Fascynacja mediami

Umberto Eco

Umberto Eco (ur.5 stycznia 1932 w Alessandrii) – wybitny

włoski pisarz, eseista, semiolog, lingwista, mediewista, filozof, bibliofil i aktywny

uczestnik życia społecznego.

Eco urodził się 5 stycznia 1932 roku w mieście Alessandria w Piemoncie na północy

Włoch. W 1954 roku ukończył filozofię na Uniwersytecie w Turynie, a swą pracę

magisterską poświęcił świętemu Tomaszowi z Akwinu. To rezultat jego wcześniejszych

związków z Kościołem katolickim i działalności w Akcji Katolickiej w latach młodości.

Życie pisarza

Fascynacja mediami

Jednocześnie studia te rozbudziły w nim na całe życie zainteresowanie średniowieczem,

którym zaczął zajmować się równolegle z semiologią i współczesną kulturą masową.

Początki działalności naukowej świadczą o bardzo szerokim wachlarzu jego dalszych

studiów, które kontynuował przez następne dziesięciolecia.

W 1956 roku Eco opublikował pierwszą książkę - "Problem estetyki u świętego

Tomasza", która była rozwinięciem tez jego pracy magisterskiej.

Wygrał też konkurs w telewizji RAI, która szukała reporterów i dziennikarzy, mających

w zamierzeniach kierownictwa ją "odmłodzić" między innymi poprzez krzewienie kultury

współczesnej. Poprawiał językowo teksty starszych dziennikarzy, pracował w redakcji

katolickiej i zajmował się programami dla dzieci z udziałem słynnej włoskiej postaci-

maskotki, myszki Gigio.

Fascynacja mediami

Fascynacja tym nowym wówczas medium, w którym pracował prawie do końca lat 50.,

zaowocowała publikacją jednego z najsłynniejszych artykułów Eco - "Fenomenologia

Mike'a Bongiorno".

Dedykował go jednemu z najbardziej znanych prezenterów włoskiej telewizji, jej

prawdziwego króla, który przez następne dekady odnosił ogromne sukcesy prowadząc

najpopularniejsze programy rozrywkowe.

W latach 1959-1975 Umberto Eco pracował jako redaktor znanego wydawnictwa

Bompiani. To w nim wydaje wszystkie swoje książki. Jego nakładem w 1962 roku ukazał

się esej "Dzieło otwarte", którego międzynarodowy sukces zaskoczył także samego

autora. Duże poruszenie w kręgach krytyki wywołała przedstawiona tam koncepcja

semiotycznej analizy dzieła sztuki. To ta publikacja zapoczątkowała sławę Eco,

wykraczającą poza granice Włoch.

Pracę w wydawnictwie łączył z karierą na uniwersytetach. Począwszy od lat 60. wykładał

w Turynie, Mediolanie, Florencji i w Bolonii, gdzie w 1975 roku otrzymał katedrę

semiotyki i został profesorem zwyczajnym. To również na uniwersytecie bolońskim

kierował Instytutem Komunikacji i Rozrywki DAMS i prowadził zajęcia z teorii mediów

i komunikacji. Analizował największe fenomeny środków przekazu i kultury masowej,

między innymi postać Jamesa Bonda oraz popularne komiksy, których jest wielkim

znawcą.

Pracę wykładowcy zakończył wraz z przejściem na emeryturę w 2007 roku.

Przełomowy dla Umberto Eco był rok 1980, gdy wydał swą pierwszą powieść "Imię róży".

Przyznał, że przewidywał, że sprzeda najwyżej 3 tysiące egzemplarzy książki.

Tymczasem stała się ona światowym bestsellerem. Została przetłumaczona na 44 języki

i ukazała się w nakładzie ponad 30 milionów egzemplarzy. Druga jego powieść,

"Wahadło Foucaulta" ukazała się w 1988 roku. Felietony, jakie opublikował na łamach

tygodnika "L'Espresso" zostały opublikowane w latach 90. w zbiorach "Zapiski na

pudełku od zapałek".

Inne jego powieści to "Wyspa dnia poprzedniego" z 1994 roku, "Baudolino", "Tajemniczy

płomień królowej Loany" z 2004 roku i najnowsza - "Cmentarz w Pradze" opublikowana

w 2010 roku. Powieść ta wywołała ogromne poruszenie na świecie, ponieważ ukazała

mechanizmy manipulacji i rozbudzenia antysemityzmu od XIX wieku, a na tym tle -

powstania głośnych tak zwanych "Protokołów Mędrców Syjonu", które stały się potem

ideologiczną podstawą prześladowań Żydów.

Jest również autorem rozpraw: "W poszukiwaniu języka uniwersalnego", "Między

kłamstwem a ironią", "Filozofia frywolna", "Historia piękna", "Rakiem. Gorąca wojna

Twórczość Umberta

Fascynacja mediami

i populizm mediów", "Jak napisać pracę dyplomową. Poradnik dla humanistów", "Historia

brzydoty", "Teoria semiotyki".

W 1996 roku Umberto Eco otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Sztuk

Pięknych w Warszawie. W 2007 roku otrzymał dyplom Polskiej Akademii Umiejętności

i został mianowany członkiem zagranicznym Wydziału Filologicznego PAU. Przy tej

okazji przypomniał, że w 1968 roku uczestniczył w Polsce w kongresie semiologów.

Wspomniał również swe kontakty naukowe z filozofem i semiotykiem Jerzym Pelcem

oraz z filozofem Leszkiem Kołakowskim.

Od kilku dekad Umberto Eco uczestniczy w życiu społecznym kraju, a w ostatnich latach

brał udział w różnych inicjatywach intelektualistów - przeciwników byłego już premiera

Silvio Berlusconiego. Porównał medialnego magnata i lidera centroprawicy do Adolfa

Hitlera, a także zapowiadał, że wyjedzie z Włoch, jeśli ponownie wygra on wybory.

Przeciwników ma w Kościele katolickim po tym, jak przed kilkoma miesiącami

w wywiadzie dla jednego z niemieckich gazet powiedział, że Benedykt XVI "nie jest ani

wielkim filozofem, ani wielkim teologiem". Watykański dziennik "L'Osservatore Romano"

dwukrotnie krytycznie ocenił w ostatnim czasie jego powieść "Cmentarz w Pradze".

W wywiadzie dla dziennika "La Repubblica" z okazji swych 80. urodzin powiedział

odnosząc się do swego zainteresowania środkami przekazu: "Uprawiam krytykę mediów

za pośrednictwem mediów, na szczęście można to robić". Podkreślił, że pisze książki dla

czytelników "na dwa tysiące najbliższych lat". "Piszę z myślą o okresie, gdy tych, którzy

mnie krytykują, nie będzie już na świecie" - dodał Eco.

Pytany o to, jak daje sobie radę w życiu ze swoim sukcesem, odparł: "mam zawsze

wyłączony telefon komórkowy i trzymam się od tego jak najdalej".

Opowiedział też, że przez wiele lat planował napisać dzieło filozoficzne na temat

śmiechu, ale potem uświadomił sobie, że nie jest w stanie tego zrobić. Mimo to sam

rozpuścił plotkę, że nad tym pracuje. Zażartował, że zrobił to, aby kiedyś mogły powstać

prace dyplomowe o jego nigdy nie napisanym dziele.

Słowa wypowiedziane prze pisarza dały

nam bardzo wiele do myślenia. Brzmią

one następująco:

Fascynacja mediami

"GROZI NAM ŻE CAŁY DZISIEJSZY PRZEMYSŁ

INFORMATYCZNY MNOŻĄC INFORMACJE NIE

BĘDZIE DOSTARCZAĆ JUŻ ŻADNEJ."

Owa wypowiedź ma głęboki sens przenośny. Wraz z moimi kolegami wyrazimy opinię na temat owego twierdzenia

~Nasze przemyślenia~

Osobiście uważam, że

mnogość informacji jak i

głupot zawartych w

internecie utrudnia nam

wyszukiwanie tych

wartościowych

Według mnie Eco bardzo

trafnie określił zbliżający

się do nas problem, gdyż

prędzej czy później

przyjdzie się nam spotkać z

nim twarzą w twarz. Będzie

to nie lada wyzwanie.

Hmmmm.... Umberto Eco jako

filozof ma ogromną rację w

tym co pisze, gdyż faktycznie

coraz trudniej jest wyszukać

naprawdę przydatnych

informacji.

Gdy czasami szukam

informacji do szkoły bardzo

często natrafiam na różne

głupoty. Wtedy zrozumiałem

jak trafnie określił to włoski

pisarz Umberto Eco

Kiedy patrzę, na niektóre

"ważne informacje" na

portalach informacyjnych

jestem załamany. Owe

zjawisko, o którym mówi

pisarz już nas dotknęlo.

Fascynacja mediami

Powieści

Imię Róży (Il nome della rosa – 1980, wyd. polskie 1987)

Wahadło Faucaluta (Il pendolo di Foucault – 1988, wyd. polskie 1993)

Fascynacja mediami

Wyspa dnia poprzedniego (L'isola del giorno prima – 1994, wyd. polskie 1995)

Baudolino (2000, wyd. polskie 2001)

Tajemniczy płomień królowej Loany (La misteriosa fiamma della regina Loana – 2004,

wyd. polskie 2005)

Cmentarz w Pradze (Il cimitero di Praga – 2010, wyd. polskie 2011)

Prace naukowe i eseje

W nawiasie data wydania polskiego:

Pejzaż semiotyczny (1972)

Dzieło otwarte (1973)

O bibliotece (1990)

Zapiski na pudełku od zapałek (1993)

Drugie zapiski na pudełku od zapałek (1994)

Lector in fabula (1994)

Gnomy z planety Gnu (1994)

Sztuka i piękno w średniowieczu (1994)

Diariusz najmniejszy (1995)

Sześć przechadzek po lesie fikcji (1995)

Interpretacja i nadinterpretacja (1996)

Nieobecna struktura (1996)

Semiologia życia codziennego (1996)

Superman w literaturze masowej (1996)

Uniwersytet a mass media (1996)

Nowe środki masowego przekazu a przyszłość książki (1996)

Sztuka i piękno w średniowieczu (1997)

Trzecie zapiski na pudełku od zapałek (1997)

Poetyki Joyce'a (1998)

Czytanie świata (1999)

Pięć pism moralnych (1999)

Rozmowy o końcu czasów (2000)

W poszukiwaniu języka uniwersalnego (2002)

O literaturze (2003)

Między kłamstwem a ironią (2004)

Filozofia frywolna (2004)

Historia piękna (2004)

Andrzej - małpa czy zwierze? (2005)

Rakiem. Gorąca wojna i populizm mediów (2006)

Jak napisać pracę dyplomową. Poradnik dla humanistów (2007)

Historia brzydoty (2007)

Szaleństwo katalogowania (2009)

Fascynacja mediami

Od drzewa do labiryntu (2009)

Teoria semiotyki (2009 [1976])

Wyznania młodego pisarza (2011)

Wymyślanie wrogów (2011)

Źródła:

http://Wikipedia.pl

http://fakty.interia.p

http://italymag.com.uk