© p

hoto

s Çı

çek

Fılm

This booklet has been published byGroupama Gan Foundation for Cinema & Technicolor Foundation for Cinema Heritage

This film has been restored in 2010 by

Çıçek Fılm Fılmcılık Ltd. Co.

Groupama Gan Foundation for Cinema

Technicolor Foundation for Cinema Heritage

with the support of

Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism

SELVI BOYLUM AL YAZMALIMThe Girl with the Red Scarf

Selvi Boylum al Yazmalim,part of an international restoration program for two foundationsby

Gilles Duval, Executive Director of Groupama Gan Foundation for Cinemaand

Séverine Wemaere, Executive Director of Technicolor Foundation for Cinema Heritage

Two French foundations acting for worldwidefilm heritage, the Groupama Gan Foundation forCinema and the Technicolor Foundation forCinema Heritage (formerly named ThomsonFoundation) have decided to partner for restoringtogether classics each year. Among the 2010selection, “Selvi Boylum al Yazmalim” or “TheGirl with the Red Scarf” by Atif Yilmaz. The two non-profit entities share the samecommon values and have defined guidelines toconduct those restorations: restore in order toenable the largest audience to discover orre-discover classics, enable an appropriateconservation of restored elements and educateor sensitize the audience through a largedistribution of the film. Among other requirements, the foundationsintend to respect the original work of theauthor during the restoration process, to achievea complete restoration from the originalnegative whenever possible, to require thedeposit of the restored elements in anappropriate film archive and, last but not least,to ensure thelargest distribution of the filmonce restored (festivals, cinematheques,…). Choosing a 1970’s title, very popular in Turkey,sounded like a very interesting experience, allthe more that Groupama Gan Foundation hadalready restored in the 2 previous yearsBereketli Topraklar Üzerinde (1979) by ErdenKiral and Vurun Kapeye / Strike the Whore(1949) by Lufti O. Akad. The original elements

of The Girl with the Red Scarf were damaged bythe time and the film was not visible any more.The restoration project undertaken in 2010combined the photochemicalprocess and thedigital tools for therestoration of images. As tothe sound, the restoration could not solve allthe damages caused by the time nor theimperfections of the original recording.Decision has been made not to recreate a newsoundtrack but to remove and restore partiallythe defaults, in order to remain faithful to theoriginal version of the film.

Selvi Boylum al Yazmalım,

iki vakıf adına yürütülen uluslararası bir restorasyon programıkapsamında

Gilles Duval, Sinema için Groupama Gan Vakfı İcra Direktörü

And Séverine Wemaere, Sinema Mirası için Technicolor Vakfı İcra Direktörü

Film mirası için dünya genelinde faaliyet gösteren

iki Fransiz vakfi, Sinema için Groupama Gan Vakfi

ve Sinema Mirasi için Technicolor Vakfi (daha

önceki adiyla Thomson Vakfi) her sene klasikler

arasina girmiş filmleri restore etmek için işbirliği

yapmaya karar verdiler. 2010 yili için seçilen

filmler arasinda Atif Yilmaz’in “Selvi Boylum al

Yazmalim” veya “The Girl with the Red Scarf”’i da

bulunmaktadir.

Kar amaci gütmeyen bu iki şirket ortak değerleri

ve restorasyon projelerine rehberlik edecek ayni

ilkeleri paylaşmaktadir: en geniş izleyici kitlesinin

keşfetmesi veya yeniden keşfetmesi için klasikleri

restore etmek, restore edilen unsurlarin uygun bir

şekilde saklanmasini sağlamak ve filmin büyük

çapta dağitimi sayesinde izleyicileri bu konuda

eğitmek ya da konuya hassasiyet göstermelerini

sağlamak.

Diğer tüm şartlarin yani sira, bu iki vakif restora-

syon sirasinda yazariin orijinal emeğine saygi

göstermek, mümkünse orijinal negatifinden filmi

tamamen

restore etmek, restore edilen kisimlarin uygun bir

film arşivinde saklanmasini sağlamak ve son

olarak da restore edildikten sonra filmin en geniş

şekilde dağitiminin yapilmasini temin etmek

(festivaller, sinematekler...)

Groupama Gan Vakfi’nin önceki 2 yilda Erden

Kiran’in Bereketli Topraklar Üzerinde (1979)’si ve

Lutfi O. Akad’in Vurun Kapeye / Strike the Whore

(1949)’unu restore ettiği de düşünüldüğünde,

Türkiye’de çok meşhur olan 1970’li yillara ait bir

filmi seçmek son derece farkli bir tecrübe gibi

geldi. The Girl with the Red Scarf’in orijinal

kisimlari zamanla zarar gördü ve film zaman

içinde izlenemez hale geldi. 2010 yilinda üstleni-

len restorasyon projesi görüntülerin restorasyonu

için dijital aletleri ve fotokimyasal süreci

birleştirdi. Ses ile ilgili olarak ise, restorasyon ne

orijinal kayitta olan eksiklikleri ne de zamanla

ses’te oluşan hasarin tamamini giderdi. Filmin

orijinal versiyonuna sadik kalmak amaciyla yeni

bir film müziğinin yapilmamasina ancak hatali

kisimlarin kismen çikarilmasi ve restore edilmesine

karar verildi.

1977 yılı yazı ortaları. Moskova Film Festivali’ne

davetliyiz. Yönetmen Zeki Ökten arkadaşımla. O

günlerde Antalya Film Festivali’nden de haber

bekliyoruz. Zeki Ökten ile yaptığımız, Kemal

Sunal’ın oynadığı Kapıcılar Kralı filmi yarışmada.

Biletlerimiz Moskova icin hazır. Gideceğimiz

günün öncesinde Antalya’dan haber geliyor.

Antalya’da ödüller kazanmışız.. Zeki Ökten “En iyi

yönetmen” ödülünü almış. Filmimiz en iyi ikinci

film seçilmiş. Antalya Festivalinde o güne kadar

komedi filmlerinde oynayanların ödül almak gibi

bir durumları olmamıştı. Kemal Sunal bu geleneği

bozarak en iyi erkek oyuncu seçilmişti. Sevinçten

ucuyorduk. Ödüller yarın dağıtılacaktı ama bizde

yarın Moskovaya uçacaktık. Hemen kardeşimi

görevlendirdim. Kemal ucağa binemediği için

arabayla gideceklerdi Antalya’ya. Ödülleri

alacaklardı. Onlar ödüle biz Zeki ile Moskova

Festivaline uçtuk. Moskovayı’da ilk kez

görüyorduk.

Festivalde daha önce Türkiye’ye geldiğinde

tanıştığım ünlü Kırgız yazar Cengiz Aytmatov’la

bir kaç kez birlikte olduk. Edebiyattan sinemadan

sohbetler ettik. O sohbetlerin birinde bana “Niye

benim kitaplarımdan film çekmiyorsunuz” diye

sordu. Ben de “Yapıyorlar yapmasına da senin

adını afişe yazmaktan korkuyorlar”. “Niye kor-

kuyorlar ki?” diyor. “Kırgız da olsan Sovyetler

Birligi vatandaşısın. Türkiye’de Sovyet lafı etmek

bile suç sayılır. O kadar kolay değil. Ama bir gün

ben yaparsam kocaman harflerle adını afişe

yazarım. Ola ki o gün gelsin.”

Bu başlangıca burada noktayı koyup devam

ediyorum.

Moskova dönüşü işlerim çok yoğun. İşletmeler

benden film bekliyor. Kapıcılar Kralı çok beğenilmiş

çok iş yapmıştı. Yeni bir filminde garantisi varmış

gibi bakılıyordu. Henüz 3-4 yıllık prodüktördüm.

Ve üç tane film yapmıştım. Başarılı sayılırdım.

Adana işletmecim ve arkadaşım İzzet Yılmaz,

Türkan Şoray’ın baş rolünü oynayacağı bir film

istiyordu. Ben de Türkan hanımdan çekim için bir

tarih almıştım. Filmi Atıf Yılmaz çekecekti. Atıf abi

eski bir dostumdu. Ve sinemanın en iyi yönet-

menlerindendi. Hatta ben üniversitede okurken o

tarihten 15-16 yıl önce Atıf Yılmaz’a arkadaşım

Yılmaz Güney asistanlik yapıyordu. Ben de parasız

kaldığım için arkadaşım olan Güney’den filmde

bana bir kaç günlük iş ayarlamasını istemiştim. O

da Atıf Yılmaz’la görüşmüş 5 günlük bir film

calışmasından para kazanmıştım. Atıf Yılmaz her-

kesin Atıf Abi’si idi. Aydın, ilerici, sol görüşlü idi.

Bizlerde öyle büyüdük. Atif Abi ile senaryo

araştırmasına başladık. Tiyatrocu arkadaşim

Türker Tekin`in bir hikayesi üzerinde çalışıyoruz.

Fakat sonunda hikaye istemediğimiz yerlere gitti

ve kapkara bir film hikayesine döndü. Türkan

hanım sabırsızlıkla hikayeyi bekliyor. Sonunda

durumu anlatıyoruz. Yani olmadığını. Bir gün bu

işleri konuşurken Türkan hanım “Atı Bey“ diyor

“Bende bir kitap var. Şunu bir okuyun. Çok

beğeneceksiniz. Güzel bir film olur“. Atıf Abi de

“Arif`le bir konuşayım sonra karar verelim“ diyor.

Ertesi gün Atıf Abi ofise geldi. Ve bana Cengiz

Aytmatov’ un bir hikayesi varmış. Adi Selvi

Boylum Al Yazmalım. Okudunmu diye soruyor.

Okumaz olurmuyum diyorum. Cengiz’ in bütün

kitaplarını okudum. Al Yazmalım da çok iyi bir

hikaye. O zaman onu çekelim diyor. Ben olmaz-

lanıyorum. Çünkü o hikayeyi herkes biliyor. Bir

kaç defa fotoromanı da çekildi. Hatta bir tanesinin

adı da Bir şoförün Hikayesidir diyorum. İyi ya

diyor Atıf Abi daha güzel. Biz sinemasını yapa-

cağız. Sinema, fotoromandan başka bir şey.

Madem o kadar güzel, bizde güzel bir film

yaparız. Sen Cengiz’i taniyorsun. İzin işini hallet,

hemen senaryoya başlıyalım.

“Olur abi“ diyorum. Olur diyorum ama, Cengiz’in

bende telefonuda yok, adresi de. Ama biliyorum

ki Cengiz Aytmatov diye bir mektup yazıp

Sovyetler Birliği desem mektup ona gider.

Cengiz’i bulur.

Öyle de yapıyorum. Bir mektup yazıyorum. Zarfın

üstüne Cengiz Aytmatov diye yazıp hiç adres

yazmadan gönderiyorum. İçine de, Selvi Boylum

Al Yazmalım öyküsünü filme çekecegimi, bununla

ilgili senaryo çalışmalarına başladığımızı, senaryo

bittikten sonra kendisine gönderip onayını almak

istedigimi yazıyorum.

Hersey düşündügüm gibi gidiyor. On gün sonra

bir telgraf alıyorum Cengiz’den. Kısaca „Arifcigim,

hikayemi filme çekme düşüncen beni çok mutlu

etti. Bana senaryoyu göndermene gerek yok.

Filmi görürüm. Selamlar. Sevgiler.“ Diye yazmiş.

Telgrafi Atif abiye gösteriyorum.

„O zaman hemen başlıyoruz. Senaryo için

önerdiğin biri varmı?“

„hayır. İstediğinizle çalişabilirsiniz“ diyorum.

„Ali Özgentürk olurmu?“

„Niye olmasın.“

Böylece Ali’yle konuşarak senaryo yazımına da

basladık. Filmin baş erkek oyuncusu ve diğer erkek

oyuncuların rolleri de Türkan hanımın rolü kadar

önemli . Atıf abiyle casting’i konusuyoruz. Kadir

İnanir ve Ahmet Mekin. İkiside çok yakın arkadaşım.

Onlarla da konuşup anlaşmayı yapıyorum. İş

yürümeye başlıyor.

Hikayede bizim için bir açmaz var. Ne de olsa

Sovyet sistemi içinde geçen bir hikaye bu. Konu

kolhozda geçiyor. Kapitalist sistemde kolhoz

olmadığı için konuyu barajda çalışan bir kamyon

şoförünün öyküsüne çeviriyoruz. Konu baraj ve

çevresinde gelişiyor. Kücük çocuk ne kadar

Türkan’la Kadir’in çocuklari olsada, çocuğunu ve

ailesini terkedip giden Kadir’in yerine geçen yeni

baba Ahmet Mekin, onu, kendi çocuğu gibi severek

büyütüyor. Film, yıllar sonra baba Kadir’in gelip

oğluna sahip cikmasi ve karısını tekrar alıp gitme

isteğinin doğru olmadığını ve çocuğun ona emek

verenin çocuğu olması gerektiği tezini savunuyor

ve Sevgi Emektir sözüyle mesajını veriyor. Filmi

nerde çekeceğimiz sorunu gündeme geliyor. Onun

çözümünüde buluyoruz. Çünkü filmi çekeceğimiz

mekan belli. Osmaniye’de yapılmakta olan

Aslantas Baraji var. Konu barajda çalısan bir

şöförün hikayesine dönüşüyor. Senar yo

çalışmaları sürerken ben ekibi kuruyorum. Ve

senaryo bitmeden çekime gidiyoruz. Ekip baraj

lojmanlarında kalıyor. Bu bir kolaylık bizim için.

İşin başına kardeşimi gönderiyorum. Bende arada

bir Osmaniye’ye gidiyor işi kontrol ediyorum.

Bu arada oyuncu eksikliği için Adana

Tiyatrosundan Cengiz Sezici’yi de alıyoruz. Kötü

adam olarak ilk defa filmde oynayacak. Cengiz

çok iyi bir persormans sergiliyor.

Yapımcı Arif Keskiner’den Selvi Boylum Al Yazmalim

filminin cekimi ve Bunun yayınlanması hakkinda herışey…

Kırgiztan’a davet ettiğini söylüyorlar. Festivalde

verilen bir gün arada Özbekisdan’dan Kırgızistan’a

bir ekiple gidiyoruz. Türkan Şoray, Rüchan Adlı,

Kadir İnanır, Atıf Yılmaz, Ben, Sinema dairesi

başkanı Prof. Oğuz Onaran, konsolosumuz Necil

Nedimoğlu ve eşi Emine hanım bir de tercümanımız

Ekber Babayef. Ekber için Nazım Hikmet’in oğlu

gibi sevdiği insan diye söz edilir.

Bugünkü adıyla Biskek olan Frunze hava alanına

indiğimizde büyük bir törenle karşılanıyoruz.

Aprondan ucağa doğru gelen kalabalığın en

önünde 15 kadar küçük kız ve erkek çocuklarından

oluşan gurup boyunlarımıza halka çelenkler

takıyorlar. Cengiz’in arkasında Kırgisistan’ın tüm

sanatçıları. Sinemacısı, tiyatrocusu, ressamı

heykeltraşı, müzisyeni, yazarı, şairi. Ve onlarin

arkasında Kırgızistan bakanlar kurulu. Ben bizim

ekibi teker teker Cengiz’e tanıştırıyorum. Sonra

VIP salonunda şampanyalar patlıyor. Hava sıcakmı

sıcak. Cengiz kulağıma eğilip “Önce otelemi

gidelim yoksa evemi” diye soruyor. “Eve” diyorum.

Çünkü yanımda getirdiğim valizin içinde Cengiz ve

ailesine Türkiye’den aldığım moda deri giysileri

vermek istiyorum. Bir konvoy halinde Cengiz’in

şehir dışında, Tiyensan dağlarının eteğinde ki

bahçeli evine gidiyoruz. Evin birinci kat sahan-

liğinda bir genç kız ve bir delikanlıbizlere kımız

ikram ediyor. İlk defa içiyoruz kımızı. Ekşimiş

ayrana benziyor. Bu bir kırgız içkisi. Birkaç tane

içip sofraya oturuyoruz. Masada 30’a yakın insan

var. Sohbet yemek içkilerden sonra otelimize

gidiyoruz. O akşam yanımızda getirdiğimiz Selvi

Boylum Al Yazmalım filminin gösterimi var. Film

ekibi olan bizler heyecandan titriyoruz. Heleki ben.

Sinema tıklım tıklım dolu. Salonun 10 katı insan

dışarıda bekliyor. Cengiz’le ben en arkada otu-

ruyoruz. Film başladıktan 10 dakika sonra heye-

candan ağlamak duygusu dolduruyor içimi.

Hemen fuayeye çıkıyorum. Film sonrası verilecek

resepsiyon hazırlanmış. Onlar çıkıncaya kadar

içiyorum. „Acaba Cengiz ne diyecek. Beğenecek-

mi. Yoksa „ne berbat film yapmışsın, hikayemi,

bombok etmişsin mi diyecek“ Bu düşüncelerle

bitiyor film.

Birde küçük çocuk gerek. Onu nerde bulacağiz

derken, o gün seti görmeye gelenlerin içinde

Adana’lısinema oyuncusu Bilal İnci’nin karısı ile

küçük kızı da var. Atıf abi kızı çok seviyor. Ve

hemen diyorki “Bunun saçlarını keselim erkek

cocuğu yapalım. O da filmde oynasın” diyor.

Hemen oracıkta saçları kesiliyor Elif’in. Ve kiz Elif

erkek çocugu Samet oluveriyor. Bugün o da

büyümüş tiyatro ve sinema oyuncusu olarak

mesleğine devam ediyor.

Bir gidişimde Atıf abiden o akşam Kadir Inanir’la

birlikte şehre gitmek için izin istiyorum. Atıf abi

tamam tamam diyor. “Al götür sabahtan önce de

getirme. Çünkü yarın sabah final çekeceğim.

Kadir’in çok yorgun ve perişan olması lazım”

diyor. Biz sabaha kadar içip dağıtıyoruz. Sabah

baraja geldikten bir saat sonra Kadir’i uyandırıp

çekime başlıyorlar. Sonunda bu yüzden olsa gerek

final çok güzel oluyor.

Film çekilip 1978 yılının nisan ayında vizyona

giriyor. Film çok beğeniliyor. Ama bir handikap

var. Geleneksel Türk sinemasında filmin baş

oyuncuları sonunda beraber olurlar. Bu filmin

finali, bu alıskanlığın dışına çıkıyor. Çünkü filmin

mesajı emekten yana.

Hemen arkasından film, Taşkent Film Festivaline

Türkiye’yi temsilen davet ediliyor. Taşkent Film

Festivali bizim için çok önemli. O yüzden festivale

gitmeden önce 1000 adet kırmızı yazmanın üzeri-

ne, (ki yazmaların kenarları oyalı, yada pullu)

siyah olarak afişi bastırıyoruz. Türk geleneklerinde

nazara karşi yapılan mavi, nazar boncuklarından

da 2000 tane alıp Taşkent’e gidiyoruz. Atıf Yılmaz,

Kadir İnanir ve ben diğer davetlilerle birlikte

Taşkentdeyiz. Türkan hanım bir kaç gün sonra

geliyor.

Festivalin açılıs filmi oluyor „Selvi Boylum Al

Yazmalım“. Aynı ğece seyircilere armağan olarak

yaptırdığımız yazmaları dağıtıyorum. Ve de nazar

boncuklarını. Sinemanın içi gelincik tarlası gibi.

Film çok seviliyor. Bir kaç gün sonra akşam

yemeğine iki kişi gelip beni soruyorlar.

Tanışıyoruz. Biri Kırgızistan’ın sinema bakanı,

diğeri kültür bakanı. Cengiz Aytmatov’un bizi

Cengiz ilk çıkıyor fuayeye. Bana doğru yürürken

donup kalıyorum. Sonra iki elini açıp sarıyor beni.

„Bravo Arif“ diyor. „Çok güzel olmuş.“ Bütün

dünyalar benim olsa bu kadar sevinemem.

Uçuyorum mutluluktan. Kırgız Yönetmen Bolat

Semsiyef gelip sarılıyor boynuma. Filmin güzel-

liğinden söz ediyor. Ardından Senkul Corkmarof

“Bu hikayeyi biz daha önce iki defa çektik. Bir

sinema filmi, birde dizi olarak. Filmde Kadir

İnanır rolünü dizi de de Ahmet Mekin’in rolünü

oynadım. Ama itiraf edeyim ki sizin filminiz bizim

iki filmimizden de güzel. Hatta dört defa devlet

sanatçısıo ödülünü almış bu kirbaç gibi yağız

Kırgız delikanlısının sözünü hayatım boyunca

unutmayacağım.

Bir de Varna Film Festivalinde sinemacı bir Türk

‘ün söylediğini. „Selvi Boylum Al Yazmalım“ fil-

miyle bizler Bulgaristan’da ikinci sınıf

vatandaşlıktan, birinci sınıfa yükseldik“ demesini.

O gece resepsiyondan sonra kültür merkezinde

halaylar çekip, içkiler içip eğlendik.

Sabah erkenden kalkıp Türkan hanımla birlikte

birde Rüchan bey Bolat Sensiyef’in Beyaz Gemi adlı

filmini izleyip Tiyensan dağlarında onurumuza verilen

yemekte müthiş tandır kebaplarını yiyip sohbetler

ettik. Dağlardaki at sürülerinin valsini izledik.

Dönüşte Taşkent Festivalinde en önemli ödül olan

oyuncular birliğinin ödülünü Türkan Şoray’a ver-

diler. O yılın eylül’ün de yapılan Antalya film

şenliğinde „Selvi Boylum Al Yazmalım“ filmimiz

en iyi yönetmen, en iyi görüntü yönetmeni ve en

iyi ikinci film olarak büyük ödüllere layık görüldü.

Aynı festivalde prodüktörlüğünü yaptığım Maden

filmi de en iyi film dalında birinci oldu. O filmimde

oynayan Tarık Akan ve Hale Soygazi en başarılı

oyuncu, Meral Orhansoy’da en başarılı yardımcı

oyuncu ödüllerini kazandı. Ayrıca Maden filmi

Antalya’da Türkiye adına katıldığı uluslararası

jürinin değerlendirmesinde de en iyi film ödülünü

kazanmıştı.

Ve ben Antalya’dan bir dolu ödülle döndüm

Istanbul’a.

Bir sonraki yıl, yani 1979 da Varna film festivaline

davet edilmiştim. Festivalde filmim yoktu.

Ama „Selvi Boylum Al Yazmalim“ filmini

Bulgaristan’ın film alımlarına bakan başkan

bayan Gripceva’nin ısrarı üzerine çok az bir parayla,

yani bir bahşiş parası gibi bir paraya

Bulgaristan’a satmıştım. Bayan Gripceva bana bu

filmin iki ülke arasındaki bütün sorunları çöze-

ceğini söylemişti. Buna beni de inandırmıştı. Ve

hiç te paraları olmadığını söylüyordu. Bulgaristan

o tarihte Sovyetler Birliğinin uydusuydu.

Komekam ülkelerin biriydi. Yukarda söylediğim

gibi bu fakir ülkeyle ülkem arasında zaman

zaman tatsızlıklar yaşanıyordu.

Kapıcıar Kralı’nın ödüllü oyuncusu Kemal Sunal’ı

da yanıma alarak Bulgaristan’ın Varna kentıne

gitmiştik. Bu 10 günlük bir geziydi bizim için,

festival için gelmiş Türk sinemacılarda vardı.

Eleştirmenlerde, yazarlarda. Gezdiğimiz heryerde,

duvarlarda, ağaclarda yapıştırılmış „Selvi Boylum

Al Yazmalım“ afişlerine rastlıyorduk. Bunlar afiş

değilde küçük afişetler gibiydi. Filmin rusça ismi

„Krasnaya Kasinka“ idi. Afisetlerde de bu isim

yazıyordu. Gripceva ile filmin durumunu

konuştuğumuzda mutluluktan gözlerinin içi

gülüyordu. „Ben sana söylemedimmi“ diyordu.

„Bu film çok şeyleri değiştirecek“ diye.

Gerçektende öyle olmuş. Çünkü Gripceva bizi hiç

yalnız bırakmamaya özen gösteriyordu. Ve bizi hiç

yalnız bırakmıordu. Birkaç gündür peşimizden

ayrılmayan Bulgaristan’lı bir Türk sinemacı bir

gün elinde o ay cikan bir sinema dergisiyle

yanımıza geldi. Hani yukarda sözünü ettiğim sine-

macı. „Bu film sayesinde Bulgaristan’da ikinci sınıf

vatandaşlııan birinci sınıf vatandaşlığa yüksel-

dik“diyen. Dergiyi okuyup bize tercüme etmeye

başladı. „Selvi Boylum Al Yazmalım“ filminin 6

aylı bilet satışı 16 milyonu bulmuş. „Çok para

kazanmış olmanız lazım“ dedi. Ben de Kemal’de

çok şaşırmıştık. 9 milyon Bulgaristan’da 16

milyon bilet olurmu diye o Türk’le tartıştık.

teşekkürler ederek çocukla birlikte gittiler. Biraz

sonra karnı burnunda hamile bir kadın geldi

masaya. Türkçe konuşuyordu. Yemek yediğimiz

için meyve falan bir şeyler istedik. Ne varki o

arada tüm o 3000 kişilik anfinin 6000 gözü bizim

üstümüze çevrilmişti. Çünkü biz Devlet erkanının

ya da parti büyükleri için özel olarak ayrılmış

masa da oturuyorduk. Kadının adı İklime idi.

Sahnede çingene kızları bale yapıyordu. Kemal’le

ikimiz onları seyrediyorduk. Balerinler çekilip

gittikten biraz sonra ellerinde çiçekler ve baş

balerinin elinde iki şişe şampanya ile masamıza

geldiler. İklime de masada “Krasnaya Kasinka”

filminden dolayı bizi kutladıklarını vekendilerini

onurlandırdığımız için mutluluklarını çiçekler ve

şampanyalarla ifade etmeye çalışıyorlardı.

Gö rdüğümüz i l g iden do lay ı b i z de

Türksinemacının dergide gösterdiği 16 milyon

biletkesilme olayına gerçekten inanmıştık.

Yaptığımız bir filmden bu kadar onurlanmak,

sinemacılığın bize kazandırdığı en büyük

mutluluktu.

Zamanı geldiğinde bir film uluslararası barışın en

büyük destekcisidir. Yeterki o filmi yapmasını

bi le l im diyorum. Ve sözler imi Türkiye

Cumhuriyretinin kurucusu Mustafa Kemal

Atatürk’ün “YURTTA BARIŞ DÜNYADA

BARIŞ’’sözleriyle bitiriyorum.

Ve Selvi Boylum Al Yazmalım Filminin

32 y ı l sonra res torasyonu

adına katkıda bulunan T.C

kültür veTurizm Bakanlığına,

Fondation Groupama Gan

for Cinema, Fondation

Techn i co lo r fo r

Cinema Heritage,

Vipsaş ve Fono

film çalışanlarına

sonsuz teşekkür-

lerimi sunuyorum.

Arif KESKİNER

Delikanlı sadece kendisinin 15 defa gördüğünü

söyledi. Ama biz ikna olmadık. Yine de rakamları

fazla ciddiye almadık. Ama iki gün sonra Varna

dışında bir gazinoya benzeyen bir yere gitmiştik

Kemal’le. Burası orman içinde büyük anfiye benzer

bir yerdi. Etrafı çingene arabalarıyla çevrilmişti.

Kapıda bize yer olmadığınıs öylediler. Bende biraz

bağırıp çağırmaya başladığımdan, hemen bir Türk

çocuğu geldi yanımıa. 15 yaşlarında bir gençti.

„Abi siz Türkmüsünüz“ diye sordu. Bizde Türk

olduğumuzu ve festivale davetli geldiğimizi söyle-

dik. Bunun üzerine çocuk bana „Krasnaya

Kasinka“ yi görüp görmediğimi sordu. Bende ona

filmin yapımcısı olduğumu söyleyince çocuk

sevinçten havalarda uçuyor gibiydi. „Ben 10 defa

gördüm. Daha on defa seyrederim. Siz burada

bekleyin. Şimdi müdürle konuşup geleceğim.

Gerci o Bulgar ama iyi bir adam. Sizi içeriye alır“

dedi. Beş dakika sonra yanında uzun boylu,

yakışıklı 35 yaşlarında bir adamla geldi yanımıza.

Bizi o adama tanıştırdı. Adam bizi güleryüzle

karşıladı. Çok onurlandığını, filmi 5 defa

gördüğünü söyledi. Bizi içeriye buyur etti. Önce

kapıdan girince anfinin etrafını çeviren arabalar-

dan birine oturttu. “On dakika içinde size bir yer

ayarlayacağım. Özür dilerim” diyerek gitti.

Gerçekten on dakika sonra o çocukla birlikte gelip

bizi aldı. Anfinin tepesinden aşagı geniş

setler oluşturulmuş. Setler üzerinde

masalarda içkiler içiliyor yeme-

kler yeniyordu. Setlerden

aşaği doğru inmeye

başladık, yürüdük,

yürüdük. En aşağıda

pistin önünde büyük

bir masa vardı. Sanırım

20 kişilik belkide 30. O

masaya bizi oturttu.

Ve bize bir hizmet

iç in Türk b i r i s in i

göndereceğini söyleyip

Bey, I have a book. Read it, I’m sure you’ll love it.

It would make a wonderful film.” Atıf abi replied

“Let me have a word with Arif and then we’ll decide.”

The next day Atıf abi came to the office and said,

“I’ve got this story by Cengiz Aytmatov called

Selvi Boylum Al Yazmalım. Have you read it?”

“Of course I have” I replied. “I’ve read all of

Cengiz’s books. Al Yazmalım is a great story.” “In

that case let’s do it” he said. I vetoed it, because

everyone knew that story. It had been made into

a photo love story a few times too. “One was even

called ‘A Driver’s Story’” I said. “Good” said Atıf

abi, “even better. We’ll turn it into a movie.

Cinema is different from photo love stories. If it’s

that good we’ll make a good movie. You know

Cengiz. You sort out the rights, and we’ll start on

the film script right away.”

“Okay abi” I said. I said okay but I had neither

Cengiz’s telephone number or his address. But I

knew that if I wrote a letter and addressed it to

Cengiz Aytmatov, Soviet Union, it would reach

him. It would find Cengiz.

And that’s what I did. I wrote a letter. I put

Cengiz Aytmatov on the envelope and sent it

without any address at all. And in it I wrote that

I wanted to make a film of his story Selvi Boylum

Al Yazmalım, that we had started working on the

film script and that when it was finished we

would send it to him for his approval.

Everything went according to plan. Ten days later

I received a telegram from Cengiz, saying “My

dear Arif, your idea of turning my story into a film

has made me very happy. No need to send me the

film script. I’ll see the film. Regards. Affection.”

I showed the telegram to Atıf abi.

Let’s get started right away then. Is there anyone

you recommend for the film script?”

“No, you can work with whoever you like” I said.

“How about Ali Özgentürk?”

“Why not.”

That’s how we spoke to Ali and got started on the

film script. The five male actors in the film and

the other male actors’ roles were as important as

Ms Şoray’s. Atıf abi and I discussed the casting.

Kadir İnanir and Ahmet Mekin. Both were very

good friends of mine. Things were starting to get

off the ground.

There was a dilemma in the story for us. When all

was said and done it was a story set in the Soviet

All about the shooting of the filmSelvi Boylum al Yazmalim and its release...

Midsummer 1977. We were invited to the Moscow

Film Festival. My friend the director Zeki Ökten

and I. During that time we were also awaiting

news from the Antalya Film Festival. Of the com-

petition for the film Kapıcılar Kralı (The Concierge

King) I made with Zeki Ökten, starring Kemal

Sunal. Our tickets to Moscow were all ready. The

day before we were due to fly we received news

from Antalya. We had won awards at Antalya

too…Zeki Ökten got the “Best Director” award.

Our film had been chosen best second film. To

that day nobody starring in a comedy had ever

won an award at the Antalya Festival. Breaking

this tradition, Kemal Sunal was chosen Best

Actor. We were on cloud nine. The prizes were

going to be awarded the following day but the

following day we would be headed for Moscow. I

immediately delegated the job to my brother.

Because Kemal refused to fly they would drive to

Antalya. They were going to collect the awards.

They went to the awards ceremony and Zeki and I

flew to Moscow. It was our first visit to Moscow.

At the festival I coincided a few times with the

famous Khirgiz writer Cengiz Aytmatov, whom

I had met before when he came to Turkey. We

chatted about literature and cinema. During one

of those chats he asked “Why don’t you make

films of my books?” I replied, “They would, but

they’re afraid of writing your name on the

poster.” “Why’s that?” he said. “Because even if

you’re Khirgiz you’re still a citizen of the Soviet

Union. In Turkey even mentioning the Soviet

Union is regarded as a crime. It’s not that easy.

But if I do it one day I’ll make sure I write your

name on the poster in huge letters. Let’s just

hope that day comes.”

This was how it all started. I’m going to pause

here before I go on.

Upon my return from Moscow I was snowed under

with work. Management was expecting a film

from me. Kapıcılar Kralı (The Concierge King) had

been a huge success and done very well at the

box office. It was as though our next film too was

guaranteed to be a success. I had only been a

producer for 3-4 years. And I had made three

films. I was considered successful. My manager in

Adana and my friend İzzet Yılmaz wanted a film

with Türkan Şoray in the leading role. And I had

obtained a date for shooting from Ms Şoray. Atıf

Yılmaz was going to shoot the film. Atıf abi1 was

an old friend. And one of the best film directors.

While I was at university, some 15-16 years before

this time, my friend Yılmaz Güney worked as Atıf

Yılmaz’s assistant. And because I needed money I

asked my friend Güney to get me a few days’ work

on the film. He had a word with Atıf Yılmaz and I

earned myself a few pounds by working on the

film set for five days. Atıf Yılmaz was everybody’s

Atıf abi. He was intellectual, progressivist, and he

had left wing sympathies. And we too grew up

with the same convictions. Atıf abi and I began to

work on script research. We started to work on a

story by my dramatist friend Türker Tekin. But in

the end the story went in a direction we didn’t

want it to go and it turned into a dark film story.

Ms Şoray was awaiting the script impatiently.

Eventually we confessed the situation. The fact

that it hadn’t worked in other words. One day,

while we were discussing this, Ms Şoray said “Atıf

1 Translator’s note; abi is an affectionate term of respect used toaddress older males.

Cinema Professor Oğuz Onaran, our consul Necil

Nedimoğlu, his wife Emine and our interpreter,

Ekber Babayef. People speak of Ekber as the man

whom Nazım Hikmet loved like a son.

When we arrived at Biskek airport which, in those

days, was called Frunze, we were greeted with a

huge ceremony. A group of some 15 small girls

and boys at the head of a crowd approaching the

aeroplane from the apron draped garlands

around our necks. Behind Cengiz came every

artist in Kyrgyzstan. Cinematographers, theatre

actors, painters, sculptors, musicians, writers,

poets. And behind them the Kyrgyzstan council of

ministers. I introduced each person in our team

to Cengiz individually. Then the champagne bott-

les started popping in the VIP lounge. It was

sweltering. Cengiz whispered into my ear “Would

you like to go home first or to the hotel?” “Home”

I said. Because I wanted to give Cengiz and his

family the leather clothes I had bought them

from Turkey. In convoy we went to Cengiz’s house

with the big garden outside the city, located at

the foot of the Tian Shan mountains. On the first

floor landing a young girl and boy served us

kımız3. It was my first taste of the drink. It was

like sour ayran4. It’s a kirghiz drink. We drank

several glasses, then almost 30 of us sat down at

the table. We ate and drank and chatted, then

headed to our hotel. That night there was a

screening of Selvi Boylum Al Yazmalım which we

had brought with us. We, the film team, were

trembling with excitement. Me in particular.

The cinema was packed. A crowd of people ten

times bigger than the number of people in the

auditorium was waiting outside. Cengiz and I

were sitting in the last row. 10 minutes into the

film I was overcome with the urge to weep with

emotion. I went out into the foyer immediately.

The reception that would be given after the film

was all prepared. I knocked back one drink after

the other until the rest of them came out. “What

would Cengiz say? Would he like it? Or would he

say “What a useless film you’ve made of my book,

you’ve turned my story into a pile of shit.” With

these thoughts racing through my head the film

came to an end.

Cengiz was the first to come out into the foyer. I

stood still as he walked towards me. Then he ope-

ned his arms wide and embraced me. “Bravo Arif”

he said. “It was wonderful.” I wouldn’t have been

that happy if someone had made me a present of

the whole world. I was wild with joy. The Kirghiz

director Bolat Semsiyef came and embraced me.

He praised the film. He was followed by Senkul

Corkmanof, who said “We have filmed this story

twice before. Once as a cinema film, once as a

serial. In the film I played Kadir İnanır’s part, and

in the series I played Ahmet Mekin’s part. But

allow me to confess that your film is better than

both of ours. For as long as I live I will never forget

the words of that swarthy young man who had

carried off the prize of state artist four times. Nor

the words of a Turkish film maker at the Varna

Film Festival, who said “In Bulgaria Selvi Boylum

Al Yazmalım has elevated us from second class to

first class citizens.”

That night after the reception we danced the

halay5, drank and made merry.

3 A drink made from fermented mare’s milk.4 A refreshing drink made from yogurt, salt and water.5 An Anatolian Folk dance

system. The story is set in a kolkhoz. Because

kolkhozes do not exist in the capitalist system we

decided to turn it into the story of a lorry driver

working on a dam construction. The plot develops

around the dam and its vicinities. Independently

of the child being Türkan and Kadir’s, the new

father, Ahmet Mekin, who steps in to take the

place of Kadir who abandoned his child and family,

loves and raises him as if he were his own son.

The film advocates the thesis that Kadir’s wish to

retrieve his son and take his wife away with him

after so many years of absence is wrong and that

the child is the child of the person who has exer-

ted effort on his behalf, transmitting the messa-

ge that Love is Emotional Investment. Next arose

the problem of where to shoot the film. We came

up with a solution for that too. Because it was

obvious where we would shoot the film. There

was a dam under construction in Osmaniye called

the Aslantas Dam. The plot became the story of a

driver working on a dam construction. While the

writing of the film script was underway I set up

the team. And we went on location to shoot before

the script was finished. The team was lodged in

local dam housing. That was very convenient for

us. I sent my brother to go and take charge of the

situation. And from time to time I also popped

over to Osmaniye to keep an eye on things.

At this stage a shortage of actors led us to take

on Cengiz Sezici from the Adana Theatre. It was

his first time playing a baddie. Cengiz gave a

magnificent performance.

And we also needed a small child. Just as we were

wondering where we would find one, that day,

amongst the people who came to see the set,

were the cinema actor from Adana, Bilal İnci, and

his wife and small daughter. Atıf abi was deligh-

ted with the little girl and immediately said “Let’s

cut her hair and turn her into a boy. She can be

in the film too.” Elif’s hair was cropped on the

spot. And thus the little girl Elif became the boy

Samet. Today she’s grown up and her career as a

theatre and cinema actress continues.

On one of my visits I asked Atıf abi’s permission

to go into town with Kadir Inanir. Atıf abi said

“Okay okay. Take him into town and don’t bring

him back until morning. Because tomorrow I’m

shooting the finale. Kadir needs to be exhausted

and distraught”. We drank and made merry until

dawn. An hour after we got back to the dam in

the morning someone woke Kadir up and they

started shooting. In the end, even if it was only

for that reason, the finale was superb.

The film was shot and went on release in April

1978. It was a huge success. But there was a han-

dicap. In Traditional Turkish cinema the leading

lady and man end up together. The end of this

film flouted this convention. Because the film’s

message is in favour of emotional investment.

Immediately afterwards the film was invited to

represent Turkey at the Taşkent Film Festival. The

Taşkent Film Festival was very important for us.

Which was why, before we went, we had 1,000

posters printed in black on red kerchiefs with

embroidered or spangled edges. We also took

with us 2,000 blue nazar boncuks2 which, accor-

ding to Turkish tradition, would protect us from

the evil eye. Atıf Yılmaz, Kadir İnanir, the other

guests and I went to Taşkent. Ms Şoray arrived a

few days later.

Selvi Boylum Al Yazmalım was the festival’s

opening film. That same night I presented the

viewers with the kerchiefs we had had made for

them as gifts. As well as the nazar boncuks. The

cinema auditorium looked like a poppy field. The

viewers loved the film. A few days later two people

came looking for me at dinner. We introduced

ourselves. One was a minister of cinema from

Kyrgyzstan, the other a minister of culture. They

told me that Cengiz Aytmatov was inviting us to

Kyrgyzstan. During a one day break in the festival

we travelled, together with a team, from Özbekis-

tan to Kyrgyzstan. Türkan Şoray, Rüchan Adlı,

Kadir İnanır, Atıf Yılmaz, me, the minister of

2 Blue beads in the form of an eye, believed to ward off the evil eye.

We got up early the following morning and, toge-

ther with Ms Şoray and Rüchen bey, watched

Bolat Sensiyef’s film Beyaz Gemi (The White Boat)

then feasted on spectacular tandoor kebabs while

chatting at the lunch given in our honour on the

Tian Shan mountains. We watched the waltz of

the wild horses on the mountains.

Upon our return to the Taşkent Festival Türkan

Şoray received the most important award, that of

the actors’ union. At the Antalya Film festival of

that year Selvi Boylum Al Yazmalım was deemed

worthy of the major awards for best director, best

cinematographer and best second film.

At the same festival the film Maden, which I also

produced, won first prize for best film. Tarık Akan

and Hale Soygazı, who starred in that film, won the

award for the most successful actor and actress,

while Meral Orhansoy won the award for the most

successful supporting actress. Furthermore, in

the estimation of the international jury in

Antalya, where it entered on behalf of Turkey,

Maden won the award for best film.

And I returned to

Istanbul from Antalya

with a whole collection

of awards.

The following year, that

is, 1979, I was invited

to the Varna film festi-

val. I didn’t have a film

at the festival. But upon

the insistence of Ms

Gripceva, the minister

in charge of Bulgaria’s

film acquisitions, I sold

Selvi Boylum Al Yazmalım

to Bulgaria for next

to nothing, in other

words, for the price of a

tip. Ms Gripceva told me

the film would smooth

out all the problems

between our two countries. Which is what convin-

ced me. And she insisted they had no money. At

that time Bulgaria was a Soviet satellite state.

And a komekam country. As I mentioned above,

there were disagreements from time to time

between this poor country and my country.

Accompanied by the award winning actor of

Kapıcılar Kralı (The Concierge King) Kemal Sunal, I

went to Varna in Bulgaria. This was a 10 day trip

for us, there were also Turkish film makers there

who had gone for the festival. And critics, and

writers. Everywhere we went, on walls, on tree

trunks, we found posters for Selvi Boylum Al

Yazmalım. They were more like flyers than posters.

The film’s name in Russian was “Krasnaya

Kasinka”. That was also the name that appeared

on the flyers. When Gripceva and I discussed how

the film was doing her eyes radiated happiness.

“Didn’t I tell you” she said “This film is going to

change a lot of things.” And she was right.

Because Gripceva went out of her way to ensure

we were never left alone. She never left our side.

One day a Bulgarian Turkish film maker who had

been pursuing us relentlessly for several days

approached us clutching a film magazine that had

come out that month. The same film maker I

mentioned above. The one who said “Thanks to

this film, in Bulgaria we have been elevated from

second class to first class citizens.” Reading from

the magazine he began to translate for us. “Six

months of box office sales for Selvi Boylum Al

Yazmalım have hit the 16 million mark. You must

have made a fortune” he said. Both Kemal and I

were amazed. How can a population of 9 million

in Bulgaria equal 16 million tickets we argued

with that Turk. The young man said that he alone

had seen it 15 times. But we were not convinced.

We still didn’t take the figures too seriously. But

two days later Kemal and I went to a place outsi-

de Varna that looked like a big night club. It was

like a large amphitheatre in the midst of the jungle.

All around it were gypsies’ caravans. At the door

they told us they were fully booked. And because

I started making a fuss, a young Turkish boy of

about 15 immediately approached us. “Abi are

you Turkish?” he asked. To which we replied that

indeed we were and that we had been invited to the

festival. Upon which the child enquired whether I

had seen “Krasnaya Kasinka”. When I told him I

was the film’s producer the child was ecstatic. “I’ve

seen it 10 times. And I’d see it another 10. You

wait here. I’ll go and talk to the manager and I’ll

be right back. That Bulgarian man is a nice chap,

he’ll let you in.” he said. Five minutes later he

came back with a tall, handsome man of about

35. He introduced us to him. The man greeted us

with a smile. He said it was a great honour and

that he had seen the film 5 times. He invited us

in. Once we entered he seated us in one of the

caravans bordering the amphitheatre. “I’ll sort

you out with a seat in 10 minutes, I’m sorry” he

said, and left. True to his word, in ten minutes he

came back for us with the child. The amphitheatre

was comprised of wide platforms from top to bot-

tom. There were tables on each platform, laden

with food and drink. We started descending from

the platforms, we walked and walked. Right at the

bottom, beside the stage, there was a large table.

I think it must have seated about 20, maybe 30.

He seated us there. And saying he would send us

a Turk to serve us he thanked us and left with the

child. Shortly afterwards a heavily pregnant

woman came to the table. She spoke Turkish.

Because we had already eaten we ordered fruit

and snack type things. At that moment all 6,000

eyes of the 3,000 people seated in the amphi-

theatre were turned on us. Because we were

sitting at the table reserved for state officials or

party big wigs. The woman’s name was İklime. On

the stage gypsy girls were performing ballet.

Kemal and I were watching them. Shortly after

the ballerinas exited the stage they came to our

table holding flowers and, in the case of the lead

ballerina, two bottles of champagne. İklime told

us they were congratulating us on “Krasnaya

Kasinka” and that they were trying to express

their happiness to have been honoured by our

presence with flowers and champagne. And

because of the attention we had received we

finally believed the anecdote about the 16 million

box office tickets that the Turkish film maker had

shown us in the magazine. For the film we had

made to bring us such honour was the greatest

happiness that being a film maker had bestowed

on us.

When the time comes a film is the greatest

supporter of international peace between two

nations. As long as we know how to make that

film I say. And I end my words with a quote from

the founder of the Turkish Republic, Mustafa

Kemal Atatürk: “PEACE AT HOME PEACE IN THE

WORLD”. And I would like to express my sincere

gratitude to the T.R. ministry of culture and

tourism who, after 32 years, are participating in

the restoration of Selvi Boylum Al Yazmalim, to

Fondation Groupama Gan for Cinema, Fondation

Technicolor for Cinema Heritage, and to those

who work at Vipsaş and Fono film.

Arif KESKİNER

Atıf Yılmaz Batıbeki Kimdir?

9 Aralık 1925, Mersin – Türkiye

5 Mayis 2006, İstanbul – Türkiye

Atıf Yılmaz İstanbul Üniversitesi’nde Hukuk ve Güzel Sanatlar okudu. Önceleri film eleştirmeni, senaryo

yazarı ve yardımcı yönetmen olarak çalıştı. İlk filmi Kanlı Gözyaşı’nı 1951’de yaptı. 50 yıl boyunca

yaklaşık 120 adet film yönetti. Ulusal ve uluslararası ödüller kazandı ve filmleri uluslararası

festivallerde ‘maziye ait’ bölümlerinde gösterildi. Yaşamı boyunca, ekonomik nedenlerle sinema

endüstrisinin film yapmayı durdurduğu dönemlerde dahi film yapmaktan asla vazgeçmedi.

Atıf Yılmaz, Halit Refiğ, Yılmaz Güney, Şerif Gören, Zeki Ökten ve Ali Özgentürk gibi tanınmış diğer Türk

film yönetmenlerinin profesyonel kariyerlerinde de önemli rol oynadı.

FILMLERI

1. Eğreti Gelin (2005) nam-ı diğer Borrowed Bride

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

2. Eylül fırtınasi (2000) nam-ı diğer After the Fall

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

3. Nihavend mucize (1997)

4. Yer çekimli aşklar (1996)

5. Gece, melek ve bizim çocuklar (1994)

6. "Tatlı Betüş" (1993) Kısa TV filmi

7. Duş gezginleri (1992) nam-ı diğer Walking After

Midnight (Uluslararası: İngilizce ünvan)

8. "Safiyedir kızın adı" (1991) Kısa TV filmi

9. Berdel (1990)

10. Ölü bir deniz (1989)

11. Arkadaşım şeytan (1988) nam-ı diğer Devil, My Friend

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

12. Kadının adı yok (1988)

13. Hayallerim, aşkım ve sen (1987)

14. Aaah Belinda (1986)

15. Asiye nasıl kurtulur? (1986)

16. Değirmen (1986) nam-ı diğer The Windmill

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

17. Adı Vasfiye (1985) nam-ı diğer Her Name Is Vasfiye

(Uluslararası İngilizce ünvan: festival ünvanı)

nam-ı diğer Vasfiye Is Her Name

18. Dul bir kadın (1985)

19. Bir yudum sevgi (1984) nam-ı diğer A Sip of Love

(Uluslararası İngilizce ünvan: festival ünvanı)

20. Dağınık yatak (1984)

21. Şekerpare (1983)

22. Seni seviyorum (1983)

23. Dolap beygiri (1982)

24. Mine (1982)

25. Deli kan (1981)

26. Talihli amele (1980)

27. Adak (1979) nam-ı diğer The Sacrifice (ABD)

28. Minik Serçe (1979) nam-ı diğer The Little Sparrow

(ABD)

29. Ne olacak şimdi (1979)

30. "Seyahatname" (1979) Kısa TV filmi

31. Kibar Feyzo (1978)

32. Selvi boylum, al yazmalım (1978) nam-ı diğer The Girl

with the Red Scarf (Uluslararası: İngilizce ünvan)

33. Köşeyi dönen Adam (1978)

34. Acı hatiralar (1977)

35. Baskın (1977) nam-ı diğer The Raid (Uluslararası:

İngilizce ünvan)

36. İbo ile Gülsah (1977)

37. Baş belası (1976)

38. Hasip ile nasip (1976)

39. Mağlup edilemeyenler (1976)

40. Tuzak (1976)

41. Çapkın hırsız (1975)

42. Deli Yusuf (1975)

43. İşte hayat (1975)

44. Zavallılar (1975) nam-ı diğer The Poor

(Uluslararası: İngilizce ünvan) nam-ı diğer

The Suffering Ones

45. Kuma (1974)

46. Salako (1974)

47. Güllü geliyor güllü (1973)

48. Kambur (1973)

49. Mevlana (1973)

50. Cemo (1972)

51. Gelinlik kızlar (1972)

52. Günahsızlar (1972)

53. Köle (1972)

54. Utanç (1972) nam-ı diğer Shame (Uluslararası:

İngilizce ünvan)

55. Zulüm (1972)

56. Ateş parçası (1971)

57. Battalgazi destanı (1971) nam-ı diğer Batal Khan

(ABD: video ismi)

58. Güllü (1971)

59. Unutulan kadın (1971)

60. Yedi kocalı Hürmüz (1971)

61. Aşktan da üstün (1970)

62. Darıldın mi cicim bana? (1970)

63. Kara gözlüm (1970)

64. Zeyno (1970)

65. Kızıl vazo (1969)

66. Kölen olayım (1969)

67. Menekşe gözler (1969)

68. Cemile (1968)

69. Köroğlu (1968)

70. Yaseminin tatlı aşkı (1968)

71. Balatlı Arif (1967)

72. Harun Reşid'in gözdesi (1967)

73. Kozanoğlu (1967)

74. Ah güzel Istanbul (1966) nam-ı diğer O Beautiful

Istanbul (Uluslararası: İngilizce ünvan)

75. Sevgilim artist olunca (1966)

76. Ölüm tarlası (1966) nam-ı diğer The Death Field

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

19. Yaban gülü (1962) (yazar) nam-ı diğer The Wild Rose

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

20. Seni kaybedersem (1961) (yazar) nam-ı diğer If I

Lose You... (Uluslararası: İngilizce ünvan)

21. Ateşten damla (1960) (yazar) nam-ı diğer A Drop of

Fire (Uluslararası: İngilizce ünvan)

22. Şoför Nebahat (1960) (yazar) nam-ı diğer Nebahat,

the Driver (Uluslararası: İngilizce ünvan)

23. Suçlu (1960) (yazar) nam-ı diğer The Guilty One

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

24. Karacaoğlan'ın kara sevdasi (1959) (yazar)

25. Alageyik (1958) (yazar) nam-ı diğer The Fallow Deer

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

26. Bir şoförün gizli defteri (1958) (yazar)

27. Bu vatanın çocukları (1958) (yazar) nam-ı diğer

This Land's Children (Uluslararası: İngilizce ünvan)

28. Çoban kızI (1958) (yazar) nam-ı diğer The

Shepherd's Daughter (Uluslararası: İngilizce ünvan)

29. Kumpanya (1958) (yazar)

30. Üç arkadaş (1958) (yazar) nam-ı diğer Three

Friends (Uluslararası: İngilizce ünvan)

77. Pembe Kadın (1966)

78. Toprağın kanı (1966) nam-ı diğer Blood of the Earth

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

79. Hep o sarkı (1965)

80. Taçsız kral (1965) nam-ı diğer The Crownless King

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

81. Muradın türküsü (1965)

82. Sayılı dakikalar (1965)

83. Yarın bizimdir (1964)

84. Erkek Ali (1964)

85. Kalbe vuran düşman (1964)

86. Keşanli Ali destanı (1964) nam-ı diğer Kesanli Ali's

Epic (Uluslararası: İngilizce ünvan)

87. Azrailin habercisi (1963) nam-ı diğer The Messenger

of Death (Uluslararası: İngilizce ünvan)

88. İki gemi yan yana (1963) nam-ı diğer Two Ships,

Side by Side (Uluslararası: İngilizce ünvan)

89. Cengiz Han'in hazineleri (1962) nam-ı diğer

Treasures of Genghis Khan (Uluslararası: İngilizce

ünvan)

90. Battı balık (1962)

91. Beş kardeştiler (1962)

92. Bir gecelik gelin (1962)

93. Allah cezanı versin Osman Bey (1961)

94. Dolandırıcılar şahi (1961) nam-ı diğer King of the

Swindlers (Uluslararası: İngilizce ünvan)

95. Kızıl vazo (1961) nam-ı diğer The Red Vase

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

96. Seni kaybedersem (1961) nam-ı diğer If I Lose You...

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

97. Tatlı bela (1961) nam-ı diğer The Sweet Calamity

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

98. Ayşecik - Şeytan çekici (1960) nam-ı diğer Aysecik:

Bright Kid (Birleşik Krallık: harfi harfine İngilizce

başlık)

99. Ölüm perdesi (1960) nam-ı diğer The Death Curtain

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

100. Suçlu (1960) nam-ı diğer The Guilty One

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

101. Karacaoğlan'ın kara sevdası (1959)

102. Alageyik (1958) nam-ı diğer The Fallow Deer

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

103. Bir şoförün gizli defteri (1958)

104. Bu vatanın çocukları (1958) nam-ı diğer This

Land's Children (Uluslararası: İngilizce ünvan)

105. Kumpanya (1958)

106. Yaşamak hakkımdır (1958)

107. Gelinin muradı (1957)

108. Beş hasta var (1956) nam-ı diğer There Are Five

Patients (Uluslararası: İngilizce ünvan)

109. Dağları bekleyen kız (1955) nam-ı diğer The Girl

Who Watched the Mountain (Uluslararası:

İngilizce ünvan)

110. İlk ve son (1955) nam-ı diğer The First and the

Last (Uluslararası: İngilizce ünvan)

111. Kadın severse (1955) nam-ı diğer If a Woman

Loves... (Uluslararası İngilizce ünvan: harfi

harfine başlık)

112. Şimal yıldızı (1954) nam-ı diğer The North Star

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

113. Aşk ızdıraptır (1953)

114. Hıçkırık (1953) nam-ı diğer The Sob (Uluslararası:

İngilizce ünvan)

115. İki kafadar deliler pansiyonunda (1952)

116. Kanlı feryat (1951) nam-ı diğer The Bloody Cry

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

117. Mezarımı taştan oyun (1951)

SENARYOLARİ

1. Eğreti Gelin (2005) (yazar) nam-ı diğer Borrowed

Bride (Uluslararası: İngilizce ünvan)

2. "Tatlı Betüş" (1993) Kısa TV filmi (yazar)

3. Asiye nasıl kurtulur? (1986) (yazar)

4. Dul bir kadın (1985) (senaryo)

5. Bir yudum sevgi (1984) (yazar) nam-ı diğer A Sip

of Love (Uluslararası İngilizce ünvan: festival

başlığı)

6. Mine (1982) (yazar)

7. Zübük (1980) (yazar)

8. Ne olacak şimdi (1979) (yazar)

9. Mağlup edilemeyenler (1976) (yazar)

10. Deli Yusuf (1975) (yazar)

11. Zavallılar (1975) (yazar) nam-ı diğer The Poor

(Uluslararası: İngilizce ünvan) nam-ı diğer

The Suffering Ones

12. Kuma (1974) (yazar)

13. Ateş parçası (1971) (yazar)

14. Battalgazi destanı (1971) (yazar) nam-ı diğer Batal

Khan (ABD: video başlığı)

15. Kızıl vazo (1969) (yazar)

16. Yaseminin tatlı aşkı (1968) (yazar)

17. Keşanlı Ali destanı (1964) (yazar) nam-ı diğer Kesanli

Ali's Epic (Uluslararası: İngilizce ünvan)

18. Öp annenin elini (1964) (yazar)

31. Yaşamak hakkımdır (1958) (yazar)

32. Gelinin muradı (1957) (yazar)

33. Beş hasta var (1956) (yazar) nam-ı diğer There Are

Five Patients (Uluslararası: İngilizce ünvan)

34. Dağları bekleyen kız (1955) (yazar) nam-ı diğer

The Girl Who Watched the Mountain (Uluslararası:

İngilizce ünvan)

35. Kadın severse (1955) (yazar) nam-ı diğer If a

Woman Loves... (Uluslararası İngilizce ünvan:

harfi harfine başlık)

36. Aşk ızdıraptır (1953) (yazar)

37. Hıçkırık (1953) (yazar) nam-ı diğer The Sob

(Uluslararası: İngilizce ünvan)

38. İki kafadar deliler pansiyonunda (1952) (yazar)

39. Kanlı feryat (1951) (yazar) nam-ı diğer The Bloody

Cry (Uluslararası: İngilizce ünvan)

FILMOGRAPHY1. Egreti gelin (2005) aka Borrowed Bride

(International: English title) 2. Eylül firtinasi (2000) aka After the Fall

(International: English title) 3. Nihavend mucize (1997) 4. Yer çekimli asklar (1996) 5. Gece, melek ve bizim çocuklar (1994) 6. "Tatli Betüs" (1993) TV mini-series 7. Dus gezginleri (1992) aka Walking After

Midnight (International: English title) 8. "Safiyedir kizin adi" (1991) TV mini-series 9. Berdel (1990) 10. Olu bir deniz (1989) 11. Arkadasim seytan (1988) aka Devil, My Friend

(International: English title) 12. Kadinin adi yok (1988) 13. Hayallerim, askim ve sen (1987) 14. Aaah Belinda (1986) 15. Asiye nasil kurtulur? (1986) 16. Degirmen (1986) aka The Windmill

(International: English title) 17. Adi Vasfiye (1985) aka Her Name Is Vasfiye

(International: English title: festival title) aka Vasfiye Is Her Name

18. Dul bir kadin (1985) 19. Bir yudum sevgi (1984) aka A Sip of Love

(International: English title: festival title) 20. Daginik yatak (1984) 21. Sekerpare (1983) 22. Seni seviyorum (1983) 23. Dolap beygiri (1982) 24. Mine (1982) 25. Deli kan (1981) 26. Talihli amele (1980) 27. Adak (1979) aka The Sacrifice (USA) 28. Minik Serce (1979) aka The Little Sparrow (USA) 29. Ne olacak simdi (1979) 30. "Seyahatname" (1979) TV mini-series 31. Kibar Feyzo (1978) 32. Selvi boylum, al yazmalim (1978) aka The Girl

with the Red Scarf (International: English title) 33. Köseyi dönen Adam (1978) 34. Aci hatiralar (1977) 35. Baskin (1977) aka The Raid (International:

English title) 36. Ibo ile Gülsah (1977) 37. Bas belasi (1976)

38. Hasip ile nasip (1976) 39. Maglup edilemeyenler (1976) 40. Tuzak (1976) 41. Çapkin hirsiz (1975) 42. Deli Yusuf (1975) 43. Iste hayat (1975) 44. Zavallilar (1975) aka The Poor

(International: English title) aka The Suffering Ones

45. Kuma (1974) 46. Salako (1974) 47. Gullu geliyor gullu (1973) 48. Kambur (1973) 49. Mevlana (1973) 50. Cemo (1972) 51. Gelinlik kizlar (1972) 52. Günahsizlar (1972) 53. Köle (1972) 54. Utanç (1972) aka Shame (International:

English title) 55. Zulüm (1972) 56. Ates parcasi (1971) 57. Battalgazi destani (1971) aka Batal Khan

(USA: video title) 58. Gullu (1971) 59. Unutulan kadin (1971) 60. Yedi kocali Hürmüz (1971) 61. Asktan da üstün (1970) 62. Darildin mi cicim bana? (1970) 63. Kara gözlüm (1970) 64. Zeyno (1970) 65. Kizil vazo (1969) 66. Kölen olayim (1969) 67. Menekse gözler (1969) 68. Cemile (1968) 69. Köroglu (1968) 70. Yaseminin tatli aski (1968) 71. Balatli Arif (1967) 72. Harun Resid'in gözdesi (1967) 73. Kozanoglu (1967) 74. Ah güzel Istanbul (1966) aka O Beautiful

Istanbul (International: English title) 75. Sevgilim artist olunca (1966) 76. Ölüm tarlasi (1966) aka The Death Field

(International: English title) 77. Pembe Kadin (1966) 78. Topragin kani (1966) aka Blood of the Earth

(International: English title)

Who is Atif Yilmaz Batibeki ?

9 December 1925, Mersin – Turkey5 May 2006, Istanbul – Turkey

Atif Yilmaz studied Law and Fine Arts in Istanbul University. In the beginnings, he worked as a filmcritic, scriptwriter and assistant director, he made his first film The Bloody Cry in 1951. He hasdirected about 120 films over a period of 50 years. He has won national and international awardsand his films have been screened in retrospectives in various international festivals. He never gaveup making movies throughout his life, and even in the time when the industry stopped filmmakingdue to economic reasons.Atif Yilmaz played an important role in the professional career of notable Turkish film directors likeHalit Refig, Yilmaz Güney, Serif Gören, Zeki Ökten and Ali Özgentürk.

13. Ates parcasi (1971) 14. Battalgazi destani (1971) aka Batal Khan

(USA: video title) 15. Kizil vazo (1969) 16. Yaseminin tatli aski (1968) 17. Kesanli Ali destani (1964) aka Kesanli Ali's Epic

(International: English title) 18. Öp annenin elini (1964) 19. Yaban gülü (1962) aka The Wild Rose

(International: English title) 20. Seni kaybedersem (1961) aka If I Lose You...

(International: English title) 21. Atesten damla (1960) aka A Drop of Fire

(International: English title) 22. Soför Nebahat (1960) aka Nebahat, the

Driver (International: English title) 23. Suçlu (1960) aka The Guilty One

(International: English title) 24. Karacaoglan'in kara sevdasi (1959) 25. Alageyik (1958) aka The Fallow Deer

(International: English title) 26. Bir soförün gizli defteri (1958)

27. Bu vatanin çocuklari (1958) aka This Land's Children (International: English title)

28. Çoban kizi (1958) aka The Shepherd's Daughter (International: English title)

29. Kumpanya (1958) 30. Üç arkadas (1958) aka Three Friends

(International: English title) 31. Yasamak hakkimdir (1958) 32. Gelinin muradi (1957) 33. Bes hasta var (1956) aka There Are Five

Patients (International: English title) 34. Daglari bekliyen kiz (1955) aka The Girl Who

Watched the Mountain (International: English title)

35. Kadin severse (1955) aka If a Woman Loves... (International: English title: literal title)

36. Ask izdiraptir (1953) 37. Hiçkirik (1953) aka The Sob (International:

English title) 38. Iki kafadar deliler pansiyonunda (1952)39. Kanli feryat (1951) aka The Bloody Cry

(International: English title) 79. Hep o sarki (1965) 80. Taçsiz kral (1965) aka The Crownless King

(International: English title) 81. Muradin türküsü (1965) 82. Sayili dakikalar (1965) 83. Yarin bizimdir (1964) 84. Erkek Ali (1964) 85. Kalbe vuran düsman (1964) 86. Kesanli Ali destani (1964) aka Kesanli Ali's Epic

(International: English title) 87. Azrailin habercisi (1963) aka The Messenger of

Death (International: English title) 88. Iki gemi yan yana (1963) aka Two Ships, Side by

Side (International: English title) 89. Cengiz Han'in hazineleri (1962) aka Treasures of

Genghis Khan (International: English title)90. Batti balik (1962) 91. Bes kardestiler (1962) 92. Bir gecelik gelin (1962) 93. Allah cezani versin Osman Bey (1961) 94. Dolandiricilar sahi (1961) aka King of the

Swindlers (International: English title) 95. Kizil vazo (1961) aka The Red Vase

(International: English title) 96. Seni kaybedersem (1961) aka If I Lose You...

(International: English title) 97. Tatli bela (1961) aka The Sweet Calamity

(International: English title) 98. Aysecik - Seytan cekici (1960) aka Aysecik: Bright

Kid (UK: literal English title)

99. Ölüm perdesi (1960) aka The Death Curtain(International: English title)

100. Suçlu (1960) aka The Guilty One (International:English title)

101. Karacaoglan'in kara sevdasi (1959) 102. Alageyik (1958) aka The Fallow Deer

(International: English title) 103. Bir soförün gizli defteri (1958) 104. Bu vatanin çocuklari (1958) aka This Land's

Children (International: English title) 105. Kumpanya (1958) 106. Yasamak hakkimdir (1958) 107. Gelinin muradi (1957) 108. Bes hasta var (1956) aka There Are Five

Patients (International: English title) 109. Daglari bekliyen kiz (1955) aka The Girl Who

Watched the Mountain (International: English title)

110. Ilk ve son (1955) aka The First and the Last(International: English title)

111. Kadin severse (1955) aka If a Woman Loves...(International: English title: literal title)

112. Simal yildizi (1954) aka The North Star (International: English title)

113. Ask izdiraptir (1953) 114. Hiçkirik (1953) aka The Sob (International:

English title) 115. Iki kafadar deliler pansiyonunda (1952) 116. Kanli feryat (1951) aka The Bloody Cry

(International: English title) 117. Mezarimi tastan oyun (1951)

SCENARIOS1. Egreti gelin (2005) aka Borrowed Bride

(International: English title) 2. "Tatli Betüs" (1993) TV mini-series 3. Asiye nasil kurtulur? (1986) 4. Dul bir kadin (1985) (screenplay) 5. Bir yudum sevgi (1984) aka A Sip of Love

(International: English title: festival title) 6. Mine (1982) 7. Zübük (1980) 8. Ne olacak simdi (1979) 9. Maglup edilemeyenler (1976) 10. Deli Yusuf (1975) 11. Zavallilar (1975) aka The Poor (International:

English title) aka The Suffering Ones 12. Kuma (1974)

OYUNCULARTÜRKAN ŞORAY (ASYA) • KADİR İNANIR (İLYAS) • AHMET MEKİN (CEMŞİT) • NURHAN NUR (ASYA'NIN ANNESİ)

HÜLYA TUĞLU (DİLEK) • CENGİZ SEZİCİ (CAN) • İHSAN YÜCE (ALİ) • ELİF İNCİ (SAMET) • PERİHAN DOYGUN

(KOMŞU HALİME) • EROL BATIBEKİ • GÜNAY GÜNER • BÜLENT İĞDİROĞLU • TACİ ERŞAN

SESLENDİRMETİJEN PAR • PEKCAN KOŞAR • KAMRAN USLUER • KAMURAN YÜCE • ZAFER ÖNEN • GÖKSEL KORTAY

EKİPyönetmen ATIF YILMAZ BATIBEKI • eser CHINGIZ AITMATOV • görüntü yönetmeni ÇETİN TUNCA

müzik CAHİT BERKAY senaryo ALİ ÖZGENTÜRK • yapımcı ARİF KESKİNER • yönetmen yardımcısı JAN BRINDIZI

kamera asistanı MAHMUT YUMUŞAK • prodüksiyon amiri EROL DENİZ • ışık şefi EROL BATIBEKİ • ışık ekibi

İLYAS KURÜN, METİN ERDOĞDU • set ekibi BEDRİ UĞUR, ERDİL DEMİRCİ, SELİM ACAR

iyiliklerle donatılmış bir aile huzurunu yaşamaya

başlar. Ama gönlü hala ilk göz ağrısı İlyas’tadır.

Bir gün onun çıkıp geleceğine inanır ve tüm

huzuruna rağmen onu hep bekler.

Yıllar sonra İlyas çıkıp gelir. Bir zamanlar deliler

gibi sevdiği karınsı, biricik oğlunu ve

yaşanmamış, yarım kalmış sevgisini geri

istercesine. Asya böylesine bir durumda nasıl

seçim yapması gerektiğini kestiremez. Ya Samet?

Yeterince görmediği, hatta tanıma olanağını

bulmadığı, bir gün kendilerini ansızın bırakıp

giden gerçek babasına nasıl yaklaşacaktır?

Asya; sevdiği erkek, çocuğunun babası İlyas’la, en

güç durumlarda kendine elini ve yüreğini uzatan

Cemşit arasında bir seçim yapmak zorundadır.

Sevgi mi, emek mi? İkilemi üzerinde düğümlenip

kalır. Ama tercihini emekten yana koyar.

Yüreğinin ortasında onca sevgiyi taşımasına

rağmen…

ÖDÜLLERİ

1978 Taşken Film Festivali’nde bu filmdeki

yorumuyla Türkan Şoray En İyi Kadın Oyuncu

ödülünü kazandı.

1978’deki 15. Antalya Film Şenliği’nde; En İyi

Film, En İyi Yönetmen (Atıf Yılmaz), En İyi

Görüntü Yönetmeni (Çetin Tunca) ödüllerini

kazandı.

1977

Selvi Boylum Al Yazmalim

KONUSU

Kırgız yazar Cengiz Aymatof’un aynı adlı

yapıtından sinemaya uyarlanan film.

Bir köylü kızıyla, yöredeki baraj yapımında kum

taşıyan bir kamyonun şoförü arasındaki hüzün ve

acılarla örülmüş bir sevda hikayesidir.

Adana’nın Aslantaş yöresindeki bir dağ köyünde

yaşayan Asya (Türkan Şoray) baraja kum taşıyan

şoför İlyas (Kadir İnanır) birbirini görüp aşık

olurlar. Asya’yı kaçıran İlyas, dostlarının da

yardımıyla düğün yapar. Kısa bir süre sonra

oğulları Samet doğar. Mutlukları bir kez daha

pekişir. İlyas bir gece yarısı yarı donmuş bir

durumda olan yapı ustası Cemşit’in (Ahmet

Mekin) hayatını kurtarır.

İşveren tarafından onarım servisine verilen İlyas,

tekdüzeliğe bürünen evliliğinin sonucunda bura-

daki Dilek (Hülya Tuğcu) adındaki sekreterle ile

ilişki kurar. Asya’nın mutluluğu da buraya

kadardır. Nice sevdalar üzerine kurdukları

evliliğin üzerinde kara bulutlar gezinmeye başlar.

Gerçi İlyas’ın kamyonunun adı (Aldırma Gönül)

den (Al Yazmalım)a çevrilmiştir ama, bu yalnızca

kamyonun üzerinde bir ad olarak kalır. Ne bir

sevdanın adını taşıyan kamyon ne de onun

şoförünün yolu artık ne yüreklerden ne de

yeterince yaşanmamış, yarım kalmış sevdanın

yanından bile geçmez.

Yalnız kalan Asya, kucağındaki bebekle

yollara düşer. Nereye gideceğini, kimlere tutuna-

bileceğini bilmeden. Bu kez yoluna, eşini ve

çocuğunu depremde yitirmiş Cemşit çıkar. Ona ve

çocuğuna sahip olarak yaşam kırgını kadının

gönlünü kazanmak ister. Artık ailenin reisi

Cemşit’tir. Asya ve küçük oğlu onun yanında

“Gerçek bir sihirdi”Türkan Şoray (Başrol aktrist)

“Yılmaz’in bir başyapıtıydı”Atilla Dorsay (Film eleştirmeni)

“Şimdiye kadar yapılmıs en iyi aşk filmi”Hincal Uluç (Gazeteci)

CASTTÜRKAN ŞORAY (ASYA) • KADİR İNANIR (İLYAS) • AHMET MEKİN (CEMŞİT) • NURHAN NUR (ASYA'S MOTHER)

HÜLYA TUĞLU (DİLEK) • CENGİZ SEZİCİ (CAN) • İHSAN YÜCE (ALİ) • ELİF İNCİ (SAMET) • PERİHAN DOYGUN

(HALİME THE NEIGHBOUR) • EROL BATIBEKİ • GÜNAY GÜNER • BÜLENT İĞDİROĞLU • TACİ ERŞAN

VOICE CASTTİJEN PAR • PEKCAN KOŞAR • KAMRAN USLUER • KAMURAN YÜCE • ZAFER ÖNEN • GÖKSEL KORTAY

CREWdirector ATIF YILMAZ BATIBEKI • story by CHINGIZ AITMATOV • director of photography ÇETİN TUNCA

music by CAHİT BERKAY • screenplay by ALİ ÖZGENTÜRK • producer ARİF KESKİNER • assistant director

JAN BRINDIZI • camera assistant MAHMUT YUMUŞAK • executive producer EROL DENİZ • lighting technical

director EROL BATIBEKİ • lighting technicians İLYAS KURÜN, METİN ERDOĞDU • other crew BEDRİ UĞUR,

ERDİL DEMİRCİ, SELİM ACAR

1977

Selvi Boylum Al Yazmalim(The Girl with the Red Scarf)

SYNOPSIS

Film adapted for cinema from the Kirghiz writer

Cengiz Aymatof’s work of the same name. It is the

heart rending, tear jerking story of the love bet-

ween a peasant girl and a lorry driver employed to

transport sand to a local dam construction.

Asya (Türkan Şoray) who lives in a mountain

village in the Aslantaş region of Adana and İlyas

(Kadir İnanır), a lorry driver employed to

transport sand to the dam, meet and fall in love.

İlyas abducts Asya and, with the help of his

friends, they get married. Shortly afterwards

their son, Samet, is born, thus sealing their

happiness once again. Late one night İlyas saves

the life of the construction manager, Cemşit,

whom he discovers half frozen in the road.

İlyas’ employers transfer him to work in the

repairs department. Tired of the monotony of

married life, he embarks on an affair with Dilek

(Hülya Tuğcu) the department’s secretary, thus

bringing Asya’s happiness to an abrupt end. Dark

clouds begin to loom over the marriage they have

built on the basis of such deep love. İlyas may

well have changed his lorry’s name from Never

Mind my Love to Al Yazmalım (The Girl with the

Red Scarf), but it is nothing more than a name

emblazoned on the vehicle. Neither the lorry

named after their love story, nor its driver’s path

remotely approach their hearts, nor their short

lived, prematurely ruptured love.

Abandoned and destitute, Asya hits the road with

her baby in her arms, with no idea of where she

is headed or whom she can turn to. It is at this

point that she encounters Cemşit, who has lost

his wife and child in an earthquake. He makes it his

mission to protect her and her child and win the

heart of this disillusioned young woman. Cemşit

thus becomes the head of her family. With him

Asya and her small son commence a new phase of

domestic contentment, in which they know

nothing but kindness. But Asya’s heart still

belongs to her first love, İlyas. She believes that

one day he will come in search of her and, despite

the serenity of her domestic life she never gives

up the wait for him.

Years later İlyas does indeed appear. With the inten-

tion of winning back the wife he once loved so

passionately, their only son and their short lived,

prematurely ruptured love. Asya is at a loss as to

which choice she should make. Furthermore she

needs to consider Samet. How is he supposed to

bond with the biological father he has barely

“It was real magic”Turkan Soray (Leading actress)

“It was Yilmaz’s masterpiece”Atilla Dorsay (Film Critic)

“It is the best love film ever”Hincal Uluc (Journalist)

seen, whom he has not even had the chance to

get to know, and who one fine day suddenly

abandoned him? Asya is forced to choose between

İlyas, the man she loves, her son’s father, and

Cemşit, who offered her his support and his heart

in her darkest days. She is forced to choose

between love and emotional investment. Torn

apart by her dilemma she eventually decides in

favour of emotional investment. Even though her

heart is still overflowing with love…

AWARDS

Türkan Şoray won the award for best actress at

the 1978 Taşken Film Festival for her role in this

film.

At the 15th Antalya Film Festival in 1978 Selvi

Boylum, Al Yazmalım carried off the awards for

Best Film, Best Director (Atıf Yılmaz) and Best

Cinematographer (Çetin Tunca).

FOOTPRINTS…

ATIF ABİ’s1 FOOTPRINTS…

I’m thinking, with my eyes closed. I’m thinking about Atıf Abi.

We run into each other on Yeşilçam Street. As he said “Hey Şerif, what’s up?”the ash from the cigarette

always hanging from his lips drooped, threatening to fall at any moment.

“I’m fine Abi” I say.

He was, as ever, closely shaven, his hair groomed, the creases in his trousers like razor blades, his shirt

gleaming…

Neat, as ever…

Like his screenplays,

Like his films…

NEAT…

In his eyes I see the film “The Girl with the Red Scarf” which advocates that love is emotional investment.

Like a little scallywag boy, he has a glint in his eye…

His eyes twinkle.

I see women..

I see Nurhan abla2 , Ayşe Şasa, Deniz, Türkan Şoray, etc

ETC, ETC, ETC, ETC, ETC……………..ETC………………..

…….ETC……………………………..ETC………………………….

I see Ah Belinda, Her Name is Vasfiye, Mine, A Widow, How Will Asiye Escape,

Atıf Abi asks “have you seen them all?”

“Why naturally Atıf abi” I reply.

He smiles…He takes my arm, we walk in Yeşilçam….

Our shadows accompany us,

Until black clouds block the sun…

I look up…I can’t see the blue of the sky anymore…

Atıf abi looks at me and says “Why did you make ten films about women Şerif?”

“So there wouldn’t be any women left for you abi” I reply…

We stop for a moment, helpless with laughter…

Helpless…

Atıf abi’s cigarette ash, unable to resist the irresistible pull of gravity, careers down…

As we glide in slow motion towards the tarmac opposite Emek [Effort] cinema…

It starts to thunder

Lightning strikes…

AND, a drop that has broken free from the black clouds silently strikes the spot where the ash has fallen…

…………………………………………

ATIF YILMAZ walks in rainsoaked YEŞİLÇAM street.

LEAVING footprints…

ŞERİF GÖREN

Film director

1 Translator’s note: Abi is an affectionate term of respect used for older males.2 Translator’s note: Abla is the feminine equivalent of abi.

THE WEEK’S FILMS

The Girl with the Red Scarf

Turkish film directed by Atıf Yılmaz, 1978. Starring: TürkanŞoray, Kadir İnanır, Ahmet Mekin, Hülya Tuwğlu, İhsan Yüce.

This week we’re seeing Atıf Yılmaz’s film “The Girl with the RedScarf” (Selvi Boylum, Al Yazmalım) that won the prize for thesecond best film after Mine (Maden) at the 15th InternationalAntalya Art Festival. The harbinger of the onset of deepestwinter, announcing that its entry will be sudden, forewarnsthat the cold days are accompanied by the despondency of thenew season. In such an environment there is no doubt that“The Girl with the Red Scarf”, with all its defects and virtues,is a heartening spark for Turkish cinema. Different in everyway, starting with its poster, it promises from the very firstglance to transcend the Yeşilçam conventions.

Atıf Yılmaz, now at the zenith of his career, who, since the1950s, has succeeded in balancing the style of his films andwho after attempting practically every genre has demonstra-ted a marked preference for themes revolving around villagesand rural environments, has presented creations that havealready earned their place in our cinema’s history. Even if hehas managed to convey “messages” to society in markeddoses, and, even if, influenced by the conditions, he occasio-nally latches onto cheap and one dimensional “compromises,his cinematographic narrative style, developed by hisfilmography that becomes increasingly richer by the year,shows, with his film “The Girl with the Red Kerchief”, a lovestory of melodramatic dimensions. Steering clear as far aspossible from the doors of Yeşilçam, with its flagrantlyexploited, characteristically individualistic concept of love,which the film turns its back on…“The Girl with the Red Scarf”, filmed in an environment andatmosphere in fitting with its sensitivity, is perceived as theproduct of two basic characteristics of Atıf Yılmaz’s cinema,his simple image perception, which eclipses words, and hisuse of a nature-environment location which can be consideredsuccessful, rather than of his plot. In my opinion theperfection with which the images are used, to which we are sounaccustomed in our cinema (we should mention here theachievement of Çetin Tunca, the director of cinematography),the indoor and outdoor locations, the expert depiction of theregion in which the film is set, which again does not conformto the conventions of our cinema, render “The Girl with theRed Scarf” exceptional.

Ali Özgentürk wrote the screenplay of the film adapted from astory by the famous Kirghiz writer Cengiz Aytmatov. Thebeginning, in which Asya (Türkan Şoray), who lives in amountain village where a dam is under construction, and thelorry driver İlyas (Kadir İnanır) meet and fall in love developsusing a highly effective cinematographic narration. In thissection Atıf Yılmaz, who on this occasion has been able towork exactly as he wishes, has brought together all theelements required for success. The pace, which increases withİlyas’ abduction of Asya, reaches its peak with the shots of thewedding which İlyas’ friends are instrumental in bringingabout. Asya gives birth to a baby boy one night when the“Istanbul urbanite” İlyas is out working. This marks the end ofher happiness. From this point on, everything becomes bleak.One blustering, stormy night, İlyas goes out in his red lorry,originally called “Never Mind my Love” now renamed “My RedKerchiefed Beloved”. Although it costs him his job, he saves a

broken down minibus with 11 passengers, including Cemşit(Ahmet Mekin), from certain death. To his mortification İlyasis demoted to the repairs department. In a state ofdesperation, he gives himself up to drink. The character of thesecretary, Dilek (Hülya Tuğlu), a vital component of anymelodramatic creation, is different from the “evil other”women we have been heretofore used to. The damage however,has been done and Asya takes to the roads, with her baby,Samet, in her arms. Atıf Yılmaz, who manages, by a hair’sbreadth, to prevent the progressive stagnation of the film’space and stops the film from turning into an over the topmelodrama by use of internal monologues, which add flavourto the narrative, thrusts the construction manager Cemşit,who has lost his wife and two children in an earthquake, intothe forefront of the action in the second half of the film.Having lost İlyas Asya turns to Cemşit, who is naturallyinclined to behave like her guardian angel. While in the Asya-İlyas relationship the theme of inequality between men andwomen that has been ongoing in Anatolia for so many eras islightly touched upon off screen, in the Asya-Cemşit-Sametrelationship the correlation between love-emotionalinvestment is heavily stressed. The master of love, or theinvestor in love, Cemşit, who has invested all his kindness,friendship and effort in the attempt to win Asya’s love (he hasalready won the young Samet’s), in the unnecessarilyprolonged, tear jerking ending, is, in contrast to İlyas, whomthey reencounter, the film’s “preferred”, sympathetic herowho deserves happiness.

Even if it is argued that the queen of our cinema, TürkanŞoray, is on this occasion more successful in portraying avillage girl than she has been on other occasions, in “The Girlwith the Red Scarf” which has been entirely adapted toŞoray’s requirements, this is not really the case. Turkan Şoraygives an emotional, eloquent performance within an overkillin the film’s flow. And at the end, when it is expected is thatthe idea that real love is emotional investment will bequashed, the tearful faces of İlyas and Asya, staring at theAsya-Samet-Cemşit triangle in disbelief are worthy of respect.“The Girl with the Red Scarf” has been thoroughly cleansed ofthe minor errors, frivolity, exaggeration, traditional defectsand unnecessary excesses that characterise our cinema. It canalso be asserted that “The Girl with the Red Scarf” has beenfaithfully adapted from the Soviet work by Aytmatov which wehave seen in previous years and again a couple of weeks ago.

Atıf Yılmaz’s product of painstaking effort, “The Girl with theRed Scarf” is, possibly on account of its details, possibly onaccount of its narrative technique, an interesting, originalwork. In this, his latest film, also worthy of respect from atechnical point of view, Atıf Yılmaz, while appearing to besaying nothing new, proves himself, by dramatising hisnarrative from beginning to end with a lively, dynamic flair forimage, brushing aside the market conditions with one sweepof the hand, to be one of the most dynamic, outstandingpersonages in Turkish cinema.

“The Girl with the Red Scarf”, a modest, well meaning andimpressive product, is the only film worth seeing this weekIt is a ripe work of Atıf Yılmaz, in every way deserving of

interest and praise, being as he is one of the most productiveand prolific representatives of our cinema’s now aginggeneration ...

SUNGU ÇAPANMilliyet Arts Supplement (1978)

Letter from CENGIZ AYTMATOV

My dear friends Arif and Ali

I’ve received the screenplay you sent me. You have my full consent

to cast the Turkish cinema stars Türkan Şoray and Kadir İnanır.

Feel free to make any changes to the screenplay that you see fit.

I wish you every success in your lives and in your work.

Cengiz Aytmatov

I could probably write a book about “The Girl with the Red Scarf”, which has played a very

important part in my cinematographic career.

When I received the offer for “The Girl with the Red Scarf” during those years of intense hard

work, my debt of loyalty to Atıf Yılmaz, my friendship with his associate Arif Keskiner, and

the added bonus of working with Türkan Şoray made me accept without hesitation. What’s

more, the story was wonderful.

The emotion and excitement needed to make a film into a masterpiece were there from the

first day to the last, never waning, if anything, they increased. All the film’s creators were

convinced we were making a great film. Atıf Yılmaz, Çetin Tunca, Ali Özgentürk, Ahmet

Mekin, Nurhan Nur, Elif İnci and everyone else involved in the making of the film was wholly

meticulous and decisive. This film, that brought the success of other films Türkan Şoray and

I had made together to a peak, has become one of the most acclaimed films of Turkish

cinema. Material concerns did not affect anyone except the technical team. Ayhan Şahenk’s

ceding the dam construction site to us as a location and the contribution of the residents

of Osmaniye on account of Arif Keskiner being from there were the main elements that eased

the filming process.

One of the important factors that enabled us to make such a great film using the most low

budget technology is the warmth, honesty, patience and sincerity that we brought to this

film. We devoted both Love and Emotional Investment to it. In line with the film’s message

that love is emotional investment. Don’t imagine that I have forgotten Cengiz Aytmatov. The

film was adapted from his work and he deserves more credit for its success than any of us.

Kadir İnanır

Main actor (Ilyas) of Selvi Boylum Al Yazmalim

March 5, 2010

Çıçek Fılm daha önce kurulup üç film yaptıktan

sonra isim değiştiren Ekta Film'in yerine kuruldu.

İlk filmi Kurt Kız'dan sonra başrolünü Kemal

Sunal'ın oynadığı ve yönetmenliğini Zeki Ökten'in

yaptığı Kapıcılar filmini yaptı.

Bu filmle Antalya Film festivalinde en iyi yönet-

men, en iyi oyuncu ve en iyi İkinci film ödüllerini

kazandı.

Daha sonra Atıf Yılmaz'la yaptığı Selvi Boylum Al

yazmalım filmi ile yine Antalya Film festivalinde

en iyi

yönetmen, en iyi görüntü yönetmeni ve en iyi

ikinci film ödüllerini kazandı. Ayrıca bu filmle

yurt dışında da ödül kazandı.

Maden filmi ile katıldığı Antalya Film festivalinde

En iyi erkek, en iyi kadın, en iyi yardımcı kadın

oyuncu ödülü-nün yanı sıra en iyi film ödülünü de

kazandı. Aynı yıl yine Antalya'da düzenlenen

uluslararası festivalde de en iyi Film ödülünü

kazandı.

Daha sonra yönetmenliğini Metin Erksan'ın

yaptığı Sensiz Yaşayamam adlı filmi yaptı.

10 bölümlük Anadolu Uygarlıkları belgesellerinin

ardından TRT televizyonu adına 3 bölümlük Bay

Alkolü Takdimimdir dizisinden sonra yine TRT'ye 5

bölümlük mizah dizisi yaptı.

After being founded and making three films Çıçek

Film was set up in place of Ekta Film, which had chan-

ged its name.

Its first film was the film The Concierge King

(Kapıcılar Kralı), directed by Zeki Ökten, in which

Kemal Sunal played the starring role following his

film Wolf Girl (Kurt Kız).

This film won the award for best director, best

actor and second best film at the Antalya Film

Festival.

Subsequently, the film “The Girl with the Red

Scarf” that Zeki Ökten made with Atıf Yılmaz won

the award for best director, best cinematographer

and second best film at the Antalya Film festival.

He also won awards for this film abroad.

With the film Mine (Maden), which he took to the

Antalya Film Festival, he won the award for best

actor, best actress and best supporting actress,

together with the award for the best film. In the

same year he won the award for best film at the

international film festival, also held in Antalya.

Subsequently he made the film I Can’t Live

Without You (Sensiz Yaşayamam) directed by

Metin Erksan.

Following a 10 part documentary entitled

Anatolian Civilisations (Anadolu Uygarlıkları) he

made a 3 part serial for the channel TRT entitled

The Gentleman Alcohol is my Offering (Bay Alkolü

About the restoration partners

Çıçek Fılm Çıçek Film

Takdimimdir). After that he made a 5 part humo-

rous serial, also for TRT.

In 1992 the film Piano Piano Loser (Piano Piano

Bacaksız) that he made with Tunç Başaran won

the award for best film in Antalya, Istanbul and

Iran.

Subsequently he made a film of the 10 part serial

Those who Bring us Joy (Yüzümüzü Güldürenler) for

private television channels.

1992 de Tunç Başaran'la yaptığı Piano Piano

Bacaksız filmiyle Antalya, İstanbul ve İranda en

iyi film ödüllerini kazandı.

Daha sonra Özel televizyonlar için 10 bölümlük

yüzümüzü güldürenler dizisi filme aldı.

Technicolor Foundation for CinemaHeritage

Created in 2006, the Technicolor Foundationfor Cinema Heritage (formerly ThomsonFoundation) is a non-profit entity, acting in thefield of preservation and promotion of film andaudiovisual heritage, which reflects the historyand the culture of a country. The Technicolor Foundation operates worldwideand as a priority, in countries where archivesare at risk. Three main lines guide its programs:preserve a film heritage as a key part of acountry’s memory, promote and highlight afilm heritage in order to show it and to share itwith large audience, train and sensitizeeveryone who can play a part in the safeguardof film heritage.The foundation currently conducts programs inmore than 8 countries: mostly India, Cambodia,Thailand, USA and France and more recentlyPalestinian territories and Mozambique. Each year, one of the objectives of this founda-tion is also to restore a key title of theinternational cinema in order to better raise theaudience’s awareness about the importance offilm heritage and about the risks endangered byfilms when not properly safeguarded. In 2008,the Foundation restored Lola Montès by MaxOphuls and in 2009 Mr Hulot’s Holiday byJacques Tati, both presented in Cannes, inBologna and other international festivals. The foundation changed its name in 2010,turning from Thomson Foundation toTechnicolor Foundation, as a consequence of itsfounder name change.

www.technicolorfilmfoundation.org

Sinema Mirası için Technicolor

2006’da yaratılan Sinema Mirası için Technicolor

Vakfı (daha önce Thomson Vakfı) kar amacı

gütmeyen ve bir ülkenin kültür ve tarihini

yansıtan işitsel-görsel mirasın ve filmlerin

korunması ve teşvik edilmesi alanında faaliyet

gösterir.

Technicolor Vakfı tüm dünyada aktiftir ve önceliği

arşivlerin risk altında olduğu ülkelere vermekte-

dir. Programlarına 3 ana hat rehberlik eder:

bir ülke hatırasının kiliti olan film mirasının

korunması, daha geniş bir kitleye ulaştırılması

ve gösterilmesi için film miraslarının teşvik

edilmesi ve bunlara dikkat çekilmesi ve film

mirasının korunmasında rol oynayabilecek

herkesin eğitilmesi ve herkese duyarlılık

kazandırılması.

Vakıf halihazırda 8’den fazla ülkede programlar

yürütmektedir: Çoğunlukla Hindistan, Kamboçya,

Tayland, ABD ve Franda ve yakın zamanda Filistin

toprakları ve Mozambik.

Kurumun her sense ortaya koyduğu hedeflerin-

den birisi uluslararası sinemadan bir filmi

yenilemek suretiyle film mirasının önemi ve

filmler uygun şekilde korunmadığında ortaya

çıkacak riskler hakkında izleyici kitlesinin

bilincini arttırmaktır. Vakıf her ikisi de daha sonra

Cannes, Bologna ve diğer uluslarasıfestivallerde

gösterilen Max Ophuls’un Lola Montès’ini

2008’de, Jacques Tati’nin Mr Hulot’s Holiday’ını

ise 2009 yılında yenilemiştir.

Kurucusunun isim değişikliği nedeniyle Vakıf 2010

yılında daha önce Thomson Vakf ı olan

adınıTechnicolor Vakfı olarak değiştirmiştir.

www.technicolorfilmfoundation.org

Groupama Gan Foundation for

Cinema

Founded in 1987, the Groupama Gan Foundationfor Cinema is today one of the key privatepartners for French films. It has accompanied130 filmmakers in making their first feature-film, thanks to project grants. Today its supportis recognised as a mark of quality.The Foundation also promotes more than 30film festivals in France and abroad. Once againthis year at the Festival de Cannes, it willaward the Prix Un Certain Regard - FondationGroupama Gan pour le Cinéma.The Foundation also champions the restorationof many film classics. It has participed in therestoration of L’Age d’Or by Luis Bunuel, Jour de

Fête, PlayTime and Mon Oncle by Jacques Tati.This year alone it participated in the restora-tion of Lufti Akad’s first film Strike the Whore;two documentaries by Manuel de Oliveira; and,of course, Jacques Tati’s Les Vacances de Mr

Hulot!

It also funded the release of the uncut versionof Michelangelo Antonioni’s documentaryChina-Chung Kuo, as well as the production ofHenri-Georges Clouzot’s Inferno by Serge Bromberg.

www.fondation-groupama-gan.com

Sinema için Groupama Gan Vakfı

1987’de kurulmuş olan Sinema için Groupama

Gan Vakfı bugün Fransız sinemasının önemli özel

ortaklarından birisidir. Verdiği proje hibeleriyle

bugüne dek 130 film yapımcısına ilk uzun metrajlı

filmlerinde eşlik etmiştir. Bugün filmlere verdiği

destek bir kalite göstergesi olarak kabul

edilmektedir.

Vakıf ayrıca Fransa’da ve yurtdışında olmak üzere

30’dan fazla film festivalini desteklemektedir. Bu

yıl bir kez daha Cannes Film Festivali’nde Prix Un

Certain Regard - Groupama Gan pour le Cinéma

Vakfı ödülünü verecektir.

Vakıf klasikleşmiş birçok filmin yenilenmesine de

öncülük etmektedir. Luis Brunel’e ait L’Age d’Or ve

Jacques Tati’ye ait Jour de Fête, PlayTime ve Mon

Oncle’nin yenilenmesi çalışmalarına katılmıştır.

Sadece bu yıl Lütfi Akad’ın ilk filmi olan Strike the

Whore’un, Manuel de Oliveira’in iki belgeseli ve

tabiii ki de Jacques Tati’nin Les Vacances de Mr

Hulot!’unun yenilenmesi çalışmalarına katılmıştır.

Vakıf, Serge Bomberg’in Henri-Georges Clouzot’s

Inferno’sunun yapımının yanısıra Michelangelo

Antonioni’nin China-Chung Kuo belgeselinin

kesilmemiş tam versiyonunun yayınlanmasını da

finanse etmiştir.

www.fondation-groupama-gan.com