λέω αντίο ∆ώσ’ µου κι άλλη δύναµη ήχε που βολτάρεις Απόψε απ’ άκρη σ’ άκρη στο σώµα µου

∆ε θέλω να αντέξω µια νύχτα, αλλά να πάρεις

Για πάντα τα βάσανα, πριν δω το πτώµα µου Να πέφτει στο χώµα και η ψυχή να µ’ εγκαταλείπει Μαζί µε ‘σένα είναι η µόνη που δε µου λείπει Μια πνοή ακόµη να βρω έναν άνθρωπο ίδιο Είναι δύσκολο πολύ, µα πρέπει να ξεφύγω Απ’ όλα αυτά, θέλω να πάω σ’ άλλο πλανήτη

Στο πορφυρό φεγγάρι τίποτα να µη µου λείπει Προς το παρόν κρατώ το δίσκο, τον τοίχο και το στίχο Να µε κρατήσουν ζωντανό, πάνω στον γνώριµο ήχο Ξανά ο ίδιος ήχος - αντηχεί στ’ αυτιά µου Ξανά ο ίδιος στίχος – φωλιάζει στην καρδιά µου

Ξανά ο ίδιος δίσκος – στέκει για συντροφιά µου Ξανά ο ίδιος τοίχος – αποτελεί τον καµβά µου Ψάχνω οµοίους µου να βρω - µα έχουν χαθεί Ψάχνω κάποιον να κάνω αδερφό – µα που ρε ‘συ; Ψάχνω ένα φίλο, ένα γνωστό – µα πάνε κι αυτοί Φύγανε όλοι ρε από ‘δω – κι έµεινε µόνο η µουσική

Δωσ’ Μου Φως

Γιατί σκοτείνιασε τόσο σήµερα ο ουρανός Που κρυφτήκαν τα σύννεφα και τ’ αστέρια

Που βρίσκονται οι σκιές πίσω από το φως Και ποιοι περνούν τη νύχτα δίχως ταίρια; Είναι στοιχειωµένα πια τα πνιχτά ουρλιαχτά Κάτω απ’ το λυκόφως στης νύχτας τη σιγαλιά Χαµένα βρίσκονται κάτω απ’ τα ουράνια νέφη

Κι ο θάνατος παράµερα να πάω µου γνέφει Σπασµένα προσωπεία και σκήπτρα βασιλιάδων Καταραµένα στους αιώνες, πεσµένα χάµω(ν) Άλλοι σκύβουν να τα πάρουν, να νιώσουν τη δύναµη Κι άλλοι φοβισµένοι από ‘κείνα αποµακρύνονται Αµφότεροι όµως σκορπάνε πόνο κι είν’ ανίκανοι

Κι εγώ µονάχος παρατηρώ να υποκρίνονται Να ‘χα την αντοχή, να µειώσω το άλγος των παιδιών Που µόνα στους δρόµους, γυρνούν νυχθηµερόν Να ‘ταν τα δάκρια µου µαγικά να σβήσουν τις πληγές Να εξαφανίζουν τους µώλωπες και τις ουλές Να ‘χα, να ‘χα να ‘χα, να ‘χα όσα χρειάζονται όλοι

Να τα µοιράζω απλόχερα στην πολιτισµική φορµόλη

∆ωσ’ µου, δωσ’ µου, δωσ’ µου…

∆ωσ’ µου λίγο φως, λίγο σκοτάδι και δάκρυα Να φέρω πίσω τ’ αστέρια τ’ ουρανού µας Κι αν περισσεύει λίγη αγάπη για να διώξω µακάβρια Οράµατα, και τα σηµάδια του χεριού µας ∆ωσ’ µου, δωσ’ µου, δωσ’ µου…

∆ωσ’ µου λίγο φως, λίγο σκοτάδι και δάκρυα Να φέρω πίσω τ’ αστέρια τ’ ουρανού µας Κι αν περισσεύει λίγη αγάπη για να διώξω µακάβρια Οράµατα, και τα σηµάδια του χεριού µας Κι αν περισσεύει λίγος, δωσ’ µου αέρα καθαρό

Να στείλω στα πέρατα της Γης ανοίγοντας τα χέρια Και δυο αγγελούδια κρυµµένα µέσα σ’ ένα φυλαχτό Για να φωνάζουν τη νύχτα να βγουν τ’ αστέρια Ονειροµάνα µου νύχτα και αδελφή µου θλίψη ∆ε έµεινε τίποτα πια για να µου χαρίσει Ο µπαγάσας εκεί πάνω, του τα ‘πήραν άλλοι

Αναµενόµενο να παρατήσει ένα παρτάλι Μα δε ζητάω ευθύνες, όλα καλώς καµωµένα Μα στείλε λίγο απ’ όλα σ’ αυτούς που τα ‘χω ταµένα Εκτός κι αν είσαι κι εσύ απ’ αυτούς εδώ χάµω Που στο τεφτέρι µόνο γράφουν όσους πληρώνουν Άµα αληθεύει τούτη η φήµη προτιµώ να πεθάνω

Παρά να µπλέξω µε λόγου σου κι όσους χρεώνουν Μια τελευταία παράκληση, δωσ’ µου 2 λέξεις ακόµα Να ‘χω να στείλω ευχή πριν να µε βρει το γιόµα Κι αν ούτε απ’ αυτές σου ‘χει µείνει καµιά Στα στέλνω όλα πίσω, κι ας µην είναι πολλά

∆ωσ’ µου, δωσ’ µου, δωσ’ µου… ∆ωσ’ µου λίγο φως, λίγο σκοτάδι και δάκρυα Να φέρω πίσω τα’ αστέρια τ’ ουρανού µας Κι αν περισσεύει λίγη αγάπη για να διώξω µακάβρια Οράµατα, και τα σηµάδια του χεριού µας

∆ωσ’ µου, δωσ’ µου, δωσ’ µου… ∆ωσ’ µου λίγο φως, λίγο σκοτάδι και δάκρυα Να φέρω πίσω τα’ αστέρια τ’ ουρανού µας Κι αν περισσεύει λίγη αγάπη για να διώξω µακάβρια Οράµατα, και τα σηµάδια του χεριού µας

Του Νου Μου Τα Στενά

Κι επιβιβάζοµαι πάλι στο σάπιο σκαρί του µυαλού µου Μ’ αποσκευές ένα χαρτί, στυλό και θολωµένο βλέµµα Για συνοδεία αλλοπρόσαλλες σκέψεις στο νου µου Και ξεµπαρκάρω ξανά να βρω µέρη ξεχασµένα Είχα κολλήσει στα ανιαρά χαµωτόπια, µα σιχάθηκα

Όλα τα πλάσµατα που τυχαία ή µη εδώ συνάντησα Γι’ αυτό φεύγω ξανά, για νέους τόπους, αλλόκοτα µέρη εκεί τα πνεύµατα θα µε συντροφεύουν στη γαλήνη Που αναζητώ µεσ’ τους αιώνες, όπου οι µοίρες µ’ έχουν φέρει Και µ’ αφήσαν µόνο µ’ ένα τεφτέρι κολληµένο στην πρύµνη Σε καλώ κι απόψε ονειροµάνα νύχτα, µε το πέπλο σου να µε τυλίξεις

Απ’ το κρύο να µε πάρεις και απαλά όπως πάντα να µε κοιµήσεις Να ξεχαστώ για λίγο στο βασίλειο του Μορφέα απ’ τους εφιάλτες Που βλέπω ξύπνιος στις θάλασσες που µοιάζουν µ’ οφθαλµαπάτες Και µην ξεχάσεις να στείλεις κι ένα άστρο ψηλά να στέκει Να φωτίζει το πλοιάριο µου και η φουρτούνα να φεύγει

Που θα µε βρει η άλλη µέρα, στα σύννεφα τ’ ουρανού Αγκαλιά µε το τιµόνι ενός σάπιου καραβιού Μεσ’ την οµίχλη να κοιτάζω τη φουρτούνα, το άσπρο κύµα Και να αφήνω στο τεφτέρι µε µελάνι άλλη µια ρίµα Το πλήρωµα µου η µοναξιά, και καπετάνιος είναι ο χρόνος Μεσ’ του νου µου τα στενά παλεύω να µη µείνω µόνος

Στο µονοπάτι προχωρώ, δίχως να φαίνεται το τέλος Και στου ωκεανού την πλατωσιά ψάχνω ένα νέο µέρος Χαράζω πάνω στο σκαρί - µ’ ένα µαχαίρι σκουριασµένο Γράµµατα όπως στο χαρτί – µήπως και βρω το πεπρωµένο

Και τι µου επιφυλάσσουν στο µέλλον να ‘ρθει οι Θεοί Θα µε ακούσουν αν φωνάξω πως δε θέλω τη ζωή; Κάπου εδώ όµως σταµατώ να ξαποστάσω απ’ τα ερωτήµατα Κοιτώ το απέραντο γαλάζιο θολά να µου περνά µηνύµατα Αφήνοµαι δίχως πλοηγό να µ’ οδηγήσουνε τα κύµατα Και σπρώχνω στο πίσω µέρος του µυαλού µου τα αινίγµατα

Να τα ξεχάσω προσπαθώ µαζί µε τα προβλήµατα Που µε πνίγουν κάθε µέρα µεσ’ τα σκόρπια µου βήµατα Είναι σηµάδια σε σελίδες που µε καλµάρουν τους χειµώνες Κοιτώντας στ’ άλµπουµ της ψυχής ξεθωριασµένες µου εικόνες Είναι οι µόνες που ξεµείναν, και µπορώ να περιγράψω Σε τούτο το ηµερολόγιο, δε µπορώ να τις ξεχάσω

Μα για να δω έξω απ’ παραθύρι, µάλλον ήρθε η αυγή Που να µε ξέβρασε το κύµα, που να µε βρήκε το πρωί;

Που θα µε βρει η άλλη µέρα, στα σύννεφα τ’ ουρανού

Αγκαλιά µε το τιµόνι ενός σάπιου καραβιού Μεσ’ την οµίχλη να κοιτάζω τη φουρτούνα, το άσπρο κύµα Και να αφήνω στο τεφτέρι µε µελάνι άλλη µια ρίµα Το πλήρωµα µου η µοναξιά, και καπετάνιος είναι ο χρόνος Μεσ’ του νου µου τα στενά παλεύω να µη µείνω µόνος Στο µονοπάτι προχωρώ, δίχως να φαίνεται το τέλος

Και στου ωκεανού την πλατωσιά ψάχνω ένα νέο µέρος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε’ – Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ

Σιωπή Των Αμνών

Σε βουβή παράσταση, των αµνών σιωπή Λαµβάνουν όλοι µέρος θέλοντας και µη Πρέπει κάτι να γίνει ,να επέλθει αλλαγή Ν’ ανοίξουν τα στόµατα, ν’ ακουστεί η κραυγή

Στόµατα κλείσαν µε αόρατα ράµµατα Ηθικούς κανόνες, ζωές κορώνα-γράµµατα Μα κρατώ ζωντανή ψυχή σαν λεπίδα για φράγµατα Στης κολάσεως τα καζάνια δε γίνοµαι προσανάµµατα Είµαι δαίµονας µαύρος, στο κάστρο της λήθης

Πως το Σατανά νίκησες, αλήθεια δεν πείθεις Και σε κερνάω µια γουλιά πίκρα, µήπως µεθύσεις Ζωή κουφάλα από καιρό δε µπορείς να µ’ αφήσεις Σε παράτησα εγώ, εδώ και χρόνια, πρώτος Αφού κι όταν σε είχα, πάλι ένιωθα µόνος Κι είναι αβάσταχτος ο πόνος, δίχως αναλγητικό

Μεσ’ τη σιωπή που σε ζώνει ψάχνω το γιατρικό Όλα όµως χαράµι, άκρη πάλι δε βγάζω Μπρος το τείχος µε τ’ αόρατα γράµµατα Και µια αφορµή για στίχους αρπάζω Για ν’ αντέξω στα άδικα σας τα διατάγµατα Συνοδοιπόρος το χαρτί και δαιµόνων τα τάγµατα

Παίρνω ανάσα βαθιά και κλείνω τα τραύµατα Βλέπω τριγύρω νεκρές προσωπικότητες ∆ίχως θέληση για ζωή, σιωπές ακλόνητες Η ντροπή φωλιασµένη στις ψυχές αυτών Όλα θυµίζουν αλήθεια τη σιωπή των αµνών

Βλέπω τριγύρω νεκρές προσωπικότητες ∆ίχως θέληση για ζωή, σιωπές ακλόνητες Η ντροπή φωλιασµένη στις ψυχές αυτών Όλα θυµίζουν αλήθεια τη σιωπή των αµνών

Το ‘χα πει όµως παλιότερα πως δεν ανήκω στην κάστα Και πάντα θα ξεστοµίζω όσα µου λένε «άστα» Η σιωπή σας δε µ’ άγγιξε, κι ούτε πρόκειται να το κάνει Αφού στην παράκρουση που βρίσκοµαι, αλήθεια δε φτάνει Μπλέκω την πραγµατικότητα µε διάφορες µυθοπλασίες

Κάπως έτσι βγαίνουν του τρελού οι στιχοµυθίες Όπως και να ‘χει εγώ τα έζησα όλα στο ζενίθ

Οι σκιές και τα δαιµόνια µε βοηθούν ν’ ανοίξω πυρ

Κατά βούληση πάντα, γιατί η σαπίλα δε µ’ αγγίζει Όπως ο θάνατος στην πύλη πάντα σε καλωσορίζει Πίστευε στον παράδεισο, εγώ έπαψα πια Την απώλεια αν δε νιώσεις δε θα δεις καθαρά Και θέλω πάλι, πάλι να κάνω νέα αρχή Μα σ’ αδιέξοδο φτάνω λίγο πριν την πηγή

Μπερδεµένες οι λέξεις, σαστισµένα τα βλέµµατα Σιωπηλά παραµένουν, σκλαβωµένα τα νεύµατα Αφού φοβούνται να σηκώσουν ανάστηµα, Οι άνθρωποι και να λάβουν θέση Είναι η τελευταία ευκαιρία για γερό πάτηµα Ειδάλλως στη τραγωδία, ο καθένας θα παίξει

Βλέπω τριγύρω νεκρές προσωπικότητες ∆ίχως θέληση για ζωή, σιωπές ακλόνητες Η ντροπή φωλιασµένη στις ψυχές αυτών Όλα θυµίζουν αλήθεια τη σιωπή των αµνών

Βλέπω τριγύρω νεκρές προσωπικότητες ∆ίχως θέληση για ζωή, σιωπές ακλόνητες Η ντροπή φωλιασµένη στις ψυχές αυτών Όλα θυµίζουν αλήθεια τη σιωπή των αµνών

Ότι Φοβάστε

Είµαι θηλιά γύρω από την καρωτίδα σας Λεπίδι θανατερό που κόβει το λαιµό σας Ο εαυτός σας που πέφτει στην παγίδα σας

Η αγάπη που κλέψατε από το διπλανό σας Είµαι χώµα που καταπίνει το κουφάρι σας Λαιµητόµος που κρέµεται πάνω απ’ το κεφάλι σας Είµαι η δαµόκλειος σπάθη Που στέκεται πάνω απ’ το βασιλιά Στο κεφάλι του Χριστού αγκάθι

Και του φεγγίτη η σκοτεινιά Είµαι λοιµός που τον κόσµο θερίζει Και όξινη βροχή στα σπαρτά σας Είµαι η νύχτα που µε φόβο γεµίζει Και φωτιά που καίει τα σωθικά σας Στη σιωπή των αµνών είµαι λύκου κραυγή

Στην ντροπή του µυαλού σας, οργισµένη φωνή

Είµαι ότι φοβάστε

Κάθε βράδυ που κοιµάστε Εφιάλτης στο σκοτάδι Στο κορµί σας σηµάδι Είµαι ο φόβος κι ο τρόµος Όταν εσύ µένεις µόνος Είµαι ουρλιαχτό κι απειλή

Η άρνηση στην προσταγή Είµαι ότι φοβάστε Κάθε βράδυ που κοιµάστε Εφιάλτης στο σκοτάδι Στο κορµί σας σηµάδι

Είµαι ο φόβος κι ο τρόµος Όταν εσύ µένεις µόνος Είµαι ουρλιαχτό κι απειλή Η άρνηση στην προσταγή Είµαι ένα βλέµµα αγοριού θλιµµένο

Στην Αφρική παιδί που πεθαίνει πεινασµένο Είµαι η εξαίρεση στο γαµηµένο κανόνα Αίσθηµα µεσ’ σε αναίσθητο αιώνα Είµαι πιστόλι σε κρόταφο ιδρωµένο Ταφόπλακα πάνω από κορµί κρεµασµένο Είµαι η σάπια βίδα, στο ακέραιο γρανάζι

Σε µια ηλιόλουστη µέρα καταστροφικό χαλάζι Είµαι επανάσταση σε κοινωνία νεκρή Γάβγισµα σκύλου σε απέραντη σιωπή Είµαι βρέφος στα σκουπίδια πεταµένο Σε ορφανοτροφείο µωρό παρατηµένο

Ψυχασθενής σε ένα κόσµο λογικής Αυτόχειρας στα κάγκελα φυλακής Είµαι κρύος ιδρώτας, σε ζαρωµένο µέτωπο Αντάρτης που αυτοπυρπολείται σε έφοδο Είµαι η σκέψη που διώχνεις από το νου Αυτό που µισείς σε µονοπάτι κενού

Είµαι η απειλή που νιώθει η ηθική σου Ο επικριτής της σάπιας ζωής σου

Είµαι ότι φοβάστε

Κάθε βράδυ που κοιµάστε Εφιάλτης στο σκοτάδι Στο κορµί σας σηµάδι Είµαι ο φόβος κι ο τρόµος Όταν εσύ µένεις µόνος Είµαι ουρλιαχτό κι απειλή

η άρνηση στην προσταγή Είµαι ότι φοβάστε Κάθε βράδυ που κοιµάστε Εφιάλτης στο σκοτάδι Στο κορµί σας σηµάδι

Είµαι ο φόβος κι ο τρόµος Όταν εσύ µένεις µόνος Είµαι ουρλιαχτό κι απειλή η άρνηση στην προσταγή Είµαι στα φανάρια ζητιάνος

Στο κεφάλι αναρχικού το κράνος Μετανάστης που ζητάει ισότητα Παιδικό µυαλό γεµάτο αγνότητα Είµαι φυλακισµένος που σπάει τα κάγκελα Ρακοσυλλέκτης σε παγκάκια παράµερα Ότι θα φοβάστε πάντα έχω γίνει εγώ

Ο θρήνος της µάνας, του µωρού ουρλιαχτό

Αν Δεν…

Χωµάτινο το σώµα µου στο χώµα η υπόληψη µου Στο χώµα κατάληξαν όσοι βρίσκονταν µαζί µου Σα πτώµατα βαδίζουµε και συνάµα η πνοή µου µε Συµπτώµατα φυλάκισης κάποιοι περιορίζουν Σε µια πόλη µε κάγκελα παντού σε κάθε σπίτι Οι πόρτες πια κλειστές ασφαλισµένες µένα συρτή

Φοβόµαστε κλεινόµαστε µέσα στον εαυτό µας Ο καλύτερος µας φίλος οθόνη στο καθιστικό µας Ένας αιώνας εκµετάλλευσης µονός πλούτος ο υλικός Θύµατα τεχνολογίας ο έρωτας πια δικτυακός Συναισθήµατα πάγωσαν και στη κάρδια σκαλώσαν Σε ένα πληκτρολόγιο γράφουν τα όσα νιώσαν

Μείωσαν προδώσαν τα όνειρα και δώσαν Τις σκέψεις τους σε λίγα mbps χρεώσαν ∆εν ξέρεις πια τι θες ούτε τι λες µοναχά γραφείς

∆ηµοφιλής αν είσαι νοµίζεις τάχα όλα θα τα χεις

Όµως έτσι υπογράφεις τη τελική σου καταδίκη Γιατί πλέον θα ζεις τη ζωή σου µε δεκανίκι Αν τη ζωή δε ζήσεις πίσω σου κάτι ν’ αφήσεις Αν η κάρδια δε νιώσει την αγάπη σου θα σβήσεις Αν τ’ αύριο δεν αδράξεις µέσα σου τότε να ψάξεις

Γιατί κάτι είναι στραβό και θα πρέπει να τ’ αλλάξεις Αν τη ζωή δε ζήσεις πίσω σου κάτι ν’ αφήσεις Αν η κάρδια δε νιώσει την αγάπη σου θα σβήσεις Αν τ’ αύριο δεν αδράξεις µέσα σου τότε να ψάξεις Γιατί κάτι είναι στραβό και θα πρέπει να τ’ αλλάξεις

Βάλανε κάγκελα παντού, να σβήσουν την ελευθερία Μας χτίσανε κλουβιά που ονοµάσαν κατοικία Πόσο χαµηλά έχουµε πέσει, και που θα φτάσουµε πια Οδεύουµε στο τίποτα, και δεν υπάρχει γιατρειά Έχουµε αλλάξει τις έννοιες, µεγάλων αξιών

Είπαµε την αγάπη σεξ, και το χρήµα Θεόν Ακοινώνητα όντα, σε αστικά µπουντρούµια Και στον τάφο µας πάνω, οι ίδιοι αφήνουµε λουλούδια Που να χαθήκαν άραγε, πνεύµατα κι αγγελούδια Μας εγκατέλειψαν όλοι, κι έµεινε µια ελπίδα φρούδα Και δε βγάζω την πάρτη µου απ’ έξω, µόνος στη λήθη µου

Αναλώσιµος σαν όλους κοιτώ καρτερικά τον πήχη που Ανεβαίνει συνεχώς, ενώ εµείς χανόµαστε Σε κενό σκοτεινό πάµε, µην κοροϊδευόµαστε Κάνε επιτέλους πράγµατα που παραλίγο να ξεχάσεις Αγάπα, γέλα, ζήσε, κλάψε, είναι η ώρα να δράσεις

Και τον εαυτό σου στα ίσια σου να φτιάξεις Ας είναι θολό το αύριο, θα βρεις λύση αν ψάξεις Άσε πίσω τα σκάρτα, κοίτα τα όµορφα να φυλάξεις Σου λέω είναι ώρα τη ζωή απ’ τα µαλλιά να πιάσεις Αν τη ζωή δε ζήσεις πίσω σου κάτι ν’ αφήσεις

Αν η κάρδια δε νιώσει την αγάπη σου θα σβήσεις Αν τ’ αύριο δεν αδράξεις µέσα σου τότε να ψάξεις Γιατί κάτι είναι στραβό και θα πρέπει να τ’ αλλάξεις Αν τη ζωή δε ζήσεις πίσω σου κάτι ν’ αφήσεις Αν η κάρδια δε νιώσει την αγάπη σου θα σβήσεις

Αν τ’ αύριο δεν αδράξεις µέσα σου τότε να ψάξεις Γιατί κάτι είναι στραβό και θα πρέπει να τ’ αλλάξεις

Ως Τα Ουράνια

Αφιερωµένο τον Αλέξη Γρηγορόπουλο που σε ηλικία 15 ετών, στις 6 του ∆εκέµβρη 2008 έπεσε θύµα της ανικανότητας της κρατικής

καταστολής, των δολοφόνων µε στολή… ∆εν ξεχνάµε… Μηδενική Ανοχή…

∆εν σε γνώρισα ποτέ, µόνο κάποιες φωτογραφίες Να γυρνούν στο µυαλό κι οι λέξεις µοιάζουν αστείες Μα γίνονται λεπίδες γύρω απ’ των µπάτσων τα κεφάλια Πέφτουν σα λαιµητόµος να τους κάνουν παρτάλια Τελείωσε πια ο φόβος, πίσω ξανά στους δρόµους Να πάρουµε ότι µας ανήκει από κράτος κι αστυνόµους

Οι δολοφόνοι ξαναχτύπησαν, µηδενική ανοχή Φωτιά παντού να καούν όλοι τους ζωντανοί Αφιερωµένο σε ‘σένα που ένα βράδυ σηµαδιακό Έµελε να γίνεις ήρωας άθελα σου στο µυαλό Ήταν νύχτα, 6 ∆εκέµβρη του 2008 Μια σφαίρα στην καρδιά από χαφιέ κρατικό

∆εν αντέχω άλλο πια, βάζω φωτιά και φεύγω Στο διάβα µου καταστρέφω και εξιλέωση γυρεύω Όλοι νοµίζαν ξεχάσαµε ότι έγινε απ’ τα γουρούνια Το ’85, το ’01, όταν κατέβαιναν µιλιούνια Να τους κάψουν όλους και να λάµψει το σκότος Θέλω τ’ αδέρφια µου πίσω πριν να πέσει ο κρότος

Μα ποιος τόλµησε γυρνώ ξανά και ρωτώ Μήπως µε βλέπεις αλήθεια λίγο απ’ τον ουρανό; Ποιος τόλµησε ρε, να τα βάλει µαζί σου Ποιος δε φοβήθηκε την οργή µας απέναντι του; Μα δε ντραπήκανε λίγο, βρήκε βορά η TV

Πλάσανε µύθους δικαστές και πολιτικοί Ποιος αλήθεια θα κάνει πίσω να τα ξεχάσει; Φροντίζουµε η µνήµη του καθενός να χαράξει Τα ονόµατα όλων, των δολοφόνων του κράτους Κι αν βαστάνε στην άλλη άκρη τράβα κοντά τους Τράβα κοντά τους, να σε ζώσει κι η ίδια ντροπή

Μ’ αθωωµένους δολοφόνους, που φορέσαν στολή Πόσο µίσος να βγάλω, να στο στείλω στο δρόµο Ως τα ουράνια να µε βλέπουν να καίω αστυνόµο ∆εν πιάνουν πια οι κρατικές απειλές στις ψυχές µας Γίνονται όπλο οι πέτρες, µπουκάλια και οι φωνές µας

Σαν απρόσωπες µορφές στο σκοτάδι οι κραυγές µας Μόνο µας όπλο η γλώσσα και οι γυµνές γροθιές µας Ψηλά ως τα ουράνια να φτάσουν οι ιαχές µας

Και πίσω απ’ το σύννεφο κείνο κάτσε και δες µας

Μήπως θέλεις να πεθάνουν όλοι, για πες µας Ενάντια στα γουρούνια θα σβήσουν οι καρδιές µας Για τη µνήµη ενός παιδιού και πολλών άλλων που χάθηκαν Ψηλά στον ουρανό ελπίζω Θεέ µου να αναπαύτηκαν Για τον άγνωστο θανόντα χτίζω µνηµείο στο µυαλό µου

Και καίω κάθε στολή που βάζει τέλος στο όνειρο µου Στο όνειρο µιας γενιάς κάποιας χρονιάς του 2000 Μονοµιάς βγαίνουν στους δρόµους παιδιά να κάψουν τους νταβάδες Που βαφτίστηκαν νόµος όµως ο δρόµος δεν τους θέλει Προστασία και καλά όµως ζωές παίρνουν εν τέλει ∆εν ξεχνάω και ρωτάω µέσα µου αν είναι αλήθεια

Υπάρχει µπάτσος που σκοτώνει εν ψυχρώ παιδί στα στήθια Όταν σηκώνει έτσι τ’ όπλο του καλυτέρα να σηµαδεύει Κάθε πούστη όµοιο του που τον κόσµο µας παιδεύει Μηδενική ανοχή γιατί φτάσαµε στο αµήν Κάθε µπάσταρδος πιάνει όπλο και πυροβολεί Κι έπειτα όλοι µιλούν για τυχαία εκπυρσοκρότηση

Εγώ το ονοµάζω δολοφονία, και δε δίνω συγχώρεση ∆εν πιάνουν πια οι κρατικές απειλές στις ψυχές µας Γίνονται όπλο οι πέτρες, µπουκάλια και οι φωνές µας Σαν απρόσωπες µορφές στο σκοτάδι οι κραυγές µας Μόνο µας όπλο η γλώσσα και οι γυµνές γροθιές µας

Ψηλά ως τα ουράνια να φτάσουν οι ιαχές µας Και πίσω απ’ το σύννεφο κείνο κάτσε και δες µας Μήπως θέλεις να πεθάνουν όλοι, για πες µας Ενάντια στα γουρούνια θα σβήσουν οι καρδιές µας

Το µόνο όπλο που είχες η παιδική αθωότητα Και µια ψυχή γεµάτη νέα όνειρα Μα δε φοβήθηκε να σου δείξει εχθρότητα Τράβηξε σκανδάλη στα κουτοπόνηρα Σε βλέπω τις νύχτες σαν όραµα στον ύπνο µου Με το Μιχάλη στις αλάνες του παραδείσου

Και σας κοιτώ από ψηλά µε τον ήλιο που Φέγγει τις σκέψεις που είχες µαζί σου Να ‘ξερες πόσο µου λείπεις τις στιγµές που κοιτώ Κάθε σου φωτογραφία σαν πορτραίτο αγγελικό Που στολίζω µε δάκρυα κι ένα βαρύ ουρλιαχτό Και ξαναβγαίνω στο δρόµο να παλέψω µ’ αυτό

Όσο πολύ και να βαράνε δεν πονάµε Στέκοµαι εκεί στην πρώτη γραµµή για να θυµάµαι Όσα γίνανε τότε, όσα σου πήραν µε τη βία 15 χρόνια σ’ αφήσαν κι ύστερα κρύα

Βράδια µας συντροφεύουν στον αγώνα

Άρχισε χρόνια πριν όταν φορέσαν τη µπλε στολή ∆ε φοβάµαι, είµαι ελεύθερος τώρα Κι έρχοµαι να σε βρω, για να κάνω µια νέα αρχή Υστερόγραφο για όσους ψάξουν για µένα Πάω να βρω όσους χάθηκαν και µείναν ξεχασµένα Τα ονόµατα τους, γιατί τα κρύψαν καλά

Κάτω από τόνους βολή τα σκοτώσαν κι αυτά ∆εν πιάνουν πια οι κρατικές, απειλές στις ψυχές µας Γίνονται όπλο οι πέτρες, µπουκάλια και οι φωνές µας Σαν απρόσωπες µορφές στο σκοτάδι οι κραυγές µας Μόνο µας όπλο η γλώσσα και οι γυµνές γροθιές µας

Ψηλά ως τα ουράνια να φτάσουν οι ιαχές µας Και πίσω απ’ το σύννεφο κείνο κάτσε και δες µας Μήπως θέλεις να πεθάνουν όλοι, για πες µας Ενάντια στα γουρούνια θα σβήσουν οι καρδιές µας

Πέρασε Καιρός

Γιατί ξεχνάτε ρε; Γιατί βλέπετε µονόπλευρα τα πάντα; Απόψε λέω να κάνω µοντάζ σ’ εικόνες Που ξεµείναν µέσα στα άλµπουµ της ζωής

Και µε βοηθό 2 σκισµένες σελίδες µόνες Να καταγράψω άλλο ένα γεγονός της στιγµής Πέρασε πολύς καιρός απ’ την τελευταία επίσκεψη Της χαράς στα µέρη µου έστω για µια καλησπέρα Κι έτσι κράτησα τις στιγµές σηµειωµένες σ’ απείραχτη

Χρονορωγµή µέχρι να ‘ρθει επιτέλους τούτη η µέρα Όχι ότι άλλαξε κάτι, ακόµη µόνος την περιµένω Μα λέω αυτές τις στιγµές µε κάποιον να µοιραστώ Μούσα µου τον ερχοµό σου σαν προσµένω Ξεκινάω λοιπόν την ιστορία να διηγηθώ ∆ε γιορτάζω εγώ του Μεσσία σας τον ερχοµό

Μαυροντυµένος στη νυχτιά γυρνώ και πενθώ Για καθεµιά ψυχή που πονάει τις ώρες αυτές Όσο εσείς στη ζεστασιά χαρωποί γλεντάτε Για αυτούς που σπιτικό έχουν κούτες χάρτινες Και για όποιον στα παγωµένα παγκάκια κοιµάται Μάλλον αυτούς τους έχει ξεχάσει ο δικός σας Θεός

Τους έβαλε παράµερα µακριά απ’ το λαµπερό φως Για να δείχνουν όλα όµορφα µες’ το γυάλινο κόσµο Που τα ανθρωπάκια βλέπουν µόνο χαρά κι όχι πόνο

Τους στρίµωξε σε σκοτεινά µονοπάτια που φοβάστε «σσσ»

Τους βάφτισε εγκληµατίες, παρείσακτους, µετανάστες Αν αυτός είναι ο Θεός που αγαπάτε και πιστεύετε όλοι ∆ηλώνω άθεος εγώ κι ας µε µισήσουν οι ψεύτικοι σας ρόλοι Πέρασε πολύς καιρός απ’ την τελευταία µου γιορτή

Πενθώ καθηµερινά για όποιον απόβλητο βαφτίσατε ∆εν πιστεύω στους Θεούς σας, αφού έχουν τέτοια προοπτική Και πείτε τους πως αυτοί έτσι µας καταντήσανε Πέρασε πολύς καιρός απ’ την τελευταία µου γιορτή Πενθώ καθηµερινά για όποιον απόβλητο βαφτίσατε

∆εν πιστεύω στους Θεούς σας, αφού έχουν τέτοια προοπτική Και πείτε τους πως αυτοί έτσι µας καταντήσανε Τι να γιορτάσω λοιπόν ρε; Τη λύπη που βλέπω; Στα µάτια αυτών που δεν έχουν για δώρα χρήµατα Και για ένα κοµµάτι ψωµί να παλεύουν δεν αντέχω

Αυτές είναι οι γιορτές που στέλνουν όλοι µηνύµατα; Και πάµε πιο κάτω στην επόµενη στάση, των αδικοχαµένων Αυτοί γιατί να µην είναι τώρα µε όσους αγαπούν; Γιατί τους πήραν τα πάντα µέσω χεριών οπλισµένων Και τους στέρησαν το δικαίωµα απόψε να ζουν; Ας’ το λοιπόν δεν αξίζει τον κόπο να γιορτάζω και φέτος

Αφού όλα ίδια είναι όπως κάθε γαµηµένη χρονιά Και πριν να πείτε πως υπερβάλλω αµέσως Περάστε µια βόλτα απ’ την παρακάτω γειτονιά Υστερόγραφο, πριν να κλείσω κι αυτό το γράµµα Κοίτα και λίγο έξω απ’ το αµπαρωµένο παράθυρο

Της ζωής σου θα ΄ναι το µεγαλύτερο σφάλµα Αν αγνοήσεις όποιον βαφτίσαν «παράταιρο» Πέρασε πολύς καιρός απ’ την τελευταία µου γιορτή Πενθώ καθηµερινά για όποιον απόβλητο βαφτίσατε ∆εν πιστεύω στους Θεούς σας, αφού έχουν τέτοια προοπτική

Και πείτε τους πως αυτοί έτσι µας καταντήσανε Πέρασε πολύς καιρός απ’ την τελευταία µου γιορτή Πενθώ καθηµερινά για όποιον απόβλητο βαφτίσατε ∆εν πιστεύω στους Θεούς σας, αφού έχουν τέτοια προοπτική Και πείτε τους πως αυτοί έτσι µας καταντήσανε

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

∆εν ξέρω αν µπόρεσε κανείς να φτάσει εδώ κάτω, 60 σελίδες στίχους,

33 τραγούδια (άµα µπορώ να τα πω έτσι) µετά… Πάντως αν κανείς άντεξε εύχοµαι απ’ τα εσώψυχα µου να πήρε έστω ένα γαµηµένο µήνυµα απ’ όλα αυτά τα λόγια, αυτές τις λέξεις τέλος πάντων που βάλαµε στη σειρά για να κάνουν οµοιοκαταληξία, να ακούγονται καλύτερα. Είναι λόγια δικά µας, αληθινά, όχι αποκυήµατα της φαντασίας, έτσι για να γεµίσουµε χαρτιά και να βαφτιστούµε ποιητές ή

στιχουργοί (δεν είµαστε άλλωστε). Όπως και να ‘χει, ακόµη και γι’ αυτούς που δεν είχαν τα ψυχικά αποθέµατα να φτάσουν στο τέλος, ή γιατί πρέπει να ‘µαστε ειλικρινείς, βαρεθήκανε να διαβάζουν τόσες λέξεις δεν πειράζει. Ίσως έτσι είναι καλύτερα… Εµείς ακόµη ψάχνουµε το τέλος του λαβυρίνθου, αυτό ήταν µόνο το πρώτο επίπεδο του… Χαιρετίσµατα µέσα από λέξεις µεθυσµένες…

Subversive & Sarone

[Στίχοι: Subversive & Sarone | Εξώφυλλα: ArtAttack Studios]