Wykonała: Monika Mosurek kl.IIIa

Rada Północnoatlantycka (North Atlantic Council –NAC), podstawowy organ decyzyjny NATO , w skład której wchodzą przedstawiciele państw członkowskich w randze ambasadorów.W Radzie omawiane są najistotniejsze decyzje i działania Sojuszu. Zazwyczaj zbiera się ona celem przedyskutowania spraw istotnych dla wszystkich członków , lub też wymagających wspólnych decyzji . Nie istnieją jednak ograniczenia tematyczne dla spraw wnoszonych pod obrady Rady. Każde państwo członkowskie ma prawo zwołać jej posiedzenie celem przedyskutowania spraw , które jego zdaniem winny znaleźć się w polu uwagi Sojuszu .Rada zbiera się stosunkowo rzadko , na co dzień działa Sekretariat Generalny w Brukseli .

Komitet Planowania Obrony (Defense Planning Group –DPC) , którypodejmuje zasadnicze decyzje w kwestii planowania obronnego Sojuszu ( dwa razy w roku obraduje z udziałem ministrów obrony państw członkowskich ) . Komitetowi tak jak i Radzie podlega szereg komitetów , których członkowie reprezentują swoje państwa . Przedmiotem ich prac są określone obszary tematyczne .

Grupa Planowania Nuklearnego (Nuclear Planning Group –NPG) zajmująca się planowaniem potencjału nuklearnego NATO i doktryną jego użycia . System ciał kolegialnych uzupełniają liczne komitety specjalistyczne , które dzielą się na mocy mandatu przyznanego im przez NAC ( państwa członkowskie reprezentowane są w nich przez przedstawicieli delegacji narodowych) , podejmują szczegółowe decyzje merytoryczne w poszczególnych dziedzinach funkcjonowania Sojuszu oraz nadzorują ich wykonanie .

Obecnie Sekretarzem Generalnym NATO jest G. Robertson , który zastąpił na tym stanowisku w październiku 1999 roku Javiera Solane . Jest to bardzo ważna funkcja . Ze względu na to , że Amerykanie mają zagwarantowane stanowisko dowódcy sił zbrojnych w Europie , stanowisko Sekretarza przypada któremuś z polityków europejskich .

Robertson jest dziesiątym Sekretarzem Generalnym NATO . Przed nim byli to :

Lord Ismay ( W. Brytania )- Paul Henri Spaak (Belgia )- Dirk U. Stikker ( Holandia )- Manlio Brosio ( Włochy )

- Joseph M. Lus ( Holandia )- Lord Carrington ( W. Brytania)- Manfred Woerner ( Niemcy )- Willy Claes ( Belgia )- Javier Solana ( Hiszpania )

Obecny kształt NATO zaczął powstawać po 1991 roku . Miał na to wpływ upadek bloku komunistycznego i zredukowanie zagrożenia konfliktem o dużej skali i intensywności walk .Pojawiły się jednak nowe wyzwania polegające na wspieraniu działań pokojowych . Przykładem takiej operacji było wysłanie kontyngentu w celu nadzorowania porozumienia pokojowego zawartego w Dayton między stronami konfliktu , które były reprezentowane przez prezydentów Bośni , Chorwacji i Serbii . Pierwszą samodzielną akcją zbrojną NATO była interwencja w Kosowie (24 marzec 1999 - 10 czerwiec 1999).

NATO tworzy system planowania kolektywnej obrony państw członkowskich .Podczas określania rozmiaru i charakteru nakładów na rzecz zbiorowej obrony państwa członkowskie Sojuszu zachowują pełną suwerenność i niezależność. Charakter struktury obronnej NATO wymaga jednakże by podejmowane przez państwa decyzje uwzględniały generalne potrzeby Sojuszu. Takie podejście umożliwia określenie sił i środków potrzebnych do realizacji zadań . W procesie planowania obronnego uwzględnia się zarówno czynniki ilościowe, jak i jakościowe

- zmieniająca się sytuacja polityczna - oceny dokonywane przez dowódców wojskowych NATO , dotyczące wielkości sił zbrojnych potrzebnych do wykonania zadań - postęp naukowy - rozwój technologiczny

- zasada równego podziału ról , ryzyka i odpowiedzialności- możliwości ekonomiczne poszczególnych państw członkowskich

Głównym celem NATO jest zagwarantowanie wolności i bezpieczeństwa wszystkim swoim członkom środkami politycznymi i militarnymi, zgodnie z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych. Sojusz, oparty na wspólnych wartościach demokracji, prawach człowieka i poszanowaniu prawa, od momentu powstania działa na rzecz ustanowienia sprawiedliwego i trwałego ładu pokojowego w Europie. Ten główny cel Sojuszu pozostaje niezmienny.

• Belgia,• Dania, • Francja,• Holandia, • Islandia, • Luksemburg,

• Norwegia, • Portugalia, • Wielka Brytania, • Włochy, a także • Kanada i• USA

Na szczyt NATO w Pradze, który odbył się w listopadzie 2002 r., zaproszono do organizacji 7 kandydatów: Litwę, Łotwę, Estonię, Słowację, Słowenię, Rumunię i Bułgarię. Kraje te staną się członkami NATO prawdopodobnie w maju 2004 r., pod warunkiem, że parlamenty tych krajów ratyfikują odpowiednie dokumenty. Oprócz nich oficjalnymi kandydatami do członkostwa są Albania, Macedonia i Chorwacja.

Państwa NATO są obowiązane do udzielania solidarnej wzajemnej pomocy. Atak na jedno z państw członkowskich jest równoznaczny z atakiem na wszystkie państwa NATO (casus foederis). Dotyczy to terytoriów państw członkowskich w Europie i Ameryce Płn., ataków na siły okupacyjne kontrahentów w Europie, na wyspy znajdujące się pod władzą państw członkowskich na północ od Zwrotnika Raka albo na statki morskie lub powietrzne stron w tym rejonie.

Członkostwo w NATO nie jest zróżnicowane, ale istnieje różny zakres powiązań między poszczególnymi państwami a organizacją. Na przykład Francja, Hiszpania i Islandia znajdują się poza zintegrowaną strukturą wojskową. Francja poprzez Ministra Obrony Narodowej i Szefa Sztabu bierze udział w pracach organów NATO (np. Komitetu Wojskowego) na mocy indywidualnej decyzji Prezydenta.