WIELKIE POSTACIE ŚREDNIOWIECZA OD

V DO XI WIEKU

Karol był władcą ambitnym i zamierzał znacznie poszerzyć obszar swoich rządów. W latach 772-804 prowadził zacięte wojny z Sasami, których nie tylko podbił, ale także zmusił do przyjęcia chrześcijaństwa. W 774 r. pokonał też Longobardów i przyłączył północne Włochy do swojego królestwa. Poważnym niebezpieczeństwem, które zagrażało Frankom, było budowane państwo arabskie. W latach 778-801 Karol prowadził z nimi wojnę i podbił część Hiszpanii aż po rzekę Ebro. Kiedy pod koniec VIIIw. na państwo Franków zaczęli najeżdżać koczownicy Awarowie, Karol w 795 r. podbił ich i oparł wschodnie granice swojego państwa na Łabie i środkowym Dunaju. Sukcesy Karola bardzo niepokoiły cesarzy bizantyjskich, którzy obawiali się, że Karol wkrótce sięgnie po koronę cesarską.

Karol Wielki zreformował też armię. Do służby wojskowej byli zobowiązani wszyscy ludzie

wolni. Piechotę tworzyli chłopi, którzy musieli uzbroić się na własny koszt. Ciężkozbrojną

kawalerię zasilali natomiast właściciele ziemscy.

Okres rządów Karola Wielkiego to także czas rozkwitu kultury zachodnioeuropejskiej.

Przyczynił się do tego sam władca poprzez przeprowadzenie reformy szkolnictwa kościelnego. Powrócono do klasycznej łaciny i

usystematyzowano szkolnictwo, dzieląc je na dwa stopnie: niższy, czyli trivium (gramatyka,

retoryka, dialektyka) i wyższy czyli quadrivium (arytmetyka, geometria,

astronomia i muzyka kościelna). Wraz z wielką akcją przepisywania ksiąg

przeprowadzono też reformę pisma, wprowadzając w miejsce mało czytelnej

kursywy tzw. minuskułę karolińską.  Rozwijała się także architektura nawiązująca do wzorów późnorzymskich i bizantyjskich (kaplica

pałacowa w Akwizgranie) oraz zdobnictwo naśladujące bizantyjskie freski i mozaikę.

KAROL WIELKIŻył w latach 742-814. Król Franków, cesarz rzymski. Pochodził z dynastii Karolingów i był synem Pepina Małego (Krótkiego). Po jego śmierci przejął wraz z bratem rządy w państwie Franków.

Ambitny władca

W 800 roku w Rzymie Karol otrzymał z rąk papieża koronę cesarską. Karol sprawował władzę osobiście, a

jego monarchia była państwem patrymonialnym.  W celu usprawnienia zarządzania państwem przeprowadził reformę

administracji. Zniesiona została godność majordoma, a najważniejsze urzędy w państwie pełnili: kanclerz

i palatyn. Obok nich byli też urzędnicy, którzy zajmowali się dworem i aprowizacją (stolnik, cześnik, komornik, koniuszy).

Reforma administracji

Zreformowanie armii, rozkwit kultury zachodnioeuropejskiej,

reforma szkolnictwa i pisma

WŁODZIMIERZ I WIELKI

Żył w latach 958 do 1015. • Od 980r.- Wielki książę kijowski. Wywodził się z dynastii Rurykowiczów. Po śmierci ojca objął rządy w Nowogrodzie Wielkim, • w 977r. został z niego wygnany przez swego przyrodniego brata – Jaropełka. Włodzimierz udał się wtedy do Skandynawii, skąd powrócił na czele oddziałów Waregów. • W 978 r. odbił Nowogród, wkrótce potem skierował się do Kijowa. Po drodze zajął Połock, a następnie opanował Smoleńsk, po czym skierował się dalej na południe. • w 980r.  po zajęciu Kijowa, Włodzimierz kazał pozbawić życia Jaropełka, po czym ogłosił się wielkim księciem kijowskim. •W 981r. Włodzimierz zajął należące do Polski Grody Czerwieńskie.

Od czasu swego chrztu, Włodzimierz stał się władcą łagodnym i sprawiedliwym, unikał

wojen i roztaczał opiekę nad ubogimi. W Kijowie zbudował m.in. słynną cerkiew pod

wezwaniem Matki Bożej. Włodzimierz za główny cel postawił sobie odtąd szerzenie nowej wiary

na terenie swego księstwa i poza nim.

Za panowania Włodzimierza

I Wielkiego Ruś Kijowska

przeżywała rozwój

gospodarczy i kulturalny.

Nastąpił wzrost jej potęgi,

a zasięg terytorialny

został zwiększony.

Z uwagi na zasługi Włodzimierza na

polu szerzenia chrześcijaństwa, został on uznany

przez Kościół prawosławny

świętym.

W początkowych latach swego panowania Włodzimierz był człowiekiem rozpustnym rządnym władzy i często uciekającym się do okrucieństwa.

Jednak przyjęcie chrztu w 988 r. całkowicie odmieniło zwyczaje księcia. Chrzest Włodzimierza stał się

momentem przełomowym dla Rusi i jej mieszkańców. Włodzimierz zafascynowany oprawą liturgii

bizantyjskiej zdecydował się przyjąć chrześcijaństwo w obrządku wschodnim (prawosławnym)

z Konstantynopola i uznać je za religię państwową. W 988 r. Włodzimierz został ochrzczony i otrzymał imię Wasyl. Rok później pojął za żonę Annę, siostrę cesarza bizantyjskiego, Bazylego II Bułgarobójcy. Po powrocie do Kijowa książę polecił zniszczyć figury

pogańskich bożków. Następnie bizantyjscy duchowni przeprowadzili masowy chrzest mieszkańców ruskiej

stolicy.

„Nagroda” za zasługi

Wpływ na rozwój Rusi Kijowskiej

Parę ważnych dat z życia Włodzimierza I Wielkiego

Chrzest przyczyną metamorfozy

Cel- szerzenie wiary

MIESZKO IW pierwszych latach panowania Mieszka I, a więc około roku 960, władzy jego poza Polanami, podlegali też Goplanie, Mazowszanie a także Lędzianie. Zapewne odziedziczył również Mieszko po ojcu Pomorze Wschodnie. Państwo Mieszka I było niejednolite. Składało się z kilku plemion, które nie poczuwały się jeszcze do szerszej wspólnoty. Wszyscy mieszkańcy wczesnej Polski mówili jednak jednym językiem, mieli podobne wierzenia i osiągnęli podobny stopień rozwoju gospodarczego.

Mieszko, by zachować swą pozycję międzynarodową, musiał podbijać nowe

ziemie. Około roku 960 nastąpiła ekspansja w kierunku północno-

zachodnim, w celu zajęcia Wolina i ujścia Odry. W 964 r. doszło do starcia polsko-niemieckiego. Wojska Mieszka poniosły klęskę. Klęska ta przyspieszyła decyzje

Mieszka. Zawarł on układ z cesarzem Ottonem I, zobowiązał się płacić trybut z części swego terytorium. Postanowił też

zawrzeć przymierze z Czechami, wzmocnione w 965 r. małżeństwem z

księżniczką czeską, Dobrawą. Najważniejsza była kolejna decyzja.

Mieszko I postanowił przyjąć chrześcijaństwo.

Przyjmując chrzest zabezpieczał Mieszko swój kraj przed nawracaniem go siłą. Mógł się też spodziewać, że wspólna religia przyśpieszy integrację Polski. Przyjęcie chrztu nastąpiło w roku 966. Misji polskiej podjął się biskup Jordan. Wkrótce, bo już w 968r, powstało polskie biskupstwo. Od początku było ono niezależne od Kościoła niemieckiego, podlegało bezpośrednio papieżowi. Zmiana polityki niemal natychmiast przyniosła efekty. W 972r. oddziały polskie zwyciężyły pod Cedynią wojska niemieckiego margrabiego Hodona.

W ostatnich latach swego panowania doprowadził Mieszko do poważnego powiększenia państwa. W

990 r. wybuchła wojna polsko-czeska, w której Niemcy poparli Polskę. W jej wyniku do Polski

przyłączony został Śląsk, a być może także południowa Małopolska z Krakowem. Ostatnim

posunięciem politycznym Mieszka I było wydanie dokumentu, który zachował się tylko w

streszczeniu i nazwany został przez historyków od pierwszych słów tekstu Dagome iudex. Aktem tym

polski władca oddawał swoje państwo w opiekę papieżowi. Miało to zapewne zabezpieczyć Kościół

polski przed roszczeniami niemieckimi, a także zapewnić młodszym synom książęcym udział we

władzy w Polsce.

Żył w latach 945-992. Był pierwszym historycznym władcą polskim.

Państwo Mieszka I

Przyjęcie chrztu- jego rola i skutki

Aby zachować pozycję międzynarodową

Powiększenie państwa

BOLESŁAW CHROBRY Żył w latach 967 do 1025. Książę Polski od 992 roku, król Polski od 1025 roku. Zmarł kilka miesięcy po koronacji.Wywodził się z dynastii Piastów, był synem Mieszka

I i Dobrawy. W 973 roku znalazł się w Niemczech na dworze cesarskim jako zakładnik i gwarant pokoju między Mieszkiem

I a cesarzem. Po śmierci Mieszka I, 25 maja 992 roku, Bolesław wypędził z kraju macochę Odę z synami i zawładnął

całą ziemią ojca.

W 997 roku Bolesław Chrobry zorganizował misyjną wyprawę praskiego biskupa Wojciecha na tereny zamieszkane przez pogańskich Prusów. Podczas nawracania biskup poniósł męczeńską śmierć z rąk pogan. Bolesław Chrobry wykupił ciało zamordowanego misjonarza, płacąc poganom tyle złota, ile ważyło ciało biskupa Wojciecha i złożył je w grobowcu Katedry Gnieźnieńskiej. Biskup został patronem państwa piastowskiego . Czyny męczennika zostały upamiętnione na scenach płaskorzeźby na głównych drzwiach gnieźnieńskiej Katedry.

W 1000 roku Otton III przybył do Gniezna w pielgrzymcę do grobu świętego Wojciecha i w

celu pozyskania przychylności Bolesława Chrobrego symbolicznie ukoronował go co

umocniło jego pozycję polityczną  - był to tak zwany zjazd gnieźnieński.

Ponadto cesarz wyraził zgodę na utworzenie w Gnieźnie metropolii kościelnej zależnej wyłącznie od

Rzymu, co wzmacniało suwerenność Polski. Powołano dodatkowo 3 nowe biskupstwa: w

Krakowie, Kołobrzegu i we Wrocławiu. Polska została także zwolniona od płacenia trybutu, a Ziemia Lubuska została uwolniona od zwierzchnictwa

cesarskiego. Bolesława Chrobrego uznano przyjacielem Cesarstwa Rzymskiego. Obaj władcy

wymienili się darami. Bolesław Chrobry otrzymał od cesarza kopię włóczni św. Maurycego i relikwię

gwoździa z Krzyża Pańskiego, natomiast Otton III otrzymał ramię św. Wojciecha i 300 pancernych

rycerzy.

Po wojnie polsko-niemieckiej zainteresowanie Polski obróciło się w

kierunku Rusi Kijowskiej. W początkowych latach XI wieku państwo

piastowskie utrzymywało przyjazne stosunki z Rusią. Dowodem na to jest

małżeństwo córki Bolesława Chrobrego z księciem Świętopełkiem . W 1018 roku Bolesław Chrobry podjął wyprawę na Ruś, by pomóc swojemu

zięciowi Świętopełkowi objąć tron kijowski. Jednocześnie pragnął

zabezpieczyć wpływy Polski na Rusi. W 1018 roku przyłączył także do

Polski Grody Czerwieńskie należące do Rusi. Świętopełk, pomimo pomocy

Bolesława Chrobrego nie utrzymał się na tronie.

Bolesław Chrobry, wykorzystując śmierć papieża Benedykta VII i cesarza Henryka II w 1024 roku, podjął decyzję o koronacji na króla Polski. Nastąpiło to w 1025 roku. Koronacja miała na celu umocnienie państwa polskiego. Podkreśliła też niezależność władcy polskiego.

Zjazd gnieźnieński

Wyprawa misyjna św. Wojciecha Otton III zmarł 2 lata po zjeździe gnieźnieńskim, w 1002 roku. W Niemczech rozpoczęły się wówczas walki o władzę,

którą ostatecznie wygrał Henryk II .. Nastał burzliwy okres w stosunkach polsko-niemieckich. Wojna między państwami

trwała do 1018 roku, a przedmiotem sporu były głównie Łużyce, Milsko i Czechy. Walki zakończyły się pokojem w

Budziszynie w 1018 roku, na mocy którego Polska uzyskała

Łużyce i Milsko.

Konflikt polsko-niemiecki

Koronacja Bolesława Chrobrego

Ruś Kijowska

MIESZKO II

Mieszko II jeszcze w roku śmierci ojca 25 grudnia koronował się na króla. Najprawdopodobniej jeszcze

Chrobry przeznaczył go na tron, gdyż najstarszego swego syna, Bezpryma, wysłał do życia w duchowieństwie. W momencie śmierci Chrobrego Bezprym przebywał we włoskim klasztorze. Zrzucił jednak habit i postanowił walczyć o polski tron. Początkowo szukał sojuszników

wśród możnowładztwa, przez co ich pozycja się umocniła, a sytuacja w kraju komplikowała. Doszło także do

kolejnych konfliktów polsko-niemieckich.

Po bezpotomnej śmierci Henryka II w 1024 roku sprawa przejęcia tronu niemieckiego stanęła otworem. Mieszko II poparł księcia

Lotaryngii, który królem nie został. Zorganizował Mieszko dwie wyprawy w

1028 i 1030 roku przeciw nowemu władcy Konradowi II. W efekcie Mieszko otrzymał 

ataki odwetowe, jednak nikt początkowo nie odnosił przewagi.

W 1031 roku na Polskę z zachodu nadciągnął cesarz wraz z młodszym bratem Mieszka II, ze wschodu zaś Jarosław, który popierał Bezpryma. Król nie mógł sobie poradzić z taką potęgą. Uciekł do Czech, gdzie został uwięziony przez księcia Udalryka. Na polski tron wstąpił Bezprym.

Rządy Bezpryma były bardzo srogie i pełne przemocy. Nic dziwnego, iż w 1032

roku został zabity. Otwarło to drogę Mieszkowi II do powrotu na polski tron.

Nie było to oczywiście możliwe bez wcześniejszych umów zarówno z

Czechami jak i Niemcami. By uzyskać poparcie cesarza niemieckiego Mieszko zrzekł się pretensji do korony polskiej i

podporządkował się woli cesarskiej. Ponadto Mieszko miał wyodrębnić na terenie Polski dzielnicę dla młodszego

brata Ottona oraz Dytryka . Tym sposobem Mieszko II wrócił na tron.

Rozdrobnienie państwa nie było jednak trwałym procesem. Sytuacja w kraju się

nie ustabilizowała. Poróżnione m.in. przez Bezpryma możnowładztwo często

okazywało wrogość Mieszkowi, który chciał umocnić swoją władzę. Jeszcze w 1034 roku Mieszko zginął zamordowany najprawdopodobniej przez jednego ze

swoich dworzan. Grób jego mieści się w Poznaniu.

Bezprym chce walczyć o tron

Mieszko II Lambert - urodził się w 990 roku, a zmarł 10 lub 11 maja 1034r. Był królem Polski w latach 1025-1031, dodatkowo był to książę Polski1032-1034. Pochodził z dynastii Piastów i był drugim synem Bolesława I Chrobrego

Sprawa przejęcia tronu niemieckiego

Ucieczka króla

Rządy Bezpryma i powrót na tron Mieszka II

KAZIMIERZ ODNOWICIEL

Kazimierz Karol, zwany Odnowicielem, urodził się 25 lipca 1016 roku. Był synem

Mieszka II, króla Polski i Rychezy, księżniczki

niemieckiej. Jego żoną była Dobroniega . Zmarł w 1058

roku. Jego zwłoki spoczywają w katedrze poznańskiej.

Sytuacja w kraju nie sprzyjała nowemu władcy. W 1038 roku wybuchło powstanie w Wielkopolsce. Chłopi zaczęli buntować się przeciwko możnowładcom i chrześcijanom. Niszczyli posiadłości możnych oraz kościoły, chcąc przywrócić wiarę w bogów słowiańskich. Osłabienie władzy centralnej w państwie, liczne zamieszki i powstania ludowe przeciwko monarsze spowodowały, że możnowładcy zaczęli ubiegać się o swoje prawa i ziemie. Miecław, opanował Mazowsze, na którym prowadził samodzielne rządy. Poza tym osłabienie Polski wykorzystali także nasi sąsiedzi - Prusy i Pomorzanie, którzy atakowali nasze ziemie. Największe jednak szkody w państwie spowodował najazd Brzestyława II, króla Czech, który w 1039 roku dotarł aż do Poznania, niszcząc wszystkie ziemie i ograbiając kościoły w Gnieźnie i Poznaniu, wywiózł relikwie św. Wojciecha. Dołączył do Czech Śląsk.

Sytuacja ta najbardziej nie spodobała się jednak państwom zachodnim, w tym przede

wszystkim Rzeszy Niemieckiej, która obawiała się zbytniego wzmocnienia państwa

czeskiego. Dlatego też cesarz, Henryk III, chętnie wspomógł ubiegającego się o koronę Polski Kazimierza, który w 1038 roku objął w

nim rządy, jednak został tylko księciem, a nie królem. Młody władca bez problemów opanował Małopolskę i Wielkopolskę,

jednakże zniszczenia w Poznaniu i Gnieźnie zmusiły Kazimierza do przeniesienia stolicy z Gniezna do Krakowa. Kazimierz zawarł także sojusz z Jarosławem Mądrym władcą ruskim,

który pomógł mu wygnać Miecława w 1047 roku z Mazowsza, przyłączając je do Polski,

po czym przyłączono także Pomorze nadwiślańskie. Jarosław pomógł także w

odebraniu od Czechów utraconego Śląska w 1050 roku. Jednak w zamian Polska musiała

płacić trybut.

Taki przydomek nadał mu Gall Anonim, gdyż podczas rządów tego księcia państwo polskie podniosło się z ruin i zaczęło

sprawnie funkcjonować. Kazimierz podzielił Polskę na

prowincje. Odbudował biskupstwa i nadał im majątki ziemskie. W zamian za służbę

wojskową rycerstwo otrzymywało posiadłości.

Dlaczego „Odnowiciel”?

Niesprzyjające osłabienie kraju

Działalność Kazimierza i pomoc zza granicy

BOLESŁAW ŚMIAŁY

Był synem Kazimierza Odnowiciela, księcia polskiego, oraz Dobronegi. Władzę w kraju sprawował od 1058 roku. Na

króla został koronowany dzięki opowiedzeniu się za papieżem w sporze z cesarzem, a ceremonia miała miejsce

w Boże Narodzenie 1076 roku. Za zabicie krakowskiego biskupa Stanisława został wygnany z kraju i pozbawiony korony w 1079 roku, a władzę w kraju objął po nim jego

brat, Władysław Herman. Zmarł 1081 roku. Podejrzewa się, że pochowany został w Tyńcu pod Krakowem.

Bolesław prowadził bardzo śmiałą i radykalną politykę zagraniczną. W 1071 roku zaprzestał płacić trybut ze Śląska władcy czeskiemu. Zdenerwowany taką taktyką Bolesława, cesarz zaczął szykować się na napaść zbrojną na Polskę w 1073 roku. Do tego jednak nie doszło. Bolesław sprzymierzył się bowiem z Wieletami i Sasami. Swoją antyniemiecką politykę rozpoczął również na Węgrach, gdzie wspierał swoich kandydatów na tron. Naraził się jednak na gniew cesarza. W tamtym czasie utraciliśmy Pomorze Gdańskie. W tym czasie na Rusi Kijowskiej władał Izasław, który pragnął doprowadzić do unii Kościoła wschodniego z Rzymem. Przeciwko polityce władcy wystąpił lud. Bolesław Śmiały wyruszył w 1077 roku przeciwko buntownikom. Wojskom polskim udało się zdobyć Kijów. Bolesław pomógł Izasławowi usiąść znów na tronie, ale sposób w jaki go traktował nie spodobał się ludowi. Z tej wyprawy Polska odniosła jednak wielką korzyść - po 46 latach w nasze ręce trafiły Grody Czerwińskie.

Każdy z władców średniowiecznej Europy musiał opowiedzieć się po

którejś ze stron: papieża bądź cesarza. Bolesław Śmiały zdecydował się stanąć

za władcą duchownym. Głównie dlatego, że bardzo zależało mu na koronacji na

króla Polski, co sytuacja ta umożliwiła. Tak wiec stosunki z Kościołem były w jak

najlepszym porządku. Jednak w 1079 roku Bolesław Śmiały został wygnany z

państwa polskiego za zamordowanie biskupa Stanisława. Jak głoszą legendy został on poćwiartowany . Jednak 71 lat

po tym zdarzeniu, odnaleziono ciało biskupa Stanisława całe, nie

poćwiartowane. W XIII wieku papież kanonizował Stanisława. Odtąd stał się

patronem Polski, a rzekomo cudem zrośnięte ciało biskupa miało świadczyć

o zjednoczeniu ziem polskich po rozbiciu dzielnicowym. 

Bolesław Śmiały, zwany również Szczodrym, urodził się ok. 1042 roku. Koronacja, wygnanie, śmierć

Ciekawostki

Polityka zagraniczna

BOLESŁAW KRZYWOUSTY

Bolesław Krzywousty urodził się 20 sierpnia 1086 roku. Był synem Władysława I Hermana,

księcia Polski oraz Judyty. Miał starszego brata Zbigniewa, z którym toczył wojny o tron. Był dwukrotnie żonaty, posiadał dwanaścioro

dzieci. Zmarł w 1138 roku.

W 1102 roku zmarł Władysław Herman - władca bardzo nieudolny. Jeszcze przed śmiercią ojciec podzielił ziemie swojego kraju po równo na dwóch synów: Zbigniewa i Bolesława. Bolesławowi przypadły ziemie Małopolska i Śląsk. Zbigniew wziął resztę. Taki stan rzeczy nie podobał się obu braciom, mimo iż w 1106 roku doszło do zawarcia pokoju między Bolesławem a Zbigniewem. Bolesław udał się w celu rozmów sojuszniczych na Węgry - do wrogów Rzeszy. Wkrótce doszło do nieuniknionego konfliktu. Silniejszym okazał się Bolesław, który objął władze w kraju, a Zbigniew został z niego wygnany. Udał się wówczas po pomoc do swojego sojusznika, cesarza Rzeszy, Henryka V. Przybycie Zbigniewa do Niemiec było dla niego doskonałym pretekstem do wmieszania się w sprawy wewnętrzne Polski. Poza tym Henryk V chciał zemsty na Bolesławie, który sprzymierzył się z wrogim mu Kolomanem, władcą węgierskim, który próbował usunąć z tronu czeskiego przyjaciela Niemiec - Świętopełka.

Wojska niemieckie liczniejsze od wojsk Bolesława, lepiej uzbrojone i

wyszkolone oraz doświadczone, wkroczyły na ziemie polskie w

1109 roku. Bolesław unikał stoczenia wielkiej bitwy na

otwartym polu. Jednak starał się osłabić jak najmocniej te wojska.

Do największej bitwy tej wojny doszło pod Wrocławiem, na Psim

Polu. Historycy twierdzą iż wojska cesarstwa były zbyt mocne do

pokonania. Zastępom niemieckim stawiały też opór polskie grody.

Nie poddały się ani Bytom, ani Wrocław, ówczesne potęgi państwa

Polskiego. Do najważniejszej obrony grodu doszło w Głogowie.

Głogów nigdy nie został zdobyty, a wojska Rzeszy musiały opuścić

kraj. Krzywousty postanowił przyłączyć ziemie pomorskie do swojego kraju. Swój podbój Pomorza zapoczątkował zdobyciem ziem nadnoteckich. Znaczące zwycięstwa były możliwe jednak dopiero po sukcesie wojsk polskich w czasie najazdy Henryka V. Przyłączono całe Pomorze Gdańskie do Polski w 1119 roku i rozpoczęto tam misję chrystianizacyjną. Utworzono nawet biskupstwo kujawskie z siedzibą w Kruszwicy. Bolesław Krzywousty zwrócił się o pomoc w nawracaniu wiary do Ottona biskupa niemieckiego który rozpoczął swoją kilkuletnia misję. Ludność najpierw odczuwała żal i nadzieje, że bóstwa pogańskie pokonają niechcianych katolików. Z czasem jednak, gdy tak się nie stało, zaczęto nienawidzić misjonarzy i liczyć na zagarniecie bogactw z powstających świątyni.

Konflikt pomiędzy Bolesławem a Zbigniewem

Przyłączenie Pomorza Gdańskiego do granic polskich

Wkroczenie wojsk niemieckich

Zbigniew nie miał prawa do rządzenia krajem, ale mimo to Bolesław nie zamierzał oddać

znienawidzonemu bratu nawet kilku grodów. Już po powrocie

Zbigniewa, Bolesław oskarżył go o spiskowanie, uwięził go w celi,

oślepił, a wkrótce potem Zbigniew zmarł. Wywołało to oburzenie ludu

i Kościoła, który zagroził mu narzuceniem klątwy. Bolesław

wiec, poddał się publicznej pokucie, wyraził skruchę i

wynagrodził swój grzech bogato obdarzając liczne kościoły.

Śmierć Zbigniewa

ŚW. WOJCIECH

Urodził się u ok. 956 r. w Czechach. Kształcił się w szkole katedralnej w Magdeburgu na terenie Niemiec. Po nauce wrócił jako duchowny do Czech, a w 983r. został biskupem Pragi.

Jakiś czas bywał Wojciech na Węgrzech, gdzie ochrzcił przyszłego króla Stefana I. Bywał na dworze cesarza niemieckiego Ottona III. W czasie długich pobytów za granicą dał się poznać elitom ówczesnego chrześcijaństwa zachodniego jako człowiek wyjątkowej świętości. Wreszcie skierował swe kroki do Polski. Po przybyciu do Gniezna przyjęty został przez Bolesława Chrobrego z serdeczną gościnnością i czcią.

Jego celem nie był jednak pobyt na

dworze księcia, a prowadzenie misji na

północy, w kraju pogańskich Prusów.

Udał się więc do Gdańska, gdzie

przeprowadził masowy chrzest. Wojciech

razem z przyrodnim bratem Radzimem

oraz prezbitrem dotarli do ziemi

Prusów, najprawdopodobniej w

okolicach Truso koło dzisiejszego Elbląga. Jednak już pierwsze spotkanie z Prusami

okazało się niepomyślne, a

misjonarze zostali zmuszeni do odwrotu.

Kilka dni później, zostali zaatakowani.

Św.Wojciech zginął śmiercią męczeńską.

Wykupione przez Bolesława Chrobrego za cenę złota zwłoki św. Męczennika złożone zostały w gnieźnieńskiej katedrze. Jego śmierć wywarła wielkie wrażenie w zachodnim chrześcijaństwie, dlatego już w 999 roku papież Sylwester II ogłosił Wojciecha świętym.

Z racji na swoją bezkompromisowość w głoszeniu Ewangelii został wygnany przez mieszkańców Pragi i udał się do Rzymu, gdzie wstąpił do zakonu benedyktynów. Po kilku latach został jednak ponownie skierowany do Pragi. Głośny był jego spór w obronie chrześcijańskich niewolników wysyłanych do muzułmanów i ich wykupywanie z niewoli. Ponownie został jednak wzgardzony przez swoich rodaków, a możni wymordowali większość jego rodziny.

Poglądy i ich skutki

Św. Wojciech- człowiek wyjątkowej świętości

Działalność misyjna

Relikwie

KONIECWYKONŁA: MONIKA FYSZ KL IA