PJM3114 PENDIDIKAN JASMANI SUAIAN
PJM3114 PENDIDIKAN JASMANI SUAIAN
1. TAJUK ARTIKEL1.1 Tajuk Tajuk jurnal yang saya pilih ialah
Aktiviti Pendidikan Jasmani Suaian Pelajar Berkeperluan Khas yang
dijalankan oleh Safani Bari dan Hamdan Mohd Ali dari Fakulti
Pendidikan di Universiti Kebangsaan Malaysia (UKM).
1.2 Nama JurnalTidak diperolehi.
1.3 JilidTidak diperolehi.
1.4 Tarikh terbitan Jurnal ini telah diterbitkan pada tahun
2005. Walau bagaimanapun, tidak ada tarikh terbitan yang dinyatakan
melalui sumber yang saya perolehi.
2. PENGENALAN Artikel ini merupakan kajian yang dijalankan oleh
Safani Bari dan Hamdan Mohd Ali kepada 36 orang guru di sekolah
menengah di Wilayah Selangor mengenai aktiviti Pendidikan Jasmani
Suaian Pelajar Berkeperluan Khas. Pelajar berkeperluan khas
merupakan pelajar yang mengalami masalah yang melibatkan
ketidakupayaan fizikal, sosial dan mental.
2.1 Objektif ArtikelArtikel ini dijalankan bagi mengetahui
pelaksanaan aktiviti pendidikan jasmani suaian untuk pelajar
berkeperluan khas di tujuh buah sekolah yang terdapat di Wilayah
Persekutuan Kuala Lumpur dan negeri Selangor.
2.2 Kumpulan sasaran Melalui artikel ini, kajian telah
dijalankan oleh pengkaji ke atas guru sekolah menengah yang
mengajar pendidikan jasmani di sekolah dan guru yang terlibat dalam
aktiviti fizikal di luar waktu kelas formal yang melibatkan pelajar
khas. Pengkaji menyatakan bahawa sekolah yang terlibat dalam kajian
ini ialah 10 buah namun hanya 7 sekolah yang dinyatakan lokasinya
iaitu sekolah yang berada di Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur dan
negeri Selangor. Antara semua sekolah yang dinyatakan, 5 buah
sekolah merupakan sekolah percantuman yang juga dikenali sebagai
sekolah integrasi, iaitu sekolah di mana pelajar khas ditempatkan
untuk belajar bersama-sama dengan pelajar normal. Walau
bagaimanapun, pelajar khas tersebut akan belajar secara berasingan
dengan pelajar normal. Turut dinyatakan di dalam artikel ini,
kajian telah dijalankan ke atas 2 buah sekolah yang menempatkan
pelajar khas sahaja.
3. RINGKASAN METODOLOGI
Melalui artikel ini, penulis telah menjalankan kajian melalui
pemerhatian dan temubual. Dalam kajian ini, pengkaji telah
menggunakan beberapa instrumen kajian seperti senarai semak yang
mengandungi borang maklumat sekolah, kelas Pendidikan Jasmani dan
kegiatan fizikal yang dijalankan di sekolah. Instrumen tersebut
digunakan oleh pengkaji untuk mendapatkan maklumat seperti latar
belakang guru pendidikan jasmani, jenis-jenis aktiviti dan
permainan yang melibatkan pelajar khas, kemudahan dan peralatan
sukan khusus untuk pelajar berkeperluan khas. Aspek lain yang
dikaji dalam kajian ini ialah masalah pengajaran kelas pendidikan
jasmani dan huraian tentang aspek modifikasi dalam pengajaran dan
pembelajaran pendidikan jasmani.
4. SUMBANGAN/IMPLIKASI/RUMUSANMelalui kajian ini, pengkaji telah
menggunakan statistik diskriptif untuk menganalisis data. Untuk
membincangkan dapatan kajian min, kekerapan dan peratusan telah
digunakan oleh pengkaji. Aspek perbincangan dalam kajian yang
mereka jalankan lebih menumpukan kepada perkara yang berkaitan
dengan pengajaran dan pembelajaran pendidikan jasmani, tahap
keberkesanan pelaksanaan pengajaran dan pembelajaran, masalah
pelaksanaan dari aspek tenaga pengajar serta kesesuaian kemudahan
dan peralatan pengajaran pendidikan jasmani di sekolah-sekolah khas
amnya. Dapatan dalam kajian ini telah disokong dengan menggunakan
temubual yang dijalankan oleh pengkaji. Dalam bahagian dapatan
kajian, telah dinyatakan bahawa terdapat 7 buah sekolah yang
terlibat dalam kajian. 2 buah sekolah merupakan sekolah khas dan 5
buah sekolah merupakan sekolah percantuman. Melalui kajian yang
dijalankan oleh penyelidik, 36 orang guru mengajar mata pelajaran
pendidikan jasmani kepada pelajar khas. Namun demikian, hanya 50%
(18 orang) daripada guru-guru tersebut adalah guru pendidikan
jasmani yang mempunyai kelayakan. Hal ini kerana, tidak semua
guru-guru yang mengajar pendidikan jasmani telah mengikuti kursus
untuk mengajar pendidikan jasmani suaian amnya. 28% (10 orang)
daripada guru-guru tersebut mempunyai kelayakan untuk mengajar
pelajar biasa yang mana dalam kelas tersebut terdapat murid
berkeperluan khas manakala 6% (2 orang) guru lagi merupakan guru
pendidikan jasmani di sekolah biasa yang boleh mengajar pendidikan
jasmani di sekolah khas. Turut dinyatakan dalam artikel ini bahawa
guru-guru ini pernah mengikuti kursus khas untuk mengajarkan
pendidikan jasmani kepada golongan berkeperluan khas. Seperti yang
saya telah nyatakan sebelum ini, penyelidik telah menggunakan
kaedah pemerhatian dan temubual untuk menjalankan kajian. Melalui
kaedah yang mereka gunakan ini, didapati bahawa sekolah yang
terlibat dengan kajian tidak menggunakan format pengajaran yang
standard untuk mengajar pendidikan jasmani. Guru yang mengajar di
sekolah berkenaan menggunakan cara mengajar yang mereka fikirkan
sesuai. Penyelidik juga menyatakan bahawa cara mengajar pendidikan
jasmani seperti ini adalah longgar, kerana mengikut budi bicara
guru yang mengajar subjek ini. Guru di sekolah ini juga mengajar
pendidikan jasmani kepada pelajar berkeperluan khas dengan merujuk
kepada buku panduan untuk mengajar pelajar normal. Bagi pelajar
berkeperluan khas di sekolah percantuman, mereka kurang diberikan
perhatian kerana bilangan mereka adalah sedikit berbanding pelajar
normal. Pada pendapat saya, melalui hal ini dapat dilihat dengan
jelas perbandingan di antara pelajar berkeperluan khas dan pelajar
normal. Menurut artikel ini juga, pengkaji mendapati bahawa guru
pendidikan jasmani yang mengajar pelajar biasa tidak melakukan
ubahsuai terhadap pengajaran untuk pelajar khas. Di samping itu
juga, peralatan yang digunakan untuk mengajar pelajar khas juga
adalah sama dengan alatan yang digunakan oleh pelajar normal.
Pengajaran yang dilakukan oleh guru kepada pelajar yang bercampur
di antara pelajar normal dan pelajar berkeperluan khas juga
menyebabkan penglibatan pelajar khas adalah terhad kerana mereka
akan melakukan aktiviti mengikut keupayaan mereka sendiri.
Penyelidik juga mendapati bahawa jumlah waktu mengajar pendidikan
jasmani adalah berbeza antara sekolah. Di dalam artikel ini, turut
dinyatakan bahawa kebanyakkan sekolah menjalankan sesi pengajaran
sebanyak 2 kali dengan 40 minit setiap sesi namun terdapat 2 buah
sekolah yang melaksanakan 60 minit waktu pengajaran sekali
seminggu, 2 buah sekolah lagi menjalankan pengajaran sebanyak 2
kali dengan 30 minit setiap satu waktu. Selain itu, terdapa 2 buah
sekolah yang menjalankan pengajaran yang berbeza untuk pelajar
normal dan pelajar khas. Untuk kelas biasa, kelas pendidikan
jasmani dijalankan selama 2x30 untuk kelas khas dan 2x40 minit
untuk pelajar khas. Di samping itu, melalui kajian yang dijalankan
juga, pengkaji mendapati bahawa permainan yang digunakan dalam
pendidikan khas terdiri daripada dua. Bagi sekolah percantuman,
penyelidik menyatakan bahawa permainan yang digunakan untuk pelajar
berkeperluan khas adalah sama dengan pelajar normal. Hal ini kerana
majoriti pelajar yang terdapat di sekolah tersebut ialah pelajar
normal. Sama seperti aktiviti pendidikan jasmani, alatan yang
digunakan untuk mengajar pendidikan jasmani kepada pelajar khas
juga merupakan alatan yang digunakan oleh pelajar normal. Menurut
pengkaji lagi, bagi sekolah khas, alatan yang berbeza hanyalah
alatan yang digunakan oleh pelajar yang mempunyai masalah
penglihatan. Penyelidik menyatakan bahawa walaupun pelajar ini
memainkan permainan yang sama namun guru akan melakukan
pengubahsuaian mengikut kemampuan pelajar tersebut. Pengubahsuaian
juga dilakukan terhadap peralatan di dalam gimnasium agar tidak
akan membahayakan keselamatan pelajar tersebut. Dalam artikel ini
juga telah dinyatakan beberapa masalah yang dihadapi dalam
pengajaran dan pembelajaran pendidikan jasmani terhadap pelajar
berkeperluan khas oleh guru-guru di sekolah percantuman dan sekolah
khas amnya. Penyelidik menyatakan bahawa faktor-faktor tersebut
menjadi halangan dan menyebabkan kesukaran bagi menjalankan
aktiviti pendidikan jasmani walaupun guru-guru menyedari betapa
pentingnya aktiviti ini kepada pelajar-pelajar khas. Ada juga di
antara aktiviti ini tidak dapat dijalankan langsung kerana faktor
keselamatan kawasan atau peralatan yang tidak bersesuaian dengan
pelajar jika masih digunakan. Pada bahagian penutup, penyelidik
membuat kesimpulan bahawa jumlah pelajar yang perlu ditangani oleh
guru pendidikan jasmani adalah terlalu ramai untuk pengajaran dan
pembelajaran yang kondusif. Kesan daripada bilangan pelajar yang
terlalu ramai ini, tugasan mengajar pendidikan jasmani telah
diagih-agihkan kepada guru yang tidak mempunyai kelayakan atau
latihan rasmi dalam bidang pengajaran dan pembelajaran pendidikan
jasmani. Nisbah di antara guru tidak terlatih dengan guru terlatih
untuk mengajar pendidikan jasmani adalah lebih besar. Sebagai
contoh di salah sebuah sekolah di selangor, nisbah guru bertauliah
dan tidak bertauliah mengajar pendidikan jasmani ialah 3:19. Hal
ini menunjukkan bahawa apabila tiada guru yang terlatih dalam
bidang pendidikan jasmani, tugas tersebut akan diberikan kepada
guru-guru yang tidak terlatih. Pengkaji mendapati banyak pelajar
berkeperluan khas yang kurang mendapat perhatian terutamanya
pelajar yang belajar di sekolah percantuman. Pengajaran pendidikan
jasmani juga kurang berkesan akibat bilangan pelajar yang terlalu
ramai bukan sahaja pelajar normal malahan turut meninggalkan impak
kepada pelajar khas. Penyelidik menyatakan bahawa dalam aktiviti
pendidikan jasmani, pelajar khas di sekolah percantuman akan kurang
mendapat perhatian kerana bilangan mereka yang sedikit dan
kehadiran mereka dianggap kurang penting. Dalam artikel ini juga,
penyelidik turut menyatakan pendidikan jasmani yang dilaksanakan
secara tidak terancang tidak akan membawa sebarang kesan positif
kepada perkembangan fizikal, emosi dan mental. Kategori kesihatan
yang paling utama untuk pelajar yang mempunyai kekurangan upaya
secara fizikal yang melibatkan aspek kesihatan ialah apabila
kekurangan-kekurangan itu sendiri boleh mendatangkan kesan kepada
kesihatan individu tadi secara timbal balik (Heller, 2000).
Aktiviti fizikal seperti kekejangan otot menyebabkan mereka sukar
untuk melakukan sesuatu pergerakan dan menghadkan pergerakan
(Auxter, Pyfer dan Huettig, 1989). Penyelidik berpendapat bahawa
otot-otot yang kurang sempurna ini perlu dilatih dan dilazimkan ke
tahap yang melebihi optimum bagi membantu pelajar berkeperluan khas
ini hidup di luar sekolah dengan lebih baik dan lebih pandai
berdikari. Saya bersetuju dengan pendapat yang dikemukakan oleh
penyelidik kerana dengan adanya pembelajaran mengenai aktiviti
fizikal di sekolah, pelajar berkeperluan khas akan lebih terdidik
terutamanya dalam aktiviti fizikal yang melibatkan kehidupan harian
mereka. Hal ini akan membantu mereka untuk berdikari tampa
mengharapkan bantuan daripada orang lain untuk mengurus dan
meneruskan kehidupan seharian mereka. Penyelidik juga menyatakan
bahawa guru haruslah bersikap sabar dan positif terutamanya apabila
berhadapan dengan kanak-kanak berkeperluan khas. Pada pendapat
saya, kesabaran yang tinggi sangat diperlukan oleh seorang guru
untuk menangani pelajar berkeperluan khas kerana perbezaan
kekurangan dalam diri pelajar khas memerlukan tahap kesabaran yang
berbeza. Pelajar pendidikan khas amnya mempunyai kemampuan yang
berbeza berbanding pelajar normal yang lain. Oleh itu, seorang guru
pendidikan jasmani perlulah peka terhadap setiap kekurangan yang
dihadapi oleh pelajar mereka masing-masing.
5. KRITIK Melalui artikel ini, terdapat beberapa kekuatan dan
kelemahan yang dapat saya lihat. Kelebihan yang pertama yang dapat
saya lihat dalam artikel ini ialah penyelidik menjalankan kajian di
beberapa buah sekolah berbeza program persekolahan seperti sekolah
khas, sekolah percantuman dan sekolah inklusif. Melalui hal ini,
pengkaji akan dapat membuat perbandingan antara sekolah, bukan
hanya membuat kesimpulan bagi satu-satu sekolah sahaja. Ketepatan
hasil kajian juga dapat dipastikan melalui hal ini. Selain itu,
pengkaji juga menggunakan nisbah bagi membuat perbandingan di
antara guru terlatih dan tidak terlatih dalam pengajaran dan
pembelajaran pendidikan jasmani. Hal ini memudahkan perbandingan
bilangan guru terlatih dan tidak terlatih dalam pendidikan jasmani
amnya bagi sekolah-sekolah yang telah dipilih. Walau bagaimanapun,
saya mendapati terdapat beberapa kelemahan yang terdapat dalam
artikel. Perkara pertama ialah mengenai bilangan sekolah yang
digunakan oleh penyelidik untuk menjalankan kajian. Pada bahagian
responden kajian, penyelidik menyatakan bahawa kajian telah
dijalankan di sepuluh buah sekolah menengah yang terpilih. Namun
hanya 7 sekolah sahaja yang telah diterangkan dalam artikel. Hal
ini menyebabkan pembaca kurang jelas tentang bilangan
sekolahsebenar yang digunakan untuk menjalankan kajian. Penyelidik
juga menggunakan bilangan program persekolahan yang tidak sama.
sebagai contoh, kajian telah dijalankan di 5 buah sekolah
percantuman, 2 sekolah khas dan tidak dinyatakan sekiranya
penyelidik ada menggunakan sekolah program inklusif dalam kajian
mereka atau tidak. Hal ini menyebabkan tidak semua jenis program
sekolah dapat dinilai terutamanya dalam pengajaran dan pembelajaran
pendidikan jasmani suaian untuk pelajar berkeperluan khas di
sekolah. Pada pendapat saya, hasil penyelidikan akan lebih baik
sekiranya penyelidik menggunakan ketiga-tiga program sekolah untuk
menjalankan kajian mengenai pengajaran dan pembelajaran pendidikan
jasmani suaian di samping menggunakan bilangan setiap program
sekolah adalah seimbang. Kelemahan lain yang dapat saya lihat dalam
artikel ini ialah penyelidik tidak menyatakan dengan jelas
perbezaan waktu pengajaran dan pembelajaran pendidikan jasmani di 7
buah sekolah yang telah dipilih. Hal ini kerana, melalui artikel
hanya 6 buah sekolah yang diterangkan waktu mengajar pendidikan
jasmani manakala 1 sekolah lagi tidak dinyatakan. Hal ini dengan
jelas menunjukkan kelemahan yang terdapat dalam artikel. LAWRENCIA
LAJIUS PISMP PENDIDIKAN JASMANI JAN11 8
