Materiały na bieg na barwy i plakietkę 24

RDH.

Spis treści: 1. Symbolika Struktura ZHP 2. Sznurologia i stopnie 3. Historia szczepu i drużyny 4. Biografie 5. Szyfry6. Samarytanka7. Szare Szeregi i OWWP 8. Terenoznawstwo

Symbolika

Lilijka harcerska (na barwy i na plakietkę)

Lilijka od początków chrześcijaństwa symbolizuje czystość i cnotę. Nosili ją na swych szatach królowie, na sztandarach książę-ta, na herbach rycerze. Harcerska lilijka podobno ma swym kształtem przypominać zakończenie igły magnetycznej kompasu. Tak jak igła wskazywała żeglarzom bezpieczną drogę do domu, tak lilijka symbolizuje jedną z najważniejszych powinności harcerza: postępowanie zgodnie z prawem harcerskim. Inni twierdzą, że tak jak kompas północ, tak lilijka ma harcerzom wskazywać drogę do osiągania ideałów. Trzy literki ONC na ramionach lilijki są skrótem hasła filaretów: "Ojczyzna, Nauka, Cnota". Na węźle widnieje skrót nazwy naszej organizacji ZHP.

Krzyż harcerski (na barwy i na plakietkę)

HISTORIA: Kiedy powstały w 1911r. we Lwowie pierwsze drużyny polskich skautów, ich członkowie wyróżniali się jedynie kapeluszem skautowskim oraz charakterystycznym mundurem, nie istniał jednak żaden znak mówiący o przynależności do organizacji harcerskiej. Na konkurs ogłoszony w piśmie "Skaut" (15 października 1911r.) przysłano aż 84 propozycji projektów odznaki dla Polskiej organizacji. III nagrodę (podręcznik skautowy) otrzymał ksiądz dr Kazimierz Lutosławski za pierwotny projekt właśnie Krzyża Harcerskiego.

SYMBOLIKA: Krąg – symbol doskonałości, do jakiej dąży harcerska rodzina. Niektórzy twierdzą, że

jest to też symbol harcerskiego kręgu, w którym wszyscy są równi i panują braterskie relacje. Inni dodają, że to oznaka ogromnej woli tworzenia kręgu, z którego promieniować będzie prawość myśli, słów i czynów.

Lilijka – symbol czystości nawiązujący też do wskazującej drogę igły kompasu Promienie – biegnące od lilijki oznaczają dążenie harcerstwa do promieniowania na

cały świat wartościami, radością, dobrem. Oznaczają one także wszechstronność rozwoju harcerskiego.

Węzeł – na wieńcu, jak węzeł na chuście ma przypominać o obowiązku wypełnienia przynajmniej jednego dobrego uczynku dziennie. Są takie środowiska, w których wolno rozwiązać chustę (a więc rozebrać się i pójść na spoczynek) dopiero po spełnieniu dobrego uczynku. Symbolizuje on również węzeł przyjaźni harcerzy.

Wieniec z liści dębowych – liście dębowe od dawien dawna symbolizują męstwo i odwagę. Wieniec z liści dębowych mieli prawo nosić tylko ludzie władający ogromną siłą – ducha, mięśni, czy magii. Cechy te – męstwo i dzielność, powinny być również udziałem każdego harcerza.

Wieniec z liści lauru – liście laurowe (wawrzynowe) są symbolem zwycięstwa. Wieniec z liści laurowych nosili autorzy największych wiktorii, rzymscy cesarze. Dla harcerza liście laurowe oznaczają zwycięstwo nad własnymi słabościami.

Ziarenka piasku – ramiona krzyża harcerskiego wypełnione są ziarenkami piasku, które symbolizują liczną rodzinę harcerską; (Ile ziarenek piasku na plaży, ile gwiazd na niebie, tylu harcerzy na świecie). Inna interpretacja mówi, że są to nierówności symbolizujące kamienie na drodze życia, perły dobrych uczynków, trudy i znoje, radości i smutki jakie harcerz spotyka na swojej drodze życia.

Puste miejsce – pomiędzy ziarenkami piasku pozostawione jest miejsce, które symbolizuje, że jest jeszcze miejsce dla nowych harcerzy

Hasło "Czuwaj" – tradycyjne pozdrowienie harcerskie, które przypomina harcerzowi, że powinien być zawsze gotowy do służby Bogu i Polsce oraz czujny

Ramiona-cztery strony świata

Krzyż harcerski wzorowany jest na najwyższym odznaczeniu wojskowym – krzyżu Virtuti Militari.

Zawołanie „Czuwaj!” (na barwy i na plakietkę)

Zawołanie to używane i znane było już w średniowiecznej Polsce. Podobno strażnicy murów miejskich i bram, gdy nocą pełnili swoją służbę, nawoływali się przeciągłym "Czu - waj!" Miało to zapobiec zasypianiu strażników. Z chwilą, gdy straciły swą wartość mury miasta a technika życia pomknęła naprzód, wraz ze zniknięciem straży miejskich znikło to zawołanie. W 1910 roku zawołanie "Czuwaj" było hasłem zlotu organizacji "Sokół", a do harcerstwa wprowadziła je III Lwowska I Żeńska Drużyna Harcerska im. Emilii Plater, której drużynową była Olga Drahonowska-Małkowska. Dziś przypomina ono o gotowości do czynu, służby Ojczyźnie, pracy nad sobą. Pozdrowienia to wymieniają harcerze na powitanie i pożegnanie.

Koniczyna WAGGGS (na plakietkę)

Złota koniczyna na jasnoniebieskim tle symbolizuje słońce, które świeci na wszystkie dzieci na świecie. Trzy listki symbolizują trzy części Przyrzeczenia Skautowego: służbę Bogu i Ojczyźnie, służbę innym i przestrzeganie Prawa Skautowego. Dolna część koniczynki - łodyga - symbolizuje płomień miłości międzyludzkiej, Żyłka biegnąca przez środek koniczynki symbolizuje igłę magnetyczną kompasu wskazującego drogę, a dwie gwiazdki na ramionach oznaczają Prawo i Przyrzeczenie.Koniczyna WAGGGS jest symbolem organizacji skautek całego świata – Word Association Of Girls Guides And Girls Scouts (w skrócie WAGGGS) – Światowa Organizacja Przewodniczek i Skautek.

Lilijka WOSM (na plakietkę)

Lilia, niczym strzałka kompasu, wskazuje każdemu skautowi drogę. Trzy listki oznaczają trzy prawa skautowskie 1.służba Bogu 2.służba Bliźniemu 3. służba samemu sobie. Dwie gwiazdki oznaczają Prawo i Przyrzeczenie. Węzeł płaski jest symbolem jedności i braterstwa ruchu skautowego. Biel lilii oznacza czystość ,a kolor purpurowy oznacza przywództwo i pomaganie innym.Lilijka WOSM jest symbolem męskiej organizacji skautów z całego świata – Word Organisation of Scout Movement – Światowa Organizacja Ruchu Skautowego.

Hymn Związku Harcerstwa Polskiego (na barwy i na plakietkę)

W pierwszym numerze Skauta w 1911r. Pojawił się wiersz Ignacego Kozielewskiego "Marsz skautów". Olga Drahonowska-Małkowska dopasowała go do melodii pieśni "Na barykady" oraz dopisała refren zaczynający się od słów "Ramię pręż". W 1918 roku pieśń została uznana za hymn harcerski. TEKST:

„Wszystko co nasze, Polsce oddamy,W Niej tylko życie, więc idziem żyć.Świty się bielą, otwórzmy bramy,Rozkaz wydany: Wstań w słońce idź!

ref.Ramię pręż, słabość krusz,

ducha tęż, Ojczyźnie miłej służ!Na jej zew, w bój czy trud,pójdzie rad harcerzu polskich ród!”

Struktura ZHP (na barwy i na plakietkę cały dział)

Główna Kwatera: Przewodniczący ZHP – hm. Dariusz SupełNaczelnik ZHP – hm. Małgorzata Sinica

Chorągiew Łódzka im. Aleksandra Kamińskiego: Komendant – hm. Dariusz Cieplucha

Hufiec Radomsko: Komendant: phm. Piotr Jaworski

XVI szczep „Hubalczycy” im. OWWP mjr. Hubala: Komendant: pwd. Norbert Domagała

24 RDH „Leliwa” im. st. uł. Marianny Cel ‘Tereski’:Drużynowa: sam. Marta Mucha

Zastępy: MalaHIT, Mustang, Jaspis, Bachmat, Granit

Sznurologia i stopnie(na barwy i na plakietkę cały dział)

Sznury w ZHP są oznaką pełnionej funkcji.

Oznaczanie funkcji za pomocą sznurów:

Szeregowy – szary sznur, spod ramieniaFunkcyjny zastępu – szary sznur, spod ramienia z brązową beczułąZastępowy – brązowy sznur, spod ramienia

Funkcyjny drużyny – szary sznur, spod ramienia z zieloną beczułkąPrzyboczny – zielony sznur, spod ramieniaDrużynowy – granatowy sznur, spod ramienia

Zastępca komendanta szczepu – granatowy, z ramienia z dwoma węzłamiKomendant szczepu – granatowy, poczwórnie pleciony z ramienia

Przewodniczący Kręgu Instruktorskiego – granatowo-biały spod ramienia

Członek komendy hufca – srebrny sznur, spod ramieniaZastępca komendanta hufca – srebrny sznur z ramienia z dwoma węzłamiKomendant hufca – srebrny, poczwórnie pleciony z ramienia

Członek komendy chorągwi – złoty sznur, spod ramieniaZastępca komendanta chorągwi – złoty sznur z ramienia z dwoma węzłamiKomendant Chorągwi – złoty, poczwórnie pleciony z ramienia

Członek Głównej Kwatery – skórzany sznur, spod ramieniaZastępca Naczelnika ZHP – skórzany sznur, z ramienia z dwoma węzłami Wiceprzewodniczący ZHP – skórzany sznur, z szyi z dwoma węzłami

Naczelnik ZHP – skórzany sznur, z ramienia poczwórnie plecionyPrzewodniczący ZHP – skórzany z szyi z trzema węzłami.

Stopnie w ZHP są odzwierciedleniem wiedzy harcerskiej i poziomu „zaawansowania harcerza”.

Stopnie i oznaczanie stopni na pagonach:

OCHOTNICZKA/MŁODZIK – 4-5 klasa SPTROPICIELKA/WYWIADOWCA – 6 klasa SP – 1 GIMPIONIERKA/ODKRYWCA – 1GIM-2GIMSAMARYTANKA/ĆWIK – 3GIMHARCERKA ORLA/HARCERZ ORLI – liceum

HARCERKA RZECZPOSPOLITEJ/ HARCERZ RZECZPOSPOLITEJ – liceum/studiaStopnie instruktorskieOznaczeniami stopni instruktorskich są podkładki pod Krzyżem HarcerskimPRZEWODNIK - granatowa PODHARCMISTRZ - zielonaHARCMISTRZ - czerwona

Historia szczepu i drużynyKomendanci XVI szczepu "Hubalczycy" im. Oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego Majora Hubala (na barwy i na plakietkę) :

1 Daniel Janik "Dzidek"2 Urszula Stępniewska "Marysia"3 Radosław Bartnik "Gilu"4 Daniel Janik "Dzidek"5 Paweł Mękwiński "Bizon" 6 Norbert Domagała - obecnie

Drużynowi 24 Radomszczańskiej Drużyny Harcerskiej „Leliwa” im. st. uł. Marianny Cel ‘Tereski’ (na barwy i na plakietkę):

1 Urszula Stępniewska "Marysia"2 Małgorzata Kubik3 Aleksandra Szymczak "Osa"4 Robert Kopański "Kopara"5 Aleksandra Cieślak "Staśka"6 Łukasz Kwarta "Lukas"7 Patrycja Borowik8 Przemysław Kurc 9 Joanna Łuczyńska10 Marta Mucha - obecnie

Historia szczepu (na barwy i na plakietkę)

Dla niektórych jest bardzo prosta, wręcz banalna dla innych zaś czasem ciężka do zrozumienia. Żeby sie przekonać jak jest naprawdę najlepiej samemu ja poznać. Było piękne kwietniowe popołudnie. Słoneczko święciło, ptaszki śpiewały a małe zuszki pod harcoweczka sie spotykały... 17 gromada zuchowa "zielone ufoludki" powstała 17 kwietnia 1999r. Pierwsza drużynową została druhna Marika Szachewicz a jej przyboczna druhna joanna rybak...

Kilka miesięcy później a dokładnie 2 bo 17 czerwca 1999r pod mdk spotkały sie 4 małe druhenki. Wielkie było zdziwienie druhów i druhen z 17 rdhs, którzy pod mdk mieli zobaczyć przystojnych, wyrośniętych chłopców, mających wstąpić w szeregi zastępu gedeon... Nowe druhenki były "za stare" na zuchy i "za młode" na 17 rdhs... Dlatego tez został utworzony zastęp młodszo harcerski - żeński- " jaspis". Zastępowa została druhna urszula stępniewska. Niedługo później ( sierpień 1999) został utworzony kolejny zastęp młodszo harcerski, lecz tym razem męski a jego zastępowym został druh mariusz migodzinski.

Oba zastępy działały przy 17 rdhs i bardzo dobrze sie rozwijały. Mijały miesiące... Zarówno gromada jak i zastępy młodsze rosły w sile, prężnie działały... Wspólne imprezy, śpiewanki, zimowiska > zmusimy rade 17 rdhs do podjęcia bardzo odpowiedzialnej decyzji jaka > było utworzenie dwóch drużyn mlodszoharcerskich. 17 marca 2000r na > biwaku w gorach mokrych powstały dwie drużyny 24 rdh( powstała z zastępu jaspis) i 25 rdh ( powstała z zatepu bachmat)

. Drużynową 24 została druhna ula a drużynowym 25 druh mariusz.... Mijają kolejne dni i miesiące, wspólne biwaki, obóz, pierwszy dla nowych drużyn zlot hufca... Pojawiają sie nowi ludzie, nowe plany i marzenia chec zrobienia czegoś więcej ... Tak mija wrzesień... 22 październik. Nieoczekiwana zbiórka wszystkich drużyn, wyjście do lasu, nieznani goście( dh. Zaton i dh. Gebauer) wszystko owiane wielka tajemnica ... I te słowa wyczytane w rozkazie " ... Reaktywuje xvi szczep hubalczycy", 'mianuje komendantem xvi szh druha pwd. Daniela janika... I tak oto jesteśmy. Istnieje xvi szczep hubalczycy w skład którego wchodzą 4 drużyny( 17 rdhs, 24rdh, 25 rdh i 17 gz) .... Panowanie druha daniela janika trwało długo i było bardzo owocne... Niestety panowanie każdego krola jest jak slonce : wschodzi i zachodzi. Przyszedł czas i na daniela. 17 marca 2002 na zbiorcze rocznicowej 17rdh druh daniel janik zostali zdjęty z funkcji komendanta xvi szh na jego miejsce weszła druhna urszula stepniewska. Lecz jej rzady nie trwały długo bo juz 1.09 2002 jej miejsce zajął druh andrzej bartnik....

Wiadomo w każdej historii maja miejsce wzloty i upadki, tak samo w historii szczepu nadszedł czas na chwile grozy i niepokoju... 24 rdh i 25 rdh bardzo sie osłabiły, należało podjąć bardzo poważne decyzje... W październiku 2003r 25 rdh została zawieszona, zastep bachmat zostal przeniesiony do 24 rdh i tak w szczpie zaczela dzialac druzyna koedukacyjna ktorej druzynowym zostal druh robert kopanski...

Niedlugo po tym wydarzeniu bo 22.02.2004r druh andrzej bartnik oddal sznur druhowi danielowi... Nad szczepem znowu zajasnialo slonce, druzyny zaczely sie rozwijac (17 rdhs przekształciła się w drużynę wędrowniczą) i tak dalej i dalej.... i tak do dnia dzisiejszego ciągną sie zielone dni .. . Obecnie drużynową 17 rdw jest Kacper Mossur, drużynowym 24 rdh jest sam. Marta Mucha, drużynową 17 gz jest dh. Kasia Leszcz".

Historia drużyny (na plakietkę)

Dnia 17 marca 2000r. o godz.00.00 podczas biwaku rocznicowego 17 RDHs(8 rocznica), powstała 24 Radomszczańska Drużyna Harcerek. Pierwszą drużynową(założycielką) była dh.Urszula Stępniewska"Marysia", przyboczną zaś dh.Małgorzata Kubik.Patronką 24RDH została starsza ułanka Marianna Cel "Tereska".

24-ta swój okres próbny zakończyła 21.12.2001r., drużynę tworzyły wówczas dwa zastępy: "JASPIS" i "LESZCZYNA". 22.10.2003r. doszło w 24 RDH do znaczącej rewolucji. Przyłączono do niej zastęp męski - "BACHMAT" (wywodzący się z zawieszonej w 2001r. 25 Radomszczańskiej Drużyny Harcerzy), drużynowym mianowano dh.Roberta Kopańskiego "Koparę".Tego dnia nasza drużyna, ku uciesze zatępów żeńskich("bachmatów" chyba również ), stała się drużyną koedukacyją i dodatkowo wielopoziomową, gdyż 17 RDHs przekształcała się powoli w drużynę wędrowniczą.

Na Harcerskim Festiwalu Opal w 2009 roku 24 RDH zdobyła prestiżową nagrodę dh. Rosi za najowocniejszą pracę harcerską.

BiografieGen. Robert Stephenson Smyth Baden Powell – twórca scoutingu (na barwy i na plakietkę)

Baden Powell - Robert Stephenson Smyth (22.2.1857 - 8.1.1941), baron of Gilwell, gen. armii brytyjskiej, twórca skautingu, Naczelny Skaut Świata; syn duchownego anglikańskiego, prowesora uniwersytetu w Oxfordzie, i wnuczki adm. H. Nelsona.

W 1876-1910 był w czynnej służbie wojskowej w Indiach, Afganistanie, Afryce Pd. I Anglii. Pracował także w brytyjskim wywiadzie w wielu krajach Europy. W wojnie przeciw Burom wsławił się obroną miasta Mafeking. Od 1903 był generalnym inspektorem kawalerii brytyjskiej, po osiągnięciu wieku emerytalnego zajmował się organizowaniem i szkoleniem armii terytorialnej w Wielkiej Brytanii

W czasie służby w Indiach, od 1884 stosował nowe, własne metody szkolenia żołnierzy, w których znaczną uwagę przywiązywał do indywidualnego wyszkolenia, wyrabiania samodzielności i zaradności. Podczas obrony Mafekingu (1899-1900), obleganego przez ponad 7 miesięcy przez Burów, utworzono oddział chłopców do służby pomocniczej (łącznikowej, wartowniczej). Próba ta uświadomiła B.-P. możliwość powierzenia młodszym chłopcom odpowiedzialnych zadań pod warunkiem poważnego ich traktowania.

Po powrocie do W. Brytanii w 1902 B.-P. stwierdził że, jego książką "Aids to scouting" (Wskazówki do wywiadów) przeznaczoną dla żołnierzy interesowała się organizacja młodzieżowa. W celu lepszego dostosowania myśli zawartych w tej pracy do poziomu dzieci i młodzieży B.-P. zorganizował w 1907 obóz doświadczalny dla chłopców na wyspie Browensa – tę datę i wydarzenie przyjmujemy jako datę utworzenia skautingu.

W 1908 wydał klasyczny podręcznik skautingu Scouting for Boys (Skauting dla chłopców). Zainteresowanie, z jakim spotkała się książka, spowodowało, iż B.-P. w 1910 zrezygnował ze służby wojskowej i całkowicie poświęcił się skautingowi; w tymże roku organizacja skautowa w Wielkiej Brytanii liczyła 100tyś. członków.

Wg B.-P. skauting powinien być szkołą wychowania obywatelskiego w kontakcie z przyrodą, powinien uzupełniać naturalne luki wychowania szkolnego przez rozwijanie charakteru, zdrowia i sprawności jednostki oraz jej wartości społeczności w codziennej służbie. Wskazując na źródła idei skautowej, B.-P. przyznawał, że zawarł w niej nie tylko własne pomysły, ale wzorował się także na zwyczajach różnych narodów i ludów, jak Japończycy, Indianie, wykorzystał koncepcje filozofów i uczonych, a nawet reguły zakonów średniowiecznych rycerzy.

W 1920 zorganizowano pierwszy zlot skautów z całego świata – Jamboree, na którym

Baden –Powell, został dożywotnio wybrany na Naczelnego Skauta Świata. W 1912 ożenił się z Olave St. Clair Soames, również działaczką skautową, wybrana w 1930 na Naczelną Skautkę Świata. Za pracę skautową otrzymał tytuł lorda- barona of Gilwell, a w posiadłości Gilwell Park został zorganizowany międzynarodowy ośrodek skautowy. B.-P. był odznaczony wieloma najwyższymi odznaczeniami bryt. i in. krajów, w tym Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu "Polonia Restituta". Był świetnym rysownikiem.

W 1939 wyjechał na leczenie do Kenii, gdzie zmarł w 1941.

Andrzej Małkowski – twórca harcerstwa w Polsce (na barwy i na plakietkę)

(31.10.1888 - 15.1.1919), jeden z twórców pol. skautingu, wybitny instruktor i teoretyk harc., działacz polskiej organizacji młodzieżowych i niepodległościowych. Urodził się w Trębkach k. Kutna w rodzinie ziemiańskiej o tradycjach patriotycznych i żołnierskich. Uczył się w Warszawie, Tarnowie, Krakowie i we Lwowie, gdzie w 1906 w 6 Szkole Realnej uzyskał świadectwo dojrzałości. Był współzałożycielem abstynenckiej organizacji uczniów krakowskich "Młodzież".

W 1908 rozpoczął studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. W kwietniu 1910 przeniósł się na Uniwersytet Jana Kazimierza, którego nie ukończył. Był członkiem Zarząd Głównego "Eleuterii" - federacji związków abstynenckich. Należał do "Eleusis", "Zarzewia", "Sokoła".

W listopadzie 1909 za karę za spóźnienie się na trening „Zarzewia”, otrzymał do przetłumaczenia klasyczny podręcznik twórcy skautingu Roberta Baden-Powella „Scouting for Boys”. Po zapoznaniu się z treścią M. stał się entuzjastą i propagatorem skautingi na ziemiach polskich; w 1909-12 brał udział we wszystkich pracach mających na celu rozwój polskiego skautingu. W czasie pierwszego kursu skautowego 20.3.-21.5.1911 omawiał poszczególne rozdziały przygotowywanego przez siebie podręcznika.

W okresie kwiecień-lipiec 1911 ukazywała się arkuszami jego praca Scouting jako system wychowania młodzieży - pierwsza polska książka o skautingu. M. wszedł w skład pierwszej Komendy Skautowej, następnie Naczelnej Komendy Skautowej we Lwowie. W październiku 1911 rozpoczął wydawanie "Skauta", który wkrótce zdobył niezwykłą poczytność. M. traktował skauting jako nowy styl życia i metodę odrodzenia młodzieży.

W marcu 1912 wyjechał do Londynu w celu zebrania materiału do nowego wydania swej książki. Po powrocie został odsunięty od pracy w "Skaucie" i Naczelnej Komendzie Skautowej. W 1913 zorganizował wycieczkę skautową na 3 Wszechbryt. Zlot Skautów w Anglii, gdzie nad pol. obozem powiewała biało-czerwona flaga i używano nazwy kraju wymazanego mapy świata. Za wybitne zasługi M. otrzymał od R. Baden-Powella skautowy medal "Za zasługi".

W czerwcu 1913 M. przeniósł się do Zakopanego, gdzie wziął ślub z Olgą Drahonowską (warto wiedzieć, że poznali się w organizacji „Eleusis” ;)). Rozwijał tam ożywioną działalność, tworząc silny, nie zależny ośrodek harcerski. Wraz z wybuchem wojny wstąpił na krótko do Legionów Polskich. Brał udział w pierwszych walkach, lecz zależność tych formacji od zaborcy austr. spowodowała jego wystąpienie. W wyniku próby utworzenia niepodległej Rzeczypospolitej Podhalańskiej musiał opuścić Zakopane.

Udał się do Anglii, a potem do Stanów zjednoczonych, gdzie zakładał polskie drużyny skautowe wśród wychodźstwa. Od września 1915 do września 1916 pełnił funkcję skautmistrza związkowego w Związku Sokołów Polskich w Ameryce. Próbował zorganizować z "Sokołów" Legion Polski do walki z Niemcami. Wobec braku poparcia ze strony władz związku przybył do Kanady, gdzie wstąpił w grudniu 1916 do wojska. W styczniu 1917 wraz z grupą "Sokołów" został przyjęty do Wojsk. Szkoły Piechoty, którą ukończył w kwietniu. Następnie

służył w armii kanadyjskiej, walczył na froncie we Francji. W listopadzie 1918 został przeniesiony do armii gen. Józefa Hallera.

Wysłany w misji wojsk. do polskich oddziałów w Odessie zginął w czasie podróży w wyniku zatonięcia statku, którym płynął. Legenda głosi, że oddał swój kapok dziewczynce o imieniu „Mary”.

Ważniejsze prace: "Scouting jako system wychowania młodzieży", "Jak skauci pracują".

Olga Drahonowska-Małkowska (na barwy i na plakietkę)

Małkowska Olga - z domu Drahonowska (1.19.1888 - 15.1.1979), wychowawczyni, wybitna działaczka i instruktorka harcerska, harcmistrzyni Rzeczypospolitej . Urodziła się w Krzeszowicach w rodzinie pochodzącej z Czech. Już w młodości wykazywała duże uzdolnienia artystyczne.

W czasie studiów we Lwowie związała się z "Eleusis", gdzie po raz pierwszy zetknęła się z Andrzejem Małkowskim. Aktywnie włączyła się w przeszczepienie skautingu na grunt polski. Została drużynową 3 (żeńskiej) Lwowskiej Drużyny Skautowej im. płk Emilii Plater. Drużyna ta jako pierwsza używała pozdrowienia: "Czuwaj!"

Do melodie rewolucyjnej pieśni Na barykady M. dostosowała słowa wiersza Ignacego Kozielewskiego: Wszystko, co nasze... Tekst i nuty ukazały się jako marsz skautów w lwowskim piśmie "Skaut" w 1912, dając początek hymnowi ZHP.

Ze względu na chorobę płuc M. przeniosła się do Zakopanego, gdzie w czerwcu 1913 wzięła ślub z A. Małkowskim. W Zakopanem prowadziła drużynę skautek. Z chwilą wybuchu 1 wojny światowej przejęła kierownictwo skautingu zakopiańskiego. Wobec wykrycia przez władze austr. gromadzonej przez skautów broni Małkowscy w lutym 1915 opuścili Podtatrze i przedostali się do Anglii, a następnie do Stanów Zjednoczonych.

W 1918 M. przeniosła się ponownie do Anglii i do 1921 pracowała w szkole polonijnej. Po powrocie do kraju była przez kilka lat nauczycielką w Szkole Gospodarstwa Domowego w Zakopanem. Od 1925 organizowała Harcerską Szkołę Pracy w Sromowcach Wyżnych w Pieninach, znaną jako "Cisowy Dworek".

W 1924 była komendantką obozu harcerek na 1 Zlocie Nar. pod Warszawą. W 1932 przewodniczyła 7 Światowej Konferencji Skautek na Buczu, w czasie której została wybrana do Światowego Komitetu Skautek. W czasie 8 Światowej Konferencji Skautek w Szwajcarii w 1934 otrzymała z ramienia Światowego Komitetu Skautek polecenie przeprowadzenia studiów nad warunkami pracy żeńskich organizacji skautowych w Austrii, Czechosłowacji i Rumunii.

Pod koniec września 1939 M. przedostała się na zachód Europy. Była członkiem najwyższych władz ZHP na wychodźstwie, m.in. przewodniczącą Naczelnego Komitetu Harcerskiego, rezydującego w Wielkiej Brytanii. Pracowała w polskich placówkach opiekuńczych. Powróciła do kraju w 1961 i po krótkim pobycie we Wrocławiu osiadła w Zakopanem. Oddała "Cisowy dworek" na ośrodek dla dzieci.

Ciekawostka : Olga zmarła dokładnie 60 lat po śmierci swojego męża – zmarła w ten sam dzień tego samego miesiąca.

Major Henryk Józef Feliks Dobrzański – patron szczepu (na barwy i na plakietkę)Urodził się 22 czerwca 1897 roku w Jaśle. W dzieciństwie jego pasją były konie. Nie zniechęcił się do nich nawet po wypadku, jakiego doznał skacząc przez ruchomą przeszkodę, składającą się z kilku biegnących krów. Chłopca z lekkim wstrząsem mózgu odwieziono do szpitala.

W 1907 r. państwo Dobrzańscy wyjechali do Krakowa. Tam Henio (jak nazywali go rodzice) rozpoczął naukę w Wyższej Szkole Realnej. Idąc za przykładem swych przodków (np. pradziadek był pułkownikiem lekko konnej artylerii) Henryk, jako 15 - letni uczeń, zgłosił się do II Polskiej Drużyny Strzeleckiej stacjonującej w Krakowie. Aby zostać przyjętym do tej organizacji, zmuszony był podrobić rok urodzenia w swoich dokumentach (zmienić z 1897 na 1896). W II PDS przeszedł trzymiesięczne szkolenie, a następnie pomyślnie zdał egzamin i w wieku lat piętnastu został żołnierzem. W roku 1914 zdał maturę i zapisał się na I semestr agronomii Studium Rolniczego Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studiów jednak nie rozpoczął - przeszkodził mu wybuch I wojny światowej.

Do Krakowa zbliżał się front, miasto ewakuowano. Rodzina Dobrzańskich wyjechała do Czech, do wuja Leonarda Mieroszewskiego. Ten, zgodnie z obyczajem Rzeczpospolitej szlacheckiej wyprawił krewniaka na wojnę. Dał mu najlepszego konia z rzędem i szablę. 1 grudnia 1914 roku Henryk Dobrzański zgłosił się na stację zborną w Krakowie. Tu po raz pierwszy włożył mundur, nie zdjął go aż do śmierci. W kwietniu 1915 był już w stopniu kaprala. Po manifeście mocarstw centralnych z 5 listopada 1916 r. powołującym do życia Królestwo Polskie, Drugi Pułk Ułanów (w którym od grudnia 1915 służył kapral Dobrzański) został wycofany z frontu. 15 lutego 1918 roku nasz bohater wraz z około 1000 innych żołnierzy został przy próbie przedarcia się przez granicę aresztowany i odwieziony do więzienia w Saldobos, skąd uciekł. Druga próba przedostania się do kraju zakończyła się sukcesem. Henryk dotarł do Krakowa, gdzie zgłosił się do ponownie mobilizowanego II Pułku Ułanów.

Na początku listopada 1918 roku został awansowany do stopnia plutonowego i objął dowództwo nad ruszającym na odsiecz zajętemu przez wojska ukraińskie miastu Lwów oddziałem wydzielonym w sile plutonu. Odsiecz dotarła do Lwowa 20 listopada 1918. Dwa dni później najeźdźcy wycofali się. Pod koniec 1918 roku Dobrzański został chorążym i przejął dowodzenie nad szwadronem "Odsiecz Lwowa", a za swe bohaterskie czyny odznaczono go Krzyżem Walecznych. W 1920 Dobrzański, już w stopniu podporucznika, mianowany został adiutantem II Pułku Szwoleżerów, a za bohaterstwo w bitwach pod Lwowem i pod Borowem odznaczono go Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W sierpni 1921 roku Henryk święcił kolejny awans - do stopnia porucznika wkrótce objął też dowództwo nad czwartym szwadronem swojej jednostki. W roku 1927 otrzymał swój ostatni w życiu stopień wojskowy - został majorem Wojska Polskiego.

W latach międzywojennych Henryk Dobrzański święcił również sukcesy sportowe. We Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego (WKKW) zdobywał medale igrzysk olimpijskich oraz mistrzostw świata.W roku 1939 mjr Dobrzański podjął decyzję o zakończeniu czynnej służby wojskowej, lecz gdy pojawiła się realna groźba wybuchu kolejnej wojny postanowił pozostać w mundurze. Wkrótce po agresji Związku Sowieckiego na Polskę 110 Pułk Ułanów (w którego szeregach służył wtedy nasz bohater) ruszył do Wilna. Nie dotarł tam jednak - pod Grodnem gen Wacław Paździecki wydał rozkaz o złożeniu broni. Dowódca 110 Pułku, ppłk Dąbrowski postanawia jednak walczyć dalej. Jednostka dzieli się : część żołnierzy z ppłk Dąbrowskim na czele rusza w kierunku Wilna, część postanawia się poddać, reszta (ok 50 ułanów), pod dowództwem mjr Henryka Dobrzańskiego, rusza na pomoc stolicy, ale nim tam dociera Warszawa kapituluje.

Po dłuższej tułaczce i wielu potyczkach z siłami nieprzyjaciela ułani docierają do Bodzętyna. Tu żołnierze wybierają sobie pseudonimy. Dobrzański przyjął pseudonim "Hubal", a swój oddział nazwał : "Oddział Wydzielony Wojska Polskiego".13 marca 40 roku posłaniec przywiózł Hubalowi rozkaz nakazujący mu natychmiastową demobilizację oddziału, który liczył w tym czasie 320 ludzi. Major odmówił jego wykonania,

pozostawił jednak dać żołnierzom wolną rękę - kto chciał mógł złożyć broń. 1 kwietnia hubalczycy stoczyli zacięty bój w okolicach wsi Szałas Stary. Po ciężkich walkach Niemcy, uzbrojeni w czołgi, działa i ciężkie karabiny maszynowe, uciekli. Niedługo potem przywieziono kolejny rozkaz rozwiązania oddziału podpisany przez niejakiego pułkownika Grabicę (prawdopodobnie pseudonim). Wściekły Dobrzański odpowiedział tak : "Żadnych Grabiców nie znam i znać nie chcę. Rozkazy takowe mam w dupie i na przyszłość przyjmować nie będę."

29 maja Oddział Wydzielony Wojska Polskiego majora Hubala został okrążony przez około osiem tysięcy Niemców w okolicy wsi Anielin. Następnego dnia, podczas próby cichego przedarcia się przez kordon sił wroga, ułani wpadli w zasadzkę. Jedna z kul śmiertelnie raniła mjr Henryka Dobrzańskiego, a było to 30 kwietnia 1940 r. około godziny 5.30 rano.

Pamięć o "Szalonym majorze", jak nazywali Hubala Niemcy, żyje nadal wśród ludności terenów, na których walczył, pomimo że przez jego upór spacyfikowano wiele okolicznych wsi, a każdy, kto pomógł lub był podejrzany o pomoc hubalczykom zastawał natychmiast rozstrzelany.

Andrzej Kamiński – wybitny działach harcerstwa, szczególnie ruchu zuchowego(tylko na plakietkę)

Aleksander Kamiński urodził się 28 stycznia 1903 r w Warszawie. Kiedy był jeszcze małym dzieckiem, przeprowadził się z rodzicami do Kijowa. W 1911r. zmarł ojciec Olka, aptekarz. Sytuacja materialna rodziny stała się bardzo trudna. Matka nie była w stanie dorywczymi pracami zarobić na utrzymanie swoje i syna. Już jako dwunastolatek rozpoczął, więc Olek pracę zarobkową. W 1915 r przerwał naukę w rosyjskiej szkole elementarnej i został gońcem banku. Wkrótce awansował nawet na urzędnika – przepisywał na maszynie bankową korespondencję.

W 1916 roku, w poszukiwaniu lepszych warunków życiowych, Aleksander wyruszył z matką do Humania. Po drodze, podczas podróży koleją – nie wiadomo dokładnie, w jakich okolicznościach – Olek i jego mama stracili ze sobą kontakt, najprawdopodobniej rozłączyli się w wyniku fatalnej pomyłki ( być może p. Kamińska wsiadła do innego pociągu jadącego do Kaukaz ). Dziś trudno sobie wyobrazić taka sytuację ale wtedy wojna i rewolucja uniemożliwiły kontakt Olka z matka na kilka lat.

Olek dotarł do Humania sam. Zamieszkał u wuja, dalej zarabiał na swoje utrzymanie pracą w banku i uczył się. Kiedy po rewolucji październikowej powstało w Humaniu polskie gimnazjum, został uczniem IV klasy tej szkoły. Niełatwe było życie kilkunastoletniego Olka. W 1920 r. zginął wuj, u którego mieszkał. To musiał być dla chłopca straszliwy szok – wuja zamordowali żołnierze podczas toczącej się wojny domowej. Olek został zupełnie sam. Trafił na pewien czas do ochrony (domu dla polskich sierot),A wreszcie zamieszkał u swego harcerskiego zwierzchnika Oskara Żawrockiego. Oskar był hufcowym w Humaniu. Olek należał do I Humańskiej Drużyny Harcerzy im. Tadeusza Kościuszki, wkrótce został jej drużynowym. Przyjaźń Aleksandra Kamińskiego i Oskara Żawrockiego przetrwała długie lata. 

Niezbyt długo po rewolucji harcerstwo cieszyło się w Humaniu swobodą działania. Wkrótce władze bolszewickie zaczęły stosować represje wobec skautingu polskiego. Rozwiązały wszystkie skautowe organizacje narodowe – polska, ukraińska, rosyjską i żydowską. Wielu Polaków wyjeżdżało z Humania do wolnego kraju. W 1921 roku wyruszył do Polski Olek Kamiński. Zamieszkał w Pruszkowie, , zorganizował tu hufiec jeden z jego znajomych i pomógł Kamieńskiemu włączyć się do pracy harcerskiej. Olek został wkrótce drużynowym i zastępcą komendanta pruszkowskiego hufca.

Kamiński ukończył gimnazjum i rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim. Studiował historię z dodatkowym przedmiotem – archeologią. Pracował też w pruszkowskiej bursie jako wychowawca 

Oskar Żawrocki ułatwił „Kamykowi” pracę wychowawcy w Bursie Rady Głównej Opiekuńczej dla dzieci bezdomnych i opuszczonych w Pruszkowie. Wiek podopiecznych wynosił od 7 do 18 lat, a więc najstarsi byli prawie rówieśnikami „Kamyka”.

W 1928 r Aleksander Kamiński został komendantem Mazowieckiej Chorągwi Harcerzy. Publikował swoje harcerskie artykuły i felietony w „ Na Tropie”, „Płomyku”, „Iskrach” i „Harcmistrzu”.

Po studiach Kamiński powołany został do służby wojskowej. Odbywał ją w Grudziądzu. W kwietniu 1930 r. przeziębił się na ćwiczeniach i zachorował na zapalenie płuc. To był początek choroby, która nękała go później przez całe życie. Został zwolniony z wojska jako niezdolny do służby, podjął leczenie, po którym szybko wrócił do pracy harcerskiej. W 1931 r. kierował referatem drużyn mniejszości narodowych w Głównej Kwaterze Harcerzy. Uczestniczył także w tworzeniu w Głównej Kwaterze Wydziału Zuchowego. Wtedy właśnie dojrzewała jego koncepcja pracy harcerskiej z najmłodszymi chłopcami – zamiast zabaw wilcząt w egzotyczne zwierzęta i fabuły jak z „Księgi dżungli” - zabawa w Słowian , legendy , baśnie postacie i zawody znane polskim dzieciom.

W 1930r. Aleksander Kamiński ożenił się z koleżanką ze studiów i instruktorką Głównej Kwatery Harcerek, harcmistrzynią Janiną Sokołowską. Wiosną 1932 roku, kiedy choroba płuc przybrała na sile dla ratowania zdrowia Kamiński zamieszkał w ZakopanemW Zakopanem stan zdrowia Kamińskiego poprawił się na tyle, że mógł on przyjąć propozycję kierowania Szkołą Instruktorów Zuchowych w Nierodzimiu.

Pracę w Nierodzimiu podął Kamiński w 1933r. Z Nierodzimia kierował również Wydziałem Zuchowym Głównej Kwatery Harcerzy. Praca szkoły wyglądała w ten sposób, że odbywały się tu kolonie dla dzieci w wieku zuchowymi kursy instruktorów zuchowych, których uczestnicy zajęcia praktycznie odbywali z dziećmi przebywającymi na kolonii.

Podczas pracy w Nierodzimiu Kamiński podjął pierwsze próby stosowania metody zuchowej w nauczaniu szkolnym.Po latach wyniki eksperymentu prowadzonego w Mikołajowie \\\"Kamyk\\\" przedstawił w książce Nauczanie i wychowanie metodą harcerską ( 1948).

„ Biuletyn Informacyjny” Kamiński redagował od listopada 1939r. do ostatnich dni Powstania Warszawskiego. Najpierw „ Biuletyn” wychodził w nakładzie kilkudziesięciu egzemplarzy, w Powstaniu stał się dziennikiem, wydawanym w nakładzie kilkudziesięciu tysięcy egzemplarzy. Od 1941 r. Kamiński był szefem Biura Informacji i Propagandy Okręgu Stołecznego Armii Krajowej. W 1941r. zorganizował Organizację Małego Sabotażu „Wawel” i kierował nią do wybuchu Powstania.

W czasie okupacji \\\"Kamyk\\\" napisał swoją najsłynniejszą powieść Kamienie na szaniec.Jej pierwsze wydanie ukazało się w 1943 r.

W latach 1945 – 1948 Kamiński był wiceprzewodniczącym Związku Harcerstwa Polskiego. W 1947 roku został zaatakowany – za rzekomo reakcyjne poglądy na temat harcerstwa – przez ówczesnego ministra oświaty. Wyłączono go z aktywnego udziału we władzach ZHP. W 1949 roku formalnie zwolniono go z funkcji wiceprzewodniczącego ZHP, a działacze ZMP określili go jako „ reakcyjnego ideologa harcerstwa”. Został pozbawiony stopnia instruktorskiego i usunięty z ZHP/

W 1956 roku Kamiński uczestniczył w rozmowach na temat sytuacji harcerstwie możliwości reaktywowania ZHP. W grudniu odbył spotkanie z 25 wybitnymi instruktorami przedwojennego ZHP. Udał się z nimi na naradę działaczy harcerskich, która przekształcała się w Ogólnopolski Zjazd Działaczy Harcerskich w .Łodzi. Wybrano go w skład Naczelnej Rady Harcerskiej,został jej przewodniczącym.

Wydarzenia październikowe 1956r. przyniosły odnowę i nadzieję na demokratyczne przemiany w kraju..Istotnie, Związkowi Harcerstwa Polskiego przywrócono prawo do egzystencjiNa stanowisku przewodniczącego NR Kamiński funkcjonował jednak niespełna półtora roku.

Ustąpił pod naciskiem sił, które zmierzały do podporządkowania ideologicznego ZHP Polskiej Zjednoczonej Partii Roboczej.

Pod koniec lat pięćdziesiątych Aleksander Kamiński powrocił do pracy na Uniwersytecie Łódzkim. Wkrótce objął reaktywowaną katedrę pedagogiki społecznej. Jednak aż do marca 1969 roku musiał czekać na tytuł profesora.

Aleksander Kamiński zmarł 15 marca 1978r. Jego grób znajduje się w Warszawie, w katedrze Szarych Szeregów na Powązkach.

Marianna Cel „Tereska” – patronka drużyny (tylko na plakietkę)

W czasie działań wojennych przeprowadzała żołnierzy bezpiecznymi ścieżkami przez okoliczne lasy, a później z własnej inicjatywy przecinała niemieckie linie telefoniczne.Gdy któregoś październikowego (24) dnia zobaczyła patrol ułański zapragnęła wstąpić do oddziału...W „Aktach urodzonych” w 1918 r. W parafii Lipa powiatu koneckiego na Kielecczyźnie pod numerem ósmym znajduje się pięknie wykaligrafowany zapis następującej treści: ”Działo się w Lipie dnia 27 stycznia 1918 roku o godzinie pierwszej po południu.Stawił się Franciszek Cel, włościanin, gospodarz, w Budach zamieszkały, lat trzydzieści ósm mający i okazał nam dziecię płci żeńskiej oświadczając, iż takowe urodzone jest w Budach na dniu 14 stycznia bieżącego roku o godzinie czwartej po północy z jego małżonki Bronisławy z Łuszczyńskich, lat dwadzieścia sześć mającej.Dziecięciu temu na chrzcie świętym nadane zostało przez księdza Bolesława Raczkowskiego imię Marianna”.Tak zaczyna się życiorys Marianny Cel zwanej w oddziale hubalczyków „Tereską” – wiejskiej dziewczyny, pierwszej w historii II wojny światowej dziewczyny partyzanta i pierwszego cywila, który znalazł się w oddziale.

Jest druga połowa października 1939r.Do wsi Zychy w powiecie koneckim przybywa oddział WP pod dowództwem majora Henryka Dobrzańskiego „Hubala”...W Zychach Hubal stanął na kwaterze w gajówce u Jana Barana.Tutaj zaczął myśleć poważnie nad stworzeniem potężnej siatki konspiracyjnej opartej na zasadach wojskowych.W Zychach zostają wydane pierwsze ulotki-odezwy o treści patriotycznej, pisane na maszynach wziętych z urzędu gminnego w Radoszycach...

W Zychach dołączyło do oddziału pięć osób: podporucznik Marek szamański „Sęp”, kapral Franciszek Głowacz „Lis”, starszy strzelec Marian Kaczorowski „Gruszka”, Jerzy Szkodziński „Sokół oraz dziewczyna z pobliskiej wsi Budy, dwudziestodwuletnia Marianna Cel, której nadano pseudonim „Tereska”...

Współtowarzyszom broni nie jawiła się nigdy jako przewodniczka duchowa czy orędowniczka ich zbrojnego czynu.Przyjęto ją trochę z fantazji, że „będą nawet baby z Niemcami wojowały”, trochę dla świętego spokoju, aby nie słuchać proszących lamentów(na pierwszym, drugim postoju wróci do domu i kłopot z głowy), i wreszcie trochę, dlatego że nie miał, kto gotować i szyć dla oddziału.Talenty łączniczki i wywiadowcy miła ujawni dopiero później...Na razie nieco zastrachana, czarniawa, przystojna dziewczyna z zagubionej w lasach wioski.Traktowano ją jako równego sobie, dobrego kolegę, choć wkrótce okazało się, że „kolega” potrafi, gdy trzeba, przeistoczyć się w niezłą jędzę.”Tereska była dziewczyną z charakterem.To właśnie pozwoliło jej przetrwać osiem miesięcy w lesie, przewozić rozkazy i dokumenty, iść na Niemców w pierwszym szeregu.

W historii Oddziału Wydzielonego WP bezustannie przewijała się postać Tereski.Gdy ludzie zmieniają się ciągle, gdy jedni zajmują się, inni na skutek presji władz ZWZ opuszczają oddział, na każdym następnym etapie historii hubalczyków znów wyłania się to imię.Ze spokojną chłopską zaciętością dziewczyna kontynuuje służbę.Nie stworzono dla niej specjalnych praw ani przywilejów.Nie emablują jej żołnierze ani oficerowie, jak kurierki z Warszawy – „Ludkę” i „Gienię”, nikt nie bawi się w sentymenty.Ona sama wie, że gdy źle wykona rozkaz z ust przełożonych posypią się „cholery”.Ale właśnie tak jest dobrze.Bo Tereska nie chce być w Oddziale gościem, tylko żołnierzem.

Talenty Tereski ujawniły się wkrótce po przyjęciu do oddziału.Wysłana z Zych z listem do matki majora w Krakowie, dziewczyna, która nigdy w życiu nie wysunęła nosa poza zabitą deskami kielecką wioskę, spisała się znakomicie.Bez trudu ominęła niemieckie placówki, oddała przesyłkę i wróciła w oznaczonym czasie.Potem właśnie ona wyszukała spokojną wieś Cisownik na kwaterę.Tutaj po raz pierwszy objawił się refleks Tereski.Gdy żołnierze podczas

strzelaniny potracili w pierwszej chwili głowy, Niemcy, którzy wpadli do jednej z chat zastali Tereskę spokojnie siedzącą na łóżku z wrzecionem w dłoni.Pod łóżkiem leżały dokumenty oddziału.Dziewczyna miała na tyle zimnej krwi, że pomogła nawet opatrzyć rannego niemieckiego oficera.

W czasie formowania oddziału w Gałkach Krzczonowskich Tereska wielokrotnie wyjeżdża do okolicznych miejscowości jako kurierka.30 marca podczas bitwy pod Huciskiem* idzie w pierwszym szeregu grupy nacierającej pod dowództwem Henryka Ossowskiego – „Dołęgi”.Potem strzela do Niemców w bitwie pod Szałasami.Wreszcie przedzierając się z okrążenia, konno, razem z Hubalem i wachmistrzem Rodziewiczem, zamyka odwrót oddziału kawalerii.

Dziewczyna załamuje się psychicznie tylko jeden raz.Wówczas gdy po wyjściu z okrążenia pod Szałasami uwielbiany przez nią kapelan oddziału, ks.Mucha, dostaje ciężkiego ataku histerii, spowodowanego napięciem nerwowym ostatnich dni.Ale już wkrótce Tereska znów staje się sobą.Jedzie rowerem przez pół Kielecczyzny, w Góry Świętokrzyskie, w poszukiwaniu resztek oddziału piechoty, który pod dowództwem „Sępa” przebijał się spod Szałasów w tamten rejon.Nie spotkawszy go, dotrze spowrotem do leśniczówki w Dębie koło Opoczna, tuż po śmierci Hubala**, po drodze trzy razy przyłapana przez Niemców, w tym raz prowadzona już na rozstrzelanie.Mimo ogromnego wyczerpania fizycznego i nerwowego dwa dni później Tereska wyruszyła do wioski poświętnie, aby u byłego żołnierza oddziału, Józefa Matuszczaka, zasięgną dokładniejszych informacji o śmierci majora.I wreszcie 25 czerwca 1940r. Uczestniczy w ostatniej zbiórce oddziału pod dowództwem „Sępa”...Na tym kończy się partyzancki życiorys Marianny Cel – „Tereski”, a wraz z nim pisane wiadomości o jej losach.W pamięci żyjących jeszcze dzisiaj żołnierzy pozostało dla Tereski jeszcze tyle samo miejsca co dla innych towarzyszy broni.Jak inni, po rozwiązaniu oddziału przeszła do konspiracji i wtedy kontakty urwały się.Niewiele też wiadomo o jej życiu osobistym, które w oddziale liczyło się najmniej...

Marianna przybiegała codziennie do gajówki Zychy, pomagała przy kuchni, szyła, cerowała.Nie było w tym nic dziwnego, bo wielu ludzi z okolicy odwiedzało oddział.Za Marianną przybiegał jej młodszy brat, Janek, zachodził też do gajówki narzeczony Marianny, Antek Barcicki z Młotkowic.Kiedy oddział odszedł z Zych przestała pojawiać się też Marianna.W kilka dni później rozeszła się wiadomość że przyłączyła się do hubalczyków.

Rozległa leśna polana dwa kilometr od Zych.Na niej kilkanaście wiejskich zagród.Kolonia Cis.Po drugiej stronie polany czernieje oddzielona nieco od reszty niewielka grupa zabudowań.To dawna wieś Budy, obecnie przysiółek włączony do koloni.Ostatni, graniczący już z lasem niski, kryty strzechą dom.To rodzinny dom „Tereski”...

Marianna była jednym z czworga dzieci Franciszka i Bronisławy Celów.Najpierw przyszła na świat Zofia, potem Janina, następnie Marianna, a wreszcie jedyny syn, Jan.Z tej czwórki tylko dwie najstarsze siostry na pewno żyją.Marianna wyróżniała się spośród dzieci o najmłodszych lat.Od najmłodszych lat włóczył się po lasach, sobie tylko wiadomymi skrótami potrafiła przez lasy, bagna dotrzeć do okolicznych miejscowości.Do wojny, po skończeniu siedmiu oddziałów w Lipie, pracowała w gospodarstwie ojczyma***.Szykowała się do ślubu z Barcickim...Żywiła szczególną nianawiść do okupantów.Raz, gdy kopały ziemniaki, macocha z trudem powstrzymała ją przed ciskaniem kamieniami w przechodzący oddział niemiecki...

*w walce pod Huciskiem opatrywała rannych.Przy tej okazji postrzelała sobie do Niemców z pistoletu**na dzień przed ostatnią walką pod Anielinem major odesłał Tereskę do Rzeczycy***Franciszek Cel zmarł w sile wieku,(Tereska miała 3 lata).Bronisława wyszła za mąż za jego brata Wincentego, a gdy ona zmarła,(Tereska miała 6 lat), wdowiec ożenił się po raz drugi.Tą drugą żoną jest Marianna Cel, „przyrodnia” macocha małej Marianny, późniejszej Tereski

„Jak major odszedł w lasy to i Marysia odeszła z domu.Potem już dali nam spokój.Potem Niemcy przychodzili i pytali o Tereskę.Czy ja mogłam wiedzieć gdzie ona jest?Potem już dali nam spokój.I właśnie wten czas pojawiła się Marysia.Mój mąż wstał do dnia, wyszedł przed dom patrzy, a na skraju lasu stoi Marysia i daje mu znak białą chusteczką.To podszedł do niej-do domu bała się wchodzić-pogadali chwilę, ona się pożegnała i...od tej chwili jużeśmy jej nie oglądali...”

Po rozwiązaniu oddziału Tereska przez dłuższy czas mieszkała w Ząbkach pod Warszawą w domu „Ludki”... „Bystra, wesoła zawsze roześmiana, w każdej wolnej chwili

spędzała czas nad książką, zaskarbiła sobie wielką sympatię opiekunów.Czesto jednak zapominała, że nie jest w lesie i z okupantami poczynała sobie tak, jak zwykli byli czynić członkowie Oddziału Wydzielonego.W Ząbkach mieszkał folksdojcz Kazimierczak.Do jednej z jego „specjalności” należało przeprowadzanie „rewizji”, które polegały po prostu na rabowaniu napotkanych osób.Kiedyś Kazimierczak natknął się na Tereskę jadącą na pożyczonym od Ludki damce.Natychmiast postanowił przywłaszczyć sobie nowy rower.Ale trefił na Tereskę!Po chwili szamotania dziewczyna zdzieliła napastnika w zęby tak, że aż się przewrócił, dołożyła mu kilka tęgich kopniaków i zadowolona pojawiła się w domu ze słowami:„Cholera by to wzięła!”(był to ulubiony jej zwrot, wyniesiony z oddziału).Jakiś Niemiec chciał mi zabrać rower, ale tak pchnęłam, że się wykopyrtnął”.Z Ząbek przeniosła się we wrześniu 1940r. Do siostry Henryka Ossowskiego „Dołęgi” do Warszawy, na ulicę Dziką 28.Przebywałą tam do listopada.Kontaktowała się jednak nadal z Ludmiłą Żero, która twierdzi, że Treska została kurierką ZWZ na trasie Warszawa-Lwów...Po nagłym wyjeździe Tereski rodzina Ossowskich z nią na zawsze kontakt.W latach powojennych przyjaciołom Tereski zaświtała na moment nadzieja, że dziewczyna przetrwała okupacje.Któregoś dnia Henryk Ossowski oglądał polski film „Kolorowe pończochy”.Jedną z głównych ról grała młoda aktorka uderzająco podobna do Tereski, nazywała się Magdalena Celówna.Odszukano jej matkę, ale trop okazał się fałszywy...

Historia Tereski pozostaje niedopowiedziana.Pierwsza polska dziewczyna-partyzant podzieliła los milionów ludzi, którzy w odczuciu bliskich osób ciągle pozostają wśród żywych.Po Tresce, oprócz pamięci pozostały dwie fotografie.Obydwie zrobione w lutym 1940r. w Gałkach Krzczonowskich.Na jednej jest ubrana po cywilnemu.Z biegiem lat fotografia straciła wyrazistość, widać tylko zamglony owal twarzy dziewczyny.Na drugim zdjęciu roześmiana twarz Tereski zachowała się wyraźnie.Los zrządził, że właśnie na tym zdjęciu widzimy Tereskę w mundurze, o którym tak bardzo marzyła, a który rzadko mogła przywdziać.

Szyfry Szyfry obowiązujące na biegu na barwy:

gaderypoluki, kaceminutowy, nowebutylisa, koniecmatury, politykarenu ułamkowy

Szyfry obowiązujące na biegu na plakietkę:

Wszystkie, które obowiązują na barwy, Czekoladka, Alfabet Morse’a + sygnalizacja

SamarytankaMateriał z samarytanki obowiązujący na biegu na barwy:

Czynności, które wykonujemy gdy spotykamy nieprzytomną osobę (sprawdzenie oddechu, kompleksowe badanie, pozycja boczna ustalona),

Resuscytacja krążeniowo-oddechowa, Zaradzenie w przypadku omdlenia, Zaradzenie w przypadku złamania : nogi, ręki Zaradzenie w przypadku krwotoku tętniczego, żylnego (jak wygląda krwotok żylny a jak

tętniczy), Zaradzenie w przypadku ciała obcego w ciele człowieka (np. nóż w brzuchu), Oparzenia, odmrożenia (stopnie, wygląd, pierwsza pomoc),

Materiał obowiązujący na biegu na plakietkę:

Zaradzenie w przypadku krwotoku tętniczego z szyi, Podejrzenie uszkodzenia kręgosłupa lub miednicy, Działania w przypadku wypadku samochodowego, Działania w przypadku amputacji kończyny, Zawał serca, Wylew krwi do mózgu (rozpoznawanie, pierwsza pomoc), Wszystko co obowiązuje na biegu na barwy.

Terenoznawstwo i pionierkaMateriał obowiązujący na biegu na barwy:

Co to jest azymut? Wyznaczanie i odczytywanie azymutu. Użycie busoli oraz kompasu. Wyznaczanie stron świata za pomocą : mrowiska, drzew, kościołów, mchu itp. Typy ognisk. Węzeł ratowniczy, płaski, ósemka, kajdanki.

Materiał obowiązujący na biegu na plakietkę:

Materiał z biegu na barwy, Jak zorganizować pobór wody z rzeki, Pomiar wysokości drzewa, szerokości rzeki,

Węzeł zderzakowy, podwójna ósemka, kluczka złodziejska,

Szare Szeregi (dział w całości tylko na bieg na plakietkę)

Szare Szeregi - kryptonim konspiracyjny Organizacji Harcerzy ZHP i szerzej - całego Związku Harcerstwa Polskiego w okresie okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej 1939-1945. Szare Szeregi zostały powołane 27 września 1939 roku w Warszawie przez grono członków Naczelnej Rady Harcerskiej.

Organizacja harcerzy opierała się na strukturze przedwojennego ZHP, posługiwano się kryptonimami:

chorągwie - ule hufce - roje drużyny - rodziny zastępy - pszczoły.