Prezentacja Autor: Kamil Puzio

Informacje Ogólne

Wielkopolski Park Narodowy utworzony został na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 kwietnia 1957 roku, a jego granice objęły powierzchnię 9600 ha, z czego pod zarządem Parku znalazło się ok. 5100 ha. W 1996 roku nowe rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie WPN zmienia jego powierzchnię na 7584 ha oraz tworzy wokół Parku strefę ochronną tzw. otulinę, której powierzchnia razem z terenem Parku wynosi 14840 ha. Z Parku zostają wyłączone tereny miejskie Puszczykowa, Mosiny oraz Stęszewa. Wielkopolski Park Narodowy leży ok. 15 km na południe od Poznania i posiada z tym miastem bardzo dogodne połączenia autobusowe i kolejowe (trasa Poznań - Wrocław), a poprzez Poznań, dzięki licznym pociągom pospiesznym - z Warszawą.

W Parku utworzono 18 obszarów ochrony ścisłej o łącznej powierzchni 260 ha. Chronią one rozmaite formy krajobrazu polodowcowego oraz najbardziej naturalne zbiorowiska roślinne, a także związane z nimi zwierzęta. Ochroną objęto także 32 drzewa pomnikowe i 1 głaz narzutowy.

Ukształtowanie terenów Parku jest ściśle związane z działalnością lodowca, głównie w okresie 70 - 10 tysięcy lat temu (tzw. zlodowacenie bałtyckie). Wówczas to w wyniku licznych procesów geomorfologicznych wytworzyły się dzisiejsze formy krajobrazu. Największą powierzchnię zajmuje wysoczyzna morenowa zbudowana z glin, piasków i żwirów zwałowych, a jej najwyższe wzniesienie - Osowa Góra wynosi 132 m n.p.m. Obszar wysoczyzny rozcinają wyżłobione przez lodowiec bruzdy, tzw. rynny. W rynnach tych znajdują się liczne jeziora: Łódzko-Dymaczewskie, Witobelskie, Góreckie, Rosnowskie, Chomęcickie, Budzyńskie, Jarosławieckie, Kociołek, Skrzynka, Lipno, Wielkowiejskie i Trzcielińskie. Za najpiękniejsze uchodzi ozdobione dwoma wyspami Jezioro Góreckie. W południowej części Parku obszar wysoczyzny graniczy z Pradoliną Warszawsko-Berlińską, którą wyrzeźbiły niegdyś wody topniejącego lodowca (przebiega tędy Kanał Mosiński). W części wschodniej od wysoczyzny odcina się Przełomowa Dolina Warty.

Do innych form terenowych należą owalne w zarysie pagórki - kemy oraz przypominające nasypy kolejowe wzniesienia - ozy. Na terenie Parku znajduje się część najdłuższego w Polsce Ozu Bukowsko - Mosińskiego (37 km długości). Pamiątkę minionej epoki stanowią także głazy narzutowe. Największy z nich tzw. Głaz Leśników, został objęty ochroną jako pomnik przyrody.

Gemorfologia

Pomnikami przyrody są pojedyncze twory przyrody żywej i nieożywionej lub ich skupienia, w szczególności sędziwe i okazałych rozmiarów drzewa i krzewy gatunków rodzimych i obcych, źródła, wodospady, skałki, jary, głazy narzutowe, jaskinie. W Wielkopolskim Parku Narodowym zarejestrowane są 32 drzewa - pomniki przyrody. Najwięcej z nich stanowią dęby szypułkowe. Ciekawy okaz znajduje się nad południowo - zachodnim brzegiem Jeziora Góreckiego. Stanowią go dwa potężne dęby szypułkowe, zrośnięte ze sobą  pniami. Jedyny pomnikowy dąb bezszypułkowy rośnie przy ścieżce spacerowej nad północno-wschodnim brzegiem Jeziora Góreckiego. Obok dębów w Parku objęto również ochroną pomnikową 2 klony polne w pobliżu jez. Kociołek oraz 1 lipę szerokolistną niedaleko parkingu w Osowej Górze. Nieczęsto spotyka się pomnikowe okazy sosny zwyczajnej. Jedyna taka sosna zachowała się niedaleko ujścia Wirynki do Warty. Posiada potężny pień o pierśnicy 115 cm z czterema rozgałęzieniami. Wiek tej sosny określa się na 200 lat.

Pomnikiem przyrody nieożywionej w Wielkopolskim Parku Narodowym jest ogromny głaz narzutowy znaleziony w gliniance, w pobliżu Osowej Góry, w 1966 roku. Waży ponad 20 ton, a jego obwód wynosi 10,5 m. Został ustawiony przy szosie Komorniki - Jeziory i stanowi pomnik poświęcony leśnikom polskim, zwany "Głazem Leśników".

Pomniki Przyrody

Flora i Fauna

Główny element flory stanowią gatunki środkowoeuropejskie i eurosyberyjskie. Do środkowoeuropejskich należą m.in.: dąb bezszypyłkowy, grab pospolity, a z roślin zielnych np.: zawilec gajowy i pięciornik biały. Przedstawicielami gatunków eurosyberyjskich są m.in.: sosna zwyczajna, jarzębina, a także liczne rośliny runa leśnego, jak Np. czworolist pospolity czy konwalijka dwulistna. Wpływy łagodnego, wilgotnego klimatu Europy Zachodniej zaznaczają się we florze Parku obecnością gatunków o charakterze atlantyckim. Rośnie tu Np. wiciokrzew pomorski oraz wąkrota zwyczajna. Z roślin północnych wymienić można zimoziół północny - relikt epoki lodowcowej. Charakterystyczny jest duży udział roślin południowo-wschodnich i południowych. Są to m.in.: goździk piaskowy i wężymord stepowy. Poszczególne gatunki roślin nie występują bezładnie i przypadkowo, lecz w zależności od wymagań ekologicznych tworzą określone zbiorowiska. W Parku są to głównie zbiorowiska leśne, wodne i bagienne, a także łąkowe i murawowe oraz synantropijne (towarzyszące człowiekowi. Jeśli chodzi o faunę, najwięcej jest bezkręgowców, wśród których najliczniej reprezentowane są owady- ponad 3 tys. gatunków, stwierdzono też występowanie 104 gatunków mięczaków. Równie bogaty i różnorodny jest świat kręgowców. Na tym stosunkowo niewielkim obszarze występuje 26 gatunków ryb, 13 - płazów, 5 - gadów oraz 220 gatunków ptaków, wśród których 142 gatunki to ptaki gniazdujące tutaj. Występuje tu także ponad 40 gatunków ssaków.

Widoczna na zdjęciu sarna-kozioł jest częstym gościem wielkopolskich pól i łąk. W Wielkopolskim Parku Narodowym żyje ich ponad 300 osobników, znajdujących na tym terenie spokój i bogatą bazę

pokarmową.

Drzewostany obszaru ochrony ścisłej "Świetlista Dąbrowa na Wysoczyźnie" tworzy dąb szypułkowy i bezszypułkowy z domieszką sosny zwyczajnej. W bogatym runie spotkamy takie gatunki jak: lilia złotogłów, wyka kaszubska, groszek czerniejący, a także konwalia majowa i kokoryczka wonna.

Flora i Fauna

Jezioro Góreckie uchodzi za najpiękniejsze jezioro Wielkopolskiego Parku Narodowego i jedno z najpiękniejszych w Wielkopolsce. Ozdobione jest dwoma wyspami: Zamkową i Kopczysko. Nazwa tej pierwszej pochodzi od XIX-wiecznego zameczku (obecnie w

ruinie) Klaudyny Potockiej.

A tu tak zwany Siłacz

Zrzuty krajobrazu