Śuddha-nāma bhajana - Książki · hare kṛṣṇa hare rāma śrī rādhe govinda. Nikt nie powinien ich intonować. Nikt nie powinien ich intonować. Ta Hare Kṛṣṇa mahā-mantra

Śuddha-nāma bhajanaŚrī Śrīmad Gour Govinda Swami Mahārāja

Wydawnictwo Bhakti-Wedanta

Tytuł oryginałuŚuddha-nāma Bhajana

Tłumacznie i składMaciej Grabowski

KorektaGovinda Sthalī devi dāsi

Projekt okładkiĀtmārāma Hari dāsa

Wydanie I - 2012/526 Gaurābda - Kartik

Dystrybucja:Wydawnictwo Bhakti-Wedantaul. Zakręt 11, 05-500 Piaseczno

[email protected]

Artwork courtesy © The Bhaktivedanta Book Trust International, Inc. www.krishna.com. Used with permission.

© Copyright by Wydawnictwo Bhakti-Wedanta

ISBN: 83-60275-57-2

Spis Treści

Przedmowa 1

WprowadzenieMahā-mantra w każdej Yudze „tāraka-brahma-nāma”

Znaczenie Pañca-tattvy 3Intonuj głośno Hare Kṛṣṇa 4Nie wolno wymyślać mantr 5Tāraka-brahma-nāma 8Mādhurya-tāraka-brahma-nāma 11To jest szczególna Kali-yuga 11Oni nie są w stanie tego zrozumieć 12

Rozdział INāma-aparādha

Dziesięć obraz przeciwko Świętemu Imieniu 15Kto jest Vaiṣṇavą, a kto jest Avaiṣṇavą? 17Dziesięć obraz 18Proszę daj mi Kṛṣṇę 26Yasya Prasādād Bhagavat-prasādo 27

Rozdział IINāmābhāsa

Sāṅketya-nāmābhāsa 29Pārihāsya-nāmābhāsa 31Stobha-nāmābhāsa 31Helana-nāmābhāsa 31Nāma i Nāmābhāsa 32Nāma-aparādha 33Jak zniszczyć nāma-aparādha 34Trzy etapy intonowania 34Bilvamaṅgala Ṭhākura 37Rāgānugā-bhajana 38Zobacz Śyāmasundara natychmiast 42Sūryābhāsa – Nāmābhāsa 43Niezawodne lekarstwo 44Jedyne błogosławieństwo – Sādhu-saṅga 45Mahāprabhu wyzwala każdego 47Kṛṣṇa-kīrtan – Gaura-kīrtan 48Pytania – Łaska Kṛṣṇy 50

Rozdział IIIŚuddha-nāma: Część pierwsza

Jak osiągnąć czyste imię 55Podążaj za naukami Mahāprabhu i Gosvāmīch 58Kto potrafi zrozumieć Vaiṣṇavę? 58Mādhavendra Purī 59Kṛṣṇa jest tym, który utrzymuje 60Śrīvāsa Ṭhākura 61Nāma Avatāra 62Rozwiń silną wiarę 65Wszystko należy do Krsny 66Pragnij tego samego co Kṛṣṇa 67Pełne podporządkowanie – płacz za Krsną 69Intonuj dwadzieścia cztery godziny na dobę 70Tṛṇād api sunīcena... 74Prema to pokora i brak dumy 78Dīnabandhu – Bhaktavatsala 78Amṛta-sindhu 79

Rozdział IVŚuddha-nāma: Część druga

Prema-nāma-saṅkīrtana 81W misji Mahaprabhu nie ma miejsca na zawiść 82Parama āveśe 82Mahaprabhu przyozdabia cały świat 83Gaura jest połączeniem Rādhy i Kṛṣṇy 83Rādhā-bhāva przeważa 84Uddhava odwiedza Vrajabhūmi 84Sādhana and sādhya 85To jest czysta miłość 85Uddhava spotyka Rādhārāṇī 88Wiadomość Rādhārāṇī do Kṛṣṇy – Mathurānāthy 89Śyāma-nāma 89Gaura również odczuwa szaleństwo rozłąki za Kṛṣṇą 90Ukryty skarb 92Prema-nāma pracārite 94Niemożliwe staje się możliwe 95Prema-nāma-saṅkīrtana 95

1

Przedmowa

Książka ta została opracowana na podstawie wykładów wielkiego Bhakty Bhagavata Śrī Śrīmad Gour Govindy Swamiego Mahārāja, którego jedynym celem życia było za-szczepianie i rozprzestrzenianie wśród wszystkich nauk Mahāprabhu. Osobistości takie jak Jego Boska Miłość są rzadkimi przedstawicielami łaski Pana w tym świecie. Tacy Bhaktowie Bhagavata są czystymi wielbicielami pogrążonymi w bhakti-rasie – nastro-jach miłosnego oddania oraz ucieleśnieniem pokory.

W Śuddha-nāma bhajana Jego Boska Miłość Gour Govinda Swami Mahārāja uczy nas, jak intonować święte imię. Wyjaśnia trzy etapy intonowania, a mianowicie: nāma-aparādha, nāmābhāsa oraz śuddha-nāma. Pierwszy rozdział opisuje nāma-aparādha (dziesięć obraz), drugi rozdział opisuje cechy nāmābhāsa (drugiego, przejściowego eta-pu intonowania), zaś ostatnie dwa rozdziały opisują chwały misji Mahāprabhu szerze-nia śuddha-nāma – czystego imienia, chwały prema-nāma-saṅkīrtanu. Dui hetu avatari’ lañā bhakta-gaṇa āpane āsvāde prema-nāma-saṅkīrtana. „Tak mając dwie intencje, Pan pojawił się ze Swymi wielbicielami i zasmakował nektaru premy zbiorowo intonując święte imię.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-līlā 4.39) Punaḥ ati-utkaṇṭhā, dainya ha--ila udgama kṛṣṇa-ṭhāñi māge prema-nāma-saṅkīrtana. „Wówczas obudziła się w Panu Śrī Caitanyi Mahāprabhu naturalna pokora i gorliwość. Modlił się do Kṛṣṇy o możność intonowania mahā-mantry w ekstatycznej miłości.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-līlā 20.35)

W powyższych dwóch wersetach Śrīla Kṛṣṇadāsa Kavirāja Gosvāmī używa zwrotu prema-nāma-saṅkīrtana, a nie hari-nāma. Mahāprabhu rozdawał premę, prema-nāma-saṅkīrtan! Jego Boska Miłość Śrīla Ācārya Ṭhākura zwykł mówić: „… intonuj dobre rundy, intonuj czyste imię, zdobądź Kṛṣṇę w tym życiu…” Uczniowie Gurudeva byli mu bardzo wdzięczni za te słowa, gdyż wszystko zaczęło się od łaski, która się w tej instruk-cji zawierała.

3

Mahā-mantra w każdej Yudze„tāraka-brahma-nāma”

Znaczenie Pañca-tattvy

Ācāryowie pokazali nam ścieżkę: składać pokłony, miliony, miliony pokłonów wiel-bicielom, którzy są drodzy Gaurāṇdze Mahāprabhu i błagać o ich łaskę. Wówczas będzie możliwe zrozumienie jak również opisanie transcendentalnych rozrywek Śrī Caitanyi Mahāprabhu.

ei ta’ kahila pañca-tattvera vyākhyānaihāra śravaṇe haya caitanya-tattva-jñāna

„Tak oto wyjaśniłem prawdę o Pañca-tattvie. Osoba, która słucha to wyjaśnienie zwiększa swą wiedzę o Śrī Caitanyi Mahāprabhu.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-līlā 7.168)

W znaczeniu, mój czcigodny mistrz duchowy Śrīla Prabhupāda powiedział: „Pañca-tattva jest bardzo ważnym elementem w zrozumieniu Śrī Caitanyi Mahāprabhu. Istnieją sahajiā, którzy nie znając znaczenia Pañca-tattvy wymyślają takie własne slogany jak bhaja nitāi-gaura, rādhe-śyāma, japa hare kṛṣṇa hare rāma, czy też śrī kṛṣṇa caitanya prabhu nityānanda hare kṛṣṇa hare rāma śrī rādhe-govinda. Takie intonowanie może być wspaniałą poezją, jednak nie może pomóc nam w czynieniu postępu w służbie oddania.”

Są to slogany wymyślone przez sahajiyā. A jako, że nie są one przepisane lub ak-ceptowane przez bona fide ācāryów w szkole Caitanyi, nie powinniśmy ich intonować. Wcześniejsi ācāryowie tego nie robili – mahājano yena gataḥ sa panthāḥ; Mahāprabhu tego nie robił, intonował Hare Kṛṣṇa mahā-mantrę.

4

Śuddha-nāma bhajana

hare kṛṣṇa hare kṛṣṇa kṛṣṇa kṛṣṇa hare harehare rāma hare rāma rāma rāma hare hare

prabhu bale-kahilāṅa ei mahā-mantraiha japa giyā sabe kariyā nirbandha

iha haite sarva-siddhi haibe sabārasarva-kṣaṇa bala ’ithe vidhi nāhi āra

(Śrī Caitanya-bhāgavata, Madhya-līlā 23.76-78)

Śri Caitanya Mahāprabhu powiedział: „To jest mahā-mantra: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.” Mahāprabhu jest najwyższym autorytetem i nie jest On różnym od Kṛṣṇy. Powiedział: „Intonuj tę Hare Kṛṣṇa mahā-mantrę z pełną wiarą, pełną nistha; iha japa giyā sabe kariyā nirbandha, iha haite sarva-siddhi haibe sabara, sarva-ksana bala ‘ithe vidhi nahi ara. Nie istnieją żadne zasady; w każdej chwili, w każdym miejscu możesz intonować Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare, by osiągnąć pełną doskonałość.” Powiedzieli to wszyscy Gosvāmī z Rūpą Gosvāmīm na czele. Każdy z nich jest autentycznym ācāryą i dlatego są również autentycznymi autorytetami.

Intonuj głośno Hare Kṛṣṇa

hare kṛṣṇety uccaiḥ sphurita-rasano nāma-gaṇanā-kṛta-granthi-śreṇī-subhaga-kaṭi-sūtrojjvala-karaḥviśālākṣo dīrghārgala-yugala-khelāñcita-bhujaḥ

sa caitanyaḥ kiṃ me punar api dṛśor yāsyati padam

„Śri Caitanya Mahāprabhu intonuje Hare Kṛṣṇa mantrę donośnym głosem. Święte Imię tańczy na Jego języku, gdy liczy ilość recytacji Swą promienną dłonią. Jego oczy są szerokie, zaś długie, kołyszące się podczas rozrywek ramiona sięgają Jego kolan. Czy znów pojawi się On przed moimi oczami?” (Śrī Stava-mālā, Prathama-Caitanyāṣṭaka 5, Rūpa Gosvāmī)

Rūpa Gosvāmī powiedział w piątym wersecie Caitanyāṣtaki, że Śrī Caitanya Mahāprabhu intonował Hare Kṛṣṇa mahā-mantrę głośno. Sahajiyā twierdzą jednak, że Mahāprabhu nie intonował głośno.

śrī-caitanya-mano-’bhīṣṭaṁsthāpītaṁ yena bhū-tale

5

svayaṁ rūpaḥ kadā mahyaṁdadāti sva-padāntikam

(Śrī Prema-bhakti-candrikā, Wprowadzenie, werset 2, Narottama dāsa Ṭhākura)

Śrīla Rūpa Gosvāmī został szczególnie upełnomocniony, gdy Mahāprabhu poinstru-ował go i wysłał do Vṛndāvany. Śrī-caitanya-mano-’bhīṣṭaṃ; Śrīla Rūpa Gosvāmī usta-nowił na Ziemi pragnienie Śrī Caitanyi Mahāprabhu. Svayaṁ rūpaḥ kadā mahyaṁ dadāti sva-padāntikam. Należy błagać o łaskę u lotosowych stóp Śrīla Rūpy Gosvāmīego. On jako pierwszy ustanowił na tej planecie pragnienie Mahāprabhu. On jest autorytetem. Powiedział, że Śrīmān Mahāprabhu intonował mahā-mantrę głośno. Sahajiyā jednak mó-wią: „Nie, Mahaprabhu nie intonował głośno.” Ale oni nie mają pozycji autorytetu, jaki posiada Śrīla Rūpa Gosvāmī.

hare kṛṣṇety uccaiḥ sphurita-rasano nāma-gaṇanā-kṛta-granthi-śreṇī-subhaga-kaṭi-sūtrojjvala-karaḥviśālākṣo dīrghārgala-yugala-khelāñcita-bhujaḥ

sa caitanyaḥ kiṁ me punar api dṛśor yāsyati padam(Śrī Stava-mālā, Prathama-Caitanyāṣṭaka 5, Rūpa Gosvāmī)

Jest to piąty werset Caitanyāṣtaki Rūpy Gosvāmiego. „Caitanya Mahāprabhu pobło-gosławi osobę, która głośno intonuje Hare Kṛṣṇa mahā-mantrę, obdarzy Swą łaską osobę, na której języku tańczy mahā-mantra Hare Kṛṣṇa! Jego lewa ręka znajduje się na biodrze, podczas gdy prawa ręka jest wzniesiona ku górze. Śri Caitanya Mahāprabhu posiada cechy, które są transcendentalne. Ma wielkie oczy i długie ramiona. Gdyby tak mógł łaskawie obdarzyć mnie Swoim darśanem, by moje oczy mogły to wszystko zobaczyć.” Zawsze głośno intonował Hare Kṛṣṇa mahā-mantrę. Potwierdzają to wszyscy ācāryowie.

hare kṛṣṇeti mantra-pratīka-grahaṇaṃṣoḍaśa-nāmātmanā dvātriṃśad-akṣareṇa

mantreṇoccair-uccāritenasphurita kṛta-nṛtyā rasanā jihvā yasya saḥ

„Gdy szesnaście imion trzydziesto-dwu sylabowej mantry Hare Kṛṣṇa jest into-nowane głośno, Sam Kṛṣṇa tańczy na języku intonującej osoby.” (Śrīla Baladeva Vidyābhūṣaṇa, Śrī Stava-māla-vibhūṣaṇa-bhāṣya)

Nie wolno wymyślać mantr

Baladeva Vidyābhūṣaṇa Prabhu, który jest Gauḍīya Vedānta ācāryą napisał:

Mahā-mantra w każdej Yudze

6


hare kṛṣṇeti mantra-pratīka-grahaṇaṃṣoḍaśa-nāmātmanā dvātriṃśad-akṣareṇa

mantreṇoccair-uccāritenasphurita kṛta-nṛtyā rasanā jihvā yasya saḥ

(Śrīla Baladeva Vidyābhūṣaṇa, Śrī Stava-māla-vibhūṣaṇa-bhāṣya)

Hare Kṛṣṇa mahā-mantra posiada szesnaście imion – Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Ramā Hare Ramā Ramā Ramā Hare Hare – a każde z nich składa się z dwóch sylab. Daje to trzydzieści dwie sylaby; szesnaście imion równa się trzy-dziestu-dwóm sylabom. To jest Hare Kṛṣṇa mahā-mantra. Każdy powinien intonować tę Hare Kṛṣṇa mahā-mantrę. Śrīla Baladeva Vidyābhūṣaṇa przestrzegł, że nie wolno into-nować wymyślonej mantry. W Kali-santaraṇa Upaniṣad zostało powiedziane, że Hare Kṛṣṇa mahā-mantra jest tāraka-brahma-mantrą dla wieku Kali-yugi.

hare kṛṣṇa hare kṛṣṇa kṛṣṇa kṛṣṇa hare hare hare ramā hare ramā ramā ramā hare hare

ṣoḍaśaitāni nāmānidvātriṃśad varṇakāni hi

kalau yuge mahā-mantraḥsammato jīva-tāraṇe

varjayitvā tu nāmaitaddurjanaiḥ parikalpitam

chando-baddhaṃ susiddhānta-viruddhaṃ nābhyaset padam

tārakaṃ brahma-nāmaitadbrahmaṇā guruṇādinākali-santaraṇādyāsu

śruti-svadhigataṃ hareḥ

prāptaṃ śrī-brahma-śiṣyeṇaśrī-nāradena dhīmatā

nāmaitad uttamaṃ śrauta-pāramparyeṇa brahmaṇaḥ

7

utsṛjyaitan-mahā-mantraṃye tvanyat kaepitaṃ padam

mahā-nāmeti gāyantite śāstra-guru-laṅghanaḥ

tattva-virodha-sanpṛktaṃtādṛśaṃ daurjanaṃ matamsravathā parihāryaṃ syād

ātmā-hitārthinā sadā

hare kṛṣṇa hare kṛṣṇakṛṣṇa kṛṣṇa hare harehare rāma hare rāmarāma rāma hare hare

(Ananta-Saṁhita)

Ta mantra składająca się z szesnastu imion, trzydziestu-dwóch sylab, jest przepisaną mahā-mantrą dla Kali-yugi. Została podana we wszystkich Wedach i służy do wyzwole-nia wszystkich żywych istot w Kali-yudze.

Mahājanowie i ācāryowie nie zalecili wymyślania innych sloganów, takich jak: nitāi-gaura, rādhe-śyāma, hare kṛṣṇa hare rāma, czy też: śrī kṛṣṇa caitanya prabhu nityānanda hare kṛṣṇa hare rāma śrī rādhe govinda. Nikt nie powinien ich intonować.

Ta Hare Kṛṣṇa mahā-mantra jest brahma-mantrą dla Kali-yugi. Brahmā, pierwszy guru powiedział: „Śruti uznały tę mantrę za najlepszy sposób wyzwolenia w wieku Kali.” Następnie uczeń Nārada, synowie i pozostali uczniowie Brahmy bezpośrednio otrzymali tę mahā-mantrę i osiągnęli doskonałość.

Dlatego ta mahā-mantra pochodzi z autoryzowanej sukcesji uczniów. Nie ma mowy o jakimkolwiek wymyślaniu. Ci, którzy nie intonują tej mahā-mantry i intonują jakieś wymyślone slogany, nie podążają za wcześniejszymi ācāryami i śāstrami. Zboczyli ze ścieżki ācārya paramparā, śastr oraz guru i stali się durjana. Ich guru nie poinstruował ich w ten sposób, zatem dlaczego wymyślają takie rzeczy i skąd się bierze taka spekulacja umysłowa? No i wychwalają siebie samych. Jak mój Guru Mahārāja powiedział: „Takie intonowanie może być dobrą poezją, jednak nie pomoże nam w postępie w służbie odda-nia.” Ich guru pochodzi z autoryzowanej sukcesji uczniów, ich guru nie powiedział tego, zatem dlaczego to robią? Śāstra-guru laṅghanaḥ – pogwałcili wskazówki swych guru i śāstr. Są draniami – durjana. Dlatego nie należy utrzymywać towarzystwa takich osób i nie wolno intonować takich wymyślonych sloganów.


8


Tāraka-brahma-nāma


iti soḍaśakaṃ nāmnāṃkali-kalmaṣa-nāśanamnātaḥ parataropāyaḥsarva-vedeṣu dṛśyate

(Kali-santaraṇa Upaniṣad)

Ta Hare Kṛṣṇa mahā-mantra składająca się z szesnastu imion i trzydziestu-dwóch sy-lab jest dostępna w Wedach. Kali-santaraṇa Upaniṣad jest jedną z nich. Nie można odna-leźć w Wedach żadnych z wymyślonych sloganów. Nie wolno podążać za tymi draniami i intonować te wymyślone imiona. To jest najważniejsze. Należy ponadto zrozumieć, że w każdej yudze istnieje tāraka-brahma-nāma. W Kali-yudze jest to:


W innych yugach istnieją inne tāraka-brahma-nāma. W Satya-yudze jest to:

nārāyaṇa parā vedānārāyaṇa parākṣarā

nārāyaṇa parā muktirnārāyaṇa-parā gatiḥ

(Śrī Kṛṣṇa-saṃhitā, Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura)

W Tretā-yudze jest to:

rāma nārāyaṇānantamukunda madhusūdanakṛṣṇa keśava kaṃsāre

hare vaikuṇṭha vāmana(Śrī Kṛṣṇa-saṃhitā, Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura)

9

Zaś w Dvāpara-yudze tāraka-brahma-nāma to:

hare murāre madhu-kaiṭabhāregopāla govinda mukunda śaureyajďeṣa nārāyaṇa kṛṣṇa viṣṇoṣ

nirāśrayaṃ maṃ jagadīśa rakṣa(Śrī Kṛṣṇa-saṃhitā, Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura)

One wszystkie są przepisane przez śāstry – literaturę wedyjską. Są to różne tāraka-brahma-nāma przepisane dla każdej yugi, a Hare Kṛṣṇa māha-mantra jest przepisana dla obecnej yugi – Kali-yugi. Musicie o tym wiedzieć. Jako, że jesteś Vaiṣṇavą, ktoś może cię spytać jaka jest tāraka-brahma-nāma w Satya-yudze, w Tretā-yudze, czy w Dvāpara-yudze. Jeśli to pytanie zostanie tobie zadane, powinieneś znać na nie odpowiedź. Inaczej jak możesz stać się Vaiṣṇavą i jak możesz ich pokonać? Powinieneś to zrozumieć, powi-nieneś to wiedzieć i dlatego zapisz to:

nārāyaṇa parā vedānārāyaṇa parākṣarā

nārāyaṇa parā muktirnārāyaṇa-parā gatiḥ

Znaczenie tej mantry jest następujące. Nārāyaṇa jest siedzibą vijñany, mukti (wyzwo-lenia) i najwyższym celem. To jest aiśvarya-gatah-nāma, nastrój aiśvarya – bogactwo. To nie jest mādhurya. Nārāyaṇa jest aiśvarya-gatah-nāma-nārāyaṇem. Kṛṣṇa-nama jest mādhuryą dostępną wyłącznie w Kali-yudze. W Tretā-yudze, tāraka-brahma-nāma to:

rāma nārāyaṇānantamukunda madhusūdanakṛṣṇa keśava kaṃsāre

hare vaikuṇṭha vāmana

Jakie ma znaczenie? Tāraka-brahma-nāma w Satya-yudze obdarza wyłącznie śānta i dāsya-bhavą. Żadnego innego nastroju, wyłącznie śānta i dāsya. Jednak w Tretā-yudze, tāraka-brahma-nāma obdarza dāsyą (nastrojem służby) i przyjaźni – sakhya-bhava-sakhya-nāma. Ta tāraka-brahma-nāma jest również aiśvarya gatah. Znajdują się w niej wszystkie imiona Nārāyaṇa i jak zostało tam wymienione – wielorakie vikrama, trivikra-ma Pana Vāmany. Pan Vāmana ukazał trzy rodzaje vikrama, zamanifestował trzy wspa-niałe moce znane jako trivikrama. Stąd nazywany jest Vāmana.


10


Tāraka-brahma-nāma w Dvāpara-yudze to:

hare murāre madhu-kaiṭabhāregopāla govinda mukunda śaureyajďeṣa narayaṇa kṛṣṇa viṣṇoṣ

niraśrayaṃ maṃ jagadīśa rakṣa

Znajdziesz tutaj śantę, dāsyę, sakhyę oraz vatsalyę – te cztery nastroje oraz niraśrayaṃ maṃ jagadīśa rakṣa. Przyjęcie całkowitego schronienia lotosowych stóp Jagadiśy – Naj-wyższego Pana Wszechświata, i żadnego innego.

Tāraka-brahma-nāma w Kali-yudze to:


To jest mādhurya. Ona jest najlepsza ze wszystkich. Posiada tak ogromną moc, jest taka potężna. To jest mādhurya. Nie ma w niej ani odrobiny aiśvaryi. W poprzednich yugach, we wszystkich imionach można było odnaleźć aiśvaryę. Jednak w Kali-yudze, hari-nāma: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Ramā Hare Ramā Ramā Ramā Hare Hare to pełne mādhurya-nama. Są tam wszystkie nastroje. Dlatego Mahāprabhu intonował Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Ramā Hare Ramā Ramā Ramā Hare Hare. W imionach z pozostałych yug można odnaleźć vikrama i mukti. Jednak tutaj, w tāraka-brahma-nāma dla Kali-yugi odnajdziesz wyłącz-nie premę. Wyłącznie premę. Zostało powiedziane: bhakti-pade-mukti-dasi – mukti jest służącą stojącą u wrót prema-bhakti. Ci, którzy są inteligentni, ci którzy pragną przyjąć esencję, oni intonują tę mantrę: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Ramā Hare Ramā Ramā Ramā Hare Hare. Można ją intonować wszędzie, o każdej porze i nie ma przy tym żadnych ograniczeń.

nāmnām akāri bahudhā nija-sarva-śaktistatrārpitā niyamitaḥ smaraṇe na kālaḥ

etādṛśī tava kṛpā bhagavan mamāpidurdaivam īdṛśam ihājani nānurāgaḥ

„O mój Panie, samo Twoje święte imię może obdarzyć żywe istoty wszelkimi błogo-sławieństwami i dlatego posiadasz setki i miliony imion takich jak Kṛṣṇa, czy Go-vinda. W te transcendentalne imiona zainwestowałeś wszystkie Swoje transcenden-talne energie. W intonowaniu tych imion nie ma żadnych zasad regulujących. O mój Panie, ze swej życzliwości pozwoliłeś nam łatwo zbliżyć się do Ciebie dzięki Twoim

11

świętym imionom, jednak jestem tak nieszczęśliwy, że nie czuję żadnej atrakcji do Nich.” (Śrī Śrī Śikṣāṣṭaka, werset 2)

Mahāprabhu powiedział, że nie ma żadnych ograniczeń. Możesz intonować w każdym miejscu i o każdej godzinie. Intonowanie nigdy nie czeka na dīkṣę. Osoba może osiągnąć wyzwolenie osiągając nāmābhāsa. To jest tak potężne. Ta Hare Kṛṣṇa mahā-mantra, tāraka-brahma-nāma w Kali-yudze jest całkowicie mādhurya. A co najważniejsze, jest najlepszą mantrą ze wszystkich yug. Jeśli posiadasz to imię, staje się ono mādhurya-pāra. Jednak bez przyjęcia autoryzowanego guru, gaura-priya-jana – wielbiciela drogiego Gaurāṅdze Mahāprabhu – nie możesz go zdobyć. Osoba może osiągnąć etap nāmābhāsa. Osiągnął go Ajamila. Następnie przebywał z sādhu, przyjął sādhu-guru i je osiągnął. Dlatego jest to najważniejszym osiągnięciem. Powinieneś znać tāraka-brahma-nāma w różnych wiekach – yugach. Inaczej jak będziesz w stanie pokonać podrabiane filozofie?

Mādhurya-tāraka-brahma-nāma

Jeśli powiesz, że to jest tāraka-brahma-nāma dla Kali-yugi, wówczas ludzie zapytają: „A jakie jest tāraka-brahma-nāma dla Satya-yugi, dla Tretā-yugi i Dvāpara-yugi?” Jeśli nie będziesz tego wiedzieć, wyjdziesz na głupca i dlatego nie powinieneś nauczać. Lu-dzie nie będą cię słuchać. Jeśli jednak potrafisz zacytować tāraka-brahma-nāma dla każ-dego wieku i wyjaśnisz, że ze wszystkich najlepsza jest ta w Kali-yudze jako, że jest to mādhurya-brahma-nāma, podczas gdy inne tāraka-brahma-nāma są aiśvarya-brahma-nāma – wówczas ludzie będą cię słuchać.

W Satya-yudze jest całkowicie aiśvarya-pāra – nārāyaṇa-pāra. W Satya-yudze ist-nieje wyłącznie nastrój śanta i dāsya. W Treta-yudze istnieje śanta, dāsya z odrobiną sa-khyi. Natomiast w Dvāpara-yudze nastrój staje się pełniejszy – jest tam śanta, dāsya, sa-khya oraz vātsalya. Następnie jest pełne podporządkowanie – jagadīśa rakṣa nirāśrayaṃ mām – całkowite przyjęcie schronienia u lotosowych stóp Jagadiśy.

To jest szczególna Kali-yuga

Ta tāraka-brahma-nāma Kali-yugi jest mādhurya, obdarza premą i zawiera w sobie wszystkie pozostałe rasy. Mādhurya znaczy, że istnieją tam wszystkie pozostały rasy. Pośród wszystkich tāraka-brahma-nāma, te jest najlepsze. Ludzie Kali-yugi są bardzo, bardzo wielkimi szczęśliwcami, gdyż mogą osiągnąć premę. W innych yugach nie mo-gli jej zdobyć. Dlatego ludzie z innych yug pragną narodzić się w Kali-yudze po to, by ją osiągnąć. Jeśli nie możesz jej osiągnąć, wówczas twoje życie poszło na marne, gdyż nie wykorzystałeś danej ci sposobności. Choć Kali-yuga jest najgorszą ze wszystkich yug, posiada szczególną cechę – pojawił się w niej Mahāprabhu. Z tego powodu jest to


12


szczególna Kali-yuga. Ci, którzy urodzili się w tym wieku są szczególnie szczęśliwi. Mahāprabhu nie pojawia się we wszystkich Kali-yugach. Dlatego ci, którzy urodzili się w niej są największymi ze szczęśliwców. Nawet pies jest szczęśliwcem. (Jego Boska Miłość odnosi to do psa żyjącego na terenie świątyni Bhubaseśwar!)

Każdego dnia słucha intonowania Hare Kṛṣṇa i przyjmuje pozostałości jedzenia wszystkich Vaiṣṇavów.

Oni nie są w stanie tego zrozumieć

Apasamprādaye (āula, bāula, itp.) intonują mahā-mantrę po cichu. Gdy intonują na swych koralach, robią to cicho. Mówią: „Nie intonuj głośno.” Natomiast, gdy wykonu-ją kīrtan, intonują te wymyślone slogany: bhaja nitāi-gaura-rādhe śyāma. Robią to i mówią, że Mahāprabu nie intonował Hare Kṛṣṇa głośno. Jednak Rūpa Gosvāmi jasno oświadcza, że Mahāprabhu to robił. Rūpa Gosvāmi to autorytet.

śrī-rūpa-raghunātha-pade yāra āśacaitanya-caritāmṛta kahe kṛṣṇadāsa

„Modląc się do lotosowych stóp Śrī Rūpy i Śrī Raghunātha, zawsze pragnąc ich ła-ski, ja, Kṛṣṇadāsa opowiadam Śrī Caitanya-caritāmṛtę podążając w ich ślady.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-līlā 12.96)

Nie obcuj z tymi draniami, gdyż osoby te nie są w stanie zrozumieć Caitanyi Mahāprabhu. Ich wpływ rozpościera się bardzo daleko, szczególnie w Orissie. Gdy da-jemy to ścisłe ograniczenie – zakaz jedzenia mięsa, ryb, czosnku i cebuli, zakaz hazar-du, niedozwolonego seksu, odurzania się – oni mówią: „Ale dlaczego?” To są sahajiyā. Oni również wymyślają: „Przecież Mahāprabhu tego nie robił.” Wymyślają: „Māgura māchera jhola, yugatī meyera kola, beta hari hari bola.” (mantra ta znaczy dosłow-nie: jedz dobre soczyste sabji z ryb, obejmuj młodą dziewczyną na swych kolanach i intonuj Hari Hari, a zostaniesz wyzwolony. Ta mantra intonowana jest przez sahajiyā-apasampradāye – nieautoryzowane sekty Vaiṣṇava) Māgura machera to ryba. Istnieje jeden gatunek ryby znany jako māgura machera. Przyjmuj māgura māchera jhola, yugatī meyera kola oraz obejmuj młodą dziewicę, słodką szesnastoletnią dziewicę. Obejmuj ją i intonuj Hari, Hari! Mówią, że bez względu na to, co robisz – po prostu intonuj. „O, to wspaniale. W porządku, jemy māgura māchera jhola, obejmujemy młodą dziewicę i śpiewamy Hare Kṛṣṇa. Po co te ograniczenia? Zakaz jedzenia ryb, mięsa, zakaz niedo-zwolonego seksu, hazardu – dlaczego? Te rzeczt są bardzo przyjemne, dlatego je przyj-mujemy.” I tak to się rozprzestrzenia.

Ale wszystko to jest pozbawionym podstaw wymysłem. Śastra laṅghana – guru-laṅghana. Nie ma czegoś takiego w śastrach, ani też nie mówili o tym wcześniejsi

13

ācāryowie. Dlatego pogwałcili zasady śastr jak i słowa wcześniejszych ācāryów. Z tego powodu są to durjana – dranie. Osoba, która zbacza ze ścieżki wyznaczonej przez śastry, instrukcje guru – jest durjana, jest draniem. Oświadcza to Ananta Saṃhita. Nie wolno zachowywać się w ten sposób.


15

Rozdział I – Nāma-aparādha

Dziesięć obraz przeciwko świętemu imieniu

1. Sādhu-nindā.

satāṃ nindā nāmnaḥ paramam aparādhaṃ vitanute yataḥ khyātiṃ yātaṃ katham u sahate tad-vigarhām

(Padma Purāna, Brahma-khaṇḍa 25.15)

Znieważanie sādhu.

2. Anya deva saha viṣṇu manana.

śivasya śrī-viṣṇor ya iha guna-nāmādi-sakalaṃ dhiyā bhinnaṃ paśyet sa khalu hari-nāmāhita-karaḥ


Uznawanie imiona półbogów takich jak Pan Śiva, czy Pan Brahmā za różne lub nie-zależne od imienia Pana Viṣṇu.

3. Guru-vākya avajñā.

guror avajñā

Sprzeciwianie się poleceniu nāma-tattva-vit sādhu-guru.

4. Śruti-śāstra-nindā.

śruti-śāstra-nindanaṃ

16


Znieważanie literatury wedyjskiej.

5. Nāme arthavāda.

tathārtha-vādaḥ

Dawanie wszelkiego rodzaju interpretacji świętemu imieniu Pana.

6. Nāma bale pāpa-buddhi.

nāmno balād yasya hi pāpa-buddhir na vidyate tasya yamair hi śuddhiḥ (Padma Purāna, Brahma-khaṇḍa 25.16)

Popełnianie grzesznych czynności na mocy świętego imienia Pana.

7. Śraddhā hīna jane nāma upadeṣa.

aśraddadhāne vimukhe ‘py aśṛṇvati yaś copadeśaḥ śiva-nāmāparādhaḥ(Padma Purāna, Brahma-khaṇḍa 25.17)

Pouczanie niewierzących o chwałach świętego imienia.

8. Anya śubha-karma saha hari-nāma samāna.

dharma-vrata-tyāga-hutādi-sarva-śubha-kriyā-sāmyam api pramādaḥ(Padma Purāna, Brahma-khaṇḍa 25.17)

Uważanie intonowania Hare Kṛṣṇa za jedną z rytualistycznych czynności opisanych w Wedach jako działania dla rezultatu – karma-kāṇḍa.

9. Nāma grahaṇa samaye asāvadhānatā.

anavadhānatā

Bycie nieuważnym podczas intonowania.

10. ‘Ahaṃ-mama’ buddhi tyāga na kariba.

śrute ‘pi nāma-māhātmye yaḥ prīti-rahito naraḥ ahaṃ-mamādi-paramo nāmni so ‘py aparādha-krt


17

Nie posiadanie pełnej wiary w intonowanie świętych imion i utrzymywanie material-nego przywiązania, nawet po zrozumieniu tak wielu instrukcji na ten temat (mentalność „ja” i „moje”).

Kto jest Vaiṣṇavą, a kto jest Avaiṣṇavą?

avaiṣṇavopadiṣṭenamantreṇa nirayaṃ vrajetpunaś ca vidhinā samyag

grāhayed vaiṣṇavād guroḥ

„Osoba, która otrzymuje mantrę od guru, który nie jest wielbicielem lub jest uzależ-niony od zmysłowych przyjemności jest potępiona, by żyć w piekle. Taka osoba musi natychmiast zbliżyć się do prawdziwego Vaiṣṇava guru i ponownie przyjąć mantrę od niego.” (Hari-bhakti-vilāsa 4.366)

W Hari-bhakti-vilāsa, Sanātana Gosvāmi powiedział: „Nie należy przyjmować man-try od avaiṣṇavy. Kim jest avaiṣṇava? To osoba, która jest strī-saṅgī – przywiązana do towarzystwa kobiet oraz osoba, która nie jest wielbicielem Kṛṣṇy. Taka osoba jest avaiṣṇavą. Jeśli ktoś przyjmuje mantrę od avaiṣṇavy, udaje się do piekła. Dlatego zgod-nie z zasadą sādhu-śāstra-guru, należy przyjąć mantrę od bona fide Vaiṣṇava guru!

nṛ-deham ādyaṃ su-labhaṃ su-durlabhaṃplavaṃ su-kalpaṃ guru-karṇadhāram

mayānukūlena nabhasvateritaṃpumān bhavābdhiṃ na taret sa ātma-hā

„Ludzkie ciało, które jest w stanie obdarzyć wszelkimi dobrodziejstwami życia, zo-staje automatycznie osiągnięte na mocy praw natury pomimo tego, że jest to bardzo, bardzo rzadkim osiągnięciem. To ludzkie ciało można porównać do doskonale zbu-dowanej łodzi posiadającej mistrza duchowego za kapitana oraz instrukcje Osoby Boga za sprzyjające wiatry popychające ją na obranym kursie. Rozważając wszyst-kie te korzyści, istota ludzka, która nie spożytkowuje swego życia do przekrocze-nia oceanu materialnej egzystencji musi zostać uznana za zabójcę własnej duszy.” (Śrīmad-Bhāgavatam 11.20.17)

To ludzkie ciało – ludzka forma życia jest osiągana bardzo rzadko. Jest ni-czym bardzo dobra łódź, dzięki której można przekroczyć ocean materialnej eg-zystecji. Z tego powodu należy umieścić na niej biegłego żeglarza – karṇadhāra.

Nāma-aparādha

18


Taką osobą jest bona fide Vaiṣṇava guru. Zaś sprzyjającym wiatrem jest łaska Kṛṣṇy, która pomoże tej łodzi przekroczyć ocean materialnej egzystencji. Wszystkie te udogod-nienia zostały ci ofiarowane, gdy otrzymałeś tą ludzką formę życia. Jeśli jednak osoba nie czyni żadnego wysiłku, by ten ocean przekroczyć, popełnia samobójstwo. Zatem należy przyjąć bona fide mistrza duchowego – sad-guru oraz otrzymać od niego mantra-dīkṣā. Gdy guru daje mantra-dīkṣā, mówi o nāma-aparādhach – obrazach wobec intonowanie świętego imienia. Należy je znać .

Dziesięć obraz

1. Sādhu-nindā.

satāṃ nindā nāmnaḥ paramam aparādhaṃ vitanute yataḥ khyātiṃ yātaṃ katham u sahate tad-vigarhām


Znieważanie sādhu.

Obrazą numer jeden jest znieważanie sādhu, sādhu-nindā. Kim jest sādhu? To osoba, która całkowicie podporządkowała się lotosowym stopm Kṛṣṇy. Ten, kto zadedykował swoje życie nauczaniu na całym świecie przesłania Bhagavāna Kṛṣṇy jest Vaiṣṇavą – sādhu. Nie wolno znieważać takiego sādhu.

2. Anya deva saha viṣṇu manana.

śivasya śrī-viṣṇor ya iha guna-nāmādi-sakalaṃ dhiyā bhinnaṃ paśyet sa khalu hari-nāmāhita-karaḥ


Uznawanie imion półbogów takich jak Pan Śiva, czy Pan Brahmā za równe lub nie-zależne od imienia Pana Viṣṇu.

Uważanie, że półbogowie są tym samym co Bhagavān oraz myślenie, że imię Kṛṣṇy, Jego forma, cechy i rozrywki są od Niego różne. Jeśli ktoś myśli, że Pan Śiva i Pan Brahmā są Bhagavānem – jest to obrazą. Jeśli ktoś myśli, że imię Pana Śivy oraz imię Pana Brahmy są równe imieniu Pana Viṣṇu, czy Kṛṣṇy oraz że intonowanie imienia Pana Śivy lub Pana Brahmy jest tak dobre jak intonowanie Hare Kṛṣṇa – to również jest ob-razą. Bhakta – wielbiciel, Vaiṣnava nie powinien myśleć w taki sposób. Dlatego powie-dziane jest:

19

anya deva saha viṣṇu ke ye mānese baḍa ajñānī īśa-tattva nāhi jāne

(Hari-nāma-cintāmaṇi, Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura)

a jada jagate viṣṇu parameśvaragirīśādi yata deva tāṅhāra kiṅkara


vāsudeva chāḍi yei anya deva bhajeīśvara chāḍiyā sei saṃsāra te maje


W śastrach zostało powiedziane, że Pan Viṣṇu, czy Kṛṣṇa jest parameśvarą. Półbo-gowie, nawet Pan Śiva i Brahmā są wszyscy sługami Pana Kṛṣṇy. Jeśli wielbiony jest Pan Kṛṣṇa, Viṣṇu – automatycznie wielbieni są wszyscy półbogowie. Nie ma potrzeby wielbienia ich oddzielnie. Zatem powstaje pytanie, w jaki sposób należy postępować lub zachowywać się wobec półbogów? Czy powinniśmy ich nie szanować?

yata tata anya deva karena darśanakṛṣṇa-dāsa bali tāre karena vandana


Vaiṣṇava nie powinien znieważać jakiegokolwiek półboga. Są oni wszyscy sługami Kṛṣṇy lub Viṣṇu. Wypełniają oni polecenia Pana Kṛṣṇy, Viṣṇu. W ten sposób wszyscy oni są Vaiṣṇavami. Choć nie są czystymi Vaiṣṇavami, są wielbicielami. Zatem wielbiciel Vaiṣṇava nie powinien znieważać żadnego półboga, a raczej powinien okazywać mu sza-cunek!

3. Guru-vākya avajñā.

guror avajñā

Sprzeciwianie się poleceniu nāma-tattva-vit sādhu-guru.

Trzecią obrazą jest sprzeciwianie się poleceniu nāma-tattva-vit guru. To jest bardzo wielką obrazą. Inne obrazy mogą zostać wybaczone. Istnieją sposoby, ja-koś to można uczynić. Jednak nie możliwe jest przebaczenie sprzeciwianiu się po-leceniom guru. Zatem jest to najważniejsza i zarazem bardzo ciężka obraza, bar-dzo wielka obraza. Należy wziąć to poważnie i zrozumieć to w takim nastroju

Nāma-aparādha

20


Nie wolno uznawać guru za zwykła żywą istotę.

ācāryaṃ māṃ vijānīyānnāva-manyeta karhicit

na martya-buddhyāsūyetasarva-deva-mayo guru

„Należy wiedzieć, że ācārya jest Mną i nigdy nie wolno znieważać go w jakikolwiek sposób. Nie wolno czuć wobec niego zawiści, uważając go za zwykłego człowieka, gdyż jest on reprezentantem wszystkich półbogów.” (Śrīmad-Bhāgavatam 11.17.27)

Jest to lekcją daną przez Pana Kṛṣṇę. Nie należy myśleć, że ācārya, czy też guru jest zwykłą ludzką istotą. Mat-svarūpa – jest on manifestacją Pana Kṛṣṇy i w jego osobie znajdują się wszyscy półbogowie:

gurute avajñā yāra tāra aparādhase aparādhe tāra haye bhakti-badha


gurute acala śraddhā kare yei janaśuddha-nama bale pāya sei prema-dhana


sad-guru prāpti ye avajñā ācārese pāpiṣṭha aparādhī sarvatra saṃsare


sad-guru aparādha ati bhayaṅkaraei aparādhe naṣṭa haya deva nara


Zostało oznajmione w śāstrach, że należy rozwinąć czyste bhakti – oddanie, dla Pana Kṛṣṇy oraz podobne czyste oddanie wobec guru. Ci, którzy rozwinęli czyste oddanie dla Kṛṣṇy i guru powinni z łatwością rozwijać lub posiadać czyste oddanie – śuddha--bhakti. Z łatwością powrócą do domu, do Boga. Dlatego należy być bardzo uważnym w przyjęciu sad-guru – bona fide guru – czystego wielbiciela Kṛṣṇy – śuddha-bhakte laibena guru-rupe basi. Zostało powiedziane: za guru przyjmij śuddha-bhaktę – czystego wielbiciela. Należy być w tym bardzo ostrożnym, w innym razie zostanie się oszukanym przez oszusta i hipokrytę. Zatem nie wolno sprzeciwiać się poleceniu, instrukcji, czy też wskazówkom bona fide guru.

21

To jest bardzo poważna obraza.

4. Śruti-śāstra-nindā.

śruti-śāstra-nindanaṃ

Znieważanie literatury wedyjskiej.

Czwartą obrazą jest śruti-śāstra-nindā – znieważanie śruti-śāstra – pism wedyjskich.

māyā-baddha jīve kṛṣṇa bahu kṛpā kariveda-purāṇādi dila ārya jďāna dhari


māyā-mugdha jīvera nāhi svataḥ kṛṣṇa-jďānajīvere kṛpāya kailā kṛṣṇa veda-purāṇa

„Powiedziane jest, że uwarunkowana dusza zapomniała Kṛṣṇę, zatem ze Swego mi-łosierdzia, bezprzyczynowego miłosierdzia, Kṛṣṇa daje tę literaturę wedyjską. Nie wolno znieważać takiej literatury, czy też śāstr!” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Madhya-līlā 20.122)

5. Nāme arthavāda.

tathārtha-vādaḥ

Dawanie wszelkiego rodzaju interpretacji świętemu imieniu Pana.

Name arthavāda znaczy interpretować na różne sposoby kṛṣṇa-nāma, hari-nāma. Za przykład może posłużyć osoba, która mówi: „Kṛṣṇa znaczy czarny.” Tego typu znaczenie znajdujemy w abhidhāna (słowniku). To jest obrazą.

Kṛṣṇa jest Najwyższą Osobą Boga, Prawdą Absolutną. Nie wolno interpretować tego na różne sposoby lub dawać temu inne znaczenia. To jest obrazą. Niektórzy również mó-wią: „W śāstrach wymieniono chwały hari-nāma i są one wyolbrzymione. Zostało tak uczynione, by rozbudzić atrakcję lub smak ku hari-nāma, jednak chwały te nie są praw-dziwe, są wyolbrzymieniem.” To jest obrazą. Ci, którzy rozwinęli jakąkolwiek wątpliwość – saṁśaha – wobec świętego imienia, automatycznie popełniają obrazę. Nie wolno pielę-gnować żadnej wątpliwości. Imię Kṛṣṇy i Kṛṣṇa nie są od siebie różni – bhinnatvān nāma-nāminoḥ, i w szczególności w obecnym wieku Kali nie istnieje inna inkarnacja Kṛṣṇy. Jest

Nāma-aparādha

22


wyłącznie jedna – imię Kṛṣṇy – kali-kāle nāma-rūpe kṛṣṇa-avatāra. Takie jest zalecenie pism, taka jest siddhānta – konkluzja! Zostało to powiedziane we wszystkich pismach wedyjskich, a co najważniejsze powiedział to Śrī Caitanya Mahāprabhu, który jest Sa-mym Kṛṣṇą, i który pojawił się jako wielbiciel, jako ācarya. Jeśli ktoś popełnia taką obra-zę znaczy to, że posiada jakąś wątpliwość odnośnie świętego imienia Kṛṣṇy. A ci, którzy dają również wszelkiego rodzaju interpretacje świętemu imieniu, są wielkimi przestęp-cami i każdy, kto przypadkowo spotyka taką osobę i rozmawia z nią również popełnia obrazę. By przeciwdziałać tej obrazie należy natychmiast wykąpać się w Gangesie. Jeśli natomiast w pobliżu nie ma tej rzeki, należy wziąć kąpiel w jakiejkolwiek świętej wodzie. Przywołujemy Ganges i natychmiast bierzemy kąpiel. Tej obrazie nie można przeciw-działać w inny sposób.

6. Nāma bale pāpa-buddhi.

nāmno balād yasya hi pāpa-buddhir na vidyate tasya yamair hi śuddhiḥ (Padma Purāna, Brahma-khaṇḍa 25.16)

Popełnianie grzesznych czynności na mocy świętego imienia Pana.

Popełnianie grzesznych czynności na mocy świętego imienia Pana, eka kṛṣṇa-nāme kare sarva-pāpa kṣaya. Zostało powiedziane w śāstrach, że jedno imię Kṛṣṇy posiada tak wielką moc, że jest w stanie zniszczyć niezliczone grzechy zebrane w przeciągu setek tysięcy żyć. Jest tak potężne! Jedno imię Kṛṣṇy, eka kṛṣṇa-nāme kare sarva-pāpa kṣaya. Jeśli ktoś myśli: „Broń, którą teraz posiadamy jest bardzo dobra. Będę intonować Hare Kṛṣṇa i zniszczę wszystkie grzeszne reakcje. Potem, gdy popełnię jakieś nowe grzechy, znów będę intonować Hare Kṛṣṇa i je zniszczę.” Taka mentalność jest nāma bale pāpa-buddhi, co znaczy popełnianie obraz na mocy hari-nāma. To jest obrazą. Nie wolno roz-wijać takiej mentalności.

Ci, którzy przyjęli bona fide guru i zostali przez niego inicjowani przyjmując hari-nāma, nie powinni myśleć o popełnianiu jakiegokolwiek grzechu. Należy być bardzo uważnym. Choć w Kali-yudze istnieje ustępstwo, że dopóki nie popełni się grzesznej czynności, myślenie o niej w umyśle nie przyniesie grzesznej reakcji. Jeśli ktoś w Kali--yudze tylko myśli, że musi przyjąć bona fide mistrza duchowego, guru i otrzymać od niego hari-nāma, osiągnie dobry rezultat. Kṛṣṇa, który usytuowany jest w sercu jako Paramātmā – Dusza Najwyższa, natychmiast zaczyna obdarzać łaską taką osobę. Ci, któ-rzy są inicjowani lub przyjmują inicjację powinni być bardzo, bardzo ostrożni, by nie myśleć o niczym grzesznym. Oczywiście umysł jest bardzo, bardzo nikczemny! Nie-świadomie również o czymś myśli, jednak należy być poważnym postanawiając, że od tej chwili nie pozwolę niegodziwemu umysłowi myśleć o czymkolwiek co jest grzeszne. Kṛṣṇa, który znajduje się w sercu jako Paramātmā wie na ile szczera jest dana osoba

23

i czy rzeczywiście rozwinęła wiarę w święte imię. On zna nasze serce i to jest bardzo ważne. Jeśli w sercu niczego nie ma i nagle świadomie pozwala się myśli wniknąć do umysłu, osoba natychmiast mówi: „Och, ten nikczemny umysł czyni takie nonsensy,” następnie intonuje Hare Kṛṣṇa i modli się z głębi serca do Kṛṣṇy i świętego imienia, by jej wybaczyli. Wówczas zostaje to wybaczone. Jednak nie wolno czynić tego raz za razem.

Odnośnie tego – ci, którzy nie są wielbicielami czy sādhu oraz ci, którzy są hipokry-tami, pozującymi na wielbicieli, czy Vaiṣṇavów są oszustami. Towarzystwo takich osób, takich oszustów i hipokrytów, którzy pozują na Vaiṣṇavów, tak zwanych bhaktów into-nujący Hare Kṛṣṇa, ale tyko na zewnątrz, sprawia, że myśl o grzesznych czynnościach pojawia się w umyśle. Jeśli ktoś jest uważny w tym względzie i nie posiada towarzystwa osoby, która umożliwi mu popełnienie takiej obrazy, uniknięcie tej obrazy jest możliwe. W innym przypadku jest to bardzo trudne.

7. Śraddhā hīna jane nāma upadeṣa.

aśraddadhāne vimukhe ‘py aśṛṇvati yaś copadeśaḥ śiva-nāmāparādhaḥ(Padma Purāna, Brahma-khaṇḍa 25.17)

Pouczanie niewierzących o chwałach świętego imienia.

Obrazą jest prezentowanie chwał świętego imienia osobie, która nie rozwinęła peł-nej wiary w nāma, pełnej wiary w Kṛṣṇę, czy też pełnej wiary w Jego święte imię. Nie powinno się mówić takiej osobie o chwałach świętego imienia, gdyż będzie to obrazą: śraddhā hīna jane nāma upadeṣa. Wyłącznie ten, kto rozwinął pełną wiarę w imię jest kwalifikowany i zdolny, by przyjąć święte imię. Dlatego obowiązkiem osoby, która na-ucza lub instruuje o świętym imieniu jest rozeznanie, czy słuchacz jest ku temu kwali-fikowany. Dlatego najpierw powinno się intonować to imię głośno: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.

Intonując głośno, można zaszczepić śraddhę, czy też wiarę, w osobie, która tej wiary nie posiada. To jest pierwszą rzeczą – nie mówić nic o chwałach świętego imienia. Nic nie mówić, tylko intonować głośno, wykonywać głośny kīrtan, pozwolić, by ta osoba usłyszała transcendentalną wibrację dźwiękową. To jest najważniejsze! Jeśli dźwięk ten dotyka ucha takiej osoby lub grupy osób, stopniowo rozwiną oni śraddhę. Gdy Śrīla Prabhupāda udał się na Zachód postąpił w taki sposób. Wziął ze sobą tylko parę karatāli i udał się do parku, gdzie odurzeni hippisi tarzali się po ziemi. Śrīla Prabhupāda tylko intonował Hare Kṛṣṇa: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.

Nāma-aparādha

24


Wypełnił całą atmosferę transcendentalną wibracją dźwiękową, która jest naturalnie atrakcyjna. Kṛṣṇa jest wszechatrakcyjny i Jego święte imię jest również jest wszecha-trakcyjne ponieważ nie jest od Niego różne. Dlatego naturalnie istnieje w tym atrakcja. Stąd hippisi automatycznie odczuwali do niego atrakcję. W ten sposób zaszczepił w nich śraddhę (wiarę), a następnie ich poinstruował. To jest sposób. Inaczej, bez zastosowania tego procesu, jeśli będziesz mówił do niewierzącej osoby o chwałach świętego imienia, popełnisz obrazę.

8. Anya śubha-karma saha hari-nāma samāna.

dharma-vrata-tyāga-hutādi-sarva-śubha-kriyā-sāmyam api pramādaḥ(Padma Purāna, Brahma-khaṇḍa 25.17)

Uważanie intonowania Hare Kṛṣṇa za jedną z rytualistycznych czynności opisanych w Wedach pośród czynności dla rezultatu – karma-kāṇḍa.

Imię Kṛṣṇy i Sam Kṛṣṇa nie są od siebie różni. Tak jak Kṛṣṇa jest absolutny, również absolutne jest Jego imię. Nikt nie jest równy Kṛṣṇie. Kṛṣṇa jest najwyższy, jest Najwyż-szą Osobą Boga – Prawdą Absolutną. Podobnie nic nie jest równe Jego imieniu. Dlatego jeśli ktoś myśli, że intonowanie Hare Kṛṣṇa jest tak dobre jak wykonywanie innych po-myślnych czynności, popełnia obrazę.

Zazwyczaj myślą w ten sposób māyāvadī (impersonaliści). Zatem jeśli ktoś obcuje z māyāvadī, naturalnie będzie popełniał tę obrazę.

9. Nāma grahaṇa samaye asāvadhānatā.

anavadhānatā

Bycie nieuważnym podczas intonowania.

Gdy intonujesz mahā-mantrę na koralach otrzymanych od guru w chwili inicjacji, nie wolno być przy tym nieuważnym. Powinieneś skupić swój umysł na Kṛṣṇie. Znaczy to, że jeśli udzielamy instrukcji, by intonować codziennie minimum szesnaście rund, into-nowanie to musi być wykonywane bardzo uważnie, z uwagą skupioną na Kṛṣṇie. Umysł naturalnie jest niespokojny. To jest czymś naturalnym. Zatem by ukończyć nasze rundy, czasami stajemy się nieuważni i umysł zaczyna krążyć tam i z powrotem. W tym czasie intonowanie nadal trwa i to jest obrazą. Nie wolno tak robić! Dlatego osoba, która po-siada taką naturę, której umysł jest niespokojny i zmienny, powinna być bardzo uważna, by ukończyć swoje rundy jeśli to tylko możliwe wczesnym rankiem, w okresie brāhma-muhūrty pomiędzy godziną 4:00, a 6:00. Jest to bardzo odpowiedni czas. W tym czasie

25

umysł nie jest tak bardzo niespokojny i bardzo łatwo się koncentruje (o innej porze dnia musi krążyć tu i tam). W tym czasie ludzie zazwyczaj nie wstają z łóżek i żadna inna wibracja nie wnika do atmosfery sprawiając, że jest bardzo spokojnie. Tak osoba może bardzo łatwo koncentrować swój umysł w czasie pomiędzy 4:00, a 6:00 godziną nad ranem. Jest to bardzo sprzyjający czas. Na tyle, na ile jest to możliwe ukończ wiele rund, wówczas nie popełnisz tej obrazy. Resztę swych rund możesz dokończyć jak wszyscy udadzą się do łóżka, gdy atmosfera jest spokojna i żadna inna myśl nie pojawia się w umyśle. Zatem skończ je i połóż się spać. To jest prosty sposób.

W południe, między 10:00 a 14:00 godziną intonowanie jest bardzo trudne. Zatem to jest bardzo łatwa metoda: na tyle, na ile to możliwe ukończyć swoje rundy między go-dziną 4:00, a 6:00. W tym czasie będziesz się czuł bardzo dobrze. Jeśli intonujesz dobrze, w ciągu dnia również będziesz się czuł dobrze i z łatwością stawisz czoła māyi. Inaczej będziesz czuł się bardzo zaniepokojony, māyā cię pokona i to jest fakt.

Jeśli podczas intonowania Hare Kṛṣṇa ktoś nie możne się skupić na formie Kṛṣṇy, lepiej jest by intonował w świątyni przed bóstwami. Patrz na bóstwa i intonuj, byś mógł się bardzo łatwo skoncentrować. Lub też intonuj przed zdjęciem Rādhy i Kṛṣṇy w towa-rzystwie Vaiṣṇavów – sādhu. Są to procesy, dzięki którym twój umysł nie będzie rozbie-gany. A gdy umysł osiągnie stałość dzięki tej praktyce, wówczas nie stanie ci się żadna krzywda. Będziesz bezpieczny. Taka osoba może intonować w każdym miejscu. Jako że jej umysł pozostaje skupiony, nigdy nie jest zaniepokojona hałasem czy czymkolwiek innym. Jednak tak długo jak nie osiągnąłeś tego etapu, powinieneś intonować zgodnie z powyższymi instrukcjami.

10. ‘Ahaṃ-mama’ buddhi tyāga na kariba.

śrute ‘pi nāma-māhātmye yaḥ prīti-rahito naraḥ ahaṃ-mamādi-paramo nāmni so ‘py aparādha-krt


Nie posiadanie pełnej wiary w intonowanie świętych imion i utrzymywanie material-nego przywiązania, nawet po zrozumieniu tak wielu instrukcji na ten temat (mentalność „ja” i „moje”).

Mistrz duchowy daje tak wiele instrukcji, a wielbiciele słuchają go każdego dnia, gdy mówi Śrīmad Bhāgavatam. Raz za razem powtarzamy, że wszystko na-leży do Kṛṣṇy. ‘Amāra’ balite prabhu āre kichu nāhi. Nie istnieje nic, co jest moje. Jestem wiecznym sługą Kṛṣṇy. Moje ciało, mój umysł, mowa, wszystko o czym mogę powiedzieć, że jest „moje,” należy do Kṛṣṇy. Gurudeva, mistrz duchowy, po-wtarza to przesłanie raz za razem. Wszystkie śāstry, wszyscy ācāryowie, wszy-

Nāma-aparādha

26


scy mahājanowie powtarzali to samo. Zatem jeśli ktoś, pomimo słuchania tego wielokrot-nie i otrzymania inicjacji od guru mówi „ja” i „moje” – popełnia obrazę. To jest ostatnia, dziesiąta obraza.

Proszę daj mi Kṛṣṇę

Dlatego bądź uważny i pamiętaj w swym umyśle wszystkie te dziesięć obraz. Po prostu czytaj je każdego dnia i zapamiętaj starając się unikać każdej z nich. Zatem staraj się w najwyższym stopniu zadbać, by nie popełniać tych obraz, jedna po drugiej: numer jeden, numer dwa, numer trzy. W taki właśnie sposób. Tak bądź wolnym od obraz i into-nuj czyste imię byś mógł osiągnąć etap kṛṣṇa-prema. Wówczas osiągniesz Kṛṣṇę. Inaczej nie jesteś w stanie osiągnąć tej platformy. Guru daje ci Kṛṣṇę dając ci kṛṣṇa-nama. Imię Kṛṣṇy znaczy dać Kṛṣṇę: „Weź Kṛṣṇę!” Jeśli bardzo pragniesz Go osiągnąć zawsze módl się do Gurudevy: „Proszę, daj mi Kṛṣṇę, daj mi Kṛṣṇę, proszę okaż mi swoją łaskę. Chcę Kṛṣṇy.”

kṛṣṇa se tomāra, kṛṣṇa dite pāra,tomāra śakati āche

āmi ta’ kāṅgāla, ‘kṛṣṇa’ ‘kṛṣṇa’ bali’,dhāi tava pāche pāche

„Kṛṣṇa jest twój. Jesteś zdolny mi Go dać, gdyż posiadasz taką moc. Faktycznie, jestem nędznikiem i po prostu biegam za tobą krzycząc Kṛṣṇa! Kṛṣṇa!” (Ohe! Vaiṣṇava Ṭhākura, werset 4 z Śaraṇāgati)

Śpiewamy: „O Gurudeva, o Vaiṣṇava Ṭhākura, Kṛṣṇa należy do ciebie, Kṛṣṇa jest twój. Związałeś Kṛṣṇę w swoim sercu i On nie może go opuścić. Nie może odejść. Kṛṣṇa należy do ciebie. Pragnę Kṛṣṇy, pragnę Kṛṣṇy, jestem bardzo poważny w tym, jak osią-gnąć Kṛṣṇę.” Zatem biegasz za takim guru mówiąc: „Proszę, o Gurudeva, O Vaiṣṇava Ṭhākura, proszę obdarz mnie swoją łaską, daj mi Kṛṣṇę. Jestem biedakiem pozbawionym Kṛṣṇy.” Wówczas Vaiṣṇava Ṭhākura okaże ci łaskę, gdyż jest on miłosierny. W porządku, dam ci Kṛṣṇę, weź Go. Teraz daję ci Kṛṣṇę, weź Go! Jego imię nie jest różne od Niego Sa-mego, zatem dbaj o nie. Nawet najmniejsze zaniedbanie, nieuwaga, sprawią, że stracisz Kṛṣṇę. Uważaj na obrazy bardzo uważnie, inaczej Kṛṣṇa zniknie. Wtedy będziesz płakał: „Och straciłem Kṛṣṇę, gdzie jest Kṛṣṇa?” I cóż można wówczas uczynić? Guru jest tak łaskawy, obdarza cię łaską i daje ci Kṛṣṇę. Weź Kṛṣṇę! Dbaj o Niego, bardzo uważnie, inaczej najmniejsze zaniedbanie sprawi, że Go stracisz. Bądź ostrożny!”

27

Yasya Prasādād Bhagavat-prasādo

Mistrz duchowy nauczył cię w czasie inicjacji (dając hari-nāma) czym są obrazy. I ostrzegł cię: „Bądź uważny, bądź niezwykle uważnym, by nie popełniać żadnej z obraz – intonuj bez obraz.” Należy być bardzo uważnym i jest na to jeden prosty sposób. Nie możesz uwolnić się spod władzy māyi, czy też uwolnić się od tych wszystkich obraz na mocy własnej siły. Wymagana jest pełna miłosierdzia moc Pana Balarāma – Nityānandy. Dopóki jej nie osiągniesz, w jaki sposób możesz się uwolnić? To jest łatwy sposób. Zatem należy poprosić o łaskę Gurudevą, gdyż jest on manifestacją Pana Nityānandy i Balarāma, Jego miłosiernej mocy. A jak ją osiągnąć? Służąc mu, zadawalając go. Wówczas ją osią-gniesz. Inaczej nie będzie to możliwe!

yasya prasādād bhagavat-prasādoyasyāprasādān na gatiḥ kuto ‘pi

(Śrī Gurv-aṣṭaka, Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura)

W Gurv-aṣṭace zawsze intonujemy, że jeśli osiągniesz łaskę guru, wówczas będziesz mógł zdobyć łaskę – kṛpę Bhagavāna. Inaczej nie będzie to możliwe – yasyāprasādān na gatiḥ kuto ‘pi. Jeśli guru nie jest zadowolony, wówczas gdzie jest twoje życie? Nie ma go wcale, jesteś potępiony, skończony! To jest prosty sposób; możesz osiągnąć łaskę zadowalając guru. To jest bardzo potężne. To jest miłosierna moc Pana Balarāma i Pana Nityānandy. Wówczas będziesz w staniej opuścić ten materialny świat.

Kṛṣṇa lub guru daje łaskę, by ustanowić związek ze Sobą. Ten transcendentalny mi-łosny związek, związek z Panem i guru nie jest związkiem materialnym. Powinieneś za-wsze być zaangażowanym i podtrzymywać ten związek będąc wolnym od materialnych czynności. Jeśli tego nie robisz, wówczas guru wycofuje swą łaskę. Dlatego powinieneś być bardzo, bardzo poważnym.

Nāma-aparādha

29

Rozdział II – Nāmābhāsa

Strojenie sobie żartów. Jest to jeden z rodzajów nāmābhāsa. Istnieją ich cztery rodza-je. Tu w znaczeniu Prabhupāda powiedział: „Chociaż muzułmanie, czy też ci, którzy nie są hindusami nie są zainteresowani intonowaniem Hare Kṛṣṇa mahā-mantry – świętego imienia Pana, w czasie zaćmienia księżyca w Navadvīp intonowali je imitując hindusów. Tak hindusi i muzułmanie zjednoczyli się w intonowaniu świętego imienia Pana w cza-sie, gdy pojawił się Sam Śrī Caitanya Mahāprabhu.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-līlā 13.94, znaczenie)

sāṅketyaṁ pārihāsyaṁ vāstobhaṁ helanam eva vā

vaikuṇṭha-nāma-grahaṇamaśeṣāgha-haraṁ viduḥ

„Osoba, która intonuje święte imię Pana zostaje natychmiast uwolniona od reakcji niezliczonych grzechów, nawet jeśli robi to pośrednio (mając na myśli coś innego), żartując, dla muzycznej rozrywki lub wykonując to nieuważnie. Zostało to zaakcep-towane przez wszystkich uczonych w pismach.” (Śrīmad-Bhāgavatam 6.2.14)

Sāṅketya-nāmābhāsa

Pierwszym typem nāmābhāsa jest sāṅketya. Sāṅketya ma miejsce wtedy, gdy osoba nie zwraca się bezpośrednio do Pana w trakcie intonowania Jego imienia. Podanym przykładem jest Ajāmila, który intonował imię Nārāyaṇa wołając swe-go syna. Pojawili się wówczas trzej bardzo przerażający Yamadūci, by zabrać go do Yamapury – siedziby Yamarāja. On był tak bardzo grzeszną osobą i popełnił tak wiele grzechów, że praktycznie jego przewinieniom nie było końca. Citragupta,

30


sekretarz Yamarāja spisał je wszystkie. Gdy przed Ajāmilą pojawili straszliwi Yamaduci, bardzo się przestraszył. W stanie przerażenia zawołał swego najmłodszego syna o imie-niu Nārāyaṇa. „O, Nārāyaṇa, proszę stań przy mnie.” Nie zawołał Pana bezpośrednio. To jest saṅketya. Tak osiągnął etap nāmābhāsa i natychmiast wszystkie jego grzeszne czynności zostały zniszczone. Natychmiast, gdy tylko wypowiedział imię Nārāyaṇa nie popełnił przy tym nāma-aparādha – nāma bale pāpa-buddhi. To jedna z dziesięciu obraz: popełniać grzeszne czynności na mocy świętego imienia.

eka kṛṣṇa-nāme kare sarva-pāpa kṣayanava-vidhā bhakti pūrṇa nāma haite haya

„Po prostu intonując święte imię Kṛṣṇy, osoba zostaje uwolniona od wszystkich reakcji grzesznego życia. Doskonałość dziewięciu procesów służby oddania moż-na osiągnąć po prostu intonując święte imię.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Madhya-līlā 15.107)

Jedno imię Kṛṣṇy posiada ogromną moc, która zniszczy wszelkie grzeszne reakcje. Ktoś może sobie pomyśleć: „W porządku, broń, którą teraz posiadam jest bardzo dobra. Jestem bardzo grzeszną osobą i popełniłem wiele, wiele grzesznych czynności. Dlatego będę intonować Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare i zniszczę wszystkie grzeszne reakcje. To bardzo dobra broń. Tak będę mógł popełniać nowe grzechy, intonować Hare Kṛṣṇa i niszczyć je ponownie.”

Taka mentalność jest obraźliwa. Osoba, która rozwinęła takie nastawienie popełnia nāma bale pāpa-buddhi aparādha. Jeśli popełniasz grzeszne czynności na mocy into-nowania świętego imienia, jest to aparādha. Jednak Ajāmila nie popełnił tej obrazy. Nie wypowiedział imienia Nārāyaṇa z taką mentalnością. Intonował je po prostu wołając swego syna, dlatego wykonał sāṅketya-nāmābhāsa. Natychmiast wszystkie reakcje zo-stały zniszczone i pojawili się tam czterej Viṣṇudūci o czteroramiennych formach. Po-siadali takie bronie jak maczugi i dyski. Zawołali do Yamadūtów: „Stop! Stop! Stop! Nie możecie go dotknąć. Jeśli to uczynicie,” podnieśli wówczas maczugi, „roztrzaskamy wasze głowy.” Yamadūci byli zdumieni. Zastanawiali się „O co tu chodzi?”

Viṣṇuduci odparli: „Ponieważ on nie jest teraz grzeszną osobą. Jego wszystkie grzesz-ne reakcje zostały całkowicie zniszczone. Nie możecie go zabrać do siedziby Yamarāja.”

To się wydarzyło! Taki jest rezultat nāmābhāsa, a co dopiero mówić o intonowaniu czystego imienia. Taki jest rezultat sāṅketya-nāmābhāsa.

31

Pārihāsya-nāmābhāsa

Drugim typem nāmābhāsa jest pārihāsya. Strojenie sobie żartów! Gdy hindusi intono-wali Hari Hari, muzułmanie żartując mówili Hari, Hari, Hari. Przyłączali się do kīrtanu, jednak żartując sobie z tego – pārihāsya. Skutkiem tego osiągnęli rezultat nāmābhāsa. Zobaczycie to w opisie powrotu Mahāprabhu z Gayi, gdy rozpoczął ruch saṅkīrtanu. Gdy wykonywał saṅkīrtan, przyłączyli się wszyscy nadīyā-vāsī (mieszkaṣcy Nadii). Wład-ca muzułmański – Kazi, nie był zainteresowany hari-nāma-saṅkīrtanem, dlatego by go zatrzymać zniszczył mṛdangę i wysłał tam swego posłańca. Dzięki kṛpie Mahāprabhu, sługa ten przybył w trakcie, gdy hindusi intonowali Hare Kṛṣṇa – Hari, Hari, Hari. Za-żartował z nich mówiąc: „Dlaczego intonujecie Hari, Hari, Hari, Hari? To znaczy chori, chori. Hari znaczy chori, co znaczy kraść! Intonujecie Hari, Hari, co znaczy, że idziecie kraść. Nie intonujcie Hari, Hari bo Kazi was zwiąże i zamknie w więzieniu.” Powiedział to żartem. Ponieważ jednak wypowiedział imię Hari, osiągnął rezultat nāmābhāsa. I gdy wracał, jego język intonował Hari, Hari, Hari!

Wówczas Kazi zapytał go: „Dlaczego mówisz Hari, Hari, Hari? Przecież jesteś mu-zułmaninem.” Posłaniec odparł: „O mój panie, cóż mogę zrobić? Udałem się tam, by powstrzymać hindusów od intonowania Hari, Hari. Powiedziałem im: ‘Dlaczego into-nujecie Hari, Hari? To przecież znaczy chori – kraść. Kazi wtrąci was do więzienia. Nie intonujcie Hari, Hari.’ Nic nie poradzę. Nie mogę przestać intonować! Teraz robię to wbrew swojej woli. Mój język intonuje Hari, Hari, Hari, Hari!”

To jest nāmābhāsa. Otrzymał nāmābhāsa-phala – rezultat nāmābhāsa. To jest jego drugi typ.

Stobha-nāmābhāsa

Trzecim rodzajem nāmābhāsa jest stobha – muzyczne lub teatralne występy. Podczas przedstawienia ktoś odgrywa rolę Nārady Muniego. „Nā-rā-ya-ṇa, Nā-rā-ya-ṇa, Nā-rā-ya-ṇa.” Ta osoba wchodzi na scenę z vīṇą intonując: „Nā-rā-ya-ṇa, Nā-rā-ya-ṇa.” Ona jest aktorem. To właśnie jest stobha i oznacza muzyczne lub teatralne występy. Aktor nie robi tego w rezultacie bhakti, po prostu odgrywa swoją rolę. Pomimo tego, wciąż osiąga rezultat nāmābhāsa.

Helana-nāmābhāsa

Czwartym typem nāmābhāsa jest helana. Helana – nieuważne intonowanie. Są to cztery rodzaje nāmābhāsa.

Nāmābhāsa

32


Nāma i Nāmābhāsa

Padma Purāṇa mówi:

nāmaikaṁ yasya vāci smaraṇa-patha-gataṁ śrotra-mulaṁ gataṁ vāśuddhaṁ vāśuddha-varṇaṁ vyavahita-rahitaṁ tārayaty eva satyam

tac ced deha-draviṇa-janatā-lobha-pāṣāṇḍa-madhyenikṣiptaṁ syān na phala-janakaṁ śīghram evātra vipra

„Jeśli osoba intonuje imię Pana raz, lub przenika do jego umysłu lub wlatuje do ucha, które jest kanałem słuchowego odbioru, to święte imię wyzwoli go z mate-rialnej niewoli bez względu na to, czy jest intonowane właściwie lub niewłaściwie, z poprawną lub niepoprawną gramatyką, poprawnie połączone, czy wibrowane w od-dzielnych częściach. O braminie, z tego względu moc świętego imienia jest z pewno-ścią wielka. Jeśli jednak ktoś używa wibracji świętego imienia dla korzyści material-nego ciała, dla materialnego bogactwa i zwolenników, lub pod wpływem chciwości lub ateizmu – innymi słowy, jeśli ktoś wymawia imię z obrazami – takie intonowanie nie obdarzy szybko upragnionym rezultatem. Dlatego należy pilnie unikać obraz w intonowaniu świętego imienia Pana.” (Padma Purāna, Brahma-khaṇḍa 25.24 – zacy-towane w Hari-bhakti-vilāsa 11.527)

Istnieje różnica pomiędzy imieniem – nāma, a nāmābhāsa. Imię oznacza czyste imię. Gdy Śrīla Prabhupāda udał się na Zachód, hippisi tarzali w odurzeniu. Zaczął intonować Hare Kṛṣṇa i oni się przebudzili, a następnie zebrali wokół niego. Prabhupāda intonował i rozdawał prasādam. Oni powiedzieli: „Och, bardzo dobre!” Rozkoszowali się wspa-niałym smakiem Kṛṣṇa prasādam. Wówczas zaczęli odczuwać atrakcję. Prabhupāda po-wiedział im: „Intonujcie! Intonujcie! Intonujcie!” Jednak nie potrafili, gdyż byli bardzo grzesznymi osobami. Ich język nie mógł wymówić hari-nāma.

ataḥ śrī-kṛṣṇa-nāmādina bhaved grāhyam indriyaiḥ

sevonmukhe hi jihvādausvayam eva sphuraty adaḥ

„Nikt nie może zrozumieć transcendentalnej natury imienia, formy, cech i rozrywek Śrī Kṛṣṇy swymi materialnie zanieczyszczonymi zmysłami. Dopiero wtedy, gdy oso-ba zostaje duchowo nasycona transcendentalną służbą dla Pana, transcendentalne imię, forma, cechy oraz rozrywki Pana zostają jej objawione.” (Padma Purāna, zna-lezione w Bhakti-rasāmṛta-sindhu 1.2.234)

33

ataeva kṛṣṇera ‘nāma’, ‘deha’, ‘vilāsa’,prākṛtendriya-grāhya nahe, haya sva-prakāśa

„Święte imię Kṛṣṇy, Jego ciało i rozrywki nie mogą zostać zrozumiane przytępionymi materialnymi zmysłami. Manifestują się one niezależnie.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Madhya-līlā 17.134)

Prākṛta-indriya to materialny zmysły. Zmysły są materialne, nie są oczyszczone. Prākṛta-indriya, jaḍa-indriya. Materialne ciało i materialne zmysły nie są w stanie wy-powiedzieć imienia. Prākṛtendriya-grāhya nahe, haya sva-prakāśa – święte imię Kṛṣṇy jest samozamanifestowane. Zmysły są materialne, nie są oczyszczone, są nieczyste. Ma-terialne zmysły nie mogą wymówić imienia.

Wadliwe, materialne zmysły nie są w stanie pomóc osobie w intonowaniu czyste-go imienia. Dlatego pod przewodnictwem bona fide mistrza duchowego, osoba zostaje zaangażowana w intonowanie Hare Kṛṣṇa i przyjmowanie kṛṣṇa-prasādam. Własnym wysiłkiem on lub ona nie mogą w pełni zrealizować kompletnej mocy własnej ukrytej świadomości Kṛṣṇy.

Śrīla Prabhupāda jest bona fide czystym wielbicielem. On intonował czyste imię. To czyste imię, ta czysta wibracja dźwiękowa dotykała uszu hippisów, przebudzała ich i sprawiała, że gromadzili się wokół niego. Intonował, a transcendentalna wibracja dźwię-kowa dotykała ich uszu – śrotra-mūla. Ta czysta transcendentalna wibracja, czyste imię, było intonowana przez Śrīla Prabhupāda. Następnie poradził hippisom: „Intonujcie! Into-nujcie! Intonujcie!” To jest polecenie gaura-priya, drogiego wielbiciela, na którego roz-kaz zaczęli intonować. Jednak nie potrafili tego robić wyraźnie. „Ha...re Kṛ...ṣ...ṇa Ha...re Kṛ...ṣṇ...a.” Intonowali, ale to było niekompletne. Robili to niepewnie. Jednak osoba, która intonuje w taki sposób przechodzi do etapu nāmābhāsa. Zostaną wyzwoleni, gdyż intonują święte imię pod przewodnictwem czystego wielbiciela. On im polecił: „Intonuj-cie! Intonujcie! Intonujcie!” Usłyszeli czyste intonowanie, ta czysta wibracja dźwiękowa dotknęła ich uszu i zaczęli powtarzać Hare Kṛṣṇa.

Nāma-aparādha

Gdy nāma-akṣara – alfabet, intonowany jest przez bardzo grzeszną lub bardzo chciwą osobę lub przez pāṣaṇḍī, tych których serca są niczym kamienne bloki, wówczas staje się to nāma-aparādha. Nie daje to dobrego rezultatu.

Gdy nama intonowane jest pośród takich pāṣaṇḍī, nie przyniesie to dobre-go rezultatu. Ateiści – pāṣaṇḍī, cid-jaḍa – znaczy ci, którzy zrównują cit z acit. Zrównują ducha i materię uważając je za to samo – cid-jaḍa-samāna-vādī. Są to pāṣaṇḍī – ateiści. Gdy nama intonowane jest przez tych, którzy mają serca niczym

Nāmābhāsa

34


skalne bloki, wówczas staje się to nāma-aparādha! Nie możesz oczekiwać tam rezultatu nāma, staje się ono nāma-aparādha!

Jak zniszczyć nāma-aparādha

Istnieje pewien sposób, dzięki któremu możliwe jest zniszczenie nāma-aparādha – aviśrānta nāma laya. To nieustanne intonowanie oraz anutāpa kare – rozpaczanie. On płacze: „Och, popełniłem to aparādha, więc nie zrobię tego drugi raz.” Rozpacza, od-czuwa skruchę i nieustannie intonuje Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Święte imię obdarzy go łaską i sprawi, że zostanie uwolniony od efektów lub reakcji nāma-aparādha. W inny sposób nāma-aparādha nie zniknie. Dlatego tak długo jak nie przyjąłeś tego procesu porzucenia nāma-aparādha, nie możesz oczekiwać rezultatu intonowania świętego imienia.

Trzy etapy intonowania

Istnieje różnica pomiędzy nāma, a nāmābhāsa. Nāmābhāsa jest etapem przejściowym. Istnieją trzy etapy intonowania: nāma-aparādha – intonowanie z obrazami, nāmābhāsa – etap przejściowy oraz śuddha-nāma – czyste intonowanie czy też etap intonowania bez obraz (prema-nāma saṅkīrtana).

Pierwszy etap jest intonowaniem z obrazami, ponieważ osoba nie wie czym są aparādha. Można popełnić wiele obraz, świadomie lub nieświadomie. Możesz intono-wać Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare, jednak popełniasz aparādhy. Nie wiesz, że są popełniane świadomie lub nieświadomie. Jednak przyjmujesz guru, pod którego przewodnictwem stajesz się ich świadom. Guru mówi o dziesięciu aparādha, podczas dawania harināma. Udzielamy instrukcji: intonuj czyste imię bez obraz, osiągnij Kṛṣṇę w tym życiu i powróć do domu, do Boga. Zatem intonująca osoba, czy też sādhaka staje się świadomą aparādha i dlatego świadomie już ich nigdy nie popełnia.

Zatem na środkowym, przejściowym etapie, osoba osiąga nāmābhāsa. Teraz nie po-pełnia już celowo żadnej z obraz. Aparādha istnieją, nie są całkowicie zniszczone. Jednak osoba nie popełnia już nowych. To jest etap przejściowy, etap nāmābhāsa. Tutaj manife-stuje się wiele rezultatów. Na przykład Ajāmila. Gdy osiągnął on etap nāmābhāsa – jego wszystkie grzeszne reakcje zniknęły! Popełnił tak wiele grzechów, a jednak udał się na Vaikuṇṭhy.

35

e nāmābhāse ajāmila vaikuṇṭhe gela re

nāmābhāsa yasate aneka maṅgalajīvera avaśya he sukṛti prabala

nāmābhāse naṣṭa haya āche pāpa yatanāmābhāse mukti haya kali haya hata

nāmābhāse nara haya supanti pāvananāmābhāse sarva-roga haya nivāraṇa

sakala āśaṅkā nāmābhāse dūra hayanāmābhāse sarvastha haite śānti pāya

yakṣa rakṣa bhūta preta graha samudayanāmābhāse sakala anartha dūre jaya

narake patita loka sukhe mukti payasamasta prārabdha karma nāmābhāsya jaya

sarva vedartika sarva thitai vada bhadanāmābhāsa sarva śubha-karma ceṣṭā tara

(Gītāvalī, Bhaktivinoda Ṭhākura)

W Hari-nāma-cintāmaṇi, Bhaktivinoda Ṭhākura wyjaśnił rezultaty nāmābhāsa: jeśli osoba osiąga ten etap, zdobywa sukṛti – wielką pomyślność, wszystkie jej grzeszne reak-cje zostają zniszczone. Jeśli osiągniesz etap nāmābhāsa, zdobędziesz mukti – wyzwole-nie. Ajāmila je osiągnął. Dlatego zostało powiedziane:

dīkṣā-puraścaryā-vidhi apekṣā nā karejihvā-sparśe ā-caṇḍāla sabāre uddhāre

„Osoba nie musi być inicjowana, czy też wykonywać czynności, które wymagane są przed inicjacją. Należy po prostu wibrować ustami święte imię. W taki sposób wyzwolenie może osiągnąć nawet osoba najniższej klasy (caṇḍāla).” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Madhya-līlā 15.108)

Nigdy nie czeka na dīkṣę. Nawet caṇḍāla, nawet tak grzeszna osoba jak Ajāmila, która nie miała guru, nie była inicjowana w proces intonowania święte-go imienia, osiągnęła etap nāmābhāsa. Gdy tylko jego język wypowiedział imię Pana Hari, Nārāyaṇa, osiągnął mukti. Inicjacja nie jest potrzebna, jednak bez niej

Nāmābhāsa

36


nie zdobędziesz czystego imienia. Możesz wznieść się aż do etapu nāmābhāsa, jednak nie osiągniesz czystego imienia, etapu premy. Do tego wymagana jest guru-kṛpa. Tak bez przyjęcia guru nie będziesz mógł osiągnąć etapu premy. Nie możesz intonować czystego imienia. Nie znasz obraz, nie jesteś ich świadom i przez to popełniasz je nieświadomie. Możesz osiągnąć etap nāmābhāsa, jednak ten etap jest bardzo, bardzo niebezpiecznym etapem, ponieważ wszystkie upadki są właśnie z niego.

Gdy ktoś intonuje czyste imię i osiągnął premę, nie ma mowy o upadku na tym etapie. Przyczyną jest czyste imię, śuddha-nama, bhava-maya lub prema-maya. Śuddha-nāma – czyste imię Kṛṣṇy nie jest od Niego różne i jest przepełnione premą.

Serce osoby, pełnej premy, wypełnione jest premą, a jej umysł skupiony jest na loto-sowych stopach Kṛṣṇy. Ktoś taki nie widzi niczego poza Kṛṣṇą. Choć patrzy na ruchome i nieruchome obiekty, nie widzi ich zewnętrznej formy. Widzi iṣṭa – Pana swego serca, któ-rym jest Kṛṣṇa. Kṛṣṇa mówi: „On nie traci Mnie z oczu, Ja nie tracę jego. On widzi Mnie i Ja widzę jego.” To jest kompletna świadomość Kṛṣṇy. Taki jest premi-bhakta – ktoś, kto widzi wszędzie Kṛṣṇę. Nie widzi niczego poza Nim. Kṛṣṇa nigdy nie opuszczę jego serca. Związał on Kṛṣṇę w swym sercu sznurem miłości i Kṛṣṇa nie może go opuścić.

sthāvara-jaṅgama dekhe, nā dekhe tāra mūrtisarvatra haya nija iṣṭa-deva-sphūrti

„Mahā-bhāgavata, zaawansowany wielbiciel z pewnością widzi wszystko co rucho-me i nieruchome, jednak niezupełnie widzi ich formy. Raczej natychmiast wszę-dzie widzi zamanifestowaną formę Najwyższego Pana.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Madhya-līlā 8.274)

U osoby, która intonuje czyste imię, która posiada premę, która związała Kṛṣṇę sznurem miłości, nie ma mowy o upadku. Jest całkowicie przywiązana. Kṛṣṇa nigdy nie opuszcza jej serca. Tomāra hṛdaye sadā govinda-viśrāma, govinda kahena-mora vaiṣṇava parāṇa. To jest pieśń Narottama dasa Ṭhākury. „O Vaiṣṇava Ṭhākura, Govinda bardzo błogo i spokojnie spoczął w twoim sercu. Twoje hṛdaya jest Vṛndāvaną – twoje serce jest Vṛndāvaną. Govinda błogo i spokojnie spoczął w twoim sercu.”

On nigdy nie opuszcza serca takiego Vaiṣṇavy – premi-bhakty. Jest w pełni stały i przywiązany – kṛṣṇa tāṅre śuddha kare, nā karāya prāyaścitta, ajñāne vā haya yadi ‘pāpa’ upasthita. Jeśli jednak nieświadomie pojawia się pāpa – grzeszna czynność, Kṛṣṇa znajduje się w jego sercu, jest związany sznurem miłości. On zna jego serce. Oczyszcza je, dla niego potrzeba pokuty nie istnieje.

37

Bilvamaṅgala Ṭhākura

Przykładem jest Bilvamaṅgala Ṭhākura. Był zbyt przywiązany do prostytutki o imie-niu Cintāmaṇi. Był wielbicielem, jednak był przywiązany do prostytutki. Cintāmaṇi go bardzo pociągała i z powodu przywiązania do niej oszalał! Pewnego razu, to była bardzo niepogodna noc, padały ulewne deszcze, była burza i cały obszar został zalany.

Tego dnia było również pitṛ-śrāddha-jivasa. Zgodnie z pismami wedyjskimi, Bilvamaṅgala Ṭhākura miał ofiarować oblacje dla swego nieżyjącego ojca i tego dnia nie można było popełnić żadnej grzesznej czynności. Powinien myśleć o Kṛṣṇie i intonować imiona Viṣṇu. Jednak był tak przywiązany do tej prostytutki, że nieustannie o niej myślał. Jak się do niej udać? I pomimo wielkiego deszczu i ciemnej burzowej nocy, wciąż z po-wodu szaleństwa opuścił dom, by zobaczyć się z Cintāmaṇi.

Cały ląd był zalany. Było tak wiele wody, że na powierzchnie wypłynęło martwe ciało i Bilvamaṅgala Ṭhākura pomyślał, że to jest łódź. Ten szaleniec stał się niczym śle-piec, kāmāndha – bardzo pożądliwy. Był tak ogarnięty pożądaniem, że całkowicie stracił wzrok, użył martwego ciała jako łodzi i dopłynął w ten sposób do domu prostytutki. Jed-nak gdy przybył na miejsce, drzwi były zamknięte od środka. Nie było dla niego wejścia. Pomyślał wówczas: „W porządku, wdrapię się do tego otwartego okna na dachu i wejdę do domu.” Tuż obok niego siedział wąż i Bilvamaṅgala Ṭhākura, niczym ślepiec pomy-ślał, że to jest lina. Użył go jako liny, wspiął się na dach i wszedł do domu. Wówczas prostytutka Cintāmaṇi ujrzała go i powiedziała: „Dlaczego przyszedłeś w taką burzową noc? Jak się tutaj dostałeś? Dzisiaj jest pitṛ-śrāddha-jivasa i zamiast pamiętania Viṣṇu, Kṛṣṇy przyszedłeś tutaj! Dlaczego nie zostałeś w domu pamiętając o Viṣṇu, Kṛṣṇie? Dla-czego przyszedłeś tutaj?”

Teraz pomaga Kṛṣṇa mówiąc przez Cintāmaṇi: „Co jest tak pociągającego w moim ciele? Śyāmasundara posiada wszelkie piękno. Jego piękno przewyższa te, które posia-dają setki tysięcy Kupidynów. Jakie tutaj masz piękno? W moim ciele jest tak wiele nieczystości: kości, szpik, krew, uryna, kał, vāta, pitta, kapha – żółć, śluz, powietrze. Dla-czego to ciało cię tak pociąga? Gdybyś odczuwał atrakcję do absolutnie pięknego Kṛṣṇy, wówczas nie pociągało by cię moje ciało.” Kṛṣṇa jest wszechatrakcyjny – kandarpa-koṭi kamanīya-viśeńa-śobham, śyāmaṁ tri-bhaṅga-lalitam.

To był wielki szok dla Bilvamaṅgala Ṭhākury, ogromny szok. Natychmiast zwrócił swą twarz ku Kṛṣṇie – otrzymał od tej prostytutki taką łaskę. Tak ogromny szok! Wów-czas całkowicie się zmienił. Od tamtej chwili zaczął intonować Hari, Hari, Kṛṣṇa, Kṛṣṇa, Govinda, Gopāla. Wtedy zaczął odczuwać skruchę i pomyślał: „W porządku, udam się do Vṛndāvany.” Poszedł tam i osiągnął rāga-mārga-bhakti – etap rāgānugā-bhakti. Był sādhaką.

Nāmābhāsa

38


Sādhana-bhakti posiada dwie sekcje: vaidhi (służbę oddania pełnioną zgodnie z za-sadami regulującymi pism) oraz rāgānugę (spontaniczną służbę oddania, zrodzoną z in-tensywnej atrakcji do mieszkańców Vrajy). Bardzo ścisłe podążanie za vidhi – zasadami regulującymi. My jesteśmy vaidhi-sādhakami. Nie jesteśmy rāgānugā-sādhakami. Nie osiągnęliśmy tego etapu, nie wznieśliśmy się tam. Jesteśmy vaidhi-sādhakami. Ścisłe po-dążanie za czterema zasadami regulującymi. Podążaj za nimi bardzo ściśle. Brak jedzenia ryb, mięsa, brak intoksykacji, hazardu i niedozwolonego seksu – podążaj bardzo uważnie za tymi zasadami i intonuj szesnaście rund hāri-nama: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare pod przewodnictwem bona fide Vaiṣṇava guru. To jest vaidhi – ścisłe podążanie za zasadami regulującymi.

Dzisiaj jest Ekādaśī, musicie pościć. Dzisiaj jest Janmāṣṭamī, nie pijecie wody. Musi-cie za tym bardzo ściśle podążać. To jest vaidhi. Następnie należy wstać o 3:00 lub 4:00 rano i wziąć zimną kąpiel, przyjść do świątyni na maṅgala-arati. Zrób to, zrób tamto. Istnieją pewne nakazy i pewne zakazy. To jest vaidhi. W ten sposób twoje serce zostanie stopniowo oczyszczone z materialnego brudu. Wówczas wejdziesz na ścieżkę rāgānugā. Gdy osoba wznosi się do rāgānugā-bhakti, nie ma już vaidhi, która istnieje w sādhana-bhakti. Istnieją dwa typy sādhany: vaidhī-sādhana oraz rāgānugā-sādhana.

Rāgānugā-bhajana

Bilvamaṅgala choć był sādhaką na etapie sādhana-bhakti, jest rāgānugā-sādhaką. Dlatego nie ma tam vidhi. On udaje się do prostytutki, a my mówimy: „Brak niedozwo-lonego seksu.” Jednak on chodzi do prostytutki! On ma niedozwolony seks. Jednak on jest w rāgānugā-sādhanie, nie vaidhi. Osiągnął ten etap od Cintāmaṇi veśyā. Całkowicie się przemienił, stał się sādhu. Jego umysł całkowicie pogrążył się w myślach o Kṛṣṇie. W jego sercu nie było niczego poza Kṛṣṇą.

W następstwie udał się do Vṛndāvan i po drodze ujrzał kobietę biorącą kąpiel w po-bliskim stawie. Jego nawykiem z przeszłości było uganianie się za kobietami. Ta dama wstała i pomyślała sobie: „Ten sādhu przechodził sobie, a teraz się zatrzymał i spogląda na mnie.” Natychmiast skończyła kąpiel, założyła sārī i udała się do domu. Bilvamaṅgala poszedł za nią i stanął u jej drzwi. Wówczas dama powiedziała swemu mężowi: „Gdy brałam kąpiel, nieopodal przechodził sādhu. On wtedy na mnie spojrzał, a teraz stoi przed naszymi drzwiami.”

Mąż powiedział: „Przyszedł sādhu, więc zadowól go.” Sādhu oznacza wiel-biciela drogiego Kṛṣṇie – śuddha kṛṣṇa-bhakta – czystego wielbiciela Kṛṣṇy, cał-kowicie Mu podporządkowanego. To jest sādhu. Wiemy, że ktoś taki to sādhu. „Jeśli to sādhu, zawitała dzisiaj do nas wielka pomyślność. Sādhu przyszedł do naszego domu, to wielkie szczęście, bardzo wspaniały dzień. Tak, mamy spo-

39

sobność służenia sādhu.” W śāstrach powiedziane jest, co potwierdzają również mahājanowie i ācāryowie: „Jeśli ktoś spotyka sādhu, jest to dla niego wspaniały dzień. Przyszło do niego wielkie szczęście.” „Sādhu stanął u naszych drzwi, więc mamy teraz sposobność służenia mu. W porządku, idź do niego, złóż mu pokłony i zapytaj czego od ciebie chce. Zapytaj jak możesz mu służyć i zadowolić go. Wówczas Pan będzie zadowo-lony i nasze życie będzie sukcesem. Mamy taką szansę.”

To jest wierna i oddana żona – satī pati-vratā nārī. To żona, która wykonuje polecenia męża. Mąż mówi i ona idzie. Inaczej, by nie poszła. Taka jest wierna i oddana żona, która zawsze słucha męża. Inaczej zamężna dama, która ma męża nie może wyjść poza drzwi domu. Jeśli to zrobi staje się prostytutką. Zostanie potępiona w społeczeństwie jako pro-stytutka. To jest ścisłą zasadą wedyjską. Dlatego mąż powiedział jej: „Idź,” i ona poszła.

Udała się do sādhu z mężem, złożyła pokłony i zapytała: „W porządku sādhu mahārāja, w jaki sposób możemy ci służyć? Jak możemy cię zadowolić? Czego od nas pragniesz? Powiedz nam proszę, jesteśmy gotowi ci służyć, dać przyjemność i zadowo-lenie.”

Słysząc to Bilvamaṅgala oprzytomniał. Natychmiast pomyślał: „Och, te oczy wpę-dzają mnie w niebezpieczeństwo. Wstrętne oczy, drańskie oczy. Zamiast patrzyć na Kṛṣṇę spoglądałem na kobietę.” Po czym powiedział: „Niczego od was nie potrzebuję, daj mi tylko twoją szpilkę do włosów.” Mąż pomyślał sobie, co on z nią zrobi? Dlaczego sādhu potrzebuje szpilki do włosów? Może dlatego, że chodzi boso, wbił mu się w stopę jakiś kolec i chce go za jej pomocą wyciągnąć. Mąż z żoną pomyśleli w ten sposób. Jed-nak cierń nie znajdował się w jego stopie, a w sercu! Kolec znajdował się w sercu sādhu. Zatem dama dała Bilvamaṅgalowi swoją szpilkę i ten natychmiast wykłuł sobie nią oczy.

Czy ktoś jest w stanie zrobić coś takiego? Nie. Powinniście zrozumieć, że on nie był na materialnej platformie życia. On jest ponad cielesną platformą i Kṛṣṇa wie co jest w jego sercu!

vidhi-dharma chāḍi’ bhaje kṛṣṇera caraṇaniṣiddha pāpācāre tāra kabhu nahe mana

ajñāne vā haya yadi ‘pāpa’ upasthitakṛṣṇa tāṅre śuddha kare, nā karāya prāyaścitta

„Chociaż czysty wielbiciel nie podąża za regulującymi zasadami varṇāśramy, wiel-bi lotosowe stopy Kṛṣṇy. Dlatego naturalnie nie posiada skłonności do popełnia-nia grzechu. Jeśli jednak przez przypadek wielbiciel wplącze się w grzeszną czyn-ność, Kṛṣṇa oczyszcza go. Nie musi przechodzić uregulowanej formy pokuty.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Madhya-līlā 22.142-143)

Nāmābhāsa

40


Ten przykład Bilvamaṅgala opisuje rāgānugā-bhajana. Tam nie ma wcale vaidhi. Nie ma w ogóle zasad regulujących. Umysł jest całkowicie pogrążony w myślach o Kṛṣṇie. Osiągnął on etap bhāvy. Całkowite pogrążenie! W jego sercu nie ma innych myśli, nie. Żadnej innej myśli. Kṛṣṇa tam jest. On zna jego serce. Vidhi-dharma chāḍi’ bhaje kṛṣṇera caraṇa. To jest czynione nieświadomie. Bilvamaṅgala Ṭhākura jest całkowicie pogrążo-ny i Kṛṣṇa za jego serce. Kṛṣṇa tāṅre śuddha kare, nā karāya prāyaścitta, Kṛṣṇa oczysz-cza go. Dla niego nie ma potrzeby pokuty.

Fakt, że Bilvamaṅgala Ṭhākura był w stanie wykłuć sobie oczy ukazuje na jakim jest etapie. Nie jest na platformie cielesnej, jest całkowicie pogrążony w Kṛṣṇie. Nikt na plat-formie cielesnej nie byłby w stanie wykłuć sobie oczu. To jest dowód!

Dlatego powiedziane jest, że osoba która jest całkowicie przywiązana, posiada wielką stałość w świadomości Kṛṣṇy, związuje Kṛṣṇę w swoim sercu. Dajemy przykład ojca i syna. Ojciec trzyma rękę dziecka. To jest czysty miłosny związek – vātsalya-rasa. Stoją na szczycie dachu. Jeśli przez przypadek chłopiec podejdzie do krawędzi dachu i nie-malże spadnie, ojciec będzie go trzymał. Zatem nie będzie upadku. Jest tam ochrona. On jest mocno związany. Ojciec pomaga chłopcu, więc ten nigdy nie spadnie. To samo przydarzyło się Bilvamaṅgalowi. On nie upadł. Powiedział: „Daj mi szpilkę do włosów” i wykłuł sobie oczy. Zatem nie upadł. Gdzie jest upadek? Nie było żadnego upadku.

Tak stał się ślepcem. Wówczas pojawił się Kṛṣṇa. Jeśli w jego sercu czy umyśle by-łyby jakieś grzeszne myśli, czy Kṛṣṇa, by się tam pojawił? Nie! Jednak On pojawił się natychmiast. „Och, sādhu jesteś teraz ślepy. W jaki sposób trafisz do Vṛndāvan? Idę w tamtym kierunku. W porządku, trzymaj się tego patyka i zaprowadzę cię tam.” I Kṛṣṇa zaprowadził go do Vṛndāvan. Zatem uważacie, że miał w swoim umyśle jakieś grzeszne myśli?

vidhi-dharma chāḍi’ bhaje kṛṣṇera caraṇaniṣiddha pāpācāre tāra kabhu nahe mana

ajñāne vā haya yadi ‘pāpa’ upasthitakṛṣṇa tāṅre śuddha kare, nā karāya prāyaścitta

„Chociaż czysty wielbiciel nie podąża za regulującymi zasadami varṇāśramy, wiel-bi lotosowe stopy Kṛṣṇy. Dlatego naturalnie nie posiada skłonności do popełnia-nia grzechu. Jeśli jednak przez przypadek wielbiciel wplącze się w grzeszną czyn-ność, Kṛṣṇa oczyszcza go. Nie musi przechodzić uregulowanej formy pokuty.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Madhya-līlā 22.142-143)

Jeśli nieświadomie pojawi się pāpa (grzech), Kṛṣṇa oczyści go, gdyż zna

41

jego serce. To nie jest świadome. To jest wyłącznie zewnętrzne, nie wewnętrzne, dlatego Kṛṣṇa go oczyszcza. W przypadku Bilvamaṅgala Ṭhākury nie było potrzeby pokuty i Kṛṣṇa doprowadził go do Vṛndāvan. To jest rāgānugā-bhajana – rāgānugā-sādhaka. Bilvamaṅgala był sādhaką – był na etapie sādhany. Po tym etapie pojawia się bhāva, a gdy ta dojrzeje staje się premą. Najwyższym etapem jest osiągnięcie premy, a Mahāprabhu rozdaje ją poprzez intonowanie świętego imienia.

mukhya-phate jīva pāya kṛṣṇa-prema-dhananiraparādhe nāma laile pāya prema-dhana


Jeśli twoje intonowanie jest pozbawione obraz, wówczas intonujesz czyste imię, któ-re nie jest różne od Kṛṣṇy – śuddha-nāma, bhāva-maya czy prema-maya. Czyste imię jest pełne premy. Jeśli twoje intonowanie jest pozbawione obraz, jeśli wymawiasz czyste imię, wówczas jest to prema. To jest Kṛṣṇa i tak osiągasz Kṛṣṇę. Serce osoby, która into-nuje czyste imię wypełnione jest premą – nastrojem prema-rasy. Jej oczy posmarowane są balsamem miłości.

premañjana-cchurita-bhakti-vilocanenasantaḥ sadaiva hṛdayeṣu vilokayanti

yaṁ śyāmasundaram acintya-guṇa-svarūpaṁgovindam ādi-puruṣaṁ tam ahaṁ bhajāmi

„Wielbię Govindę, pierwotnego Pana, który jest Śyāmasundarem, Samym Kṛṣṇą o niewyobrażalnych atrybutach, którego czyści wielbiciele widzą w swoich sercach oczami oddania zabarwionymi balsamem miłości.” (Brahma-saṁhitā 5.38)

Gdy ktoś zostaje obdarzony taką wizją, jego oczy posmarowane są balsamem miło-ści, kṛṣṇa-premą. Widzi wówczas wszędzie Śyāmasudara, Jego absolutnie piękną formę. Yāhāṅ netra paḍe tāhāṅ kṛṣṇa sphure, gdziekolwiek spogląda widzi piękną formę Kṛṣṇy, Śyāmasundara. Prahlāda Mahārāja ujrzał Pana w kamiennej kolumnie, podczas gdy jego demoniczny ojciec, zdobywca trzech światów, nie mógł Go tam ujrzeć.

Jest to kwestią wizji. Osoba, która widzi wszędzie Kṛṣṇę, widzi wszystko w Nim i całkowicie świadoma Kṛṣṇy. Tam nie ma vidhi. Vidhi zostaje wykopana. Jakie tam było vidhi? Bilvamaṅgala był łowcą kobiet. Jakie tam było vidhi? Jednak wykłuł sobie oczy. Czy możesz zrobić coś takiego? To jest w sercu. A co jest w sercu, Kṛṣṇa o tym wie, zatem prowadzi go. Więc gdy intonujesz czyste imię, prema-maya – bhāva-maya, prema--maya – zostaniesz obdarzony taką wizją.

Nāmābhāsa

42


śrī-nāma smarile rūpa āise saṅge saṅgerūpa nāma vinā naya nāce nānā raṅge

(Narottama dāsa Ṭhākura)

Wówczas zobaczysz! Gdy tylko zaintonujesz czyste imię, natychmiast absolutnie piękna forma Śyāmasundara zamanifestuje się przed tobą.

Zobacz Śyāmasundara natychmiast

nāme dṛḍha haile nāi haya pāpe matipūrva pāpa dagdha haya citta śuddha ati


Jeśli jesteś stały, jeśli posiadasz niezachwianą wiarę w święte imię, wówczas nie ma obawy, że do twojego umysłu wnikną grzeszne myśli. Pūrva pāpa dagdha haya – jeśli jest odrobina pāpa – grzesznej reakcji, zostanie ona zniszczona przez intonowanie. Citta śuddha, ceto-darpaṇa-mārjanam – twoje serce zostanie oczyszczone ze wszystkich ma-terialnych zanieczyszczeń, wszystkich grzesznych reakcji.

kṛṣṇa rakṣā-kartā eka mātra bali jānejīvane pālana-kartā kṛṣṇa eka māne


On posiada stałą wiarę, niezachwianą wiarę, że „Kṛṣṇa jest tym, który mnie utrzy-muje, Kṛṣṇa mnie chroni, nikt więcej.” To jest stała wiara. U niego nie ma nastroju „ja” i „moje” – ‘ahaṁ-mama’ buddhya-śakti.

śuddha-nāma yā’ra mukhe tā’ra dṛḍha-manakṛṣṇa haite vicalita nahe eka kṣana


„Jestem najniższym z najniższych.” Z taką mentalnością, z takim nastrojem intonuje Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Osoba, której język intonuje śuddha-nama – czyste imię, posiada stały umysł. Jego umysł nie krąży tu i tam. Gdzie udał się twój umysł? Twoje ciało siedzi tutaj, ale twój umysł jest w innym miejscu.

43

śuddha-nāma yāra mukhe tāra dṛḍha-manakṛṣṇa haite vicalita nahe eka kṣana


Dzięki intonowaniu czystego imienia jego umysł jest skupiony i nie podróżuje tu i tam. Nawet przez chwilę. Jest skupiony na Kṛṣṇie:

rī-nāma smarile rūpa āise saṅge saṅgerūpa nāma vinā naya nāce nānā raṅge


Jeśli naprawdę intonujesz czyste imię, ono nie jest różne od Kṛṣṇy i Jego formy. Imię Kṛṣṇy, Jego forma i Sam Kṛṣṇa nie są od Siebie różni. Śrī-nāma smarile rūpa āise saṅge saṅge, jeśli intonujesz czyste imię lub pamiętasz czyste imię, natychmiast ujrzysz abso-lutnie piękną formę Śyāmasundara. Zostanie przed tobą zamanifestowana. To jest test na to, czy intonujesz czyste imię. Wówczas natychmiast Go zobaczysz – rūpa nāma vinā naya. Nie ma różnicy pomiędzy imieniem i formą Kṛṣṇy – nāce nānā raṅge – zostaną zamanifestowane przed tobą różne līla.

ataeva nāma mātra vaiṣṇavera dharmanāme prasphuṭita haya rūpa guṇa karma


kṛṣṇera samagra līlā nāme vidyamānanāma se parama tattva tomāra vidhāna


Dlatego nāma mātra vaiṣṇavera dharma. Nāma eka śaraṇatā vaiṣṇava – Vaiṣṇava, który jest całkowicie podporządkowany świętemu imieniu i niczemu innemu – nāma mātra vaiṣṇavera dharma, nāme prasphuṭita haya rūpa guṇa karma – on jest zawsze z Kṛṣṇą, widzi absolutnie piękną formę Śyāmasundara, Kṛṣṇy. Widzi wszystkie līlā Kṛṣṇy – kṛṣṇera samagra līlā nāme vidyamāna. Wszystkie līlā, wszystkiego rodzaju rozryw-ki znajdują się w świętym imieniu. Widzisz līlā. Jesteś zawsze we Vṛndāvan, widząc Vṛndāvan līlā. Wówczas nāma se parama, kṛṣṇa-parama-tattva – Prawda Absolutna. Święte imię jest również Prawdą Absolutną.

Sūryābhāsa – Nāmābhāsa

Mahāprabhu daje to, co najwyższe, jednak przed pojawieniem się świętego imienia przy-

Nāmābhāsa

44


chodzi ten etap nāmābhāsa. Na przykład, przed wschodem promiennego słońca pojawia się sūryābhāsa, ujrzysz nikły zarys, nikłe odbicie. Tak jak wschodni horyzont staje się czerwony, mrok powoli znika. Gęsty mrok utrzymuje się w nocy, jednak przed wscho-dem słońca, stopniowo znika i wschodni horyzont wypełnia się czerwienią. Ci, którzy są aktywni w nocy, niśācara – złodzieje, bandyci i sowy – odlatują, odchodzą przed wscho-dem słońca. Jest tam ābhāsa, jest tam nikły zarys, właśnie się pojawia i oni stopniowo odlatują.

Niezawodne lekarstwo

Podobnie, przed wschodem świętego imienia – czystego imienia – pojawia się nāmābhāsa. Gdy to ma miejsce wszystkie grzeszne reakcje odlatują i pojawia się mukti – wyzwolenie. Cała prārabdha-karma (reakcje wcześniejszych działań, które obecnie doświadcza się jako cierpienie i przyjemność) zostaje zniszczona. Gdy osiągasz etap nāmābhāsa, cała twoja prārabdha-karma – przeszłe grzeszne reakcje zostają zniszczone – nāmābhāse sarva-roga haya nivāraṇ. Choroba, roga, pojawia się z powodu grzesznych działań. Gdy osiągasz etap nāmābhāsa, twoja prārabdha-karma zostaje zniszczona, two-je przeszłe karmiczne reakcje zostają zniszczone. Nie ma już chorób. Koniec z jakimikol-wiek chorobami. Nie ma już chodzenia do lekarza po lekarstwa:

enechi auṣadhi māyā nāśibāra lāgi'hari-nāma-mahā-mantra lao tumi māgi'


Przybyłem z niezawodnym lekarstwem – hari-nāma, mahā-mantrą. Ono jest nieza-wodne. Lekarstwo lekarzy może zawieść jednak to lekarstwo nigdy nie zawiedzie jeśli w niego wierzysz. Jeśli masz mocną wiarę, jest niezawodne. Jeśli jednak brak ci wiary, wówczas upadniesz i popełnisz aparādha.

Całkowicie niszczy māyę. Prārabdha-karma nie istnieje, nie ma karmicznych rakcji. Skończone! Nie ma roga, nigdy więcej chorób. Wszystkie choroby zostały uleczone – ko-niec. Nie będzie chorób jeśli będziesz miał ze sobą to niezawodne lekarstwo: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.

nāmābhāse sarvastha haite śānti pāyasakala āśaṅkā nāmābhāse dūra haya


Udajesz się do astrologa i mówisz:. „Och, nadszedł bardzo trudny okres w moim życiu,

45

złe gwiazdy, złe planety. One wszystkie są w moim horoskopie.” Astrolog odpowiada: „Nadszedł bardzo zły okres, pojawiła się zła planeta rahu. Bardzo źle! Umrzesz, umrzesz, umrzesz!” Śmierć się zbliża. Wkrótce cię dopadnie. Jeśli jednak intonujesz: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare i w trakcie osiągniesz etap nāmābhāsa, wówczas cała twoja prārabdha-karma zosta-nie zniszczona. Ta zła planeta, zła graha, nie może cię już skrzywdzić. Nigdy więcej śmierci! Nigdy więcej! Powinien umrzeć, a jednak przeżył. Co się z nim stało? Jako, że przyjął schronienie świętego imienia, cała jego prārabdha-karma została zniszczona. Osiągnął etap nāmābhāsa, wszystkie jego karmiczne reakcje zostały zniszczone. Nie ma już prārabdha-karmy. Nie ma efektów graha. Skończone!

Dlaczego udajesz się do astrologa mówiąc: „Widzisz mój horoskop? Co złego i co dobrego mi się przydarzy?” Nie ma potrzeby! Nie ma takiej potrzeby! To wszystko ode-szło! Miałeś umrzeć, ale przeżyłeś. W jaki sposób? Co się stało? „Przyjąłem schronienie świętego imienia: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Taki jest rezultat nāmābhāsa, wszystkie anarthy zostają zniszczone.

yakṣa rakṣa bhūta preta graha samudayanāmābhāse sakala anartha dūre jaya


Wszystkie złe gwiazdy, złe planety, duchy, rākṣasowie, pretowie, wszystko to odej-dzie. Ktoś miał się udać do piekła, ale został uratowany ponieważ wszystkie jego anarthy zostały zniszczone.

Przykładem był Ajāmila. Miał iść do piekła, ale tam nie poszedł. Nie umarł. Długość jego życia zwiększyła się. Cała jego prārabdha-karma została zniszczona. Taki jest re-zultat nāmābhāsa. Jeśli nāmābhāsa wytworzyło taki rezultat, co dopiero mówić rezulta-cie, którym obdarza czyste imię – śuddha-nāma?

Jedyne błogosławieństwo – Sādhu-saṅga

Osoba, która intonuje czyste imię osiąga platformę kṛṣṇa-premy. Osiąga Kṛṣṇę. Jednak etap nāmābhāsa jest niebezpiecznym etapem, ponieważ wszystkie upad-ki są właśnie stamtąd. To jest etap przejściowy. Nāmābhāsa jest niebezpiecz-ne, ponieważ jeśli będziesz popełniać apāradhy i jeśli będziesz obcował z asādhu – tymi, którzy nie są sādhu – upadniesz. Z pewnością upadniesz. Należy być bar-dzo, bardzo uważnym i posiadać wyłącznie towarzystwo sādhu. Sādhu-saṅga jest fortecą. Ona cię ochroni działając niczym tarcza. Ochroni cię przed upadkiem. Jeśli opuścisz sādhu-saṅgę, wówczas witasz niebezpieczeństwo z otwartymi ramio-

Nāmābhāsa

46


nami. Jeśli unikasz sādhu-saṅgi, skąd będziesz mieć ochronę? Māyā jest bardzo silna! Wtedy z pewnością popełnisz apāradha, na pewno. I na pewno upadniesz. Tak, sādhu-saṅga; sādhu-saṅge kṛṣṇa-nāma ei mātra chaya, saṁsāre jinite āra kona vastu naya. To jest jedyny wymóg, sādhu-saṅge kṛṣṇa-nāma ei mātra chaya, saṁsāre jinite āra kona vastu naya.

To było jedyne błogosławieństwo, o które poprosili Pracetowie. Pan Viṣṇu zapytał: „Czego pragniecie?”

tulayāma lavenāpina svargaṁ nāpunar-bhavam

bhagavat-saṅgi-saṅgasyamartyānāṁ kim utāśińaḥ

„Nawet chwila towarzystwa czystego wielbiciela nie może zostać porównana do by-cia przeniesionym na planety niebiańskie, czy nawet do wtopienia w blask Brahmana w pełnym wyzwoleniu. Dla żywej istoty, której przeznaczeniem jest porzucenie cia-ła i śmierć, towarzystwo czystych wielbicieli jest najwyższym błogosławieństwem.” (Śrīmad-Bhāgavatam 4.30.34)

Jesteśmy mieszkańcami martya-loki – materialnego świata, w którym mają miejsce narodziny i śmierć. Co dobrego nas tutaj może spotkać? Jedynym dobrodziejstwem, któ-rego potrzebujemy jest sādhu-saṅga. Sādhu-saṅga ochroni nas od wszelkich nieszczęść, wszelkiego zła i cierpienia. Jest to jedyne wymagane błogosławieństwo.

Jeśli jesteś w towarzystwie sādhu, wówczas nic złego cię nie spotka. To jest ochrona. To jest mocna forteca, sādhu-saṅge kṛṣṇa-nāma ei mātra chaya, saṁsāre jinite āra kona vastu naya. To jest jedyne błogosławieństwo, o które można prosić: „Pozwól mi zawsze mieć sādhu-saṅgę i bym intonował Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Wówczas będę w stanie intonować czy-ste imię. Inaczej nie będzie to możliwe.”

asādhu-saṅge bhāi kṛṣṇa-nāma nāhi hayanāmākṣara bāhirāya baṭe nāma kabhu naya

kabhu nāmābhāsa sāḍā nāmāparādhae saba jānihe bhāi kṛṣṇa-bhakti badha

(Prema-vivarta)

Jeśli nie posiadasz towarzystwa sādhu, który intonuje czyste imię, który jest na najwyższym etapie prema-bhakti, nie możesz intonować czystego imienia. Je-śli obcujesz z asādhu (asādhu nie jest wielbicielem), wówczas twoje intonowa-

47

nie przypomina wymawianie alfabetu: ha… re… rā… ma… kṛṣ… ṇa… Alfabet – ābhidhānika-śabda. Wymawiane są słowa, które tam są ale nie imię. Imię nie jest różne od Kṛṣṇy i Kṛṣṇa nigdy się nie pojawi. Nāmākṣara bāhirāya baṭe nāma kabhu naya. Pojawiają się wyłącznie litery alfabetu, a to nie jest imię. Kabhu nāmābhāsa sāḍā nāmāparādha. Czasami możesz osiągnąć etap nāmābhāsa, inaczej twoje intonowanie to wyłącznie nāma-aparādha.

Dlatego sādhu-saṅga – sādhu znaczy czysty wielbiciel, śuddha-bhakta, który posia-da pełne podporządkowanie, który jest całkowicie podporządkowany świętemu imieniu i Kṛṣṇie. Ktoś taki intonuje czyste imię. Jeśli będziesz posiadał towarzystwo takiego sādhu, będzie to mocną fortecą, tarczą, która ochroni cię od wszelkiego zła. Wówczas będziesz w stanie intonować czyste imię. W innym przypadku nie będzie to możliwe. Będziesz wyłącznie intonował nāmābhāsa lub nāma-aparādha.

Mahāprabhu wyzwala każdego

Mahāprabhu pojawił się w trakcie zaćmienia księżyca. Każdy intonował Hare Kṛṣṇa – nadīyā-vāsī, wszyscy mieszkańcy Nadii, nawet Muzułmanie mleccha-yavana w żartach zaczęli intonować: „Hari, Hari.” Osiągnęli w ten sposób etap nāmābhāsa. Mahāprabhu pojawił się, by wyzwolić wszystkich, istoty ruchome i nieruchome – sthavara-jaṅgama – mleccha, yavana, patita, najbardziej zdegradowanych, najbardziej upadłych – to jest Jego łaską. Gdy pojawił się w tym świecie wyzwolił nawet zwierzęta, ptaki, pszczoły, robaki, gady i owady. Wszystkie otrzymały sposobność bycia wyzwolonym.

Wszyscy otrzymali sposobność słuchania gaura-kathā, gaura-kīrtanu i kṛṣṇa-kathā, kṛṣṇa-kīrtanu. Gaurāṅga Mahāprabhu intonował Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. On jest tak miłosierny, cu-downie miłosierny. Pojawił się, inkarnował w tym świecie dla dobra wszystkich żywych istot, zarówno ruchomych jak i nieruchomych! Nawet dla ptaków, dzikich bestii i kamie-ni.

paśu pākhī jhure, pāńāṇa vidare,śuni’ yāṅra guṇa-gāthā

(Śrī Śrī Gaura-Nityānandera Dayā, Locana dāsa Ṭhākura)

Gdy Śrī Caitanya Mahāprabhu przemierzał dżunglę Jhārikaṇḍa, sprawił że zwierzęta, ptaki, węże, gady, lwy, jelenie oraz tygrysy, wszystkie tańczyły i in-tonowały Hare Kṛṣṇa. To jest łaska Mahāprabhu. Pāńāṇa vidare – nawet twar-de kamienie topiły się i możecie zobaczyć tego dowód w świątyni Ālālanātha. Jest tam wielki kamienny blok. Odbite jest w nim całe ciało Mahāprabhu. Ten kamień

Nāmābhāsa

48


się roztopił – paśu pākhī jhure, pāńāṇa vidare, śuni’ yāṅra guṇa-gāthā.

Kṛṣṇa-kīrtan – Gaura-kīrtan

Mahāprabhu pojawił się, by obdarzyć każdego Swoją łaską. Nie tylko istoty ludzkie, ale i zwierzęta, ptaki, gady i nawet kamienie. To jest kṛṣṇa-kīrtan. Jeśli będziesz wykony-wał prawdziwy kṛṣṇa-kīrtan, zostanie wyzwolony cały świat. Wszystko, co niepomyślne zostanie wypędzone i wszystko, co pomyślne zostanie sprowadzone do tego świata. Jed-nak powinien to być kṛṣṇa-kīrtan, prawdziwy kṛṣṇa-kīrtan, a nie māyā-kīrtan.

anyābhilāṣitā-śūnyaṁjñāna-karmādy-anāvṛtam

ānukūlyena kṛṣṇānu-śīlanaṁ bhaktir uttamā

„Należy pełnić transcendentalną miłosną służbę oddania dla Najwyższego Pana Kṛṣṇy w przychylny sposób, bez pragnienia materialnych korzyści lub też zysku z czynności dla rezultatu, czy filozoficznej spekulacji. Taka służba nazywana jest czystą służbą oddania.” (Bhakti-rasāmṛta-sindhu 1.1.11)

Dlatego należy przyłączyć się do kṛṣṇa-kīrtanu – gaura-kīrtanu. Nie wolno mieć żad-nych innych pragnień.

na dhanaṁ na janaṁ na sundarīṁkavitāṁ vā jagad-īśa kāmayemama janmani janmanīśvare

bhavatād bhaktir ahaitukī tvayi

Takie są nauki Mahāprabhu. Nie pielęgnuj pragnień osiągnięcia materialnego bogac-twa, materialnych zwolenników – na dhanaṁ na janaṁ na sundarīṁ kavitāṁ – posiada-nia pięknej kobiety, by móc się nią cieszyć. Nie pielęgnuj pragnienia mukti – wyzwolenia. Bhukti i mukti są dwiema wiedźmami. Materialne wyzwolenie i materialna przyjemność. Nie szukaj ich towarzystwa. Jeśli pragniesz dołączyć do gaura-kīrtan, kṛṣṇa-kīrtan, wówczas porzuć wszystkie pragnienia materialnej przyjemności i wyzwolenia. Jeśli jed-nak posiadasz te pragnienia i wykonujesz kīrtan, wówczas to nie jest kṛṣṇa-kīrtan. To jest māyā-kīrtan!

Jeśli myślimy, że māyā-kīrtan to kṛṣṇa-kīrtan, wówczas popełniamy poważ-ny błąd. Nāma nāhi haya – imię nie manifestuje się, wychodzą wyłącznie słowa ze słownika. W słowniku przekonasz się, że Kṛṣṇa znaczy czarny. W związku z tym

49

pojawia się wyłącznie takie imię. Jednak prawdziwe imię nie jest różne od Kṛṣṇy. Jeśli myślisz, że ten alfabet, czy słowo ze słownika nie jest różne od Kṛṣṇy, wówczas popeł-niasz poważny błąd i zostaniesz oszukany – vañcanā.

Prawdziwe imię Kṛṣṇy, Jego forma i On Sam nie są od Siebie różne. Dlatego kīrtan Mahāprabhu to był kṛṣṇa-kīrtan, gaura-kīrtan. Imię które wybuchało z Jego ust z siłą wulkanu było czystym imieniem. Ten kīrtan nie jest przeznaczony dla czyjejś przyjem-ności zmysłowej. Nie jest przeznaczony dla dostarczania przyjemności zmysłom. Coś takiego nie jest kīrtanem.

Niemniej jednak jeśli ktoś osiągnie etap nāmābhāsa, wówczas cała jego prārabdha-karma zostaje zniszczona, wszystkie choroby zostaną wyleczone. Jest to wciąż po-wszechne tutaj w Indiach, w naszych wioskach. Jeśli pojawia się cholera i atakuje ona wielu ludzi w wiosce, wieśniacy zbierają się i intonują przez całą noc Hare Kṛṣṇa cho-dząc dookoła. „O wieśniacy, wyjdźcie proszę i intonujcie Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.” Przez całą noc cho-dzą wokół wioski i w ten sposób cholera zostaje przepędzona.

Jednak Gaura nigdy nie mówi o tego typu kīrtanie. To nie jest gaura-kīrtan, który przepędzi cholerę, czy nasze złe przeznaczenie. To czyste imię. Osiągnij Kṛṣṇę, kṛṣṇa-prema – to jest gaura-kīrtan. To nie tak, że aspirujesz do mukti, czy materialnej przyjem-ności. Nie! Zostanie to automatycznie osiągnięte i jest na to dowód. Gdy Gaura intono-wał wykonując kīrtan, sāṅgopāṅgāstra-pārṣadam, otaczali Go aṅga, upāṅga – Advaita Ācārya, Nityānanda Prabhu, Śrīvāsa Paṇḍita, Gadādhara Paṇḍita, wszyscy gaura-bhakto-wie – otaczali Go intonując Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.

Zobaczcie tak zwanych māyāvādich z Kāśī. Ich przywódcą był Prakāśānanda Sarasvatī. Osiągnęli mukti i stali się Vaiṣṇavami. Taka gaura-karuṇā, gaura-kṛpā. Nawet takie materialistyczne osoby jak Król Pratāparudra, który obcował z kāminī i kāñcana – kobietami i złotem, rozwinął pełną świadomość Kṛṣṇy. Taki jest efekt gaura-kīrtanu. Roztapiają się nawet twarde kamienne bloki. Zwierzęta, ptaki, pszczoły, gady, dzikie bestie, wszystkie intonowały Hare Kṛṣṇa i osiągnęły wyzwolenie. To jest dowód. Gdy Śrī Caitanya Pahāprabhu przechodził przez dżunglę Jhārikhaṇḍa, nawet drzewa i pnącza zostały oczarowane. Tak, gdy Mahāprabhu wykonywał tam kīrtan, był to gaura-kīrtan. Obecnie jednak nie ma prawdziwego kṛṣṇa-kīrtanu. Tego jest niedostatek. Brak praw-dziwego kṛṣṇa-kīrtanu. Dlatego jesteśmy pochwyceni przez prawa māyi lub Kali i z tego powodu kłócimy się i walczymy ze sobą. Dlaczego w ruchu Mahāprabhu mają miejsce kłótnie? Mahāprabhu zmiażdżył i zabił Kali. Dlaczego Kali pojawił się ponownie? Ponie-waż nie wykonujecie kṛṣṇa-kīrtanu. To jedyny powód. Inaczej nie byłoby Kali!

Nāmābhāsa

50


kali-kukkura-kadana yadi cāo (he)kali-yuga-pāvana, kali-bhaya-nāśana

śrī-śacī-nandana gāo (he)(Kalyāṇa-kalpa-taru, Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura)

Jeśli pragniesz całkowicie zmiażdżyć Kali na proch, psa Kali (kukkurę), wówczas intonuj: „Sacīnandana Gaurahari - kī jaya!” On jest wyzwolicielem ludzi dotkniętych Kali-yugą. Ci, którzy obawiają się Kali-yugi powinni intonować imię Gaurahari wykonu-jąc prawdziwy kṛṣṇa-kīrtan – gaura-kīrtan, czysty kṛṣṇa-kīrtan – gaura-kīrtan. Tak Kali zostanie całkowicie zniszczony. Pies Kali zostanie całkowicie zmiażdżony na pył. Nie będzie już jego kłótni i hipokryzji. Ale dlatego, że nie wykonujecie prawdziwego kṛṣṇa-kīrtanu, Kali wszedł do naszego ruchu.

Tak Gaurasundara pojawił się w materialnym świecie, by obdarzyć łaską każdego. Nawet zwierzęta, psy, świnie, ptaki, kamienie, pnącza i drzewa, a co dopiero mówić o istotach ludzkich. Podążaj za Gaurāṅgą Mahāprabhu i intonuj czyste imię Kṛṣṇy. Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Tak zdobędziecie Kṛṣṇę!

Pytania – Łaska Kṛṣṇy

Wielbiciel: Powiedziałeś, że nāmābhāsa jest bardzo niebezpieczne?Gour Govinda Swami: Tak, bardzo niebezpieczne.Wielbiciel: Powiedziałeś, że wszystkie upadki mają miejsce właśnie na tym etapie.

Wcześniej powiedziałeś, że nie możliwe jest upaść z etapu nāma-aparādha ponieważ jest on sam w sobie stanem upadłym. Czy to prawda?

Gour Govinda Swami: Etap nāma-aparādha jest etapem upadłym. Choć etap nāmābhāsa jest etapem przejściowym, niemniej jednak obdarza takimi rezultatami jak mukti, gdzie twoja cała prārabdha-karma zostaje zniszczona. Jednak wciąż jest to nie-bezpieczny etap, ponieważ jeśli nie jesteś uważny, popełnisz aparādha. Jeśli będziesz obcował z asādhu, asat, popełnisz aparādha i upadniesz. Tak!

Wielbiciel: Jeśli ktoś intonuje nāma-aparādha, wówczas już jest upadły. Zatem dla-czego mówisz o upadku?

Gour Govinda Swami: Popełnianie nāma-aparādha nie jest wcale intonowaniem imienia. Intonowanie z obrazami jest popełnianie nāma-aparādha. Jaki jest tego rezul-tat? Upadniesz i udasz się do piekła! Dharma, artha, kāma i mokṣa. Jeśli osiągniesz etap nāmābhāsa one wszystkie tam są. Osiągniesz mokṣę. Tak zwana dharmę – religijność, arthę – rozwój ekonomiczny, kāmę – zadowalanie zmysłów. Wszystkie twoje pragnienia zostaną spełnione. Wszystko tam będzie. Na etapie nāma-aparādha nie ma mokṣy, są wyłącznie dharma, artha i kāma.

Wielbiciel: Zatem jest czymś bardzo niebezpiecznym intonować jeśli mamy

51

jakieś pragnienia? Czy to pragnienie się zamanifestuje?Gour Govinda Swami: Imię spełni twoje materialne pragnienie – dharmy, arthy i

kamy. Intonujesz, i choć twoje intonowanie jest pełne obraz, twoje pragnienia zostaną spełnione. Ale czym jest spełnienie materialnych pragnień. Bharata Mahārāja upadł z tak wzniosłej pozycji. Zatem spełniasz swoje materialne pragnienia – jednak zbyt wiele przywiązania do materialnej przyjemności sprawi, że ześlizgniesz się w dół, do piekła. Jeśli jednak intonujesz nāmābhāsa, wówczas jest tam mokṣa, osiągniesz wyzwolenie. Jednak na tym etapie powinieneś być bardzo, bardzo uważny by zawsze mieć towarzy-stwo sādhu!

Wielbiciel: Czy może tam być sāyujya-mukti?Gour Govinda Swami: Mukti już tam jest. Zawsze obcuj z sādhu, pozostań w ich

towarzystwie, zawsze intonuj z nimi czyste imię i wznieś się z tego etapu do etapu czy-stego imienia. Intonowanie pozbawione obraz znaczy, że jesteś wolny od strachu. Inaczej strach nadal będzie istniał. Na tym etapie jeśli popełniasz aparādha: nāma-aparādha, vaiṣṇava-aparādha, jakiekolwiek aparādha – upadniesz!

Wielbiciel: Jeśli ktoś upadnie na niższy etap, jednak nie do końca. Jeśli to nie jest obraza szalonego słonia. Powiedziane jest, że wtedy zejdzie z etapu bhāvy, na etap niższy. Jeśli ktoś osiąga bhāvę lub premę i popełnia obrazę, schodzi na poziom niższy, czyż nie tak?

Gour Govinda Swami: Bharata Mahārāja osiągnął etap bhāvy, jednak wciąż były tam niektóre anarthy w niewielkiej ilości. Nie zostały w pełni usunięte. Pojawi się lābha, pūja, pratiṣṭha. Będą mówić: „Wielki sādhu.” Tak! Przyjdą do ciebie wielkie girlandy. Ofiarowanie pūjy, daṇḍavaty, praṇāmy, przyjdzie tak wiele pieniędzy – praṇāmī. Tak, to jest anartha i jeśli jesteś od tego uzależniony – koniec!

Wielbiciel: Jeden wielbiciel mówił ostatnio, że czasami możesz intonować nāma-aparādha, czasami nāmābhāsa, a czasami śuddha-nāma. Czy możliwe jest, że ktoś może intonować śuddha-nāma, a czasami nāma-aparādha?

Gour Govinda Swami: Nie! Asādhu-saṅge bhāi kṛṣṇa-nāma nāhi haya, nāmākṣara bāhirāya baṭe nāma kabhu naya, kabhu nāmābhāsa sāḍā nāmāparādha. Jeśli nie masz towarzystwa sādhu i w zamian obcujesz z asādhu, nie możesz intonować śuddha-nāma. Czasami możesz dojść do etapu nāmābhāsa, inaczej zawsze intonujesz nāma-aparādha. Jeśli jesteś w czystym towarzystwie czystego sādhu, wówczas będziesz w stanie intono-wać czyste imię.

Wielbiciel: Zatem śuddha-nāma znaczy brak nāmā-aparādha?Gour Govinda Swami: Brak nāmā-aparādha i brak nāmābhāsa. To jest śuddha-

nāma.Wielbiciel: Mahāprabhu, On powiedział, że jeśli raz zaintonujesz święte imię, osią-

gniesz rezultat.Gour Govinda Swami: Tak, to jest Vaiṣṇava. On jest Vaiṣṇavą – āṅra mu-

khe śuni eka-bāra kṛṣṇa-nāma, sei pūjya – sei vaiṣṇava, jeśli zaintonowałeś choć raz

Nāmābhāsa

52


śuddha-nāma, jeden raz „Kṛṣṇa”, wówczas jesteś Vaiṣṇavą. Jeśli zawsze intonujesz czysto, wówczas jesteś vaiṣṇavatarem. To jest test – yāṅhāra darśane mukhe āise kṛṣṇa-nāma – vaiṣṇavatama. Po prostu widząc takiego Vaiṣṇavę, umysł i język auto-matycznie intonuje Hare Kṛṣṇa. Ktoś taki jest najwyższym Vaiṣṇavą – vaiṣṇavatarem, vaiṣṇavatama. Mahāprabhu to powiedział. Ten, kto raz zaintonował śuddha-nāma jest Vaiṣṇavą. Tak, może się tak wydarzyć. Dzięki towarzystwu sādhu zaintonował raz, jednak później opuszcza ich towarzystwo i popełnia aparādha. Jednak raz zaintonował i dlatego również jest Vaiṣṇavą. Jednak ten, kto zawsze intonuje. Jak się nazywa? Vaiṣṇavatara, bhāgavatottama. Na jego widok mój język automatycznie intonuje Hare Kṛṣṇa. On jest najwyższym Vaiṣṇavą.

Wielbiciel: Gurudeva, jeśli ktoś słyszy czyste imię od sādhu, wówczas może natych-miast samemu intonować?

Gour Govinda Swami: Tak, w towarzystwie będzie intonował.Wielbiciel: Dlaczego tak trudno jest powstrzymać się od popełniania aparādha? Na-

wet jeśli posiadamy pragnienie, by przestać. Dlaczego jest tak trudno?Gour Govinda Swami: Ponieważ posiadasz w umyśle jakieś materialne pragnienie.

Jeśli istnieją materialne pragnienia, wówczas popełniasz aparādha. Twój umysł krąży tu i tam, gdy intonujesz Hare Kṛṣṇa. Nie jest skupiony na Kṛṣṇie i tak popełniasz dziewią-te aparādha – anavadhānatā. Bhaktivinoda Ṭhākura powiedział, że możesz nie popeł-niać pozostałych dziewięciu obraz, ale jeśli popełniasz anavadhānatā, nie będziesz mógł osiągnąć premy. Wspominam o tym, gdy mówię o nāma-aparādha. Nie znajdziesz tego w Bhakti-rasāmṛta-sindhu. Powiedział to jednak Bhaktivinoda Ṭhākura w Hari-nāma-cintamaṇi. Dlaczego nie możesz rozwinąć kṛṣṇa-premy? Z powodu tego aparādha. Nie popełniamy żadnych innych obraz poza tą, dlatego nie możemy osiągnąć kṛṣṇa-premy. W innym przypadku nāma obdarzy nas nią. Dlaczego jej nie osiągnąłeś? Ponieważ popeł-niasz aparādha – twój umysł krąży tu i tam.

Wielbiciel: Jeśli ktoś jest bardzo uważny na etapie nāmābhāsa, wówczas bardzo szybko osiągnie czyste imię, tak jak jest w przypadku wschodu słońca. Czy istnieją jakieś symptomy, że ktoś intonuje nāmābhāsa?

Gour Govinda Swami: Symptomem czystego nāmābhāsa jest to, że nie ma chorób, nie ma złych gwiazd, ani niepomyślnych planet. Twój horoskop mówi, że powinieneś umrzeć, a wciąż żyjesz. To jest nāmābhāsa. Jeśli intonujesz czyste imię, wówczas nie-ustannie widzisz Śyāmasundara. To jest test, intonuj Hare Kṛṣṇa i ujrzyj Śyāmasundara. Wówczas możesz zrozumieć: tak, czyste imię manifestuje się, mogę zobaczyć piękną formę.

Wielbiciel: Jeśli ktoś intonuje nāmābhāsa, czy Kṛṣṇa może dać mu choroby, itp. Tyl-ko po to, by go oczyścić?

Gour Govinda Swami: To jest łaska Kṛṣṇy!Wielbiciel: Zatem ktoś intonuje nāmābhāsa, a Kṛṣṇa wciąż może mu dać ja-

53

kieś reakcje?Gour Govinda Swami: Niektóre choroby się pojawią. Sādhu również choruje. To

jest łaską Kṛṣṇy:

tat te 'nukampāṁ susamīkṣamāṇobhuñjāna evātma-kṛtaṁ vipākam

hṛd-vāg-vapurbhir vidadhan namas tejīveta yo mukti-pade sa dāya-bhāk

„Mój drogi Panie, osoba która szczerze czeka, aż obdarzysz ją Swą bezprzyczyno-wą łaską, w międzyczasie cały czas cierpiąc reakcje swych przeszłych wykroczeń i ofiarowując Tobie pełne szacunku pokłony wewnątrz serca, słowami i ciałem, z pew-nością spełnia wymagania do wyzwolenia, gdyż słusznie się jej to należy.” (Śrīmad-Bhāgavatam 10.14.8)

To jest anukampā! To jest łaską Kṛṣṇy. Tak, to jest łaska Kṛṣṇy. Haridāsa Ṭhākura intonował czyste imię w każdym momencie. Intonował trzysta tysięcy imion. Nigdy nie spał, nigdy nie jadł. Jaki rodzaj ciała posiadał? Siddha-deha – to nie było ciało materialne. Brak żądań, by coś zjeść, by spać, by łączyć się w pary, czy bronić się. Całkowicie ducho-we ciało – siddha-deha. Trzysta tysięcy imion – wszystkie intonowane w czysty sposób. On był zawsze z Kṛṣṇą, a jednak był tak prześladowany. Pāṣaṇḍī ciągnęli go przez dwa-dzieścia jeden bazarów. Bili go i bili. Odchodziła skóra, lała się krew. Było widać jego kości. Dlaczego przyszło do niego coś takiego? On to przyjął: „Kṛṣṇa jest dla mnie tak łaskawy. Jestem bardzo grzeszną osobą. Kṛṣṇa jest bardzo miłosierny dając mi tak lekką karę. On jest tak miłosierny. Należy mi się bardzo surowa i ciężka kara. Ale On mi daje tylko odrobinę. Powinni mi ściąć głowę, a tak tylko straciłem palec.” On akceptuje to w ten sposób. Vaiṣṇava akceptuje rzeczy w taki sposób. To jest łaska – tat te ’nukampāṁ. Akceptuje to i toleruje wszystko. Jeśli wykonujesz hari-kīrtana, zdobędziesz moc to-lerancji – taror iva sahiṣṇunā. Po prosty toleruj. On nigdy nie był zaniepokojony. Nie odczuwał bólu. Wcale. Każda inna osoba by umarła, ale on żył. Jakie miał ciało? Intono-wał spokojnie i błogo Hare Kṛṣṇa. On był na tym etapie, gdy pāṣaṇḍī go chłostali, chło-stali i ciągnęli z miejsca na miejsce. Po prostu intonował i w ogóle nie odczuwał bólu. Mahāprabhu powiedział mu później: „Gdy bili cię pāṣaṇḍī, ich cięgi lądowały na moich plecach.” To jest Jego łaska. Haridāsa Ṭhākura nie miał żadnej prārabdha-karmy. Po zniszczeniu prārabdha-karmy nie ma już chorób, a jeśli się jakieś zamanifestują, wów-czas jest to łaska. Dzięki temu osoba staje się bardziej silna i stała. To jest łaska. Teraz jest gotów, by powrócić do domu, do Boga i zbliżyć się do lotosowych stóp Kṛṣṇy – mukti--pade sa dāya-bhāk. Żadnej prārabdha-karmy!

Nāmābhāsa

54

Śuddha-nāma Bhajana

Wielbiciel: A co z aprārabdha-karmą (reakcjami, które zaowocują w przyszłym cie-le)? Istnieje przecież prārabdha-karma i aprārabdha-karma.

Gour Govinda Swami: Wszystko znika, koniec. Wszystko jest skończone!

55

Rozdział III – Śuddha-nāma: Część pierwsza

Jak osiągnąć czyste imię

‘kevala’-śabde punarapi niścaya-karaṇajñāna-yoga-tapa-karma-ādi nivāraṇa

„Użycie słowa kevala (jedynie) wyklucza wszystkie pozostałe procesy, jak kultywa-cję wiedzy, praktykę yogi mistycznej oraz wykonywanie wyrzeczeń i czynności dla rezultatu.”

Nasz ruch świadomości Krsny podkreśla intonowanie wyłącznie Hare Kṛṣṇa mantry, podczas gdy inni, nie znający sekretu sukcesu dla tego Wieku Kali, niepotrzebnie oddają się kultywacji wiedzy, praktyce yogi mistycznej, czy też wykonywaniu czynności dla rezultatu lub bezużytecznych wyrzeczeń. Po prostu marnują swój czas i zwodzą swo-ich zwolenników. Kiedy mówimy o tym otwarcie słuchającym nas osobom, członkowie przeciwnych grup złoszczą się na nas. Lecz zgodnie ze wskazówkami śāstr, nie możemy pójść na kompromis z tak zwanymi jñanī, yogīnami, karmītami czy tapasvī. Gdy mówią, że są tak dobrzy jak my, musimy powiedzieć, że jedynie my jesteśmy dobrzy, a oni nie. To nie jest nasz upór – takie są zalecenia śāstr. Nie możemy odstępować od tych instrukcji. Potwierdza to następny werset Caitanya-caritāmṛty. (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.24)

anyathā ye māne, tāra nāhika nistāranāhi, nāhi, nāhi—e tina ‘eva’-kāra

„Werset ten jasno oświadcza, że każdy kto przyjmuje inną ścieżkę nie zostanie wy-zwolony. Taki jest powód potrójnego powtórzenia: ‘nic innego, nic innego, nic inne-go,’ kładącego nacisk na prawdziwy proces samorealizacji.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.25)

56


tṛṇa haite nīca hañā sadā labe nāmaāpani nirabhimānī, anye dibe māna

„Aby zawsze intonować święte imię, należy być bardziej pokornym od trawy na ulicy i pozbawionym wszelkiego pragnienia osobistego honoru, lecz należy ofiarowy-wać pełne szacunku pokłony innym.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.26)

taru-sama sahiṣṇutā vaiṣṇava karibebhartsana-tāḍane kāke kichu nā balibe

„Wielbiciel intonujący święte imię Pana powinien praktykować cierpliwość, jaką mają drzewa. Nawet jeśli zostanie zganiony czy skarcony, nie powinien mówić nic, by wziąć odwet. (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.27)

kāṭileha taru yena kichu nā bolayaśukāiyā mare, tabu jala nā māgaya

„Ponieważ jeśli nawet ktoś ścina drzewo, ono nigdy nie protestuje, nawet gdy wysy-cha i obumiera, nie prosi nikogo o wodę.”

Taka praktyka cierpliwości (tṛṇād api sunīcena) jest bardzo trudna, lecz jeśli ktoś rze-czywiście podejmuje intonowanie mantry Hare Kṛṣṇa, automatycznie rozwija cechę cier-pliwości. Osoba zaawansowana w świadomości duchowej poprzez intonowanie mantry Hare Kṛṣṇa nie musi praktykować, by rozwinąć ją niezależnie, gdyż dzięki regularnemu intonowaniu mantry Hare Kṛṣṇa, wielbiciel rozwija wszelkie dobre cechy. (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.28)

ei-mata vaiṣṇava kāre kichu nā māgibaayācita-vṛtti, kiṁvā śāka-phala khāiba

„Tak więc Vaisnava nie powinien nikogo o nic prosić. Jeśli ktoś daje mu coś bez pro-szenia, powinien przyjąć, lecz jeśli nie dostaje nic, powinien zadowolić się jedzeniem łatwo osiągalnych warzyw i owoców.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.29)

sadā nāma la-iba, yathā-lābhete santoṣaeita ācāra kare bhakti-dharma-poṣa

„Należy ściśle przestrzegać zasady bezustannego intonowania świętego imie-nia i należy zadowalać się tym, co jest z łatwością osiągalne. Takie peł-

57

ne oddania zachowanie jest mocną podporą służby oddania.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.30)

tṛṇād api su-nīcenataror iva sahiṣṇunāamāninā māna-denakīrtanīyaḥ sadā hariḥ

„Kto uważa się za niższego od słomy na ulicy, kto jest bardziej tolerancyjny od drze-wa i kto nie oczekuje szacunku dla siebie, jednakże zawsze jest gotów ofiarowywać wszelki szacunek innym, z łatwością może zawsze intonować święte imię Pana.”

Werset ten szczególnie wspomina o trawie, ponieważ choć każdy ją depcze, ona nigdy nie protestuje. Przykład ten mówi, że mistrz duchowy czy lider, nie powinien być dumny ze swojej pozycji; będąc zawsze pokorniejszym od zwykłego człowieka, powinien wy-trwale nauczać kultu Caitanyi Mahāprabhu, intonując mantrę Hare Kṛṣṇa. (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.31)

ūrdhva-bāhu kari’ kahoṅ, śuna, sarva-lokanāma-sūtre gāṅthi’ para kaṇṭhe ei śloka

„Wznosząc ręce, oznajmiam: ‘Słuchajcie mnie wszyscy! Nawleczcie ten werset na nić świętego imienia i noście go wokół szyi, by bezustannie pamiętać.’"

Intonując mahā-mantrę Hare Kṛṣṇa, na początku można popełniać wiele obraz, które nazywane są nāmābhāsa i nāma-aparādha. Na etapie tym niemożliwe jest osiągnięcie doskonałej miłości do Kṛṣṇy poprzez intonowanie mahā-mantry Hare Kṛṣṇa. Dlatego mahā-mantrę Hare Kṛṣṇa należy intonować zgodnie z zasadami powyższego wersetu, tṛṇād api su-nīcena taror iva sahiṣṇunā. Należy zauważyć w związku z tym, że podczas intonowania angażujemy górną i dolną wargę jak również język. Wszystkie trzy muszą być zaangażowane w intonowanie mahā-mantry Hare Kṛṣṇa. Słowa "Hare Kṛṣṇa" należy wymawiać wyraźnie i słuchać ich. Czasami zamiast intonować z właściwą wymową przy pomocy warg i języka, mechanicznie wydajemy syczący dźwięk. Intonowanie jest bar-dzo proste, lecz należy praktykować je poważnie. Dlatego autor Śrī Caitanya-caritāmṛty, Kṛṣṇadāsa Kavirāja Gosvāmī, radzi wszystkim, by zawsze nosili ten werset wokół szyi. (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.32)

prabhu-ājñāya kara ei śloka ācaraṇaavaśya pāibe tabe śrī-kṛṣṇa-caraṇa

Śuddha-nāma: Część pierwsza

58


„Należy ściśle przestrzegać zasad podanych przez Pana Caitanyę Mahāprabhu w tym wersecie. Jeśli ktoś po prostu podąża śladami Pana Caitanyi i Gosvāmīch, z pewnością osiągnie ostateczny cel życia, lotosowe stopy Śrī Kṛṣṇy.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.33)

Podążaj za naukami Mahāprabhu i Gosvāmīch

Nie podążasz za naukami Śrī Caitanyi Mahāprabhu, zasadami danymi przez Niego i Gosvāmīch. Zostało jasno powiedziane: „Nigdy nie pójdziemy na kompromis. To nie jest nasz upór, takie są wskazówki śāstr i nie możemy od nich odstępować.” Dlaczego Prabhupāda miałby odstępować od tych wskazówek? Ci, którzy mówią, że Prabhupāda to uczynił, nie zrozumieli go. Prabhupāda ściśle podążał za instrukcjami śāstr i to, co mówił jest z zgodne z śāstra-siddhāntą.

To jest wiek kłótni. Dlaczego one mają miejsce? Dlaczego są walki? Ponieważ każdy myśli: „Jestem wielki!” Jedna osoba powie: „Co? Ty jesteś wielki? Nie! To ja jestem wielki!” I tak zaczyna się walka i kłótnie. Taka jest Kali-yuga. W Kali-yudze miarą jest dambha – duma. Tak bardzo, bardzo niebezpieczny wiek. Kali-yuga to najbardziej zde-gradowany wiek.

Kto potrafi zrozumieć Vaiṣṇavę?

W tym wieku wymagane są wyłącznie nauki Mahāprabhu. Jeśli potrafisz je zaakcep-tować, zrozumieć i praktykować w swym życiu, wówczas zostaniesz ocalony. Inaczej nie możesz być uratowany od wpływu Kali. Dlatego Prabhupāda mówi: „Ta praktyka cier-pliwości, tṛṇād api sunīcena, jest bardzo trudna. Lecz jeśli ktoś rzeczywiście zaangażuje się w intonowanie Hare Kṛṣṇa mantry, cecha cierpliwości rozwinie się automatycznie.” Vaiṣṇava nie jest żebrakiem. Jeśli to robi, nie jest wcale Vaiṣṇavą. Jest żebrakiem. Dla-czego staje u drzwi czyjegoś domu? Pojawia się takie pytanie. Nie idzie tam, by żebrać dla zapełnienia żołądka. Nigdy nie udaje się tam z tego powodu. Udaje się tym, by okazać łaskę tym, którzy są zbyt przywiązani do domu i domowego ogniska oraz tym, którzy myślą w kategoriach „ja” i „moje” i z tego powodu są kompletnie pozbawieni wiedzy. To jest złudzona, rażąco oszołomiona osoba, która myśli: „To jest moje. To jest moje. To jest moje.” W rzeczywistości wszystko należy do Kṛṣṇy. Nic nie jest twoje, jednak jesteś w takiej iluzji, że myślisz: „ja” i „moje,” „moje,” „moje!” To, co jest własnością Kṛṣṇy on uważa za jego mówiąc: „Moje!” Jest wielkim przestępcą i kryminalistą. To, że stara się przywłaszczyć sobie własność Kṛṣṇy, panować nad nią i cieszyć nią jest mentalnością przestępczą. Dlatego popełnia wielką zbrodnię.

59

By okazać łaskę takiemu kryminaliście, Vaiṣṇava udaje się do jego domu. Robi to, by kultywować czystą świadomość – świadomość Kṛṣṇy. To nie tak, że Vaiṣṇava udaje się tam by błagać o jedzenie: „Daj mi jeść, daj mi jeść!” Nie. Nigdy nie żebrze. On nie jest wcale żebrakiem. Raczej może być głodny i umrze, ale nigdy nie poprosi o jedzenie.

Przykładem jest drzewo. Mahāprabhu podaje ten przykład w Swej Śikṣāṣṭace, a Kavirāja Gosvāmī go dalej wyjaśnia. Drzewo może umrzeć, może uschnąć i umrzeć, jed-nak nigdy nie poprosi: „Daj mi wody.” Toleruje. Podobnie powinien tolerować Vaiṣṇava. Choć jest głodny i potrzebuje jedzenia, nikogo nie poprosi: „Daj mi jeść. Umieram z głodu.” Nie, toleruje to. Ayācita-vṛtti znaczy zawód nie proszenia o cokolwiek. Jeśli coś przyjdzie samoistnie, Vaiṣṇava przyjmuje to. Inaczej nigdy niczego nie zaakceptuje. W odniesieniu do tego mówimy również, że wielbiciel, który jest całkowicie podporząd-kowany lotosowym stopom Kṛṣṇy, jest w pełni podporządkowany świętemu imieniu. Zachowuje się właśnie w taki sposób. Nigdy o nic nie prosi, nikogo. Toleruje wszystko - taror iva sahiṣṇunā – jest tolerancyjny niczym drzewo.

Jest zawsze zaangażowany w słuchanie, intonowanie, pamiętanie, służenie Panu, dāsya, sakhya, ātma-nivedana – navadhā bhakti – dziewięć rodzajów bhakti. Opisane są one w siódmym canto Śrīmad-Bhāgavatam, w naukach Prahlāda Mahārāja. Vaiṣṇava nie jest leniem. Dzień i noc, dwadzieścia cztery godziny na dobę zaangażowany jest w służbę dla Kṛṣṇy.

Nikt nie jest w stanie zrozumieć postępowania Vaiṣṇavy – vaiṣṇavera kriyā-mudrā vijñeha nā bujhaya. Bez względu na to jak wielką ktoś może być osobą, może być uczo-nym paṇḍitą w społeczeństwie, jednak nadal nie będzie mógł zrozumieć postępowania Vaiṣṇavy. To zrozumienie nie jest prostą rzeczą! Oni nie mogą tego zrozumieć i dlatego mówią: „Ci ludzie to są społeczne pasożyty, kompletnie nic nie robią.”

On nie jest pasożytem, nigdy o nic nie prosi. Jak może nim być? Czy mówi: „Daj mi jeść. Daj mi jeść?” Zatem dlaczego mówisz, że jest pasożytem? Nie mogą tego zrozu-mieć, ayācita-vṛtti – jeśli cokolwiek przyjdzie samoistnie, Vaiṣṇava to przyjmuje. Jeśli nic nie przychodzi – on woli raczej umrzeć. Nigdy nie będzie prosić. Jest jak drzewo. Cokolwiek jest dostępne, śāka, phala – jakiś owoc, czy liść, cokolwiek jest dostępne – akceptuje to. Jeśli nie ma niczego, Vaiṣṇava toleruje i Mādhavendra Purī był tego typo-wym przykładem.

Mādhavendra Purī

Mādhavendra Purī jest typowym przykładem. To taki Vaiṣṇava, on nigdy nikogo o nic nie prosił. Mógł być głodny, mógł być spragniony, lecz nigdy o nic nie prosił. Tolerował to!


60


Pewnego razu siedział pod drzewem w dżungli we Vṛindāvan. Był bardzo spragniony i głodny, jednak o nic nie prosił. To jest Vaiṣṇava. Podążał ścieżką ayācita-vṛtti. Kṛṣṇa pojawił się tam w formie chłopca pasterza i zapytał: „Co z ciebie za sannyāsīn? Oni zazwyczaj robią mādhukarī. Żebrzą chodząc od domu do domu! Dlaczego nie idziesz, by żebrać? Jesteś głodny i spragniony,” Wówczas Mādhavendra Purī spojrzał na Niego i odparł: „Kim jesteś? Skąd wiesz, że jestem głodny i spragniony?” „Jestem pasterzem, żyję w tej wiosce. Jeśli ktoś do nas przychodzi, nigdy nie pości, ani nigdy nie jest głodny. Zatem dlaczego nie masz nic do jedzenia?” Mādhavendra Purī zapytał ponownie: „Skąd wiesz, że jestem głodny i spragniony?” „Och, pewne damy brały kąpiel w tamtym stawie, rozmawiały ze sobą i usłyszałem jak mówiły: ‘Ten sannyāsīn siedzi pod drzewem i jest bardzo głodny, zmęczony i spragniony,’ Zajmowałem się krowami i usłyszałem ich roz-mowę. To jest moje zajęcie. Każdego dnia wypasam krowy.” Kṛṣṇa pojawia się w formie pasterza i mówi w taki sposób: „W porządku, w porządku. Mam ze Sobą ten dzbanek mleka. Weź go, weź.” Zatem te rzeczy przychodzą do niego. On o nic nie prosi.

Kṛṣṇa jest tym, który utrzymuje

Osoba, która jest całkowicie podporządkowana lotosowym stopom Kṛṣṇy, całkowi-cie podporządkowana świętemu imieniu, nigdy nie myśli o swoim utrzymaniu. Kṛṣṇa ją utrzyma, On to obiecał: kaunteya pratijānīhi na me bhaktaḥ praṇaśyati. Powiedział w Bhagavad-gicie: „O Arjuno, synu Kuntī, idź w świat i uderzając w bębny oświadcz śmia-ło: Mój wielbiciel nigdy nie zginie. Ja obdarzę go ochroną. Ja go utrzymam!”

Kṛṣṇa znany jest jako Viśvambhara – ten, który utrzymuje cały wszechświat – kṛṣṇa viśvambhara viśva karena pālana, jagad-guru kṛṣṇa sabe karena rakṣaṇa! Kṛṣṇa chroni każdego, włączając w to cały świat. Dlaczego miałby nie utrzymać ciebie? Jeśli jesteś zaangażowany w służbę dla Niego, dlaczego miałby ciebie nie utrzymać? Dlaczego miał-byś głodować? Nie będzie głodował ten, kto przyjął schronienie u lotosowych stóp Kṛṣṇy i jest w stu procentach zaangażowany w służbę dla Niego, w dzień i w nocy, przez dwa-dzieścia cztery godziny na dobę. Dlaczego miałby głodować? Nigdy nie będzie głodny, Kṛṣṇa utrzymuje cały świat. To jest konieczność – kṛṣṇa ye rakṣaka āra pālaka āmāra.

Wielbiciel, który jest podporządkowany, który jest całkowicie świadomy Kṛṣṇy, w stu procentach świadomy Kṛṣṇy, wie bardzo dobrze, że Kṛṣṇa jest jego obroń-cą i tym, który go utrzymuje.” Zatem dlaczego myślisz: „Och, co ja zrobię. Wie-lu o tym mówi. Przyjdzie taka straszna wojna, wszystko zostanie zniszczone. Co ja wtedy zrobię, czy powinienem iść do podziemi?” Każdy myśli w taki spo-sób. Jeśli też tak myślisz, znaczy to, że nie masz wiary w Kṛṣṇę, który jest jednym

61

obrońcą i jedyną Osobą, która nas utrzymuje! Kṛṣṇa vinā rakṣā-kartā āra keha nā – Kṛṣṇa jest tym, który mnie utrzymuje, Kṛṣṇa jest tym, który mnie chroni. Podporządko-wana dusza myśli w taki sposób i z pewnością jest utrzymywana i chroniona. Jednak ty nie posiadasz wiary w Kṛṣṇę, wątpisz, jesteś saṁśayātmā. A kim jest osoba pozbawiona wiary?

aśraddadhānāḥ puruńādharmasyāsya parantapaaprāpya māṁ nivartantemṛtyu-saṁsāra-vartmani

„Ci, którzy nie zachowują wiary w ścieżkę służby oddania, nie osiągają Mnie, o pogromco nieprzyjaciół, lecz powracają do cyklu narodzin i śmierci w tym material-nym świecie.” (Bhagavad-gitā 9.3)

Osoba, która nie posiada wiary w Kṛṣṇę, która w Niego wątpi, ponownie przyjdzie do tego materialnego świata by krążyć w cyklu narodzin i śmierci. Ktoś taki nie może zdobyć Kṛṣṇy, nie może się do Niego zbliżyć. Należy mieć definitywnie pełną wiarę w Kṛṣṇę, w święte imię i należy się całkowicie podporządkować. Nigdy nie należy myśleć o swoim utrzymaniu. Wielbiciel nigdy o tym nie myśli. On już jest chroniony i utrzymy-wany.

Śrīvāsa Ṭhākura

Śrīvāsa Ṭhākura był tak bardzo drogi Mahāprabhu. W rzeczywistości Mahāprabhu rozpoczął Swój saṅkīrtan w kuṭirze Śrīvāsa. Śrīvāsa Ṭhākura miał rodzinę. Miał żonę i dzieci, musiał ich utrzymywać. Oni byli od niego całkowicie zależni, jednak on jest pod-porządkowaną duszą. Nigdy nie powiedziałby: „Moja rodzina, moja żona, moja córka.” Raczej powiedziałby, że należą oni do Kṛṣṇy, są rodziną Kṛṣṇy. Cała rodzina zaangażo-wana jest w służbę dla Niego i ona sam zadedykował Mu wszystko. Zatem nic nie robił. Nigdy nie wychodził, by zarabiać pieniądze. Nigdy się u nikogo nie zatrudnił, ani też nie otworzył własnego interesu.

Zatem jak on i jego rodzina zostaną utrzymani? On jest całkowicie podporządko-wany, zawsze zaangażowany w śravaṇa-kīrtana – słuchanie, intonowanie, myśle-nie o Panu, wielbienie – wszystkie dziewięć rodzajów bhakti. W taki sposób jego rodzina jest utrzymywana. By sprawdzić Śrīvāsa, któregoś dnia Mahāprabhu od-wiedził jego dom i zapytał: „Jesteś gṛhasthą, masz dużą rodzinę na utrzymaniu, dla-czego nie wychodzisz, by zarobić jakieś pieniądze? Jak bez tego ją utrzymasz? Gṛhastha powinien zarabiać pieniądze. Jednak tego nie robisz, nie masz żadnego


62


interesu, nie pracujesz u nikogo.” Wówczas Śrīvāsa Ṭhākura odparł: „Przyjąłem wyłącz-nie jedną pracę – służbę dla Kṛṣṇy – dlaczego miałbym szukać czegoś innego? Praca – māyā-dāsya – māyā ma mi dać pracę? Mam ją przyjąć?”

Gdy Mahāprabhu zadał to pytanie, Śrīvāsa nic nie odpowiedział, tylko trzykrotnie klasnął dłońmi. „Co to znaczy?” Gdy Mahāprabhu zapytał: „Śrīvāsa, dlaczego nie wy-chodzisz, by zarabiać pieniądze? Jesteś gṛhasthą, masz dużą rodzinę, oni są od ciebie za-leżni.” Nic nie powiedział tylko klasnął trzy razy. On jest Vaiṣṇavą, pākkā Vaiṣṇavą, tym który podąża za ayācita-vṛtti. On nigdy nie pójdzie, by prosić kogoś o cokolwiek. Przyj-muje to, co jest dostępne bez proszenia. Krsna jest tym, który mnie utrzymuje, Krsna jest moim obrońcą. To jest Jego rodzina, oni wszyscy są utrzymywani i chronieni przez Niego. Klasnął w dłonie trzy razy i powiedział: „Znaczy to, że jeśli przez jeden dzień nie pojawi się zaopatrzenie zniosę to. Moja rodzina również to zniesie. „ To jest taror iva sahiṣṇunā – jest tolerancyjny niczym drzewo. Drzewo może usychać z braku wody, jednak nigdy o nią nie poprosi. Ono toleruje. My również. Nie idziemy i pytamy: „Daj nam jeść, jesteśmy głodni.” Następnie powiedział: „Jeśli trzeciego dnia zaopatrzenie nie pojawi się, również to zniesiemy. Jeśli jednak czwartego dnia zapasy nie pojawią się – cała rodzina utopi się w Gangesie. Koniec!”

Śrīvāsa Ṭhākura powiedział: „Jeśli zaopatrzenie pojawi się czwartego dnia – trzy dni będziemy tolerować jego brak. Uczyni to cała rodzina. Jeśli jednak na czwarty dzień go nie będzie, wówczas cała rodzina utopi się w Gangesie.” Mahāprabhu był z niego bardzo zadowolony. To jest Vaiṣṇava, prawdziwy Vaiṣṇava. Jest całkowicie podporząd-kowany. Ei-mata vaiṣṇava kāre kichu nā māgiba, ayācita-vṛtti, kimvā śāka-phala khāiba – w dżungli, czy na poboczach dróg rośnie tak wiele warzyw. Zdobędziesz coś, jakieś liściaste warzywo. Po prostu je ugotuj i zjedz. Bardzo smaczne.


„Należy ściśle przestrzegać zasady bezustannego intonowania świętego imienia i należy zadowalać się tym, co jest z łatwością osiągalne. Takie pełne oddania zacho-wanie jest mocną podporą służby oddania.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.30)

Nāma Avatāra

Dla Vaiṣṇavy, święte imię jest wszystkim. Imię nie jest różne od Kṛṣṇy! Osoba, która intonuje czyste imię przebywa z Kṛṣṇą. Czyste imię jest Kṛṣṇą, szczególnie w Kali-yudze – nāma-rūpe kṛṣṇa-avatāra:

63

kali-kāle nāma-rūpe kṛṣṇa-avatāranāma haite haya sarva-jagat-nistāra

„W tym wieku Kali inkarnacją Pana Kṛṣṇy jest święte imię Pana, mahā-mantra Hare Kṛṣṇa. Po prostu intonując święte imię bezpośrednio obcujemy z Panem. Każ-dy, kto to czyni, jest z pewnością wyzwolony.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.22)

nāma vinu kali-kāle nāhi āra dharmasarva-mantra-sāra nāma, ei śāstra-marma

„W tym wieku Kali nie ma żadnej innej zasady religijnej poza intonowaniem świę-tego imienia, które jest esencją wszystkich hymnów wedyjskich. Stwierdzają to wszystkie pisma objawione.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 7.74)

W wieku Kali, Kṛṣṇa pojawia się w formie Swego świętego imienia. W Kali-yudze nie ma innej inkarnacji poza inkarnacją Jego imienia.

Dzięki świętemu imieniu wyzwolony jest cały wszechświat. Najpierw wyzwól sa-mego siebie intonując czyste imię. Nie nāmābhāsa, czy nāma-aparādha. Czyste imię! Kultywuj wszystkie nauki Mahāprabhu, uważaj siebie za niższego od słomy na ulicy – żadnej dumy, czy arogancji, bądź całkowicie od niej wolny. „Jestem niższy od najniż-szego.” Bądź tak tolerancyjny jak drzewo i nie proś nikogo o cokolwiek. Drzewo nie prosi o wodę. Jeśli usycha i umiera, toleruje to. Okaż szacunek każdemu i nie oczekuj szacunku dla samego siebie. „Hej, draniu! Nie wiesz kim jestem? Jestem Vaiṣṇavą, skła-daj mi pokłony, składaj, właśnie tak.” Nie wymagaj. Ofiaruj każdemu pokłony i szacunek ponieważ w nich jest Kṛṣṇa. To jest nastrój, to jest mentalność, którą należy praktykować i następnie intonować: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Należy ściśle podążać za zasadami podanymi przez Caitanyę Mahāprabhu w wersecie – harer nāma, harer nāma, harer nāmaiva kevalam – oraz w wersecie ze Śikśāṣṭaki:

tṛṇād api sunīcenataror iva ahiṣṇunā

amāninā mānadenakīrtanīyaḥ sadā hariḥ

(Śrī Śrī Śikṣāṣṭaka, werset 3)

Jeśli ktoś podąża śladami Pana Caitanyi oraz Gosvāmīch, z pewnością osią-gnie ostateczny cel życia – lotosowe stopy Kṛṣṇy. Bardzo łatwy proces. Po prostu


64


intonuj i rozwijaj taką mentalność. To jest czyste imię i wówczas z pewnością osiągniesz Kṛṣṇę. Nie tylko zostaniesz wyzwolony, osiągnie Go, swoje pragnienie – Kṛṣṇę. Wów-czas wyjdź i intonuj: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Głośne, zbiorowe intonowanie czystego imienia. Rób padayātrę, a zostanie wyzwolony cały świat.

nāma vinu kali-kāle nāhi āra dharmasarva-mantra-sāra nāma, ei śāstra-marma

(Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 7.74)

W tym wieku Kali nie ma innej dharmy. Święte imię Kṛṣṇy jest esencją wszystkich mantr oraz znaczeniem wszystkich pism objawionych. Dlatego miej pełną wiarę! Wierz w niego bardzo mocno. Tāra madhye sarva-śreńṭha nāma-saṅkīrtana, niraparādhe nāma laile pāya prema-dhana. Głównym i najważniejszym procesem, szczególnie w Kali--yudze, jest nāma-saṅkīrtan. Jeśli twoje intonowanie jest czyste i pozbawione obraz, wówczas z całą pewnością osiągniesz kṛṣṇa-premę. Jeśli intonujesz czyste imię, wówczas możesz ujrzeć piękną formę Śyāmasundara wraz ze wszystkimi Jego cechami. Zamanife-stują się przed tobą wszystkie Swoje līlā! Będziesz zawsze w kṛṣṇa-līlā, kṛṣṇera samagra līlā nāme vidyamāna, nāma se parama tattva tomāra vidhāna. Līlā znajdują się w świę-tym imieniu ponieważ nie są różne od Kṛṣṇy. W czystym imieniu, nie w nāma-aparādha, czy nāmābhāsa. To jest Prawda Absolutna. Kṛṣṇa jest Prawdą Absolutną, podobnie nāma – święte imię jest Prawdą Absolutną! Jednak zapomniałeś o tym. Jesteś cząstką Kṛṣṇy i Kṛṣṇa jest twoim wiecznym panem. „Jestem Jego wiecznym sługą.” Cokolwiek tutaj widzisz, cokolwiek znajdziesz, wszystko – są to parafernalia dla przyjemności Kṛṣṇy, nie dla twoje przyjemności. Ta jñāna znana jest jako sambandha-jñāna.

sarva vede bale gāo hari-nāma-sārapāibe parama prīti ānanda apāra


veda pūrṇa bale yata mukta mahājanaparavyome sadā kare nāma-saṅkīrtana


We wszystkich Wedach zostało powiedziane: „Hari-nāma jest esencją wszystkich Wed!” Dlatego intonuj: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Z tego powodu Śrīla Prabhupāda mówi tutaj: “Nasz ruch świadomości Kṛṣṇy podkreśla intonowanie wyłącznie Hare Kṛṣṇa mantry, ponieważ jest to sekretem. To jest sekret dla tego wieku Kali.”

65

Veda pūrṇa bale; pāibe parama prīti ānanda apāra – jeśli intonujesz czyste imię, osiągniesz ogromną (apāra-ānanda), nieograniczoną przyjemność, ponieważ źródłem wszelkiej błogości jest Kṛṣṇa. Kṛṣṇa jest sac-cid-ānanda-maya. Jest sac-cid-ānanda-maya – san-maya, cin-maya, ānanda-maya – dlatego intonując Jego imię, czyste imię, możesz mieć z Nim nieustanny kontakt. Wówczas zdobędziesz prawdziwą ānandę.

Kim jest sac-cid-ānanda-maya? Veda pūrṇa bale yata mukta mahājana, paravyome sadā kare nāma-saṅkīrtana. Ponownie Wedy mówią, że ci którzy są wyzwoleni, nitya--mukta, wiecznie wyzwoleni mahājanowie – oni zawsze intonują Hare Kṛṣṇa w świecie duchowym: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.

Rozwiń silną wiarę

Jeśli intonujesz i posiadasz silną, pełną wiarę w święte imię, twoje wszystkie anārtha zostaną zniszczone. To jest kwestią wiary.

nāme dṛḍha haile nāi haya pāpe matipūrva-pāpa dagdha haya citta-śuddha ati


Jeśli rozwiniesz silną wiarę w święte imię, niezachwianą wiarę, zawsze intonując, za-wsze utrzymując je w swoim umyśle, to jak jest możliwe, że jakaś grzeszna myśl pojawi się w twoim umyśle? Nigdy to się nie stanie, gdyż jest tam święte imię. Jakie wcześniej-sze grzeszne myśli pojawią się w umyśle, skoro jest tam święte imię? Wszelkie reakcje przeszłych grzechów zostają zniszczone! Twoja świadomość i serce stają się czyste i wolne od wszystkich zanieczyszczeń. To jest efekt intonowania świętego imienia, czy-stego imienia. Gdy mówimy o imieniu, mamy na myśli czyste imię, nie nāmābhāsa lub nāma-aparādha. Należy wymawiać imię wyraźnie i koncentrować się na jego transcen-dentalnej wibracji dźwiękowej. Inaczej popełnisz aparādha. Twoje intonowanie będzie wyłącznie nāma-aparādha. Dlatego intonuj wyraźnie i z uwagą. Wówczas twoje życie zostanie oczyszczone, nie będzie możliwości, by jakieś grzeszne myśli pojawiły się w twoim umyśle. Wszelkie grzeszne reakcje, które posiadałeś zostaną wszystkie zniszczone i twoje serce, świadomość i umysł zostaną oczyszczone.

kṛṣṇa rakṣā-kartā eka mātra bali jānejīvane pālana-kartā kṛṣṇa iha māne



66


‘ahaṁ-mama’ buddhya-śakti nā rākhe hṛdayedīna-bhāve nāma laya sakala samaye


On posiada silną wiarę w Kṛṣṇę – wyłącznie Kṛṣṇa jest tym, który mnie utrzymuje, On mnie chroni. Nikt inny. On posiada silną wiarę w Kṛṣṇę i Jego imię – jīvane pālana-kartā kṛṣṇa iha māne. Krsna utrzyma mnie przez całe życie! W pełni podporządkowana dusza wierzy w to bardzo mocno.

Wszystko należy do Krsny

W pełni podporządkowana dusza nigdy nie powie niczego w kategoriach: „ja” i „moje.” „Kim jesteś?” „Pochodzę z Australii. Jestem jīvą, jīvą z Australii.” Taka jest two-ja tożsamość. „Mam tak wiele na koncie, jestem tak wielką osobą, nie wiesz o tym? Mam żonę. Mam tak wiele dziewczyn. Jestem wielkim odbiorcą przyjemności. Jestem wielki.” To jest „ja” i „moje.” Jednak Vaiṣṇava tak nie myśli, nigdy nie użyje słów:

„Ja” i „moje." „Należę do Kṛṣṇy, nic nie należy do mnie. Jestem Jego wiecznym słu-gą. Wszystko jest Kṛṣṇy. Moje ciało należy do Kṛṣṇy, mój umysł należy do Kṛṣṇy. Ja sam należę do Kṛṣṇy. Wszystko jest Kṛṣṇy.” Nigdy nie użyje słów „ja” i „moje" i będzie nie-ustannie intonował: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Dīna-bhāve nāma laya sakala samaye – zawsze, sakala samaye – zawsze, w dzień, w nocy, dwadzieścia cztery godziny na dobę, w każdej chwili intonuje Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Czyni to z bardzo, bardzo pokornym umysłem i pokorną postawą. Jest bardziej pokorny od źdźbła trawy leżącego na ulicy.

kṛṣṇa vinā rakṣā-kartā nahi keha ārakṛṣṇa ye pālaka mātra jānibe āmarā


āmi dīna akiñcana sakalera chāradurgata adhama kichu nāhika āmāra


To jest postawa, pokorny stan umysłu – kṛṣṇa vinā rakṣā-kartā nahi keha āra. Kṛṣṇa jest jedynym obrońcą. Stała wiara – kṛṣṇa ye pālaka mātra jānibe āmarā. Kṛṣṇa jest tym, który mnie utrzymuje. Nikt inny mnie nie utrzymuje, tylko On.

67

āmi dīna akiñcana sakalera chāradurgata adhama kichu nāhika āmāra


Jestem najbardziej zdegradowany, jestem nędzarzem. Nie mam niczego w tym mate-rialnym świecie – dīna akiñcana. Jestem najbardziej upadły i zdegradowany. Jestem bar-dziej nieznaczny od robaka w odchodach. Wyłącznie Kṛṣṇa jest mój, a ja jestem Kṛṣṇy. Nic więcej! Taka mentalność, taki pokorny stan umysłu. Mając go będziesz intonować Hare Kṛṣṇa.

Pragnij tego samego co Kṛṣṇa

kṛṣṇera saṁsāre āmi āchi cira-dāsakṛṣṇa-icchā mātra kriyā āmāra prayāsa


To jest mentalność. Kṛṣṇera saṁsāre āmi āchi cira-dāsa – ta saṁsara należy do Kṛṣṇy, a ja jestem Jego wiecznym sługą. Nie jestem sługą nikogo innego. Jestem słu-gą Kṛṣṇy w Jego saṃsārze. Co jest twoim działaniem? Kṛṣṇa-icchā mātra kriyā āmāra prayāsa – cokolwiek Kṛṣṇa chce ode mnie, robię to! Moja wola nie jest niezależna od Kṛṣṇy. To jest właściwa mentalność. Kṛṣṇa-icchā mātra kriyā āmāra prayāsa. Na przy-kład: Kṛṣṇa powiedział Arjunie: „Idź i walcz!” To są nauki Bhagavad-gīty, jednak Arjuna nie chciał tego robić. „Nie, nie będę walczyć. Udam się do lasu, stanę się sannyāsīnem i będę medytować.” Jednak Kṛṣṇa tego nie chciał. Chciał, by Arjuna walczył i walka ta miała być bardzo zażarta. Taka była wola Kṛṣṇy. Gdy Arjuna usłyszał Bhagavad-gītę, zrozumiał i ostatecznie powiedział:

arjuna uvācanaṣṭo mohaḥ smṛtir labdhātvat-prasādān mayācyutasthito ’smi gata-sandehaḥ

karińye vacanaṁ tava

„Arjuna rzekł: O mój drogi, nieomylny Kṛṣṇo, rozwiały się już moje złudzenia i dzięki Twojej łasce odzyskuję pamięć. Opuściły mnie już wszelkie wątpliwości i te-raz – umocniony – jestem gotów działać według Twoich instrukcji.” (Bhagavad-gītā, 18.73)

O Acyuto, O Kṛṣṇo, całe moje złudzenie odeszło. Myślałem w kategoriach


68


„ja” i „moje.” Moi bracia, moi przyjaciele… Jak mogę ich zabić? Teraz ta iluzja zniknęła. Naṣṭo mohaḥ smṛtir labdhā – zapomnienie odeszło. Tvat-prasādān mayācyuta – „Dzięki twojej łasce mogę to teraz zrozumieć.”

„Dlaczego mam tutaj zostać? Pójdę tam i zrobię coś innego.” „W porządku, jeśli chcesz iść, zrób to!” Każdy to ma. „Gurudeva, chcę zrobić tą rzecz, tamtą rzecz. Zrobić ją w taki sposób, pojechać tam, zrobić taki i taki interes, w taki właśnie sposób. Następnie zrobię coś innego.” „W porządku, idź!” Każdy posiada niezależną wolę. Jednak kto ak-ceptuje wolę Kṛṣṇy? I kto zna Jego wolę? Nie ma oddzielnego pragnienia! Czego pragnie Kṛṣṇa, powinienem zaakceptować i sprawić, że stanie się to również moim pragnieniem. Należy to przyjąć w taki właśnie sposób.

āmi kartā āmi dātā āmi pāla itaāmāra ye deha geha santāna vanitā


āmi vipra āmi śūdra āmi pitā mātāāmi rāja āmi prajā santānera gati


yei sarva-buddhi chāḍi kṛṣṇe kara matikṛṣṇa-kartā kṛńṇa-icchā mātra balavatī


kṛṣṇera ye haya icchā tāhāi karibanija icchā anusāre kichu nā cintisa


Porzuć wszelkie “ja” I “moje.” “To ja jestem sprawcą działania. Jestem wielką i szczodrą osobą. Daje tak wiele dotacji tak wielu organizacjom, tak wielu ludziom. Je-stem tym, który utrzymuje. To jest moje ciało, mój dom, moja żona, mój syn, moja córka. Jestem brāhmiṇem. Jestem kṣatriyą. Jestem śudrą. Jestem vaiśyą. Jestem ojcem, jestem mężem, jestem królem, jestem obywatelem, jestem ojcem tak wielu dzieci.” Tak wiele „ja” i „moje.” Porzuć je wszystkie! W pełni podporządkuj się Kṛṣṇie. Kṛṣṇa jest mój i ja jestem Kṛṣṇy. To wszystko. To jest moją jedyną myślą. Kṛṣṇa jest sprawcą działania. Kṛṣṇa jest obrońcą. Kṛṣṇa jest tym, który utrzymuje. Ja nie jestem sprawcą działania, nie jestem tym, który utrzymuje, nie jestem obrońcą. Wola Kṛṣṇy jest najwyższa i bardzo potężna. Czego pragnie Kṛṣṇa, pragnę i ja. Nie ma oddzielnych pragnień. Robię to, czego pragnie Kṛṣṇa. Akceptuję Jego wolę. Nigdy nie będę myślał zgodnie z moją wolą. To jest kompletne podporządkowanie. Należy posiadać właśnie taki bardzo pokorny stan

69

umysłu i następnie intonować: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.

Pełne podporządkowanie – płacz za Krsną

Znane jest to jako ātma-nivedana – całkowicie podporządkowana dedykacja. Jeśli rozwiniesz ten stan umysłu i będziesz intonować Hare Kṛṣṇa, wówczas nie będzie moż-liwości, by popełnić jakąkolwiek obrazę. Tak będziesz intonować czyste imię. W innym przypadku nie będzie to możliwe. Możesz intonować przez sto tysięcy żyć, a i tak nie osiągniesz Kṛṣṇy. Będzie to wyłącznie nāmābhāsa lub nāma-aparādha. Z tego powodu dana jest instrukcja:

aparādha nāhi chāḍi nāma yadi layasahasra sādhane tāra bhakti nāhi haya


Możesz wykonywać tak wiele sādhany, jeśli jednak nie porzuciłeś nāma-aparādha, bhakti nigdy się nie rozwinie. Nie będziesz w stanie jej rozwinąć.

ataeva bhakti labhe yadi lobha hayadaśa-aparādha chāḍi kari nāmāśraya


eka eka aparādha satarka ha-iyāyatanete chāḍi citte vilāpa kariyā


nāmera caraṇe kare dṛḍha nivedananāme kṛpā ha-ile aparādha vidhvaṁsana


Dlatego też osoba, która jest bardzo, bardzo poważna w rozwoju bhakti, która rozwija chciwość, by ją osiągnąć – musi porzucić dziesięć nāma-aparādha. Podporządkuj się w peł-ni świętemu imieniu i intonuj je tak, jak poinstruował o tym Śrīmān Caitanya Mahāprabhu. Rozwiń taki oto stan umysłu – eka eka aparādha satarka ha-iyā, yatanete chāḍi citte vilāpa kariyā. Jedna za drugą porzuć wszystkie obrazy, dziesięć aparādha i płacz w sercu: „Tak, je-stem wielkim aparādhi, jestem wielkim grzesznikiem. Tak, jestem wielkim grzesznikiem.” Po prostu przyznaj to przed Kṛṣṇą, szczerze się do tego przyznaj. To jest konieczne. To jest płacz z głębi serca: citte vilāpa kariyā. „Popełniłem tę obrazę, tamtą obrazę, popełniłem


70


je tysiące, tysiące razy. Nie raz, czy dwa razy. O Panie, popełniłem je tysiące razy. Dopu-ściłem się wszystkich obraz. Jestem wielkim grzesznikiem. Nie znajdziesz w tym świecie nikogo, kto jest gorszy ode mnie.” W taki sposób należy płakać, płakać z głębi serca – citte vilāpa kariyā, yatanete chāḍi citte vilāpa kariyā.

nāmera caraṇe kare dṛḍha nivedananāme kṛpā ha-ile aparādha vidhvaṁsana


Został podany tutaj środek, w jaki sposób możemy zniszczyć nāma-aparādha. Szcze-rze przyznaj przed Krsną: „Popełniłem tę obrazę – nie raz, nie dwa, tysiące razy.” Płacz i intonuj: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.

Jeśli będziesz płakać przed świętym imieniem, płakać przed Kṛṣṇą, wszystkie obrazy zostaną zniszczone jeśli święte imię okaże ci łaskę. Inaczej aparādhy nigdy nie znikną.

Intonuj dwadzieścia cztery godziny na dobę

Zostały tu podane instrukcje jak porzucić nāma-apāradha i jak zostają one zniszczo-ne.

aviśrānte nāme nāma-aparādha jayetāhe aparādha kabhu sthāna nahe pāye


dibā-rātra nāma laye anutāpa karetabe aparādha jaye nāma-phala dhare


aparādha gate śuddha-nāmera udayaśuddha-nāma bhāva-maya āra prema-maya


Instrukcje te zostały podane przez Bhaktivinoda Ṭhākura w Hari-nāma-cintāmaṇi. Aviśrānta to nieustanne intonowanie, w dzień i w nocy, dwadzie-ścia cztery godziny na dobę. Znaczy to, że jeśli odpoczywasz i śpisz, intonowa-nie może ustać. Poza tym przez cały czas, w jakim jesteś obudzony – musisz intonować. To jest aviśrānta-nāma. Sześć godzin z dwudziestu czterech przeznaczo-na jest na sen. Przez osiemnaście godzin jesteś przebudzony. W tym czasie nigdy nie

71

zapominaj świętego imienia. Nieustannie intonuj, pamiętaj i myśl o nim – to jest aviśrānta-nāma. Rób w taki sposób, wówczas wszystkie twoje aparādha zostaną znisz-czone – aparādha kabhu sthāna nahe pāye – nie będzie już obraz. To właśnie możesz osiągnąć. Bhaktivinoda Ṭhākura daje następującą instrukcję:

diba-rātra nāma laye anutāpa karetabe aparādha jaye nāma-phala dhare


W dzień i w nocy, dibā-rātra – dibā znaczy dzień, rātra znaczy noc. Intonuj i pa-miętaj w dzień i w nocy. Czasami intonuj, czasami pamiętaj w swym umyśle i odczuwaj skruchę: „Jestem wielkim grzesznikiem, popełniłem tak wiele obraz – nie raz, nie dwa ale popełniłem je tysiące razy.” Dlatego po prostu przyznaj się do tego i okaż skruchę.

āmāra jīvana, sadā pāpe rata,nāhika puṇyera leśa

parere udvega, diyāchi ye kata,diyāchi jīvere kleśa

nija sukha lāgi’, pāpe nāhi clari,dayā-hīna svārtha-para

para-sukhe duḥkhī, sadā mithyā-bhāṣī,para-duḥkha sukha-kara

aśeṣa kāmanā, hṛdi mājhe mora,krodhī, dambha-parāyaṇa

mada-matta sadā, viṣaye mohita,hiṁsā-garva vibhūńaṇa

nidrālasya hata, sukārye virata,akārye udyogī āmi

pratiṣṭhā lāgiyā, śāṭhya-ācaraṇa,lobha-hata sadā kāmī

e hena durjana, saj-jana-varjita,aparādhī nirantara

śubha-kārya-śūnya, sadānartha-manāḥ,nānā duḥkhe jara-jara


72


vārdhakye ekhana, upāya-vihīna,tāte dīna akiñcana

bhakativinoda, prabhura caraṇe,kare duḥkha nivedana

(Śaraṇagāti, Bhaktivinoda Ṭhākura)

Jest to pieśń Bhaktivinoda Ṭhākury, w której modlił się dla nas, mówił dla nas. Tym właśnie jesteśmy. „Jestem pozbawionym pobożności grzesznikiem i przyczyniłem się do wielkiego niepokoju i problemów innych. Nigdy nie wahałem się, by wykonać grzeczny czyn dla własnej przyjemności. Pozbawiony wszelkiego współczucia, dbając wyłącznie o własne egoistyczne interesy, mam wyrzuty sumienia widząc szczęście innych. Jestem wielokrotnym kłamcą, a niedola innych jest źródłem mojej wielkiej przyjemności. Mate-rialne pragnienia w moim sercu są niezliczone. Jestem pełen gniewu, oddany fałszywej dumie i arogancji, odurzony pychą i oszołomiony światowymi sprawami. Zawiść i ego-izm są klejnotami, którymi się ozdabiam.”

Sześć godzin snu jest w porządku. Jednak nie więcej, bo pojawi się lenistwo. Rozwi-nie się wyłącznie pasja i ignorancja, żadnej sattva-guṇy. Nie śpij więcej niż sześć godzin i pozostań przebudzonym przez godzin osiemnaście. Osiemnaście godzin intonowania i pamiętania świętego imienia.

„Zrujnowany przez lenistwo i sen, opieram się pobożnym czynom. Jednocześnie je-stem bardzo aktywny i entuzjastyczny w wykonywaniu czynów niegodziwych. Dla świa-towej sławy i reputacji angażuje się w przebiegłość i zakłamanie. Tak zostaje zniszczony przez własną chciwość i jestem pełen pożądania. Taka nikczemna i niegodziwa osoba jak ja zostaje odrzucona przez pobożnych ludzi i przez to nieustannie dopuszcza się obraz. Jestem pozbawiony jakiegokolwiek dobrego działania, zawsze skłaniam się ku złemu, wyeksploatowany przez różnego rodzaju niedole. Teraz na starość, pozbawiony wszel-kich środków na osiągnięcie sukcesu, upokorzony i biedny, ja – Bhaktivinoda Ṭhākura przedstawiam tą smutną historię u lotosowych stóp Najwyższego Pana.”

Powinieneś mówić w taki oto sposób: aparādha gate śuddha-nāmera udaya, śuddha-nāma bhāva-maya āra prema-maya. Gdy stajesz się wolny od wszelkich obraz, wówczas jesteś w stanie intonować czyste imię. Inaczej nigdy nie będziesz w stanie tego uczynić. Gdy intonujesz czyste imię, z pewnością osiągniesz Kṛṣṇę i premę. Czyste imię jest pełne premy i Mahāprabhu rozdaje ją. Nie ma innego sposoby na uwolnienie się od aparādha. Jest to jedyny sposób. Dlatego zostało powiedziane, że musisz płakać. Musisz zawsze płakać w głębi swego serca. Bhaktivinoda Ṭhākura powiedział:

73

kabe ha'be bolo se-dina āmār(āmār) aparādha ghuci', śuddha nāme ruci,

kṛpā-bale ha'be hṛdoye sañcār(Kabe Ha’be Bolo, Śaraṇagāti, Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura)

tṛṇādhika hīna, kabe nije māni',sahiṣṇutā-guṇa hṛdoyete āni'sakale mānada, āpani amānī,

ho'ye āswādibo nāma-rasa-sār(Kabe Ha’be Bolo, Śaraṇagāti, Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura)

dhana jana āra, kobitā-sundarī,bolibo nā cāhi deho-sukha-karī

janme-janme dāo, ohe gaurahari!ahaitukī bhakti caraṇe tomār

(Kabe Ha’be Bolo, Śaraṇagāti, Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura)

“Powiedz mi proszę, kiedy przyjdzie ten dzień, gdy zakończą się moje obrazy i na mocy boskiej łaski smak czystego świętego imienia wypełni moje serce? Uważając siebie za niższego od źdźbła trawy, przywołując w sercu cechę cierpliwości, okazując szacunek wszystkim oraz będąc wolnym od fałszywej dumy, kiedy zasmakuje nektaru świętego imienia? Bogactwo, zwolennicy, piękne kobiety opisywane w światowej poezji – nie pra-gnę takich światowych przyjemności. O Panie Gaurahari, daj mi proszę niczym nie mo-tywowane oddanie dla Twoich lotosowych stóp narodziny po narodzinach.”

Kabe ha’be bolo se-dina āmāra – kiedy ten dzień, ten pomyślny dzień pojawi się w moim życiu? To jest skrucha, to jest płacz i błaganie. Musisz to uczynić, inaczej nigdy nie uwolnisz się od nāma-aparādha i czyste imię się nie zamanifestuje. To jest najważ-niejsze.


„Należy ściśle przestrzegać zasady bezustannego intonowania świętego imienia i należy zadowalać się tym, co jest z łatwością osiągalne. Takie pełne oddania zacho-wanie jest mocną podporą służby oddania.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.30)

Inaczej nie ma nadziei na rozwinięcie oddania. Takie są nauki Mahāprabhu.


74


Tṛṇād api sunīcena...


Osoba, która uważa siebie za niższą od trawy, która jest bardziej tolerancyjna od drze-wa, która nie oczekuje szacunku i jest zawsze gotowa okazać go innym może z wielką łatwością nieustannie intonować święte imię Pana. Inaczej nie będzie w stanie tego robić. Twoje intonowanie będzie albo nāma-aparādha, albo nāmābhāsa. Imię się nie zamani-festuje, wcale! W wersecie tym szczególnie wymieniono trawę, ponieważ pomimo tego, że każdy po niej depcze, ona nigdy nie protestuje. To jest taror iva sahiṣṇunā – być tak tolerancyjnym jak drzewo. Przykładem jest Haridāsa Ṭhākura. Pāńaṇḍī ciągnęli go przez dwadzieścia jeden bazarów jednocześnie biczując! Robili to bardzo mocno! Bez żadnej litości! Bicz wcinał się w jego ciało, mogłeś zobaczyć kości, jednak on wciąż intonował błogo: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.

On nigdy ich nie przeklął, nigdy się na nich nie rozgniewał, raczej ofiarował modlitwy u lotosowych stóp Krsny: „Błagam, oni nie wiedzą co czynią. Są kompletnie pozbawieni wiedzy i właściwej świadomości. Wybacz im proszę.” To jest przykład w jaki sposób rozwinąć mentalność bycia wolnym od dumy, wolnym od nadęcia ze swojej pozycji, pozostając zawsze bardziej pokornym od zwykłego człowieka.

Przykład ten wskazuje, że mistrz duchowy, czy też lider nie powinien być dumny ze swojej pozycji. „Jestem wielkim liderem! Jestem wielkim ācāryą! Nie wiesz o tym ty draniu?” Raczej powinien myśleć: „Jestem niższy od najniższego.” Powinien konty-nuować nauczanie będąc zawsze bardziej pokornym od zwykłego człowieka. Powinien szerzyć kult Śrī Caitanyi Mahāprabhu intonując: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.

ūrdhva-bāhu kari’ kahoṅ, śuna, sarva-lokanāma-sūtre gāṅthi’ para kaṇṭhe ei śloka

„Wznosząc ręce, oznajmiam: ‘Słuchajcie mnie wszyscy! Nawleczcie ten werset na nić świętego imienia i noście go wokół szyi, by bezustannie pamiętać.’" (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.32)

75


Nawlecz ten werset na nici świętego imienia i noś go na szyi, by ciągle o nim pamię-tać. Intonując mahā-mantrę Hare Kṛṣṇa, na początku można popełniać wiele obraz, które nazywane są nāmābhāsa i nāma-aparādha. Na etapie tym niemożliwe jest osiągnięcie doskonałej miłości do Kṛṣṇy poprzez intonowanie mahā-mantry Hare Kṛṣṇa. Dlatego mahā-mantrę Hare Kṛṣṇa należy intonować zgodnie z zasadami powyższego wersetu, tṛṇād api su-nīcena taror iva sahiṣṇunā. Należy zauważyć w związku z tym, że podczas intonowania angażujemy górną i dolną wargę jak również język. Intonuj wyraźnie. To nie ma być bardzo szybkie, niewyraźne intonowanie – nie, nie w taki sposób!

Wyraźnie, górna warga, dolna warga i język. Należy użyć tych trzech. W znaczeniu Śrīla Prabhupāda powiedział: „…Wszystkie trzy muszą być zaangażowane w intono-wanie mahā-mantry Hare Kṛṣṇa. Słowa "Hare Kṛṣṇa" należy wymawiać wyraźnie i słu-chać ich. Czasami mechanicznie wydajemy syczący dźwięk…” To jest aparādha, nāma-aparādha. Robią to zamiast intonować z właściwą wymową, za pomocą ust i języka. „Intonowanie jest bardzo proste, lecz należy praktykować je poważnie. Dlatego autor Śrī Caitanya-caritāmṛty, Kṛṣṇadāsa Kavirāja Gosvāmī, radzi wszystkim, by zawsze nosili ten werset wokół szyi.”

prabhu-ājñāya kara ei śloka ācaraṇaavaśya pāibe tabe śrī-kṛṣṇa-caraṇa

„Należy ściśle przestrzegać zasad podanych przez Pana Caitanyę Mahāprabhu w tym wersecie. Jeśli ktoś po prostu podąża śladami Pana Caitanyi i Gosvāmīch, z pewnością osiągnie ostateczny cel życia, lotosowe stopy Śrī Kṛṣṇy.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.33)

Zatem została tutaj dana gwarancja: avaśya pāibe tabe śrī-kṛṣṇa-caraṇa – należy ści-śle podążać za zasadami podanymi w tym wersecie przez Pana Caitanyę Mahāprabhu. Jeśli ktoś po prostu podąża śladami Pana Caitanyi i Gosvāmīch, z pewnością osiągnie ostateczny cel życia, którym są lotosowe stopy Śrī Kṛṣṇy. Jeśli będziesz podążać śladami Śrī Kṛṣṇy, z pewnością osiągniesz kṛṣṇa-premę.

uttama hañā āpanāke māne tṛṇādhamadui-prakāre sahiṣṇutā kare vṛkṣa-sama

„Takie są symptomy tego, kto intonuje mahā-mantrę Hare Kṛṣṇa. Chociaż


76


jest on bardzo wzniosły, sądzi, że jest niższy od trawy na ziemi i podobnie jak drze-wo toleruje wszystko na dwa sposoby.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-lilā 20.22)

vṛkṣa yena kāṭileha kichu nā bolayaśukāñā maileha kāre pānī nā māgaya

„Drzewo nie protestuje, gdy jest ścinane, i nikogo nie prosi o wodę, nawet gdy usy-cha.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-lilā 20.23)

yei ye māgaye, tāre deya āpana-dhanagharma-vṛṣṭi sahe, ānera karaye rakṣaṇa

„Drzewo każdemu bez wyjątku daje swoje owoce, kwiaty i wszystko, co ma. Tole-ruje palący żar i potoki deszczu, mimo to daje innym schronienie.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-lilā 20.24)

uttama hañā vaiṣṇava habe nirabhimānajīve sammāna dibe jāni’ ‘kṛṣṇa’-adhiṣṭhāna

„Chociaż Vaiṣṇava jest osobą najwznioślejszą, wolny jest od dumy i wszystkim oka-zuje szacunek, wiedząc, że każdy jest miejscem, w którym przebywa Kṛṣṇa.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-lilā 20.25)

ei-mata hañā yei kṛṣṇa-nāma layaśrī-kṛṣṇa-caraṇe tāṅra prema upajaya

„Jeśli ktoś w ten sposób intonuje święte imię Pana Kṛṣṇy, z pewnością rozbudzi swą drzemiącą miłość do Jego lotosowych stóp.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-lilā 20.26)

dambho darpo ’bhimānaś cakrodhaḥ pāruṣyam eva ca

ajñānaṁ cābhijātasyapārtha sampadam āsurīm

„Duma, arogancja, zarozumiałość, złość, opryskliwość i ignorancja – te cechy, o synu Pṛthy, właściwe są demonicznej naturze.” (Bhagavad-gitā 16.4)

Okazuje pełen szacunek innym nie oczekując go dla siebie. Na szacunek na-leży sobie zasłużyć, a nie go wymuszać. Jeśli rozwiniesz taką mentalność, takie

77

stawienie bycia niższym od najniższego, stając się tak tolerancyjnym jak drzewo i okazu-jąc szacunek każdemu bez oczekiwania go w zamian, wówczas zasługujesz na szacunek. Tak nigdy nie będziesz wymagał od innych okazywania szacunku. To jest fakt. A dlacze-go okazuje on szacunek innym? Ponieważ wie, że każdy jest miejscem spoczynku Kṛṣṇy. Kṛṣṇa znajduje się w sercu każdej jīvy. Z tego powodu okazuje się szacunek. Okazuje się go Kṛṣṇie, a nie ciału. Vaiṣṇava o tym wie.

ei-mata hañā yei kṛṣṇa-nāma layaśrī-kṛṣṇa-caraṇe tāṅra prema upajaya

„Jeśli ktoś w ten sposób intonuje święte imię Pana Kṛṣṇy, z pewnością rozbudzi swą drzemiącą miłość do Jego lotosowych stóp.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-lilā 20.26)

To jest pewne! Osiągnie kṛṣṇa-premę. Taki jest proces. Jeśli jednak nie przyjmiesz go, wówczas jak możesz osiągnąć jego rezultat? Wyłącznie popełniasz nāma-aparādha, nie ma czystego intonowania – nāma-aparādha lub nāmābhāsa – imię się nie manifestuje.

kahite kahite prabhura dainya bāḍilā‘śuddha-bhakti’ kṛṣṇa-ṭhāñi māgite lāgilā

„Gdy Śrī Caitanya Mahāprabhu mówił w ten sposób, wzrosła Jego pokora i zaczął modlić się do Kṛṣṇy o możliwość pełnienia czystej służby oddania. Gdziekolwiek ist-nieje jakiś związek miłości do Boga, jego naturalnym symptomem jest to, że bhakta nie myśli o sobie jako bhakcie. Myśli natomiast, że nie ma nawet kropli miłości do Kṛṣṇy.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-lilā 20.27-28)

Gdy Pan Caitanya wypowiedział Śikṣāṣṭakę, co się wydarzyło? „Kṛṣṇo, obdarz mnie proszę czystym oddaniem.” Błagał wyłącznie o to i o nic więcej. Choć jest Samym Kṛṣṇą, uczy nas zstępując w formie bhakti – bhakti-rūpa. Kṛṣṇa płacze za Kṛṣṇą. Kṛṣṇa błaga u lotosowych stóp Kṛṣṇy. To jest Caitanya: „O Kṛṣṇo, daj mi śuddha-bhakti, daj mi wy-łącznie czyste oddanie.” Błagał w taki właśnie sposób i znaczy to, że nas w ten sposób nauczał. Powinniśmy modlić się wyłącznie o to i o nic więcej.


78


Prema to pokora i brak dumy

premera svabhāva—yāhāṅ premera sambandhasei māne,—‘kṛṣṇe mora nāhi prema-gandha’

„Gdziekolwiek istnieje jakiś związek miłości do Boga, jego naturalnym symptomem jest to, że bhakta nie myśli o sobie jako bhakcie. Myśli natomiast, że nie ma nawet kropli miłości do Kṛṣṇy.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-lilā 20.28)

Osoba, która rozwinęła taki miłosny związek z Kṛṣṇą, taką doskonałą miłosną relację, posiada następujące symptomy: „Nie mam nawet odrobiny bhakti. Jestem takim draniem, najbardziej zdegradowaną i upadłą osobą.” Taka osoba nie ma dumy, nigdy nie myśli: „Jestem kimś wielkim.” Uważa raczej: „Jestem najniższym z najniższych.” Ten, kto po-siada prema-bhakti mówi: „Wcale nie rozwinąłem bhakti. Nie mam bhakti dla Kṛṣṇy. Nie mam wcale bhakti, jestem draniem.” Nigdy nie powie: „Nie wiesz? Jestem wielki! Jestem takim wielkim ācāryą, wielkim Vaiṣṇavą, wielkim sādhu. Nie wiesz o tym? Ty draniu, nie znasz mnie?” Gdzie jest jego duma? On nigdy tak nie powie. Tam mówią wyłącznie demony. Vaiṣṇava nigdy czegoś takiego nie powie. Vaiṣṇava jest tṛṇād api su-nīcena, ta-ror iva sahiṣṇunā, amāninā māna-dena. Powie raczej: „Jestem najniższym z najniższych, jestem bardziej zdegradowany, bardziej upadły i grzeszny niż Jagaī i Mādhāi. Znaczę mniej niż robak w odchodach. Osoba, która wymówi moje imię utraci całą pomyślność. Nie wymawiaj mego imienia. Jestem pełen grzechu.” Mówi właśnie w taki sposób – ut-tama hañā vaiṣṇava habe nirabhimāna. Choć jest najbardziej wzniosłą osobą, myśli: „Jestem najniższym z najniższych.” Taki jest symptom! Mahāprabhu nas tego uczył. Sei māne – ‘kṛṣṇe mora nāhi prema-gandha’. „Nie mam żadnej bhakti dla Kṛṣṇy, wcale nie jestem wielbicielem. Wcale nie jestem bhaktą.”

Dīnabandhu – Bhaktavatsala

O Kṛṣṇo, słyszałem, że jesteś Dīnabandhu. Jesteś przyjacielem cierpiących. Je-steś dīna-bandhu - przyjacielem tych, którzy odczuwają największy niepokój. Gdy o tym usłyszałem wpadłem w zachwyt. Miałem w sobie tak wiele entuzja-zmu, że pomyślałem: „Zbliżę się do Niego.” Gdy to usłyszałem, odczułem wiel-ką inspirację i dlatego przyszedłem do Ciebie. Jesteś przyjacielem cierpiących. Jednak idąc tutaj usłyszałem również: „Och, On jest Bhaktavatsala.” Jest bhakta--vatsala – bardzo drogi Swoim wielbicielom. Gdy to usłyszałem, moje serce zaczęło bić mocniej: „Och, ale ja nie jestem wielbicielem, nie mam oddania. Zatem jak mogę

79

się do Niego zbliżyć?” Moje serce bije jak szalone. Gdy tu przyszedłem, usłyszałem, że jesteś Dīnabandhu, jesteś przyjacielem cierpiących. Jestem najbardziej zaniepokojoną osobą, a Ty jesteś przyjacielem takich ludzi. Więc się tym zainspirowałem i przyszedłem do Ciebie. Tak, tutaj jest mój przyjaciel – Dīnabandhu. Jednak po drodze usłyszałem też, jak ludzie mówią: „Nie, On jest Bhaktavatsala.” Nieszczęście! On jest drogi wielbicie-lom. Cóż to ma być? Ja nie jestem wielbicielem. Nie mam ani odrobiny oddania, więc moje serce zaczęło bić bardzo mocno. Och, nie mogę się do Niego zbliżyć. Nie jestem wielbicielem, nie mam oddania.

Amṛta-sindhu

To jest mentalność, którą należy rozwinąć. Następnie intonuj Hare Kṛṣṇa, a czyste imię się zamanifestuje –żadnych więcej obraz. Z pewnością zdobędziesz kṛṣṇa-premę i osiągniesz Kṛṣṇę. Takie są nauki Caitanyi Mahāprabhu.

To jest ocean amṛty – ocean nektaru. Jedna kropla… Tylko jedna kropla jest w stanie zatopić cały świat w premie. To jest amṛta-sindhu. To jest ocean nektaru, jednak ty nie osiągasz nawet jednej kropli. Taki drań. Wszędzie jest pełno wody, jednak ani kropli by się jej napić. Jesteś otoczony wodą, oceanem wody, jednak nie jesteś w stanie zdobyć jednej kropli. Prema-sindhu – istnieje ocean nektaru, jednak jesteś takim draniem, że nie możesz zdobyć nawet jednej kropli.

Dlatego zostało powiedziane: nāhi, nāhi, nāhi – „Nie ma innego sposobu, nie ma innego sposobu, nie ma innego sposobu.” Karma, jñāna i yoga zostały odrzucone. Jest jasno powiedziane: „Vaiṣṇava nigdy nie robi tych rzeczy, jest kompletnie podporządko-wany świętemu imieniu.”


81

Rozdział IV – Śuddha-nāma: Część druga

Prema-nāma-saṅkīrtana

tabe prabhu śrīvāsera gṛhe nirantararātre saṅkīrtana kaila eka saṁvatsara

„Przez cały rok, każdej nocy, Śri Caitanya Mahaprabhu regularnie przewodził zbio-rowemu intonowaniu mahā-mantry Hare Kṛṣṇa w domu Śrīvāsa Ṭhākury.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.34)

kapāṭa diyā kīrtana kare parama āveśepāṣaṇḍī hāsite āise, nā pāya praveśe

„To ekstatyczne intonowanie odbywało się przy zamkniętych drzwiach, tak że nie mieli tam wstępu niewierzący, którzy przychodzili tam po to, aby się wyśmiewać.”

Intonowanie mahā-mantry Hare Kṛṣṇa jest otwarte dla każdego, lecz czasami niewie-rzący przychodzą, aby zakłócać ceremonię intonowania. Tutaj oznajmiono, że w takich warunkach drzwi świątyni powinny być zamknięte. Prawo wstępu powinni mieć jedynie bona fide intonujący; innym wstęp powinien być wzbroniony. Lecz kiedy odbywa się zbiorowe intonowanie mahā-mantry Hare Kṛṣṇa na szeroką skalę, wówczas nasze świą-tynie są otwarte i każdy może się przyłączyć, i dzięki łasce Pana Caitanyi Mahāprabhu ta linia postępowania daje dobre rezultaty. (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.35)

kīrtana śuni’ bāhire tārā jvali’ puḍi’ mareśrīvāsere duḥkha dite nānā yukti kare

„Tak więc niewierzący prawie spalili się na popiół i zmarli z zazdrości. Aby się

82


zemścić, planowali, jak na różne sposoby sprawić kłopot Śrīvāsa Ṭhākurze.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.36)

W misji Mahaprabhu nie ma miejsca na zawiść

Niech zawistni ludzie umrą, niech się spalą na popiół w ogniu zrodzonym z zawi-ści. W ruchu saṅkīrtanu Mahāprabhu nie ma miejsca dla zawistnych ludzi. Ci, którzy rozwijają zawiść, zostaną spaleni na popiół w ogniu zrodzonym z zawiści. Uczyni to Mahāprabhu.

Caitanya-caritāmṛta jest studium doktoranckim. To nie jest nauka w szkole podsta-wowej, czy liceum. Nie jest przeznaczona dla zwykłych studentów. Jest dla tych, którzy są magistrami. Nie wiem ilu ich jest! Kto może zrozumieć te nauki? Oto moje pytanie. Nikt nie może, ponieważ wszyscy są albo w szkole podstawowej albo w przedszkolu. Jak oni mogą zrozumieć Caitanya-caritāmṛtę, która jest studium doktoranckim? To jest mój pech. Mam za uczniów przedszkolaków. Jestem głupcem. Nie ma studentów, więc kogo będę uczył?

Parama āveśe

kapāṭa diyā kīrtana kare parama āveśepāṣaṇḍī hāsite āise, nā pāya praveśe

„To ekstatyczne intonowanie odbywało się przy zamkniętych drzwiach, tak że nie mieli tam wstępu niewierzący, którzy przychodzili tam po to, aby się wyśmiewać.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.35)

To parama āveśe jest bardzo ważne. Prabhupāda przetłumaczył zwrot ‘parama āveśe’ jako ‘bardzo wysoko w ekstatycznym stanie.’ Kīrtan Mahāprabhu był właśnie taki – był bardzo wysoko w ekstatycznym stanie, w ekstatycznym intonowaniu. A kto miał po-zwolenie, by wziąć w nim udział? Prabhupāda w znaczeniu mówi, że byli to wyłącznie bona fide śpiewacy. A kim są te osoby? Czy ktoś taki istnieje? Co oznacza być bona fide śpiewakiem?

To osoba, która potrafi intonować czyste imię, która jest w stanie zasmakować nekta-ru, smaku emanującego z czystego imienia – prema-nāma. Imię posiada przymiotnik, a jest nim prema-nāma-saṅkīrtan. To nie jest zwykły nāma-saṅkīrtan. To jest prema-nāma-saṅkīrtan. Przymiotnikiem jest prema. Zatem ci, którzy potrafią wykonywać prema-nāma-saṅkīrtan, są bona fide śpiewakami. Dla innych wstęp jest wzbroniony, drzwi są zamnięte.

Mahaprabhu rozpoczął ruch nāma-saṅkīrtanu, gdy powrócił z Gayi. Spotkał

83

tam Swego guru – Śrīpāda Īśvara Purī i został przez niego inicjowany. Wracając z Gayi rozpoczął Swoją misję, dla której się tutaj pojawił. Tą misją nie był hari-nāma-saṅkīrtan. Była nią kṛṣṇa-prema.

namo mahā-vadānyāyakṛṣṇa-prema-pradāya tekṛṣṇāya kṛṣṇa-caitanya-

nāmne gaura-tviṣe namaḥ

„Składamy pełne szacunku pokłony Najwyższemu Panu, Śrī Kṛṣṇie Caitanyi, który jest bardziej wspaniałomyślny niż wszystkie pozostałe avatāry, nawet Sam Kṛṣṇa, gdyż ofiarowuje bez ograniczeń to, czego nikt inny nigdy nie uczynił – dar czystej miłości do Kṛṣṇy.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Madhya-lilā 19.53)

Jest najbardziej szczodrą inkarnacją, ponieważ rozdaje kṛṣṇa-premę. Żaden avātar nie daje kṛṣṇa-premy, nawet Kṛṣṇa, który pojawił się w Swojej oryginalnej formie. On jej nie dał, zostawił w ukryciu. Jednak, gdy Kṛṣṇa przychodzi w formie Gaury, rozdaje ją każdemu bez ograniczeń.

Mahaprabhu przyozdabia cały świat

sei dvāre ācaṇḍāle kīrtana sañcārenāma-prema-mālā gāṅthi’ parāila saṁsāre

„Tak więc szerzył On kīrtan nawet pomiędzy niedotykalnymi. Uwił wieniec ze świę-tego imienia i premy, którym przyozdobił cały materialny świat.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 4.40)

Nāma i prema splecione razem tworzą girlandę – nāma-prema-mālā. Zrobił ją Gaurāṅga Mahāprabhu i ozdobił nią cały świat. Jednak śpiąca osoba traci szansę otrzy-mania tego daru – jeśli śpisz, wówczas tracisz swoją szansę.

Gaura jest połączeniem Rādhy i Kṛṣṇy

Gaurāṅga Mahāprabhu jest połączoną formą Rasarāja Kṛṣṇy oraz Mahābhāvamayi Rādhy. Jest połączeniem Kṛṣṇy i Rādhy. Kṛṣṇa jest rasa-rāja, śṛṅgāra-rasa-rāja – jest królem małżeńskiego nastroju. Rādhārāṇī jest mahābhāva-mayī, mādanākhyā-mahābhāva-mayī – jest uosobieniem mahābhāvy.

Śuddha-nāma: Część druga

84


Obydwoje tworzą razem Gaurę.Przekonasz się, że to połączenie oznacza związek. Rādhā i Kṛṣṇa są ze Sobą połączeni

i w rezultacie istnieje związek. Jaki jest nastrój Rādhārāṇī? Ona zawsze odczuwa rozłąkę z Kṛṣṇą. Zawsze płacze w tym nastroju, odczuwając przenikliwy ból rozłąki. Ten stan nazywany jest vipralambha-bhāvą. W sanskrycie, związek nazywany jest sambhoga, zaś rozłąką nazywana jest jako vipralambha lub viraha.

Dlatego Gaurāṅga jest połączeniem związku i rozłąki – sambhogi oraz vipralambhy. Są to dwie przeciwności, gdyż związek jest przeciwieństwem rozłąki. Innymi słowy, w sanskrycie sambhoga jest przeciwieństwem vipralambhy, a Mahāprabhu jest połącze-niem tych dwóch stanów. Znaczy to, że dwie przeciwności istnieją w jednym, czyli w Gaurze. To jest bardzo głęboka tattva. Gaura-tattva jest bardzo, bardzo głęboką tattvą. Dwie przeciwności – związek i rozłąka – w jednym. To jest Gaura.

Rādhā-bhāva przeważa

Gdy Rādhā i Kṛṣṇa łączą się ze Sobą pojawia się związek i w rezultacie manifestuje się milanānada – przyjemność. Oni ją smakują. Jednak, gdy tylko są ze Sobą rozdzie-leni, doświadczają dotkliwego bólu rozłąki. Obydwoje płaczą. Rādhārāṇī płacze i ten stan przeważa. Rozłąka, ostry ból rozłąki, w którym przeważa vipralamba-bhāva. Rādhā-bhāva znaczy vipralamba-bhāva. Choć ma miejsce połączenie dwóch bhāv – sambhogi oraz vipralambhy – związku oraz rozłąki, nastrój rozłąki przeważa. Jako, że dominuje rādhā-bhāva, pojawia się nieustanny płacz. Rādhārāṇī zawsze płakała odczuwając prze-nikliwy ból rozłąki za Kṛṣṇą. Podobnie Gaura, nieustannie płakał za Kṛṣṇą w nastroju rādhā-bhāvy. Zostało to wspomniane w Śrī Caitanya-caritāmṛcie:

rādhikāra bhāva yaiche uddhava-darśanesei bhāve matta prabhu rahe rātri-dine

“Tak jak Rādhikā oszalała na widok Uddhavy, tak Pan Caitanya dzień i noc szalał z powodu rozłąki.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 4.108)

Uddhava odwiedza Vrajabhūmi

Kṛṣṇa, będąc w Mathurze, wysłał Uddhavę mówiąc: „Udaj się do Vrajabhūmi.” Powierzył mu wiadomość miłości. „Uddhavo, idź! Przekaż ją. Uspokój ich, gdyż bardzo cierpią tęskniąc za Mną. Oni umierają. Oni wszyscy umierają. Idź! Do-starcz tą wiadomość miłości i uspokój ich.” Tak Kṛṣṇa wysłał Uddhavę, Swego

85

drogiego wielbiciela.Gdy Uddhava przybył do Vrajabhūmi, spotkał Nandę Mahārāja oraz Yasodā Mātę.

Następnie udał się do gopī. Główną z nich wszystkich była Rādhārāṇī. Wszystkie płakały i doświadczały ogromnego bólu rozłąki za Kṛṣṇą. Ich ciała wychudły, stały się bardzo chude, gdyż porzuciły sen i jedzenie. Były kompletnie szalone na punkcie Kṛṣṇy. Gdzie-kolwiek szły, widziały līlā Kṛṣṇy, myślały o Nim nieustannie. To jest vipralambha-bhāva – najwyższa platforma oddania. Gdy Uddhava zobaczył ich stan, nie mógł wydobyć z siebie żadnego słowa. Pomyślał wówczas: „Co ja im powiem? One tak bardzo kochają Krsnę.” Uddhava nie posiadał takiej miłości, nic a nic. Uddhava był jñāni-bhaktą. Prema u niego nie istnieje. Jñāna jest sucha, zaś prema jest pełna soku.

Gopī oraz Uddhava rozmawiali na wiele tematów i ostatecznie pasterki powiedziały: „O Uddhavo, przybyłeś od Krsny, czyż nie tak? Jesteś Jego przyjacielem. On jest twoim panem. Wysłał cię z Mathury do Vrajabhūmi. O Uddhavo, zakochałyśmy się w twoim panu. Czystą miłością. Ta miłość jest czysta i nieskazitelna. Nie ma w niej ani odrobiny innych pragnień, ani krzty pożądania. Kochając Go nie oczekujemy niczego w zamian. Rozwinęłyśmy taki rodzaj miłości.” Ten stan znany jest jako sādhya-prīti. Sādhya-prīti – sādhya, sādhana. Sādhana to ‘sposób na osiągnięcie celu,’ zaś sādhya to ‘cel’ – sposób na osiągnięcie celu oraz sam cel.

Sādhana i sādhya

Sādhana i sādhya – nāma-bhajana jest sādhaną – sposobem, zaś prema to sādhya. Zatem w jakim celu intonujemy Hare Kṛṣṇa? By osiągnąć premę, cel – sādhyę. Jeśli nie możemy jej zdobyć, jaki jest cel tego bhajanu? Jaką on ma wartość? Żadnej, jest bez-użyteczny. Podobnie mówią, że ten stan to sādhya-prīti, ponieważ jest tam wyłącznie miłość, nic więcej. Nawet odrobina czegoś innego nie jest tam pożądana. Myślisz, że to jest jednostronne? Gdy pojawia się kwestia miłości, istnieją dwie strony. Osoba, która kocha oraz osoba, którą się kocha. Obiekt miłości oraz jej siedziba. Istnieją dwie strony. Kṛṣṇa jest obiektem miłości, zaś gopī z Rādhārāṇī na czele są siedzibą miłości. Istnieją dwie strony i dlatego ma miejsce wymiana. Miłosna wymiana. Ona nie jest jednostronna.

To jest czysta miłość

„Rozwinęłyśmy miłość wobec twojego pana, Kṛṣṇy i On rozwinął miłość wo-bec nas. To nie jest jednostronne. Istnieją dwie strony, lecz nie posiadamy żadne-go innego pragnienia. Kochamy Kṛṣṇę i nie ma w nas innego pragnienia. Ta mi-łość jest bezinteresowna – ahaitukī. Nie ma żadnej przyczyny. Zatem powiedz


86


nam Uddhavo, dlaczego w takiej bezprzyczynowej miłości pojawiło się oszustwo? Dla-czego On nas oszukał? Nie mamy żadnego innego pragnienia, to jest czysta miłość. Ko-chamy Kṛṣṇę i nie oczekujemy niczego w zamian. To jest czysta, ahaitukī – bezinteresow-na miłość. Powiedz nam Uddhavo, posłańcu Kṛṣṇy, w jaki sposób pojawiło to oszustwo?”

Gopī zadały to pytanie: „Dlaczego teraz umieramy? Dlaczego odczuwamy ten strasz-liwy ból rozłąki, który pali nas tak bardzo, że przez niego umieramy? Powiedz nam! Czy twój pan jest tak wielkim oszustem? Czy będąc z nami On tylko udawał? Słyszałyśmy, że tam gdzie ma miejsce taka czysta miłość, oszustwo nie istnieje. To jest czysta miłość, nie ma w niej mowy o rozłące. Zatem powiedz nam Uddhavo. Jesteś Jego przyjacielem, a teraz jesteś Jego posłańcem. Jeśli jesteś rasika-jana, odpowiedz nam!”

Osoba, która smakuje taki nastrój nazywana jest rasika. On jest rasika, Krsna jest rasika. On cieszy się tym smakiem. Śṛṅgāra-rasa-rāja – On jest królem małżeńskiego nastroju. „A ty jesteś Jego sakhā – przyjacielem. Jeśli byłbyś rasika, wówczas odpo-wiedziałbyś na nasze pytanie. Ale jeśli nie jesteś rasika – jesteś verasika – nie będziesz w stanie nam odpowiedzieć.” Zadały to pytanie: „Uważamy cię za wielkiego paṇḍitę.” Uddhava jest uczniem Bṛhaspatiego, który sam był paṇḍitą. Uddhava jest jñāni-bhaktą. Choć jest wielkim paṇḍitą, nie jest rasika. Jñāna jest sucha, nie ma w niej smaku. „Zatem nie możesz dać odpowiedzi na nasze pytanie. Z tego rozumiemy, że choć jesteś uczonym, wielkim uczonym, nie posiadasz wiedzy o rasa-śāstrach. Jesteś ich kompletnie nieświa-domy – anabhijña.” Gopī powiedziały w taki właśnie sposób.

„W porządku Uddhavo, posłuchaj, jesteśmy bardzo dotknięte i zaniepokojone rozłąką z twoim panem, Kṛṣṇą. Jednak odczuwamy jeszcze większy niepokój nie wiedząc dla-czego ta czysta miłość została splamiona. Ta miłość jest pozbawiona przyczyny, zatem dlaczego pojawiła się ta plama? To sprawia nam jeszcze więcej bólu. W naszej miłości nie ma nic sztucznego. Jest ona czysta i całkowicie naturalna. Dlaczego pojawiła się ta rozłąka? To jest nie do zniesienia. Czegoś takiego można oczekiwać w przypadku sztucz-nej miłości. Jednak nasza miłość jest czysta, a nie sztuczna. Dlaczego pojawiła się ta rozłąka?” Zapytały w taki oto sposób.

„Zatem dzisiaj, w zaistniałych okolicznościach, zostało udowodnione, że ta miłość nie jest czysta. Jest sztuczna. To jest problem. Skoro jesteśmy całkowicie wolne od ja-kichkolwiek wad, dlaczego one wszystkie do nas przychodzą? Z tego powodu ludzie tego świata nigdy nie rozwiną miłości do Kṛṣṇy. Tak się stanie. Sprawia to nam tak wiele bólu. Cóż może być bardziej bolesnego niż to? Powiedz nam Uddhavo, powiedz nam! Powiedz nam, dlaczego to się wydarzyło?”

Mówiąc to, ich umysły, życie, ciała, zmysły i ich czynności całkowicie wypełniły się myślami o Kṛṣṇie. To jest czysta miłość. Całkowicie zapomniały o tym co jest dobre, a co jest złe. Kompletnie oszalały!

87

iti gopyo hi govindegata-vāk-kāya-mānasāḥ

kṛṣṇa-dūte samāyāteuddhave tyakta-laukikāḥ

(Śrīmad-Bhāgavatam, 10.47.9)

Porzuciły cały swój wstyd i nieśmiałość. Były kompletnie szalone, całkowicie za-pominając co jest dobre, a co jest złe. Były tak bardzo pogrążone w myślach o Kṛṣṇie – gata-vāk-kāya-mānasāḥ. Ich umysły, ciała, mowa, wszystko pogrążyło się w myślach o Kṛṣṇie.

Choć Uddhava był nieznajomym, przybyszem, one o tym wszystkim zapomniały. Jak mogły zachowywać się w tak bezwstydny sposób przed nieznajomym? Ponieważ zapo-mniały o wszystkim, pogrążyły się w myślach o Kṛṣṇie. Taki jest rezultat kṛṣṇa-premy. Wtedy zaczęły żałośnie płakać: hā kṛṣṇa! hā vrajanātha! hā gopīvallabha, ārtināśana! Siedziały by po chwili wstać wołając: „Och, Kṛṣṇo! O panie Vrajabhūmi! O mężu gopī! O niszczycielu ich niedoli!” Wołając w ten sposób powstały z miejsc.

Wtedy spojrzały w kierunki Mathury i wznosząc ręce powiedziały: „O Vrajaprāṇo – życiu mieszkańców Vrajabhūmi, proszę przyjdź tu choć raz i zobacz w jakim stanie jest Vraja. Od naszego dzieciństwa rozwinęłyśmy miłość do Ciebie. Nie znamy nikogo poza Tobą. Od samego dzieciństwa należymy do Ciebie. Teraz jednak toniemy w oceanie roz-paczy. To jest bardzo głęboki ocean, bezkresny ocean rozpaczy. Przyjdź proszę choć raz do Vrajabhūmi, daj nam Swoje lotosowe stopy, które są naszym życiem. Przywróć nasze życie.” Całkowicie zapomniały o wszelkim wstydzie.

Z tego powodu Śukadeva Gosvāmī mówi: tyakta-laukikāḥ – porzuciły wszelki wstyd i zawszy myślą o wszystkich līlā, wszystkich miłosnych spotkaniach, które miały z Kṛṣṇą. Śpiewały o nich, pamiętały je i opisywały. Tak stały się kompletnie szalone. Damy Vrajambūmi śpiewały:

gāyantyaḥ prīya-karmāṇirudantyaś ca gata-hriyaḥ

tasya saṁsmṛtya saṁsmṛtyayāni kaiśora-bālyayoḥ

(Śrīmad-Bhāgavatam, 10.47.10)

„Mówiąc to, gopī, których słowa, ciała i umysły były w pełni zadedykowane Panu Govindzie, odłożyły na bok swoje regularne zajęcia w chwili, gdy pojawił się wśród nich Śrī Uddhava, posłaniec Kṛṣṇy. Nieustannie pamiętając czyny, które ich uko-chany Krsna wykonywał w dzieciństwie i młodości, śpiewały o nich płacząc bez wstydu.” (Śrīmad-Bhāgavatam, 10.47.9-10)


88


To, co zobaczył Uddhava wprawiło go w zdumienie. Jednocześnie zaczął siebie glo-ryfikować: „Moja podróż do Vrajabhūmi sprawiła, że stałem się pełen chwały. Moje życie stało się chwalebne.” Pomyślał wówczas:

vande nanda-vraja-strīṇāṁpāda-reṇum abhīkṣṇaśaḥyāsāṁ hari-kathodgītaṁpunāti bhuvana-trayam

„Raz za razem ofiarowuje szacunek kurzowi ze stóp kobiet z wioski Nandy Mahāraja. Gdy gopī te głośno intonują chwały Śrī Kṛṣṇy, ta wibracja dźwiękowa oczyszcza trzy światy.” (Śrīmad-Bhāgavatam, 10.47.63)

Uddhava powiedział do siebie: „Składam pokłony u lotosowych stóp gopī, dam Vrajabhūmi. Pragnę zdobyć kurz z ich stóp, ponieważ kṛṣṇa-gīta, kṛṣṇa-līlā-kāhinī, któ-re śpiewają – wspaniałe rozrywki Vrajabhūmi i Krsny, oczyszczają trzy światy. Pragnę zdobyć kurz z ich lotosowych stóp i posypać sobie nim głowę. Będzie on jej ozdobą. Jeśli uda mi się go zdobyć, wówczas myślę, że moje życie zakończy się sukcesem i moje serce, które jest pełne suchej jñāny nasączy się sokiem. Tak moje życie odniesie sukces.

Uddhava spotyka Rādhārāṇī

Uddhava wkroczył do kuñja, w którym leżała Rādhārāṇī, ucieleśnienie kṛṣṇa-viraha. Jeśli rozłąka za Kṛṣṇą przybrałaby formę, była by nią Rādhārāṇī. Wokół siedziało osiem Jej najbardziej poufnych sakhī. Rādhārāṇī leży na ziemi, a jej głowa spoczywa na kola-nach towarzyszki. Jej całe ciało jest zimne, jakby nie było w nim życia. Nic nie mówiła. Wyglądała tak, jakby umierała. Jest bardzo wątła. Mówi do Swych towarzyszek: „Sakhī, co mogę powiedzieć?” Jest to przejmujący ból rozłąki za Kṛṣṇą, Gokulapatim. „Co mogę powiedzieć?” Ból rozłąki, bardzo wysoka gorączka. „Mam taką gorączkę, jest Mi tak gorąco! Taki ból! Cierpię bardziej niż po wypiciu straszliwej trucizny – kālakūṭa-viṣa. Znoszenie tego jest trudniejsze od uderzenia pioruna Indry. To jest nie do wytrzymania, tyle bólu. W każdej chwili przenikliwy ból rozłąki przeszywa moje serce, kompletnie je pustoszy. Nie mogę tego znieść. Nie mogę już tego dłużej znieść. Nie mogę, nie mogę. Nie widzę potrzeby utrzymywania tego ciała żywym. Pragnę natychmiast je porzucić.”

Po kilku chwilach Rādhārāṇī mówi: „O sakhī, śmierć nie przychodzi. Istnieje jakaś wielka przeszkoda, coś bardzo utrudnia pojawienie się śmierci.”

89

Wiadomość Rādhārāṇī do Kṛṣṇy – Mathurānāthy

Nagle spogląda w niebo i widząc kruka lecącego w kierunku Mathury wskazuje na niego wołając: „Hej kruku! Czy lecisz do Mathury? Usłysz Mnie proszę! Nie leć w innym kierunku, udaj się bezpośrednio do Mathury. Żyje tam król, Mathurānātha – Władca tego miasta. Tym królem jest Kṛṣṇa. On tam teraz jest, więc spotkaj Go, złóż Mu pokłony i przekaż taką oto wiadomość. Cokolwiek Ci mówię, powtórz Mu to, dobrze? Jeśli dom staje w płomieniach, co jest obowiązkiem jego właściciela? Jeśli są tam jakieś domowe zwierzęta, pierwszym obowiązkiem jest wypuszczenie ich. Możesz się spalić na popiół, jednak nie pozwól, by taki los spotkał zwierzęta. Domowym zwierzęciem jest krowa. Dlatego pierwszym obowiązkiem właściciela domu jest wypuszczenie krów, otwarcie drzwi i wypuszczenie ich. Niech uciekają, nie pozwól im spłonąć. Moje ciało jest niczym dom i dom ten stoi w płomieniach. Kto rozniecił ten ogień? On to uczynił. Powiedz Mu o kruku, powiedz Mu, że moje życie jest niczym domowe zwierzę i ono nie może się wydostać. Dlaczego? Bo drzwi nie są otwarte! Dlaczego? Jest tam mocna zasuwa. Za-tem powiedz Mu, by tu przyszedł i odryglował te drzwi. Czy wiesz, co jest tą zasuwą? Gdy opuszczał Vrajabhūmi powiedział do nas: ‘Wrócę, wrócę.’ Jednak nie wraca. To jest bardzo mocna zasuwa. Zatem niech przyjdzie i ją usunie. To jest jedyna nadzieja, która utrzymuje nas jeszcze przy życiu. Ale On nie wraca. To jest tą mocną zasuwą.”

To jest nastrój Rādhārāṇī. Umiera odczuwając przenikliwy ból rozłąki za Kṛṣṇą.„Ten cały dom stoi w płomieniach. Moje ciało i życie są niczym domowe zwierzęta,

które teraz pochłania ogień. Nie mogę się wydostać. W drzwiach jest bardzo mocny ry-giel. Niech przyjdzie i je otworzy.” Znaczy to, by wycofał Swe słowa.

Śyāma-nāma

Po jakimś czasie Rādhārāṇī spogląda na Swoje drogie towarzyszki, aṣṭa-sakhī – osiem poufnych kompanek i mówi: „O moje drogie dziewczęta, weźcie Mnie natychmiast nad brzeg Yamuny i połóżcie pod drzewem kadamba. Zabierzcie Mnie tam natychmiast, gdyż Yamuna i kadamba są Moimi drogimi przyjaciółmi. To przyjaciele moich ostatnich dni. Następnie weźcie trochę błota z Yamuny i wysmarujcie nim Moje całe ciało. Po tym napiszcie wszędzie na nim imię ‘Śyāma’ – śyāma-nāma. Następnie przynieście tulasī-mañjarī i również połóżcie je na Moim ciele. Zróbcie to, ponieważ nāma nāmī abhinna – imię Śyāma i On Sam nie są od Siebie różni. Wtedy usiądźcie wszystkie dookoła i w chwili, gdy opuści Mnie ostatni oddech krzyczcie: „Hari! Hari! Hari!”


90


Uddhava stał tam patrząc i słysząc to wszystko. Był świadkiem największego bólu rozłąki za Kṛṣṇą. Rādhārāṇī umiera. Tak właśnie czuł się Gaurāṅga. Uddava patrzył z szeroko otwartymi oczami słuchając wszystko, co Rādhārāṇī powiedziała w Swym sza-leństwie. Z Jej ust wychodziły wszelkiego rodzaju szalone, obłąkańcze słowa – udghūrṇā citra-jalpa. Mógł zrozumieć: „To jest Rādhikā. To z pewnością jest Rādhikā. Mój przyja-ciel Kṛṣṇa mówił mi o Niej wiele razy. Gdy Kṛṣṇa spał, Jej imię nieustannie pojawiało się na Jego ustach. Z każdym oddechem mówił – rādhe, rādhe, rādhe. Słyszałem to wszyst-ko w Mathurze. To z pewnością jest Rādhikā.” Gaura również doświadczał tego stanu.

Gaura również odczuwa szaleństwo rozłąki za Kṛṣṇą

rādhikāra bhāva yaiche uddhava-darśanesei bhāve matta prabhu rahe rātri-dine

“Tak jak Rādhikā oszalała na widok Uddhavy, tak Pan Caitanya dzień i noc szalał z powodu rozłąki.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 4.108)

rādhikāra bhāva-mūrti prabhura antarasei bhāve sukha-duḥkha uṭhe nirantara

śeṣa-līlāya prabhura kṛṣṇa-viraha-unmādabhrama-maya ceṣṭā, āra pralāpa-maya vāda

„Serce Pana Caitanyi jest obrazem emocji Śri Rādhiki. Toteż bezustannie powstają w nim uczucia przyjemności i bólu. W końcowej części Jego rozrywek, Pana Caita-nyę ogarnęło szaleństwo rozłąki z Panem Kṛṣṇą. Jego zachowanie było niewłaściwe i mówił jak szalony.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 4.106-107)

Ten, który jest Samym Kṛṣṇą odczuwał szaleństwo rozłąki za Sobą Samym z powodu dominującego wpływu rādhā-bhāvy. To jest vipralamba-bhāva – uczucie przeszywają-cego bólu rozłąki za Kṛṣṇą. Z tego powodu Mahāprabhu odczuwa ten sam stan, tą samą vipralamba-bhāvę, gdyż Jego līlā to rādhā-bhāva oraz płacz.

kāhāṅ mora prāṇa-nātha muralī-vadanakāhāṅ karoṅ kāhāṅ pāṅ vrajendra-nandana

kāhāre kahiba, kebā jāne mora duḥkhavrajendra-nandana vinu phāṭe mora buka

91

„Śrī Caitanya Mahāprabhu zwykł wyrażać stan Swego umysłu w ten sposób: ‘Gdzie jest Pan Mego życia grający na flecie? Cóż mam teraz czynić? Gdzie mam się udać, aby odnaleźć syna Maharāja Nandy? Z kim mam rozmawiać? Któż może zrozu-mieć Mój żal? Bez syna Nandy Maharāja, Moje serce jest złamane.’” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Madhya-lilā 2.15-16)

„Gdzie jest Pan Mego serca, gdzie jest Pan Muralīvadana, Kṛṣṇa, na którego ustach spoczywa flet.” Muralī-vadana kāhāṅ karoṅ kāhāṅ pāṅ vrajendra-nandana. „Co mam zrobić? Gdzie mam iść? Gdzie znajdę syna Nandy Mahārāja?” Kāhāre kahiba, kebā jāne mora duḥkha vrajendra-nandana vinu phāṭe mora buka. „Komu opowiem tą pełną ża-łości opowieść? Czy jest ktoś, komu mogę to powiedzieć? Kto zrozumie ból, który od-czuwam w sercu?” Vrajendra-nandana vinu phāṭe mora buka. „Moje serce pęka w bólu rozłąki za Vrajendra-nandaną – synem Nandy Mahārāja.” Mahāprabhu mówi i płacze tak, jak Rādhārāṇī. Zatem to jest viraha-bhāva – ból rozłąki, przenikliwy ból rozłąki. Mahāprabhu jest połączoną formą Rasarāja Kṛṣṇy oraz Mahābhāvamayī Śrī Rādhy. Ale dlaczego doświadcza tego bólu? Przecież razem, są połączeni. Zatem dlaczego odczuwa rozłąkę?

caturtha ślokera artha ei kaila sāraprema-nāma pracārite ei avatāra

„Podałem zasadnicze znaczenie wersetu czwartego. Inkarnacja ta zstępuje, aby sze-rzyć intonowanie świętego imienia oraz miłość do Boga.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 4.5)

dui hetu avatari’ lañā bhakta-gaṇaāpane āsvāde prema-nāma-saṅkīrtana

sei dvāre ācaṇḍāle kīrtana sañcārenāma-prema-mālā gāṅthi’ parāila saṁsāre

„Tak więc Pan pojawił się ze Swymi bhaktami mając dwie intencje i zasmakował nektaru premy razem ze zbiorowym intonowaniem świętego imienia. Tak więc sze-rzył On kīrtan nawet pomiędzy niedotykalnymi. Uwił wieniec ze świętego imienia i premy, którym przyozdobił cały materialny świat.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 4.39-40)

Śrī Caitanya Mahāprabhu zwykł objawiać Swój umysł w ten sposób: „Gdzie jest gra-jący na flecie Pan Mego życia? Co Ja teraz zrobię? Gdzie mam iść, by odnaleźć syna Nandy Mahārāja? Z kim mam rozmawiać? Kto potrafi zrozumieć moje rozczarowanie? Bez syna Nandy Mahārāja moje serce jest rozdarte.”


92


Ukryty skarb

cirād adattaṁ nija-gupta-vittaṁsva-prema-nāmāmṛtam aty-udāraḥ

ā-pāmaraṁ yo vitatāra gauraḥkṛṣṇo janebhyas tam ahaṁ prapadye

„Najbardziej wspaniałomyślny Najwyższa Osoba Boga znany jako Gaurakṛṣṇa, rozdawał wszystkim - nawet najnędzniejszym z ludzi - Swój poufny skarbiec w formie nektaru miłości do Niego i nektaru świętego imienia. Nikt nigdy nie rozda-wał tego ludziom wcześniej. Dlatego też składam Mu pełne szacunku pokłony.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Madhya-lilā 23.1)

To jest prema, ukryty skarb – gupta-vittam. Nigdy wcześniej nie był rozdawany. Teraz Gaura rozdaje go każdemu, nawet nietykalnym - pāmarom i caṇḍālom. To jest ukryty skarb Goloki Vṛndāvan i rozdaje go teraz w materialnym świecie intonując Swoje imię – kṛṣṇa-nāma. Intonuje je osobiście. To nie jest zwykłe imię, to prema-nāma – imię, które obdarza premą. Gaura smakuje ten nastrój i rozdaje go.

W jak sposób splótł wieniec z nāma oraz premy i jak ozdobił nią cały świat? Jak to możliwe? Należy znać na to odpowiedź. Nāma to sādhana – sposób, zaś prema to sadhya – koniec. Sādhana i sadhya. Imię to sādhana – środek, zaś prema to sadhya – cel, środek i cel. Zatem jak one splatają się razem? W jaki sposób tworzą girlandę? Oto jest pytanie!

Nāmera phale kṛṣṇa-pade ‘prema’ upajaya: „Jeśli intonujesz czyste imię rozwiniesz kṛṣṇa-premę.” Intonowanie świętego imienia jest sposobem na osiągnięcie celu, zaś sa-mym celem jest kṛṣṇa-prema. Sādhana i sadhya splecione razem tworzą girlandę. Oto jest pytanie. Jak w ogóle możliwe jest, by spleść razem sposób na osiągnięcie celu i sam cel?

Myślisz, że prema, którą rozdaje Gaurāṅga jest zwykłą premą? Nie! To jest czysta kṛṣṇa-prema! Nieskazitelna. Bardzo, bardzo wzniosła. Najwyższa platforma. Jeśli ktoś jest na tyle szczęśliwy, by osiągnąć premę, odrzuca on mukti, nienawidzi mukti, pluje na mukti. Zatem spośród kṛṣṇa-premy – vraja-prema jest najwyższa i najlepsza. Istnieją w niej cztery typy premy: dāsya, sakhya, vātsalya oraz mādhurya. Z nich wszystkich gopī-prema jest najlepsza. A spośród nich – rādha-prema jest najwyższą.

Prema jest ukrytym skarbem – nija-gupta-vittam. Jeśli ktoś jest szczęśliwcem i jest w stanie osiągnąć tę premę, rādha-premę – jego wszystkie pragnienia zostają spełnione, osiąga najwyższą doskonałość życia. Śrīmān Nāma jest imieniem, zaś nāmī to Kṛṣṇa, ten który to imię posiada. Oni nie są od Siebie różni.

93

bhajanera madhye śreńṭha nava-vidhā bhakti‘kṛṣṇa-prema’, ‘kṛṣṇa’ dite dhare mahā-śakti

tāra madhye sarva-śreṣṭha nāma-saṅkīrtananiraparādhe nāma laile pāya prema-dhana

„Wśród sposobów pełnienia służby oddania najlepszymi jest dziewięć zalecanych metod, jako że procesy te mają wielką moc obdarzania Kṛṣṇą i ekstatyczną miłością do Niego. Spośród tych dziewięciu procesów służby oddania najważniejszym jest ciągłe intonowanie świętego imienia Pana. Jeśli robi się to unikając dziesięciu typów obraz, z łatwością osiąga się najcenniejszą miłość do Boga.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-lilā 23.1)

Jeśli ktoś intonuje czyste imię, innymi słowy – imię pozbawione obraz, wówczas z pewnością osiągnie kṛṣṇa-premę. Innymi słowy mówiąc, jeśli ktoś intonuje imię wolne od obraz, czyste imię, jego wszystkie anarthy zostaną natychmiast zniszczone. Inaczej one nigdy nie odejdą. Dlatego intonuj bez obraz czyste imię i wszystkie twoje anarthy zostaną natychmiast zniszczone. Inaczej nie będzie to możliwe.

Po anartha-nivṛtti przychodzi niṣṭhā, a po tym pojawia się ruci, asakti, bhāva i osta-tecznie prema. Ostatnim etapem jest prema. To jest sadhya – cel i koniec. Dlatego czysto intonując Hare Kṛṣṇa osiągniesz jeden etap za drugim i ostatecznie osiągniesz najwyższą platformę, którą jest prema, kṛṣṇa-prema. Gdy prema staje się coraz bardziej i bardziej gęsta, co się wtedy dzieje? Sneha, māna, praṇaya, rāga, anurāga, bhāva, mahābhāva – pojawia się najwyższą platforma – mahābhāva.

Dlatego unnatojjvala-rasa jest esencją prema-bhakti. Ona jest śrī sadhya-bhakti, jest mādanākhyā-mahābhavą. Następnie przychodzi mohanākhyā-mahābhāva. Mohanākhyā i mādanākhyā – są to dwa podziały. Stąd istnieje mādanākhyā-mahābhāva oraz mādanākhyā-mahābhāva-mayī, czyli Rādhārāṇī.

Wobec tego jak to jest, że sādhana-bhakti – nāma-saṅkīrtana, została wpleciona w girlandę razem z premą? Jaka mistrzowska umiejętność za tym stoi? I kto zna na to odpo-wiedź? Gaurāṅgera duṭi pada, yāra dhana sampada, se jāne bhakati-rasa-sāra. Wielbi-ciele, którzy znają odpowiedź na to pytanie to ci, którzy przyjęli schronienie lotosowych stóp Gaurāṅgi uznając je jako swoje jedyne bogactwo. Oni to wiedzą – gaura-prema-rasārṇave, se taraṅge yebā ḍube, se rādhā-mādhava-antaraṅga. Ci wielbiciele – premi--bhaktowie – są zawsze pogrążeni w oceanie gaura-premy - gaura-prema-rasie. Oni to wiedzą! Nikt poza nimi tego nie wie! Gaurāṅga Mahāprabhu pojawił się, by nam to dać, najwyższy rodzaj premy – rādhā-premę.


94


Prema-nāma pracārite

Gaurāṅga Mahāprabhu pojawił się, by propagować prema-nāma. Ale to nie jest zwy-kłe nāma, to prema-nāma, prema-nāma pracārite. Osobiście posmakował nastroju pły-nącego z prema-nāma-saṅkīrtanu.

Z tego powodu Prema-puruṣottama Gaurāṅga jest ojcem prema-nāma-saṅkīrtanu. Nāma-saṅkīrtan, który wykonywał, był prema-nāma-saṅkīrtanem! To nie był zwykły saṅkīrtan – nie zawierał się w nāma-saṅkīrtanie. Był ponad nim. Ten prema-nāma-saṅkīrtan jest pełen premy! To jest saṅkīrtan Mādanākhyā-mahābhāvamayī, Śrīmatī Rādhārāṇī. Ona go wykonuje. To jest prema-nāma-saṅkīrtan, esencja prema-bhakti i ukryty skarb Goloki Vṛndāvan.

Nie ma różnicy pomiędzy nāma, a nāmī. Oni nie są różni. Nāma odczuwa dotkliwy ból rozłąki za nāmī. Nāmī to Kṛṣṇa. Jako, że Śrīmatī Rādhārāṇī doświadcza dotkliwej rozłąki za nāmī – Kṛṣṇą, ten nāma-saṅkīrtan nasączony jest Jej czystą miłością. Dlatego prema-nāma-saṅkīrtana, parama-sādhya jest sādhya – celem i końcem. Imię to nāmī, więc Śrīmān Nāma wyraża lub manifestuje poprzez prema-nāma-saṅkīrtan Swoje naj-wyższe, wypełnione małżeńską miłością mūrti. Zatem ci, którzy są premika-bhaktami – premi-bhaktami wiedzą o tym i wykonują prema-nāma-saṅkīrtan. Nikt inny nie jest w stanie tego robić. Intonując prema-nāma, ofiarowują u lotosowych stóp Śrīmāna Nāmy prema-nāma-saṅkīrtan – girlandę z prema-bhakti. Oni wykonują prema-nāma-saṅkīrtan.

Damy Vrajabhūmi wykonują prema-nāma-saṅkīrtan pod przewodnictwem Rādhārāṇī, gdy odczuwają przenikliwy ból za nāmī – Kṛṣṇą. Intonują wówczas Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Robiąc to dekorują nāmī-mūri tą oto girlandą. Tak możemy zrozumieć, że abhinna-nāmī, nāmī nie jest różny od nāma. Gaura, który również jest nāmī – Krsną nieróżnym od nāma, intonuje prema-nāma-saṅkīrtan. Robiąc to smakuje prema-rasę – pełen nektaru nastrój emanujący z małżeńskiej miłości. Smakując go osobiście, robi girlandę z nāma-premy i ofiarowuje ją każdemu. To jest nāma-prema-mālā.

Znaczy to, że mālā jest nawleczona na nić premy – prema-sūtry. Nāma oraz prema nawleczone są na jedną nić. A co jest tą nicią? Prema! Tym jest właśnie prema-bhakti-mālā i Gaurahari ozdabia nią wszystkich dookoła.

Tak Mahāprabhu doświadcza tych samych uczuć rozłąki, co Rādhārāṇī. Tak intono-wał Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Poprzez prema-nāma-saṅkīrtan robi mālā – girlandę na nici premy. Ale to nie tylko nāma-prema-mālā, to jest również rasa-maya-mālā. Prema jest owocem. Tak w viraha-rasie – stanie rozłąki, smakowany jest ten nastrój prema-phala. Dlatego ta mālā jest pełnym nastrojem – rasa-maya-mālā.

Prema-bhakti jest esencją bhakti. Jeśli przygotowujemy girlandę z kwia-tów, potrzebna jest do tego nić. Wówczas możemy je razem spleść. Podobnie jest w

95

przypadku nāma-prema-mālā, w której nicią jest prema. To jest przykład japa-mālā, na którym intonujemy. Znaczy to, że powinieneś intonować święte imię odczuwając przej-mującego bólu rozłąki za Kṛṣṇą. Tak twoje intonowanie będzie pozbawione obraz. To bę-dzie czyste imię. To będzie japa-mālā. Jest to najbardziej ukryty temat dotyczący Goloki. Do teraz nikt go nie poruszał. Gdy pojawił się Mahāprabhu, on nam go dał – golokera prema-dhana, hari-nāma-saṅkīrtana. Ten temat nie należy do materialnego świata, jego źródłem jest Goloka Vṛndāvan.

Niemożliwe staje się możliwe

W związku z tym, nāma i nāmī, sādhana i sadhya oraz āsvādya i āsvāda (smakowa-ny obiekt i osoba, która ten obiekt smakuje) nie są od siebie różni. Znaczy to, że nāma i nāmī, czy āsvādya i āsvāda – środek do osiągnięcia celu i sam cel nie są od siebie różne. Kiedy stały się takimi? Na najbardziej dojrzałym etapie – siddha-rasie. Na początku róż-nica pomiędzy nimi istnieje.

W siddha-rasie nie są od siebie różne. Przed tym etapem jednak różnica ta istnieje. Dzięki łasce Gaury możemy osiągnąć ten poziom. Bez Niego nie będzie to nigdy możli-we. Gaurāṅga Mahāprabhu jest tak cudownie miłosierny. Osiągnięcie tego jest komplet-nie niemożliwe, jednak dzięki łasce Gaurāṅgi niemożliwe staje się możliwym. Środek na osiągnięcie celu i cel stają się nieróżne od siebie. Bez tej łaski nie byłoby to możliwe.

Sambhoga i vipralamba – połączenie i rozłąka, obydwa stany w jednym. Jedyne co jest potrzebne, to łaska Gaurāṅgi. Bez tego nie będziesz w stanie zrozumieć tej tattvy. Jest to kompletnie niemożliwe – te dwa stany nie mogą być jednocześnie razem. Jeśli jednak zdobędziesz wspaniałą, bezprzyczynową łaskę Gaurāṅgi, wówczas możesz zrozumieć tę tattvę, jak również możesz ją zdobyć. Jak to jest możliwe, że nie ma różnicy pomiędzy sādhaną i sādhyą, pomiędzy sposobem na osiągniecie celu i samym celem? Sposobem tym jest początek, zaś celem jest końcowy punkt. Jak one mogą nie być od siebie różne? Jak mogą być splecione razem? Gdzie jest początek? Gdzie jest koniec? To jest całkowi-cie niemożliwe!

Prema-nāma-saṅkīrtana

Niemożliwe staje się możliwe dzięki łasce Prema-puruṣottama Gaurāṅgi. Bez niej, nikt nie będzie w stanie zrozumieć jak zostało to razem nawleczo-ne na girlandę, jak Mahāprabhu ozdobił nią ten świat i czym jest prema-nāma-saṅkīrtan. Prema-nāma-saṅkīrtan jest wielkim, wspaniałym festiwalem na Go-loce Vṛndāvan, który zstąpił do tego świata wraz z pojawieniem się Mahāprabhu oraz Jego towarzyszy. To oni rozpoczęli prema-nāma-saṅkīrtan – festiwal, który


96


nieustannie odbywa się na Goloce Vṛndāvan.Choć nie ma różnicy pomiędzy nāma i nāmī, nāma jest jednak bardziej miłosierne od

nāmī. Należy to zrozumieć i Gaurāṅga Mahāprabhu pokazał to. Zasmakował tego i na-stępnie rozdał. Dzięki wspaniałej łasce Gaurāṅgi Mahāprabhu ten prema-nāma-saṅkīrtan obdarza powodzią premy.

Ten świat został zalany i skutkiem czego Mahāprabhu spełnia Swe pragnienia poprzez prema-nāma-saṅkīrtan. To właśnie dlatego zostało powiedziane: kapāṭa diyā kīrtana kare parama āveśe, pāṣaṇḍī hāsite āise, nā pāya praveśe. To ekstatyczne intonowanie – parama āveśe, jest bardzo wysokim ekstatycznym stanem. To intonowanie, ten saṅkīrtan wykonywany był za zamkniętymi drzwiami, by niewierzący, ci którzy robili sobie z nie-go żarty, nie mogli tam wejść.

A kto może wziąć udział w prema-nāma-saṅkīrtanie? Kto jest bona fide śpiewakiem? To ci, którzy zostali przyjęci do grupy. Nikt inny. Dlatego drzwi pozostają zamknięte. W zgromadzeniu takich premi-bhaktów prema-nāma-saṅkīrtan będzie możliwy do wykona-nia. Inaczej to nigdy nie będzie możliwe!

Documents

Śuddha-nāma bhajana - Książki · hare kṛṣṇa hare rāma śrī rādhe govinda. Nikt nie powinien ich intonować. Nikt nie powinien ich intonować. Ta Hare Kṛṣṇa mahā-mantra