To βιβλίο 2012

λογοτεχνικο εργαστηριο 2012

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΑ

Λογοτεχνικό Εργαστήριο 2012 «Οι μαθητές γράφουν!»

Αθήνα 2012

ISBN 978-960-86680-7-2

Υπεύθυνος έκδοσης-επιμέλεια: Νίκος Γκόβας

Σελιδοποίηση - Εξώφυλλο: Μαίρη Καλδή

Επιμέλεια εικόνων: Αλεξάνδρα Βασιλοπούλου

Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Αττικής

Πολιτιστικά Θέματα

Ηρ. Πολυτεχνείου 9-11 Γέρακας 15344

2103576046

[email protected]

http://dide-anatol.att.sch.gr

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑΕισαγωγικό σημείωμα - Συντελεστές 5

Μέρος Α: ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Κατερίνα Κάκαρη 1ο Γυμνάσιο Νέας Μάκρης«Ο πόλεμος» 13

Πετρίνα Μπάτραλη, Ελένη Τιρεκίδου, Μαρία Τιρεκίδου & Όλγα Φωτιάδου 3ο Γυμνάσιο Αχαρνών

«Το αλφαβητάρι του έρωτα» 14 Χριστίνα Παπαδάκη Γυμνάσιο Κωστέα-Γείτονα

«Τριαντάφυλλα στο παραθύρι» 17 Οριέλα Πιέτρι 10ο Γυμνάσιο Αχαρνών

«Μυστικό παραμύθι» 21Μαρία Σιούντρη Γυμνάσιο Νέα Γενιά Ζηρίδη

«Τι είναι άραγε ο φόβος» 22Σταύρος Τσαντές Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Γέρακα

«Προς διεκπεραίωση» 24 Χρήστος Αργύρης 3ο Λύκειο Αχαρνών

«Ένας άνθρωπος…» 27Μελίτα Βασιλειάδη Καλλιτεχνικό Λύκειο Γέρακα

«Χώμα και Αύρα » 28Θεοδώρα Μαλλούση 3ο Λύκειο Αχαρνών

«Ποδηλάτης ποιητής» 29 Νίκος Μαρινάκης Λύκειο Νέας Μάκρης

«Το τραγούδι της Νύχτας στο Ρόδο» 30 Ελένη Μπότη 1ο Λύκειο Μαρκοπούλου

«Λευκή Σελίδα» 32 Βενετσάνος Νικητάκης Λύκειο Σκάλας Ωρωπού

«Γκραφίτι» 33


� «οι μαθητές γράφουν!»

Μέρος Β: ΠΕΖΑ

Εύη Δήμου Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης«Το τέλος… Εμείς…» 36

Αννίτα Ελισσαίου 1ο Γυμνάσιο Γέρακα «Tα αντίθετα έλκονται» 41

Λήδα Καλιπολίτη Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Γέρακα«Σκοτεινό χαμόγελο» 49

Μυρτώ Καρζή Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης«Η καμπαρντίνα» 57

Χριστίνα Κεφαλίδη Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Γέρακα«Μια μαργαρίτα» 59

Δημήτρης Παραχεράκης Γυμνάσιο Κωστέα-Γείτονα«Έξι μήνες και κάτι» 66

Μελίτα Βασιλειάδη Καλλιτεχνικό Λύκειο Γέρακα«Τελικά θα βρέξει» 70

Έφη Γκαραβέλα 6ο Λύκειο Αχαρνών«Ανοιχτή πληγή» 77

Σοφία Σταματοπούλου Καλλιτεχνικό Λύκειο Γέρακα«Το βιογραφικό ενός Παραμυθά» 100

Γεωργία Τσιτσίρη 2ο Λύκειο Γέρακα«Η ποδιά» 109

Μέρος Γ: ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑ

Χριστίνα Κεφαλίδη Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Γέρακα«75% κακάο» 114

Χριστίνα Γεωργοπούλου 2ο Γενικό Λύκειο Γέρακα«Ένας μονόλογος για την αγάπη» 136

Μέρος Δ : Οι συμμετοχές 1�1

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Κατά το σχολικό έτος 2011-2012, για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Αττικής και στα πλαίσια των προγραμμάτων-δικτύων Πολιτιστικών Θεμάτων υλοποιήθηκε το πρόγραμμα «Λογοτεχνικό Εργαστήριο: οι μαθητές γράφουν!».

Σκοπός του προγράμματος ήταν η ενθάρρυνση και εμψύχωση των μαθητών των Γυμνασίων και Λυκείων να γράψουν –ατομικά ή ομαδικά– ποιήματα, πεζά ή θεατρικά έργα.

Επιμέρους στόχοι του προγράμματος παραμένουν:• η δραστική επαφή των εφήβων με τη Λογοτεχνία και τη Γλώσ-

σα• η ανάπτυξη ιδιαίτερων δεξιοτήτων δημιουργικής γραφής μέσα

από τις δοκιμές της συγγραφής• η ανακάλυψη καινούριων δρόμων έκφρασης και επικοινωνίας• η βίωση του αισθήματος της αυτοπραγμάτωσης ύστερα από

την ολοκλήρωση μιας προσωπικής προσπάθειας και την προβολή των αποτελεσμάτων της.

Στη σχετική πρόσκληση ανταποκρίθηκαν 387 μαθητές-μαθήτριες (Κορίτσια: 303. Αγόρια: 84)

από 33 σχολεία (17 Γυμνάσια και 16 Λύκεια).Κατατέθηκαν 357 έργα. Ειδικότερα γράφτηκαν

199 Ποιήματα (121 από παιδιά Γυμνάσιων και 78 από παιδιά Λυκείων)143 Πεζά (107 από παιδιά Γυμνάσιων και 36 από παιδιά Λυκείων)15 θεατρικά (9 από παιδιά Γυμνάσιων και 6 από παιδιά Λυκείων)

Στην Παιδαγωγική-Συντονιστική Επιτροπή συμμετείχαν 53 εκ-παιδευτικοί από τα σχολεία που έλαβαν μέρος στο πρόγραμμα.

λογοτεχνικο εργαστηριο 2012 �

Στο πλαίσιο του Λογοτεχνικού Εργαστηρίου έγινε και ένας «λο-γοτεχνικός διαγωνισμός».

Στην έκδοση αυτή είναι συγκεντρωμένα τα βραβευμένα έργα των μαθητών που αξιολογήθηκαν από Λογοτεχνική Επιτροπή στην οποία συμμετείχαν οι:

Χρύσα Αλεξοπούλου, Θοδωρής Γκόνης, Τζένη Μαστοράκη, Μισέλ Φάις, Ελένη Σβορώνου, Τζωρτζίνα Κακουδάκη, Τάκης Τζαμαργιάς

Απονεμήθηκαν οι ακόλουθοι τίτλοι:«Βραβείο» στα έργα που ξεχώρισαν κατά την τελική κρίση «Ειδική Διάκριση» στα έργα που προκρίθηκαν για τελική κρίση«Έπαινος Συμμετοχής» στα υπόλοιπα έργα.Όλα τα έργα που υποβλήθηκαν από τους μαθητές και τις μαθήτρι-

ες έχουν αναρτηθεί στην ιστοσελίδα: http://dide-anatol.att.sch.gr.Εκτός από τα έργα που τιμήθηκαν με «Βραβείο» και παρουσι-

άζονται σε αυτό το βιβλίο, στο Δ΄ μέρος του βιβλίου αναφέρονται όλες οι συμμετοχές.

Γνωρίζουμε ότι κάθε χρόνο διοργανώνονται από ποικίλους φο-ρείς διαγωνισμοί συγγραφής λογοτεχνικού έργου ή δοκιμίου. Η πρωτοβουλία μας αυτή θεωρούμε ότι διαφοροποιείται σημαντικά από άλλες παρόμοιες προσπάθειες.

Καταρχάς, πρόκειται για μια διαδικασία που εμπλέκει ενεργη-τικά τα σχολεία που συμμετέχουν στο πρόγραμμα, αφού αφήνει περιθώρια πρωτοβουλίας στους συμμετέχοντες. Οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές δεν είναι –όπως συχνά συμβαίνει– ο τελευταίος τροχός της αμάξης με το ρόλο των καθηγητών να περιορίζεται στο να συγκεντρώσουν, να επιλέξουν και να ταχυδρομήσουν τα έργα των μαθητών που συμμετέχουν –ορισμένες φορές μάλιστα υπο-χρεωτικά– στη διαδικασία.

Η πρωτοβουλία μας δεν έχει αποκλειστικά διαγωνιστικό προ-σανατολισμό. Δε μας ενδιαφέρει μόνο το αποτέλεσμα (δηλαδή τα λογοτεχνικά έργα των μαθητών στην τελική τους μορφή), αλλά κυρίως η διαδικασία της δημιουργίας των έργων συνήθως μέσα από εργαστήρια γραφής. Κοινή πεποίθηση είναι ότι ο διαγωνι-σμός δεν ήταν παρά το έναυσμα για να δώσουμε στους μαθητές

� Οι μαθητές γράφουν!

την ευκαιρία να εκφραστούν λογοτεχνικά, είτε στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Γραμματείας, είτε στο πλαίσιο ενός άλλου προγράμματος.

Και η φετινή εμπειρία μας απέδειξε ότι «οι μαθητές γράφουν» δημιουργώντας όμορφα και πρωτότυπα έργα. Η προθυμία και ο ενθουσιασμός που έδειξαν σε όλα τα στάδια της διαδικασίας, η επιθυμία τους να συμμετέχουν ενεργητικά σε όλες τις φάσεις του προγράμματος (συνεργασία με τους καθηγητές και με τους συμ-μαθητές τους, συμμετοχή σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής που πραγματοποιήθηκαν στα σχολεία τους), δικαίωσαν τις προσ-δοκίες και τις προσπάθειες τόσο των εμπνευστών του προγράμ-ματος όσο και των εκπαιδευτικών της Παιδαγωγικής-Συντονιστι-κής Επιτροπής.

Τη σχολική χρονιά 2011-2012, το πρόγραμμα «Λογοτεχνικό Ερ-γαστήριο: οι μαθητές γράφουν» οργάνωσε επίσης επιμορφωτικές συναντήσεις για εκπαιδευτικούς και συναντήσεις-συζητήσεις με λογοτέχνες που υποστηρίζουν αυτό το έργο.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι τα κείμενα των μαθητών -βρα-βευμένα και μη- έγιναν πηγή έμπνευσης για εικαστικές και μουσι-κές παρεμβάσεις από άλλους συμμαθητές τους. Τα δίκτυα επικοι-νωνίας έχουν ήδη στηθεί. Συνεχίζουμε…

Η Παιδαγωγική-Συντονιστική Επιτροπή

Σεπτέμβριος 2012

λογοτεχνικο εργαστηριο 2012 �

� «οι μαθητές γράφουν!»

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ 2012

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ-ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Κατερίνα Αλεξιάδη • Μουσικό Γυμνάσιο ΠαλλήνηςΙωάννα Αντωνίου • Λύκειο Νέας ΜάκρηςΜαρία Αντωνίου •1ο Γυμνάσιο ΓέρακαΒιβή Αντωνογιάννη • 3ο Γυμνάσιο Αχαρνών Χρυσούλα Αντωνοπούλου • 1ο Γυμνάσιο Νέας ΜάκρηςΜαρία Αρβανιτάκη • Λύκειο Ελληνογερμανική ΑγωγήΧρύσα Αργυράκη • 2ο Γυμνάσιο ΚορωπίουΑλεξάδρα Βασιλοπούλου •Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο & Λύκειο ΓέρακαΑγγελική Βελιζιώτη • 1ο Γυμνάσιο ΚαλυβίωνΘεοδώρα Γκιαούρη • Γυμνάσιο St. LawrenceΕυαγγελία Γεωργάκη • 2ο Λύκειο ΓέρακαΘεοδώρα Γιαννακοπούλου • Γυμνάσιο ΡαφήναςΦιλίτσα Γιαννησοπούλου • 12ο Γυμνάσιο ΑχαρνώνΆννα Δηλέ • Λύκειο ΚερατέαςΠέτρος Δημητρακόπουλος • Γυμνάσιο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης

ΑχαρνώνΒασιλική Εργαζάκη • 10ο Γυμνάσιο ΑχαρνώνΧάιδω-Αναστασία Ευαγγελίου-Ρίζου • Λύκειο Νέας ΜάκρηςΕλευθερία Ζώτου • 1ο Γυμνάσιο ΚαλυβίωνΈλλη Θεοδωράτου • Λύκειο Εκπαιδευτήρια ΚαίσαρηΑνθή Καββαδά • Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο ΓέρακαΝίκος Καζάζης • Λύκειο Εκπαιδευτηρίων ΓείτοναΜαργαρίτα Κακούρου • 1ο Γυμνάσιο ΚαλυβίωνΜαίρη Καλδή • 3ο Γυμνάσιο ΑχαρνώνΓλυκερία Κατσιούπη • 1ο Γυμνάσιο Νέας ΜάκρηςΓιώργος Καψούρης • 2ο Λύκειο ΓέρακαΑναστασία Κελεσάκου • 11ο Γυμνάσιο ΑχαρνώνΕμμανουήλ Κυπριωτάκης • Λύκειο Ραφήνας

Λεωνίδας Κωνσταντινίδης • 6ο Λύκειο ΑχαρνώνΑικατερίνη Λεμπέση • 2ο Λύκειο ΓέρακαΕυθυμία Λιώρη • 1ο Γυμνάσιο ΚορωπίουΜαρία Λουκάκη • 4ο Λύκειο ΑχαρνώνΕλένη Μακρυγιάννη • 2ο Γυμνάσιο ΓέρακαΚαίτη Μάρακα • Μουσικό Γυμνάσιο ΠαλλήνηςΧρυσούλα Μαυρογένη • Λύκειο Νέας ΜάκρηςΜαρία-Κανέλλα Μερκούρη • Γυμνάσιο Πρότυπο Εκπαιδευτήριο

ΑθηνώνΜαρία Μπουφίδου • Γυμνάσιο Εκπαιδευτήρια Νέα Γενιά ΖηρίδηΕυαγγελία Νάντση • 1ο Γυμνάσιο ΓέρακαΘεοδώρα Παπαδοπούλου • Λύκειο ΩρωπούΑθηνά Πέππα • 1ο Λύκειο ΜαρκοπούλουΑναστασία (Τατιάνα) Ροδόλφου • 3ο Γυμνάσιο ΓέρακαΝικολέτα Σαμαρίδη • 7ο Λύκειο ΑχαρνώνΙωάννα Σαπουντζάκη • Γυμνάσιο St. LawrenceΠαρασκευή Σιδερά • 2ο Λύκειο ΓέρακαΕλένη Σκορδομπέκη • Λύκειο ΩρωπούΕυγενία Σταυριανού • 10ο Γυμνάσιο ΑχαρνώνΕυανθία Σύρμου • Γυμνάσιο Εκπαιδευτήρια Κωστέα-ΓείτοναΘεοδώρα Τζουβάρα • 1ο Γυμνάσιο ΑυλώναΚυριακή Τριαλώνη • 1ο Γυμνάσιο ΚαλυβίωνΔήμητρα Τσίγκα • Μουσικό Γυμνάσιο ΠαλλήνηςΕιρήνη Τσουκαλά • 3ο Λύκειο Αχαρνών, Αικατερίνη Φερεντίνου • Μουσικό Γυμνάσιο ΠαλλήνηςΠαυλίνα Φερφέλη • 2ο Λύκειο Γλυκών ΝερώνΧριστίνα Φωτιάδη • 2ο Λύκειο Μαρκοπούλου

ΚΡΙΤΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗΧρύσα Αλεξοπούλου, Θοδωρής Γκόνης, Τζένη Μαστοράκη, Μισέλ Φάις, Ελένη Σβορώνου, Τζωρτζίνα Κακουδάκη, Τάκης Τζαμαργιάς

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣΝίκος Γκόβας, υπεύθυνος Πολιτιστικών Θεμάτων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Αττικής

�λογοτεχνικο εργαστηριο 2012 �

10 «οι μαθητές γράφουν!»

ΟΡΓΑΝΩΣΗΔιεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Αττικής – Πολιτιστικά Θέματα

ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΦΟΡΕΙΣΕθνικό Κέντρο ΒιβλίουΠανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗΟι μαθητές και οι μαθήτριες του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου Γέρα-

κα: Αννίτα Αδάμη, Ειρήνη Αναργύρου, Ηλέκτρα Άνθη, Οδυσσέας Αυ-γέας-Γιαννόπουλος, Ειρήνη Βεντούρη, Δημήτρης Βόβλας, Αλκμήνη Γκουσιάρη, Κωσταντίνος Δάμης, Λήδα Δημητρίου, Κατερίνα Ζάκκα, Γιούργκεν Ζύμπα, Λήδα Καλιπολίτη, Ευαγγελίνα Καμπέρη, Μαρία Κασσάνδρα, Λυδία Κωτσοπούλου-Αρχοντάκη, Κωνσταντίνος Λιακό-πουλος, Ελένη Λουπάκη, Νάσια Μανδρέκα, Σόφη Νικολέα, Νικολέτα Παπακωνσταντίνου, Κατερίνα Παρνασσά, Μαρίτα Σάκκουλα, Ειρήνη Σταματίου, Γιάννης Φασόης και Παρασκευή Βαρδάκη, Σταύρος Βε-λής του 3ου Γυμνασίου Αχαρνών.

Το σχέδιο για το λογότυπο του προγράμματος έκανε ο μαθητής Ιορδάνης Αλεξιάδης του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου Γέρακα.

ΜΕΡΟΣ Α΄


Κατερίνα Ζάκκα

λογοτεχνικο εργαστηριο 2012 13

Κατερίνα Κάκαρη 1ο Γυμνάσιο Νέας Μάκρης

Μια χούφτα άνθρωποι

δυο στάλες χώρα

Ήρθαν άλλοι άνθρωποι,

Έμειναν οι ψυχές

Μαύρες πόλεις, ερημωμένες

Μαύρες μέρες, άσπρες νύχτες

Απ΄ τους πυραύλους

Κραυγές παντού

στη σιωπηλή πόλη.

Κρύψου

Είσαι αλλεργικός στη σκόνη

Στις ψυχές που ψάχνουν τα σώματά τους

Στα παιδιά που έγιναν ορφανοί στρατιώτες

Σκοτάδι μετά …

Κι όλα αυτά, για να γίνουν

Χίλιες χούφτες πεθαμένοι άνθρωποι

Μια στάλα ερημωμένη

Μαύρη, σκονισμένη χώρα.

1� «οι μαθητές γράφουν!»

Πετρίνα Μπάτραλη, Ελένη Τιρεκίδου, Μαρία Τιρεκίδου, Όλγα Φωτιάδου

3ο Γυμνάσιο Αχαρνών

Αρχικά η καρδιά σου χτυπά σαν τρελήΒαρύς πέφτει ο έρωτας

Γλυκός σαν μέλι στο στόμαΔεν εκφράζεται με λόγιαΈρχεται και φεύγει ξαφνικά

Ζει στις λέξεις που κρύβονται στα χρόνιαΉλιος που ανατέλλειΘεός για μια στιγμή

Ιός που δε γιατρεύεται

Παρασκευή Βαρδάκη

λογοτεχνικο εργαστηριο 2012 1�

Καράβι σε άγνωστα νεράΛιβάδι γεμάτο καρδιές

Μικροτσίπ στην κεντρική μονάδα της ψυχήςΝόμισμα με πολλές όψεις

Ξερό φύλλο του φθινοπώρουΟυρανός γεμάτος σύννεφα που ποτέ δεν ησυχάζειΠαραφυλάει στα σκοτεινά όταν εσύ είσαι μακριά

Ρωτώντας την καρδιάΣκοτώνοντας τη λογική

Τρέμοντας την αμφιβολίαΎμνος, τραγούδι, ουρλιαχτό

Φωτιά που δεν σε καίειΧωρίς αρχή και τέλος

Ψάξε τη γιορτήΩδή στον έρωτα μικρή.

Σταύρος Βελής


Ειρήνη Αναργύρου


Χριστίνα ΠαπαδάκηΓυμνάσιο Εκπαιδευτήρια Κωστέα-Γείτονα

Και να! ξεπρόβαλε η γυνή στο παραθύρι της.Κοιτά τα κόκκινα τριαντάφυλλα.Σκαρφάλωσαν για να δουν το λευκό πρόσωπό της.Σαν τις αναμνήσεις σκαρφάλωσανη μία πάνω στην άλλη,συναγωνίζονταν ποια θα ξεχυθεί, ποια θα καταλάβει το μνημονικό της.

Μ’ αλλοτινό χαμόγελο και θέρμη,άρχισε να αναπολεί τα παιδικά της χρόνια.Υφος περίλυπο, αγανακτισμένογια το χρόνο το χαμένο.Επαιζε με τη ζωή,μια αλήθεια βέβαια αμέτοχη στη βαθιά σιωπή.

Δε μπορούσε άλλο να ζει μέσα στην αδράνεια.Ζητούσε σπαραχτικά ένα σημάδι ύπαρξης,μια δέσμη φωτός,να φωτίσει τα ανήλιαγα κελάρια της ψυχής της,αναζητούσε τα παλιά της όνειρα.Τότε που, φανταζόταν κάτι ιδανικό…Αγάπη ριζωνόταν σαν μικρό άνθος στον κηπάκο της καρδιά της.Τότε που,έπαιρνε στα χέρια της μια φούχτα άμμο και νόμιζε ότι έκανε τον κόσμο ολόδικό της.Ηταν μικρή και άμαθη…

Και τώρα τι;…Οι λέξεις έχουν πια γεράσει.


Λήδα Δημητρίου


Και αυτή;…Με δυο στίχους βιαστικούςζωγραφίζει τα αργά βήματα της θλίψης της,κλεισμένη μέσα στο χρυσό κλουβί της.Η ψυχή της κλαίει Τα όνειρα σαν κοτσάνιαΜε κομμένα τ΄ άνθηΤο βάζο κενό…Ρίγος διαπερνά όλο της το στέρνο.Δεν την ενδιαφέρει τι θα απογίνει.Της πήραν την ελευθερία της.

Κραυγές έξω από το παραθύρι αντηχούν στα αυτιά της.Ενσαρκώνονται στο κορμί της σαν αγκάθια, δημιουργούν αιώνια σημάδια.Ψηλαφίζει τα σημάδια.Ο ήχος του τουφεκιού εύηχος στα αυτιά της καιτο πρόσωπο του ψηλού επιβλητικού άνδρα,η σκιά της…

Ακλόνητη εκεί…περιμένει να εξιλεωθεί.Δεν έχει τη δύναμη να εξεγερθεί.Κοιτάει τα πέταλα από τα τριαντάφυλλα.Ενα προς ένα.Μα είναι τόσο κόκκινα.Τα πάθη της ορθώνονται μπροστά. Υπόσχεση της Δύσης να τα παίρνει μακριά.Σκοτάδι απλώθηκε παντού,μέχρι τον Ηλιο.


Ευαγγελίνα Καμπέρη


Οριέλα Πιέτρι10ο Γυμνάσιο Αχαρνών

Ματωμένες ψυχές τα βράδια γυρίζουνσε ερημιές μυστικές τους καημούς ψιθυρίζουν

το χαμένο τους δίκιο γυρεύουν να βρουνπριν της νύχτας τα πέπλα στον ήλιο χαθούν.

Η αγάπη χαμένη στης αβύσσου τα βάθημοναξιά πληγωμένη που ματώνει τα λάθη

όσο όμως κι αν κλαίει με οδύνη κανείςδε θα νοιώσει ποτέ τόσο πόνο ψυχής.

Λυπημένες ψυχές αντηχούν μες το χρόνοτην αγάπη τους ψάχνουν σ’ έναν έρημο δρόμο

κι ένα νέο κορίτσι δροσερό και αγνότην αγάπη ζητούσε, λυπημένο κι αυτό.

Σαν τη βρήκε να στέκει πλάι σε έναν νεκρότην ρωτά… «Γιατί ήσουν χαμένη καιρό;»σιωπηλή η αγάπη και θλιμμένη κοιτούσε

και πικρά τη χαμένη αθωότητα θρηνούσε…

Ένα δάκρυ της πέφτει απαλά στο κενόσα νερό ασημένιο που κυλά καθαρό

και μιλά με φωνή σιγανή σαν τη λήθησα να λέει μυστικό ή αλλιώς… παραμύθι.

«Ό,τι αστράφτει υπάρχει στη στιγμή μιας ματιάςκι ό,τι χάνεις το βρίσκεις στον παλμό της καρδιάς».


Μαρία Σιούντρη Γυμνάσιο Νέα Γενιά Ζηρίδη

Τι είναι άραγε ο φόβος;μια οφθαλμαπάτη της ψυχής,

ένα ταξίδι στη χώρα του παραλόγου,το αίσθημα μιας θανάσιμης γαλήνης,

η αισιοδοξία στο κακό…

Τι είναι άραγε ο φόβος;ένα ασταμάτητο παιχνίδι του μυαλού,

μια πρόφαση συνάντησης της αλήθειας,η άγνοια,το ψέμα.

Τι είναι άραγε ο φόβος;μια λίμνη γεμάτη δισταγμούς,

μια ανελέητη αμφιβολία του νου,ένας αγέρας μυθοπλασμένων αναμνήσεων,μια ημικρανία που σού απαγορεύει τη ζωή.

Τι είναι άραγε ο φόβος;Η θεωρία που δεν επαληθεύεται. Η εικασία που δεν αποδεικνύεται.

Μια άλυτη εξίσωση,ένας ανύπαρκτος αριθμός.

Τι είναι άραγε ο φόβος;Ένα θολό πρόσωπο,

μια μηχανή σταματημένη στο μηδέν.Ο εξαναγκασμός της πίστης,ο έρωτας της ανασφάλειας.


Θέλεις να αναπνεύσεις μα δεν μπορείς.

Θέλεις να γελάσειςμα δεν μπορείς.

Θέλεις να κλάψεις μα δεν μπορείς.

Ή μήπως έτσι νομίζεις;

Δημήτρης Βόβλας


Σταύρος ΤσαντέςΚαλλιτεχνικό Γυμνάσιο Γέρακα

Ήταν αυγή του Μάη, όταν φεύγοντας για τη δουλειά σου βιαστικός τον καθαρό ουρανό και τον ήλιο που χαράζει δεν τον κοίταξες ασήμαντος ως ήταν. Έπρεπε βλέπεις τη γραβάτα σου να φτιάξεις γιατί το αφεντικό σου αν σ’ έβλεπε με κακοφτιαγμένη τη γραβάτα μπορεί να θύμωνε, κι αυτό δεν ήταν πρέπον.

Κι έτσι περνούσανε κι οι υπόλοιπές σου μέρες. Και μπήκε Ιούνης αλλά εσύ, ακόμα ουρανό δεν είδες. Όμως ο κόμπος στη γραβάτα σου ήταν περιποιημένος και το σακάκι σου σιδερωμένο, καθώς πρέπει. Δουλεύεις σκληρά, να πάρεις προαγωγή θες, και στο σπίτι ο γιος σου, μόνος του τα βράδια περιμένει και φοβάται.

Κωνσταντίνος Λιακόπουλος


Αννίτα Αδάμη

Τώρα λοιπόν και αφού πια δεν σε χρειάζεσαι, μπορείς την παράσταση να παρακολουθήσεις ήσυχα σαν θεατής αμέτοχος. Παράσταση δίχως κίνηση, δίχως εκφράσεις. Μόνο λόγια, λόγια κούφια του αέρα. Λόγια που κι όταν η αυλαία θα πέσει κανένα απ’ όσα άκουσες δεν θα θυμάσαι.Κι όσο για τη ζωή σου μην ανησυχείς. Θα τη στοιβάξουν κάτω απ’ το γραφείο σου με τα υπόλοιπα χαρτιά. Κι όταν θα βάλουν και σφραγίδες, κι αριθμημένη μπει στα ράφια με μαύρα μεγάλα γράμματα πάνω της θα γράψουν: ΠΡΟΣ ΔΙΕΚΠΕΡΑΙΩΣΗ.


Ηλέκτρα Άνθη


Χρήστος Αργύρης3ο Λύκειο Αχαρνών

Ένας απλός άνθρωποςο γητευτής της άγριας πραγματικότητας

ένας βασιλιάς χωρίς θρόνοαυτός είναι ποιητής.

Κάποιος ήρωας του παρασκηνίουο ζωγράφος των αξιών

κάποιος πολεμιστής με ιδιαίτερα όπλακι αυτός είναι ποιητής.

Ο καθοδηγητής του νουένας πρωταθλητής χωρίς μετάλλιο

ο κυνηγός της προσωπικής τελείωσηςκι αυτός είναι ποιητής.

Ο αγωνιστής για μια καλύτερη εποχήο ταχυδρόμος των βαθύτερων μηνυμάτων

κάποιος που ξέρει την αλήθεια και προσφέρει βοήθειακυρίως αυτός είναι ποιητής.


Μελίτα ΒασιλειάδηΚαλλιτεχνικό Λύκειο Γέρακα

Φτιαγμένοι από χώμα κι αύραερχόμαστε στη ζωή με χέρια γυμνά και πριν το πρώτο κλάμα μας χαράξει τον αέρατο ’να μας χέρι σφίγγει το σπαθί και τ’ άλλοσεμνής υποκρισίας παλάντζα.Εγώ. Το πρώτο κλάμα.Εγώ με δάκρυ ή χωρίς.Φτιαγμένη από σάρκα και οστά τρεφόμαστε από τα στήθια της λύκαιναςκαι πριν η τροφή γίνει ανάσα,γδέρνουμε τη λύκαινα και ντυνόμαστε περηφάνια.Είμαι. Η πρώτη κραυγή.Είμαι με φως ή χωρίς.Σερνόμαστε στα φωτεινά μας μονοπάτια,σκίζοντας τα δοξασμένα χέρια μας,ματώνοντας τα ατσάλινα γόνατακαι πίσω γυρνώντας θαυμάζουμε τα αθάνατα χνάρια μας.Εγώ. Το πρώτο χτύπημα.Εγώ μ’ αλήθεια ή χωρίς.Το σύμπαν με παρακολουθεί,με αποθεώνει και με βαφτίζειμέσο άνθρωπο.Οχι. Περιφρονήστε με.Να μείνω χώμα κι αύρακαι άνθρωπος των άκρων.


Θεοδώρα Μαλλούση 3ο Λύκειο Αχαρνών

Χτες το βράδυ στα όνειρά μου έκλεψα ένα ποδήλατοένα ποδήλατο που είχε όλα τα χρώματα του ουρανού

και ταξίδεψα μαζί του ακροβατώνταςπάνω σε τεντωμένα σκοινιά

και έκανα βόλτες στα σύννεφα της σκέψης μουκαι τσούλησα πάνω σε γλιστερά πατώματα

που με βύθισαν πιο πολύ στον πάτο.Και από εκεί έμαθα

πως στη ζωή μου ήμουν ένας ποδηλάτης ποιητήςπου στα όνειρά μου έγραφα και μάθαινα για τη ζωή

από τη μια πετώντας, από την άλλη γλιστρώντας και μετά ακροβατώντας

αντιμετωπίζοντας τους φόβους μουτις χαρές και τους πόνους μου.

Λυδία Κωτσοπούλου-Αρχοντάκη


Νίκος Μαρινάκης Λύκειο Νέας Μάκρης

Τα μάτια κλείσε, το ταξίδι έχει αρχίσειΣτη γη περνάμε τώρα των λυγμών

Το έδαφος υποχωρεί, ο βράχος θα σκορπίσειΠίσω μας σβήνει το τραγούδι των Νυμφών

Μην κλαις, γλυκό μου ρόδο της αυγήςΜη μαραθείς προτού να με γνωρίσεις

Κάτω απ’ το ψεύδος της φρικτής περιβολήςΘα βρεις, θα μ’ αισθανθείς, θα μ’ αγαπήσεις

Στην αγκαλιά σφιχτά κρατώ τον απαλό καρπόΜήπως δεν μ’ έχεις και εσύ αιχμαλωτίσει;Αν ίσως έκοψα κρυφά της μέρας τον ανθό

Μέσα στη νύχτα λυγερός θα ξανανθίσει

Κάτω από θόλους σε παλάτια ξεχασμένα Χορέψανε, ο Λυπημένος Βασιλιάς κι Εκείνη

Σε κάθε βήμα και στροφή, κάθε φιλί και χάδι Αναδευόταν κ’ έρεε γύρω τους το σκοτάδι

Κι απ’ του ναρκίσσου την πληγή τους έλουζε η Σελήνη

Του κεραυνού το κέλευσμα ρητό παρά ποτέ Δάκρυα τον λυγίσανε, μαυροντυμένη φύση

“Αν ίσως Ερως κρύβεται στο Θάνατο, ΑδερφέΟρθό και πρέπον ο ανθός στη μάνα να γυρίσει’’

Επτά καρποί, επτά φορές στο χέρι μου φιλίΜη λησμονήσεις τι γλυκά που σκέπει η νυχτιά

Τον ήλιο ως ορθώνεται απ’ την ανατολήΚι άλλα κρυμμένα θαύματα στης ζήσης τη σκιά


Ποια δύναμη έχει ο Θάνατος κι ο Αφέντης του στην κτίσηΑν από τ’ άστρα δεν μπορεί κοντά του ένα να πάρει

Βαθιά στου Ερέβους την καρδιά προσμένει ν’ αντικρύσει Ξανά στον πέτρινο ουρανό τ’ αθέατο φεγγάρι

Ψυχές που συντυχαίνετε στου πάθους τον καημό Ασκέρι απ’ τον άνεμο του έρωτα δαρμένοΣύρετε ύμνο δύναμης, σκοπό θρηνητικό

Για της καρδιάς της σκοτεινής το ταίρι το κλεμμένο

Πλεχτείτε στο τραγούδι μου αιθέριες φωνέςΨηλά ως στο στερέωμα του σκότους ν’ αντικρούσει

Κι ανοίγοντας οι νότες του στο έδαφος ρωγμές Στον κόσμο να αναδυθούν, ο άνεμος ν’ ακούσει

Ας τρανταχτεί συθέμελα η γη, ο ουρανός Ν’ ανθίσουνε, να μαραθούν, να ξανανθίσουν κλώνοι

Κι ας αντηχήσει σύγκορμος ο κόσμος του φωτός Από του Άδη την ωδή σ’ εσένα, Περσεφόνη

Κατερίνα Παρνασσά


Ειρήνη Βεντούρη

Ελένη Μπότη1ο Λύκειο Μαρκοπούλου

Τώρα ξέρω πως είμαι εδώ. Ακριβώς εδώ. Μπροστά στη λευκή σελίδα που δε δίστασα να βεβηλώσω με το μελάνι μου. Μπροστά στο χαρτί που εγώ θα αποφασίσω την πορεία του, τις ιδέες, τα συναισθήματα που θα χαραχτούν πάνω του. Η λευκή σελίδα βολεύει. Δε θέτει περιορισμούς, δεν έχει όρια. Σου επιτρέπει να της φερθείς όπως έχεις ανάγκη. Να την ελευθερώσεις έτσι όπως την παρέλαβες, λευκή και ατσαλάκωτη στον άνεμο. Να τη ματώσεις με τα αγκάθια που βασανίζουν τα ρόδα της τσακισμένης σου παιδικότητας. Να πνίξεις τον πόνο που τη φόρτωσες στη θάλασσα των δακρύων της οδύνης σου. Να την φυλάξεις καλά στη σπηλιά των στεναγμών της κατατρεγμένης σου ψυχής. Αθώα λευκή σελίδα. Πάντα έτοιμη να κάνεις δικές σου τις πληγές των παραστρατημένων ονειροπόλων. Πάντα καταλήγεις μόνη στις παρυφές του χάους. Μόνη, εξορισμένη από την ίδια την αγνότητά σου στην άβυσσο των επαιτών της θαλπωρής σου.


Βενετσάνος ΝικητάκηςΛύκειο Σκάλας Ωρωπού

Εργαλείο έκφρασης κόντρα στο νόμο της ζωής

Στο χέρι μου κρατώ

Ψεκάζω

Μυρίζω τσίχλα Babaloo

Χορός χρωμάτων δυνατός

Πρόσεξε, στους τοίχους θα με βρείς

Γκρεμίζω τους κανόνες

Υπάρχω και είμαι ορατός

Και ας μη θέλεις να με βλέπεις

Είμαι εδώ και αφήνω το στίγμα μου

Πόλη των τυφλών.


ΜΕΡΟΣ Β΄

Εύη ΔήμουΜουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης

Είχες σκύψει το κεφάλι σου και κοιτούσες το πάτωμα. Ήθελα να σε κοιτάξω στα μάτια να καταλάβω τι συμβαίνει μέσα σου. Τι σκέφτεσαι. Στεκόμουν στη μέση του νεκροταφείου, παγωμένη, τρέμοντας σχεδόν – κι ας ήταν καλοκαίρι. Η κηδεία των γονιών σου είχε τελειώσει εδώ και πολλή ώρα, ήσουν πια μόνος στον κόσμο, είπες με φρίκη όταν τελείωσε. Ο ήλιος έκαιγε το κορμί μου, αλλά δεν κατόρθωνε να φτάσει πιο μέσα, εκεί που πραγματικά κρύωνα. Αδυνατούσα να κάνω την οποιαδήποτε κίνηση. Περίμενα την απάντηση σου. Απάντηση σε μια ερώτηση που λίγες ώρες πριν δεν είχε λόγο ύπαρξης.

Σήκωσες για λίγο το κεφάλι σου. Τα μάτια σου ήταν βουρκωμένα. Για μια ακόμα φορά. Πόνεσα. Κάτι μέσα μου πόνεσε άγρια. Με πόνο που δύσκολα περιγράφεται. Ένα τσίμπημα με οδυνηρό αντίκτυπο. Τέλειωσαν όλα. Σαν κάποιος να μου ψιθύρισε τις λέξεις αυτές, κατέλαβαν κάθε κύτταρό μου. Εσύ όμως έκρυψες το κεφάλι σου στα χέρια σου. Η απάντηση δεν δόθηκε.

Κάθισα δίπλα σου. Οι άσπρες πλάκες των μνημάτων έκαναν το φως του ήλιου να μοιάζει στρεβλωμένο. Μπορεί και να ήταν. Έκλεισα τα μάτια. Το φως πληγώνει, όταν μέσα σου έχεις μόνο σκοτάδι. Και τελικά τι πονάει πιο πολύ; Το φως στο σκοτάδι; Ή το σκοτάδι στο φως;

Σε ένιωσα να κουνιέσαι. Δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά λυγμοί. Πόνεσα πάλι, πιο άγρια από την πρώτη φορά. Αδυνατούσα να κάνω κάτι, να σε συνεφέρω με κάποιον τρόπο. Έτσι ξανάκλεισα τα μάτια, να μην σε βλέπω. Φυγή.

Το μυαλό μου πήρε γρήγορα στροφές. Φωτεινά λαμπάκια άναβαν παντού στο μυαλό μου. Σε σκέφτηκα. Ξανά και ξανά. Από διαφορετική γωνία την κάθε φορά. Και όλα ξεκίνησαν να παίζουν από την αρχή.


Το δισκάκι μπήκε στη θήκη και κάποιο αόρατο χωρίς έλεος χέρι πάτησε το πλέι.

Ήμουν ξανά 15. Έσβηνα ξανά τα κεράκια της τούρτας. Έκανα ξανά την ευχή. Με φιλούσαν και με αγκάλιαζαν ξανά. Ήσουν κι εσύ εκεί. Δεν με αγκάλιασες. Ούτε με φίλησες. Άφησες ένα «χρόνια πολλά» να πλανιέται κοντά στο αυτί μου, ένα νόημα ότι θα με πάρεις τηλέφωνο και έφυγες. Μου τηλεφώνησες. Βγήκαμε. Όλα έγιναν γρήγορα. Τα φτιάξαμε, έλεγα. Κι ας ένιωθα πως ήταν κάτι παραπάνω. Αρχίσαμε να δενόμαστε μέρα με τη μέρα. Με φιλούσες, όταν μου είπες σ’ αγαπώ για πρώτη φορά κι εγώ δάκρυσα. Ήμασταν ξανά διακοπές οι δυο μας στην Πάρο, το καλοκαίρι της δευτέρας Λυκείου. Τρέχαμε ξανά ευτυχισμένοι στην άμμο. Κοιμόμασταν




ξανά κάτω από τα αστέρια, περιφρονώντας το ξενοδοχείο. Κάναμε ατελείωτες βόλτες και συζητήσεις στα πιο περίεργα μέρη που μπορούσαμε να βρούμε, δάση, βράχια, θάλασσες, παραλίες. Ξανά. Όλα. Ερχόμασταν πιο κοντά. Και απλά τα είχαμε, όπως έλεγαν όλοι. Κι εγώ αναρωτιόμουν πώς δύο τόσες δα λεξούλες μπορούν να κρύψουν ένα τόσο μεγάλο, πολύπλοκο και ταυτόχρονα τόσο μα τόσο απλό νόημα. Κάτι που κάποιοι μπορούσαν να εξηγήσουν με μια λέξη κι εγώ απλά δεν μπορούσα να μεταφράσω σε λέξεις.

Το στρεβλωμένο –τελικά– φως του ήλιου συνέχισε να μου τρυπά τα μάτια. Τα έκλεισα πιο σφιχτά, ώσπου άρχισαν να πονούν κι εγώ να βλέπω κόκκινα στίγματα. Και συνέχιζαν όλα. Ξανά. Η τελευταία μας μεγάλη συζήτηση είχε ως θέμα το «για πάντα». Κάτι σχετικά παρεξηγημένο παραδεχτήκαμε και οι δύο. Ξανά. Μιλούσαμε πολλή ώρα. Δύσκολο θέμα, σκεφτόμουν. Το συμπέρασμα βγήκε εύκολα. Το «για πάντα» είναι μεγάλο, απροσδιόριστο και προβλέπει την πλήρη απουσία του απρόοπτου. Παρόλα αυτά ελπίζαμε και οι δύο να μη βρεθούμε σε τέτοια θέση. Ποτέ. Όμως και το «ποτέ» δεν είναι το ίδιο μεγάλο και απροσδιόριστο; Πώς μας είχε διαφύγει αυτό; Άρα η ελπίδα δεν υπήρχε; Σωστά;

Δεύτερη φορά. Τώρα σε δευτερόλεπτα. Όλα πέρασαν. Τα είδα ξανά. Ως και την παραμικρή λεπτομέρεια. Και συνέχισε να γίνεται πολλαπλές φορές. Χωρίς να σταματάει. Οι εικόνες, οι λέξεις, όλα γίνονταν πιο οδυνηρά. Πάλεψα να ανοίξω τα μάτια. Το φως θα πονούσε λιγότερο. Έτσι δεν είναι;

Οι γωνίες έγιναν αιχμηρές. Το στρεβλωμένο φως έφταιγε για όλα. Γύρισα και σε ξανακοίταξα. Ετρεμες. Από λυγμούς. Πάλι. Κάθε φορά που οι ώμοι σου τραντάζονταν, κάτι έσπαγε μέσα μου. Και πονούσε. Άγρια. Ξανά. Παρόλα αυτά συνέχισα να σε κοιτάω.

Δεν ξέρω πόση ώρα μείναμε έτσι. Άλλωστε ο χρόνος είναι κάτι υπερεκτιμημένο, αμφιλεγόμενο και ασήμαντο. Έτσι δεν είχαμε πει σε μια απ’ αυτές τις συζητήσεις;

Κάποια στιγμή ένιωσα κάτι να λείπει απ’ την ατμόσφαιρα. Οι λυγμοί σου. Είχαν σταματήσει. Γυρίζω στην αναμονή της απάντησης σε μια φανερά άτοπη, για κάποιους, ερώτηση. Η φυγή δεν είναι λύση. Ή μήπως είναι; Σε αυτό δεν αναφερθήκαμε. Ποτέ. Γύρισα και σε κοίταξα. Να ένας λόγος να μείνεις. Ποτέ δεν είχαμε συζητήσει


για κάτι τέτοιο. Και υπάρχουν κι άλλοι πολλοί. Λόγοι να μείνεις. Θα αντέξεις, το πιστεύω. Και θα αντέξουμε μαζί, εγώ θα σε βοηθήσω. Είναι μια πρόκληση. Στοίχημα. Τι λες, είσαι μέσα;

Ανείπωτα λόγια σταμάτησαν στα χείλη μου καθώς σε άκουσα να αναπνέεις. Και να μιλάς! Ναι, μου μίλησες. «Όχι». Ηταν το μόνο που είπες. Με πήρες από το χέρι, σκούπισες τα δάκρυα μου που έτρεχαν χωρίς να το καταλάβω, και περπατήσαμε ως την έξοδο. Ήξερα πως το εννοούσες. Πως θα έμενες. Για πάντα ή όχι. Αλλά θα έμενες. Και σίγουρα θα προλαβαίναμε να μιλήσουμε για όλα όσα είχαμε παραμελήσει. Το φως του ήλιου –ζεστό, σχεδόν ζωογόνο πλέον– έφτασε μέσα μου και με ζέστανε. Γύρισα να σε κοιτάξω. Χαμογελούσες. Ναι! Κουρασμένα, αλλά μου χαμογελούσες! Ήσουν εκεί. Ημουν εκεί. Κι αυτό ήταν αρκετό. Χμ… αρκετό; Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Να κάτι άλλο που θα θυμηθώ να σε ρωτήσω. Θα θυμηθώ, το υπόσχομαι. Η λήθη είναι απάνθρωπη. Πάντα ήταν.


�0 «οι μαθητές γράφουν!»

Μαρίτα Σάκκουλα

λογοτεχνικο εργαστηριο 2012 �1

Αννίτα Ελισσαίου1ο Γυμνάσιο Γέρακα

Γειά! Με λένε Κούκι. Είμαι σκύλος. Θα μου πείτε τώρα ότι οι σκύλοι ούτε μιλάνε, ούτε γράφουν, μόνο γαβγίζουν. Ε, κι εγώ σας λέω ότι είμαι ένας σκύλος σπέσιαλ, με μια πολύ παράξενη - για το είδος μου - φίλη. Έχω φίλη μια γάτα! Ναι, καλά ακούσατε! Έχω για κολλητή μια γάτα που τη λένε Κανέλλα. Και αν δεν με πιστεύετε, θα σας διηγηθώ πώς γίναμε αχώριστοι.

Μόλις είχα μετακομίσει στη νέα μου γειτονιά. Αποφάσισα να κάνω μια βόλτα για να ξεκουραστώ, αλλά και για να γνωρίσω τους νέους μου γείτονες. Δυστυχώς, ελάχιστα ζώα ήταν σπίτια τους εκείνη τη στιγμή και κανένα απ’ αυτά δεν ήταν σκύλος ή κάποιο απ’ τα ξαδέρφια μου, τους λύκους. Ρώτησα τα ζώα εκείνα αν ήξεραν τίποτα σκύλους στη γειτονιά αλλά η απάντηση ήταν ίδια:

– Δεν επιτρέπεται να μιλάμε με ζώα άλλου είδους. Παραβαί-νεις τον πρώτο κανόνα της γειτονιάς. Τώρα γύρνα πάλι σπίτι σου, αλλιώς θα μπλέξουμε όλοι σε μπελάδες.

Μα καλά, πώς γίνεται να μιλάς μόνο με τα ζώα του είδους σου; Αν είσαι δηλαδή ο μόνος ελέφαντας σε μια σαβάνα, τι κάνεις; Και στην περίπτωση που ο μόνος γιατρός στη γειτονιά είναι λιοντάρι κι εσύ είσαι αρκούδα, τι γίνεται; Μένεις άρρωστος μέχρι να βρεις γιατρό αρκούδα; Ακούς εκεί, κανόνας! Παρόλα αυτά, έπρεπε να τον τηρήσω όσο λάθος κι αν μου φαινόταν, αλλιώς θα με έβαζαν όλοι στο μάτι. Και τότε μου ήρθε μια καταπληκτική ιδέα! Να ορ-γανώσω ένα πάρτυ! Ένα πάρτυ μόνο για σκύλους! Έτσι θα έκανα και νέους φίλους αλλά και θα ήμουν και με του «είδους» μου!

Ξεκίνησα να σχεδιάζω τις προσκλήσεις στο νέο μου υπολο-γιστή (κυρίως επειδή είναι πολύ δύσκολο να γράφεις με τις πα-τούσες σου) και πρέπει να παραδεχτώ πως βγήκαν πολύ καλές! Την επόμενη μέρα έστειλα από μία πρόσκληση σε κάθε σπίτι της γειτονιάς. Πήγα στο μίνι-μάρκετ και αγόρασα μπαλόνια, κομφετί,


χάρτινα πιατάκια, πολύχρωμα καπελάκια, πατατάκια, πορτοκαλά-δες, μικρά λουκανικάκια και μπόλικη σκυλοτροφή. Όταν γύρισα σπίτι ξέθαψα κάτι παλιά τραπέζια από τη σοφίτα και τα μετέφερα στον κήπο. Ουφ! Μου είχε βγει η γλώσσα! Πήρα λίγο καθαριστι-κό, καθάρισα τα τραπέζια και τους έστρωσα όμορφα τραπεζομά-ντιλα. Παρόλο που είχα προγραμματίσει το πάρτυ για το Σάββατο και σήμερα ήταν μόλις Τετάρτη, είχα τελειώσει σχεδόν όλες τις ετοιμασίες!

Ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι. Ήταν ο ταχυδρόμος που έφερε την αλληλογραφία. Τα περισσότερα γράμματα ήταν λογαριασμοί και κουπόνια, αλλά υπήρχε κι ένα γράμμα για μένα. Δεν είχε αποστολέα ούτε γραμματόσημο. Απλά έγραφε «Προς Κούκι, οδός Ουράνιου Τόξου 15». Η οδός μου! Μέσα βρήκα την πρόσκληση για το πάρτυ μου και ένα σημείωμα που έγραφε: «Το να στέλνεις γράμματα σε ζώα άλλου είδους είναι σαν να μιλάς σε αυτά! Αν το ξανακάνεις, θα πω να σε διώξουν από τη γειτονιά!». Καλά, κάποια ζώα είναι εντελώς κολλημένα με αυτόν τον χαζοκανόνα! Τι θα πάθεις, δηλαδή, αν μιλήσεις με άλλο ζώο; Άλλωστε, δεν φταίω εγώ! Μια αθώα προσκλησούλα έστειλα! Είχα θυμώσει τόσο πολύ, που μου ερχόταν να ρίξω μια μπουνιά σε αυτόν που μου έστειλε το γράμμα!

Τέλος πάντων, δεν έδωσα άλλη σημασία και πέταξα το γράμ-μα στα σκουπίδια. Τακτοποίησα την υπόλοιπη αλληλογραφία μου και ξάπλωσα στον καναπέ. Άνοιξα την τηλεόραση. Καθώς παρακο-λουθούσα την αγαπημένη μου εκπομπή, σκεφτόμουνα αν έκανα καλά που διοργάνωσα αυτό το πάρτυ. Ίσως τα άλλα ζώα να είχαν δίκιο κι εγώ άδικο. Ίσως πραγματικά να μην έπρεπε να μιλάμε με τα ζώα άλλου είδους. Άσε που τώρα με είχαν βάλει όλοι στο μάτι! Ήμουν σίγουρος ότι αυτήν τη στιγμή είχαν μαζευτεί όλοι σε κάποιο σπίτι και συζητούσαν για το αν θα έπρεπε να με διώξουν απ’τη γειτονιά σήμερα ή αύριο…

Ξαφνικά φώναξα στον εαυτό μου: «Τι είναι αυτά που λες, Κούκι; Δεν μπορούν να σε διώξουν! Μένεις σε αυτή τη γειτονιά νόμιμα! Άλλωστε, ένα πάρτυ είναι μόνο». Και είχα απόλυτο δίκιο. Πέρασα την υπόλοιπη μέρα σχεδιάζοντας τις δραστηριότητες του


πάρτυ, ψάχνοντας συνταγές για σνακς και προβάροντας ρούχα. Περίμενα με ανυπομονησία την ημέρα του πάρτυ!

Η μεγάλη μέρα έφτασε! Επιτέλους, θα έκανα νέους φίλους! Όλο μου το σπίτι ήταν έτοιμο να δεχτεί τους καλεσμένους μου: είχα σκουπίσει, είχα σφουγγαρίσει, είχα στρώσει ωραία τραπεζομάντιλα πάνω στα τραπέζια, είχα κουρέψει το γκαζόν και είχα βάλει όλα τα σνακς σε πιατέλες. Είχα ετοιμάσει λουκανικοπιτάκια, πιτσάκια, κρεατομπουκίτσες με διάφορες σάλτσες, πατατάκια και πορτοκαλάδες. Δίπλα από αυτά υπήρχαν τα χάρτινα πιατάκια που έγραφαν « Ώρα Για Πάρτυ» με κόκκινα γράμματα. Από τους τοίχους κρέμονταν πολύχρωμα μπαλόνια. Eγώ είχα μπανιαριστεί και είχα φορέσει το αγαπημένο μου βυσσινί πουκάμισο. Όλα ήταν στην θέση τους. Το μόνο πράγμα που περίμενα ήταν να έρθει ο πρώτος καλεσμένος.

Και περίμενα.... και περίμενα... μα τίποτα. Ίσως να ξεχάστηκαν. Ή ίσως να μην μπορούν να διαλέξουν τι να φορέσουν ή τι να φέρουν. Ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι της πόρτας κι έτρεξα να ανοίξω. Δεν πίστευα στα μάτια μου! Ένα ολόκληρο τσούρμο σκύλοι βρίσκονταν μπροστά μου.

Μαρίτα Σάκκουλα

�� «οι μαθητές γράφουν!»

– Καλώς ήρθατε, είπα εγώ ευγενικά, με λένε Κούκι. Χαίρομαι πολύ που ήρθατε!

– Γεια σου Κούκι. Εμένα με λένε Λούντβιχ Nτόπερμαν και από εδώ η Αφρούλα το κανίς, ο Τσιπ το τσιουάουα, ο Μυταράς το κυνηγόσκυλο και η Ελίζα το κόλεϊ, μου είπε ο ψηλότερος σκύλος απ’ όλους, γεμάτος καμάρι.

Tους άφησα να περάσουν στο σπίτι και τους οδήγησα στον κήπο, μιας που είχε καλό καιρό. Όλοι μου έλεγαν για το πόσο όμορφο σπίτι έχω και για το πόσο καιρό έχουν να πάνε σε ένα σκυλίσιο πάρτυ. Ήμουν πολύ ευχαριστημένος που τελικά το πάρτυ μου είχε επιτυχία. Και σε χρόνο μηδέν είχα γίνει φίλος με όλους τους σκύλους! Αρχίσαμε τότε να μιλάμε για τα θέματα της γειτονιάς, για τους κανόνες της και για το ποια σκυλοτροφή είναι η καλύτερη. Πόσο καιρό είχα να μιλήσω τόσο πολύ!

– Προσωπικά, είπε ο Μυταράς, πιστεύω ότι η σκυλοτροφή με κοτόπουλο είναι καλύτερη, επειδή...

Δεν μπόρεσε να αποτελειώσει τη φράση του, διότι χτύπησε το κουδούνι. Άνοιξα την πόρτα και είδα έναν περίεργο σκύλο να με κοιτάει και να μου χαμογελάει πλατιά.

– Γεια, μου είπε χωρίς να ανοιγοκλείσει το στόμα του, είμαι εδώ για το πάρτυ. Με λένε Κανέλλα.

– E, γεια, πέρασε, είπα εγώ παραξενεμένος.Η Κανέλλα μπήκε μέσα διστακτικά και συνέχεια με αυτό το

ανατριχιαστικό χαμόγελο. Ρώτησα τους υπόλοιπους αν είχαν ξαναδεί την Κανέλλα στη γειτονιά. Μου είπαν πως όχι. Παρόλο αυτά, κάναμε καλή παρέα. Είπαμε ανέκδοτα, φάγαμε, βγάλαμε αναμνηστική φωτογραφία και παίξαμε μπάλα. Ξάφνου ο Μυτα-ράς άρχισε να μυρίζεται τον αέρα και έψαξε τα ίχνη της μυρω-διάς. Εμείς τον κοιτάζαμε και περιμέναμε να βρει κάτι. Σκέφτηκα ότι μυριζόταν τις ζεστές κρεατομπουκίτσες μου. Η μυρωδιά όμως ήταν της Κανέλλας. Ο Μυταράς σταμάτησε μπροστά της κι άρχι-σε να της γρυλίζει. Η Καννέλα γρύλισε κι εκείνη, αλλά ακούστηκε περισσότερο σα νιαούρισμα. Τότε ήταν που άρχισε κι ο Λούντβιχ να γρυλίζει. Πάνω που ήταν έτοιμοι να χιμήξει ο ένας στον άλλον, έτρεξα στο ραδιόφωνο και έβαλα μουσική. Το τελευταίο που ήθε-

λογοτεχνικο εργαστηριο 2012 ��

λα να συμβεί στο πάρτυ μου ήταν σκυλοκαβγάς.– Τίποτα καλύτερο από λίγη μουσική, έτσι; ρώτησα προσπα-

θώντας να τους ηρεμήσω.– Ναι, έχεις δίκιο, είπε η Αφρούλα.O Mυταράς συμφώνησε και κατευθύνθηκε προς τον μπουφέ.

Ο Λούντβιχ παρατηρούσε με καχυποψία την Κανέλλα, έπειτα έφτιαξε το σκούρο μπλε γιλέκο του και κάθησε στον καναπέ ψιθυρίζοντας κάτι στον Τσιπ, ο οποίος κοίταζε την Κανέλλα έκπληκτος με τα μεγάλα του μάτια. Όλοι το ίδιο έκπληκτοι την κοιτούσαμε. Η Κανέλλα χόρευε λες και δεν είχε συμβεί τίποτε! Και φυσικά, δεν σταματούσε να χαμογελάει!

Την ώρα που κουνιόνταν στο ρυθμό του τραγουδιού έγειρε προς τα μπρος και... της βγήκε το κεφάλι! Η Ελίζα και η Αφρούλα άρχισαν να ουρλιάζουν με τρόμο, αλλά σταμάτησαν όταν συνειδητοποίησαν ότι το πραγματικό κεφάλι της Κανέλλας υπήρχε ακόμα και χόρευε μαζί με το υπόλοιπο σώμα της. Μόνο που ήταν άσπρο, με μαύρα αυτιά και ήταν κεφάλι... γάτας! Απίστευτο! Μια γάτα αγνόησε τον κανόνα και ήρθε στο πάρτυ μου! Φυσικά για να μην την αντιληφθούμε φόρεσε κοστούμι και μάσκα σκύλου! Γι’αυτό χαμογελούσε όλη την ώρα!

Η Κανέλλα κατάλαβε ότι τής βγήκε το «κεφάλι», γιατί σταμάτησε να χορεύει και μας κοίταξε όλους σα χαμένη.

– Εμ... μπορώ να εξηγήσω... είναι αστεία ιστορία... μάλλον καλύτερα να πηγαίνω! Ψέλλισε αμήχανα σηκώνοντας το κεφάλι του κοστουμιού από κάτω και τρέχοντας προς την πόρτα.

– Δε θα πας πουθενά! φώναξε ο Μυταράς και αμέσως έφραξε την έξοδο.

– Μα, γιατί ήρθες εδώ; ρώτησα εγώ, η πρόσκληση έγραφε ξεκάθαρα ότι το πάρτυ ήταν μόνο για σκύλους! Άλλωστε, σε αυτή τη γειτονιά δεν επιτρέπεται να μιλάς με ζώα άλλου είδους.

– Το ξέρω! κλαψούρισε η Κανέλλα. Δυστυχώς για μένα. Βλέπετε, είμαι η μοναδική γάτα στη γειτονιά. Δεν έχω κανέναν να μιλήσω. Νιώθω πολύ μόνη. Και ξάφνου ήρθε στο σπίτι μια πρόσκληση για το πάρτυ του Κούκι. Σκέφτηκα ότι είναι άδικο να μείνω και πάλι μόνη μου εξαιτίας αυτού του ανόητου


κανόνα και αποφάσισα να αγοράσω στολή σκύλου για να έρθω. Καταλαβαίνετε ότι επιθυμούσα πολύ μια παρέα και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να με δεχτείτε μαζί σας. Ήθελα να γνωρίσω ένα φίλο.

– Το ξέρεις ότι έχεις μπλέξει άσχημα, έτσι; ρώτησε ο Λούντβιχ.

– Ναι, το ξέρω, απάντησε η Κανέλλα, αλλά δεν πειράζει. Πέρασα πολύ ωραία, διασκέδασα με όλους σας και πιστεύω ότι κι εσείς μπορείτε να πείτε το ίδιο. Κούκι, σ΄ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Ένιωθα άσχημα για την Κανέλλα. Την καημενούλα! Τώρα θα αναγκαζόταν να φύγει και να κλειστεί πάλι στο σπίτι της. Ίσως και να την έδιωχναν από τη γειτονιά, επειδή παραβίασε τους κανονισμούς. Τι άδικο! Τότε θυμήθηκα κάτι. Και το είπα.

– Ο κανόνας αυτός είναι πολύ άδικος! φώναξα. Γιατί να μην μιλάμε με τα άλλα ζώα; Πού είναι το κακό και το λάθος; Η Κανέλλα μας φέρθηκε με ευγένεια και ήταν πολύ φιλική με όλους μας. Πραγματικά περνούσαμε πολύ ευχάριστα στο πάρτυ πριν αποκαλυφθεί ότι είναι γάτα. Σίγουρα την είχατε συμπαθήσει! Γιατί να αλλάξει αυτό τώρα και να τη μισείτε! Ποια είναι η διαφορά; Είναι το ίδιο άτομο, ο ίδιος χαρακτήρας μόνο που δε γαβγίζει σαν εμάς!

Η Κανέλλα και οι υπόλοιποι με κοιτούσαν σαστισμένοι. Ο Λούντβιχ μου έριξε ένα βλέμμα που σήμαινε ότι έχω μπλέξει χειρότερα από την Κανέλλα, αλλά εγώ δεν πτοήθηκα και συνέχισα:

– Έτσι είναι και ξέρετε ότι έχω δίκιο. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλά άλλα ζώα μόνα τους, χωρίς κάποιον ίδιο με αυτά για να έχουν συντροφιά. Όμως έχουν δικαίωμα στη φιλία και στην παρέα. Γιατί να τους αποκλείουμε; Δεν πρέπει να μας τρομάζει η διαφορετικότητα. Ψηφίζω κατά αυτού του ανόητου κανόνα που βάζει όρια στις επιλογές μας!

– Κι εγώ! φώναξε η Κανέλλα.– Έχει δίκιο, είπαν ταυτόχρονα η Ελίζα και η Αφρούλα. Ο

κανόνας πρέπει να καταργηθεί !


– Συμφωνούμε, πρόσθεσαν ο Τσιπ και ο Μυταράς.– Ναι, έχεις δίκιο Κούκι, είναι ένας ανόητος κανόνας,

συμφώνησε και ο Λούντβιχ.Ένοιωθα πολύ ικανοποιημένος που κατάφερα να πείσω όλη

τη σκυλοπαρέα, άλλωστε από την αρχή δεν πίστευα ότι πρέπει να έχουμε διαχωρισμούς στις παρέες μας. Τώρα όμως έπρεπε να πειστούν και οι υπόλοιποι στη γειτονιά, κάτι που δεν θα ήταν και πολύ εύκολο.

Την επόμενη μέρα συγκάλεσα όλους σε γενική συνέλευση για να συζητήσουμε το θέμα και να πάρουμε κοινή απόφαση. Ήταν απίστευτο πόσα πολλά ζώα ακόμα θεωρούσαν αυτόν τον κανόνα άσκοπο! Όλα τους αμέσως ψήφισαν την κατάργησή του. Κάποια δίστασαν, αλλά όταν κατάλαβαν ότι θα ήταν πολύ καλύτερα χωρίς αυτόν, συμφώνησαν. Το μόνο ζώο που επέμενε στην τήρηση του κανόνα ήταν η Αρκούδα.

– Ο κανόνας αυτός πρέπει να παραμείνει, υποστήριζε ανυποχώρητα η Αρκούδα.

– Ναι, αλλά, αν ο κανόνας αυτός συνεχίσει να ισχύει, όταν εσύ θα θελήσεις να αγοράσεις κάποια ειδική μάρκα μέλι, δε θα μπορείς να τη ζητήσεις από τον καταστηματάρχη αν αυτός δεν είναι αρκούδα! της είπε ο Τσιπ.

– Χμμ...έχεις δίκιο, δεν το σκέφτηκα έτσι, είπε η Αρκούδα και τελικά συμφώνησε κι αυτή να ακυρώσουμε τον κανόνα.

Έτσι, αποφασίσαμε ότι ο καθένας μας μπορεί πλέον να μιλήσει με όποιον θέλει, να κάνει την παρέα που τον ευχαριστεί και να μην περιορίζεται από τίποτα. Η γειτονιά έγινε καλύτερη και όλοι έγιναν πολύ καλοί φίλοι. Εγώ με την Κανέλλα γίναμε αχώριστοι και συχνά κάνουμε πάρτυ στο σπίτι μου, απ’ όπου ξεκίνησαν όλα. Αλλά δεν είμαστε ποτέ μόνοι μας. Καλούμε πάντα κόσμο. Οι προσκλήσεις μας δεν γράφουν «Αν είσαι σκύλος ή γάτα...». Όλα τα ζώα είναι πια ευπρόσδεκτα παντού. Και ολόγυρα υπάρχουν ζώα που συζητάνε μεταξύ τους, άσχετα με το αν είναι ίδια ή διαφορετικά. Έτσι θα έπρεπε να είναι από την αρχή. Έτσι θα πρέπει να είναι πάντα.


Λήδα Καλιπολίτη


Λήδα ΚαλιπολίτηΚαλλιτεχνικό Γυμνάσιο Γέρακα

Πάντα μου έλεγαν ότι ζούσα στο δικό μου κόσμο. Ότι το περιβάλλον μου διέφερε από το δικό τους. Από το δικό σας. Ότι γνωρίζω πλάσματα, που οι άλλοι αγνοούν την ύπαρξή τους. Ότι οι ήχοι που ακούω είναι στη φαντασία μου και οι φίλοι μου δεν είναι αληθινοί. Προσπαθούσαν να με πείσουν ότι οι φωνές της Αστραπής και του Ερμή δεν είναι πραγματικές, ότι δεν πρέπει να ακούω ό,τι μου λένε, ότι είναι κακοί και βλάπτουν τον κόσμο∙ έμμεσα, μέσα απ’ τις πράξεις τους. Στα επτά μου χρόνια, που «πέθανε» η γιαγιά μου, με πήγαν σε «ειδικούς γιατρούς», όπως τους είπαν, γιατί έλεγαν πως το μυαλό μου είχε ξεπεράσει πλέον τα όρια της παιδικής φαντασίας. Διέγνωσαν πως έχω σχιζοφρένεια.

– Μαμά, τι σε τρομάζει; τη ρώτησα. Της είχαν κοπεί τα πόδια. Δεν κατάλαβα το γιατί, μέχρι λίγους

μήνες μετά.Συγγνώμη, μαμά, που δε γεννήθηκα όπως θα ήθελες.

Συγγνώμη, μπαμπά, που είμαι διαφορετική. Δεν το ήθελα, αλήθεια. Μακάρι να ζούσα μαζί σας, στο δικό σας κόσμο. Δεν το επέλεξα∙ μα, κι αν το έκανα ασυνείδητα, ειλικρινά συγγνώμη. Κι αν έφταιγα εγώ που χωρίσατε, συγγνώμη. Κι αν μπαμπά σε άφησε εξαιτίας μου η μαμά, συγγνώμη. Κι αν οι ζωές σας διαλύθηκαν εξαιτίας μου, συγγνώμη.

Το μόνο άτομο που δεν επηρεάστηκε από τη διάγνωση ήταν η γιαγιά μου. Γύριζα κάθε μεσημέρι στο σπίτι και χωνόμουν στην αγκαλιά της.

– Γιαγιά, θα μου πεις ένα παραμύθι; της έλεγα.– Φυσικά, λουλούδι μου, μου χαμογελούσε. Ήταν η μόνη που με καταλάβαινε. Συζητούσε και έπαιζε μαζί

μου. Και με τους φίλους μου. Την αγαπούσα πολύ τη γιαγιά μου. Κι αυτή με αγαπούσε και με αγαπάει. Το ξέρω. Αλλιώς δε


θα έμενε εδώ. Μόνο για μένα μένει. Να τη βλέπω και να την ακούω μόνο εγώ. Να χαιρετάει μόνο εμένα κάθε πρωί. Ήταν την πρώτη μου χρονιά στο δημοτικό που μου είπαν ότι έφυγε από τη ζωή. Ότι πήγε κάπου πολύ μακριά, στον Παράδεισο. Μα πως θα είναι ευτυχισμένη εκεί πέρα και πως πάντα θα με προσέχει από ψηλά. Προσπάθησα να τους πω ότι κάνουν λάθος και είναι ακόμα μαζί μας, αλλά δε με πίστευαν. Έτσι αποδέχτηκα πως θα επικοινωνούσα μαζί της μόνο εγώ. Και μάλλον ούτε αυτή είχε κάποιο πρόβλημα. Της έφτανε η συντροφιά μου.

Εκείνα τα χρόνια, τα αθώα, τα ανέμελα, όπως λένε, τα θυμά-μαι μόνο σαν μαύρες σελίδες. Κενές, χωρίς περιεχόμενο. Θα μου πείτε: πώς γίνεται να είναι κενές, αφού έχουν ήδη ένα χρώμα, το μαύρο. Μα για μένα το κενό μου ήταν πάντα μαύρο, σκού-ρο, σκοτεινό. Τα παιδιά στο σχολείο ποτέ δε με συμπάθησαν. Με έλεγαν περίεργη. Κανείς δε με έκανε παρέα, δεν έπαιζε μαζί μου. Έλεγαν πως μιλάω στον εαυτό μου και με απέφευγαν. Και έτσι απομονωνόμουν εγώ στον κόσμο μου και στους φίλους μου. Σιγά σιγά σταμάτησαν τα σχόλια και απλώς δε μου έδιναν σημα-σία. Εκτός από την Κατερίνα. Η Κατερίνα, η κόρη της δασκάλας, πάντα με κορόιδευε, όταν με έβλεπε να μιλάω με την Αστραπή. Με έλεγε παρανοϊκή. Εγώ της έλεγα πως ο κόσμος της –ο κόσμος σας– συγγνώμη, αλλά είναι βαρετός. Στον κόσμο σας, οι γάτες δε μιλάνε. Κάνουν μόνο νιάου και κανείς δεν τις καταλαβαίνει. Η Αστραπή είναι γάτα. Αυτήν πάντα την καταλαβαίνω, ό,τι και να λέει. Κι όταν δε μιλάει, ακούω τη σκέψη της. Μερικές φορές μου λέει να χτυπήσω την Κατερίνα. Έτσι είχα πολλά προβλήματα με τη δασκάλα και χαμηλούς βαθμούς. Πρότεινε συνεχώς στον πα-τέρα μου να με κλείσει σε ίδρυμα, μαζί με άλλα παιδιά όμοια με μένα. Αυτός, όμως, παρά τη δυσκολία συνεννόησης, με κρατού-σε κοντά του. Τότε σήμαινα κάτι, τουλάχιστον γι’ αυτόν. Αλλά δεν μπορούσε να είναι και συνεχώς κοντά μου. Ούτε αυτός, ούτε η γιαγιά μου.

Μια μέρα, στην έκτη δημοτικού, η Κατερίνα είπε πως έπρεπε να μου κάνουν ευθανασία, όπως έκαναν στο σκύλο της, το Θανάση. Δεν ξέρω τι είναι αυτή η ευθανασία, πάντως δεν ξαναείδα το Θανάση στην αυλή τους από τότε. Η Κατερίνα πάντα


με τρόμαζε. Και για να αμυνθώ, της έδειχνα τη δύναμή μου. Η γιαγιά μου έλεγε πως είναι κακό, αλλά, όταν είσαι μόνος σου σε έναν ξένο κόσμο, πώς αλλιώς να προστατευτείς;

Κάπως έτσι πέρασε το δημοτικό. Εξαιρετικά ήρεμα σε σχέση με την πρώτη γυμνασίου. Εκεί τα παιδιά έγιναν πιο απότομα και τα λόγια τους πιο σκληρά. Και πλέον δυνατότερα από μένα. Τα απαλά χτυπήματα δεν είχαν πια αποτέλεσμα. Και όσο πιο πολύ με απομόνωνε ο έξω κόσμος, τόσο πιο κοντά ερχόμουν με την Αστραπή και τον Ερμή. Και όλο μου έλεγε ο Ερμής να πληγώνω όποιον με πληγώνει, γιατί μόνο έτσι θα τα έβγαζα πέρα. Κι όταν είναι ο μόνος που με συμβουλεύει, σε ποιον άλλο να υπακούσω;

Η μητέρα είχε πια δημιουργήσει καινούρια, δική της οικογένεια. Είχα αποκτήσει επίσης και ένα μωρό-αδερφάκι, από όσο μου είπαν. Δε με άφησαν ποτέ να το πλησιάσω. «Μπορεί να το κολλήσει», τους άκουγα να ψιθυρίζουν. Η μαμά, όπως φαινόταν, το αγαπούσε πιο πολύ από μένα. Αυτό ήταν υγιές, από άκρη σ’ άκρη. Και ο πατέρας όλη μέρα δούλευε. Πότε στο γραφείο, πότε στο σπίτι. Όποτε έφευγε, κλείδωνε την πόρτα και μου έλεγε να προσέχω μην κάνω καμιά ζημιά. Και όσο περνούσε ο καιρός, έλειπε όλο και πιο συχνά. Είχε κουραστεί πια. Τον είχα κουράσει.

Έτσι στο σπίτι καθόμουν ήσυχη και μιλούσα με τις ώρες με τους φανταστικούς μου φίλους. Στο σχολείο πάλι έμενα μόνη μου σε κάποια γωνία προσπαθώντας να φαίνομαι φυσιολογική. Η Κατερίνα γινόταν όλο και πιο κακιά μαζί μου. Ένα πρωί δεν άντεξα τις προσβολές και της έσκισα τη φούστα. Με είχε εκνευρίσει απίστευτα, στολίζοντάς με με άσχημες λέξεις. Με πήγαν στο γυμνασιάρχη. Μου είπε πως, αν επαναληφθεί, θα πάρω αποβολή μονοήμερη. Μα και αυτή το παρατράβαγε ώρες ώρες. Απλώς εγώ δεν έλεγχα τα νεύρα μου. Πολλές φορές ξεπερνούσα τα όρια. Κάθε φορά που με κορόιδευε της άφηνα και από κάποια μελανιά. Και αυτή δάκρυζε και έτρεχε στις φίλες της. Η Αστραπή μού πρότεινε να τη χτυπήσω δυνατά στο κεφάλι. Έτσι θα έχανε τις αισθήσεις της και δεν θα κλαψούριζε, ούτε θα έτρεχε από ’δω και από ’κει ουρλιάζοντας. Σκεφτόμουν


την πρότασή της σοβαρά. Μήπως όμως έτσι στενοχωρούσα τη γιαγιά μου;

Συγκρατώντας το θυμό μου έφτασα στην τρίτη γυμνασίου. Ένα βράδυ ξύπνησα καταϊδρωμένη. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα και είχα δει έναν απαίσιο εφιάλτη. Ήταν η Κατερίνα, σε τριπλάσιο μέγεθος από το κανονικό και με ισοπέδωνε κάτω από το πελώριο πόδι της. Και εγώ δεν είχα τη δύναμη να αντισταθώ, παρά υπέμενα τον πόνο, όσο κι αν με τραυμάτιζε. Με τον ίδιο τρόπο που με εξαθλίωνε καθημερινά μπροστά σε όλο τον κόσμο, με την ίδια δύναμη με πατούσε μέχρι να χυθεί και η τελευταία σταγόνα αίμα, μέχρι να συνθλιβεί και το μικρότερο κόκκαλο του σώματός μου. Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου και έτρεξα στο παράθυρο. Έξω έβρεχε. Άνοιξα και κατέβηκα προσεκτικά από την πέργκολα στο δρόμο. Περιπλανήθηκα μέχρι να ξημερώσει στα γύρω τετράγωνα. Με την πρώτη ηλιαχτίδα επέστρεψα στο σπίτι μου. Δεν ήθελα να ανησυχήσω τον πατέρα μου. Όταν σηκώθηκε και αυτός, καθίσαμε για πρωινό.

– Μπαμπά, τι σημαίνει ευθανασία; δεν είχα ρωτήσει ποτέ όλα αυτά τα χρόνια.

– Πώς σου ήρθε; παραξενεύτηκε.– Απλώς πες μου.– Είναι αυτό που κάνουν στα ζώα, όταν είναι άρρωστα, για να

μην ταλαιπωρούνται άδικα, αυτά και οι γύρω τους.– Αυτό;– Τα σκοτώνουν.Με έβαλε σε τόσες σκέψεις. Ξαφνικά δεν μπορούσα να ανα-

πνεύσω. Μήπως η Αστραπή είχε δίκιο; Μήπως ο Ερμής νοιαζόταν μόνο για το καλό μου; Μήπως έπρεπε να τους έχω ακούσει καιρό τώρα; Και η γιαγιά; Η γιαγιά δεν ξέρει. Η γιαγιά δεν το έχει ζήσει. Τη γιαγιά πάντα όλοι την αγαπούσαν. Πού να ξέρει πώς είναι το μίσος, η κακία.

– Θα αργήσεις για το σχολείο! η φωνή του μπαμπά με έφερε πίσω στην πραγματικότητα. Στη δικιά σας πραγματικότητα. Εμένα ο αγαπημένος μου τόπος ήταν η φαντασία μου. Όλα φαινόντουσαν πιο απλά εκεί. Αλλά ήμουν αναγκασμένη να περνάω υπερβολικά πολύ χρόνο στο δικό σας.


Σηκώθηκα, έβαλα την τσάντα στον ώμο, πήρα τα κλειδιά μου και έφυγα για το σχολείο. Ώστε με θεωρούσε ζώο, λοιπόν, η Κατερίνα. Ώστε πίστευε πως έπρεπε να έχω πεθάνει, καιρό τώρα. Ώστε… Ένα αυτοκίνητο πέρασε κάνοντάς με μούσκεμα και διακόπτοντας τον ειρμό μου. Ήταν μέσα αυτή και γελούσε με τη μητέρα της. Σταμάτησε λίγο παρακάτω, μπροστά απ’ την

Λήδα Καλιπολίτη


αυλόπορτα. Πλησιάζοντας, της φώναξα:– Έτσι και το ξανακάνεις αυτό...– Θα πάθω τι; Ούτε μυρμήγκι δεν μπορείς να πειράξεις!– Μην είσαι και τόσο σίγουρη! – Πέρνα το απόγευμα απ’ την πλατεία, να δούμε!Γύρισα στο σπίτι μου να αλλάξω. Τελικά έβαλα την πυτζάμα

μου και χώθηκα κάτω από το πάπλωμα, όπως χωνόμουν στην αγκαλιά της γιαγιάς μου. Ο πατέρας μου είχε φύγει ήδη για τη δουλειά. Αποκοιμήθηκα γρήγορα λόγω της έλλειψης ύπνου. Ξύπνησα το μεσημέρι με μια φοβερή ζαλάδα. Έβαλα μακαρόνια που είχαν περισσέψει από την προηγούμενη μέρα και κάθισα στο τραπέζι. Δεν άντεχα άλλο τη ζωή μου. Κάθε μέρα ήταν και πιο μίζερη. Ζούσα μόνο για να γίνομαι όλο και πιο δυστυχισμένη. Δεν προσέφερα τίποτα σε κανέναν. Η ύπαρξή μου ήταν απλώς ανούσια. Οι σκέψεις μου γινόντουσαν ασημένια σκόνη στον αέρα, που χόρευε πότε σε σχηματισμό και πότε θόλωνε τα πάντα γύρω. Ξαφνικά η λεπίδα του μαχαιριού φαινόταν πιο αιχμηρή. Η λάμψη του ατσαλιού με τύφλωνε.

Το επόμενο που θυμάμαι είναι μια λίμνη αίματος. Ένα πρόσω-πο με έκφραση πόνου. Ένα σκισμένο φόρεμα, ένα άψυχο σώμα. Δεκάδες βλέμματα να με καρφώνουν το ένα μετά το άλλο. Ναι, ο μόνος τρόπος να αλλάξει η ζωή μου ήταν να τη βγάλω από τη μέση. Έτσι με είχε πείσει η Αστραπή. Ένιωθα δάκρυα να βγαί-νουν απ’ τα ίδια μου τα μάτια. Μου είπαν ότι είχα ένα σκοτει-νό χαμόγελο, ευχαρίστησης. Μα όσο κι αν ήθελα να τη διώξω μακριά, τόσο με στοίχειωνε η ψυχή της. Ήμουν και πάλι η μόνη που την έβλεπε, που την άκουγε, που έπρεπε να υποστεί όλο το βάρος της. Με ξεκούφαινε ουρλιάζοντας «Γιατί;» μέσα στο κεφάλι μου. «Γιατί έπρεπε, φύγε!», φώναζα και εγώ δυνατά και όλοι με κοιτούσαν.

Με μετέφεραν σε ένα ειδικό κέντρο, για την περίπτωσή μου, μακριά από όλους και από όλα. Με έκλεισαν σε ένα λευκό δωμάτιο, μέχρι να γίνει η δίκη μου. Κανείς δε με επισκεπτόταν. Ούτε γονιός, ούτε γιατρός. Με φοβόντουσαν. Μόνο αυτή ήταν συνεχώς γύρω μου. Όσο απομακρυνόμουν, τόσο πιο κοντά ερχόταν. Έκανα ένα βήμα πίσω κι αυτή ένα βήμα μπροστά.


Και γέλαγε. Ω ναι, γέλαγε συνέχεια. Κι όταν δεν έβγαζε ήχο, χαμογέλαγε, όπως χαμογέλαγα εγώ μπροστά στο πτώμα της. Το κενό δωμάτιο ήταν γεμάτο από την παρουσία της.

Έκλεινα τα μάτια σφιχτά, προσπαθώντας να την εξαφανίσω, κι ας ήταν ανώφελο. Η γιαγιά είχε σταματήσει να μου μιλάει. Καθόταν εκεί, ακίνητη. «Τι έπαθες, γιαγιά;» τη ρωτούσα. Δεν απαντούσε. Και μέρα με τη μέρα χανόταν το είδωλό της. Και ώρα με την ώρα χανόταν το χαμόγελό της απ’ τα μάτια μου.

– Γιαγιά, πού πας έτσι ξαφνικά; Πες μου ότι θα γυρίσεις. Καμιά απάντηση. – Γιαγιά, θα μου λείψεις! είπα κλαίγοντας λίγο πριν εξαφα-

νιστεί τελείως. Η Κατερίνα γέλαγε. – Γιατί μου το έκανες αυτό; Γιατί σ’ αρέσει να με βλέπεις να

καταστρέφομαι;– Εσύ το έκανες στον εαυτό σου, μα, όταν το καταλάβεις, θα

είναι πλέον πολύ αργά.– Μα εσύ είσαι αυτή που με έκανε να σκέφτομαι έτσι.– Λάθος. Το μυαλό σου ποτέ δε δούλευε σωστά. Και δεν ήταν

κανείς δίπλα σου να σε βοηθήσει. Έτσι έφτασες εδώ που είσαι.– Μα...Με τα λόγια της ξεκαθάρισαν όλα στο μυαλό μου.Σύντομα με έκλεισαν σε αυτό που αποκαλείται φυλακή. Μα

δεν με ένοιαζε πια. Όλα μου φαίνονταν κόκκοι άμμου σε μια ατέλειωτη θάλασσα, με τον ήχο των κυμάτων να με γαληνεύει. Δε ζούσα πια στο δικό σας κόσμο. Δε με ενδιέφερε τι χρώμα έχει το κενό. Δεν ξεχώριζα το άσπρο από το μαύρο. Δεν ξεχώριζα το καλό από το κακό. Δεν ξεχώριζα αν το ερυθρό υγρό στα χέρια μου ήταν αίμα ή χυμός φράουλα. Δεν ξεχώριζα αν μιλούσα ή έβγαζα ακανόνιστους ήχους. Αν τα σίδερα ήταν οριζόντια ή κάθετα. Μόνο ότι πλέον ήμουν μόνη μου, στον κόσμο μου. Ότι δεν μπορούσα να ξεφύγω από τον εαυτό μου. Και σκορπίστηκα στο κενό μου…

‘Cause all we are is dust in the wind… Kansas


Μαρία Κασσάνδρα


Μυρτώ ΚαρζήΜουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης

Η καμπαρντίνα έπεσε βαριά στο πάτωμα. Τα μάτια του άνοιξαν απότομα. Κι όμως τώρα νιώθει να βουλιάζει ακόμα πιο πολύ στην παλιά μπερζέρα. Παίζει λίγο με το κοτλέ του παντελονιού του και παίρνει την απόφαση. Δέκα βήματα ήταν άλλωστε, τι είναι δέκα βήματα;

Σηκώνεται διστακτικά και κάνει το πρώτο. Ένοιωθε ήδη μόνος, ξεκρέμαστος, ακριβώς όπως το πρωί στο φούρνο. Περίμενε υπομονετικά στην ουρά και απολάμβανε τη μυρωδιά της ζεστής φρατζόλας. Ακούει το καμπανάκι της πόρτας και γυρίζει να δει. Δύο μεγάλα γκρίζα μάτια τον καρφώνουν μ’ ένα βλέμμα που θαρρείς πως τον έγδυσε, τον περιέφερε έτσι ακάλυπτο και άφησε τον κόσμο να τον λιντσάρει. Μ’ ένα βλέμμα που έκρυβε μόνο ειλικρινές μίσος. Ένα δεύτερο κουδούνισμα, στιγμές μετά το πρώτο, σήμανε τη λήξη της περιφοράς και η Αγνούλα χάθηκε.

Βυθισμένος στις σκέψεις κάνει ένα ακόμα βήμα μηχανικά. « Η ματιά τους είναι ολόιδια» σκεφτότανε. Έτσι τον κοίταξε τότε κι ο αδερφός της. Με το ίδιο αμείλικτο βλέμμα. Χωρίς ίχνος φόβου, ίχνος παράκλησης, ίχνος σεβασμού. Αυτό ήταν που τον εξόργισε και περισσότερο, που τον έκανε να μη σκεφτεί ούτε στιγμή να μην τον προδώσει. Έτρεξε προς τα γραφεία της κομαντατούρ και φώναξε με μανία. « Ο Άγγελος Κουντουριώτης κρύβει στο σπίτι του όπλα!». Και το φώναξε έτσι, ώστε να καταλάβουν όλοι τι έλεγε, να μην υπάρξει κανείς που δε θα το μάθει κι έτσι ο Άγγελος θα πλήρωνε για την υπεροψία και την ασέβειά του.

Το βάδισμά του έγινε πιο γρήγορο. Οι μνήμες τον κυνη-γούσαν επίμονα. Έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια. Έβλεπε τον εαυτό του χωμένο όπως πάντα στην καμπαρντίνα, να παρακο-λουθεί το σπίτι των ορφανών. Οι γερμανοί φτάνουν δώδεκα


ακριβώς. Η Αγνή καθισμένη στο κρεβάτι καλύπτει με τα χερά-κια της το πρόσωπο και κλαίει βουβά. Ο Άγγελος δεν πρόλαβε να της χαϊδέψει τα μαλλιά. Η νύχτα γέμισε από ανακρίσεις και βασανιστήρια. Τα χαράματα ακολούθησε η εκτέλεση στη μέση της κεντρικής πλατείας «για παραδειγματισμό» όπως είπαν. Το άψυχο σώμα έπεφτε βαρύ και η Αγνή σερνόταν να το προλά-βει, να το δει για τελευταία φορά. Κάποιος τον πλησιάζει και του ψιθυρίζει στ’ αυτί «Συγχαρητήρια! Χάρη στην πολύτιμη βοήθειά σας, ακόμα ένα κακοποιό στοιχείο είναι πλέον παρελ-θόν».

Επιτέλους φτάνει στην καμπαρντίνα. Σκύβει και τη σηκώ-νει. Ήταν αυτή που τον κάλυπτε, που του κρατούσε συντρο-φιά, που του είχε δώσει νόημα, που του είχε δώσει ταυτότη-τα. Ήταν αυτή με την οποία πρόδωσε, κάρφωσε, έμεινε μόνος. Ήταν αυτή για την οποία τώρα έπαιρνε μίσος. Ήταν ο ίδιος. Ζαλισμένος απ’ την πίεση, την αφήνει να πέσει πάλι κάτω. Την κοιτά για λίγο παγερά και τη σπρώχνει σε μια άκρη που δε βλέ-πει όποιος κάθεται στην παλιά μπερζέρα.


Χριστίνα ΚεφαλίδηΚαλλιτεχνικό Γυμνάσιο Γέρακα

Κατεβήκαμε από το πούλμαν και αρχίσαμε να προχωράμε προς το μουσείο. Περπατούσαμε γελώντας και σιγοψιθυρίζο-ντας. Μιλάγαμε σιγά, σαν να μη θέλαμε να κάνουμε φασαρία. Ξαφνικά, ο Νίκος άρχισε να γελάει τρανταχτά. Γύρισα να τον κοιτάξω, ενοχλημένη. Στα χέρια του κρατούσε ένα μικρό, στρα-πατσαρισμένο βιβλιαράκι, που έγραφε απέξω με μεγάλα πο-λύχρωμα γράμματα, «Χίλια και ένα ανέκδοτα». Συνεχίσαμε να προχωράμε. Το γέλιο του Νίκου άρχισε σιγά σιγά να εξασθενεί, ώσπου, στο τέλος, έσβησε εντελώς. Καθώς η μεγάλη πόρτα του μουσείου ερχόταν όλο και πιο κοντά μας, άρχισα να επιβραδύνω το βήμα μου. Φοβόμουν αυτό που υπήρχε από πίσω. Τι θα γι-νόταν, αν, μόλις μας έβλεπαν, άρχιζαν να φωνάζουν και να ουρ-λιάζουν, όπως ο Ντάστιν Χόφμαν στον «Άνθρωπο της Βροχής»; Όχι, δεν ήθελα να μπω εκεί μέσα. Δεν ήθελα από την αρχή να έρθω σε αυτήν την εκδρομή. Σταμάτησα μπροστά στην πόρτα. Περίμενα κάποιος να κάνει την πρώτη κίνηση και να μπει μέσα. Όμως κανένας δεν κουνήθηκε. Όλοι στεκόμασταν, παγωμένοι από την ίδια επιφύλαξη, μπροστά από την πόρτα και περιμένα-με σιωπηλοί.

«Μπείτε, παιδιά, μέσα κι έρχομαι κι εγώ», φώναξε η κα-θηγήτριά μας από την άλλη πλευρά του πάρκινγκ. Φυσικά, γι’ αυτήν ήταν όλα τόσο εύκολα και τόσο τέλεια. Πίστευε πως η όλη εκδρομή ήταν μια εκπληκτική ιδέα. «Με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά θα έρθουν σε επαφή με το διαφορετικό», έτσι έλεγε. Εμάς, όμως, κανείς δε μας ρώτησε αν θέλαμε να ζωγραφίσουμε με αυτά τα παιδιά . Όμως όσο έβαζε καλούς βαθμούς, κανείς δεν είχε πρόθεση να τη διαψεύσει. «Τι έγινε, Ελευθερία; Διστά-ζουμε;», μου σιγοψιθύρισε στο αυτί η Αναστασία. Ήταν η μόνη που θα μπορούσε να μου κρατά κάποια κακία γι’ αυτήν την εκδρομή, μιας και εγώ την έπεισα να λάβει μέρος, λέγοντάς


Κωνσταντίνος Δάμης

της πως θα ήταν μια εξαιρετική εμπειρία που θα μας βοηθούσε να καταλάβουμε τα παιδιά. Είχα αρχίσει σιγά σιγά, όμως, να καταλαβαίνω πως το μόνο που προσπαθούσα να πείσω ήταν τον ίδιο μου τον εαυτό.

Ξαφνικά ο Ηλίας πετάχτηκε μπροστά και έσπρωξε με το πα-χουλό του χέρι την πόρτα. Και τότε ακούστηκε…Τίποτα. Τίποτα δεν διέκοψε τη γαλήνη του πάρκινγκ. Κανένα ουρλιαχτό, καμία τσιρίδα δεν τρύπησαν τα αυτιά μας σαν διατρητικό μηχάνημα. Έχοντας ξεθαρρέψει από την καθησυχαστική ησυχία και θέλο-ντας να με κάνει να πληρώσω που την τράβηξα στην «πιο απαί-σια εκδρομή όλης της της ζωής», η Αναστασία προχώρησε με ζω-


ηρό βήμα μέσα στο μουσείο τραβώντας με πίσω της.Μπήκαμε σε μια μεγάλη, άσπρη, αίθουσα, που ήταν γεμάτη

με μια σειρά από μεγάλα άσπρα τραπέζια που πάνω τους είχαν όλων των ειδών τα πλαστικά χρώματα. «Καλώς τα, τα παιδιά», ακούστηκε μια εύθυμη φωνή και μια ψηλόλιγνη κυρία ξεπρόβα-λε κάτω από ένα από τα τραπέζια. «Χαίρομαι που ήρθατε εσείς πρώτα και έτσι θα μπορώ να κάνω μαζί σας μια συζήτηση», συ-νέχισε. Μας έβαλε να καθίσουμε στα τραπέζια και άρχισε να μας μιλάει. Μας μίλησε για την οργάνωση στην οποία ανήκει και μας πληροφόρησε για τα «παιδιά». Απόρησα με την άνεσή της να μιλάει γι’ αυτά, λες και δεν υπήρχε τίποτα το διαφορετικό πάνω τους.

Είχε περάσει λίγη ώρα και είχα αρχίσει να χαλαρώνω στην κα-ρέκλα μου, όταν, ξαφνικά, ακούστηκε ένα βουητό. Γύρισα το κε-φάλι μου και είδα από το μεγάλο παράθυρο να έρχεται προς το μουσείο ένα τσούρμο παιδιών και ενηλίκων. Πετάχτηκα όρθια και απομακρύνθηκα όσο περισσότερο μπορούσα από τα τραπέ-ζια. Όλοι είχαν στραμμένα τα βλέμματά τους στην πόρτα και κα-νένας δε με πρόσεξε. Προχώρησα προς το μεγάλο παράθυρο και έκανα πως χαζεύω τα εξωτερικά εκθέματα του μουσείου.

Ο θόρυβος γινόταν ολοένα και πιο δυνατός. Εγώ παρακολου-θούσα την πόρτα στην αντανάκλαση του τζαμιού του παραθύ-ρου. Το πολύχρωμο πλήθος μπήκε μέσα στην αίθουσα. Εξακο-λούθησα να προσποιούμαι εξαιρετικό ενδιαφέρον για τα αγάλ-ματα μοντέρνας τέχνης. Άκουγα μόνο φωνές και ήχους. «Καθί-στε μαζί με τα παιδιά να ζωγραφίσετε», ακούστηκε μια βαριά ανδρική φωνή. Ακούστηκαν ήχοι από καρέκλες που σέρνονται στο πάτωμα και δυνατοί γδούποι, καθώς τα «παιδιά» κάθονταν. Πέρασαν δυο λεπτά μιας καθησυχαστικής βαβούρας και σχεδόν είχα αποφασίσει να μην αφήσω το φόβο μου να με κυριέψει και να πάω να ζωγραφίσω κι εγώ μαζί με τα «παιδιά», όταν ξαφνικά ακούστηκε μια άναρθρη κραυγή. Γύρισα να κοιτάξω τρομαγμέ-νη.

Την κραυγή είχε βγάλει ένα από τα «παιδιά». Ήταν γύρω στα δεκατέσσερα. Δεν μπορούσε να περπατήσει καλά, μιας και τα


πόδια του ήταν γυρισμένα προς τα μέσα. Δεν πατούσε καλά στο πάτωμα και ακουμπούσε μόνο με τις άκρες των ποδιών του κάτω. Ήταν σχεδόν κρεμασμένος πάνω σε ένα νεαρό κύριο, που προφανώς ήταν ο συνοδός του. Είχε τα πρόσωπό του κρυμμένο στο σακάκι του συνοδού και, έτσι, δεν μπορούσα να το δω. Ψέλ-λιζε διάφορα φωνήεντα, ενώ πού και πού έβγαζε μερικές άναρ-θρες σιγανές κραυγές, που έκαναν το μικρό του «μονόλογο» να μοιάζει με νιαούρισμα γάτας. Ξαφνικά, γύρισε και κοίταξε γύρω του. Έκλεισα τα μάτια μου και κοίταξα από την άλλη. Τα μάτια του ήταν τραβηγμένα στις άκρες, σαν των Κινέζων, τα δόντια του στραβά και το στόμα του σχημάτιζε μια παράξενη καμπύλη. Ανατρίχιασα.

Δεν μπορούσα να ξανακοιτάξω προς το μέρος του. Μόνο άκουγα. Άκουγα τα μουρμουρητά και το παράπονό του. Η καρ-διά μου πόναγε ακόμα περισσότερο με κάθε καινούρια κραυ-γή του. Μετά από λίγο καιρό σταμάτησε να σιγομουρμουρίζει. Μάλλον ο συνοδός κατάφερε να τον ηρεμήσει. Η αίθουσα είχε αποκτήσει ξανά τη γαλήνη της. Εγώ, όμως, δεν είχα το θάρρος να προσπαθήσω να ζωγραφίσω μαζί με τα «παιδιά». Το βλέμμα μου έπεσε σε ένα από τα τραπέζια, που είχε μείνει άδειο. Ήταν αρκετά απομακρυσμένο από τα άλλα και κανένας δεν το είχε προσέξει τόση ώρα. Προχώρησα προς το μέρος του και πήγα και κάθισα σε μια από τις δύο καρέκλες.

Όπως και σε όλα τα άλλα, πάνω στο τραπέζι ήταν απλωμένα μια σειρά από πινέλα, μικρά και μεγάλα. Δίπλα από τα πινέλα βρισκόντουσαν μικρά δοχεία με πλαστικά χρώματα. Στο κέντρο του τραπεζιού ήταν ένα μεγάλο τετράγωνο κομμάτι λεπτό ξύλο, που χρησίμευε ως καμβάς. Έπιασα ένα από τα μεγάλα πινέλα και το βούτηξα στην πράσινη μπογιά. Άρχισα να καλύπτω την επιφάνεια του καμβά με την μπογιά. Πάντα μου άρεσε η ζωγρα-φική, όμως η εικαστική μου ικανότητα δεν ξεπερνούσε το επίπε-δο για μερικές άχαρες καρδιές, πεταλούδες και λουλούδια.

Ξεκίνησα, λοιπόν, να φτιάχνω το φόντο πάνω στο οποίο είχα στο νου μου να ζωγραφίσω αυτές τις άχαρες πεταλούδες, τις καρδιές και τα λουλούδια, όταν, ξαφνικά, είδα εκείνο το παιδί να


Κωνσταντίνος Δάμης

έρχεται προς το μέρος μου. Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν. Ήθελα να σηκωθώ και να φύγω. Όμως τα πόδια μου δε με υπάκουαν.

Το παιδί συνέχιζε να προχωράει προς το τραπέζι. Στραβοπατούσε και προχωρούσε στηρίζοντας τον εαυτό του πάνω σε διάφορα αντι-κείμενα που έβρισκε στο δρόμο του. Έφτασε στην καρέκλα δίπλα μου. Κάθισε. Κράτησα την αναπνοή μου. Περίμενα από στιγμή σε στιγμή να αρχίσει να φωνάζει. Για άλλη μια φορά δεν έγινε τίποτα. Μα πώς ήταν δυνατόν! Και μόνο από μακριά που είχε δει τα άλλα παιδιά, άρχισε να κραυγάζει και τώρα καθόταν δίπλα μου και δε μί-λαγε καθόλου. Γύρισα και τον κοίταξα πάνω στην μπλούζα του. Είχε καρφωμένο ένα ταμπελάκι που έγραφε «Πέτρος». Γύρισα ξανά από την άλλη και συνέχισα να ζωγραφίζω. Μπορεί να μην του άρεσε να


τον κοιτάζουν και εάν άρχιζε να φωνάζει, εγώ δεν ήξερα τι να κάνω.

Ξαφνικά ένιωσα κάποιον να με τραβάει από το μανίκι. Ήταν ο Πέτρος. Έδειχνε με το χέρι του τη μαργαρίτα που είχα φτιάξει λίγο πριν και ένα μικρό χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό του. Εκείνη τη στιγμή σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου, κάτι ήταν διαφορετικό. Ένιωσα μια έντονη ανάγκη να του χαμογελάσω κι εγώ. Κι έτσι έκανα. Τον είδα να παίρνει κι αυτός ένα πινέλο, να το βουτά στην άσπρη μπογιά και να προσπαθεί να σχεδιάσει στο χαρτί μια μαργαρίτα σαν τη δικιά μου. Το χαμόγελό του έσβησε. Δεν τα κατάφερνε. Το πινέλο του προσπαθούσε να σχεδιάσει ένα πέταλο. Ξέφευγε, όμως, συνεχώς. Άρχισε να σιγομουρμουρίζει κάτι. Είχε μισοκλείσει τα μάτια του και προσπαθούσε με όλη του τη δύναμη να κάνει αυτό το πέταλο. Και όμως δεν τα κατάφερνε. Τότε άρχισε να τρίβει το πινέλο πάνω κάτω με μανία και θυμό. Έμοιαζε σαν να θέλει να γδάρει το ξύλο, σαν να έφταιγε αυτό που δεν μπορούσε να ζωγραφίσει αυτό που ήθελε.

Δεν άντεξα να τον βλέπω άλλο έτσι και του μίλησα. «Δεν πει-ράζει», του ψιθύρισα, «θα σε βοηθήσω εγώ». Και χωρίς να με τραβήξει πίσω ο φόβος ούτε μια στιγμή άγγιξα απαλά το χέρι του. Κάτι μέσα μου ήξερε πως δε θα αντιδρούσε, σαν να τα εί-χαμε συμφωνήσει μεταξύ μας, χωρίς όμως να μιλάμε. Ξεκίνησα να οδηγώ το χέρι μου, μέχρι που σχηματίσαμε την πιο τέλεια μαργαρίτα που είχα δει στη ζωή μου, τη δική μας μαργαρίτα. Γύρισε και με κοίταξε χαμογελαστός. Έμοιαζε τόσο ευτυχισμένος από ένα τόσο ασήμαντο πράγμα. Τα μάτια μου γέμισαν με δά-κρυα, που με κόπο κατάφερα να συγκρατήσω. Εκείνη τη στιγμή ευχόμουν να μην στενοχωριόταν ποτέ ξανά ο Πέτρος και να κρα-τούσε πάντα αυτό το θαυμαστό χαμόγελο.

Συνέχισα να τον βοηθάω με τις μαργαρίτες μέχρι που κατά-φερε να φτιάξει μια μόνος του. Μπορεί οι γραμμές της να μην ήταν ίσιες και το άσπρο χρώμα να είχε ανακατευτεί λίγο με το πράσινο του φόντου, όμως ποιον ενοχλούσαν οι μικρές λεπτο-μέρειες; Εκείνος ήταν τόσο περήφανος για την πρώτη καταδική του μαργαρίτα, που μου την έδειχνε συνέχεια. Και εγώ συνέχιζα


να του χαμογελάω με ένα γέλιο, όχι προσποίησης, μα με ένα γέ-λιο που, αν δεν έβγαζα από μέσα μου, μπορεί και να έσκαγα.

Εκείνη τη στιγμή έφτασε δίπλα μας ο συνοδός του Πέτρου και του είπε πως έπρεπε να φύγουν. Ο Πέτρος με κοίταξε στενο-χωρημένος. Ήξερα πως θα σηκωνόταν, θα έκανε μεταβολή και θα έφευγε. Δεν έπρεπε να τον παρεξηγήσω. Παιδιά σαν αυτόν δεν μπορούν να δεθούν εύκολα με κάποιον, έτσι μας είχε πει η Βιολόγος. Και, όμως, βαθιά μέσα μου με πείραζε που θα έφευγε έτσι απλά. Για μένα κάτι είχε δημιουργηθεί εκείνες τις ώρες που ζωγραφίζαμε. Εγώ είχα πάψει να φοβάμαι κι εκείνος… Εκείνος έμαθε να ζωγραφίζει μαργαρίτες. Ο Πέτρος εξακολουθούσε να με κοιτάζει στενοχωρημένος και ξαφνικά άνοιξε τα χέρια του, κινήθηκε προς το μέρος μου και τύλιξε τα χέρια του στην πλάτη μου. Με αγκάλιαζε, με τη δική του ξεχωριστή αγκαλιά. Τον αγκά-λιασα και εγώ. Ο συνοδός του μας κοίταζε απορημένος. Ύστερα ο Πέτρος σηκώθηκε, μου χαμογέλασε και ακολούθησε το συνο-δό, που εξακολουθούσε να έχει ένα βλέμμα έντονης απορίας. Γύρισα και κοίταξα τη μαργαρίτα, τη μαργαρίτα του Πέτρου και μια σταγόνα νερό έπεσε από τα μάτια μου πάνω στη ζωγραφιά.

Τρεις μήνες αργότερα μας μάζεψε όλους η καθηγήτρια στο γραφείο. Ήθελε να μας δείξει κάτι φωτογραφίες που τις είχαν στείλει «οι συνάδελφοί της», από τα ειδικά σχολεία με τα οποία ζωγραφίσαμε μαζί. Οι εικόνες περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου, σαν ένα μικρό ταχύ άλμπουμ. Όλες έδει-χναν διαδρόμους, δωμάτια. Τίποτα το διαφορετικό. Τίποτα το θαυμαστό. Όταν, ξαφνικά, στην οθόνη εμφανίστηκε μια φωτο-γραφία γεμάτη χρώμα. Ήταν μια φωτογραφία από ένα θρανίο. Ένα θρανίο γεμάτο μαργαρίτες. Κόκκινες, πράσινες, κίτρινες μαργαρίτες. Και στο κέντρο μια ολόλευκη, μεγάλη μαργαρίτα. Μια άτσαλη μαργαρίτα, που όμως σε μάγευε με την αγάπη που εξέπεμπε. Στο δεξί άκρο της φωτογραφίας μια υποσημείωση του καθηγητή «το πρώτο πολύχρωμο θρανίο του σχολείο μας. Το θρανίο του Πέτρου». Όμως ο καθηγητής έκανε λάθος. Δεν ήταν το θρανίο του Πέτρου. Ήταν το δικό μας θρανίο.


Δημήτρης ΠαραχεράκηςΓυμνάσιο, Εκπαιδευτήρια Κωστέα-Γείτονα

Έξι μήνες! Έτσι είπε ο γιατρός στους γονείς μου και εκείνοι άρχισαν να κλαίνε. Όμως δεν ξέρω γιατί. Έξι μήνες και κάτι… Έτσι τους είπε… Στεναχωρήθηκα που τους είδα τόσο λυπημέ-νους. Όταν ρώτησα τη μαμά χαμογέλασε και με αγκάλιασε. Είναι κάτι δουλειές των μεγάλων μου είπε και σκούπισε τα δάκρυα της.

Ο μπαμπάς ήταν σοβαρός. Στο δρόμο για το σπίτι ούτε μια κουβέντα δεν είπε. Στο σπίτι, πήγε και ξάπλωσε στη μεγάλη κάμαρα και κάθισε εκεί μέσα με τις ώρες. Μα δεν μπορώ να κα-ταλάβω τι τους έχει πιάσει. Η μαμά κάθεται κάτω από το πα-ράθυρο της κουζίνας ξεφυλλίζοντας οικογενειακά άλμπουμ. Κι άλλα δάκρυα…

Τις τελευταίες μέρες οι γονείς μου φέρονται πολύ περίερ-γα. Η μαμά όλο κοιτάει τις φωτογραφίες μας λυπημένη, κλαί-ει, άλλες φορές με βλέπει, χαμογελάει και με παίρνει αγκα-λιά. Ο μπαμπάς εξακολουθεί να είναι σοβαρός. Άντε καμιά φορά να μου λέει: «Λιτσάκι μου» και να με χαϊδεύει στο κε-φάλι, ενώ του έχω πει πολλές φορές πως δε μου αρέσει να με φωνάζει έτσι. Αφού το Ιουλία είναι πολύ πιο ωραίο!!

Σήμερα είναι η τρίτη φορά που πηγαίνω στο γιατρό. Δε μου αρέσει καθόλου να πηγαίνω εκεί πέρα. Και το γιατρό δεν τον συμπαθώ ούτε τόσο δα. Ακούς εκεί να κάνω υπομονή να τελειώσω τις θεραπείες μου. Υπομονή να κάνει αυτός που εί-ναι και μεγάλος. Εγώ ένα μικρό παιδί είμαι. Γιατί μου ζητάει τόσα πολλά…


Σήμερα το πρωί, που χτένιζα τα μαλλιά μου πριν πάω στο σχολείο, παρατήρησα πως πολλές από τις τρίχες μου έπεφταν. Και μετά στη χτένα είχαν μείνει πολλές. Οι καημένες, θα αφήνουν πίσω την οικογένεια τους. Πρέπει να ‘ναι πολύ δύσκολο να αποχωρίζεσαι τους δικούς σου. Αλλά δεν πειράζει, θα φυτρώσουν κι άλλες.

Φέτος, που μπήκα στη δευτέρα, τα μαθήματα είναι πιο δύσκολα. Στα Ελληνικά κάνουμε πιο δύσκολα κείμενα και η κυρία μου λέει πως διαβάζω πολύ γρήγορα και καθαρά. Και στα μαθηματικά που κάνουμε πρόσθεση και αφαίρεση έχω βελτιωθεί πάρα πολύ. Δε χρησιμοποιώ πλέον τα δάχτυλα για να κάνω τις πράξεις. Και στη μουσική παίζω πολύ καλά τη φλογέρα. Μόνο με μπερδεύει λίγο η νότα Ντο, αλλά η μαμά μου είπε πως θα την μάθω κάποτε. Όμως εμένα, το αγαπημένο μου μάθημα είναι η «Μελέτη περιβάλλοντος». Μαθαίνουμε για τη φύση και τα ζώα, για τους ανθρώπους και τα λουλούδια. Και το βιβλίο έχει πολύ όμορφες εικόνες!!!

Ελένη Λουπάκη


Έχει περάσει καιρός από τότε που είχαμε πάει στο γιατρό και είπε αυτό το «έξι μήνες περίπου», το οποίο έχει αλλάξει την ζωή μου. Οι γονείς μου είναι ακόμα λυπημένοι. Παρ’ όλα αυτά εγώ ανυπομονώ να περάσουν αυτοί οι μήνες, για να δω τι το τόσο σημαντικό θα γίνει. Μήπως όμως δεν είναι και κάτι τόσο καλό… Α μπα, καλό θα είναι. Μάλλον τότε θα σταματήσω να πονάω.

Σε λίγες μέρες είναι τα γενέθλιά μου! Οι γονείς μου μού είπαν πως θα κάνουμε ένα μεγάλο πάρτι με μία τεράστια τούρτα σοκολάτα και πάνω φράουλες, όπως ακριβώς μου αρέσει. Έχω όμως ένα πρόβλημα: τα μαλλιά μου αρχίζουν και λιγοστεύουν. Τουλάχιστον, ας ελπίσουμε πως μέχρι τότε θα μου έχουν μείνει δύο-τρεις τρίχες ακόμα.

Τα γενέθλιά μου πέρασαν! Τώρα πια είμαι οχτώ χρονών εδώ και λίγο καιρό. Το μέτρημα για τους «έξι μήνες» ήταν εύκολο μέχρι τα γενέθλιά μου. Είχα χάσει το μέτρημα για λίγο αλλά ο γιατρός είπε πως μάλλον στις 18 του μηνός θα γίνει… Αν κάνουμε την αφαίρεση μας μένουν τρεις μέρες ακόμα.

Δεν έχω πλέον μαλλιά, έχουν πέσει όλα… Στο σχολείο έχω σταματήσει εδώ και λίγο καιρό να πηγαίνω. Πονάω σε πολλά σημεία στο σώμα μου.

Αύριο είναι η μεγάλη μέρα!!! Η μαμά και ο μπαμπάς μου είπαν πως αύριο θα πάω σε ένα λούνα παρκ με ένα τεράστιο τρενάκι που πάει πάρα πολύ ψηλά. Ως τα σύννεφα, στον ουρανό. Θέλω όμως να είναι και αυτοί εκεί. Δε θέλω να ανέβω μόνη μου τόσο ψηλά. Θέλω πάντα να είναι μαζί μου και να με προστατεύουν…

Μετά από λίγη ώρα, το απόγευμα, οι γονείς μου ήταν συ-νέχεια μαζί μου και παίζαμε και ζωγραφίζαμε και τραγουδού-


σαμε. Μου είπαν σήμερα το βράδυ να κοιμηθώ μαζί τους…Ήρθε η ώρα για ύπνο. Οι γονείς μου, ακόμη και ο μπαμπάς

μου είναι χαμογελαστοί, όμως με δάκρυα στα μάτια τους. Με παίρνουν και οι δύο σφιχτή αγκαλιά. Ανυπομονώ να ξημερώσει, να πάω στο λούνα παρκ.

Ελένη Λουπάκη


Μελίτα ΒασιλειάδηΚαλλιτεχνικό Λύκειο Γέρακα

Το τρίξιμο από τις ρόδες των ποδηλάτων γέμιζε τους δρόμους όπου κάποτε άκουγες μόνο το γέλιο των παιδιών. Ο ουρανός είχε θολώσει λες κι ήθελε να κλάψει, αλλά δεν είχε πια άλλα δάκρυα. Κύλησαν απαλά στα σύννεφα και έπεσαν με ορμή πάνω μας πριν είκοσι χρόνια, αλλά και πάλι κανείς δεν ξύπνησε. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και βαθιά μέσα στις κόγχες μου κρύβεται αγανάκτηση. Μασκαρεύεται τα πλουμιστά φορέματα των ρυτίδων που αγκαλιάζουν σαν βελούδο τα μάτια μου κι έτσι η αγανάκτηση χάνει τη δύναμή της και γίνεται αστείρευτη λύπη. Απαγορευμένα συναισθήματα, καθώς ο νόμος προστάζει υποταγή. Υποτάσσεται η θάλασσα στο ναυτικό ή ο άνεμος στα δέντρα; Πώς να υποταχθεί αυτό που νιώθεις; Να κρυφτεί μπορεί, να υποταχθεί ποτέ.

Βυθισμένη στην ξεχαρβαλωμένη πολυθρόνα αναπολώ τα παλιά. Κάποτε που το φθινόπωρο έπαιρνε όλες τις αποχρώσεις του κεχριμπαριού και στόλιζε με φύλλα τις αυλές των σπιτιών –τότε που τα κορίτσια είχαν πλούσια μαλλιά χωρίς κωδικούς τυπωμένους σε όλο τους το σώμα– έβλεπα παιδιά να παίζουν κρυφτό ανέμελα, γέροντες που ήταν ο ώμος τους προσκέφαλο για τις γυναίκες που αγάπησαν και ζηλεύω. Ζηλεύω που δεν έχω πια μαλλιά να αγκαλιάζουν το γυμνό μου κεφάλι. Λυπάμαι που βλέπω ανθρώπους που δεν αγαπούν κανένα. Θυμώνω που έχουν καταστρέψει τα χαμόγελα των παιδιών. Αλλά στο τέλος πάντα καταλήγω να αναρωτιέμαι: Μόνο εγώ θυμάμαι; Μόνο εγώ τα βλέπω όλα αυτά;

Τα νέα μέτρα που θα έσωζαν τη φτωχή μου χώρα δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από τη θανατική της καταδίκη. Τα αμάξια απαγορεύτηκαν, καθώς είχαν εξαντληθεί τα φυσικά αποθέματα πετρελαίου. Το καθαρό νερό ήταν πολυτέλεια, όπως και το φως. Λυχνίες ηλιακής ενέργειας είχαν τα περισσότερα σπίτια. Τα νοσοκομεία δεν παρείχαν πια βοήθεια και φάρμακα στον κόσμο.


Ήταν, έλεγαν, περιττά, αφού η τεχνολογία είχε βρει πάλι τη λύση. Κάθε παιδί, όταν γεννιέται, θα περνάει από μια σειρά εξετάσεων που θα καθορίζει το όριο της ζωής του και θα λαμβάνει κάποια φάρμακα μέχρι το έκτο έτος της ηλικίας του, για να αποφευχθεί η εκδήλωση των ασθενειών που έχουν προδιάθεση να εμφανίσουν. Είχαν ‘ξεχάσει’ να πουν όμως ότι η συγκεκριμένη λύση βρισκόταν σε πειραματικό στάδιο.

Δε θυμάμαι πόσα παιδιά έχασαν τη ζωή τους για να ικανοποι-ηθεί η δίψα «των μεγάλων» για αθώο αίμα. Σαν τον Ηρώδη αι-ματοκύλησαν μια χώρα με το αίμα των παιδιών της. Οι θρήνοι πέρναγαν σαν τον άνεμο από τα σπασμένα παράθυρα και έτρεχαν μέχρι το τείχος που αντιλαλούσε, λες και προσπαθούσε να δώσει κουράγιο. Πολλοί άνθρωποι έβαλαν τέλος στη ζωή τους τα πρώ-τα χρόνια. Τα μέτρα ήταν σκληρά κι όμως είχαν ψηφισθεί από κοινούς ανθρώπους που θα μπορούσαν με ένα βλεφάρισμα της εξουσίας να βρεθούν δίπλα σε αυτόν που πριν από λίγο μαστίγω-ναν με μίσος . Όλες οι χώρες είχαν διασπαστεί σε μικρές πολι-τείες. Τοίχοι ασφυκτικοί υψώνονταν ανάμεσα σε κάθε πολιτεία. Πολλές οικογένειες δεν κατάφεραν να ειδωθούν ποτέ ξανά, αφού κανείς δεν επιτρεπόταν να φύγει από την καταραμένη πόλη.

Αλκμήνη Γκουσιάρη


Σαν ασπρόμαυρη ταινία βουβή έμοιαζε η ζωή μας. Άνθρωποι πέθαιναν από την πείνα κι εμείς απλά πρέπει να παρακολου-θούμε. Αν προσπαθήσει κάποιος να βοηθήσει, τιμωρείται. Οποιαδήποτε συγκέντρωση έπρεπε να παρακολουθείται από την αστυνομία της πόλης. Απαγορεύεται να εκφράζουν οι πολίτες τη δυσαρέσκειά τους απέναντι στο νέο τρόπο ζωής. Ίσως εμείς να φταίμε. Η μία υποχώρηση πάντα φέρνει την άλλη. Τι έμεινε πια να τους παραχωρήσουμε; Το σώμα μας γι’ αυτούς καλύτερα να μην υπήρχε. Την ψυχή μας την πουλήσαμε πριν πολύ καιρό και το μυαλό, που κάποτε ήταν η κινητήρια δύναμη του ανθρώπου, τώρα δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα κενό βιβλίο.

Λόγια, λόγια , λόγια. Ο ένας διαδεχόταν τον άλλο, μα ποιος ήταν τελικά ο «βασιλιάς μας»; Ο γελωτοποιός. Εκείνος που μας έδινε ελπίδες ήταν ο Οδυσσέας που θυσίασε τους αμνούς του στους γίγαντες. Ο γελωτοποιός δεν είναι αυτός που φορά τα κουδούνια και κάνει τους άλλους να γελάνε με την τρέλα του, είναι εκείνος που φοράει τη μάσκα του για πρόσωπο και μας ρίχνει με τόση μαεστρία μέσα στη φάκα, που, αντί να λυπόμαστε που φυλακιστήκαμε, είμαστε ευγνώμονες για το σάπιο τυρί που θα φάμε. Τα ποντίκια φυσικά δεν ήμασταν μόνο εμείς. Οι μετανάστες που υπήρχαν στη χώρα μυστηριωδώς εξαφανίστηκαν δέκα μήνες μετά την ψήφιση των νέων νόμων. Πού πήγαν κανείς δεν ξέρει. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι κανένα κράτος δεν τους δεχόταν, ούτε εκείνο όπου γεννήθηκαν.

Όλα είχαν αλλάξει, μόνο η εκκλησία εξακολουθούσε να πουλά τα συγχωροχάρτια της στις απελπισμένες φιγούρες που γέμιζαν τους μισογκρεμισμένους ναούς. Οι πιστοί περίμεναν ακόμα τη «Δευτέρα παρουσία» και οι ιερείς γέμιζαν τις τσέπες τους από τη δυστυχία μας. Άραγε αξίζει να θέλει κανείς να πάει κοντά στο Θεό, όταν οι ακόλουθοί του συνωμοτούν για την καταστροφή «του αγαπημένου του πλάσματος»; Εύχομαι η απάντηση που θα δώσει σε όσα παιδιά πέθαναν άδικα να είναι καλή. Όσοι έδωσαν τέλος στη ζωή τους για να μας δείξουν το φως ήταν άγιοι, φύλακες άγγελοι, δαίμονες, αφορισμένοι ή ήσουν εσύ και πάλι σε προδώσαμε;


Τα πράγματα δεν τελειώνουν εδώ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα που γράφτηκαν με το αίμα των προγόνων μας σε χρυσές περγαμηνές, καταπατήθηκαν. Κανείς δεν αντιστάθηκε. Κανείς από τη γενιά μας δεν ήξερε για να αντισταθεί τι έλεγαν αυτά τα αναθεματισμένα χαρτιά κι όμως όλοι τα φέρναμε στο στόμα μας. Μιλούσαμε κάποτε για την απαγόρευση της παιδικής εργασίας στις φτωχές χώρες και υπερασπιζόμασταν με πάθος τα δικαιώματα που είχαν αυτά τα παιδιά. Μιλούσαμε για ισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους και όταν βλέπαμε ζητιάνους δεν γυρίζαμε ούτε να τους κοιτάξουμε. Τώρα πώς θα υπερασπιστούμε τα παιδιά μας και τους εαυτούς μας;

Τα σχολεία μετατράπηκαν σε κρατικές αποθήκες απόβλητου υλι-κού. Τα παιδιά που κάποτε φοιτούσαν σε αυτά μεταφέρονταν στο δω-δέκατο έτος της ηλικίας τους στα κεντρικά εργαστήρια της «χώρας». Όσοι γονείς αρνούνταν να δώσουν τα παιδιά τους, τα έπαιρνε το κρά-τος με τη βία και αργότερα μεταφέρονταν σε ανάδοχες οικογένειες. Mε μια λεπτή χειρουργική επέμβαση τους εγκαθιστούσαν μικροτσίπ που τους πρόσφεραν τεχνικές γνώσεις, ώστε να μπορούν αργότερα

Ειρήνη Σταματίου


Όλα αυτά τα γεγονότα είχαν για φόντο τον κατεστραμμένο μας πλανήτη. Οι θάλασσες που κάποτε ήταν στολίδι και πηγή ζωής για τη Γη μας, τώρα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα υδάτινο μαυ-σωλείο. Τόσα πλάσματα που ζούσαν στα σπλάχνα της για αιώνες είχαν πεθάνει με άδοξο τρόπο. Δεν ξέρω αν χάθηκαν περισσότερα από τη μόλυνση ή από το αδυσώπητο κυνήγι των ανθρώπων. Τα δάση που συνηθίζαμε να παίζουμε όταν ήμασταν παιδιά είχαν μετατραπεί σε άσφαλτο και τσιμέντο. Ο γκρι βούρκος μάς είχε πνίξει οποιαδήποτε ελπίδα για αλλαγή. Ένα κομμάτι ουρα-νού άμα βλέπαμε, έπρεπε να αισθανόμαστε τυχεροί, καθώς πελώριες πολυκατοικίες και τρομακτικοί ουρανοξύστες έπνι-γαν το απέραντο γαλάζιο μας.

Θυμάμαι κάποτε γελούσα με τα σενάρια που έδειχναν τον κόσμο μας να γίνεται στρατόπεδο. Γελούσα με τους ανθρώπους που φοβούνταν να χάσουν τη ελευθερία τους θεωρώντας τους ακραίους. Η ελευθερία ήταν κάτι που δεν είχε αξία στα δικά μου μάτια –και πολλών άλλων– που δεν πάλεψαν ποτέ γι’ αυτή. Πίστευα ότι η ιστορία του κράτους μου είχε γραφτεί άδικα με αίμα. Όσοι πέθαιναν το έκαναν από εγωκεντρισμό και όχι για

να αντεπεξέλθουν στις ανά-γκες της κοινωνίας ως ενεργά της μέλη. Τους αφαιρούσαν κομμάτια του εγκεφάλου που ήταν υπεύθυνα για την κρίση και τα συναισθήματα. Αν ήταν επιτυχημένη η επέμβαση, επέ-στρεφαν στις πολιτείες τους κοντά στους δικούς τους, που ποτέ ξανά δε θα μπο-ρούσαν να δουν με τον ίδιο τρόπο. Αν όχι, τα κρατούσαν ως πειράματα για τις επόμε-νες πιο εξελιγμένες μελέτες τους.

Αλκμήνη Γκουσιάρη


τη σωτηρία των οικογενειών τους. Έκανα λάθος. Μα όπως και να ’χει, δεν ήταν η δική μου κρίση αυτό που μας έφτασε ως εδώ. Η γνώμη μου δε θα άλλαζε ούτε το χτες ούτε το σήμερα και η φωνή μου θα έμοιαζε σταγόνα στον ωκεανό που ούτε να τον ξεχειλίσει μπορεί, μήτε να τον λιγοστέψει. Σκέψου όμως πως μια σταγόνα βροχής που μας αγγίζει το πρόσωπο καθώς βιαστικά και αδιάφορα περπατούμε στο δρόμο, μας κάνει πάντα να σταματάμε και να κοιτάμε προς τον ουρανό. Μήπως τελικά είναι η σταγόνα που φέρνει τη βροχή κι εκείνη με τη σειρά της φουσκώνει τα ποτάμια; Μήπως δεν είναι τα ποτάμια αυτά που χύνονται στις θάλασσες κι ενώνονται με τους ωκεανούς, προσφέροντας την ουσία τους στάλα-στάλα σε ένα αειφόρο πάντρεμα ζωής και δύναμης ακατανίκητο;

Νιώθω να με πνίγουν τα βρεγμένα μου ρούχα. Καυτός ιδρώτας έχει λούσει το κορμί μου κι αυτό το φως που μου τυφλώνει τα μάτια με κάνει να πεταχτώ από το κρεβάτι με κομμένη την ανάσα. Έξω από το παράθυρο ο ήλιος έχει φτάσει ψηλά. Οι κουρτίνες ξεχασμένα ανοιχτές για άλλη μια φορά με κάνουν να μισώ τον εαυτό μου για τις κακές μου συνήθειες. Τι εφιάλτης. Ποτέ μου δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Ποτέ μου δεν έχω φοβηθεί τόσο ένα όνειρο, γιατί τα όνειρά μου ποτέ δεν είχαν τόση αλήθεια μέσα τους. Πολλές φορές ευχήθηκα τα όνειρα να ήταν αιώνια, αφού έβλεπα κάστρα, ιππότες και άνθη αμάραντα να περιμένουν για μένα και οι εφιάλτες απλά να ’ναι στιγμές που προσπερνώ και ξεχνώ. Μα, πρώτη φορά, φριχτές μου φάνηκαν αυτές οι σκέψεις. Είναι προτιμότερο ο εφιάλτης να σε φέρει στο αύριο, παρά το αύριο στον εφιάλτη.

Μαύρο τελικά ξημέρωμα Κυριακής κι είχα πάρει τις αποφά-σεις μου. Θα ξυπνήσω αργά, θα ξεκουραστώ και θα κάνω ό,τι με ευχαριστεί. Όχι, είχα πει, δε θα τους κάνω τη χάρη. Αν νομίζουν ότι εγώ θα πάω να στηθώ στις ουρές στα εκλογικά τμήματα για να ψηφίσω άλλη μια φορά το δικτάτορά μου, είναι πολύ γελασμέ-νοι. Σε αυτή τη φαρσοκωμωδία δε θα με έχουνε κομπάρσο. Ναι, κάπως έτσι το είχα σκεφτεί κι ένας εφιάλτης ήταν αρκετός για να με κάνει να καταλάβω πως, αν δε θέλεις να είσαι της ζωής


γέλασα. Τράβηξα με τα δάχτυλά μου δυο φύλλα δυόσμου από τη γλάστρα της γειτόνισσας. Μοσχοβολούσε. «Καλημέρα. Τώρα τον πότισα», μου φώναξε και ήπιε μια γουλιά από τον καφέ της ικανοποιημένα. Περπατούσα χτυπώντας τα τακούνια μου δυ-νατά στις ξεκολλημένες πλάκες του πεζοδρομίου, λατρεύοντας κάθε σημείο ακμής και παρακμής του δρόμου μου, του κόσμου μου, της ζωής μου. Πριν φτάσω στο σχολείο της γειτονιάς μου μια σταγόνα βροχής χτύπησε το μέτωπό μου. Κοντοστάθηκα. Σή-κωσα τα μάτια στον ουρανό και τον κοίταξα σαν να τον έβλεπα πρώτη φορά. Απέραντος, γκριζογάλανος, συνωμότης. Μου χα-μογέλασε. «Είδα κι εγώ στο δρόμο τα παιδιά», μου είπε.

Ειρήνη Σταματίου

σου κομπάρσος, πρέπει να γίνεις πρωτα-γωνιστής. Έτσι ως διάσημη ντίβα αυτής της εποχής, πετώντας τις ιδρωμένες μου πυ-τζάμες, ετοιμάστηκα με ένα τρόπο πρωτό-γνωρα τελετουργικό για τη μεγάλη στιγμή. Τράβηξα ψηλά τα μαλλιά μου σε μια σφιχτή αλογοουρά, φόρεσα το γούρικο φουλάρι μου που τραβούσα μαζί μου σε κάθε δύσκο-λη δοκιμασία. «Όχι, απόψε δε θα δεις Μή-δεια», είπα προκλητικά στον καθρέφτη μου. Μου φάνηκε λίγο θολός. Ίσως να τον χάλασε η στάση μου από την άλλη, μπορεί να είναι και βρώμικος. Όπως και να ’χει, εγώ ξέρω τι βλέπω μέσα μου και τους καθρέφτες μας τους καθαρίζουμε πάλι εμείς.

Βγήκα στην αυλόπορτα και είδα στο δρόμο τα παιδιά να παίζουν μπάλα. Χαμο-


Έφη Γκαραβέλα6ο Λύκειο Αχαρνών

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1.Καρδιά. Εβδομήντα πέντε χτύποι το λεπτό. Ένα όργανο που

αποτελεί πηγή ζωής για το ανθρώπινο σώμα. Δεν νοιώθει. Δεν αναπτύσσει συναισθήματα. Ένα άψυχο όργανο. Κι όμως, πως μπορεί να πονάει μαζί σου όταν νοιώθεις θλίψη; Πώς μπορείς και την νοιώθεις να σπάει σε εκατομμύρια κομμάτια όταν πλη-γώνεσαι από πικρά λόγια ή δυσάρεστα γεγονότα; Πώς αισθάνε-σαι σαν χίλια κιλά καρφωμένα στο στήθος σου, να σε ικετεύει ουρλιάζοντας να κάνεις τον πόνο να σταματήσει; Πώς είναι δυ-νατόν να την νοιώθεις σαν πέτρα σκληρή έχοντας την πεποίθη-ση ότι έχεις κλειδώσει μέσα της όλα σου τα συναισθήματα μην αφήνοντας τον εαυτό σου να νοιώθει; Υπάρχει η πιθανότητα εσύ και η καρδιά σου να είστε σύντροφοι στον πόνο ώσπου να σε προδώσει και να οδηγηθείς στον θάνατο;

Ένα ελαφρύ άγγιγμα στον ώμο έδιωξε τους συνειρμούς μου που λίγο πολύ με καταδίωκαν κάθε βράδυ έπειτα από δύο ποτήρια κόκκινου κρασιού σε συνδυασμό με ατελείωτες ώρες διαβάσματος, την κούραση της καθημερινότητας και την ανέκαθεν ποιητική μου φύση.

Γύρισα βαριεστημένα το κεφάλι και εστίασα το βλέμμα μου στο πρόσωπο που διέκοψε τις σκέψεις μου. Το άγγιγμα προερχόταν από την σερβιτόρα της παμπ που βρισκόμουν.

– Είναι ώρα για κλείσιμο.Με κοίταζε με ευγενικά και κουρασμένα μάτια και ένα χα-

μόγελο σκιαγραφόταν στο πρόσωπό της. Έγνεψα ευγενικά και σηκώθηκα παίρνοντας την τσάντα μου και το βιβλίο της Ανα-τομίας αφήνοντας μερικά χρήματα στο τραπέζι και κατευθύν-θηκα προς την πόρτα. Άκουσα την φωνή της να μου φωνάζει για τα ρέστα αλλά απλώς την αγνόησα και βγήκα έξω από το μαγαζί. Ένιωσα τον κρύο αέρα του Λονδίνου να χτυπάει το πρόσωπό μου και αυτό με επανέφερε και πάλι στην πραγματικότητα.


Με αργό βηματισμό και αδιαφορία για το αργό της ώρας περπάτησα ως την στάση του λεωφορείου. Καθώς περίμενα το λεωφορείο ξεφύλλιζα το βιβλίο μου. Συνειδητοποίησα ότι αυτός ήταν ο λόγος της διαφυγής μου στην παμπ. Το διάβασμα για το αυριανό διαγώνισμα. Αλλά δεν με ένοιαζε. Ούτε το διάβασμα, ούτε το πανεπιστήμιο. Τίποτα δεν με ένοιαζε πια. Άκουσα το κινητό μου να χτυπάει. Απάντησα χωρίς καν να ελέγξω ποιος με καλούσε.

– Παρακαλώ;Η φωνή της αδερφής μου ανταποκρίθηκε από την άλλη άκρη

της γραμμής.– Ηρώ; Πες μου σε παρακαλώ που στο καλό είσαι! Ξέρεις τι

ώρα είναι; Απάντησέ μου!Άκουγα τον ανήσυχο και υστερικό τόνο της φωνής της όπου

ξαφνικά σταμάτησε.– Ηρώ; Είσαι εκεί; Σου μιλάω!Καμία απάντηση. Η φωνή της αυτή τη φορά βγήκε πιο ήρεμη

και θερμή, κρύβοντας πόνο παρ’ όλα αυτά.– Δεν αντέχω άλλο. Συμπεριφέρεσαι έτσι επί δέκα μήνες

τώρα. Είσαι εικοσιένα χρονών με όλη τη ζωή μπροστά σου. Είσαι φοιτήτρια σε ένα υπέροχο πανεπιστήμιο, σε μια υπέροχη πόλη, ξεφύσησε δυο-τρείς φορές, είσαι αδερφή μου! Δεν θέλω να σε βλέπω να περιφέρεσαι σαν φάντασμα και να μην σε νοιάζει τίποτα. Ούτε η σχολή σου, ούτε η ζωή σου, ούτε καν η οικογένειά σου. Ούτε καν εγώ. Θέλω την παλιά Ηρώ πίσω. Την ζωντανή Ηρώ. Καταλαβαίνω ότι ο θάνατος του Νίκου σε έχει επηρεάσει αλλά πρέπει να προχωρήσεις. Έχεις και δική σου ζωή.

Περίμενε κάποια απάντηση. Το μυαλό μου ταξίδευε σε άλλα μέρη μέχρι που άκουσα το όνομά του. Νίκος. Ένιωσα έναν μικρό αλλά τσουχτερό πόνο στο στέρνο μου σαν να με τρύπησε καρφίτσα. Πολλές καρφίτσες. Νίκος. Έκλεισα τα μάτια μου και το πρόσωπό του εμφανίστηκε, όπως κάθε φορά που τα έκλεινα. Καστανά μάτια που με κοιτούσαν με ένα θερμό βλέμμα, χείλη ελαφρώς ροδαλά, καστανόξανθα μαλλιά, σχεδόν ανακατωμένα και ένα αρρενωπό πρόσωπο με γλυκές γωνίες σχηματίστηκαν


μπροστά μου. Ύστερα σχηματίστηκε το σώμα του, ψηλόλιγνο, φορώντας τζιν παντελόνι και σκούρο κόκκινο φούτερ που τόσο αγαπούσε γιατί του θύμιζε εμένα που του το πήρα. Ήταν ανεβασμένος πάνω στο μικρό μαύρο μηχανάκι του που είχε δουλέψει για να το αγοράσει ως δώρο ενηλικίωσης. Έπειτα στο βάθος εμφανίστηκαν φώτα, σαν προβολείς που πλησίαζαν τον Νίκο απειλητικά. Έμοιαζαν σαν φώτα φορτηγού. Και πλησίαζαν τον Νίκο. Άνοιξα γρήγορα τα μάτια μου για να μην δω το τέλος του οράματος. Θυμήθηκα την Ειρήνη που περίμενε στο τηλέφωνο και περίμενε μια απάντηση. Απάντησα με γρήγορο και ψυχρό τόνο.

– Νομίζεις ότι αυτή είναι η κατάλληλη ώρα να το συζητή-σουμε; Κοίτα, θα είμαι σπίτι σε περίπου είκοσι λεπτά, οκ; Μην ανησυχείς δεν θα πάθω τίποτα για να μην πάρεις εσύ την ευ-θύνη.

Έκλεισα το τηλέφωνο πριν προλάβει να απαντήσει. Είδα το λεωφορείο να φτάνει και με μια μηχανική κίνηση σήκωσα το χέρι μου ως σήμα για να σταματήσει, προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Επιβιβάστηκα και πάλι με μηχανικές κινήσεις, έκατσα δίπλα σε μια ηλικιωμένη κυρία που ήταν έτοιμη να κοιμηθεί. Ωραία, σκέφτηκα. Τουλάχιστον θα γλίτωνα την ενοχλητική συζήτηση. Όμως δεν μπορούσα να ελέγξω το μυαλό μου. Μου έφερνε στο προσκήνιο αναμνήσεις. Αναμνήσεις που κάποτε ήταν ευχάριστες, αλλά πλέον μόνο πόνο προκαλούσαν, διότι ήξερα ότι δεν θα έχω την ευκαιρία να ζήσω παρόμοιες. Το πρώτο μας ραντεβού, το πρώτο μας φιλί, την απόφασή μας να παρατήσουμε ότι είχαμε και να ζήσουμε στο Λονδίνο. Μαζί. Για πάντα.

Μέσα σε όλες αυτές τις σκέψεις άκουσα μια φωνή. Μια φωνή που δεν αναγνώριζα. Μια γυναικεία φωνή. Η ηλικιωμένη κυρία δίπλα μου με ρώτησε αν ήμουν καλά.

– Ορίστε; της αποκρίθηκα με βραχνή και έκπληκτη φωνή.– Είσαι καλά, νεαρή μου; με ρώτησε και με κοίταζε μέσα στα

μάτια με τα δικά της γλυκά γαλάζια και ανησυχητικά μάτια.– Ε, ναι. Νομίζω. Ευχαριστώ.


Γιάννης Φασόης


Δεν κατάλαβα ότι έκλαιγα μέχρι που ακούμπησα το βρεγμέ-νο μάγουλό μου. Η ηλικιωμένη κυρία μου πρόσφερε ένα χαρ-τομάντιλο και το πήρα με προθυμία. Σκούπισα τα δάκρυά μου και είδα ότι το χαρτομάντιλο ήταν γεμάτο μαύρο μακιγιάζ. Είχα ξεχάσει ότι φορούσα μάσκαρα. Πρέπει να έδειχνα πολύ γελοία. Κοίταξα το είδωλό μου στο τζάμι του λεωφορείου. Όντως έδει-χνα γελοία. Κάτι τέτοιο θα είχε κάνει τον Νίκο να γελάσει. Χαμο-γέλασα πικρά. Άνοιξα το βιβλίο της Ανατομίας και προσπάθησα να διαβάσω στο υπόλοιπο της διαδρομής.

Έπειτα από δεκαπέντε λεπτά κατέβηκα στη στάση που έπρεπε και περπάτησα γρήγορα ως το σπίτι που νοικιάζαμε εγώ και η αδερφή μου. Ξεκλείδωσα την εξώπορτα και μπήκα στο σπίτι με αθόρυβο βήμα για να μην ξυπνήσω την Ειρήνη που κοιμόταν στον καναπέ με ανοιχτή την τηλεόραση. Κατευθύνθηκα στο δωμάτιο μου. Έπεσα στο κρεβάτι με τα ρούχα και το παλτό, εξουθενωμένη από την όλη μέρα. Λίγα λεπτά πριν με πάρει ο ύπνος διαισθάνθηκα την αδερφή μου να στέκεται στην πόρτα και να με κοιτάζει.

– Χμ, δες ποιος συμπεριφέρεται σαν φάντασμα τώρα! μουρ-μούρισα ειρωνικά.

– Νομίζεις ότι δεν νοιάζομαι για ‘σένα; ήταν το μόνο που απάντησε.

Ανασηκώθηκα έτσι ώστε να την βλέπω και εκείνη έκατσε στο κρεβάτι απέναντί μου.

– Είπα εγώ κάτι τέτοιο; της αποκρίθηκα.– Όχι, αλλά κάποιες φορές με κάνεις να το αισθάνομαι μέσα

από τα λόγια και τις πράξεις σου.– Συγγνώμη.– Δεν φτάνει αυτό! Σε παρακαλώ, Ηρώ, θέλω να αλλάξεις.

Θέλω να δεις την ζωή σου με άλλα μάτια. Καταλαβαίνω ότι είσαι σε ένα σοκ μετά το ατύχημα, αλλά πρέπει να προχωρήσεις. Νομίζεις ότι ο Νίκος θα ήθελε να σε βλέπει έτσι;

– Σταμάτα!Τα λόγια της με πίκραναν. Μπορούσε να λέει και να

ισχυρίζεται ότι ήθελε για εμένα και την αξιολύπητη ζωή μου, αλλά όχι για τον Νίκο και το τι ήθελε. Δεν είχε το δικαίωμα να το


κάνει. Κανείς δεν το ‘χε.– Σταμάτα! συνέχισα να φωνάζω. Δεν έχεις τον δικαίωμα να

μιλάς για αυτόν! Το κατάλαβες;Σηκώθηκα από το κρεβάτι και με δυο δρασκελιές βρέθηκα

έξω από το δωμάτιο νοιώθοντας τα έκπληκτα και τρομαγμένα μάτια της αδερφής μου πάνω μου.

– Ηρώ! Έλα να μιλήσουμε! Συγγνώμη! Σε αγαπάω! ήταν τα μόνα λόγια που πρόλαβε να πει πριν κλειδωθώ στο μπάνιο.

Κάθησα μέσα στην μπανιέρα. Προσπάθησα να ηρεμήσω. Τέτοια ξεσπάσματα ήταν συχνά, ειδικά τον πρώτο καιρό που τον έχασα. Ήξερα ότι η Ειρήνη με αγαπούσε. Φυσικά και το ήξερα. Είχε θυσιάσει τόσα πολλά για εμένα. Είχε παρατήσει τους φίλους της, τη δουλειά της, τον σύντροφό της, την υπόλοιπη οικογένεια μας στην Ελλάδα για να έρθει να ζήσει μαζί μου μετά τον χαμό του Νίκου. Αυτή ήταν που προσπάθησε να με επαναφέρει στη καθημερινή ζωή μου. Αλλά κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό. Ούτε θα είναι ποτέ.

Γιατί τον έχασα. Ήταν ο μόνος που με έκανε να νοιώσω έτσι. Να νοιώσω ότι είμαι ξεχωριστή. Ότι μπορώ να αγαπήσω με όλη μου την καρδιά και να αγαπηθώ. Ο μόνος που κοντά του ένοιωθα απόλυτα ασφαλής. Ο μόνος που με έκανε να πιστέψω στον εαυτό μου και να με γνωρίσω καλύτερα. Ο μόνος που μου πρόσφερε ευκαιρίες και εμπειρίες που μόνο μία φορά στη ζωή μου θα είχα την δυνατότητα να ζήσω. Συμπληρώναμε ο ένας τον άλλο. Ήμασταν σαν ένα σώμα. Ηρώ και Νίκος. Νίκος και Ηρώ. Για πάντα μαζί.

Τώρα πλέον το άλλο μου μισό σώμα είχε χαθεί. Μια για πάντα. Και δεν θα γυρνούσε πότε πίσω. Έβαλα τα κλάματα. Για χιλιοστή φορά αυτή την εβδομάδα. Ένοιωθα ευάλωτη. Ένοιωθα ράκος. Ένοιωθα κενή. Το μόνο που ήθελα εκείνη τη στιγμή και που θα με έκανε να νοιώσω και πάλι πλήρης ήταν η αγκαλιά του. Αλλά δεν υπήρχε καμία περίπτωση να γίνει αυτό. Ποτέ ξανά. Τα δάκρυά μου έτρεχαν ποτάμι. Έβαλα πιο πολύ τα κλάματα μέχρι που τα δάκρυα στέρεψαν. Έμεινα να κοιτάζω το ταβάνι του μπάνιου. Και ύστερα από λίγο με πήρε ο ύπνος.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2.Ονόματα. Εκατομμύρια ονόματα, το καθένα ξεχωριστό,

το καθένα μοναδικό, το καθένα με τη δική του σημασία. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι το όνομα που δινόταν στον καθένα αντικατόπτριζε και ένα κομμάτι του χαρακτήρα του ή υπηρετούσε κάποια προφητεία. Ότι κατά έναν περίεργο τρόπο η μοίρα επέλεγε το όνομα με βάση τη μυστηριώδη διαίσθησή της. Ηρώ. Ηρώ, ιέρεια της Αφροδίτης που ερωτεύτηκε τον Λέανδρο και μετά τον πνιγμό του αυτοκτόνησε. Τι ειρωνεία. Είχε χάσει τον άνδρα που αγαπούσε. Όπως και εγώ. Έπειτα αυτοκτόνησε. Άραγε αυτή να ήταν η μοίρα μου;

Κοίταζα έξω από το παράθυρο. Μια κυρία περνάει τον δρόμο φορώντας ένα πορτοκαλί παλτό. Στρέφομαι προς την τηλεόραση που ένας παρουσιαστής με γκρίζο κουστούμι παρουσίαζε τις ειδήσεις της ημέρας. Παίζω με το κουτάλι μου στο μπολ με τα δημητριακά και συνειδητοποίησα ότι για άλλη μια φορά είχα χαθεί στις αφηρημένες σκέψεις μου. Παρατηρώ ότι είχε φτάσει η ώρα να φύγω για το Πανεπιστήμιο. Με βαριά βήματα έτρεξα στο δωμάτιο της αδερφής μου για να την ξυπνήσω να με πάει στη σχολή. Ανοίγει τα μάτια της και μου χαμογελάει.

Είχαν περάσει 5 εβδομάδες από τον μικρό καυγά μας. Δεν υπήρχε πλέον «κλίμα πολέμου». Ποτέ δεν υπήρξε. Η Ειρήνη πάντα με καταλάβαινε και πάντα μου έφτιαχνε, έστω και στο ελάχιστο τη διάθεση με μια ζεστή αγκαλιά.

– Καλημέρα! μου είπε η Ειρήνη με βραχνή φωνή.Της χαμογέλασα χωρίς κέφι και πήγα στο δωμάτιό μου να

ετοιμαστώ.Με το που μπαίνω στο αμάξι, η αδερφή μου ενεργοποίησε το

ραδιόφωνο. Με αυτόματες και συνοπτικές κινήσεις το έκλεισα. Με κοίταγε με ένα απορημένο βλέμμα.

– Ξέρεις ότι δεν ακούω μουσική, ήταν το μόνο που είπα κοιτώντας έξω από το παράθυρο.

Εκείνη μουρμούρισε κάτι που ακούστηκε σαν παράπονο και ξεκίνησε για τη σχολή μου.

Σε όλη τη διαδρομή το μυαλό μου ταξίδευε με 100 χιλιόμετρα


Ένα χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό μου χωρίς να το καταλάβω.

– Ηρώ; η Ειρήνη με κοίταζε σαστισμένη και φορούσε το πιο λαμπρό χαμόγελό της.

Είχαμε ήδη φτάσει στη σχολή και περίμενε να κατέβω από το αυτοκίνητο. Το χαμόγελό μου έσβησε σε δευτερόλεπτα. Άρπαξα την τσάντα μου από το πίσω κάθισμα και άνοιξα την πόρτα. Το χέρι της Ειρήνης γράπωσε το χέρι μου και με τράβηξε πίσω στη θέση μου.

– Πες μου τι σκέφτεσαι. Ή μάλλον τι σκεφτόσουν και σε έκανε να χαμογελάσεις. Είσαι πολύ όμορφη όταν χαμογελάς.

– Τόσο πολύ πια; τα λόγια μου βγήκαν γεμάτα ειρωνεία.– Ναι., μου απάντησε με σοβαρό ύφος.Ξεγλιστράω από το κράτημά της και βγαίνω από το αμάξι.

Κατευθύνθηκα προς την είσοδο του πανεπιστημίου.Με το που μπαίνω στο αμφιθέατρο κάθομαι σε μία γωνία

δίπλα σε μια φοιτήτρια που από το ντύσιμό της και τα τεράστια γυαλιά της μάλλον δεν είχε διάθεση για συζήτηση, αλλά μόνο για μάθημα. Τέλεια, σκέφτηκα. Σιχαινόμουν όταν άλλοι διπλανοί

την ώρα. Έψαχνα. Έψαχνα για αναμνήσεις. Αναμνήσεις όχι από αυτές που μου προ-καλούσαν πόνο, αλλά από αυτές που με χαροποιούσαν. Παιδικές αναμνήσεις. Εμένα και την μητέρα μου να βλέ-πουμε τηλεόραση τα πρωινά πριν το σχολείο. Την Ειρήνη και τον πατέρα μου να τσακώ-νονται την Καθαρά Δευτέρα για το ποιος θα κρατάει τον χαρταετό. Εγώ να γράφω το όνομά μου και το όνομα της αδερφής μου ξανά και ξανά στο κουτί με τα παιχνίδια.

Γιάννης Φασόης


μου επιχειρούσαν να ξεκινήσουν να συζητούν μαζί μου για να μάθουν τα πάντα για εμένα, τη ζωή μου και το τι με οδήγησε να επιλέξω την Ιατρική. Ότι ακριβώς προσπαθούσα να αποφύγω.

Τοποθετώ τα ακουστικά στα αυτιά μου χωρίς να ακούω τίποτα απολύτως, απλά και μόνο για να δημιουργήσω την ψευδαίσθηση ότι δεν θέλω να με ενοχλήσουν.

Στο τέλος του δίωρου μαθήματος η διπλανή μου αφοσιωμένη φοιτήτρια με κοίταξε, μου χαμογέλασε και μου συστήθηκε. Της συστήθηκα και εγώ, χωρίς κανένα συναίσθημα στα λόγια μου. Μετά από την πλέον κοινότυπη συζήτηση για το που μένω, από πού είμαι και γιατί επέλεξα το Λονδίνο για τις σπουδές μου και το πόσο λατρεύουν το όνομά μου, η οποία γίνεται με κάθε ξένο φοιτητή, η διπλανή μου με το όνομα Ελίζα μου είπε κάτι που με έκανε να ξαφνιαστώ.

– Έσω παρατηρήσει ότι σε αυτό το εξάμηνο είσαι παντελώς αδιάφορη για τη σχολή. Ξέρεις κρατώ σημειώσεις για κάθε μαθητή με καλές ικανότητες, για να γνωρίζω τον ανταγωνισμό μου. Λοιπόν, εσύ Ηρώ ήσουν μια πολύ καλή φοιτήτρια τα τελευταία δύο χρόνια. Όμως τώρα είσαι απλά ένα παράσιτο που στερεί από άλλους πιθανούς φοιτητές μια θέση στη σχολή. Και αυτό με εκνευρίζει.

Έμεινα να την κοιτάζω σαστισμένη. Το μόνο που κατάφερα να πω ήταν ένας ψίθυρος.

– Και τι θες να κάνω;– Να φύγεις, Καρέλη. Εφόσον προφανώς δεν σε ενδιαφέρει η

Ιατρική, φύγε. Είναι απλό. Νομίζεις ότι είναι καλό το ότι «κρατάς» μια θέση στο πανεπιστήμιο χωρίς να θέλεις να αποφοιτήσεις;

Τα λόγια της, έφεραν ένα βάρος στο στήθος μου. Ώστε αυτό ήθελαν; Να τα παρατήσω; Επειδή έχασα τον άνθρωπο που αγαπούσα και έχασα τον κόσμο μου αυτό σημαίνει ότι πρέπει να συμπεριφέρομαι σαν φάντασμα; Δηλαδή το μόνο που με κάνει να νοιώθω φυσιολογική, το να είμαι φοιτήτρια, ο κόσμος ήθελε να το παρατήσω;

Φανερά εκνευρισμένη, πήρα τα πράγματά μου και έτρεξα έξω από την αίθουσα νοιώθοντας τα μάτια της Ελίζας καρφωμένα


πάνω μου. Μπαίνω στο γραφείο πληροφοριών και συμπλήρωσα με συνοπτικές διαδικασίες την αίτησή παραίτησής μου από τη φοιτητική ζωή μου. Η γραμματέας με κοίταζε με συμπόνια και κάτι στην έκφρασή της φανέρωνε ότι περίμενε μια τέτοια κίνηση από το φάντασμα του πανεπιστημίου. Ο εκνευρισμός μου είχε φτάσει στα όριά του. Όλοι οι άνθρωποι που με έβλεπαν, μου μιλούσαν, που ζούσαν μαζί μου, δεν έβλεπαν την Ηρώ , αλλά ένα σώμα χωρίς ψυχή. Και αυτό ήμουν.

Βγαίνοντας από το κτήριο κάθισα στα σκαλιά της εισόδου και έκλαψα. Τόσους μήνες προσπαθούσα τόσο σκληρά να κρύψω τον πόνο μου και την στενοχώρια μου. Τόσους μήνες σπαταλούσα όλη μου την ενέργεια για να προσπαθήσω να φέρομαι και να δείχνω φυσιολογική. Τόσους μήνες κρατούσα κλειδωμένες τις αναμνήσεις που είχα με τον Νίκο. Όλα αυτά χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα.

Ο κόσμος μου είχε αλλάξει. Για άλλη μια φορά. Δεν ήξερα πιο θα ήταν το επόμενο βήμα. Σηκώθηκα και περπάτησα ως το σπίτι μου. Μπαίνοντας στο διαμέρισμα, πέταξα όλα τα βιβλία μου στο πάτωμα. Έσκισα τις σημειώσεις μου. Τοποθέτησα την κασετίνα μου σε ένα συρτάρι. Κάθισα στο κρεβάτι ανακουφισμένη. Ανακουφισμένη που πια ήμουν ελεύθερη. Ελεύθερη από το θέατρο που έπαιζα τόσο καιρό. Ή τουλάχιστον προσπαθούσα. Τώρα πια θα μπορούσα να θρηνήσω τον Νίκο. Θα μπορούσα να κλάψω, να φωνάξω, να γελάσω με τις αναμνήσεις μου χωρίς να έχω τις ηλίθιες υποχρεώσεις μου.

Τύλιξα το πάπλωμα γύρω μου και έπαιξα με μια κλωστή σε μια από τις άκρες του. Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει όταν ήρθε η αδερφή μου με μια σακούλα γεμάτη έτοιμο φαγητό. Ακούμπησε την σακούλα στην άκρη του κρεβατιού και ήρθε και κάθισε δίπλα μου.

– Πάλι τα ίδια; Τη μια είσαι μια χαρά και πριν γυρίσω τη πλάτη μου αλλάζεις διάθεση;

– Εγκατέλειψα το πανεπιστήμιο.– Ένιωσα το σώμα της δίπλα μου να κοκαλώνει.– Γιατί το έκανες αυτό; η φωνή της παγερή. Ξέρεις τι


επιπτώσεις θα έχει αυτό στη ζωή σου; Στους γονείς μας; Αλλά να φανταστώ ότι δεν σε ενδιαφέρει. Τίποτα δεν σε ενδιαφέρει. Τίποτα και κανένας, η φωνή της όσο περνούσε η ώρα δυνάμωνε, και σε έχω βαρεθεί. Έχω εγκαταλείψει τη ζωή μου για να ζω για εσένα! Και εσύ δεν ζεις καν! Ο Νίκος αγαπούσε τη ζωντανή Ηρώ, όχι την Ηρώ χωρίς ψυχή.

Κάτι έκανε κλικ στον εγκέφαλο μου. Νομίζω το άκουσε και αυτή καθώς κατάλαβε ότι είχε περάσει το όριο. Το δωμάτιο γύρω μου γύριζε. Αισθανόμουν μια ελαφρά ναυτία. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά δεν τα κατάφερα. Άρχισα να φωνάζω με σταθερή φωνή.

– Ειρήνη, έχεις ξεπεράσει κάθε όριο. Δεν περίμενα ποτέ από εσένα να πεις τα πράγματα που μόλις είπες.

Έκανα ξανά μια προσπάθεια να σηκωθώ και τα κατάφερα. Άνοιξα την ντουλάπα μου και ξέθαψα την βαλίτσα μου από μία γωνιά. Πετούσα νευρικά τα προσωπικά μου αντικείμενα. Η Ειρήνη έκανε προσπάθειες να με σταματήσει, αλλά δεν μπόρεσε. Κάθε φορά που με άγγιζε ο θυμός μου προς το πρόσωπό της πολλαπλασιαζόταν.

Όταν τελείωσα τη «μάχη» μου και μάζεψα όλα μου τα ρούχα, τα παπούτσια, τα λογοτεχνικά βιβλία μου μέσα στην βαλίτσα μου, την έκλεισα και φόρεσα τα παπούτσια μου.

– Το τελευταίο άτομο που έχεις εδώ είμαι εγώ. Άμα φύγεις θα είσαι μόνη σου. Είναι δική σου η επιλογή, είπε η αδερφή μου και η φωνή της ήταν σαν ψίθυρος.

Ακούμπησα την βαλίτσα μου δίπλα από την πόρτα και επέστρεψα στο δωμάτιο μου να πάρω το τελευταίο αντικείμενο που είχα αφήσει πίσω μου. Το χάρτινο κουτί με τα πράγματα του Νίκου. Το σήκωσα, προσπαθώντας σκληρά να κρατήσω τα δάκρυά μου. Αποχαιρετούσα το σπίτι που είχαμε νοικιάσει με τον άνθρωπό μου. Μέσα σε αυτό τα όνειρά μας θα γίνονταν πραγματικότητα. Θα το διαμορφώναμε με βάση το δικό μας γούστο, τη δικιά μας κουλτούρα. Μέσα σε αυτό θα υπήρχαν οι δικοί μας κανόνες. Θα ήταν ο χώρος μας. Αλλά αυτό το σπίτι δεν το ένιωθα πια δικό μου. Όχι χωρίς το άλλο μου μισό. Τώρα πια


αυτό το σπίτι ήταν άδειο. Ένοιωθα τα δωμάτια να μικραίνουν μέρα με τη μέρα. Οι τοίχοι με έκλειναν μέσα τους κάνοντάς τον χώρο γύρω μου αφόρητο.

Με το δεξί μου χέρι κρατούσα τη βαλίτσα μου και με το άλλο ότι είχε μείνει από τον Νίκο μου. Λίγο πριν περάσω το κατώφλι του σπιτιού γύρισα να αντικρίσω την Ειρήνη να κάθεται στον καναπέ και να με κοιτάει με σοκαρισμένα και λυπημένα ταυτόχρονα μάτια.

– Αντίο Ειρήνη. Σε ευχαριστώ για ότι έκανες για ΄μένα. Φαίνεται ότι δεν τα εκτίμησα αρκετά σύμφωνα με τα δικά σου λόγια, ήταν το μόνο που της απάντησα πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου και ξεκινήσω μια ζωή όπως ήθελα εγώ να τη ζω.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3.Ρομαντικές ταινίες. Ταινίες που διαδραματίζουν ιστορίες

ερώτων και όταν οι δυο ερωτευμένοι ήρωες είναι έτοιμοι να δώσουν το τέλειο φιλί η κατάλληλη μουσική παίζει και έτσι δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι μόνο στις ταινίες υπάρχει ο ιδανικός έρωτας. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν υπονοώ ότι ο δικός μου έρωτας ήταν ιδανικός, αλλά ήταν κοντά στο να γίνει.

Βρισκόμουν στον σιδηροδρομικό σταθμό του Λονδίνου καθισμένη σε ένα παγκάκι σε μια τυχαία αποβάθρα κοιτάζοντας τους ανθρώπους να επιβιβάζονται και να αποβιβάζονται βιαστικά. Ήμουν σε αυτή τη θέση για τουλάχιστον πέντε ώρες και δεν ξέρω πόσες ώρες είχαν περάσει από τότε που έφυγα από το σπίτι μου.

Είχα σκεφτεί πολλές εναλλακτικές ιδέες για το ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα μου. Μία από αυτές ήταν να γυρίσω στο πραγματικό μου σπίτι, την Ελλάδα. Να άρχιζα μια καινούρια ζωή, να κάνω επαγγελματική καριέρα, να φτιάξω ένα σπίτι, αλλά ποτέ να μην ανοίξω ξανά την καρδιά μου. Θα ζούσα σε έναν υλικό κόσμο. Δεν θα με ένοιαζε τίποτα εκτός από τα χρήματα.

Από την άλλη πλευρά, δεν θα ήθελα να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου έτσι. Όσο ταπεινή και ασήμαντη και να ήταν η ζωή


μου, ποτέ δεν θα ήθελα να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να μην με αναγνωρίζω. Δεν θα το ήθελε ο Νίκος.

Οπότε απέρριψα αυτή την επιλογή. Μια άλλη εκδοχή της μελλοντικής ζωής μου ήταν να βρω ένα μέρος να κατοικώ κάπου ήσυχα στην επαρχία της Μεγάλης Βρετανίας. Να είχα μόνο ένα μικρό σπίτι με τζάκι μέσα στο δάσος και να ζούσα παρέα με τη φύση. Σαν τοπίο βγαλμένο από ταινία. Μια ήρεμη και μοναχική ζωή. Ότι ακριβώς χρειαζόμουν αυτήν την περίοδο της ζωής μου. Να ζούσα εγώ και ο πόνος μου.

Όμως και αυτή η επιλογή μου απορρίφθηκε. Αυτό που με έκανε να αρνηθώ ήταν τα αποτελέσματα της μοναξιάς μου. Όσο και να μην το ήθελα η μοναξιά θα μου προκαλούσε τρέλα. Και δεν ήθελα να χάσω τη λογική μου. Γιατί η τρέλα θα μου στερούσε τις αναμνήσεις μου. Την αγάπη μου για τον Νίκο. Τον πόνο που είχε βαθιά ριζώσει μέσα μου όταν τον έχασα. Και όσο ανόητο και αν ακούγεται δεν ήθελα να αποχωριστώ τον πόνο. Γιατί ο πόνος ήταν ο μόνος που μου υπενθύμιζε ότι ο Νίκος ήταν πραγματικός και όχι ένα πλάσμα της φαντασίας μου, που με αγάπησε και τον αγάπησα με αυτόν τον τρόπο.

Στεκόμουν λίγα βήματα πίσω από την αποβάθρα. Κοίταζα το σκοτεινό κενό μπροστά μου και μια άλλη ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό μου. Μια ιδέα που υπήρχε πάντα σε κάποια κρυφή γωνιά της συνείδησής μου, αλλά ποτέ δεν είχα τη δύναμη να αφήσω τον εαυτό μου να σκεφτεί αυτή την επιλογή. Όμως τώρα ήμουν μερικά βήματα πίσω από μια αποβάθρα, στην οποία σε λίγα λεπτά, ένα τρένο με ιλιγγιώδη ταχύτητα θα περνούσε.

Κοίταξα γύρω μου. Ήμουν μόνο εγώ, μια κυρία γύρω στα πενήντα και ο φύλακας του σταθμού πιο πέρα. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση τώρα. Αν όντως ήθελα να αυτοκτονήσω αυτή ήταν η ευκαιρία μου. Όσο κι αν το ήθελαν, κανείς δεν θα μπορούσε να σταματήσει το θάνατό μου. Ο θάνατος στην δική μου περίπτωση αποτελούσε εξιλέωση από τον πόνο. Εξιλέωση από τη ζωή που είχα και ο άνθρωπος που αγαπούσα δεν είχε. Αυτό ήταν άδικο. Μέσα από τον θάνατο θα ξαναέβλεπα το πρόσωπο του Νίκου. Θα τον ξαναγκάλιαζα, θα τον φιλούσα για άλλη μια φορά, θα


είχαμε μια αιώνια ζωή μαζί. Αυτό ήθελα.Έκανα δύο βήματα μπροστά. Η απόσταση μεταξύ του

σκοτεινού κενού και εμένα μίκρυνε κι άλλο. Παρατήρησα ότι ο φύλακας με κοίταζε επίμονα περιμένοντας την επόμενη κίνησή μου. Ατυχία. Ήμουν σίγουρη ότι σε λίγο θα μου ζητούσε ευγενικά να κάνω λίγα βήματα πίσω. Άραγε θα προλάβαινα να πέσω πριν προλάβει να αρπάξει το χέρι μου και να με σώσει;

Ζύγισα για άλλη μια φορά τις επιπτώσεις της επιλογής μου καρτερώντας το τρένο να φτάσει. Όντως ήθελα να στερηθώ τη ζωή μου; Ο Νίκος είχε χάσει τη δική του με βίαιο και ξαφνικό τρόπο, ενώ εγώ ακόμα ζούσα. Θυμήθηκα τα λόγια που κάποτε η Ειρήνη είχε πει: «Ο Νίκος πότε δεν θα ήθελε να σταματήσεις τη ζωή σου. Αυτό θα ήταν εγωιστικό και ο Νίκος δεν ήταν εγωιστής.»

Αναστέναξα και έκανα ένα σταθερό βήμα πίσω. Ο φύλακας χαλάρωσε και άρχισε και πάλι να κάνει βόλτες στο σταθμό. Πήρα στα χέρια μου τη βαλίτσα μου και το πολύτιμο κουτί μου και βγήκα από το κτήριο του σταθμού. Άρχισα να περπατάω στους γκρίζους δρόμους του Λονδίνου και ένοιωθα πιο ευάλωτη από ποτέ. Σιχαινόμουν την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Να έχω επιτέλους πάρει μια απόφαση, αλλά να με σταματάει το πιο ιερό πράγμα για ‘μένα. Το θέλημα του Νίκου. Ήθελε να ζήσω. Ήθελε να είμαι ευτυχισμένη. Μα πώς αυτό είναι δυνατό; Είχα χάσει τη ψυχή μου. Ο Νίκος και εγώ ήμασταν μια ψυχή, ένα σώμα, ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος. Και τώρα ήταν σε ένα άλλο μέρος μακρινό. Άραγε να ήταν ευτυχισμένος εκεί που ήταν;

Αυτή η σκέψη με γέμισε ζεστασιά. Μπορεί να μην βρισκόταν κοντά μου, αλλά τουλάχιστον ήταν ευτυχισμένος. Αυτό μόνο μετρούσε.

Είχε σκοτεινιάσει. Δεν είχα μέρος να πάω και δεν είχα πάρει απόφαση τι θέλω να κάνω. Είδα ένα χαμηλό φως στο τέλος του δρόμου και ευχήθηκα να ήταν εστιατόριο ή καμία παμπ. Πεινούσα, κρύωνα και τα χέρια μου είχαν μουδιάσει από το βάρος που κουβαλούσαν επί τόσες ώρες. Η ψυχολογική μου


κατάσταση ήταν άθλια. Ήμουν στα όρια της κατάθλιψης. Ήθελα να κλάψω αλλά δεν είχα την ενέργεια να το κάνω.

Η ευχή μου πραγματοποιήθηκε. Ένα εστιατόριο εμφανίστηκε στη γωνία του κόσμου. Μπήκα μέσα και ακούμπησα τις αποσκευές μου σε ένα τραπέζι σε μια γωνιά δίπλα από την σόμπα και έβγαλα το παλτό μου. Κάθισα και τοποθέτησα τα πράγματα του Νίκου σε μια καρέκλα πλάι μου. Η σερβιτόρα με χαιρέτησε ευγενικά και πήρε την παραγγελία. Καθώς περίμενα το φαγητό μου ανυπόμονα, άνοιξα το κουτί και έβγαλα το μπλε κασκόλ του Νίκου. Το τύλιξα γύρω μου και μύρισα τη μεθυστική κολόνια του, όπως κάθε φορά που ένοιωθα τόσο μόνη. Αυτή η μυρωδιά γέμισε την καρδιά μου και σχεδόν τον ένιωσα κοντά μου.

Μια ανδρική φωνή διέκοψε την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ημέρας μου. Άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα έναν άνδρα γύρω στα είκοσι έξι με πυρόξανθα μαλλιά να κάθεται στην απέναντι καρέκλα του τραπεζιού μου.

– Καλησπέρα, δεν ακούς; επανέλαβε με ένα πειρακτικό χαμόγελο.

– Καλησπέρα, του απάντησα λίγο σοκαρισμένη από την παρουσία του και φουντωμένη από τη ζέστη του κασκόλ που βρισκόταν ακόμα γύρω μου.

– Δείχνεις σαν να το έχεις σκάσει από κάπου.Σηκώθηκα από την καρέκλα μου και τον κοίταζα με φοβισμένα

μάτια.– Είσαι αστυνομικός; του αποκρίθηκα.Εκείνος το μόνο που έκανε ήταν να χαμογελάσει πλατύτερα.

Πακετάρισα το κασκόλ και ετοιμάστηκα να φύγω. Η σκέψη και μόνο ότι η Ειρήνη είχε βάλει την αστυνομία να με ψάξει με αηδίασε. Όχι, η Ειρήνη δεν θα έκανε ποτέ τέτοιο πράγμα. Θα σεβόταν την επιλογή μου και θα με άφηνε να φύγω.

– Συγγνώμη, δεν ήθελα να σε διώξω. Και δεν είμαι αστυνο-μικός. Το όνομά μου είναι Μπεν.

Τον κοίταξα με νευριασμένο ύφος. Η χαλαρότητά του με εκνεύ-ριζε.

– Είμαι η Ηρώ. Μιλάς πάντα σε αγνώστους και τους σπας τα


νεύρα; του είπα κοφτά και κάθισα και πάλι στη θέση μου.– Όχι, όχι , μάλλον σου έδωσα λάθος εντύπωση. Συγγνώμη

και πάλι αν σε εκνεύρισα…– Δεν με εκνεύρισες., τον διέκοψα– Α, συγγνώμη, αλλά δείχνεις εκνευρισμένη.– Σταμάτα να λες συγγνώμη όλη την ώρα. Αυτό με εκνευ-

ρίζει πιο πολύ.– Άρα είσαι εκνευρισμένη.Αναστέναξα. Αυτός ο τύπος πραγματικά μπορούσε να σε

εκνευρίσει στο δευτερόλεπτο. Αν ήταν ο Νίκος εδώ ήμουν σίγουρη ότι θα του έδινε μπουνιά στο πρόσωπο. Αυτή η σκέψη με έκανε να χαμογελάσω.

– Το ξέρεις ότι είσαι εξυπνάκιας; του είπα έχοντας ακόμα το χαμόγελο στο πρόσωπό μου.

Τη στιγμή εκείνη έφτασε η σερβιτόρα με το γεύμα μου. Ακούμπησε το πιάτο μπροστά μου και έφυγε διακριτικά.

– Μμμ, καλή επιλογή. Πίτα με λαχανικά και πουρές γλυκοπατάτας. Το καλύτερο πιάτο του μαγαζιού, είπε ο Μπεν με ύφος πρέσβη.

Δεν απάντησα. Πήρα το πιρούνι στο χέρι μου και άρχιζα να τρώω με μεγάλες μπουκιές. Δεν με ένοιαζε που είχα έναν άγνωστο μπροστά μου και ξέχασα τους ευγενικούς μου τρόπους. Πεινούσα υπερβολικά πολύ για να το σκεφτώ αυτό. Ο Μπεν είχε δίκιο. Το πιάτο ήταν υπέροχο.

– Πεινάς πολύ! είπε ο Μπεν μετά από μερικά λεπτά αμήχανης σιωπής.

– Και εσύ μιλάς πολύ, του απάντησα τελειώνοντας το φαγητό μου.

Γέλασε για άλλη μια φορά. Πραγματικά είχε κέφια.– Ναι, όντως. Λοιπόν ποια είναι η ιστορία σου; με ρώτησε με

ενδιαφέρον.– Γιατί ρωτάς; του απάντησα κοφτά.– Γιατί εγώ μιλάω πολύ. Σειρά σου να μιλήσεις.– Σωστά, του απάντησα.Έκανα έναν μορφασμό και άρχισα να μιλάω με χαμηλό τόνο.


Είμαι ή μάλλον ήμουν φοιτήτρια Ιατρικής, είμαι από την Ελλάδα, ζούσα με την αδερφή μου, παράτησα τα πάντα για να ζήσω τη ζωή που εγώ θέλω, αυτή τη στιγμή δεν έχω αποφασίσει τίποτα και δεν έχω ιδέα γιατί τα λέω όλα αυτά σε έναν άγνωστο.

– Γιατί έχεις ανάγκη να μιλήσεις σε κάποιον. Και αυτό φαίνεται στο πρόσωπό σου από μίλια μακριά. Τουλάχιστον εγώ το είδα. Γι’ αυτό ήρθα και να σου μιλήσω., αποκρίθηκε ο Μπεν με ήρεμη φωνή και το χαμόγελό που μάλλον δεν έφευγε ποτέ από τα χείλη του.

Δεν απάντησα τίποτα. Μόνο κοίταζα το άδειο πιάτο μπροστά μου και σκεφτόμουν ότι είχε δίκιο. Ένας άγνωστος ποτέ δεν θα με έκρινε, γιατί δεν με γνώριζε. Ένας άγνωστος δεν θα σου έλεγε καθησυχαστικά λόγια, γιατί απλά δεν τον ένοιαζε να σε κάνει να νοιώσεις καλύτερα. Θα σου έλεγε την αλήθεια.

– Τι είναι αυτό; αναρωτήθηκε ο Μπεν μετακινώντας το χέρι του προς το κουτί του Νίκου.

Άρπαξα το χέρι του και το τίναξα μακριά χωρίς πολλή δύναμη. Η κίνησή μου τον ξάφνιασε.

– Αυτό, πρώτο, είναι κάτι που κανένας δεν αγγίζει παρά μόνο εγώ και δεύτερον...,

Σταμάτησα να μιλάω. Ήθελα τόσο πολύ να μιλήσω σε κάποιον. Από την άλλη ήταν κάτι δικό μου. Κάτι προσωπικό. Αλλά δεν είχα τη δύναμη να κρατήσω άλλο μέσα μου το βάρος του θανάτου του Νίκου. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να μιλήσω σε κάποιον χωρίς να με κοιτά με οίκτο. Και αυτό έκανα.

– Και δεύτερον, συνέχισα, αυτό είναι το κουτί με τα προσωπικά αντικείμενα του ανθρώπου που αγάπησα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Το όνομά του ήταν Νίκος.

Και τότε άρχισα να του διηγούμαι την ιστορία τη δική μου και του Νίκου. Το πώς ερωτευτήκαμε στο λύκειο, τις περιπέτειές μας, το πώς καταλήξαμε στο Λονδίνο, καθώς και την ζωή μου μετά τον χαμό του. Όλη αυτήν την ώρα προσπαθούσα πολύ σκληρά να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και να αγνοήσω τον πόνο στον στήθος μου. Ο Μπεν όλη αυτή την ώρα δεν με


κοιτούσε ούτε με λύπηση, ούτε με κατανόηση, ούτε λες και ήμουν αξιολύπητη. Με κοίταζε με σεβασμό. Το πρόσωπό του σχεδόν ανέκφραστο. Και το εκτίμησα αυτό.

Είχα ανοίξει ήδη το κουτί και κοιτάζαμε τις φωτογραφίες από τη ζωή του Νίκου. Κοίταζα το υγιές του πρόσωπο και αμέσως το μυαλό μου σύγκρινε το πρόσωπο στις φωτογραφίες με αυτό που αντίκρισα στο νεκροτομείο. Εβγαλα αυτές τις σκέψεις από το κεφάλι μου και ευτυχώς ο Μπεν βοήθησε σε αυτό διακόπτοντας τις σκέψεις μου.

– Έχεις πουθενά να μείνεις; με ρώτησε ξεφυλλίζοντας το τετράδιο με τα σκίτσα του Νίκου.

– Όχι, του απάντησα κοιτάζοντάς τον στα μάτια μόνο και μόνο για να αποφύγω να κοιτάζω τις φωτογραφίες.

– Τότε μόνο ένα έχω να πω, μου είπε ο Μπεν με ένα χαμογελάκι στο πρόσωπό του.

– Τι; ρώτησα με απορία στο ύφος μου.– Καλώς ήρθες σπίτι, νέα μου συγκάτοικε! και έκανε μια

κίνηση πανηγυρική.Χαμογέλασα και έγνεψα ναι. Και μείναμε να κοιτάζουμε τα

αντικείμενα του χαμένου μου συντρόφου.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4.Όνειρα. Αποτελέσματα ψυχικών διεργασιών στη διάρκεια

του ύπνου. Οφείλονται στην ακούσια προβολή εικόνων και ιδεών στο οπτικό πεδίο. Αφορμή των ονειρικών παραστάσεων μπορεί να είναι: αισθητικός ερεθισμός από τα εσωτερικά σπλάχνα, εξωτερικοί ερεθισμοί ή συμπλέγματα ή επιθυμίες που ικανοποιούνται στη διάρκεια του ύπνου. Δηλαδή όταν είμαστε ευάλωτοι.

Άνοιξα τα μάτια μου απότομα. Κοίταξα το ρολόι στο ετοιμόρροπο κομοδίνο δίπλα μου και ήταν ξημερώματα. Είχα ακόμα δύο ώρες ύπνου μέχρι να πάω στη δουλειά. Προσπάθησα να ξαναπέσω για ύπνο, αλλά δεν μπόρεσα. Οι εικόνες από τον εφιάλτη μου ακόμα γύριζαν μέσα στο κεφάλι μου.

Σηκώθηκα και φόρεσα το κάτω μέρος της πιτζάμας μου. Στο σπίτι είχε αφόρητη ζέστη από την σόμπα στο σαλόνι. Όλο και


όλο το σπίτι ήταν εξήντα τετραγωνικά. Υπήρχε μόνο ένα μικρό σαλόνι με δύο πολυθρόνες και μια τηλεόραση, μια κουζίνα με ένα μικροσκοπικό ψυγείο και ένα μπάνιο με υδραυλικό εξοπλισμό της δεκαετίας του ’80. Σε μια άκρη ανάμεσα στο σαλόνι και την κουζίνα υπήρχε μία κουκέτα στην οποία στο πάνω μέρος κοιμόταν ο Μπεν και στο κάτω εγώ.

Είχαν περάσει δύο μήνες από εκείνο το βράδυ που είχαμε γνωριστεί στο εστιατόριο. Εκείνο το βράδυ μου είχε προσφέρει να συγκατοικήσουμε και να με βρει δουλειά μα αντάλλαγμα την ήσυχη παρέα μου. Δεν είχα άλλη λύση, καθώς ήμουν άστεγη και άνεργη. Οπότε δέχτηκα. Ο Μπεν δεν είχε εκδηλώσει ποτέ ερωτικό ενδιαφέρον αλλά μόνο φιλικό και αυτό έκανε την συγκατοίκηση πιο ειρηνική και ευχάριστη. Δούλευα σε μία καφετέρια λίγα τετράγωνα πιο κάτω από το σπίτι κοντά στο κέντρο του Λονδίνου.

Περιφερόμουν μέσα στο σπίτι μαζεύοντας τα πράγματα του συγκατοίκου μου από το πάτωμα, καθώς και τα βιβλία της σχολής Φωτογραφίας του από τις πολυθρόνες που διάβαζε το προηγούμενο βράδυ. Εκείνος ακόμα κοιμόταν στο πάνω μέρος της κουκέτας και το ένα του πόδι ήταν κρεμασμένο. Κάθισα στην πολυθρόνα ακόμη συγχυσμένη από το κακό μου όνειρο. Έκλεισα τα μάτια μου και οι δυσάρεστεςεικόνες εμφανίστηκαν.

Βρισκόμουν σε ένα μονοπάτι μέσα σ’ ένα σκοτεινό δάσος. Και περπατούσα συνεχώς χωρίς κανέναν προορισμό. Και τότε εμφανίζονται η Ειρήνη και οι γονείς μου και περπατούν στο πλάι μου κοιτώντας με, με το πιο θλιμμένο βλέμμα. Προσπάθησα να τους αγκαλιάσω αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να τους φτάσω. Όσες προσπάθειες και να έκανα δεν κατάφερα καν να τους αγγίξω. Και τότε κατάλαβα ότι ήμουν κλεισμένη σε ένα γυάλινο κουτί και ήμουν κλειδωμένη μέσα σε αυτό. Έκλαιγα, ούρλιαζα και χτυπιόμουν για να ελευθερωθώ, αλλά δεν μπόρεσα.Αυτό όμως που φοβόμουν πιο πολύ απ’ όλα ήταν το βλέμμα στο πρόσωπο των αγαπημένων μου ατόμων που απλά στέκονταν και με κοιτούσαν χωρίς να με βοηθήσουν. Και εκεί το όνειρό μου διακόπηκε.

Κοίταζα τη μαύρη οθόνη της κλεισμένης τηλεόρασης. Τα λεπτά κυλούσαν απελπιστικά αργά. Ήθελα να ξεφύγω από το δυσάρεστο συναίσθημα που μου είχε προκαλέσει το όνειρο. Αλλά δεν μπορούσα. Κατευθύνθηκα στην κουζίνα και άνοιξα το ψυγείο. Πήρα ένα μήλο και κάθισα στο τραπέζι παίζοντας με το φρούτο. Ξαφνικά ένοιωσα ένα χέρι στον ώμο μου και τινάχτηκα. Γύρισα και είδα τον αγουροξυπνημένο Μπεν να με κοιτάει και να χαμογελάει με το χαμόγελο, που από τους λίγους μήνες που συγκατοικούσα μαζί του είχα παρατηρήσει ότι ποτέ δεν έχανε.

– Καλημέρα. Είναι νωρίς ακόμη. Ούτε οκτώ δεν έχει πάει, είπε με βραχνή φωνή από τον ύπνο.

– Καλημέρα. Πρώτον, με τρόμαξες και δεύτερον δεν μπορώ να κοιμηθώ. Θέλεις πρωινό; του αποκρίθηκα κάνοντάς του νεύμα να καθίσει στο τραπέζι.

Κάνοντας ένα αρνητικό νεύμα απέρριψε την πρότασή μου και χύθηκε σε μια καρέκλα έτοιμος να ξανακοιμηθεί. Άνοιξα το φως του δωματίου και έλεγξα το ρολόι. Έπρεπε να ετοιμαστώ για τη δουλειά. Πέταξα το μήλο στο κεφάλι του Μπεν και έφυγα για την κουζίνα γελώντας. Τα πειράγματα ανάμεσα σε εμένα και τον Μπεν πάντα με έκαναν να γελάω. Οι χαρακτήρες μας ήταν τόσο διαφορετικοί, αλλά ταίριαζαν με έναν περίεργο τρόπο.

Πήρα το κινητό μου τηλέφωνο από το κρεβάτι μου και το ενεργοποίησα. Κανένα μήνυμα, καμία κλήση. Από τότε που παράτησα την Ειρήνη δεν είχα δεχθεί ούτε ένα μήνυμα γραπτό, ούτε στον τηλεφωνητή. Δεν με έψαχνε. Ίσως και να μην ζούσε στην Μεγάλη Βρετανία πια. Μου έλειπε. Αλλά είχα επιλέξει να ζήσω μακριά της.

Ντύθηκα με χοντρά ρούχα. Κοίταζα το ημερολόγιο και ήταν 15 Δεκεμβρίου. Δέκα μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες από τα περσινά Χριστούγεννα. Εγώ, ο Νίκος και η αδερφή μου σ’ ένα σπίτι. Η Ειρήνη μας είχε επισκεφτεί από την Αθήνα στις διακοπές των σπουδών της. Είχαμε περάσει φανταστικά. Οι λέξεις που περιέγραφαν τις περσινές χειμωνιάτικες διακοπές μου ήταν φαγητό, ύπνος και πάρτυ. Και μετά από δύο μήνες έχασα το άλλο μου μισό.


Σχημάτισα στο μυαλό μου μια εικόνα από τα φετινά Χριστούγεννα. Οι λέξεις που το περιέγραφαν θα ήταν πόνος, μοναξιά και ένας άγνωστος σ’ ένα μικροσκοπικό σπίτι. Με έπιασε ένας πόνος στο στήθος. Τα πρώτα μου Χριστούγεννα χωρίς την οικογένειά μου. Τίποτα να με συνδέει στην παλιά μου ζωή.

Ξεκρέμασα την τσάντα μου από την κρεμάστρα και αφού μουρμούρισα έναν αποχαιρετισμό στον Μπεν βγήκα στο δρόμο κατευθυνόμενη στο μαγαζί που δούλευα. Καθώς περπατούσα βιαστικά παρατηρούσα τους ιδιοκτήτες των άλλων καταστημάτων να στολίζουν τις βιτρίνες και να τοιχοκολλούν αφίσες με προσφορές.

Μπαίνοντας στο μαγαζί, άρχιζα να ετοιμάζομαι για τη βάρδιά μου. Αφού φόρεσα την ποδιά με το λογότυπο της ακριβής και επώνυμης καφετέριας και ένα ψεύτικο χαμόγελο για να καλωσορίζω τους πρωινούς πελάτες, πήρα δύο καταλόγους στα χέρια μου περιμένοντας δίπλα στην είσοδο.

Έπειτα από είκοσι λεπτά στο κατάστημα εισέρχονται δυο άντρες γύρω στα τριάντα και κάθονται σ’ ένα τραπέζι δίπλα στο ταμείο. Τους πρόσφερα τους καταλόγους και έκανα δύο βήματα πίσω για να τους αφήσω να αποφασίσουν, παρέδωσα την παραγγελία τους και ξαναπήγα να σταθώ στην αρχική μου θέση. Τους παρατηρούσα καθώς περίμεναν την παραγγελία τους. Ο ένας από τους δύο άντρες κατευθύνθηκε στις ανδρικές τουαλέτες, ενώ ο άλλος ξαναφόρεσε το σκουφί του κάτι που βρήκα γελοίο καθώς η ζέστη στο μαγαζί ήταν αφόρητη.

Μετά από αυτή την κίνηση, όλα έγιναν τόσο γρήγορα που θα ορκιζόμουν ότι έγιναν σε ένα δευτερόλεπτο. Ο άνδρας με το σκουφί έβγαλε ένα όπλο και με σημάδευε από μακριά, ενώ ο άλλος που είχε επισκεφτεί το μπάνιο ήταν ήδη πίσω από την άλλη κοπέλα, την ταμία, και την σημάδευε στο κεφάλι διατάζοντάς την να του δώσει τα χρήματα του ταμείου και των χθεσινών εισπράξεων που φυλούσαμε σ’ ένα κλειδωμένο ντουλάπι πίσω από το ταμείο. Εγώ είχα μαρμαρώσει. Σήκωσα τα χέρια μου μηχανικά ως ένδειξη παράδοσης, ενώ κοίταγα την Άννι, την ταμία, να τους δίνει τα χρήματα με τρεμάμενα χέρια.



Τότε μου ήρθε η ιδέα. Την πρώτη μου μέρα στη δουλειά, όταν με ξεναγούσαν στο μαγαζί μου είχαν δείξει έναν διακόπτη ασφαλείας για τις κρίσιμες ώρες. Ήταν ένας μικρός διακόπτης πίσω από το φυτό δίπλα στην πόρτα της κουζίνας, ο οποίος ειδοποιούσε την αστυνομία αθόρυβα, χωρίς να βγάζει ενοχλητικούς ήχους συναγερμού. Και αυτός ο διακόπτης βρισκόταν μόνο πέντε βήματα πιο πέρα από εκεί που στεκόμουν.

Είχα κάνει ένα πρόχειρο σχέδιο στο μυαλό μου. Μέσα σε λίγα τρομακτικά δευτερόλεπτα. Ενώ και οι δύο θα ήταν αφοσιωμένοι στα χρήματα, εγώ θα διασκέλιζα την μικρή απόσταση ανάμεσα σε εμένα και τον σωτήριο διακόπτη και όλα θα τελείωναν. Σχεδόν..

Ο άντρας που απειλούσε την Άννι με το όπλο την παρότρυνε να κάνει πιο γρήγορα και εκείνη άρχισε να ξεκλειδώνει το μικρό ντουλάπι. Ο άνδρας με το σκουφί έτρεξε να ξεκλειδώσει την κεντρική πόρτα, κάτι που έπρεπε να είχαν κάνει από την αρχή της επίθεσής τους. Ερασιτέχνες, σκέφτηκα.

Ήταν η στιγμή που έπρεπε να δράσω. Όταν ο ένας από αυτούς γύρισε την πλάτη του για να κλειδώσει την πόρτα της εισόδου, κατέβασα τα χέρια μου και κατευθύνθηκα γρήγορα προς τον διακόπτη.

Αλλά όχι αρκετά γρήγορα. Ο τσουχτερός και αφόρητος πόνος που ένοιωσα να περνάει από την πλάτη μου και να φτάνει έως το στήθος μου ήταν σίγουρα σφαίρα. Έπεσα στο πάτωμα και άρχισα να ουρλιάζω από τον πόνο. Το αίμα ανέβλυζε από την δεξιά μεριά του στήθους μου. Κάθε ανάσα που έπαιρνα με έκανε να παραλύσω από τον πόνο. Η σφαίρα σίγουρα είχε πετύχει έναν από τους πνεύμονες μου. Σταμάτησα να ουρλιάζω καθώς αυτό με έκανε πιο αδύναμη.

Συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα να πεθάνω. Ήθελα να ζήσω. Επιτέλους είχα καταφέρει να κάνω ένα βήμα παραπέρα και να ζήσω μια ζωή όπως εγώ ήθελα. Τώρα κάποιος μου στερούσε αυτή την ευκαιρία. Τα ουρλιαχτά από την Άννι και οι γρήγορες διαταγές από τις βραχνές φωνές των ληστών έφτασαν στα αυτιά

μου. Και το αίμα όλο και ανέβλυζε. Άρχισα να τρέμω από τον πόνο στο στήθος μου. Τα μάτια μου έκλεισαν. Δεν μπορούσαν να αντέξουν τον πόνο. Προσπάθησα να αντισταθώ και να τα ξανανοίξω. Δεν ήθελα να πεθάνω. Αλλά μάταια. Ο πόνος ήταν αφόρητος και έκανε κάθε νεύρο του κορμιού μου να παραλύσει. Οι ανάσες μου επιβράδυναν.

Μάταια. Μάταια όλα. Μάταιη η προσπάθειά μου να ζήσω, μάταιο το νέο ξεκίνημα στη ζωή μου, μάταιες οι σπουδές μου. Το μόνο που άξιζε στην ζωή μου ήταν ο έρωτάς μου για τον Νίκο.

Άνοιξα τα μάτια μου για τελευταία φορά. Η τελευταία εικόνα που αντίκρισα ήταν τα πράσινα μάτια του δολοφόνου μου. Το βλέμμα του πετούσε δηλητήριο. Μου προκαλούσε κι άλλο πόνο. Ψυχολογικό πόνο. Σήμερα δεν είχαν κλέψει μόνο χρήματα. Είχαν κλέψει και μια ζωή. Τη δική μου ζωή.

Έκλεισα τα μάτια μου με δύναμη, καθώς έχανα όλη την ενέργειά που μου είχε μείνει. Δεν ήθελα να ξαναντικρίσω τον κόσμο. Γιατί το μόνο που είχε προσφέρει αυτός ο κόσμος ήταν λύπη, πόνο και θλίψη.

Άρχισα να σκέφτομαι όλα τα πρόσωπα που αγάπησα. Το αγαθό βλέμμα την μητέρας μου, την καθησυχαστική φωνή του πατέρα μου, τις εκφράσεις της Ειρήνης και τις αντιδράσεις της, το χαμόγελο του Μπεν και φυσικά τον Νίκο.

Το πρόσωπό του εμφανίστηκε και πάλι μπροστά μου. Και δεν θα ξανάφευγε ποτέ ξανά. Μου προσέφερε το χέρι του για να τον ακολουθήσω σε μια αιώνια ζωή μαζί του. Το πήρα με απόλυτη προθυμία και ένοιωσα κάθε κύτταρο μου και πάλι ζωντανό. Τον αγκάλιασα και ήξερα ότι θα ήταν η αρχή μιας υπέροχης και παντοτινής ζωής δύο μισών ανθρώπων που ενώθηκαν σε έναν, σε μία ψυχή.



Σοφία Σταματοπούλου Καλλιτεχνικό Λύκειο Γέρακα

Αγαπώ πολύ τα απογεύματα, όμως η πραγματικά ωραιότερη ώρα της ημέρας είναι όταν γυρίζει ο μπαμπάς από τη δουλειά. Όλα τότε μοιάζουν σαν μια πολύχρωμη παιδική χαρά. Ο μπα-μπάς δουλεύει σε ένα τεράστιο επιβλητικό κτίριο που γράφει απ’ έξω με μεγάλα κεφαλαία γράμματα: «ΤΡΑΠΕΖΑ». Με την Έλλη δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι αυτό. Πάντως, πρέπει να εί-ναι πολύ σπουδαία δουλειά, γιατί ο μπαμπάς κάθε πρωί φοράει ένα γκρι - μαύρο κουστούμι που μας αρέσει πολύ και η μαμά λέει ότι είναι πολύ “σικάτο”. Ο μπαμπάς περνάει πολλές ώρες εκεί. Όταν όμως γυρίζει στο σπίτι του αρέσει πολύ να παίζει μαζί μας. Ακόμη κι όταν είναι πολύ κουρασμένος, πάντα ένα μικρό βλεφάρισμα και μια τόση δα δόση από νάζι είναι το κατάλληλο φίλτρο για να πέσει στην αγκαλιά μας και να αρχίσει να μας γαρ-γαλάει και να γουργουρίζει σαν κομπρεσέρ. Τον αγαπάμε πολύ τον μπαμπά. Η Έλλη κι εγώ είμαστε δίδυμες, αν και η μαμά λέει πως εγώ είμαι μερικά δευτερόλεπτα μεγαλύτερη. Εκείνος λέει πως είμαστε «τόσο» ίδιες και όμως «τόσο» διαφορετικές.

Μερικές φορές η αδερφή μου κι εγώ πιστεύουμε πως ο μπα-μπάς είναι σούπερ ήρωας. Ειδικότερα όταν αυτή η ψηλόλιγνη φιγούρα, με το στητό ανάστημα και το βαρύ, ρυθμικό βάδισμα, μας σώζει από την καταστροφική μαγειρική της μαμάς - που αποφάσισε να καλλιεργήσει όλες τις καλλιτεχνικές της ανησυ-χίες στην καημένη την κουζίνα. Νομίζω πως αν συνεχίσει να πα-ρασκευάζει τα “γκουρμέ”, όπως τα ονομάζει με καμάρι, φαγητά της, η μαμά μας σίγουρα θα διεκδικήσει επάξια μια θέση για τον τίτλο της «Χειρότερης Μαγείρισσας του έτους 2012» στο διαγωνισμό της χρονιάς. Με τόσο επαγγελματισμό, σίγουρα έχει τη νίκη στο τσεπάκι.


Νικολέτα Παπακωνσταντίνου

Το πιο υπέροχο, όμως, είναι όταν καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ και αρχίζει να διηγείται τις μαγικές του ιστο-ρίες. Πρίγκιπες και νεράιδες, ξωτικά και παράξενα ζώα, χρώματα και μουσικές γεμίζουν το δωμάτιο. Το σαλόνι μας γίνεται κάστρο κι ο κήπος μας μαγεμένο δάσος. Ακόμη και η μαμά μαγειρεύει τα ωραιότερα φαγητά του κόσμου στη χρυσή της κατσαρόλα. Η βαθιά φωνή του μπαμπά τα ζωντα-νεύει όλα και δεν μπορείς παρά να μαγευτείς.

Αυτές τις σκανταλιάρικες σκέψεις έκανα, όταν ακούστηκε το τρίξιμο της πόρτας του κήπου μας. Έτοιμες εμείς, όπως

κάθε φορά άλλωστε, ανοίξαμε την εξώπορτα του σπιτιού και αρχίσαμε να τρέχουμε προς το μέρος του. Ο μπαμπάς μυρίζε-ται τη σκανταλιά από μακριά, σαν κάθε φορά ο ενθουσιασμός μας να του κάνει σινιάλο. Έτσι η συνηθισμένη του αντίδραση είναι να ανταποκριθεί στο κάλεσμά μας με τον ίδιο τρόπο. Αυτήν τη φορά, όμως, τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Απορημέ-νες τον είδαμε που συνέχισε αφηρημένος να περπατάει σε ευ-θεία πορεία και μόλις φτάσαμε κοντά του σιγανά έσκυψε το κορμί του προς το μέρος μας, κατέβηκε στο ύψος μας και μας χάιδεψε απαλά τα κεφάλια. Τα μάτια του δεν ήταν απλώς κου-ρασμένα, αλλά μαρτυρούσαν πως κάτι κακό συνέβη.

Μπήκαμε στο σπίτι χωρίς να πούμε τίποτα, μόνο τρέξαμε στο δωμάτιό μας μέχρι να μας φωνάξει η μαμά για το φαγητό. Σιγανοί ψίθυροι ακούγονταν από το σαλόνι. Στήσαμε αυτί και προσπαθήσαμε να αφουγκραστούμε τη χαμηλόφωνη συνομι-λία. Μάταια όμως. «Κορίτσια, έτοιμο το φαγητό!». Το κλίμα στο βραδινό τραπέζι ήταν βαρύ και επικρατούσε απόλυτη σιγή. Είχαμε καταλάβει καλά πως κάτι πραγματικά σπουδαίο είχε συμβεί. Κάποια στιγμή το βλέμμα της Έλλης και το δικό μου συναντήθηκαν. Κοιταχτήκαμε για λίγο και μέσα σε πέντε λεπτά είχαμε τελειώσει το φαγητό και βρισκόμασταν ήδη στο δωμά-τιό μας. Η ώρα ήταν εφτά και σαράντα πέντε. Όλο το απόγευμα στριφογυρίζαμε πάνω κάτω στο δωμάτιο προσπαθώντας να λύ-σουμε το μυστήριο. Μας αρέσουν πολύ οι αστυνομικές σειρές και η μαμά τα Χριστούγεννα μας είχε αγοράσει δύο μικροσκο-πικές καφέ κάπες, όπως που περίφημου επιθεωρητή Κλουζώ και δύο καφέ καπελάκια για να παίζουμε. Φορέσαμε λοιπόν την «επαγγελματική» μας ενδυμασία και ως έμπειροι ντετέκτιβ αποφασίσαμε πως ήταν καιρός να δράσουμε μιας και το θεω-ρητικό κομμάτι δεν πήγε και πολύ καλά. Γύρω στις οχτώ η ώρα ξεγλιστρήσαμε έξω από το υπνοδωμάτιο της μαμάς και του μπαμπά. Ύστερα από μερικά λεπτά συγκέντρωσης και «κρυφα-κούσματος» μάθαμε το τραγικό συμβάν. Το μυστήριο είχε δια-λευκανθεί. Ο κοντόχοντρος διευθυντής του μπαμπά, αυτός με τα αραιωμένα σε σχήμα μισοφέγγαρου μαλλιά του, που συχνά


θύμιζαν καλόγερο σαν αυτόν από την ιστορία του «Ρομπέν των δασών», με το πυκνό μουστάκι και το γραφικό του στυλ, με τα καρό πουκάμισα και το κόκκινο παπιγιόν, είχε απολύσει τον μπαμπά μας. Είχαμε πανικοβληθεί, μα ταυτόχρονα η έκπληξή μας ήταν τόσο μεγάλη, που δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε και συνεχίσαμε να ακούμε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα γεγονότα που είχαν κάνει τον μπαμπά να αλλάξει τόσο πολύ. Τελικά, με πολύ κόπο και σιγά σιγά, τα καταφέραμε και γυρί-σαμε πίσω στο «καταφύγιο». Σωριαστήκαμε στα κρεβάτια μας και κοιταχτήκαμε άφωνες! Είχαμε γουρλώσει τα μάτια μας και για αρκετή ώρα μείναμε σιωπηλές. Ξαφνικά, λες και μας είχαν κουρδίσει, ξεκινήσαμε να μιλάμε και οι δυο μαζί ταυτόχρονα. Αυτόματα, η μία έκλεισε το στόμα της άλλης με το χέρι της. Είχαμε ακούσει πολλές περίεργες λέξεις όπως: περικοπές, ανεργία και βιογραφικό. Από τη χροιά της φωνής της μαμάς καταλάβαμε πως οι δύο πρώτες δεν ήταν καλές, όμως κάτι ελ-πιδοφόρο και αισιόδοξο φώτιζε την τρίτη. Κοιμηθήκαμε μετά από πολλή ώρα αποκαμωμένες και με πονοκέφαλο.

Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να ρωτήσουμε τη δασκάλα μας τι σημαίνει η περίφημη λέξη «βιογραφικό». Εκείνη γεμάτη προθυμία μας εξήγησε πως βιογραφικό είναι ένα χαρτί, όπου καθένας γράφει σε τι είναι καλός και σε τι ίσως να μην είναι και τόσο. Ύστερα, το στέλνει στους υποψήφιους εργοδότες του και με αυτόν τον τρόπο βρίσκει δουλειά. Γυρίζοντας στο σπίτι φι-λήσαμε βιαστικά τη μαμά και τρυπώσαμε αμέσως στο δωμάτιό μας για να σκαρφιστούμε σχέδιο δράσης. Η Έλλη κάθε φορά που έχει κάτι σπουδαίο στο μυαλό της μαζεύει τα πυρόξαν-θα μαλλιά της πίσω. Αυτό και έκανε, σημάδι πως είχε κάποια πολύ καλή ιδέα. Τελικά, ύστερα από μία σοβαρή συζήτηση, αποφασίσαμε να φτιάξουμε στον μπαμπά ένα «βιογραφικό» και να το στείλουμε σε κάποιον για να αποκτήσει ο μπαμπάς πάλι δουλειά και χαμόγελο. Πήραμε ένα λευκό χαρτί και αρ-χίσαμε να γράφουμε το σημείωμα με ύφος όσο πιο σοβαρό μπορούσαμε :



« Αγαπητέ υποψήφιε εργοδότη,

Είμαστε οι Έλλη και Στεφανία, κόρες ενός πολύ ταλαντούχου μπαμπά. Ο μπαμπάς μας είναι καλός σε πολλά πράγματα :

1) Ενώ δουλεύει σε ένα τεράστιο κτίριο, γράφει και λέει τα πιο ωραία παραμύθια του κόσμου! Με δράκους, πρι-γκίπισσες, νάνους και άλλα περίεργα πλάσματα.

2) Ντύνεται πάρα πολύ σικάτα και συμφωνεί και η μαμά με αυτό.

3) Όταν η μαμά μαγειρεύει «γκουρμέ», εκείνος φτιάχνει τα πιο ωραία σάντουιτς.

4) Δεν τρώει μπάμιες!5) Μυρίζει πολύ ωραία!6) Έχει αλλεργία στις φράουλες.7) Καμιά φορά (όταν είναι πολύ κουρασμένος) ροχαλίζει .8) Εχει μεγάλα χέρια για αγκαλιές. Και δεν τις τσιγκουνεύε-

ται!9) Το αγαπημένο του χρώμα είναι το μπλε. 10) Φοράει συχνά το μοβ πουκάμισο, επειδή αρέσει στη

μαμά.11) Είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου!

Ελπίζουμε τα προσόντα του μπαμπά μας να σας αρέσουν. Γιατί, εδώ που τα λέμε, είναι και πολύ πρώτος. Αν ενδιαφέρεστε, μπορείτε να τηλεφωνήσετε στο 210 4453892».

Το πρώτο στάδιο του σχεδίου, είχε πλέον ολοκληρωθεί. Τώρα έμενε μόνο να βρούμε πού θα το στείλουμε και όλα θα γινόντουσαν όπως πριν. Η Έλλη είχε άλλη μια καταπληκτική ιδέα. Τελικά η αδερφή μου είναι ο εγκέφαλος της ομάδας «Στο δίδυμο της συμφοράς» και της αποστολής «ΣΩΣΤΕ ΤΟΝ ΜΠΑ-ΜΠΑ». Σκέφτηκε πως μπορούμε να βγάλουμε φωτοτυπίες το βιογραφικό του μπαμπά και να το κολλήσουμε σε πολλά μέρη στη γειτονιά το μεσημέρι που θα γυρίζουμε από το σχολείο. Εγώ, αφού συλλογίστηκα λίγη ώρα, γύρισα προς το μέρος της και της έγνεψα καταφατικά. Τα μάτια μας έλαμπαν από χαρά που θα καταφέρναμε να βοηθήσουμε τον μπαμπά! Την επό-

μενη μέρα το δεύτερο μέρος του σχεδίου μπήκε σε εφαρμο-γή. Το κουδούνι για το σχόλασμα χτύπησε και ήρθε επιτέλους η ώρα της διάσωσης. Βγήκαμε τρέχοντας έξω από το σχολείο και αρχίσαμε να κολλάμε παντού το βιογραφικό του μπαμπά. Περάσαμε από το φούρνο, από το φαρμακείο, από παντού τέ-λος πάντων. Αφήσαμε, όμως, το αγαπημένο μας μέρος για το τέλος. Το βιβλιοπωλείο στην γωνία, απέναντι από τη μεγάλη λεωφόρο. Μέσα σε λίγη ώρα είχαμε τελειώσει. Η αλήθεια είναι πως φοβόμασταν λιγάκι, μήπως ο μπαμπάς θυμώσει που κάνα-με κάτι τέτοιο χωρίς να τον ρωτήσουμε. Αλλά, μπα, όχι, όχι, αποκλείεται. Ο μπαμπάς μας δε θυμώνει ποτέ. Εξάλλου, όλα έγιναν για το καλό του. Το μόνο που είχαμε να κάνουμε από δώ και μπρος ήταν να περιμένουμε ένα τηλεφώνημα.

Οι επόμενες μέρες πέρασαν μέσα στη μαύρη αγωνία. Κάθε φορά που το τηλέφωνο χτυπούσε, χτυπούσε κι η καρδιά μας σαν τρελή. Κρύος ιδρώτας έτρεχε στα μέτωπά μας. Υπήρχαν στιγμές που η αγωνία μου ήταν τόσο μεγάλη, που ένιωθα σαν τη χύτρα που έχουμε στην κουζίνα -το εργαστήρι τρόμου της μαμάς- που σφυρίζει στην αρχή σιγά σιγά και όσο πιο κοντά στο τέλος φτάνει το βαρύ μεταλλικό της καπάκι, αρχίζει να κου-νιέται σαν σβούρα, ενώ συνάμα κάνει έναν παράξενο οξύ ήχο σαν ατμομηχανή τρένου ή φουγάρο πλοίου, δεν είμαι σίγουρη. Πάντα τσακωνόμασταν γι’ αυτό με την Έλλη.

Ξαφνικά, το τηλέφωνο χτυπά και το συννεφάκι με τις σκέ-ψεις μου σκάει σαν μπαλόνι. Ποιος θα το φανταζόταν ότι κά-ποια μέρα θα ένιωθα τόσα πολλά συναισθήματα μαζί, χαρά, συγκίνηση, αγωνία, μόνο με ένα χτύπημα του τηλεφώνου; Ο μπαμπάς σηκώνει κουρασμένα το ακουστικό. Στην αρχή ένα βλέμμα απορίας καλύπτει τα μάτια του. Ύστερα το ύφος του αλλάζει και καθώς το πρόσωπό του αρχίζει σιγά σιγά να λά-μπει, ένα πλατύ χαμόγελο το στολίζει. Εμείς οι δυο, με τα κε-φαλάκια μόνο έξω από την πόρτα του δωματίου μας, βρισκό-μαστε σε πλήρη αναστάτωση. Να τρέξουμε, να κρυφτούμε ή να τον αγκαλιάσουμε; Τελικά τίποτα από τα τρία δε γίνεται και για άλλη μια φορά κοκκαλώνουμε. Ο μπαμπάς αρχικά με δή-


θεν θυμωμένο ύφος και μετά αλλάζοντάς το σε χαμόγελο μας αγκαλιάζει και τις δύο και μας σηκώνει στον αέρα στριφογυρί-ζοντάς μας. Μας αφήνει κάτω και τρέχει στη μαμά φωνάζοντας και γελώντας, για να έρθει στο σαλόνι μαζί μας. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και μας εξηγεί μονορούφι πως ο ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου, του «αγαπημένου μας βιβλιοπωλείου» θέλει να «πλασάρει κάτι φρέσκο και έψαχνε έναν καλό παραμυθά για να εκδώσει τη δική του συλλογή και να τονώσει παράλληλα τη φήμη του μαγαζιού του». Του πρότεινε, λοιπόν, να παρου-σιάσει τις μαγικές ιστορίες του και εκείνος θα φρόντιζε να τις εκδώσει.

Την επόμενη κιόλας εβδομάδα με συγκίνηση, αγωνία και χαρά, συγκεντρωθήκαμε στη σαλοτραπεζαρία και επιθεωρήσαμε την εμ-φάνιση του μπαμπά μας πριν τη μεγάλη βραδιά. Φυσικά φόρεσε το περίφημο μοβ πουκάμισο, ένα καινούριο τζιν παντελόνι και


Νικολέτα Παπακωνσταντίνου

το πιο χαρούμενο χαμόγελό του. Χοροπηδώντας και ψιλοχαχα-νίζοντας πήγαμε μαζί του στο αγαπημένο μας βιβλιοπωλείο. Ήταν στολισμένο και στη μέση του χώρου ο κύριος Γιάννης, ο βιβλιοπώλης, είχε βάλει ένα κατακόκκινο σκαμνί. Δεν άργησε να μαζευτεί κόσμος, πολλά παιδιά, φίλοι και γνωστοί. Γέλια, κουβεντούλα, αλλά και σοβαρές «μεγαλίστικες» συζητήσεις ακούγονταν ένα γύρω. Αλήθεια σας λέω, ποτέ δε θα ξεχάσω τη στιγμή που ο μπαμπάς μας κάθισε προσεκτικά, φόρεσε τα γυαλιά του σήκωσε τα μαλλιά από το μέτωπό του και ξεκίνησε ντροπαλά και χαμηλόφωνα να διαβάζει μια από τις μαγικές ιστορίες του. Και τότε, σαν ένα γλυκό φως να γέμισε το μικρό βιβλιοπωλείο. Δε χρειάστηκε παρά μια μικρή στιγμούλα για να γίνει απόλυτη ησυχία .Και τι νομίζετε πως έγινε; Οι νεράιδες, τα ξωτικά και τα παράξενα δέντρα του παραμυθιού γέμισαν το βιβλιοπωλείο, όπως ακριβώς το δωμάτιό μας. Αλλά το καλύτε-ρο απ’ όλα ήταν το δυνατό χειροκρότημα που ακούστηκε, μόλις η αγαπημένη φωνή είπε το «και ζήσαν’ αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

Μπορείτε να πιστέψετε πως ένα κομμάτι χαρτί, ένα βι-ο-γρα-φι-κό, μπορεί να κάνει τόσο σπουδαία δουλειά; Πως μπορεί δη-λαδή, να πάρει τη λύπη και να την κάνει χαρά; Αλήθεια, όμως, σας λέω. Για τον μπαμπά, τη μαμά, την Έλλη κι εμένα έτσι ακριβώς έγινε. Ο μπαμπάς μου έγινε γρήγορα ο αγαπημένος παραμυθάς της γειτονιάς. Τα παραμύθια του γράφτηκαν και εκδόθηκαν σε μια όμορφη συλλογή. Μάλιστα η συλλογή αυτή πήγε τόσο καλά, που σήμερα ο μπαμπάς θα τα διαβάσει στο σχολείο μας και θα δουν όλοι πόσο πρώτος είναι. Και ξέρετε κάτι; Εκείνο το πρώτο, το μικρό παραμύθι που διάβασε ο μπα-μπάς μας στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς τα ξεκίνησε όλα. Δεν ήταν απλά μαγικό, ήταν πολύ ιδιαίτερο και χαρούμενο. Μου άρεσε πολύ. Είχε μέσα μια μικρή φρασούλα - η μαμά λέει ότι τη λένε «ηθικό δίδαγμα»- πολύ γλυκιά και συγκινητική, που άγγιξε τις καρδιές όλων: «και να θυμάστε, παιδιά, ότι σε κάθε τι κακό που μας συμβαίνει υπάρχει πάντοτε ένα κρυμμένο καλό».



Νάσια Μανδρέκα

Γεωργία Τσιτσίρη 2ο Γενικό Λύκειο Γέρακα

Αύγουστος του 1953. Μέσα από το μικρό σπιτάκι δίπλα στο ποτάμι ακούγονταν χαρούμενες παιδικές φωνές. Η Παναγιώ-τα, η Θυμία, η Δημητρούλα και η Χριστίνα παίζουν με το μι-κρό τους αδερφό, τον Κωστάκη. Ο καιρός που ο αδερφός τους θα πήγαινε για πρώτη φορά στο σχολείο πλησίαζε και ήθελαν να περάσουν λίγο περισσότερο χρόνο μαζί του. Οι τέσσερις αδερφές θα αποχωρίζονταν τον μικρό χαϊδεμένο τους αδερ-φό. Τις τελευταίες μέρες όλες οι συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από το θέμα του σχολείου. Υπήρχαν πολλά πράγματα που έπρεπε να γίνουν μέχρι να αρχίσουν τα μαθήματα. Η Πα-ναγιώτα, η μεγαλύτερη αδερφή, έπρεπε να κατέβει στην πόλη για να αγοράσει πλάκα και κοντύλι. Η Θυμία με τη Δημητρού-λα θα αγόραζαν το ύφασμα για την ποδιά του μικρού μαθητή. Η κυρά Αγγελική είχε αναθέσει στη μικρότερη κόρη της, τη Χριστίνα, το ράψιμο της ποδιάς καθώς αυτή πήγαινε σε σχο-λή για να γίνει μοδίστρα. Οι γονείς τους δούλευαν όλη μέρα σκληρά στα χωράφια και δεν προλάβαιναν να ασχοληθούν με τίποτα άλλο.

Η Παναγιώτα πήγε στο μεγάλο εμπορικό της πόλης και βρήκε την πλάκα και το κοντύλι που χρειαζόταν. Όμως η Θυ-μία και η Δημητρούλα έμειναν περισσότερη ώρα στο εμπο-ρικό επειδή είχαν μια μεγάλη διαφωνία. Η μία προτιμούσε το ανοιχτό μπλε ύφασμα για την ποδιά, ενώ η άλλη το σκού-ρο μπλε. Κατέληξαν στο σκούρο ύφασμα. Ύστερα και οι τρείς μαζί κάθισαν στο ζαχαροπλαστείο και έφαγαν από μία πάστα. Έκαναν μια βόλτα στην πόλη και γύρισαν στο σπίτι χαρούμε-νες. Εκεί τις περίμεναν όλοι με αγωνία. Η Χριστίνα έπρεπε να αρχίσει το ράψιμο.

Το ράψιμο αποδείχθηκε δύσκολη υπόθεση. Ο Κωστάκης δεν καθόταν φρόνιμος για να του πάρει τα μέτρα. Υπήρχε ακόμα ένα



θέμα που απασχολούσε τη μαθητευόμενη μοδίστρα, το σχέδιο της ποδιάς. Οι συζητήσεις στο σπίτι έδιναν και έπαιρναν και όλοι είχαν να προτείνουν κάποιο σχέδιο. Όλοι ανυπομονούσαν να καμαρώσουν τον κανακάρη τους με την καινούρια ποδιά του. Η Χριστίνα έραβε και ξήλωνε όλη την ημέρα μέχρι να πετύχει αυτό που ήθελε. Καθώς οι μέρες περνούσαν η ποδιά άρχισε να παίρνει σχήμα.

Η μέρα που όλοι περίμεναν έφτασε. Το ράψιμο ολοκλη-ρώθηκε και το μόνο που έμενε ήταν να δοκιμάσει ο Κωστά-κης την καινούρια του ποδιά. Τι ωραία που την είχε ράψει η Χριστίνα! Πραγματική μοδιστρούλα! Τι ωραία που ήταν αυτή η ποδιά, μακριά μέχρι τον αστράγαλο, με λάστιχο στη μέση, τσέπες και ωραία κουμπάκια! Τι λεβέντη γιο είχε ο πατέρας τους! Πώς τον καμάρωνε η κυρά Αγγελική!

Σεπτέμβριος του 1953. Μεγάλη αναταραχή επικρατούσε στο σπιτάκι δίπλα στο ποτάμι. Την άλλη μέρα άρχιζαν τα σχολεία. Ο Κωστάκης ήταν χαρούμενος που θα πήγαινε στο σχολείο και θα έβλεπε το Γιάννη, το Γιώργο, το Σωτήρη και τα άλλα παιδιά που έμεναν στο χωριό. Δεν είχε και πολλές ευκαιρίες να τους συναντάει μέχρι τώρα καθώς το δικό του σπίτι απείχε πολύ από το χωριό. Είχε όμως και αγωνία για το σχολείο. Στεναχωριόταν και λίγο που θα αποχωριζόταν τις αδερφές του, που τον είχαν στα ώπα – ώπα. Η μητέρα του έβαλε κάρβουνο στο σίδερο και σιδέρωσε την ποδιά του. Έκοψε απήγανο από τη γλάστρα και τον έβαλε στην τσέπη της ποδιάς. Δεν ήθελε να ματιάσουν τον μονάκριβό της. Εκείνο το βράδυ όλοι κοιμήθηκαν νωρίς για να ξυπνήσουν το πρωί ξεκούραστοι.

Το πρωί της μεγάλης μέρας όλοι μαζεύτηκαν γύρω από τον Κωστάκη για να τον ετοιμάσουν. Τον έντυσαν, τον φίλησαν και η μητέρα του τον σταύρωσε. Αυτός πήρε το κοντύλι και την πλάκα και ξεκίνησε καμαρωτός για το σχολείο. Στο γεφυράκι θα συναντούσε τον Δήμο και τον Κωσταντή. Ήθελε να δει την ποδιά τους και να τους δείξει και αυτός τη δικιά του. Όμως τι ήταν αυτό που αντίκρισε από μακριά; Οι ποδιές τους ήταν

πολύ διαφορετικές από τη δική του. Ήταν κοντές μέχρι το γό-νατο με άσπρο γιακαδάκι και χωρίς λάστιχο στη μέση. Όταν αυτοί ήρθαν κοντά του, γέλασαν και του είπαν ότι οι ποδιές δεν είναι μακριές σαν γυναικείες ρόμπες. Αν είχε μπροστά του τη Χριστίνα θα της τράβαγε τα μαλλιά. Δεν ήξερε τι να κά-νει. Για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό του να μην πάει στο σχολείο. Όμως οι φίλοι του δεν τον άφησαν να γυρίσει σπίτι. Τότε έβγαλε την ποδιά και την πέταξε κάτω. Δεν ήθελε να την βλέπει στα μάτια του. Πήγε στο σχολείο, πέρασε ωραία, πα-ρόλο που ο παπάς-δάσκαλος του έκανε παρατήρηση που δεν φόραγε την ποδιά του, όπως οι υπόλοιποι συμμαθητές του.

Το απόγευμα γύρισε στο σπίτι ενθουσιασμένος, αλλά κα-τάκοπος. Το πρώτο που τον ρώτησαν ήταν γιατί δεν φόραγε την ποδιά του. Τους τα εξήγησε όλα και μάλωσε λίγο με τη Χριστίνα, γιατί εκείνη παραπονέθηκε ότι έκανε τόσο κόπο για να τη φτιάξει. Η μάνα του του είπε ότι δεν είχαν άλλα λεφτά για να αγοράσουν άλλο ύφασμα αλλά εκείνον δεν τον ένοια-ζε. Είχε αποφασίσει ότι δεν θα φόραγε ποδιά ποτέ ξανά. Και έτσι έκανε. Ήταν ο μόνος μαθητής που δεν φόρεσε ποδιά για έξι χρόνια στο δημοτικό της Αρήνης. Η Χριστίνα πάντως κάθε Σεπτέμβρη έβαζε τα δυνατά της και του έραβε κοντές ποδιές χωρίς λάστιχο στη μέση!



Γιούργκεν Ζύμπα

ΜΕΡΟΣ Γ ΄


Χριστίνα Παναγιώτα ΚεφαλίδηΚαλλιτεχνικό Γυμνάσιο Γέρακα

ΣΚΗΝh ΠΡΩΤΗ(Το γραφείο του καπετάν Στραβοδόντη. Παντού είναι σκορπισμένοι χάρτες. Στο γραφείο κάθεται ο Στραβοδόντης. Στα δεξιά του είναι ένα μπουκάλι ρούμι, ενώ στον ώμο του έχει ακουμπισμένο έναν πλαστικό παπαγάλο. Ακούγεται χτύπημα πόρτας.)ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Μπρος.

(Μπαίνει ο Πέτρος ντυμένος με ένα μαύρο, παλιό, ναυτικό παλτό και ένα κάλυμμα ματιού.)

ΠΕΤΡΟΣ (με ύφος λιμενεργάτη): Ευπειθώς αναφέρω, ναύτης Πέτρος Μήλος του Νικολάου. Στις διαταγές σας, κύριε!

ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Τι στο καλό κάνεις εδώ;ΠΕΤΡΟΣ: Σιγά, καλέ, πώς κάνεις έτσι; Με αυτόν τον τρόπο υποδέχονται

έναν παλιό φίλο;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Δεν είσαι φίλος μου εσύ.ΠΕΤΡΟΣ: Μπα; Από πότε;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Από τις 16 Ιανουαρίου του 1967.ΠΕΤΡΟΣ: Με κοροϊδεύεις; Αφού ξέρεις πως δεν τα πάω καλά με τις

ημερομηνίες. Εδώ δε θυμάμαι τι μέρα είχαμε χθες, θα θυμάμαι τι σου έκανα το ’67;

ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Χθες είχαμε Δευτέρα και το ’67 ήταν τότε που με έπεισες να πάω στο μασκέ πάρτι του πλοίου ντυμένος Κοκκινο-σκουφίτσα.

ΠΕΤΡΟΣ (γελώντας): Αχ, ναι, κάτι θυμάμαι. Ποιος ξέρει τι βλακεία σου είχα πει για να σε πείσω.

ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Μου είχες πει πως τα κορίτσια βρίσκουν ελκυστικούς τους άνδρες που δε φοβούνται να φορέσουν φούστα.

ΠΕΤΡΟΣ: Α, σε αυτό δεν μπορείς να πεις είχα άδικο. Και ο Ρουβάς φούστα έβαλε και είδες πόσα εξώφυλλα τον έχει κάνει το “Super Κατερίνα”.


ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Δε θα κάτσω να συζητήσω μαζί σου. Ένα πράγμα μόνο θέλω να μου πεις. Τι δουλειά έχεις εδώ;

ΠΕΤΡΟΣ: Α, δε σ’ το ’πα; Θα ταξιδέψουμε μαζί.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Άντε, μωρέ, από ’δω που έχεις όρεξη και για πλά-

κες.ΠΕΤΡΟΣ: Καμία πλάκα, αγαπητέ μου φίλε. Έχω εδώ, πάνω μου, ένα

χαρτί υπογεγραμμένο από τον ίδιο τον υπουργό.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Δεν είμαστε καλά.ΠΕΤΡΟΣ: Αν δε με πιστεύεις, ορίστε, το έχω εδώ για να το δεις. (Βγάζει ένα χαρτί από το παλτό και του το δίνει.)ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Μα τόσον καιρό προσπαθείς και δε σου έχουν δώ-

σει ποτέ άδεια. Πώς τα κατάφερες τώρα;ΠΕΤΡΟΣ: Δια της πλαγίας οδού.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Τι πάει να πει αυτό;ΠΕΤΡΟΣ: Είδα τον υπουργό να υπογράφει αφηρημένος τις άδειες της

Πολυξέρου, πέταξα κι εγώ εκεί το χαρτί μου, το υπέγραψε και να ’μαι!

ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Για μια στιγμή. Τι ήταν αυτό που είπες για την Πο-λυξέρου;

ΠΕΤΡΟΣ: Ξέρεις, δεν ήθελα να σ’ το πω, μην πάθεις τίποτα, αλλά τώρα που το κατάλαβες… Η Πολυξέρου κατάφερε να πάρει άδεια για να καλύψει ένα ταξίδι σου.

ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Τι;ΠΕΤΡΟΣ: Μην κάνεις έτσι, καλέ.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Πάμε, τώρα!ΠΕΤΡΟΣ: Πού;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Στο Υπουργείο. Θα του το ’ξηγήσω εγώ τ’ όνειρο.ΠΕΤΡΟΣ: Α, δεν μπορώ τώρα. Πρέπει να τακτοποιηθώ. Αλήθεια;

Ποια καμπίνα θα μου δώσεις;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Το αμπάρι.


Οδυσσέας Αυγέας - Γιαννόπουλος


ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ(Το γραφείο του υπουργού. Ο υπουργός κάθεται στο γραφείο του και λύνει σταυρόλεξα.)ΥΠΟΥΡΓΟΣ: « Έτσι λέγεται ο Υπουργός Πειρατικής Ναυτιλίας και Πο-

λιτισμού». Ποιος είναι αυτός τώρα;ΛΕΩΝΙΔΑΣ (μπαίνοντας στο γραφείο): Κύριε υπουργέ, έχουμε πρό-

βλημα.ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δε μου λες, βρε Λεωνίδα, πώς λέγεται ο Υπουργός Πειρα-

τικής Ναυτιλίας και Πολιτισμού.ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Εσείς είστε ο Υπουργός Πειρατικής Ναυτιλίας και Πολιτι-

σμού, κύριε υπουργέ!ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αλήθεια; Τότε εδώ πρέπει να γράψω το όνομά μου,

«Νίκος Δήμου». Ας πάμε τώρα στην επόμενη λέξη.ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Κύριε υπουργέ, για όνομα του Θεού. Αφήστε επιτέλους

κάτω αυτό το κρυπτόλεξο.ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δεν είναι κρυπτόλεξο. Σταυρόλεξο είναι.ΛΕΩΝΙΔΑΣ (ειρωνικά): Γιατί έχουν και μεγάλη διαφορά. ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Φυσικά και έχουν. Τα σταυρόλεξα είναι πολύ πιο δύ-

σκολα. Να, πάρε για παράδειγμα αυτό εδώ. Τρεις ώρες με πιλα- τεύει.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Κύριε υπουργέ, λογικευτείτε. Υπουργός είστε. Αντί να σας πιλατεύει το σταυρόλεξο, θα έπρεπε να σας πιλατεύει η κλο-πή από την πειρατική πινακοθήκη.

ΥΠΟΥΡΓΟΣ: ΄Ωχου, μωρέ Λεωνίδα!ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Κύριε υπουργέ, τα Μέσα είναι έτοιμα να πέσουν να μας

φάνε.ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μικρό το κακό.ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Καθόλου μικρό δεν είναι το κακό. Η κατάσταση έχει αρ-

χίσει να παίρνει τη μορφή μαύρης τρύπας και εάν κρατήσετε για πολύ ακόμα την ίδια αδιάφορη στάση, θα σας καταπιεί.

ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ώστε νοιάζεσαι τόσο πολύ για μένα, Λεωνίδα.ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Μα φυσικά και νοιάζομαι, κύριε υπουργέ.

(Στο κοινό.) Εχε χάρη, χοντρέ, που έχω ανάγκη τη βλακεία σου, αλλιώς θα σου ’δειχνα εγώ.

ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Και τι θα κάνουμε τώρα για να βγούμε από αυτή τη


δύσκολη θέση; Μήπως πρέπει να βάλουμε την αστυνομία να ερευνήσει την κλοπή;

ΛΕΩΝΙΔΑΣ (στο κοινό): Ωχ! Ο χοντρός άρχισε να παίρνει μπρος! (Στον υπουργό.) Και τι να κάνει η αστυνομία, κύριε υπουργέ; Τό-σον καιρό είχαν την υπόθεση και τι έκαναν; Τίποτα.

ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μα πώς να κάνουν κάτι, αφού τους είχες απαγορεύσει την είσοδο στο μουσείο;

ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Και καλά έκανα! Διότι αυτοί οι βάνδαλοι, που θέλουν να λέγονται αστυνομικοί, θα έμπαιναν μέσα στο μουσείο και θα τα έκαναν όλα ανάστα ο Κύριος.

ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Εγώ νομίζω πως τα παιδιά είναι πολύ καλά.ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Κακώς το νομίζετε, διότι τα παιδιά κάθε άλλο από καλά

είναι. Αλλά μην ανησυχείτε, έχω πάρει ήδη τα κατάλληλα μέτρα για να μην σας καθαιρέσουν.(Ακούγονται από έξω οι φωνές του Στραβοδόντη.)

ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τι είναι αυτές οι φωνές;ΛΕΩΝΙΔΑΣ (αγχωμένος): Τίποτα, τίποτα. Κανένας τραμπούκος θα εί-

ναι, ας ελπίσουμε πως θα τον πετάξει έξω η ασφάλεια.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ(από έξω): Κάνε στην άκρη, βρε μισοριξιά!

(Ο Στραβοδόντης μπαίνει στο γραφείο φουριόζος και νευρια- σμένος.)

ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Φίλε Στραβοδόντη!ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗ: Κάτσε κάτω, γιατί με έχεις φέρει ως εδώ.ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μα τι συνέβη, καλέ μου φίλε;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Τι συνέβη, ε; Έχεις το θράσος να ρωτάς τι συνέβη,

όταν εσύ ο ίδιος υπέγραψες άδεια να καλύψει η Πολυξέρου ένα από τα ταξίδια μου;

ΥΠΟΥΡΓΟΣ (μη καταλαβαίνοντας τίποτα): Τι έκανα;ΛΕΩΝΙΔΑΣ (τραβώντας τον υπουργό προς το μέρος του): Ήταν η μόνη

λύση για να μην καθαιρεθείτε. Σκέφτηκα πως, εάν δίναμε στην Πολυξέρου άδεια να καλύψει ένα από τα ταξίδια του υπουρ- γείου, τα Μέσα θα ηρεμούσαν.

ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δεν ξέρω τι θα κάνουν τα Μέσα, ο Στραβοδόντης, πά-ντως, φαίνεται έτοιμος να εκραγεί.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Και τι θα πει αυτό, κύριε υπουργέ; Η δική σας η θέση


κινδυνεύει, όχι η δική του.ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ναι, αλλά δεν μπορώ να του κάνω υποδείξεις.ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Κύριε υπουργέ, είναι καπετάνιος και είστε υπουργός.

Ποιος από του δυο είναι ανώτερος;ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ναι, αλλά αυτή τη συγκεκριμένη δεν τη θέλει πάνω στο

πλοίο.ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Δεν κατάλαβα, κύριε υπουργέ. Τι το κάναμε εδώ μέσα;

Μπάτε σκύλοι αλέστε; Είστε υπουργός! Και σαν υπουργός, πρέ-πει να πατήσετε πόδι.

ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δίκιο έχεις, θα πατήσω πόδι. (Γυρνάει στο Στραβοδόντη και χτυπάει το πόδι του δυνατά στο πάτωμα.). Άκουσε να σου πω, Στραβοδόντη. Δε θα σε ρωτήσουμε κιόλας τι θα κάνουμε και τι δε θα κάνουμε. (Αρχίζει να ανεβάζει τον τόνο της φωνής του, μέ-χρι που καταλήγει σε ουρλιαχτό.) Το πλοίο που κυβερνάς είναι του υπουργείου. Και το υπουργείο είναι δικό μου. Ως συνέπεια τούτου, μπορώ να κάνω με το πλοίο ό,τι μου αρέσει. Άμα μου γουστάρει κιόλας, του βάζω φωτιά και το καίω! Κατάλαβες; Άμε τώρα να παίξεις με τους χάρτες σου.(Ο Στραβοδόντης βγαίνει έξω νευριασμένος και χτυπά δυνατά την πόρτα. Μόλις φύγει ο υπουργός αφήνει μια κραυγή.)

ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Τι έγινε, κύριε υπουργέ;ΥΠΟΥΡΓΟΣ (κλαψουρίζοντας): Νομίζω ότι στραμπούληξα το πόδι

μου.

ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ(Σπίτι του Στραβοδόντη. Ο Στραβοδόντης κάθεται στον καναπέ, ενώ η γυναίκα του, Κούλα πηγαινοέρχεται πάνω κάτω νευριασμένη.)ΚΟΥΛΑ: Άχρηστε, ανίκανε!ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Κούλα, ηρέμησε.ΚΟΥΛΑ: Τι να ηρεμήσω, βρε άχρηστε, που θα τους αφήσεις να φέ-

ρουν την Πολυξέρου στο καράβι.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Κούλα, έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να

μη μου τη φορτώσουν.ΚΟΥΛΑ (κοροϊδεύοντας): “Κούλα, έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι

μου”. Βλακείες! Πρέπει να ξέρεις πως είσαι ο πρώτος που


αποστομώνει ο μπουλούκος κατά τη διάρκεια ολόκληρης της πολιτικής του σταδιοδρομίας.

ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Κούλα μου, το κακό έγινε πια. Η Πολυξέρου θα έρ-θει στο πλοίο, είτε το θέλουμε είτε όχι.

ΚΟΥΛΑ: Κοίτα τον, τον αναίσθητο. Βρε, έτσι και ανακαλύψει...ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Να ανακαλύψει τι, Κούλα;ΚΟΥΛΑ (μασώντας τα λόγια της): Τι; Τι;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Λέω, τι μπορεί να ανακαλύψει;ΚΟΥΛΑ: Πού θες να ξέρω εγώ τι μπορεί να ανακαλύψει; Ακόμα και

σκόνη να βρει σε κανένα ράφι, αυτή είναι ικανή να το βγάλει έκτακτο δελτίο.

ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Κούλα, αν δεν σε ήξερα καλύτερα, θα πίστευα πως κάτι μου κρύβεις.

ΚΟΥΛΑ: Ευτυχώς, με ξέρεις καλά. Θες να σου φτιάξω κάτι να πιεις;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Αν δεν σου κάνει κόπο, θα ήθελα πάρα πολύ μια

πορτοκαλάδα από τα χεράκια σου.ΚΟΥΛΑ: Τρέχω αμέσως να σου φτιάξω.

(Η σκηνή χωρίζεται στα δύο. Το φως πέφτει στην κουζίνα, όπου η Κούλα παίρνει ένα συσκευασμένο χυμό πορτοκαλιού από το ψυγείο και ένα κουτάκι με υπνωτικά χάπια και τα ακουμπάει στο τραπέζι της κουζίνας.)

ΚΟΥΛΑ: Α, το βλάκα, φωτιές που μου άναψε. ( Παίρνει ένα γουδί, ρίχνει μέσα τα υπνωτικά και αρχίζει να τα κονιορτοποιεί.) Έτσι και μάθει η οχιά για τα σοκολατάκια, αλίμονο μας.(Παίρνει τη σκόνη τη χύνει σε ένα ποτήρι, χύνει στο ποτήρι από το χυμό πορτοκαλιού, τα ανακατεύει και τα πηγαίνει στο Στραβο-δόντη.)

ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Μπράβο, βρε Κούλα, τη δροσιά του να ’χεις.ΚΟΥΛΑ: Ευχαριστώ. Ονειρα γλυκά.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Τι είπες;ΚΟΥΛΑ: Στην υγειά σου, λέω.

(Ο Στραβοδόντης της δίνει το ποτήρι, αρχίζει να χασμουριέται και ύστερα από λίγο γέρνει το κεφάλι του και αρχίζει να ροχαλίζει.)

ΚΟΥΛΑ: Δόξα τω Θεώ! Κοιμήθηκε. Άντε τώρα να τον γδύσω και να πάρω τα ρούχα και τις πιστωτικές του. Και δρόμο για το πλοίο.


ΣΚΗΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ(Στο γραφείο του Στραβοδόντη στο πλοίο. Ο Πέτρος σιγοσφυρίζει ένα σκοπό και κόβει βόλτες βαριεστημένα. Πάνω στο γραφείο του Στραβοδόντη βρίσκεται ένα κουτί σοκολατάκια.)ΠΕΤΡΟΣ: Α, κοίτα εκεί! Σοκολατάκια! Αχ, αυτός ο άτιμος ο Στραβο-

δόντης, μπορεί να λέει πως δε με συμπαθεί, αλλά έχει πάντα στο γραφείο του ένα κουτί σοκολατάκια, μπας και περάσω να τον δω. Θα μου πείτε, πώς ξέρω πως δεν είναι για τον ίδιο. Το ξέρω, βέβαια, γιατί ο Στραβοδόντης σιχαίνεται τα σοκολατά-κια. Μπορεί, όμως, θα μου πείτε, τα γούστα του να άλλαξαν. Όπως και να ’χει, εγώ θα το φάω ένα σοκολατάκι. (Τρώει ένα σοκολατάκι.) Μμμ, ωραίο είναι, όμως σα να ’χει κάτι σκληρό μέσα. Δε βαριέσαι, καρυδάκι θα ’ναι.(Ακούγονται φωνές που τραγουδούν απέξω, “Το βαπόρι απ’ την Περσία”. Ύστερα από λίγο, μπαίνει μέσα η Πολυξέρου, κρατώντας ένα μικρόφωνο, και από πίσω της έρχεται ο κάμεραμαν.)

ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ: Αγαπητοί τηλεθεατές, αυτή τη στιγμή που σας μιλάω βρίσκομαι πάνω στο πλοίο του υπουργείου “Μπαλαρίνα” και έχω δίπλα μου τον καπετάνιο Στραβοδόντη. Καπετάνιε, είναι αλήθεια πως οι ναύτες σας είναι dealer ουσιών;

ΠΕΤΡΟΣ: Ξέρετε...ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ: Μην προσπαθείτε να το αρνηθείτε. Τα τραγούδια που

τραγουδούν αυτή τη στιγμή οι ναύτες σας φανερώνουν από μόνα τους το βούρκο από τον οποίο έχουν αναδυθεί.

ΠΕΤΡΟΣ: Κυρία μου, εγώ δεν είμαι ο...ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ: Μην συνεχίζετε, ξέρω! Εσείς δεν είστε αρμόδιος. Εσείς

είστε ένας απλός βιοπαλαιστής που παίρνει εντολές από το υπουργείο, οπότε έρχεται μπροστά μας ένα άλλο μεγάλο ερώτη-μα: Ποία είναι η στάση του υπουργού σε όλα αυτά;(Μπαίνει μέσα ο Μπρούτζος.)

ΜΠΡΟΥΤΖΟΣ: Καπετά...(βλέπει την Πολυξέρου και κόβει την κουβέ-ντα του).

ΠΕΤΡΟΣ: Ευτυχώς, παιδί μου, που ήρθε κάποιος. Έλα γρήγορα και πι-άσε αυτόν τον μαλλιά και πάρε του την κάμερα. Εγώ θα φιμώσω την υστέρω.(Ο Πέτρος αρχίζει να κυνηγάει την Πολυξέρου γύρω γύρω και


τελικά την πιάνει. Ο Μπρούτζος έχει πάρει την κάμερα από τον κάμεραμαν και του κάνει κεφαλοκλείδωμα.)

ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ: Αυτό λέγεται καταπάτηση των δικαιωμάτων του Τύπου.ΠΕΤΡΟΣ: Συγχαρητήρια! Εγινες νονά. (Της δένει το στόμα με ένα μα-

ντήλι.)ΜΠΡΟΥΤΖΟΣ: Τι θα τους κάνουμε αυτούς, τώρα;ΠΕΤΡΟΣ: Θα τους αφήσουμε έτσι δεμένους μέχρι να έρθει ο Στραβο-

δόντης και ύστερα ας κάνει αυτός όπως νομίζει.ΜΠΡΟΥΤΖΟΣ: Συμφωνώ μαζί σας, κύριε…Κύριε;ΠΕΤΡΟΣ: Πέτρος, φίλος του καπετάνιου. Και σύ;ΜΠΡΟΥΤΖΟΣ: Νικ Μπρούτζος, υποπλοίαρχος. Χάρηκα για τη γνωρι-

μία.ΠΕΤΡΟΣ: Παρομοίως. Και τώρα που ολοκλήρωσα τη σωματική μου

άσκηση λέω να πάω να πιω ένα ποτό. Μπαρ διαθέτει το κατάστη-μα;

ΜΠΡΟΥΤΖΟΣ: Δυστυχώς όχι, αλλά, αν θέλετε, μπορείτε να κατεβείτε στο λιμάνι. Έτσι κι αλλιώς δε μας βλέπω να σαλπάρουμε πριν τις δώδεκα.

ΠΕΤΡΟΣ: Ευχαριστώ πολύ.(Ο Πέτρος βγαίνει.)

ΜΠΡΟΥΤΖΟΣ: Στον αγύριστο. Ολα τα ’χαμε, αυτός μας έλειπε.

ΣΚΗΝΗ ΠΕΜΠΤΗ(Κατάστρωμα του πλοίου. Τρεις ναύτες σφουγγαρίζουν.)ΝΑΥΤΗΣ 1 (σιγοτραγουδώντας): Ωωωωω, γοργόνα μου γλυκιά, ωωω-

ωω, θα ’ρθω στις εννιά.(Μπαίνει ο ναύτης 2.)

ΝΑΥΤΗΣ 2: Τα μάθατε; Ήρθε η Πολυξέρου στο καράβι!ΝΑΥΤΗΣ 3 (ειρωνικά): Μαζί με τον Αι-Βασίλη ή χωρίς;ΝΑΥΤΗΣ 2: Αλήθεια σας λέω. Την είδα!ΝΑΥΤΗΣ 3: Νομίζω πως είναι ώρα να αλλάξεις οφθαλμίατρο.ΝΑΥΤΗΣ 2: Καλά, κορόιδευε εσύ. Όταν, όμως, θα με δείτε στα παρά-

θυρα της τηλεόρασης, να δω τι θα πεις.ΝΑΥΤΗΣ 4: Σοβαρά τώρα;ΝΑΥΤΗΣ 2: Ναι, που σου λέω. Ανέβηκε στο πλοίο μαζί με έναν με κά-

μερα και μπήκαν και οι δύο στην καμπίνα του καπετάνιου.


ΝΑΥΤΗΣ 1: Και μετά; Τι έγινε μετά;ΝΑΥΤΗΣ 2: Πού θες να ξέρω τι έγινε μετά; Δεν μπορούσα να δω, η κα-

μπίνα του καπετάνιου δεν έχει κλειδαρότρυπα, κλείνει με σύρτη.ΝΑΥΤΗΣ 4: Και συ, βρε καημένε, δεν έβαζες το αυτί σου πάνω στην

πόρτα, να ακούσεις τουλάχιστον τίποτα;ΝΑΥΤΗΣ 2: Νομίζεις πως δεν το προσπάθησα; Αλλά εκεί που ακού-

μπαγα το αυτί μου στην πόρτα, τσούπ, να σου και ο Μπρούτζος που μόλις με είδε μου τα ’ψαλε από την καλή.

ΝΑΥΤΗΣ 4: Δηλαδή δεν ξέρουμε τι κάνει η Πολυξέρου στο καράβι.ΝΑΥΤΗΣ 2: Καθόλου.ΝΑΥΤΗΣ 3: Εμένα ένα πράγμα δε μου κολλάει.ΝΑΥΤΗΣ 1: Τι πράγμα;ΝΑΥΤΗΣ 3: Γιατί δεν την έχει πετάξει ακόμα έξω ο καπετάνιος.ΝΑΥΤΗΣ 2 (με διφορούμενο ύφος): Μπορεί να τα βρήκανε.ΝΑΥΤΗΣ 3: Τι να βρήκανε, μωρέ; Αυτοί μισιούνται περισσότερο από

τον Χίτλερ με το Βελουχιώτη.ΝΑΥΤΗΣ 2: Μην ξεχνάς, όμως ότι του καπετάνιου του αρέσουν πολύ

τα λαδερά.ΝΑΥΤΗΣ 1: Τι εννοείς;ΝΑΥΤΗΣ 2: Ε, άμα του είπε πως θα πει τα καλύτερα γι’ αυτόν στις

ειδήσεις, δε θα λύγισε;ΝΑΥΤΗΣ 4: Δεν είναι “τέτοιος άνθρωπος” ο καπετάνιος.ΝΑΥΤΗΣ 2: Αλήθεια; Λοιπόν, για να ξέρεις, κάθε άνθρωπος μπορεί να

γίνει “τέτοιος άνθρωπος” όταν του δοθεί η ευκαιρία.ΝΑΥΤΗΣ 4: Και σε τελική ανάλυση εμάς τι μας νοιάζει αν ήρθε στο

πλοίο η Πολυξέρου; Ή αν την άφησε ή δεν την άφησε ο καπετά-νιος;

ΝΑΥΤΗΣ 2: Εμ, πως; Άμα επωφελείται ο καπετάνιος να μην επωφελη-θούμε κι εμείς;

ΝΑΥΤΗΣ 4: Πώς θα επωφεληθούμε;ΝΑΥΤΗΣ 2: Θα απειλήσουμε τον καπετάνιο πως θα τον ξεσκεπάσου-

με μπροστά στις κάμερες.ΝΑΥΤΗΣ 4: Γιατί τι κάνει ο καπετάνιος;ΝΑΥΤΗΣ 2: Πολλά και διάφορα!ΝΑΥΤΗΣ 4: Και συ πώς τα έμαθες;ΝΑΥΤΗΣ 2: Ε, έτυχε να φάω μια μέρα σοκολατάκια.


ΣΚΗΝΗ ΕΚΤΗ(Γραφείο Στραβοδόντη. Ο κάμεραμαν και η Πολυξέρου κάθονται δεμένοι πάνω στον καναπέ. Ο Μπρούτζος βηματίζει πάνω κάτω. Μπαίνει η Κούλα, μεταμφιεσμένη Στραβοδόντης.)ΜΠΡΟΥΤΖΟΣ: Καλημέρα, καπετάνιε!ΚΟΥΛΑ: Ε; (Μιμούμενη τη φωνή του Στραβοδόντη): Καλημέρα, παιδί

μου! (Βλέπει την Πολυξέρου και τον κάμεραμαν.) Τι κάνουν αυτοί εδώ;

ΜΠΡΟΥΤΖΟΣ: Μπούκαραν μέσα στην καμπίνα και άρχισαν να φω-νάζουν. Έτσι τους φιμώσαμε μέχρι να έρθετε εσείς να μας πείτε τι να κάνουμε.

ΚΟΥΛΑ: Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου! Να τους πετάξετε στο αμπάρι. Και να ξανάρθετε πάλι γρήγορα εδώ, θέλω να σας πω κάτι.(Ο Μπρούζτος παίρνει την Πολυξέρου και τον κάμεραμαν, που προσπαθούν να αντισταθούν και φεύγει.)

ΚΟΥΛΑ: Ουφ! Πάει κι αυτό, για να δούμε τώρα πού θα κρύψουμε τα σοκολατάκια. Πάνω στο γραφείο του τα έχει ο άχρηστος; Αν είναι δυνατόν, άγιο είχαμε που δεν μας κατάλαβε μέχρι τώρα κανείς! Πρέπει να τα εξαφ...(Ακούγεται χτύπημα στην πόρτα.) Μπρος.(Μπαίνει ο Ναύτης 2 μέσα.)

ΝΑΥΤΗΣ 2 (καχύποπτα): Καλημέρα.ΚΟΥΛΑ: Ασ’ τα καλημέρα και πες τι θέλεις, έχω και δουλειές.ΝΑΥΤΗΣ 2: Ήθελα να μιλήσουμε.ΚΟΥΛΑ (ανοίγει μια μποτίλια ρούμι): Για τι πράγμα; (Πίνει από το

μπουκάλι.)ΝΑΥΤΗΣ 2: Για τα... σοκολατάκια. (Η Κούλα πνίγεται.)ΚΟΥΛΑ: Ποια σοκολατάκια;ΝΑΥΤΗΣ 2: Τα γνωστά σοκολατάκια. Που έχουν γέμιση...ας πούμε,

καρυδάκι.ΚΟΥΛΑ: Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάς.ΝΑΥΤΗΣ 2: Ελα τώρα, Κούλα! Πονηριές σ’ εμένα.ΚΟΥΛΑ: Πώς το κατάλαβες;ΝΑΥΤΗΣ 2: Παλιά μου τέχνη κόσκινο.ΚΟΥΛΑ: Ποιος είσαι;ΝΑΥΤΗΣ 2: Α, τώρα, Κούλα, με προσβάλλεις. Τόσα χρόνια στην ίδια


σπείρα και δε με θυμάσαι;ΚΟΥΛΑ: Τάσο;ΝΑΥΤΗΣ 2: Ο ένας και μοναδικός!ΚΟΥΛΑ: Τι θέλεις εδώ, βρε παλιοαπατεώνα; ΝΑΥΤΗΣ 2: Πρώην απατεώνας, σε παρακαλώ. Νυν ναύτης.ΚΟΥΛΑ: Και τι δουλειά έχεις στο πλοίο του άνδρα μου;ΝΑΥΤΗΣ 2: Καθαρή σύμπτωση! Ήξερα ότι παντρεύτηκες. Δεν ήξερα,

όμως, ποιον. Αλλά νομίζω πως δεν ταιριάζετε, Κούλα. Είναι πολύ χαζός για σένα.

ΚΟΥΛΑ (ειρωνικά): Ναι, γιατί με τον έξυπνο είδα προκοπή.ΝΑΥΤΗΣ 2: Δεν είναι δυνατόν! Ξέχασες τι ωραίο ζευγάρι που ήμα-

σταν; Κάναμε σκόνη ακόμα και την Μπόνυ και τον Κλάιντ...μέχρι που έφυγες.

ΚΟΥΛΑ: Έφυγα, γιατί δεν είχα καμία όρεξη να καταλήξω με ένα αυτο-κίνητο σουρωτήρι, στο οποίο μάλιστα να βρίσκομαι μέσα..

ΝΑΥΤΗΣ 2: Ποτέ δεν ήσουν ρομαντική.ΚΟΥΛΑ: Ο ρομαντισμός δε συμβαδίζει με τις μπίζνες.ΝΑΥΤΗΣ 2: Να, όμως, που με έχεις ξανά μπροστά σου, να σου μιλώ

για τα περασμένα και να σου ζητώ μερίδιο από το επικερδές λα-θρεμπόριο που κάνεις.

ΚΟΥΛΑ: Αλλιώς τι;ΝΑΥΤΗΣ 2: Αλλιώς θα σε καταδώσω.

ΣΚΗΝΗ ΕΒΔΟΜΗ(Έξω από το γραφείο του Στραβοδόντη. Οι τρεις ναύτες έχουν κολλημένα τα αυτιά τους στην πόρτα. Μπαίνει ο Μπρούτζος.)ΜΠΡΟΥΤΖΟΣ: Προσέξτε μην κάνετε καμιά απότομη κίνηση και ξε-

κολλήσει κανένα αυτί έτσι όπως έχουν βεντουζώσει πάνω στην πόρτα.(Οι ναύτες ξεκολλάνε από την πόρτα.)

ΝΑΥΤΗΣ 3: Ξέρεις, βέβαια, πως τώρα πρέπει να σε σκοτώσουμε.ΝΑΥΤΗΣ 1: Όρεξη που την έχεις για πλάκες.ΜΠΡΟΥΤΖΟΣ: Καθαρματάκια, τώρα που σας έχω στο χέρι, δεν την

γλιτώνετε με τίποτα.ΝΑΥΤΗΣ 4: Τι θα μας κάνεις;ΜΠΡΟΥΤΖΟΣ: Πρώτα θα σας δέσω, μετά θα σας πάω στον καπετάνιο


και ύστερα θα φροντίσω να σας κρεμάσουν για προδοσία.(Ο Μπρούτζος πάει να πάρει ένα σκοινί. Ο Ναύτης 3 ορμάει και τον

χτυπάει στο κεφάλι με έναν κουβά. Ο Μπρούτζος πέφτει κάτω λιπόθυμος.)

ΝΑΥΤΗΣ 3: Αχ, καλά να πάθεις! Χρόνια περίμενα να το κάνω αυτό.ΝΑΥΤΗΣ 4: Και τώρα τι θα κάνουμε; Θα εξαφανίσουμε το πτώμα;ΝΑΥΤΗΣ 1: Μα δεν είναι ακόμα νεκρός.ΝΑΥΤΗΣ 3: Αυτό διορθώνεται πολύ εύκολα.ΝΑΥΤΗΣ 1: Είσαι τρελός. Αν τον σκοτώσουμε, θα μας εκτελέσουν.ΝΑΥΤΗΣ 3: Έτσι όπως τα ‘κανα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην με

εκτελέσουν. Τουλάχιστον να πάω ευχαριστημένος.ΝΑΥΤΗΣ 1: Άκου να δεις τι θα κάνουμε, θα τον κρύψουμε προσωρινά

και το βράδυ θα πάρουμε μια από τις βάρκες και θα την κάνουμε. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

ΝΑΥΤΗΣ 3: Μπράβο, ρε έξυπνε. Και με τι λεφτά θα ζήσουμε;ΝΑΥΤΗΣ 1: Θα πάρουμε το σακουλάκι που έχει πάνω του ο Τάσος.ΝΑΥΤΗΣ 3: Το οποίο θα ψήσουμε και θα φάμε. Ξέρετε, βέβαια, πως

το αγαπημένο μου γεύμα είναι σακουλάκι φλαμπέ.ΝΑΥΤΗΣ 1: Όχι, μωρέ. Μέσα σε αυτό το σακουλάκι ο Τάσος κρύβει

μικρά διαμάντια.ΝΑΥΤΗΣ 4: Αλήθεια;ΝΑΥΤΗΣ 1: Ναι, που σου λέω. Τον είδα μια νύχτα να τα βάζει μέσα.ΝΑΥΤΗΣ 3: Κανόνισε, κακομοίρη μου, να βρεθούμε στη μέση του

πουθενά, με ένα σακούλι γεμάτο πλαστικά διαμαντάκια.ΝΑΥΤΗΣ 1: Μην ανησυχείς, ξέρω να ξεχωρίζω ένα αληθινό από ένα

ψεύτικο διαμάντι. Κι αυτά ήταν αληθινά 100%.ΝΑΥΤΗΣ 3: Τότε σύμφωνοι. Άντε, τώρα, να τον κρύψουμε αυτόν.

ΣΚΗΝΗ ΟΓΔΟΗ(Καμπίνα του Στραβοδόντη. Η Κούλα και ο Ναύτης 2/Τάσος μιλάνε.)ΚΟΥΛΑ: Εσύ πώς έμαθες για τα διαμάντια;ΤΑΣΟΣ: Εφαγα μια μέρα κατά λάθος ένα. Βέβαια στην αρχή νόμιζα

πως ο Στραβοδόντης και ο Μπρούτζος την έκαναν τη δουλειά, αλλά τώρα που έμαθα πως είσαι και εσύ εδώ, δεν έχω καμία αμ-φιβολία πως δικό σου είναι το σχέδιο.

ΚΟΥΛΑ: Ξέρεις κάτι; Έχει αρχίσει να μου μπαίνει μια περίεργη ιδέα


στο μυαλό.ΤΑΣΟΣ: Τι ιδέα;ΚΟΥΛΑ: Πως έχεις κάποια σχέση με τις εξαφανίσεις κάποιων σοκο-

λατακίων.ΤΑΣΟΣ: Κούλα, είσαι η γυναίκα της ζωής μου! Φυσικά και είχε σχέση,

λατρεία μου.ΚΟΥΛΑ: Σταμάτα να με λες έτσι και εξηγήσου.ΤΑΣΟΣ: Πολύ καλά, μελισσούλα μου. Μόλις έμαθα για τα διαμάντια,

κατάλαβα πως αυτή είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να την αφή-σω να πάει χαμένη. Έτσι σε κάθε καινούρια παρτίδα που έφερνε ο Μπρούτζος στο καράβι, εγώ άλλαζα ένα από τα σοκολατάκια με τα διαμάντια με ένα κανονικό σοκολατάκι. Φυσικά, όταν καταλά-βαινε την αλλαγή ο Μπρούτζος, ήταν πολύ αργά. Έτσι κατάφερα χωρίς κόπο να δημιουργήσω μια μικρή περιουσία. Τι έχεις να πεις τώρα;

ΚΟΥΛΑ: Μπράβο σου, ωραία τα κατάφερες. Υστερα από όλα αυτά μου έχει δημιουργηθεί, όμως, ένα ερώτημα: γιατί δεν συνεχίζεις έτσι όπως έκανες παλιά;

ΤΑΣΟΣ: Γιατί, όταν σε είδα, είπα πως θα έχω και σένα ή τίποτα. ΚΟΥΛΑ: Και πιστεύεις πως εγώ ύστερα από τόσα χρόνια θα θελήσω

να σε ακολουθήσω;ΤΑΣΟΣ: Γιατί όχι; Μπορώ να σου προσφέρω είτε μια ήσυχη ζωή

μακριά από το έγκλημα σε καμιά βίλα στις Μπαχάμες ή, αν το θελήσεις, το στέμμα της βασίλισσας του εγκλήματος. Εξάλλου ταιριάζαμε πολύ σαν ζευγάρι.

ΚΟΥΛΑ: Καλά τα τελευταία ξέρω ότι μπορείς να μου τα προσφέρεις. Την ήσυχη ζωή, όμως, πώς θα μου τη δώσεις; Με τη μικρή περι-ουσία από τα διαμάντια;

ΤΑΣΟΣ: Φυσικά, όχι, αγάπη μου. Τα διαμάντια είναι απλώς ένα μέσο για να φτάσω σε κάτι πολύ πιο μεγάλο.

ΚΟΥΛΑ: Και τι είναι αυτό;ΤΑΣΟΣ: Αυτό μπορώ να το πω μόνο στη σύντροφό μου. Λοιπόν, τι

λες; Θα ’ρθεις μαζί μου;ΚΟΥΛΑ: Θα ’ρθω.ΤΑΣΟΣ: Ωραία, το βράδυ θα τελειώσω τη δουλειά μου και θα φύ-

γουμε.


ΣΚΗΝΗ ΕΝΑΤΗ(Το γωνιακό μπαρ του λιμανιού. Ο Πέτρος βγαίνει από το μπαρ. Στο δεξί μέρος του μπαρ υπάρχει ένα μεγάλο βαρέλι.)ΠΕΤΡΟΣ: Τρομάρα να του ’ρθει. Πάλι μ’ έστησε.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ (μέσα από το βαρέλι): Ε, ψιτ!ΠΕΤΡΟΣ: Δεν είμαστε καλά. Μου μιλάει ένα βαρέλι. Πρέπει οπωσδή-

ποτε να πάω διακοπές.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Πέτρο, έλα κοντά, θέλω να σου μιλήσω.ΠΕΤΡΟΣ: Τι θέλεις πνεύμα του βαρελιού;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Τι λες, βρε βλάκα; Ο Στραβοδόντης είμαι!ΠΕΤΡΟΣ: Ο Στραβοδόντης; Και τι κάνεις εκεί μέσα;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Ασ’ τα, είναι μεγάλη ιστορία. Σπρώξε τώρα το βα-

ρέλι με τρόπο σε κανένα στενό, για να μπορέσω να σου μιλήσω.(Ο Πέτρος σπρώχνει το βαρέλι μέχρι την άκρη της σκηνής.)

ΠΕΤΡΟΣ: Νύχτωσε, μπορείς να βγεις ακόμη.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Τι λες;ΠΕΤΡΟΣ: Βγες έξω, μωρέ!ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Ναι, καλά. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις.

(Ο Στραβοδόντης βγαίνει από το βαρέλι. Φοράει ένα μακρύ φου-στάνι με βούλες, της Κούλας, και ένα μικροσκοπικό, γυναικείο παλτό.)

ΠΕΤΡΟΣ: Πώς έγινες, μωρέ, έτσι;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Δεν έγινα μόνος μου, άλλη με κατάντησε έτσι.ΠΕΤΡΟΣ: Η φτώχια, ε; Σε άκουγα που μίλαγες για τους μικρούς μι-

σθούς, αλλά δεν περίμενα να βγεις και στο πεζοδρόμιο.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Τι λες; Η Κούλα φταίει για την κατάντια μου.ΠΕΤΡΟΣ: Σε ευνούχισε! Το ήξερα εγώ πως είναι επικίνδυνη.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Βλέπω, πως στη βλακεία είσαι και ο πρώτος. Ακούς

εκεί με ευνούχισε.ΠΕΤΡΟΣ: Τότε, τι έγινε;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Όταν γύρισα στο σπίτι, τη βρήκα πολύ ανήσυχη με

την υπόθεση της Πολυξέρου. Ετσι άρχισα να υποψιάζομαι. Όταν, ύστερα, προσφέρθηκε να μου φτιάξει και πορτοκαλάδα σιγου-ρεύτηκα. Αυτή την έχει λερωμένη τη φωλιά της.

ΠΕΤΡΟΣ: Και τι έγινε μετά;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Μετά μου έφερε την πορτοκαλάδα. Εγώ, όπως κα-


ταλαβαίνεις, βρέθηκα σε δύσκολη θέση. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως κάτι μου είχε ρίξει μέσα, όμως δεν μπορούσα να τη χύσω πουθενά, γιατί η Κούλα ήταν σαν το Χάρο από πάνω μου.

ΠΕΤΡΟΣ: Και την ήπιες;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Την ήπια.ΠΕΤΡΟΣ: Κι ύστερα;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Ασ’ τα, πού να στα λέω. Βάρυναν τα βλέφαρά μου.

Κι έριξα κάτι ύπνους. Τρεις ολόκληρες ώρες κοιμόμουν.ΠΕΤΡΟΣ: Μόνο;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Μόνο. Βλέπεις η Κούλα ήταν και άτυχη. Εμένα, βλέ-

πεις, δε με πιάνουν τα υπνωτικά. Όταν σηκώθηκα, λοιπόν, κοιτάω και τι νομίζεις ότι βλέπω;

ΠΕΤΡΟΣ: Ξέρω ’γω, βρε αδερφέ;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Τίποτα, κι αυτό ήταν το πιο τρομερό! Με είχε αφή-

σει με το σώβρακο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μου είχε πάρει και τις πιστωτικές. Κατάλαβες, η μουσίτσα. Τα ρούχα μου τα είχα στο πλοίο, λεφτά δεν είχα για να παραγγείλω άλλα, ήμουν πανί με πανί.

ΠΕΤΡΟΣ: Στα ’λεγα εγώ. Από την αρχή δε μου άρεσε η φάτσα της Κούλας. Και λοιπόν;

ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Τι λοιπόν; Χωρίς να έχω άλλη επιλογή έτρεξα στην κρεβατοκάμαρα, άνοιξα την ντουλάπα της Βούλας και εκεί που έψαχνα κάτι με αρκετό πανί για να ντυθώ, σκουντάω κατά λά-θος μια κρεμάστρα, ακούγεται ένα κρακ και ανοίγει μια μυστι-κή πόρτα μέσα στη ντουλάπα.

ΠΕΤΡΟΣ: Μυστική πόρτα;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Μάλιστα, μυστική πόρτα. Ανοίγω λοιπόν την

πόρτα και τι βλέπω;ΠΕΤΡΟΣ: Τι βλέπεις;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Ένα δωμάτιο γεμάτο μόνιτορ. Με παρακολουθού-

σε! Παντού είχε βάλει κάμερες και μικρόφωνα. Ακόμα και στο μέρος. Τι να σου πω; Εκείνη τη στιγμή ένιωσα λες και έπαιζα στο “Big Brother”.

ΠΕΤΡΟΣ: Άρα καλά κάναμε που όταν ήρθα στο γραφείο σου λέγαμε άρες μάρες κουκουνάρες.

ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Αλλά το χειρότερο δε σου το ’πα ακόμα.


ΠΕΤΡΟΣ: Τι; Έχει και χειρότερο;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Έχει που να μην είχε. Το λαθρεμπόριο των διαμα-

ντιών το κάνει η Κούλα.ΠΕΤΡΟΣ: Μη μου το λες; Δηλαδή τόσον καιρό είχες τον άνθρωπο που

έψαχνες για την υπόθεση μέσα στα χέρια σου.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Ναι, τρομάρα μου. Ήξερα πως είχα παντρευτεί μια

πρώην εγκληματία, όμως πού να το καταλάβω πως είχε μέσα στο σπίτι το θηλυκό Αλ Καπόνε;

ΠΕΤΡΟΣ: Και δε μου λες. Εσύ πώς το κατάλαβες για το λαθρεμπό-ριο;

ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Είχε μια ντουζίνα από αυτά τα κουτιά με τα “σοκο-λατάκια” πάνω μέσα σε ένα ντουλάπι. Κατάλαβες, τώρα;

ΠΕΤΡΟΣ: Κατάλαβα ένα πράγμα, όμως δε μου ’πες.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Τι πράγμα;ΠΕΤΡΟΣ: Πού τα βρίσκει η Κούλα τα διαμάντια;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Αυτό, φίλε μου, είναι το πιο απλό. Θυμάσαι που

σου είπα πως είχε κληρονομήσει, δήθεν, ένα παλιό ορυχείο με κάρβουνο;

ΠΕΤΡΟΣ: Ναι, που πλέον δε λειτουργούσε.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Ακριβώς, μόνο που δεν επρόκειτο για ανθρακωρυ-

χείο, αλλά για παράνομο αδαμαντωρυχείο. Κατάλαβες; Θησαυ-ρός ο άνθρακας.

ΠΕΤΡΟΣ: Και τώρα τι θα κάνεις;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Τι θα πει τι θα κάνω; Θα τηλεφωνήσω στο διοικητή

να μου στείλει ενισχύσεις και το βράδυ θα συλλάβω και αυτήν και τον άλλο τον κόπανο τον υποτακτικό της, τον Μπρούτζο.

ΠΕΤΡΟΣ: Καλά, πες ο Μπρούτζος ξέρεις πού βρίσκεται, η άλλη όμως;

ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Μην ανησυχείς, γιατί η αράχνη μπλέχτηκε στον ίδιο της τον ιστό. Χάρη στο αρχηγείο της αντικατασκοπείας κατά-φερα να την εντοπίσω.

ΠΕΤΡΟΣ: Αλήθεια; Και πού είναι;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Πάνω στο πλοίο. Μεταμφιεσμένη, σαν εμένα. Μό-

λις έμαθε για την Πολυξέρου, έτρεξε γρήγορα να τελειώσει τη δουλειά με τα σοκολατάκια, μην την πάρει πρέφα η Πολυξέρου και τη βγάλει στα κανάλια.


ΠΕΤΡΟΣ: Τι χαζή!ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Γιατί χαζή;ΠΕΤΡΟΣ: Γιατί η Πολυξέρου ακόμα και να μάθαινε για τα σοκολατά-

κια, πολύ αμφιβάλλω αν θα μίλαγε.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Τι εννοείς;ΠΕΤΡΟΣ: Θα σου εξηγήσω αμέσως. Θυμάσαι που σου είπα πως ο

υπουργός μου υπέγραψε την άδεια για να έρθω στο καράβι;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Ναι.ΠΕΤΡΟΣ: Ε, αυτό δεν ήταν εξ ολοκλήρου ψέμα. Πράγματι είχα πάει

στο υπουργείο για να μιλήσω με τον υπουργό, μόνο που ο υπουρ-γός δεν ήταν εκεί.

ΣΚΗΝΗ ΔΕΚΑΤΗ(Γραφείο του υπουργού. Ο Λεωνίδας και η Πολυξέρου στέκονται έτοιμοι για πρόποση με ένα ποτήρι σαμπάνιας στο χέρι. Ο Πέτρος ανοίγει την πόρτα, όταν όμως τους βλέπει, τη γέρνει και τους παρακολουθεί χωρίς να φανερωθεί.)ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Σ’ ένα πολλά υποσχόμενο εγκληματικό μέλλον.

(Πίνουν.)ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ: Αχ, πόσο καιρό είχα να πιω σαμπάνια!ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Αχ, πόσα λεφτά μου κόστισε αυτή η σαμπάνια! Αλλά δεν

πειράζει, χαλάλι σου.ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ: Πω, πω, αγάπη μου. Με τέτοιες ιδέες που έχεις, θα

’λεγε κανείς πως είσαι χρόνια στην παρανομία.ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Μα είμαι χρόνια στην παρανομία, τσουρεκάκι μου. Τόσα

χρήματα έχω βουτήξει από το υπουργείο, αν δεν είχα μάθει ακό-μα τα κόλπα...

ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ: Πάντως ήταν καταπληκτική η ιδέα σου. Κατάφερες με τις διασυνδέσεις σου να μείνει η πειρατική πινακοθήκη άδεια, ώστε να μπούμε εγώ και ο Μίλτος, να πάρουμε τον πίνακα και να φύγουμε σαν κύριοι.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Πράγματι, φαίνεται πως είμαι γεννημένος για την παρα-νομία.

ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ: Και πόσο γρήγορα κατάφερες να βρεις αγοραστή! Ομως υπάρχει ένα πρόβλημα.


ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Τι πρόβλημα, καρδιά μου;ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ: Πώς θα καταφέρουμε να γίνει η συναλλαγή, χωρίς να

μας πιάσει η αστυνομία;ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Μην ανησυχείς. Η συναλλαγή θα γίνει κάπου που δεν θα

την πάρει είδηση κανείς.ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ: Πού;ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Στο “Μπαλαρίνα” του Στραβοδόντη. Αποκλείεται η αστυ-

νομία να πάει να ψάξει ένα από τα πλοία του υπουργείου. Είναι επιεικώς τρελό.

ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ: Και πώς θα ανεβώ στο πλοίο, αφού ο Στραβοδόντης, με σιχαίνεται;

ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Αυτό άσ’ το πάνω μου. Εσύ τώρα πρέπει να κάνεις μια άλλη δουλειά.

ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ: Τι δουλειά;ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Θα πάρεις μια κάμερα, θα βγάλεις από μέσα όλα τα

εξαρτήματα, θα κρύψεις μέσα τον καμβά που κλέψαμε, και όταν θα είναι η ώρα της συναλλαγής, θα τον βγάλεις από κει, θα τον δώσεις στον αγοραστή και θα βάλεις μέσα τα λεφτά.

ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ: Και αν ψάξει την κάμερα ο κάμεραμαν;ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Θα φροντίσω εγώ, κάμεραμαν να είναι ο Μίλτος.ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ:Και κάτι ακόμα. Πού θα τον βρω εγώ τον αγοραστή;ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Μην ανησυχείς, θα έρθει αυτός σε σένα. Ακόμα και στο

αμπάρι να σε κλείσει, που λέει ο λόγος, ο Στραβοδόντης, αυτός είναι του πλοίου και θα σε βρει. Πρόσεξε, όμως να σου πει το σύνθημα πρώτα.

ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ: Και ποιο είναι το σύνθημα;ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Ο Ραμσής ο Β΄ έφαγε τη γάτα του.


ΣΚΗΝΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ(Επαναφορά στη σκηνή 9.)ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Και ύστερα τι έκανες;ΠΕΤΡΟΣ: Υστερα έψαξα έναν έναν τους άνδρες σου.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Σωματικός έλεγχος δηλαδή;ΠΕΤΡΟΣ: Τι λες; Σε χτύπησε η κλεισούρα του βαρελιού κατακούτελα;

Το βιογραφικό τους έψαξα! Και δε μου λες τι ξέρεις γι’ αυτόν τον Τάσο;

ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Κάτσε να σκεφτώ, έχω απομνημονεύσει τα βιογρα-φικά όλων πάνω στο πλοίο. Να το, το θυμήθηκα!

ΠΕΤΡΟΣ: Λοιπόν;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Τάσος Λίλιου, διπλωματούχος των Ι.Ε.Κ. Μπουρ-

νούζι στο τμήμα της ναυτικής. Έχει δουλέψει σε μεγάλα κρου-αζιερόπλοια όπως το: ‘Κατρίνα’, ‘Μαργαρίτα’ κ.ά.. Τι έχεις να πεις;

ΠΕΤΡΟΣ: Μόλις κόπηκες στο μάθημα αναγνώρισης προσώπου.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Γιατί;ΠΕΤΡΟΣ: Γιατί ο Τάσος δε λέγεται Τάσος Λίλιου, αλλά Τάσος Ζήσας,

γνωστός και με το ψευδώνυμο Κιόνης, καθότι μέγας αρχαιοκάπη-λος. Έχει κάνει δουλειές με γνωστές συμμορίες όπως: “Οι κόκκι-νοι αετοί”, “Οι κίτρινοι ποντικοί” κ.ά.. Επίσης βρήκα και μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία.

ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Τι πληροφορία;ΠΕΤΡΟΣ: Είναι πρώην γκόμενος.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Δικός σου;ΠΕΤΡΟΣ: Δε σου απαντώ, γιατί δε μου το επιτρέπει η αγωγή μου.ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Τότε ποιανού είναι πρώην γκόμενος;ΠΕΤΡΟΣ: Της γυναίκας σου, της Κούλας!ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Η καρδιά μου!ΠΕΤΡΟΣ: Άσε την καρδιά σου στην ησυχία της και άκου. Επειδή,

λοιπόν, σύμφωνα και με αυτά που μου είπες τα πράγματα έχουν σφίξει στο καράβι, ο φίλος μας ο Τάσος, μάλλον, θα την κάνει σήμερα το βράδυ τη δουλειά. Οπότε θα ζητήσω και εγώ ενισχύσεις και είμαι σίγουρος πως η σημερινή νύχτα θα μας μείνει αξέχαστη.


ΣΚΗΝΗ ΔΩΔΕΚΑΤΗ(Έξω από την πόρτα του αμπαριού του πλοίου. Ο Τάσος περπατάει πάνω κάτω με ανυπομονησία, ενώ ο Πέτρος βρίσκεται κρυμμένος πίσω από ένα βαρέλι και τον παρακολουθεί. Μπαίνει ο Στραβοδόντης περπατώντας σαν κομάντο και κοιτώντας προς τη σκάλα που βγάζει στο κατάστρωμα. Καθώς περπατάει, έρχεται μούρη με μούρη με τον Πέτρο.)ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ (σιγά καθ’ όλη τη διάρκεια της σκηνής): Τι κάνει,

καλέ, εδώ;ΠΕΤΡΟΣ (σιγά καθ’ όλη τη διάρκεια της σκηνής): Εγώ τι κάνω εδώ,

εσύ τι κάνεις εδώ;ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Εγώ παρακολουθώ την Κούλα.ΠΕΤΡΟΣ: Κι εγώ παρακολουθώ τον Τάσο.

(Μπαίνει η Κούλα και τρέχει στην αγκαλιά του Τάσου.)ΚΟΥΛΑ: Τάσο, αγάπη μου!ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Θα τη σκοτώσω τη μοιχαλίδα!ΠΕΤΡΟΣ: Αυτό σε πείραξε τώρα; Κάτσε να ακούσουμε.ΚΟΥΛΑ: Τι γίνεται, καλέ μου;ΤΑΣΟΣ: Τώρα να βγάλω την Πολυξέρου από το αμπάρι, να πάρω τον

πίνακα και φεύγουμε.(Ανοίγει την πόρτα του αμπαριού. Η Πολυξέρου βγαίνει στη σκηνή μαζί με τον κάμεραμαν.)

ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ: Ποιος είναι;ΤΑΣΟΣ: Ο Ραμσής ο Β΄ έφαγε τη γάτα του.ΠΟΛΥΞΕΡΟΥ: Τα λεφτά πού είναι;ΤΑΣΟΣ (δείχνει το σακούλι): Εδώ τα έχω.

(Η Πολυξέρου ανοίγει την κάμερα και βγάζει από μέσα τον πίνακα.)

ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ ΚΑΙ ΠΕΤΡΟΣ (δυνατά): Ψηλά τα χέρια! Αστυνομία!


ΣΚΗΝΗ ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ(Στο κατάστρωμα οι τρεις Ναύτες προσπαθούν να κατεβάσουν τη βάρκα.)ΝΑΥΤΗΣ 3: Θα ήθελα να είμαι από μια μεριά να δω τα μούτρα του

Τάσου, όταν θα μάθαινε ότι του πήραμε τα διαμάντια.ΝΑΥΤΗΣ 1: Πράγματι θα είχε πολύ πλάκα!ΝΑΥΤΗΣ 4: Με τον Μπρούτζο τι κάνατε;ΝΑΥΤΗΣ 3: Τον κρύψαμε στα μαγειρεία μέσα σε ένα μεγάλο καζάνι.ΝΑΥΤΗΣ 1: Μόνο να μην τον βρούνε πολύ σύντομα.ΝΑΥΤΗΣ 3: Μην ανησυχείς, όταν θα τον βρούμε εμείς, θα είμαστε

ήδη στη Βραζιλία.(Ένας αστυνομικός που ήταν κρυμμένος στη βάρκα πετάγεται όρ-θιος σημαδεύοντάς τους.)

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ: Ακίνητοι! Αστυνομία!

ΣΚΗΝΗ ΔΕΚΑΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ(Στο γραφείο του υπουργού. Ο Στραβοδόντης και Πέτρος στέκονται προσοχή.)ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Σας αξίζουν τα θερμότερα των συγχαρητηρίων, διότι

χάρη στην ανδρεία και την εξυπνάδα σας εξαρθρώθηκαν δυο μεγάλες εγκληματικές δραστηριότητες και μια μικρή. Για τη συ-νεισφορά σας, λοιπόν, σας απονέμω το βραβείο του ερυθρού κρανίου και σας προάγω σε επιθεωρητές της Πειρατικής Αστυ-νομίας.

ΣΤΡΑΒΟΔΟΝΤΗΣ: Και μετά σου λέει πως η πατρίδα δεν ανταμείβει τους σωστούς.

ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Το μόνο κακό είναι πως θα πρέπει να μετατεθείτε σε ένα χωριό πάνω στα Τζουμέρκα.

ΠΕΤΡΟΣ: Στραβοδόντη! Ήρθε το τέλος σου!(Ο Πέτρος αρχίζει να κυνηγάει το Στραβοδόντη και βγαίνουν μαζί εκτός σκηνής.)

ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Καλέ, κυνηγητό παίζετε; Θέλω κι εγώ!(Ο υπουργός βγαίνει τρέχοντας.)

ΤΕΛΟΣ


Χριστίνα Γεωργοπούλου 2ο Γενικό Λύκειο Γέρακα

Σ’ αγαπώ: πρόταση ελλειπτική, αποτελούμενη αποκλειστικά από ρήμα και αντικείμενο. Δύο λέξεις, μόνο, εύκολες να ειπωθούν, όμως δύσκολα λέγονται ενώ τις νιώθεις. Λένε πως αν δεν μισείς, δεν ξέρεις ν’ αγαπάς. Γιατί όμως να μπορεί κανείς να μισεί χωρίς, απαραιτήτως, να γνωρίζει ν ‘αγαπά;

Εγώ; Εγώ μισώ. Μισώ άτομα καταστάσεις, πράγματα. Μισώ ταινίες, βιβλία, χαρακτήρες, ακόμα και το σκύλο της γειτόνισσας μου που γαβγίζει κάθε πρωί και με ξυπνάει μες στο χάραμα. Όμως ύστερα συγχωρώ τους πάντες και τα πάντα, γιατί τους δικαιολογώ. Δικαιολογώ τα λάθη και τα ελαττώματά τους, διότι σίγουρα κάτι τους ώθησε να τα πράξουν.

Αρκεί άραγε αυτό για ν’ αγαπήσω; Γιατί αν όχι, τότε ψεύδομαι ασυστόλως όλον αυτόν τον καιρό... Λέω ψέματα στον εαυτό μου, στην οικογένεια και στους φίλους μου. Μα πάνω απ’ όλα λέω ψέματα σ’ εσένα, που σημάδεψες τη ζωή μου για πάντα. Δεν είναι δυνατόν! Δεν το πιστεύω. Τότε πώς εγώ...; Πώς εσύ;…Πώς εμείς;…Μα δεν γίνεται, γιατί τότε τι είναι αυτό που νιώθω όταν σε βλέπω; Γιατί εκτοξεύομαι στα ουράνια, όταν σε ακούω; Και πώς γίνεται να χτυπά η καρδιά μου τόσο δυνατά όταν με αγγίζεις, μ’ αυτό το άγγιγμα σου το φευγαλέο που μου είναι παρ’ όλα αυτά τόσο απαραίτητο; Γιατί προτίθεμαι να κάνω τα πάντα για σένα; Και τι είναι αυτό το απίστευτο κενό που με πονάει τόσο όταν βρίσκεσαι μακριά μου σε απόσταση μεγαλύτερη από πενήντα μέτρα;

Αυτό δεν είναι αγάπη;


Σόφη Νικολέα

Μα ποιόν κοροϊδεύω; Πώς μπορεί να είναι αγάπη; Αφού αγάπη δίχως μίσος δεν υπάρχει κι εγώ όταν σε κοιτάζω μόνο μίσος δεν μπορώ να νιώσω. Εντάξει. Όχι πανικός. Αφού δεν είναι αγάπη, τότε δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά έρωτας. Ναι, είναι σίγουρα έρωτας! Αυτό το τσίμπημα στο στομάχι και η ανατριχίλα στην ραχοκοκαλιά μου, όποτε σε πλησιάζω. ‘Η ίσως η γη που χάνεται κάτω από τα πόδια μου κάθε φορά που μου κλείνεις το μάτι κι εκείνο το ένοχο σκίρτημα ζήλιας, όταν σε περιτριγυρίζουν άλλα άτομα. Μπορεί να είναι και το χαζό χαμόγελο που σχηματίζεται στο πρόσωπό μου σαν με αγκαλιάζεις.

Όμως τι είναι ο έρωτας; Κάτι στιγμιαίο, παροδικό, ένα εντυπωσιακό πυροτέχνημα που μαγνητίζει το βλέμμα σου στον ουρανό και σε κάνει να ονειρεύεσαι, όμως μονάχα μέχρι να σβήσει. Μετά ο ουρανός σκοτεινιάζει πάλι απότομα. Άλλοι το


νομίζουν κατάρα, μα για άλλους αυτό το μικρό διάλειμμα στον κόσμο των χαμένων ελπίδων είναι το μεγαλύτερο δώρο. Για μένα από την άλλη είναι όπως όταν βρίσκεσαι σε μια αίθουσα αναμονής στο νοσοκομείο. Εκεί συναντάς ανθρώπους που σου κρατούν συντροφιά και χαίρεσαι όσο είναι μαζί σου, γιατί ξεχνάς το άγχος της επερχόμενης εξέτασης ή της εγχείρησης ή της διάγνωσης που ελλοχεύει στο άνοιγμα της πόρτας του γραφείου του γιατρού. Κάποια στιγμή όμως φτάνει η σειρά τους και φεύγουν χωρίς να δώσουν κανένα σημάδι ζωής, ποτέ πια. Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που τους ξαναβλέπεις και κλινικά αποδεδειγμένο πως θα σου λείψουν πολύ. Τελικά, όμως βρίσκεται πάλι σε μια άδεια αίθουσα, ολομόναχος. Εσύ και το αίσθημα νοσταλγίας σου να περιμένετε τη φωνή του γιατρού ή της νοσοκόμας να σας καλέσουν.

Είναι αλήθεια λοιπόν; Θα φύγεις κι εσύ; Θα χαθείς στην βοή του δρόμου της ζωής; Δεν μπορώ να σου φέρω αντίρρηση, είναι δικαίωμά σου να αναζητήσεις τα θαύματα του κόσμου και να ικανοποιήσεις την περιέργειά σου. τι θα γίνει όμως με το ‘’για πάντα’’ σου; Ήταν ψεύτικο; Διότι αν είναι έτσι τότε ήταν ψεύτικο και το ‘’ποτέ’’ σου και ξέρεις, εμένα δεν μου αρέσουν τα ψέματα ούτε και η υποκρισία. Κοίτα με στα μάτια και απάντα μου ειλικρινά: Θα μ’ εγκαταλείψεις; Θα χαθείς απ’ τη ζωή μου; Ή μάλλον όχι, μην απαντάς, μαντεύω την απάντηση! Για το λόγο αυτό, από εδώ και στο εξής θέλω να γνωρίζεις πως ένα συναίσθημα θα υπάρχει μέσα μου για σένα, το μίσος! Θα σε μισώ, επειδή έγινες μια ανάγκη για μένα, επειδή το άρωμα σου θα μείνει χαραγμένο στο μυαλό μου. Θα σε μισώ, γιατί έγινα πειθήνιο όργανο των ματιών σου και εθίστηκα στον ήχο της φωνής σου! Κι ύστερα, να, θα μισώ αρκετά για να μπορώ να αγαπήσω, όμως δεν θα υπάρχει κανείς για να δώσω την αγάπη μου. Και τότε, τότε θα σε μισήσω περισσότερο, γιατί μ’ έμαθες


Σόφη Νικολέα

1�0 «οι μαθητές γράφουν!»

ν’ αγαπώ, αλλά χάθηκες στη κοιλάδα των πιθανοτήτων πριν ακόμα προλάβω να σε κρατήσω δίπλα μου και να εξασκήσω όσα μου δίδαξες.

Η αλήθεια όμως είναι πως εγώ δεν μπορώ να μισώ κανέναν και τίποτα αιωνίως, πράγμα που σημαίνει πως αργά ή γρήγορα θα σε συγχωρήσω.

Σε συγχωρώ: πρόταση ελλειπτική, αποτελούμενη αποκλει-στικά από ρήμα και αντικείμενο. Φράση η οποία έχει χάσει την πρωταρχική της έννοια, που πηγάζει από τα συνθετικά του ρή-ματος (συν + χωρώ < χώρος) και στα αρχαία ελληνικά μεταφρά-ζεται ως εξής: Δίνω την δυνατότητα στους άλλους να μπουν (να χωρέσουν) στη ζωή μου.

Τώρα που κατάφερα να ανακαλύψω πώς το μίσος πηγάζει από την αγάπη και αντίστροφα, συνειδητοποιώ πως θέλω να βρίσκεσαι στη ζωή μου, γι’ αυτό θα σου κρατήσω μια καρέκλα στο τραπέζι της καρδιάς μου. Μπορείς να καθίσεις ή να απορρίψεις την πρότασή μου, η καρέκλα σου όμως θα βρίσκεται πάντα εκεί και θα έχει γραμμένο το όνομα σου για να μην ξεχάσεις ποτέ πως είναι φτιαγμένη ειδικά για σένα, διότι εγώ σε συγχώρεσα.

Μα γιατί να κάνω κάτι τέτοιο; Γιατί να δώσω μια τόσο σημαντική θέση σ’ ένα άτομο που μισώ; Η απάντηση μου μοιάζει ξαφνικά τόσο αυτονόητη: Γιατί σ’ αγαπώ!

Αυτό είναι αγάπη τελικά, η συγχώρεση. Δεν είναι το μίσος που σε κάνει ν’ αγαπάς, αλλά το γεγονός πως παρά το μίσος και την αποστροφή που ίσως νιώθεις για έναν άνθρωπο, επιθυμείς να τον συγχωρέσεις και να του δώσεις την ευκαιρία να βρίσκεται μαζί σου στην αίθουσα του κινηματογράφου, όπου προβάλλεται η ταινία μικρού μήκους με τίτλο “Η Ζωή μου’’.

Ελπίζω ν’ απολαύσεις την ταινία.

λογοτεχνικο εργαστηριο 2012 1�1

ΜΕΡΟΣ Δ΄


ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓAΣΤΗΡΙΟ:

οι μαθητές γράφουν 2012!

ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ(Όλα τα έργα βρίσκονται στην ιστοσελίδα

http://dide-anatol.att.sch.gr)

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2011-2012

1ο Γυμνάσιο ΑυλώνάΕυγενία Μακροδημήτρη «Το πριν και το μετά» (Έπαινος)

Γεωργία-Ζωή Παναγιωτοπούλου «Μου λείπεις Καρδιά μου» (Έπαινος)

Σπυριδούλα Σαγροπούλου «Θα ήθελα …» (Έπαινος)

3ο Γυμνάσιο ΑχάρνώνΚωνσταντίνος Γκίκας «Θάλασσα» (Έπαινος)

Μαριαλένα Διαμαντοπούλου «Οι ηλιαχτίδες ταξιδεύουν» (Έπαινος)

Γεωργία Καλουδά «Το Παγωμένο Λιβάδι» (Έπαινος)

Λένα Κεβχισβίλι «Αθόρυβη Σιωπή» (Έπαινος)

Πετρίνα Μπάτραλη, Ελένη Τιρεκίδου, Μαρία Τιρεκίδου, Όλγα Φωτιάδου «Το αλφαβητάρι του έρωτα» (Βραβείο)

Πετρίνα Μπάτραλη «O χείμαρρος» (Έπαινος)

Γεωργία Νικολαΐδη «H μέρα τρέχει» (Έπαινος)

Βασιλική Ντούρου «Ένας σκοτεινός δρόμος» (Έπαινος)

Σοφία Συμεωνίδου «Έμπνευση» (Έπαινος)

Ελένη Tιρεκίδου «Χρυσή φυλακή» (Έπαινος)

Μαρία Τιρεκίδου «Η θάλασσα και η πόλη» (Έπαινος)

Όλγα Φωτιάδου «Με ένα χαρτί και ένα μολύβι» (Έπαινος)

Μαρία Χωριανοπούλου «Άγρυπνη» (Διάκριση)


10ο Γυμνάσιο ΑχάρνώνΔέσποινα Βελέντζα «Η Σιωπή» (Έπαινος)

Νικολέτα Θεοδωρέλου «Θλιμμένη μοναξιά» (Έπαινος)

Γιάννης Καλογερόπουλος «Έχω ένα φίλο» (Έπαινος)

Δαμιανός Καράμπελας «Αυγερινός» (Έπαινος)

Ευαγγελία Κοκμοτού «Ο άγνωστος» (Έπαινος)

Ηρώ Κυρλιγκίτση «Το κλειδί της λύτρωσης» (Έπαινος)

Μαρία Μαργαρώνη «Ο επισκέπτης» (Έπαινος)

Έλενα-Μπιάνκα Μαρκουλέσκου «Χάνομαι…»(Έπαινος) Κική Ναυροζίδη «Πεπρωμένο μου ασφράγιστο» (Έπαινος)

Παναγιώτα Ναυροζίδη «Χρόνιοι φύλακες» (Έπαινος)

Νώντας Ντζουμανίκας «Έρωτας» (Έπαινος)

Μαρία Παπαδοπούλου «Κάποιο απ’ τα αστέρια» (Έπαινος)

Οριέλα Πιέτρι «Μυστικό παραμύθι» (Βραβείο)

Λένα Σαρηγιανίδου «Σπασμένο όνειρο» (Έπαινος)

Ηλίας Σαχσανίδης «Πικρά γενέθλια» (Έπαινος)

Ναταλία Σεβαστού «Άγνωστο φως» (Έπαινος)

Χριστίνα Σιδέρη «Παραμύθι» (Έπαινος)

Χρήστος Στραβοκέφαλος, Γιώργος Γαλάνης «Ο Θαλής» (Έπαινος)Μπάμπης Τσαμαϊδής «Όνειρα» (Έπαινος)

Ράνια Τσεκούρα «Η συνταγή της φαντασίας» (Έπαινος)

Δημήτρης Φοίφας «Αδικία» (Διάκριση)

Παναγιώτα Χατζηδημητρίου «Άγγελος εξ ουρανού» (Έπαινος)

Γιάννης Χολίδης «Τα τρία δαχτυλίδια» (Έπαινος)

12ο Γυμνάσιο ΑχάρνώνΡάνια Ντεμάρ «O κόσμος μου» (Διάκριση)Δέσποινα Παππά «Ανάσα των ονείρων» (Έπαινος)

Μαρία Σέκκα «Αν ήμουν αγόρι» (Έπαινος)

1ο Γυμνάσιο ΓέράκάΑγγελική Γκίκα «Είσαι η έμπνευσή μου» (Έπαινος)

Ξένια Γραμματικού, Σοφία-Ουρανία Αργείτη «Η φιλία» (Έπαινος)

Μοσχουλίνα Κουρουμπλή, Γεωργία Μπουρμπούλη, Στέλλα Μιχαηλίδου, Χριστίνα Ξυνογαλά «Ήταν μόνο ένα όνειρο» (Έπαινος)

Μαρίνα-Γεωργία Μιχελάκη, Δάφνη-Βιργινία Μυροπούλου «Θάλασσα καλοκαιρινό όνειρο» (Έπαινος)

Ζένια Μπάρρι «Θάλασσα» (Έπαινος)

Ζένια Μπάρρι, Ειρήνη Ντίνου «Νανούρισμα» (Έπαινος)

Μαριέττα Νιρού «Μόνη μες τη νύχτα» (Έπαινος)

Χριστίνα Ξυνογαλά «Αν ο χρόνος γύριζε πίσω» (Έπαινος)

Χριστίνα Παχύ «Το φθινόπωρο και η άνοιξη» (Έπαινος)

Γυμνάσιο Εκπάιδέυτήριά ΚάισάρήΑλέξανδρος Γιαννιτσόπουλος «Το καλοκαίρι» (Έπαινος)

Χριστίνα Σταμούλη «O ήλιος της νύχτας μου» (Έπαινος)

Ελληάννα Τσουπρά «Σ’ αγαπώ ακόμα» (Έπαινος)

Ιβάνα Φαφαλιού, Λήδα Φίλιππα, Χριστίνα Φωτίου «Ταξίδι μέσα στη νύχτα» (Έπαινος)

Γυμνάσιο Κάλλιτέχνικο ΓέράκάΕλένη Γιαννακού «Τα χρώματα» (Διάκριση)

Παρασκευή-Αγορίτσα Γονίδη «Ο κύκλος της ζωής» (Έπαινος)

Καλυψώ Ζωγραφίδη «Μια αρχή» (Έπαινος)

Ελευθερία Τσαγκαράκη «Πού είσαι;» (Έπαινος)

Σταύρος Τσαντές «Προς διεκπεραίωση» (Βραβείο)

Φοίβος Χαλκιόπουλος «Όταν οι φωτιές πεθαίνουν» (Έπαινος)

1ο Γυμνάσιο ΚάλυβιώνΡοβένα Αλεξανδρή «Τα μάτια σου τα όμορφα» (Έπαινος)

Παρασκευή Δημητρίου «Το ρόδο» (Έπαινος)

Αναστασία Μιζράχι «Εσύ» (Διάκριση)

Αθηνά Ποθουλάκη «Με ψάχνω» (Έπαινος)

Κωνσταντίνα Τζιώτη «Είμαι μια ποιήτρια» (Έπαινος)

1ο Γυμνάσιο ΚορώπιουΆννα Ανδρέου «Ακόμα μια φορά» (Έπαινος)

Ζωή Βάσιλα «Ζήσε» (Έπαινος)

Νατάσα Βασιλοπούλου «Όταν δουλεύεις» (Έπαινος)

Αρτίλα Μπραχάι «Μια καινούρια αρχή» (Έπαινος)

1�� «οι μαθητές γράφουν!»

2ο Γυμνάσιο ΚορώπιουΝαταλία Αναστασοπούλου «Γλυκό Καλοκαιράκι» (Έπαινος)

Μαρία Βράμε «Άλλη μια νύχτα στην αγκαλιά σου» (Έπαινος)

Ρονάλντο Γκιόσι «Μια νύχτα ή Μια ημέρα» (Έπαινος)

Ελενα Δημήτρη «Για σένα» (Έπαινος)

Ντανιέλα Καπτζίου «Η αγάπη» (Έπαινος)

Ελένη Κωτσίδη «Τι είναι η ζωή» (Έπαινος)

Χριστίνα Μαράι «Σκληρός χειμώνας» (Έπαινος)

Ορέστ Μπαϊρακτάρη «Το σχολείο» (Έπαινος)

Δήμητρα Ξύδη «Αγάπη!» (Έπαινος)

Ευανθία Σιδηρουργού «Η αγάπη είναι για δύο» (Έπαινος)

Γυμνάσιο Κώστέά-ΓέιτονάΧριστίνα Παπαδάκη «Τριαντάφυλλα στο παραθύρι» (Βραβείο)

Μαρίνα Τσιρώνη «Δύο σώματα θύματα» (Έπαινος)

Μουσικο Γυμνάσιο ΠάλλήνήσΔέσποινα Δρικάκη «Η νύχτα» (Έπαινος)

Δημήτρης Ζήρος «Φόβος» (Έπαινος)

Ειρήνη Θεοκλήτου «Χωρίς τίτλο» (Έπαινος)

Τζοβάννι Κάλιτς «Απέναντι από το τείχος» (Έπαινος)

Ελένη Καπίρη «Χωρίς τίτλο» (Έπαινος)

Πέτρος Καρατσόλης «Θυμός» (Έπαινος)

Αλέξανδρος Κάσο «Xωρίς τίτλο» (Έπαινος)

Αγγελική Κοκκίνου «Επιθυμία» (Έπαινος)

Ιωάννης Κοκκόρης «Όνειρα» (Έπαινος)

Ελένη Κοντού «Μη φύγεις» (Έπαινος)

Λουντμίλα Κοντρεάνου «Η ευτυχία» (Έπαινος)

Βαγγέλης Κοπανάκης «Οδοιπόρος» (Διάκριση)

Kωνσταντίνα Κορδούλη, Νικολέτα Θωμοπούλου, Κυριακή Κονταράτου, Δημήτρης Κωσταρέλος, Κατερίνα Κόρδη, Ιφιγένεια Κοντρατίεβα, Ευελένα Κατσώρχη, Φίλιππος Κετεντζιάν «Όταν ζυγώνεις» (Έπαινος)

Μαρία Λαμπρινού «Χωρίς τίτλο» (Έπαινος)

Αλεξάνδρα Λάμπρου Τρουχίγιο «Απουσία» (Έπαινος)

Αλεξάνδρα Μάρη «Χωρίς τίτλο» (Έπαινος)

Ελίνα Μητρούσια «Χωρίς τίτλο» (Έπαινος)

λογοτεχνικο εργαστηριο 2012 1��


Φοίβος Νικολαΐδης «Φωτιά» (Έπαινος)

Ιάσωνας Νησσόπουλος «Ο χρόνος» (Έπαινος)

Φωτεινή Ξύστρη «Χαϊκού» (Έπαινος)

Θωμαή Σταυριανού «Συνειρμοί…» (Έπαινος)

Αθανασία Σταυρογιάννη «Κι αν σ’ αγαπώ» (Έπαινος) Αλέξανδρος Τζιόβας «Ο σκύλος μου» (Έπαινος)

Ελισάβετ Τσαλίκη «Το κοράκι» (Έπαινος)

Κατερίνα Τσούρα «Γιατί;» (Έπαινος)

Γυμνάσιο Νέά Γένιά ΖήριδήΔανάη Γκούλι «Όνειρα» (Έπαινος)

Βίκυ Γραβιά «Και όταν όλοι» (Έπαινος)

Αγγελος Μπιτσακτσής «Το Παραθύρι (οι 4 εποχές)» (Έπαινος)

Μαρία Σιούντρη «Τι είναι άραγε ο φόβος» (Βραβείο)

Αγγελική Τσιριγώτη, Αθηνά Χαρπαντίδη «Θάλασσα» (Έπαινος)

Άννα-Μαρία Φραγκοπούλου «Η ζωή» (Έπαινος)

1ο Γυμνάσιο Νέάσ ΜάκρήσΌλγα Βιβικίδη «Σκοπός» (Έπαινος)

Κατερίνα Ηλιοπούλου «Η πλάνη» (Έπαινος)

Κατερίνα Κάκαρη «Ο πόλεμος» (Βραβείο)

Εύη Καρτάλη «Αισιοδοξία» (Έπαινος)

Εύη Καρτάλη, Γιώργος Αρσενόπουλος, Κωνσταντίνος Αγριδιώτης, Δημήτρης Αραπαντελής, Δημήτρης Γκρόσσου «Αντιθέσεις» (Έπαινος)

Ελένη Σκουλάκου «Μια αγάπη περασμένη» (Έπαινος)

Βίβιαν Τασοπούλου «Κάθε μικρή ανάμνηση» (Έπαινος)

Θέμιδα Ραφανοπούλου, «Όχι στη βία στα σχολεία» (Έπαινος)

3ο Λυκέιο ΑχάρνώνΧρήστος Αργύρης «Ένας άνθρωπος…» (Βραβείο)

Φένια Κοντοπάνου «Διαδρομή» (Έπαινος)

Ειρήνη Μακρίδου «Μακάρι» (Έπαινος)

Θεοδώρα Μαλλούση «Ποδηλάτης ποιητής» (Βραβείο)

Θάλεια Μιτσούλη «Μη σταματάς» (Έπαινος)

Αναστασία Τσατσούλα «Εσύ» (Έπαινος)

4ο Λυκέιο ΑχάρνώνΔέσποινα Ασβεστοπούλου «Του τρόμου η αυγή!» (Έπαινος)

Ελένη Παραγυιού «Κούνια» (Έπαινος)

6ο Λυκέιο ΑχάρνώνΚυριακή Ατματσίδου «Ο φόβος του πόνου» (Έπαινος)

Χαράλαμπος Ευαγγελάτος «Το ορυκτό της θλίψης» (Έπαινος)

Χρήστος Καρσέλλας «Ο δικός σου σταθμός» (Έπαινος)

Μαρία Κυπραίου, Γερασιμούλα Κοσμίδη «Ο άγγελος των χαμένων ονείρων» (Έπαινος)

Ευαγγελία Πανωραία Λιούρη «Χαμένο ηλιοβασίλεμα...» (Έπαινος)

Αναστασία Παπαϊωσήφ, Ελενα Κριεμάδη «Η τιμωρία μου» (Έπαινος)

Άννα Μαρία Τζώτζη «Κάποιος από τους δυό μας» (Έπαινος)

7ο Λυκέιο ΑχάρνώνΣταματία Μυτικιώτη «Έξω περιτριγυρίζει…» (Έπαινος)

2ο Λυκέιο ΓέράκάΠαναγιώτης Αργυρόπουλος «Όνειρο» (Έπαινος)

Έλενα Αυγούστου «Αγάπη: ένας χορός της φύσης» (Έπαινος)

Χριστίνα Γεωργοπούλου «Με τα μάτια στη ζωή» (Έπαινος)

Μαρία Γιάννη «Το τέλος» (Έπαινος)

Μαριάννα Γουλή, Παναγιώτα Ζώτο, Νικολέτα Καραγιάννη, Τάσος Καρκούλιας, Μαρία Κατσαούνη «Το λουλούδι του πολέμου» (Έπαινος)

Ευάγγελος Ζιώγκας «Προς αμάχους και πεσιμιστές» (Έπαινος)

Νίκος Νικολόπουλος «Τα συναισθήματα» (Έπαινος)

Αλεξάνδρα Ξηροποτάμου «Σκουρόχρωμες εικόνες» (Έπαινος)

Γιάννης Οθίτης «Έρωτας» (Έπαινος)

Ελένη Προκοπάκη «Το τραγούδι» (Έπαινος)

Χριστίνα Τζανή «Πικρός Παράδεισος» (Έπαινος)

2ο Λυκέιο Γλυκών ΝέρώνΈλλη Κομηνέα «Τα Κρυφά Μυστικά» (Έπαινος)

Παναγιώτα Λαζάρου «Έφυγες» (Έπαινος)

Σοφία Νάκου «Όλα Χάνονται» (Έπαινος)



Λυκέιο Εκπάιδέυτήριa ΚάισάρήΣπύρος Αζαριάδης «Το δικό μου γιατί …» (Έπαινος)

Αντώνης Ανδρεαδάκης «Μοναξιά» (Έπαινος)

Ελένη Γεμιστού «Νηνεμία αισθήσεων» (Έπαινος)

Νικολέτα Ζαμπούρα «Είσαι μακριά…» (Έπαινος)

Λευκοθέα Καβρουλάκη «Πες μου μόνο γιατί;» (Έπαινος)

Εμμανουέλα Κωστούλη, Μαριάννα Μπερούκα, Χριστίνα Χαχαμίδη «Της ανυπαρξίας το δάκρυ…» (Έπαινος)

Ναντίνα Μούτου «Χωρίς Τίτλο» (Έπαινος)

Σοφιαλένα Νικολοπούλου «Φυλακισμένες σκέψεις» (Έπαινος)

Παναγιώτης Παπούλιας «Νύχτες Μοναξιάς» (Διάκριση)

Λυκέιο Ελλήνογέρμάνική ΑγώγήΡωμανός Ασαριωτάκης «Ουτοπία» (Έπαινος)

Νεφέλη Ασαριωτάκη «Κύκλος» (Έπαινος)

Αλίκη Ζωγράφου «Μια ιδέα από όνειρο» (Έπαινος)

Κάλλιτέχνικο Λυκέιο ΓέράκάΜελίτα Βασιλειάδη «Χώμα και Αύρα» (Βραβείο)

Μανώλης Χάλκος «4:00 π.μ» (Έπαινος)

Λυκέιο ΚέράτέάσΒασιλική Μιχάλη «Ανώνυμο» (Διάκριση)

Γεωργία Μπηλιώνα «Πουθενά» (Διάκριση)

Σταυρούλα Στουραιτη «Ψίθυροι» (Έπαινος)

Παρασκευή Χαλκιά «H αλήθεια του κόσμου του σήμερα, του αύριο και του χτες» (Έπαινος)

1ο Λυκέιο ΜάρκοπουλουΠαναγιώτης Δημητρίου «Ασπρόμαυρα όνειρα» (Έπαινος)

Ελένη Δουβίκα «Σαν ποίημα» (Έπαινος)

Αγγελική Κέλλη «Καθρέφτης Μοναξιάς» (Διάκριση)

Ελένη Μπότη «Λευκή Σελίδα» (Βραβείο)

Γεωργία Σειρήνογλου «Το τριαντάφυλλο» (Έπαινος)

Μαριάννα Σπανίδη «Μια ματιά στο παρελθόν» (Έπαινος)

Μαρία Τζούλα «Η ζωή μου σε μια ματιά σου» (Έπαινος)

Αμαλία Τσούρη, Δέσποινα Τουρτόγλου «Ξανά από την αρχή…» (Έπαινος)

2o Λυκέιο ΜάρκοπουλουΌλγα Κατριματζή «Άγνωστη ψυχή» (Έπαινος)

Ελιντόνα Κοτάϊ «Το αβγό» (Έπαινος)

Ευαγγελία Λαζαράκη «Τι είναι η ζωή;» (Έπαινος)

Κωνσταντίνος Σακκάς «Να…ξέρεις» (Έπαινος)

Βαγγέλης Σπανός «Κατεχόμενα όνειρα» (Έπαινος)

Νεφέλη Συρίγου «Διατηρητέο» (Έπαινος)

Λυκέιο Νέάσ ΜάκρήσΑντώνης Καρυδάκης «Μια Όμορφη Τρέλα» (Έπαινος)

Νίκος Μαρινάκης «Το τραγούδι της Νύχτας στο Ρόδο» (Βραβείο)

Λυκέιο ΡάφήνάσΔανάη Δαυλοπούλου «Κορδέλες από μετάξι» (Έπαινος)

Νικολέτα Καποτά «Το είδωλο» (Έπαινος)

Νίκος Καρβουνόπουλος «Ψευτοφώς» (Έπαινος)

Μαρία Κουντούρη «Ο κόσμος μας» (Έπαινος)

Γεωργία Μπάρκα «Τίτλοι τέλους» (Έπαινος)

Λυκέιο Σκάλάσ ΩρώπουΕιρήνη Βασιλειάδου «Το οξυγόνο μου είσαι εσύ» (Έπαινος)

Κωνσταντίνος Κάσσης, Κωνσταντίνος Κύρος «Του δρόμου ο ποιητής» (Έπαινος)

Χριστίνα Κοντογιάννη «Έξι θέλω κι ένα μπορώ» (Έπαινος)

Γρηγόρης Λάμπρος «Πόλεμος» (Έπαινος)

Κυριακή Μακρή «Μάταιη πίστη» (Έπαινος)

Βικτώρια Μάγκου «Νύμφη του Βοσπόρου» (Έπαινος)

Βενετσάνος Νικητάκης «Γκραφίτι» (Βραβείο)

Μιχάλης Νταλάρδας «Σε κρυστάλλινο πάτωμα» (Έπαινος)

Θεόφιλος Χατζηγιαννάκης «Μύγα Χελώνα Καρπούζι» (Έπαινος)



ΠΕΖΑ 2011-20121ο Γυμνάσιο ΑυλώνάΣιντορέλα Αβντουλάι «Ψευδαισθήσεις» (Έπαινος)

3ο Γυμνάσιο ΑχάρνώνΜαριαλένα Διαμαντοπούλου «Tο ξύλινο αλογάκι» (Έπαινος)Γεωργία Καλουδά «Ο μυστικός κήπος» (Έπαινος)Πετρίνα Μπάτραλη «Ενα παιδί στον άνεμο» (Έπαινος)Βασιλική Ντούρου «Να αγαπάς τη ζωή, αλλά μην την εμπιστεύεσαι

απόλυτα» (Έπαινος)Σοφία Συμεωνίδου «To τάγμα των αγγέλων» (Έπαινος)Ελένη Tιρεκίδου «Πολιτικές ενέδρες» (Έπαινος)Μαρία Τιρεκίδου «Οι εξετάσεις» (Έπαινος)

10ο Γυμνάσιο ΑχάρνώνΕυαγγελία-Σοφία Βεργούλη «Για λίγη ελπίδα... δανεική» (Έπαινος)Φίλιππος Ιωσηφίδης «Αχ... Αυτή η Πίνδος!» (Έπαινος)Γιάννης Κάζας «Ύπέροχο τίποτα με μπόλικο καθόλου» (Έπαινος)Δάφνη Κούμπου «Στην τελική…» (Έπαινος)Λεντίνα Σούλι «Ο Φόβος» (Διάκριση)

12ο Γυμνάσιο ΑχάρνώνΓιώργος Ηλιάδης «O αμέθυστος» (Έπαινος)Μαριάννα Πεχλιβάνη «Αντίο» (Έπαινος)

1ο Γυμνάσιο ΓέράκάΑννίτα Ελισσαίου «Tα αντίθετα έλκονται» (Βραβείο)Μοσχουλίνα Κουρουμπλή «Πικρή αγάπη» (Έπαινος)Ζένια Μπάρρι «Μακρινό ταξίδι στο όνειρο» (Έπαινος)Κατιάννα Ντελοπούλου «Το δεντρόσπιτο» (Έπαινος)Χριστίνα Ξυνογαλά, Μαργαρίτα Παγανoπούλου «Η εκδίκηση» (Έπαινος)Κωνσταντίνος Παπασπύρου «Μια παράξενη ιστορία» (Έπαινος)Αργύρης Πολύζος «Ο αληθινός θάνατος του Λουίτζι Περνιέ» (Έπαινος)

2ο Γυμνάσιο ΓέράκάΧριστίνα Αναστασίου, Νάσια Κόγιου «Ενδοοικογενειακή βία» (Έπαινος)Αγάπη Μουστρή «Πaζλ» (Έπαινος)Ελένη Στράτη «Αυτό το βράδυ…» (Διάκριση)Μαρία Τριανταφύλλου «O καθρέφτης των ονείρων» (Έπαινος)

Αθανασία Τσιτσιρή, Βασιλεία Τσιρτιμπίνη «Το μαγικό φρούτο του παππού» (Έπαινος)

Ελπίδα-Λουΐζα Φραγκιά «Ο κρυφός έρωτας δύο παιδικών φίλων» (Έπαινος)

3ο Γυμνάσιο ΓέράκάΓιάννης Γαλατσιάνος «Ο μικρός ψαράς» (Έπαινος)Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος «Μακριά απ’ την οικογένεια!» (Έπαινος)Κωνσταντίνος Δήμου «Ενα παράξενο ταξίδι» (Έπαινος)Ευαγγελία Κόντου, Αννεζίνα Κορασίδη «Ο έρωτας πονάει» (Έπαινος)

Γυμνάσιο Διάπολιτισμικήσ Εκπάιδέυσήσ ΑχάρνώνΕιρήνη Γιαννούλου «Οι χωρισμένοι δρόμοι» (Έπαινος)Βιολέτα Καλαϊτζίδου «Οι κολλητές φίλες» (Έπαινος)Ρεβέκκα Καρανικόλα «Η κυρία Μαριγώ αποκτά παιδί» (Έπαινος)Φανή Παρασίδου «Ιστορία αγάπης» (Έπαινος)Αναστασία Σαββίδου «Μια μοναχική γυναίκα» (Έπαινος)Σοφία Σονίδου «Ιστορία ενός μικρού παιδιού» (Έπαινος)Κλέιβιστ Χοτζάι «Η αποκάλυψη του ψέματος» (Έπαινος)

Γυμνάσιο Εκπάιδέυτήριά ΚάισάρήΚατερίνα Νέου-Κράλιεβιτς «Μια αληθινή ιστορία» (Έπαινος)

Κάλλιτέχνικο Γυμνάσιο ΓέράκάΑννίτα Αδάμη «Τo νησί του ιπτάμενου ανεμόμυλου» (Διάκριση)Λήδα Καλιπολίτη «Σκοτεινό χαμόγελο» (Βραβείο)Χριστίνα Κεφαλίδη «Μια μαργαρίτα» (Βραβείο)Γαλάτεια Κόνδη «Ο άγνωστος εαυτός μου» (Διάκριση)Κατερίνα Παρνασσά «Μπλέ αγάπη» (Έπαινος)Ελευθερία Τσαγκαράκη «Το όνειρο» (Έπαινος)Μαρία Τσιάντη «Ο φύλακας άγγελός μου» (Έπαινος)

1ο Γυμνάσιο ΚάλυβιώνΕυθυμία-Μαρία Γεδεών «Ιστορίες του δρόμου» (Έπαινος)Μαρία Γκόρτσου «Φοβάμαι...» (Έπαινος)Ιφιγένεια Κόλλια «Η τύχη αντίπαλη της μοίρας» (Έπαινος)Μυρτώ Λάβδα «Μια αγάπη με τίμημα» (Έπαινος)Γεωργία Λιάπη «Επιστροφή στο χρόνο» (Έπαινος)Αναστασία Μιζράχι «Οι συνέπειες της συνέπειας» (Έπαινος)



Μόνικα Μπρουσάι «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ, απλώς εσύ!» (Έπαινος)Χριστίνα Τζότζεφ «Ίδια, θορυβώδης και τεράστια» (Έπαινος)Δέσποινα Τραμπούλη «Μαμά και κόρη» (Έπαινος)Ηλίας Τσιανάκας «Η ελευθερία» (Έπαινος)

1ο Γυμνάσιο ΚορώπιουΒασιλική Αϊναλάκη «Ποπ καφέ» (Διάκριση)Μάρθα Ανωγιάτη «Η ιστορία ενός κοριτσιού» (Έπαινος)Αφροδίτη Αναγνώστου «Έφηβοι στο διάστημα τα Χριστούγεννα» (Έπαινος)Ζωή Βάσιλα «Μια μέρα γεμάτη μοναξιά» (Έπαινος)Ευαγγελία Καλλιακμάνη «Όταν πέφτουν τα αστέρια» (Έπαινος)Αρτίλα Μπραχάι «Στη βροχή» (Έπαινος)Πέτρος Νικολού «Αριστόβουλος και Μακρυλέγων» (Έπαινος)Δημήτρης Ντούνης «Η προδοσία» (Έπαινος)Βίκυ Παπαμιχάλη «Έγκλημα στην οικογένεια Μπράντυ» (Έπαινος)Θεανώ Ρίζου «Μια περιπέτεια στα χιόνια» (Έπαινος)Λευτέρης Σταύρου «Μαγικά κόλπα» (Έπαινος)

2ο Γυμνάσιο ΚορώπιουΈλενα Δημήτρη «Τα βάσανα της Χρύσας» (Έπαινος)Εράντα Ζάχη «Ο φίλος μου ο Λόρενς» (Έπαινος)Ντανιέλα Καπτζίου «Κυνηγώντας το όνειρο» (Έπαινος)Δήμητρα Κόκλα «Το τέλος του ονείρου» (Έπαινος)Χριστίνα Πασχάλη «Η Βιολέτα και το τραγικό της τέλος» (Έπαινος)Γεώργιος Σωφρόνης «Οι περιπέτειες του Ιουστινιανού» (Έπαινος)

Γυμνάσιο Κώστέά -Γέιτονά Όλια Καραλή «Ο στρατιώτης» (Έπαινος)Δημήτρης Παραχεράκης «Εξι μήνες και κάτι» (Βραβείο)Όλγα Σκιαδαρέση, Νίκη Σκιαδαρέση «Το τελευταίο κομμάτι» (Διάκριση)

Μουσικο Γυμνάσιο ΠάλλήνήσΖαφειρία Αλιφέρη «Ταξίδι προς την αγάπη» (Έπαινος)Κίμωνας Βιντζηλαίος «Το Καρό Πουκάμισο» (Έπαινος)Χάρης Δήμος «Κάποιος γνωστός άγνωστος» (Έπαινος) Εύη Δήμου «Το τέλος… Εμείς…» (Βραβείο)Δέσποινα Δρικάκη «Οι πουέντ» (Έπαινος)Δανάη Ευσταθίου «Κάτι παραπάνω από ρόλος...» (Έπαινος)Παναγιώτης Ευθυμίου «Τα γάντια» (Έπαινος)

Βαρβάρα Ζήκου «Η επιβίωση είναι μόνο η αρχή» (Έπαινος)Λυδία Καρακύκλα «Μοναξιά» (Έπαινος)Μυρτώ Καρζή «Η καμπαρντίνα» (Βραβείο)Χρύσα Μιχαλοπούλου «Αναπάντεχο γεγονός» (Έπαινος)Αρετή Μπαρτάκη «Το αθώο βλέμμα» (Έπαινος)Φοίβος-Δημήτρης Νικολαΐδης Lefrancois «Το δίλημμα» (Έπαινος)Ειρήνη Ντούτσουλη «Η σκιά» (Έπαινος)Μαρία Πάντζιου «Η υπόσχεση» (Έπαινος)Ιωάννα Παρδαλάκη «Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία» (Έπαινος)Κωνσταντίνος Πλας «Tόπος ονείρων» (Έπαινος)Μυρσίνη Ποντικοπούλου, Λήδα Χαριτωνίδη «Η κοπέλα, ο σκύλος και το

βιολί» (Διάκριση)Βασίλης Πορτελάνος «Μπροστά σε μία βιτρίνα» (Έπαινος)Νίκη Προκοπίου «Η υπόσχεση» (Έπαινος)Γιώργος Σκαρλάτος «Αγαπητό μου ημερολόγιο» (Έπαινος)Θωμαή Σταυριανού «Τα καινούργια της παπούτσια» (Έπαινος)Αλέξανδρος Χατζάκης, Γιάννης Ψαρράς «Το παράπονο του Αη Βασίλη»

(Έπαινος)

Γυμνάσιο Νέά Γένιά ΖήριδήΑγγελίνα Αβρίθη «Η στημένη αλήθεια» (Έπαινος)

Δημήτρης Δημητρίου, Φίλιππος Σταμέλος «Το μυστήριο του μοναστηριού» (Έπαινος)

Ζένια Πέτσα, Δάφνη Σωτηρίου, Βασιλική Χριστοδούλου «Το υπόσχομαι» (Έπαινος)

1ο Γυμνάσιο Νέάσ ΜάκρήσΚατερίνα Ηλιοπούλου «Σελίδα ημερολογίου» (Έπαινος)Κατερίνα Σταματελάτου «Κάθε βράδυ» (Έπαινος)Βάγια Τσιμάρα «Ενα τραγούδι» (Έπαινος)Μιχάλης Χατζηεμμανουήλ «Αλέξανδρος, 2012» (Έπαινος)

3ο Λυκέιο ΑχάρνώνΕυσαΐα Ακρινοπούλου «Σε ένα εξωτικό νησί» (Έπαινος)Φένια Λούκα «Με φωνάζουν Ελπίδα…» (Έπαινος)

6ο Λυκέιο Αχάρνών Έφη Γκαραβέλα «Ανοιχτή πληγή» (Βραβείο)


7ο Λυκέιο ΑχάρνώνΕιρήνη Κουτσοκώστα «Όταν κάτι αλλάζει…» (Διάκριση)Μαίρη Κρεούζη «Ύπάρχει και αυτός ο κόσμος…» (Έπαινος)Χρυσάνθη Μεγαλοοικονόμου «Το γράμμα της κόρης» (Διάκριση)

2ο Λυκέιο ΓέράκάΓεώργιος Αμπατζόγλου «Στιγμές…» (Έπαινος)Έλενα Αυγούστου «Ανεκπλήρωτα όνειρα» (Έπαινος)Άντα Καψούρη «Λίγα χρώματα φτάνουν…» (Διάκριση)Σεμέλη Μάνεση «Το Ημερολόγιο» (Έπαινος)Γεωργία Τσιτσίρη «Η ποδιά» (Βραβείο)

Λυκέιο Εκπάιδέυτήριά ΚάισάρήΔήμητρα Οικονόμου «Τα δάκρυα του έρωτα» (Έπαινος)

Λυκέιο Ελλήνογέρμάνική ΑγώγήΛήδα Αλαφογιάννη, Νεφέλη Ασαριωτάκη, Σήλια Θεοδοσοπούλου, Αλίκη Ζωγράφου «Κάγκελα χωρίς όνομα» (Διάκριση)Κατερίνα Αλεξοπούλου «Μονόδρομος» (Έπαινος)Χριστίνα Απέργη «Ύπεράνω πάσης υποψίας» (Έπαινος)Παναγιώτα Σίτου «Πόσο ωραία είναι στην άκρη της ζωής» (Έπαινος)Δημήτρης Χατόγλου «Ο βασιλιάς» (Διάκριση)

Λυκέιο Κάλλιτέχνικο Γέράκά Μελίτα Βασιλειάδη «Τελικά θα βρέξει» (Βραβείο)Σοφία Σταματοπούλου «Το βιογραφικό ενός Παραμυθά» (Βραβείο)

1ο Λυκέιο ΜάρκοπουλουΓρηγορία Μεθενίτη «Στάχτες» (Έπαινος)Μαριάννα Σπανίδη «Πέντε μέρες και δυο παύσεις…» (Έπαινος)Δέσποινα Τουρτόγλου «Το γράμμα» (Έπαινος)

2ο Λυκέιο ΜάρκοπουλουΝεφέλη Συρίγου «Θυμάσαι» (Έπαινος)

Λυκέιο Νέάσ ΜάκρήσΑντώνης Καρυδάκης «Η βελανιδιά» (Διάκριση)Παρασκευή Κορδερά «Ίσως είναι πια πολύ αργά!» (Έπαινος)Απόστολος Μαστρόκαλος «Ο μικρός» (Διάκριση)


Λυκέιο ΡάφήνάσΔανάη Δαυλοπούλου «10 Μαΐου 2011 με λένε Ελένη» (Έπαινος)Νικολέτα Καποτά «Οδός ελπίδας» (Έπαινος)Νίκος Καρβουνόπουλος «Ο νεκρός ποιητής» (Διάκριση)Σοφία Ραττάν «Το ημερολόγιο μιας έφηβης στην επόμενη γενιά» (Έπαινος)Ελπίδα Τσαρούχα «Το ημερολόγιο ενός παιδιού» (Έπαινος)

Λυκέιο Σκάλάσ ΩρώπουΓεωργία Ζερβογιάννη «Μάθημα ζωής» (Έπαινος)Ιωάννα Καραχάλιου «Γιατί;» (Έπαινος)Κωνσταντίνα Μίχα «Στα άδυτα της Κίνας» (Έπαινος)Φωτεινή Τσέκα «Αλγερία με πρωτεύουσα το Αλγέρι» (Έπαινος)

ΘΕΑΤΡΙΚΑ 2011-2012

1ο Γυμνάσιο ΑυλώνάΣιντορέλα Αβντουλάι «Το μήνυμα της Ιστορίας» (Διάκριση)

1ο Γυμνάσιο ΓέράκάΧριστίνα Ξυνογαλά «Το τριαντάφυλλο» (Έπαινος)

Κάλλιτέχνικο Γυμνάσιο ΓέράκάΧριστίνα Κεφαλίδη «75% κακάο» (Βραβείο)

Μουσικο Γυμνάσιο ΠάλλήνήσΧριστίνα Νικηφοράκη «Οι δυσκολίες της ζωής μιας έφηβης» (Έπαινος)

Γυμνάσιο Νέά Γένιά ΖήριδήΑγγελίνα Αβρίθη «Τα δικαιώματα των παιδιών» (Διάκριση)Δημήτρης Δημητρίου, Φίλιππος Σταμέλος «Η πριγκιποπούλα και το

βοσκόπουλο» (Έπαινος)

Γυμνάσιο Εκπάιδέυτήριών ΚάισάρήΚατερίνα Παντελάκου «Η ζωή είναι ωραία, όταν ξέρεις να ζεις» (Διάκριση)

1ο Γυμνάσιο ΚορώπιουΤάσος Χατζηγιάννης «Οι παλιοί είναι καλοί» (Έπαινος)



2ο Γυμνάσιο ΚορώπιουΕλένη Κοντόβα, Γεωργία Κόλλια «Tα δώρα της Πανδώρας» (Έπαινος)

2ο Γένικο Λυκέιο ΓέράκάΧαράλαμπος Βώρος «Χριστούγεννα της κρίσης» (Έπαινος)Χριστίνα Γεωργοπούλου «Ένας μονόλογος για την αγάπη» (Βραβείο)

2ο Λυκέιο ΜάρκοπουλουΉλια Κίτσου «Σχολή για…άνδρες» (Έπαινος)Νεφέλη Συρίγου «Προσμονή ανατολής» (Διάκριση)

Λυκέιο Σκάλάσ ΩρώπουΕυαγγελία Κάτσα, Γιώτα Κολιμάτση, Σοφία Λέντζα, Σιλβάνα Ότσκα «Σκάβε» (Έπαινος) Αλφόνσο Μαρασί, Μάνια Μπαλωμένου, Μαρία Παπανικήτα, Έλενα Σέλμαν «Μόδα είναι ό,τι μας ταιριάζει» (Έπαινος)


Documents

To βιβλίο 2012