Thailand 2013

THAILAND

WOENSDAG, 2 OKTOBER 2013

Om 3u uit de wreed vroege veren. Om 4u vertrek te voet naar Berchem station. Op zo’n nachten doe ik haast geen oog toe. Maar ik denk dat ik dan heel misschien wat zal kunnen slapen tijdens de vlucht. Alles verloopt netjes zoals het hoort. 5u. wachttijd tussen trein en vlucht is wel erg lang. We hebben een krappe plaats in het vliegtuig, een boeing 747. Erik krijgt naast zich een ouwe, ongewassen, veel plaats innemende toornige fransman. Hij noemt ons zonder dralen zowat bosmensen. ‘Vous parlez donc un language dû forets’. Z’n kritiek op het eten tijdens de vlucht is onomstotelijk negatief, zelfs dégoutant. Maar onze wijsheidstand vertelt ons dat we snel van dien tiep verlost zullen zijn. Eventjes tanden bijten dus. Hoewel ik makkelijk praten heb. Erik is mijn schutting maar krijgt zelf ocharme zowel figuurlijke als letterlijke stoten, want die man neemt met z’n ellebogen de plaats waarop hij vindt dat ie recht heeft.

DONDERDAG, 3 OKTOBER 2013

Even over 6u ‘s morgens arriveren we in Bangkok. Temperatuur, 27°C en wat bewolkt. Met de taxi hebben we ongeveer een uur nodig om naar ons hotel te rijden. Het Luxx xl. Hij weet ons nog goed door de bangkokchaos te loodsen, zonder gevaar. Om 9u arriveren we, maar normaal gezien mogen we pas vanaf 14u inchecken. Men is zeer vriendelijk, neemt onze bagage in bewaring en vraagt of we rond 12u willen terugkomen. De kamer moet nog gepoetst worden.

Wij hebben dichtbij ons hotel het Limphini park opgemerkt en besluiten daar wat te gaan wandelen. Al direct zien we grote leguanen rondlopen zoals bij ons eendjes te zien zijn. Het park is groot en mooi onderhouden. Men kan er waterfietsen op een grote vijver. We komen al wandelend tussen een grote groep mensen terecht die in tenten blijken te leven in het park. Blijkbaar zijn ze indignados, bezig met een protestactie. Een echte gemeenschap lijkt het. Eén van hen vertelt ons dat ze niet akkoord zijn met de regering. Maar ze hebben respect voor de medemens en hun omgeving. Tot hiertoe laat men hen begaan. Nogal wat tai chi beoefenaars doen hun ding. Ondertussen is het makkelijk 30°C. en wij, wij hebben een grens overschreden. We zetten ons op een bank en zouden al zittend in slaap vallen. Naar het openbaar toilet (franse stijl maar op z’n thais) om ons op te frissen zodat we nog even kunnen volhouden. We eten aan een kraampje dichtbij (best lekker). Dan halen we geld uit de muur en trekken dan maar weer naar het hotel. Een uur te vroeg. Het is 11u, maar we mogen op onze kamer. Hoera! Een douche genomen en het bed in. Wekker op 15u gezet. Een overheerlijke kop oploskoffie gedronken en wat later trokken we richting water. Na wat zoeken, hadden we het systeem skytrain en tickets kopen, door. Lieve mensen hoor, die Thai. Ze helpen gretig een toerist wegwijs te maken.

De Chao Praya River is een erg druk bevaarde rivier. We namen een gratis boot om over te steken. Zo’n boten worden door hotels ingezet en meren aan voor het terras. Chique, grote hotels. We liepen er eventjes door. Nee, niet echt iets voor mij. ‘k Ben heel tevreden met het onze. Een grote kamer, ruime badkamer, airco, koffiezet, ijskast én tv. Daarna trokken we naar het Ekkamai Station. Daar gingen we eten in een gelegenheid op aanraden van een kenner (William). Heel lekker! Thai maken echt veel lawaai op zo’n plaatsen. We konden haast niet converseren. Tijdens het eten kregen we een wolkbreuk. Blij dat we binnen waren gaan zitten. Zij die op het terras zaten, moesten zich wat weren om ‘onder zeil’ te gaan. Maar de zaak is goed voorzien op zulke natte toestanden.

Op weg naar ‘t hotel zagen we een soort gebedstonde aan een tempeltje. Er was veel beweging, gezang, wierook, bloemen, kaarsen met hopen. Eigenlijk was het geen gebedstonde, wisten we naderhand. Men komt hier offers brengen omdat men bijv. goede zaken heeft gedaan of om een gunst te vragen, bijv. genezing. Hoe men tijdens zo’n drukte nog integer kan bidden, begrijp ik niet goed. Maar hier is men dat blijkbaar gewoon. Wat een verschil met de katholieke gebedsstilte.

VRIJDAG, 4 OKTOBER 2013

Fantastisch goed geslapen. Niettegenstaande had ik moeite om uit bed te komen. Zeer rustig genoten van ons ontbijt. Engels. Daardoor had ik rond de middag helemaal nog geen honger. Het was pas tegen 19u dat we terug aten. Erik had ondertussen een berenhonger, ocharme.

Onze eerste job toen we buiten gingen, was l angs een re i sagen tschap passe ren . Vliegtickets aangeschaft naar Krabi. Da’s voor zondag want we blijven nog een dagje langer in Bangkok.

We trokken daarna naar het Peninsular Hotel, waar we een longtailboat reserveerden. Die pierwachters roepen dan een schipper op of fluiten hem toe als die passeert met z’n boot. Voor 2u waterplezier betaalden we 2000bth. Ik vroeg naar de floating market, maar die is blijkbaar niet hier, maar een heel stuk buiten Bangkok. We voeren dan langs paalwoningen, hele wijken aan de zijriviertjes van de Chao Phraya River. Mooie pittoreske maar ook zeer bouwvallige huisjes op het water. Allemaal o n d e r g a a n z e h e t w r e d e l o t d e r wateraantasting. Sommigen mooi opgesmukt met planten en versiering, anderen onder-komen. De bootsvrouw riep me en wees naar een bootje met een vrouw en volgeladen spullen allerhande. Ze zei: look, floating market! Voor ik het wist hing het oude verkoopstertje aan onze bakboord om ons één en ander te verlappen. Ik verwachtte meerdere verkopers met groenten ofzo, maar neen hoor. Gewapend met m’n leica, als ik was, schoot ik direct een kiek. Maar ik zag dat dit voldoende reden was om van deze vrouw niet zomaar

verlost te raken. Dus kochten we een flesje (duur) water. Ze vroeg ons om drinken te kopen voor onze bootvrouw en bood een ferme fles bier aan. Ik weigerde en zei dat bier drinken en bootvaren niet samengaan. Streng, maar rechtvaardig. Ze merkte dat ik het meende en bood een flesje cola (achter onze rug, maar ‘k had het gemerkt) ‘k Had er best leute in, dat samenzweerderige. Maar och, onze bootvrouw moest best hard werken om de boot te manoeuvreren in de smalle bochten. We hielden halte op onze aanvraag in Wat Kor. Daar is een begraafplaats aan het water van 200 jaar oud. We wandelden er ook wat door de wegjes. Alles erg vochtig natuurlijk. Een schooltje met de mooie naam ‘Smile’. En gemeenschappelijke eetplaatsen voor de bewoners, zo leek het. De tempel aan het kerkhof werd bezet door honden, katten en kippen.

Dr Doolittle heeft hier de boot gemist.

Na de boottocht wilde Erik eten, maar uiteindelijk besloot het lot dat we voor het koninklijk paleis terecht kwamen. Welja, dan konden we ‘t evengoed ineens bezoeken, dachten we. Maar ik mag niet binnen met blote armen en knieën. Dedjuu... Enfin, ze gingen net gaan sluiten dus twee negatieven maken iets positiefs. Dichtbij dat paleis is de Wat Pho (Wat = tempel). Een groot complex waar de beroemde liggende buddha goudlijk ligt te prijken in een prachtig beschilderd breugheliaans-achtig oosters tafereel. Men noemt deze stoepa’s.De buddha is 15m hoog en 46m lang. Enorm dus. Het gebouw is volledig beschilderd. Om ‘UUUU’ tegen te zeggen. Enkele bijgebouwen van de tempel worden gerestaureerd. Da’s ook altijd leuk om te zien. En in een ander tempelgebouw was een dienst bezig. Ik had m’n sjaaltje over m’n schouders geslagen en kreeg een lange rok om over m’n jurk te trekken. Als een modepop ging ik naar binnen om -niet lang- te kijken. Het was een heel aangename ervaring. Maar morgen zal ik echt geen tempelbehoeften noden. Zeker weten!

Het zal ongeveer 19u geweest zijn als we uiteindelijk gingen eten, want terug naar de Skytrain geraken vanaf die tempel was geen sinecure. Onderweg een fles +/- 200ml yakult gedronken om wat energie te laden. Dat helpt beslist. We moesten een taxiboot nemen en dankzij 2 Duitse jonge kerels geraakten we wat wegwijs. In dit gedeelte van de stad spreken maar heel weinig mensen Engels. Deze jongens hadden hier al wat ervaring. Op een overvolle taxiboot vaarden we toch een dik half uur tot aan een skytrainstation. Niet lang nadat we thuis waren na onze reis, hoorden we op ‘t nieuws over zo’n taxiboot die gezonken was, overbeladen, met verschillende doden tot gevolg. We begrepen het... *zucht*

In het station Siam moeten we altijd overstappen om naar het hotel te geraken. Eén halte moeten we, maar te voet is dat toch ver, dus doen we die overstap. We stappen dan uit in Chit Lom station. En daar staat een groot rood gebouw, nieuw nog. Mercury Ville. Het wordt een winkel- en businesscomplex. Er zijn al enkele restaurants en een Starbucks café. We aten daar in een Japans restaurant ‘On the table’, heerlijke Japanse kost en waar dronken we naderhand een overheerlijke latte? ...juist ja! *smile*

Het ontbijt ietwat lichter genomen. Geen spek, geen worst. Niettegenstaande teren we er lang op. Ik zonder problemen. Erik is de arme hongerige ziel maar weer. Hoewel we om 8u ontbeten, wordt het toch 17u voor we terug eten. Tussendoor dronken we wel een versgemaakte smootie, en geen kleintje. Dat is ook eten...

We begonnen met een bezoek aan het Jim Thompson House. Een man die na een bezoek, de Thailand-gekte opliep en zich hier vestigde. Hij zag heel wat in de Thaise zijde en industrialiseerde de boel. In de film ‘The King and I’ waren de kostuums van Thaise zijde en de Amerikanen waren er dol op. Dat was het begin van de zijdehandel met Thailand. Jim bouwde enkele huizen waarvan we één bezochten. De gebouwen zijn zeer solide. Hij liet vloertegels uit Italië én België overkomen. Hij gebruikte ook oa Chinees porselein en Maleisische meubels, maar het merendeel was Thais. Hij verwerkte ook de

Er is ook een klein modemuseum met oa beelden uit Antwerpens ‘School of Fine Art’, gaf men aan. Leuk om zo ver van huis appreciatie te vinden voor de mode-academie. We dronken daar een pittige fruitsmootie. Ananas met kardamon. Na een half glas prefereerde ik Eriks meloensmootie, wegens wat lichter. Dan mochten we met de free tsjoek tsjoek-pendel een stukje mee. Bwahhh, zo’n 200m, maar ach, een kinderhart is snel gevuld.

ZATERDAG, 5 OKTOBER 2013

Amerikaanse/Europese bouwstijl, zoals de trap IN huis. In Thailand is of was de trap steeds buitenhuis. De rondleiding was niet te lang en duidelijk. De moeite waard. Binnen mochten we spijtig genoeg geen foto’s nemen. Er werd vooral hout gebruikt. ‘t Doet wat koloniaals aan.

De tuin is zeer aangenaam met bakstenen wandelpaadjes tussen het tropisch groen. Hier en daar een vijver(tje) en een grote pot met waterplanten en vissen. Kikkers, schildpadden en koi horen bij de levende versiering.

Er werd getoond hoe zijde verwerkt wordt. Jonge mensen, gekleed in Thaise zijde, toonden één en ander. Ze poseerden voor foto’s en af en toe werd een dansje gepresteerd.

We botsten op het Bangkok Arts & Culture Centre. Een modern Guggenheim-achtig gebouw. Een 7-tal (niet geteld, dus ‘t kan eentje minder zijn) verdiepingen hoog. Wat ervoor zorgt dat wanneer je halfweg bent, wel leuke foto’s kan nemen. De sfeer was zeer aangenaam. Er zijn winkeltjes, gallerijen, tentoonstellingen en coffeeshops & eethuisjes. Wat alternatief en sommige creatief en leuk ingericht. Een waar genot voor het oog.We dronken een iced latte in een kan en een dropped coffee, wat wil zeggen; de koffie werd op elegante wijze op ouderwetse manier gezet. Heel gezellig en modern. We namen onze tijd om alles te zien. Vooral het gebouw, maar dàt was echt wel een Guggenheim dubbel.

Toen we nadien naar de MBK-building (een heel groot warenhuis) wandelden, merkten we veel jeugd op. Er stond een podium op straat en muziek klonk luid door grote boxen. We ondergingen het eventjes, maar trokken het MBK-gebouw in. Op aangeven van onze thuis achtergebleven gids, William, gingen we op zoek naar Fuji, een Japans restaurant dat we eindelijk vonden op het 7de. We hebben daar ongelooflijk lekker gegeten. Gohhh... ik wil een Japanner kopen om thuis voor ons te koken! Lang Leve de Vakantie!!! Zalig!!! Wauw!!!

Eens weer buiten was de straat zowat gevuld met Manga-fanaten. Er was een manga festival gaande. Vandaar dus die muziek en die vele jonge mensen. Nou, adolescenten, waarvan nogal wat in mangatenue. Die kans liet ik niet voorbij gaan. Zij laten zich maar al te graag fotograferen. Dit was voor mij een uitgelezen kans.

Nog op advies, gingen we na een heerlijke douche richting Nana. Het uitgaansleven mòet je gezien hebben, wordt gezegd. Oké dus, met de skytrain ernaartoe. Erdoor gewandeld. Veel neon, nog meer discolawaai, kraampjes met eten op plaatsen waar een urinegeur overheerst, uitzuipster (ocharme die meisjes) en zwetende westerlingen die m’n maag doen omdraaien als ik er aan denk dat ze aan dat éne kraampje viagra moeten kopen omdat ze door de alcohol hun gereedschap niet meer rechtop krijgen. Het uitgaansleven op dàt gebied is immers overal hetzelfde. Veel vond ik er helemaal niet aan. Ik was wel op het einde van m’n Latijn en Erik idem dito. Dus, hupsake, terug naar ons hotel voor de laatste nacht. Voetjes, arme arme voetjes... omhoog en onderuit met een pint op de kamer. Zalig, die rust.

ZONDAG, 6 OKTOBER 2013

We ontbeten rustig, namen de tijd. Op het raam zat een grote vlinder. Niet fel gekleurd maar wel indrukwekkend. Fotootje genomen dus. Eventjes rondom ‘t zwembad gewandeld en gevoeld naar de temperatuur van ‘t water. ‘k Kreeg er zin in. Dus gingen we pakken zonder haast om daarna nog een klein uurke zwembad te genieten. Toen we in zwemtenue aan ‘t zwembad kwamen zag Erik een briefke hangen. De boel bleef dicht tot 17u. Akkerdjuu!! Bon, een mens kan dan al sakkeren, beter wordt ge’r niet van. Terug naar onze kamer en nog een thee gezet (Erik soigneert mij formidabel). Tegen half twaalf waren we uitgecheckt en stapten met pak en zak en goed humeur naar de skytrain. ‘t Is zondag en da’s wellicht de reden waarom het aanzienlijk rustiger was dan de vorige dagen. We namen de verbinding met de airport-citytrain. Alles verliep heel makkelijk en vlotjes. Dat maakte dat we erg vroeg op de luchthaven waren. Dus konden we daar dan weer alle tijd nemen om een eetplaatsje naar onze zin te zoeken. We aten noodlesoep. Niet slecht, maar arme Erik bleef hongerig. Gezonde jongen hé... die man van mij. Dus, werd tijdens het wachten nog gesnoept. Rijstcrackers met varkensgedoe. Het leek op ruwe chips, maar ‘t was lichtjes zoet en eigenlijk best lekker.

De vlieger vertrok tijdig. Ondertussen was ‘t fel gaan regenen. We vlogen door een dik wolkendek. De vlucht duurde een uur en 10m. Aangekomen in Krabi, namen we de shuttle naar Krabi stad. Hiervan hadden we geen weet, maar ‘t stond aangegeven en is een pak goedkoper dan de taxi. We werden afgezet en wilden eens goed uitdokteren hoe we naar het

hotelletje dat -wie anders dan- William had getipt. Een vrouw stuurde direct een man op weg. Hij zou ons met de auto brengen. We wilden weigeren, maar het bleek één of andere gratis service. Geen verplichtingen. Ik schaam me voor de argwaan die we voelden. Toch, komende van Bangkok is dit een normale reactie. De man zette ons af aan het City Seaview hotel. Het is oud en versleten maar proper. De kamer is ruim genoeg. De badkamer klein met te weinig plaats voor de wc, maar ach, als dat ‘t enige is dat we hebben op te merken... Het uitzicht op het water lijkt ons erg idyllisch. Morgen zien we meer. Het was al donker bij aankomst. We betalen hier 25€ -> 1000 bth/nacht.

Dan nog gegeten op de Night Food Market. Zijnde, ruime kraampjes (vergeleken met Bangkok) en uitzicht op ‘t water. Goedkoop en lekker. Voor omgerekend 3,50€ hadden we gegeten én gedronken. We wandelden nog een stukje langs de waterkant. En jawelle, er zijn muggen. Maar dankzij Deet... weet ik raad.

MAANDAG, 7 OKTOBER 2013

We ontbeten in Relax Coffee. Best te doen. Ondertussen viel het water met bakken uit de hemel. We zijn daar dus wat langer blijven zitten...

Uitgecheckt uit City Seaview hotel omdat we beter (gezelliger) gevonden hebben. Er was nog een kamer met badkamer vrij, dus ingecheckt in Chan Cha Lay guesthouse. Basic, maar aangename frisse sfeer. Nu kijken we uit met ons kleine terrasje op een binnentuintje. We hebben enkel koud water. Eigenlijk ben ik niet erg dapper, maar ‘t is hier warm genoeg om af en toe de tanden op mekaar te zetten. Erik heeft er ook geen problemen mee. Anders hadden we ‘t simpelweg niet genomen natuurlijk. ‘t Is ook ecologisch, want nu ben ik supersnel gedoucht. Een koude douche is en blijft vooral een KOUDE douche...

Eerst de boel uitgepakt, wat creativiteit vroeg, want er zijn geen kasten. Er is een rek om handdoeken te drogen, maar ik schikte daar een groot deel van onze kledij op. In een rekje kon ik de sokken en ondergoed kwijt. O, ja, en onze koude douche is onder de open hemel. Zeer speciaal! Eens we dus de boel wat op orde hadden, trokken we op verkenning. We volgden de waterlijn voorbij de pieren en kwamen aan een mangrove. Daar heeft men een wandelpad door getrokken. Subliem! Eens we dieper in het mangrovewoud wandelden, hoorden we geen verkeer meer. De stilte woog zelfs. Het getsjirp van insecten (huh??? stilte???) klonk soms haast oorverdovend luid. Echt een fijne wandeling. We genoten van de krabben en vlinders en af en toe de vogels die we hoorden zingen. Teneinde was een platform met een waanzinnig mooi uitzicht. ‘t Zal ‘t laatste nog niet zijn van deze vakantie, vermoed ik.

Toen we van deze wandeling terug kwamen, moest ik toch effe gaan liggen want ik was bekaf. Na daarna nog snel een zeer verkwikkende, (koude dus) openluchtdouche, waren we weer fris genoeg. We namen een mini-van (soort openbaar vervoer, busje) naar Ao Nang. Toch een dik half uur rijden, gezeten vanachter in een laadbak. Zo hebben we in Mexico ook nog gereisd. Het was toen een makkelijke manier om contact te maken met de locals, maar hier zijn de mensen wat schuchterder. Ao Nang heeft een erg groot strand. We waadden in het water bij zonsondergang en een fantastisch panorama. Héhé!

We wandelden nog langs een markt. Vooral groenten, fruit en bereid eten. Maar we waren niet de enige toeristen. Er liepen ook ratten rond. Het mag dan spotgoedkoop zijn, ik bedank toch om op zo’n plaats te eten. Redetwisten, ook al hadden we honger, deden we niet. We waren eensgezind. Dus, gingen we voor het avondeten naar Café Europe. Twee Denen houden dit restaurant al wat jaartjes open. Je eet daar dus Europees. Had ik nou toch wel net zin in rijst, maar dat hebben ze niet. Konteverkiejrd... Grappig eigenlijk. Erik at een t-bone steak en ik een zalmsteak. Het was erg lekker.

Net voor 21u kwamen we terug in ‘t guesthouse. Ik wilde nog gebruik maken van de computer maar was te laat. Die was al afgesloten. Da’s dus maar voor morgen.

DINSDAG, 8 OKTOBER 2013

Vannacht heeft het hevig gestormd. Ik vreesde efkes dat er brokken zouden van komen. Wij zitten onder het dak en ik lag te luisteren of er niks lekte. Maar het viel allemaal nog mee. Het water plensde alle kanten op maar het bleef bij neervallend water en wat rukwinden.

Ontbijt in Chan Cha Lay. Simpel, toast met confituur en een kop koffie. ‘k Schrijf er zo dikwijls over omdat het begin van de dag belangrijk is. Als dat goed zit, kan je meer (ver-)dragen. Dan, aan de computer, snel snel re is infoblogje geschreven en naar de weersvoorspelling gekeken. Het zal niet denderend zijn. Maar enfin, we weten het tenminste.

We besloten een vespa te huren na wat genegocieer met een taximan. De rit naar ‘Kao Phanom Bencha NP’ met die brommer was best aardig. De eerste keer trouwens dat ik bij Erik op den brommer zit. In ‘t begin was het druk op de baan, maar eens we deze baan achter ons lieten, was het puur genot. Hoewel het nog wat regende. Maar we waren er naar gekleed.

Het park is grandioos. Op aanraden van William deden we het ‘nature trail’, maar dat bleek veel zwaarder dan verwacht. We namen een natuurlijk wandelpad waar we steun voor onze voeten konden vinden aan de talrijke boomwortels. De regen en modder maakten meermaals het zeer enge pad heel glibberig. Soms ging het erg stijl omhoog. Maar we zagen een prachtige tropische flora en insecten. Regelmatig moest ik halt houden om m’n adem terug te vinden. Een hond heeft ons heel de weg begeleid. En dat gaf me een goed gevoel.

Op zeker moment kan je niet meer terug, dan mòet je verder. Maar je weet niet wat er je nog te wachten staat. Dat zijn de momenten dat je niet mag doordenken. Uitschakelen dat hoofd en de benen het werk laten doen. Maar da’s makkelijker geschreven dan gedaan. Als ik het had geweten, was ik er niet aan begonnen. Fysiek was ik er niet klaar voor. Maar niettegenstaande was de beloning de moeite. De natuur in pracht, eenvoud en sterkte. Vogels, misschien ook apen, afgaande op de geluiden die we hoorden en allerhande getsjirp en geblaas of gekwaak was het concert dat we bijwoonden. Het vallende, bruisende water van een waterval maakte het geheel als een orgelpunt af.

Maar dan... moesten we nog naar beneden. Om een lang verhaal kort te maken; Ik viel 2 maal, of was het nu 3...? M’n cellulitis op m’n dij is nu mooi versierd met een kneuzing die me nog enkele dagen met gemak zal doen herinneren aan deze tocht. En Erik ocharme liep recht in het web van een spin, zo groot als de palm van m’n hand. Ze zat mooi in het midden te wachten en verplaatste zich misschien 5 cm toen Erik het web raakte. Ze wist dat hij niet de moeite was om te verorberen. Erik griezelde even. Als ik dàt had meegemaakt zou ik hysterisch zijn geworden. Hartstilstand ter plaatse.

Erik zag plots een bloedzuiger op m’n enkel zitten. Hij kreeg hem er haast niet van af. Pijn deed het niet, maar het bloedde wel ferm. Ik weet dat bloedzuigers niet gevaarlijk zijn maar zou het toch meer appreciëren als ze van m’n lieve lijf bleven. Ik keurde dus regelmatig m’n

benen, na dit moment. Tot ik plots zo’n hele vette grote bloedzuiger uit m’n sok zag kruipen van m’n andere voet. Menslief, ik schrok me daar een kwispedoor. Had die gulzigaard m’n hiel aan’t leegzuigen geweest. De smerige parasiet! Ik droeg m’n stevige schoenen, soka’s en kniebroek, en had me blijkbaar teveel bloot gegeven aan de enkels. Erik heeft altijd al gezegd dat ik een lekker grietje ben.

Het bloeden stopte niet zomaar. Die beesten boren vrij diep... Enfin, ik kreeg het stilaan op m’n heupen, maar we konden niet hopsa trala naar beneden. Het was vrij gevaarlijk. We moesten langs gladde rotsblokken waar onze voeten amper vat hadden. Zo ook door de modder op andere plaatsen op het hele enge pad. ‘k Heb me toch wat moed moeten inpompen. En die hond, bleef maar telkens geduldig terugkomen of wachten. Prachtig gewoon! Hij leek langs geen kanten op de whisky-(st bernards) hond, maar deed z’n werk heel goed. Toen we eindelijk aan een punt kwamen, dichtbij een waterval, waar het weer makkelijker en dus veiliger was, had ik kunnen wenen. Nouja, een enkel emotietraantje is me toch ontsnapt. En mijne sprookjesprins stond daar met z’n armen open om me op te vangen. Zalig toch, vakantie!!! Er stond een erg grote spiegel in die jungle, want ik ben mezelf echt wel tegen gekomen. We waren helemaal opgebrand, maar konden toch nog genieten van insecten (vlinder in bladcamouflage) en de prachtige natuur, op het eind van dit verhaal.

We aten ter plekke een portie rijst met kip en groenten in zoetzuur. Een berenhonger had ik. De rit naar Krabi was weer puur genieten, niettegenstaande de regen. Zo mooi!

Na een flinke schrobbeurt en ontsmetting en verzorging, rustten we wat uit. Daarna maakten we nog een wandeling in Krabi. We liepen op zoek naar een bepaalde eetplaats door een park aan het water. Er weerklonk een kikker- en paddensymfonie die vele decibels sterk was. In alle tonen en ritmes begeleidden deze amfibieën ons naar een restaurant waar we uiteindelijk niet zijn geraakt. Het werd te ver en m’n voet bloedde weer. De pleister kon het niet houden en m’n teenslipper werd een vieze, plakkerige, bloederige boel. Op m’n tenen dan maar naar de pier, waar we de 1ste avond aten. Vanavond bbq kip.

Niet te laat naar bed want morgen moeten we vroeg uit de veren en... we zijn verdomd moe (maar we hadden een prachtige dag).


Maar weer als opener, iets noteren over het ontbijt. ‘t Moest maar zo goed niet zijn... Als ontbijt dus, pannenkoek met banaan. Dat was lekkerrrrr! Erik hield het bij yoghurt met muesli en fruit, ook heerlijk. Om 8u werden we opgehaald om deel te nemen aan een dagtrip. We reden naar Ao Nang, de verzamelplaats voor Baracuda tours. Vanuit alle richtingen worden deelnemers gebracht voor 3 of 4 verschillende uitstappen. ‘t Is een drukte van jewelste. Zet daar nog enkele kraampjes bij want iedereen wil een deel van de toeristenkoek, en de boel is compleet. Er wordt gerateld en door mekaar geroepen en verkondigd in Thai en Thaïsaans Engels.

Wij doen enkele eilandjes uit een archipel aan. Mooie stranden en... wat een uitzicht! Kalkrotsen met stalagmieten en -tieten rijzen uit de zee, begroeid met een prachtige flora.

Gezeten in een grote speedboot, volzet, raasden we door de nauwtes. We zaten onder een zeil en konden spijtig genoeg niet voldoende zien tijdens het varen. Maar op de uitstapplaatsen kregen we gelegenheid om rustig foto’s te nemen. We hoorden vandaag dus bij dat soort toeristen... In de lagunes konden we zwemmen. Het water was erg proper en zeer aangenaam van temperatuur. Hier geloof je niet dat de mens de wereld bevuilt. De zon scheen vandaag fel op ons bolleke. Tussendoor hadden we af en toe zo’n typische regenbui maar dat duurde niet lang.

Hong Island was het laatste dat we bezochten. Een smal maar lang genoeg strand met nogal wat aangespoeld koraal. We namen 2 stukjes mee. Er lagen mooie grote stukken, maar die wogen nogal

zwaar. Effe getwijfeld maar ze toch maar laten liggen. Ook hier deden we -op ons eentje- een natuurwandeling. Een stuk korter en eenvoudiger dan gisteren, maar ook de moeite. We passeerden een schuilplaats waar men na de tsunami in 2004 gewonden onderbracht. Velen vluchtten ook naar deze plaats, wat hogerop gelegen. In de jungle vonden we nogal wat bootwrakken, door de tsunami daarheen gesmakt. Men laat ze liggen. Men laat ze over aan de natuur. Op zich vind ik dit een mooie denkwijze. Geconfronteerd met deze realiteit word je toch stil als je weet dat 8.000 Thai omkwamen die dag.

Nu heeft men een alarmsysteem dat alle kanten opblaast vanaf een half uur voor de tsunami op komst is. Meetapparatuur hiervoor staat in Bangkok. Er zijn ook vluchtwegen aangegeven. Mij maken ze niks wijs. Als hier nog eens zoiets gruwelijks zou gebeuren zullen er weer vele doden vallen. Je kan immers niet weg door de prachtige maar weerbarstige torenhoge rotsen.

Properkes gewassen, besloten we om een ticket richting Chiang Mai te halen. Morgen gaan we daarheen. We hebben genoeg van het toeristenThailand-gedeelte én de regen. We aten nog in een KFC hamburgertent. We waren de enige toeristen tussen de schooljeugd... Daarna nog een ijsje bij Swensen. Njammie, heel zoet en overheerlijk!


Relax café opende vanmorgen niet tijdig om er nog te kunnen ontbijten. We gingen dan maar terug om in ons guesthouse een licht ontbijt te eten. We werden mooi tijdig opgehaald door de bestelde én reeds betaalde taxidienst. We regelden dat gisteren in ene keer, samen met onze vliegtickets en bleven toch een beetje argwanend. Erg hé... Maar, een sympathieke bestuurder reed ons in amper een half uur naar de luchthaven.

We kregen bij het inchecken een sticker die we zichtbaar moesten kleven, zodat we herkenbaar waren voor onze overstap in Bangkok. En inderdaad, er stond iemand ons op te wachten om aan te geven naar welke gate we moesten. We mochten op beide luchthavens gebruik maken van de enige echte Bangkok Airways Lounge. Daar kregen we gratis drank en lekkernijen zoveel we maar wilden. Op beide vliegtuigen kregen we ook een maaltijd. Nou, in Thailand kom je echt niet om van de honger. De service was subliem, de vliegtuigen ruim, licht en proper. Dit was aangenaam reizen!

De taxirit naar de stad verliep ook vlotjes en vriendelijk. Dat voor 120 bth, wat maar 3€ is. We logeren net buiten de stadsomwalling van de oude stad en kregen een kleine les geschiedenis tijdens de rit, van onze chauffeur. De stad Chiang Mai heeft een positieve uitstraling.

Aangekomen in Morooms hotel, vonden we een lieve kerel achter de desk die ons de kamer wel eerst wilde tonen. Dit is echt een zeer uniek hotel. De kamers dragen namen uit de Chinese horoscoop en werden door kunstenaars ontworpen en ingericht. Wij zitten in de Rat room. Tatami om op te slapen. Strak. Met vooral hout in rechte lijnen ingericht. Ik nam een foto van elk hoekje. We mochten een kijkje nemen in de Rabbit room en die kamer is een echt kleurenfestijn. We besloten -na te hebben rondegewandeld in het hotel- om nog een nachtje bij te reserveren. We moesten het via internet doen, want dan zou het goedkoper zijn. Op zoek dus naar een internetcafé. Tegen dat we aan de computer zaten, was de kamer al bezet. Toch besloten we om een suite te nemen. Die lieve kerel zal morgen ons gerief overhevelen naar de Pig suite. Daar zal ik ook wel wat foto’s nemen. Beslist!

We wandelden nog wat door de oude stad. Het is er verkeersrustig en dat doet goed. Morgen kijken we uit naar een verblijfplaats in de oude stad en doen we eventueel uitstappen van daaruit. We trokken nog naar de rivier, maar daar was het verkeer echt druk. Op de terugweg aten we supperlekker simpel Thai voedsel in een sober eethuisje voor haast geen geld.

Nu nog effe genieten van de rust in onze leuke japans getinte kamer en dan, slapen geblazen op de tatami. JEUJJJJ !!!


Zo’n dun matraske op de grond is toch een goed ding. We sliepen heel goed. Een relaxed ontbijt -zoals het hoort- in een stylish hippe eetplaats met muziek van de Beatles en Bee Gees etc... kortom, volop genoten. We namen onze tijd om van àlles te genieten.

Dan deden we in de oude stad een tempeltocht. We keken bij elke tempel die we bezochten (niet al te grondig) naar iets dat anders was dan bij de anderen. Om, in en rond de tempels kan je ook effe uitblazen. Rustig zitten in de schaduw en kijken naar hartelust naar god en klein pierke (of is dat in deze context de verkeerde uitdrukking?) De tijd vorderde snel. Het was al rap middag. We dronken ergens wat en daardoor had ik dan weer geen honger. Erik heeft in een typisch simpel Thai eetplaatske een noodlesoup op z’n eentje gegeten. Uiteraard in mijn gezelschap. Nadien kuierden we nog rond tot we te moe werden. Ondertussen liepen we bij Gap’s guesthouse aan. We konden niet reserveren. Hun motto is: first comes first served. Morgen, eerste job, is dus daarheen gaan om te zien of er een kamer vrij is. ‘t Hangt er ook van af of ze ons zal bevallen, want vandaag konden we ook geen kamer bekijken. Enfin, we zien wel.

Terug in het hotel Morooms, konden we naar onze nieuwe kamer: Pig. Nuja, kamer... ‘t Is een suite, de varkenssuite dus. Wederom is ze zeer creatief en knap tot elk détail leuk uitgevoerd. ‘t Is echt wel de moeite waard. Er hangt een maliënkoldergordijnsysteem om de ruimte te verdelen. Zwaar, log, maar zeer sierlijk. Elk hoekje werd nog maar eens digitaal vastgelegd.

We namen een heerlijke douche en genoten van de ruimte terwijl we wat bekwamen van de hitte en het wandelen. Ondertussen konden we in de lounge van ons verdiep nog één en ander uitzoeken over ons gastland en in het bijzonder de streek Chiang Mai.

We trokken naderhand terug naar buiten en kwamen op een grote markt terecht. Haast geen toeristen. We waren eindelijk eens tussen de échte Thai. Het grote Tourist Information Center was spijtig genoeg gesloten. We struimden nog wat zijstraatjes in en kwamen zo op de nightmarket terecht. Da’s ook een markt maar dan echt wel verdomd toeristisch. Uitzondering: één straat was halalmarkt. Tof! Er zijn thaise moslima’s die zich best mooi kleden, maar ‘k durfde hen niet zomaar fotograferen. Er was veel lekker eten. We aten daar een noodlesoup én... frietjes naderhand. Gewoon bij kraampjes. De sfeer op die markt was best leuk, zolang het niet té druk werd.

Eens terug in onze varkenskamer dronken we nog een koffie met rum en de rest van de avond... genieten maar...


Vanmorgen verhuisd naar Gap’s House. Om 7.30u waren we al present om te proberen in te checken, maar er was nog niemand. Even over 8u kwam de receptioniste. Ondertussen waren er nog mensen gearriveerd om een kamer te vragen. Nederlanders. We lieten het Engels voor wat het was. Trouwens, één van hen had aan m’n accent al snel door dat we nederlandstalig zijn. We kregen, nouja, namen kamer nr 3. Helemaal tegen de straatkant. Toch is het hier lekker rustig. Een ruime kamer met zithoek, houten meubelen, bed met klamboe (muggennet). Badkamer met douche. Oud maar in goede staat en vooral, proper. We zitten tussen het groen. Hier zijn paadjes aangelegd die naar elke kamer leiden, door een plantentuin. Natuurlijk brengt dit ook muggen mee. Dus... deet deet en nog eens deet...

We huurden nogmaals een brommer en reden naar Wat Doi Suthep. Een zeer populaire tempel gelegen in Doi Suthep NP. Het was me daar een boel aan de tempel. Toeristen uit alle kanten van de wereld, maar uiteraard, de meesten Thai of op z’n minst Aziatisch. Op de trappen werden kindjes in traditionele kledij gefotografeerd. Af en toe mocht (...) zo’n kindje een witte madam een zoen geven om daar een foto van te nemen en dan kreeg dat kleintje wat geld toegestoken. Vreselijk vond ik dat om te zien. En ja, ik fotografeerde hen ook, maar gaf niks. Ik probeer zoveel mogelijk stiekem te digitaliseren. Zo heeft niemand er last van en is de kans groter op een ongeposeerde houding. En zien de mensen het toch, dan bedank ik hen duidelijk.

Vanmorgen zagen we aan de stadspoort festiviteiten. De Lion ‘s club had een dag ingericht voor, ik denk minder bedeelden of kinderen ofzo. Er werden fietsen geschonken. De plaatselijke fanfare en den vrouwenbond waren er ook. Er werd geposeerd dat het een lieve lust was voor de plaatselijke kranten. Ikke dus ook van de partij. En niemand deed er moeilijk over. Integendeel, velen hebben dat graag. ‘k Heb nog met niemand last gehad. Maar ik overdrijf niet. Er zijn grenzen. En zo geschiedde ook aan de tempel vanmiddag.

We genoten van de prachtige en bijzondere vlinders die rond ons dansten. Af en toe lukte het toch er eentje vast te leggen. Dat zullen de foto’s zijn met het gekleurde stipje tussen het groen. Hier zijn ook prachtige varens. Het is uitputtend maar zo geweldig tof om in die jungle te wandelen. Spijtig genoeg zagen we ook de realiteit. Voetjes op de grond. Ook hier heeft men afval. Da’s logisch natuurlijk. In die jungle wandelden we langs de plaatselijke ‘hoge maai’.

We zagen tussen de kraampjes in de omgeving van de tempel een hanengevecht. Wel foto genomen maar niet blijven kijken, da’s te wreed. Erik leidde me een jade-zaak binnen. Het bleek de ‘boutique’ van een jade fabriek. We werden direct naar een f i lmzaalt je gebracht en kregen een video voorgeschoteld. We zaten luxueus in een zeteltje. Heerlijk uitgeblazen in de welkome koelte, maar sloegen naderhand de bijhorende rondleiding toch maar van de hand. Teleurgesteld, wees een hostess ons weer naar buiten. Ik zag nog westerlingen in dat fabriekje die in de val waren gelopen.

Net voor zonsondergang terug in ons guesthouse. We hebben genoten van de rit, de rust, de natuur en de hele dag. We hadden prachtig weer. Ons avondeten aten we in Gap‘s House. Wat te pikant voor mij, maar best lekker.


Goed geslapen! Geen nachtlawaai. De vroege vogels, kerkgangers en andere ijverigen maakten me wakker, maar dat was al bij daglicht. Het ontbijt was goed genoeg in een aangename sfeer. De ontbijtplaats doet me wat aan het koloniale Indië denken. Nostalgie troef. Donkere houten meubeltjes, vitrinekasten volgepropt met poppen en relikwieën allerhande en massa’s oude, half vergane foto’s ingelijst aan de muren. ‘t Heeft wel iets.

Snel de was binnengebracht om de hoek. En dan op zoek naar informatie over de trein, bus en/of vliegtuig. In het treinstation zei men dat de trein momenteel niet rijdt wegens werken. Dus reserveerden we tickets voor de Green Bus naar Mae Sot. Dat ligt tegen de birmese grens. We zullen vertrekken om 11.45u en 5 à 6u

rijden. ‘t Zal wel meevallen want deze bussen zijn 1ste klas...

Eens we dat achter de rug hadden, wilde ik eindelijk een Thai massage ondergaan. Ik wilde graag naar de Women’s Prison Thai Massage. Hier worden gedetineerde vrouwen die hun laatste half jaar zitten, klaar gestoomd (lees: opgeleid) voor hun nieuwe leven binnen de maatschappij. Het geld dat hiermee wordt verzameld dient om hen een startersbudget te verschaffen na hun vrijlating. Hier sta ik helemaal achter, vandaar dat ik persé hier naartoe wilde. Erik ging ondertussen nog wat wandelen.

Naderhand liepen we nog één en ander langs. We aten in een soort hangar met véél tafeltjes en een buffet. We moesten eerst bonnetjes kopen. Het was wat moeilijk en dus kregen we bijstand van een vriendelijke dame. Het eten was best lekker. Maar als je niet pikant wil eten, wordt de keuze al heel wat

minder. Vegetarisch. We aten voor ocharme 100 bth, drinken inbegrepen, met z’n tweeën.

Het was snikheet vandaag. We wilden proberen te shoppen, maar hier doe je dat vooral op de markt vrees ik. Er zijn wel boetieks en winkeltjes maar da’s allemaal veel te veel gefocust op toeristen.

We liepen nog eens langs de rivier door de markt. Ook een overdekte markt met stoffen, kruiden en prullaria. We hadden nog wat pret met een man aan een mooi oud koffiekraam. Hij was ijverig in de weer maar we konden geen koffie krijgen. Z’n kraam was toe. Hoe dit gesprek verliep was zo lachwekkend dat we’r heel wat pret hebben aan beleefd. Ja hoor, de Thai houden van humor. En dat, mogen we smaken.

Toen we bij valavond terug in de oude stad kwamen was de Sunday Walk, een zondagse markt volop aan ‘t gloreren. Dichtbij ons guesthouse. We moesten er door. Het was koppen lopen. Wat een drukte. Mensen vanuit de omstreken komen hun waren (vooral handwerk) verkopen. Traditionele kledij maakt de boel erg kleurrijk. Het was een lust voor het oog. Er wordt ook veel gemusiceerd voor wat bedelgeld. Ik zag er zeer mooie folkloristische babyschoentjes voor Meefje. (Ik typ dit verslag een hele tijd na de vakantie thuis uit en ondertussen is Walt geboren...). Ook zilveren oorbellen gekocht. Mooie natuurlijk. Met spijt in het hart moet ik bij het typen van dit verslag bekennen dat ik er eentje van ben verloren.


Zeer goed geslapen vannacht. Het wandelen en de warmte hadden ons voldoend afgepeigerd om de nachtrust te garanderen. We ontbeten heel relaxed. Net zo het verder inpakken. Ook nog een korte wandeling gemaakt. Heerlijk in de ochtendrust. Da’s trouwens ook bevorderlijk voor de werking van de darmen en dus aan te raden alvorens een lange busreis.

Om 10u stapten we uit de tjoektjoek voor de busterminal. Da’s aan de andere kant van de stad. Lang niet zo toeristisch (bij westerlingen dan). Onze bagage nog effe afgeleverd en een wandeling gemaakt langs oa een tempel, voor de verandering. Om 12u vertrokken we. Bus met airco en daarbij een snack. Iets dat op brood trok met zoetigheid tussen gesmeerd. Erik mocht dat van mij ook hebben. Hij eet heel goed hier. We kregen elk nog een flesje water. De reis duurde, zoals voorzien, 6u. Tot in Tak, een honderdtal km voor Mae Sok bleef het landschap onveranderd. Jungle, dorpen of stadjes en hier en daar wat rijstvelden. Vanaf Tak ging het de bergen in. Meestal bebost of heet dat be-jungled? Op het hoogste punt vielen ons de naaldbomen op naast de bananenbomen. Raar hoor.

Net voor Mae Sot passeerden we een politiepost, dat was al de 4de geloof ik. Hier moesten we stoppen en de passen werden gecontroleerd. Ons liet men met rust, maar zeer kordaat pikte men 3 jonge kerels van de bus. Ze moesten ook hun koffer uit de bagageruimte halen. Vriendelijk ging het er niet aan toe. Eens ze waren afgezonderd, reden wij verder. Zoiets is nooit leuk. Je vraagt je dan vanalles af...

We probeerden het 1ste-keuze-van-Erik-guesthouse. En we hadden prijs. Er was nog plaats. We verblijven in Ban Thai Guesthouse. Een geheel van gebouwen (houten barakken of paviljoenen) waar 6 of 7 kamers zijn. Onze kamer is zeer ruim. Twee aparte bedden. Al het hout properkes en goed onderhouden. Mooie blinkende gang en zitplaatsen. Het hout in de kamer is donker maar we hebben veel ramen, dus veel licht. De badkamers worden gedeeld. Ook die zijn onberispelijk proper. We betalen hier 400 bth (10€).We gingen avondeten in Mi Casa. Een restaurant niet ver van het guesthouse. We zochten feitelijk een ander uit de Lonely Planet maar vonden het niet. Dat zal wel met de duisternis te maken hebben...


Gisteravond maakten de andere gasten nogal wat lawaai. Hier verblijven velen die voor een ngo werken en blijkbaar was er iemand die na 6 weken ter plekke een afscheidsdrink gaf. Dus, oorstopjes boven gehaald. Vanmorgen vertelde Erik dat hij een prachtig nacht-natuurconcert had gehoord. Wel, hij heeft me nieuwsgierig genoeg gemaakt om volgende nacht die oordopjes toch maar in het doosje te laten.

Om 8u was het warm maar best aangenaam. We boekten nog 3 bijkomende nachten want het zint ons hier best. De eerste 3 nachten slapen we in de huidige kamer, de 2 volgende verhuizen we naar een huisje mét badkamer. Da’s uiteraard wat duurder, maar het blijft goedkoop.

Naar de markt waar we zowel veel voeding allerhande, als keukenwaar, kledij, speelgoed te koop zagen. Nogal wat levende kronkelende beestjes zoals verschillende soorten vis, krabben, padden, muizen en opengesneden kikkers. Mooie witte grote paddestoelen en veel dat we niet kennen. Hier worden ook

nogal wat juwelen en bewerkte stenen als jade verhandeld. Erik heeft z’n zinnen gezet op een gasstel voor wok. Waarschijnlijk zal hij het wel kopen. Om even uit te blazen, zetten we ons ergens met een iced latte -dat gaat er goed in met deze warmte- en we keken onze ogen uit de kasten naar het mensenallegaartje. Een mix van jewelste krioelt door de stad. Heel leuk om te zien. Vrachtwagens worden hoog vol gestapeld. Soms zitten daar dan nog mensen bovenop. Tegen de middag kwamen we terug naar ons guesthouse want verfrissing was erg nodig.

Wat (tempel) Mani bezocht na onze rust op het heetst van de dag en gegeten in Mi Casa (nog maar eens). We lazen dat de tempels aan deze kant van het land meer in Birmese (Myanmar) stijl zijn en dat wilde ik toch wel zien. ‘k Ben heus geen kenner maar merkte wel een verschil in de afwerking. Wat Mani wordt gerenoveerd. Hij is niet indrukwekkend maar we zagen toch nog enkele dingen het fotograferen waard. Daar (bij de tempels) is meer schaduw te vinden wanneer de zon het hoogst staat. Dat was dus zeer welkom. We gingen nog de bordershop binnen.

Ook daar was het wat koeler vertoeven. Het is een winkel van vooral traditionele craftwork spullen, maar het oogt te toeristisch. Boven was er een expeditie van een plaatselijke kunstenaar. De jonge artiest is een Karen. Hij maakt aquarellen. Toch altijd leuk zo eens wat te zien. We huurden een fiets en reden de stad uit, richting busstation. Een zijweg genomen, kwamen we via verharde modderwegjes langs een wijk waar mensen (ik vermoed, ook Karen, maar ben niet zeker) in hutjes en gammele huisjes wonen. Kinderen speelden in vieze modderplassen tussen afval. Maar je wint hun vertrouwen makkelijk door hen toe te wuiven of te lachen. We reden naar het kleine vliegveld om wat info voor een eventuele vlucht naar Bangkok dra. Daarna reden we nog een stukje verder. We zagen eerst een aankondiging voor ‘the bridge of friendship’. Die brug is de grens tussen Thailand en Myanmar. De zon kwam laag te staan en we keerden daarom terug want we hebben geen licht. We kennen Mae Sot ook lang nog niet goed genoeg om onze weg in het duister te vinden. Net voor de zon onderging waren we in Ban Thai guesthouse. Alweer zochten we verkoeling door oa het drinken van veel water. Ik denk dat ik in m’n leven nog nooit zo heb gezweet als nu.

Avondeten deden we naast ons guesthouse. Toen men ons het menu bracht, kregen we anti-muggenmelk tegelijk aangeboden. Het was nodig en... het hielp. Vingers aflikken was er daarom echter niet bij...


Hopelijk heeft de post m’n kaartje bezorgd aan Angel, want hij wordt vandaag 29. Beetje spannend toch...

Voor ontbijt (7u) enkel een potje yoghurt en koffie die we in het guesthouse aanschaften. We vertrokken al vroeg, rond 7.30u met de fiets naar de Birmese grens. The Bridge of Friendship -een mooie naam trouwens- is het neutrale gebied tussen Thailand en Myanmar. De Thaungyin River vormt de grens. Eerst passeerden we de thaise grensbewakers. We werden direct uit de rij geroepen om aan een loket voor vreemdelingen geholpen te worden. Men gaf ons duidelijk en vriendelijk de nodige uitleg. Eens je over de grens bent geweest, krijg je immers nog maar een visum voor 14 dagen in Thailand. Goed voor hen voor wie het visum haast ten einde is, zo kan het nog met 14 dagen verlengd worden. Minder goed voor hen die het niet weten en zinnens waren, langer dan 2 weken in Thailand te vertoeven na hun Birmese avontuur. Die vangen bot. We mochten ook maar tot 17u in Myanmar blijven. Erik vroeg of we spulletjes mochten binnen brengen, die we eventueel zouden kopen in Myanmar. Het antwoord van de douane was laconiek dat we geen ‘grass’ mochten meebrengen. Uitgestreken gezicht. Naderhand zagen we inderdaad een grote plakkaat met dezelfde melding op de brug.

Het was erg druk. Mensen moeten hun goederen uitladen uit de wagen. De boel wordt gecontroleerd. Dan trekken velen met pak en zak en familie te voet over de brug (over de rivier). De auto krijgt een extra controle. Naderhand, een heel stuk verder op de brug

worden moeders met kinderen terug opgehaald door de autobestuurders die nakomen. We zaten middenin een documentaire, leek het.

Bij het binnenkomen van Myanmar moesten we ons paspoort achterlaten. Dat kregen we naderhand, bij het verlaten van het land, weer. Ook hier kregen we duidelijk en vriendelijk genoeg uitleg over het wat en hoe. Dat alles verliep eigenlijk vlotter dan ik had verwacht.

In Myanmar was er een verkeersdrukte die ik enkel zie in Antwerpen als er wat gebeurd is op de snelweg en teveel automobilisten door de stad willen. Of, wanneer de verkeerslichten het niet doen op één van de grote kruispunten op de singel. Alleen was hier maar 1 baan in de 2 richtingen met hier en daar een afslag. Een politieman stond als gek op z’n fluitje te blazen. Het leek ons een beetje hopeloos. Wij wandelden verder in de enorme drukte, want ook dàt wat moet doorgaan voor het voetpad werd druk in beslag genomen.

Er waren kleine handelszaken naast mekaar. We hadden veel kijkwerk. De sfeer was anders dan in Thailand. We gingen een theehuisje binnen en dronken een plaatselijke thee. Best lekker, alleen naar mijn zin een beetje te zoet. Maar ja, ik neem normaal gezien geen suiker. De waard kon wat Engels. We werden bekeken. Vandaag, daar, waren wij beslist een bezienswaardigheid. Het viel op dat men hier (Birma) lang niet zo onderdanig is naar ons als de thai. En da’s best oké. Regelmatig waren er mensen die ons groetten in ‘t Engels. Maar Engels kan men hier niet echt goed. We liepen door enkele wijken, een markt, langs enkele

tempels en een school. Het is in Myanmar helemaal nog niet zo proper en onderhouden als in Thailand. Eerst merkten we een danig verschil tussen Mae Sot en Chiang Mai, maar Mae Sot is zeer beschaafd en onderhouden vergeleken met wat we in Myanmar zagen. De mensen leven in ellendige hutjes en wellicht, de wat beter gestelden, in piepkleine stenen huisjes. Nochtans zag men er voldoende gevoed uit. Het was een enorme ervaring dit allemaal te zien.

Ondertussen werd het al erg warm, maar we riskeerden het niet om iets van een kraampje te kopen. Of van de drinkplaatsen die we vonden op de weg. Mooie potten uit klei, afgedekt, met een tinnen (denk ik) beker om water te scheppen. We vonden wel een winkeltje waar we een flesje water konden kopen.

Toen we op een plaats kwamen waar aanbiedingen voor toeristen waren, was de weg (voetpaadje) al heel wat beter geconstrueerd dan in de woonwijken. Daar werden nogal wat -vooral- gouden juwelen aangeboden. De mannen deinzen er niet voor terug om testosterongewijs de aandacht van een vrouw te trekken. Ik had deftig vanjan, ook al liep Erik naast me. Op den duur werd ik er toch wat ongemakkelijk van. Maar langs de andere kant begrijp ik wel dat ik, witte madam, diegene ben die hun wereldje ben binnen gestapt. Zoveel valt er nu ook weer niet te beleven in hun overlevingswereldje.

Met de fiets goed en wel terug aan het guesthouse aangekomen op de middag. Het was niet nodig nog langer in Myanmar rond te hangen, daar we maar weinig mogelijkheden zagen om hygiënisch te eten of drinken. We waren op. Ondertussen was het alweer snikheet. We zijn wijs geweest met vanmorgen zo vroeg te vertrekken. We zijn gaan eten (sandwich) in Mi Casa en lieten wat we niet op

kregen, inpakken. En dan douchen en uitrusten op het heetst van de dag. Dat deed deugd.

Eens de batterijtjes terug opgeladen. Dan deden we een aangename wandeling naar het deel van de stad dat we nog niet kenden. Een grote, toch wel mooie tempel bezocht waar je ook een herbal sauna kan nemen. Maar die lieten we toch maar voor wat het was. We passeerden ook nog een voetbalveld. We zagen hier gisteren trouwens ook een golfterrein, maar ik vrees dat Europese golfers daar hun gading niet echt zouden vinden...

We reden nog met een taxibrommer naar het busstation voor informatie om morgen eventueel naar Um Phang te rijden. Als het aan mij ligt, gaan we beslist. Ik wil terug effe uit dat toeristische gedoe en zonder poespas iets van Thailand zien. Erik wil de voor en tegens (veiligheid op de weg bijv.) nog wat afwegen.

Eens terug in het guesthouse aten we onze overschotjes die we in de ijskast hadden bewaard. Rugzakken gepakt, want morgen veranderen we ook van kamer.


Slecht geslapen. Maar dat maak ik volgende nacht waarschijnlijk wel weer goed. Vroeg opgestaan en zonder ontbijt of koffie vertrokken naar het busstation. We hadden afgesproken dat we onze rugzakken en andere tassen zouden achterlaten (wel gepakt uiteraard). Men zou ervoor zorgen dat ons gerief in het chaletje wordt gezet. We vertrokken te voet naar het busstation, een 2-tal km verder. Onderweg kon Erik een taxibrommer vragen om mij al te rijden. De brave man wilde ons samen brengen. Zij doen dat regelmatig. Wij dus met z’n tweeën achteraan op dat brommerke. Ocharme die amortiseurkes. Maar goed, we waren knap op tijd voor de eerste ‘van’, hier heet dat ‘sorng-taa-ou’, die vertrekt om 7u naar Um Phang. We hadden in onze reisbijbel gelezen dat de rit 4u zou duren. Ook in het busstation had men ons dat gezegd. Onze receptionist daarentegen liet ons weten dat we 6u zouden rijden en deze tocht af te raden is voor ons. Democratisch als we zijn, gingen we in op het meerderheids-oordeel. Dom? Wijs? We zouden meer snel weten... Bij het vertrek was de ‘van’ al vol. Ik zag het aankomen en had Erik aangeraden al

mee plaats te nemen. Er zaten al mensen in de wagen om dezelfde reden. Een jonge man stond z’n plaats af aan een vrouw en ging achteraan op de trede staan. Ik dacht dat hij niet ver mee moest, maar hij reed op deze manier mee tot haast aan het eindstation. Er kwam nog volk bij. Men zette zich op de grond, tussen onze benen en de grote zakken met goederen die ze bij hadden. Op den duur ging men op het dak zitten. De eerste 2u kregen we 5X een paspoortcontrole. Streng maar toch vriendelijk genoeg. Alles verliep correct. Het weer werd zeer mistig en koud, hoe hoger we de bergen in reden. Daarenboven nog enkele regenbuien. Zo’n ‘van’ heeft geen raampjes. Dat is dus een bovenstebeste trekgat. Ik was in een t-shirt zonder mouwen, kniebroek en teenslippers. We kwamen uit een temperatuur van 33°C onder thermometerhut. Wie gaat dan denken dat die kou gaat krijgen? Naïef? Toch wel wat natuurlijk, want we weten wel dat in de bergen een ander klimaat heerst. Ook in de tropen. Maar ik voelde me toch niet te miserabel. Integendeel, ik wist dat ik maar een sikkepitje voelde van wat die mannen op het

dak ondergingen (en op de treeplank achteraan). De weg werd bij wijlen erg slecht en we kronkelden door mist en regen naar boven en weer naar beneden.

We hielden halt, een sanitaire en eetstop. Daar werd een beetje vanalles verkocht. Ik schafte me een sjaal aan. Twee vliegen in een klap. Ik had hem nodig en de plaatselijke traditionele handcraft economie kreeg een steuntje.

Na lang rijden kon één van de mannen op het dak het niet meer aan. Zonder dat de chauffeur daarvoor vertraagde klom hij naar beneden en wrong zich tussen de andere 3 op de trede. Nog een tijd later was een man op het dak gaan overgeven. De vieze boel viel op de ruggen en rugleuning van enkele vrouwen. Busje bleef rijden. Chauffeur merkt niks en passagiers laten hem ook niets weten. Maar de vrouwen hielpen mekaar zo goed en kwaad als kon, proper te maken. Ik gaf hen een pakje papieren zakdoekjes, een ander vond een fles water. En terwijl trok iedereen een vies gezicht ter bevestiging van dit onsmakelijk moment. Maar de toon was gezet. Gelukkig hadden de meesten

een plastiek zakje bij. Ik concentreerde me zoveel mogelijk op een punt in de ‘van’, want naar buiten kijken ging niet omdat het beeld te beweeglijk is voor de ogen. Af en toe, als er effe geen bomen waren, kregen we wat zicht op een prachtig panorama. Bergen met veel groen, junglebegroeiing in de mist. Ik had er een formidabel gevoel bij. Terugdenkend aan onze treinreis door de jungle in Brazilië. Ik kreeg hetzelfde gevoel terug maar nog sterker want nu zat ik er nog meer in. De rit duurde 6u. Ze was zwaar, maar is voorbij gevlogen. We hadden nog steeds niets gegeten of gedronken. Ik durfde niet tijdens de eerdere halte. Maar ik voelde me nog verbazend goed. Pas aan het eindstation in Um Phang, kwamen we er achter dat de laatste bus naar Mae Sot al een uur geleden vertrokken was. De chauffeur gaf ons -de correcte, deze keer- uitleg over de vertrekuren. Het misverstand zal wel te wijten zijn aan de niet goede beheersing van het Engels bij de informationdesk in Mae Sot. Niet getreurd, niet gezeurd. We bevonden ons in een typisch bergstadje, zeer gegeerd door vooral thaise trekkers. Slaapgelegenheid vonden we al redelijk snel na eerst toch maar lekker te hebben gegeten bij een zeer vriendelijke man.

Um Phang is mooi. Heeft sommige sjieke villa’s maar vooral vele houten en rieten hutten. Het is proper en de straten zijn dan wel niet op en top luxueus, ze zijn best te doen. We vonden slaapgelegenheid in ‘Tu Ka Su Cottage Guesthouse’. Dat is een domein met houten berghutten. Zeer proper en ruim met badkamer én warm water... én... een rat in de kamer.

Erik zag haar gelukkig eerst en liet het me zo voorzichtig mogelijk weten. Ik denk... dat hij me nog nooit hysterisch heeft gezien, maar het vooral ook niet wil meemaken. Zeer lief van hem. We bleven rustig op het bed zitten praten en zagen haar dan voorbij zoeven. Erik had haar eerder heel duidelijk gezien. Ze liep langs de zijkant van de houten trap van het bovenste bed naar beneden. We besloten dit te gaan melden want ik zou niet gerust slapen met het idee dat ze nog in de kamer zou zijn. De uitbaatster (ofzo) verontschuldigde zich, riep 2 mannen en die trokken met een lange puntige stok (als een speer) naar onze kamer op jacht.

De hutten liggen in een perfect aangelegde jungletuin. Wat een natuur. We moesten hier toch zowat elk hoekje en kantje fotograferen. Dit was een once-in-a-lifetime ervaring. Ook wanneer we naderhand, na heel wat geplens toch een droog wandelmoment kregen, genoten we enorm, tussen de plassen door, van de prachtige natuur.

Erik kocht een vuur voor wok. Dan toch... Erg goedkoop vergeleken met de vuren die we bij de Chinezen bij ons kunnen kopen, maar wel hetzelfde vuur. En dan genoten we nog van het avondeten. We deden een soort fondue à la Chinois & Thai. Dankzij de hulp van een andere klant in het restaurant, konden we bestellen en leren hoe het moest. We moesten werken voor ons eten en eigenlijk is zo’n houtskoolvuur met sudderend

kokend water op tafel best gevaarlijk, maar we waren voorzichtig en het was overheerlijk.

De nacht bracht ook weer die junglesfeer met de nodige geluiden. Altijd een audio ervaring die blijft hangen. Bij het nachtbezoek in de badkamer zagen we een fameuze maar mooi getekende gekko zitten. Snel nog een foto genomen en dan weer naar bed. Ik wilde een licht laten branden, zo voelde ik me beter. Net als de kleine ukjes, ja, ik weet het. Maar uiteindelijk heb ik (en Erik ook, denk ik) goed geslapen na een fantastische dag.


De muggen hebben maar weer eens aan me gezeten. Blijkbaar heb ik een lekkere kont. Zalf smeren tegen de jeuk is nodig. Da’s geen plaats om in het openbaar te krabben hé...

We maakten een zeer aangename ochtendwandeling voor het ontbijt. We wilden ons vooral niet haasten. Genieten van elk moment van deze bijzondere uitstap. Net als bij ons, zijn de mensen op den buiten erg vriendelijk. Iedereen die we passeren groet ons en wij hen. Niet dat we zoveel volk tegenkomen want het is nog vroeg. We zien dat de zon zal gaan schijnen. De lucht trekt stilaan open en het vele frisse groen en bloemenkleuren maken deze wandeling de moeite waard. We gaan tot bij een bergrivier. Enkele km’s verder is een waterval die populair is. Daarheen gaan we niet want dan vrezen we weer de laatste bus naar Mae Sot te missen. We bestuderen nog wat planten en spinnen die vlijtig in de weer zijn. Er is er eentje die rups op het menu heeft staan. En op een zandvlakte bij de rivier zien we een regenwormenfestival dat we nooit eerder zagen. Tientallen, wat zeg ik? Honderden pieren kronkelen door mekaar in het zand. Waar zijn de vogels die zich hieraan te goed kunnen doen? Die zullen -denk ik- verschijnen wanneer wij, indringers, hier weg zijn. Een man staat te vissen en ondertussen heeft z’n kindje dolle waterpret.

Ons ontbijt bestaat uit nescafé met creamer en toast. Goed genoeg. Met een zware rit voor de boeg willen we zeker geen zware kost. We halen de ‘van’ van 8.30u en merken dat we, net als gisteren, maar beter ineens plaats nemen. Als we vertrekken is de ‘van’ nog net niet volzet. Erik neemt nog een foto van de chauffeurs die voor hun dienstlokaal zitten. Als je vergelijkt met onze accomodatie bij De Lijn, kan je dit wel een derdewereldtoestand noemen. Ook nog een fotootje van het bord met de dienstregeling. Een krijtkribbel moet duidelijk genoeg zijn voor het dienstoverzicht.

Er is lang niet zoveel mist als gisteren wat de reisomstandigheden serieus verbetert. Het duurt niet lang of er moet alweer volk op het dak. Deze keer zijn er meer vrouwen met kinderen aanwezig. Ze zitten of staan waar ze maar kunnen. Tussen zakken graan of rijst zetten ze zich in het midden in de ‘van’. Hoe ze het flikken weet ik niet, maar slapen tijdens het rijden is misschien nog de beste manier om niet wagenziek te worden. Ik -net als gisteren- concentreer me op een tekening in hun kledij ofzo en dat gaat me voldoende af. Daar waar we het kunnen zien, genieten we van het geweldige panorama. Nu merken we wat de mist gisteren verborgen hield voor ons. Een ware natuurschat! De wagenziekte steekt bij sommigen de kop op, maar het blijft deftig. Een deense toeriste die met haar dochtertje reist, heeft ook volop prijs. Iedereen helpt haar met kruiden, w.c.-papier en water. Ik geef haar vochtige doekjes om zich wat op te frissen. Ik maak een vergelijking met lijn 23 door de Kerkstraat, waar nogal wat buggy’s, caddy’s en ander groot gepak tussen passagiers wordt gestouwd. Hier helpen de mensen mekaar vooral. Men probeert zowiezo toch plaats te maken. Geen geklaag maar verdraag. Dat mag m’n nieuwe motto worden tijdens m’n werk. Moeders met kinderen in lendendoek gedragen, staan evengoed op de treeplank achteraan. Alsook een meisje van ongeveer 10 jaar. Een man met kind op schoot op het laatste zitje houdt het meisje -gelukkig maar- mee vast. Ik weet dat wij daar niet moeten gaan staan. Wij houden dat niet vol, zelfs niet met deze betere weersomstandigheden.

De chauffeur zet iedereen af -eens in Mae Sot- in de gevraagde omgeving. Wij worden z’n laatste klanten. Hij zet ons af aan het vliegveldje, naast het busstation. Wij kopen tickets om morgen naar Bangkok te vliegen. Nog een 10u durende busreis zien we niet meer zitten.

Dan naar het guesthouse voor een goeie schrobbeurt en proper kledij. De was laten we hier ook nog doen zodat we voldoende proper kledij hebben voor het laatste deel van onze reis. We besluiten om niet te ver meer uit

wandelen te gaan. We zijn immers te voet van het vliegtuig naar Ban Thai gestapt met een heet zonneke op ons bolleke. We eten bij Ray’s Burger. Het verbaast ons niets dat ook hier weer allemaal ngo’ers zitten. ‘t Is hier wat duurder maar het smaakt ons. Hamburgers en frieten om U tegen te zeggen. Al snel merken we het zinken dak van de zaak op wanneer de hemelsluizen open gaan. We kunnen haast niet praten door de regendecibels. Tussen de buien door trekken we naar ons guesthouse om vanavond rustig te genieten van de bungalow die we ter beschikking hebben.

We vullen onze laatste avond in Mae Sot met voldoende luxe om -ook al regent het- tussen het muggengeweld op de patio voor de hut te zitten kijken, luisteren, ...zen te worden. We bekijken aan de hand van onze documentatie wat we kunnen uitspoken in Ayutthayah, onze volgende halte. Maar... de echte actie is voor morgen.


Ook vandaag weer redelijk vroeg opgestaan. Alvorens te ontbijten, een ochtendwandeling gemaakt. Da’s erg relaxerend. Minder verkeer op straat, dus ook aangenamer wandelen én het is dan nog niet te warm. Dan ontbeten in het guesthouse naast het onze. Daar is een restaurant. Maar ik merkte (wat te laat) op de kaft van het menu dat het restaurant eigenlijk niet open was. We zagen een groep mensen zitten en zijn dan binnen gegaan. Eerder waren al 2 plaatsen waar we wilden eten, gesloten. We installeerden ons, hoewel ik dacht dat men ons niet ging bedienen. Die groep, dat waren wellicht logé’s. Maar de vrouw des huizes wilde ons toch bedienen. Wat ze niet in huis had, is ze gaan halen voor ons, moeilijke mensen. We hebben vers geperst iced fruitsap en cornflakes met yoghurt en koffie gehad. We kregen nog wat fruit -ongevraagd- erbij. Verder mochten we getuigen van het kattenpaar dat de overschotjes van de vorige gasten kwam leeglikken op de tafels, zonder zich aan ons te storen.

Eens voldaan, gingen we pakken en douchen op ons dooie gemak. Tegen 11u waren we met

alles klaar en dan is het wat dom om in het guesthouse te blijven rondhangen. We stevenden dus een uur te vroeg af naar het vliegveld. Daar installeerden we ons met een boek. Erik wandelde nog wat rond. Toen ik naderhand ook nog eens effe naar buiten ging was de temperatuur zeer warm. Het deed me denken aan de warme luchtblazers aan de ingang van grote winkels, in de winter. Lang bleef ik niet buiten want ik wilde niet bezweet rondlopen voor de rest van de dag. Dat reist niet zo aangenaam. Er hing onweer in de lucht. Aan de luchthaven is het open terrein en heb je een goed zicht op de hemel. Die was prachtig ter hoogte van de bergen. Toen we vertrokken was het nog droog, maar ik ben er zeker van dat ook vandaag het nodige water uit de hemel zou vallen.

De vliegreis verliep met een propellervliegtuig, zonder problemen. Bij het starten werd de motor op hoge toeren gezet, zodat het vliegtuig danig ging trillen. Tja, een redelijk korte aanloopbaan vraagt naar snel opstijgen, dus moet die motor z’n toerental zeker halen. Aangekomen in de oude luchthaven in

Bangkok, namen we de trein (voor 11bht ocharme) naar Ayutthaya. Een oude trein met houten banken. Een planken vloer waardoor ik de grond zag voorbij glijden door gaten, tijdens het rijden.

We hadden veel chanse en vonden direct een zitplaats dankzij Erik z’n aanpak. De trein was serieus bezet. We reden eerst langs achterbuurten, maar dan kwamen rijstvelden, lover en soms pittige, soms versleten huisjes in zicht. We zagen ook overstroomd gebied. Vanuit het vliegtuig hadden we dat ook al gemerkt. Voor zover wij konden zien, viel het nogal mee. Er leken niet té veel huizen getroffen. Wel rijstvelden. Misschien voorziet men hier een overstromings-gebied. Ik zou het enkel maar logisch vinden, maar wie ben ik...

We logeren in Baan Lotus Guesthouse. Een oud schoolgebouw dat werd omgevormd. Een vriendelijk dame toonde ons de laatste vrije kamer. Gelukkig met douche (voor 600 bth) Die hebben we dan genomen voor 2 nachten. Het lijkt ons rustig. We zitten wat van de straat

verwijderd. En hebben een tuin met een grote vijver waarin paviljoentjes op palen staan.

Toen we terugkwamen na het avondeten in Sai Tong aan de rivier, hoorden we een krekel- en kikkersymfonie waarvan elke deelnemer het beste van zichzelf geeft. In het duister is het niet heel goed te zien, maar het lijkt of er veel waterlelies in de vijver van ons guesthouse staan.

De tjoektjoeks in Ayutthaya zijn anders dan de anderen. Ze zijn meer gesloten aan de chauffeurskant. De snuit heeft een leuke design. Die doet wat aan een samoerai hoofddeksel denken, las ik. Daarmee ben ik het eens. Deze tsjoektsjoeks zijn in hun oorspronkelijke vorm gebleven, lijkt het, wat toch wel enig is. Toen we aan het restaurant wachtten op een tjoektjoek, liet de parkeer-toezichter (ofzo) ons een Ma Huang proeven. Erik denkt dat het kweeperen zijn. Het proefde wat naar appel, maar droger en harder. Niet slecht.


Regelmatig wakker geworden van de geluiden. Nogal wat kikkertoestanden, maar hier zijn tenminste ook vogels, zo te horen aan de muzikale nachtelijke kakefonie. Door het vele water in de omgeving, zitten hier allerhande steltloper(tjes). We hoorden ook een hoop honden tesamen huilen. Ze leken te trachten naar een harmonische canon. Ook de woef van de huisbaas deed lekker mee. Het duurde even en dan, plots, hield het op. Het leek wel of het werd gedirigeerd. Zeer raar... Het was volle maan, maar ik weet echt niet of dat er wat mee te maken had. We stonden vroeg op. Erik was om 6u al uit de veren. Ik deed er een half uurtje langer over.

Ontbijt namen we in ons guesthouse. Een licht, maar degelijk maal. We huurden 2 fietsen, ook hier is dat makkelijk. En dan trokken we de stad in, voornamelijk het oude gedeelte. Dat is op het eiland, waar we trouwens ook logeren. Ayutthaya is de vroegere hoofdstad van Thailand en was omgeven door water. We bezochten ‘the 3rd Regional Office of Fine Arts’. Een mooi gebouw dat spijtig genoeg niet optimaal wordt gebruikt. De tentoonstelling is educatief interessant. Je leert over de gewoonten en levenswijze van de mensen in de stad, vroeger en nu. Daarna -het werd al flink warm- hopsa naar ‘Wat Phra Si Samphet’. Da’s één van de oude tempels, 16de - 17de eeuws. Men restaureerde delen van de ruïnes. Momenteel voert men ook hier een gevecht tegen het water, maar we konden de tempel toch goed bezichtigen. We hebben genoten van dit complex in rode

bakstenen. De architectuur mag er zeker wezen. De site is heus een bezoek waard. Hier dichtbij is ook de Royal Elephant Kraal. Ik wilde olifanten zien en dat gebeurde bij deze. Men rijdt met deze olifanten rond naar het tempelcomplex. Zo’n ritje duurt een half uur. Nee, niks voor ons. Het gaat me echt niet af om die dieren voor toeristenpret in te spannen. We zagen de plek, de kraal, waar ze vertrekken en terugkomen. Daar staan ze als attractie. Een olifant zette z’n (of haar) voorpoot op een houten dwarsbalk en dat mocht niet. En men ging er met een stok op. Toen ik dat zag, wilde ik stante pede weg. Genoeg gezien van datte. Er was daar ook een rara... yep... markt. We liepen langs en vonden toch nog dingen die we eerder nog niet zagen. Ook al was het nog niet erg laat, het was al flink heet. Het water dat we kochten kreeg echter niet de tijd om op te warmen. We droogden haast uit. Dus werd het hoog tijd om naar het Chao Sam Praya National Museum te gaan. Daar vonden we hopen boeddha’s en goden in hout, brons, gesteente, al of niet beplakt met goud. In alle

stijlen, maten en gewichten. De stukken komen van de tempels in de omgeving. Een mooie en interessante tentoonstelling. Hier kende men wel wat van goudbewerking want men gebruikte mooi als kant afgewerkte plaatjes om de tempels te versieren.

Terug wat afgekoeld maar hongerig, besloten we om in de tuin van het museum aan een kraampje te eten. Eens de innerlijke mens versterkt probeerden we naar de enige echte floating market & water theater te rijden. Wel een eind uit de richting maar volgens de Lonely Planet de moeite zeker waard. Het is zondag, de dag bij uitstek daarvoor, dus dat zat wel goed.. dachten we... We hebben een hele tijd moeten zoeken en vonden het maar niet, hoewel het aangegeven stond. Iemand waar we het dan aan vroegen zei dat er geen markt was. Maar haar engels was niet goed genoeg om meer vragen te stellen. We zochten nog even verder en kwamen zo aan een tempel. De weg stond gedeeltelijk onder water. We vonden daar ook een stielman in de weer met beeldhouwen voor de tempel. Hij had goed gezelschap. Namelijk een berg bierflesjes, den deugniet. Ook hij zei met veel gebaren dat er geen floating market was. Het heeft te maken met de overstromingen. De boten zouden voor teveel deining zorgen en huizen laten onderlopen. Niks aan te doen. De zon brandde hevig en schaduw was er haast niet. De stoom kwam bijna uit m’n oren. Wat later kwamen we -een beetje opgebrand- aan het Chanthrakasem National Museum. En net als het vorige was dat echt tof! We vonden hier ook boeddha’s, maar ook veel kasten uit de late middeleeuwen, mooi afgewerkt en versierd. Een draagstoel en hemelbedden, relikwieën. Het authentieke maar gerestaureerde gebouw krijgt ook alle eer voor de heersende sfeer. Enfin, het was knap. En het was binnen zalig fris. Natuurlijk hadden we al wel één en ander gedronken, maar niettegenstaande hadden we heel veel genot van het water dat we hier kochten. Schol!

Toen het bezoek er op zat wilden we naar het guesthouse. We waren moe en vuil. Maar er bleek iets niet te kloppen aan ons plannetje en op één of andere manier waren we plots (nou, ‘t is te zeggen: we hebben toch wel heel wat pedaalwerk verricht) aan de andere kant van de stad, of ‘t schol niet veel. We botsten op nog een tempel waar we toch maar weer knappe restanten zagen, omgeven met afgebeelde leeuwen. Niet lang later bevonden we ons in een overdekte markt waar het -zeer wonderlijk- redelijk rustig was.

Bekaf vonden we -eindelijk- dan toch de weg naar Baan Lotus guesthouse. Als ze nog een keer riskeren de straten te verleggen wanneer wij onze weg zoeken, klaag ik ze aan.

Wat deed die douche een deugd! Volledig ingesmeerd want de zon beet echt op den duur. Maar ‘t valt precies nog mee. ‘k Heb schrik om te verbranden want da’s nergens goed voor... Voor zonsondergang zetten we ons in de paviljoentjes op het water om te genieten van de koelte (schaduw) en de stilte. Prachtige vogels zitten hier. Je hoort de vissen plonsen in de vijver. Kikkers en padden laten zich ook gelden en daarbovenop het mooie licht van de ondergaande zon. Ik kan me geen mooiere afsluiter van zo’n prachtige doch hete dag voorstellen. De muggen nemen we’r maar bij.

Erik had een berenhonger. Ik een pak minder, maar we maakten het gezellig bij het avondeten, niet ver van het guesthouse. En morgen is ‘t zo ver. Dan moeten we inpakken en wegwezen naar Bangkok voor onze laatste thaise nacht.


Lekker vroeg opgestaan om rustig te ontbijten en ons klaar te maken voor het vertrek naar Bangkok. We hadden een aangenaam verblijf in Baan Lotus guesthouse te Ayutthaya. ‘t Had van mij wat langer mogen duren. Maar tja, da’s zo’n typisch eind-vakantiegevoel waarmee ik kamp. We namen de ‘van’ naar Bangkok. Een camionette, maar deze keer helemaal gesloten, met airco. Naar mijn zin wat te koud, maar ‘t was draaglijk. We deden er iets meer over dan een uur. De chauffeur zette ons af op een plaats waar we de skytrain konden nemen, maar we hadden het adres van ons hotel in Sukhumvit, (een wijk down town bangkok) niet. Dus wilden we een taxi nemen. We reden naar Sukhumvit maar de chauffeur kende ons hotel niet en ondernam niets om er achter te komen. Erik vroeg hem of hij contact kon nemen met z’n dispatching maar de man zei kortaf ‘nee’. Uitgestapt dan maar. Na wat zoeken en de hulp van een optieker in de buurt, vonden we waar we moesten zijn. Nog een taxi weigerde ons te rijden. Foert! Te voet dan hé. Wat denken die Bangkokkers wel...

De buurt van ons verblijf is erg druk. Er zijn veel hotels, vooral het wat duurdere genre. Hier zie je bedelaars, sextoeristen, zakenmensen en ook de gewone Jan Modaal. Het hotel Aloft is best oké. De lounge heel groot en modern opgevat. Aangenaam fris. De service is heel goed. Ook computers ter beschikking. Mac’s. Leuk! En... in goede staat. We verblijven op de 19de verdieping. Mooi uitzicht op het centrum van de stad met z’n hoogbouw. Op het 10de is een zwembad met terras.

We bezochten eerst een Apple store en nadien trokken we naar MBK. Daar wilden we nog een keertje bij de Japanner eten. Het was daar heerlijk en hier kunnen we dit veel voordeliger dan bij ons.

We wilden thee (of koffie) drinken in het Oriental en vonden zonder teveel moeite onze weg daarheen. Dit moet met de boot blijkbaar, ook al moet je de rivier niet oversteken. We kwamen in het theesalon, maar na de middag doet men enkel ‘ceremonie’ wat inhoudt dat je’r een hele resum taartjes en snoepjes moet bijnemen. Dat kost per persoon 1.350 Bth. Dat was er echt wel over. We wandelden er nog wat rond, maar ik was niet op m’n gemak. Sjiek is één ding, maar de houding van snobs kan me soms echt storen. Het negeren of komediant-vriendelijke is aan mij niet besteed. Ik wilde dus weg. We namen de eerste de beste overzet en trokken naar een interessanter deel van de stad. We zagen nogal wat thais handgemaakt spul. Veel juwelen en antiek en huisgerief. We kwamen terecht in een winkel die wel een stapelmagazijn leek. We vonden het subliem zoals daar strooien hoeden, manden, servies, schalen, bellen, bestek, potten, enz. gestapeld lagen, hingen en stonden. De toog, werkplaats van de eigenaar lag onder massa’s papierenen spullen. Hij sprak vrij goed Engels en nam z’n tijd voor z’n klanten. Helemaal alleen. Tussendoor handelde hij ook nog telefoontjes af. Ik heb er verder maar één werkman gezien, die spullen afstofte en inpakte. We kochten wat inox bestek en een setje parelmoeren koffielepeltjes. Mooi!

Het werd hoog tijd om de koelte op te zoeken. Richting hotel en gaan zwemmen dus. Tegen de tijd dat we daar waren ging de zon al stilaan onder. Zwemmen op een terras op de 10de etage, geeft een raar gevoel. De wand boven het zwembad is uit dik glas. Er was verder niemand in het bad en de rust verraste ons zeer positief na zo een dagje bangkokkig verkeer rond je hoofd.

Geen slechte dag als afsluiter. Ik ben blij dat we enkel de laatste nacht in Bangkok zelf hadden voorzien. Zo weegt de drukte niet te zwaar alvorens naar huis te keren.


Om 6u uit de veren. Quick shower en hopsasa, naar de Skytrain. Te voet een kwartiertje. Overstap naar de trein voor Suvarnabhumi airport ging ook vlotjes. We waren de grote drukte net voor. Er was al wel wat volk onderweg, maar het was nog lang geen gek makende drukte.

Eens op het vliegveld verliep alles zoals het hoort, hoewel 2u op voorhand aanwezig zijn, hier niet overdreven is. Maar het voordeel is dan weer, dat je niet te lang moet wachten alvorens de vlieger in te stappen.

Onderweg naar huis, zindert deze vakantie nog na. We zijn naar mijn gevoel teveel geconfronteerd geweest met toeristisch georganiseerde toestanden. Maar daarom ben ik superblij dat we oa die trip naar de bergen deden. Dat we toch ook plaatsen hebben gevonden waar we de gewone Thai, of Birmees konden ontmoeten. Het is een interessant land, met een prachtige natuur en spijtig genoeg nog teveel armoede. Contrast tussen rijk en arm is immens. Op politiek vlak rommelt het duidelijk. Dat was vooral te merken in Bangkok. Niettegenstaande zijn de mensen goedlachs en vriendelijk, hoewel ik soms het gevoel heb dat het niet echt gemeend is. Tevreden dat we de reis gemaakt hebben, kunnen we nu enkel nog terugblikken. Het was de bedoeling om een relaxte vakantie te houden, maar dat is niet gelukt. En da’s maar goed ook.

Documents

Thailand 2013