Σαράντης Αντίοχος

ΠΡΟΗΓΜΕΝΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

ποιητική ανθολογία(1965 – 2000)

Αυτοπροσωπογραφία

22

φύλλα ημερολογίου{1965}

33

Χαίρε χαριτωμένη!

Τ’ άπιαστο θάμα επιάσθη.Χαίρε χαριτωμένη!

Στο θαμπολόγημα του νουξένη η καρδιά αντιστέκεται.Ξένη και πάλι ξένη.

Βουλιάζει αγάλι τ’ όραμαστενεύει η Πλατυτέρα ξεφτίζεται ψηφί – ψηφί η πρώτη ζωγραφιά.Στη λεπτομέρεια την πυρήπερνάει ένα χέρι,ασβέστης,δυο μάτια νέα γράφονταιπου κλείνουνε τη γη.

Χαίρε χαριτωμένη!Το χαίρε τ’ αρχαγγελικό δε θα ξανακουστεί.Είναι η καρδιά μια ρήγισσα θαμμένηπου σπάζει τα επιτύμβια και βγαίνει πέραορθή.

Έρχεται τώρα ένα όραμα – σαν πρώτα,μα είναι ξένα τα μάτια, τα μαλλιά.Ένα καινούργιο ρίγησμα τη ρήγισσα ανασταίνεικαι γέρνει.Ο νους πετά.

44

Ιθάκη

Η Ιθάκηδεν ειναι ’ κείνη που γνωρίσαμεστο μάθημα της πατριδογραφίας!Είναι μια άλλη νήσος.

΄Ω, πόσο με συγκλονίζει ετούτη η παραλλαγήπου κρύβει ένα τόσο δα σπυρί ελπίδαςπως κάποια μέρα θα βρεθεί η σαϊτα της Πηνελόπης.

Ιθάκη ακριβήποιά νά ’σαι η αληθινή πατρίδα του Οδυσσέα;να ’ρθεί ν’ αράξει ο νόστος μας.(Να ένα ερώτημα που καίει).Η Σάμη το Δουλίχιον η Λευκάδαή ένα νησί που βούλιαξε στον πόντο... ερίζουν οι σοφοί.

Η ομηρική Ιθάκηλοιπόν δεν είναι σίγουρα το Θιάκι!(Μπορεί και τούτο νά ’χει σημασία).

Ιθάκη Ιθάκη ΙθάκηΈνα νησί – μα ποιό νησί;να ’ρθεί να γίνει χώμα ο νόστος μας...Ένα ρηχό ακρογιάλι!

55

Ανάβαση

Μια γλώσσα θάλασσαςΠου βρυχιέταιΜ’ όλη τη γεύση του μεγάλου ΩκεανούΣτα μάτιαΚαι ο ΞέρξηςΠου περπατάει μονοσάνδαλοςΠάνω στ’ αποσταμένα μαστίγιαΠαραμιλώντας...

Πού είναι πού πήγαν οι ΦοίνικεςΟι Αιγύπτιοι που θα γεφυρώναν τον Ελλήσποντο;Το ξέρει:Ποιός υπακούει ένα παράφροναΠ’ ανοίγει πληγές στο σώμα της θάλασσας;Και ήθελε τούτη την ΆνοιξηΝα διαπεραιωθεί στ’ αντικρυνό ακρογιάλι.

Και νά!Πετάει το σανδάλι στον άνεμοΟ Ξέρξης πάει να γίνει ΑναβάτηςΣκύβει και φοράει τα φτερνιστήρια.

Τ’ αφηνιασμένο κύμαΠου κοίμησε τους Μήδους τουΤο ίδιο αυτόΘα τον γυρίσει ΝικητήΣτα Σούσα!

66

Νεκρή φύση

Η Συμφωνία του καλοκαιριούΠου κοίμιζε την πίκρα μαςΑπ’ τις πνιγμένες θύμισεςΠώς έφτασε στο τέλος...

Τραγούδι των τζατζαμηνιών – μια μουσική ακουσμένηΌταν βραδιάζαν οι καϋμοί Φούχτες μαργαριτάριαΠέφταν τ’ αστέρια στην ακρογιαλιά.Ήχοι θρυμματισμένοιΤώραΠοιά δάχτυλα θα ζωντανέψουν το ρυθμόΠάνω στα πλήχτρα της καρδιάς μαςΠοια χείλια θα ηχήσουν τον σκοπόΣτις σάλπιγγες των λευκών κρίνωνΠοιός θα κοιμήσει το θεριόΌταν γλυστρά η χίμαιραΠοια δάχτυλα ποιά χείλια;

μια μελωδία μετέωρηστο πεντάγραμμο των αισθημάτων μαςμαρμαρωμένη.

77

Άσκηση προσαρμογής σε πρώτο πλάνο

Κλείσαμε το ρολόϊ στο ψυγείο(είναι και τούτο κάτι)Την ώρα που περνάει το μεσημέριΚι ανακλαδίζονται οι εχθροί στα χαρακώματα.

Κλείσαμε το ρολόϊ στο ψυγείο(ήταν το μόνο που μπορούσαμε)Και τώρα προσπαθούμε «ανεπηρέαστοι»,Δίχως την παρουσία του Εφιάλτη,Να προσαρμόσουμε την όρασή μας.

Κλείσαμε το ρολόϊ στο ψυγείο...

Κρίνα, λοιπόν, στων πολεμίων μας τις φαρέτρεςΚι ανθεί βασιλικός στα χαρακώματα!(Μπορούμε τώρα να το υποθέσουμε).Είναι και τούτο κάτι.

88

Στο Αίολο

Ι

Αίολε,Δε με φοβίζουνε τ’ ασκιά σουΚαι γι’ αυτόΘυσία και σπονδή μην περιμένεις.Ούτε αίμα ούτε δάκρυ χύνω εγώ!

Είναι αλήθεια το θράσος μου μεγάλοΜα δε ζητώ ευμένεια από σέΤον ούριο άνεμό σου δε ζητάωΚι ας έχω πέλαγο μπροστά μου ανοιχτό.

Αίολε,Συνήθεια πατρική μου τό ’χω,Της γενιάς μου παλιά καλή-κακή συνήθεια,Κυβερνητή μου άλλον να μη θέλω.Κι έτσι μοναχόςΕκείνο που ποθώ τ’ αποφασίζωΚαι μου πρέπει.Πίστη δε δίνω στους χρησμούς εγώ.

Να βλαστημάει τους θεούς έτσι κανείςΠατρίδα δεν του πρέπει.Και τούτη την πατρίδα αναζητώ στα πέλαγα...(Δεν είμαι ’γώ Οδυσσέαςούτε και την πατρίδα μου πού κοίτεταικαι πώς τη λένε ξέρω).

ΙΙ

Αίολε κυβερνήτη των καιρώνΔε με φοβίζουν οι άνεμοί σουΓιατίΓερό πανίΓερό σκαρί

99

Και γερό δοιάκι έχωΚ’ είμαι της θάλασσας παιδί – το ξέρεις.Έτσι, σ’ όποιο λιμάνι κι αν με παςΔε με πειράζει.Εκεί μπορεί την ποθητή να βρω ΙθάκηΤην πατρίδα που ζητώΚ’ Ιθάκη ας μην τη λένε.Κάθε λιμάνι της πατρίδας θα μου δώσει τη χαρά,Για λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία,Τι το καράβι στον αφρό θα στέκει πάντα.Κι αν με δεχτούνε με τιμές ή αθόρυβαΧωρίς ήχους τυμπάνωνΤο ίδιο θά ’ναι,Γιατί στον τόπο του αγνώριστοςΕκείνος που στα πέλαγα θα βγειΉ σαν ζητιάνος ή σαν βασιλιάς γυρίζει.Κ’ εγώ βγήκα στα πέλαγα παιδί.Για τούτοΠατρίδα μου την κάθε γη λογιάζω,Μα δεν περνά πολύΠου σ’ άλλη γηΤην ποθητή αναζητώ πατρίδα.

101

Fosiles{1965, 1977}

111

Με το βασίλεμα

Θρυματισμένη ανάμνησηΜες στον καθρέπτη του καιρούΘρυματισμένο χαμογέλιοΣτα μάτια σου – στα μάτια μουΣβήνει η πανάρχαιη χαρά.Ώ τί ανωφέλευτη σπονδήΑπ’ το ποτήρι της ζωήςΣτην πέτρα της αγάπης.

Θρυματισμένο χαμογέλιο

Πόσοι αβασίλευτοι καϋμοίΠόσα ιμάτια πορφυράΤί περιδέραια θλίψης.Ποιός θα περάσει δυο φορές τα ίδια νερά;(Βρήκαμε κάτι να πιαστούμε).

Δεν μπορεί.Οι σάλπιγγες θα ηχήσουνε το πάρσιμοΤης ΙεριχώςΜε το βασίλεμα.

121

Βασίλισσα της Παλμύρας

Ήχοι και σχήματα και μιλήματαΧωρίς υπόσταση Τ’ άλλου καιρού

Μελωδία βαθυκίνητηΣκορπισμένη στον άνεμοΒυθισμένη στη θύμησηΜακρυσμένη στ’ αστέρια

ΜελωδίαΒασίλισσα της ΠαλμύραςΤης μοίρας μαςΒασίλισσαΞένηΒασίλισσα ΈκπτωτηΚαταλυμένηΑκέραιηΛυπημένηΥπάρχουσα

ΒασίλισσαΟμορφιά

131

Fosiles en Castilla

Ανοιδήσεις της υφάλου γης μετεωρίζουσι και την θάλασσα αι δε συνιζήσεις ταπεινούσιν αυτήν.

ΣΤΡΑΒΩΝ

Φωνές υδάτων πολλώνΕνάλια ρίγηΚαι η θάλασσα παρουσία αθέατηΓύρω – τριγύρωΔιακριτικά τραβηγμένηΣτα χαμηλά ωκεάνια πλάτη.

Ώ, θάλασσαΘάλασσα του Ηώκαινου πολυπέταληΠαρθένα ζωή αθωότηταΣ’ αναζητώ σαν πινελιά λαζούριΝα κιαρίρειΤην ώχρα την επίσημη της γης.Εξαίσια ύπαρξη ώς εδώΣ’ αναζητώ στα ύφαλαΜες στην καρδιά της πέτρας.

Μετεωρίζεται η ψυχή:Κοχύλια κώνοι μέδουσεςΠορφύρες αστερίεςΕξαίσια ενάλια ρίγηΦως Νεύρο Χρώμα ΟμορφιάΠαρθένα ζωή απολιθωμένηΑθωότητα.

Πίκρα μου απέραντηΘάλασσα του Ηώκαινου.

141

Grecian stones{1965, 1981}

151

Grecian stones

για την Clara Janés

O Attic shape! Faire attitute! JOHN KEATS

Στην πέτρα που καθόμαστε τώρα σαν ναυαγοίΑναζητώντας τις ανταύγειες των βωμών(τί κρύο που κάνει αδελφή το δειλινό)Μη μου ζητάς την ίδια ιστορίαΓια τον λαμπρό χιτώνα.Ένα μονάχα θα σου πω:Κι αν δεν βουλιάξαμε, αδελφή,Κι αν δεν πετάξαμεΕίναι γιατί μας κράτησαν στην επιφάνεια ετούτες οι μεγάλες πέτρες-βαρύ σωσσίβιο που μας φορέσαν οι θεοί.

Και τώραΠου λάμπει μέσα στ’ όνειρο του Κάλχα το μαχαίριΠοιός θα μας φέρει τη βασιλοπούλα εδώΑπ’ τις χρυσές Μυκήνες;Μα τί σου λέω καλή μου.Φαίνεται πως λησμόνησα την Πύλη των ΛεόντωνΚι η Αυλίδα δεν υπάρχει πιαΓια μαςΓια το ξεκίνημαΓια την Ωραίαν Ελένη.

τριγύρω η στάχτη των βωμώνκαι η θάλασσακαι οι σωσσίβιες πέτρεςπου επιπλένε.

161

Ampurias ή εναέρια αρχαιολογία

There shrines palaces and towers Resemble nothing that is ours.

EDGAR ALLAN POE

Μέσα στη γενική ασυνεννοησίαΠεράσαμε το καλοκαίρι μας υπεριπτάμενοιΤην Κόστα Μπράβα.Οι φίλοι μας προτίμησαν το ΚλάμπΜεντιτερανέ Τη νότια γαστρονομικήΜε αγγλική... μουστάρδα.

Πετώντας σ’ ένα κάποιο ύψοςΓνωρίζαμε πως ήταν μπορετόΝα επισημανθούν τα πραγματικά όρια της πόληςΤων Ελλήνων.Έτσι θα συμπληρώναμε και τον ΟδηγόΤου ΕμπορείουΘα εντοπίζαμε και το νησίΕκεί που πρώτα – πρώτα στήσανε οι ΦωκαείςΦίλο γιατρό θεόΤον Ασκληπιό.

Περάσαμε τις αίθριες μέρες μαςΣε αβέβαιες ηδονέςΥπεριπτάμενοι από ένα κάποιο ύψοςΔόξες παλιές ελληνικέςΤης Ιβηρίας.Και τώρα...Τώρα τις νύχτες ξαγρυπνούμε στη μελέτηΑμφίβολης ποιότητας εναερίων φωτογραφιώνΤονίζοντας τις αβεβαιότητες της ΊριδαςΣυμπληρώνοντας τα πολλά ιδεατά κενάΕπεκτείνοντας τις εξαίσιες γενικές υπαινικτικές γραμμέςΟνειρευόμενοι:Εδώ τα τείχη το λιμάνι η ΑγοράΤα δημόσια συντριβάνια υδραγωγείαΕκεί τα ιδιωτικά «ηδύκοιτα» δώματα και οι κήποι

171

Εφηβικών τελετουργιών της Ιωνίας.Και το νησίΚάτω από την ασήμαντη αρχιτεκτονικήΤου Σαν ΜαρτίΚαι τη λάσπη είκοσι αιώνων.

Από την άλλη όψη των σχημάτων και των χρωμάτωνΤης ΊριδαςΑπρόσιτο απλό απροσπέλαστο σχήμαΗ ζωή εν τάφωΣτην ελληνική πολυκύμαντη αποικία.

181

Ακρωτηριασμένο άγαλμα κόρης που βρέθηκε κοντά στα Ζάκανθα, αρχαία αποικία των Ζακυνθίων στην Ισπανία

για τη Maria Jose Landete

Θεά Υγεία ή Δίκη;Τέλεια η γραμμή – ελληνικήΜα έχεις στην όψη το αίνιγμαΚόρης αρχαϊκής της Ιβηρίας.Ίσως Νύμφη Εσπερίδα.

Στο πρόσωπό σου σμίγει τη μέρα η νύχταΠαλεύει το έρεβος το φωςΤο φως παλεύει το έρεβος.Στην κάθε αμφιλύκηΤα θεϊκά δίνουν τα χέρια στα ανθρώπιναΤα χέρια.Πού είναι τα χέρια Πού είν’ τα χέρια σου;

Δίβουλη σμίλη ο καιρόςΔίβουλη η μοίρα των θνητώνΚραυγή πικρή της πέτρας.

Άθικτη μόνο μένειΗ διχασμένη υπόσχεση της ποθητής αυγήςΣτο θεϊκό - τό ιόνιο λές- ριπίδι Των χειλιών σου.

191

ελεγεία και εγκώμια{1980, 1995}

202

Happening σε δύο πράξεις(Σημειώσεις για το σκηνικό και την πλοκή)

Ι. Ο ΛΑΒΥΡΙNΘΟΣ

Ένας κόσμος αλλοπρόσαλλοςαπό καθώς πρέπει κι ανυπόληπτα πρόσωπαπου τρέχουν – τρέχουν ακολουθώνταςστις δαιδαλώδεις στοέςτον κοντό μαυροντυμένο κύριο.Κι εκείνοςΝα τυλίγει και να ξετυλίγει το μίτοτης Αριάδνης-υποτίθεται.

Κι Μινώταυρος να βρυχιέταιμια κοντά μια απόμακρασαν απειλή σαν παράκλησηκαι ποτέ να μη φαίνεται.

Προσωπεία παραφροσύνης και ιλαρότηταςη αλλοπρόσαλλη σύναξηκάποτε φτάνει στη ΕΞΟΔΟόπου έχει στηθεί το τεράστιο πανό με το τέραςτης Πασιφάηςτο αχόρταγο.

II. ΤΟ ΠΑΛΑΤΣΟ

Κλειστήλιθόστρωτη αυλήασβεστωμένοι μαντρότοιχοικαι μπροστά να κλείνει τη θάλασσασφραγισμένο μυστήριοτο Παλάτσοτου Κουντουριώτη ή του Μίνωα.

212

Στα ενδότερά του μια μόνη προσπέλασηΗ χοντρή ανεμόσκαλα.Την ανεβαίνουν όλοι – ο καθείς με την τέχνη τουνηστικοί και περίεργοι.

Το πρώτο δώμα είναι για τον ΆντραΤο δεύτερο για τη ΓυναίκαΤο κατώι για τον Γέροντα και την ηλακάτηΗ τραπεζαρία για τους καλοφαγάδες και τους ζωντανούςΤο μαγειρίο για τη λογομαχίαΤο μπάνιο για το έγκλημα και την ΚλυταιμνήστραΤο σαλόνι για τις Τρεις Χάρητες και τα βίτσια τους(τη Σιμονέττα Βεσπούτσι με το φίδι τηςτη Λου Σαλομέ με το καμτσίκι τηςτη Μουμπουλίνα με το κοχύλι της)Ο ξενώνας για τον Θεμιστοκλή και τους Έλληνες(φυσικά πλην Λακεδαιμονίων)Το λιακωτό για τον ΕλύτηΓια το Σεφέρη η στέρναΚαι ο μέσα κήπος με το κυπαρίσσιΓια τα σταμνιά των Μυροφόρων και την Ελλάδα(επί ξύλου)Ανάμεσα στα εκμαγεία της Σκύλας και της ΧάρυβδηςΜε το πουλί της 21ης Απριλίου να της τρώειΤα σπλάχνα.Και μια φωνήΝα λέει και ναΕπαναλαμβάνειΣε όλες τις κλίμακες:

ΔΕΝ ΕΧΕΙΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΛΟΙΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΟΝΙΠΠΟΜΕΓΑΛΑΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΥΨΗΛΑ ΓΥΡΩ ΑΝΟΙΞΑΝ ΣΚΕΛΗΚΑΝΕΙΣΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΟΒΟΛΟΚΑΙ ΤΩΡΑΤΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΚΟΝΤΟΑΞΙΟΝΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΜΟΝΗΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΗΝ ΜΑΣΤΙΓΩΣΕΙ

222

Η ΦΑΝΤΑΣΙΑΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΤΑ ΗΝΙΑMAKEMAKE LOVE DON´T MAKE WARΔΕΥΤΕΔΕΥΤΕ ΛΑΒΕΤΕ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΕΙΡΑΣΜΟ(Σειρήνες)ΣΤΑ ΚΑΤΑΦΥΣΤΑ ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ...

για τα λοιπάμπορούμε να αυτοσχεδιάζουμε.

232

Συνάντηση στην έκθεση του ισπανικού εμφυλίουπολέμου στο Palacio de Cristal del Retiro

για τη Rosa Chacel

Ποιός έχει μάτια για ομορφιάΕδώ που διαφεντεύει ο θάνατοςΣτα βίντεοΣτις μετέωρες κραυγές των στημένων ηρώωνΣτην πλημμυρίδα των ματωμένων δειλινώνΣτα βασιλεμένα μάτια της παιδικής Αθωότητας.

Viva la muerteNo pasarán – no pasarán

Ποιός έχει μάτια για ομορφιάΓυναίκες της Ισπανίας(Αυγουστίνα ντε ΑραγκόνΜαριάνα ΠινέδαΑϊντα ΛαφουέντεΛίνα Οντένα Ντολόρες Ντολόρες)Τί πάθος και ο πόνος ατελεύτητος.

Ποιός έχει μάτια για ομορφιά...Μα ήσουν εκείΔραπέτισσα ενός κόσμου που έχει σβήσειΣτην άλλη άκρη του βυθισμένου θωρηκτούALSEDOΜεσογειακή απέραντη θλίψη μου.Ήσουν εκείΕξαίσια υπόσχεση ζωήςΜέσα στον παραλογισμό του θανάτουΚάτω από τα μεγάλα τόξα –ερωτηματικάΤα μεγάλα κρύσταλλαΧωρίς λέξηΑνεπαίσθηταΣυνοδοιπόρος στην κάθε φρικτή λεπτομέρεια.

242

Plus – ultraSoldado respeta a la enfermera

Η Καρμενθίτα της πατρίδαςΚαι οι πρώτες τρακόσιες «Μάννες του Στρατού».Γυναίκες της ΙσπανίαςΑπό δω πάει η ομορφιά.Ποιός έχει μάτια για δάκρυα.

Χωρίς λέξηΚαι οι ποιητές ν’ αγρυπνούνε στα χαρακώματα Της αξιοπρέπειας(Χουάν ΡαμόνΛεόν ΦελίπεΜπεργκαμίνΜατσάδοΑλτολαγκύρεΑλμπέρτιΧουάν Χίλ ΑλμπέρτΦεδερίκο –αγάπη μου Ανδαλουσία).Είδες εκείνο τον στρατιώτη με το χέριΣτην καρδιάΚαι τ’ άδειο βλέμμαΔίπλα στον ποιητή πάνω στην τάπιαΌταν ο θάνατος μαύριζε πια τον ορίζονταΕκεί στη Γουαδαράμα;

Bajo cielos de imperioLa tradición vuelve

Γυναίκες της ΙσπανίαςΛίνα Οντένα – Λίνα ΟντέναΚι Εσύ μοναδική ανώνυμη θλίψη μουΣτα «ντεπόζιτα» των αιχμαλώτων της ΜπανταχόθΚάτω από έναν ήλιο ανελέητοNuevo y augustoΠόσο γρήγορα ξεχνιέται το αίμαΠόσο γρήγορα στερεύει στη ρίζα του το δάκρυ.

Plus – UltraΗμερολόγιο Σωτηρίου ΈτουςΠοιός έχει μάτια για ομορφιά:

252

«Στρατιώτεςβοηθό μας και προστάτηέχουμε ’μείς τη Μινέρβα της Αθήνας.Με τη μεριά του Άρη είναι οι άλλοι.Χαράζει η μέρα της ειρήνης της κουλτούρας».

Χωρίς λέξηΣτο Γεφύρι του ΤολέδουΣτη Μάχη του ΈβρουAmor amor en el FrenteΜε τις πένθιμες μάσκεςΣτη ΜαδρίτηΚάτω από το ζώδιο του ΤαύρουΠεράσαμε τη μεγάλη ΠύληΧωρίς ελπίδα για μια νέα συνάντησηΧωρίς λέξηΤο Σωτήριον Έτος 1939.

262

Lady Godiva

της Charo de Tapia

Ώ γυμνή θαλπωρή της παγερής ΑγγλίαςΈνας αγέρας ομορφιάς σε ντύνειΚαθώς καλπάζει ο πόθος στα λιθόστρωταΚι Εσύ περνάς – περνάςΑδιάφορη κι απόμακρηΕξαίσια κόμη όνειροΝικήτρια Ομορφιά Γυναίκα.

272

Εγκώμιο

της Τερέζας

Στα χέρια σου και το λιθάρι ανθίζειΣτο χαμογέλιο σου ανασαίνει η γήΤο μίλημά σου σαν αυγή ροδίζειΈνα τραγούδι – θεία μουσική.Το βλέμμα σου αγκαλιά που νανουρίζει.

282

Eleonor d´ Aragón

...κι είναι ανελεήμονες οι Καταλάνοι. ΣΕΦΕΡΗΣ

Με τον Ρουχά στη ΛευκωσίαΣτη Βαρκελώνη ΑγίαΗ ρήγισσα Λινόρα.

292

Σχέδιο για μια λαϊκή Λιτανεία

Ο σκοπός δεν είναι πάρεξ δια ξεφάντωσιν των φίλων.

ΔΗΜ. ΓΟΥΖΕΛΗΣ

Restano gli ornamenti;

e questi si lasciano all´ invenzione del pintore.

ANNIBAL CARO

Α΄

Σαν όνειρο. Μια εκκλησία ένα πλάτωμα. Πισκοπιανή Φανερωμένη Άγιος Μάρκος. Ακούστηκε μια μπαταριά. Φωνές καμπάνες νιάκαρες ταμπούρλα γκάιντες. Φωτίες στον Άϊ-Νικόλα πάνω από τη θάλασσα. Ντελάληλδες. Ποίος έρχεται ποίος φεύγει με την Πύλαρο; Ποιανού Αγίου Λομβάρδου σύναξη; Έρχεται ο Γλάδστωνας η Ένωση; Γυρίσανε οι εξόριστοι απ’ τα Κύθηρα; Σίγουρα επέσανε τα Γιάννινα. Θα κάψουνε τον Γκάυ τον Μαίτλαντ και τον παπά-Γαρτζώνη.

Β΄

Ανοίξαν οι καταπαχτές της μνήμης οι αυλόπορτες. Χύθηκε ο κόσμος στα καντούνια φίσκα ο Φόρος. Δώσμου το χέρι σου δώσμου το χέρι σου να μη χαθούμε. Σταθήκαμε λίγο παράμερα, πλάι σε μια κολόνα του Ρωμιάνικου. Αν δεις τα σκούρα πιάσου κι από το δέντρο εδώ των γιακωβίνων, όπως τη μέρα του σεισμού τον Αύγουστο. Όσο μπορείς άσε ανοιχτά τα μάτια σου, μη φοβηθείς τις τρακατρούκες. Κοίτα:

303

Γ΄

Περνάει πρώτος ο Γουζέλης με το φράκο του κι ένα τρομπόνι. Ξοπίσω ο Χάσης κι όλο νάζια η Αγγέλω με το σάρωμα. Να ο Μαγκαστάρας κι ο Αφέντης με το γάιδαρο. «Παναθεμά σε βάλθηκες να με συντρίψεις». Να ο Κρίνος ο Αλέξης ο Πανάρετος. Η Αρετή μ’ ένα ριπίδι βάσανα η Ανθία η Χρυσαυγή η Ερωφίλη η Ρεβέκκα. Ο Μπαρμπαδήμος με την πείνα του, ο Νοδάρος η Γαϊδουροκαβάλα η Προίκα, ο Βασιλικός μέσα στη γλάστρα του. Άκου:

Δ΄

Βούλα μαλαματένια πέτρα του γιαλού, οι αρέκιες. Οι Κεριώτες ο Κουκής και ο Πατρώνης απ’ το Κούκεσι, ο Κισκινάς και ο Φαγιώτης που έπεσε στη θάλασσα. Έρχονται και τα βοσκαρού(δ)ια από τον Εμποριό και η Μαρία κι από κοντά οι ποιητάρηδες από τ’ Αγιάναπα. Ο Παμπούκης ο Ιορδάνης ποταμός και οι Μωμόγεροι, ο Αβούρης με τον Τσικολή ο Ρούσμελης, η Ευγένα μαύρο κρέπι ο Μοντσελέζε, ο Πορφύρης κι όλο το Σκουλικάδο με τη Γκιόστρα του. Πρόσεξε μη σε πατήσουν τ’ άλογα. Κι άλλα χωρία, το Μαχαιράδο η Λιθακιά το Καταστάρι ο Αγγερικός η Αναφωνήτρια οι Μαριές ο Καλιπάδος οι Βολίμες το Τραγάκι ο Άϊ-Λιός, ένα φεγγάρι ολόγυμνο η Ελένη κι ο Ρουσσέας με την Άμοιρη. Πιο πίσω ο Ανθρωπάκης ο Πομόνης ο Ταρτάγιας με τις μαντσιες τους. Κυράτσες δούλοι ρηγάδες βουλευτάδες μερτίες χλοεροί κυπάρισσοι δάφνες και χλόες βελάσματα και καβαλίνες. Και οι ποπολάροι από τον Άμμο μια ψυχή με τη βερντέα και τους γκράδες. Βάλε καλά τα χρώματα.

Ε΄

313

Πρόσεξε τώρα στο μπαλκόνι εκεί τους σιωπηλούς: Ο Μαρτελάος ο Μαρτινέγκος η Μουτσάν η Παπαγεωργοπούλου (προσοχή: η Φαρμακωμένη) ο Κόντες η Ευρυκόμη ο Άλλος χωρίς πρόσωπο η Μαριέττα με την Εύα παραμάσχαλα ο Μάτεσης ο Χιώτης ο Δεβιάζης ο Καρρέρ ο Ζώης ο Πελεκάσης ο Σπουργίτης (τζόγια μου) ο Σιγούρος ο Μπαρμπίας ο Παλαιός ο Μάργαρης ο Μισοπούλης ο Γρυπάρης ο Φαίδων ο Καντούνης ο Λάτας στα μενεξελί ο παπά-Δανδής και η γάτα του ο Κατραμής και ο παπά-Καψάσκης κι ο Μπουκής (ο καπετάνιος) κι άλλοι που δε διακρίνεται το πρόσωπό τους. Σεβάσου τις σκιές. Καμιά ανάγκη για εγκώμια.

ΣΤ΄

Μας είδανε μας ...προσκυνούν ο Πέρας με το Ναύαρχο από το Μισολόγγι. Να ο Ρώμας κι ο Περίπλους. Μπάμ. Μπαμ-μπάμ. Φυλάξου. Ο Πουλτσινέλα οι Ιταλοί, την τσέπη σου, ο Ρολάντ και οι μαφιόζοι πούπι του Παλέρμο, ο Βίττι ο Ρότολο η Ρενάτα, ο Πάντς και η Τζούντη, ο Μάης, η Χαριάτη, ο Πολισινέλ ο Χρυσικόπουλος, ο Κασπαρέκ, ο Σπέιτ, ο Δόκτωρ Πούσκε, ο Βασιλάτσε, ο Μινώτος, ο Τσαντσές, ο Κάσπερλ, οι κινέζικες σκιές, η Τζίνα η Κούλα η Ιωάννα η Καίτη, ο Μιχόπουλος ο Καραγκιόζης ο Σπαθάρης, ο Τζων Ράιτ –άκου πώς κάνουν τα παιδιά- με τους Μικρούς Αγγέλους απ’ το Ίσλιγκτον, οι Σεβιλιάνοι η Κουάδρα, ο Άντερσεν οι Πολωνοί κι ο Ντάριο Φό (λογομαχώντας), η Σάρρα η Άγδα ο Αβραάμ, άσπροι και μαύροι άγγελοι, οι μάσκες τους. Μυστήρια και Θαύματα και Ηθολογίες. Το νού σου τα χρώματα τους τόνους και τα κόμματα.

Ζ΄

323

Στην Μποτέγα του Κομούτου βγήκανε τώρα όλο πόζα οι αφεντάδες. Αρχίζει κιόλας η παράσταση. Έπειτα θά ’χει βαρκαρόλες και χορούς και σερενάδες και καντάδες. Σωπάτε κύυυυργοι το λοιπόοοο(ν) οι ντελάληδες, ο Κόμης κι ο Πανάς. Απόψε θα το κάψουμε το Τζάντε. Αν προτιμάς βλέπουμε την υπόθεση στο βίντεο.

333

Ανακύκληση

η εν κύκλω επάνοδος

στροφήεπιστροφή

μνήμη Κωστή Παλαμάστα πενηντάχρονα του θανάτου του

1. ξύπνησανά ’βρωτη ροδογελούσαπου κορφολογώ

πλάσηκεράσιουρανό

ήλιοτοπάζιχέρι

έν’ αστέρι

δίνωκαι παίρνωλύτρα

343

2. τ’ απόκρυφα των κύκλων

μιλώντας γιγαν τεύεις

διαβάζω στο σκολειό

υπάκουος δένω γύρους ζώνη που μιλείς γλώσσα ερωτική

δικά σου όλα τ’ άνθη όλα τα φιλιά

353

3. η θάλασσατο πλάθειτο κύματο κορμί

μέτρουγείαπλην τάξη

μα ποιόςθα κόψειτ’ άνθη;

363

4. λίγωμα το κορμίκαι το φτερόσαλεύει

το δυναμάρι που το δέρνουντα νερά

χτυπά η καρδιάκι απλώνονται τα χέρια

ένας και δυόβιβλίο και τυλιγάδι

βαρειά σταμνιάκαι οι σάρκες τουςμετάξι

373

5. χλωρά νεράγυρεύουνταξίδιατρεχαντήρια

άτιπου αγριεύειη ακροθαλασσιά

η οργήβαρύ το πόδιτο χέρι – όλο φώς;

383

6. η σάρκαη γλώσσαη κούραση

μου ξύπνησετο τέρας

ένας αγέρας πλάθεταιη έγνοια-μια πεταλούδα-και το ποτήριτο κρασίκαι ο κομμένοςκρίνος

ανθόςστον ίσκιο καίγεταιστη φλόγαπαίρνει σχήμα

393

7. ποιό σαράκιτρώει το νούτ’ ουρανού;

το βιολίμιλεί και βλέπεικαι καλά κρατεί

γλυτώνειόποιος απόκριση να δώσειδεν μπορεί

404

8. το σίδερο παράτα αφύσικο λουλούδι

αλλού ειναι το κλειδί

λάμια γοργόνα η φλόγα

το πρόσωπο το σώμα τ’ όνο

μα δεν αρκεί

414

9. θα διώξωτα όξω το ουράνιο τόξο

δεν ξέρω τίποτε

το αίμα σου το χτήμα σου στα θράκια του κακού η Φοινικιά σου για άλλο δεν φελάν;

δεν ξέρω τίποτε

θα διώξω τα όξω

το ουράνιο τόξο

424

μικρά ειδύλλια{1982, 1992}

434

μικρά ειδύλλια

444

μέρα και νύχτα

κόκκινο στοιχειό που τρέχει η θύμησή της

*

πριν από το φιλί

η Νίκη φτερουγίζει της Σαμοθράκης

*

λύθηκε ο φιόγκος

μα τo χαμόγελό σου τό ’δεσα κόμπο

*

με μια της λέξη

μπορούσε λέει να λύσει το γόρδιό του

*

του Γ. Β.

άι, δεν χωράειη αγάπη όλη Γιωργή

σε ένα ‘χάι’

454

Κασσιανή

ήμαρτον Κύριεπου δεν... αμάρτησα

όσο έπρεπε

*

το πρόσωπό τηςτό ’χει ζωγραφισμένο

στην απαλάμη του

*

κοίτα και μένανούφαρο / που διαβάζεις

την Ανδρομέδα

*

πριν από μένατο πήρες το φιλί της

μωβ αποτσίγαρο

*

του Δ.Σ.

ήλιος στη δύση

το σώμα υπέρκειται της θύμησής του

464

black hole

έκπτωτο αστέριτώρα δε σου ξεφεύγει

ούτε μια σκέψη

*

μαύρο ραδίκι

αν δεν αγάπησες θα αγαπήσεις

*

τί τα θέλεις

όταν φύγει το κάδρο μένει το καρφί

*

sogni di sogni

μες στ’ όνειρό μουη ίδια πεταλούδα

μ’ ονειρευότανε

*

καθαρομελάχροινημε είδε

και με μάγεψε

474

όμορφο απόγευμασε λίγο θά ’σαι

κι εσύ παρελθόν

484

τρικοτυλήδονα

494

στο χιόνι το ψαρόνιμου γράφει ένα χάι

για δυό ψίχουλα

*

μες στη βοή της πόληςαμέτοχη η λεύκα

το ίδιο κι εγώ

*

κάνει την ψόφιααπ’ τον καιρό του Νώε

η αναγελάστρα

*

ακόμα κλωσσάειτο πετροχειλιδόνι μου

το γαλάζιο αυγό

*

le Roi c´est se moisαργυροπελεκάνε

κι ας μην το ξέρεις

505

η κλέφτρα η κίσσα

πώς να βλέπει τον κόσμο με τα γυαλιά μου

*

λοφίο και ιδέαο τσαλαπετεινός μου

τον γνωρίζω καλά

*

δροσία φτερών

μες στο ποτήρι πλέει ένα κουνούπι

*

κόβει κεφάλιαστο θερισμένο κάμπο

το νιό φεγγάρι

*

μαύρο εικοσάεδρο

ο κύβος του χειμώνα δεν είναι μακριά

515

νύχτα των Φώτων

στο περιβόλι σκούζει τ’ άσπρο κοτσύφι

*

σήμερα στήνουννέες θηλιές στη λήμνο

ήλιε τρισήλιε

*

marea negra

κύκλοι απαλοί

σταχτιές κρωξιές πουλιών μελλοθανάτων

*

γούρμο λεμόνι

με κόβεις // ένα μάτσο άτιμα φύτρα

*

κουτσός Φλεβάρης

κι εγώ με τη χολή μου το δρόμο – δρόμο

525

τρομάζει ο κήπος

βήματα που σκοτώνουν το χαμομήλι

*

παίρνω τσεκούρικι αλλάζει χρώμα η λεύκα

έτσι φιλιώνουμε

*

πικρή αλοήο ανθός του καμέντριου

αύριο μέλι

535

χώμα και νερό

545

σκληρό σιτάριη πίκρα μου απόψε

δεν πάει στο μύλο

*

τα βόδια του Ήλιουστην πιο καλή τους ώρα

κι ούτε μια πέτρα

*

σειρά τα φέρετρα

εξέχουν τα κεφάλια των σκοτωμένων

*

αγκάθια κι άνθια

βατοπέδια οι τόποι του Απριλομάη

*

μικρό παιδίκι ο ίσκιος μου μεγάλος

πάνω στον τοίχο

555

άσπρη Θάλασσα

στο μπουχό του δρόμου φιδοσυρμίες

*

Κώστας. Μόντης

...κι όλο ρωτάειτί απόγινε η ασπίδα

του κύπριου ρήγα

*

ενάλια ρίγη

τούτη η γλυμμένη πέτρα δεν πάει άλλο

*

national day

περνούν οι γέροιμε τα δεκανίκια

του Σαγγάριου

565

τί να σας κάνωας όψονται οι παππούδες

του Κουατροτσέντο

*

Κύπρος 1979

βουβά λιοστάσια

μια λεύκα δείχνει μόνο τ’ αθώο φεγγάρι

*

άδειο φουσέκιαπ’ τον καιρό του Άρη

βουνά της Ρούμελης

*

πρώιμη βροχή

γεννάει η χρυσή χήνα του τυμβωρύγχου

*

asian diary

όπου κι αν πήγαμιλιούνια μου φωνάζαν

‘γιουνάν’ – ‘γιουνανί’

575

Αθήναζε

τρίχας εγκώμιο

ξεντερολοϊσμένο το νέο σαφάρι

*

και ποίος ξέρειτώρα τί συλλογίζονται

τα ακρόπρωρα

*

με τόση ακρίδαείμαι ή πια δεν είμαι

ο Ιωάννης;

*

αλλάζει ο μύθοςλιγο σαν το κουνήσεις

το κατακάθι

*

παίξε το λοιπόνκορώνα – γράμματα

το σοφό πουλί

585

περιθωριακά{1982}

595

Μνήμη Τάκη Σινόπουλου

606

Στην Τέχνη τα πράγματα δεν μπαίνουνε με λέξεις, γιατί το ουσιώδες,θα έλεγα κάθε τέχνης, είναι άρρητο.Γι αυτό το λόγο, όσοι κατόρθωσαν

να κάμουν κάτι στη Ζωγραφική ποτέ δεν μεταχειρίστηκαν τις ορθέςαναλογίες. Κι όπως αφηγείται ο Δον Τζούλιο {Κλόβιο}, που

ήταν ένας από τους διασημότερους μινιατουρίστες,όταν κάποτε ρώτησε τον Μιχαήλ Άγγελο τί επρέσβευε για το μέτρο,

εκείνος, έκθαμβος για την ερώτηση, του απάντησε πως όλοι όσοι εφάρμοζαν τις ορθές αναλογίες ήτανε φοβερά

πελελοί κι αξιολύπητοι

ΔΟΜΗΝΙΚΟΣ ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ

616

ίποτ’ άλλο. Πρόσωπα και προσωπεία. Υπολογισμένες χειρονομίες χεριών που

αγάπησες. Ιπτάμενα πράγματα. Τo κρεβάτι, η καρέκλα, η κυλότα της Ορτανσίας, ο δίσκος με τα δυό άδεια ποτήρια, τα παντζούρια που ανοίγουν και ξαφνικά χώνει μέσα την καρικατούρα του ο Πουλ(τσινέλα). Το, τα. Όλα γεννήματα του ερέβους. Σκηνές από το ‘Μαύρο Θέατρο’. Ενώ μπροστά - μπροστά, στο προσκήνιο, ένας νάνος χάφτει λαίμαργα τις φλόγες.

Τ

Εσύ και οι κύκλοι σου. Τα ιδανικά μηδενικά σου.

626

Aπό τον Παρθενώνα στο Big Ben.Ανώμαληπροσγείωση.Ιριδισμοί. Κλυδωνισμοί.Χάνεται στη μικρή οθόνη η Μ. Dont´, dont´antagonise the Colonels, please. Είναι η στιγμή ιστορική ή κάπως έτσι. Έχει κοπεί η γείωση.

Όμηρος και Soledad. Brothers.

636

νειρο. Στην παραλία στη Ζάκυνθο κοντά στο Πόρτο Ρώμα. Κοίταζα το Μοριά επίμονα προς

την Αγουλινίτσα κι έριχνα χιλιάδες μποτίλιες στη θάλασσα με μηνύματα (;) για τον Τάκη Σινόπουλο, εκεί στον Αγιαντρέα. Από ψηλά μου φώναζε (τί έλεγε;) ο κόντες. Ύστερα ήλθε το μεγάλο κύμα. Θάλασσα! Θάλασσα!

O

Menace.

646

άποια στιγμή του κατεβαίνει η ρεαλιστική βολυμί ιδέα να κάνει έτσι, μια, και να πετάξει το φοβερό

του προσωπείο, προς το ανίδεο κοινό που αγωνιά κι ακαρτερεί την από μηχανής θεότητα να επέμβει.

Κ

656

Menace se mois.

Αλέξανδρος τ’ αρέσει να πικροθυμοσοφεί: ‘Ήτανε στραβό το κλήμα, τό ’φαγε και το’. Τί

κλήμα τί ερίφιον. Την Άμπελον την Άμπελον ποιος θα την επιβλέψει από την επίσκεψη των (τεθωρακισμένων) ημιόνων;

Ο

666

Menage à trois.

ην είχα φέρει από το Λάουθ κι έμεινε μιαν εποχή στο υπόγειό μας, μέσα σ’ ένα σωρό παλιά

παιγνίδια, άχρηστα μανεκέν, σπασμένες κούκλες και τα βικτωριανά μας ξυπνητήρια (με τις παράξενες εκείνες νότες). Μια νύχτα που σαλέψαν τα στοιχεία, υψώθηκαν του κόσμου οι υπονόμοι και πλημμυρίσαμε σε μέγα βάθος. Κι όταν τα όμβρια μπήκαν σ’ άλλα ρείθρα κατέβηκα να δω, να περισώσω. Δεν μπόρεσα όμως να ξανάβρω την καρδιά μου, τη μαύρη πέτρα που είχα φέρει από το Λάουθ, τράνσιτο στο ταξίδι για το Τζάντε.

Τ

676

Κι εσύ να μιλείς μια γλώσσα όλο σύμφωνα.

hup up your face. Αυτός ο απολιθωμένος ήλιος του Γιουράσικο έρχεται πολύ βαθιά μέσα στον ύπνο

μου και με πληγώνει. Δεν αντέχω. Έτσι. Καλύτερα.S

Γαλήνη και σεξ. Ερωτική παναγιά συγγνωστής ευ-

686

φροσύνης.

άνω διορθώσεις στον κατάλογο Σεφέρη. Ποιός θα σε φέρει απόψε «να πλέξουνε τα δάχτυλα».

Μείναμε αθεραπεύτως στη ΣΤΡΟΦΗ. Χάρη στα παραμήνια είμαστε τώρα μια ομάδα εργασίας με συνοχή. Θαυμάσια! Μετά το Μήνα, λέω, βλέπω τον Άλεξ Minister of Culture. Μετά τό Μήνα, μουρμουρίζει εκείνος, με βλέπω να βουλιάζω πιο βαθιά στην έμφυτη μισανθρωπία μου. Τί είναι ένα Μήνας στη ζωή του Άλεξ, στη ζωή μας, στα Λονδίνα. Τί είναι...

Κ

696

Ο κήπος το δέντρο ο όφις η Εύα το μήλο ο κήπος...

ποιητής τύπος αντικοινωνικός. Συχνά απροσάρμοστος και μη στρωματοποιημένος. Που

αντιπαθεί τη γενικώς παραδεκτή πραγματικότητα και της δείχνει τα δόντια. Στα ηλίθια καθεστώτα μπορεί γι αυτό και να τουφεκιστεί. Το ποίημα είναι η προέκταση της ανικανοποίητης ερωτικής του ορμής, ευνουχισμένης στις γνωστές και μη εξαιρετέες περιβαλλοντολογικές συνουσίες. Το ποίημα είναι το μασάζ στα σκέλη της κυρίας Π. Μα ποιάς; Κοιτάζω τις φωνοτυπίες του Κέϊπ: “joy”, “music”, “revolution”. Λέξεις – δαχτυλικά αποτυπώματα ύποπτης πόρνης στο βιβλίο σημάνσεως του ΜΝΧ Αστυνομικού Τμήματος του Μανχάταν. Μα που δυό ίδιες λέξεις δεν μοιάζουν μεταξύ τους, λες και δεν πρόκειται για φωνοαποτυμώματα μόνο του Τζώνη Κέϊπ. Το ποίημα είναι το μασάζ. Αρκεί. Χαμογελάνε τα μουστάκια του McLuhan.

707

Ο

Μαγιάτικη γιορτή. Αντιφρονών συνέχισε τον καλπασμόστη θάλασσα.

717

ρόνια περίμενες να σφίξεις το λατευτό κορμί της Φαίδρας κι ονειρευόσουνα ξανθούς αγγέλους

έρωτες τις αμμουδιές του Αιγαίου. Τώρα π’ ευδόκησε να ’ρθείς (τέλη Ιουλίου) γυρεύεις μια μάσκα να γλυτώσεις από τη συνωμοσία των υπονόμων του Πεν-τά. Και η Φαίδρα παν(τα) ηδονική σου γνέφει. Μα εσύ και η σκέψη σου στο Τέρας του Ιππόλυτου (που πρόβαλε) και στις κραυγές της Μίρρας. ΚΑΤΑ ΚΥΜΑ ΠΟΛΥΦΛΟΙΣΒΟΙΟ ΘΑΛΑΣΣΗΣ.

Χ

Άλλοθι και πλάνες. ΠΡΟΣΟΧΗ στην καρδιά των προ-γόνων.

727

ικρή πληγή μικρή Αρετή. Σαν βάζεις το γιορτινό σου φουστανάκι και κατεβαίνεις περίπατο στην

προκυμαία, νά ’τανε πάντα έτσι γιορτή . Μικρή Αρετή, Αρετούσα μου.

Π

Της μοίρας μας οκτάστηλη είδηση ο Σεφέρης.

737

Ελλάδα ώρες-ώρες με πλησιάζει μες στα χαρτιά τα προσωπεία και τις (μεγαλο)μανίες του Σωσσία

(μου), σαν μια ιδιάζουσα περίπτωση παράλυσης. Ώς το κεφάλι μες στο γύψο. Βαρέθηκα πασχίζοντας κάθε φορά ν’ ανακαλύψω, κάτω από τ’ αλλεπάλληλα στρώματα γύψου και γάζας, το σφριγηλό υγιές σταράτο σώμα της, που (καμιά δεν έχω αμφιβολία) υπάρχει ανεξάρτητα από τη (μεταρομαντική) φαντασία μου. Μα όλο και συνηθίζω τον άσπρο παραλογισμό του πλαδαρού θανάτου. Και νά ’ταν μόνο οι αντιφρονούντες, οι λακεδαιμόνιοι. Το ράθυμο ιερατείο κάθε λογής. Οι βαρείς υπουργοί-πρωθυπουργοί. Νά ’ταν μονάχα οι. Η ΕΛΛΑΔΑ -ταξιδεύει;- ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ μ’ ένα τσούρμο νέους σωτήρες βουκαμβίλιες και παλιάτσους.

Η

Αμφίδρομα και περίδρομα και προ(σ)κείμενα.

747

όνωση ΟΧΙ όσμωση. Ταξίδια μέχρι την τελευταία ίνα του πέρση σου. Ενώ η Φρείκη η

Μάργκαρετ η Γωγώ επιστρέφουν. Επιστρέφουν διαρκώς – εξ Ωγυγίας.

Μ

Ανθολογίες Ελλήνων Ανθ-ελλήνων!

757

τούτο το μετατρωικό χάσμα δεν πρόκειται να κλείσει με άνθη, μα όλους τους αρχάγγελους του

Εικοσιένα, μ’επικεφαλής τον Μακρυγιάννη και τις φανφάρες σας.

Η «άλλη όχθη». Κι αν δεν υπήρχε;

767

Ε

Dario Fo στη Ζάκυνθο (αστέρι της Συνάντησης – Αύγουστος του ’76 θαρρώ), όλο και μου μιλάει για

τ’ άπειρα πλεονεχτήματα της Γραμμελότ. Μιας γλώσσας χωρίς λόγια. Απλώς βασίζεται στους ήχους και, φυσικά, στις κινήσεις και τις χειρονομίες των Τζάννι (της Κομμέντια). Δε χρησιμοποιεί λέξεις και φράσεις παρμένες απ’ ένα συγκεκριμένο λεξιλόγιο (που έχει επιβληθεί απ’ το «κατεστημένο». Δεν μπαίνει σε καλούπι, δεν ορίζεται από νόμους, ούτε περιορίζεται από τα όρια μιας οποιασδήποτε μορφής. Η Γραμμελότ δεν γράφεται δεν λογοκρίνεται δεν κωδικοποιείται δεν επιδέχεται κανόνες, δεν είναι το προνόμιο μιας τάξης – της κυρίαρχης. (Σκέψου, λέει, μια τάξη χωρίς δική της γλώσσα!) Η Γραμμελότ υπενίσσεται μαστιγώνει ξυπνά τη φαντασία, ξαναζωντανεύει όχι μια μα όλες τις άλλες γλώσσες. Αυτές που ο κόσμος ξέρει μόνο σαν ήχο μελωδία κίνηση, με άλλα λόγια, σαν τραγούδι. Η Γραμμελότ είναι η απόλυτη ελευθερία έκφρασης. Γεννιέται και ζει στη διάρκεια της παράστασης. Πεθαίνει σαν πέφτει η αυλαία. Γ-ρ-α-μ-μ-ε-λ-ό-τ!

Ο

Πι-ποίηση του μέλλοντος χωρίς ...λόγια.

777

κείνοι που ήταν στα σίδερα βλέπανε τις σκιές να περνούν πάνω στον τοίχο και δεν ξέρανε ποια

γλώσσα μιλούσαν οι σκιές πάνω στον τοίχο.Ε

Τα επιφαινόμενα τα γνωρίσαμε. Για τα φαινόμενα τώρα θα μιλάμε;

787

αγία Τερέζα του Χριστού κοιμάται κι εκστασιάζεται. Αλλάζω ήσυχα πλευρό. Προσπαθώ

οι ίσκιοι των ονείρων μου να μην περάσουν μέσα στα ξανθά αθώα της όνειρα και τ’ αναστείλλουν.

Η

Τί γλύκα η συκιά στον κήπο του Ντομένικο. Άλλη ήταν η πίκρα. Στον κήπο του Πικάσσο.

797

πήρα από το Prado τη Μαρία Μαγδαληνή του Ribera και την έφερα στο σπίτι. Τώρα που δε σε

βλέπω, σε βλέπω με τα δυό αναστηλωμένα εξαίσια μάτια σου και τα. (Οι λεπτομέρειες μας ανήκουν).

Ε

Ετούτο το πλανόδιο φως αν γινόταν να συγκεντρωθεί.Αν γινόταν να συμπυκνωθεί...

808

ΓΑΠΗΣ ΣΩΜΑ. Μυστικά και παράλογα. Πραγματικά και παράλογα. Μεταφυσικά και

παράλογα. Ιστορικά και παράλογα. Και το κορμί της, θανάτων θάνατος.

Α

Te quiero, είπες. Para qué? Μα para nada.

818

στρωτο το κρεβάτι. Ατακτοποίητοι λογαριασμοί. Άδεια πακέτα durex. Τίποτα δεν διαρκεί. Αρκεί η

γλυφή γεύση που κρέμεται στους τοίχους. Τ’ όνειρο; Άλλο κακό αγκάθι (οι κάκτοι) στο παράθυρο. Πέρα η ζωή κυλά στην Avenida de Mediterráneo.

Ά

Το φως που σπαταλιέται στ’ αγκάθι επιστρέφει. Επι-στρέφει στο ρόδο.

828

αλύτερα η σιωπή. Δε θέλω με τις λέξεις να σβήσω τη μορφή. Κι ας καίγονται οι σοδιές σαν δύει στον

κάμπο ο ήλιος. Στον κάμπο που ήταν θάλασσα, ένα καιρό. Χρώμα βαθύ μενεξελί.

Κ

Μάταιο να κοιτάς πώς θα περιμαζέψεις το σκόρπιο ρόδι της Εδέμ. Μάταιο κι επικίνδυνο, σου λέω.

838

εν είσαι ’σύ. Είναι το φως (σου) π’ ακόμα ταξιδεύει στην υπερβόρεια μνήμη. Έτη φωτός κι

έτη σκοτάδι. Εγώ στη μέση.Δ

Στο ανάκτορο του Ήλιου. Καληνύχτα κόσμε!

848

λόγα η ψυχή φωτιά τα χείλη άδης το κορμί (της). Όλη τη νύχτα μ’ έκαιγε τ’ όραμα εκείνο η

Μπερναντέτ (του ’69-’70). Μα το πρωί στο Irish Beauty Inn πήρα το πρωινό με την κυρία Μακλάσκυ.

Φ

Εκδρομή στην ομίχλη. Πόσα χειλιόμετρα φιλιά!

858

υτή η φωτογραφία ανάμεσα στον Τάκη και τον Στρατή, μια μέρα όλο μειδίαμα (Ιούνης του ’79)

στη Βαρκελόνη, μου είναι μια τραγική μακάβρια υπόμνηση (όχι ανάμνηση). Κραυγή. Τί γλήγορα που κλείνει ο κύκλος! Κι εγώ που είμαι τώρα στη Μαδρίτη (κι εσύ στα Εστορίλ), είμαι άραγε μέσα, ανάμεσα ή απέξω από τον κύκλο (σου); Τί έκανε, λέει;

Α

Νύχτα-μέρα στη ρόκα στον αργαλειό στο ψαλίδι. Νύχτα-μέραστα χέρια τους το νήμα σου.

868

Γρήγορα πέφτει το σκοτάδι κι εσύ κάθεσαι ακόμαπάνω σε τούτο το συλλογισμένο σκαλοπάτι τωνΕλλήνων.

Νύχτα βαθιά. Και τ’ Αοράνια σου αψηλά. Και τα γεράνια σου απότιστα.

878

ο σπίτι γέμισε σκουριά. Κι εσύ γυρίζεις ψήνεσαι μέσα στο σίδερο της πολιτείας. Στη λεω-φόρο όλοι

οι δείχτες σταματήσαν (ώρα μηδέν). Όλοι οι δρόμοι οδηγούνε στην Πλατεία Αχερουσίας. Έξοδος, φυγή καμιά προς τα υπερούσια θέρετρα. Κλειστοί οξειδωμένοι ουρανοί, αιθαλομίχλες οι νεφέλες. Κλειστό το ΄Αστυ, ένα cul-de-sac, και πάνω ο Παρθενώνας (με καπέλο).

Τ

Μαύρη μαύρη γλίτσα. Η Ιοκάστη θωρακίζεται σε μικροφίλμ.

888

ην είσαι προπετής. Αύριο ή μεθαύριο θα ’ρθεί (το θαύμα). Θα δεις το πρόσωπό σου μέσα στην

καθαρή αίσθηση των υδάτων. (Ποιών υδάτων;) Αύριο ή μεθαύριο ή ποτέ (όσο το περιμένεις). Πάντως απόψε η νύχτα είναι δική σου. Μπορείς να ξαναρχίσεις τις αισθησιακές ακροβασίες σου πάνω στα ικριώματα της Αλφαβήτας. Από το Α στο Χ, από το Χ στο Τ (μ’ ένα πήδημα στο κενό) στο Μ στο Ε στο Σ. Πρόσεξε πως θα περάσεις μέσα από το Θ. Να μη βιαστείς. Το φως, τ’ αύριο του χθές ακόμη δε σου ανήκει. Απόψε έχεις όλο τον καιρό ν’ αποφασίσεις να συλλογιστείς πάνω στις επερχόμενες επτά γενεές των αισθημάτων σου (των αισθημάτων της).

Μ

Κι ο ποιητής-γραμματόσημο να σου μαδάει, να σου μαδάει τη μαργαρίτα.

898

Μεταμορφώσεις ή πρελούντιαγια τη Ζάκυνθο

{1983}

909

Στην Τερέζαδοκιμή πατριδογραφίας

919

Χιλιάδες ήχοι αμέτρητοι...

Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ

Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

929

Ι

ΑΝΘΗΦΩΝΑ

Ήχοι αργυροί στα τόξα της θεάςεαρινές μαρμαρυγές στα υπογάστρια της νεοζωικής σου διάπλασηςΕσύ ύπαρξή μου πρώτη υδατογενήΦθόγγοι μιας γλώσσας που ιδεάζεται ο πλάστης σουΣτο πανηγύρι της αντίστροφης γέννησης

αρμοί και κραδασμοίτο σώμα σου με κυριεύεις

μνήσθητί μου τριήρεις

με το “Idus de Marzo”στα νερά των Μνηστήρων

939

ΙΙ

ΒΗΣΑΛΑ

Τα προκείμενα της αγρύπνιας σου ξεφεύγει την κάθαρσηστα λαζαρέτα των επιστήθιων εχθρώνκαι των φύλλων σου πυρπολεί τη δροσίακυνηγώντας το άλμπα μου τα χίλια σου σήμαντραΈνας εγώ και του Σταυρού υδάτινη βέννα της πέτραςτα πέρα – τα πέρατα

ΥΛΗΕΣΣΑ – MY GUIDE

ανθέων και ζακανθαίωνγλυκύμυθα έπη

ΤΗ ΟΠΙΤΑΪΔΙτα δαφνηφόρια

949

ΙΙΙ

ΓΚΛΟΡΙΑ

Mutations & realitiesσυγκοπές υποδώριες στις οφίαυλες σύραγγεςενηχήσεις υπαδώντων αιδοίωνμιας νέας ευκαρπίαςαντιστήξειςτα μέσα φθογγόσημα

(π)ά β(ού)

γ(ά)

δ(ί)

(κ)έ

ζ(ώ) ν)ή

959

IV

Ιχνηλασίες τοπία σβημένων ματιώνεπαφρόδιτες φόρμες δϊάμπολη θύμησηΚι αδρανής η ομορφιά χιλιάδες θωπείεςπλανόδια ζωή φωτεινής ανακύκλησης

«λέγει ο σοφός βασιλεύςότι τα κουρβούλια ξερριζώνεινήτοι το χωρίζεινο πικρός θάνατος»

969

V

ει σύ κελεύεις

SOS αδιαχώριστων ήχων και φωνών σε πελάγη μουσικής υποψίαςΚαι οι πόθοι πλησίστιοιμ’ ασαλτάρουν στα νεύματα τρυφερών μπαρμπαρόσαενώ εσύ μεταφράζεσαι η μετάσταση τ’ όνειροη αρχαία χρυσαλλίδα

μουσικώτατο φως Isa-bella d´Aspeno

των πάντων ανέμων

Ζωή (=Εύα)ευδείελη

979

VI

Τ’ όνομά σου υπαινίσσεται τη ζήτα – θήτα μουΓια σένα παίζεται σκοτάδι – γράμματα η ζύμη μουστα εγκέλαδα της ποίησής σου και της αντιποίησηςΣε αχείλϊες νύχτες κι ανταύγειες

(α)σπουδάζω

πορτόνια και παγώνιατρίμερα και τριμήνια

Λαμπρινή και Μαύρα

την έχασα στ’ αγιάζι

989

VII

Σε σιωπή τροπική κυριακές συγχορδίεςεγείρονται οι σοπράνες και τέρτσες αγάπες σουΕγγραφές μενεξέδων – λιλιπούτεια ευφροσύνημε φορτίσσιμες νόρμες προπέμπουν τη λύπη μου

Κυρία των ΑγγέλωνΠικριδιώτισσα

Χρυσοπηγή Φανερωμένη

Ave MariaΑναφωνήτρια

999

VIII

ΘΑΛΥΣΙΑ

Με ρυθμούς υγρούς και λέξεις ατήθασεςενιαυτά δίβουλων στιγμών σ’ αναζήτησαΤα εωθινά σου εδάφια εντρύφησαως βουνά χλωρών ονομάτων

η σειριά μουτ’ αηδόνι

ο Σκοπός

και το βάθος σουIbi Nobilis

1001

IX

ΙΟΝΙΖΩ

Τί φωνές τί οικεία τί δυσπρόσιτα ρήματαΚι αναγγέλλεις τη μεγάλη τριβήποιό δικό μου (;) αστρικό η γλυμένη αυτή πέτρα της θάλασσαςΕραστές κάθε νέας αυγήςκάθε αύριο και καλύτερο λέγανεΤί τις θες τις μεγάλες παλίρροιες

σ(χ)ήματα στον Άμμο

ένα κουπί – η μνήμηκύκλος που γυρίζει

πήρα κι ένα ρόλοθείε Κατήφορε

1011

X

κυρτωθέν κύμα

Τ’ άλογα των αρχαίων ημερών ξαναχτύπησαντις οπλές τους στην κόκκινη ρούγα σουΔύο ποτήρια για σένα και τον ντορή μουπου παραβγαίναμε το Πελούζο τα κύματαΑλχημείες αρχιτρίκλινεςμες στους τόσους δυσέρωτες

ανεμοδείχτεςο μαύρος του Μπούα

τρία κύματα στην πέτρα

πολλά φτερά στα βρόχιαSerenísima

1021

XI

ΛΑΝΕΙΑ

Τώρα σαν χθες και ως αύριοο χρόνος αδιάλυτος – ένα λάβδα λάβδανοσε κάθε κόμπο αγρύπνιαςψυχαδελικά γυρλάντες η πολυμήχανη μήτρακαι ο λόγιος λέονταςΤέρας της Αμάθειας!Ποιά θα μιλήσει ποιά μίλησε για τις νέες θηλές ενυπνίων που σαρκώνονται στις πτυχές των προϊδεασμών;

κήπος ακήρατοςσε στυλ αλέγρο

ο σκοπός δεν είναι πάρεξΚυρά Λιά μουη Λαλιά

1031

XII

ΜΕΓΑΠΕΝΘΗ

Η Ανατολή σε κυνηγώ και μέ πληγώνει η Δύση διατρέχονταςτο επικίνδυνο ακουεντούκτο Η ΔΙΨΑΕτούτοι οι Άλλοιη Άνοιξη

το πετροχελιδόνιαλωνάκι μου αλώνι

πίσω από τον καθρέπτητ’ αθάνατο νερό

σιγή γοερή γοργόνα

1041

ΧΙΙΙ

Ολονυχτίες μετακρυπτογράφησηςτα καλύμαστα παίγνια του έρωτακαι δεν ξέρω τί ευφρόσυνα σχήματακαι τί Έ-ρωτας Μαύρο ΛιθάριΦοβεροί εθισμοίσυν φεστίνια και μάσκαρες

χρώματα & άσματα & θάματα

μόσκος και καρυοφύλλιμπότζος και μπουγαρίνι

Κυρία των Σκέψεών μουβελούδινο έπαθλό μου

1051

XIV

ξυνήια κείμενα πολλά

Ακάθιστη μεταβυζαντινή νομοτέλειαξόμπλι ενσωμάτων ενοράσεωνθωπείες αποξύ(ν)σεις έγγειες εκχύσειςστ’ αλλότρια ρέζους νέα ιστία και ιστοίΚι εσύ επιχαίρεις και ζεις τη δική σου γλυκειά θηλητηρΙΑΣΗ

νέα του Κοργυαλούκάζο τ’ άλλου νου

τρεις μπιζοβολιές

ίσια στη μαϊστραμισοκάναλα

1061

XV

όσσα ολοόφρονα

Τους γλαυκούς δρόμους σπαθάτοι μνηστήρεςφωτίες βίγλες καπνοί ναυτικοίΣτα παράλια δώματα νέα δολώματα

«εγώ Α(αμπρούζος) Μοναύληςορισμόν εδεξάμην αυθεντόπουλου ημώνίνα δώσω και παραδώσω τον τόπον»

1071

XVI

ΠΟΛΥΣΗΜΙΕΣ

Επαύλεις ονείρωντου μπαρμπία τα πάθη πλην εξιλασμώνΤάφος στην Ψωφίδαγιάκυνθοι κι ασκοί – ο σκύλος μου ο ΝτικEdgar Allan Poeστη σειριά του Σπάνιακίτρινα πεσσοί

Χαριτίνη ΚλεινίπηΜπετίνα Ρεγγίνα Σαρακίνα

αλκυόνες περί κύμα

Πιριπιντή ΚαζίνοΒυζαντίς

1081

XVII

ΡΕΒΕΡΑ

Βάλσαμα τ’ άγριο βοτάνιη ψυχή και στο σώμα γλυκόρριζοςπεριπλοκάδια οι πόθοι λυγιές που σου πήραν κλωνάριΗ Ρίζα οι ρίζες τα φύλλα των φύλωνστο αίθριο κάλλοςαιθέρια ηδύπικρα

ο σκίνος η θρούμπητο ρείκι αλμυρείκι

φλουσκούνι μερτίες

καμέντριοαμάραντα

1091

XVIII

ΣΥΝΕΚΔΗΜΟΣ

Εν κυανώ σπηλαίωμετά των νεανίδων ανέμων μουκηρύσσω τον έρωτα - τον άγριον;- τον άγριονΚι ο Λόγ(γ)ος σου αδιάβα(σ)τοςΒασιλικέ μου και Ρωμαρτζώκη μου

μια ζωή χωρίς ρεπάραάϊ-μαγάρα

νέες μετοικεσίες

κι από μέσα μαύροwoman Sunday

1101

XIX

Ολονυχτίεςο μέγας Ανάρμοστοςμελετά κατανυχτικώς τα νόστιμα μέληκι ιδιόμελα θρύμματα του έφηβου ΚΡΙΤΟΛΑΟΣΣτη μέση σε παίρνει κι απέρχεται – έρχεταιστο Σά-σεξ (ή στο Κέντ)προς άπειρη τέρψη της λαίδης Νu-gent

μία στη ρίζαδύο στη ρίζατρεις ελεύθερος ο στίχος

για τα Κύθηρα οι μισοί

take a breeze

1111

XX

Υ(Δ)ΡΙΑ

Παμμέγιστες τρόμπες στ’ αλμυρώτατα ύδαταπλην στα ενάλιά σου παραμένει ανεξάντλητηπάσα θάλασσα τάφοςΜίλησέ μου ώ μίλησεγια τα χθεσινά νησία τ’ αυριανά τ’ αρχιπέλαγαεντεύθενεντεύθεν της ύπαρξης

στεγανό δίκτυ

τσάμπουρα και στίχοικι άλλος χαρταητός

δίχως μπικικίνιμαύρο μπουγαρίνι

1121

ΧΧΙ

Αόρατα μεγάλα φτερά πλαταγίζουν μέσα κι ανάμεσαστις εφτά επάλληλες διαφάνειεςΚαλότυχοι οι ενσκύψαντες στις παρτιτούρεςτων μυστικών μεταμορφώσεων της νεότητάς σουΚαλότυχα τα τοπία που συναρμονίζονταιστα σονάμπουλα των κρίνων σου

Αυγερινός και Πούλιατου Γέρακα αγκωνάρι

και η θύμηση αλμυρή

faire islenemorosa

1131

XXII

χάριν χαίρε

Σε νεώρια χειμέρειων λυγμών χτίζονται τα σκαριάτων μεταμελλοντικών σου εξερευνήσεωνΝαι μη σ’ απελπίζει η πολυσημία των καιρώνκαι οι αμφίθυμοι διαλογισμοί μουγιατί οι νέοι ρυθμοί θα σ’ εντοπίζουν και θά ’ρχονται

παλίνδρομη αρμονίαμαύρο μπουκασίκίτρινο βελούδο

dame de mes penséesσκέπτομαι να ’ρθείς

1141

XXIIΙ

Κλεψύδρες της απουσίας μουΔεν είναι μόνο οι παλαιές εικονογραφήσειςπ’ ανιστορούν τα καμπυλόγραμμα ειδύλλιαΔεν είναι τ’ αρχαία επιτύμβιαπου συναθροίζονται οι φθόγγοιτης αυριανής ευπροσηγορίας σουΔεν είναι τα ρέκβιεμ ήχων-ψυχών-ερώτωνσε ΙΧ νεκροστάσιαΘα υπάρξειςτο νέο άλλοθι ύπαρξηςΘα υπάρξειςτο νέο ΑΡΙΣΤΟΝ ΥΔΩΡ

1151

XXIV

ΩΡΙΑ

Δαντελένιοι νυμφίοιανεβαίνουν τις ώρεςστα ντομινικάλι της αλεγρίας σου

Φιοράτες υπάρξεις εκδύονται τα κρινολίνατων εαρινών διαλογισμών σου

Και στη σκέψη –στη σκέψη;- στη σκέψη μουυπάρχει πάντα το κρυσφύγετο για τις αλληγορίεςτων ανάπηρων αμαρυλλίδων μου

Ποταμοί λουλουδένιων ψυχών με παρασύρουνστο στίγμα της μεγάλης ευδίας σου

1161

περιθωριακά β΄{1983 – 1987}

1171

E me che i tempi ed il desio d´onore fan per diversa gente ir fugitivo...

UGO FOSCOLO

Sepolcri

1181

Ι. Προ(σ)κείμενα

1191

Τό πρόσωπο – ποιό πρόσωπο;

*

Τριαδικά κι ετερόφ(ρ)ωνα.

*

Και η ποίηση να εκχύνει στις απελεύθερες φόρμες τηςυποκείμενα κι αντικείμενακαι προκείμενα.

*

Νέα ψιμύθια για τις ίδιες παλαιές αποπλανήσεις,νέες εσθήτεςγια τα ίδια αρχαιόγραμμαειδύλλια.

*

Και ποίος σου είπε;«ο καθένας στο ρόλο του».Τίποτα δε διδάχτηκες απότον καραγκιοζοπαίχτη τον Τζών Ράιτ;Γδύσου λοιπόν και ξαναντύσουτη φωνή τους.

1201

Όλη τη νύχτα του Ιουλίουλέγαμε ιστοριούλες στον Ωρίωνα.Όλη τη νύχτα ο Λα(έρτης) σιω-πηλόςκοίταζε την Αλετροπόδα.

*

Να γυρίζεις – λέειμες στην κοιλιά του ζώου μες στην κοιλιά του χρόνουμες στην κοιλιά του ορυκτούκαι να γυρεύεις την ΕΞΟΔΟ σουστο ποίημα...

*

Πολύμορφα έμβρυαμαραθωνοδρομούνμέσα στ’ αντιθετικά σου υγράχωρίς ποσώς να σε μεταβάλλουν.

*

Έχουν και τα χαμένα σώματα τον τρόπο τους να συνεννοούνταιευκρινέστατα.

1211

Η ενοχή σουείναι απείρως μεγαλύτερηγια όσα δεν έπραξεςγια όσα δεν είπεςΗσύχιε.

*

Περιώρισε τις ιμπεριαλιστικές σου τάσεις,περιώρισε τις θωπείες σου.Μη με δουλεύειςμη με διακινείςμη με διαστέλεις.Λοιπόν, συμμαζέψου.

*

Η φαντασίαο δούρειος ίππος σουπου δε χρειάζεται αναβάτη.

*

Δεν έχω, λέει, ηλικία.Μπορεί και νά ’χει δίκιο.Δεν έχω, λέει, χρόνο δικό μου.Μπορεί και νά ’χει δίκιο.

*

Βέβαιαόχι εσύ – τό προσωπείο σου.

1221

Γράμματα αριθμοί τετραγράμματακαι η μνήμη του Θάμηασθενέστατη.

*

Γιατί μια τέτοια επιμονή στο σταυρικό αριθμό του 33;Μα γιατί ‘σταυρικός’;βουκεφάλα μου!

*

Βάλε κι άλλη μία σιωπήστ’ αγκίστρικαι κάτι θα τσιμπήσειτη νύχτα.

*

Τί θα πεί εν λευκώ;αφού γράφεις το ίδιο και στο μαύροτα έπαθλά σου.

*

(Σκωρ)ίαση έξεων και λέξεων.

*

Ποιητικά ΟΧΙ αντιποιητικά.

1231

Θέματα κι αναθέματαΠρο(πο)μελετημένα.Κ’ η πλοκή να συνεχίζεται2-Χ-1.

1241

ΙΙ. Ημεροσκόπιο

1251

Στάσου να δείςτην ανατολή της Γης.

*

Από φυλακής πρωίαςτο παρδαλό περιστέρι.Από φυλακής πρωίαςκαι το γεράκι.

*

Η σπηλιά και η μήτραη σπηλιά και η μήτρακαι το φωςμια ακόμα θεμιτή προσδοκία.

*

Έτσι κι οι πέτρεςέμπαιναν μόνες τους στο οικοδόμημαχωρίς να σαλέψει (τρόπος του λέγειν)το δαχτυλάκι των οικοδόμων.Έτσι κτίστηκε η πόλη μαςέτσι κτίστηκαν τα τριπλά τείχη μαςέτσι μας σήκωσε ο άνεμος και μας πήρεμετά μουσικής.

*

Και το σφυρί των οικοδομούντωννα επιπλέει στο κύμα.

1261

Εξ απαλών ονύχωνδώστου να ρίξουμε το καρβέλιμε τη σφεντόνα.

*

Επαναλήψειςσπειροειδείς επαναλήψεις.Κι έτσι να προχωρεί η ζωήκι έτσι να προωθείται ο θάνατοςκι έτσι να προ-άγεται η Γη-γή μαςστο άπειρο.

*

Δε ζούνε μόνο με νέκταρ κι αμβροσία.Θέλουνε και κάτι ζεστό, από καιρό σε καιρό,οι Ολύμπιοι.

*

ιδέα του Χόλαν

Όλη τη νύχτα ζωγράφιζε πόρτεςόλη τη νύχτα ετοιμαζότανε για τη φυγήκαι την αυγή βρέθηκε ανεπαισθήτωςin.

1271

τ’ ανακαλύπτειτα ταξινομείτα θωπεύειτα στήνει μπροστά του ένα-ένατα πηδάει ένα-ένατα υπερπηδάεικαι

*

συμπόσιο

ήλθεν ο λόγοςστα τελεολογικάστα μεσολογικάστ’ ακροκεραύνιακαι –εκεί ακριβώςέγινε ’κείνο το BLACK OUT.

*

Λεβιάθαν

Η φυσική ροπή τουη μιά πάνω στην άλλη εκατόμβη.Η φυσική ροπή τουάβυσσος της αβύσσου.

*

Και η θάλασσαμε τον ομφαλό της.

1281

Εδώ τελειώνει το γαλάζιο.Εδώ αρχινάει το μαύρο μαύρο μαύρο.

1291

ΙΙΙ. Δυτικά του Πυθέα

1301

Με τους σκαρμούς με τα κουπιά μαςτο σταματήσαμε το λιόγερμα.

*

Τώρα ξέρουμεπως ο Πυθέας είχε δίκιο.Τώρα ξέρουμε πως δεν έλεγεψέμματα.

*

΄Ολα τα ελέητης θάλασσας.

*

Ampurias ’79

Ηδύκοιτος σου λέειμα πώς να κλείσεις μάτιπάνω σε τούτα τα πυρακτωμέναπεριθωριακά χαλίκιατου ελληνισμού.

*

Με τα κορμιά μας βαθαίναμε τη δύση.Με τα κορμιά μας μεγαλώναμε τη μέρα.

1311

Ζάκανθα ’83.

Σίγουρα κάτι μου θυμίζειτούτο το φέρσιμό σου –μου είναι, πώς να στο πω, οικείο.Σίγουρα θά ’χουμε ξανασυναντηθείδε νομίζεις;

*

Χάθηκε τ’ άσπρο ηλιοτρόπιαπό την Τουρδετάνια.Κίτρινα ένα σωρό.Πώς άλλαξαν οι κάμποιτου Πολύβιου!

*

κλεινάς Ερυθείας

Τούτη τη μνήμη π’ ακουμπάει στην πέτρα της Ερύθειαςτάχα εγώ την κουβάλησαη ήταν εδώ και με περίμενεαπό καταβολής (ελληνικού) κόσμου;

*

Νά ’ταν η θάλασσα κρασί,οίνοπος πόντος.

1321

Τλεπόλεμος

Μέρες και νύχτεςμέρες και νύχτες στο σιρόκοώσπου μας δόθηκε η έμορφη βαλεαρίς.

*

Ασκληπιάδης

Μυρλεανέ, εσύ που ξετρύπωνες παντούαπίθανα ελληνικά κειμήλια,μην πεις πως κόπιασες εδώ για να θαυμάσειςτη χρυσή ζώνη του Τεύκρου – όχι!Στη Ρώμη θά ’χες ακούσει για κάποιεςάλλες ζώνες.Σίγουρα θά ’λυσες πολλέςστα Γάδηρα.

*

Είπε κι έγινετου Γηρυόνη.

1331

Εύδοξος Κυζίκου

Στην αυλή του Βόγουκαι να ξέρεις ότι μηχανεύονταινα σε ξεκάνουν.Και να ξέρεις ότι θέλεις να το σκάσειςκαι να μην μπορείς.Και να ’χεις τόσο κοντά τα νησιάτων Μακάρωνκαι τα νόστιμα Γάδηρα.Όσο για την Κύζικο...ας όψεται ο περίπλους της Λιβύης.

*

Το πρόβλημα δεν είναιπώς θα την βρειςπώς θα την βρεις τη θάλασσαμα πώς θα την δια-βάσεις.

*

Κι εσύ στο φινιστέρρι σουκάνεις σπονδέςκάνεις σπονδές κι επικαλείσαιονόματα θαλασσοπόρωνΕλλήνων.

*

Επιστρέφω επιστρέφω πάνταμε την Άρκτο στ’ αριστερά μου.Πάντα.

1341

IV. Τα καταλόγια του Μενεσθέα

1351

διός τε Μενεσθεύς

ΟΜΗΡΟΣ, Ιλ. Ν 195

1361

Άδειο τοπίο χωρίς όνομαπριν από τ’ όνομά μου.

*

Ήξεις και τύψειςφυσικές κι επίκτητες.

*

Με καρφώνετε με ξεκαρφώνετετο ίδιο μου κάνει.

*

Εγώ που κάτι ξέρω από ποτάμιασας καταλαβαίνω, Αθηναίοι.

*

Δε νομίζεις πολύτροπεότι εκείνο το τριζόνι έλεγε την αλήθεια;Εσύ άλλωστε ήσουν ανέκαθενκαχύποπτος.

*

Και τώρα που ρίξατε στον Ιλυσσότα λύματά σαςτο λύσατε το πρόβλημα;

1371

Εγώ βρήκα τον ΓουαδιΑΝΑ μου.

*

Αυτό το σκοτεινό πουλίδεν είναι δικό μου, δεν είναι δικό μου.Είναι του Ιωάννη.

*

Καλά και σώνεινα μετακινήσει το φύλλοτων αγγέλων

*

Τό είδες εκείνο τ’ άγριο γουρούνι;Τώρα φρόντισε να ονειρευτείςτον Άδωνι.

*

Μελέτησα την Αθήνα μου,είπια και την κίνα μου.

*

Μνήσθητι κύριετου (μ)νήματος του Μενεσθέως.

*

Ω; - Ωκύπους!

1381

Ία, Ιάσωνκαι το χρυσόμαλλο μειδια

-μά σου.

*

Στυμφαλίδα Λέρνη μου Κωπαϊδα.Και οι λίμνες εκδικούνταιμε τον τρόπο τους.

*

Εκκεντρικός και φυγόκεντρος.

*

Έτσι όπως η ακρίδα στα χέρια των παιδιών,διαμελισμένος.Διαμελισμένος κι επτάψυχος.

*

Νά ’σαι ή νά ’χεις;Και τα δυό.

*

Ο καθείς με τις ποσοστώσεις του.

1391

Ήρθε κι ο Πυθέαςνα μ΄ ανάψει κερίκαι τον κέρδισα στους πεσσούς.

*

Ελκόμενος και Ελληνομνήμνων.

*

Εποχή της αίρας.

*

Η Τροί-α εισβάλλει στο παρόνκαι μου σβήκαι μου σβήνει τους κύκλους.

*

Όχι δογματικά ορατά και αόραταΟΧΙ.

*

Δεν έχεις μύγα;Βάλε μέλι.

*

Ψηλό λησμονημένο μου βουνό.Άγραφά μου.

1401

Τρεις μυριάδες φτερωτοί καταδότεςκι εμείς πάντα ξεφεύγαμε τον Δία.

*

έξεστι Κλαζομενίοις

Είπαμε να βουλεύεσθε σωστάΕίπαμε να βουλεύεσθε ελεύθερα,μα έλα που δεν πιάσατε σωστάτα δίφθογγα!

*

Μικρέ μου σοβαρέ γελωτοποιέπάρε πίσω τελοσπάντωντη διφορούμενη λέξη σου.

*

Από αύριο και πέρα δε θά ’χω γνώμη.Από αύριο και πέρα θα οικουρώ.

*

Και ’κείνο το ξεροπήγαδονα καραδοκεί το κάθε βήμα σουνα καραδοκεί την κάθε λέξη σουμες στο χαλέπεδο.

*

Δύο φορέςδύο φορές την ίδια λέξη:ΟΡΥΜΑΓΔΟΣ!

1411

κύμα ρόοιο

Κωκυτέ μου και Πυρι-φλεγέθωνα.

*

Επαναστάσιμα ΟΧΙ αναστάσιμα.

*

τα εν δήμω

Θύμωσετσάκισε το σταμνί τουκαι ήρεμος πια πήρε τα κομμάτια τουκι εξοστρακίστηκε.

*

Και τα πιο δύστροπα ονειρά μουαλιπόρφυρα.

*

Για δες εδώ τα ραβασάκια του Ραδάμανθυ.Ούτε στα Ηλύσια δεν είναι κανείς αυτάρκης.

Και τί τα θέλεις τα ελατήρια;Δε σου φτάνουν οι ύποπτες λέξεις;

1421

Μή μου τους κύκλους.Τό κορίτσι από τη Θούλη,το κορίτσι χούλα – θούπ.

*

Καλλίγραμμα ουράνϊα κτήνη.

*

Της τετράγωνης λογικής μαςο τετράγωνος κόσμος

*

Κάθε τόσο μου αφήνετε πεσκέσιακι εφημερίδες.

*

Ώστε έτσι; Αθηναίοι.Κλαζο-Μένιος ο Αγαμέμνων!

*

Θα κληροδοτήσω τα οστά μουστον αυριανό μικρό Πάνα,να φτιάχνει φλογέρες.

*

Να σας είχα εδώ να βλέπατετις μεγάλες παλίρροιες.

1431

Τροφώνιος

Είχαμε κι εμείς το δικό μας Κάινμα δεν τον ξαποστείλαμε στο φεγγάρι.

*

Βάλε λίγο χώμα στην πληγή σου και θα γειάνει, λέω.Λέω στον εαυτό μου.

*

Μία και δύο και τρειςοι αιρετριείς (sic) μου ρήμαξαν το σιτάρι.

*

Το ποτήρι του Νέστοροςγιομάτο στο τραπέζι.Και είμασταν τόσο σίγουροιγια τη δίψα σας.

*

Αρπάλυκος η τέχνη, η τέχνη των αργείων.

1441

Ώστε έτσι,τούτες οι πέτρες εμπόδιο στη μπαλκανιάδα σας.Ώστε έτσιμας καταλογίζετε κι ευθύνεςμπαλκάνιοι.

*

Ζαλίζομαιτανταλίζομαι.Παίρνω το σώμα μου και πάωστην ύδρα.

*

Εμένα με ξέθαψε ο Όμηρος.Εσάς ποιός θα σας θάψει;(Τάδε έφη Μενεσθεύς).

*

Μαύρη σγουρή πανέμνοστηκαι πού με ταξιδεύεις.

*

Μέρα – νύχτα με το κανοκιάλι μουστο στίγμα σου.

*

Κι εσύ να ψάχνεις να βρεις την πεμπτουσίαμέσα στ’ άδειο κοχύλι της Κυθερείας.

1451

Γρήγορα λοιπόνγιατί σε λίγο θα λαλήσειο Πυθαγόρας-πετεινός.

*

Όσο, όσο κι αν τρέχειςδε θα προσπεράσειςτον ίσκιο σου.

*

Πρωτομάστορεςγεφυροποιοί του Ελλησπόντου.

*

Βασίλη κάτσε φρόνιμακαι μη μ’ αναταράζειςτο νοικοκυριό.

*

Η Ελένηη Ελένη των Ελλήνων,έλεγαν οι Τρώεςκαι πίστευαν στο θαύμαπου δεν έγινε.

Μείρακες μαστρωποίτης δημόσιας ευδίας.

1461

Και ο Ορέστηςτηλεκλυτός!

*

Λυκόφρονεςλυκόφρονες και υπερφίαλοιοι φίλοι μας.

*

Διάνα

Κι εσύ αυστηρήπου λιγοθυμάς πάνω στο χλωροφορμισμένοσώμα του Ενδυμίωνα,ποιόν πας να ξεγελάσεις;

*

Παίξε φίλε το καλάμι σουπαίξε το να χαρείς,ώσπου ν’ αρχίσουν να χορεύουντα πλατάνια.Παίξε.

*

Κι εσύ να τσαλαβουτάςμες στα νερά της Στυγόςκαι να φαντάζεσαιπως πέρασες τον Εκουαδόρ.

1471

Σκανδαλωδώς ασυγκίνητοςγια τις μεγενθύνσεις.Σκανδαλωδώς ασυγκίνητοςγια τις σμικρύνσεις.

*

Κείμαι ΟΧΙ είμαι(σ)το διπλό πελέκιτης ειρωνίας μου.

*

Τίποτ’ άλλο.Μέσα κι έξω Σειληνός.

1481

παράθυρο στη μεσημβρία{1987, 1994}

1491

ΤΕΜΠΕΡΑ

Η ΑΓΩΝΙΑ του πράσινου κάγκελου. Αιώνια έφηβος με πουλιά και δυσέρωτες.

Με παράθυρα και μπαντερίλιες.

*

ΔΙΑΛΥΜΕΝΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ. Γράμματα αρχικά περγαμηνών κωδίκων. ΄Αλλοτε πλούσιασε φαντασία κι εκφραστικότητα –

αθώων αγίων.

*

ΒΑΡΙΑ ΒΑΡΥΤΑΤΑ της ψυχής μου τα έλυτρα Κι ο έξω λαβύρινθος γυρεύει το νήμα του.Ποίος θα φέρει τα λύτρα;

*

ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ μετωπική, αναγνώσματα

πλάγια. Σε πρώτο πλάνο τέσσερα ορχούμενα βότσαλα

μινωικής ακρογιαλιάς.

1501

ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΣΟΥ - ήχος ρευστός να πηδακίζει μέσα στο κίτρινο, στις πρώην θάλασσες.

Σαν το πρώτο φως,ελαφρώς σκανδαλώδες.

1511

ΦΑΓΙΟΥΜ ΄Η ΤΟΛΕΔΟ

ΓΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΤΟΥ Χ της πολύπλοκηςαπλότητας. Οι φιγούρες του βάθουςσε ληστεύουν στη μέση της αίθουσας.Φυσικά, AD LIBITUM.

*

ΝΑ ΚΑΙΓΕΣΑΙ ΩΡΑΙΑ και να φαίνεσαιστην ίδια πάντα δύσκολη απόσταση –

από τη γη κι από τους ουρανούς.

*

ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΑΛΕΓΡΙΑ, όλη του κόσμουη πίκρα

οι βυσσινιές σου οι νότες.

*

ΕΜΜΟΝΕΣ ΚΗΛΙΔΕΣ, προσποιητές διαγραφές.Το γυμνό της το χέρι

NOLI ME TANGERE.

*

μια λέξητέσσερες αγάπες

και στη μέση η πολυέλαιη μάντορλα τού κόντε

ντε οργάθ

1521

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ μέσα κι απέξω. Κίτρινα κρεμεζίκαστανά φύλλα στο χώμα και στους ουρανούς

(ωστόσο εν ανεπαρκεία). Σ’ αυτά συνήθιζε να γράφει τ’ όνομά του και να μας ταχυδρομεί – όχι

με λίγη έπαρση – τη λέξη εκείνηΕΠΟΙΕΙ.

*

ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ. Μ’ εξαφανίζουν περίτεχνα μαζί με τα χρώματα.

΄Υστερα με τυλίγουν

διάφανοι μουσαμάδεςτης Ανάστασης.

*

ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΦΑΓΙΟΥΜ στα ύψητης Ταφής. Η γραμμή που μ’ ενώνει και με μοιρά-

ΖΕΙ στα δύο.

*

ΕΚΛΑΜΨΕΙΣ ΠΟΛΥΚΛΩΝΕΣ διατρέχουν την ύπαρξη. Φρόνιμες υπομνήσεις της Φύσης. Και η άλλη δϊάσταση παρουσία αθέατη

βαθιά μες στο μαύρο.

1531

ΠΤΥΧΕΣ ΠΥΡΑΚΤΩΜΕΝΕΣ κάτω απ’ τον ΄Ηλιο του μεσονυχτίου. Η γνώση δεν διαρκεί. Αρκείτο πρόσωπο.

Το χέρι που μου δίνειςπαραμένει ατελείωτο.

1541

ΔΙΚΟΠΑ

άλφα θέλω ν’ αρχινήσωκάτι πολύ απτό

- μέχρι αφελείας

πάνω στο βασάλτη της δυσλεξίας μου

*

η ευτυχία να μην μπορείς να βγεις

από το ρούχο σου

*

όταν το καλοκαίρι μπαίνει στην πόλητα παιδία έχουνε στραγγαλίσει

τ’ όνειροκι είναι τα πρόσωπα

κλειστές βεντάλιες

*

η ώρα κι απόστασηδεν αλλοιώνουν τη σκιά σου

ρίζα βαθειά πικροδάφνηπου γονατίζεις τα μάρμαρα

*

η τραγωδία όταν φτάνειστις τελευταίες κερκίδες

στολίζει τα μαλλιά τηςμε πευκοβελόνες

1551

άλμπουμ το πατέρα:φωτογραφίες απ’ το Σαγγάριοφωτογραφίες από τη Σμύρνηφωτογραφίες του Εσκή Σεχίρ

παρακάτου κλαίειένα ζω-γραφισμένο σκυλί

*

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟ ΑΙ-ΜΑ να τρέχει σαν τις νύχτεςτης Τρανσυβανίαςτην ώρα που σερβίρονται τ’ απεριτίφκαι τ’ Οριάν Εξπρές τρο-χο-πε-δείχιλιάδες λεύγεςυπό το ΑΙ-ΓΑΙΟ

*

ΠΡΟΣΟΧΗ: εύθραστες γέφυρες ήχωνφράσεις από εικόνες πολύγλωττες πουτρεμοσβήνουν

στ’ αναμεταξύ κάθε νύχτα γεννιέταικι ένα νέο ουράνιο βαρίδιαλλιώτικο από τ’ άλλα

*

ο θείος μου Γεώργιοςμα και Θεόδωρος (ο Τύρων)ανάπηρος από ελαφρά κρυοπαγήματατης Αλβανίαςόλο περνάει καβάλα στο γαϊδούρι τουκαι τραγουδάειΚΟΡΟΪΔΟ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ...

1561

σύγνεφο και το ξέρειςπως σε παίρνει το κύμα

και σε ταξιδεύει

και δεν έχεις ελπίδανά γυρίσεις ξανά

πρι να ’ρθούνοι γαλάζιες βροχές

πρι να βγούν

τ’ αυριανά τα ποτάμιααπό την κοίτη τους

*

στους χαλεπούς καιρούς μας σώζει/δεν μας σώζει

η αποκοιμισμένηκι ο νέος τριακονταετής εμφύλιος

των ρόδων

*

υποχωρείς ολοέναστου Σολωμού τ’ ανορθόγραφαενώ τα ηλιογάβαλα αγάλλονται

στη λαμπερή σου ορφάνια

*

νέα γραμμή αντιβάμπτ’ αδειανά τους πουκάμισα

stabile – mobileστα πεδία του ΄Αρεως

κι εσύ τρέχα γύρευελιλιπούτειο μετάξι

1571

ΚΥΜΑ ΛΙΒΥΟαπόψε αλαλάζουν τα κύμβαλακατασφαγιάζονται οι λύρεςαπόψε φρικιούν οι ωδές του Συνέσιουμεσογειακή μου αδελφήταρταρούγα

*

ντεκολάζή αποκαλύψεις πολύχρωμεςμ’ εγκαυστική νωπογραφίες καί τέμπερα:Κυρή...ΚερύνειαΜυριόβιβλοςΖάκανθα

*

λέξεις με λέξειςτοπωνύμια και χρώματαόταν παίζουν τη νάουγκαόταν χτυπούν τα ξυλόφωναόταν πικραίνεται το «κοπέλλιν» -ο Βησσαρίων - όταν γελούν τα παρδαλά

ερίφια

*

ακριβοθώρητα και άλλαχωρίς προϊδεασμένη χρησιμότητα κύκλοι ανοιχτοί- σαν του Δομήνικου - μετέωροιπου δεν θέλουν να κλείσουνπου δεν κλείνουν μάτιπου δε γίνεται να κλείσουνόσο υπάρχεις Εσύ

1581

ένα – ένα προβάλλουντα βαριά ιδεογράμματα της μετα-

ιστορίαςκι η μνήμη Σολάρις

ασυναίρετη αυγήεπιστρέφει και μου καί

και σου καίει τις ζω(ο)φόρους

1591

ΣΥΓΧΥΣΗ ΑΡΩΜΑΤΩΝ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ SS της σιωπής απόψε διαγράφεταιμια απέραντη βλάστηση. Εσύ/εγώ παγώνι της Εδέμ

σε βενετσιάνικη βεντάλια.

*

ΟΜΗΡΗ ΜΝΗΜΗ. Πώς γιατί – το πώς γιατί, για πότε; Απατηλή ψιληζωή παγιδευμένη

που δεν κρύβεσαι

μέσα σ’ ένα κομμάτι κεχριμπάρι.

*

ΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ απ’ το άλλο θέατρο είδαμε τον ίδιο αρχαίο μάντη της παράστασης να κουβαλεί στον ώμοτο λοφίσκο του που μας εμπόδιζε τη θέα

της αιμομικτικής χορεύτριας θάλασσας.

*

Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ των ζώων όπως ακριβώς το συμπαθητικό γαϊδουράκι του Χουάν Ραμόν που μυρικάζεται αέναα τ’ άσπρα τριαντάφυλλα για να γίνει άνθρωπος - το καλορίζικο!

1601

Άσπρο είναι το χρώμα του πένθουςsτον al-Andalus.

*

ΣΤΟ ΜΩΒ αυτό δε θα με ξαναβρείς.Στη φούξια ίσως

της αυγής.

*

FUERA DE MI. ΄Ω πέτρα της Αγάπης,δεμένη σε χρυσή κλωστή – εκσφενδονισμένη(μια κάποια ταχινή)

στ’ άβυσσα της Αβύσσου.

*

ΟΡΟΝΤΗΣ ή ΤΑΧΟΣ; Αιώνιες εκτροπές ποταμιών,συνευρέσεις μουσικών αρωμάτων.

Κι εσύ, τόσο δα βυσσινί αραβούργημα, στροβιλίζειςολόκληρη μια θάλασσα ώχρες.

*

ΤΡΕΙΣ ΣΥΛΛΑΒΕΣ (SUSPENSE) η γραφή της Σιωπής.Μονάχα εσύ...

- Μιλείς. Για ποιόν μιλείς;

*

...ΕΤΣΙ. Ακριβώς. SIDI-AMOUR και φωτερέςμικρές αλάμπρες.

1611

ΩΣΑΝ ΧΑΡΑΣ ΙΔΕΑ μικρή Αναδυομένη. Η μιά μέσα στην άλλη εικόνα

ή λέξηή ζωή.

*

ΛΑΓΓΕΜΕΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ κι ωραία ονόματα που κυματίζουν – όχι στον άνεμο.

Και γιατί θα πρέπει να σου πεθαίνουν ήνα βασανίζονται οικειοθελώς;

*

MAREMAGNUM. Σεβάχ Ωριγένης Σεφαράδ. Στη Θέση Των Ματιών Μαύρες Τρύπες Καλέμια Σελτζούκων Αγίων // Χαρακιές Που Δεν ΧωράνεΣτον Ύπνο Σου...

στα σημεία π’ ανθίζουν τα νεράνωπό το πένθοςεπιβάλλει τον ασβέστη του.

1621

ΓΑΛΑΖΙΟ ΣΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ

Θάμπωμα της αυξανόμενης φωτεινότητας.Εσωτερική λεπτομέρεια που δεν ακούειτη φωνή της.

*

Όχι κατά λέξη. Κατά γράμμα.Και ν’ αφήνεις τον αητόγια τον ίσκιο σου.

*

Λάμβδα μου Αλεξανδρινό, π’ έχεις στο μέτωπο τοΣήμα των Διόσκουρων.Πάλι λάμπεις.

Μες στο κηλιδωμένο τοπίο.Καθαρό σμάλτο.

*

Δίχως δέος. Με το μέτωπο στον τοίχο.΄Ωσπου ναβγεί καθαρά το παράθυρο.Μες στο βαθύ περιβόλι. Της ΄Ωρας Σιμονέτας.

*

Τί τα θές! Η Σειρήνα σταματάει να τραγουδάειόταν ο μαυριδερός μικρός θεός περνάει δεμένοςστο κατάρτι.

1631

Σ’ αρέσει/δε σ’ αρέσει, μόλις που υποψιάζουμαι ότιδεν είσαι πια ο τοίχος μαΤο ποίημα. Με θραύσματα σφηνοειδούς γραφής που δε γυρεύωούτε μπορώ ν’ αποκρυπτογραφήσω.

*

Χρήση (και πλύση) του οφθαλμού ως εμβόλου απο-κάθαρσης. ΠροεισαγωγικάΤης τελετουργίας. Μιας – πώς να σε πώ; - μηχανικήςπαραδείσου.

*

Φρεσκαρισμένη ανάμνηση μ’ ένα καθρέπτη πρόσθετοουρανό, σε καθαρόΦυσικό χρώμα. Αρχή της περιδιάβασης που αναιρείταιεκ των πραγμάτων.

*

ΦΩΣ ΓΑΛΑΖΙΟ στο γαλάζιο φως. Μιλεί ο τοίχος.Ύστερα σταματάει και σε διαδέχεται η θάλασσα.- Μην παίζεις με το φως μου.

*

´Οταν αποβάλλεις το ρούχο σου και μένεις ολόγυμνος

όπως ο τύραννος εκείνος ή rex Προς τί τα λελυμένα αινίγματα; ΕΔΩ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟ ΗΘΟ-ΠΟΙΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ.

1641

εξ αντικειμένου{1999 – 2000}

1651

If thou wilt weep my fortunes, take my eyes.

SHAKESPEAREKing Leer, IV, 6

1661

ΟΜΙΛΙΑ δήθενσε ροζ απόχρωση μαθαίνω να τρίβω τη σκουριά μου(το καλαφάτισμα αυτό μου επιφυλάσσειεκπλήξεις και χάσματα)οι δάφνες δρέπονται από μόνες τουςμακάριοι οι αδιάφοροι

πρόσοψη των ρεόντων πραγμάτωνη υπερβολή εξατομικεύεταιοι αργυροπηλώδεις λέξειςθάλλουν αλλού – αθέατες το έσωθεν τοπίοπρόσφορο τόπι

«αν ήταν μόνο η πίσσα»το γριφώδες ψωμί- τό άρτιο δέον να κουτσαίνει -η επαφή με το μυθικό σώμανα αναιρείταισε κάθε καμπήτα αισθησιακάτα ευκταίατα επακριβήόλα στον αέρα

το σήμερα στηρίζειτην παγκόσμια θλίψη

το παρόν υλοτομείταιαιχμές για διαφανείς ορίζοντεςευοίωνη διαχείρισητων τερπνών – τί είναι λοιπόντο παυσίπονο αυτόμπροστά στη διάρκεια

1671

στη δ-ι-ά-ρ-κ-ε-ι-ατου άλγους;

το μέλλον είναι δίπλα μου – ασυζητητίthis is europeκαθηλωτική dolyγια κάθε χρήση

το τοπίο – ρηχό πιάτοελάχιστα παρόνδεν λέει να βγει από το τόπι του

η θάλασσα σχεδόν απούσαστα επουσιώδηαδρανές σώμα

ωστόσο

(εξ αντικειμένου)

1681

ΥΠΟΘΕΤΙΚΗ σαπουνόφουσκατο προφανές και πώς να κρατηθείτο προφανές της απώλειαςτραγικό τρίλημμαμικτό ή εκ των υστέρων- οποιαδήποτε περισπωμένη

πάντως υπάρχειυπάρχει η θάλασσαπλάγια διαίσθησητο γιατί το μικρότο πρώτο πλάγιασμαη αυτονόμηση της Ό(μηρίας μου)νωτισμένα νώταεπαιτείας το ανάγνωσμα

τον εχθρό τον πρώτοποιός τολμά να ονειρευτεί;

δημιουργική πεταλούδαπρόσωπο που κλέβει τον καθρέπτη τουδωρεάν ποτό

γυμνό υποκάμισοκατακόρυφη γόβα- δεν υπάρχουν κρυψώνεςσάρκα μυθική

σύγχυση επιπέδωνστο κάθε λήμμακαι ούτω καθεξής

(όταν η Μαίρη)

1691

ΚΑΤΙ ξέρειtο ξυρισμένο κεφάλι:

«θα καβαλήσω μια χοντρήΧάρλεϊ Ντεϊβιντσονθα γίνω ένας γέροςμηχανόβιος

θα τρέχω κάτω από τα μεγάλα φώτα μες στα βουλεβάρθα λέω ‘ώ, αυτόειναι τόσο δια-σκε-δα-στι-κό’κάποτε θα κάνω τον σκληρόκι ο κόσμος θα χορεύει - εσύ θαχορεύεις- ‘αυτόειναι η ουσία’ θα λέω

προς το παρόνακόμη παίζωκαι κυνηγώ σε κάθε μπαρσε κάθε tasca την ΑΠΟΛΑΥΣΗδεν νοιάζομαι για τα ρεκόραφήνω ελεύθερη τη φήμη να καλουπώνει τη ζωήτων άλλων

δεν έχω όνειραδεν έμαθα να εχθρεύομαι την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

όταν ήμουνα μαθητής μου άρεζαν τα σπόρτώρα τα πίνω με απόμαχουςβαρέων βαρώνδεν δίνω δυάρι για Ολυμπιακούςκαι τα - πώς να τα πώ;-και τα τοιαύτα» (talking head)

1701

ΚΛΙΜΑ που το ξεχνάμεαθέατη αίθουσακάθε μέραόλα παίζονταιεξ υπαρχής

η φαντασίωσητίτλος αδιέξοδος«ώ, τί ωραία που είστε»όταν κοβόταν το ρεύμαμέρος της αλήθειαςσαν εικονική δράσησπουδή και πρόκληση

δημόσιο παρτέριπες παίζω πεζεύωκάτι που δεν ξέρω

δραστήριο νηπενθέςμήπως η ενότητα;

(αυτό το τίποτα)

1711

ΗΧΟΣ που μεταφέρεται παντούπρόσωπο που παίζει (τάβλι)έκκεντρο νόμισματης αρπακτήςτης γκρίνιαςτης χαράςτου Χάρουτα άνθηδείχνουν εμφατικάαυτό που βοηθάει την ανίχνευση

εδώ κι αλλούκίτρινεςτηγανητέςπατάτες - deep frying -συν βαθύς λυρισμόςσε μεγάλη ποσότηταλιπαρής ουσίας

(παλιό φιγουρίνι)

1721

ΛΑΣΤΙΧΕΝΙΑ σόλαμαύρο καπέλο υπεύθυνοένοικο κοχύλιπεταλούδαέβλημα γραφήςνα σηματοδοτεί ρυθμικά τον πλάνηταβίο

ανάμεσα σε σένα και στη χώραη γριά καμαριέραψάθινη πολυθρόναστην ακροποταμιάχλωμήκουμπωμένη ζακέτα

στα χρόνια μαςστα σουαχίλιόταν η λαίλαπαανοίγει λάκκουςανοίγει παράθυρατο δικό μου παράθυροστο βορρά - ο νότος δεν υπάρχει

ισόβιο πάθοςλεπιδόφτεροένα υβρίδιοχαϊδεύει το ακουστικότης οδοντόβουρτσαςγια το κορίτσιγια το έντομοκλειστό παλτό

για τη γλώσσαεκ των υστέρων

η εκκεκτρική κατσαρίδαστο κολέγιοεκ των υστέρωνσπίτι στην παραλίαμικροκαμωμένη Λιλή

1731

αρχίζει να ράβει το καλσόν τηςγια το ελάχιστο

πίσω από κάθε πόρταφροντίζει για το μεγάλωμά τηςλινόδετη σιωπήχρονολογεί τον πλάνητα βίολιτοδίαιτη

σχήμα και σήμακαταγράφεται στην καθημερινή αμνησίααπορρίπτει τα μείζοναπρογεφύρωμαδρεπανηφόροσαν πουτίγκαχρυσελεφάντινηκρώζοντας με την πλάτη

ψιλοβρόχιπαράθυρο με θέα στη θάλασσαεκπνοή του αιώνα διαυγήςπερίοπτηαδιαφιλονίκητημακαριστή

(η έγνοια)

1741

ΣΥΝΘΕΤΙΚΟ μετα-ιδίωμασχήμα που επικαλείται τηφθοράανύπαρκτη πατρίδατο άλμπουμ έχει καλύψειτο αίσθημααδύνατο να γραφτεί η λέξηαντικείμενο

ένα μεγάλο σύννεφο

χάλκινη κνήμη αμέριμνηένθετα μάτιαη δόξα ήταν τριγύρω«ποιός θα τον πάρειτον τελευταίο χαμογελαστό θεό;»

λαοδομίες

λαδωμένο ταψίεσύ εγώ αυτόςτο μέγα πλήθοςμια πρέζα κύμινο

αμέλεια και ραστώνη

(οι πάντως ωραίοι)

1751

ΟΝΕΙΡΟ χωρίς τίτλοστόματα ανοιχτά στη βροχήαδιάλειπτη βοήαπό την άλλη μεριά της θάλασσας

θάλλει η ρητορικήτης κελεμπίας

λέξη δυσανάγνωστη

ο πρώτος άνθρωποςκαι ο δεύτερος άνθρωποςστη ράγια του αφανισμούκούκλα χωρίς όνομακούκλα ασπροντυμένη- δεν είναι εύκολο -σε είδακαλλίγραμμη οδύνη

των πραγμάτων η τάξηστο κενόστο πλήρεςστο μεσοδιάστημα

ξεφτισμένος ήλιοςλέξη δυσανάγνωστη

(η ζωή σε άλλους τάφους)

1761

Ο ΠΑΙΓΝΙΩΔΗΣ και πονηρόςμπερέςαναζητάει στο ψύχοςτο ιωβηλαίο του

προηγείται ο μεσάζων χρόνοςη θετική ηρωίς δεμένηκόκκινη κλωστήεστιάζεται η επιθυμίακατ’ εξοχήν στην ιδιότυπη σχέσηανάμεσα στο κίτρινο και το μαύρο- ήδη πόσα χρώματα; -η στυγνή συνοχήτο φλέρταυτό το τέχνασμα

σχήματα πάνε κι έρχονταιμεταδοτικά σκουπίδια- το προϊόν είναι το μήνυμα

στη γλώσσα του σώματοςστη γλώσσα του κινδύνουδεν χωράει άλλο SOS

(οι κούκλες δεν φεύγουν)

1771

ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ ροή κοιτασμάτωνκεντρική θέση/δϊάθεσηκαταλάμβανε η αίσθηση- εδώ ανθεί ό,τι φαίνεται

ούτε αμηλητέαούτε τυχαίαη αντιστροφή της εμπειρίαςσε τόνο ευδιάθετο

ανοίγματατοξωτάθολωτά- το λογικό δεν επηρεάζει τις παρυφέςη απόληξη δεν είναι πλέοντο αέτωμα

ανάμεσα σε μένα και τον κλασικιστικό πυργίσκοη αντιληπτική αντιλόπητο γράμμα της αμφιβολίας- η καλλιέπεια του ύφουςαντανακλά τά χρόνιαπου χάθηκαν

υπάρχει κατάστασηπου προοιωνίζεταιτο άτοπον – είναι το ζητούμενο

το στίγμα στο χάρτη

το τυχαίο

προηγείται η κίκτρινη ώχρατων όψεων και το σκούρο πράσινο των ματιών

τίποτα δεν αλλάζει στο κέντρο της εικόνας

(και όμως βρέχει)

1781

Η ΙΣΤΟΡΙΑ τεμαχίζεταιτο ψωμί τεμαχίζεταιό,τι ακολουθείδεν είναι απαραίτητα η βίωση μιας εποχής

γιατί αυτή η αναπνοήαυτή η ισοπέδωση;

το αντικείμενο τρέχειανεξάρτητα από εμέναοι μεγάλες λίμνεςοι μεγάλες αρχέςοι αριθμοί των θυμάτωνδεν είναι το ουσιώδες

ποιός καμουφλάρει ποιόνποιός καμουφλάρει γιατί;

το άσματο βιβλίοτο ολοκαύτωμα

το ανατριχιαστικό δεν είναιτο ύφος εποχής- η άρ ντεκό φερ’ ειπείν -το ανατριαχιαστικό είναιη ε-π-ι-β-ί-ω-σ-η

ο επίλογος μοιάζει με πρόλογο- η θεωρία χωρίς βάροςαναμφίβολα μας καλύπτει

(σχόλιο στον Γκαρωντύ)

1791

1801

εμβόλιμο

1811

Παραλλαγή

1821

ανθείσώμαύδωρ

αγλαόνπαράφορο

βαθύρόδιοίνος

μελανόςρέεειλήθη

ρόδισκιά

πορφύρα

ανθείεπιστρέφει

σώμαέρως

παράφοροςτρέφειευρύύδωρ

λήθη-όχι-θηλήπορφυρογέννητη

(σώμα)

1831

ήχοςνότιοςχορός

ή άλογο(λείπει λέξη)

ζώο πολύδρομο

τρέφεταιάγος

ευρυφάγοτρώειλέξεις

ονόματαπλην

ενωτίζομαιύλη

βαθύαληελάχιστη

δόσηθανάτου

συν

πετιέταιμαύροςταύρος

αλιγάτοραςχορός

και ήχοςνυχθήμερος

εγώεπιστρέφω

θεατής

(πυρρίχιος)

1841

αίσθησηλεηλατημένη

τρικυμία

έρχεταιόνειροαργόάυλη

απόσβεσηώσεις

αποχρώσειςδιαπραγμάτου

αράθυμοδίλημμα

καίειμοναξιά

λιλιπούτειαδιασχίζωάρρητοσύνοροπηγή

και πληγήβιβλιογονίας

3 6 5 ιδιώτεςτίτλοι

φυλλορρούν

έρχεταιαίσθησηγκρέτα

πολυπράγμονητοσυνοροστενεύει

(το σύνορο)

1851

ΙΠΠΟΣΙΣΤΟΣΙΕΡΑΞΙΣΤΟΥΡΙΑΙΖΖΗΜΑΤΟΕΙΔΗΣΙΣΤΟΣΙΕΡΟΔΟΥΛΟΣΙΚΕΤΗΣΙΠΠΟΣΙΛΑΡΟΣΙΒΙΣΚΟΣΙΜΑΤΙΖΩΙΣΤΟΥΡΓΩΙΚΑΝΗΙΕΡΟΔΟΥΛΟΣΙΒΙΣΚΟΣΙΜΕΡΤΟΣΙΕΡΑΞΙΣΤΟΥΙΣΤΟΥΡΓΩΙΝΑΙΚΕΣΙΑΙΚΑΝΗΙΝΑΙΣΤΟΥΙΣΤΟΥΡΓΩΙΛΑΡΟΣΙΚΕΤΗΣΙΝΑΤΙΙΠΠΟΣΙΜΕΡΟΣΙΖΗΜΑΤΟΕΙΔΗΣΙΒΙΣΚΟΣΙΜΕΡΤΟΣΙΣΤΟΣ

(ίνα τί;)

1861

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ δεν μ’ αφήνεινα σκεφτώτην κλωνοποίηση του ανέφικτουδεν υπάρχει παρόνμόνο η εν θερμώ παραμυθίαευφραίνει τα στίφητων ανθρώπων

έρημε πελαργέσου είπαν ψέμματαο ρυθμός της εξέλιξηςτο πάλαι ποτέαπλώς δεν είχαν προβλέψειτα απεχθή- δεν φταίνε αυτοί που έπονται

υποκατάσταση του φυσικού συνομιλητή μουο ορίζοντας κατά σύστημαέτρεχεσπανίως η φρίκη

εικόνες εικόνωντο σοφότο κρυφότο υπέροχο παιγνίδι

- ποιός παίζει με ποιόν;

διεκδίκηση της γης όταν επείκειταιη γυμναστική της ISOγέννητης- ή το αντίθετο - πλατωνικά στερεάόπως ο κύβος του χειμώνα και ο κύλινδροςπαραπομπές συν/πλην ελικοειδείςανιστόρητες

1871

- επιστροφή στο αδρόστο απτόστο αντικείμενο

η θάλασσα απλώς μια απόχρωση

(επιτάφιος για απελπισμένους)

1881

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στη διεεκδικούμενη ταυτότητατο διαφορετικό προσφέρει τηλύσηη ανάδειξη της γραφήςχωρίς μετωπική πόζαδεν στηρίζεται σε κανένασταθερό Χ- η ωραία της ημέραςδεν είναι η πλοκή

τομή στη θέασητο τοπίο και το όπιοδοκιμαστική πόρπητο ένα μέσα στό άλλοτο κορμί συμβαίνειτο ένδυμα ορίζεται από την ίνα του

μουσική εκτός δωματίουούτε μία νότααπό τη μια λακκούβα στην άλληκαπου κάπου ταυτίζεσαικιόλας- το φιλί σηκώνει διδαχή

τα βιογραφικά δεν είναι η κατάληξητα ψυχρά πράγματακάτι σαν καφάσιολόκληρος ο πλανήτης- ώ φύση γλυκειά μου -πού να γράψεις και πούνα κρυπτείς;

ελεγχόμενη παντομίμα

υπάρχουν υπόγειακινούμενα πλείστασε χαμηλή τροχιάη περιέργειαενθαρρύνονται οι

1891

ηδονοβλεψίες- η λιτότητα είναι για τα μάτια -εδώ μπαίνουν όσοι μπορούν

πλοήγηση στο ατέρμονοδιπλός τριπλός πολλαπλός ο ορίζονταςαείροη χρονικότηταπρος πάσαν κατεύθυνσητα πιθανάτα εκμαυλιστικάτα ολέθρια- παρ’ όλα όσα λέγονταιένας φίλος του λαούαυτολιθοβολείται

ενίοτε δεν παίζουν μόνοοι πρίγκιπεςη φύση απεχθάνεται το κενότο ερώτημα δεν μοιάζει μεερώτημα

οι άτυχοι τοξότεςστο σκοτάδιαφήνονται

(χειροκίνητο μαντείο)

1901

ΚΕΛΑΡΙ ή όνειροτο θέαμα κυλά αναδρομικάχωρίς ανάπαυσηανάμεσα στα κότσια και τοστήθοςτο μερκαντιλιστικό μονόχορδοη προαγωγή της επιθυμίαςείναι το πρωτεύον- ποιός θα μας κατευνάσει;

η ταυτότητα της ημέρας δεν χωράεισχόλιοη δϊάγνωση δεν συνάδειμε τη γνώσηαρκούν τα επί μέρουςόσα λοιπόν αισθάνεται μιακοινότηταενίοτε και ο εγκέφαλος

κάποιος τρέχει γρηγορότεραστη γεωγραφία

θετικά ή αποθετικά1 9 3 8 18σχέσεις αυτονόητες – σχεδόν

η Άνοιξη με ντύνειη «Παριζιάνα» με γδύνει- τα πεσμένα αγάλματα ποιόν χαιρετούν;

όλα τα «εάν» στην επιφάνειαόταν απογαλακτίζεται το απειροελάχιστουπάρχει νήσος«πολλάς ωραίας συζύγους» φέρουσα- η οικειοποίηση δεν είναι το πάν

ανάμεσα στο απλό και το περίπλοκουπάρχει πάντα μία εκκολαπτόμενη μέγγενη

1911

άλλοι βάζουν τη ζωήκαι άλλοι το εκμαγείο της

(προηγμένος κύκλος)

1921

ΟΝΕΙΡΙΚΟΣ κήποςπρεμιέρα του σήμερατο μαύρο για τον πρωταγωνιστήτο άσπρο για την πρωταγωνίτριαη φύση όπως φαίνεταικαι ο άγγελος στο λιθάρι του- τα αισθήματα δεν συμβαίνουνεπειδή εκφωνούνταιστα μεγάφωνα

όλα κυοφορούνται μέσα στην αδυσώπητησταθερότητατου τυχαίου

τα πρακτικάτα «καθόλου»τα ίμερατα προκείμενατα ενδεχόμενατα υπό διάλυσητα επιμέρους- το ουδέτερο ταιριάζει στην φύσητου αφηρημένου

μίμηση και παρωδίαένα είδος ανώνυμης πρό(σ)κλησηςόπως ανέκαθενμε όλα τα παρεπόμεναλήθη με λήξηπερίπου δεδομένη- άλλο η χρήση και άλλοη σημασία της

η αβεβαιότητα στο λυκόφωςπόλεμος χωρίς όπλα δεν γίνεταιόλα τα «εφόσον» χαίρονταικαι επαίρονταιτο διαφαινόμενο γράμμαφυσικά επί ματαίωη θάλασσα είναι όντωςευέξαπτη

1931

- η τέχνη της συγκάλυψης υπήρξεκάποτε ψυχωφελής

καλοζωισμένη ακρίδαδεν αρκεί μια κραυγήγια να γκαστρωθεί η νύχτατον Υπερίωνατην ώρα που «η γειτονιά σκοτώνειτα γατιά της»και σβήνονται οι απλοϊκές φωτιέςπου άναψε το καλοκαίρι

κάπως έτσιαναδίδεται η διάρκεια- το πανόραμα αυτό περιλαμβάνειεκτενή επιχειρηματολογίαοι λέξεις αντανακλούν το δικό τους λίμπιντο

ο συγγράψας αμέτοχοςπαραμένει

(βαλέδες)

1941

ΟΠΩΣ όλαοι άλλοι τα άλλαυπάρχει το κείμενοεκείνο που φαίνεταιό,τι παίρνει φωτιάφτερά και πούπουλαβελούδο-δαντέλα-τούλι-ψαθίτρυφερά και οικείαείτε είτεκλειστό χαρακίρι-όλα τα νταhow σε απόσταση αναπνοής

σχήμα λόγουη χάρη

όπως όλα

η φωτιάτο ψωμίτα textκείμεναόπως όπωςμαλώνουνκάποτε εντός μουη σιδερένια γάταβζίτ - εδώ γελάνε –επισπεύδει τη μάθηση

- καπέλο εποχήςμάλλον το τίποτα

εκείνο που φαίνεταιδεν είναι η βροχήτα παρευρισκόμενα σώματα κόβουν χρώματαπλήρες το κενό- το κενό το πλήρες -δίχως ίχνηη σιωπή μεταφέρεταιη φαντασία πλοηγείταιούτε μία αυθεντική Πό(ρ)πη

1951

ούτε μία

στη μήτρα του κόσμουναυάγιο

(τα φυσικά)

1961

ΚΑΤΙ σαν διαρκής ε-ναλλαγή φωτόςστον υπερούσιο τόποπου με φιλοξενεί- ηλικία χωρίς όνομα -ο μίτος πλέκεται a piacereόλα γυμνά και τετραχειλισμέναιδεολογία δήθεν- οι διαφεύγουσες συμμετρίεςυπακούουν στο νόμο

του touring

με βήμα αργότο άλλο αντάτζιο

υπάρχειαμφιβολία χωρίς ετικέτταάψογα ερείπια περιέχονταιο επιτόπου λακέςανοίγει το ριπίδι τουμε άνθη και ζωγραφιέςη εν θερμώ καμαριέραματαίως κρούει τη θύρα- όλα είναι όπως είθισταιληξιπρόθεσμα

ουδείς ουδεμία ουδενίπροκύπτει παράξενη περιγραφήντιλετάντηάγρια γρουπάκια λέξεωνκλωτσούν και πέφτουνέξω (από το ρίνγκ)στο τοπίολάβαρο αχρησιμοποίητοη Σίσσυ – ήπια υπόμνησηλυσιπλόκαμη

άπαντες πλέον φιλοθεάμονες

η επιφάνεια είναι το πάν

1971

το αμφιβληστροειδέςεπιμένειηδονίζεταιπροσκολλάταιπάσχει – κάτι αίσχη!

θανατηφόροι έρωτεςαυτοχειριασμοί προς το θεαθήναιτου κύκλου ο μύθοςτου φεγγαριού ο κύκλος

ύλη ευδιάλυτηη μουσική αντιδράη κατάσταση υπονομεύεταιάλλα θαύματαάλλα ορόματαη σταθερότητα του ωραίουδεν μένει

το έκδηλο ποτάμιστερεύει την πηγή του

(ataúd del violinista)

1981

ΠΟΙΟΣ μπορεί να ξέρειμε βεβαιότητατί ακριβώς αισθάνεταιτο σώμα της θάλασσας;

το στυλ θολώνει τα νερά

είναι δυνατόνα ξημερώνει ταυτόχρονασε ολόκληρο τον κόσμο;

ιστορίες με zappingχωρίς μετωπική πόζα

το ασταθέςτο αμφήσιμοτο αβέβαιο ταξίδιείναι βεβαίως εδώ

η γυμνή ως κρίνο οδαλίσκηζητάει ρόλο στην ημέρα μουμε ανασασμούςκαι ηδονικά ωμέγα

το αντικείμενο του πόθουέδεσμα που τρώγεταιμε τα μάτια

αρκεί μια χθόνια γεύσηγια ν’ ανθίσει η ύπαρξητου ανύπαρκτου;

τα ψηλά – ψηλά βουνάπληγώνουν τον καιρόοι γύρω – γύρω θάλασσεςτραβούν τα ύψη

τ(ρ)όποι του λέγεινπου είδαν το θαύμα

η γλώσσα βλέπει

1991

τα μικράτα ατομικάτα εφήμερα θραύσματατης μελαγχολίας μου

το έσωθεν εκκρεμέςέχει τα όριά του

η χειραγώγηση του φωτόςδεν είναι υπόθεση του ποιητή

- το ύφασμα αυτόμόλις που με αγγίζει

(ιστολαγνείες)

2002

Η ΠΟΛΗ πάσχειοι εύκολοι πολίτεςαυτοκαθρεπτίζονταικαι σβήνονται

κόκκινο πανί η φαντό αυθόρμητο θέλει κόπο- η λέξη που έμεινε στη μέσηδεν είναι δική μου -ένα είδος γουέστερνέρχεται και με συνεπαίρνειεμπειρίες με ρόζουςκαι άλογα- η μοναχικότητα ενθαρρύνεταιαπό τα δρώμενα

η πόλη πάσχειη πρόσοψη αυτή καιη άλλη πρόσοψηυπαινίσσονται την αμνησία μουτο άτοπο θεωρείται σωσίβιοη αλαζονία χωρίς όριαουρανός

οι εύκολοι πολίτεςεπιστρέφουν πάντα προσκομίζοντεςτην ορχιδέα τους

(αστικά μη μου άπτου)

2012

ΤΡΙΖΑΤΗ μέρακαστανόξανθησαν υπερβολήυπερβόρεια(δικός της ο ρυθμός)πλασάρει το ρήμαόλη τη δράσητου αποκαλούμενουισχυρού φύλου

μάτια γεμάτα εκρήξειςδεν υπάρχουν σκιέςρομαντικέςμονάχα $$

κυνηγοί κεφαλών αχαρτογράφητοιπαρεμβαίνουν- πώς να την ιστορίσεις;

το στήθος στητόνα το διαπερνά ο ουρανόςεμβέλειες κύκνων

τί είναι και τί δεν είναιόλα τα επουσιώδη

ένας αέρας – σύννεφο

(υποσημείωση στην ιστορία της Λίζης )

2022

ΑΔΕΙΟ δωμάτιοκοντά στο μηδένόλα υπερπηδούνται με λίγη άσκηση

οικειοποιούμενος τον εαυτό μουβγαίνω από το όνειροσαν φυσικός άνθρωπος

η αρχή αυτή υπαινίσσεται την ανάγκητης παρωδίας της- μια πρώτη απόπειρα:επιβάλονται τα μελανόλευκα«το κακό έρχεται από πολύ μακριά»

μουρτζούφληδες και σκουντούφληδεςαγουροξυπνημένοιβαρύθυμοι κι αχτένιστοιμασουλάνε το κουλούρι τους

και τρέχουν – τρέχουν

στο ποτάμι ταξιδεύουν βάρκες με αναμμένα κεριά δεύτερη απόπειρα: «τα πολύ μεγάλα πράγματα σημειώνονται χωρίς το θεατή»

σ-π-ε-ρ-μ-ο-λ-ο-γ-ί-ε-ςπαραβολικά αισιόδοξεςοι δρόμοι έχουν γεμίσει αρβύλες- από που έρχεται το «πολύ μακριά»;

η τρίτη απόπειρα:η αλυτρωτική μέλισσα πετάει-πετάειαπό τη μια στην άλλη κατασκευήμπαουχάουζγράμματα – αγάλματα κλείνουντο χάοςμια σκιά σκάβει επίμονα το κιβούρι της

το τοπίο κινητόκλείνει από μέσα

2032

κουαρτέτο:επίτιμος τόποςτο βάθος αχανέςμε άνθη και πουλιάοι λαιλαπίδες εξηγούν τα ευκταίαόλα όσα ταράζουν τους ανθρώπουςπροσφέρονται αυθωρίμέσα στο εισαγόμενο κάλλοςυπαινιγμοί για κοσμογονικό μύθοσε γνωρίζω από το βάθοςμακάριοι οι βλέποντες – και άλλα

στο τέλος δημόσιαθορυβώδη φιλιά

(ready made)

2042

ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ της ερημίας μουη φαντασία ονειρεύεταιτον δήμιό τηςαυτόβουλο τέρμασυνεπάγεται γράφειςτη ζωή του απαςχολούσετην άπασα πόλη- συνεπάγεται μιλάωμια γλώσσαπαρπαρμέλ;

εικονικό στήθοςκαμπύλη του τίποτααιών -φευ- φεύγωχαζεύωπορτρέτο που αρχίζει να ποζάρει- οκνηρό το σκέπτεσθαι αμηχανία και ρέμβηγλυκύτερος ο ύπνος

τ’ αφήνω τα σπουδαίαχωρίς θεατή

(η επιστήμη της θάλασσας)

2052

Ποιητική βιβλιογραφίατου Σαράντη Αντίοχου

Φύλλα ημερολογίου. ΟΔΕΒ, Αθήνα 1965.

Marginalia. Colección Literaria del Museo de Ciudad Real. Ciudad Real {Ισπανία}, 1982. Prologo de D. Antonio Tovar, de la Real Academia Española. Selección, traducción y epilogo de Luis de Cañigral.Δίγλωσση ανθολογία στα Ελληνικά και Ισπανικά. Περιλαμβάνει ποιήματα από τις συλλογές/ενότητες: Φύλλα ημερολογίου, Fosiles, Grecian stones, Ελεγεία και εγκώμια, Περιθωριακά.

Τατουάζ. Περίπλους εκδόσεις Αθήνα, 1985. Περιλαμ-βάνει πλήρεις τις συλλογές Περιθωριακά και Μεταμορφώσεις ή πρελούντια για τη Ζάκυνθο.

Πρελούντια για τη Ζάκυνθο και Φωτογραφίες από τη Ζάκυνθο του 1900 του Αρχιδούκα Λουδοβίκου Σαλβατόρ. Α΄ έκδοση: Περίπλους εκδόσεις, Αθήνα 1988. Προλογίζουν την έκδοση οι Διονύσης Βίτσος και Δημήτρης Αγγελάτος.Β΄ έκδοση: Εκδόσεις Μπάστα. Ζάκυνθος 2008.

Confusión de aromas. El Perro Asirio, Madrid 1989. Δίγλωσση έκδοση στα Ελληνικά και Ισπανικά, σε μετάφραση του συγγραφέα, επιλογής ποιημάτων από τη συλλογή Παράθυρο στη μεσημβρία.

Παράθυρο στη μεσημβρία. Εκδόσεις Περίπλους, Αθήνα 1995.

Εξ αντικειμένου. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 2000.

Προηγμένος κύκλος. Εκδόσεις Μπάστα, Αθήνα / Ζάκυνθος, 2008

2062