Triple P Magazine zomer 2015

Thuis bijWouter Hoet

DJ BIJ DISCOBAAR A MOEDER

Positiefopvoeden

LENTE 2015 nr13

5 TIPSMAAK VAN JE KIND EEN WERELDBURGER

DE WARME WIJK1 BUURT, 160 NATIONALITEITEN

EEN GOED GESPREKZO DOE JE HET

DossierDe kracht vansamenleven

TRIPLE P MAGAZINE

2 TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015

Radio door Isabelle Rossaert

Een goed gesprek is altijd tweerichtingsverkeer

Thuis bij Wouter Hoet Het moet niet altijd ‘moeten’ zijn

Maak kennis met Elvira en Abdel

Dossier: De kracht van samenleven!

Hoe versterk je de band met je kind?Over het belang van een goede hechting

5 tips Maak van je kind een wereldburger

Gelinkt!

Reportage Samenleven in een multiculturele wijk

Boeken en tips voor kids

Triple P ouder Tamara:‘Ik geef niet meer zo snel toe.’

Vragen aan de opvoedingswinkel

Papa/mama Dubbelcolumn

Triple Pbetrouwbaar advies op maat

Het Triple P-programma (Positive Parenting

Program) biedt informatie en advies over de

ontwikkeling en het gedrag van kinderen en

jongeren. Als ouder of grootouder kun je een

beroep doen op begeleiding en training, indivi-

dueel of in groep:

ãTriple P-lezingen over positief opvoeden.

Elke lezing bestaat uit drie sessies van 2 uur.

ãTriple P-info en -tips tijdens een gesprek.

ãTriple P persoonlijk advies tijdens vier

gesprekken. Je maakt een plan en oefent

vaardigheden in.

ãTriple P-workshop van 2 uur over een

opvoedingsthema.

ãTriple P in groep, bestaande uit vijf sessies

en drie telefonische contacten.

ãTriple P persoonlijke begeleiding tijdens

tien gesprekken.

Waar vind je Triple P?ãVraag naar Triple P bij de opvoedings-

winkel, Kind en Gezin of het CAW.

ãKijk op www.triplepmagazine.be en

www.triplep.be. Op die websites vind je

een lijst met Triple P-medewerkers, een

actueel overzicht van de lezingen en

groepsprogramma’s.

ãElke werkdag kun je bellen naar Triple P

Provant (03 240 61 49) voor meer info.

ãOuders met kinderen tot drie jaar kunnen

bellen naar de Kind en Gezin-lijn (078 150

100), elke werkdag van 8 tot 20 uur.

Voor sommige Triple P-sessies betaal je een

bijdrage. De brochures, informatiebladen en

werkbladen van Triple P krijg je gratis mee.

VOLG TRIPLE P OOK OP FACEBOOK.Zie: ‘Positief opvoeden werkt!’

Surf ook naar WWW.TRIPLEPMAGAZINE.BE

INHOUD34789

1014151819202123

TRIPLE P MAGAZINE LENTE 2015 3

Hoofdredactie: Isabelle Rossaert

Redactie: Adelina Baleci, Veerle Berckmans, Thomas Buytaert, Yves

Debbaut, Heidi Stinissen, Tina Theunis, Hilde Weekers

Eindredactie: Delphine Buyle

Vormgeving: Inge D’haen

Foto’s: Barbara De Munnynck, Geertje De Waegeneer, Atilla Erdem

Illustraties: Silke Groffy, Tom Goovaerts

Werkten mee aan dit nummer: Atilla Erdem, Barbara Demunnynck,

Els Put, Heidi Stinissen, Hilde Weekers, Liesbeth Van den Berghe,

Ria Goris

Een gratis uitgave van de provincie Antwerpen in samenwerking

met Kind en Gezin, de opvoedingswinkels en Triple P Belgium.

VU: Leen Dries, Boomgaardstraat 22, 2600 Berchem

Triple P magazine • Boomgaardstraat 22, 2600 Berchem, 03 240 61 49

[email protected] • www.triplepmagazine.be

Radio

COLOFON

‘Mama, vind jij dit leuk om naar te luisteren?’, klinkt het vanop

de achterbank in de auto. Ik breng mijn achtjarige zoon naar

school en probeer tegelijk de laatste resten slaap uit mijn her-

senen te krijgen. De radio staat aan en in gedachten spoel ik

een paar minuten terug. Oh, we waren naar het nieuws aan het

luisteren, en het was iets over honderden doden, teruggevonden

in de kelders van huizen in een gebombardeerde stad. Het moet

Oekraïne geweest zijn, maar dat heb ik in mijn nog-niet-hele-

maal-wakker-staat gemist. Bij mij ging dat bericht het ene oor

in en het andere weer uit. Maar niet bij mijn achtjarige zoon.

Verschrikt zet ik de radio af. ‘Neen schatje, dat vind ik helemaal

niet fijn om naar te luisteren. Er gebeuren echt vreselijke dingen

op een aantal plaatsen in de wereld.’

Ik moet terugdenken aan iets wat mijn favoriete schrijver David

Grossman enkele jaren geleden tijdens een bezoek aan Brussel

vertelde. Of liever, hij stelde een vraag: ‘Is het wel verantwoord

om je kinderen op te voeden tot gevoelige, open mensen met

vertrouwen, als ze moeten opgroeien in een harde realiteit

als de onze?’ De harde realiteit waar Grossman over sprak was

die van Israël, waar hij woont, waar hij zijn kinderen heeft

opgevoed, het land waarvoor zijn zoon sneuvelde in dezelfde

zomer waarin mijn zoon geboren werd. En Grossman gaf ook

een antwoord op zijn eigen vraag: ‘Het antwoord is altijd: ja.

Want anders zijn we echt verloren, dan heeft de oorlog ons echt

verpletterd.’

Wij leven godzijdank niet in een oorlogssituatie. Wij leven in een

land waar het goed om te leven is. Dat vergeten we weleens,

omdat zelfs in een land als het onze samenleven met andere

mensen niet altijd even gemakkelijk is. Maar wij kunnen het, op

een vreedzame manier, en laten we onze kinderen maar alle kan-

sen geven om zich daar verder in te bekwamen. In dit nummer

van het Triple P-magazine vind je alvast een hoop handvatten

hiervoor. En die nieuwsberichten? Misschien moeten we de radio

maar eens wat vaker gewoon op mooie muziek afstemmen.

Isabelle Rossaert

Hoofdredactrice

Radio door Isabelle Rossaert

Een goed gesprek is altijd tweerichtingsverkeer

Hoe versterk je de band met je kind?Over het belang van een goede hechting

Reportage Samenleven in een multiculturele wijk

Boeken en tips voor kids

Vragen aan de opvoedingswinkel

Papa/mama Dubbelcolumn


“HET MOET NIET ALTIJD MOETEN ZIJN IN EEN

KINDERLEVEN.”

Wouter HoetTHUIS BIJ

Als helft van dj-fenomeen Discobaar A Moeder zet Wouter Hoet de dansvloer in brand op feestjes en festivals. Thuis in Borgerhout is hij de papa van Noor (8) en Miel (5).

Wouter Hoet: ‘Ik denk altijd dat we weinig regels hebben voor de kinderen. Tot we met andere ouders op stap gaan.’

ã Tekst & foto’s: Barbara De Munnynck


O ns interview valt tijdens de

schoolvakantie en Wouter

Hoet heeft er net een dag

met z’n dochter en zoon

opzitten: ‘We zijn naar de winkel geweest

en hebben gekookt. Uitstapjes naar de

speeltuin, het bos of de zee vinden de kinde-

ren altijd leuk, maar we kunnen ook perfect

een dag thuis zijn en gewone dingen doen.’

Wouter is het gewend om veel tijd door

te brengen met z’n kinderen: ‘Discobaar A

Moeder is een uit de hand gelopen hobby.

Ik probeer niet elk weekend te draaien en

in geen geval van donderdag- tot zondag-

avond. Tijdens de week werk ik bij het Jon-

geren Advies Centrum. De kinderen worden

van school opgehaald door de grootouders

en gaan rond halfacht slapen. Onze quality

time met het gezin speelt zich dus vooral af

rond tafel en bed (lacht). Aan het ontbijt en

tijdens het avondeten vertellen de kinderen

waarmee ze bezig zijn. Het zijn echte babbe-

laars, we moeten vooral opletten dat ze niet

vergeten te eten. Als ze ergens mee zitten,

komt dat er meestal net voor het slapengaan

uit. We hebben een vast bedritueel met een

filmpje, een liedje en een verhaaltje. Daarna

moet het stil zijn.’ Is Wouter een strenge

vader? ‘Opvoeden doen Els en ik met twee.

We spelen vaak good cop, bad cop – want

dat werkt. Wie de strenge moet spelen,

hangt af van keer tot keer. We denken altijd

dat we weinig regels hebben in ons gezin,

tot we met andere ouders op stap gaan. Pas

dan besef ik dat we wel wat van onze kin-

deren vragen. Ze moeten aan tafel komen

om te eten, hun eigen bord afruimen, netjes

afscheid nemen van mensen. Maar zijn dat

regels? Ik vind dat elementaire beleefdheid.’

Halal pizza

Er is een grote Marokkaanse gemeenschap

in de wijk van Borgerhout waar het gezin

Hoet woont. Wouter: ‘Op de school van

Noor en Miel is er geen bonte mix van

nationaliteiten, maar een 50/50-verhouding

van Vlaamse en Marokkaanse kinderen. Het

is een katholieke school, die niet nadruk-

kelijk rond culturele verschillen werkt. Dat

hoeft ook niet. Noor en Miel zijn kinderen

van de grootstad. Ze stellen zich geen vra-

gen bij vrouwen met een hoofddoek of het

Suikerfeest. Voor hen is dat normaal. Pas als

ze wat ouder worden, gaan kinderen met

eenzelfde achtergrond elkaar opzoeken. Bij

Noor in de klas wordt al wat minder gemixt.

We gaven laatst een pizzafeestje en hadden

ook halal pizza voorzien. Toch kwamen

er geen Marokkaanse kinderen. Ik weet

eigenlijk niet waarom.’ Sijpelt er al iets van

de grote maatschappelijke spanningen door

in de leefwereld van Miel en Noor? Wouter:

‘Toen we laatst door het stadscentrum en

de Joodse buurt fietsten, vielen de soldaten

op straat hen op. Ik probeerde Noors vragen

eerlijk te beantwoorden maar zonder te veel

details. Ze hoeft het woord ‘terrorist’ nog

niet te kennen, ze is heel gevoelig.’

Vrijblijvend proeven

Wouter Hoet draait al meer dan tien jaar

mee in de muziekwereld, zijn vrouw Els

werkt in het theater. ‘De kinderen weten

dat ik plaatjes draai en vinden dat tof. Ze

zijn muzikaal, maar nog niet ernstig met

een instrument bezig. Ze tekenen en knut-

selen allebei graag. Noor speelt nu voor het

eerst in een productie van theaterhuis Het

Paleis. Ze vroeg zelf om auditie te mogen

doen. We willen dat de kinderen van veel

dingen proeven op een vrijblijvende manier.

Noor krijgt al behoorlijk veel huiswerk.

Het moet niet altijd “moeten” zijn in een

kinderleven. We hopen natuurlijk dat ze

bepaalde dingen van ons oppikken, maar

dan liever spontaan dan onder dwang.

“Onze kinderen voelen zich verbonden met een brede kring”

Els en ik zijn bezig met gezond eten en

kiezen onder andere bewust voor sei-

zoensgroenten. We engageren ons ook

voor een leuke, fietsvriendelijke stad en

proberen daar zelf toe bij te dragen. Ik heb

de kinderen al wel eens meegenomen naar

evenementen van de actiegroep Ringland.

Ons gezin is het veilige nest voor Noor en

Miel, maar het is belangrijk dat ze zich

ook daarbuiten verbonden voelen met een

bredere kring van mensen. De grootouders,

die hen na school opvangen, zijn heel

belangrijk in hun leven. En we doen vaak

dingen met onze vroegere scoutsvrienden,

die nu ook allemaal kinderen hebben. Noor

zit trouwens zelf al bij de scouts.’

Zware start

‘In de ochtend, na een lange nacht

draaien, dan valt het ouderschap mij

zwaar’, zegt Wouter al lachend. ‘Ik ben

geen klager. We hebben bewust voor

kinderen gekozen, en dat gaat nu eenmaal

met vallen en opstaan.’ Zo waren er de

nodige perikelen in het eerste levensjaar

van Noor. ‘Ze at te weinig en had last van

een stofwisselingsprobleem. Dat eerste

jaar zijn we heel vaak in het ziekenhuis

geweest. Zo’n baby die vol buisjes hangt,

confronteert je wel met je sterfelijkheid.

Ik zag Noors enorme kwetsbaarheid en

besefte op hetzelfde moment dat we er

niet altijd voor haar zouden zijn. Als Els

en ik nu aan die periode terugdenken,

zijn we bijna verbaasd dat we er zijn

doorgekomen. Alles kwam toen samen:

de verbouwing, ons werk, Noortje die

altijd huilde en tot haar één jaar sonde-

voeding kreeg … Maar vanaf haar tweede

verjaardag ging alles beter en kort daarna

kwam Miel. Iets draagt Noor nog wel mee

van haar moeilijke start. Ze pikt heel veel

dingen op maar maakt slechts moeilijk

contact met haar eigen gevoelens. Af en

toe praat ze met een kinderpsycholoog.

Nu is het alweer een tijdje geleden. Maar

als het nodig is, vind ik het niet erg om

hulp te vragen. Het geluk van de kinderen

primeert.’


Soldaten op straat, het nieuws: hoe gaan we er mee om? Vanaf wanneer laten we onze kinderen mee kijken of luisteren

naar het nieuws? Kunnen ze dit wel aan? Laten we hen best niet

nog even in hun onschuld?

Zoals bij alle opvoedingsvragen is ook hier geen pasklaar

antwoord te geven. Ouders kiezen voor die aanpak waar ze zich

zelf het best bij voelen. Je kunt er bewust voor kiezen om tijdens

autoritjes met je kind de radio af te zetten en alleen naar het

laatavondjournaal te kijken. Maar je kunt niet voorkomen dat je

kinderen sommige van die berichten elders te zien of te horen

krijgen. En wat doe je dan?

Een gouden regel: als kinderen vragen stellen, antwoord dan

zo eerlijk en oprecht mogelijk. Geef niet per se alle details maar

schets wel een algemeen beeld. Verklaar de woorden die ze

niet begrijpen én vooral: plaats ze in de juiste context. Probeer

neutrale informatie te geven zonder dat je die al te veel kleurt

met je eigen mening. En als kinderen door iets geraakt worden,

bied dan een luisterend oor.

Contact maken met je gevoelens: bestaat daar een handleiding voor?Onze maatschappij is vandaag de dag heel rationeel ingesteld.

Het lijkt doodnormaal dat we overal een mening over hebben,

het gaat dan heel de tijd om wat we ‘denken’. En dat terwijl we

als mens ook boordevol gevoelens zitten. Hoe vaak staan we als

volwassenen stil bij wat we voelen? En wat doen gevoelens met

ons lichaam? Zo geven kinderen op verschillende manieren aan

dat er iets in hen leeft: een kind verkrampt omdat er een nieuwe

babysit komt, voelt kriebels in de buik bij het vooruitzicht van een

uitstap, stampvoet van woede. Als ouder hebben we vaak wel een

idee wat er speelt, maar in plaats van ruimte te geven aan het

gevoel, spreken we hen aan op hun ‘verstand’ – bijvoorbeeld door

redenen te geven waarom iets wel of niet mag. En dan begint

het debat! In plaats daarvan kun je ook zeggen: ‘ik merk dat je

hier boos van wordt’, of ‘ik zie dat dit je doet huilen’. Je geeft

aandacht aan de gevoelens en dat zal het gemakkelijker maken

om naar elkaar te luisteren. Zo kun je beter zien wat jij en je kind

nodig hebben, elkaar echt aanvoelen. Is dit gemakkelijk? Absoluut

niet! Soms kun je als ouder best wat hulp gebruiken, zoals dat bij

Wouter het geval is. Omdat je als ouder misschien zelf moeilijk bij

je gevoelens geraakt maar ook omdat het soms gemakkelijker is

voor een kind om te praten met een neutrale persoon. Wil je toch

graag een start nemen, begin dan met de vraag: ‘hoe voelt dat

voor mij/jou?’ in plaats van ‘wat vind ik/jij ervan?’.

WOUTER HOET DOOR DE TRIPLE P-BRIL

THUIS BIJ


We hebben beiden een moslimachtergrond,

maar Sevdye is daar wat vrijer in dan ik.

Ik ga naar de moskee, voor haar gaat dat

al wat te ver. Onze kinderen zijn zich

niet echt bewust van hun gemengde

culturele achtergrond. Het zijn gewoon

twee gelukkige kinderen. Ik leer hen

dat het hart eerst komt, dan de religie.

Je hebt mensen die moslim zijn en een

zwart hart hebben en mensen die geen

religie hebben en een wit hart hebben.

Een goed hart hebben en mensen helpen

is het belangrijkste. Ik hou niet van drank

en drugs, daar ben ik wel duidelijk in. Maar

voor de rest zijn onze kinderen ook gewoon

bezig met So you think you can dance.

Over de gruwelijke zaken die in de wereld

gebeuren in naam van de islam spreek ik

niet met hen. Wij begrijpen zelf niet hoe

mensen zulke dingen kunnen doen, hoe zou

een acht- of twaalfjarige dat dan begrijpen?

Laat ze maar eerst kennismaken met

de schoonheid van onze

godsdienst, voor ze die

andere zaken te horen

krijgen.

Samenleven begint

in je eigen hart. Wij

moeten soms meer

moeite doen omdat

er zoveel vooroordelen

bestaan, maar als je zuiver van

hart bent, komt het wel goed. Iets anders is

het als je in je eigen cocon gaat leven. Als

je alleen gericht bent op veel geld

verdienen, een mooi huis bezitten …

‘Ik wil, ik wil …’ bestaat niet voor mij.

Wat jij wilt, moet je de ander ook gunnen.

Dat wil ik mijn kinderen leren.

Ik hou er

rekening

mee dat de

kinderen

het op een

gegeven

moment moeilijk

zullen vinden dat

we niets weten over

de spermadonor. Wij hebben die keuze

gemaakt, niet zij. Ik vind het belangrijk dat

dat verdriet er dan ook mag zijn, en dat het

tegelijk losstaat van wie wij als ouders zijn.

Ik hoop dat ze blijven voelen dat ze in een

warm gezin opgroeien.

Onze kinderen leren dat er verschillen zijn

tussen mensen en dat er veel variaties zijn

in gezinsvormen. En dat het in essentie toch

ook allemaal heel gewoon is.’

Abdel (41 j), getrouwd met Sevdye (40 j), vader van Rajjan (12 j) en Ranya (8 j)‘Ik ben havenarbeider, mijn vrouw

noemt zich het liefste thuismama.

Wij zijn allebei in Antwerpen

geboren, toch was met iemand

van een andere culturele

achtergrond trouwen niet

helemaal vanzelfsprekend. Onze

ouders wilden toch het liefste dat

we met iemand van ‘ons eigen volk’

trouwden. ‘Dan spreek je dezelfde taal, dat

is toch gemakkelijker’, zeiden ze. Voor een

deel hebben ze gelijk. Ik spreek maar enkele

woorden Kosovaars en omgekeerd kent ook

Sevdye maar enkele woorden Marokkaans.

Thuis spreken we daarom allemaal alleen

Nederlands.

ZAP

Maak kennis met

Elvira (31 j), getrouwd met Greet (36 j), moeder van Victor (4,5 j) en Jacob (3 j) en zwanger van hun derde kindje‘Ik wist al heel vroeg, rond mijn vijftiende,

dat ik niet op jongens maar op meisjes

verliefd werd. Greet en ik zijn dertien

jaar samen en in 2007 zijn we getrouwd.

Kinderen krijgen was een vanzelfsprekende

wens voor ons. Onze kinderen hebben

twee mama’s in plaats van een mama en

een papa. Onze oudste, Victor, is al op een

leeftijd dat hij daar vragen over stelt. Ik

denk dat dat in gang gezet is toen het op

school ging over verliefdheid en trouwen.

Zo’n gesprek komt op wanneer je het niet

verwacht. Aan de ontbijttafel bijvoorbeeld:

‘Mama, hoe komt het dat ik geen papa

heb?’ Dan leg ik eenvoudig uit dat twee

meisjes ook verliefd op elkaar kunnen

worden en dat als twee mensen elkaar

graag zien ze vaak ook kindjes willen.

Ik geef de antwoorden die ik denk dat

hij op dat moment nodig heeft.

De buren, de school … iedereen gaat

eigenlijk heel gewoon om met het feit dat

wij een lesbisch koppel zijn. Ik denk dat

wij vooral iets in onszelf hebben moeten

overwinnen. Je moet toch telkens weer

uit de kast komen. Toen de kinderen op

school trouwfoto’s van hun ouders moesten

meebrengen hebben wij ook gewoon

de onze meegegeven. De mensen op

school kennen ons. Zodra je als mensen

intensiever met elkaar omgaat, verdwijnen

de verschillen naar de achtergrond. En net

omdat we zelf zo gewoon doen over wie

we zijn, doen de anderen dat ook.

Elvira is getrouwd met Greet. Hun derde kindje is op komst. Abdel is getrouwd met Sevdye. Hun zoon en dochter hebben een vader van Marokkaanse en een moeder van Kosovaarse origine. Twee gezinnen die een tikkeltje anders zijn. Of misschien ook niet … ã Tekst: Isabelle Rossaert


Silk

e G

roff

y

DOSSIER


Z eg wat jij nodig hebt. En

luister naar wat je gespreks-

partner nodig heeft. Wellicht

is dit de beste tip over goed

praten met elkaar die je ooit zult krijgen.

Het is de basis van een manier van omgaan

met elkaar die we Geweldloze Communica-

tie noemen. Een manier van communiceren

die ervoor zorgt dat jij en je gesprekspartner

zich allebei gerespecteerd voelen en vol-

doende veilig voelen om op te komen voor

wat je nodig hebt. Deze vorm van praten

wordt ook wel verbindend communiceren

genoemd. ‘Omdat het ervoor zorgt dat je

altijd de verbinding blijft voelen tijdens een

gesprek, met jezelf en met de ander’, legt

Corrylaura Van Bladel, gecertificeerd trainer

in Geweldloze Communicatie, uit. En waar

kun je dat verbindend communiceren beter

leren dan thuis?

‘We vragen onze kinderen heel veel’, zegt

Corrylaura Van Bladel. ‘We willen dat ze

gehoorzaam en volgzaam zijn, dat ze

luisteren naar ons, de volwassenen. Maar

we verwachten tegelijk dat ze, eenmaal

volwassen, helemaal zelfstandig zijn, hun

eigen beslissingen kunnen nemen, in hun

eigen leven staan. Die twee verwachtingen

liggen wel heel ver uit elkaar.

Verbindend communiceren zorgt voor vei-

ligheid, structuur en duidelijkheid. Kinderen

ervaren dat hun mening, hun behoeften en

hun gevoelens er ook toe doen. Ze voelen

dat ze er mogen zijn. Zo kunnen ze op-

groeien tot jonge mensen die autonomie en

een gevoel van eigenwaarde ontwikkelen.’

Pedagoge en Triple P-trainster Hilde Wee-

kers is het volmondig met haar eens. “Ik wil

dat jij dit doet.” Dat soort uitspraken kun je

geen goede communicatie tussen ouder en

kind noemen. Daarmee ga je als ouder een

machtsstrijd aan met je kind en sta je niet

stil bij wat het nodig heeft.’

Tijd en zorg voor elkaar

Een goede relatie met je kind opbouwen,

daar draait het om bij opvoeden volgens de

principes van Triple P. En daar maakt goed

praten met elkaar een belangrijk onderdeel

van uit. ‘Het komt erop aan goed aan te

De ruzie tussen broers en zusjes oplossen. Het goed kunnen vinden met je buurman. Vreedzaam samenleven in de ruimere maatschappij. Alles begint met goed leren praten met elkaar. Maar hoe doe je dat dan precies? Corrylaura Van Bladel en

Hilde Weekers geven tips.

ã Tekst: Els Put

De kracht van samenleven!

‘Een goed gesprek is altijd tweerichtingsverkeer’


DOSSIER SAMENLEVEN

voelen wat je kind nodig heeft, hoe het zich

voelt en ontwikkelt. En dat betekent dat je

tijd maakt voor je kind, dat je samen dingen

doet, dat je aandacht hebt voor je kind’,

zegt Hilde Weekers. ‘Al hoeft dat niet altijd

veel tijd te kosten. Kijk je kind aan. Ga op

dezelfde hoogte zitten om te luisteren of

iets te vragen. Zo voelt je kind dat je hem of

haar echt aandacht geeft. Natuurlijk roepen

we wel eens vanop een afstand: “Haast je”,

“Doe je kleren aan”, “Pak je boekentas.”

Voor een keertje kan dat geen kwaad, als

je daarnaast maar genoeg tijd maakt voor

echt contact. Bijvoorbeeld door ’s ochtends

je kind zelf zacht wakker te maken in plaats

van de wekker te laten aflopen.’

Even wachten met verwijten en oordelen

“Jij maakt nooit tijd voor mij.” Herken je

dit soort van verwijten? Omdat je ze zelf

gaf? Of kreeg? Het is een verwijt dat heel

beschuldigend klinkt, terwijl er eigenlijk

een positieve boodschap onder zit. Want

wat de spreker eigenlijk zegt is: “Ik zou het

fijn vinden om meer tijd met jou door te

brengen.” Die onderliggende boodschap

zegt eigenlijk iets over een behoefte. En

door die behoefte te benoemen, ga je op

een andere manier naar het conflict kijken.

In plaats van je schuldig te voelen of te

beschuldigen, kun je je afvragen: “Hey, wat

zouden we eens samen gaan doen?” Door

te vertrekken van jullie behoeften, haal je

de angel uit het conflict. En zo vind je weer

verbinding met elkaar.

Of neem nu deze: “Wanneer stop je nu

eindelijk met alleen over jezelf te praten?”

Je zult het misschien niet luidop zeggen,

maar er zijn vast wel gesprekken geweest

waarin je deze gedachte had. Eigenlijk vel

je een oordeel: “Deze persoon praat te veel

alleen over zichzelf.” Verbindend com-

municeren betekent dat je je bewust wordt

van dat oordeel en je afvraagt wat het jou

wil vertellen. Wat heb jij nodig? Wil jij ook

eens gehoord worden? En wat heeft jouw

gesprekspartner eigenlijk nodig? Ratelt die

zo maar door omdat die zich misschien net

heel onzeker voelt? Die onderliggende be-

hoefte herkennen en ze verwoorden, daar

komt het dus op aan. Je zou bijvoorbeeld

kunnen zeggen: Sofie, we praten nu al een

tijdje over jouw situatie en ik merk dat ik

het wat moeilijk krijg om te blijven luisteren,

omdat ik zelf ook dingen heb die ik graag

wil vertellen.

Op die manier geef je een kijk op hoe je iets

ervaart en kom je tot een eerlijkere com-

municatie.

En hoe ontdek je die onderliggende

behoefte? Corrylaura geeft een tip: ‘Leren

luisteren naar je gedachten en ze verta-

len naar wat je nodig hebt, vraagt tijd.

Daarom helpt het als je vertraagt, even

rustig ademhaalt en dan pas reageert. Dat

voorkomt dat je impulsief reageert. Voel je

heftige emoties? Dat is wellicht een signaal

dat je iets nodig hebt. Beschouw het als een

alarmbelletje: tijd om een adempauze in

te lassen! Geweldloze Communicatie gaat

over je gevoelens herkennen in plaats van je

erin te verliezen.’

Ook zelf vertellen

Eens je goed weet wat je zelf nodig hebt,

kun je je ook goed openstellen voor wat de

andere nodig heeft. Dat noemen we empa-

thie: een grote meerwaarde in relaties. En

ook de kern van opvoeden volgens de Triple

P-principes. Want een goede communicatie

met je kind is tweerichtingsverkeer, stelt

Hilde Weekers: ‘Als ouder probeer je goed

te luisteren naar wat je kind je wil vertel-

len en toets je af of je zijn verhaal goed

begrijpt. Maar omgekeerd moet je als ouder

ook bereid zijn te vertellen over jezelf en

wat je hebt meegemaakt. Zo stimuleer je

je kind om zelf goed te communiceren en

groeit er een positieve relatie waarin zowel

jij als je kind zich geaccepteerd voelen.

Door zo met je kinderen om te gaan, ga

je gemakkelijker positieve dingen zien en

stimuleren en ga je het ook sneller zien

“Door te vertrekken van je behoefte, haal je de angel uit het

conflict.”


‘Neen, ik ben de eerste!’Onze zonen van 4,5 en 3 jaar zijn redelijk competitief ingesteld. Er ontstaan dus nogal snel conflicten over wie het eerst, het snelst, het flinkst is. Hoe kun je hier als ouder het beste mee omgaan? Elvira

Competitie tussen broers (en zussen) is zeker niet onge-

woon. Elk kind wil immers het liefst van al de exclusieve

liefde en aandacht van zijn ouders. Vandaar dat ze soms erg

kunnen hengelen naar erkenning. Veelal is het gewoon een

fase en gaat het ook wel weer over.

Kibbelen kinderen vaak over ‘wie eerst’ dan kun je hier

afspraken rond maken. De ene keer is de ene als eerste aan

de beurt en de volgende keer de andere. Vergelijk kinderen

niet met elkaar, niet in negatieve maar ook niet in positieve

zin. Probeer opmerkingen als ‘kijk eens naar je broer, die

kan zich al alleen aankleden’ of ‘waarom kun jij niet zo flink

door eten als je zusje?’ te vermijden. Benadruk tegenover

elk kind dat het uniek is en waardeer zijn of haar individuele

kwaliteiten en inspanningen.

Het is een valkuil om ieder kind gelijk te willen behandelen.

Niet ieder kind heeft hetzelfde nodig op hetzelfde moment.

Probeer als ouder af te stemmen op de individuele behoef-

ten van je kinderen. Protesteert een van je kinderen dat hij

benadeeld wordt, ga dan niet in de verdediging maar zoek

uit wat hij precies nodig heeft en probeer hieraan tegemoet

te komen.

‘Hoe leren we onze kinderen omgaan met racisme?’Het is gelukkig nog niet het geval, maar wat als onze kinderen, naar aanleiding van de berichten over moslimterreur, op school uitge-scholden zouden worden voor ‘vuile Marokkaan’ of ‘vuile moslim’ of iets dergelijks? Hoe kunnen we

daar dan het beste mee omgaan? Abdel

Racistische uitspraken zijn vaak een uiting van vooroordelen

en frustratie, ze hebben te maken met (een gebrek aan)

kennis en inlevingsvermogen bij de ander. Als je kind met

dergelijke uitspraken geconfronteerd wordt, is dat uiter-

aard even schrikken. Als ouder raakt het je ook, enerzijds

omwille van wat er gezegd wordt en anderzijds omwille van

de onmacht die je dan ervaart. Luister in de eerste plaats

naar het verhaal van je kind. Is het boos, verdrietig, bang?

Bekijk dan samen hoe je kind het beste kan reageren. Gaat

het om een eenmalig incident en zou je kind dit het liefste

negeren? Spreekt hij een leerkracht hierover aan? Spreekt

hij het kind in kwestie aan?

Laat racisme niet zomaar passeren. Geef aan dat je de

opmerking hoort. Stel het vooroordeel in vraag: ‘ken jij alle

Marokkanen? Zijn die allemaal vuil?’ Of ga weg met de

mededeling dat je je niet fijn voelt bij zulke opmerkingen.

Spreek een leerkracht aan zodat deze een klasgesprek kan

organiseren over dit thema. Blijf in ieder geval niet met

deze gevoelens zitten!

VRAGEN AAN HET TRIPLE PANEL

wanneer iets niet loopt zoals je het wilt of

zoals jullie het afgesproken hadden.’

Goed afstemmen

Want met elkaars noden rekening houden

wil nog niet zeggen dat je je kind zomaar

alles toelaat. In tegendeel, je mag wel

degelijk duidelijk zijn. Maar op een manier

die zorg draagt voor de behoeften van je

kind. Of het nu gaat om praten over pro-

bleempjes of over duidelijk maken dat het

bedtijd is: wederkerigheid is belangrijk. Je

vraagt wat je kind nodig heeft, zegt wat je

zelf nodig hebt en zoekt naar afstemming.

Zit je kind bijvoorbeeld nog middenin zijn

spel maar is het eigenlijk bedtijd, dan kun je

afspreken dat het dat ene spelletje nog mag

spelen, maar dat het dan tijd is om te gaan

slapen. Zo stel je grenzen en hou je tegelijk

rekening met wat je kind aan het doen is.

Op andere momenten kun je goed beseffen

wat een kind nodig heeft, maar toch iets

anders beslissen. Dit benoemen en zeggen:

zullen we hier straks even op terugkomen,

is ook een vorm van geweldloze communi-

catie. W


E en warme, voorspelbare thuis

met ouders die bereikbaar en

betrokken zijn, dat is wat elke

pasgeboren baby een vliegende

start in het leven geeft. Als die goede,

warme basis er eenmaal is, kan een kind

tegen een stootje. Of de start in dit leven

veelbelovend is, hangt niet zozeer af van

de eigen kwaliteiten van het kind dan wel

van de hechting die het ontwikkelt met zijn

belangrijkste zorgverleners, gewoonlijk zijn

ouders. Het is immers deze eerste relatie

die het voorbeeld wordt voor alle verdere

relaties, op school, op het werk, in partner-

relaties en als burger in de samenleving.

Wie met vertrouwen in zijn ouders opgroeit,

treedt met vertrouwen de toekomst tege-

moet. Om een kind dat basisvertrouwen in

het leven te geven, is een goede hechting

met de ouders enorm belangrijk, beaamt

Matt Sanders.

Waaraan kun je herkennen of een kind goed gehecht is?

Matt Sanders: ‘Een kind dat goed gehecht

is, voelt zelfvertrouwen als het bij zijn

ouders is, en wordt hier ook snel rustiger

door als het gestresseerd is. Zodra zo’n

kind kan kruipen en lopen, zijn de ouders

een bron van veiligheid wanneer het de

omgeving verkent. Het keert af en toe terug

naar die bron en speelt dan weer verder, en

zo kan het zijn vaardigheden ontwikkelen.

Als een kind geen goede hechting heeft,

reageert het eerder onverschillig op

zijn ouders. Zo’n kind laat zich ook niet

gemakkelijk troosten door hen als het

van slag is. De kans is groot dat het later

minder zelfbeheersing heeft en minder

sociaal is, en dat het meer emotionele en

gedragsmoeilijkheden heeft. Een goede

hechting is heel belangrijk voor de verdere

ontwikkeling van kinderen. Het beïnvloedt

hoe goed ze het verstandelijk

en sociaal doen, hoe hun zelfbeheersing

zich ontwikkelt en hun succes op school.’

Wat kunnen ouders concreet doen om zo’n bron van veiligheid te zijn voor hun kind ?

Matt Sanders: ‘Twee zaken: er zijn voor

hun kind, tonen dat ze beschikbaar zijn,

en op een goede manier reageren als het

kind zelf contact zoekt. Baby’s voelen dat

hun ouders er voor hen zijn als de ouders

reageren op hun geluidjes, en hun kind

daarbij in de ogen kijken. De meeste ouders

doen dat spontaan: ze maken geluidjes

terug als het kind brabbelt, en ze lachen

tegen hun baby, zodat er een warme en

prettige uitwisseling ontstaat. Ouders

DOSSIER SAMENLEVEN

EEN WARM EN VEILIG NEST

Hoe versterk je de band met je kind?‘Een kind dat een gezonde, hechte band heeft met zijn ouders, staat sterk in de wereld. Maar wat is daar precies voor nodig? We vroegen het aan de Australische professor Matt Sanders, grondlegger van Triple P. De twee belangrijkste sleutels volgens hem: er zijn voor je kind en gepast reageren op wat het doet.ã Tekst: Ria Goris


passen daarbij vaak hun toonhoogte en

hun gelaatsuitdrukking aan. Dat is heel

goed want zo leert een kind ‘gezichten

lezen’ en emoties verstaan. Het kind voelt

dat hier een volwassene is die reageert, die

betrouwbaar en vertrouwd is. De meeste

ouders gaan ook op zoek naar wat er mis

is als een baby weent: ligt het niet goed?

Heeft het een nieuwe luier nodig? Heeft

het honger? Is het moe? En dan doen ze

wat nodig is. Zo krijgt het kind het gevoel

dat het in een veilige, betrouwbare wereld

leeft, en kan het die wereld later zelf ook

beter aan. Let wel, dit wil niet zeggen dat je

je baby altijd moet oppakken en wiegen als

hij weent of moeilijk kan slapen. Ook heel

jonge kinderen moeten leren om zichzelf

te troosten en tot rust te komen. Als ouder

kun je best het minimum doen dat nodig

is om een kind te helpen slapen of tot rust

te brengen: wieg of aai het even maar ga

daar bijvoorbeeld niet ook nog eens bij

zingen. Dat is al te veel stimulatie. Voor je

het weet, eindig je uitgeput, en ga je op

zoek naar momenten om te ontsnappen

aan je kind. Hoe helpt dat om een

liefdevolle ouder te zijn die goed reageert

op zijn kind? Het is zo belangrijk dat de

zorggever zelf rustig blijft en voldoende rust

krijgt. Als dat echt niet goed loopt, roep je

als ouders best hulp in.’

Moet je een klein kind altijd aandacht geven als het daarom vraagt?

Matt Sanders: ‘Als een baby signalen geeft

dat het oncomfortabel is, dan ga je daar het

best zo snel mogelijk op in. Als je een kind

goed kunt troosten wanneer het heel klein

is, vermindert de kans dat het later veel

gaat wenen.

Ergens tussen de 12 en 36 maanden,

wanneer het kind kan kruipen en lopen,

moet je het ook discipline bijbrengen,

grenzen stellen, gepast gedrag aanleren.

We hebben het al gehad over het belang

van positief reageren als een kind aandacht

vraagt, al heb je op dat moment maar

een minuut tijd. Het ligt anders wanneer

een kind een nee gekregen heeft, en

blijft zeuren en om aandacht vragen. Dat

negeer je best. Dan wegkijken en niet

reageren is de beste manier om hiermee

om te gaan. Goed ouderschap betekent

ook niet dat je per se de gevoelens van je

kind gaat beschermen, door het op alles

complimenten te geven of voortdurend

te zeggen hoe prachtig zijn acties zijn.

Kinderen moeten ook leren verdragen dat

volwassenen niet steeds alles goedkeuren

wat ze doen en ook niet altijd alles

geweldig vinden.’

Kunnen kinderen na een scheiding of het overlijden van één van de ouders nog goed gehecht opgroeien?

Matt Sanders: ‘Dat kan een risico

inhouden. Kinderen zijn heel alert op

signalen van ruzie tussen hun ouders. Als

één van de ouders met slaande deuren de

kamer verlaat, of als het kind hoort dat

de ruzie ook over hem gaat, is dat extra

bedreigend. Een gewoon conflict waarbij

de ouders het snel weer bijleggen, is dat

veel minder. Als kinderen voelen dat hun

ouderlijk nest echt onzeker wordt, gaan ze

zich vaak angstig en hangerig gedragen.

Indien de ouders het na een scheiding

beter stellen, kan een kind opnieuw tot rust

komen. Wanneer een ouder overlijdt of

langdurig ziek is, hangt heel veel af van wie

de zorg mee overneemt. Als dat iemand

is die er echt is voor het kind, komt het

gewoonlijk wel goed. Kinderen zijn heel

veerkrachtig. Het is ook niet zo dat alles

verloren is als een kind niet goed gehecht

is op drie jaar, je kunt nog veel remediëren

hierna. En het hoeft niet per se de moeder

te zijn die de belangrijkste zorggever is.

Dat kan ook de vader of een grootouder of

tante zijn, als het kind maar iemand heeft

die op een goede manier reageert.’ W

Tips van Matt Sanders

Bekijk je relatie met je kinderen op de lange termijn. Het maakt niet uit hoe oud je kinderen zijn, een liefdevolle relatie met hen blijft belangrijk, en de basis hiervan leg je als ze klein zijn. Niets is verdrietiger dan oude, eenzame mensen die elk contact met hun kind verliezen.

• Wees aanwezig als je bij je kinderen bent, niet alleen

lijfelijk maar ook met je aandacht.

• Zorg ervoor dat je je kinderen geregeld liefdevol

aanraakt en hen aanmoedigt.

• Beperk conflicten met je partner tot een minimum zodat

het kind niet ondergedompeld wordt in een negatieve

gezinssfeer.

• Als je kind je benadert om contact te leggen, om iets te

tonen of te zeggen, stop dan met wat je bezig bent om

het aandacht te geven.

• Zorg voor duidelijke grenzen. Kinderen kunnen goed

gedrag leren als het voor hen duidelijk is wat gepast is

en wat niet, en als de ouders hierover consequent zijn.

Vermijd kwaad worden of dreigen, dat is beangstigend

voor kinderen.

G.F.

‘Kijk, hoe leuk: die is anders dan ik!’ Natuurlijk is het nieuwe onbekend. Laat je kinderen daarom met zo veel mogelijk culturen en werelden kennismaken.

Lees voor uit boekjes over de zigeuners, de Inuït of het leven in Afrika. Geef hen de kans om kinderen te ontmoeten

die in een rolstoel zitten, of die bijvoorbeeld twee mama’s hebben in plaats van een mama en een papa. Of trek er

geregeld met je kroost op uit, naar de Brusselse Zuidmarkt, de Antwerpse Jodenbuurt of de Chinese supermarkt

(Zelfs pubers krijg je daar warm voor!). Laat de wereld op je afkomen, laat je kinderen hun ogen de kost geven en

probeer op een open manier hun vragen te beantwoorden. Wedden dat jouw wereldburgertjes op die manier snel

leren inzien dat we uiteindelijk allemaal mensen zijn, met meer gelijkenissen dan verschillen?

‘Ik wil dit, jij wilt dat, hoe lossen we dat samen op?’Elke thuis is een proeftuin voor het leven in de grote wereld. De hele dag moeten we keuzes maken: blijven we

vandaag gezellig thuis, zoals dochterlief graag wil, of trekken we met zijn allen naar het park, zoals zoonlief

vraagt? Wanneer kijken we televisie, en vooral: wie mag het programma kiezen? En moet je opeten wat je echt

niet lust? Organiseer op geregelde basis een gezinsvergadering: verzamel iedereen rond de tafel en ga na wat

mekaars wensen zijn, en over welke oplossingen je het eens bent. Zo leert iedereen van jongs af om begrip op te

brengen voor elkaar, thuis, maar ook in de relaties met anderen.

‘Mama, ik haat die trut’‘Ik vind dat kindje stom, ik vind dat jongetje lelijk, ik haat de juf …’ Probeer steeds het gesprek

aan te gaan met je kinderen over dit soort van uitspraken. Vraag hen waaraan ze zich precies

ergeren bij hun vriendje, wat de juf heeft gedaan dat hen zo heeft gekwetst. Vraag hen vooral

wat zij belangrijk vinden. Op die manier is een dialoog meestal wel mogelijk, creëer je begrip en

leert je kind dat het ook zonder anderen te veroordelen zijn gevoelens kan uiten.

‘Doen we met zijn allen mee met de zwerfvuilactie?’Openheid heeft ook veel te maken met verantwoordelijkheid nemen: we leven met z’n allen samen op

deze planeet, en moeten daar ook allen samen voor zorgen. Stimuleer je kinderen om zich in te zet-

ten zonder dat ze daarvoor meteen ook iets in ruil verwachten. Gaan de buren op reis? Stel voor dat

jouw kinderen de kat wel te eten zullen geven! Het spreekt voor zich dat je als ouder een belangrijke

voorbeeldrol speelt: zet jezelf ook in voor de speelstraat, de schoolquiz of de zwerfvuilactie. Neem

initiatieven en toon je kinderen dat je zo samen zorgt voor een betere wereld.

Dat de gelijkenissen tussen mensen veel groter zijn dan de verschillen, daar zijn wij ons als volwassenen misschien wel bewust van. Maar hoe zorg je ervoor dat ook jouw kind daar zo over

denkt? Hoe zorg je dat het de wereld omarmt en onbevreesd tegemoet treedt?

ã Tekst: Liesbeth Van den Berghe

tips

1

2

3

4

Maak van je kind een wereldburger


DOSSIER SAMENLEVEN


Het is hier goed leven, maar het loopt nergens perfect.’

‘

De wijk Tervuursesteenweg in Mechelen telt zo’n 7.000 bewoners van 160 verschillende nationaliteiten. Mieke Mylemans woont er ruim veertig jaar: ‘Ik geloof in mijn wijk, ook al is ze niet perfect.’ Mieke is één van de vrijwilligers en professionals die zich samen enthousiast inzetten voor een buurt met gelijke kansen en een solidaire sfeer. Aan een warme wijk moet je immers werken.ã Tekst: Barbara De Munnynck ã Foto’s: Ludo Sleeckx/Barbara De Munnynck

E en dinsdagnamiddag tijdens de schoolvakantie. De

rolluiken van het lokaal van de kinderen tienerwer-

king in de wijk Tervuursesteenweg zijn neergelaten.

Door de muren waaien de beats van Uptown Funk van

Bruno Mars me tegemoet. Ik bons een tijdje stevig op de deur, voor

die opengaat. Een lachend en lichtjes bezweet gezicht wenkt me

naar binnen: ‘Kom maar, de repetities voor de playbackshow zijn in

volle gang!’ Binnen dansen drie meisjes met zwarte pruiken en grijze

jasjes voor een klein publiek. Eén van hen is Yasmina B. (11): ‘Ik kom

graag naar de kinderwerking, want we doen hier altijd leuke din-

gen. Zoals op bruine zeep glijden in de zomer. Tijdens het school-

jaar krijg je hier hulp met je huiswerk en in de vakantie maken we

uitstappen. Vandaag zijn de meeste kinderen gaan lasershooten,

maar wij oefenen voor de playbackshow van donderdag, waarin

onze wijk het opneemt tegen acht andere Mechelse buurten. Vorig

SAMENLEVEN IN EEN MULTICULTURELE WIJK

Eén wijk, veel kleuren


DOSSIER SAMENLEVEN

Het is hier goed leven, maar het loopt

nergens perfect. Een vijftal jaar geleden had

de jeugd in deze wijk geen beste reputatie.

In mei 2013 hebben we met onze jonge-

ren een grote opruimactie gehouden. We

hebben aangebrachte graffiti overschilderd,

schade hersteld, een charter voor een Posi-

tieve Wijk opgesteld. Allemaal op vraag van

de jongeren zelf.’ Om de samenhorigheid

tussen zoveel verschillende nationaliteiten te

vergroten, helpen de buurtopbouwwerkers

ludieke activiteiten organiseren, zoals een

rommelmarkt of een Halloweenwandeling.

De Global Fiesta, het jaarlijkse wijkfeest in

de zomer, zorgt altijd voor een fijne sfeer.

Dan vullen de straten van de wijk Tervuurse-

steenweg zich met eetkraampjes, muziek-

podia en blije gezichten uit alle windstreken.

Labsir: ‘Het is fantastisch om te zien hoe

dat feest allerlei dingen in gang zet. Zo

presenteren buurtbewoners op de Global

Fiesta altijd een paar gerechten uit hun

thuisstreek. Enkele jaren geleden kwam daar

spontaan een kookboek van, De Pollepel van

Mahatma Ghandi. De pingpongwedstrijden

tussen senioren en jongeren zijn ook een

uitloper van de Global Fiesta. Daar speelden

de generaties voor het eerst tegen elkaar.’

jaar wonnen we de beker, dus we willen

het weer goed doen!’ Ik begrijp de hint en

laat de meisjes repeteren. ‘Als wij op de

kinderwerking zijn, kunnen onze mama’s

rustig koffiekletsen’, zegt Hajar (10), die

hier is met haar broertje Tarik (7). ‘Want

onze mama’s zijn ook bevriend. In deze

buurt kent iedereen elkaar.’

Global fiesta

Ik laat het jeugdlokaal en de Bruno Mars-

muziek achter mij. Samen met Labsir

Abdrahman van Jeugdwerk Mechelen

vzw J@M wandel ik langs eenvoudige maar

nette arbeidershuisjes naar het splinter-

nieuwe Sociaal Huis Den Abeel. Labsir ging

ooit zelf als jongetje naar de jeugdwerking

in Mechelen centrum. Intussen is hij zo’n

zestien jaar aan de slag als jeugdwerker in

de wijk Tervuursesteenweg. Labsir: ‘Omdat

ik hier al zo lang werk, kennen mensen

mijn gezicht en krijg ik respect. Daarom

kan ik bemiddelen bij conflicten. Soms zijn

er spanningen in de wijk tussen voetbal-

lende jongeren en buurtbewoners of tussen

gauwdieven en winkeliers. Ik zorg dan dat

mensen gaan samenzitten en rustig praten.

Vertrouwenspersonen

Labsir leidt me binnen in Den Abeel, het

ruime en lichte wijkcentrum waar senioren

en buurtbewoners sinds oktober 2014

terechtkunnen voor een warme maaltijd

en een brede waaier aan activiteiten. Er is

een ruimte met gratis internet en een

studieplek voor jongeren. In een van de

vergaderzalen ontmoeten we Belinda

Brams, de gebiedsregisseur van de wijk.

Belinda begon in 1988 in de plaatselijke

kinderen jeugdwerking: ‘We ijverden met

hart en ziel voor maatschappelijk zwakke

kinderen en hebben goed werk geleverd.

In het verhaal van de Syriëstrijders staat

Mechelen sterk – dat bewijst onze invloed.’

Een paar jaar geleden maakte Belinda de

overstap naar een beleidsfunctie: ‘Als

gebiedsregisseur zorg ik dat iedereen

die zich inzet voor deze wijk – zoals de

wijkagent, de gemeenschapswacht, de

zorgcoach, de mensen van de kinder-,

jeugd- en vrouwenwerking – drie keer

per jaar samen aan tafel zit. We mogen

niet allemaal op ons eilandje werken. We

moeten dicht bij de mensen staan en dat

lukt in deze wijk wonderwel.’

De Global Fiesta, het jaarlijkse wijkfeest, zorgt altijd voor een fijne sfeer.


“Onze mama’s zijn ook bevriend. In deze buurt kent iedereen elkaar.”

Belinda is in de loop der jaren een vertrou-

wensfiguur geworden voor vele bewoners.

‘Ik vat mijn takenpakket niet te eng op.

Gisteren nog heb ik iemand geholpen met

een tuchtprocedure op school. Dat soort

papierwerk doe ik erbij, na mijn uren. Door

zo’n extra’s bouw je vertrouwen op en

daarmee begint een warme wijk.’

Buurtschool

Ook Saïda El Aissaoui en Stephanie

Vandenbossche zitten mee aan tafel in

Den Abeel. Saïda is de moeder van de

playbackende Yasmina B. en heeft nog acht

kinderen: ‘Ik kwam in deze wijk wonen

toen mijn oudste zoon drie maanden oud

was. Intussen is hij achtentwintig – tel maar

uit. Ik leid hier de vrouwen- en meisjeswer-

king. We voorzien kookmomenten, lessen

Nederlands en Arabisch en zelfs sportles of

uitstappen. Ik ben altijd blij als we vrouwen

op weg helpen naar een job of naar het

gewone volwassenenonderwijs. Wij stimu-

leren dat – ze moeten niet bij ons blijven

plakken.’ Saïda maakt de moeders uit de

buurt ook mee warm voor Schoolstart, een

nieuw project van Samenlevingsopbouw,

getrokken door Stephanie. ‘Schoolstart wil

kinderen uit kwetsbare gezinnen vroeg en

goed voorbereid naar school sturen. Hoe

minder achterstand bij de start, hoe beter.

Daarom sturen we onze vier vrijwilligsters

– drie Vlaamse en één Marokkaanse dame

– langs bij alle gezinnen met een kindje uit

2013. We helpen de ouders om een school

te kiezen, de inschrijving in orde te maken

en we organiseren speelmomenten waarop

mama’s en kleuters al een beetje kunnen

proeven van de gewoontes op school.’ De

eerste reacties op de huisbezoeken zijn

positief. Stephanie: ‘Als mensen horen dat

Saïda met ons meewerkt, mogen we overal

meteen binnen (lacht). Tenslotte willen we

de kinderen van de wijk gewoon een goede

start op school geven. En welke ouder vindt

dat niet belangrijk?’ Saïda: ‘Uiteindelijk

begint het samenleven van al die cultu-

ren toch daar – op de speelplaats van de

buurtschool.’

Droomdialoog

Eén van de vrijwilligsters die meewerken

aan Schoolstart is Mieke Mylemans (71).

Zij woont al ruim veertig jaar in de wijk

Tervuursesteenweg en werkte er tot

twee jaar geleden als onthaalmoeder van

Ghanese, Congolese, Russische, Marok-

kaanse en Vlaamse kindjes. Mieke: ‘Dat

werk geeft mogelijkheden aan de mama’s

in deze wijk. Vaak gaan ze ergens poetsen

terwijl hun kinderen in de opvang zijn. Door

het sociale contact en het eigen inkomen

krijgen ze vleugels.’ Mieke woonde als kind

in Belgisch-Congo, waar haar gezin een

warm en hecht contact had met de lokale

bevolking. Mieke: ‘Daar liggen de wortels

van mijn engagement. Ik heb ginds gevoeld

dat verschillende culturen met respect kun-

nen samenleven. Het is mijn droom om dat

ook hier te zien gebeuren. Ik geloof in deze

wijk, al is ze zeker niet perfect.’ Mieke zette

zich in 2013 mee in voor de opruimactie

en wil gelijke kansen voor mensen met ver-

schillende achtergronden. Mieke: ‘Mensen

zijn gelukkig als ze zich mogen waarmaken

en daarom moeten ze naar school kunnen.’

Verder gelooft Mieke in dialoog: ‘De pro-

blemen beginnen wanneer mensen stoppen

met praten. Ik praat ontzettend veel met de

jongeren in deze wijk. Ze weten dat en res-

pecteren mijn interesse. Ik spreek hen aan

over de islam, de recente gebeurtenissen in

Parijs of de nieuwe moskee die hier een half

jaar geleden open ging. Ik wil weten wat

er bij de jeugd leeft, want alleen zo kunnen

we echt samenleven.’ Bij Yasmina B. en de

andere meisjes van de werking leefde van-

morgen vooral de ambitie om een nieuwe

beker te winnen met hun playbackact. Ik

ben blij om twee dagen later te horen dat

het één van de meiden, Hajar, is gelukt. W

Yasmina B. (midden) met haar vriendinnen van Uptown Funk.

VERSTANDIG BEELDSCHERM

OPVOEDEN IN JE BUURT

WAT KUNNEN WE MET DE KLEINSTEN DOEN?

Twee uur. Dat is de maximumtijd die je

je tieners tijdens hun vrije tijd voor een

beeldscherm laat doorbrengen. Want te-

genwoordig hebben ook jonge kinderen

al last van lichamelijke klachten omdat ze

te veel en te lang voor televisie zitten of

te lang achtereen met hun smartphone,

tablet en laptop in de weer zijn. Daarom

startte de provincie Antwerpen met de

campagne Play Pauze Stop. Drie woord-

jes voor evenveel tips: verander geregeld

van houding wanneer je voor een beeld-

scherm zit, neem ieder half uur een korte

pauze en stop na twee uur. Wil jij ook

vermijden dat je kinderen een tabletnek,

een gamepols of een sms-duim krijgen?

De website www.playpauzestop.be helpt

je op weg. Je vindt er nuttige tips, een

testje om te zien wat voor beeldscherm-

ouder je bent en met het oog op de zo-

mervakantie leuke ideeën om je kinderen

aan te zetten tot andere activiteiten dan

computerspelletjes en televisie.

Meer info: www.playpauzestop.be

Opvoeden doe je niet alleen. Dat is het

motto van de Week van de Opvoeding,

die plaatsvindt van 16 tot 23 mei. In

Vlaanderen en Brussel staat dan positief

opvoeden extra in de kijker. Als ouder ben

je natuurlijk de belangrijkste persoon om

je kinderen bij te brengen wat waardevol

is in het leven en hoe je goed met elkaar

omgaat. Maar je staat hier niet alleen voor.

Je hebt een dorp nodig om een kind op te

voeden, zo luidt het gezegde. Ervaringen

uitwisselen met andere ouders, met profes-

sionals zoals leerkrachten en hulpverleners,

met vrijwilligers zoals leiders van de jeugd-

beweging. Samen met mensen in je wijk

initiatieven opstarten. Het zijn allemaal

manieren om te zorgen dat opvoeden iets

van de gemeenschap wordt. Om hierop

de aandacht te vestigen zijn er tal van

activiteiten voor ouders en professionals.

Zo gaan er in een aantal Huizen van het

Kind in Antwerpen openingsfeesten door

met een leuk aanbod voor groot en klein,

zoals kinderzoektochten, speelstraten,

crea-namiddag, enzovoort.

Wil je weten of ook in jouw buurt iets

georganiseerd wordt? Op de website vind

je een kalender waarin alle activiteiten

vermeld staan.

Meer info: www.weekvandeopvoeding.be

Boeken en websites met ideeën voor

spelactiviteiten zijn er genoeg, maar

zelden bieden ze ook ideeën voor de

allerkleinsten. Daar wil Speelbank.be van

VVSG-steunpunt kinderopvang wat aan

doen. De speelbank is een online database

van spelactiviteiten voor kinderen tot drie

jaar. Via een handige zoekmachine kun

je spelactiviteiten vinden op basis van de

leeftijd, beschikbare materialen of plaats

(binnen, tuin, zandbak …).

Een pedagoog controleert alle spelideeën,

zodat je zeker bent dat ze veilig zijn en

geschikt voor de vermelde leeftijd. De

database is in eerste instantie opgericht

om kinderbegeleiders en onthaalouders

inspiratie te bieden. Iedereen die zelf

een spelletje instuurt en zo bijdraagt aan

de spelletjesschat, krijgt toegang tot de

gehele database, maar ook zonder die toe-

gang kun je al de zeven laatst ingezonden

spelactiviteiten bekijken. Van regenmakers

maken over schuimblazen tot wat je al-

lemaal kunt doen met kartonnen dozen:

je vindt op deze website inspiratie voor

zonnige én natte zomerdagen.

Meer info: www.speelbank.be

GELINKT!



‘Ik heb geleerd meer tijd te maken voor mezelf ’

TRIPLE P OUDER

H et begon allemaal met de

scheiding, vertelt Tamara.

Robbe kon niet aanvaarden

dat zijn vader en moeder niet

langer samenwoonden. ‘Wij kozen voor

co-ouderschap, maar dat werkte niet voor

hem. Zijn vader en ik pakten de opvoeding

ook volledig anders aan: hij was streng, ik

was achteraf gezien veel te toegeeflijk.

We werkten bovendien allebei lange

dagen, het klikte niet tussen Robbe en

zijn vaders vriendin. Kortom, verkla-

ringen genoeg voor zijn onmogelijke

gedrag op school en thuis.’

Op zoek naar hulp

Misschien heeft hij nood aan structuur,

dachten zijn ouders. Dus besloten ze

om hem in de week op internaat te

laten gaan. ‘Maar Robbe kwijnde er

weg’, meent Tamara. ‘En de weekends

werden er niet gemakkelijker op.’

Sinds januari woont haar zoontje

daarom weer week om week bij zijn

moeder en zijn vader. ‘Zodra we die

beslissing hebben genomen, vroeg

ik bij het Centrum voor kinderzorg

en gezinsondersteuning om een

mobiele thuisbegeleiding. Omdat

de wachtlijsten lang zijn, raadden

ze me aan om me in afwachting al

in te schrijven voor de groepscursus

Positief Opvoeden. Wat ik meteen heb

gedaan.’

Vijf jaar geleden gingen Tamara (36) en haar man uit elkaar, en hun zoontje Robbe – toen nog een kleuter van drie – kon dit maar moeilijk verwerken. Hij uitte zijn frustraties en verdriet in rebels gedrag en Tamara zat na verloop van tijd met de handen in het haar. Hoe moest ze dit aanpakken? Een groepstraining Positief Opvoeden deed wonderen. ‘De eerste les vond ik zo confronterend dat ik achteraf in de auto in huilen ben uitgebarsten.’

ã Tekst: Liesbeth Van den Berghe

Twaalf lessen waren het, in een groep van

vier tot zeven personen. ‘Ik heb geen enkele

gemist. De eerste les lieten ze filmpjes zien.

Het was alsof ik mezelf bezig zag, en ik

besefte dat ik het vaak verkeerd aanpakte.

Dat was best wel confronterend. Ik ben

huilend naar huis gereden, het was een

echte wake-upcall.’

Praktische tips

In de training komen verschillende facetten

van opvoeden aan bod. Over de resultaten

is Tamara laaiend enthousiast. ‘Ik heb

zo veel geleerd. Dat het belangrijk is om

consequent te zijn bijvoorbeeld. Zo liet ik

me in het winkelcentrum altijd door Robbe

meetronen naar de speelgoedwinkel.

Vooraf zei ik dat ik niets zou kopen, maar

uiteindelijk kreeg hij toch altijd iets. Ik geef

nu niet meer toe aan zulke grillen. We gaan

nog wel naar de winkel, maar als ik vooraf

zeg dat hij niets krijgt, weet hij dat dat zo

blijft. Robbe krijgt nu 2,5 euro zakgeld per

week, en hij weet dat hij voor dingen kan

sparen.’

Een andere eenvoudige raad was om

minder complexe boodschappen te geven.

‘Vroeger zei ik: ‘Neem de shampoo, een

handdoek, je pyjama, je pantoffels en een

onderbroek. Ga in de douche en was je

haar.’ Dat delen we nu in stapjes in, zodat

hij precies weet wat hij moet doen. Op die

manier voorkomen we heel wat frustraties,

bij hem en bij mij.’

Daarnaast heeft Tamara ook veel over

zichzelf geleerd. ‘Dat ik tijd moet maken

voor mezelf, bijvoorbeeld. En de drie-

seconderegel: dat ik beter even nadenk

voor ik reageer.

Het zijn zulke eenvoudige dingen, maar met

een enorme positieve impact, niet alleen op

mij als moeder, maar ook op het werk en

op familie.’ W


TIPS VOOR KIDSMechelen stuurt je stappen ... met natte voetenRuil je stappers voor een paar stevige laarzen en doe de

Dijle als je durft! Mechelen biedt ouders of grootouders

met actieve, avontuurlijke kinderen deze interactieve

rivierwandeling aan. Met het wandelboek en een

pak leuke opdrachten wordt het gegarandeerd een

onvergetelijk avontuur! LVdB

Voor kinderen vanaf 8 jaar. Het wandelboek kan elke dag

ontleend worden aan de balie van In&Uit Mechelen

(Hallestraat 2) of Lamot (Van Beethovenstraat 8/10, 2800

Mechelen, gesloten op maandag). Meer info via 015 29 49 10 of

www.lamot-erfgoedcentrum.be en www.uitinmechelen.be

Kapitein Massimiliaan en de vliegende Hollander

Worden jullie de nieuwe matrozen van de Vliegende

Hollander? Zin om te testen hoe zeewaardig je bent? Eén

adres: het Museum aan de Stroom (MAS) in Antwerpen.

Kapitein Massimiliaan heeft een kaart vol opdrachten en

weetjes die jullie helpen om echte piraten te worden. Kom

de schat bekijken, leer wat de reus ermee te maken heeft

en ontdek verre horizonten vanop het dak! LVdB

Gratis, voor kinderen vanaf 6 jaar. MAS, Hanzestedenplaats 1 in

2000 Antwerpen. Meer info via 03 338 44 00.

Op Geocache met WelpHeb je de film Welp gezien, over een scoutsgroep die

op kamp vertrekt? Volgens hun leiding dwaalt er in het

bos een gevaarlijk kind rond. De welpen denken dat het

om een verzonnen verhaaltje gaat, tot ze op een nacht

wakker worden gemaakt. Met deze geocache ga je zelf op

tocht op deze filmlocatie in het Provinciaal Groendomein

Hoge Mouw. Als kenner van morsecodes heb je alvast een

streepje voor. Vind jij de schat aan het einde? LVdB

Voor kinderen vanaf 8 jaar. Vertrek: parking Goorseweg in

Kasterlee. Zelf geen gps? Geen ramp, je kunt er eentje huren bij

het toeristische infokantoor Kasterlee, Markt 13, 014 84 85 19.

Meer info: tik Geocache in op www.provincieantwerpen.be.

Vanaf 3 jaarKonijntje Lizzy droomt van dansen,

maar de balletjuf wil alleen poezen

en katers in haar klas. Ook oma konijn

vindt het maar niks dat Lizzy een

poezenhobby kiest: ‘Straks ga je nog

sardientjes eten!’ In dit eenvoudige

verhaal met rustgevende prenten

ontdekt de gedreven kleine Lizzy dat

het niet erg is om anders te zijn dan

de rest. Lizzies hart weet waar ze thuishoort - beter dan haar

spiegelbeeld. BDM

Brigitte Minne & Kasing Lung, Lizzy wil dansen, De Eenhoorn,

32 p, €14,50

Vanaf 4 jaarLady Angelina is naast

zangeres ook stadsboerin. Ja,

ze woont in de stad met haar

varkentje Knorreke en heeft

een groentetuin op het dak!

In dit boek vol leuke knutsel-

frutsel-ideetjes verzamelt de

stadsboerin liedjes over groenten

en lekker gezonde recepten.

Tegelijk beschrijft ze haar avonturen met Knorreke in de

vier seizoenen. Dankzij de bijgeleverde cd kun je heerlijk

meebrullen met ‘Het Wortellied’ of het grappige ‘Stoute Sla’.

BDM

Lady Angelina, De Stadsboerin – boek met cd, Vrijdag, 48 p,

€22,50

Vanaf 6 jaarLeo Bormans, de Vlaamse ambassadeur

van geluk en levenskwaliteit, schreef

tien voorleesverhalen over vogels.

Elke vogel doet iets waar hij gelukkig

van wordt: Kaketoe kiest voor

samenspelen, Dipper leert blij zijn met

zichzelf, Hokko doet andere dieren

graag een plezier. Na elk verhaal

volgen vragen en opdrachten om

met kinderen na te praten over de aangehaalde ‘sleutel van

geluk’. Het grote formaat van het boek, de exotische prenten

en de leuke vogelweetjes geven een speelse toets aan deze

‘spoedcursus geluk voor kinderen’. BDM

Leo Bormans, Geluk voor kinderen, Lannoo, 62 p, €19,99

ZAP

SAMEN LEZEN, SAMEN DOENBoekentips voor leuke momenten met je kind

Meer tips op www.provincieantwerpen.be/kalender.html


Vraag het aan deopvoedingswinkelMijn zoontje is zo agressiefOns driejarig zoontje gedraagt zich

elke dag erg agressief. Hij schopt, slaat,

gooit … en zowel thuis als op school.

Op school beginnen andere ouders dit

lastig te vinden. Ze hebben zelfs niet

graag dat hij naar school komt. Als ou-

ders krijgen we hierdoor het gevoel dat

we falen en de situatie niet aanpakken.

We merken op dat dit gedrag vooral

voortkomt uit frustraties. Als ons zoon-

tje een nee krijgt of zijn zin niet krijgt,

reageert hij heel negatief. Hij is ook

niet zo heel mondig. Hij kan zich niet

zo goed uitdrukken als zijn klasgenoot-

jes. Hoe kunnen we het beste met zijn

agressieve gedrag omgaan?

Layla

Dag Layla,Het is heel begrijpelijk dat je als ouder het

gevoel krijgt dat je faalt als je al verschil-

lende zaken geprobeerd hebt en niets lijkt

aan te slaan. En het moet zeker moeilijk zijn

als andere ouders hier reacties op geven.

De gedragingen van je zoontje zijn niet

ongewoon voor zijn leeftijd, zeker als hij

zich nog niet voldoende met woorden kan

uitdrukken. Dit kan voor een kind heel

frustrerend zijn.

Wanneer je zoontje zich agressief gedraagt,

reageer je best altijd. Ga naar hem toe,

trek zijn aandacht, ga voor hem zitten op

ooghoogte en zeg hem duidelijk dat hij dit

niet mag doen. Vertel hem er ook bij welk

gedrag je wel van hem verlangt. Help je

kind verwoorden wat hij voelt: ‘Ben je boos

omdat je ook graag op de schommel wilt?’

Blijft hij andere kindjes pijn doen, zeg dan

opnieuw wat hij niet mag doen en dat hij

nu even aan de kant moet zitten. Je neemt

je zoontje mee naar een plek aan de rand

van de activiteit en laat hem daar twee tot

drie minuten zitten. Blijf in de buurt maar

geef hem geen aandacht. Als de tijd om is,

laat je hem terug gaan spelen. Als dat goed

loopt, geef hem dan zeker een compliment:

‘Fijn dat je zo mooi samenspeelt’.

Je zult merken dat je deze strategie een

aantal keren zult moeten herhalen. Maar als

het aantal keren na verloop van tijd vermin-

dert, weet je dat je op de goede weg zit.

Het is ook heel belangrijk om positief

gedrag te blijven aanmoedigen. Hou je

zoontje daarom goed in het oog, om snel

te kunnen ingrijpen als het misloopt maar

ook om kleine dingen die goed gaan op

te merken. Geef daar aandacht aan en

verwoord wat je precies ziet: ‘Ik vind het

fijn dat je mooi samenspeelt’. Je kunt ook

even meespelen of hem even liefdevol

aanraken. Je kunt ook tijdelijk werken met

een beloningskaart: een beloning kan dan

bijvoorbeeld een extra spelletje met jou zijn

of een tweede verhaaltje.

Je geeft ook aan dat hij wat moeilijker kan

verwoorden wat hij wil zeggen. Ook daar

kun je hem bij helpen. Als je merkt dat er

een conflict dreigt te ontstaan, kun je naar

hem toegaan en hem helpen verwoorden

wat er scheelt en wat hij graag wil. Zeg

bijvoorbeeld een zinnetje voor, dat hij dan

herhaalt. Lukt dit, geef dan ook hier weer

een welgemeend complimentje.

Veel succes!

Mijn dochter is liever bij omaAls we naar oma en opa op bezoek

gaan, wil onze dochter (bijna zeven

jaar) nooit terug naar huis gaan. Ze kan

dan echt wel zeuren. Haar zusje, die

drie jaar jonger is, is wel flink. Hebben

jullie tips of ligt dit gewoon aan de

leeftijd?

Tom

Dag Tom,Als je dochter graag bij je ouders is, zal ze er

natuurlijk ook graag langer willen blijven. En

als er veel aandacht gaat naar het feit dat

ze niet mee naar huis wil, of als opa en oma

DE WERELD VAN TRIPLE P


meegaan in haar wens om te blijven, zal ze

dat heel goed aanvoelen. Het is belangrijk

dat oma en opa aangeven dat het voor hen

ook tijd is, en dat ze het goed vinden dat

jullie vertrekken. Ze kunnen ook zeggen

dat er snel weer een andere keer komt om

elkaar te zien.

Leg aan je dochter uit dat je begrijpt dat ze

nog wil blijven, maar dat ze toch mee naar

huis moet. Het helpt om hierover vooraf

een afspraak te maken. Het kan helpen om

een aantal regels op te stellen en vooraf

na te denken over hoe je ermee omgaat

als het goed en niet goed loopt. Je kunt

bijvoorbeeld samen overeenkomen dat ze

thuis nog even tv mag kijken als ze flink

mee vertrekt. Dit privilege vervalt dan als

het niet goed verloopt.

Wanneer het bijna tijd is om te vertrekken

– zo’n tien minuten vooraf – kondig je het

vertrek best aan. Zo kan ze afronden waar

ze mee bezig is of tijd maken om uitgebreid

afscheid te nemen. Zeg bijvoorbeeld: ‘Als je

boek uit is of als het gebak op is vertrekken

we.’ Wees dan kordaat, en vertrek ook echt

op het afgesproken moment.

Als je dochter zeurt, kom je terug op de

afspraak zonder boos te worden. Het zeur-

gedrag zelf kun je best negeren. Vergelijken

met haar zusje die wel flink meegaat, werkt

meestal niet. Wel kun je een complimentje

geven aan je jongere dochter voor het feit

dat zij flink meegaat. Op die manier ziet je

oudste dochter dat je meer aandacht hebt

voor gewenst in plaats van ongewenst ge-

drag. Soms is het nodig om bij een volgend

bezoekje de voorbije keer te evalueren

en stil te staan bij wat goed ging en wat

minder goed ging. Op basis hiervan kun

je nieuwe afspraken maken. Elke keer een

klein stapje! Succes! W

De opvoedingswinkelOpvoedingswinkel AntwerpenKerkstraat 159, 2060 Antwerpen,

03 236 29 39

[email protected]

www.antwerpen.be/opvoeding

Opvoedingswinkel Brasschaat(antennepunten in Essen, Kalmthout en

Wuustwezel, Kapellen, Stabroek en Schoten)

Bredabaan 943, 2930 Brasschaat,

03 270 06 70

[email protected]

www.opvoedinsgwinkelbrasschaat.be

Opvoedingswinkel HoogstratenGelmelstraat 81, 2320 Hoogstraten,

03 633 98 95

[email protected]

www.opvoedingswinkelhoogstraten.be

Opvoedingswinkel MechelenSociaal Huis – Huis van het Kind

(OCMW),

Lange Schipstraat 27, 2800 Mechelen,

015 44 52 42

[email protected]

www.mechelen.be/opvoedingswinkel

Opvoedingswinkel Mortsel(antennepunten in Borsbeek, Edegem

en Kontich)

Meerminne 2, 2640 Mortsel,

0473 47 37 37

[email protected]

www.opvoedingswinkelmortsel.be

Opvoedingswinkel TurnhoutBroedersstraat 4, 2300 Turnhout,

014 68 75 57

[email protected]

www.opvoedingswinkel-turnhout.be

Opvoedingswinkel Zoersel(antennepunten in Malle, Schilde,

Zandhoven en Wijnegem)

Handelslei 167, 2980 Zoersel

03 298 09 74

[email protected]

www.zoersel.be/opvoedingswinkel

Voor kleine en grote vragen van iedere ouder! Vrij toegankelijk en gratis advies

Opvoedingslijn:078 15 00 10

DE WERELD VAN TRIPLE P


DUBBELCOLUMN

Wie is Stan?

Op vrijdagochtend vind ik in de

brievenbus een verfrom-

meld papiertje. ‘Mag

Ilias morgen om twee

uur naar mijn feestje

komen? Ik word zeven

jaar. Stan’, staat erop

gekribbeld. Er staat

geen telefoonnummer

of e-mailadres bij. Al-

leen een straatnaam en

een nummer dat op een

vijf lijkt, maar het kan ook

een zes zijn.

Wie is Stan ook alweer? Als Ilias om vier

uur thuiskomt, vraag ik het hem meteen.

‘Papa, Stan is dat jongetje met wie ik op het pleintje heb gespeeld.’

‘En hoe ziet hij eruit?’ wil ik weten, zodat ik in mijn geheugen kan graven.

‘Stan is even groot als ik en heeft kort haar. Hij droeg een blauwe jas en

rode laarzen. Hij mist twee voorste tanden. En op zijn wang had hij een

schram.’

Wat knap van hem, denk ik, dat hij die jongen zo gedetailleerd kan

beschrijven.

‘En ben je zeker dat ik erbij was? Was je toen niet met mama?’ Ik kan

me nog steeds geen jongen herinneren die de naam Stan zou kunnen

dragen.

‘Nee, dat was met jou. De papa van Stan was er ook bij. Die is zo groot

als de deur daar. En die had een zwarte jas aan en droeg grote witte

sportschoenen. Hij heeft ook een grote neus.’

De volgende dag om twee uur bellen we aan bij nummer vijf. Een Congo-

lese vrouw in traditionele kleren met kleurrijke borduursels opent de deur

‘Sorry, ik denk dat ik verkeerd ben,’ begin ik te stamelen. ‘We moeten

waarschijnlijk bij nummer zes zijn.’

De vrouw kijkt me niet begrijpend aan.

‘Are you coming for my son Stanley? Please, come in!‘

We worden enthousiast naar de woonkamer geleid en daar zitten Stan en

zijn vader. Ik herken ze allebei.

Opmerkelijk, toch, dat Ilias zo’n gedetailleerde beschrijving van Stan en

zijn vader gaf en de huidskleur niet vermeldde. Dit zijn onze kinderen,

bedenk ik blij, kinderen voor wie huidskleur en afkomst uiteindelijk maar

een bijzaak zijn.

Boemerang

Er zijn mama’s die gedetailleerde lijstjes achterlaten voor de

babysitter: ‘Kind X eet z’n boterhammetjes graag zonder korsten

en in driehoekjes gesneden. De pap van Kind Y moet na veertig

seconden in de microgolf precies elf keer handmatig worden ge-

schud.’ Ik ben zo geen mama. Komt er een oppas, dan leg ik As-

trid en Johanna uit dat iemand anders hen avondeten zal geven

en in bed zal stoppen. Op zijn of haar manier, die waarschijnlijk

afwijkt van de huisroutines. Rituelen geven dan wel veiligheid

en houvast, kinderen mogen ook leren om een beetje flexibel te

zijn. Lang leve het motto: ‘Andere mensen doen dingen anders.’

Als ouder weet je dat de grote slogans waarmee je je kinderen

opvoedt ooit als een boemerang naar je terugkomen. Nu Astrid

vijf wordt, lijkt dat moment aangebroken. Na een avond onder

andermans hoede verschijnt ze met pretoogjes aan de ontbijt-

tafel: ‘Ik heb gisteren nog een snoepje gekregen na het tanden-

poetsen. Het licht op de gang mocht blijven branden en ik lag

met al mijn armbanden aan in bed.’ Haar stem klinkt vrolijker

bij elke geschonden huisregel. Ik smeer wat speculaaspasta op

haar boterham en zeg rustig: ‘Hmm, dan zal ik Eline misschien

eens moeten uitleggen hoe wij de dingen hier doen.’ Waarmee

ik – baf! – in de openstaande val trap. Astrid wijst me oprecht

verontwaardigd terecht: ‘Maar mama, andere mensen doen

dingen anders.’ Wat is het heerlijk om vijf te zijn en je moeder

op haar plaats te kunnen zetten.

Ik sta even in tweestrijd, maar

beknibbel dan toch niet op

die Heilige Stelregel.

Hoeveel kwaad kan

een nacht met

een suiker-

mondje of een

streep licht in

de slaapkamer

eigenlijk? Ik

geef Astrid

haar boterham

en gun haar het

gelijk. Het is nooit te

vroeg voor een wereldse

ingesteldheid. Met dank aan

de babysittersclub.

papa/mamaBarbara De Munnynck is mama van twee dochters, Atilla Erdem is papa van één zoon.

Wat dat zoal met zich meebrengt, lees je in deze dubbelcolumn.


Positief opvoedenVIJF OPVOEDINGSPRINCIPES VAN TRIPLE P

Vind een antwoord op je

opvoedingsvragen in het

Triple P magazine of surf

naar www.triplepmagazine.be

Triple P. Positief opvoeden werkt!

Kinderen hebben een veilige en stimulerende omgeving nodig.

Zorg goed voor jezelf als ouder.

Ouders reageren snel, consequent en beslist op ongewenst gedrag van hun kind.

1

5

3

Kinderen die fijn spelen, vervelen zich niet en vertonen minder negatief gedrag. Als je huis veilig ingericht is, hoef je als ouder minder te verbieden.

Koester realistische verwachtingen. Ideale kinderen bestaan niet. Ideale ouders evenmin.4

Ieder kind is uniek, ontwikkelt zich in zijn eigen tempo en maakt weleens fouten. De wil om een perfecte ouder te zijn, leidt meestal tot frustraties.

Kinderen leren het meest door

positieve aandacht en steun.2

Belangstelling tonen, je kind aanmoedigen en

complimentjes geven, motiveren je kind om nieuwe

dingen te leren en zich te ontwikkelen.

Ouders mogen tijd voor zichzelf nemen en leuke dingen doen. Wie zich goed voelt, heeft meer energie voor zijn kinderen.

Ouders kunnen kinderen leren om zich goed te gedragen. Zo weet het kind hoe het wel moet en wat verwacht wordt.

Documents

Triple P Magazine zomer 2015