Veliler nasil terbiye eder_2.pdf

derleyen: Tahsin Ocak Veliler nasıl terbiye eder Page 1 of 25

VELİLER NASIL TEBİYE EDER

Kaynakça ................................................................................................................................................................. 1

SOHBET BAŞLIĞI ...................................................................................................................................................... 2

Mukaddime ............................................................................................................................................................. 3

Veliler nasıl terbiye eder ......................................................................................................................................... 3

Ebubekir Şibli........................................................................................................................................................... 6

El ulema-u veresetül enbiya .................................................................................................................................... 9

İbrahim a.s. ın terbiye edilmesi ......................................................................................................................... 10

Zünnün-i Mısri Hz. Lerinin kıssası ...................................................................................................................... 12

Mürşidi kamil imana nasıl kefil olur? ................................................................................................................ 13

Kur’an kime cennet garantisi verir? .............................................................................................................. 14

Mürşid cennetin yolunu tarif eder. ............................................................................................................... 14

Velileri sevmenin asıl meyvesi ahirettedir. ....................................................................................................... 15

İmana kefil olmanın gerçek anlamı ................................................................................................................... 15

Temiz ruhlara verilen yetkiler ........................................................................................................................... 16

Ölene kadar delil olan, ölürken kefil olur. ......................................................................................................... 16

Ölümden sonra devam eden vefa ..................................................................................................................... 18

Bir Kissa Çingene Ali .......................................................................................................................................... 19

Mürşidle tövbeye mecbur muyuz? ....................................................................................................................... 22

Affeden Allah’tır (c.c.) ....................................................................................................................................... 23

Kaynakça Veliler nasıl terbiye eder : Mehmed Ildırar Kaynakları ile Tasavvuf : Dr. Dilaver selvi 17-09-1998 Afyon sohbeti : Gavsı sani Seyyid Abdulbaki hazretlerinin Semerkand dergisi Ocak 2013


SOHBET BAŞLIĞI Elhamdülillahillezi hedana li haza ve ma künna li nehtediye lev la en hedanellah le kad caet rusülü rabbina bil hakk. Araf Suresi (7/43)

(Cennette) onların altlarından ırmaklar akarken, kalplerinde kinden ne varsa hepsini çıkarıp atarız. Ve onlar derler ki: "Hidayetiyle bizi (bu nimete) kavuşturan Allah'a hamdolsun! Allah bizi doğru yola iletmeseydi kendiliğimizden doğru yolu bulacak değildik. Hakikaten Rabbimizin elçileri gerçeği getirmişler." Onlara: İşte size cennet; yapmış olduğunuz iyi amellere karşılık ona vâris kılındınız diye seslenilir.

Sallu ala Resulina Muhammed, Sallu ala Şefii zunubina Muhammed, Sallu ala tabibi gulubina Muhammed, Ol menbaği baği belağat ol gülizari fazlı saadet Hz. Muhammed Mustafa Selavat. Allahumme salli ala seyyidina Muhammedin ve Ademe ve Nuhin ve İbrahime ve Musa ve İsa vema beynehume minennebiyyine vel mürselin selavatullahi ve selamuhu aleyhim ecmain. El evvelü Allah, El âhiru Allah. Ez-zahiru Allah. El-bâtınu Allah Hayrihi ve şerrihi min Allah, men kâne-fi kalbihi Allah, Fe Muinuhû ve nâsiruhu fiddareyni Allah. Sübhaneke lâ ilme lena illa ma allemtena inneke entel ali- mül-hakim. Sübhaneke la fehmelena illâ ma fehhemtena inneke entel cevvadül kerim. Euzubillahissemiil_alimi_mineşşeydanirracim bismillahirrahmanirrahim. Rabbi euzu bike min hemezatişşeyadin. Ve auzubike Rabbi en yehdurun.

Muminun Suresi (23/97.98)

97. Ve de ki: Rabbim! Şeytanların kışkırtmalarından sana sığınırım! 98. Onların yanımda bulunmalarından da sana sığınırım, Rabbim!

Rabbişşrahli sadri ve yessirli emri vehlul ugdeten min lisani yefgehu gavli. Taha suresi (20/25..28) Ve ufevvidu emri ilallah innallahe basirun bil ibad. Mumin Suresi (40/44).

20/25. Musa: Rabbim! dedi, yüreğime genişlik ver. 20/26. İşimi bana kolaylaştır. 20/27. Dilimden (şu) bağı çöz. 20/28. Ki sözümü anlasınlar. Size söylediklerimi yakında hatırlayacaksınız. Ben işimi Allah'a havale ediyorum. Şüphesiz Allah, kullarını çok iyi görendir.

Allahümmenfağna bil Kuranil azim ve bariklana fi velhamdulillahi Rabbil alemin. Estağfirullah el hayyel gayyum. Hassantüküm bil hayyül gayyumillezi la yemutu ebeda ve defâtu ankümussue vela havle vela guvvete illa billahil aliyyil azim.

Bizleri yoktan var eden, varlığından haberdar eden, Habibiyet iltifatı ile zatını dost edindiği, iki cihan serveri sevgili Peygamber efendimiz Hz. Muhammed Mustafa (s.a.v)e ümmet, evladi Resul (s.a.v), sahibuzzaman, Gavsi sani Seyyid Abdülbaki Hz. Lerine manevi evlat eden, yediren, içiren, doyuran, çeşitli nimetlerle, rızıklarla donatan, alemlerin Rabbi Allah (c.c.) ya hamdü senalar olsun. Onun habibi edibi Hz. Muhammed Mustafa (s.a.v) efendimize, her birisi birer hidayet güneşi olan O‟nun al‟ine, ehli beytine, ashabına ve etba‟ına da, selat ve selam olsun. Allah‟u teala, habibinin yolundan giden sadatı nakşibendinin cümlesinin nurlarını takdis eylesin. Bizleri onların yolundan ayırmasın ve habibinin şefaatinden mahrum etmesin.


Mukaddime Bir velinin kapısına gelenler ve onu tasdik edenler asla mahrum olmazlar. Ama Allah dostlarını tanınıyabilmek için mücevherden anlıyan sarraf olmak gerek. Asıl mesele biat edilen kâmil insan vesilesiyle, Hz. Muhammed Mustafa (s.a.v.) Efendimizi tanımaktır. O'nu kabul etmekten maksat ise Allah Teala'ya itaattir. Bu tevhide uzanan yoldur. Tevhiddeki inceliği anlamak için, bir mürşidin terbiyesi altında bulunmak gerekir

Veliler nasıl terbiye eder Allahu Teâla Bakara sure-i celilesi 269. Ayeti kerimesinde şöyle buyuruyor: "Allah hikmeti dilediğine verir. Kime hikmet verilirse, ona pek çok hayır verilmiş demektir. Ancak akıl sahipleri dûşünûp ibret alırlar.1 Hikmetin ne olduğu hakkında âlimlerin şu görüşleri bildirmişlerdir, şöyle demişlerdir:

Sözde ve fiillerde isabetli davranmak,

Bilmek ve bildiği ile amel etmek,

Derin ve yararlı bilgiye sahip olmak,

Varlıkların özündeki manaları anlayabilmek,

Allah'ın emrindeki anlamı kavrayabilmek,

Güzel ve doğru işlere yönelmek,

Allahu Teâlâ‟nın ahlakı ile ahlaklanmak,

Vesveseyi ayırt edecek gerçek ilme sahip olmak,

Niçin ve neden diye sormaya ihtiyaç bırakmayacak ilme sahip olmak,

Ledünni ilme sahip olmak,

Hayret verici bir vahdet sırrının kendisini gösterdiği kalptir."2 Âlimlerimiz, bütün bu özelliklerin ilim adı altında toplandığını açıklamışlar, meselenin sadece bilmek değil amel olduğunu, amelden maksadın ise marifet ile sağlaştığını açıklamışlar ve şöyle demişlerdir: Bütün bunlardan sonra iki şey ortaya çıkıyor: 1- Hakikati gösteren ilim 2- Eşyanın aslını öğretecek marifet ilmi 3 Hikmet verilen kişiye Hakim denir. Lokman (a.s) kendisine hikmet verilen bir zat idi. Peygamber olduğunu söyleyen alimler var ise de hakîm bir veli olduğu görüşü daha yaygındır. Rabbimiz Teâla "Andolsun biz Lokman'a hikmeti verdik...4 buyurur. Biz dersimize Lokman (a.s.) ın velilik sıfatı üzerinden hareketle velilerin nasıl terbiye ettiğine misal oluşturması bakımından bakacağız.

1 Bakara, 269

2 Elmalılı, Hak Dini Kur'an Dili, II, 205-215

3 Er-Razi, M. Gayb. VII, 67; Hâzin, Tefsir, I, 377

4 Lokman, 12


"Lokman (a.s) kendisi aslen Habeşli idi. Davud (a.s)‟ın muasırı idi (yani aynı asırda yaşamışlardı). İsrailoğulları arasında bulunmuş, hakîm, âlim bir mübarek zat idi. Kur-an‟ı Kerim'de Lokman suresinde zikr edilmiştir. Mevlâna Celaleddin-i Rumi Hazretleri Lokman (a.s.) hakkında şöyle buyuruyor: " Lokman, pak ve tertemiz kalpli biriydi. Evvelce o köleydi. Efendisi onu, kendi oğullarından bile değerli görürdü. Onun için önemli işlerde ona görev verirdi. Çünkü Lokman, köle olmakla beraber nefsinîn heva ve hevesinden kurtulmuştu. Hani padişahın biri vardı. Konuştuğu bir veliye ihsan ve ikram etmek için bir gün şöyle demişti: - Dîle benden ne dilersen!.. Ama veli, padişaha: - Padişahım!. Bana öyle bir teklifte bulunmaya utanmıyor musun? Bundan vazgeç. Zira senin iki hakir kölen var. Onlar sana zaten emir vermektedirler” deyince padişah şaşırmış şöyle sormuştu: - Bana emir verebilen o iki köle kimdir? Söyle de bileyim. Zira bu benim için bir zillettir. Bunun üzerine veli şöyle dedi: - Biri gazap, dîğeri ise şehvettir. Onun için padişahlıktan, saltanattan, hükmetmekten vazgeçmiş olan kişî, hakikatin padişahıdır. Onun nuru ay ve güneş olmadan da parlar. Kendisi manevî bir hazine olan zatın, hazinesi zaten vardır. Hakikatte varlık, varlığa düşman olan kimsenindir. Lokman (a.s)'ın efendisi, dış görünüşe bakılırsa efendi idi. Ama hakikatte efendi Lokman (a.s) köle de o‟nun efendisi idi. Ters görünen şu âlemde bu gibi haller çoktur: Bir grubu tanıtan elbisedir. Avam kıyafetinde bulunan bir veliye de 'o avamdandır' derler. Aslında cahil olsa da güzel elbisler giyse ona 'hoca, şeyh, efendi, mürşid, alim' gözüyle bakarlar. Ama onda yalancı bir zühd hayatı vardır. Oysa hakiki zühd ile tanınmak gerekir. Bunu anlayabilmek için basiret nuru ile bakmalıdır. Taklitten ve iğreti olmaktan arınmış bir nur olmak gerek. Öyle ki insan, bir kimseyi fiili sözûnû işitmeden tanıyabilsin. Basiret sahibi olan arifler, akıl yolu ile kalplere gîrerler. Orada ne olduğuna bakarlar. Müşahede ederek kalpte olanı bilirler. Bunun lafını yapmakla kalmazlar. Böyle gizli şeyleri bilen Allah'ın has kulları, can âleminde kalplerin casusudurlar. Onlar bir bakışları ile hayal gibi kalbîn derinliklerine gîriverirler, insanın kalbindeki sırları keşf ederler. Serçenin bedenindeki tertip nedir ki doğanın aklına gizli kalsın. Allah'ın sırlarını bilen kâmil velilere karşı avamın ne sırrı olabilir? Lokman (a.s.) efendisine her yemek getirdiğinde, efendîsi hemen Lokman (a.s.)'ı arar buldururdu. Ta ki Lokman (a.s) o yemeğe el uzatsın, bir lokma alsın da efendisi onun artığını yesin diye. Lokman (a.s.)'ın efendisi, onun artığını yer, içer ve neşelenirdi, Onun yemediği şeyleri ise dökerdi. Lokman (a.s) olmadan bir şey yiyecek olsa iştahı olmazdı.


Bir gün efendiye hediye olarak bir kavun getirmişlerdi. Efendi kölelerden birine: - Git, oğlum Lokman'ı (a.s) çağır, dedi. Lokman (a.s) yanına gelince, kavundan bir dilim kesip ona verdiler. O da şeker ve bal yer gibi onu iştahla yedi. Yediği yedi dilime ulaştı. Onun böyle iştahlı olarak yemesî, efendisinin de canını çektirdi. Efendisi, Lokman (a.s.)'a: - Bir parça kalınca onu da ben yiyeyim ne kadar tatlı kavun olduğunu anlayayım, dedi. Ama efendi ağzına lokmayı alınca adeta gözlerinden ateş çıktı, dili kabardı, boğazı yandı. Kavunun acılığında kendinden geçti. Bir müddet sonra Lokman (a.s.)'a şöyle dedi: -Ey cihanın cânı!. Zehir gibi acı kavunu nasıl yedin? Böyle bir kahrı nasıl lutufsandın? Bu nasıl sabırdır? Bunu nasıl elde ettin? Bu kadar acıyı ben yiyemem, artık bu kadarını yeterli gör, niye demedin? Lokman (a.s.) efendisine şöyle dedi:

Ben senin nimet veren elinden o kadar çok yedim ki, onlara karşı utancımdan iki kat oldum. Bir defalık acı bir şey gördüm, onu tatdım. Bunun için de sana söylemekten hayâ ettim. Mademki vücudumun her bir parçası senin nimetlerin sayesinde olgunlaştı. Eğer ben bir acıdan dolayı feryat edecek olursam yüzlerce yolun toprağı vücudumun üzerine olsun!... Şeker veren elinin lezzeti, bu kavunda nasıl acılık bırakır? Acılar muhabbetten saflaşır. Dertler sevgiden şifaya dönüşür. Bakırlar onun için altın olur. Muhabbetten ölüyü diriltirler. Nice padişahı kul ederler. Bu muhabbet irfanın neticesidir. İrfansız birisi, muhabbet tahtına nasıl oturabîiir? "5

Kardeşlerim! Onun için Allahu Teâlâ bir cahili kendisine dost edinmez. Eğer edinecek olursa onu terbiye eder. Ona ilim verir. Bu ilim marifet îlmidir. Bütün ilimlerin sonu da budur. Allah'ı tanımak ve bilmek asıl marifettir. Lokman (a.s)'ın efendisine muhabbeti vardı. Ondan dolayı, o zehir gibi kavun dîlimlerinî yemişti. Aşk ve muhabbet öyle bir kudret vardır ki bütün akıllar ona hayran olur. İşte Allah'ın dostları Hak aşığı zatlardır. Muhabbetleri olmayınca kendilerini eksik görürler, nakıs bulurlar. Kulluklarını yapamadıklarına inanırlar. Onlar, kulları çok severler. Çünkü kullar, velileri Alahu Teâlâ‟ya ulaştıran bir köprüdür. Hakikata kulların arasından süzülüp giderler. "Allahu Teâla Nebileri ve velileri âlemlere rahmet olarak üzere dünyaya getirmiştir. Allah'ın velileri insanı Cenab-ı Hakk'ın dergâhına davet ederler. Allah'a: - Ya Rabbi. Bunları sen kurtar, diye dua ederler. Diğer taraftan da insanlara nasihat ederler. Bu uğurda çok gayrette bulunurlar. Nasihatları insanlara tesir etmeyince de vazgeçmezler, yine Allahu Teala'ya yönelirler ve şöyle derler:

5 Tahirül Mevlevî, Şerhi Mesnevi, VII, 470 (B. No:5416-5486)


- İlâhi, ya Rabbi!..Rahmet kapını kapama!.. Halkın çoğunda çok az merhamet vardır. -Himmet sahibi olan mürşidi kâmil zatlarda çok merhamet bulunur. Allah'ın cüzi rahmetine mazhar olan kul, Rabbül Âlemin'e ulaşırsa rahmet deniz gibi olur. Herkese yol gösterir. Onun için: - Ey sâlik!. Sen Allah'ın cüzi rahmetine mazhar olmuşsun. Rahmetin tamamını. Rahmet sahibi Allahu Teâlâ‟dan almış olan bir mürşide tabi ol. Onun izinde yürü!..6

Ebubekir Şibli Ebubekir Şiblî, Devamend emîri idi. Rey emiri vasıtasıyla Bağdat'tan kendisine bir mektup geldi. Bunun üzerine Rey emiriyle beraber bir grup, Bağdat'taki halîfenin huzuruna gittiler. Orada Rey emirine hil'at 7 verildi. Oradan geri döndükten sonra bir gün Rey emiri, aksıracağı tutunca burnunu sultanın hediye ettiğî hil'ate silmek zorunda kaldı. Bu durum, halîfenin kulağına gittî. Dalkavuk sıfatlı kişiler, o emirin halifeye hakaret olsun dîye böyle davrandğını söylediler. Gerçeği bilmeyen halife, 'Rey emirinin hil'atını çıkarın, emirlik görevinden alın' dedi. Devamend emiri Ebubekir Şiblî, arkadaşının başına gelenleri görünce kendine geldi. 'Bir mahlukun kaftanını, hil'atını mendil yerine kullanmaktan dolayı insan azledilirse, o insanın hali nicedir, diye düşündü. Derhal halifenin huzuruna vardı. Görevinden istifa etmek istediğini söyledi. Halife bu duruma şaşırdı. Gerekçesinin ne olduğunu sorunca, Ebubekir Şiblî ona şöyle dedi: - Ey Halife. Sen bir kul olduğun halde, kıymeti önemsiz olan bir hil'ate yapılan saygısızlığı hoş karşılamazken. Âlemlerin Sultanı olan Allahu Teâla, ihsan ettiğî marifet ve muhabbet elbisesini, bir kulun hizmetinde mendil olarak kullanmamı hiç hoş karşılar mı?!..dedi. Ve...Ben Allah'a kul olacağım, padişahın kölesi olmaktan vazgeçiyorum diyerek, vazifeden ayrıldı. Asla kovulması muhtemel olmayan Alah'ın (c.c.) azametine sığındı. Muhteremler! Şu halde şehvet ve gazap kuvvetini Allah'ın emrettiği derecesinde kullanmadıkça, insanın aziz olması mümkün değildir. Kendisi cihan padişahı olsa bile... Bu iki kuvvet kime hakimse, o kişi aslında köledir.

Nitekim bu konuda İmamı Gazali Hz.leri şöyle buyuruyor. Bil ki, Allah'ü Teâlâ'yı tanımanın anahtarı, kişinin kendini tanıyıp bilmesidir. Bu yüzdendir ki, şöyle buyrulmuştur: «Nefsini bilen, rabbini bilir.» Nitekim Hz. Mevlana (k.s.a) bu konuda şöyle buyuruyor. Yarabbi! Bildir de ben, beni bileyim... Beni bilen ben, ile kendime geleyim. Benim bensizliğim ile ben, seni bileyim... Seni bilmeyen beni, ben neyleyeyim.

6 Tahirül Mevlevî, Şerhi Mesnevî, X, 473 |B. No:9499-9504)

7 Hil'at: Padişahın, sevip beğendiği kişiye hediye olarak verdiği süslü elbise, kaftan


Hulâsa, sana senden yakın hiçbir şey yoktur. Kendini bilmezsen, başkasını nasıl bilirsin? O hâlde senin, hakikatini araman lâzımdır. Meleklerin gıdası ve saadeti, Allah'ü Teâlâ'nın cemalini müşahededir. Hırs ve tasallut, hayvan sıfatlarıdır, melekliğe çıkan yol değildir. Eğer sen aslında melek cevheri isen, Allah’ü Teâlâ'yı tanımaya uğraş ve kendini o cemali müşahede edecek hâle getir. Kendini şehvet ve gazap elinden kurtar ve bu hayvan ve canavar sıfatlarının sende niçin yaratıldığını anlamaya çalış. Onlar, seni kendilerine esir etmek, kendi hizmetlerinde çalıştırmak, gece - gündüz bedava hizmet ettirmek için mi yaratılmışlardır? Yoksa senin onları esir etmen, ilerde vaki olacak yolculukta onları kendi emrine alman, birinden binek hayvanı, diğerinden silâh yapman için mi yaratıldılar? Bu dünyada kaldığın birkaç gün içinde onlardan faydalan. Ancak böylece kendi saadet tohumunu elde edebilirsin. Saadet tohumunu elde ettikten sonra, onları ayaklarının altına al ve yüzünü saadetinin bulunduğu tarafa dön. Orası havas (seçilmiş kullar) için Allah’ü Teâlâ'nın zatı, avam için ise cennet diye tabir olunur. (İmam-ı Gazali)

Ebubekir Şiblî kurtuluşu, hürriyetini elde etmiş olan Allah dostlarına başvurmakla elde edeceğine artık inanmıştı. Onun için tasavvufi ahlaka talip oldu. Bir mürşid-i kamilin dergahına varmak istedi. Bağdat'taki halifenin emrinde terbiye görmek yerine, yine Bağdat'taki iki cihan gönül sultanı Cüneyd-i Bağdadi Hazretleri'nin terbiyesini tercih etti. Hemde vali iken ve dörtyüz hocadan ilim öğrenmiş, dört bin hadis ezberlemişken!.. Cüneydi Bağdadi Hazretleri'nin dergâhına geldi. Zamanın mürşid-i kâmili olan bu zat, onun gelişinden hastalığının ne olduğunu, şifasının nerede bulunduğunu marifet ilmi ile bildi. Ebubekir Şiblinin derdini, daha o bir şey demeden anladı. Onun kalbindeki sırlara âşina oldu. Onun derdinin dermanının ne olduğunu kendisine söyledi: - Sende bir cevher var!.. Ya bunu bana hediye et veya sat!.. - Efendim! Ne yapmam gerek? - Çarşıya git, bir yıl boyunca kibrit sat.. Ebubekir Şiblî Hazretleri, bir sene kibrit sattıktan sonra. Cüneyd-i Bağdadi Hazretleri ona: “bu şöhret ve ticaret kapısıdır, şimdi git bir sene kapı kapı dolaş, dilencîlik yap” dedi. İmamı Şibli mürşidine asla itiraz etmedi. Kardeşlerim! Demek ki Cüneyd-i Bağdadi Hazretleri'nin, Ebubekir Şiblinin gönlünde gördüğü manevî illet, dünyada izzet ve kıymet kazanmaya dair bir şöhret duygusu idi. Dünyadaki izzet ve ikbal beklentisi içindeki nefsin azgınlığı, Cüneydi Bağdadi Hazretleri'nin terbiyesiyle giderilecekti. Bu ise meşakkat demektir. Hem izzet sahibi nefsi beslemek hem de arifibillah olmak bu yolda olmaz. Allah yolunda böyle bir terbiye usulü görülmemiştir. Onun için Ebubekir Şiblî Hazretleri, adım adım Bağdat'ta dolaşmadık yer bırakmadı. Çarşı Pazar dolaştı, çıra sattı. Nefsi yeterli terbiyeye ulaşmayınca mürşidi onu kapı kapı dolaştırdı.


Muhteremler! Mürşid-i Kamil insana zulüm etmez, insanın nefsine zulüm ettirir ki o nefis sahibi şifa bulsun, Gönül âleminde nice sırlara sahip olsun. Tarih boyunca bir kâmil mürşidin dediklerine itaat eden, onun terbiyesinde yetişen ama bunun sonucunda rezil kepaze olan hiçbir kimse olmamıştır. Ama hepsi izzet ve kerem sahibi büyük zatlar olmuşlardır. Nefsini ıslah edemeyenler ise zelil olmuştur. Ebubekir Şiblî Hazretleri aylarca nefsini ıslah etmekle uğraştı. Öyle bir hale geldi ki artık kimse kendisine bir şey vermez oldu. Evvelce kendisine para yardımında bulunanlar şimdi kapılarını kapatır oldular. Kendisini kınamaya başladılar. Yaptıkları yardımları da kestiler. Ama o bütün bunlara sabretti. Bu arada asıl mürşidinden ayrı kalmadı. Ne zaman kadar? Mürşidi kendisine açıkça bir işaret verinceye kadar!... Bir gün Ebubekir Şiblî Hazretleri durumunu mürşidine arz etti. Ne yapması gerektiğini sordu. Mürşidi kendisine şöyle dedi:

- Şimdi kendi kıymetini bildin mi? Hani sen valiydin, emirdin, hani yıllarca ilim okumuştun. Gördün mü şimdi kıymetin bir metelik etmiyor! İnsanlar sana bir kuruş bile vermiyorlar! -Evet, efendim. -O halde, bu dünyaya bel bağlama, insanlara güvenme. Kullardan gelen hiç bir izzet devamlı olmaz. Ama Allah'u Teâla'dan sana ikram edilen takva, izzet ve ubuiyet devamlıdır.

Hakikatte varlık ve kendine güvenmek, nefsine sevmek ona itaat etmek, şeytana uymak insanın başlıca düşmanıdır. Allahu Teâla'dan başkasına güvenmek asla Allah'a itaat değildir. Herkes 'Ben Allah'a güveniyorum' der ama yaptıkları busözü tasdik etmez. Bunu sadece dil ile herkes söyler. Önemli olan tabii haliyle söyleyebilmektir. Onun için Mevlâna Celaleddin Hazretleri Şöyle diyor: - Horozun birisi çöplükte eşinirken, bir inci ile yakut buldu. Güldü. Dedi ki 'ey inci, ey yakut! Şaşarım, senin neyine insanlar itibar ediyor? Vallahi ikinizin yerine iki arpa tanesi olsaydı, benîm için daha kıymetliydi. Şu halde kıymet ihtiyaca göre belli olur. Kimimizin Kıymet verdiği, diğerimizin yanında beş kuruş para etmez. O halde ebedi inci olan ihtiyacımız Allah'ı tanımaktır. Bundan Daha büyük bir değer yoktur. Allah‟ı (c.c.) tanımak ise Resulullah‟ı (s.a.v) tanımaktan geçer. Allahu Teâla'yı tanıma ihtiyacı en fazla, velilerde görülür. Çünkü onlar en çok buna itibar ederker. Yanına gelen müritlerden de bunu isterler. Bunun adı irfan ilmidir. Bir şeyler bilenin adı alimdir. Eşyayı tanıyan ve bilenin adı ise ariftir. Gerçek âlimler arifi billâh olan zatlardır. Arif olmayan mürşit olamaz, insanı tanımayan onu irşat edemez. Zira “kendini bilen Rabbini bilir”


El ulema-u veresetül enbiya El ulema-u veresetül enbiya sırrının gereği. Peygamberlerin mucizeleri ile ehlullahın kerametleri arasında şaşırtıcı bir benzerlik vardır.

Önce Kuranül azimüşşanda Kaf sure-i celilesinde Rabbimiz bizlere ne ferman buyuruyor,

onun ışığında ibrahim (a.s.) ın bir mucizesine daha sonra Zinnuni Mısri Hz,lerinin bir kerametine bakalım. 1, 2. Kâf. Şerefli Kur'ân'a andolsun ki kâfirler, aralarından bir uyarıcının gelmesine şaştılar ve şöyle dediler: "Bu tuhaf bir şeydir!" 3. "Öldüğümüz ve toprak olduğumuz zaman mı (dirilecekmişiz)? Bu, akla uzak (imkansız) bir dönüştür!"

4. Kad alimna ma tenkusul erdu minhum ve ındena kitabun hafıyz 4. Şüphesiz biz, toprağın; onlardan neleri eksilttiğini bilmekteyiz. Yanımızda (o

bilgileri) koruyan bir kitap vardır. 5. Hatta gerçek kendilerine gelince onu yalanladılar. Artık onlar kararsız bir haldedirler. 6. Üstlerindeki göğe bakmazlar mı? Onu nasıl bina ettik, nasıl donattık! Onda hiçbir düzensizlik ve eksiklik

yoktur. 7. Yeryüzünü de yaydık ve orada sabit dağlar yerleştirdik. Orada her türden iç açıcı çift bitkiler bitirdik. 8. Bütün bunlar, içtenlikle Allah'a yönelen her kulun gönül gözünü açmak ve ona öğüt ve ibret vermek

içindir. 9, 10, 11. Gökten de bereketli bir su indirip onunla kullar için rızık olarak bahçeler ve biçilecek

taneler (ekinler), birbirine girmiş kat kat tomurcukları olan yüksek hurma ağaçları bitirdik ve böylece onunla ölü bir beldeye hayat verdik. İşte (dirilip kabirlerden) çıkış da böyledir.

Sizleri yoktan var edip yaratan, sizlere rızık veren, üzerinizde duran göğü ve sizi üzerinde

taşıyan yeri yaratan Allah; yerin, sizin etlerinizden ve kemiklerinizden yediği miktarı da

katîyyetle bilmektedir. Vücudunuzdan kopup sağa sola ve çevreye dağılan parçaları da

bilmektedir. O, göklerle yerdeki mevcudatı ilmi ile kapsamaktadır. O'nun yanında herşeyin

detayını anlatan ve muhafaza eden bir kitap vardır.

Bu cümledeki kitaptan kasıt; O'nun külliyatı, cüz'iyatı, şekilleri, türleri, renkleri ve herşeyi

bildiğinin bir temsilidir. "Yaratan bilmez mi?"8[5]

Hiçbir insan nerde öleceğini nereye gömüleceğini, hatta kabrinin olup olmayacağını bilemez.

Mesela suda boğulma v.s. gibi durumlarda insana kabir bile nasip olmayabilir.

İşte Rabbi teala Hz. Leri her halukarda insanın hangi parça ve hücresinin nerede olacağını

daha yaratılmazdan evvel, levhi mahfuz da belirtip muhafa ettiğini beyan buyuruyor.

8[5] Mülk sûresi: 14.


İbrahim a.s. ın terbiye edilmesi

Bakınız Rabbi teala Hz. leri Hz. İbrahim‟e bu mesele ile ilgili ayetlerini nasıl gösteriyor ve Hz. İbrahim‟i nasıl terbiye ediyor: Hz İbrahim (a.s) bir denizin kıyısında gezinirken, bir habeşli kölenin cesedini görür. Rabbi teala Hz. Leri Hz. İbrahimi eğitmek ve O‟na ayetlerini göstermek için O‟na şu halleri gösterir. Deniz‟in suları yükseldiği zaman, su cesedi denizin içine doğru çekiyor, o anda binlerce irili ufaklı balıklar cesedin etrafını sarıyor ve ne koparabilirlerse her balık cesedden bir parça alıyor. Sular çekilince balıklar su ile birlikte çekiliyor bu sefer gökyüzünden yırtıcı kuşlar inişe geçiyor ve her biri ne koparabilirse cesedden parça alıyor. Tekrar su yükselince balıklar geliyor ve koparıyor. Su çekilince bu sefer karadan yırtıcı hayvanlar, kurtlar v.s. geliyor ve onlar birer parça koparıyor, tekrar balıklar, kuşlar, balıklar, yırtıcı kara hayvanları, balıklar, derken cesed “yok“ oluyor. Bunu gören Hz. İbrahim (a.s.), hayretler içerisinde: Ya rabbel alemin, sen elbet bu kulunu mahşerde tekrar dirilteceksin, sen bunun parçalarını, hücrelerini nasıl toplayacaksın, bana bir delil göster. Bana ölülerin nasıl dirildiklerini göster yarabbi diye demiş niyazda bulunmuştu. Rabbimiz, Hz. İbrahim‟e (a.s) seslenmişti; - Ya İbrahim, Yoksa inanmıyor musun benim ölüleri diriltebileceğime. - İnandım Rabbim hem de çok inandım amma Kalbim huzura ersin istedim.

Kudretini yakından görmek onunla mesrur olmak, Beni daha çok yaklaştıracaktır sana. Ben senin kudretini kullarına anlatmakta bunu delil edeceğim yarabbi diye yalvarmıştı.

Bu bir dostun ricasıydı samimiyet doluydu. Art niyet ve sahtekârlık yoktu. Samimi ve içten istekler karşılıksız bırakılmazdı. Bunun üzerine, Rabbimiz kulunu duydu ve ona cevap verdi; - Ey İbrahim yanına dört tane kuş al. Onları evir çevir iyice bak ve hasletlerini tanı.

Sonra onları boğazla, kafalarını yanında muhafaza et ve gövdelerini, tüyünü kanadını kemiğini hamur yap birbirine karıştır. Sonra bu hamuru dört parçaya böl ve dört ayrı tepenin üzerine dağıt. Sonra da onları kendine çağır, dedi.

Denilenleri can kulağıyla dinlemişti. Bir bir yerine getirdi söylenenleri. Sonra da çağırdı kuşları kendisine. Bir de ne görsün Hz. İbrahim! Kestiği kuşların her biri, önce kafaları olmaksızın birer tepete toparlanıyor. Yani kıyma olmuş, hamur olmuş etler, hücreler önce dört tepeden toplanarak her bir kuş bir tepenin üzerinde mevcut oluyor. Sonra uçarak kendisine doğru geliyordu. Her kuş gelerek Hz. İbrahimin yanında mevcut bulunan kendi kafasına giriyor ve bütünleşiyordu. Bunu gören Hz. İbrahim, hemen secdeye kapandı ve şöyle dedi: - Sen Aziz ve Hakimsin Rabbim. Senin kudretin her şeye yeter Ve sen hükmedenlerin en

iyisisin, diyerek Rabbini yücelterek noksanlıklardan Ve de eksikliklerden tenzih etti.


Bu kıssa Kur-an ül azimüşşan, Bakara suresi 260. ayeti kerime şöyle anlatıldı: 2/260. Ve iz kale ibrahımü rabbi erinı keyfe tuhyil mevta* Hani İbrahim: "Rabbim, bana ölüleri nasıl dirilttiğini göster" demişti. kale e ve lem tü'min* (Allah ona:) "İnanmıyor musun?" deyince kale bela ve lakil li yatmeinne kalbı* "Hayır (inandım), ancak kalbimin tatmin olması için" dedi kale fe huz erbeatem minet tayri fe surhünne ileyke sümmec'al ala külli cebelim minhünne cüz'en sümmed'uhünne ye'tıneke sa'ya* "Öyleyse, dört kuş tut. Onları kendine alıştır, sonra onları (parçalayıp) her bir parçasını bir dağın üzerine bırak, sonra da onları çağır. Sana koşarak gelirler. va'lem ennellahe azızün hakım Bil ki, şüphesiz Allah, üstün ve güçlü olandır, hüküm ve hikmet sahibidir." Velhâsıl: Bu olay, insanlık için bir ibret dersidir. Bu kuşları ve benzerlerini başlangıçta böyle hayat sahibi, çeşitli sınıflara, muhtelif özelliklere sahip bir halde yaratmış olan bir Yüce Yaratıcının bunları öldürdükten sonra tekrar diriltmeye kadir olacağı da son derece açıktır. Herhalde diriltme İlk yaratmadan daha kolaydır. Kâinatı Yaratanın varlığına inanan bir insan böyle harikulade görülen bir olayın meydana gelmesini inkâr edemez. Artık öyle bir Yüce Yaratıcının bütün emirlerine, yasaklarına göre harekette bulunmak, onun dini uğrunda her türlü fedakârlığı bir nimet telâkki etmek, onun yolunda mâl ve bedenle hizmette bulunmayı bir selâmet vesilesi ve saadet bilmek lâzım gelir, İnsan o sayede karanlıklardan kurtulup nura çıkar. İşte bunun içindir ki, Cenâb-ı Allah, bizlere mallarımızı hak yolunda harcamayı, fedakârlıkta bulunmayı emrediyor.


Zünnün-i Mısri Hz. Lerinin kıssası

Zünnün-i Mısri (v.245/859) Hazretleri'nin dergahına bir gün çok zengin bir delikanlı geldi. Bu kişiye yüz bin altın miras kalmıştı. Mirasını bağışlamak üzere Zünnun-ı Mısrî Hazretlerine: - Ben bunu sizin hizmetinizde harcamak istiyorum, dedi. Mübarek sordu - Ergenlik çağına ulaştın mı? - Hayır. - O halde, senin malını harcamak doğru olmaz. Ergenlik dönemine gelince, kendi kendine hayır ve şerri ayırt edebildiğin zaman, gel ben seni müridlîğe kabul edeyim. Bunun üzerine genç geriye döndü. Aradan yıllar geçti. Çocuk delikanlılık dönemine geldi. Zünnuni Mısri Hazretleri'nin dergahı tekrar geldî. O'nun elinde Allahu Teâla'ya tövbe etti. Kamil bir mürşidi bu tövbesine şahit tuttu. Zünnuni Mısrî Hazretleri de bu müridinin bağışladığı altınları fakirlere dağıttı. Derken bir gün bu genç, mürşidine: - Yüz bin altınım daha olsaydı da size bağışlasaydım. Böylelikle daha fazla hizmet etmiş olurdum, dedi. Müridin bu sözünden Zünnun-ı Mısrî Hazretleri hoşnut olmadı. Müridinin hâla gönlünde para sevgisi olduğuna kanaat etti. Gence şöyle sordu: -Sofi!..Sana göre dünya nedir? -Efendim! Hiçbir kıymeti yoktur. Adeta toprağın içinde kum tanesi gibidir!.. -Pekî öyleyse, filan attara git, şu şu otları al gel. Derviş denilenleri attardan alıp geldi. Zünnün-i Mısri Hazretleri dervişe, 'getirdiklerini ez' dedi o da ezdi; Yağa batır' dedi, batırdı; 'Hamur yap'dedi, yaptı. Zünnun-i Mısri Hazretleri bu hamurdan üç tane boncuk yaptıktan sonra dervişe, “şimdide herbirine iğneyle delik aç” dedi. Sofi delikleri deldi. Sonra onlara üfürmesini istedi. Derviş onlara üfürünce Allah'ın kudretîlye üç tane yakut meydana geldi. Dervişin aklı başından gitti. Subhanallah, kendi eli getirdiği otlar kendi gözünun nünde kendi elinde yakuta dönüşmüştü. Bunun sonunda Zünnun-ı Mısrî Hazretleri dervişe: - Şimdi bunları al, pazara götür, değerini öğren geriye getir, dedi. Genç pazara gitti. Yakutun her birine yüzbin altın değer biçtiler. Sonra derviş tekkeye geriye dönüp olanları anlattı. Bunun üzerine Zünnun-ı Mısrî Hazretleri dervişe: - İşte gördün mü, Allahu Teâlâ otları mücevhere dönüştürdü. Allah dostlarının gözünde bu mücevherler topraktaki bir kum tanesi gibidir, buyurdu. Muhteremler!


Şu halde insan iki kanatlı olacak. Bir kanadında Allah korkusu, diğer kanadında Allah'ın rahmet ve yardımından umut olacak. Allah'ın azabından korkacak ama O'nun yardımına da layık olmaya gayret edecek. Kulluğunu asla unutmayacak. Allah dostları bizim tamah ettiğimiz şeylere nasıl oyuncak muamelesi yapıyor, görüyorsunuz değil mi? İşte Allah yolcusu bu iki kanadı sayesinde Allahu Teâla'nın yolunda muhabbet eder, hızlı yol alır. Eğer bu iki kanatta Allah korkusu olmazsa, kul Allah'a yaklaşamaz. Eğer bu iki kanatta, Allah'ın rahmet ve ümidiyle yardımına güvenmek olmazsa, kul yine Allah'a ulaşamaz. Mürşid-i Kamil olan Allah dostları bu şekilde hem zahir ilimlerini hem de batın iiimlerini tamamlamışlardır. Onlar öğrendikleri ilimleri kitaplarda bırakmadılar. Hayatlarına aktardılar. Onların hayatında ilmi bu şekilde muhabbetle yaşanabilir görenler, onlara gıpta ile baktılar. Ellerine edeple sarıldılar. Zorlama ile değil muhabbetle sevdiler. Gönülden onlara bağlandılar. Onun için kimse onların muhabbetine akıl ile ulaşamadı. Bakınız Bediuzzaman Said Nursî Hazretleri ne diyor: "Hilafet merkezi olan İstanbul'u, beş yüz elli sene Hiristiyanlık alemine karşı İslam'ın nurunu söndürmek için yapılan saldırılar karşısında koruyan, İstanbul'da beş yüz yerde fışkıran tevhid nurları ve İslam'ın merkezi konumundaki müminlerin dayanak noktaları, o büyük camilerin arkalarındaki tekkelerde, dergahlarda 'Allah.. .Allah...' diyenlerin iman kuvvetleri ve ilâhi marifetten meydana gelen ruhanî muhabbetleri ve coşkuları olmuştur. 9 Allah'ın dostları veliler bildiklerini yaşadıkları için bulunduklan yerlerde insanlar toplandılar. İlâhi muhabbetin ne olduğunu onların hayatlarında gördüler. Gittikleri yola güven duydular. Terbiyelerine iman ettiler, irşatlarına teslim oldular Âlim ile arifin farkını, marifet ilmindeki halleri ile gördüler Allah rızası ile hırsı birbirinden ayırt etmeyi onlarda öğrendiler.

Mürşidi kamil imana nasıl kefil olur?

Bir mürşidin müridlerinin imanını kurtarma meselesi, çok tartışılan konulardan biridir. Gerçekten de bu konuyla ilgili cevaplanması gereken birçok soru var.

Son nefesin nasıl verileceğini Allah‟tan başkası bilebilir mi?

Allah‟tan başka kim cennet garantisi verebilir?

Bir mürşidin kendi imanı garanti altında mı ki, başkalarına kefil olsun?

İnsanoğlunun böyle bir yetkisi var mı?

Ölüm anında yanında olmadığı birine mürşid uzaklardan nasıl yardımcı olabilir?

Mürşid eli tutan herkesin imanı garanti altında olabilir mi? Cevaplanması gereken sorulardan sadece birkaçı bunlar... Hepimiz inanıyoruz ki, sonumuzun ne olacağını ancak Allahu Tealâ bilir. Hüküm O‟nun elindedir. Cennet ve cehennem O‟nun emrindedir. Cenab-ı Hak, Kur‟an-ı Kerim‟de cehennemi şeytana uyanlarla dolduracağını, insan ve cinlerden pek çoğunun da şeytana uyup bu sonuca gideceğini bildirir (Araf/179; Sad/84-85).

9 Bediuzzaman, Mektubat, s.421 (29. Mektup)


Bununla beraber, hiç bir ayette isim verilerek “falan kimse iman üzere ölüp cennete gidecektir” şeklinde bir haber yoktur. Ancak başta peygamberler olmak üzere, Allah‟a iman ve itaat eden bütün müminlerin ebedî saadete erecekleri, cennete girecekleri bildirilir (Bakara/25, 82; Nisa/57, 122,

124).

Kur’an kime cennet garantisi verir?

Demek ki Allahu Tealâ, salih amel işleyen erkek-kadın bütün müminlere cennet garantisi vermiştir. Hatta, Rasulullah (s.a.v) Efendimiz‟in müjdesine göre, Allahu Tealâ kalbinde zerre kadar iman taşıyarak huzuruna gelen herkesi, geçici bir süre affedilmeyen günahları sebebiyle cehenneme atsa da sonuçta oradan çıkarıp cennete koyacaktır (Buharî, Müslim, Tirmizî).

Allahu Tealâ, inananları, kalplerine yerleşen kelime-i tevhid üzerinde dünya ve ahirette sabit tutacağını bildirmiştir (İbrahim/27).

Ayrıca, kendisine dost olan müttakilerin, dünyada, ölüm anında ve ölüm ötesinde emniyette olduklarını, hiçbir korku ve hüzün yaşamayacaklarını müjdelemiştir (Yunus/62-64).

Yine Kur‟an‟da, Allah yolunda şehit olanların Cennetteki güzel halleri anlatılmıştır. Bunların yanı sıra, Rasulullah (s.a.v) Efendimiz de sahabeden bazılarının ismini vererek, onların cennetlik olduklarını bildirmiştir. Ayrıca, kendisine tabi olup yolundan giden bütün ümmetinin Cennet‟e gireceğini de haber vermiştir (Buharî, Ahmed). Dilini ve edep yerini haramdan koruyanların cennete gireceğine kefil olmuştur (Buharî) Buna benzer çok sayıda hadis ve haberler bulunur. Bütün bunlardan şunu anlıyoruz: Kur‟an ve hadiste cennetliklerin isim listesi değil, sıfatları yani halleri zikredilmiştir. Kimde o sıfatlar bulunuyorsa, Allah ve Rasulü‟nün müjdesine ulaşır. Bütün peygamberler insanları Allah‟ın rahmetiyle buluşturmak için çırpınmışlardır. Kendilerinin Allah yolunda bir davetçi olduklarını söylemişlerdir. Davetleri, vaadleri, müjdeleri, tehditleri kendilerine ait değildir. Hepsi Âlemlerin Rabbi‟ne aittir. Onlar, ilahî emaneti yerine getirmek, rahmet ve nurdan nasibi olanları nasipleri ile buluşturmakla görevlidirler. Peygamber vârisi kâmil mürşidlerin, derecelerine göre yaptıkları da aynıdır.

Mürşid cennetin yolunu tarif eder.

Kâmil mürşid, kimseye cennet bileti dağıtmaz. Sadece herkesi cennete giden yola davet eder. Elinden tutanın artık bütün tehlikelerden kurtulduğunu söylemez; “elimden sıkı tut!” der ve onu Allah rızasına giden yolda koşturur. Onlar, Allah‟ın hükmünü ve hukukunu, iyi bilir. Allah rasulü‟nün yolunu başına taç, gönlüne ilaç yapar. Allah ve Rasulü‟nün hükümlerine teslim olur. Vaatlerine hiç şüphesiz inanır ve güvenir. Kendisine tabi olanları da bu müjde ve rahmetle buluşturmak için gayret eder. Talebelerini edeple terbiye edip Allah‟a teslim etmek ister. Onlara iman dersi verir. Salih ameli öğretir. İhlâsa yapıştırır. Bu yolda sadık ve sabırlı olmalarını tavsiye eder. Ölene kadar


başlarını bekler, önlerinde örnek olur, yolu gösterir, engelleri geçirir. Şeytana karşı uyarır, nefsin hileleri karşısında uyandırır. Devamlı zikir ve fikir ile meşgul eder, Allah sevgisini kalplere iyice yerleştirir. Bunu kalbi boş kuruntu ve korkulardan kurtarmak için yapar. Ölürken ve ölümden sonra kula fayda verecek ve ondan istenecek tek şeyin kalb-i selim olduğunu bilir. Kalb-i selim, Allah ile huzur bulan kalp demektir. Mürşidin bütün hedefi kalbi bu hale getirmektir. Bu şekilde Allah‟a bağlanan kalbin sahibine Yüce Mevlâmız‟ın hediyesi iman selameti, cennet ve Cemalullah nimetidir

(İbrahim/27; Kaf/31-33; Yunus/26). Kâmil mürşidin kendi elinde bir fayda ve zarar verme yetkisi yoktur. Fayda ve zarar Yüce Allah‟ın takdiri ve yaratmasıyla olur. Mürşid, ilâhi nimetlerin kula ulaşmasında bir vasıtadır.

Velileri sevmenin asıl meyvesi ahirettedir.

Hemen şunu belirtelim ki, bir velinin Allah için sevilmesi büyük bir saadettir. Onun terbiyesine girilmesi ayrı bir nimettir. Bu nimetin ahirette de fayda vermesi için: ilk şart samimiyettir. İkinci şart, ölene kadar bu yolda sabır göstermektir. İhlâssız ve sabırsız olanlar hayırlı sonuçtan mahrum olurlar. Allah yolunda kurulan bir dostluğun fayda vermesi için, onun ölene kadar muhafazası şarttır. Bir önemli şart da, güç yetebildiği nisbette amel etmek ve sevginin hakkını vermektir. Allah yolunda rehber olan kâmil mürşide ve hak yola muhabbetini koruyan, bunda samimi olan, münkirlik yapmayan herkes, bu sevgisinin faydasını mutlaka görecektir Şu hadiseden payımıza düşeni alalım: Hz. Enes R.A. anlatıyor: Bir adam Hz. Rasulullah (s.a.v)‟a yedi sene hizmet eder. Efendimiz (s.a.v) bir gün: “Onun bizim üzerimizde hakkı vardır; çağırın da bir ihtiyacı varsa bize bildirsin, yerine getirelim.” buyurur. Adamı çağırırlar. Efendimiz (s.a.v): “İhtiyacını bize söyle yerine getirelim.” buyurur. Adam: “Ya Rasulallah! Bana sabaha kadar müsaade buyurun; benim için hayırlı olanı nasip etmesi için Allahu Tealâ‟ya yalvarayım.” der. Sabah olunca, Efendimiz‟in yanına gelir ve: “Ya Rasulallah! Sizden kıyamet günü bana şefaat etmenizi ve sizinle cennette beraber olmayı istiyorum.” der. Rasulallah (s.a.v), „Allah müminleri dünya ve ahirette sağlam ve sabit söz (kelime-i tevhid) üzere sabit tutar.‟ ayetini okur ve peşinden: “O halde bu isteğinin gerçekleşmesi için çokca secde ederek, kendi adına bana yardımcı ol!” buyurur. (Müslim, Ebu Davud, Nesaî)

İmana kefil olmanın gerçek anlamı İşte bir mürşidin müridine diyeceği de aynen budur. Önce iman, itaat, hizmet. Sonra istiğfar, peşinden dua ve ümit. Bundan sonrası Âlemlerin Rabbi‟nin hüküm ve rahmetine kalmıştır. O dilerse kulunu rahmetiyle kuşatır, ölüm halinde onu melekleriyle destekler, güzel ruhlarla şenlendirir; şeytanın hilelerinden kurtarır, hesabını kolaylaştırır.


Bir mürid, mürşidine: “Benim imanıma kefil olur musunuz?” diye sorunca, mürşid şu cevabı vermiştir: “Eğer sen ölene kadar Allah ve Rasulü‟nün yolunda gidersen ve bizim tavsiyelerimize uyarsan, senin imanla öleceğine kefil olurum!” İşte herkese vaad edilen iman emniyeti budur. Mürşidin kefil olması da böyledir. Mürşid-i kâmilin elinden tutup hak yolunda yürüyen insan, aslında bir cemaat desteğinde imanını ve edebini korumaya çalışıyor. Çünkü, kendisiyle aynı hedefi paylaşan müminlerin en mühim işi, iyilik ve takva yoluyla birbirlerine yardımcı olmaktır. Ölüm anına kadar bu niyetini koruyan, Allah için sevdiği mürşidinden ve kardeşlerinden ayrılmayan, bu şevk ve sevgi desteği ile ibadete devam eden, hizmeti terketmeyen, zikir, şükür, sabır ve ilâhi takdire rıza içinde ömrünü tamamlayan bir insan, inşaallah iman selametiyle ahirete göçecektir. Bu bizim tahminimiz değil, Yüce Rabbimiz‟in vaadi ve müjdesidir.

Temiz ruhlara verilen yetkiler Ruhlar, Allahu Tealâ‟nın emrinde ve hükmündedirler. Ruhlar, melekler âleminin özelliklerine sahiptirler. Allah‟ın nuru ile nurlanmış, boyası ile süslenmiş ruhlar, özel yetkilerle donatılmışlardır. Allah onları sevmiş, meleklerine sevdirmiş, kendilerine bizim bilemediğimiz nice kerametler vermiştir. Allahu Tealâ bir kudsi hadiste, sevdiği salih kullarının özel bir nur ve destekle gören gözü, işiten kulağı, konuşan dili, tutan eli, yürüyen ayağı olacağını; onların gözüne, kulağına, diline, eline, ayağına başkalarına vermediği özellikler ve tasarruf gücü vereceğini müjdelemiştir

(Buharî, İbnu Mace, Beğavî).

İşte Allah dostlarının, Allah‟ın izniyle insanlar ve eşya üzerindeki tasarrufu, uzaktaki insanlara yardım etmesi, bu hadiste belirtilen yetkiye girmektedir. Bu bir keramettir; Allahu Tealâ‟nın kuluna verdiği özel bir nimettir. Büyük veli Mevlâna Halid Bağdadî (k.s.a), velilerin, ölüm halindeki müridlerine yardımlarının ruh vasıtası ile olduğunu belirtmiştir. Ruhlar nurla hareket ettiklerinden, Allah‟ın izniyle bir anda gökleri ve yerleri dolaşma ve görme imkânları vardır. İkinci bin yılın müceddidi İmam-ı Rabbanî (k.s.a) Mektubat isimle eserinde, Allahu Tealâ‟nın, bu üstün kabiliyetli ruha sahip irşad kutbu dostu vasıtasıyla, dilediği kullarına pek çok yardımlarda bulunacağını, bazen bu yardımdan o ruhun sahibi velinin haberinin olmadığını, olmasının da gerekmediğini bildirir.

Ölene kadar delil olan, ölürken kefil olur. Kâmil mürşid, yeryüzünde Allah‟ın şahididir; insanların haline şahitlik yapar. Hidayet yolunun rehberidir, kendisine tabi olanları hak üzere terbiye eder, kalpleri dünyadan çözüp Allah‟a bağlar. Onların iyiliğine sevinir, kusurlarına üzülür. Sevgisi ve kızması Allah içindir. Gülmesi ve ağlaması Allah içindir. Allah dostlarından birine sormuşlar ne iş yaparsınız: Buyurmuş çözeriz ve bağlarız, neyi çözer neyi bağlasınız. İnsanların kalplerini dünyadan çözer ahrete bağlarız. İşte mürşidi kâmillerin işi budur.


Kâmil veli, iman, ihlas, takva ve edeb yolunun imamıdır. Kim onları ölene kadar bu yolda kılavuz yaparsa, onlar da o kişinin imanına şahitlik yaparlar. Allahu Teâlâ bu şahitliği kabul eder. Bir ömür süren bu dostluk ölümle bitmez, ölümden sonra daha tatlı, daha menfaatli olur. Allah için yapılan dostluğun asıl faydası ölümden sonra ortaya çıkar. Niteki Gavs-ı Sani Hz.leri buyuruyorlarki: Müminler kardeştir. Sofi kardeşiniz ise size öz kardeşinizden daha sevimlidir. Manevi baba dünya babasından daha kıymetlidir. Manevi baba sizi cennete götürür, İmanınızı kurtarmaya çalışır. Manevi baba ise sizi kolay kolay bırakmaz. Mümin vefat ederken, ölüm meleği canını almaya geldiğnde yalnız gelmez. Yanında yardımcıları vardır. Ayrıca vefat eden müminin ruhunu karşılamak, onu sevindirmek, yeni yurdunda rahat ettirmek, endişe ve korkusunu gidermek için Allahu Teâlâ birçok meleğini gönderir. Melekler vefat eden salih mümine: “Korkma, sana vaad edilen cennetle sevin. Biz senin dünyada dostun idik, ahirette de dostunuz. Sana Allah’ın vaadi ve hediyesi olan cenneti müjdelemeye geldik, gözün aydın olsun!” derler. (Fussilet/30-32) Melekler Allah‟ın ordusudur. Veliler de Allah‟ın dostu ve ordusudur. Onlarla dilediği kimselere yardım eder, zayıf anında destekler. Bir mümine yardım edilecek en nazik an ise ölüm anıdır.


Ölümden sonra devam eden vefa

Allah dostları merttir, vefalıdır. Sevdiklerini dünya ve ahirette unutup ihmal etmezler. Onlar, ölene kadar terbiyesi ile meşgul oldukları bir talebesinin ölümden sonra da haklarını en güzel şekilde korurlar. Onu kabirde yalnız, duasız ve hediyesiz bırakmazlar. Sadık dostlarını dua, istiğfar ve gözyaşı ile desteklerler. Bu, Yüce Peygamberimiz (s.a.v)‟ın ahlâkı ve emridir. Kabirdeki kimseye, kabrin dışındakilerin yardımı ve faydası olur. Kabrin dışında yapılan dua ve istiğfar, Allah için dökülen gözyaşları, müminin hesabının kolay olmasına, hatta kabir azabının kalkmasına vesile olur. Allah Rasulü (S.A.V) Efendimiz bir mümini kabre koyduktan sonra, oradakileri onun yardımına davet ederek şöyle buyurmuştur: “Kardeşinizin affı için yakarın. Allahu Tealâ‟dan onu imanında sabit kılmasını isteyin. Çünkü şu anda ona sual sorulmaktadır.” (Ebu Davud, Hakim) Vefat eden bir mümini anne-babası, çocukları ve eşi unutabilir. Ona dua etmekten, onun için gözyaşı dökmekten usanabilir. Onu desteksiz ve hediyesiz bırakabilir. Ancak, bu mümini peygamberi unutmaz. Bulunduğu makamda devamlı dua, istiğfar ve şefaatıyla onu destekler. Hepsi cennete girene kadar, kendisini seven ümmetinin derdine düşer. İşte peygamber vârisi kâmil mürşidler de bu ahlâk üzeredirler. Bir mürşid, her gün yapmakta olduğu zikirlerin, hayırların sevabını vefat eden mürid ve sevenlerinin ruhlarına hediye eder. Onları Allah için sevenlerin gözü aydın olsun.


Bir Kissa Çingene Ali

Bir Çingene Ali vardı, umutsuz bir biçimde padişahın kızına âşık olmuştu... Öyle ya aşık olduğu padişahın kızı, kendisi ise bir Çingene Ali... Olacak şey miydi?!! Ama âşık olmuştu bir kere Ali, aklı fikri padişahın kızında idi Kafasını bir oraya vuruyor olmuyor, bir bu yana vuruyor olmuyor... Onu sevenlerden biri " Sen bir de Abdulkâdir Geylânî kuddise sırruhu'nun Halifesi olan Ali Heytî Hazretlerine git be Ali'm " der. Ali umutsuz, bîçare Ali Heyti Rahimehullah'a varır, meramını anlatır. Ali Heytî Hazretleri: -Ali, padişahın kızına ulaşabilmek için, ben ne dersem yapmaya razı mısın? Buyurdu. Çingene Ali gözlerini dört açarak: - Sen bana padişahın kızını getir; ne dilersen yaparım, uğruna herşeye hazırım. dedi. Ali Heyti Hazretleri Çingene Ali'ye: -Ali ben ne dersem yapacaksan bu iş olur; ama çok önemli şart ne dersem yapacaksın, hem de itirazsız, dedi. Ali'nin ise canına minnet, derhal kabul etti bu şartı. Ali Heyti hazretleri, Çingene Ali'yi bir dağın tepesindeki mağaraya götürdü. Issız bir yerdi orası ve ona: -Şimdi burada şu kayanın üstüne otur ve kim gelirse gelsin, ne olursa olsun kesinlikle umursamadan sadece "Allah" de başkada bir şey deme, dedi. Ali şaşkın: -Allah demekle padişahın kızının ne alakası var. dedi. Ali Heyti Hazretleri cellenir: -Ali soru yok!! sen dediğimi yap kız sana gelecek inşaAllah. dedi. Çingene Ali söylenene uydu: "Allah Allah Allah" demeye başladı. Haftada bir Ali Heyti hazretleri geliyor ve ona yemek getiriyordu. Çingene Ali, Ali Heyti hazretlerini her gördüğünde: - Hani, nerede? Padişahın kızı ne oldu, niye gelmedi?!! diye soruyor; her defasında "Sabret, soru sorma sadece Allah de" cevabını alıyordu. Ali aşkının tılsımından bir denileni iki etmiyor, kıza kavuşma ümidiyle, güvendiği, sözüne inandığı Ali Heyti hazretleri ne derse onu yapıyor ve "Allah Allah" diyordu. Vakit geçti, Ali'nin namı şehre yayılmaya başladı, civardan geçen kervanların haber vermesiyle Çingene Ali, " Memleketin uzağından gelmiş, ıssız bir mağaraya sığınmış bir büyük Allah dostu, hiç durmadan Allah Allah diyen bir veli " olarak şehirde anılmaya başlanıldı. Öyle ki , onun hakkında, nice kerametler söylendi, nice kişiler onun tılsımlı nefesinin kudretinden bahsetmeye başladılar.


Bu arada Ali Heyti hazretleri yine adeti üzere Ali'nin yanına haftada bir uğruyor yemek getiriyordu. Çingene Ali Onu her gördüğünde " Hani kız nerede, niye gelmedi hala?" diyordu. Ali Heyti hazretleri ise " Az kaldı, bekle, Allah de" diyordu. Bir gün geldi ki padişahın kızı hastalandı. Memleketin bütün tabibleri çaresiz kaldılar, hastalık karşısında.. Dediler ki padişaha: -Efendim memleketimizin büyüklerinden Allah dostu bir Ali Heyti Hazretleri var, bir de ona soralım; bu hastalık karşısında biz nâçar kaldık.... Padişah, Ali Heyti Hazretlerini davet etti huzuruna. Meramını anlattı. Ali Heyti Hazretleri: -Padişahım, memleketimizde ün salan, bir dağın tepesindeki mağarada sürekli Allah diyen bir kulunuz var belki o bir şeyler yapabilir. dedi. Zaten padişah o söylenen kişinin namını çoktan duymuştu bile, derhal buyruk verdi dağa doğru gidilmesi ve o “Hazretin”! görüşünün alınması için.... Ali Heyti Hazretleri huzurdan ayrıldı ve Çingene Ali'nin yanına geldi. Ona: -Evladım padişah maiyetiyle senin yanına geliyor. Sana ne teklif ederse etsin sakın kabul etme.. toprak, altın, makam.. hiçbirisine iltifat etme ancak kızını teklif ederse zevceliğe, senin işin tamamdır, kabul et. Diye buyurdu. Çingene Ali heyecanlı, emelinin sarhoşluğunda daha bir şevkle "Allah" demeye başladı.... Tam kırk gün dolmuştu o paslı mağarada Allah demeye devam edeli, aklında padişahın kızından başka hiç bir şey yok ve Allah diyordu Ali. Padişah maiyetiyle mağaraya geldi. Gördüğü manzara: Bir derviş.. hararetle Allah Allah diyor, imrendi ona, ne hoş bir insan, dünya hiç umurunda değil, dedikleri kadar varmış, ah nice böyle bir insanla sürekli beraber olsaydım, diye düşündü içinden... Çingene Ali'ye, Ali Heyti Hazretleri padişahın meramını aktardı, padişahın kızının rahatsızlığından, bütün halkın üzüntülü olduğundan ve şifanın belki onun duası vesilesi ile Allah'tan gelebileceğinden bahsetti Ali'ye.. Ali yüreği yanmış bir halde, sevdiğinin ızdırabını ciğerlerinde hissetmesine rağmen, Ali Heyti Hazretlerine verdiği sözü unutmadı ve sadece " Allah Allah " dedi. Ali Heyti Hazretleri padişaha dönerek: -Padişahım gördüğünüz gibi, sadece Allah diyor, Ona hediye verseniz iltifatını celbetmek için, bize yüzünü dönmesi için. dedi. Padişah Ali'ye mülk hediye etmek istedi. "Memleketimin yarısı senin olsun ey “Ulu Kişi! "Ali " Allah" dedi... Padişah makam teklif etti " Benim veziri azam'ım olmaz mısınız ey Ulu Kişi! " ... Ali " Allah" dedi. Padişah altın dedi " Ne kadar mal arzu ediyorsanız her istediğinizi önünüze yığalım ey Ulu Kişi! .... Ali " Allah" dedi....


Padişaha yaklaşarak Ali Heyti Hazretleri: -Padişahım bir de kerimenizin izdivacını teklif etseniz dedi. Padişah düşündü: " bu erenden daha layık kim olabilirdi ki zaten kızı için, sürekli "Allah" diyen, dünyaya bel bağlamayan, altında devlette gözü olmayan bir Allah Dostu... zaten halk ta onu çok seviyor!!" - Kızımın, biricik kerimemin nikahını alır mısınız?!! dedi. Ali şokta... yanlış mı duymuştu ki; padişah ona, kızının, nikahını teklif ediyor ha.. Hem de kime?.. Çingene Ali'ye öyle mi? Neden neden? Nasıl bir hal bu aman ya Rabbî! Bir çingene Ali, emeli için kırk gün Allah dedi ve emeline kavuştu..... Ali düşündü, içlice düşündü, içine konuştu, içinde kavruldu: - Ben ki bir kız için, aşkım için kırk gün sadece Allah Allah dedim; emelime kavuştum, padişahın kızına kavuştum... Ya Rabbî!! Ya Sen'in için, Şanın için, Sen Sen olduğun için, Sen alemlerin Rabbi lduğun için "Allah" deseydim... ... Sen her bir emelden öte, en ötede en yakında hakiki hükümdar ve Sevgili'sin.. Ey şanı Yüce... Çingene Ali'nin de, padişahın da Rabb'i.... Çingene Ali herkesin duyabileceği bir sesle "ALLAH" ..... dedi ve oracıkta can verdi.... Rivayet edilir ki son nefesiyle kutuplar arasında yerini aldı Çingene Ali namlı, Ali rahimehullah.... Allah Teala'ya hakiki manada kul olana, bütün mahlukat esir olur!... Hatib ve imam Kuşeyrî'nin tahric ettikleri İbni Abbas'tan gelen bir rivayette Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurur: " Kim âşık olsa, iffetini korusa ve ( aşkını ) gizlese ve bundan dolayı ölse, şehid olduğu halde ölmüştür. "


Mürşidle tövbeye mecbur muyuz?

"Bir mümin, diğer mümin kardeşine: “Gel, bir Allah dostunun elinde tevbe et, istikamet bul.” diye tavsiyede bulunduğunda bazıları bu daveti hoş görmekte. Bazıları ise:

“Ben tek başıma tevbe edemez miyim?

Tevbe için başkasına ne hacet?

Tevbe için tekkeye-Mekke‟ye gitmenin ne gereği var?

Ayrıca mürşidle tevbe dinde var mı?

Allah ile kul arasına kimse giremez.” diye itiraz ve tenkitte bulunmaktalar. İlk bakışta çok makul gözüken bu itiraz ve tenkit gerçekte ne kadar haklı?... Bir mürşidle tevbeye davet eden kimsenin davet ettiği mürşid kâmil ve kendisi de samimi ise, bu davetiyle sevap kazanır. Davetine uyan ve tevbe edip istikamet bulan kimsenin işlediği hayırlardan bir hisse de kendisi alır. İtiraz ve tenkid edenin ise ona bir zararı olmaz. Böyle bir daveti kabul etmeyenlerin bir kısmı mazur, bir kısmı sorumlu olurlar. Mazur olan kimse, tevbe etmeye karşı çıkmaz, tevbenin farz olduğunu bilir. Allah dostlarını sever, sevilmesi gerektiğini söyler ve onlarla beraber olmayı ister. Fakat bu zamanda gerçek mürşid kalmadı diye daveti ihtiyatla karşılar. Bu kimsenin imandan değil, ihsandan zararı vardır. Yani kâmil mürşidle elde edeceği büyük menfaatları farkedemediği için birçok hayırdan mahrum kalır. Ancak güzel niyeti ve edebinin kendisini bir gün o cevherle buluşturması umulur. Sorumlu olan kimse ise ya cahil, ya da bilen birisidir. Cahil kimse, dinde olan bir şeye yok demekle veya hayrı şer, şerri hayır görmekle mesul olur. Bilenin ise benlik ve kibri kalbini öldürür. Bu kimse yalnızca kendi bildiğini hak görür, başkasına hak vermez. Önüne konan ayeti kendince yorumlar, hadisi inkara gider, alimlerin sözlerini küçümser, hep ben bilirim der ve hayra yönelen kimsenin yolunu keser. Bundan dolayı mesuldür. İstiğfar ve tevbe aynı şey değil Önce şunu belirtelim ki, hepimiz Yüce Allah‟a istiğfar ve tevbe etmekle mükellefiz. İkisi de farzdır. İstiğfar, Allahu Tealâ‟dan affını istemek, bağışlanmayı istirham etmektir. Bu dil ile yapılır, sonuç Allah‟a bırakılır.

Tevbe ise değişmektir.

Tevbe, ölü kalbi diriltmektir.

Tevbe, bozuk hali ve kötü arkadaşı terketmektir.

Tevbe, kötülüklere iyilik diye sarılmış nefsi ıslah etmektir.

Tevbe, özü, sözü ve her yönüyle Allah‟a dönmektir.

Tevbe, nefis, şeytan ve kötü şartlarla mücadele etmektir.

Tevbe, Yüce Allah‟ın seveceği bir hale gelmektir. Bu ise hem dilin, hem kalbin, hem de bedenin işidir. İstiğfar tek başına yapılabilir, fakat tek başına tevbe yapmak ve o tevbeyi korumak dünyanın en zor işidir. Bunun için Yüce Rabbimiz:


“Ey iman edenler! Hep birden Allah‟a tevbe ediniz ki, kurtuluşa eresiniz.” (Nûr/31) uyarısında bulunmuştur.

Ayrıca Allahu Tealâ takvaya ulaşmak ve güzel edebi korumak için yardımlaşmamızı

(Maide/2),

kendi yolunda toplu halde, birlik ve dirlik içinde olmamızı istiyor. (Âl-i İmran/102-103)

Takvaya ulaşmak ve istikameti korumak için sadık kulları ile beraber olmamızın gerektiğini belirtiyor. (Tevbe/119)

Tevbe, ancak cemaatle kolay Mürşid deyince cemaat akla gelir. Mürşid-i kâmilin imam olduğu cemaatin niyeti ve hedefi dinin ihyası ve Allah‟ın rızasıdır. „Gel mürşid elinde tevbe et!‟ demek, „gel şeytana karşı cemaat kalesine gir, nefsin hücumuna karşı müminleri siper et, onların dua ve sevgisi ile kendini koruma altına al, Allah yolunda kardeşlerinle kuvvetlen, dağınıklık ve yalnızlıktan kurtul!‟ demektir. Müminlerin en temel işi, günahlardan temizlenmektir. Bu ortak bir vazifedir. Efendimiz (s.a.v) bu vazifemizi şu temsille belirtiyor: “Müminler, iki el gibi devamlı birbirlerini temizlerler.” (Zebidî,

İthafu‟s-Sâde) Ayrıca, hadis-i şeriflerde Allah yolunda birlik ve dirliğin insanı nasıl dirilttiği, yalnız kalanın ise nasıl felakete gittiği şöyle anlatılmıştır: “Sizin cemaat halinde olmanız gerekir. Ayrılıp tek başına kalmaktan sakının. Şüphesiz şeytan, tek kalanla beraberdir (onu kolayca etkileyip, kalbine vesvese verir). İki kişiden ise çok uzak durur. Kim iman selâmeti ile ölüp cennetin tam ortasında olmak istiyorsa, cemaate yapışsın. Kimi iyilikler sevindiriyor, kötülükler üzüyorsa, o gerçek bir mümindir.” (Tirmizî, Ahmed, Hakim) “Şüphesiz Allahu Tealâ, ümmetimi dalâlet (sapık fikir ve fitne) üzerinde bir araya getirmez. Allah‟ın eli (rahmet ve desteği) cemaatle birliktedir. Kim cemaatten ayrılırsa ateşe gider.”

(Tirmizî, Tabaranî) “Hiç şüphesiz şeytan, cemaatten ayrılan kimseyle beraberdir. Onun içine yerleşip, istediği yola çeker.” (Beyhakî,Tabaranî) “Şüphesiz müminlerin birbirlerine yaptıkları dualar onları destekler.” (Ahmed, Darimî)

Affeden Allah’tır (c.c.)

Allahu Tealâ‟dan başka kimseye el açılıp „günahımı affet‟ denmez. Peygamberler dahil, kimsenin böyle bir yetkisi ve görevi yoktur. Eğer bir kimsenin şahsına karşı bir kusur işlemişsek kendisinden özür dileriz, bizi affetmesini istirham ederiz. Bu şahısla ilgili bir hak olduğu için böyle yapılır. Bunun ötesinde hiç kimsenin Allah‟a karşı yapılan kusurları affetme, temizleme görevi ve yetkisi yoktur. Ancak, günahkâr bir insanın tevbesine yardımcı olmak vardır. Bu yardım, günaha düşeni uyarmak, gıyabında hayır dua etmek, onun için Allah‟a istiğfar ve gözyaşı dökmek şeklinde olur.


Cenab-ı Hak, günahla nefsine zulmeden kullarına en güzel tevbe şeklini şöyle tarif etmiştir: “Eğer onlar kendilerine zulmettikleri zaman sana gelseler de Allah‟tan bağışlanmayı dileseler, Rasul de onlar için istiğfar etseydi, Allah‟ı ziyadesiyle affedici ve esirgeyici bulurlardı.” (Nisa/64) Demek ki ümmet için en hayırlı tevbe, Allah‟ın Habibi Hz. Peygamber‟in (s.a.v) huzurunda yapılan, onun da şahitlik yaptığı, ayrıca dua ve istiğfarla desteklediği tevbedir. Büyük müfessir Fahruddin Razi (Rh.A.) bu ayetin tefsirinde der ki: “Hz. Peygamber ile birlikte yapılan tevbenin bir faydası da, tevbe yapanın istiğfarındaki gaflet ve kusurlarının Hz. Peygamber‟in istiğfarı ile giderilmesi ve ilâhî huzura sahih ve sağlam bir tevbe olarak ulaşmasıdır. Çünkü kendileri için istiğfar eden Peygamber‟i Allahu Tealâ seçmiş, onu vahyi ile şereflendirmiş, kendisi ile kulları arasında bir elçi yapmıştır. Bundan dolayı, onun şefaat ve vesilesiyle huzuruna gelen bir şeyi geri çevirmemektedir.” (Tefsir-i Kebir) Bugün yeryüzünde Allahu Tealâ‟nın şahidi ve halifesi sıfatını taşıyan, Rasulullah‟ın (s.a.v) vârisi ve ümmetinin terbiyecisi olan kâmil mürşidler de, ümmetle yaptıkları tevbe ve istiğfarda Efendimiz‟in ayette anlatılan sıfatını temsil etmektedir. Kâmil mürşidler, kulların Allah Tealâ‟ya yönelişlerine şahid olmakta, tevbelerinin kabulü için ayrıca yüce huzurda yalvarmaktadırlar. Kâmil mürşidler naz makamında niyaz ettikleri için, onlarla birlikte yapılan tevbeler Allah katında daha sevimli ve daha temiz bir amel olarak kabul görmektedir. Bir Allah dostunu şahit tutarak yapılan tevbede, tevazu ve yakaran kalp vardır. Bu durumda insan, kibrini kırmış, nefsini zelil etmiş, acizliğini anlamış, hiçliğini görmüş, ihtiyacını bilmiş ve ilacına koşmuş olmaktadır. Böyle bir tevbeyi hafife almak münafıkların sıfatıdır ve o kimsenin şu ayette anlatılan kimselerden olmasından korkulur: “Onlara: „Gelin, Allah‟ın Peygamberi sizin için mağfiret dilesin.‟ denildiği zaman başlarını çevirip kaçarlar ve sen onların kibir içinde uzaklaştıklarını görürsün.” (Münafikun/5) Hz. Rasulullah‟ın vârisi kâmil bir mürşidin nezaretinde Allah‟a yapılan tevbeyi hıristiyanların papaz önünde günah çıkarma hezeyanına benzetenler, tevhid dinini, Kur‟an‟ın hedefini, Sünnet‟te uygulanan bey‟atların hikmetini ve tasavvufun edebini bilmiyorlar demektir. Tasavvuf büyükleri, elinden tutan kimse ile şu şekilde tevbe etmektedir: “Ya Rabbi! Bütün yapmış olduğum günahlardan ben pişmanım. Keşke yapmasaydım. İnşaallah bir daha ben yapmayacağım.” Takvaya ulaşmak ve marifetullahı tahsil etmek için kendisine bey‟at ve intisab edenlere mürşid-i kâmilin istiğfar etmesi, Kur‟an-ı Hakim‟in emri ve edebi gereğidir. Cenab-ı Hak, Rasulullah (s.a.v) Efendimize şöyle emir vermiştir: “Ey Peygamber! İnanmış kadınlar bey‟at için sana geldiklerinde bey‟atlarını kabul et ve onlar için Allah‟tan mağfiret dile. Şüphesiz Allah, çok bağışlayan, çok esirgeyendir.” (Mümtehine/12) “Rasulüm! Hem kendi kusurun, hem de erkek ve kadın müminlerin günahları için istiğfar et!”

(Muhammed/19)


Hiç bir mümin, intisab ve tevbe için elini tuttuğu bir kâmil mürşide: „Ben şu şu günahları işledim; beni affet, günahlarımı temizle, beni cehennemden kurtar, cennete koy!‟ demez, diyemez. Ancak: „Ben Rabbime dönmek, rızasına yönelmek istiyorum; seni bu yolda kendime delil ve imam seçiyorum. Sen de bu amelime Yüce Rabbim huzurunda şahit ol ve affım için O‟na yalvar da kalbime nur, gönlüme sürur versin, günahımı affetsin. Beni taatında muvaffak etsin.‟ der. Başkası için yanmak ve ağlamak peygamber ahlâkıdır. Allah dostlarının en güzel ahlâkı budur. Onlar kendileri için yaşamazlar. Onlar yüce Allah‟ın yoluna canlarını kurban etmişlerdir. O‟nu tanımak, sevmek ve zikretmek isteyenlere her şeylerini verirler. Bu, kalbi ihya olmuş ariflerin mesleğidir. Kendi perişan haline bir damla göz yaşı dökemeyen günümüz insanı, başkası için nasıl ağlasın ve niçin ağlanacağını ne bilsin? Bizim için ağlayacak bir göz bulmaya mecbur değil miyiz?

Documents

Veliler nasil terbiye eder_2.pdf