Upload
magda-michal
View
233
Download
4
Embed Size (px)
DESCRIPTION
Book is about Umberto Eco.
Citation preview
1
„Nie myśl, że książki znikną.”
Umberto Eco
2
SPIS TREŚCI
NASZA OPINIA ................................................................................................ 3
UMBERTO ECO ................................................................................................ 4
NOWELE I ESEJE .............................................................................................. 5
KSIĄŻKI ............................................................................................................. 6
Imię Róży (Il nome della rosa – 1980, wyd. polskie 1987) ................................................................................. 6
Wahadło Foucaulta (Il pendolo di Foucault – 1988, wyd. polskie 1993) ............................................................ 7
Wyspa dnia poprzedniego (L'isola del giorno prima – 1994, wyd. polskie 1995) ............................................... 8
Baudolino (2000, wyd. polskie 2001) ................................................................................................................ 9
Tajemniczy płomień królowej Loany (La misteriosa fiamma della regina Loana – 2004, wyd. polskie 2005) ... 10
Cmentarz w Pradze (Il cimitero di Praga – 2010, wyd. polskie 2011) .............................................................. 11
Historia piękna ............................................................................................................................................... 12
Historia brzydoty ............................................................................................................................................ 13
3
Nasza opinia
„Grozi nam, że cały dzisiejszy przemysł informatyczny, mnożąc informacje nie będzie
dostarczał już żadnej.”
Te słowa rzeczywiście mają w sobie sporo prawdy, jednak zastanówmy się głębiej, czy
są stuprocentowo pewne. Zadajmy więc sobie pytania: Czy w natłoku przeróżnych informacji
w niezliczonej ilości tematów będziemy umieć odnaleźć te prawdziwe, konkretne? Czy
będziemy mogli uwierzyć choć jednej z nich? To smutne, ale rzeczywiście Internet „schodzi
na psy”. Coraz więcej w nim nieprawdziwych, fałszywych wiadomości, a my ślepo ufamy
„zaufanym i sprawdzonym źródłom”. Nie zapominajmy jednak o tym, że jest to tylko i
wyłącznie nasza wina. Nie możemy zatracać się w wierze w boga XXI wieku!
Czy na pewno dobrze wykorzystujemy siłę Internetu? Większość z nas używa go
głównie do celów towarzyskich, rozrywkowych… Oczywiście, bardzo duża część osób
korzysta ze stron informacyjnych, ale przede wszystkim w poszukiwaniu różnego typu
sensacji. Internet oferuje ogromną bazę treści i faktów, lecz my nie zawsze potrafimy to
docenić. Musimy nauczyć się odpowiednio posługiwać się siecią internetową.
Chyba rzeczywiście prawdą jest, że „grozi nam, że cały dzisiejszy przemysł
informatyczny, mnożąc informacje nie będzie dostarczał już żadnej”. Nie pozostaje nam nic
innego, tylko pogodzić się z tym i stać się bardziej wyczulonym (co nie znaczy, że całkowicie
nieufnym) na prawdziwość treści zawartych w Internecie.
4
Umberto Eco
Życiorys
Dnia 5 stycznia 1932 roku, w miejscowości Alessandria we
Włoszech, na świat przyszedł Umberto Eco. Zapewne jego
rodzice nie zdawali sobie sprawy z tego, jak wielkim pisarzem i
uczonym będzie ich syn. Jednakże mogli to zauważyć już w
okresie wczesnego dzieciństwa syna, który różnił się od
kolegów w swoim wieku. Interesowały go zagadnienia związane
z literaturą, choć nie tak bardzo jak tworzenie własnych „dzieł”.
Mały Umberto manifestował swój talent w zeszytach. Rysował
w nich komiksy. Miał też duże poczucie humoru, dlatego innym
gatunkiem uprawianej przez niego w okresie szkolnym sztuki
były karykatury. Zapewne obiektem ironii byli koledzy i nauczyciele. Jedno o Umberto można
było już wtedy powiedzieć – miał talent.Kiedy Eco ukończył szkołę średnią i zdał maturę,
oczywiste było, iż musi rozpocząć studia. Kariera zdolnego studenta przebiegała dość szybko
(uzyskanie tytułu doktora za pracę o św. Tomaszu z Akwinu) i Eco wkrótce opublikował swoje
prace naukowych. Sławę przyniosły mu te dotyczące semiotyki (najważniejsze z nich np.:
„Dzieło otwarte”, „Lector in fabula”) i zabawne felietony, pierwotnie publikowane w
tygodniku „L’Espresso” (wydanie książkowe nosi tytuł „Zapiski na pudełku od
zapałek”).Pierwsza powieść Eco powstała w 1980 roku. „Imię róży” – opowieść o śledztwie
toczącym się w murach średniowiecznego opactwa – przyniosła autorowi zasłużone uznanie
krytyków i zainteresowanie czytelników z całego świata. Dzieło została zekranizowana w
1986 roku. Umberto Eco jest profesorem na uniwersytetach w Bolonii i we Florencji. Jest
laureatem wielu nagród międzynarodowych m.in. Marshall McLuhan Award, Austrian State
Award for European Literature. Eco został uhonorowany licznymi tytułami doktora honoris
causa (do roku 2005 - 32 doktoraty), między innymi przez Akademię Sztuk Pięknych w
Warszawie w 1996 roku. Jego semiotyka stała się modnym kierunkiem filozofii i otwarła
drogę do nowych studiów, do czego w szczególności przyczyniły się dzieła Teoria semiotyki i
Rola czytelnika. Zajmuje się badaniem mechanizmów kultury masowej, którą pojmuje w
kategorii faktu komunikacyjnego. Umberto Eco jest niewątpliwie jedynym w swoim rodzaju
objawieniem kultury współczesnej. Kilkanaście milionów egzemplarzy Imienia róży
sprzedanych na całym świecie i głośna ekranizacja Annouda w 1986 roku to dopiero
początek zawrotnej kariery pisarskiej Eco. Ten wnikliwy badacz kultury masowej i mediów
sam stał się ich ulubieńcem i gwiazdą.
5
Nowele i Eseje
Pejzaż semiotyczny (1972)
Dzieło otwarte (1973)
bibliotece (1990)
Zapiski na pudełku od zapałek (1993)
Drugie zapiski na pudełku od
zapałek (1994)
Lector in fabula (1994)
Gnomy z planety Gnu (1994)
Sztuka i piękno w
średniowieczu (1994)
Diariusz najmniejszy (1995)
Sześć przechadzek po lesie fikcji (1995)
Interpretacja i nadinterpretacja (1996)
Nieobecna struktura (1996)
Semiologia życia codziennego (1996)
Superman w literaturze
masowej (1996)
Uniwersytet a mass media (1996)
Nowe środki masowego przekazu a
przyszłość książki (1996)
Sztuka i piękno w
średniowieczu (1997)
Trzecie zapiski na pudełku od
zapałek (1997)
Poetyki Joyce'a (1998)
Czytanie świata (1999)
Pięć pism moralnych (1999)
Rozmowy o końcu czasów (2000)
W poszukiwaniu języka
uniwersalnego (2002)
literaturze (2003)
Między kłamstwem a ironią (2004)
Filozofia frywolna (2004)
Historia piękna (2004)
Andrzej - małpa czy zwierze? (2005)
Rakiem. Gorąca wojna i populizm
mediów (2006)
Jak napisać pracę dyplomową.
Poradnik dla humanistów (2007)
Historia brzydoty (2007)
Szaleństwo katalogowania (2009)
Od drzewa do labiryntu (2009)
Teoria semiotyki (2009 [1976])
Wyznania młodego pisarza (2011)
Wymyślanie wrogów (2011)
6
Książki
Imię Róży (Il nome della rosa – 1980, wyd. polskie 1987)
Streszczenie: Głównymi bohaterami dzieła są trzej
mediolańczycy zainteresowani historią i hermetyzmem.
Snują oni wspólnie hipotezy na temat templariuszy i
różokrzyżowców. Wymyślają misterny plan przejęcia władzy
nad światem, jaki rzekomo od wieków próbują zrealizować
żądni zemsty spadkobiercy dziedzictwa templariuszy. Łączą
w nim logicznymi zależnościami takie postacie jak: Hiram I,
Abraham ben Szlomo Abulafia, Jacques de Molay,
legendarny Christian Rosenkreuz, Hrabia de Saint-Germain,
tytułowy Jean Bernard Léon Foucault i wiele innych.
Zgłębianie teorii spiskowych staje się dla bohaterów
powieści obsesją. Do zacierania się granic rzeczywistości
przyczyniają się także tajemnicze postacie i intrygi, na jakie
natrafiają w badanej przeszłości, jak również podczas
samych badań. Prowadzi to do wydarzeń tragiczniejszych, niż mogliby przypuszczać.
Opis : Listopad 1327 roku. Do znamienitego opactwa benedyktynów w północnych Włoszech
przybywa uczony franciszkanin, Wilhelm z Baskerville, któremu towarzyszy uczeń i sekretarz,
nowicjusz Adso z Melku. W klasztorze panuje ponury nastrój. Opat zwraca się do Wilhelma z
prośbą o pomoc w rozwikłaniu zagadki tajemniczej śmierci jednego z mnichów. Sprawa jest
nagląca, gdyż za kilka dni w opactwie ma się odbyć ważna debata teologiczna, w której
wezmą udział dostojnicy kościelni, z wielkim inkwizytorem Bernardem Gui na czele.
Tymczasem dochodzi do kolejnych morderstw. Przenikliwy Anglik orientuje się, że
wyjaśnienia mrocznego sekretu należy szukać w klasztornej bibliotece. Bogaty księgozbiór, w
którym nie brak dzieł uważanych za niebezpieczne, mieści się w salach tworzących labirynt.
Intruz może tam łatwo zabłądzić, a nawet - jak krążą słuchy - postradać zmysły. Powieść
ukazała się po raz pierwszy w 1980 roku. Jej sukces czytelniczy był wielkim zaskoczeniem dla
teoretyków i krytyków literatury. Dziś Imię róży zalicza się powszechnie do arcydzieł XX
wieku.
7
Wahadło Foucaulta (Il pendolo di Foucault – 1988, wyd. polskie 1993)
Streszczenie : Wilhelm i Adso przybywają do opactwa,
by wziąć udział w debacie na temat ubóstwa Jezusa
Chrystusa. Opat Abbon prosi Wilhelma o pomoc w
rozwiązaniu tajemnicy śmierci iluminatora Adelmusa z
Otrantu, którego znaleziono martwego u stóp opactwa.
Ślady zdają się wykluczać samobójstwo lub nieszczęśliwy
wypadek. Sytuacja komplikuje się, gdy giną kolejni mnisi.
Kolejne wydarzenia zdają się wskazywać coraz bardziej,
że wszystkim zależy na zdobyciu pewnej starożytnej
księgi, a klucz do rozwiązania zagadki kryje się w
tajemniczej bibliotece opactwa.
Opis: Niezwykła powieść profesora semiologii. Eco
napisał następną po "Imieniu Róży" wspaniałą powieść,
w której przeplatają się wątki z przeszłości i
teraźniejszości. Templariusze, Różokrzyżowcy, tajemnicze sekty - śledztwo prowadzone przez
miłośników historii, szalona podróż po Ameryce Południowej - w tej książce jest wszystko!
Wspaniała przygoda.
8
Wyspa dnia poprzedniego (L'isola del giorno prima – 1994, wyd. polskie 1995)
Streszczenie: Jej bohater o imieniu Robert - kolejno
piemoncki żołnierz, trochę libertyn, bywalec paryskich
salonów, tajny agent Mazarina, a wreszcie podróżnik-
rozbitek - dobija na koniec do opuszczonego wielkiego
żaglowca, pełnego zapasów żywności, narzędzi i dziwacznych
zbiorów. Na horyzoncie widnieje zielony brzeg wyspy. Jak się
jednak okazuje, statek nie jest pusty - Robert spotyka tam
niemieckiego jezuitę, na wpół obłąkanego filozofa przyrody,
snującego fantastyczne i pretensjonalne quasi-naukowe
spekulacje. Z pamiętnika Roberta, z jego wspomnień oraz z
dysput z jezuitą wyłania się niecodzienny obraz historii
Europy okresu baroku. Ta epoka wielkich kontrowersji
filozoficznych, międzynarodowych intryg politycznych, rywalizacji potęg europejskich w
dziedzinie wynalazków i skarbów kolonialnych oraz łupieżczych, krwawych wojen staje się
pod piórem Eco kpiną, ironią, szyderstwem z niedoskonałości, a często niedołęstwa
ludzkiego umysłu, który tak łatwo daje się sprowadzić na manowce. Stanowi także swego
rodzaju ostrzeżenie - jako że niebezpieczeństwo "barokowych" postaw intelektualnych nie
omija współczesności.
Opis: W Wyspie Dnia Poprzedniego Umberto Eco w typowy dlań sposób łączy przygodową
fabułę z dyskursem filozoficznym, nawiązując w treści i formie do takich arcydzieł jak
Podróże Guliwera czy Kandyd . Szlachcic z Piemontu, Robert de la Grive, uratowany z
katastrofy morskiej, dostaje się na opuszczony statek Daphne , zakotwiczony w pobliżu
nieznanej Wyspy. Na pokładzie i w licznych pomieszczeniach znajduje wiele tajemniczych
przyrządów oraz ptaków i roślin. Z czasem się dowiadujemy, że Robert trafił na morze jako
tajny wysłannik Mazarina i Colberta, usiłujących odkryć sekret obliczania długości
geograficznej. Dziwnym zrządzeniem losu naszemu bohaterowi również na pokładzie
Daphne przyjdzie się zajmować tą kwestią. Prawdopodobnie statek stoi w pobliżu sto
osiemdziesiątego południka, zatem na leżącej po jego drugiej stronie Wyspie wedle obliczeń
XVII-wiecznych geografów powinien być jeszcze dzień poprzedni. Nękany wspomnieniami
utraconej miłości i wizją nikczemnego brata-sobowtóra, Robert coraz zapamiętalej pragnie
dostać się na Wyspę, gdzie można ponoć ujrzeć Gołębicę Koloru Pomarańczy.
9
Baudolino (2000, wyd. polskie 2001)
Streszczenie : Akcja zaczyna się w 1204 r., w trakcie IV
wyprawy krzyżowej. W czasie gdy krzyżowcy plądrują
Konstantynopol, Baudolino ratuje życie Niketasowi
Choniatesowi, bizantyjskiemu historykowi, a następnie
opowiada mu o swym dzieciństwie, o tym, jak dostał się na
dwór cesarza, i tym, jak umierający biskup Otton powierzył
mu misję, aby wysłać Fryderyka Barbarossę na wschód do
legendarnego królestwa Księdza Jana. Opowiada także o
wielu przygodach (mniej lub bardziej związanych z
Księdzem Janem i jego królestwem). Jego opowieść kończy
się w momencie powrotu z wyprawy, której celem było
legendarne królestwo do Konstantynopola. Dopiero wtedy
pojął rzeczy, których wcześniej nie rozumiał.
Opis: Baudolino czternastoletni chłopski syn, obdarzony
bystrym umysłem i fantazją, przyprowadza pod rodzicielski
dach zabłąkanego wśród mgieł i moczarów rycerza. Nieznajomym gościem okaże się
Fryderyk Barbrarossa. Chłopak zdobywa sympatię cesarza, ten zaś zabierze go ze sobą w
świat i pokocha jak syna. Baudolino lubi opowiadać i zmyślać, przy czym jakimś cudem
wszystko, co wymyślił staje się rzeczywistością. I tak któregoś razu układa legendarny list
księdza Jana obiecuje w nim zachodniemu światu bajeczne królestwo na Wschodzie,
rządzone przez chrześcijańskiego króla. Fryderyk, wyruszając na wyprawę krzyżową, chce
także dotrzeć do cudownego królestwa. Po jego śmierci, niespodziewanej i tajemniczej,
Baudolino kontynuuje wędrówkę spotyka najdziwniejsze istoty przezywa przepiękną historię
miłosną z najosobliwszą spośród córek Ewy.
10
Tajemniczy płomień królowej Loany (La misteriosa fiamma della regina Loana – 2004, wyd.
polskie 2005)
Streszczenie : Antykwariusz z Mediolanu, Giambattista
Bodom, zwany Jambo, budzi się ze śpiączki powypadkowej.
Nie wie, kim jest, nie poznaje własnej rodziny, za to
doskonale pamięta wszystko, co przeczytał, i porozumiewa
się z otoczeniem językiem cytatów z arcydzieł światowej
literatury. Wykorzystując więc tę "papierową pamięć",
usiłuje dowiedzieć się czegokolwiek o swojej przeszłości.
Udaje się do rodzinnego domu w Solarze, gdzie odnajduje
mnóstwo starych książek, czasopism i płyt. Na ich
podstawie próbuje odtworzyć atmosferę dzieciństwa, które
przypadło na okres faszystowski. Przed oczami bohatera
pojawia się absurdalny obraz czasów Duce - kabaretowe
wręcz połączenie kultu siły i wojny z zamiłowaniem do
głupiutkiego sentymentalizmu. Faszyzm wszakże upada, a
bohater dojrzewa - i oto zarysowuje się kolejny konflikt.
Opis: Najnowsza powieść Umberto Eco, stała się wydarzeniem literackim na Zachodzie i
tradycyjnie zajęła pierwsze miejsca list bestsellerów.
Wytrawny antykwariusz w wyniku choroby traci pamięć osobistą (nie wie, jak się nazywa, nie
poznaje rodziny) natomiast zachowuje pamięć encyklopedyczną (bez problemu recytuje
fragmenty utworów literackich, fakty historyczne). Utraconej pamięci poszukuje w wiejskim
domu, gdzie od lat spoczywa archiwum jego rodziny. Z fragmentów ilustrowanych gazet,
podręczników szkolnych, ze znalezionych starych płyt odtwarza historię własną, a zarazem
historię swojego pokolenia, którego dzieciństwo przypadło na lata faszyzmu we Włoszech.
Czytelnik znajdzie w powieści ślady tych poszukiwań, w postaci licznych reprodukcji oraz
cytatów z popularnych gazet ilustrowanych, komiksów, a nawet zeszytów szkolnych.
Jak pisze włoska krytyka: „Eco zaskoczył nas ponownie. Jego nowa powieść nadaje się już nie
tylko do czytania, ale także do oglądania i słuchania”.
11
Cmentarz w Pradze (Il cimitero di Praga – 2010, wyd. polskie 2011)
Streszczenie : Bohaterem powieści jest Simonini,
antysemita, fałszujący na zlecenie dokumenty. Jego
zleceniodawcami są zarówno osoby prywatne, jak i służby
rządowe. Jednym z najważniejszych oszustw Simoniniego
jest dokument poświęcony spotkaniu, jakie mieliby odbyć
ze sobą Żydzi na starym cmentarzu żydowskim w Pradze;
podczas tego spotkania mieliby oni ustalić plan przejęcia
władzy nad światem.
Opis: "Cmentarz w Pradze" to powieść kryminalno-
szpiegowska, której akcja rozgrywa się w XIX wieku.
Umberto Eco przedstawia w niej genezę okrytych złą sławą
tzw. Protokołów Mędrców Syjonu, które stanowiły dla
Hitlera jedno ze źródeł jego obłąkańczej idei zagłady Żydów i były elementem nazistowskiej
propagandy.
Autor podkreśla, że oprócz głównego bohatera wszystkie postacie w książce są autentyczne.
"Cmentarz w Pradze" ukazał się 30 lat po "Imieniu róży" - debiutanckiej powieści profesora
semiotyki.
12
Historia piękna
Recenzja: Czym jest piękno? Każdy, kto na przestrzeni wieków
próbował przedstawić jakąkolwiek definicję dowodził jedynie
własnej nieporadności i niewiedzy. Najśmieszniejsze, że każdy
człowiek odbiera to wrażenie, a nie potrafi rzeczowo
powiedzieć dlaczego. Dobro i zło, harmonia i chaos zawsze
przynoszą rozterkę. W dzisiejszych czasach kanony piękna
funkcjonują jako narzucone przez kulturę wzorce, ale dla
różnych kultur są one często odmienne. Ta książka nie
zadowoli miłośników naukowej definicji. Poszerzy natomiast
horyzonty myślowe o spostrzeżenia ludzi wybitnych, jakimi
niewątpliwie są autorzy. Książka warta przeczytania i
obejrzenia chociażby ze względu na światowej miary dzieła
sztuki będące kanwą rozważań o pięknie.
Opinie: „Doskonałe kompendium wiedzy o tym, co piękne. O tym, jak zmieniało się podejście
do piękna na przestrzeni dziejów i co stanowiło jej kanon. Od starożytności do czasów
dzisiejszych. Książka wygląda jak mała encyklopedia, a w środku przypomina łudząco album z
najpiękniejszymi i najznakomitszymi dziełami sztuki, przede wszystkim malarskimi. Ale to
jeszcze nie wszystko - nie zabrakło tu, rzecz jasna słów Włoskiego Mistrza Pióra. Mojego
Guru. Umberto Eco :) One dogłębnie napajają czytelnika w czasie lektury zmysłem poczucia
estetyki... i wyczucia piękna. Uczy, czym naprawdę ono jest.”
„Jedna z lepszych książek jaka przeszła mi przez ręce, z nieukrywanym geniuszem Eco
przedstawia historię myśli, architektury i sztuki rozwijające się równolegle przez ponad
dwadzieścia wieków w Europie.”
„Polecam każdemu kto jest zainteresowany kulturą, sztuką, a także filozofią. Arcydzieło”
„Nie jest mi łatwo pisać o tej książce, gdyż mam wielki problem z zakwalifikowaniem jej do
jakiejkolwiek kategorii. Stanowi ona bowiem połączenie chrestomatii z albumem i
encyklopedią. Mamy tu setki fotografii, reprodukcji, rzeźb i rycin; fragmenty rozpraw
naukowych, powieści i poematów; teksty z zakresu historii kultury i sztuki. 'Historia piękna'
jest po prostu znakomicie wydanym kompendium wiedzy na temat postrzegania piękna na
przestrzeni tysiącleci. Myślę, że nie będzie przesadą, kiedy napiszę, że po tę pozycję każdy
powinien sięgnąć obowiązkowo, nawet jeśli cena bywa nieco zniechęcająca - taką perełkę
naprawdę warto zainwestować.”
13
Historia brzydoty
Recenzja: Obleśny, niesmaczny, ohydny, obrzydliwy, brudny,
szpetny, okropny, koszmarny, nieestetyczny, wulgarny, paskudny,
pokraczny, wstrętny. Można mnożyć przymiotniki wokół brzydoty i
mam wrażenie, że będzie ich więcej niż wokół "piękna". Czy zatem
sztuka nie powinna zawsze być piękna? Czy sztuka nie powinna
mówić tylko o pięknie? Już w starożytności zwrócono uwagę, że
sztuka może pięknie mówić o rzeczach brzydkich i niedoskonałych -
można właśnie cudownie naśladować rzeczy ohydne. Jak jednak
należy rozumieć to piękne naśladowanie - wychodząc już poza
kontekst starożytnych klasyków? Czy pisanie, czy też tworzenie
obrazów o wydalaniu, przemocy, gwałcie, śmierci powinno być
pisaniem i tworzeniem przepełnionym harmonijnymi metaforami i
pociągnięciami pędzla? Czy można należy sięgnąć do słownika
wypełnionego słowami wulgarnymi, ohydnymi i pokracznymi? A
obrazy tworzyć poprzez najbardziej zdeformowane przedstawienia? Umberto Eco w Historii brzydoty
kontynuuje swoje badania z książki Historia piękna, w której próbował zrozumieć, co się kryje pod
tym pojęciem. Oba tomy nie są typowymi rozprawami naukowymi. To raczej przewodniki ukazujące
to, w jaki sposób w kulturze zachodniej te kategorie zmieniały się na przestrzeni wieków. Eco
zarysowuje jedynie pewien temat - piękno czy brzydotę, ukazuje tropy, stawia pytania, na które
niekoniecznie zna odpowiedź. Całe jednak sedno obu książek leży w zacytowanych tekstach (od
starożytności po czasy współczesne), reprodukcjach malarstwa, grafiki czy różnych zdjęć. Pozycje te
są przepiękne wydane, wręcz puchną od ilości materiałów. Trudno je czytać od początku do końca, są
to lektury, do których się powraca i ciągle przegląda, odnajdując coraz to nowe rzeczy. W Historii
brzydoty lista cytowanych tekstów jest długa i bardzo rozległa - od Homera, Platona, przez Izydora z
Sewilli, Friedricha Schillera, a także Howarda Phillipsa Lovecrafta, aż do George'a Battaille'a i Williama
Gibsona. W żaden sposób nie można określić tego, że jest to wybór chaotyczny. Każdy pisarz czy
myśliciel jest na właściwym miejscu, zabiera głos w dyskusji i opowiada o brzydocie, która przeraża,
ale i fascynuje. Dzięki czemu stworzona zostaje nie tylko historia brzydoty, ale historia filozofii,
estetyki i literatury. Widzimy przemiany w postrzeganiu, odbieraniu i interpretowaniu rzeczywistości
oraz co ważne - bez tej historii nie sposób zrozumieć, czym jest piękno. Nie są to bowiem dwa
przeciwstawne pojęcia. Są nierozłączne, uobecniają się i zmieniają się jednocześnie. Przemiana
koncepcji piękna na przestrzeni wieków jest równoczesna z przemianą koncepcji brzydoty, zatem nie
dziwi fakt, że Umberto Eco zredagował Historię brzydoty w odpowiedzi na Historię piękna. Brzydota
nie jest bowiem czymś, co jest poza nami, poza naszą rzeczywistością. Brzydota, podobnie jak piękno,
nie tyczy się tylko kwestii estetycznych i sztuki, ale wchodzi w przestrzeń moralności. Jest
codziennością jak piękno, jednak kiedy napotykamy się na nią w bardziej ekstremalnej formie,
sprawia, że oddalamy się, ignorujemy czy też piętnujemy. Albo szukamy takich przedstawień, które
mimo wszystko osłabią siłę tej brzydoty i staną się pięknym naśladowaniem. To jednak nie sprawia,
że brzydota zostaje unicestwiona. Jedynie usuwamy ją na dalszy plan. Eco Historię brzydoty kończy
słowami, które warto tutaj przytoczyć: "Jakkolwiek cichy byłby jej [sztuki] głos, próbowała
przypominać nam, pomimo optymizmu niektórych metafizyków, że na tym świecie istnieją sprawy
nieodwołalnie i przygnębiająco niepomyślne. Dlatego wiele haseł i obrazów z tej książki doprowadziło
nas do pojęcia deformacji jako dramatu ludzkiego."