The Secret Garden

ฟรานเซส ฮอดจ์สัน เบอร์เน็ตต์

เขียน

อภิชญา วารีสันติชัย

เรียบเรียงและวาดภาพประกอบ

ารี เลนน็อกซ์ เด็กหญิงผู้มีใบหน้าบูดบึ้ง เธอมักป่วยอยู่เสมอ พ่อและแม่ของเธอก็ยุ่งกับงาน จนไม่มีเวลาให้ มารีจึงอยู่กับพี่เลี้ยงชาวอินเดียและคนรับใช้เพียงลำาพัง ทุกคนที่นี่ตามใจเธอเสมอทำาให้มารีกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจ เช้าวันหนึ่งเมื่อมารีตื่นขึ้นมาไม่พบใครเธอจึงรู้ว่าครอบครัวเธอจากไปด้วยโรคมาเลเรียกันหมดซึ่งเหลือเธอรอดเพียงคนเดียว มารีจึงถูกส่งไปอยู่กับคุณลุงที่ประเทศอังกฤษ

ารเดินทางไปอังกฤษในครั้งนี้ คุณลุงของเธอส่งคุณแม่บ้านมารับ มารีไม่ชอบมิสซิสเมดล็อคและคิดว่าคุณแม่บ้านช่างไม่น่ารักเอาเสียเลย เมื่อต้องขึ้นรถเธอจึงทิ้งสัมภาระเอาไว้ให้เป็นหน้าที่ของคุณแม่บ้านแต่เพียงผู้เดียว มารีไม่เคยรู้ตัวเลยว่าตนเองไม่น่ารัก เธอมักคิดแต่เพียงว่าคนอื่นไม่น่ารัก เธอจึงไม่รู้ว่ามิสซิสเมดล็อคก็คิดว่ามารีไม่น่ารัก

ารเดินทางไปอังกฤษในครั้งนี้ คุณลุงของเธอส่งคุณแม่บ้านมารับ มารีไม่ชอบมิสซิสเมดล็อคและคิดว่าคุณแม่บ้านช่างไม่น่ารักเอาเสียเลย เมื่อต้องขึ้นรถเธอจึงทิ้งสัมภาระเอาไว้ให้เป็นหน้าที่ของคุณแม่บ้านแต่เพียงผู้เดียว มารีไม่เคยรู้ตัวเลยว่าตนเองไม่น่ารัก เธอมักคิดแต่เพียงว่าคนอื่นไม่น่ารัก เธอจึงไม่รู้ว่ามิสซิสเมดล็อคก็คิดว่ามารีไม่น่ารัก

ารีตื่นขึ้นเพราะหญิงรับใช้เข้ามาจุดเตาผิง “นั่นคืออะไรเหรอ” มารีถามสาวใช้แล้วชี้ไปนอกหน้าต่าง “นั่นคือมัวร์ คุณหนูไม่ชอบเหรอ? ในช่วงฤดูร้อนดอกไม้จะบานจนทั้งทุ่งหอมเหมือนน้ำาผึ้ง” มาร์ธาบอกและนำาเสื้อคลุมมาให้มารีใส่ก่อนออกไปเดินเล่นข้างนอก“คุณหนูต้องหัดเล่นคนเดียวเหมือนดิคคอนค่ะ ข้างนอกมีสวนให้ เล่นมากมายแต่มีสวนหนึ่งห้ามเข้ามันถูกปิดมา10ปีแล้ว”

นสวนมีต้นไม้และแปลงดอกไม้มากมาย แต่นี่เป็นฤดูหนาวดอกไม้จึงไม่ออกดอก แล้วมารีก็ได้ยินเสียงนก เสียงนั้นมาจากบนต้นไม้ต้นหนึ่งที่มีนกร็อบบิ้นอกแดงเกาะอยู่เสียงของมันฟังดูร่าเริง ทำาให้มารีรู้สึกผ่อนคลายเพียงไม่นานมันก็บินจากไปทางกำาแพงอีกฟากหนึ่ง

ารีจึงเดินไปลุงคนสวน “ฉันเห็นนกอกแดงเกาะอยู่บนยอดไม้” เมื่อคนสวนได้ยินจึงหันไปผิวปากมารีจึงได้พบกับเจ้านกร็อบบิ้นอีกครั้ง“ลุงชื่ออะไร” มารีถามลุงคนสวน“เบ็น เวเธอร์สตาฟฟ์ ฉันรู้จักเจ้าร็อบบิ้นมันตั้งแต่มันเป็นลูกนก มันเป็นเพื่อนเพียงหนึ่งเดียวของฉัน” “...ฉันไม่เคยมีเพื่อนเลย” มารีบอก

ารีเดินสำารวจไปตามทางแล้วเธอก็เห็น เจ้าร็อบบิ้นที่กำาลังก้มมองดูเธออยู่ มันส่งเสียงทักทายแล้วบินลงมายังพื้นดินก่อนกระโดดไปตามทาง มารีวิ่งตามไปจนพบอะไรบางอย่างถูกดินกลบอยู่ มันเป็นกุญแจดอกหนึ่งที่คงจะถูกฝังไว้ใต้ดินมานานหลายปีแล้ว “หรือว่า...จะเป็นกุญแจสวนลับนั่น”

ช้านี้มารีกระโดดเชือกไปรอบสวน กระทั่งเห็นเจ้าร็อบบิ้นที่เถาไอวี่ “เมื่อวานนี้เจ้าช่วยชั้นหาลูกกุญแจ วันนี้เจ้าน่าจะช่วยหาประตูลับ” ทันใดนั้นลมก็พัดแรงจนเถาไอวี่พลิ้ว เหมือนผ้าม่านขณะที่เถาไอวี่พลิ้วมันเปิด ริ้วหนาแน่นออกให้เห็นแผ่นไม้เธอจึงรีบ เข้าไปจับทันทีและมันก็คือประตูลับจริงๆ เธอหยิบลูกกุญแจออกมาไข ลูกกุญแจหมุนได้!

ป็นที่ที่เกินกว่าจะจินตนาการได้ทั้งสวนมีแต่กุหลาบ ทั้งพันธุ์เลื้อยพันธุ์ต้นและพันธุ์พุ่ม แต่ไม่มีดอกเลย มารีจึงไม่แน่ใจว่ากุหลาบตายไปหรือยัง เธอจึงได้แต่ดึงหญ้าออกจากรอบต้นกุหลาบ มารีเล่นอย่างเพลิดเพลินจนเกือบลืมเวลาอาหารกลางวัน

อนนี้มารีวิ่งได้เร็วขึ้น กระโดดเชือกได้มากถึงร้อยครั้ง เธอยังขุดดิน พรวนดิน ถอนหญ้า การทำาสวนกลายเป็น ของเล่นชิ้นโปรด เธอจึงให้มาร์ธาเขียนจดหมายหาน้องชายเพื่อฝากซื้ออุปกรณ์ทำาสวน แล้วเธอก็ได้พบเด็กชายคนหนึ่งที่ชายป่า ใกล้ๆนั้นมีไก่ฟ้าและกระต่ายที่สนใจเสียงแปลกๆนั้นอยู่มาก เด็กชายเห็นมารีจึงยกมือทักทายแล้วพูดด้วยเสียงเบาๆ “ผมคือดิคคอนและผมรู้ว่าคุณคือคุณหนูมารี สวนอยู่ไหนครับ” เธอจึงเดินนำาไปยังกำาแพงที่มีเถาไอวี่ปกคลุมหนาแน่น “นี่ไงละสวนลับของชั้น!” มารีบอกอย่างภูมิใจ

วยแต่ก็ดูลึกลับ ดิคคอนคิดก่อนมองไปรอบๆด้วยความทึ่ง “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะไม่บอกใครเรื่องสวนนี้ใช่ไหม” มารีถาม “ความลับของคุณหนูจะเหมือนควาลับของนกที่ไม่มีใครรู้ว่ารังมันอยู่ไหน”

กกลางคืนมารีได้ยินเสียงร้องไห้ มารีจึง ตามเสียงนั้นไปจนพบเด็กชายคนหนึ่ง “เธอเป็นใคร แล้วทำาไมเธอต้องร้องไห้”“ฉันคือคอลลิน ฉันปวดหัว ฉันไม่สบาย”“ฉันคือมารี มิสเตอร์คราเวนเป็นลุงของชั้น”“เขาเป็นพ่อฉัน เธออายุเท่าไหร่” เด็กชายบอก“สิบขวบเท่าเธอ เท่ากับเวลาที่สวนลับนั้นถูกปิด”“สวนลับ! ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน ฉันอยากเห็นสวนนั้น”คืนนั้นมารีอยู่เป็นเพื่อนคอลลินจนกระทั่งเขาหลับเธอคุยกับคอลลินเรื่องสวน เรื่องดิคคอนส่วนเรื่องสวนลับมันจะเป็นความลับจนกว่าจะแน่ใจว่าเขาจะเก็บความลับได้

ช้าวันถัดมาท้องฟ้าสดใส ดอกไม้ใบหญ้าเริ่มออกดอกอีกครั้ง มารีรู้สึกตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเธอจึงรีบมาที่สวนลับ และเธอก็ต้องแปลกใจอีกครั้งที่มีคนมาก่อนเธอ“ดิคคอน! เธอตื่นเช้าขนาดนี้ได้ยังไง ดวงอาทิตย์เพิ่งขึ้นเอง”“ผมจะมัวนอนได้ไง ตอนที่เข้ามาที่นี่ทุกอย่างดูเป็นสีเทาไปหมดแต่ตอนนี้ทุกอย่างที่นี่มันกำาลังเปลี่ยนไปมันกำาลังจะเป็นสีเขียว!”“เธอรู้เรื่องคอลลินไหม เขากลัวตัวเองจะหลังค่อมจะมีปุ่มบนหลังถ้าเราพาคอลลินมาที่นี่ เขาคงเพลินจนสุขภาพอาจจะดีขึ้น”

ารีต้องสะดุ้งตื่นกลางดึกเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง เธอจึงรีบวิ่งไปที่ห้องคอลลินด้วยความตกใข “ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีปุ่มที่หลัง” คอลลินโวยวาย “ที่หลังเธอไม่มีปุ่มอะไรทั้งนั้น เธอคิดไปเอง!” มารีตะโกนบอกแล้วเปิดหลังของคอลลินให้ทุกคนในห้องช่วยกันดู “ไม่มีสักปุ่มเดียว เธอแค่ผอมไปจนพบปุ่มกระดูกสันหลัง” “จริงหรือ ฉันไม่ได้หลังค่อม ฉันจะอยู่ได้จนโตใช่ไหม”“ใช่ ถ้าเธอเลิกอารมณ์เสียแล้วออกไปรับอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก”“ฉันจะออกไปข้างนอกกับเธอนะมารี ฉันอยากเจอดิคคอนด้วย”มารีอยากให้คอลลินแข็งแรงจึงสัญญาจะพาคอลลินไปที่สวนลับ

ช้านี้มารีได้วิ่งมาหาคอลลินอย่างตื่นเต้นเพื่อนำาข่าวดีมาบอก “วันนี้ดิคคอนพาเจ้าจิ้งจอก เจ้ากากับลูกแกะเกิดใหม่มาให้เธอดูด้วย” ดิคคอนทักทายคอลลินอย่างเป็นมิตรทั้งสามนั่งคุยกันบ้าง ดูหนังสือภาพบ้างและวางแผนพาคอลลินไปที่สวนลับโดยที่ไม่ให้ใครรู้“บ่ายนี้ฉันจะนั่งรถเข็นออกไปที่สวน ห้ามใครเข้ามาในสวนจนกว่าฉันจะเรียก” คอลลินบอกกับแม่บ้าน ก่อนที่จะให้ดิคคอนช่วยเข็นเก้าอี้ไป

ส้นทางเดินเล่นของเด็กทั้งสามนั้นไม่มีใครได้เห็น แต่ทั้งสามคนก็ยังเดินตามเส้นทางที่วางไว้แม้จะตื่นเต้นก็ตาม ยิ่งเข้าใกล้สวนลับก็ยิ่งตื่นเต้นจนคุยกับด้วยเสียงกระซิบกระซาบ“นั่นเป็นสวนที่เจอนกร็อบบิ้นแล้วก็ตรงนั้นที่เนินดินนั่น มันบินลงไปเกาะบอกให้ชั้นรู้ว่ากุญแจถูกฝังอยู่ที่นั่น”มารีชี้กระซิบ“ไหน ตรงไหน ตรงนั้นหรอ”คอลลินร้องถามอย่างตาโต“ส่วนตรงนี้” มารีจับม่านเถาไอวี่เปิดออก “นี่ไงลูกบิด แล้วก็ประตู...ดิคคอนเข็นเข้าไปเลย เร็วเข้า!”

อลลินมองไปรอบสวนอย่างตกตะลึง “ฉันจะต้องหาย มารี ดิคคอนฉันต้องหายป่วยแน่ๆ!” แสงแดดทำาให้หน้าดิคคอนดูสดใสขึ้นอย่างน่ามหัศจรรย์ แล้วมารีก็ต้องตกใจเมื่อเห็นลุงเบ็นยืนอยู่เหนือขอบกำาแพง แต่ลุงเบ็นก็ต้องเป็นฝ่ายตกใจ เมื่อได้เห็นคนบนรถเข็น“คุณคอลลิน! คุณออกมาที่นี่ได้ยังไงก็คุณไม่สบายแล้วหลังคุณไม่ได้โก่งรึ”“ฉันสบายดี ไม่ได้หลังค่อม!”คอลลินตอบอย่างโมโห แล้วขาสองข้างก็ก้าวเหยีบลงบนพื้นหญ้า ยืนหลังตรงให้ทุกคนได้เห็น“ขอบคุณพระเจ้า! คุณไม่ได้ไม่สบายอย่างที่เขาบอกกัน”ลุงเบ็นร้องอย่างดีใจ

ณะที่คอลลินและมารีกำาลังวิ่งแข่งกัน ประตูสวนก็เปิดออก ทำาให้คอลลินเสียหลัก แต่โชคดีที่ชายคนนั้นรับเขาเอาไว้ “อะไรกันนี่ คอลลิน...ในสวน”มิสเตอร์คราเวนพึมพำา“ครับคุณพ่อ สวนนี้แหละทำาให้ผมหายดี ทั้งมารีและดิคคอนด้วย คุณพ่อดีใจไหมครับที่ผมสบายดี ไม่ได้หลังค่อมอย่างที่พูดกัน”มิสเตอร์คราเวนดีใจจนพูดอะไรไม่ออก เขาฟังลูกชายเล่าอย่างมีความสุขท่ามกลางเสียงหัวเราะที่ปกคลุมไปทั่วสวน เป็นสัญญาณว่าความสุขได้กลับมาเยือนที่คฤหาสน์แห่งนี้อีกครั้งหนึ่ง

ผลงานเรื่องอื่นๆของฟรานเซส ฮอดจ์สัน เบอร์เน็ตต์

ที่จัดพิมพ์โดยสำานักพิมพ์แพรวเยาวชน

เจ้าหญิงน้อย

ลอร์ดน้อยฟอนเติ้ลรอย