Upload
hoangkhuong
View
228
Download
1
Embed Size (px)
Citation preview
Szkło
Szkło – według normy ASTM-162 (1983) szkło zdefiniowane jest jako nieorganiczny materiał, który został schłodzony do stanu stałego bez krystalizacji.
SiO2
Szkło
Szkło jest przezroczystą substancją nieorganiczną, nieskrystalizowaną, otrzymywaną przez topienie w temperaturze 1300-1500°C, a następnie chłodzenie surowców szklarskich – piasku kwarcowego z dodatkiem sody, wapienia i innych
Przy chłodzeniu masa szklana przechodzi w sposób ciągły ze stanu ciekłego w stan cieczy przechłodzonej o dużej lepkości, tj. w stan ciała stałego o strukturze bezpostaciowej
Z bezpostaciowego stanu skupienia wynika izotropowa struktura szkła i związane z tym właściwości, jednakowe w różnych kierunkach
Szkło - historia
Początki wyrobu szkła sięgają zamierzchłej starożytności
Szkło było znane już ponad 3000 lat p.n.e.
Pierwsze ośrodki szklarstwa powstały w Babilonie i Egipcie, ważnym ośrodkiem wyrobu szkła był Rzym, później Bizancjum
Do rozwoju produkcji szkła przyczyniło się uruchomienie w 1241 roku huty szkła we Włoszech, głównie do wyrobu luster
W Polsce wyrabiano szkło już w XII wieku (Poznań), w wieku XVI działało już 30 hut (sandomierskie, krakowskie)
Szkło - historia
Według rzymskiego historyka i pisarza Pliniusza Starszego to feniccy kupcy pierwsi wytopili szkło
Miało się to odbyć przypadkowo podczas palenia ogniska na plaży kwarc, który znajdował się w piasku pod wpływem temperatury przetopił się w niewielkie szklane przedmioty
Szkło - historia
Technika wytwarzania cienkich, płaskich szyb okiennych została udoskonalona w XIV wieku we francuskiej Normandii. Pojedyncze szyby okienne, zwane gomółkami szklanymi, rzemieślnicy wytwarzali poprzez wydmuchiwanie.
Znaną była również technika polegająca na wydmuchiwaniu podłużnej bańki w kształcie walca (tzw. cholewy). Następnie odcinano końce, a powstały cylinder rozcinano wzdłużnie. Po rozprostowaniu otrzymywano niewielką taflę szkła okiennego
Szkło - historia
Stopione szkło przeznaczone na jedną szybkę wydmuchiwało się w dużą bańkę za pomocą piszczeli szklarskiej. Następnie bańkę się spłaszczało i przyczepiało do końcówki żelaznego pręta, o nazwie przylepiak, który robotnik obracał najszybciej, jak potrafił. Spłaszczona bańka szkła rozkładała się jak wachlarz i tworzyła koło o średnicy od 1 do 2 m. Z okrągłych, płaskich tafli szkła, odpowiednio przyciętych, wyrabiano małe okienka, przeznaczone głównie dla kościołów. "Wole oko" w środku koła było najmniej przezroczyste, ale wykorzystywano i te fragmenty, ponieważ szyby były bardzo kosztowne. Wytrawny szklarz był w stanie wykonać tą metodą ok. tuzina szyb dziennie i dlatego w średniowieczu szklane okna były drogim luksusem.
Pałac Kryształowy (1854), pierwotnie wzniesiony w Hyde Parku w Londynie na Wielką Wystawę (1851), budynek miał 560 m długości i 33 m wysokości
Szkło - historia
Szkło - zalety
Przezroczystość, zdolność do przepuszczania światła i obrazu
Nienasiąkliwość, gładkość, twardość
Odporność na działanie czynników atmosferycznych i chemicznych
Mała ścieralność
Wysoka wytrzymałość na ściskanie, niepalność, nieprzepuszczalność gazów
Duża możliwość kształtowania wyrobów (od płaskich płyt, poprzez kształtki do cienkich włókien)
Szkło - wady
Kruchość
Wrażliwość na uderzenia
Rozpryskliwość
Mała odporność na szybkie zmiany temperatury
Edouard Benedictus: bezpieczne szkło (1878-1930)
cienki film kolodium (roztwór nitrocelulozy w
alkoholu)
1903 – Edouard Benedictus (francuski malarz, kompozytor, pisarz i chemik) upuścił szklaną butelkę na podłogę z twardego materiału – kawałki potłuczonego szkła nie rozpadły się a butelka pozostała w
prawie niezmienionym kształcie
Szkło w budownictwie
Materiał do szklenia otworów okiennych
Materiał konstrukcyjny
Materiał okładzinowy
Materiał izolacyjny
Materiał dźwiękochłonny
Materiał oświetleniowy
Materiał dekoracyjny
Przeszklone powierzchnie elewacji budynków mieszkalnych stanowią 20-40%,
a budynków użyteczności publicznej 60-100%
Klasyfikacja szkła
Szkło budowlane: płaskie walcowane i ciągnione, zespolone, hartowane, barwne nieprzejrzyste, piankowe, szkła budowlane są zazwyczaj szkłami sodowo-wapniowo-potasowo-krzemianowymi.
Szkło jenajskie zwane też szkłem boro-krzemianowym – wynalezione w Jenie, cechujące się stosunkowo niską temperaturą topnienia (ok. 400 °C), łatwością formowania i jednocześnie wysoką odpornością na nagłe zmiany temperatury. Jest ono stosowane w sprzęcie laboratoryjnym i kuchennym. Jego odmianą jest szkło pyrex, które posiada skład znacznie ulepszony w stosunku do szkła jenajskiego
Klasyfikacja szkła
Szkło ołowiowe (kryształowe): przepuszczalne dla ultrafioletu, o bardzo wysokim współczynniku załamania światła. Jest bezbarwne lub o odcieniu żółtym lub fioletowym. Gęstość 3,4–4,6 g/cm³. Używane do produkcji wyrobów dekoracyjnych, soczewek optycznych, przezroczystych osłon przed promieniowaniem rentgenowskim (o grubości równoważnej zwykle 2 lub 5 mm ołowiu) i promieniowaniem gamma.
Szkło optyczne: stosowane na potrzeby optyki. Trzech głównych producentów Schott (RFN), Ohara (Japonia), Corning (Francja). Ważne cechy takiego szkła to m.in. współczynnik załamania i gęstość
Klasyfikacja szkła
Szkło sodowe: CaO, SiO2, Na2O. Ma bardzo duże zastosowanie w życiu codziennym, wykonane są z niego np. opakowania szklane, szyby, szklanki.
Szkło sodowo-potasowe uszlachetnione barem
Surowce do produkcji szkła
Czysty piasek kwarcowy (SiO2) – szkło można uzyskać z samej krzemionki przez jej stopienie w temperaturze powyżej 1700°C – ochłodzony stop nosi nazwę szkła kwarcowego
Topniki (dodawane celem obniżenia temperatury topnienia i lepkości masy szklanej) – węglany (Na2CO3, K2CO3) a także siarczan sodowy – powstające szkło krzemowo-sodowe lub krzemowo-potasowe rozpuszcza się jednak w wodzie
Tlenki metali dwuwartościowych (pozwala na uzyskanie szkła nierozpuszczalnego), np. CaO
Surowce do produkcji szkła (tlenki do
modyfikacji)
Tlenek glinowy Al2O3 – (w postaci skaleni sodowo-wapniowych, glin ogniotrwałych, kaolinu) dodawany w ilości 8%, powoduje wzrost odporności szkła na działanie wody, zwiększa twardość i wytrzymałość mechaniczną szkła oraz odporność termiczną, utrudnia jednak topienie
Tlenek borowy B2O3 – (w postaci boraksu lub kwasu borowego) zmniejsza lepkość w wysokich temperaturach, zwiększa twardość i odporność chemiczną szkła, obniża współczynnik rozszerzalności termicznej
Surowce do produkcji szkła (tlenki do
modyfikacji)
Tlenek magnezowy MgO – (wprowadzany w postaci dolomitu) stabilizuje szkło, zwiększa lepkość masy szklanej, powoduje wzrost odporności chemicznej
Tlenek ołowiu PbO – (minia) zmniejsza lepkość, ale i odporność chemiczną szkła, zwiększa współczynnik załamania światła, nadaje piękny połysk (kryształy) i dźwięk
Surowce fotochromowe
Szkło o zmiennej przepuszczalności optycznej, zmieniające swą barwę pod wpływem promieniowania UV, a po jego usunięciu powracające do barwy pierwotnej
Zjawisko fotochromatyczne można uzyskać w szkle zawierającym halogenki srebra, molibdenian lub wolframian srebra
Właściwości optyczne szkła
Światło słoneczne padające
Światło odbite (LR – współczynnik
odbicia)
Światło przepuszczone (przepuszczalność światła
bezpośrednia LT – współczynnik
przepuszczalności światła)
Światło absorbowane (współczynnik absorpcji)
przepuszczalność + absorpcja + odbicie = 100%
Produkcja szkła budowlanego
Przygotowanie surowców
Sporządzenie zestawu szklarskiego
Wytwarzanie szkła
Formowanie wyrobów szklanych
Odprężanie
Obróbka wykończeniowa
Pakowanie, magazynowanie, transport
1. Przygotowanie surowców
Rozdrabnianie, sortowanie, przesiewanie, płukanie, suszenie
Surowcami są: piasek kwarcowy, Na2CO3 i Na2SO4 jako topniki, CaCO3 jako stabilizator, tlenki, np. Al2O3 i MgO, polepszające odporność szkła na czynniki atmosferyczne, niekiedy tlenki barwiące, dodatkiem jest rozdrobniona stłuczka szklana
2. Sporządzanie zestawu szklarskiego
Odważanie surowców wg receptury, mieszanie a także nawilżanie zestawu, niekiedy brykietowanie, granulowanie itp., oraz transport do zasypnika
W hutach o dużej produkcji czynności są zmechanizowane i zautomatyzowane
3. Wytwarzanie szkła
Topienie zestawu w temperaturze 1300-1500°C, w piecach topliwych przeważnie wannowych, o pracy ciągłej, pojemności do 800t masy szklanej
Klarowanie wytopionej masy, tj. odgazowanie, usuwanie pęcherzyków (głównie CO2 powstałego z rozkładu węglanów)
Studzenie, polegające na doprowadzeniu masy szklanej do temperatury i lepkości odpowiedniej do dalszego przetwarzania
4. Formowanie wyrobów szklanych
Ciągnienie masy szklanej
Walcowanie masy szklanej
Wylewanie i formowanie metodą termograwitacyjną (float)
Wytłaczanie w formach
Rozwłóknianie masy szklanej
Metoda ciągnienia
Polega na wyciąganiu masy szklanej do góry przez odpowiednie urządzenie zaopatrzone w wałki ciągnące i czółenka szamotowe
Wyciągnięta taśma szklana odpowiedniej grubości poddawana jest krojeniu na tafle wymiarowe
Wadą szkła ciągnionego są smugi i falistość powierzchni powstające podczas ciągnienia masy szklanej
Metoda ciągnienia
Schemat produkcji szkła ciągnionego metodą Pittsburgh:
1 - masa szklana
2 - blok formujący
3 - wstęga szkła
4 - chłodnice wodne
5 - chłodnice szybu
6 - szyb pionowy
7 - wałki ciągnące
Metoda walcowania
Polega na formowaniu na stołach walcowniczych za pomocą jednego walca (metoda z 1688 r) lub w maszynach walcowniczych (walcarki)
Tym sposobem może być formowane szkło surowe, wzorzyste, zbrojone i profilowe
Metoda wylewania termograwitacyjna
(float)
Zwana metodą Pilkingtona (od nazwiska wynalazcy, 1959 r) jest najbardziej obecnie rozpowszechnioną metoda poziomego formowania szkła
Płynna masa szklana jest w sposób ciągły wylewana na powierzchnię roztopionej cyny, znajdującej się w specjalnej wannie i ogrzewanej w atmosferze ochronnej (redukcyjnej), przepływając po powierzchni metalu
Warstwa szkła utrzymuje się na powierzchni cyny dzięki mniejszej od niej gęstości, uzyskując pod wpływem siły ciężkości i sił napięcia powierzchniowego kształt płyty (taśmy) o idealnie gładkich i równoległych płaszczyznach