TIÔËÏÓÐÑÙÔÏÔÕÐÏÕ ÂÉÂËÉÏÄÅÓÉÁwebdata.psichogios.gr/sample/9789604538904.pdf · Αυτό είναι από τα πράγματα που κάνουν τα παιδιά

TIÔËÏÓ ÐÑÙÔÏÔÕÐÏÕ: BEFORE I FALLΑπό τις Εκδόσεις Ηarper, Νέα Υόρκη 2010

TÉÔËÏÓ ÂÉÂËÉÏÕ: Πριν φύγωÓÕÃÃÑÁÖÅÁÓ: Lauren Oliver

ÌÅÔÁÖÑÁÓÇ: Αριάδνη ΜοσχονάÅÐÉÌÅËÅÉÁ — ÄÉÏÑÈÙÓÇ ÊÅÉÌÅÍÏÕ: Αναστασία Σακελλαρίου

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Joel TippieÇËÅÊÔÑÏÍÉÊÇ ÓÅËÉÄÏÐÏÉÇÓÇ: Μερσίνα Λαδοπούλου

EÊÔÕÐÙÓÇ: Άγγελος Ελεύθερος & ΣΙΑ Ο.Ε.ÂÉÂËÉÏÄÅÓÉÁ: Κωνσταντίνα Παναγιώτου & ΣΙΑ Ο.Ε.

© Lauren Oliver, 2010© Φωτογραφίας εξωφύλλου: Veer Incorporated, 2010

© EÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ×ÏÃÉÏÓ Á.Å., ÁèÞíá 2011

Ðñþôç Ýêäïóç: Μάρτιος 2011

ÉSBN 978-960-453-890-4

Τυπώθηκε σε χαρτί ελεύθερο χημικών ουσιών, προερχόμενο αποκλειστικάκαι μόνο από δάση που καλλιεργούνται για την παραγωγή χαρτιού.

To ðáñüí Ýñãï ðíåõìáôéêÞò éäéïêôçóßáò ðñïóôáôåýåôáé êáôÜ ôéò äéáôÜîåéò ôïõ Åëëçíéêïý Íüìïõ (Í. 2121/1993üðùò Ý÷åé ôñïðïðïéçèåß êáé éó÷ýåé óÞìåñá) êáé ôéò äéåèíåßò óõìâÜóåéò ðåñß ðíåõìáôéêÞò éäéïêôçóßáò. Áðáãïñåýå-ôáé áðïëýôùò ç Üíåõ ãñáðôÞò Üäåéáò ôïõ åêäüôç êáôÜ ïðïéïäÞðïôå ôñüðï Þ ìÝóï áíôéãñáöÞ, öùôïáíáôýðùóçêáé åí ãÝíåé áíáðáñáãùãÞ, åêìßóèùóç Þ äáíåéóìüò, ìåôÜöñáóç, äéáóêåõÞ, áíáìåôÜäïóç óôï êïéíü óå ïðïéáäÞðï-ôå ìïñöÞ (çëåêôñïíéêÞ, ìç÷áíéêÞ Þ Üëëç) êáé ç åí ãÝíåé åêìåôÜëëåõóç ôïõ óõíüëïõ Þ ìÝñïõò ôïõ Ýñãïõ.

ÅÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ×ÏÃÉÏÓ Á.Å. PSICHOGIOS PUBLICATIONS S.A.¸äñá: ÔáôïÀïõ 121 Head office: 121, Tatoiou Str.144 52 Ìåôáìüñöùóç 144 52 Metamorfossi, GreeceÂéâëéïðùëåßï: Ìáõñïìé÷Üëç 1 Bookstore: 1, Mavromichali Str.106 79 ÁèÞíá 106 79 Áthens, GreeceÔçë.: 2102804800 Tel.: 2102804800Telefax: 2102819550 Telefax: 2102819550www.psichogios.gr www.psichogios.gre-mail: [email protected] e-mail: [email protected]

© lauren oliver 2010 / ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ 2011

ÌåôÜöñáóç:Αριάδνη Μοσχονά



Στη μνήμη του Σέμον Έμιλ Κνούντσεν Β΄

Πίτερ:Σ’ ευχαριστώ που μου χάρισες μερικά

από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια.Μου λείπεις.


ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Λένε πως, λίγο πριν πεθάνεις, περνάει μπροστά απ’ ταμάτια σου ολόκληρη η ζωή σου – μα σ’ εμένα δε συ-νέβη αυτό.

Για να είμαι ειλικρινής, όλη αυτή η ιστορία με την τελευταίαστιγμή και με την ταινία με τα στιγμιότυπα απ’ τη ζωή σουμου φάνταζε πάντα απαίσια. Κάποια πράγματα είναι καλύ-τερο να παραμένουν θαμμένα και ξεχασμένα, όπως θα έλε-γε και η μαμά. Πολύ θα με χαροποιούσε να ξέχναγα, για πα-ράδειγμα, τα πάντα σχετικά με την πέμπτη δημοτικού (τη φά-ση με τα γυαλιά και τα σιδεράκια), και μη μου πείτε πωςυπάρχει άνθρωπος που θέλει να ξαναζήσει την πρώτη μέρατου γυμνασίου. Αν προσθέσουμε σε αυτά και όλες τις βαρε-τές οικογενειακές διακοπές, τα άσκοπα μαθήματα άλγεβρας,τους πόνους περιόδου και τα χάλια φιλιά, νομίζω πως μιαφορά που τα έζησα μου ήταν αρκετή και με το παραπάνω.

Η αλήθεια είναι, πάντως, πως δε θα με πείραζε να ξανα-ζούσα τις καλύτερες στιγμές μου: όταν ο Ρομπ Κόκραν κι εγώφιληθήκαμε στη μέση της πίστας στο χορό του σχολείου, γιανα μας δουν όλοι και να καταλάβουν πως είμαστε μαζί.


Όταν η Λίντσι, η Έλοντι, η Άλι κι εγώ μεθύσαμε και ξαπλώ-σαμε ανάσκελα στο έδαφος και ανοιγοκλείναμε χέρια και πό-δια. Αν το κάνεις αυτό όταν έχει χιόνι, φτιάχνεις κάτι σαν άγ-γελο. Ήταν όμως Μάιος, κι έτσι τελικά αφήσαμε μόνο απο-τυπώματα απ’ τα κορμιά μας στο χορτάρι της Άλι. Το πάρτιπου έκανα όταν έκλεισα τα δεκαέξι, και στολίσαμε με εκατόκεράκια και χορέψαμε πάνω στο τραπέζι στην αυλή. Εκείνητη φορά που η Λίντσι κι εγώ κάναμε μια φάρσα στην ΚλάραΣους, μας κυνήγησαν οι μπάτσοι και γελάσαμε τόσο πολύ,που κοντέψαμε να ξεράσουμε. Αυτά είναι τα πράγματα πουήθελα να θυμάμαι. Αυτά είναι τα πράγματα για τα οποίαήθελα να με θυμούνται.

Όμως, προτού πεθάνω, δε σκέφτηκα τον Ρομπ, ούτε καικανένα άλλο αγόρι. Δε σκέφτηκα τα ακραία πράγματα πουείχα κάνει με τις φίλες μου. Ούτε την οικογένειά μου σκέ-φτηκα, ή το πώς το πρωινό φως δίνει στους τοίχους τουυπνοδωματίου μου ένα κρεμ χρώμα, ή το πώς μυρίζουν οιαζαλέες που έχω έξω απ’ το παράθυρό μου τον Ιούλιο, έναμείγμα μελιού και κανέλας.

Αντί για όλα αυτά, εγώ σκέφτηκα τη Βίκι Χάλιναν.Και, ειδικότερα, σκέφτηκα εκείνη τη φορά στην τετάρτη

δημοτικού, όταν η Λίντσι ανακοίνωσε μπροστά σε ολόκληρητην τάξη της γυμναστικής ότι δεν ήθελε τη Βίκι στην ομάδατης – θα παίζαμε μήλα. «Είναι πολύ χοντρή», είχε πετάξει ηΛίντσι. «Μπορούν να τη χτυπήσουν και με τα μάτια κλειστά».Εγώ τότε δεν ήμουν ακόμη φίλη με τη Λίντσι, ήδη από τότεόμως είχε έναν τρόπο να λέει τα πράγματα έτσι ώστε ναακούγονται ξεκαρδιστικά, κι εγώ είχα γελάσει μαζί με όλουςτους υπόλοιπους. Στο μεταξύ, το πρόσωπο της Βίκι είχε γί-νει πιο κόκκινο κι από παπαρούνα.

Αυτό θυμήθηκα εγώ τη στιγμή πριν από το θάνατό μου,τη στιγμή που θα έπρεπε να μου γίνει κάποια τρομερή απο-κάλυψη σχετικά με το παρελθόν μου: τη μυρωδιά του βερ-νικιού και το τρίξιμο των αθλητικών μας παπουτσιών πάνω

�� ΠΡΟΛΟΓΟΣ


στο γυαλισμένο πάτωμα. Το πόσο στενό ήταν το ελαστικόσορτσάκι μου. Το γέλιο που αντηχούσε στο μεγάλο, άδειοχώρο, σαν να βρίσκονταν πολύ περισσότερα από είκοσι πέ-ντε άτομα μέσα στο γυμναστήριο.

Και το πρόσωπο της Βίκι.Το παράξενο είναι πως δεν τα είχα σκεφτεί όλα αυτά εδώ

και αιώνες. Ήταν μία από αυτές τις αναμνήσεις που ούτε κανήξερα πως θυμόμουν, αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Όχιότι η Βίκι έπαθε κανένα ψυχολογικό τραύμα ή τίποτα τέτοιο.Αυτό είναι από τα πράγματα που κάνουν τα παιδιά το έναστο άλλο. Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Πάντα θα υπάρχεικάποιος που θα γελάει και κάποιος που θα γελάνε εις βάροςτου. Συμβαίνει κάθε μέρα, σε κάθε σχολείο, σε κάθε πόλη τηςΑμερικής – και μάλλον και ολόκληρου του κόσμου, απ’ ό,τιφαντάζομαι. Το όλο θέμα καθώς μεγαλώνεις είναι να μάθειςνα βρίσκεσαι απ’ την πλευρά αυτών που γελάνε.

Καταρχήν, η Βίκι δεν ήταν και τόσο χοντρή –είχε μερικάπαιδικά παχάκια στο πρόσωπο και το στομάχι– και, προτούπάμε γυμνάσιο, τα είχε χάσει και είχε πάρει και κοντά οκτώεκατοστά. Έγινε μάλιστα και φίλη με τη Λίντσι. Έπαιζαν μα-ζί χόκεϊ και χαιρετιόντουσαν στους διαδρόμους. Μια φορά,στην τρίτη γυμνασίου, η Βίκι ανέφερε το περιστατικό σε έναπάρτι –ήμασταν όλοι ψιλομεθυσμένοι– και γελούσαμε και γε-λούσαμε, η Βίκι περισσότερο απ’ όλους, ώσπου το πρόσω-πό της έγινε σχεδόν τόσο κόκκινο όσο και τόσα χρόνια νωρί-τερα, στο γυμναστήριο.

Αυτό ήταν το παράξενο νούμερο ένα.Ακόμα πιο παράξενο ήταν το γεγονός πως μόλις είχαμε

πιάσει κουβέντα για το θέμα αυτό – για το πώς μπορεί να εί-ναι ακριβώς πριν πεθάνεις, δηλαδή. Δε θυμάμαι ακριβώςπώς μας προέκυψε, εκτός του ότι η Έλοντι διαμαρτυρότανότι πάντα εγώ κάθομαι στη θέση του συνοδηγού και αρνιό-ταν να βάλει τη ζώνη ασφαλείας της. Έσκυβε συνεχώς μπρο-στά, στο μπροστινό κάθισμα, για να ψαχουλέψει το iPod της

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ��


Λίντσι, μολονότι υποτίθεται ότι εγώ είχα το προνόμιο ναεκτελώ χρέη ντιτζέι. Προσπαθούσα να εξηγήσω τη θεωρίαμου περί των «καλύτερων στιγμών» που βλέπεις ακριβώςπριν από το θάνατό σου, και επέλεγε η καθεμιά μας ποιεςθα ήταν αυτές. Η Λίντσι επέλεξε ότι την είχαν δεχτεί στο πα-νεπιστήμιο Duke, προφανώς, και η Άλι –που γκρίνιαζε για τοκρύο, ως συνήθως, και απειλούσε να πεθάνει επιτόπου απόπνευμονία– συμμετείχε ίσα ίσα για να πει πως θα ήθελε ναζει και να ξαναζεί για πάντα το πρώτο της φιλί με τον ΜατΓουάιλντ, κάτι που δεν εξέπληξε κανέναν. Η Λίντσι και η Έλο-ντι κάπνιζαν, παγωμένη βροχή έμπαινε απ’ τα τζάμια, πουήταν μόνο μια χαραμάδα ανοιχτά. Ο δρόμος ήταν στενός καιγεμάτος στροφές. Και στις δυο πλευρές του τα σκοτεινά, γυ-μνά κλαδιά των δέντρων πήγαιναν μπρος-πίσω, λες και οαέρας τα είχε βάλει να χορεύουν.

Η Έλοντι έβαλε το Splinter των Fallacy, για να τη σπάσειστην Άλι, μάλλον επειδή τα είχε πάρει με την γκρίνια της.Ήταν το τραγούδι της Άλι και του Ματ, ο οποίος την είχε πα-ρατήσει τον Σεπτέμβριο. Η Άλι την αποκάλεσε σκύλα και έλυ-σε τη ζώνη ασφαλείας της, έσκυψε μπροστά και προσπα-θούσε να αρπάξει το iPod. Η Λίντσι διαμαρτυρήθηκε πως κά-ποια της έδινε αγκωνιές στο λαιμό. Το τσιγάρο έπεσε από τοστόμα της και προσγειώθηκε ανάμεσα στα μπούτια της. Άρ-χισε να βρίζει και προσπαθούσε να σβήσει τις καύτρες πουέπεσαν στο κάθισμα, ενώ η Έλοντι και η Άλι εξακολουθού-σαν να τσακώνονται κι εγώ προσπαθούσα να τις ηρεμήσω,θυμίζοντάς τους πόση πλάκα είχε όταν προσπαθούσαμε νασχηματίσουμε αγγέλους στο χιόνι, ενώ ήταν Μάιος. Τα λά-στιχα γλίστρησαν λίγο στο βρεγμένο δρόμο και το αυτοκίνη-το ήταν γεμάτο καπνό, κορδέλες καπνού που ανέβαιναν σανφαντάσματα στον αέρα.

Έπειτα εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά στο αυτοκίνητοένα άσπρο φως. Η Λίντσι κάτι φώναξε –λέξεις που δεν μπο-ρούσα να διακρίνω, κάτι σαν σκατά ή σκάστε– και ξαφνικά

�� ΠΡΟΛΟΓΟΣ


το αυτοκίνητο βγήκε από το δρόμο και το καταβρόχθισε τοδάσος. Άκουσα έναν απαίσιο, οξύ ήχο –λαμαρίνα που τρί-βεται πάνω σε λαμαρίνα, γυαλιά που θρυμματίζονται, το αυ-τοκίνητο να διπλώνεται στα δύο– και μύρισα φωτιά. Είχα τοχρόνο να αναρωτηθώ αν η Λίντσι είχε σβήσει το τσιγάρο της.

Έπειτα ξεπρόβαλε απ’ το παρελθόν το πρόσωπο της Βί-κι Χάλιναν. Άκουσα γέλια να αντηχούν και να στριφογυρίζουνγύρω μου, να φουντώνουν και να γίνονται κραυγή.

Κι έπειτα τίποτα.Το θέμα είναι πως δεν μπορείς να το ξέρεις. Δεν είναι ότι

ξυπνάς μ’ ένα κακό προαίσθημα στο στομάχι σου. Δε βλέ-πεις σκιές εκεί όπου δε θα έπρεπε να υπάρχουν. Δε θυμά-σαι να πεις στους γονείς σου ότι τους αγαπάς ή –στη δικήμου περίπτωση– ούτε καν αντίο.

Αν είσαι σαν εμένα, ξυπνάς εφτά λεπτά και σαράντα εφτάδευτερόλεπτα πριν από την ώρα που θα έρθει να σε πάρειη κολλητή σου. Ανησυχείς τόσο πολύ για το πόσα τριαντά-φυλλα θα πάρεις για του Αγίου Βαλεντίνου, που το μόνο πουκάνεις είναι να φορέσεις στα γρήγορα τα ρούχα σου, ναβουρτσίσεις τα δόντια σου και να προσευχηθείς στον Θεό ναέχεις αφήσει τα καλλυντικά σου στον πάτο της τσάντας σουώστε να μπορέσεις να βαφτείς μέσα στο αυτοκίνητο.

Αν είσαι σαν εμένα, η τελευταία σου μέρα ξεκινάει κάπωςέτσι:

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ��


1

Μπιπ, μπιπ», φωνάζει η Λίντσι. Πριν από μερικές εβδο-μάδες η μαμά μου της έβαλε τις φωνές που κορνά-ριζε κάθε πρωί στις εφτά παρά πέντε, κι η Λίντσι

βρήκε αυτή τη λύση.«Έρχομαι», της φωνάζω εγώ, αν και με βλέπει να σπρώ-

χνω την εξώπορτα και να προσπαθώ να φορέσω το παλτόμου, ενώ ταυτόχρονα παλεύω με το ντοσιέ μου.

Την τελευταία στιγμή με τραβάει απ’ τα ρούχα η οκτά-χρονη αδελφή μου, η Ίζι.

«Τι;» ρωτάω γυρνώντας απότομα. Έχει το ραντάρ της μι-κρής αδελφής: όποτε έχω δουλειά, έχω αργήσει ή μιλάω μετο φίλο μου στο τηλέφωνο, τότε ακριβώς επιλέγει να με ενο-χλήσει.

«Ξέχασες τα γάντια σου», μου λέει. Μόνο που αυτό πουακούγεται είναι «Κθέχαθεθ τα γάντια θου». Αρνείται να πάειγια λογοθεραπεία για το ψεύδισμά της, μολονότι όλα ταπαιδιά της τάξης της την κοροϊδεύουν. Λέει πως της αρέσειο τρόπος με τον οποίο μιλάει.

Παίρνω τα γάντια μου. Είναι κασμιρένια, και μάλλον θα


τα έχει λερώσει με φιστικοβούτυρο. Τα δάχτυλά της είναιμονίμως χωμένα σ’ ένα βάζο απ’ αυτό το πράγμα.

«Τι σου έχω πει, Ίζι;» λέω χτυπώντας την απαλά με τοδάχτυλο στη μέση του μετώπου της. «Να μην αγγίζεις ταπράγματά μου». Εκείνη χαχανίζει σαν χαζή, κι εγώ αναγκά-ζομαι να τη σπρώξω μέσα, προτού κλείσω την πόρτα. Ανήταν στο χέρι της, θα με ακολουθούσε παντού όλη μέρα σαντο σκυλάκι.

Μέχρι να καταφέρω να βγω από το σπίτι, η Λίντσι έχεισκύψει έξω από το παράθυρο του Τανκ. Έτσι αποκαλούμετο αυτοκίνητό της, ένα τεράστιο ασημί Range Rover. (Κάθεφορά που κυκλοφορούμε με αυτό, τουλάχιστον ένας άν-θρωπος λέει: «Αυτό δεν είναι αυτοκίνητο, είναι νταλίκα», κιη Λίντσι ισχυρίζεται πως θα μπορούσε να κάνει μετωπικήμε νταλίκα και να βγει χωρίς ούτε μια γρατζουνιά. Αυτή καιη Άλι είναι οι μόνες από μας που έχουν δικά τους αυτοκίνη-τα. Το αυτοκίνητο της Άλι είναι ένα μικρούλι μαύρο Jetta, πουτο ονομάσαμε «το Μικρούλι». Εγώ δανείζομαι πότε πότε τοAccord της μαμάς μου. Η καημένη η Έλοντι αναγκάζεται νατη βγάζει με το παλιό καφετί Ford Taurus του πατέρα της,που ίσα που τσουλάει πια.

Η ατμόσφαιρα είναι γαλήνια και παγωμένη. Ο ουρανόςείναι τέλειος, γαλανός. Ο ήλιος έχει μόλις ανατείλει, αδύνα-μος και χλωμός, σαν να χύθηκε στον ορίζοντα και να βαριέ-ται να σκουπιστεί. Υποτίθεται πως θα βρέξει καταρρακτω-δώς αργότερα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Κάθομαι στη θέση του συνοδηγού. Η Λίντσι καπνίζει ήδηκαι δείχνει με την άκρη του τσιγάρου της τον καφέ που μουπήρε από το Dunkin’ Donuts.

«Κουλούρι;» λέω.«Πίσω».«Με σουσάμι;»«Φυσικά». Με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω καθώς οδη-

γεί στο δρομάκι του σπιτιού μου. «Ωραία φούστα».

�� ΛΟΡΕΝ ΟΛΙΒΕΡ


«Κι η δική σου».Η Λίντσι κατανεύει, αποδεχόμενη το κομπλιμέντο. Η αλή-

θεια είναι πως φοράμε την ίδια φούστα. Υπάρχουν δύο μέρεςπου η Λίντσι, η Άλι, η Έλοντι κι εγώ φοράμε επίτηδες τα ίδιαρούχα: η Μέρα της Πιτζάμας την Εβδομάδα των Πνευμά-των, επειδή αγοράσαμε όλες χαριτωμένα συνολάκια απ’ τοVictoria’s Secret πέρσι τα Χριστούγεννα, και η μέρα του ΑγίουΒαλεντίνου. Φάγαμε τρεις ώρες στο εμπορικό κέντρο να τσα-κωνόμαστε για το αν θα πάρουμε ροζ ή κόκκινα ρούχα –ηΛίντσι σιχαίνεται το ροζ, ενώ η Άλι φοράει μόνο ροζ– και τε-λικά καταλήξαμε σε μαύρες μίνι φούστες και κόκκινα αμάνι-κα με γουνάκι που βρήκαμε στο καλάθι με τις εκπτώσεις στοNordstrom.

Όπως ήδη είπα, αυτές είναι οι μόνες δύο μέρες που ντυ-νόμαστε επίτηδες ίδια. Η αλήθεια όμως είναι πως στο σχο-λείο μου, το Τόμας Τζέφερσον, λίγο πολύ όλοι είμαστε ίδιοι.Δεν υπάρχει επίσημη στολή –είναι δημόσιο σχολείο– αλλά οιεννιά στους δέκα μαθητές έχουν το ίδιο ντύσιμο: τζιν Seven,γκρι αθλητικά New Balance, λευκό μπλουζάκι και χρωματι-στό μπουφάν φλις North Face. Αγόρια και κορίτσια φοράνετα ίδια, μόνο που τα δικά μας τζιν είναι πιο στενά και πρέ-πει να κάνουμε πιστολάκι στα μαλλιά μας κάθε μέρα. Εδώείναι Κονέκτικατ – εδώ, αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο:να είσαι ακριβώς σαν τους γύρω σου.

Αυτό δε σημαίνει πως το σχολείο μας δεν έχει τα φρικιάτου –τα έχει–, μόνο που ακόμα και τα φρικιά είναι φρικιά μετον ίδιο τρόπο. Οι τρελο-οικολόγοι έρχονται στο σχολείο μετα ποδήλατα και φοράνε ρούχα από κάνναβη και δε λούζο-νται ποτέ, λες και το να έχουν κοτσιδάκια θα βοηθήσει στημείωση εκπομπής όζοντος. Τα ψώνια κουβαλάνε μεγάλαμπουκάλια γεμάτα τσάι με λεμόνι και φοράνε κασκόλ ακόμακαι το καλοκαίρι και δε μιλάνε στην τάξη γιατί «προσέχουντη φωνή τους». Τα μέλη της Κλίκας των Μαθηματικών κου-βαλάνε δέκα φορές περισσότερα βιβλία απ’ όλους τους άλ-

ΠΡΙΝ ΦΥΓΩ ��


λους και χρησιμοποιούν τα ντουλαπάκια τους και τριγυρί-ζουν συνεχώς με ανήσυχο ύφος, λες και περιμένουν πως κά-ποιος θα τους φωνάξει «Μπου!»

Η αλήθεια είναι πως δε με πολυνοιάζει. Καμιά φορά η Λίν-τσι κι εγώ κάνουμε σχέδια πώς θα το σκάσουμε μόλις απο-φοιτήσουμε και θα αράξουμε σε ένα λοφτ στη Νέα Υόρκη μεέναν τύπο που κάνει τατουάζ, που τον ξέρει ο ετεροθαλήςαδελφός της, αλλά κατά βάθος εμένα μου αρέσει που ζωστο Ρίτζβιου. Είναι καθησυχαστικό, αν αυτό σας λέει κάτι.

Σκύβω μπροστά και προσπαθώ να βάλω μάσκαρα χωρίςνα βγάλω το μάτι μου. Η Λίντσι δεν ήταν και ποτέ η πιο προ-σεκτική οδηγός του κόσμου και έχει μια τάση να στρίβει γρή-γορα το τιμόνι, να σταματάει απότομα κι έπειτα ξαφνικά ναγκαζώνει.

«Το καλό που του θέλω του Πάτρικ είναι να μου στείλειτριαντάφυλλο», λέει η Λίντσι, καθώς περνάει ένα στοπ χω-ρίς να σταματήσει, κι έπειτα παραλίγο να μου σπάσει τοσβέρκο, καθώς πατάει φρένο πριν από το επόμενο. Ο Πά-τρικ είναι ο πότε-έτσι-πότε-γιουβέτσι φίλος της Λίντσι. Έχουνήδη σπάσει κάθε ρεκόρ: τα έχουν χαλάσει δεκατρείς φορέςαπό την αρχή της σχολικής χρονιάς.

«Αναγκάστηκα να καθίσω δίπλα του όσο συμπλήρωνε τοχαρτί», είπα στριφογυρίζοντας τα μάτια. «Σαν καταναγκα-στικά έργα ήταν».

Ο Ρομπ Κόκραν κι εγώ βγαίνουμε μαζί από τον Οκτώβριο,αλλά εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί του από την έκτη δημοτι-κού, τότε που αυτός παραήταν κουλ για να ασχοληθεί μαζίμου. Ο Ρομπ ήταν ο πρώτος μου έρωτας, ή τουλάχιστον οπρώτος μου πραγματικός έρωτας. Είχα φιληθεί μια φορά μετον Κεντ ΜακΦούλερ στην τρίτη δημοτικού, αλλά αυτό προ-φανώς δε μετράει, αφού το μόνο που είχαμε κάνει ήταν ναανταλλάξουμε δαχτυλίδια πλεγμένα από αγριολούλουδα καινα παριστάνουμε το παντρεμένο ζευγάρι.

«Πέρσι πήρα είκοσι δύο τριαντάφυλλα». Η Λίντσι πετάει



το αποτσίγαρό της έξω από το παράθυρο και σκύβει για ναρουφήξει μια γουλιά καφέ. «Πάω για τα είκοσι πέντε φέτος».

Κάθε χρόνο πριν του Αγίου Βαλεντίνου το συμβούλιο τωνμαθητών στήνει έναν πάγκο έξω από το γυμναστήριο. Μπο-ρείς να αγοράσεις με δύο δολάρια τριαντάφυλλα που έχουνκρεμασμένα σημειωματάκια – και αυτά τα παραδίδουν στοναποδέκτη καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας μικροί Έρωτες(συνήθως κορίτσια της πρώτης ή της δευτέρας λυκείου πουπροσπαθούν να τα έχουν καλά με τους μαθητές της τρίτης).

«Εμένα δεκαπέντε θα μου ήταν αρκετά», λέω εγώ. Το πό-σα τριαντάφυλλα θα πάρεις είναι σπουδαία υπόθεση. Τοποιος είναι δημοφιλής και ποιος όχι φαίνεται από τον αριθ-μό των τριαντάφυλλων που κρατάει. Είναι κακό να πάρειςλιγότερα από δέκα και εξευτελιστικό αν δεν πάρεις πάνωαπό πέντε – βασικά, σημαίνει πως είσαι είτε άσχημη είτεάγνωστη. Ή ίσως και τα δύο. Καμιά φορά μερικές ψάχνουνστα σκουπίδια για πεταμένα τριαντάφυλλα, προκειμένου νατα προσθέσουν στο μπουκέτο τους, αλλά αυτό κάνει μπαμ.

«Λοιπόν». Η Λίντσι μου ρίχνει ένα πλάγιο βλέμμα. «Δενέχεις αγωνία; Έφτασε η μεγάλη μέρα. Τα επίσημα εγκαίνια!»λέει γελώντας.

Εγώ ανασηκώνω τους ώμους και γυρίζω προς το παρά-θυρο. Παρατηρώ την ανάσα μου που θολώνει το τζάμι.

«Σιγά το πράγμα». Οι γονείς του Ρομπ λείπουν αυτό τοΣαββατοκύριακο, και πριν από δυο εβδομάδες με ρώτησε ανθα μπορούσα να περάσω ολόκληρη τη νύχτα στο σπίτι του.Ήξερα πως στην ουσία με ρωτούσε αν ήθελα να κάνουμεσεξ. Είχαμε φτάσει πολύ κοντά μερικές φορές, αλλά πάνταστο πίσω κάθισμα της BMW του πατέρα του ή σε κανέναυπόγειο ή στο καθιστικό του σπιτιού μου, με τους γονείς μουνα κοιμούνται πάνω, και φαίνεται πάντα λάθος.

Έτσι, όταν μου ζήτησε να μείνω μαζί του όλη νύχτα, εί-πα ναι χωρίς να το καλοσκεφτώ.

Η Λίντσι στριγκλίζει και χτυπάει το χέρι της στο τιμόνι.



«Σιγά το πράγμα; Πλάκα μού κάνεις; Το μωρό μου μεγα-λώνει».

«Αχ, σε παρακαλώ». Νιώθω τη θερμότητα να ανεβαίνειστο λαιμό μου και ξέρω πως το πρόσωπό μου μάλλον θαέχει γίνει κατακόκκινο και γεμάτο πανάδες. Έτσι γίνεται κά-θε φορά που νιώθω ντροπή. Δε βρίσκω λύση, κι ας έχω δο-κιμάσει όλους τους δερματολόγους, όλες τις κρέμες και τιςπούδρες του Κονέκτικατ. Όταν ήμουν μικρότερη, τα παιδιάμού τραγουδούσαν:

«Τι είναι κόκκινο και άσπρο και πολύ πολύ αλλόκοτο; ΗΣαμ Κίνγκστον!»

Κουνάω το κεφάλι μου και σκουπίζω τον αχνό από το τζά-μι. Έξω ο κόσμος λαμπυρίζει, λες και τον έχουν περάσει μιαστρώση βερνίκι.

«Αλήθεια, πότε το κάνατε εσύ κι ο Πάτρικ; Πριν από τρειςμήνες περίπου;»

«Ναι, αλλά από τότε φροντίζουμε να αναπληρώσουμε τοχαμένο χρόνο». Η Λίντσι χοροπηδάει στο κάθισμά της.

«Αίσχος».«Μην ανησυχείς, μικρή. Όλα θα πάνε καλά».«Μη με λες μικρή».Αυτός είναι ένας λόγος που χαίρομαι που αποφάσισα να

κάνω σεξ με τον Ρομπ απόψε: για να σταματήσουν η Λίντσικαι η Έλοντι να με δουλεύουν. Και ευτυχώς, η Άλι είναι ακό-μη παρθένα, κι έτσι δε θα είμαι και η τελευταία της παρέας.Καμιά φορά νιώθω πως από τις τέσσερις εγώ κάπως σαννα περισσεύω, σαν να σέρνομαι πίσω τους.

«Σου είπα, σιγά το πράγμα».«Ό,τι πεις».Η Λίντσι μου έχει προκαλέσει νευρικότητα, κι έτσι μετράω

τα γραμματοκιβώτια που συναντάμε στο δρόμο μας. Ανα-ρωτιέμαι αν αύριο θα μου φαίνονται όλα διαφορετικά. Ανα-ρωτιέμαι αν εγώ θα φαίνομαι διαφορετική στους άλλους. Τοελπίζω.



Πλησιάζουμε στο σπίτι της Έλοντι και, προτού προλάβεινα κορνάρει η Λίντσι, η πόρτα ανοίγει διάπλατα και η Έλο-ντι βαδίζει στο παγωμένο μονοπάτι, ισορροπώντας πάνωσε οκτάποντα τακούνια, λες και βιάζεται να απομακρυνθείαπό το σπίτι.

«Δεν πάγωσες;» λέει η Λίντσι, όταν η Έλοντι μπαίνει στοαυτοκίνητο. Ως συνήθως, φοράει μόνο ένα λεπτό δερμάτι-νο μπουφάν, αν και το μετεωρολογικό δελτίο είπε πως ηθερμοκρασία θα είναι μείον.

«Ποιο το νόημα να είσαι κούκλα, αν δεν μπορείς να το δεί-ξεις;» Η Έλοντι κουνάει το στήθος της και σκάμε στα γέλια.Είναι αδύνατον να έχεις άγχος όταν είναι στην παρέα η Έλο-ντι, κι ο κόμπος που έχω στο στομάχι μου χαλαρώνει.

Η Έλοντι ανοιγοκλείνει το χέρι της σαν δαγκάνα κι εγώτης δίνω τον καφέ. Τον πίνουμε όλες ίδιο: μεγάλο, με άρω-μα φουντούκι, χωρίς ζάχαρη, με έξτρα κρέμα.

«Πρόσεχε πού κάθεσαι. Θα ζουλήξεις τα κουλούρια». ΗΛίντσι ρίχνει μια κατσουφιασμένη ματιά απ’ το καθρεφτάκι.

«Το ξέρεις πως θέλεις μια μπουκιά». Η Έλοντι δίνει ένασκαμπιλάκι στον ποπό της και γελάμε ξανά κι οι τρεις.

«Κράτα την όρεξή σου για τον Μάφιν, βρε λιγούρη».Ο Στιβ Ντόου είναι το πιο πρόσφατο θύμα της Έλοντι.

Τον αποκαλεί Μάφιν λόγω του επωνύμου του, που στα αγ-γλικά σημαίνει «ζυμάρι» και επειδή είναι μιαμ! (Η Έλοντι λέει:έχει πολλά λιπαρά για μένα και μυρίζει πάντα χόρτο.) Είναιμαζί εδώ και ενάμισι μήνα.

Η Έλοντι έχει μεγαλύτερη εμπειρία απ’ όλες μας. Έχασετην παρθενιά της στην πρώτη λυκείου και έχει ήδη κάνει σεξμε δυο αγόρια. Αυτή μου είπε πως πονούσε μετά τις πρώ-τες δύο φορές που έκανε σεξ, και αυτό μου δημιούργησεακόμα μεγαλύτερη νευρικότητα. Μπορεί να ακούγεται τρε-λό, αλλά δεν το είχα σκεφτεί ποτέ σαν κάτι σωματικό, κάτιπου μπορεί να σε πονάει, σαν το ποδόσφαιρο ή την ιππα-σία. Φοβάμαι πως δε θα ξέρω τι να κάνω, όπως όταν παί-



ζαμε μπάσκετ στη γυμναστική και συνεχώς ξεχνούσα ποιαέπρεπε να μαρκάρω ή πότε έπρεπε να κάνω πάσα και πό-τε να τριπλάρω.

«Μμμ, Μάφιν», λέει η Έλοντι ακουμπώντας το χέρι τηςστην κοιλιά της. «Πεθαίνω της πείνας».

«Έχει και για σένα κουλούρι», της λέω.«Με σουσάμι;» ρωτάει η Έλοντι.«Φυσικά», λέμε ταυτόχρονα η Λίντσι κι εγώ. Η Λίντσι μου

κλείνει το μάτι.Λίγο πριν φτάσουμε στο σχολείο, κατεβάζουμε τα τζά-

μια και ακούμε το No More Drama της Mary J. Blige στη δια-πασών. Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι το χορό του σχολείουκαι το πρώτο μου φιλί με τον Ρομπ, τότε που με τράβηξε πά-νω του, ενώ ήμασταν στην πίστα, και ξαφνικά τα χείλη μουβρίσκονταν πάνω στα δικά του και η γλώσσα του χώθηκεκάτω από τη γλώσσα μου και ένιωθα τη θερμότητα απ’ όλααυτά τα πολύχρωμα φώτα να με πιέζει σαν χέρι, και η μου-σική ήταν σαν να αντηχεί κάπου πίσω από τα πλευρά μου,κάνοντας την καρδιά μου να χτυπάει στο ρυθμό της. Ο κρύοςαέρας που μπαίνει από το παράθυρο κάνει το λαιμό μου ναπονάει και το μπάσο τρυπώνει μέσα μου από τις πατούσεςμου, όπως και εκείνο το βράδυ, όταν ένιωθα πως δε θα μπο-ρούσα να είμαι πιο ευτυχισμένη. Φτάνει μέχρι το κεφάλι μου,με ζαλίζει, λες και ολόκληρο το αυτοκίνητο θα εκραγεί απότο δυνατό ήχο.

ΜΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΕΙΜΑΙ ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ»Το να είσαι δημοφιλής είναι παράξενο πράγμα. Δεν μπορείςνα το προσδιορίσεις επακριβώς, και δεν είναι κουλ να το συ-ζητάς, το αναγνωρίζεις όμως όταν το βλέπεις. Όπως το αλ-λήθωρο μάτι ή το πορνό.

Η Λίντσι είναι πανέμορφη, οι υπόλοιπες όμως δεν είμα-στε κάτι παραπάνω από το μέσο όρο. Τα δικά μου δυνατά



σημεία είναι: μεγάλα πράσινα μάτια, ίσια και λευκά δόντια,ψηλά ζυγωματικά, μακριά πόδια. Τα αδύνατα σημεία μου:υπερβολικά μεγάλη μύτη, επιδερμίδα που κηλιδώνεται όταννιώθω νευρικότητα, επίπεδος ποπός.

Η Μπέκι ΝτιΦιόρε είναι εξίσου όμορφη με τη Λίντσι, δενομίζω όμως να είχε βγει με αγόρι μέχρι το χορό της δευτέ-ρας λυκείου. Το στήθος της Άλι είναι αρκετά μεγάλο, ενώ τοδικό μου είναι στα όρια του ανύπαρκτου (όταν η Λίντσι εί-ναι τσαντισμένη, με αποκαλεί Σάμιουελ αντί για Σαμ ή Σα-μάνθα). Και σίγουρα δεν είμαστε τέλειες, ούτε η ανάσα μαςμυρίζει πάντα σαν ανθισμένη πασχαλιά. Η Λίντσι έκανε κά-ποτε διαγωνισμό ρεψίματος με τον Τζόνα Σάσνοφ στο κυλι-κείο και τη χειροκροτούσαν όλοι. Καμιά φορά η Έλοντι έρ-χεται στο σχολείο με κάτι ξεχειλωμένα κίτρινα παπούτσια.Εγώ μια μέρα γέλασα τόσο δυνατά στο μάθημα της κοινω-νικής αγωγής, που έφτυσα καφέ σε ολόκληρο το θρανίο τουΤζέικ Σόμερς. Ένα μήνα αργότερα φιληθήκαμε στην αποθη-κούλα της Λίλι Άνγκλερ. (Φιλούσε απαίσια.)

Το θέμα είναι πως εμείς μπορούμε να κάνουμε κάτι τέ-τοια πράγματα. Ξέρετε γιατί; Επειδή εμείς είμαστε δημοφι-λείς. Και είμαστε δημοφιλείς επειδή μπορούμε να κάνουμεό,τι θέλουμε. Είναι ένας φαύλος κύκλος.

Μάλλον αυτό που θέλω να πω είναι πως δεν έχει νόημανα το αναλύεις. Αν χαράξεις έναν κύκλο, πάντα θα υπάρχειτο εσωτερικό του κύκλου και το απέξω. Και, αν δεν είσαι τε-λείως χαζός, είναι αρκετά εύκολο να καταλάβεις ποιος βρί-σκεται πού. Αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Δε θα πω ψέματα, πάντως. Είναι ωραίο που για μας εί-ναι όλα εύκολα. Είναι όμορφο συναίσθημα να νιώθεις πωςμπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να υπάρξουν συνέπειες.Όταν τελειώσουμε το λύκειο, θα τα ξαναφέρνουμε στο νουμας και θα ξέρουμε πως τα κάναμε όλα σωστά, πως φιλή-σαμε τα πιο ωραία αγόρια και πήγαμε στα καλύτερα πάρτι,μπλέξαμε σε όσους μπελάδες έπρεπε να μπλέξουμε, ακού-



σαμε τη μουσική μας πολύ δυνατά, καπνίσαμε πάρα πολλάτσιγάρα, ήπιαμε πολύ και γελάσαμε πολύ και ακούσαμεελάχιστα, ή και καθόλου. Αν το λύκειο ήταν παρτίδα πόκερ,η Λίντσι, η Άλι, η Έλοντι κι εγώ θα είχαμε στα χέρια μας τοογδόντα τοις εκατό της τράπουλας.

Και πιστέψτε με: εγώ ξέρω πώς είναι να βρίσκεσαι στηνάλλη πλευρά. Βρισκόμουν εκεί το πρώτο μισό της ζωής μου.Ο πάτος του πάτου, τόσο κάτω, που δεν πάει παρακάτω.Ξέρω πώς είναι να πρέπει να ψάχνεις τα σκουπίδια και ναβουτάς και να διεκδικείς τα αποφάγια.

Τώρα λοιπόν μπορώ να δοκιμάζω απ’ όλα πρώτη. Καιλοιπόν; Έτσι είναι τα πράγματα.

Κανείς δεν είπε πως η ζωή είναι δίκαιη.

Μπαίνουμε στο πάρκιγκ ακριβώς δέκα λεπτά πριν από τοπρώτο κουδούνι. Η Λίντσι κατευθύνεται προς το κάτω μέρος,όπου είναι οι θέσεις του προσωπικού, αναγκάζοντας στο πέ-ρασμά της μια ομάδα από κορίτσια της πρώτης λυκείου νασκορπιστούν. Βλέπω ασπροκόκκινα δαντελωτά φορέματα ναπροβάλλουν κάτω απ’ τα πανωφόρια τους, και μια απ’ αυ-τές φοράει μια τιάρα. Προφανώς είναι ντυμένες Έρωτες.

«Άντε, άντε, άντε», μουρμουρίζει η Λίντσι καθώς περνάμεπίσω απ’ το γυμναστήριο. Αυτή είναι η μοναδική σειρά στο κά-τω μέρος του πάρκιγκ που δεν είναι αποκλειστικά για το προ-σωπικό. Την αποκαλούμε Λεωφόρο της Τρίτης Λυκείου, αν καιη Λίντσι παρκάρει εκεί από την πρώτη. Είναι το καλύτερο μέ-ρος για να παρκάρεις στο Τζέφερσον και, αν δε βρεις θέση εκεί–υπάρχουν μόνο είκοσι–, πρέπει να πας στο πάνω μέρος, πουαπέχει τριακόσια πενήντα τέσσερα ολόκληρα μέτρα από τηνκεντρική είσοδο. Το τσεκάραμε μια φορά, και κάθε φορά πουμιλάμε γι’ αυτό αναφέρουμε την ακριβή απόσταση. Λέμε, γιαπαράδειγμα: «Μα καλά, έχεις όρεξη να περπατήσεις τριακό-σια πενήντα τέσσερα μέτρα μέσα σ’ αυτή τη βροχή;»



Η Λίντσι βγάζει μια τσιρίδα, μόλις βλέπει μια άδεια θέση,και στρίβει απότομα αριστερά. Την ίδια στιγμή, η ΣάραΓκράντελ έρχεται με το καφέ Chevrolet της από την αντίθε-τη κατεύθυνση και παίρνει στροφή για να το παρκάρει σεαυτή τη θέση.

«Όχι, όχι! Αποκλείεται». Η Λίντσι κορνάρει σαν τρελή, κιας είναι προφανές πως η Σάρα είχε φτάσει πριν από μας, κιέπειτα πατάει το γκάζι. Η Έλοντι τσιρίζει, καθώς χύνεταιστο πουκάμισό της καυτός καφές. Ακούγεται το στρίγκλι-σμα του λάστιχου που τρίβεται και η Σάρα Γκράντελ πατάειαπότομα φρένο μια στιγμή πριν το Range Rover της Λίντσιτης ξεπατώσει τον προφυλακτήρα.

«Ωραία». Η Λίντσι πλησιάζει τη θέση και παρκάρει το αμά-ξι της. Έπειτα ανοίγει την πόρτα και σκύβει έξω. «Με συγ-χωρείς, γλυκιά μου!» φωνάζει στη Σάρα. «Δε σε είδα». Κάτιπου προφανώς δεν ισχύει.

«Τέλεια». Η Έλοντι σκουπίζει τον καφέ με μια χαρτοπε-τσέτα από το Dunkin’ Donuts. «Τώρα θα κυκλοφορώ όλη μέ-ρα με το στήθος μου να μυρίζει φουντούκι».

«Στα αγόρια αρέσουν οι μυρωδιές φαγητού», της λέω. «Τοδιάβασα στο Glamour».

«Βάλε ένα μπισκότο στο παντελόνι σου και ίσως ο Μάφινσε πηδήξει πριν πάτε για μάθημα». Η Λίντσι κατεβάζει τοκαθρεφτάκι και κοιτάζει το πρόσωπό της.

«Γιατί δεν το δοκιμάζεις εσύ με τον Ρομπ, Σάμι;» Η Έλο-ντι μου πετάει τη λερωμένη με καφέ χαρτοπετσέτα κι εγώτην πιάνω και της την πετάω πίσω.

«Τι;»Η Έλοντι γελάει.«Νόμιζες πως είχα ξεχάσει τη μεγάλη σου νύχτα;» Ψα-

χουλεύει στην τσάντα της, και το επόμενο πράγμα που πε-τάγεται πάνω απ’ το κάθισμα είναι ένα στραπατσαρισμένοπροφυλακτικό με τρίμματα από καπνό κολλημένα πάνωτου. Η Λίντσι σκάει στα γέλια.



«Είστε απαίσιες», λέω, πιάνω το προφυλακτικό με τα δυομου δάχτυλα και το αφήνω στο ντουλαπάκι της Λίντσι. Καιμόνο που το αγγίζω, με πιάνουν ξανά τα νεύρα μου και νιώ-θω κάτι να σαλεύει στο βάθος του στομαχιού μου. Ποτέ μουδεν κατάλαβα γιατί τα προφυλακτικά είναι συσκευασμέναμε αυτό το αλουμινόχαρτο. Φαίνονται τόσο… φαρμακευτι-κά, σαν κάτι που σου έχει συνταγογραφήσει ο γιατρός σουγια τις αλλεργίες ή για εντερικές ενοχλήσεις.

«Αν δεν έχεις προστασία, δεν έχει συνουσία», λέει η Έλο-ντι, σκύβει μπροστά και με φιλάει στο μάγουλο. Μου αφή-νει ένα μεγάλο κύκλο από ροζ λιπ γκλος.

«Πάμε». Βγαίνω απ’ το αμάξι πριν δουν πως κοκκίνισα.Ο κύριος Όττο, ο υπεύθυνος της γυμναστικής, στέκεται

έξω από το γυμναστήριο την ώρα που βγαίνουμε από το αυ-τοκίνητο, και μάλλον θα κοιτάζει τους κώλους μας. Η Έλο-ντι πιστεύει πως ο λόγος που επέμεινε να είναι το γραφείοτου δίπλα στα αποδυτήρια των κοριτσιών είναι γιατί έχειβάλει κάμερα που συνδέει την τουαλέτα με τον υπολογιστήτου. Ειδάλλως, τι να τον κάνει τον υπολογιστή; Είναι υπεύ-θυνος γυμναστικής. Τώρα κάθε φορά που πηγαίνω τουαλέ-τα στο γυμναστήριο σκέφτομαι αυτό.

«Προχωρήστε, κυρίες μου», μας φωνάζει. Είναι και προ-πονητής ποδοσφαίρου, πράγμα αστείο, αφού μάλλον δε θακατάφερνε να τρέξει ούτε ως τον αυτόματο πωλητή και πί-σω. Είναι σαν ιππόκαμπος. Έχει και μουστάκι. «Μη με ανα-γκάσετε να σας βάλω απουσία».

«Κι εσύ μη με αναγκάσεις να σε χαστουκίσω». Μιμούμαιτη φωνή του, που είναι παράδοξα διαπεραστική – άλλοςένας λόγος που η Έλοντι πιστεύει ότι είναι παιδόφιλος. ΗΈλοντι και η Λίντσι σκάνε στα γέλια.

«Δύο λεπτά μέχρι το κουδούνι», λέει ο Όττο πιο απότο-μα. Μπορεί και να με άκουσε. Ούτε που με νοιάζει.

«Καλή Παρασκευή», μουρμουρίζει η Λίντσι και περνάει τομπράτσο της μέσα απ’ το δικό μου.



Η Έλοντι έχει βγάλει το κινητό της και κοιτάζει τα δόντιατης στη γυαλιστερή πίσω πλευρά του. Ξεκολλάει μερικάσουσάμια με το νύχι του μικρού της δαχτύλου.

«Αηδία», λέει χωρίς να σηκώσει το βλέμμα.«Απολύτως», λέω εγώ. Η Παρασκευή είναι η δυσκολότε-

ρη μέρα κατά κάποιον τρόπο: βρίσκεσαι τόσο κοντά στηνελευθερία. «Σκοτώστε με τώρα, επιτόπου».

«Αποκλείεται», λέει η Λίντσι και μου ζουλάει το μπράτσο.«Δε θα αφήσω την κολλητή μου να πεθάνει παρθένα».

Βλέπετε, τότε δεν ξέραμε.

Τις πρώτες δύο ώρες –έχω καλλιτεχνικά και εμβάθυνση στηνιστορία, η ιστορία ήταν πάντοτε το αγαπημένο μου μάθη-μα– παίρνω μόλις πέντε τριαντάφυλλα. Δε με αγχώνει αυ-τό, αν και μου τη δίνει λίγο που η Αϊλίν Τσο παίρνει τέσσερατριαντάφυλλα από το φίλο της, τον Ίαν Ντάουελ. Ποτέ δεμου πέρασε από το μυαλό να ζητήσω από τον Ρομπ να κά-νει κάτι τέτοιο, και μου φαίνεται πως δεν είναι και δίκαιο. Δί-νει στον κόσμο την εντύπωση πως έχεις περισσότερους φί-λους απ’ όσους πραγματικά έχεις.

Με το που μπαίνουμε στο μάθημα της χημείας, ο κύριοςΤίρνι ανακοινώνει πως θα γράψουμε τεστ. Αυτό είναι μεγάλοπρόβλημα, αφού: (1) δεν έχω καταλάβει λέξη από τις ασκή-σεις που είχαμε για το σπίτι τις τελευταίες τέσσερις εβδομά-δες (ναι, και σταμάτησα να προσπαθώ μετά την πρώτη εβδο-μάδα) και (2) ο κύριος Τίρνι συνεχώς απειλεί να ενημερώσειτις επιτροπές επιλογής φοιτητών για τους κακούς μας βαθ-μούς, γιατί πολλοί από μας δεν έχουν ακόμη γίνει δεκτοί σεκάποιο πανεπιστήμιο. Δεν είμαι σίγουρη αν το εννοεί ή αναπλώς προσπαθεί να επιβάλει την τάξη, αλλά δεν υπάρχειπερίπτωση να αφήσω ένα φασίστα καθηγητή να μου αφαι-ρέσει κάθε πιθανότητα να μπω στο Boston University.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κάθομαι δίπλα στη Λόρεν



Λόρνετ, πιθανόν τη μοναδική στην τάξη που γνωρίζει λιγό-τερα σχετικά με το μάθημα απ’ ό,τι εγώ.

Οι βαθμοί μου στη χημεία ήταν αρκετά καλοί φέτος, όχιόμως επειδή μου ήρθε η επιφοίτηση σχετικά με την αλληλε-πίδραση πρωτονίων και ηλεκτρονίων. Τα αίτια του καλού μέ-σου όρου μου συνοψίζονται στις εξής δύο λέξεις: ΤζέρεμιΜπολ. Είναι πιο αδύνατος από εμένα και η ανάσα του μυρί-ζει μονίμως κορν φλέικς, αλλά μου δίνει τις λύσεις των ασκή-σεων και φέρνει το θρανίο του λίγο πιο κοντά στο δικό μου τιςμέρες που γράφουμε τεστ, ώστε να μπορώ να αντιγράφω τιςαπαντήσεις του χωρίς να με παίρνουν χαμπάρι. Δυστυχώς,επειδή σταματάω για κατούρημα πριν από το μάθημα τουΤίρνι και συναντιέμαι με την Άλι –συναντιόμαστε πάντα στηντουαλέτα πριν από την τρίτη ώρα, γιατί εκείνη έχει βιολογίατην ώρα που εγώ έχω χημεία–, αργώ να φτάσω στην τάξη καιδεν κάθομαι στη συνηθισμένη μου θέση, δίπλα στον Τζέρεμι.

Το τεστ του κυρίου Τίρνι αποτελείται από τρεις ερωτή-σεις, κι εγώ δεν μπορώ ούτε να κάνω πως απαντάω έστω καιστη μία. Η Λόρεν, δίπλα μου, έχει σκύψει πάνω στην κόλατης, με τη γλώσσα να προεξέχει λίγο ανάμεσα στα χείλη της.Πάντα το κάνει αυτό όταν σκέφτεται. Η πρώτη της απά-ντηση φαίνεται καλή, μάλιστα: οι απαντήσεις της είναι κα-θαρές και καλογραμμένες, όχι μουτζουρωμένες όπως τις κά-νουμε όταν γράφουμε ό,τι να ’ναι και ελπίζουμε πως, άμακάνουμε ορνιθοσκαλίσματα, ο καθηγητής δε θα το πάρει χα-μπάρι. (Σημειωτέον, αυτό δεν πιάνει ποτέ.) Έπειτα θυμάμαιπως ο κύριος Τίρνι έκανε κήρυγμα στη Λόρεν την περασμέ-νη εβδομάδα πως πρέπει να βελτιώσει τους βαθμούς της.Μπορεί και να στρώθηκε στο διάβασμα.

Κοιτάζω πάνω απ’ τον ώμο της Λόρεν και αντιγράφω δύοαπό τις απαντήσεις της –ξέρω να το κάνω πολύ διακριτικά–,μέχρι που ο κύριος Τίρνι φωνάζει: «Σας μένουν τρίιιιιια λε-πτά». Το λέει πολύ θεατρινίστικα, σαν να ντουμπλάρει δια-λόγους σε ταινία, και το προγούλι του πηγαίνει πέρα-δώθε.



Φαίνεται πως η Λόρεν έχει τελειώσει και ελέγχει το γρα-πτό της, σκύβει όμως, κι έτσι μπορώ να δω και την τρίτηαπάντηση. Βλέπω το δείκτη των δευτερολέπτων να γυρίζειστο ρολόι –«Δύο λεπτάαα και τριάαααντα δευτερόοοολε-πτα», λέει με έμφαση ο Τίρνι– κι εγώ σκύβω και σκουντάωτη Λόρεν με το στιλό μου. Ανασηκώνεται ξαφνιασμένη. Πρέ-πει να έχω χρόνια να της μιλήσω, και για μια στιγμή βλέπωνα διαγράφεται στο πρόσωπό της ένα ύφος που δεν μπο-ρώ να προσδιορίσω.

Στιλό, της κάνω με τα χείλη.Δείχνει να μην καταλαβαίνει και ρίχνει μια ματιά στον Τίρ-

νι, που, ευτυχώς, έχει τα μάτια καρφωμένα στο βιβλίο του.«Τι;» ψιθυρίζει.Κάνω χειρονομίες δείχνοντας το στιλό μου, προσπαθώ-

ντας να της δώσω να καταλάβει πως μου τέλειωσε το με-λάνι. Με κοιτάζει σαν χαζή και για μια στιγμή μού έρχεται ναπλησιάσω και να την ταρακουνήσω –«Δύυυο λεπτάααα»–,μα τελικά το πρόσωπό της φωτίζεται και παίρνει ένα ύφοςλες και μόλις ανακάλυψε τη θεραπεία κατά του καρκίνου. Δεθέλω να φανώ σκληρή, αλλά το να είσαι ξενέρωτη και κά-πως αργή στο μυαλό παραείναι βαρύ. Ποιο το νόημα αν δενμπορείς τουλάχιστον να παίξεις Μπετόβεν ή να κερδίσειςένα διαγωνισμό ορθογραφίας ή να γίνεις δεκτή στο Χάρ-βαρντ ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων;

Όση ώρα η Λόρεν είναι σκυμμένη και ψάχνει για στιλόστην τσάντα της, εγώ αντιγράφω την τελευταία απάντηση.Και μάλιστα έχω ξεχάσει πως της ζήτησα στιλό, γιατί ανα-γκάζεται να ψιθυρίσει για να τραβήξει την προσοχή μου.

«Τριάαααντα δευτερόοολεπτα».«Πάρε».Παίρνω το στιλό. Η άκρη του είναι μασημένη: αίσχος. Της

χαμογελάω τυπικά και στρέφω αλλού το βλέμμα μου, μααυτή, μια στιγμή αργότερα, μου ψιθυρίζει:

«Γράφει;»



Την κοιτάζω έτσι ώστε να καταλάβει πως είναι ενοχλητι-κή. Υποθέτω πως το αντιλαμβάνεται ως σημάδι ότι δεν κα-τάλαβα τι με ρωτάει.

«Το στιλό. Γράφει;» μου ψιθυρίζει λίγο πιο δυνατά.Εκείνη τη στιγμή ο Τίρνι χτυπάει το βιβλίο πάνω στην έδρα.

Τόσο δυνατά, που αναπηδάμε όλοι.«Δεσποινίς Λόρνετ», ουρλιάζει κοιτάζοντας τη Λόρεν. «Μι-

λάτε κατά τη διάρκεια του τεστ μου;»Εκείνη γίνεται κατακόκκινη και κοιτάζει πότε εμένα και πό-

τε τον καθηγητή, γλείφοντας τα χείλη της. Εγώ δε λέω λέξη.«Εγώ απλώς...» λέει με σβησμένη φωνή.«Αρκετά». Ο Τίρνι σηκώνεται και είναι τόσο κατσουφια-

σμένος, που το στόμα του φαίνεται σαν να ετοιμάζεται ναλιώσει πάνω στο λαιμό του, και σταυρώνει τα χέρια. Νομί-ζω πως θα πει κάτι ακόμα στη Λόρεν, γιατί την κοιτάζει μεθανατηφόρο βλέμμα, αυτός όμως λέει μόνο: «Ο χρόνος σαςτελείωσε. Αφήστε κάτω στιλό και μολύβια».

Δίνω στη Λόρεν το στιλό της πίσω, αλλά εκείνη δεν τοπαίρνει.

«Κράτα το», μου λέει.«Όχι, ευχαριστώ», της λέω εγώ. Το κρατάω ανάμεσα στα

δυο μου δάχτυλα και σκύβω μπροστά, κουνώντας το πάνωαπό το θρανίο της, εκείνη όμως βάζει τα χέρια πίσω απότην πλάτη.

«Αλήθεια», μου λέει, «θα το χρειαστείς το στιλό. Για τις ση-μειώσεις κ.λπ.» Με κοιτάζει λες και μου προσφέρει κάτι μα-γικό, και όχι ένα στιλό Bic γεμάτο σάλια. Δεν ξέρω αν φταίειη έκφρασή της, αλλά ξαφνικά θυμάμαι τότε που είχαμε πάειεκδρομή, στη δευτέρα δημοτικού, και οι δυο μας ήμασταν οιμόνες που είχαμε απομείνει, αφού είχαν όλοι διαλέξει το ζευ-γάρι τους. Έπρεπε να πιανόμαστε χέρι χέρι όλη την υπόλοι-πη μέρα κάθε φορά που διασχίζαμε το δρόμο, και το δικότης χέρι ήταν πάντα ιδρωμένο. Αναρωτιέμαι αν το θυμάται.Ελπίζω πως όχι.



Χαμογελάω τυπικά και βάζω το στιλό στην τσάντα μου.Εκείνη χαμογελάει πλατιά. Θα το πετάξω μόλις τελειώσει τομάθημα, βεβαίως. Ποιος ξέρει πόσες αρρώστιες μεταδίδο-νται από το σάλιο.

Ας το δούμε από τη θετική του πλευρά: η μαμά έλεγε πά-ντα πως πρέπει να κάνουμε μια καλή πράξη τη μέρα. Οπό-τε, νομίζω πως καθάρισα για σήμερα.

ΜΑΘΗΜΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ:ΜΕΡΙΚΑ ΑΚΟΜΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΧΗΜΕΙΑΣ

Την τέταρτη ώρα έχουμε «αγωγή υγείας». Έτσι αποκαλούν τηγυμναστική όταν είσαι πια αρκετά μεγάλος και σε προσβάλ-λει η επιβεβλημένη φυσική άσκηση (η Έλοντι λέει πως θαέπρεπε να το αποκαλούν δουλεία, για να είναι πιο ακριβείς).Μαθαίνουμε το φιλί της ζωής, που σημαίνει πως πρέπει ναφιλάμε στο στόμα κούκλες σε φυσικό μέγεθος μπροστά στονκύριο Όττο. Μια ακόμα απόδειξη της διαστροφής του.

Την πέμπτη ώρα έχω μαθηματικά και οι Έρωτες κατα-φτάνουν νωρίς, μόλις έχει αρχίσει το μάθημα. Μία από αυ-τές φοράει γυαλιστερή, κόκκινη φόρμα και έχει κερατάκιαδιαβόλου. Μια άλλη είναι ντυμένη σαν κουνελάκι του Playboy,ή σαν πασχαλινός λαγός με τακούνια. Μια άλλη είναι ντυμέ-νη σαν αγγελάκι. Οι στολές τους δεν πολυκολλάνε με τηγιορτή, όμως, όπως είπα και νωρίτερα, ο στόχος είναι να κά-νουν επίδειξη στα αγόρια της δευτέρας και της τρίτης λυ-κείου. Δεν τις κατηγορώ γι’ αυτό. Κι εμείς αυτό κάναμε. ΗΆλι, που τότε πήγαινε δευτέρα λυκείου, έβγαινε με τον ΜάικΧάρμον –που ήταν τότε στην τρίτη– για δύο μήνες, αφότουτου παρέδωσε ένα τριαντάφυλλο με μήνυμα κι εκείνος είπεπως το κολάν τής έκανε πολύ ωραίο ποπό. Μιλάμε για πραγ-ματική ιστορία αγάπης.

Το διαβολάκι μού δίνει τρία τριαντάφυλλα – ένα από τηνΈλοντι, ένα από την Τάρα Φλουτ, που ανήκει στην ομάδα


’

’

Documents

TIÔËÏÓÐÑÙÔÏÔÕÐÏÕ ÂÉÂËÉÏÄÅÓÉÁwebdata.psichogios.gr/sample/9789604538904.pdf · Αυτό είναι από τα πράγματα που κάνουν τα παιδιά