1/6

Gliwice, 4.07.2014

Urząd Miejski w Gliwicach,

Wydział Księgowości

Nacz. Wydz. mgr Elżbieta Stefaniuk

Wnioskodawca: Bartosz Rybczak

Xxxxxxxxxxxx

Xxxxxxxxxxxx

xxxxxxxxxxxxx

Dotyczy: pismo znak KS.1431.1.2014 z dn. 01 lipca 2014 roku.

WEZWANIE

do wykonania wniosku

Wzywam do wykonania w pełnym zakresie wniosku z dnia 20.06.2014 roku lub wydania decyzji o odmowie dostępu do informacji publicznej.

Wniosek zawierał uzasadnienie, wykazywał, iż Urząd nie może w tej sprawie żądać wskazania szczególnego interesu publicznego, powołując się na odpowiednie akty prawne, orzecznictwo sądów oraz komentarze do ustawy.

Udzielona odpowiedź wygląda jakby wniosek został przeczytany z pominięciem części uzasadniającej, nie polemizuje z przedstawioną argumentacją.

Przedstawienie informacji zupełnie innej, niż ta, na którą oczekuje wnioskodawca, informacji niepełnej lub też informacji wymijającej czy wręcz nieadekwatnej do treści wniosku, świadczy o bezczynności podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej.(I OSK 1512/11 - Wyrok NSA; I OSK 2569/12 - Wyrok NSA).

Przypominam, że skarga na bezczynność w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia, w tym wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa (I OSK 646/10 - Postanowienie NSA; I OSK 1048/11 - Wyrok NSA; I OSK 601/05 - Wyrok NSA).

Żądam udzielenia odpowiedzi w terminie do 7 dni w formie i sposób określony we wniosku pod rygorem podjęcia stosownych kroków prawnych przewidzianych ustawą o dostępie do informacji publicznej oraz Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Ponadto, wyprzedzając Państwa ewentualne pytania, chciałbym zwrócić uwagę na fakt, iż orzecznictwo wskazuje, że każdy wyjątek od zasad jawności, w tym jak przyjmuje to organ, sytuacja żądania informacji przetworzonej powinien być uważnie rozpatrywany i wątpliwości powinny przemawiać na rzecz dostępu Wszystkie wyjątki od tej zasady powinny być formułowane w sposób wyraźny, a wątpliwości winny przemawiać na rzecz dostępu (wyrok NSA z dnia 2 lipca 2000 r, sygn.

2/6

akt. II SA 837/03). Ograniczenie wiedzy o tym jak organ administracji zachowuje się w przypadku czynów określanych w przedmiotowych dokumentach zasługuje na szczególne napiętnowanie. W takim przypadku to organ winien wykazać w kontekście stanu faktycznego, że po stronie wnioskującej osoby nie istnieje szczególny interes publiczny tak też wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 sierpnia 2010 r., sygn. akt I OSK 787/12: Przepis art. 3 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy nie może być interpretowany w ten sposób, że dla uzyskania informacji publicznej wyłącznie na wnioskodawcy spoczywa obowiązek wykazania, że żądane informacje mają istotne znaczenie z punktu widzenia interesu publicznego, lecz adresat wniosku powinien ustalić, ocenić i wykazać, że udzielenie zadanej informacji nie jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Dla dokonania takiej oceny znaczenie ma zatem nie tylko intencja wnioskodawcy i wskazany przez niego cel, lecz także istota i charakter żądanej informacji. W tym samym wyroku wskazane zostało, iż w zasadzie zawsze powinien być zapewniony dostęp do informacji publicznej prostej (niewymagającej przetworzenia), czego w tym wypadku organ nie zapewnia. Podobnie orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 10 maja 2012 r., sygn. akt II SAB/Kr 42/12 Na marginesie można podnieść, że podmioty udzielające informacji przetworzonej, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, przed udostępnieniem tej informacji muszą ustalić i rozważyć czy jej udostępnienie w zakresie określonym we wniosku jest „szczególnie istotne dla interesu publicznego”. Ocena tej „szczególnej istotności dla interesu publicznego” należy do podmiotu dysponującego informacją i to on musi wykazać brak istnienia tej przesłanki w decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej.

W takim zakresie wskazać należy również na podnoszone rozumienie informacji publicznej przetworzonej podczas prac nad ustawą o dostępie do informacji publicznej: Pamiętajmy, że przepis art. 3 dotyczy sytuacji, w której żąda się informacji nieistniejącej, czyli sporządzenia informacji poprzez zagregowanie. Jest oczywiste, że prawo do informacji obejmuje również tę wiedzę, która nie przybrała postaci przetworzonej (Biuletyn nr: 4714/III Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektów ustaw dotyczących prawa obywateli do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a także dotyczących jawności procedur decyzyjnych i grup interesów).

Identycznie stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 20 marca 2012 r., sygn. akt II SAB/Kr 4/12: Z kolei pojęcie informacji przetworzonej nie jest wprawdzie zdefiniowane w ustawie o dostępie do informacji publicznej, ale w orzecznictwie sądowym pojęcie to jest w przeważającym zakresie definiowane jako taka informacja publiczna, która została opracowana przez podmiot zobowiązany przy użyciu dodatkowych sił i środków, na podstawie kryteriów przez niego wskazanych. Informacja przetworzona będzie więc informacją, która została przygotowana specjalnie dla wnioskodawcy według podanych przez niego kryteriów (np. w formie tabelki). Wykaz taki byłby specjalnie stworzony na potrzeby wnioskodawcy według jego żądania (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2010 r., II SA/Wa 1942/09). Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 stycznia 2009 r., sygn. akt II SA/Kr 1258/08, wskazał, że ”przetworzenie” informacji, o jakim mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej polega na dokonaniu zmian w jej treści, a nie na odjęciu z jakiegoś dokumentu elementów niezwiązanych z jego treścią. W tej sytuacji należy przyjąć, że np. tzw. anonimizacja decyzji, polegająca na wykreśleniu z niej niektórych elementów formalnych, dotyczących danych osobowych stron bez naruszenia samego rozstrzygnięcia administracyjnego, nie jest przetworzeniem informacji. Skoro tak, decyzja w ten sposób przygotowana do ujawnienia jest informacją publiczną nieprzetworzoną, która powinna być ujawniona bez żadnych dodatkowych warunków. Na tej podstawie można wskazać, że informacją przetworzoną będzie taka informacja, której podmiot zobowiązany do jej udzielenia nie dysponuje taką „gotową” informacją na dzień złożenia wniosku, ale jej udostępnienie wymaga podjęcia dodatkowych czynności polegających na sięgnięciu np. do

3/6

dokumentacji źródłowej. Żądana informacja będzie miała charakter informacji przetworzonej, tj. takiej, która co do zasady wymaga dokonania stosownych analiz, obliczeń, zestawień statystycznych połączonych z zaangażowaniem w ich pozyskanie określonych środków osobowych i finansowych. Musi więc istnieć informacja źródłowa, podstawowa (prosta), której wykorzystanie w postaci zestawienia, obliczenia, itd. spowoduje powstanie informacji nowej już niejako „przetworzonej” (tak też WSA w Warszawie w wyroku z dnia 22 lutego 2006 r., II SA/Wa 1721/05). Nadto Sąd w sprawie tej zwrócił jeszcze uwagę na jedną zasadniczą rzecz mającą związek z moim żądaniem W ocenie Sądu sporządzenie kopii określonych konkretnych dokumentów ma charakter informacji publicznej i nie powinno być zaliczane do informacji przetworzonej z tego względu, że ich sporządzenie nie prowadzi do powstania nowych informacji, składających się z cząstkowych informacji prostych.

Zwracam również uwagę na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 września 2009 r. sygn. akt II SA/Wa 978/09 Podstawową cechą różniącą informację publiczną przetworzoną od informacji publicznej jest to, że informacji tej wprost organ nie posiada i dla jej wytworzenia niezbędne jest przeprowadzenie pewnych działań na posiadanych przez dany podmiot informacjach, w wyniku których to działań powstanie nowo jakościowo informacja. Taka nowo jakościowo informacja nie jest jedynie innym technicznie zestawieniem posiadanych informacji - innym sposobem uszeregowania posiadanych dotąd informacji, ale inną, jakościowo nową informacją, prowadzącą zazwyczaj do określonej oceny danego zjawiska, czy określonej interpretacji, znalezienia różnic albo podobieństw. Aby wytworzyć informację przetworzoną niezbędne jest poddanie posiadanych informacji analizie albo syntezie i wytworzenie w taki właśnie sposób nowej jakościowo informacji, która nie wynika z treści żadnej jednostkowej informacji, które podlegały procesowi przetwarzania, ale wynika z ich całościowego przetworzenia w określony sposób - w uogólnieniu, wynika z sumy (zbioru) jednostkowych informacji podlegających przetworzeniu. Zatem informacją przetworzoną nie jest inne uszeregowanie posiadanych informacji, ale nowa jakość tkwiąca immanentnie w uzyskanej w wyniku przetworzenia nowej informacji czy też w wyniku przetworzenia nowej informacji (wyrok NSA z dnia 3 sierpnia 2010 r. I OSK 1727/09).

Według przeważających poglądów orzecznictwa, nawet przeniesienie informacji na inny nośnik, pomijanie pewnych fragmentów, czy proste zsumowanie danych to zabiegi, które nie pozwalają mówić o „przetworzeniu”, a co najwyżej o „przekształceniu” informacji w inn ą formę i nie stanowi informacji przetworzonej. Przetworzenie informacji, o jakim mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy, polega na dokonaniu zmian w jej treści, a nie na odjęciu z jakiegoś dokumentu elementów niezwiązanych z jego treścią. Nawet tzw. anonimizacja decyzji polegająca na wykreśleniu z niej niektórych elementów formalnych, dotyczących danych osobowych stron bez naruszenia samego rozstrzygnięcia administracyjnego, nie jest przetworzeniem informacji (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 30 stycznia 2009 r., sygn. akt II SA/Kr 1258/08).

Prawo do informacji publicznej zostało uznane za fundament demokracji w orzecznictwie Europejskiego Trybunały Praw Człowieka Trybunału Praw Człowieka w wyroku z 14 kwietnia 2009 w sprawie Társaság a Szabadságjogokért p. Węgrom (Nr wniosku 37374/05) stwierdził, że biorąc pod uwagę prawo chronione Artykułem 10, w momencie, gdy władze chcą stworzyć przeszkody dla gromadzenia informacji, prawodawstwo nie może pozwolić na samowolne ograniczenia, gdyż mogą one stać się formą pośredniej cenzury. Na przykład, w dziennikarstwie gromadzenie danych jest ważnym krokiem przygotowawczym oraz nieodłączną chronioną częścią wolności prasy (zobacz Dammann p. Szwajcarii (nr 77551/01, § 52, 25 kwietnia 2006). Funkcją prasy jest, między innymi, tworzenie forów pod debatę publiczną. Jednakże, realizacja tej funkcji nie jest ograniczona tylko do mediów czy też profesjonalnych dziennikarzy. W obecnej sprawie, przygotowanie forum debaty publicznej było prowadzone przez organizację pozarządową. Można więc stwierdzić, że celem działalności Wnioskodawcy było dopilnowanie ważnego elementu dobrze poinformowanej debaty publicznej. Podobnie wypowiedział się ETPC w wyroku Młodzieżowa Inicjatywa na Rzecz Praw Człowieka Przeciwko Serbii (Skarga nr 48135/06) z 25 czerwca 2013 r. We wspólnej i zbieżnej

4/6

opinii do tego wyroku sędziowie Sajó i Vučinić podkreslili: Jesteśmy w pełni zgodni co do wniosków i rozumowania niniejszego orzeczenia. Jest ono szczególnie ważne dla tych krajów, gdzie nawet w dzisiejszych czasach utrwalone zwyczaje utrudniają dostęp do danych, które w czasach totalitaryzmu były wykorzystywane dla celów opresyjnych przez tajne służby. Jednakże napisaliśmy tę zbieżną opinię, w szczególności aby podkreślić ogólną potrzebę interpretacji art. 10 w zgodności z rozwiązaniami w prawie międzynarodowym dotyczącymi swobody informacji, która obejmuje dostęp do informacji gromadzonych przez organy publiczne. Nawiązujemy tu w szczególności do Komentarza Ogólnego Nr 34 Komitetu Praw Człowieka (dokument CCPR/C/GC/34 z 12 września 2011, § 18). Trybunał niedawno stwierdził ponownie (w orzeczeniu w sprawie Gillberg v. Sweden [GC] (nr 41723/06, § 74, 3 kwietnia 2012), że “prawo do otrzymywania i przekazywania informacji w sposób oczywisty stanowi część prawa do wolności wyrażania opinii, zgodnie z art. 10. To prawo zasadniczo zakazuje Rządowi ograniczania dostępu do informacji, które inni chcą lub mogą być skłonni udostępnić (zob. np. Leander v. Sweden, 26 marca 1987, § 74, Seria A nr 116, oraz Gaskin v. the United Kingdom, 7 lipca 1989, § 52, Seria A nr 160).”.

Na gruncie niniejszej sprawy należy szczególnie wskazać na wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z 28 listopada 2013 r. w sprawie nr 39534/07, Österreichische Vereinigung zur Erhaltung, Stärkung und Schaffung eines wirtschaftlich gesunden land und forstwirtschaftlichen Grundbesitzes przeciwko Austrii „W niniejszej sprawie skarżący zażądał kopii wszystkich decyzji wydanych przez Komisję od 1 stycznia 2000 do połowy 2005 roku. Twierdził, że w istocie państwo ma obowiązek albo do publikowania wszystkich decyzji Komisji w elektroniczny bazy danych lub dostarczenia zanonimizowanych papierowych kopii na żądanie. […] W konsekwencji, wielkie trudności powołane przez Komisję jako powód odmowy dostarczenia wnioskodawcy kopii licznych orzeczeń wydanych przez długi okres są wynikiem własnego wyboru o niepublikowaniu żadnych z tych decyzji. […] Podsumowując, należy stwierdzić, że powody powołane przez władze krajowe w odmawiając wykonania wniosku dostępu do decyzji Komisji choć „istotne” były nie „wystarczające”. […] Doszło więc do naruszenia artykułu 10 Konwencji.”

Orzeczenie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka zapadło 28 listopada 2013 i ma istotny wpływ na poglądy sądów administracyjnych Rzeczypospolitej Polskiej w sprawach dotyczących informacji przetworzonej w szczególności w związku z nakładem w przygotowanie informacji na tle zaniechania regularnej publikacji danych w BIP, gdyż stają one na straży praw człowieka. Z mojej wiedzy wynika, że doprowadziło do dezaktualizacji części linii orzeczniczych, które – wydaje się – bezpodstawnie wciąż uznaje organ.

W doktrynie utrwalony jest pogląd wskazujący, że takie czynności organu, jak selekcja dokumentów i protokołów, ich analiza pod względem treści, są zwykłymi czynnościami, które nie mają wpływu i nie dają podstaw do zakwalifikowania żądanych dokumentów, jako informacji przetworzonej. W wyniku stosowania takich czynności organu nie powstaje bowiem żadna nowa informacja. O przetworzeniu informacji nie stanowi też sięganie do materiałów archiwalnych czy też źródłowych. Także czasochłonność oraz trudności organizacyjno-techniczne jakie wiążą się z przygotowaniem informacji publicznej, nie mogą zwalniać zobowiązanego podmiotu z tego obowiązku, a tym samym kwestie te nie mogą ograniczać prawa do uzyskania informacji publicznej przewidzianego w art. 3 u.d.i.p.1.

1Wyrok WSA w Poznaniu z dn. 12 grudnia 2013 roku - sygn. akt. IV SAB/Po 99/13; IV SAB/Po 60/13 - Wyrok WSA w Poznaniu z 26 września 2013; IV SAB/Po 73/13 - Wyrok WSA w Poznaniu z 26 września 2013; VIII SA/Wa 179/13 - Wyrok WSA w Warszawie z 12 czerwiec 2013; IV SAB/Po 33/13 - Wyrok WSA w Poznaniu z 6 czerwiec 2013; II SA/Sz 372/13 - Wyrok WSA w Szczecinie z 29 maj 2013; IV SAB/Po 27/13 - Wyrok WSA w Poznaniu z 23 maj 2013; II SAB/Po 17/13 - Wyrok WSA w Poznaniu z 12 kwiecień 2013; IV SAB/Po 95/12 - Wyrok WSA w Poznaniu z 7 marzec 2013; IV SAB/Po 101/12 - Postanowienie WSA w Poznaniu z 21 luty 2013; IV SAB/Po 102/12 - Wyrok WSA w Poznaniu z 21 luty 2013; IV SAB/Po 93/12 - Wyrok WSA w Poznaniu z 31 styczeń 2013; IV SAB/Po 88/12 - Wyrok WSA w Poznaniu z 31 styczeń 2013; wskazano tutaj tylko tylko części orzecznictwa wyłącznie z roku 2013

5/6

W wyrok NSA (I OSK 1835/12) wskazano,, że nie zmienia charakteru informacji ani długość okresu, którego dotyczą powołane dokumenty, ani ewentualne trudności podmiotu zobowiązanego w udostępnieniu wnioskowanych informacji, mimo tego że w uzasadnieniu za stronę przeciwną wskazano: „Realizacja przedmiotowego wniosku wymagałoby zatem powielenia co najmniej dokumentów 50000 dokumentów, chociaż przypuszczalnie, gdyby przeanalizować każdą zarejestrowaną w inspektoracie sprawę, to ilość ta byłaby wielokrotnie większa.”

Informacja przetworzona to taka informacja, która poprzedzona musi być złożonymi działaniami myślowymi tzn. podjęcia przez podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji działania o charakterze intelektualnym w odniesieniu do zbioru informacji, który jest w jego posiadaniu (art. 4 ust. 3 u.d.i.p) i nadania skutkom tego działania cech informacji (por. H. lzdebski, Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, Warszawa 2001 r., s. 31; R. Stefanicki, Ustawa o dostępie do informacji publicznej - Wybrane zagadnienia w świetle orzecznictwa sądowego, „Państwo i Prawo” 2004 r. nr 2 s. 97; I OSK 1015/12 - Wyrok NSA), a decyzja administracyjna powinna informacje o tym jakie czynności intelektualne będą dokonywane wobec już zawartych umów i jakimi materiałami źródłowymi organ dysponuje, by wytworzyć informację żądaną, kwalifikowaną, jako informację przetworzoną (zob. II SA/Wa 329/13 - Wyrok WSA w Warszawie, Wyrok NSA z 9 stycznia 2013 r., sygn. akt I OSK 2407/12). Natomiast Organ w wezwaniu wręcz sztampowo uzasadnił, że informacja publiczna ma charakter przetworzonej zupełnie nie odnosząc się do poszczególnych punktów wniosku, co jest w szczególny sposób rażące, że zdrowy rozsądek wskazują, że nie wszystkie elementy wniosku wymagają przygotowania informacji w sposób przedstawiony przez Organ. Niezrozumiałe jest skąd takie wielkie trudności, aby ustalić np. czy rejestr umów jest prowadzony.

Podsumowując, przetworzenie to szczególna forma żądania nieistniejącej informacji, która może powstać z posiadanych z informacji poprzez umysłową analizę/obliczenia. Nie można utożsamiać przetworzenia z wyszukaniem. Przetworzenie informacji dotyczy nowej treści, „jakości”, a nie przekształcenia informacji, co stanowi wprost realizacje dyspozycji art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Natomiast jako że organ dysponuje dokładną, „gotową” informacją w zakresie określonym w wniosku, a ich udostępnienie nie wymaga wytworzenia w sposób wskazany wyżej, a co najwyżej przekształcenia do formy wskazanej w wniosku wezwanie do wykazania interesu publicznego nie znajduje uzasadnionych podstaw prawnych oraz stoi w sprzeczności z art. 2 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej zakazującego ustalania interesu wnioskodawcy w odniesieniu do udostępnienia informacji publicznej prostej.

W odniesieniu do stanu faktycznego sprawy wskazuje także na wyrok NSA z 8 lutego 2011 r., sygn.. akt I OSK 1938/10: W przypadku nieudzielania informacji publicznej przetworzonej decyzją kończącą postępowanie nie może być zatem decyzja o jego umorzeniu wydana w oparciu o przepis art. 14 ust. 2 u.d.i.p. Przepis ten przewiduje bowiem umorzenie postępowania jeżeli udostępnienie żądanej informacji w sposób wskazany we wniosku nie jest możliwe ponieważ uniemożliwiają to środki techniczne, którymi dysponuje podmiot zobowiązany, a wnioskodawca w zakreślonym terminie nie wskazał innej formy udostępnienia żądanej informacji. Brak ustawowej przesłanki udzielenia informacji publicznej przetworzonej, tj. istnienia po stronie wnioskodawcy szczególnie uzasadnionego interesu publicznego skutkuje natomiast decyzją o odmowie udzielenia tej informacji, opartą o przepis art. 16 ust. 1 u.d.i.p.

Przedstawienie informacji zupełnie innej, niż ta, na którą oczekuje wnioskodawca, informacji niepełnej lub też informacji wymijającej czy wręcz nieadekwatnej do treści wniosku lub gdy podmiot odmawia jej udzielenia w nieprzewidzianej do tej czynności formie świadczy o bezczynności podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej (I OSK 1512/11 - Wyrok NSA; I OSK 2569/12 – Wyrok NSA; I OSK 1718/10 - Wyrok NSA). prezentującego ten pogląd

6/6

Mając na względzie wpływ na funkcjonowanie podmiotu dopuszczam równoważnie wykonanie wniosku poprzez przesłanie w sposób określony w wniosku pierwotnym danych w zakresie:

• zestawienia umowy cywilnoprawnych zawartych w roku 2013 w formie arkusza kalkulacyjnego zawierającego co najmniej dane w zakresie numer umowy, nazwa kontrahenta, wartość umowy, opis czego dotyczy umowa, data zawarcia umowy, data obowiązywania umowy (od-do)

ewentualnie:

• kopie treści (skan) umów cywilnoprawnych zawartych w roku 2013

W przesłanych skanach umów proszę zasłonić dane prywatne (PESEL, adres zamieszkania) zachowując, w szczególności oznaczenie stron (imię i nazwisko / nazwę przedsiębiorcy).

Jeszcze raz przypominam, że skarga na bezczynność w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia, w tym wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa (I OSK 646/10 - Postanowienie NSA; I OSK 1048/11 - Wyrok NSA; I OSK 601/05 - Wyrok NSA) oraz, jak na wstępie, żądam udzielenia odpowiedzi w terminie do 7 dni w formie i sposób określony we wniosku pod rygorem podjęcia stosownych kroków prawnych przewidzianych ustawą o dostępie do informacji publicznej oraz Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Z wyrazami szacunku, Bartosz Rybczak